Oké, ik moet er maar aan geloven.
Dit is mijn eerste verhaal, afgezien van de onzinnige drabbels van jongere leeftijd. Ik heb al een tijd lang niet meer geschreven, dus het duurt even voor ik helemaal op gang kom.
Ik kan pas op een titel komen als ik verder in een verhaal gevorderd ben en tegen het eind aanzit, dus voor nu heb ik even de titel van mijn momentele lievelingsliedje, dat overigens van tha supah band Owl City is.
Tot zover mijn inleiding. Vrees niet om te reageren en dit prutseltje helemaal de grond in te stampen, maar vergeet niet dat ik ook maar een mens ben, ook al ben ik dan wat (een stuk) minder getalenteerd dan mijn medeschrijvers op deze site._.
__________________________________________________________________________
Proloog
Het zachte getik van haar laarzen op de stenen voegde zich bij zijn sloffende voetstappen. Zonder zijn blik van de grond te halen, wist hij dat zij het was. Hij wist dat ze hem zou volgen, en daar had hij gelijk in. Hij was ervan overtuigd dat hij op haar kon rekenen, zoals ze al vele keren bewezen had. Al snel viel ze in op zijn ritme en smolten hun voetstappen samen. Hij verlangde zijn armen om haar heen te slaan en haar dicht tegen zich aan te trekken. Hij wilde zijn gezicht in haar donkere krullen verbergen en alles vergeten. Hij moest zich beheersen haar niet vast te pakken en haar heerlijke geur in te ademen. Toen haar arm zachtjes langs de zijne streelde, stak hij zijn hand naar haar uit, en haar koude hand versmolt met de leegte tussen zijn vingers, waar hij perfect paste. Hun handen herkenden elkaar en het voelde alsof ze nooit apart waren geweest. Ze zwegen beide en keken elkaar niet aan, maar op een of andere manier wist ze precies wat hij dacht, wat hij wilde, waar hij naar verlangde.
Ze hield stil en keek hem aan. Hij voelde haar blik en hief zijn hoofd op. Hun ogen ontmoetten elkaar en hij zag dezelfde pijn in haar opmerkelijke ogen. Ze zuchtte en verdrietige zucht en sloeg haar armen om zijn nek. Zijn eigen armen vonden als vanzelf hun weg om haar middel en hij hield haar dicht tegen zich aan. Haar kleine figuur voelde als porselein onder zijn omhelzing, nog kwetsbaarder dan ze normaal was.
Zachtjes en geruststellend streelde hij haar haren, waarvan de rode gloed hem aan een zonsondergang deed denken. “Het komt wel goed,” prevelde hij sussend, maar diep van binnen twijfelde hij aan zijn eigen woorden.
Vanilla Twilight
-
YummyManiac
even voor de duidelijkheid: je mag ook POSITIEVE dingen zeggen. Morgen gedeelte van H1, denk ik
xx
xx
-
YummyManiac
Een paar reads, mar nog geen enkele review. D8 Zullen we iets afspreken? Iedereen die reviewt, krijgt een koekje van me. Oké?
__________________________________________________________________________
Hoofdstuk 1.
Op het eerste gezicht leek hij niet erg uit de toon te vallen, maar wanneer je hem lang en zorgvuldig bestudeerde, kon je niet missen dat er een zekere gedachte achter zijn bewegingen schuilde. Het waren maar kleine dingetjes die het blote oog vaak ontsnapten, maar Paige’s feilloze ogen registreerden het moeiteloos.
Het was midden juni, en de zon scheen volop. De leerlingen zaten op het schoolplein, wanhopig proberend een beetje wind of schaduw te vangen. Paige zat ruggelings tegen een grote eik. Op haar schoot lag een boek, maar ze concentreerde zich er niet op. Van onder haar wimpers focusten haar ogen zich op één persoon in het bijzonder.
Hij een eindje verderop, bij zijn vrienden. De jongens lachten om een grap van een meisje, wie erg tevreden met haarzelf leek te zijn. Ze gooide haar haren naar achteren en stak haar neus in de lucht, bijna arrogant, leek het. Verstrooid keek de jongen in kwestie op bij het horen van zijn naam.
“Wat denk je?” vroeg zijn beste vriend, Myro, met zijn hoofd gebarend naar Paige. “Dat is het nieuwe meisje. Hoelang zal het duren voor ze compleet in katzwijm voor me ligt?”
Skye haalde zijn schouders op. “Zo’n drie mensenlevens?”
Myro gooide zijn hoofd achterover en lachte zijn bulderende lach. “Heel grappig, Murray. Geen enkele vrouw kan mijn looks weerstaan.”
“Helemaal mee eens. Geen enkele vrouw zonder ook maar een greintje verstand die wanhopig op zoek is naar een arrogante, seksistische balzak, kan jou flirttechnieken weerstaan,” beaamde Skye.
Weer lachte Myro. “Je hebt echt je dag vandaag, of niet?”
Skye haalde zijn schouders weer op.
“Wat ben je van plan?” vroeg hij toen Myro opsprong.
“Ik ga een babbeltje houden met ons nieuwe meiske.”
“Doe nou niet, Myro. Ze ziet er niet uit alsof ze zin heeft in sociale interactie.”
“Let jij maar eens op hoeveel zin ze heeft, maat.”
Skye rolde met zijn ogen maar volgde Myro toch. Soms kon hij zich mateloos aan zijn vriend ergeren. Skye snapte niet waarom het vernederen van anderen hem zo’n voldoening schonk. Het meisje zag er kwetsbaar uit, en hij voelde een vreemd verlangen haar te beschermen tegen Myro’s onbeschofte aard.
De twee jongens liepen in haar richting, nagekeken door een groot deel van de overgebleven leerlingen. Myro voorop, zoals gewoonlijk zelfverzekerdheid en arrogantie uitstralend. Achter hem aan sjokte Skye, met zijn ogen op de grond voor zijn voeten gericht.
Hij hield niet van publieke aandacht, wist Paige.
“Hé,” zei Myro. “Jij bent nieuw hier, toch? Ik ben Myr-“
“Myro Taylor,” vulde Paige voor hem aan, zonder haar ogen van het boek te halen. “Ik heb van je gehoord.”
“Oh.” Dit verbaasde Myro even, maar hij liet zich niet uit het veld slaan. “Ik dacht dat je misschien hulp nodig had om je lessen te vinden? Of misschien heb je wel andere interesses waar ik aan kan voldoen…?”
Paige hief langzaam haar hoofd op en richtte haar blik op Myro. “Je wilt zeker al je ledematen houden?” vroeg ze rustig.
Myro fronste verward en knikte bevestigend.
“Dan vrees ik dat je niets voor me kunt betekenen,” zei ze, hem een lieflijke glimlach toewerpend, voor ze zich tot Skye richtte.
“Skye, we hebben je nodig.”
“Wie zijn we?”
“Herken je me niet, broertje?”
Skye hapte hoorbaar naar adem. “Paige?”
Paige glimlachte. “Yep.”
“Maar,” zei Skye enigszins verbijsterd. “Wat doe jíj hier?”
Paige’s glimlach stierf weg. “Dawn is weg.”
“Weg? Als in zoek, bedoel je?”
Paige trok een enkele wenkbrauw op. “Nee, weg als in een strook grond waar auto's op rijden.”
Wat?”
“Natúúrlijk niet, idioot. Ze is weg, verdwenen, foetsie.”
“Waarheen?”
Paige rolde geërgerd met haar ogen. “Half Noiran zou niet naar haar op zoek zijn als ze we wisten waar ze was, malloot.”
“Kun we even ophouden met de scheldwoorden? Je hebt wel een humeurtje gekregen, zeg.”
“I-“ voor Paige kon antwoorden, werd ze onderbroken.
“Hé eh, niets persoonlijks, maar wat is dit allemaal?” vroeg Myro, die met moeite het gesprek geprobeerd had te volgen.
“Myro, dit is mijn zusje Paige,” zei Skye.
__________________________________________________________________________
Hoofdstuk 1.
Op het eerste gezicht leek hij niet erg uit de toon te vallen, maar wanneer je hem lang en zorgvuldig bestudeerde, kon je niet missen dat er een zekere gedachte achter zijn bewegingen schuilde. Het waren maar kleine dingetjes die het blote oog vaak ontsnapten, maar Paige’s feilloze ogen registreerden het moeiteloos.
Het was midden juni, en de zon scheen volop. De leerlingen zaten op het schoolplein, wanhopig proberend een beetje wind of schaduw te vangen. Paige zat ruggelings tegen een grote eik. Op haar schoot lag een boek, maar ze concentreerde zich er niet op. Van onder haar wimpers focusten haar ogen zich op één persoon in het bijzonder.
Hij een eindje verderop, bij zijn vrienden. De jongens lachten om een grap van een meisje, wie erg tevreden met haarzelf leek te zijn. Ze gooide haar haren naar achteren en stak haar neus in de lucht, bijna arrogant, leek het. Verstrooid keek de jongen in kwestie op bij het horen van zijn naam.
“Wat denk je?” vroeg zijn beste vriend, Myro, met zijn hoofd gebarend naar Paige. “Dat is het nieuwe meisje. Hoelang zal het duren voor ze compleet in katzwijm voor me ligt?”
Skye haalde zijn schouders op. “Zo’n drie mensenlevens?”
Myro gooide zijn hoofd achterover en lachte zijn bulderende lach. “Heel grappig, Murray. Geen enkele vrouw kan mijn looks weerstaan.”
“Helemaal mee eens. Geen enkele vrouw zonder ook maar een greintje verstand die wanhopig op zoek is naar een arrogante, seksistische balzak, kan jou flirttechnieken weerstaan,” beaamde Skye.
Weer lachte Myro. “Je hebt echt je dag vandaag, of niet?”
Skye haalde zijn schouders weer op.
“Wat ben je van plan?” vroeg hij toen Myro opsprong.
“Ik ga een babbeltje houden met ons nieuwe meiske.”
“Doe nou niet, Myro. Ze ziet er niet uit alsof ze zin heeft in sociale interactie.”
“Let jij maar eens op hoeveel zin ze heeft, maat.”
Skye rolde met zijn ogen maar volgde Myro toch. Soms kon hij zich mateloos aan zijn vriend ergeren. Skye snapte niet waarom het vernederen van anderen hem zo’n voldoening schonk. Het meisje zag er kwetsbaar uit, en hij voelde een vreemd verlangen haar te beschermen tegen Myro’s onbeschofte aard.
De twee jongens liepen in haar richting, nagekeken door een groot deel van de overgebleven leerlingen. Myro voorop, zoals gewoonlijk zelfverzekerdheid en arrogantie uitstralend. Achter hem aan sjokte Skye, met zijn ogen op de grond voor zijn voeten gericht.
Hij hield niet van publieke aandacht, wist Paige.
“Hé,” zei Myro. “Jij bent nieuw hier, toch? Ik ben Myr-“
“Myro Taylor,” vulde Paige voor hem aan, zonder haar ogen van het boek te halen. “Ik heb van je gehoord.”
“Oh.” Dit verbaasde Myro even, maar hij liet zich niet uit het veld slaan. “Ik dacht dat je misschien hulp nodig had om je lessen te vinden? Of misschien heb je wel andere interesses waar ik aan kan voldoen…?”
Paige hief langzaam haar hoofd op en richtte haar blik op Myro. “Je wilt zeker al je ledematen houden?” vroeg ze rustig.
Myro fronste verward en knikte bevestigend.
“Dan vrees ik dat je niets voor me kunt betekenen,” zei ze, hem een lieflijke glimlach toewerpend, voor ze zich tot Skye richtte.
“Skye, we hebben je nodig.”
“Wie zijn we?”
“Herken je me niet, broertje?”
Skye hapte hoorbaar naar adem. “Paige?”
Paige glimlachte. “Yep.”
“Maar,” zei Skye enigszins verbijsterd. “Wat doe jíj hier?”
Paige’s glimlach stierf weg. “Dawn is weg.”
“Weg? Als in zoek, bedoel je?”
Paige trok een enkele wenkbrauw op. “Nee, weg als in een strook grond waar auto's op rijden.”
Wat?”
“Natúúrlijk niet, idioot. Ze is weg, verdwenen, foetsie.”
“Waarheen?”
Paige rolde geërgerd met haar ogen. “Half Noiran zou niet naar haar op zoek zijn als ze we wisten waar ze was, malloot.”
“Kun we even ophouden met de scheldwoorden? Je hebt wel een humeurtje gekregen, zeg.”
“I-“ voor Paige kon antwoorden, werd ze onderbroken.
“Hé eh, niets persoonlijks, maar wat is dit allemaal?” vroeg Myro, die met moeite het gesprek geprobeerd had te volgen.
“Myro, dit is mijn zusje Paige,” zei Skye.
Ik zal maar even een reactie geven, het koekje mag je houden hoor.
In je eerste stukje, creëer je een spannende sfeer, je beschrijvingen zitten daar echt goed.
Het tweede stukje vond ik iets minder. Omdat ik even moeite had met je dialoog. Nadat ik hem nog een keer gelezen had, was het wel duidelijker. Maar toch blijft het een beetje verwarrend.
Maar je hebt meteen een idee van het karakter van je personages. Dus dat zit wel goed.
Ik hoop snel nog wat meer van je te lezen.
In je eerste stukje, creëer je een spannende sfeer, je beschrijvingen zitten daar echt goed.
Het tweede stukje vond ik iets minder. Omdat ik even moeite had met je dialoog. Nadat ik hem nog een keer gelezen had, was het wel duidelijker. Maar toch blijft het een beetje verwarrend.
Maar je hebt meteen een idee van het karakter van je personages. Dus dat zit wel goed.
Ik hoop snel nog wat meer van je te lezen.
Het verleden heb je, je toekomst bepaal jezelf
Heey,,
Ik ben het met farlain eens, het tweede stuk is heel vaag.
Wie zegt wat is soms niet helemaal duidelijk. En dat zorgt ervoor dat je concentratie van het verhaal afdwaalt. Misschien dat je daar wat aan kan doen.
Oh en reacties krijg je niet zomaar, misschien moet je zelf ook reageren op andermans verhalen
.
Liefs
Spoekie
Ik ben het met farlain eens, het tweede stuk is heel vaag.
Wie zegt wat is soms niet helemaal duidelijk. En dat zorgt ervoor dat je concentratie van het verhaal afdwaalt. Misschien dat je daar wat aan kan doen.
Oh en reacties krijg je niet zomaar, misschien moet je zelf ook reageren op andermans verhalen
. Liefs
Spoekie
Verleden, Vertrouwen, Verloop van je leven...
-
YummyManiac
bedankt voor jullie reacties 
hier, allebei een koekje!
Ik heb het nog even nagelezen, en jullie hebben inderdaad gelijk. Ik zal prpberen het in vervolg beter te doen (:
hier, allebei een koekje!Ik heb het nog even nagelezen, en jullie hebben inderdaad gelijk. Ik zal prpberen het in vervolg beter te doen (:
Omkopen met koekjes werkt niet, je moet ook wel iets schrijven wat een reactie uitloktYummyManiac schreef:bedankt voor jullie reacties
Ik heb het nog even nagelezen, en jullie hebben inderdaad gelijk. Ik zal prpberen het in vervolg beter te doen (:
Dus meer aan het schrijven doen ipv koekjes bakken.Verleden, Vertrouwen, Verloop van je leven...
Spoekie schreef: Omkopen met koekjes werkt niet, je moet ook wel iets schrijven wat een reactie uitlokt
Hmmm... omdat ik het hier niet mee eens ben heb ik het hele verhaal gelezen, maar eerst een reactie op Spoekie:
Ik vind dat je niet iets opvallends hoeft te schrijven, als je iets hebt gelezen heb je altijd wel iets erop op te merken en als je dat niet hebt vertel dan diegene dat het een perfect verhaal is en dat het naar een uitgever moet. Het hoeft tog per se niet opvallen te zijn om een reactie uit te lokken, zelfs het niet opvallend zijn van een verhaal kan een opmerking erover zijn.
Verder over het verhaal:
Het is interressant, hoewel ik moest wennen aan de overgang tussen de "Proloog" en H1.. et was een aparte overgang in verhaal maar ook een beetje in schrijfstijl. Verder een beetje letten op je nederlands, even een voorbeeld:
Dat laatste stukje leest dus echt voor geen meter. Het zal makkelijker en begrijpelijker lezen als er iets van:YummieManiac schreef:Ze gooide haar haren naar achteren en stak haar neus in de lucht, bijna arrogant, leek het.
Ze gooide haar haren naar achteren en stak haar neus in de lucht, echt zo'n arrogant type.
Het is maar een idee, en ik verzin ook net maar wat... Misschien is het niet wat je precies wilt weergeven, maar het geeft een beetje makkelijkere leesbaarheid aan je verhaal wat ook mensen het makkelijker maakt om je verhaal te volgen wat natuurlijk aan het begin een beetje lastig is omdat nietmand nog in het plot zit...
Maarja, ik hoop dat je er wat aan hebt
(enne... ik ben altijd in voor een koekje
)Pluk de dag: zeg BLUB!
HEt tweede stuk vaag? Die opmerking snap ik niet. Het leest in tempo iets minder, maar de dialoog is best sterk. Het mooiste wat je met een dialoog kunt doen is het dusdanig opmaken dat je al aan de woorden kunt zien wie het zegt. Elk personage hoort zijn eigen manier van praten te hebben. Dat komt in deze dialoog er wel een beetje uit.
De snelheid van het verhaal ligt nogal hoog. We zijn nog maar op pagina twee en we hebben al een innige liefdesscene en een onbegrijpelijke ontmoeting gehad. De samenhang ontbreekt. Vraag je af: waarom zou een lezer in dit verhaal tijd moeten steken?
HEt kan niet zijn vanwege de band met de personages, want die hebben we nog niet. Daarom boeit het mij als lezer ook niet dat Dawn weg is. Die ken ik toch niet. Klinkt hard, maar zo werkt het wel.
De snelheid van het verhaal ligt nogal hoog. We zijn nog maar op pagina twee en we hebben al een innige liefdesscene en een onbegrijpelijke ontmoeting gehad. De samenhang ontbreekt. Vraag je af: waarom zou een lezer in dit verhaal tijd moeten steken?
HEt kan niet zijn vanwege de band met de personages, want die hebben we nog niet. Daarom boeit het mij als lezer ook niet dat Dawn weg is. Die ken ik toch niet. Klinkt hard, maar zo werkt het wel.