Like a Fairytale...

[Carpe Diem]

Nou, ik heb eindelijk de moed bij elkaar kunnen schrapen om mijn tweede verhaal hierop te zetten.. Mijn eerste verhaal was namelijk niet zo'n succes geworden.
Als er tips of (positieve) kritiek is, dan hoor ik het graag!

-------------------------------------------------

Intro
Wat een jaar.
Nee, dit inderdaad niet een “normale” zin om een verhaal mee te beginnen. Het kan me eigenlijk ook niet schelen. Het wás namelijk ook een verschrikkelijk/geweldig jaar. Ja, -voor de dommere mensen onder ons- dat kan samen. Ik ben blij dat het voorbij is en tegelijkertijd vind ik het jammer.
Natuurlijk ben ik de zeven kleine kotertjes niet uit het oog verloren, ik kom nog steeds elke week op ze passen. Maar aangezien Dylan en Matt pas geleden zeven jaar zijn geworden vinden ze dat ze nu al groot en verantwoordelijk zijn. Ik ben niet meer hun “oppas” vinden ze, dat is voor kleine kinderen, maar ik moet wel elke week braaf komen opdraven, omdat Fay, Jasper en Athalie nog wel een “oppas” nodig hebben.
Met Verena zal ik het nooit echt mee kunnen vinden, toch vind ik het niet zo erg meer als vroeger. Over een paar maanden ben ik hier toch weg, alleen nog dit schooljaar afmaken. Ik heb al met Estrella afgesproken dat we samen een studentenhuis gaan zoeken, het maakt niet uit welke, als het maar ver weg van hier is.
En dan hebben we nog Caspar…
-Ik slaak zachtjes een zucht-
Ik heb er geen woorden voor; hij is onbeschrijfelijk…

Hoofdstuk 1
De dag begon met een luide gil, standaard vanuit mijn kamer, uit mijn mond. Volgens mij was er geen dag verstreken dat ik niet hysterisch wakker werd omdat ik me weer eens had verslapen. Nu ik erover nadenk, dat is nog steeds zo. Maar over op het verhaal, ik werd dus wakker, hysterisch met een verwilderde blik in mijn ogen en als klap op de vuurpijl was ik ook nog eens mijn spijkerbroek kwijt. Eigenlijk ál mijn spijkerbroeken. Hoe dat is gebeurd weet ik tot op de dag van vandaag nog steeds niet, maar dat mijn stiefmoeder ermee te maken had, wist ik wel zeker. Ik grabbelde in mijn minikastje, op zoek naar iets bruikbaars om aan te trekken en stuitte op een versleten oude witte broek die onder de verfvlekken zat. Radeloos zakte in neer op de houten vloer van mijn kamer, dit was het enige wat ik kon vinden.
Met de moed der wanhoop sjeesde ik naar de badkamer, friste me op en trok mijn kleding aan. Boven de witte broek droeg ik een lang shirtje die over mijn heupen viel en een deel van de vlekken verborg. Mijn donkerbruine krullen liet ik los en snel trok ik een lijntje onder mijn ogen. Ondertussen waren er al vijf minuten verstreken en ik nam in twee stappen de trap naar beneden, ontbijten deed ik wel onderweg en voedsel voor school kocht ik wel in de kantine. Dat zou weer mijn zakgeld kosten, maar ik was al veel te laat om daar nog zorgen over te maken. Twee minuten later trok ik mijn jas aan, griste mijn tas van de grond en spurtte de deur uit. Op naar Estrella.

‘Caitlin, je bent te laat,’ klonk het vanuit een openstaande raam. ‘Zoals altijd.’
Ik grijnsde een beetje schaapachtig naar Estrella die voorovergebogen uit het raam hing. Ze slaakte en zucht en haar hoofd verdween weer door het raam. Ik hoorde wat kabaal, tromgeroffel op de trap, een verontwaardigd miauw van haar kat en even later stond ze klaar voor vertrek voor de deur.
‘Dat wordt weer doortrappen,’ zei ze en ze haalde haar fiets uit de schuur. Even later waren we op weg naar school.
‘Wat voor broek heb je trouwens aan.’ Ze staarde geschokt naar mijn witte broek met de verfvlekken. Ik rolde met mijn ogen.
‘Mijn spijkerbroeken zijn weg, wie denk je dat, dat gedaan heeft?’
‘Verena,’ zeiden we tegelijkertijd en we schoten in de lach. Estrella wat in het Spaans “ster” betekende was als sinds klein af aan mijn beste vriendin. Het was eigenlijk een best grappig verhaal hoe we vriendinnen werden: We waren twee en speelden beiden in dezelfde zandbak. Zij sloeg met een schep op mijn hoofd en ik antwoordde daarop door met mijn emmertje op haar been te slaan, dat ging een tijdje door tot ik voorstelde om taartjes te bakken van zand. Estrella staarde me nog een tijdje wantrouwig aan, maar stemde na een tijdje in, vanaf dat moment werden we vriendinnen. Onze vaste begroeting bleef met een schep op je hoofd slaan, tot we te oud werden voor de zandbak.
‘Ik moet trouwens echt een baantje vinden,’ zei ik, met mijn gedachte bij de laatste munten die ik ging besteden aan schoolvoedsel. ‘Ik ben echt helemaal blut en Verena leent me geen cent, zoals gewoonlijk.’
Estrella dacht even na. ‘Waarom ga je niet oppassen,’ zei ze uiteindelijk. ‘Mijn nichtje doet het ook en ze zei tegen mij dat je er wel aardig wat euro’s door verdiend. Je vind het toch altijd leuk om met kinderen om te gaan.’
‘Hé, ja,’ zei ik enthousiast –en buiten adem van het fietsen. ‘Dat ga ik doen. Goed idee!’
‘Meisje, ik ben gewoon goed.’ Ik lachte en zag dat we het schoolplein naderden, die trouwens bijna helemaal leeg was. Met mijn laatste krachtinspanningen stoof ik het schoolplein op en duwde mijn fiets in één van de fietsenrekken, Estrella volgde mij. Ze wierp een blik op haar mobiel.
‘Nog twee minuten. Als ik te laat kom mag jij voor straf mijn kamer opruimen.’
‘Sorry,’ hijgde ik. ‘Laten we nu maar snel gaan.’ Gehaast rende ik al de school in, met Estrella vlak achter me.

[Carpe Diem]

Geen reacties.. ?
Nog maar een stukje dan.

-----------------------

Deur, deur, deur. Deur in zicht! Nog tien stappen, negen, acht, zeven, zes, vijf –ik ging het halen!- vier, drie-
Trrring!
Néé, niet nog een keer. Ik moest moeite doen om niet als een klein kind met mijn voeten op de grond te stampen. Ik had het bijna gehaald, bíjna! Slippend kwam ik tot stilstand voor de deur. Estrella schudde haar hoofd.
‘Dat word opruimen, makker,’ zei ze met een grijns. ‘Nou, waar wacht je nog op, open die deur!’
Ik hees mijn tas nog eens goed op mijn schouder en drukte de deurklink naar beneden. Langzaam ging de deur open en ik zag dat iedereen al op zijn plek zat. Voorin de klas stond Meneer Bethan wiskundesommetjes uit te leggen. Hij stond met zijn rug naar ons toe en had niet door dat ik voorzichtig om het hoekje gluurde. Ik was in totaal drie keer op tijd gekomen in zijn les, dus hij had kunnen verwachten dat het deze keer weer zo ver was. Ik stapte het lokaal in en kuchte. Meneer Bethan draaide zich om en zag dat ik het was.
‘Zo, Caitlin. Wat is het deze keer?’ hij lachte. ‘Je zag een meteoor richting de aarde suizen en belde NASSA, of moest je een schildpad afleveren bij de dierentuin omdat hij ontsnapt was?’
Ach ja, ik moest toch wat? Het was niet zo dat ik elke keer een smoes verzon, maar het leek hem in een beter humeur te brengen, dus ik zei zo af en toe wel eens wat om onder mijn straf uit te komen. Estrella schaarde zich achter mij, maar ik wist al uit ervaring dat zij mocht gaan zitten. Elke leraar wist, dat het probleem met laat komen, niet aan haar lag. Ik zette mijn ik-ben-onschuldig-glimlach op en zei: ‘Bijna goed. Ik werd door een redacteur in Hollywood gebeld omdat hij mij op de cover van zijn tijdschrift wilde.’
‘En waarom wilde hij dat?’ vroeg Meneer Bethan geamuseerd.
‘Mijn neus,’ zei ik zelfverzekerd. ‘Hij vond dat ik de mooiste neus van de wereld had. Hij wilde mijn neus in close-up op de cover.’
‘Leuk geprobeerd, Caitlin, ga je maar melden. Estrella, jij mag zitten.’
‘Ah Meneer, toe,’ probeerde Estrella nog voor mij. ‘Laat haar ook zitten, ik ben toch ook te laat?’
‘Dat weet ik. We hebben dit al besproken, Estrella,’ zei Meneer Bethan vermoeid. ‘We weten allebei dat het “te laat komen probleempje” niet aan jou ligt. Ik laat Caitlin al heel vaak door, maar ik kan niet altijd doen, ik weet zeker dat Caitlin dit begrijpt.’
Ik gebaarde naar Estrella dat ze moest gaan zitten, dumpte mijn tas op de stoel naast die van haar en sjokte de deur uit. Mijn vierde briefje, dat werd corveeën.

[miss.maris]

hoi..

Ik vind het wel een goed verhaal.. ik wil het graag verder lezen
Ik vind het duidelijk geschreven, en ik heb normaal bij zulke verhalen, dat ik het saai vind, en dat ik dan stop met lezen. Bij dit verhaal heb ik dat niet, ik wil weten hoe het af loopt..
xx

(sorry. wist niet dat dat niet mocht..)

[Carpe Diem]

Bedankt en leuk dat je mijn verhaal leuk vind!
Heeft iemand ook nog tips of (positieve) kritiek, zodat hij ik het beter kan maken, dan hoor ik het graag.
oh, en dit was ik nog vergeten te vertellen. Als je naar de titel kijkt {het is een voorlopige titel} dan kun je al zien dat het op een sprookje moet gaan lijken, alleen het is niet Assepoester. Ik ben een ander sprookje aan het herschrijven, zeg maar, in de moderne wereld. Het zal natuurlijk niet helemaal lukken, maar ik vond het wel het proberen waard.

----------------------------------------------------------------------

‘Ben je er alweer?’ Gerrit, een oud mannetje met een ouderwets rond brilletje op zijn neus keek me olijk aan. ‘Het is net vakantie geweest en je hebt alweer vier briefjes te pakken, meis.’
Ik zuchtte dramatisch en trok een meelijwekkend gezicht. ‘Ik weet het Gerrit, kun je me matsen?’
Gerrit schudde zijn hoofd. ‘Je weet dat ik dat niet kan doen, Caitlin. Dat is niet eerlijk tegenover de andere leerlingen.’
Gerrit was de aardigste conciërge die er op de aardbol bestond. Hij was dement –overal schreef hij lijstjes om van alles te onthouden- net een opaatje en had een zwak voor de leerlingen op school. Bovendien had hij, als volwassene, nog wel humor. En dat kwam niet vaak voor bij volwassenen –of toch wel, maar hun hebben andere humor dan wij tieners. Maar op het gebied van eerlijkheid was hij ook heel streng, ik had kunnen weten dat het me niet ging lukken.
‘Ik moet ook een briefje halen,’ klonk het naast mij en ik draaide me om. Caspar Trennington –even tussen haakjes, de knapste, leukste, geweldigste en populairste jongen van de school- stond vlak naast mij. Nu moet ik toegeven dat ik nooit, maar dan ook nooit ook meer één woord gewisseld met hem had, maar op afstand zwijmelen was ook goed. Bovendien had hij al iets met Vanessa, dus het zou toch nooit wat kunnen worden tussen ons twee. Toch kreeg ik het verdacht warm aan mijn gezicht, die waarschijnlijk rood aan het aanlopen was. Langzaam schuifelde ik weg, bij Caspar vandaan.
‘Caitlin, wat zie je ineens rood. Heb je het warm?’ vroeg Gerrit verbaasd aan mij. ‘Oh, jeetje. Heb ik weer eens de verwarming te hoog gezet.’ Hij stond mompelend op en wilde al naar achteren lopen.
‘Nee,’ riep ik, een octaaf hoger dan de bedoeling was. ‘De verwarming is goed, Gerrit. Ik heb weer gewoon… één van mijn aanvallen, dat heb ik wel vaker,’ zei ik met een giecheltje en ik maakte dat ik weg kwam. Ik was ook zo’n kluns! Wat moest Caspar nu wel niet van mij denken? Niet dat… nou, je weet wel, maar toch. Ik zwijmelde weg bij de gedachte aan zijn groen/blauwe ogen. Ze waren prachtig, zijn ogen; net een oceaan, vol leven.
Stop.
Een beetje zwijmelen was oké, maar we moesten niet gaan overdrijven. Met het schaamrood nog op mijn wangen enterde ik het klaslokaal. Meneer Bethan stak zijn hand uit en ik dropte het papiertje in zijn hand voor ik naast Estrella neer plofte.
‘Wat zie je rood,’ zei Estrella met één wenkbrauw opgetrokken.
‘Ja… ik kwam Caspar tegen,’ fluisterde ik snel in haar oor. Er goed op lettend dat niemand mee luisterde. Ze rolde met haar ogen.
‘Zijn we weer zo ver?’

[Jen.]

Hee!

Ik vind dat je erg goed schrijft!
Af en toe kom ik wel een spellingsfoutje tegen (bijv. en ipv. een)
Maar dat mag de pret niet drukken xD
Ik heb een vermoeden over welk sprookje het dan gaat,
maar ik ben sowieso heel erg benieuwd hoe je dat gaat doen.
Ik zou zeggen: ga zo door

[Carpe Diem]

Het heeft even geduurd, maar ik heb weer verder geschreven en ik ben benieuwd of er nog steeds mensen zijn die het een leuk verhaal vinden. Nog bedankt voor je reactie Jen!

----------------------------------------------------------

‘Hé, nou ik… eh,’ sputterde ik wat onhandig tegen.
‘Ja, dus,’ antwoordde Estrella al voor haar beurt en ze trok een gezicht. ‘Ik snap niet dat je die jongen nog stee- ‘
‘Niet zo hard,’ siste ik waarschuwend, haastig om me heen kijkend.
‘ –ds leuk vind,’ maakte ze haar zin af. ‘Hij is een wannabe figuur, samen met dat vriendinnetje van hem.’
‘Vanessa,’ hielp ik haar herinneren.
‘Die ja,’ zei mijn vriendin met een wijsneuzerig gezicht. ‘Geloof mij nu maar, met zulke mensen moet je niets beginnen. Die gaan vreemd waar je bij staat.’
En toch is Caspar niet zo, dacht ik koppig. Hij was anders. Ik moest toegeven dat ik hem aardig had geobserveerd, ook al wist ik dat het ijle hoop was dat hij en ik ooit samen zouden komen. Ik en Casper was net zoiets als een aardbei met een peer, dat ging niet. We waren te verschillend, hadden andere vrienden, onze karakters waren net zoals dag en nacht. En toch bleef ik over hem dromen.
‘Luister je wel.’
‘Ja, ja,’ mompelde ik, hoewel ik geen idee ik had waarover ze het had.
‘Oké, dus dat word dan om drie uur, uit school, bij mij,’ zei Estrella tevreden.
‘Hé, bij jou,’ vroeg ik verward. ‘Maar waarom dan?’
‘Mijn kamer opruimen, wat dacht je dan?’
‘Wat? Nee toch, dat meende je toch niet echt,’ riep ik uit, waarbij ik zo wild met mijn armen maaide dat ik half van mijn stoel af viel. ‘Ik moet trouwens corveeën dus ik kan niet eens met je mee, al had ik het gewild,’ zei ik nog terwijl ik weer recht op mijn stoel klauterde.
‘Caitlin, wil je alsjeblieft zo vriendelijk zijn om in ieder geval de indruk te wekken dat je mijn les nog enigszins interessant vind,’ klonk Meneer Bethan’s stem van voor de klas. ‘Ik wil je er niet ook nog eens uit gaan sturen, dat geld ook voor je buurvrouw,’ hij staarde ons vanonder zijn bril aan. We glimlachten stralend naar hem tot hij tevreden was en weer verder ging met zijn les.

‘Walter.’
‘Caitlin.’
Door zijn ronde bril heen staarde Walter mij met zijn laserogen aan. Het ging nooit goed, Walter en ik. We moesten altijd over van alles en nog wat discussiëren tot we erbij neervielen. En de uitdagingen, die moesten we niet vergeten, altijd hoorde er een uitdaging bij. Van boompje klimmen tot de directeur uitvragen op een date. Beschamend dacht ik terug aan die afgang –ik had de directeur uit moeten vragen- het was iets geweest wat je niet zo snel vergat. In tegenstelling tot mijn eenvoudige opdracht, dacht ik grimmig. Walter had alleen maar door de school hoeven rennen met ontbloot bovenlijf en als wraakactie moest ik de directeur van hem uitvragen.
‘Hé Cathy!’
Voordat ik Walter kon aanvliegen en hem kon wurgen met de band van mijn schoudertas sloeg een nogal lang iemand zijn arm om mijn schouder heen. Het was Twan. Met zijn twinkelende donkerbruine ogen keek hij mij lachend aan. Twan was één van de personen die je nooit over het hoofd kon zien. Niet omdat hij zo’n sprankelende persoonlijkheid had –die hij overigens wel had, even terzijde- maar met zijn één meter achtennegentig was hij gewoon niet te missen. Het was dan ook niet zo gek dat hij in het basketbalteam zat, als captain nog wel.
Achter hem verscheen Alison. Lang, slank en blond met enorme blauwe ogen. Alison was het toonbeeld van perfectie. Een perfectie waar ik dus elke dag tegenaan moest kijken, met mijn één meter zestig, tengere figuur en wilde donkerbruine krullen. Gelukkig was ze van nature een aardig meisje, hoewel dat ook weer iets was wat jaloersmakend aan haar was.

[krisjuh]

Ik vind het een leuk verhaal, vooral omdat je een soort sprookje schrijft alleen modern. alleen het stukje van alison klopt niet, je schrijft namelijk:

slank en blond daarna schrijf je: donkerbruine krullen.

nou ja niet zo erg, ga iniedergevaal door!
ben zelf ook bezig met een modern sprookje

[Carpe Diem]

Dankjewel voor je reactie!

Even over dat stukje met lang en blond en daarna die bruine krullen. Met lang en blond bedoel ik inderdaad Alison, maar daarna vergelijkt Caitlin zich zeg maar met Alison en die donkerbruine krullen zijn dus van haar.. ^^
Maar als het heel onduidelijk is dan zal ik het wel veranderen. Ik ga maar weer eens aan de slag met een vervolgstukje!

Oh, en leuk dat jij ook een modern sprookje schrijft -of een oud sprookje herschrijft- over welke houd jij het dan?

[Carpe Diem]

*schaam schaam*
En weer duurde het veel langer dan ik gepland had. Ik schrijf hier niet zo snel aan, merk ik zelf. ^^

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

“Hoi Twan,” begroette ik de donkere jongen, Walter verder negerend. “En ben je van het weekend weer kampioen geworden?”
“We kunnen niet elke keer kampioen worden, alleen maar omdat we een wedstrijd winnen, Cathy,” grinnikte Twan. “Dat gebeurt niet zo maar.”
“Niet?” Ik haalde mijn schouders op. “Ach ja, je hebt wel gewonnen dus dan is het goed.”
“Ja, we hebben inderdaad gewonnen,” gaf Twan toe en met z’n vijven liepen we naar onze vaste plek. Het bankje onder de eikenboom.
Onze school grensde aan het park, dus in de lente –rond deze tijd van het jaar- en zomer was het altijd heerlijk om onder de bomen te gaan zitten. Dan kwam de bloesem langzaam naar beneden dwarrelen. Ik hield van de lente, nog steeds trouwens. Het leek alsof alles en iedereen weer uit hun schulp kwam, na een strenge winter en weer ging stralen. Mensen lachten vaker, bloemen kwamen in bloei, zelfs het weer leek weer op te leven.
Met een vrolijk gezicht plofte ik neer op het gras. Estrella ging op het bankje zitten en keek met een glimlach neer op mij. Met een zuur gezicht zakte Walter naast Estrella neer, waarna Alison hem volgde. Twan kwam uitgebreid naast mij liggen, in het gras.
“Gaan jullie trouwens nog mee naar de stad,” vroeg Alison terwijl ze knabbelde op een rijstwafel die ze uit haar tas had getoverd. Ze staarde vragend naar ons.
“Basketbaltraining,” was Twans routineuze antwoord.
“Wil niet,” zei Walter chagrijnig en hij prutste even aan zijn enorme zwarte horloge. Ja, Walter moest het altijd groots aanpakken. Waarom een normale horloge kopen als je ook een kijk-wat-ben-ik-toch-slim-horloge kan kopen. Je weet wel, met al die hightech dingetjes erop en tijdzones uit Afrika. Hoewel ik dat laatste niet snap, waarom zou je de tijd van Afrika willen weten als je toch in Nederland woonde?
Vreemde gozer.
“Ik moet mijn kamer opruimen en daarna Caitlin aan een baantje helpen,” zei Estrella ernstig. Mijn hoofd schoot omhoog.
“Hé? Wattes… Mij aan een baan helpen,” vroeg ik verward. “Oh, dat oppassen! Ja, daar moet je me even meehelpen. Tenminste, nadat ik klaar ben met corveeën.” Ik trok een zuur gezicht. “Het is echt niet eerlijk. Ik was bijna op tijd, bijna!”
“Ben je weer te laat gekomen,” vroeg Walter met een sardonisch gezicht. Ik had zin om hem met mijn schoenveter aan de hoogste tak van de overhangende boom te hangen, zodat hij er voor altijd in moest blijven bungelen. Wat had ik toch duivelse gedachtes, niet goed voor mijn karma.

[krisjuh]

Achter hem verscheen Alison. Lang, slank en blond met enorme blauwe ogen. Alison was het toonbeeld van perfectie. Een perfectie waar ik dus elke dag tegenaan moest kijken, met mijn één meter zestig, tengere figuur en wilde donkerbruine krullen. Gelukkig was ze van nature een aardig meisje, hoewel dat ook weer iets was wat jaloersmakend aan haar was.[/quote]

oeps verkeerd gelezen, nou ja.

weer een leuk stukje. je hebt een fijne schrijfstijl.
en ik wl dt gaa verder lezen.

mijn egen sprookje gaat down ik weet gee sprookje en steeds vind ik het niet goed genoeg. ben zeer kritisch over mezelf nou ja k eb aweer genoeg geleuterd.

even on topic, erg mooi(wahaha) en snel verder