Sierra's Song

[Joepie!]

Oké, dit is een fanfictie over the all-American Rejects, geïnspireerd door het liedje 'Sierra's song'. Ik weet nog niet precies wat ik er mee aan moet, maar ik ga gewoon schrijven en dan zie ik wel waar ik uit kom.
Hier alvast een voorproefje, hoop dat jullie het leuk vinden..

-------------------

I’ll be the man you complete tonight.
Just slip away and believe you’re mine.
We’ve got the time now, the rest of our lives.
Now you belong to me.

Ik werd wakker van het zonlicht dat warm op mijn wang scheen. Ik draaide slaperig mijn hoofd naar het raam toe en keek naar buiten. Ik zag de zee; helderblauw glinsterde ze in het zonlicht, terwijl vogels laag over het wateroppervlak scheerden, op zoek naar voedsel. Op de voorgrond zag ik de huizen en bomen die verspreid over de heuvels lagen. Een klein weggetje krioelde erlangs, op weg naar het strand.
Vanuit het open raam drongen de geluiden van de mensen de slaapkamer binnen. Ik hoorde hoe kinderen gilden terwijl ze wegrenden voor de golven die de zee het strand op sloeg; ik hoorde het ijscokarretje, de slechte muziek uit de gettoblasters. Het waren vrolijke geluiden. Ze pasten niet bij mijn stemming.
Ik draaide m’n hoofd weg van het raam en keek de kamer rond. Mijn mobiel lag op het nachtkastje te knipperen. Nick had me waarschijnlijk geprobeerd te bellen – vaak – omdat ik niet was op komen dagen gisteren. Het maakte me niets meer uit.
Ik keek verder. Ik keek naar het ladekastje met de spiegel erboven, naar de deur met de poster van ACDC erop, naar de inloopkast, de grond bezaaid met kleren, en weer terug naar het ladekastje. De brief lag er nog steeds, onopengemaakt.
Ik hoefde hem ook helemaal niet open te maken; ik wist al lang wat er in stond.
Ik sloot mijn ogen en haalde een hand door mijn haar.
Goed dan. Eens kijken wat ze te zeggen had.
Moeizaam kwam ik overeind – ik had gisterochtend niet eens meer de moeite genomen om op te staan en lag dus al een hele tijd in het grote, lege bed. Ik gooide mijn benen over de rand en liep langzaam naar het ladekastje toe.
Met trillende vingers pakte ik de brief op en staarde er even naar. Er stond geen naam op, helemaal niets.
Met een zucht keek ik op naar mijn spiegelbeeld. Het leek alsof ik in één dag tien jaar ouder geworden was. Ik had donkere wallen onder mijn rode ogen – wat gek was, want ik had voor mijn gevoel aan één stuk geslapen – en mijn wangen waren ingevallen. Mijn huid leek wel van sneeuw, zo wit als ik was. Twee dagen geleden had ik nog in de zon gelopen met –
Ik sloot mijn ogen. Haar naam deed al te veel pijn.
Langzaam zakte ik neer op het bed terwijl ik weer naar de brief staarde. Toen scheurde
ik in één vloeiende beweging de envelop open.

Tyson.
Het spijt me.

Het stond daar, op het midden van het papier, in keurig nette, haast zakelijke letters. Een handschrift dat ik niet bij haar verwacht had.
Verder stond er niets; geen uitleg, geen helende woorden.
Geen ‘Ik hou van je’.
Niets.
Mijn hand omklemde het papier stevig terwijl de tranen opwelden in mijn ogen. Ik maakte hardhandig een prop van het papier en smeet hem zo hard als ik kon tegen de muur.
Toen liet ik me weer achterover vallen op het bed en terwijl de tranen me overmeesterden, fluisterde ik haar naam; “Sierra…”

[Kloes]

Ik heb je al een hysterisch (nou ja, ik was eigenlijk meer in shock) mailtje gestuurd, maar ik zeg het hier toch nog maar even. Ik vind het fantastisch. Briljant. Alle synoniemen daarvan.
De sfeer die je neerzet... En ik zie het gewoon helemaal voor me. Echt, ik herken je schrijfstijl gewoon niet mir terug (niet dat je hiervoor zo slecht was ).
En je hebt Nick erin voor laten komen
Anyways, schrijf snel verder!!!

[Carpe Diem]

Ik vind het ook heel mooi geschreven!
Heel veel details en toch zo droevig, heel goed neergezet! En ik vind de All-american Rejects ook nog is een goede band, dus dan is het altijd leuk om een fanfictie erover te lezen
Ik hoop dat je snel nog een stukje post!

[Joepie!]

Wauw, twee lezers al, jeeeej!
Ik ben heel blij dat jullie het goed vonden, en ik heb weer een stukje geschreven.
Dusss, hier komt het, hoop dat jullie dit ook goed vinden (a) ik ben namelijk volgens mij niet zo goed in gewoon vrolijke dingen schrijven. K ben meer van de dramatisch scenes, haha
Anyways:

---------------------------------------

Hoofdstuk 1

Het was in een kroeg dat ik haar voor het eerst zag. Zo’n donkere, rokerige, stinkende kroeg waar ze alleen slecht bier verkopen en waar eigenlijk alleen vieze oude mannetjes naartoe gaan. En bij gebrek aan beter wij dus ook.
Al meteen toen we binnenkwamen werden mijn ogen naar haar toe getrokken; naar haar glanzende gitzwarte haar, en haar twinkelende ogen, haar volle lippen. Ze zat helemaal achterin achter een halfleeg bierglas voor zich uit te staren. Ze was de enige die niet opkeek toen we naar binnen liepen; de rest keek allemaal een beetje verontwaardigd onze kant uit, alsof we hun territorium betreden of zo. Waarschijnlijk deden we dat ook door ons in deze kroeg te bevinden.
Ik vroeg me af wat zij hier deed; het had er toch echt op geleken dat het gemiddelde volk hier oud, verlopen en nogal eng was. Niet echt de beste plek voor een meisje als zij, zou je denken.
Maar ik was niet de enige die haar opmerkte. De rest had haar ook al gezien. “Dúde!” hoorde ik Chris tegen Mike sissen terwijl Nick me met zijn elleboog aanstootte en in haar richting knikte. Nee, ik was zeker niet de enige.
We liepen meteen op de bar af en bestelden het enige soort bier wat ze hadden – er stond iets onbegrijpelijks op het etiket waarvan ik gokte dat het Duits was - en met de naar pis stinkende flesjes in onze handen gingen we aan een tafel zitten, vlakbij haar.
Nick was de eerste die een slok van het bier durfde te nemen. “Gadver.” mompelde hij. “Ranzig.” Ik nam ook een slok en moest moeite doen om het niet meteen uit te spugen.
“Snel dronken worden, dan proef je het niet meer.” Zei Chris. Ik lachte en nam toch nog maar een grote slok.
“Weet je wat?” zei ik. “Ik ga met haar praten.”
Ze keken me verdwaasd aan. “Wie…?” zei Mike. Ik knikte in de richting van het meisje met de ravenzwarte haren. “Zij daar. Dat jullie nou zo schijterig zijn en het niet durven..”
Nick lachte. “Die wil jou echt niet!”
Ik haalde m’n schouders op. “Ik ben beroemd! Alle vrouwen willen je als je beroemd bent.”
Mike haalde z’n mobiel uit z’n zak. “Ik zal je filmen terwijl je een blauwtje loopt, Ty.” grapte hij. Ik glimlachte scheef en stond toen op.
Zelfverzekerd liep ik op haar af. Ze leek het niet door te hebben. Zelfs toen ik de stoel naast haar naar achteren schoof keek ze niet op. “Hee.” grijnsde ik terwijl ik ging zitten.
Een flauw glimlachje speelde rond haar lippen en ze knikte, maar zei verder niets en keek nog steeds niet naar me. “Ik ben Tyson.” Begon ik dus maar. “En jij?”
“Sierra.” Zei ze, nog steeds zonder op te kijken.
“Ik eh – Je kent me misschien wel, ik zit een band, the All-American Rejects.” Zei ik. Dat moest wel indruk maken, want eindelijk keek ze op. Onderzoekend keek ze me aan, keek naar mijn gezicht, mijn kleding.
“Nee.” Zei ze toen. “Ik luister niet naar dat soort muziek.”
“Oh.” Zei ik, een beetje verbaasd. “Eh… naar eh, wat voor muziek dan wel?” Dit werd moeilijker dan ik had verwacht, dat was duidelijk.
Ze glimlachte, alsof ik net iets heel grappig had gezegd, maar bleef toch stil. Net toen ik weer wat wilde vragen, keek ze me ineens doordringend aan en begon te praten. “Zeg me eens, Tyson. Waarom zit je hier? Omdat je oprecht geïnteresseerd bent in mijn muzieksmaak of omdat je me gewoon wil neuken? En jij dacht; ach, die pak ik wel even in, gewoon even laten vallen dat ik beroemd ben, en ik zit gebakken! Nou, have I got news for you; het maakt me echt geen ene flikker uit wat jij doet om je eten te verdienen, zolang je me maar met rust laat.” En met die woorden stond ze op en liep ze weg.
Ik sprong op en liep haar achterna. “Hee, wacht even! Ik was… ik was heus wel echt geïnteresseerd in je muzieksmaak…” Ze bleef staan en keek me aan. Het leek alsof ze twijfelde, dus besloot ik dat nu mijn kans was. “En trouwens, bij zo’n mooi meisje als jij kan je het toch niet helpen als mannen je willen neuken…?”
Haar uitdrukking veranderde meteen weer in het ongeïnteresseerde masker van net. “Gad-ver.” Mompelde ze terwijl ze met haar ogen rolde en zich omdraaide. Kwaad stevende ze op de deur af. Ik bleef even staan en dacht na.
Oké, zo’n makkelijk typje was ze dus niet.
Maar ze was een uitdaging.
En daar hield ik wel van.
Ik draaide me om naar de jongens. Ze staken alle drie tegelijk hun duim op. “Die komt op youtube!” Zei Mike.
“Wacht maar!” Zei ik en ik liep naar de deur. Buiten keek ik vluchtig om me heen en ik vond haar, aan de overkant van de straat. “Sierra, wacht!” riep ik en ik rende naar haar toe. Ze bleef doorlopen, maar ik kwam naast haar lopen. Ze pakte haar mobiel en begon te smsen, en ik zag mijn kans schoon. Voordat ze iets kon doen, pakte ik het ding uit haar handen en bleef stil staan.
“Hee!” riep ze verontwaardigd. “Geef terug, eikel!”
Ik hield mijn hand op. “Je krijgt hem zo terug.” Ik zocht naar haar telefoonboek en zette vrolijk mijn nummer in haar mobiel. “Hier.” Zei ik en ik gaf hem terug. “Bel me maar als je wilt. Ik beloof je dat ik dan aardiger zal zijn.” Ik grijnsde toen ik haar verbaasde gezicht zag. “Het ligt aan het bier, hoor…” fluisterde ik, en toen liep ik vrolijk terug naar de bar.

[Kloes]

Waaah, wir een stukje! Ik vind deze echt veel beter dan de eerste versie, vooral het einde! En het Duitse bier natuurlijk...
Keep up the good work!

[Joepie!]

Thnx, Kloes
En ik dacht, laat ik hier eens ff een link posten naar het liedje, zodat mensen die dit lezen dat ook uit kunnen checken;
http://www.youtube.com/watch?v=RESCKAWL-hs
Jeej, hier komt een nieuw stukje! Helaas ben ik mijn wiskunde schrift vergeten (tenminste, dat gok ik, ik ben te lui om naar mijn tas toe te lopen.. ) waar het vervolg in staat, dus dat kan ik nog niet posten. Ja, ik ben heel productief op school, hoor

--------------------------------

De volgende ochtend – of was het middag? – werd ik wakker van mijn mobiel die afging. Slaperig en met mijn ogen halfdicht stommelde ik uit bed, waarbij ik bijna over een gitaar struikelde. Bij het ladekastje aangekomen pakte ik mijn mobiel en zakte op de grond neer. Het nummer op het scherm kende ik niet. Met een zucht nam ik op; ik was nu toch al wakker. “Hallo…?” mompelde ik.
“Kater?” hoorde ik vrolijk aan de andere kant van de lijn.
“Die woont hier niet, sorry.” mompelde ik en ik wilde ophangen.
“Heel leuk. Ik doelde op het slechte bier van gisteravond, weetjewel? Je was nogal dronken.” Zei de nog steeds onbekende stem.
“Wie is dit?!” vroeg ik, mijn schorre stem overslaand.
Ze grinnikte. “Sierra. Je bent niet zo’n ochtendmens, geloof ik?”
Ik fronste en wreef over mijn voorhoofd. Sierra…? Langzaam kwamen die herinneringen aan de vorige avond weer omhoog. Was ik echt zo dronken geweest? “Jij niet zo’n avondmens…” grapte ik ondertussen. “En zo dronken was ik nou ook weer niet…”
“Tuurlijk. Dit soort acties zijn normaal voor jou?” zei ze spottend.
“Eigenlijk wel.” Zei ik terwijl ik de slaap uit mijn ogen probeerde te wrijven. “Maar goed, ik wist niet dat jij ook vrolijk kon zijn?”
“Nou, eigenlijk wel, hoor. Ik had gewoon geen zin om versierd te worden door één of andere lul.” Ik wist niet zeker of ik dit nou serieus moest nemen; het leek alsof ze een grapje maakte, maar aan haar gedrag van gisteravond te zien klopte het wel.
“En daar heb je nu wel zin in?” vroeg ik vrolijk.
Het bleef even stil. “Zei ik dat, dan?” vroeg ze toen.
“Nou,” zei ik, terwijl ik moeizaam opstond en naar de keuken wandelde. “Je belde me, dus ik dacht…”
Ze zuchtte. “Jij denkt te veel. Ik belde alleen even om m’n excuses aan te bieden en om uit te leggen dat ik normaal niet zo’n trut ben.”
In de keuken drukte ik op het knopje van het koffiezetapparaat. “Maar waarom zou je dat doen als je niet door me versierd wil worden – of beter nog, met me uit wil? Je had me ook gewoon niet kunnen bellen, dan waren we elkaar nooit meer tegengekomen en had je dus geen last meer van me gehad. Nu heb ik je nummer, en kan ik je dus altijd bellen...”
“Ik heb zin in koffie.” Onderbrak ze me.
“Wat…?” mompelde ik verbaasd.
“Koffie.” herhaalde ze. “Ik zie je bij de Starbucks!”
Voordat ik iets kon zeggen, had ze al opgehangen. Een beetje verdwaasd keek ik naar het koffiezetapparaat voor me. Toen haalde ik m’n schouders op en liep vlug terug naar m’n slaapkamer om iets fatsoenlijks aan te trekken.

[Kloes]

Oehhw, wir een leuk stukje! Ik vind die dialoog echt hilarisch! En natuurlijk weet ik al hoe het verder gaat...