De zigeuner vervloeking

[Sonea]

Ik heb dit verhaal geschreven omdat ik me verveelde...
Ik hoop dat jullie het leuk vinden!



De zigeuner vervloeking

Bec leunde tegen haar favoriete boom en sloot haar ogen. Op de achtergrond klonken de vrolijke zangen van de vogels. Een glimlach speelde over haar gezicht. Een briesje waaide door haar haren en blies haar donkere haar wild heen en weer. Alles leek wel perfect tot ze verbaast merkte dat de zon was verdwenen. Langzaam opende Bec haar ogen en keek omhoog. Er stond een oudere vrouw voor haar met een omslagdoek om haar hoofd gewikkeld. De vrouw liep met een gebogen rug en droeg over haar hele lichaam sieraden en andere kostbaarheden. Vlug kwam Bec overeind. Ze kende deze vrouw niet en wist niet waarom ze naar haar toe kwam. “Wat kan ik voor u doen?” Vroeg ze vriendelijk. De oudere vrouw gaf geen antwoord maar glimlachte alleen. Bec schrok toen ze de tanden van de vrouw zag. De tanden waren verrot en bruin gekleurd! De vrouw deed een stap naar voren en kwam neus aan neus met Bec te staan. Ongemakkelijk schoof Bec naar achteren en kwam met haar rug tegen de boom te staan. “Lief kind, je hoeft niet bang voor me te zijn” fluisterde de vrouw met een krakende stem. “Ik ben Miranda en ben opzoek naar je moeder, kun je me vertellen waar ze is?” Vroeg de vrouw. Bec keek in de ogen van het vrouwtje en zag daar iets wat ze niet vertrouwde. Een vreemde twinkeling misschien? Of er was iets met de glimlach van de vrouw. Bec dacht razend snel na. Haar moeder ging niet om met vreemde mensen, zeker niet met types als deze vrouw. “Sorry,” zei ze toen. Ik denk dat u verkeerd bent, “mijn moeder verwacht niemand.” De glimlach bevroor op het gezicht van Miranda en er verscheen een duistere blik in haar ogen. Bec keek Miranda in haar ogen en wist meteen dat ze weg moest, meteen! Zonder verder nog wat te zeggen tilde ze haar rokken op en liep zo snel ze kon terug naar haar dorp. Voorbijgangers keken haar verbaast aan wanneer ze zonder gedag te zeggen door liep. Gelukkig was ze nu al bijna thuis en kon ze haar moeder vlug spreken. Bec opende het kleine tuinhekje en liep naar het kleine huisje met haar strodak. Rookwolkjes kwamen met kleine pluimpjes uit de schoorsteen en het rook lekker naar de kruiden die moeder altijd door het eten mengde. Bec opende de deur en stapte naar binnen. “Moeder, ik moet u wat vertellen!” Riep Bec toen ze binnen kwam. Bec’s moeder stond over een grote pan gebogen en roerde er op haar gemak in. Ze draaiden zich langzaam om en keek afkeurend naar haar dochter. “Lieverd, voor we verder praten wil ik dat je een schone jurk aan trekt en je haren weer netjes vlecht. “Maar moeder!” Riep Bec. “Er was een vreemde vrouw die naar u vroeg!” Bec’s moeder verstijfde en de glimlach op haar gezicht bevroor. “Hoe zag die vrouw er uit?” Vroeg ze ongerust en luisterde met een bezorgde trek rond haar mond. “Ik wil dat je je spullen pakt en met me mee komt” was de enige reactie van moeder. Vlug draaide Bec zich om en rende naar haar kleine kamertje en pakte haar plunjezak en stopte daar drie jurken en schoon ondergoed in. Vlug haastte ze zich weer naar de woonkamer en zag dat haar moeder al stond te wachten. “Wat is er aan de hand?” Vroeg Bec ongerust. Ze rende achter haar moeder aan die met een behoorlijke vaart het huis verliet. “Je hebt zojuist je Oma ontmoet” was het enige wat Bec’s moeder vertelde en liep gehaast door.

Bec wist niet wat ze moest doen. Ze had haar moeder nog nooit zo gespannen gezien als nu. “Moeder, waar gaan we heen?” Vroeg Bec angstig nadat ze bijna een halve dag hadden gelopen. “Geef alstublieft antwoord!” Riep Bec. Ze kon er niet meer tegen dat haar moeder bijna de hele tijd niets had gezegd en zo snel bleef lopen. Haar haren plakte in haar nek en haar jurk was nat van haar zweet. “Moeder, kunnen we alstublieft even stoppen? Smeekte Bec buiten adem en versnelde vlug haar tempo om naast haar moeder te kunnen lopen. Bec verwachtte eigenlijk niet dat haar moeder zou reageren en keek alweer naar de weg voor zich toen Moeder opeens stil bleef staan. Bec keek opgelucht naar het gezicht van haar moeder en schrok toen ze haar gezicht zag. Moeder had donkere kringen onder haar ogen en haar gezicht was spierwit. “MOEDER!” gilde Bec toen ze zag dat haar moeder in elkaar zakte. “Moeder! Wat gebeurd er?” Riep ze in paniek. Er kwam geen reactie…
Bec’s moeder bewoog haar lippen, alsof ze wat probeerde te zeggen alleen klonk er geen geluid.
“Laat mij eens kijken lief kind.” Klonk opeens de krakende stem van Miranda. Angstig slaakte Bec een gil en kroop naar achteren. Bec keek naar haar moeder en zag dat de ogen van haar moeder strak op Miranda’s gezicht waren gericht. Miranda boog zich over haar moeder heen en fluisterde zachtjes iets in haar oor. Bec kon niet horen wat Miranda precies zei, maar het was beslist niets goeds. Bec zag dat haar moeder naar achteren probeerde te kruipen maar te verzwakt was. Miranda lachte nu zachtjes en draaiden zich naar Bec om. “Je moeder heeft een grote fout gemaakt door weg te lopen van huis en te trouwen met een arme boer!” Miranda spuwde de woorden bijna in Bec’s gezicht en haar ogen werden groot van woede. Miranda draaiden zich naar Bec’s moeder om en schreeuwde, “je hebt me ten schande gezet! Mijn enige dochter die trouwt met een buitenstaander! Mijn enige dochter aan wie ik mijn kennis kan doorgeven, eeuwen oude kennis! Miranda’s geschreeuw klonk nu krankzinnig en Bec hoopte stilletjes dat iemand het zou horen en zou komen kijken. Toen dit niet gebeurde en Miranda gewoon door bleef gaan begon Bec pas echt bang te worden. Moeder begon er steeds bleker uit te zien en haalde moeilijk adem. Bec besefte dat ze iets moest doen, alleen wist ze niet wat. Miranda boog zich over Bec’s moeder heen en begon vreemde woorden te zingen. Ieder woord die Miranda uit sprak klonk vreemd en angstwekkend en Bec begon steeds en steeds meer te beseffen dat de tijd begon te dringen. Bec keek om zich heen opzoek naar iets waarmee ze Miranda weg kon jagen maar schrok op toen haar moeder opeens begon te gillen! “Moeder!” Schreeuwde Bec en wierp zich zonder er verder bij na te denken boven op Miranda. Miranda schreeuwde woedend toen ze op de grond werd gegooid en probeerde iets naar Bec te schreeuwen. Bec reageerden zonder er bewust bij na te denken en baalde haar vuisten en sloeg! Ze sloeg Miranda recht in haar gezicht en hier ging ze mee door tot haar vuisten begonnen te bloeden en Miranda stil was. Tranen liepen over Bec’s gezicht toen ze besefte dat de oude vrouw dood was…
Bec begon zachtjes te snikken en schrok op toen ze twee armen om haar middel voelde. “Moeder?” Vroeg ze met een trillende stem. Moeders gezicht was nog steeds bleek maar zag er al wel beter uit. “Kom hier lieverd” fluisterde Moeder en trok Bec in haar armen. “Het is voorbij nu, je hebt mijn leven gered…”