Daar zit ik dan weer, net als elke ochtend. Op de achterbank van mijn limousine. Ik ben weer druk aan het sms'en met mijn nieuwste mobieltje die nog niet eens verkrijgbaar is in Nederland.
Ik kijk naar buiten, het is droog weer, maar wel koud! Maar goed dat ik afgelopen weekend met mijn moeder naar Londen te winkelen ben geweest. Daar hebben ze zulke leuke kleren. Wel merkkleding natuurlijk.
De chauffeur is vandaag stil, meestal heeft hij wel even een praatje maar vandaag niet. Onderweg naar school, ik vind er niets aan, mijn ouders wilden dat ik advocate of zo zou worden, niet omdat ik dat later als werk zou gaan doen. Hemeltjelief nee. Ik zou op mijn achttiende verjaardag al een deel van de bedrijven van mijn vader krijgen. Maar ik doe het omdat mijn ouders het goed vinden staan op mijn cv. Maar hiervoor moet ik nog wel HBO doen voor ik naar de universiteit kan. Eigenlijk zou ik eerst MBO moeten doen, maar nadat mijn vader met mijn decaan in gesprek is geweest, kan ik opeens HBO doen.
Dus dat doe ik nu dus net drie weken, in een geheel nieuwe klas. Ik ken niemand hier!
Alle kinderen uit mijn nieuwe klas zijn zo onnozel. Natuurlijk geniet ik als ik ze groen zie worden van jaloezie. Alleen maar omdat ik alles heb wat zij niet hebben, alleen mijn tasjes al, ik bedoel gaan ze roddelen dat ik elke dag een andere meeneem. Nou ik kan toch moeilijk met mijn status elke dag met hetzelfde tasje aan komen lopen? Maar waarom ben ik dan meteen verwend? Meestal moet je ongelukkig zijn als je rijke ouders hebt, dat is zo`n onnozele ongeschreven regel, maar daar is niets van waar! Ik heb twee topouders, ik zie er beeldschoon uit, ik ben slim en de mensen die mij kennen vinden mij aardig. Maar goed, vandaag is weer een lange saaie schooldag. Nog een klein stukje en dan zijn we er weer.
In de les is het vandaag muisstil. We hebben een nieuwe lerares, waaraan je kan zien, dat er met haar niet mee te spotten valt. 'goed jullie gaan gezamenlijk werken aan een project, ik maak groepjes en deel papieren uit waar de opdrachten opstaan.'zegt ze. 'nou dat klinkt als muziek in mijn oren.'denk ik.
Ze legt een papier bij mij op tafel en kijkt de klas rond. 'jij bent toch Amy?' vraagt ze aan mij. Ik knik onverschillig. 'jij werkt samen met eh... jij daar!'zegt ze, terwijl ze naar een meisje helemaal aan de andere kant in het hoekje van de klas wijst. 'o god nee, niet met haar, laat me dan samenwerken met zo`n bitch, maar niet met dat sneue mens!'denk ik en kijk die vrouw smekend aan. Ze negeert me en gaat vrolijk verder met haar projecten uitdelen.
Het meisje in het hoekje staat op en loopt naar me toe. 'niet doen.'denk ik bijna luidop. Maar ze ploft al op de stoel naast me neer. Ik kijk haar van boven naar beneden aan. De kleding die zij draagt, wil mijn oma nog niet eens aan!
De bel gaat. 'gered door de bel.'denk ik luidop. 'inderdaad.'zei het meisje. Ik keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'wat denkt ze wel niet, dat we vriendinnen zijn of zo?'denk ik. Ik sta op en loop naar beneden naar de aula. Ik plof neer bij een leeg tafeltje en zet mijn tas op de stoel naast me. Dat meisje komt ineens voor me zitten. 'moet je niet bij je vriendinnen zitten of zo.'zeg ik sissend. 'nou jij zit alleen dus gezelschap kan geen kwaad toch?'zegt ze. Ze opent haar tas en haalt er een plastic zakje met brood erin uit. Ik rol met mijn ogen en pak mijn broodtrommel van gucci uit mijn tas. Toen ik hem opendeed walde de geur van koffiebroodjes onder de deksel vandaan. Ik pak er één en zie haar ernaar kijken. 'ze denkt zeker ook nog dat ik haar één aan ga bieden.'denk ik.
Ze glimlacht naar me en neemt nog een flinke hap van haar stukje brood. 'dus wanneer heb jij tijd?'vraagt ze. 'voor wat?'antwoord ik ongeïnteresseerd. 'het is een samenwerking opdracht, dat moet je samen doen, weet je.' zegt ze koel. Daarvan ben ik eigenlijk best wel onder de indruk. 'morgen, na school?' vraag ik. Ze knikt. 'dat is wel goed, maar kan het dan bij jou?' Ik kijk bedenkelijk naar de tafel. 'bij mij, ik kan toch niet met dit soort volk thuiskomen?'begin ik mezelf af te vragen. 'haha, waarom kan het niet bij jou, de schilders zijn bij ons.'lieg ik. Ze kijkt even op en neemt nog een hap van haar stuk brood. 'ja het kan op zich wel bij ons, maar...' 'goed dat is dan geregeld.'zeg ik en pak mijn spullen om alvast naar de volgende les te gaan. 'mijn naam is trouwens Silvia.'roept ze me nog na. Ik knik en loop snel verder.
Daar zit ik dan weer net als elke middag. Op de achterbank van mijn limousine. Ik ben weer druk aan het sms`en met mijn nieuwste mobieltje die nog niet eens verkrijgbaar is in Nederland. Ik kijk naar buiten, het regent.
'Nelson, is vader al terug van zijn bespreking?' vraag ik.
'ja, mevrouw, een uur geleden al.'is zijn antwoord. Ik knik en kijk weer naar buiten. De afgelopen schooldag was een lange geweest. Ik kan niet meer. en zak onderuit op de achterbank. 'moeten we dat stomme samenwerkingsproject ook nog doen.'denk ik. We passeren twee ruiters op paarden. Twee meiden. Niet van haar kaliber, meer van die boertjes. Ooit heb ikzelf ook een paard gehad. Niet omdat ik van paarden houd. Enkel en alleen omdat de meisjes uit mijn klas geen paard hadden, maar er een moord voor zouden doen. Na twee weken van aandacht en jaloezie, had ik schoon genoeg van de stank van die beesten en moest mijn vader ze maar weer verkopen.
Ik zie hoe we onze oprijlaan oprijden. Na vijf minuten komen we bij ons huis aan. Nelson houd het portier open, zodat ik uit kan stappen. We treden binnen en komen aan in een rustig huis, waar geen spoor van leven te bekennen is. Zodra ik mij gefatsoeneerd heb, ga ik naar de salon waar mijn moeder zit te borduren. 'was je daar weer lieverd.'zegt ze met een vriendelijke glimlach. 'ja, het was vandaag een vermoeiende dag op school.'antwoord ik. Ik ga zitten op een sofa tegenover haar. 'ik moet morgen met een meisje mee naar huis, opdracht of zo.'vervolg ik mijn verhaal. Moeder knikt. 'zullen we eerst maar even een bakje thee nemen?' vraagt ze. Ik knik instemmend. 'ja thee daar heb ik nu wel zin in.' Moeder verteld aan de bediende thee te halen terwijl ik naar buiten staar. Nadat de bediende is vertrokken om haar wens in vervulling te laten gaan, kijkt mijn moeder me aan en vraagt: 'alles in orde schat?' Ik knik afwezig. 'laat de thee maar zitten.'zeg ik uiteindelijk en loop naar boven naar mijn kamer.
Na een onrustige nacht te hebben gehad zit ik weer op de achterbank van mijn limousine op weg naar school. Eenmaal op school aangekomen zucht ik eens diep en loop dan het gebouw binnen. De bitches uit mijn klas staan al te roddelen bij een statafel. Ik loop verder en plof neer bij een tafeltje op een stoel. Ik voel getik op mijn schouder en draai me verbaasd om. Daar stond Silvia. 'ik kom weer bij je zitten hoor!'zegt ze vrolijk. Ik zucht en erger me dood. Ik lach gemeen tegen haar, maar blijkbaar is ze zo onnozel, dat ze niet snapt dat dat een hint is, oftewel: opzoute!!!
'heb je wel een buskaart?'vraagt ze. Ik kijk haar vragend aan. 'hoezo?'vraag ik. Ze moet lachen. 'anders kan je niet met de bus reizen!'zegt ze. Ik pak mijn mobieltje en check of iemand me nog heeft gesmst. Mijn inbox zit bomvol met smsjes. Ik kijk op van het schermpje. 'waarom zou ik met de bus reizen?'vraag ik. Ze houd op met lachen en kijkt me nu ineens serieus aan. 'hoe wilde je anders bij mij thuis komen voor dat project!'zegt ze.
'heb jij geen vader of moeder die me op kan halen of zo?'vraag ik. Ze begint te lachen. 'die is aan het werk, ik woon alleen met mijn vader!'zegt ze. Ik rol een keer met mijn ogen.
Deze dag duurt jammer genoeg niet lang. Al gauw moet ik met haar mee. 'hoe moet ik dan betalen?'vraag ik Silvia terwijl we naar de bushalte lopen. 'je kan ook contant betalen.'zegt ze. Gelukkig heb ik altijd contant geld mee, voor het geval dat. Na een lange vermoeiende rit in de bus komen we bij haar thuis. We lopen een klein gangetje binnen en bij de deur moet ik mijn schoenen uit doen. In de gang staat een kleine koelkast op een tafel naast een wasbak. Op de tafel staat een magnetron. 'wil je ook wat drinken?'vraagt ze aan mij. Ondanks dat ik echt niet tegen dat tweederangs voedsel kan, neem ik het aanbod aan, aangezien mijn keel nog droger is dan de hele Sahara. Ze pakt een glas uit de gootsteen en spoelt hem één keer om. Dan schenkt ze er sinas in. 'alsjeblieft.'zegt ze, terwijl ze het me aanreikt. Ik glimlach en pak het aan. Van dit soort dingen heb ik wel eens gehoord. Arme mensen noemen dit geloof ik een bijkeuken. 'kom je?'zegt Silvia wenkend. 'nu gaan we naar de keuken?'vraag ik beleefd. Silvia begon hard te lachen, 'daar was je net!'zei ze. Ik kijk haar verbaasd aan en knik. We lopen door een deurpost, zonder deur. En we komen aan in een kamer waar een bank in staat, een tafeltje ertegenaan en een televisie. Er hangen geen gordijnen. 'en dit is...?'vraag ik weer. 'de woonkamer gekkie!'zegt Silvia. Een woonkamer van 8 bij 8. 'het is even groot als onze toilet.'zeg ik hardop. 'lekker knus.'zegt Silvia die haar schouders ophaalt. Ze wijst naar de bank, als teken dat ik moet gaan zitten. Ik ga rustig zitten en zij ploft naast mij neer. 'handig een laptop.'zeg ik. Ze kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'welke?'vraagt ze. 'heb je er meerdere?'vraag ik verbaasd. Ze schud haar hoofd, we hebben geen, hoe kom je erbij?' 'omdat ik geen computer zie.'zeg ik. 'dat klopt, die hebben we ook niet.'zegt ze. Ze pakt een schrift en pen erbij. We gaan het dus op de ouderwetse manier doen. Ik zucht en kijk naar buiten. Een saaie straat er is niemand, en het huis aan de overkant lijkt onbewoond, zo ligt het erbij. Silvia leest de opdracht voor. Ik luister maar half. 'dus we moeten iets vertellen over goede doelen.'zegt ze tenslotte. 'Dat is een makkie, ik weet daar alles van af.'zeg ik trots. Silvia schroefde de dop van haar pen. 'goed begin maar met vertellen.'zegt ze. 'nou mijn vader doet ook aan een goed doel. Hij stuurt er per maand misschien wel $ 200.000 heen.' Zeg ik. Silvia knikt geïnteresseerd en haar pen beweegt vlug over het papier heen en weer. 'en wat voor doel is dat dan?'vraagt ze met haar hoofd schuin. 'eh, ja, daar heb ik niet over nagedacht. Geen idee.'denk ik. 'nou ja, dat weet ik niet, maar het is in Zwitserland, dat weet ik wel!'sluit ik mijn mooie verhaal af. Silvia schud haar hoofd. 'ik denk dat we iets anders moeten doen.' 'ik heb hier echt geen zin meer in!'denk ik. 'Silvia, het spijt me, maar ik voel me niet zo lekker, ik ga naar huis hoor.' zeg ik. 'is goed hoor.'is het antwoord. Ik stap naar buiten en bel mijn limousine chauffeur. Nog 5 minuten wachten...
