New York

[Laura]

Hoofdstuk 1.

Ik volg elke beweging van zijn lichaam met mijn ogen. Hij pakt een blauwe balpen uit een zwarte etui en krabbelt wat in de lichtgrijze agenda op de tafel. Hij kijkt op, tikt met het uiteinde van de balpen tegen zijn zachte lippen en buigt zich weer over zijn agenda.
“Hij is de enige nieuwe hier,” hoor ik Jen naast me fluisteren.
“Hoe zou hij heten? Ik vind de naam Dan wel bij hem passen,” ik reageer niet op wat ze zegt. Ik zie hoe de jongen door zijn agenda bladert en bij sommige pagina’s stopt om wat op te schrijven.
“Ja, het is echt een Dan,” gaat Jen verder. In mijn rechter ooghoek zie ik hoe ze met een speldje de vlecht voor haar linkeroog vast zet in haar goudblonde haar. Ze buigt zich voorover en legt haar hoofd op mijn rug om de gang in te kunnen kijken.
“Oh, daar komt Suus,” Jen haalt haar hoofd van mijn rug en ik voel haar nagel prikken in mijn zij.
“Hallo,” een meisje met schouderlang lichtblond haar komt het lokaal binnen.
“Hee,” groet ik, en ik glimlach naar haar.
“Hee Suze,” zegt Jen. Suze loopt om de voorste twee tafels waaraan Jen en ik zitten heen, laat haar donkerbruine leren tas op de tafel achter mij vallen en gaat zitten.
“Wie is die jongen?” Vraagt ze, ze schuift haar stoel wat naar achter en gaat in kleermakerszit zitten.
“Weten we niet,” Jen draait om en legt haar arm op de tafel achter haar.
“Maar Kate zit hem al een tijdje te bestuderen, dus zij weet vast meer,” zodra Jen mijn naam noemt draai ik mij om richting de twee nieuwsgierige meiden en zucht.
“Nou?” Suze kijkt me vragend aan.
“Vertel, wat weet je allemaal al?” Vraagt ze.
Ik grinnik. “Hij heeft een blauwe balpen, zwarte etui en grijze agenda.”
“Nieuw kapsel?” Vraag ik vervolgens aan Suze.
“Valt het op?” Haar ogen beginnen te glinsteren. Jen friemelt aan de bruine armbandjes aan haar arm en knikt.
“Ja, er zitten veel meer laagjes in en het is korter,” antwoordt ze.
“Het staat echt heel leuk!” Roept Jen enthousiast.
“Vindt je?” Suze kijkt trots.
“Ja, wanneer heb je het..”
Ik draai me weer naar de jongen toe, met geknepen ogen tuurt hij naar het donkergroene schoolbord.

“Nieuw?” Ik werp een blik op hem en graai in mijn tas. Hij knikt.
“Hoe nieuw ben je?” Vraag ik.
“Verhuist. Ik kom net uit Rotterdam,” hij neemt een hap van zijn pizzastuk.
“Aha,” ik heb het in folie gewikkelde broodje gezond te pakken.
“Naam?” Ik haal de folie voorzichtig van het broodje en neem het kunstwerk in mijn handen.
“James,” antwoordt hij, terwijl hij aandachtig zijn pizzastuk bestudeert.
“Ik ben Kate,” ik neem een hap van mijn brood en zie het sap van de tomaten er aan de andere kant van het brood uit lopen.
“Hoe oud ben je?” Vraagt hij. Ik slik mijn brood door en kijk hem aan, er staat een onzekere blik in zijn ogen.
“Vijftien, hoezo?” Ik frons mijn wenkbrauwen. De blik verdwijnt.
“Oh gewoon, ik vroeg het me af. Je lijkt ouder,” hij propt het laatste stuk pizza in zijn mond en ik hoor hem kauwen. Ik staar hem aan.
“Mag dat wel van je vader?” Flap ik eruit. Oh mijn god.
“Heb ik niet,” antwoordt hij. Kut.
“.. van je moeder?” vraag ik aarzelend.
“Heb ik ook niet.”
“Oh..” ik draai me naar hem toe en zet mijn rechter voet op de stang van de stoel. Met mijn kin steun in op mijn harde knie.
“Bij wie woon je dan?” Hij draait zich naar me toe en kijkt me aan met lichte grijsblauwe ogen.
“Mijn oom, tante en nichtje.” Hij schuift iets dichterbij en begint te vertellen dat hij verder geen familie heeft. Hij vertelt hoe Rotterdam was en waar hij nu woont, over hoe warm en druk zijn zomer was. Over zijn nichtje, hoe oud hij is en wat voor dingen hij graag doet, en een heel gesprek volgt.

[Artemiss]

Leuk verhaal.
Let er op dat je zinnen met een hoofdletter begint. Alleen zinnen, niet stukjes zin die achter een tussen haakjes staand deel komen. Ook zitten er hier en daar wat werkwoordsfoutjes.
Wat me ook opviel, was dat je heel snel van klaslokaal naar kantine springt. Eerst zit je nog in gesprek met twee vriendinnen, de volgende regel ben je opeens tegen hem aan het praten. De ene regel kijkt hij naar het bord, de andere regel pakt zij een broodje en eet hij pizza. Dat werkt verwarrend.