Te vroeg.

[Jacobus de Griffier]

Te vroeg.

De wereld om hem heen was niet de zijne, maar zodra hij weg was wilde hij terug naar de vertrouwde omgeving die de mensen om hem heen thuis noemde. Thuis was een raar begrip voor Fabio, altijd onrustig, nooit op zijn gemak. Alleen de zeldzame momenten hoog in de bergen als het gevaarlijk werd dan was de onrust verdwenen. Maar zodra hij weer wist wat zijn volgende stap was, kwam het onrustige gevoel weer terug.
Hoe meer je bezig bent, hoe minder je nadenkt. Dat is was altijd Fabio’s motto geweest. Of doorgaan tot je erbij neervalt of heel ziek wordt, en dan weer proberen zo snel mogelijk weer in het oude ritme te komen om weer van vooraf aan te beginnen.

De mensen kwamen om de beurt langs hem. De meeste zeiden zacht iets wat hij niet kon verstaan, andere legden alleen bloemen neer of een voorwerp op een tafeltje maar dat kon hij niet zien. Stefan kwam langs, beste vriend of trainingsmaat maar dat was lang geleden.
Stefan legde de trofee neer op het tafeltje waar spulletjes voor hem gezet konden worden. Fabio wist wat het was, hun eerste en enigste prijs die ze samen gewonnen hadden. Dat was precies op het punt geweest waar ze aan elkaar gewaagd waren geweest. Eerst was Fabio veel beter, kort daarna zou Stefan veel beter worden. Het deed hem zeer om z’n beste vriend zo te zien, hij kon zich geen houding geven dat zag hij aan hem. Stefan sprak met tranen in zijn ogen zijn laatste woorden tot hem: ‘ik zal aan je denken, iedere keer als ik op de fiets stap, al mijn overwinningen of successen zijn voor jou. Ik zou ze allemaal hebben ingewisseld als je dit niet overkomen was’. Twee regels, twee regels die hem diep raakte, Stefan sprak nooit over zijn gevoel. Hij probeerde terug te praten maar er kwamen geen letters, geen woorden meer over zijn mond. Wat zou hij graag nog een paar woorden zeggen, Stefan bedanken voor de mooie tijd samen, de trainingstochten in de regen, de wedstrijden in België op zaterdag omdat Fabio nooit op zondag mocht koersen, de meerdaagse rittenkoersen in Spanje op een vieze kamer met z’n tweeën, de wielerwedstrijden op tv die ze vaak samen keken. Maar het kon niet meer, in zijn ooghoek liep Stefan langzaam weg.
Daarna kwam de familie, eigenlijk was Stefan al halve familie geweest, oma’s kwamen huilend langs ondersteund door opa’s, jammerend waarom Fabio eerder naar boven werd gehaald dan zij. Hij had nog een heel leven voor hem, waarom hij? Ze legden om de beurt een roos op zijn buik, hij voelde het niet.
Broer en zusje waren nu aan de beurt. Zijn broer normaal nuchter, nu een gebroken man in het git zwarte pak wat hij droeg. Altijd een groot mond, nooit zichzelf van binnen laten zien maar nu zag hij er vreselijk uit, tien jaar ouder leek hij, op z n minst. Zijn zusje was rustiger legde rustig een roos neer op zijn buik, weende zacht vanbinnen, tranen waren niet te zien.
Als laatste kwamen zijn ouders, papa ondersteunde mama. Kapot van verdriet waren ze, hoe had dit ooit kunnen gebeuren, een normale dag, s’ochtends naar zijn werk maar s’avonds niet meer thuis komen. Een herseninfarct luidden het verslag van de autopsie. Het kon iedereen gebeuren, maar als ik wist dat die dag mijn laatste dag geweest zou zijn dan zou ik toch hele andere dingen gedaan hebben. Waarschijnlijk zou het een laatste trainingstochtje met Stefan zijn geweest. Om dan midden op een vlakke weg in te storten om nooit meer op te staan. Stefan, hartchirurg van beroep, zou me proberen te reanimeren maar het zou geen zin hebben, boven hebben ze allang bepaald dat mijn tijd erop zit. Ik mocht niet zolang blijven als andere mensen maar ik heb hier een mooie tijd gehad. Of een mooie dag met vrouw en dochter door de bossen of over het strand lopen. Genieten van het leven met z’n drieën.
Mijn broer en vader moeten me moeder hysterisch weg slapen bij me kist. Ze kan dit niet aan, maar als ze wist dat dit de bedoeling was, zou ze hier heel anders staan. Als een van de laatste komen mijn schoonouders. Ze zeggen niks kijken naar me, prevelen wat woordjes wat ik niet versta, leggen een roos neer en lopen door. Het verdriet bij hun zit van binnen, het moet er nog uitkomen denk ik.
Als laatste komt mijn vrouw, met kleine Roos om haar nek. Wat moet het toch erg zijn om mijn dochter niet te kunnen zien opgroeien. Helene snikt zachtjes, Roos kijkt naar de tranen en verteld mama dat ze niet moet huilen. Uit alle macht probeer ik op te staan, te schreeuwen naar ze dat ik van ze hou en dat ik ze zie dat ik verder leef maar niet meer hier. Maar het lukt niet me lichaam werkt niet mee ik heb geen controle meer. Het maakt me gek om mijn vrouw daar te zien staan met me dochter van 3 jaar oud, die geen vader meer heeft! Wie heeft dit verzonnen als ik straks weer boven ben, zal ik smeken om weer terug te mogen. Ik zal het tegen niemand zeggen maar god laat me asjeblieft me kind zien opgroeien, neem me dochter niet van me af.
Roos gooit een roos neer, samen met mama. De angst maakt weer plaats voor berusting, ik was klaar hier volgens boven. Niet volgens mijzelf maar het zal wel goed komen. Ik heb hoop dat ze een lieve stiefvader vindt. Dat ze later net zo’n mooie meid als haar moeder wordt.
De dienst begint, mijn geest verdwijnt weer naar boven, het afscheid was mooi maar er zal een wederzien zijn. Dood is niet het einde, ook al denken veel mensen het wel. Mijn laatste blik werp ik op mijn vrouw en dochter, even lijkt het of ze me aankijkt, of ze me ziet. Dan ben ik weg, naar boven.

[Sabbientje]

Beste Jacobus,

Is dit een kort verhaal?
Zo ja, dan staat hij op de verkeerde plaats.
Dan zou hij onder het subforum in dit onderdeel moeten. Dat is speciaal voor korte verhalen.

Zou je even willen aangeven of dat zo is. Dan kan het verhaal verplaatst worden naar de plaats waar hij hoort.

verder wil ik je welkom heten op OV.
In de onderstaande link kun je dingen vinden die belangrijk kunnen zijn op OV:
http://www.onlineverhalen.nl/viewtopic.php?f=1&t=4803

Groeten,

Sabbientje
Global Moderator OV

[Jacobus de Griffier]

Hoi,

Ja dit is een kort verhaal, ik kon niet echt vinden waar ik deze dan moest plaatsen, evenals mijn andere verhaal.

Zou jij het willen overzetten?

Groet,

Jacobus

[Mirry]

Doe ik even Kortverhalen mag je in de 'one shots' boarden zetten die als sub in de normale genres staan