Ik hoorde geschreeuw. Ik schiet uit bed en kijk uit mijn raam. De bomen werpen schaduwen over het kleine weggetje dat naar het dorp gaat. Ik logeer bij mijn oom en tante. Ze zijn heel aardig, maar wonen op een boerderij ver van de bewoonde wereld. En ik heb het gevoel dat er iets ergs gaat gebeuren. Dat geschreeuw…Het klonk echt eng!
,,Welterusten, Claire!” roept mijn oom. Ik wens hem ook welterusten en ga weer liggen.
Dan hoor ik een gil. Ik kan er niet tegen! Dit is een slechte eigenschap van me. Nieuwsgierigheid.
Een paar minuten later sta ik in een spijkerbroek en een sweater, gympen en een zaklamp. Ik kijk uit mijn raam. De zenuwen kriebelen omhoog als ik hem openschuif. Ik zit op de 2e verdieping, dus zo hoog is het niet. Bibberig hou ik de regenpijp vast en klauter ik naar beneden. Als ik bij de bomen ben klik ik mijn zaklamp aan en kijk rond. Er drupt iets…Ik kijk naar boven. Aan de takken hangt een lijk. Hij is als een marshmallow aan de takken geprikt. Zijn bloed drupt op mijn wang. Ik gil en deins naar achter. Ik moet hier wèg! Ik neem één stap naar voren en meteen klinkt er een schreeuw achter me. Ik draai me met een ruk om en kijk recht in het gezicht van een…wat is het!? Bleke huid, vegen van het bloed en scherpe tanden. Het wezen draait zijn nek naar rechts en ik hoor ‘knak’. Ik geef hem een trap en probeer weg te rennen. Het wezen trekt aan mijn benen en sleept me mee. De tranen stromen over mijn wangen.
,,Nee! HELP!”gil ik. Ik klamp me vast aan een wortel van een boom. Het wezen maakt een gillend geluid en ik ruk me los. Ik wil weg!
,,Blijf van me af!” brul ik en pak mijn gymp. Ik mep hem er mee. Het wezen valt naar achteren maar is nog niet dood. Dood? Moet hij dood? Ja! Ik twijfel niet en pak zijn keel vast. Ik blijf er in knijpen tot hij niet meer beweegt. Wat heb ik gedaan? Opeens hoor ik weer een gil. Rennen, Claire.
Even later sta ik voor het huis. Wat kan ik doen? Aanbellen of meteen naar boven. Nee, ze moeten het weten. Ik bel aan.
,,C-claire? Wat doe je hier? Je hoort in bed te liggen!” roept mijn oom. Ik kijk naar boven. Hij hangt bijna uit het raam. Dan verdwijnt hij en rukt de deur open.
,,Je begrijpt het niet. Ik hoorde wat en ik ging naar buiten en toen was er een lijk en bloed en ik…een monster! Hij vermoorde me bijna maar mijn schoen..En hij…Ik…”. Ik kwam niet uit mijn woorden en wreef over mijn wang. Ik keek naar mijn hand. Bloed.
Ik gil en kijk mijn oom smekend aan. Hij begrijpt er niks van.
,,Je gaat nu naar bed toe en ik niks meer van die onzin horen.” Zegt hij.
Ik bijt op mijn lip en ren naar boven. Shit, ik heb mijn schoen daar gelaten. En dat is mijn enige paar! Ik moet terug.
Hoofdstuk 2 komt er aan...!!
Het Virus(Hoofdstuk 1)
Wat een leuk en spannend verhaal! Het lijkt een beetje op een fanfictie van Darren Shan - maar ik denk dat je een fanfictie maakt van Twilight? Je kan verhalen echt spannnd schrijven, wist je dat? In ieder geval, snel verder!
Doing all I can do, just to be close to you.
Everytime that we meet, I skip a heartbeat!
Everytime that we meet, I skip a heartbeat!
Hallo,
Zou je even bovenaan willen bijschrijven waarover je fanfic gaat? Zo kan de lezer weten over wie het gaat.
Voor de rest heb je wel een fijne schrijfstijl, je leest er makkelijk doorheen maar ik vind dat dit een beetje snel gaat. Je kan bijvoorbeeld als ze thuis komt beschrijven hoe haar oom boos naar haar kijkt ofzo.
Even later sta ik voor het huis. Wat kan ik doen? Aanbellen of meteen naar boven. Nee, ze moeten het weten. Ik bel aan.
'Claire!' Roept mijn oom en ik hoor het piepen van het raam boven me. Langzaam hef ik mijn hoofd op en kijk naar mijn oom. Zijn gezicht is helemaal rood van woede en zijn ogen zeggen me dat het niet goed zit. 'Wat doe jij daar nou? Je hoort in bed te liggen!'
Zijn geschreeuw galmt een beetje na, daarna verdwijnt hij en even later word de voordeur opengerukt, ik moet naar omhoog kijken om mijn oom aan te kunnen kijken.
'Je begrijpt het niet. Ik hoorde wat en ik ging naar buiten en toen was er een lijk en bloed en ik…een monster! Hij vermoorde me bijna maar mijn schoen..En hij…Ik...' Ik zucht, het had geen zin, hij gelooft me toch niet. Ik voel aan mijn wang en merk dat er nog bloed aan zit. Een gil ontsnapt aan mijn lippen en mijn oom kijkt me even verbaasd, maar nog steeds kwaad, aan.
Dit leest veel gemakkelijker en zo kan je heel goed zien hoe haar oom zich voelt, hoe hij zijn woede uit. Natuurlijk hoef het je niet helemaal zo te doen maar als je een personage meer beschrijft, iets meer omschrijft, hoe hij kijkt, hoe hij schreeuwt, komt die personage ook echter over.
Ik lees alleszins mee, het is best spannend geschreven en op dat een klein ding is het verhaal best goed
Nog veel succes bij het schrijven van je verhaal,,
groetjes
Zou je even bovenaan willen bijschrijven waarover je fanfic gaat? Zo kan de lezer weten over wie het gaat.
Voor de rest heb je wel een fijne schrijfstijl, je leest er makkelijk doorheen maar ik vind dat dit een beetje snel gaat. Je kan bijvoorbeeld als ze thuis komt beschrijven hoe haar oom boos naar haar kijkt ofzo.
Je kan dit bv zo doen:Even later sta ik voor het huis. Wat kan ik doen? Aanbellen of meteen naar boven. Nee, ze moeten het weten. Ik bel aan.
,,C-claire? Wat doe je hier? Je hoort in bed te liggen!” roept mijn oom. Ik kijk naar boven. Hij hangt bijna uit het raam. Dan verdwijnt hij en rukt de deur open.
,,Je begrijpt het niet. Ik hoorde wat en ik ging naar buiten en toen was er een lijk en bloed en ik…een monster! Hij vermoorde me bijna maar mijn schoen..En hij…Ik…”. Ik kwam niet uit mijn woorden en wreef over mijn wang. Ik keek naar mijn hand. Bloed.
Ik gil en kijk mijn oom smekend aan.
Even later sta ik voor het huis. Wat kan ik doen? Aanbellen of meteen naar boven. Nee, ze moeten het weten. Ik bel aan.
'Claire!' Roept mijn oom en ik hoor het piepen van het raam boven me. Langzaam hef ik mijn hoofd op en kijk naar mijn oom. Zijn gezicht is helemaal rood van woede en zijn ogen zeggen me dat het niet goed zit. 'Wat doe jij daar nou? Je hoort in bed te liggen!'
Zijn geschreeuw galmt een beetje na, daarna verdwijnt hij en even later word de voordeur opengerukt, ik moet naar omhoog kijken om mijn oom aan te kunnen kijken.
'Je begrijpt het niet. Ik hoorde wat en ik ging naar buiten en toen was er een lijk en bloed en ik…een monster! Hij vermoorde me bijna maar mijn schoen..En hij…Ik...' Ik zucht, het had geen zin, hij gelooft me toch niet. Ik voel aan mijn wang en merk dat er nog bloed aan zit. Een gil ontsnapt aan mijn lippen en mijn oom kijkt me even verbaasd, maar nog steeds kwaad, aan.
Dit leest veel gemakkelijker en zo kan je heel goed zien hoe haar oom zich voelt, hoe hij zijn woede uit. Natuurlijk hoef het je niet helemaal zo te doen maar als je een personage meer beschrijft, iets meer omschrijft, hoe hij kijkt, hoe hij schreeuwt, komt die personage ook echter over.
Ik lees alleszins mee, het is best spannend geschreven en op dat een klein ding is het verhaal best goed
Nog veel succes bij het schrijven van je verhaal,,
groetjes
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
Nano: 6670/50 000