De weg.

[Jacobus de Griffier]

De weg

Hoe was het hier vroeger? Zou hier toen al een weg geweest zijn? Of was dit naarmate de jaren vorderden een weg geworden? Niemand die deze vragen voor hem kon beantwoorden. Het waren ook meer raadsels hardop in zijn hoofd dan dat hij echt de antwoorden wilden horen.
Hij was er opeens op gekomen na dagenlang door de wildernis gelopen te hebben, nou ja gelopen meer gekropen en gestruikeld dan dat je het echt lopen kon noemen. Vervolgens was de moed zowel letterlijk als figuurlijk in zijn schoenen gezonken. De kaart die hij van het gebied had klopte niet dat wist hij nu wel zeker, of zijn kompas klopte niet maar dat leek hem sterk.
De dagen gingen voorbij en zijn voedselvoorraad slonk. Het weinige wat hij uit de natuur kon eten was lang niet genoeg om hem nog een maand in leven te houden. De rijstzak van 10kilo woog aan het begin was nu al minder dan 2kilo. Hij had uitgerekend dat mocht het nog zo doorgaan hij nog ongeveer 20 dagen de tijd had om de bewonende wereld te vinden. En dat was nu wel gelukt, leek hem, want anders zou er geen weg zijn. De meeste wegen leidden toch meestal naar iets waar mensen zijn of wonen.
Maar na 3 dagen over deze weg lopen en nog geen enkel teken van leven te hebben opgemerkt, begon zijn vertrouwen in deze weg langzamerhand af te nemen. Wat was hij blij geweest. Hij had gezongen gedanst en gesprongen toen hij op de weg stuitte. Maar op dit moment vervloekte hij hem. Hij had beter in de wildernis kunnen omkomen dan hier straks midden op de weg neer te vallen en te sterven.
Zijn krachten namen steeds meer af nadat hij nog minder rijst op een dag ging eten. Het grootste gedeelte van de dag lag hij op de weg in zijn slaapzak, het enigste wat nog in zijn rugzak zat naast het beetje rijst. ’s Ochtends als de zon opkwam kookte hij een beetje rijst op een vuurtje dat hij de vorige dag met de laatste krachten gemaakt had. Daarna begon hij een tijdje te lopen. Hij wist niet hoelang, had geen horloge, maar aan de stand van de zon te zien kon het nooit meer zijn dan een uur of 2. Daarna pakte hij zijn slaapzak weer aan ging op de weg of in de kant van de weg liggen om weer in een dromerige slaap te vallen. Daarna werd hij gewekt door de kou en de zon die langzaam onderging. Dan liep hij nog een stukje door, een half uurtje of zo, en verzamelde dan al zijn krachten om wat hout bij elkaar te sprokkelen en een vuurtje aan te maken. Het was altijd maar een klein vuurtje waar hij dan rijst in kookte en de nacht mee doorbracht.
Tot op de dag dat hij niet meer op kon staan het ging gewoon niet meer. Hij probeerde met al zijn kracht zich op zijn benen te hijsen maar zijn armen konden hem niet van de grond tillen. Hij besloot dat dit zijn lot was, gooide de laatste houtjes in het vuur en lag zich te ruste. Het vuur doofde langzaam uit, en hij kon alleen nog maar wazig kijken naar de gloeiende kooltjes die achterbleven. Hoe langer die staarde, hoe duidelijker hij mensen van vroeger zag. Mensen die hij kende besefte hij. Het waren vrienden, familie en zijn vriendin. Of nou ja ex-vriendin om het correct te zeggen. En opeens waren die herinneringen daar, die herinneringen die hij maandenlang had weg gestopt, die herinneringen waarom hij hier was.

De kolen verloren hun gloed, en zijn ogen vielen steeds dichter. De adem die de laatste uren meer op een gehijg leek vertraagde, werd langzamer en viel uiteindelijk stil.
Het was tien over half 3 in de middag op 12 maart 2014. Hij was vandaag 25 jaar geworden.

[Sabbientje]

Beste Jacobus,

Is dit een kort verhaal?
Zo ja, dan staat hij op de verkeerde plaats.
Dan zou hij onder het subforum in dit onderdeel moeten. Dat is speciaal voor korte verhalen.

Zou je even willen aangeven of dat zo is. Dan kan het verhaal verplaatst worden naar de plaats waar hij hoort.

verder wil ik je welkom heten op OV.
In de onderstaande link kun je dingen vinden die belangrijk kunnen zijn op OV:
http://www.onlineverhalen.nl/viewtopic.php?f=1&t=4803

Groeten,

Sabbientje
Global Moderator OV