Groener Gras

[Carpe Diem]

Ik post niet vaak verhalen of geschreven stukken van mijzelf, want ik vind dat ik niet zo geweldig schrijf en hou meer van lezen. Maar deze kleine One-shot vind ik nog wel aardig en ik wil wel weten wat anderen ervan vinden.
Kleine tip: Het drukt een emotie uit...

---------------------------------------------------

- Het gras is altijd groener aan de overkant -

Ik wil altijd meer. Meer dan ik heb. Meer dan ik ooit zal hebben. Met toegeknepen ogen kijk ik naar alles om me heen. Neem alles in me op en gun niemand iets. Gelovigen noemen me het Boze Oog. Weren alles af met een ketting, armband of amulet. Maar ik ben overal en gun niemand iets.
Ik ben menselijk en toch weer onnatuurlijk.
Herken je me niet?

Een flitsende auto zien en weten dat je die zelf nooit zult krijgen.
Ergens hard voor werken en toch is er altijd iemand beter.
Iemand niet mogen omdat hij meer heeft dan jij.

Je kent me wel. Iedereen kent het gevoel dat ik meebreng. Ik zorg voor ruzie en haatneigingen. Ik zorg ervoor dat je meer je best doet zodat het eindresultaat beter wordt.
Ik ben het die je maag doet ineenkrimpen, ik ben het die je gefrustreerd doet toekijken. En je wilt het niet, want je weet dat het verkeerd is. Maar ik ben er nou eenmaal altijd. Ik zit ín je. Ik ben een deel van jou.
Ik ben menselijk en toch weer onnatuurlijk.
Herken je me niet?

Koningen hadden de positie, ze werden erom vermoord.
Keizers hadden de macht, ze werden erom omgebracht.
Generaals hadden het land, ze waren hun leven niet meer zeker.

Ik ben een zwarte God, een buitenstaander die niet geliefd wordt. En toch... toch ben ik er altijd. Het verlangen naar iets word te groot, je kan het niet bereiken en ziet anderen beter en groots. Het lukt maar niet en het nare gevoel in je buik word alsmaar groter. Dat nare, nare gevoel dat ik altijd teweeg brengt. Je werkt harder, want je wilt het. Maar het lukt niet.
Voel je het verlangen?
Voel je het knagen?
Ik ben het Boze Oog.
Menselijk en toch weer onnatuurlijk.
Herken je me niet?

Onbewust roep ik afgunst over iemand af. Zaai ik onrust. Je wilt het niet, maar het gebeurd. Ik zeg één wijze les: wees blij met wat je hebt, of heb vrede met de gevolgen. Want die wie tevreden is, zal geen vrees hebben voor mij. Ik kom alleen als jij dat wilt. Ik zorg ervoor dat je streeft voor je doel, plus een raar vies gevoel. En misschien zijn de gevolgen toch iets te veel, zit je zonder vrienden en familie, dat is mijn nadeel.
Ik zit in jou, je wilt het niet. Maar kunt ook niet zonder.
Wees verstandig en roep me niet.
Ik ben menselijk en toch weer onnatuurlijk.
Herken je me niet?

Ik wil het gras, niet de normale, groener gras. Ik wil, ik wil, ik wil. Maar waarom? Waarom krijg ik het toch niet.
Ik ben menselijk en toch weer onnatuurlijk.
Herken je me niet?

[Cubiculum Nephilia]

Het drukt eerder één van de Zeven Hoofdzonden uit . En je verraad het al met het woordje "afgunst" in je tekst. Want zo wordt het ook wel eens genoemd, jaloezie.
En inderdaad het is vaak in iedereen wel. Ik denk niet dat iemand zo nederig is om nooit een keer die steek van jaloezie te voelen.

Ik vind je stukje tekst wel makkelijk om te lezen. Je hebt een fijne schrijfstijl. Deze one-shot doet mij alleen meer aan als een soort gedichtje. Echt een verhaaltje lijkt het mij niet. Het is iets wat ook een beetje lijkt op een gevoel van onbehagen van je afschrijven.
Was je misschien zelf op het moment dat je dit schreef een beetje jaloers?
Ik bedoel er verder niks mee, maar ik heb zelf wel eens als ik zomaar begin met schrijven en ik heb een bepaalde bui, dan schrijf ik vaak in de sfeer van de stemming die ik heb.
Leuk stukje tekst, herkenbaar ook.

[Carpe Diem]

Inderdaad het drukt Jaloezie uit! Ik wist niet dat "afgunst" een ander woord is voor "jaloezie" anders had ik het, denk ik, niet gebruikt. Maar nu is het al af dus ik ga het niet meer veranderen, op een paar typ- en spellingfouten na dan.

Het klopt dat het een beetje in een gedichtvorm is geschreven -als het verkeerd staat dan mag één van de moderators het verplaatsen! Maar ik twijfelde toch waar ik het neer moest zetten, want ik vond het aan de ene kant ook weer nét niet een gedicht.

Of ik jaloers was op dat moment? Geen idee eigenlijk, het is alweer een tijdje geleden. Ik denk het wel, want ik heb -net zoals jij- ook dat als ik in een bepaalde bui ben dat mijn schrijfstijl ook een beetje die kant op wordt gesleurd, zeg maar.
Ik weet wel dat ik het idee van een andere site heb gekregen. Daar hadden ze namelijk een wedstrijd en daar moest ierdereen een emotie of één van de Zeven Hoofdzonden beschrijven. Ik vond het wel een leuk idee en vandaar dat dit het geworden is.
Nog bedankt voor je reactie!