Schommel

[IMissMe]

Schommel

Op een dag werd ik wakker. Ik opende mijn ogen voorzichtig en stuitte op het rustige wit van het plafond. Zonnestralen drongen zich door de gordijnen heen.
De schommel in de achtertuin piepte en kraakte. Levendig stapte ik mijn bed uit. Hij was al wakker, zag ik. Op zijn kussen lag geen hoofd en onder zijn kant van de dekens lag geen lichaam. Ik schoof de gordijnen opzij en zag dat het alweer ochtend was. Ik wendde me tot waar de schommel was. Mijn blik ging langs de prachtige rozen die in bloei stonden. Langs ons groene gazon dat we altijd netjes en precies op tijd maaiden. Langs het terras waar een tafel omringt werd door vier stoelen. Één stoel was altijd leeg.
Toen ik de schommel zag slaakte ik een vertederde zucht uit. Daar waren ze, mijn lieverds. Hij duwde onze kleine schat heen en weer, heen en weer. Ik plaatste mijn armen op de vensterbank en legde mijn hoofd daar horizontaal op. Wat hadden ze een plezier met z'n tweetjes. En wat genoot ik van de glimlach op hun gezichten.

Op een dag werd ik wakker. Ik opende mijn ogen langzaam en bekeek enkele seconden het wit van het plafond. Ik besefte hoe bleek het eigenlijk wel niet was.
De schommel in de achtertuin piepte en kraakte. Ik stapte mijn bed uit. Hij was al wakker, zag ik. Op zijn kussen lag geen hoofd en onder zijn kant van de dekens lag geen lichaam. Moedig opende ik de gordijnen. Al weer ochtend. Al weer een dag waarop je zowel kon leven als kon sterven. Ik wendde me tot waar de schommel was. Mijn blik ging langs de verdorde rozen die hun kleur niet wilden vinden. Langs het gazon dat er onverzorgd bij lag. Langs het terras waar een tafel omringt werd door vier stoelen. Twee stoelen waren altijd leeg.
Toen ik de schommel zag stonden de tranen in mijn ogen. Daar was hij, mijn lieverd. Hij waande zich in een andere wereld, duwde de schommel heen en weer, heen en weer. Wat deed zijn grimmige gelaat me pijn, wat voelde ik me machteloos. Zijn lippen bewogen. Ik kon wel nagaan wat hij zei, wat hij verbood.
,,Nee, nee. Niet springen.''
Ik was het met hem eens. Springen was veel te gevaarlijk. Springen had gemogen wanneer je ouder was. Dan kon iedereen zien hoe hoog en hoe ver je wel niet kon springen. En dan kon iedereen zien hoe hoog en hoe hard je wel niet kon schommelen. Heen en weer. Heen en weer.

Op een dag werd ik wakker. Ik opende mijn ogen met tegenzin en staarde verloren naar de leegte die het witte plafond uitstraalde. Maar welke kleur het ook was, het maakte niet uit.
De schommel in de achtertuin piepte en kraakte zachtjes. Ik ging op de rand van mijn bed zitten. Hij was nog weg, zag ik. Zijn kussen was al in geen tijden meer beslapen en onder zijn kant van de dekens had al geen tijden meer een lichaam gelegen. Zonder enige hoop stond ik op en schoof ik de gordijnen opzij.
Ik wilde niet eens kijken naar de levenloze stengels die verdorden en iedere dag kregen op deze wereld de verlaten. Ik wilde niet eens kijken naar het gazon dat geen gazon meer was. En ik wilde niet eens zien dat de tafel en de vier stoelen waren besmeurd met vogelpoep. Niemand zat ooit op de meubelstukken.
Toen ik de schommel zag wendde ik mijn blik af. Er was niemand. Geen kind en ook niet zijn vader. Het was de wind. De wind duwde de schommel heen en weer, heen en weer. Ik waande me in een andere wereld. Een wereld waar rozen bloeiden. Een wereld waarin het gazon netjes en precies op tijd gemaaid werd. Een wereld waarin ik samen met anderen gezellig op het terras zat.

Ik waande me in een wereld waarin kinderen altijd kinderen bleven, een wereld waarin liefde verschilde van haat. Ik waande me in een wereld waarin ik schommelde, heen en weer, heen en weer. De wind was mijn adem en de zuurstof was mijn snoep. De regen was mijn douche en de sprong was altijd veilig, als een achtbaan. En bovenal was de azuren hemel mijn plafond. Engelachtig en voor altijd.
Op een dag werd ik niet meer wakker.