Winnaar 11de wedstrijd: Tsukiko

[Sabbientje]

De uitslag van de 11de wedstrijd was al een tijdje bekend. Helaas was het er door geschoten om een topic voor de winnaar aan te maken.
Dus alsnog een topic. Want dat hoort er nu eenmaal bij.

Voor wedstrijd 11 was er een filmpje/ liedje waarmee een verhaal gemaakt moest worden.

Dit was het filmpje:

Link


De winnaar van deze wedstrijd was Tsukiko en hieronder vinden jullie haar winnende verhaal.
Normaals gefeliciteerd Tsikiko.

Verloren Belofte..


Ik zal er altijd voor je zijn…
Beloof je dat? Zelfs nu ik gek aan het worden ben?
Ja, zelfs als je gek zou zijn geworden. Maar zou jij bij mij blijven als je achter de waarheid komt?
Welke waarheid?
Maakt het uit?
Nee, het maakt niet uit. Ik zal blijven. Beloof me dat jij er voor me zult zijn.
Voor altijd een eeuwig.

- tik- dagboek dicht

*****

‘’Crucio!’’ Een jonge vrouw sloeg schreeuwend tegen de vlakte, terwijl ze met alle macht die ze in zich had, naar haar toverstok probeerde te kruipen. Haar rode haren plakte aan haar gezicht door de tranen die ze had gehuild en het zweet van de inspanning, maar ze weigerde het op te geven. ‘’Jij smerige rat!’’ Vanaf de andere kant van de kamer stond een man met vettig haar een en te grote neus voor zijn gezicht, met een grote grijns op zijn gelaat naar haar te kijken, terwijl een bloedende jongen hem met zijn vuisten probeerde te bewerken.
De jongen leek door een onzichtbare macht steeds weer achteruit gegooid te worden, en klapte tegen de muur, maar bleef overeind komen. Het litteken op zijn voorhoofd bloedde, en het bloed had een spoor over zijn gezicht getrokken, het was alsof de bliksemschicht zijn gezicht in tweeën spleet. De jonge vrouw gilde het uit van de pijn, toen een nieuwe spreuk haar op haar rug raakte, maar desondanks zag ze kans haar vingers om haar toverstok te sluiten.
Ergens vaag in de verte hoorde ze de jongen opnieuw tegen de muur slaan, maar haar grootste zorg was om zich om te draaien. In een wanhopige poging draaide zich om, buitenadem van het schreeuwen, en wist met moeite een spreuk te prevelen, ‘’Expelliarmus.’’ De ogen van de vrouw die over haar heen gebogen stond, werden zo groot als schoteltje, haar toverstok vloog door de lucht.
Haar donkere haren vlogen alle kanten op terwijl ze zich omdraaide om te proberen het ding nog op te vangen, maar het was al te laat. ‘’ Avada Kedavra!’’ Een groene flits verlichte de kamer voor de zoveelste maal, en de vrouw viel dood neer. Even staarde Ginny in haar donker bruine ogen die haar leeg aankeken, nog steeds in opperste verbazing, en toen kroop ze moeizaam overeind.
Haar botten voelde aan alsof ze verbrijzeld waren, maar longen leken in brand te staan, en ze was zich vaag bewust van het bloed wat langzaam langs haar wang op haar donker blauwe gewaad drupte, maar er was maar één gedachten in haar hoofd.

Ze moest Harry helpen.

Achter zich kon ze Luna tussen de lichamen door horen rennen, de vloek des doods blindelings afvurend, in de hoop dat ze niet te laat zou zijn. Ginny had geen idee hoeveel mensen er van hun kant waren gesneuveld, maar het feit dat Luna als een krankzinnige vrouw rondrende zei genoeg,.. zij waren de laatste. Heel even keek ze om naar haar oude vriendin, de radijsjes waren uit haar oren verdwenen, haar blonde haren waren nu zo kort dat ze maar net op haar schouders vielen, haar dromerige blauwe ogen waren uitdrukkingsloos.
Ginny voelde de tranen opwellen toen ze zich omdraaide, weg van haar oude vriendin, half hinkend naar de plaats waar Harry uitgeteld op de grond lag. Sneep stond over hem heen gebogen, een misselijk makkende glimlach rond zijn lippen. Toen viel ze..
In een weer war van rode haren raakte ze de vloer. Ze kon de klap in haar hoofd horen weerklinken, al haar verbrijzelde botten leken weer heel te zijn om nu gebroken te worden, heel even werd alles zwart. Ze wist dat ze ergens overheen was gestruikeld, maar ze wist niet wat, nog had ze kracht om haar ogen te openen. De een hartverscheurde kreet van Luna trok haar echter nog net op tijd uit de klauwen van de slaap.

Ik weet het nu! Jij was het! Jij was het al die tijd!
-streep onder de zin-
Ik wil niets meer met je te maken hebben hoor je me! Niets!
-twee strepen-
Maar je zei dat je bij me zou blijven, weet je het niet meer?
Jij zou er voor me zijn, en het enige wat je deed was me bedriegen.
Het spijt me dat je er zo over denkt.
Ik haat je!

-Klap- dagboek dicht


Steunend op haar voorarmen, tilde zichzelf van de vloer, er drupte bloed van haar gezicht af. Het duurde even voor ze door had dat het niet van haar was, de plas waar het bloed in landde was te groot. Aarzelend keek ze opzij, twee lege ogen staarde haar aan. Ze zagen er vreemd uit, hoewel ze ze goed kende. De mond was opengesperde in een geluidloze gil, het bloed stroomde langzaam uit een wond op de keel, de rode haren waren bijna niet te onderscheiden van de plas bloed.
Ginny’s maag keerde zich om, verafschuwd door het dode lichaam van haar broer, voegde ze haar maag inhoud bij de plas bloed en rolde zich om. Midden in het gevecht ging ze op haar rug liggen, ze staarde naar het plafon, iemand sprong over haar heen, maar ze merkte het niet. Ze was alleen, helemaal alleen. Langzaam liep er een traan over haar wang. Toen gebeurde er iets merkwaardigs.

Een harde schop in haar zij, maakte dat ze opnieuw ineen kromp van pijn, het gewicht wat plotseling op haar terecht kwam liet haar happen naar adem, en het gezicht wat nu vlak boven het haren hing ontstak de grootste razernij die ze ooit had gevoelt. ‘’JIJ!’’ De twee grijze ogen staarde haar vol verbazing aan, voor Draco opsprong en zijn toverstok greep. ‘’Pas op welke stap je nu neem Wemel!’’ Ginny negeerde de waarschuwing en keek hem vol walging aan, terwijl ze, met hernieuwde energie, ook overeind sprong. ‘’JIJ!’’ Was het enige was ze wist uit de brengen.
Ze merkte niet op dat het gevecht om haar heen, zo goed als gestaakt was. De paar leden van de Orde die het hadden overleeft, vuurde halfslachtige spreuken af op de vijand, Sneep zat naast Harry, de lichamen hadden de vloer bedekt. In blinde woede vuurde ze een harpie af op Draco, ze zag nooit of hij doel raakte.
Op het zelfde moment klonk er een harde klap alsof er iemand verdwijnselde, een seconden later werd alles opnieuw zwart. Bellatrix grijsde naar Draco, een half uur later was de grote zaal van Zweinstein weer even leeg als hij was geweest. Even leeg als hij de laatste vier jaar was geweest, het enige wat herinnerde aan de oude gloriedagen van Zweinstein, waren de zachte klanken van een feniks die door de lege hallen klonk…. Het laatste zweepje van magie, wat Zweinstein ooit nog zou bevatten.

****

Toen Ginny haar ogen opende was alles nog steeds donker, alles wat ze zag was zwart. Tranen vulde haar ogen toen ze zich probeerde te bewegen. Alles was zwaar, alles deed pijn, ze leefde nog. Een luide snik kwam over haar lippen, ze gaf haar tranen de vrije loop, alles was verloren.
In haar gedachten kon ze iedereen van wie ze ooit hield zien dood gaan, elke doodskreet achtervolgde haar, elk gezicht, elk gebaar, elke val. Een kreet van verdriet ontsnapte aan haar lippen, maar het kon haar niets schelen, ze huilde tot haar tranen op waren, tot haar stem rauw was van het schreeuwen en haar wangen brandde van het zout. Toen pas, kwam het licht….

‘’Doet het pijn?’’ Ginny zweeg en sloot haar ogen, alles deed pijn. ‘’Doet het pijn om alles te verliezen?’’ Opnieuw zweeg Ginny, haar stem was met haar wilskracht gestorven. De stem die vanuit het licht kwam, was koud en harteloos, maar de stem klonk bekend, akelig bekend. Toen Ginny haar ogen weer opende was het weer donker in de kamer, maar de stem bleef. ‘’Ik zou het niet weten namelijk, ik heb nooit wat gehad om te verliezen.’’ Toen Ginny bleef zwijgen kwam het licht weer en liet de stem haar alleen.

Ginny wist niet hoe lang het duurde voor het licht terugkwam, maar toen het terug was, kwam de stem mee. ‘’Deed het pijn?’’ Vroeg hij opnieuw, Ginny antwoordde hem niet. ‘’Als je het me niet verteld zal ik het nooit weten.’’ Toen het licht weer verdween, bleef de stem weer, een koude hand streelde haar wang. ‘’Weet je, als je een deel van jezelf ergens achterlaat, krijg je het later weer terug.’’ Ginny sloot slechts haar ogen en leunde met haar hoofd tegen de koude hand. ‘’Ik liet ooit iets achter, maar toen ik het terug kreeg was er iets vreemds gebeurd.’’ De onverwachte troost die Ginny in de koude hand vond, liet haar stem onverwacht terugkomen. ‘’Wat was er gebeurd?’’ Haar stem klonk nog rauw van het vele schreeuwen, maar de stem leek het niet erg te vinden, ‘’Ik was iets verloren.’’

Toen de stem haar weer achter liet, ging Ginny op het bed zitten, waar ze nu al zo lang op had gelegen. Ze voelde aan haar wang, haar koude wang. Ze overdacht de woorden van de stem, ze overdacht haar antwoord op zijn vraag. Ze kende de stem, maar ze kende hem tegelijkertijd niet. Ze had hem elke nacht in haar slaap kunnen fluisteren,, elke nacht als ze zich in slaap huilde, elke nacht dat ze hem wegwenste. Toch bleef ze wachten tot hij terugkwam. Uren bleef ze op het bed zitten, wachtend tot hij terug zou komen, tot hij dat eindelijk deed.


Waarom ben je terug?
Omdat ik je niet aan hem kon geven.
Bedoel je dat je me miste?
Nee, dat heeft er niets mee te maken.
Ik miste jou wel, mijn belofte staat nog, betekend dat iets voor je?
Nee.
Ik zal er altijd voor je zijn.

-WHAM- dagboek dicht


Toen het licht verdween stond ze op en liep op de schaduw af, ‘’Het doet pijn.’’ De stem fluisterde zijn antwoord, ‘’Dat dacht ik al.’’ De koude hand lag weer op haar wang, Ginny’s hart sloeg een slag over. ‘’Je bent niet dezelfde.’’ De stem antwoordde, ‘’Zei ik niet dat ik er altijd voor je zou zijn?’’ Ginny keek in de rode ogen die in de haren keken, ‘’Je hebt me alles afgenomen.’’ De stem klonk zacht en vertrouwd, ‘’Ik wilde niets van jou afnemen, ik voelde je tranen. Ik wilde zo graag met je praten, je troosten.’’ Ginny glimlachte in het donker, ‘’Ik kon je in mijn slaap horen fluisteren.’’ Antwoordde ze hem zachtjes. De rode ogen kwamen dichterbij, ‘’Laat mij je nieuwe alles worden.’’ Ginny sloot haar ogen en drukte haar lippen op die van de heer der Duisternis.

Nu alles was verloren, alle tranen waren gehuild, alle pijn was geleden, en iedereen haar achter had gelaten, had ook zij iets teruggevonden. Hij was dan wel niet Tom, en hij was dan wel veranderd, maar hij was dezelfde. Ginny zou nu bij hem blijven…
Omdat een klein deel er altijd voor haar was, omdat ze alles kwijt was geraakt, omdat hij er nog steeds was. Omdat.. hij zijn belofte had gehouden.