Sterrenfonteinen...

[Alex Delarue]

Laat je hoofd rusten op mijn schouder.
En ik
Ik zal je vasthouden.
De hemel zul je zien en de sterren,
ja alle fonkelende sterren.
En dan.

Zeg ik.
Wees niet bang, dat je liggend op je rug
zwakker bent dan alles.
En net zo laag bent.
Als dor gras.

Dus ik zeg.
Ga maar liggen, ja doe maar.
Het gebeurt jou allemaal niet.
Geen schot horen zul je.
Versmelt met mij.
Keer je gezicht naar mij, maar schrik niet terug.
Zachtjes.

Fluister ik.
De mensenmaker mag trots zijn op jouw schoonheid.
En als twee druppels lijkend op.
Een jonge God.

Laat je hoofd rusten op mijn schouder.
En ik.
Ik hou je vast.
Terwijl we samen kijken,
Naar honderd springende
Sterrenfonteinen.

[S.A.M.]

Het eerste dat bij me opkomt is: lief.

Het is een heel lief gedicht, van geliefde tot geliefde. En wat is er mis met een beetje liefdevolle gedichten? Oké, ze zijn vaak niet origineel, de woorden kennen we vaak al en de gedachten erover zijn al duizend keer gedaan, maar wij dichters horen ook een romantische geest te hebben die - naïef genoeg - gelooft dat liefde alles overwint.
Toch vraag ik me af of er niet meer uit zo'n schatiige scène valt te halen? Misschien is het zelfs wel iets te liefjes.

[Laura]

Wat een romantisch gedicht! Het brengt me wat terug in de tijd, het doet me niet echt denken aan nu. Ik heb er eigenlijk niet echt iets op aan te merken, ik vind het gewoon een leuk gedicht.