Helemaal alleen in mijn kamer....in een leeg huis!
Zo voel ik me nu ook. En dat gevoel heb ik al maanden.
Ook al zet je mij in een huis vol mensen, dat lege gevoel zal niet verdwijnen nooit meer.
Mijn ouders zijn vandaag voor de zoveelste keer naar antwerpen gegaan. Er schijnt daar een goeie donkter te zijn.
Mijn moeder heeft de laatste tijd alleen maar lichamelijke klachten.
Ze heeft overal pijn.
En mijn vader hij is doodongelukkig, en hoopt dat een dokter hem kan helpen. Heel ons gezin kent geen geluk meer.
Niemand die ons ook kan helpen....geen enkele dokter.
Vandaar dat ik ook thuis ben gebleven.
Mijn 2 broers en mijn schoonzus zijn ook met mijn ouders meegegaan.
Ze maken er zowat hun wekelijkse ritueel van.
Sinds dat het gebeurd is...is dit huis niet meer ons huis!
Er hangt hier een vreemde sfeer rond.
Het is nu 6 maanden geleden dat het gebeurd is.
Ik zie het beeld nog steeds voor me.
Ik liep naar haar kamer en zag haar daar liggen....dit kon niet waar zijn..Hoe had dit kunnen gebeuren.
Elke nacht weer krijg ik hier nachtmerries van.
Zodra ik mijn ogen sluit zie ik dat beeld weer voor me.
Er spoken allerlei vragen door mijn hoofd....Waarom zij? Waarom moest ons dit gebeuren?
Dit had niemand verwacht.
Die dag kon niemand van mijn familie het ook aan.
Mijn zusje...mijn dierbaarste zusje is er gewoon niet meer.
Ze heette Nadine....net 15 jaartjes jong.
Ze had nog een heel leven voor haar.
Maar alles liep niet zoals wij het voor haar wilde.
Ik wist niet dat ze zo ongelukkig was geweest.
Ze was erg veranderd. Dat zag heel de familie.
Ze was de jongste thuis, dus erg verwend en had altijd haar mondje klaar.
Maar ineens op een dag veranderde ze van een drukke gezellig meid in een rustig teruggetrokken persoontje.
Had ik het maar anders aangepakt. had ik maar echt met haar gepraat...had ik maar...ik had zoveel kunnen doen maar inplaats daarvan maakte ik alleen maar ruzie met haar!
Ik ben 16 jaar ouder dan haar. Maar toch lijkt het of er een heel groot verschil tussen ons in zat.
Ik ben altijd diegene geweest die zich strikt aan mijn studie hield en mijn familie was het belangrijkste voor mij.
Zij was altijd de leukste en gekste thuis.
Was altijd wel in voor een geintje.
Ik had een goeie band met haar maar op bepaalde gebieden, dachten we gewoon heel anders over dingen.
Daarom spraken we er ook nooit samen over.
Als ik dat wel had gedaan dan was ik misschien een goeie zus voor haar geweest.
Zoals ik al zei veranderde Nadine heel erg.
Het speelde al een tijdje af dat zij vaak op haar kamer zichzelf opsloot.
Ze was zogenaamd met school bezig.Mijn ouders kregen in de gaten dat ze ineens nogal opstandig was geworden.
Zei overal Nee tegen. het liefste zat ze gewoon alleen.
Ze had ook vaak ruzie met mijn ouders.
Mijn moeder wilde gewoon dat ze beneden kwam....dat ze zich met het gezin thuis bezig hield.
Die ruzies begonnen al tijdens het eten.
Ze bleef altijd boven en mijn ouders konden roepen wat ze wilden maar ze kwam gewoon niet.
Eerst kwam ze nog met tegenzin naar beneden maar algauw deed ze zelfs dat niet meer.
Net als die dag.
Het was december..
Mijn vader was de eerste die Nadine riep om te komen eten.
Ze kwam niet....Mijn moeder was het zo zat dat ze zei dat we haar maar moesten laten.
Als ze honger had dan kwam ze zelf wel naar beneden.
Dit is iets waar mijn moeder heel erg veel spijt van heeft.
Want als we toen toch naar boven waren geweest dan hadden we het misschien kunnen redden.
Ik probeer mijn moeder vaak haar schuldgevoelens uit haar hoofd te praten...en diep van binnen weet ze zelf ook wel dat als ze het toen niet had gedaan, ze het die avond of de dag erop wel had geprobeerd!
We gingen dus maar eten.
Na het eten kwam ze nog steeds niet naar beneden...en 3 uur later toen ook niet!
We lieten haar maar. Totdat haar vriendin Esmee belde. ik nam de telefoon op en riep Nadine heel hard aan de trap maar ik kreeg geen gehoor.
Ik maakte nog een grapje over haar... Ik zei tegen Esmee dat Nadine zo doof als een eend was. We begonnen allebei toen te lachen want we wisten niet eens of eenden ook echt doof waren.
In ieder geval ik liep haar kamer binnen.
Ze lag languit op haar bed....op het eerste gezicht leek het niks ernstigs. Ze lag er wel vreemd bij...haar hoofd lag bijna op de grond.
Ik probeerde haar wakker te schudden, ik dacht dat ze sliep.
Totdat ze maar niet wakker wilde worden...en ineens zag ik een potje leeg naast haar liggen.
Ik begon te trillen want al die medicijnen lagen er niet meer in.
En wat moest zij met die medicijnen...het waren de medicijnen van mijn moeder.zij had erg veel last van haar maag.
Het waren hele zware medicijnen mijn moeder mocht er ook maar 1 per dag innemen.
Het drong nog steeds niet echt tot me door.
Ik dacht dat Nadine de medicijnen ergens had laten vallen.
Ik keek overal...op de grond onder haar bed.
Maar kon niks vinden.
Ik durfde het niet maar ik moest gewoon weten of Nadine nog ademde.
Ik voelde aan haar pols .....ze ademde niet meer...mijn lichaam begon nog meer te trillen.
Ik liet de telefoon die ik al die tijd nog in mijn handen had hard op de grond vallen.
Ik begon te gillen en schreeuwen.
Mijn ouders en broer kwamen er snel bij.
Ze zagen haar daar zo liggen en ze wisten meteen al wat er aan de hand was.
Mijn broer tilde haar op en bracht haar meteen naar het ziekenhuis.
Ook al wisten we alledrie dat ze niet meer leefden...het drong niet tot ons door.
Mijn moeder ging wat kleren van haar inpakken.
Want wie weet hoelang ze in het ziekenhuis moest blijven liggen.
Nadat mijn moeder wat spulletjes had ingepakt gingen we met zijn allen zo snel mogelijk naar het ziekenhuis.
als k verder moet schrijven hoor ik t wel
auhw wat een zwaar verhaal, hoe kun je me dit aan doen 
heel mooi en ontroerend.
