Dag allemaal,
Ben momenteel bezig aan dit korte verhaal en hoor graag jullie meningen erover. Ik zet het niet bij de one-shots omdat het geen one-shot is, denk dat het drie/vier a-4'tjes lang wordt. Hier vast de eerste bladzijde!
_____________________________________________________________
‘Linkerhand op rood!’ klonk het door het krakkemikkerige, houten chalet. Jelle slikte en zocht naar de dichtstbijzijnde rode cirkel op de mat onder hem. Hij schaamde zich kapot, iedere seconde meer. Waarom deed hij dit ook alweer? Ja, omdat hij gehoopt had dat hij met Jeanine op die mat terecht zou komen. Hoe had hij zou stom kunnen zijn?
‘Jelle!’ riep Nora weer. ‘Jij ook! Linkerhand op rood!’ Jelle negeerde het geschater van Timothy en manouvreerde zich om Kira heen. Het erge was dat hij ze niet eens mocht. Sterker nog, ze mochten hem ook niet. Timothy, de treiterbak van het jaar, zijn vriendin Nora die al net zo erg was. Bradley de mooiboy, Kira, die wel altijd aardig tegen hem was, en Jeanine, mooie Jeanine. De enige reden dat hij hier was.
Hij keek opzij toen Nora een zwieper gaf aan de wijzer. Timothy kuste haar in haar nek. Ergens achter hen zag hij Jeanine zitten. Hij hoopte dat ze naar hem keek, maar dat deed ze niet. Dat had ze nog geen een keer gedaan vanavond. Ze zat al een paar uur bij Bradley, te praten. Naar hem keek ze wel.
‘Rechtervoet op geel,’ zei Nora naast Jelle terwijl ze de joint van Tim afpakte en er een trek van nam. Jelle keek omlaag en zag al voor hij het geprobeerd had dat het een hopeloze zaak zou zijn. Als zowel hij als Kira hun rechtervoet op geel zouden proberen te zetten, zouden ze nog meer in de knoop komen te zitten dan ze nu al zaten en er was geen enkele kans dat ze op die manier overeind konden blijven.
Jammer genoeg leek Kira niet zover na te denken. Blindelings zette ze haar voet op geel en haakte daarmee die van Jelle opzij. Jelle verloor zijn evenwicht, Kira wankelde, hij probeerde zijn hand te verplaatsen en lag voor hij het wist plat op de grond met Kira over zich heen. Timothy en Nora barstten in lachen uit en Jelle voelde dat hij rood werd. Hij keek opzij en zag dat ook Bradley lachte, maar Jeanine niet. Ze keek naar hem zonder gevoel in haar ogen en rookte door zonder iets te zeggen. Nog zoiets, hij had nooit geweten dat ze rookte. Schijnbaar was er wel meer wat hij niet van haar wist.
Jelle duwde Kira vlug van zich af, met het gevoel dat zijn gezicht de kleur van een tomaat had, en hij krabbelde overeind. Timothy hikte van het lachen en Jelle voelde dat hij boos werd.
‘Zo is het wel goed, Timothy,’ zei hij geërgerd. ‘Zo grappig was het nou ook weer niet.’ Tim hikte hoofdschuddend wat na en hield zijn aansteker bij zijn joint.
‘Je bent zo’n gigantische kneus, Cowboy,’ zei hij en hij schudde met de aansteker toen hij die niet aankreeg. Jelle klemde zijn kiezen op elkaar en keek vanuit zijn ooghoek of Jeanine het gehoord had, maar die zat weer te praten met Bradley. Natuurlijk.
‘Hou je kop,’ zei hij. ‘Ga het zelf maar eens doen als je er zo goed in bent.’ Tim nam een trek van zijn joint en trok zijn wenkbrauwen op.
‘Hé, het is maar een geintje, Cowboy. Wat is er met je humor gebeurd, heb je die ook thuis laten liggen, net als je persoonlijkheid?’ Hij barstte weer in lachen uit en Nora lachte met hem mee. Jelle werd opnieuw rood, Kira kwam ook overeind en schudde haar hoofd.
‘Doe niet zo flauw, Tim,’ zei ze en ze rolde de Twister-mat op. ‘We kunnen niet allemaal zo’n groot ego hebben als jij. Tenminste, niet als we in dit stomme vakantiehuisje willen passen.’ Jelle vervloekte Kira omdat ze het voor hem opnam. Hij kon het huis wel alleen op lossen. Jeanine moest zien dat hij mans genoeg was zichzelf te redden, zelfs bij achttienjarige kleuters als Timothy in de buurt.
Hij keek over zijn schouder, zoekend naar de troost die hij altijd even kreeg als hij Jeanine zag. Zijn blik schoot door de kamer, bleef hangen in de hoek. Zijn hart stond stil. Daar was Jeanine, naast Bradley. Hij zoende haar. Op haar mond. En zij liet het toe.
Jelle staarde naar de liefde van zijn leven. Er prikkelde iets kouds op zijn hoofd, wat langzaam langs zijn nek omlaag gleed en over zijn rug kroop. Dat was het. Zijn enige reden om hier te zijn, met alle tegenzin die hij had gevoeld toen Kira hem mee gevraagd had. Uit medelijden, waarschijnlijk. Zijn enige reden om hier te zijn werd voor zijn neus door Bradley weggelikt.
Jelle draaide zich om, met het gevoel dat hij kookte vanbinnen. Hij balde zijn handen tot vuisten en hield zijn blik strak voor zich gericht, proberend het beeld van Bradley en Jeanine van zijn netvlies te krijgen.
‘Het is niet mijn schuld dat dit schijtchalet te klein is,’ hoorde hij Timothy tegen Kira zeggen. ‘Als jij Cowboy niet mee gevraagd had, was er niets aan de hand geweest.’ Jelle klemde zijn kaken op elkaar en beende de kamer uit.
‘Noem me niet zo,’ zei hij met opeengeklemde kiezen tegen Tim toen hij langs hem heen liep. Hij hoorde dat Kira hem nariep, maar hij negeerde haar en liep het gangetje door, de badkamer in. Met een klap smeet hij de deur achter zich dicht en draaide het slot om. Hij had het niet meer, nog nooit van zijn leven was hij zo boos en zo teleurgesteld geweest. Hij hield zijn kaken op elkaar geklemd en liep getergd rondjes door de oude, vervallen badkamer. Hij probeerde zijn woede in te houden, maar het beeld van Bradley en Jeanine kwam steeds weer terug en het kostte hem steeds meer moeite. Hij gaf een schop tegen een gammel prullenbakje wat onder de wastafel stond. Het viel met een klap op zijn kant en rolde door de badkamer. Het was leeg, er kwam niets uit. Logisch, ze waren hier pas een paar uur. Leuk met z’n allen een weekend een huisje huren en lekker feesten en geiten. Nou, hartstikke leuk.
Kortverhaal griezel/horror (nog geen titel)
Nog een stukje...
______________________________________________________________________
Jelle slaakte een zucht en probeerde te kalmeren. Hij liep naar het bad en ging op de rand zitten. Zou Jeanine dan helemaal niets doorhebben? Wat hij voor haar voelde? Hij kon het zich niet voorstellen. Alles was hij voor haar gedaan had, de praatjes die hij met haar maakte, de interesse die hij in haar toonde. De keren dat hij haar met huiswerk geholpen had of spullen voor haar had gedragen. Hij deed alles voor haar. Als ze hem had gevraagd samen met haar van een brug te springen, had hij het nog gedaan.
Jelle staarde voor zich uit en hoorde vaag de televisie in de andere kamer, door de dunne wandjes heen. De nieuwslezeres vertelde iets vaags over een ontsnapte gevangene, Kira en Timothy waren aan het praten, maar het ging langs hem heen. Misschien was dat wel zijn probleem. Hij had zich opgesteld als haar slaafje, haar persoonlijke hulpje. Hoe stom had hij kunnen zijn? Ze kon hem toch nooit als gelijkwaardig zien als hij zich zo beneden haar stelde? Hoe kon ze hem dan ooit als mogelijk vriendje zien? Hij kneep zijn ogen dicht. Het was zijn eigen stomme schuld. Waarom was hij niet wat meer zoals Bradley? Cool, knap, intelligent. Alle meisjes vielen voor hem. Natuurlijk voel Jeanine ook voor hem. Jelle was zelf maar een gewone jongen. Naast Bradley stelde hij geen reet voor.
Jelle deed zijn ogen open toen hij zijn naam hoorde vallen. Hij herkende de stem van Timothy. Langzaam kwam hij overeind en geluidloos liep hij naar de deur. Hij legde zijn oor er tegenaan en probeerde te horen wat er gezegd werd.
‘… heb je hem dan ook meegevraagd? Je hoeft niet voor iedereen die je een keer met wiskunde helpt iets terug te doen, hoor. Vooral niet voor zo’n loser. Nu zitten wij de hele avond met die fag opgescheept.’
‘Doe niet zo lullig, Tim,’ hoorde hij Kira’s stem. ‘Er is helemaal niets mis met hem, ook al is hij niet zoals Brad en jij.’
‘Hij hoeft ook niet zo te zijn als ons,’ klonk Bradley’s stem vanaf de andere kant. ‘Als hij maar iets is, in plaats van een nul.’ Jelle hoorde iedereen lachen, behalve Kira. Jeanine lachte ook.
‘Hij geeft me de creeps,’ zei ze, ‘Zoals hij je altijd volgt en opduikt op plaatsen waar je hem niet verwacht.’ Bradley maakte een schamper geluid.
‘Dat doet hij alleen bij jou.’
‘Doe normaal, Brad,’ snauwde ze.
‘Omdat hij je wil, Jeanine,’ ging Bradley op een zalvend toontje verder. ‘Omdat hij fantaseert over hoe hij het met je doet.’
‘Gatver Bradley, hou je kop,’ zei Jeanine en Nora en Timothy lachten. Jelle slikte en keek naar de deur. Hij zette als verdoofd een stap naar achteren, en nog een. Hij fantaseerde ergens over. Nu wel, ja. Over hoe hij Bradley’s kop in kon slaan met iets zwaars tot er niets meer van hem over was. Hij probeerde diep adem te halen om rustig te worden. Zijn maag voelde raar, alsof hij in elkaar kromp van woede. Wat een achterlijk idee was dit, om met dat stelletje klootzakken in een chalet te gaan zitten. En Jeanine? Hij kon niet bevatten wat ze gezegd had. Hij kon ze hem zo afwijzen? Had ze niet gewoon vriendelijk kunnen zeggen dat ze geen interesse in hem had? Dan had hij hier nu niet gezeten.
Jelle schudde zijn hoofd, er kwamen nog steeds stemmen vanuit de woonkamer. Hij ging hier weg, nu. Er was geen enkele reden meer om te blijven. Ze konden allemaal doodvallen. Schijnbaar wilde niemand hem hier hebben, dus waarom zou hij blijven? Hij wilde hier zelf niet eens zijn. Ze konden doodvallen, hij ging zichzelf niet nog meer vernederen door hier te blijven en het vierde wiel aan de wagen te zijn.
Jelle rechtte zijn rug en liep naar de deur. Binnen riep iemand iets, en op het moment dat hij zijn hand uitstak, werd de deur open getrokken. Kira stond voor zijn neus en ze keek hem aan.
‘Hé,’ zei ze en haar stem klonk zacht. ‘Kom je? We gaan even kijken wat we doen met eten?’ Jelle keek haar aan. Het liefste had hij haar opzij geduwd, was hij het huisje uit gelopen en niet meer teruggekomen. Er was echter iets in de blik en stem van Kira wat hem tegenhield. Hij had het idee dat zij het net zo min naar haar zin had als hij. Waarom wist hij niet, want voor Kira was dit wel haar vaste groepje: Nora was al sinds de brugklas haar beste vriendin.
Jelle keek haar aan en dacht na.
‘Eigenlijk-’ begon hij, maar Kira legde snel haar hand op die van hem.
‘Toe,’ zei ze. ‘Laat Timothy maar, hij is gewoon zo. Alsjeblieft, trek je niets van hem aan, blijf hier.’ Jelle kreeg een raar gevoel van haar hand op de zijne. Wat wilde ze? Waarom wilde ze dat hij bleef?
Kira kneep even in zijn hand en Jelle keek op.
‘Oké,’ zei hij en Kira’s gezicht klaarde een beetje op. ‘Ik blijf wel.’ Kira glimlachte.
‘Gelukkig,’ zei ze. Jelle vertrouwde haar niet, maar wist niet waarom. Kira was een lief meisje, hij had nooit kwaad van haar verwacht, maar hij begreep niet dat ze wilde dat hij bleef als de rest hem alleen maar weg wilde hebben.
I
______________________________________________________________________
Jelle slaakte een zucht en probeerde te kalmeren. Hij liep naar het bad en ging op de rand zitten. Zou Jeanine dan helemaal niets doorhebben? Wat hij voor haar voelde? Hij kon het zich niet voorstellen. Alles was hij voor haar gedaan had, de praatjes die hij met haar maakte, de interesse die hij in haar toonde. De keren dat hij haar met huiswerk geholpen had of spullen voor haar had gedragen. Hij deed alles voor haar. Als ze hem had gevraagd samen met haar van een brug te springen, had hij het nog gedaan.
Jelle staarde voor zich uit en hoorde vaag de televisie in de andere kamer, door de dunne wandjes heen. De nieuwslezeres vertelde iets vaags over een ontsnapte gevangene, Kira en Timothy waren aan het praten, maar het ging langs hem heen. Misschien was dat wel zijn probleem. Hij had zich opgesteld als haar slaafje, haar persoonlijke hulpje. Hoe stom had hij kunnen zijn? Ze kon hem toch nooit als gelijkwaardig zien als hij zich zo beneden haar stelde? Hoe kon ze hem dan ooit als mogelijk vriendje zien? Hij kneep zijn ogen dicht. Het was zijn eigen stomme schuld. Waarom was hij niet wat meer zoals Bradley? Cool, knap, intelligent. Alle meisjes vielen voor hem. Natuurlijk voel Jeanine ook voor hem. Jelle was zelf maar een gewone jongen. Naast Bradley stelde hij geen reet voor.
Jelle deed zijn ogen open toen hij zijn naam hoorde vallen. Hij herkende de stem van Timothy. Langzaam kwam hij overeind en geluidloos liep hij naar de deur. Hij legde zijn oor er tegenaan en probeerde te horen wat er gezegd werd.
‘… heb je hem dan ook meegevraagd? Je hoeft niet voor iedereen die je een keer met wiskunde helpt iets terug te doen, hoor. Vooral niet voor zo’n loser. Nu zitten wij de hele avond met die fag opgescheept.’
‘Doe niet zo lullig, Tim,’ hoorde hij Kira’s stem. ‘Er is helemaal niets mis met hem, ook al is hij niet zoals Brad en jij.’
‘Hij hoeft ook niet zo te zijn als ons,’ klonk Bradley’s stem vanaf de andere kant. ‘Als hij maar iets is, in plaats van een nul.’ Jelle hoorde iedereen lachen, behalve Kira. Jeanine lachte ook.
‘Hij geeft me de creeps,’ zei ze, ‘Zoals hij je altijd volgt en opduikt op plaatsen waar je hem niet verwacht.’ Bradley maakte een schamper geluid.
‘Dat doet hij alleen bij jou.’
‘Doe normaal, Brad,’ snauwde ze.
‘Omdat hij je wil, Jeanine,’ ging Bradley op een zalvend toontje verder. ‘Omdat hij fantaseert over hoe hij het met je doet.’
‘Gatver Bradley, hou je kop,’ zei Jeanine en Nora en Timothy lachten. Jelle slikte en keek naar de deur. Hij zette als verdoofd een stap naar achteren, en nog een. Hij fantaseerde ergens over. Nu wel, ja. Over hoe hij Bradley’s kop in kon slaan met iets zwaars tot er niets meer van hem over was. Hij probeerde diep adem te halen om rustig te worden. Zijn maag voelde raar, alsof hij in elkaar kromp van woede. Wat een achterlijk idee was dit, om met dat stelletje klootzakken in een chalet te gaan zitten. En Jeanine? Hij kon niet bevatten wat ze gezegd had. Hij kon ze hem zo afwijzen? Had ze niet gewoon vriendelijk kunnen zeggen dat ze geen interesse in hem had? Dan had hij hier nu niet gezeten.
Jelle schudde zijn hoofd, er kwamen nog steeds stemmen vanuit de woonkamer. Hij ging hier weg, nu. Er was geen enkele reden meer om te blijven. Ze konden allemaal doodvallen. Schijnbaar wilde niemand hem hier hebben, dus waarom zou hij blijven? Hij wilde hier zelf niet eens zijn. Ze konden doodvallen, hij ging zichzelf niet nog meer vernederen door hier te blijven en het vierde wiel aan de wagen te zijn.
Jelle rechtte zijn rug en liep naar de deur. Binnen riep iemand iets, en op het moment dat hij zijn hand uitstak, werd de deur open getrokken. Kira stond voor zijn neus en ze keek hem aan.
‘Hé,’ zei ze en haar stem klonk zacht. ‘Kom je? We gaan even kijken wat we doen met eten?’ Jelle keek haar aan. Het liefste had hij haar opzij geduwd, was hij het huisje uit gelopen en niet meer teruggekomen. Er was echter iets in de blik en stem van Kira wat hem tegenhield. Hij had het idee dat zij het net zo min naar haar zin had als hij. Waarom wist hij niet, want voor Kira was dit wel haar vaste groepje: Nora was al sinds de brugklas haar beste vriendin.
Jelle keek haar aan en dacht na.
‘Eigenlijk-’ begon hij, maar Kira legde snel haar hand op die van hem.
‘Toe,’ zei ze. ‘Laat Timothy maar, hij is gewoon zo. Alsjeblieft, trek je niets van hem aan, blijf hier.’ Jelle kreeg een raar gevoel van haar hand op de zijne. Wat wilde ze? Waarom wilde ze dat hij bleef?
Kira kneep even in zijn hand en Jelle keek op.
‘Oké,’ zei hij en Kira’s gezicht klaarde een beetje op. ‘Ik blijf wel.’ Kira glimlachte.
‘Gelukkig,’ zei ze. Jelle vertrouwde haar niet, maar wist niet waarom. Kira was een lief meisje, hij had nooit kwaad van haar verwacht, maar hij begreep niet dat ze wilde dat hij bleef als de rest hem alleen maar weg wilde hebben.
I
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Je wordt als het ware in het verhaal getrokken. Op 2 pagina's weet je al een complete sfeer en omgeving neer te zetten. Je kent de karakters al vrij goed, en je moet hier geen moeite voor doen. Niets komt geforceerd over. Dus dat is al een hele prestatie.
Natuurlijk voel je het al wel wat aankomen met die 2 gedetineerden die ontsnapt zijn. Maar dat mag de pret niet bederven. Ik hoop snel nog wat meer van dit te lezen.
Natuurlijk voel je het al wel wat aankomen met die 2 gedetineerden die ontsnapt zijn. Maar dat mag de pret niet bederven. Ik hoop snel nog wat meer van dit te lezen.
Het verleden heb je, je toekomst bepaal jezelf
Dank je wel voor je motiverende commentaar Farlain! Heb er hier nog een stukje bij!
____________________________________________________________________
In de kamer was Nora met een geconcentreerd gezicht een blad papier in reepjes aan het knippen.
‘Wat doe je?’ vroeg Kira aan haar. Nora pakte de strookjes vast en begon ze op ongelijke lengte af te knippen.
‘We trekken stro’tjes,’ antwoordde ze. ‘Iemand moet eten gaan halen en niemand wil.’ Jelle was maar al te graag weg gegaan om eten te halen, maar hij zei het niet. Hij wilde niet als een slappeling overkomen die het niet aankon als er wat anderen lullig tegen hem deden. En eigenlijk hoopte hij dat Bradley eten zou moeten gaan halen, misschien kon hij dan even met Jeanine zijn. Met Jeanine? Waarom eigenlijk? Ze moest toch niets van hem hebben. Maar toch hoopte hij dat Bradley naar de snackbar moest lopen; het was donker buiten, met een beetje geluk werd hij onderweg overreden door een langsrijdende auto.
‘Wie de kortste heeft moet gaan halen,’ zei Nora terwijl ze de papiertjes door elkaar husselde en ze weer in haar hand pakte, zodat ze allemaal evenveel uitstaken. ‘Kom Jeanine, jij eerst.’ Jeanine gaf haar sigaret aan Bradley en krabbelde overeind. Ze pakte een strookje uit Nora’s hand en Jelle zag dat ze opgelucht was dat ze één van de langere strookjes trok. Na haar volgde Kira, Timothy, Bradley en Nora zelf, en Jelle wist het al voor hij aan de beurt was: hij had het kortste reepje. Het maakte hem niet eens uit, hij was maar al te graag even het huisje uit. Even uitwaaien en een stuk lopen, zijn hoofd leeg maken. En dan vervolgens niet meer terugkomen. Alsof ze hem zouden missen.
‘Ja, jammer Jelle,’ zei Nora toen Jelle zijn strookje op de grond legde. ‘Jij bent aan de beurt. Voor iedereen een patatje met, ja? Twee met frikadel, twee met kroket, één met kaassouflé en iets voor jezelf.’ Jelle kwam overeind en pakte een paar briefjes van tien en vijf van Nora aan.
‘Ja, best,’ zei hij. Jeanine graaide in haar zak.
‘Neem voor mij een salade mee,’ zei ze en ze gooide een twee-euro munt naar hem toe. Jelle stak zijn handen uit maar ving mis; hij hoorde Bradley en Timothy lachen en voelde dat hij rood werd. Jeanine stond nog geen anderhalve meter bij hem vandaan, ze had hem het geld net zo makkelijk in zijn hand kunnen geven.
‘Weet je waar je naartoe moet?’ vroeg Nora en Jelle schudde zijn hoofd.
‘Nee, maar ik vind het wel,’ mompelde hij. Kira, die weer op de grond was gaan zitten, kwam overeind.
‘Ik ga wel met hem mee,’ zei ze en ze pakte haar jas van de bank. Jelle klemde zijn kiezen op elkaar. Daar ging zijn kans om ongezien te maken dat hij wegkwam. Kon hij haar niet afpoeieren?
‘Nee hoeft niet, het lukt wel,’ zei hij, maar Kira was niet op andere gedachten te brengen.
‘Nee, het maakt niet uit, ik kan wel even een frisse neus gebruiken. We zijn zo terug.’ Ze pakte Jelle bij zijn pols en trok hem mee naar de gang.
‘Kira, je hoeft echt-’ begon Jelle toen ze de deur achter hen dicht deed, maar Kira schudde haar hoofd.
‘Alsjeblieft, ik ben blij dat ik even weg kan. Ze zijn zo vervelend vandaag, als ik niet even een time-out krijg, hou ik het niet het hele weekend vol.’ Ze trok hem mee naar buiten en haar hand gleed omlaag, van haar pols naar zijn hand. Zo hield ze hem vast, tot ze de buitendeur achter zich dicht had getrokken, toen liet ze hem weer los. Jelle voelde zijn hand tintelen, een gevoel wat zich langzaam van zijn hand naar zijn hele arm uitspreidde. Wat verward keek hij haar aan, Kira glimlachte naar hem.
‘Kom,’ zei ze. ‘Deze kant op.’
____________________________________________________________________
In de kamer was Nora met een geconcentreerd gezicht een blad papier in reepjes aan het knippen.
‘Wat doe je?’ vroeg Kira aan haar. Nora pakte de strookjes vast en begon ze op ongelijke lengte af te knippen.
‘We trekken stro’tjes,’ antwoordde ze. ‘Iemand moet eten gaan halen en niemand wil.’ Jelle was maar al te graag weg gegaan om eten te halen, maar hij zei het niet. Hij wilde niet als een slappeling overkomen die het niet aankon als er wat anderen lullig tegen hem deden. En eigenlijk hoopte hij dat Bradley eten zou moeten gaan halen, misschien kon hij dan even met Jeanine zijn. Met Jeanine? Waarom eigenlijk? Ze moest toch niets van hem hebben. Maar toch hoopte hij dat Bradley naar de snackbar moest lopen; het was donker buiten, met een beetje geluk werd hij onderweg overreden door een langsrijdende auto.
‘Wie de kortste heeft moet gaan halen,’ zei Nora terwijl ze de papiertjes door elkaar husselde en ze weer in haar hand pakte, zodat ze allemaal evenveel uitstaken. ‘Kom Jeanine, jij eerst.’ Jeanine gaf haar sigaret aan Bradley en krabbelde overeind. Ze pakte een strookje uit Nora’s hand en Jelle zag dat ze opgelucht was dat ze één van de langere strookjes trok. Na haar volgde Kira, Timothy, Bradley en Nora zelf, en Jelle wist het al voor hij aan de beurt was: hij had het kortste reepje. Het maakte hem niet eens uit, hij was maar al te graag even het huisje uit. Even uitwaaien en een stuk lopen, zijn hoofd leeg maken. En dan vervolgens niet meer terugkomen. Alsof ze hem zouden missen.
‘Ja, jammer Jelle,’ zei Nora toen Jelle zijn strookje op de grond legde. ‘Jij bent aan de beurt. Voor iedereen een patatje met, ja? Twee met frikadel, twee met kroket, één met kaassouflé en iets voor jezelf.’ Jelle kwam overeind en pakte een paar briefjes van tien en vijf van Nora aan.
‘Ja, best,’ zei hij. Jeanine graaide in haar zak.
‘Neem voor mij een salade mee,’ zei ze en ze gooide een twee-euro munt naar hem toe. Jelle stak zijn handen uit maar ving mis; hij hoorde Bradley en Timothy lachen en voelde dat hij rood werd. Jeanine stond nog geen anderhalve meter bij hem vandaan, ze had hem het geld net zo makkelijk in zijn hand kunnen geven.
‘Weet je waar je naartoe moet?’ vroeg Nora en Jelle schudde zijn hoofd.
‘Nee, maar ik vind het wel,’ mompelde hij. Kira, die weer op de grond was gaan zitten, kwam overeind.
‘Ik ga wel met hem mee,’ zei ze en ze pakte haar jas van de bank. Jelle klemde zijn kiezen op elkaar. Daar ging zijn kans om ongezien te maken dat hij wegkwam. Kon hij haar niet afpoeieren?
‘Nee hoeft niet, het lukt wel,’ zei hij, maar Kira was niet op andere gedachten te brengen.
‘Nee, het maakt niet uit, ik kan wel even een frisse neus gebruiken. We zijn zo terug.’ Ze pakte Jelle bij zijn pols en trok hem mee naar de gang.
‘Kira, je hoeft echt-’ begon Jelle toen ze de deur achter hen dicht deed, maar Kira schudde haar hoofd.
‘Alsjeblieft, ik ben blij dat ik even weg kan. Ze zijn zo vervelend vandaag, als ik niet even een time-out krijg, hou ik het niet het hele weekend vol.’ Ze trok hem mee naar buiten en haar hand gleed omlaag, van haar pols naar zijn hand. Zo hield ze hem vast, tot ze de buitendeur achter zich dicht had getrokken, toen liet ze hem weer los. Jelle voelde zijn hand tintelen, een gevoel wat zich langzaam van zijn hand naar zijn hele arm uitspreidde. Wat verward keek hij haar aan, Kira glimlachte naar hem.
‘Kom,’ zei ze. ‘Deze kant op.’
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Jouw manier van vertellen is echt fantastisch! Het is alsof ik het, echt waar, in een adem lees! 
Normaal heb ik wel een klein beetje een hekel eraan als een jongen verliefd is op een *kuch!bitchkuch!*, alleen maar omdat ze zo'n mooi popje is. En dat terwijl er dan zo'n leuk meisje als Kira diegene totaal niet opvalt zowat. Maar ik denk dat de meeste auteurs dat dan ook weten...
Ik ben echt nieuwschierig naar wat er verder gebeurd
Normaal heb ik wel een klein beetje een hekel eraan als een jongen verliefd is op een *kuch!bitchkuch!*, alleen maar omdat ze zo'n mooi popje is. En dat terwijl er dan zo'n leuk meisje als Kira diegene totaal niet opvalt zowat. Maar ik denk dat de meeste auteurs dat dan ook weten...
Ik ben echt nieuwschierig naar wat er verder gebeurd
het aller mooiste geschenkt,
Is het gebaar.
Is het gebaar.
Thanks a lot, Elice! Bedankt voor je reactie. Het is toch wel motiverend om reacties te krijgen, als ik verschillende verhalen heb ga ik toch altijd eerder verder met degene waar ik reacties op krijg. Werkt wel, dus 
_______________________________________________________________
Ze begon te lopen, rechtsaf, in de richting van het hoofdgebouw. Jelle keek haar na, maar schudde toen zijn hoofd en liep snel achter haar aan. Toen hij naast haar kwam lopen, schonk ze hem opnieuw een glimlach. Ongemakkelijk glimlachte hij terug en daarna keek hij vlug weer voor zich uit. Het enige geluid was dat van hun voetstappen op het pad. Kira veegde haar lange bruine haar uit haar gezicht en Jelle zocht wanhopig iets om te zeggen voor de stilte ongemakkelijk kon worden. De tinteling in zijn arm was echter doorgetrokken naar zijn hoofd en leek zijn hersens verdoofd te hebben. Waarom was hij hier? Hierheen gaan was de stomste beslissing van zijn leven. Niet alleen was al zijn hoop op het veroveren van Jeanine verkeken, maar hij zat ook nog opgescheept met de mens plezierige mensen van zijn jaar en nu was hij ook nog eens verplicht leuk te gaan doen tegen Kira, waar hij helemaal geen zin in had. God, wat had hij hier graag met Jeanine gelopen.
‘Zo,’ vroeg Kira naast hem en hij schrok op uit zijn gedachten. ‘Ik denk dat ik niet hoef te vragen of je het een beetje naar je zin hebt?’ Ze zei het een klein beetje plagerig, maar toch lief. Jelle keek haar voorzichtig aan en stak zijn handen in zijn zakken.
‘Niet echt, nee,’ antwoordde hij. ‘Timothy is echt de grootste zak op deze aardbol.’ Tot zijn verbazing lachte Kira.
‘Timothy is niet de meest plezierige persoon om een weekend mee opgescheept te zitten, nee. Maar hij bedoelt het niet zo. Hij vindt zichzelf gewoon heel erg goed. Bradley ook, trouwens.’ Weer was het even stil en vanuit zijn ooghoek zag Jelle dat ook Kira haar handen in haar zakken stopte. Dat ergerde hem, al wist hij niet waarom. Ze keek naar hem.
‘Jelle?’ vroeg ze. Door de lichte aarzeling in haar stem voelde hij zich gedwongen haar kant op te kijken.
‘Waarom noemen ze je Cowboy?’ Er zakte iets zwaars neer in zijn schoenen. Hij draaide zijn hoofd weer met op elkaar geklemde kiezen de andere kant op en keek stuurs voor zich uit. Moest ze daar over beginnen? Wat, had de rest hem nog niet genoeg vernederd?
‘Jelle?’ Hij haalde geërgerd zijn schouders op.
‘Ach, dat is een stom verhaal. Omdat ik ooit een keer met gym over het paard, of de bok, weet ik veel, moest springen, en dat niet ging zoals het had gemoeten.’ Weer stilte. Hij kon bijna horen dat Kira nadacht.
‘Waarom dan Cowboy?’ hoorde hij haar vragen. Jelle slaakte een zucht en telde in zijn hoofd tot tien.
‘Omdat Bradley en Timothy het IQ van een druif hebben en bij het woord ‘paard’ geen andere connectie kunnen leggen dan de cowboy die in hun strips van vroeger van het paard afviel.’ Tot zijn ergernis lachte Kira. Hij keek haar kant op, schijnbaar niet erg vriendelijk, want Kira hield gelijk haar mond.
‘Sorry,’ zei ze. ‘Je hebt gelijk, het is niet grappig.’
‘Inderdaad niet, nee,’ snauwde Jelle en hij versnelde zijn pas. Kira volgde zijn voorbeeld jammer genoeg, en hij vroeg zich af of ze zou begrijpen dat hij van haar af wilde als hij het met grote letters op zijn voorhoofd zou schrijven. Kira maakte een rennetje om hem bij te houden en kwam naast hem lopen. Als reactie daarop begon hij nog harder te lopen.
‘Jelle,’ zei Kira. ‘Wacht nou even.’ Hij deed of hij haar niet hoorde en liep door. Langs de weg stond een wegwijzer met een pijl ‘snackbar’ naar rechts. De geur van frituur drong zijn neusgaten binnen en opgelucht sloeg hij rechtsaf. Kira haalde hem weer in en pakte hem bij zijn arm.
‘Jelle, wacht nou even,’ probeerde Kira weer en ze hield hem tegen. Jelle moest de grootste moeite doen haar niet te slaan.
‘Wat nou?’ viel hij uit. ‘Heb je nog niet genoeg gelachen omdat ik een kneus ben vandaag? Wil je graag dat ik op het pad ook nog even zonder reden op mijn bek ga zodat je dat aan de kleuters in het huisje kunt vertellen?’
_______________________________________________________________
Ze begon te lopen, rechtsaf, in de richting van het hoofdgebouw. Jelle keek haar na, maar schudde toen zijn hoofd en liep snel achter haar aan. Toen hij naast haar kwam lopen, schonk ze hem opnieuw een glimlach. Ongemakkelijk glimlachte hij terug en daarna keek hij vlug weer voor zich uit. Het enige geluid was dat van hun voetstappen op het pad. Kira veegde haar lange bruine haar uit haar gezicht en Jelle zocht wanhopig iets om te zeggen voor de stilte ongemakkelijk kon worden. De tinteling in zijn arm was echter doorgetrokken naar zijn hoofd en leek zijn hersens verdoofd te hebben. Waarom was hij hier? Hierheen gaan was de stomste beslissing van zijn leven. Niet alleen was al zijn hoop op het veroveren van Jeanine verkeken, maar hij zat ook nog opgescheept met de mens plezierige mensen van zijn jaar en nu was hij ook nog eens verplicht leuk te gaan doen tegen Kira, waar hij helemaal geen zin in had. God, wat had hij hier graag met Jeanine gelopen.
‘Zo,’ vroeg Kira naast hem en hij schrok op uit zijn gedachten. ‘Ik denk dat ik niet hoef te vragen of je het een beetje naar je zin hebt?’ Ze zei het een klein beetje plagerig, maar toch lief. Jelle keek haar voorzichtig aan en stak zijn handen in zijn zakken.
‘Niet echt, nee,’ antwoordde hij. ‘Timothy is echt de grootste zak op deze aardbol.’ Tot zijn verbazing lachte Kira.
‘Timothy is niet de meest plezierige persoon om een weekend mee opgescheept te zitten, nee. Maar hij bedoelt het niet zo. Hij vindt zichzelf gewoon heel erg goed. Bradley ook, trouwens.’ Weer was het even stil en vanuit zijn ooghoek zag Jelle dat ook Kira haar handen in haar zakken stopte. Dat ergerde hem, al wist hij niet waarom. Ze keek naar hem.
‘Jelle?’ vroeg ze. Door de lichte aarzeling in haar stem voelde hij zich gedwongen haar kant op te kijken.
‘Waarom noemen ze je Cowboy?’ Er zakte iets zwaars neer in zijn schoenen. Hij draaide zijn hoofd weer met op elkaar geklemde kiezen de andere kant op en keek stuurs voor zich uit. Moest ze daar over beginnen? Wat, had de rest hem nog niet genoeg vernederd?
‘Jelle?’ Hij haalde geërgerd zijn schouders op.
‘Ach, dat is een stom verhaal. Omdat ik ooit een keer met gym over het paard, of de bok, weet ik veel, moest springen, en dat niet ging zoals het had gemoeten.’ Weer stilte. Hij kon bijna horen dat Kira nadacht.
‘Waarom dan Cowboy?’ hoorde hij haar vragen. Jelle slaakte een zucht en telde in zijn hoofd tot tien.
‘Omdat Bradley en Timothy het IQ van een druif hebben en bij het woord ‘paard’ geen andere connectie kunnen leggen dan de cowboy die in hun strips van vroeger van het paard afviel.’ Tot zijn ergernis lachte Kira. Hij keek haar kant op, schijnbaar niet erg vriendelijk, want Kira hield gelijk haar mond.
‘Sorry,’ zei ze. ‘Je hebt gelijk, het is niet grappig.’
‘Inderdaad niet, nee,’ snauwde Jelle en hij versnelde zijn pas. Kira volgde zijn voorbeeld jammer genoeg, en hij vroeg zich af of ze zou begrijpen dat hij van haar af wilde als hij het met grote letters op zijn voorhoofd zou schrijven. Kira maakte een rennetje om hem bij te houden en kwam naast hem lopen. Als reactie daarop begon hij nog harder te lopen.
‘Jelle,’ zei Kira. ‘Wacht nou even.’ Hij deed of hij haar niet hoorde en liep door. Langs de weg stond een wegwijzer met een pijl ‘snackbar’ naar rechts. De geur van frituur drong zijn neusgaten binnen en opgelucht sloeg hij rechtsaf. Kira haalde hem weer in en pakte hem bij zijn arm.
‘Jelle, wacht nou even,’ probeerde Kira weer en ze hield hem tegen. Jelle moest de grootste moeite doen haar niet te slaan.
‘Wat nou?’ viel hij uit. ‘Heb je nog niet genoeg gelachen omdat ik een kneus ben vandaag? Wil je graag dat ik op het pad ook nog even zonder reden op mijn bek ga zodat je dat aan de kleuters in het huisje kunt vertellen?’
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
O sorry wat stom, ik dacht dat ik hier nog een stuk had geplaats. Mijn excuses, bij deze alsnog!
______________________________________________________________________
Kira bleef aan hem hangen tot hij stilstond en ze draaide hem haar kant op.
‘Nee, Jelle. Snap je het niet?’ vroeg ze. Hij keek naar haar, er lag iets triests in haar ogen, iets mistroostigs. Het interesseerde hem geen zier.
‘Wat snap ik niet?’ vroeg hij kil. ‘Dat jij mij alleen hebt meegevraagd omdat ik je met je wiskunde geholpen heb en de rest helemaal niets van me moet weten?’ Ze schudde haar hoofd.
‘Nee, dat bedoel ik niet. Begrijp je dan niet waarom ik je in eerste plaats gevraagd heb me te helpen met wiskunde? Van iedereen die ik had kunnen vragen?’ Jelle klemde zijn kiezen op elkaar en keek de andere kant op.
‘O, je bedoelt dat ik zo inwisselbaar ben dat iedere andere kneus die je had gevraagd je ook had geholpen?’ Hij rukte zijn arm los en streek zijn jas recht.
‘Geen zorgen, dat weet ik allang. Van Jeanine en Nora en al die andere bitches zoals jij.’ Met een ruk draaide hij zich om en stuurs liep hij door naar de snackbar. Even bleef het stil, en een heerlijke seconde lang dacht hij dat hij haar zodanig beledigd had dat hij van haar af was, maar niet veel later hoorde hij aan haar voetstappen dat ze toch weer achter hem aankwam. Ze liep naast hem het pad naar de snackbar op, met haar handen in haar zakken en haar blik op de grond gericht.
‘Dat bedoelde ik niet,’ zei ze zacht.
‘Nee, zal best. Het interesseert me niet wat je bedoelde.’ Ze schudde haar hoofd, even meende hij haar ogen te zien glinsteren, of ze nat waren.
‘Nee,’ zei ze. ‘Het maakt ook niet uit. Het is niet belangrijk. Je begrijpt het nog wel, ooit. Als het er niet meer toe doet.’ Hij ergerde zich aan haar raadselachtige gedoe en reageerde niet. Zonder nog iets te zeggen duwde hij de deur van de snackbar open en liep er naar binnen. De deur had een belletje dat rinkelde als er open gedaan werd en binnen was het warm en het rook er naar patat en frituurvet. Er stonden meer mensen en Jelle was blij dat hij niet meer met Kira alleen was. Misschien weerhield de aanwezigheid van anderen haar ervan om weer tegen hem te gaan lopen zeuren.
‘Hoi,’ zei het meisje achter de toonbank, wat blond was en een aantrekkelijk gezicht had. ‘Kan ik jullie ergens mee helpen?’ Hij voelde dat Kira hem aankeek, maar zonder terug te kijken stapte hij naar voren en glimlachte tegen het meisje.
‘Ja,’ zei hij. ‘Zes patat, een bak pindasaus, een bakje mayonaise, een kaassoufflé, twee kroketten, twee frikadellen en…’ Hij liet zijn ogen even snel over de lijst met snacks boven de toonbank gaan. ‘En zes kipvingers, alsjeblieft.’ Kipvingers. Die zou hij goed in Bradleys neus kunnen duwen, in zijn keel en hem op die manier om zeep helpen. Wat een aanlokkelijke gedachte was dat.
______________________________________________________________________
Kira bleef aan hem hangen tot hij stilstond en ze draaide hem haar kant op.
‘Nee, Jelle. Snap je het niet?’ vroeg ze. Hij keek naar haar, er lag iets triests in haar ogen, iets mistroostigs. Het interesseerde hem geen zier.
‘Wat snap ik niet?’ vroeg hij kil. ‘Dat jij mij alleen hebt meegevraagd omdat ik je met je wiskunde geholpen heb en de rest helemaal niets van me moet weten?’ Ze schudde haar hoofd.
‘Nee, dat bedoel ik niet. Begrijp je dan niet waarom ik je in eerste plaats gevraagd heb me te helpen met wiskunde? Van iedereen die ik had kunnen vragen?’ Jelle klemde zijn kiezen op elkaar en keek de andere kant op.
‘O, je bedoelt dat ik zo inwisselbaar ben dat iedere andere kneus die je had gevraagd je ook had geholpen?’ Hij rukte zijn arm los en streek zijn jas recht.
‘Geen zorgen, dat weet ik allang. Van Jeanine en Nora en al die andere bitches zoals jij.’ Met een ruk draaide hij zich om en stuurs liep hij door naar de snackbar. Even bleef het stil, en een heerlijke seconde lang dacht hij dat hij haar zodanig beledigd had dat hij van haar af was, maar niet veel later hoorde hij aan haar voetstappen dat ze toch weer achter hem aankwam. Ze liep naast hem het pad naar de snackbar op, met haar handen in haar zakken en haar blik op de grond gericht.
‘Dat bedoelde ik niet,’ zei ze zacht.
‘Nee, zal best. Het interesseert me niet wat je bedoelde.’ Ze schudde haar hoofd, even meende hij haar ogen te zien glinsteren, of ze nat waren.
‘Nee,’ zei ze. ‘Het maakt ook niet uit. Het is niet belangrijk. Je begrijpt het nog wel, ooit. Als het er niet meer toe doet.’ Hij ergerde zich aan haar raadselachtige gedoe en reageerde niet. Zonder nog iets te zeggen duwde hij de deur van de snackbar open en liep er naar binnen. De deur had een belletje dat rinkelde als er open gedaan werd en binnen was het warm en het rook er naar patat en frituurvet. Er stonden meer mensen en Jelle was blij dat hij niet meer met Kira alleen was. Misschien weerhield de aanwezigheid van anderen haar ervan om weer tegen hem te gaan lopen zeuren.
‘Hoi,’ zei het meisje achter de toonbank, wat blond was en een aantrekkelijk gezicht had. ‘Kan ik jullie ergens mee helpen?’ Hij voelde dat Kira hem aankeek, maar zonder terug te kijken stapte hij naar voren en glimlachte tegen het meisje.
‘Ja,’ zei hij. ‘Zes patat, een bak pindasaus, een bakje mayonaise, een kaassoufflé, twee kroketten, twee frikadellen en…’ Hij liet zijn ogen even snel over de lijst met snacks boven de toonbank gaan. ‘En zes kipvingers, alsjeblieft.’ Kipvingers. Die zou hij goed in Bradleys neus kunnen duwen, in zijn keel en hem op die manier om zeep helpen. Wat een aanlokkelijke gedachte was dat.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Het is je vergeven. Maar alleen voor deze ene keer hoor 
!
*zucht* Als ik Kira was zou ik het al allang hebben opgegeven. Ze is gewoon te lief voor haar eigen best wil mag ik heel eerlijk zijn...
Dit nieuwe stukje was naar mijn smaak redelijk kort (redelijk hypocriet van mezelf, geef ik eerlijk toe), maar veelbelovend Ga zo door!
!*zucht* Als ik Kira was zou ik het al allang hebben opgegeven. Ze is gewoon te lief voor haar eigen best wil mag ik heel eerlijk zijn...
Dit nieuwe stukje was naar mijn smaak redelijk kort (redelijk hypocriet van mezelf, geef ik eerlijk toe), maar veelbelovend
Ga zo door!het aller mooiste geschenkt,
Is het gebaar.
Is het gebaar.
-
Cubiculum Nephilia
- Typmachine
- Berichten: 1270
- Lid geworden op: 19 okt 2007 15:29
- Locatie: Hell
Hey Jeetje, ik weet dat je druk bent, maar ga je nog verder met dit verhaaltje? Je sprak erover in je eerste bericht alsof je het al af had, maar enkel nog moest plaatsen. Je laat zo een aantal mensen denk ik toch wel in een zekere spanning zitten. 
Ik heb je verhaal ook gelezen en moet ook zeggen dat het een beetje cliché lijkt; een groepje tieners, de één kan het niet vinden met de rest, de ander is verliefd op de jongen die juist verliefd is op een ander. Heel herkenbaar.
Mij doet het denken aan twee films, eentje heet The Ripper en de ander The Hole (meen ik mij te herinneren). In ieder geval, daarin gaan ook een paar op pad en dat loopt niet goed af. Net als vaak is gebruikt in Friday 13th, maar in die films -hole en ripper- zit de moordenaar onder de tieners. Ik vermoed dan ook dat het zo zal zijn in dit verhaal, maar om dat zeker te weten, moeten we het vervolg afwachten.
Over het verhaal inhoudelijk even; je schrijft goed, een fijne stijl om te lezen. Je bent er feitelijk zo doorheen. Geen moeilijk taalgebruik en niet té lange zinnen, waar je af en toe nog wel op moet letten, maar dat zit meer in je Starla-verhaal.
De personages zelf zijn nu nog wat typische "flat characters", ze houden één houding aan, zijn misschien zelfs nogal stereotype neergezet. Dat lijkt echter altijd onvermijdelijk te zijn met zulke slacht-verhalen.
Je kan je wel goed inleven in de personages, misschien wel juist door dat stereotype. Het is makkelijk voor de geest te halen. Daarbij zullen mensen vast wel genoeg films hebben gezien om het beeld goed erbij op te roepen. Daar is natuurlijk wel enig kunde voor nodig van de schrijver zijn/haar kant, om het ook zo neer te zetten. Dat heb je dus goed gedaan!
Hopelijk post je nog snel een vervolg.
Ik heb je verhaal ook gelezen en moet ook zeggen dat het een beetje cliché lijkt; een groepje tieners, de één kan het niet vinden met de rest, de ander is verliefd op de jongen die juist verliefd is op een ander. Heel herkenbaar.
Mij doet het denken aan twee films, eentje heet The Ripper en de ander The Hole (meen ik mij te herinneren). In ieder geval, daarin gaan ook een paar op pad en dat loopt niet goed af. Net als vaak is gebruikt in Friday 13th, maar in die films -hole en ripper- zit de moordenaar onder de tieners. Ik vermoed dan ook dat het zo zal zijn in dit verhaal, maar om dat zeker te weten, moeten we het vervolg afwachten.
Over het verhaal inhoudelijk even; je schrijft goed, een fijne stijl om te lezen. Je bent er feitelijk zo doorheen. Geen moeilijk taalgebruik en niet té lange zinnen, waar je af en toe nog wel op moet letten
, maar dat zit meer in je Starla-verhaal. De personages zelf zijn nu nog wat typische "flat characters", ze houden één houding aan, zijn misschien zelfs nogal stereotype neergezet. Dat lijkt echter altijd onvermijdelijk te zijn met zulke slacht-verhalen
. Je kan je wel goed inleven in de personages, misschien wel juist door dat stereotype. Het is makkelijk voor de geest te halen. Daarbij zullen mensen vast wel genoeg films hebben gezien om het beeld goed erbij op te roepen. Daar is natuurlijk wel enig kunde voor nodig van de schrijver zijn/haar kant, om het ook zo neer te zetten. Dat heb je dus goed gedaan!
Hopelijk post je nog snel een vervolg.
"You can't start the next chapter of your life,
if you keep re-reading the last ones..."
if you keep re-reading the last ones..."