Nu je weg bent.

[Eva]

Merel's vriendje Tom komt te overlijden tijdens een gevecht voor een café. Merel voelt zich beroerd zonder haar vriendje, maar komt tot schokkende ontdekkingen! In de drie jaar dat ze verkering hadden heeft hij flink wat afgelogen. Jammer genoeg laten ook al haar vrienden haar vallen en haar vader werkt ook niet mee. De spanningen tussen haar ouders lopen op met een scheiding tot gevolg. Veel leesplezier!

---------------------------------------------------------------------------------


Hoofdstuk 1:


Ik open slaperig mijn ogen en zie hoe het gordijn zachtjes op en neer waait, doordat het raam open staat. Er vult een koude lucht mijn kamer. Ik sta op en loop naar het raam. Er staan prachtige sterren aan de hemel. Na even naar de sterren te hebben gekeken sluit ik het raam en kruip weer in bed. Ik zie op de wekker dat het 05.00 uur is en weet dus dat ik nog 2 uur kan slapen. Opeens voel ik me misselijk en er komt een hevige hoofdpijn op. Ik ren naar de wc en geef over. Dan schieten er nog een paar hevige pijnscheuten door mijn hoofd. Zo snel als het kwam, zo snel ging het ook weer weg. Ik spoel de wc door en loop terug naar mijn bed. Al gauw val ik in slaap.


Nadat de wekker af is gegaan sta ik op, kleed me aan en loop naar beneden voor het ontbijt. `Hey lieverd, zal ik een ei voor je bakken?,`vraagt mijn moeder.
`Ja, lekker,`zeg ik. De misselijkheid en hoofdpijn van vannacht zijn als sneeuw voor de zon verdwenen. Intussen dat mijn ei wordt klaargemaakt sms ik Tom. Hij was gisteravond met vrienden gaan stappen. Jammer genoeg kon ik niet mee, want oma was jarig. Mijn moeder schuift het ei op mijn bord en zegt dat ik door moet eten, want ik moet al over een half uur naar school gaan. Nadat ik mijn ei op heb loop ik naar de badkamer en begin met mijn make-up. Als ik daar klaar mee ben ga ik verder met mijn haren stijlen en tanden poetsen. Ik moet tenslotte wel een frisse adem hebben als ik dadelijk Tom een kus geef. Ik hoor mijn mobiel een geluidje maken en zie dat er een smsje is binnengekomen. Dat lees ik dadelijk wel. `Lieverd, je moet naar school!,`roept mijn moeder vanaf de trap. Gauw pak ik mijn toilettasje en mobiel en ren de trap af. `Ik heb je fiets alvast klaar gezet,`zegt mijn moeder die de afwas staat te doen.
`Dankje mam.`
Gauw grits ik mijn jas van de kapstok en pak mijn overvolle schooltas. Nadat ik op mijn horloge heb gekeken en heb gezien dat ik niet veel tijd meer heb tot de eerste bel fiets ik gauw door de straten. Als ik de school zie begin ik nog harder te fietsen. Ik zet mijn fiets in de stalling en loop het schoolplein op. Tom`s beste vriend Maarten komt op me afgerend. `Merel!,`roept hij,`heb je mijn smsje gekregen?`
`Ja, maar nog niet gelezen,`roep ik terug. Als Maarten voor me staat zie ik zijn verdrietige ogen. Normaal gesproken lacht hij, maar dit keer niet. `Wat is er? Waar is Tom trouwens? Hij heeft mijn smsje nog niet beantwoord,`zeg ik. Maarten begint te huilen. `Hé, wat is er nou?`
`Tom is.. Tom is..,`zegt Maarten huilend.
`Wat is er met Tom?,`vraag ik beangstigend.
`Tom is dood! Hij is dood!,`schreeuwt Maarten opeens. Ik voel alle kleur uit mijn gezicht wegtrekken en ga op het bankje zitten. Stil staar ik voor me uit. Ergens in de verte hoor ik de schoolbel gaan. Dan hoor ik het geluid van hakken naderen.

[Henchwoman]

JUWWWW EVA <3
Mensen dit kind is echt geweldigjes enzo, ik heb dit verhaal al gelezen en ik vond het echt geweldig ^_^
Succes sjatzel, je weet dat het super is <3
x

[Eva]

In een flits ben ik weer terug en hoor alles duidelijk. Het is mijn beste vriendin Melanie die naast me is komen zitten en een arm om mijn schouders heeft geslagen. `Waar is hij?,`vraag ik aan Maarten.
`Nog in het ziekenhuis,`zegt Maarten die naast me is komen zitten. Ik ren naar de fietsenstalling, pak mijn fiets en fiets naar het huis van Tom`s ouders. Ik móét weten of het een flauwe grap is of niet. Eenmaal bij het huis aangekomen haal ik nog eens diep adem. Ik vraag me af of ik het nog wel wil weten. Tom dood? Dat is gewoon onmogelijk! Ze hadden het zo fijn samen. Waarschijnlijk doet Tom dadelijk de deur open met zijn prachtige glimlach en heeft hij gewoon een gebroken arm of zoiets normaals. Zenuwachtig loop ik naar de deur en druk op de deurbel. Na een tijdje wil ik me omdraaien, maar op dat moment gaat de deur open. Ik draai me om en kijk recht in de ogen van Tom`s moeder. `Merel, kom binnen,`zegt ze verdrietig. Ze heeft rode ogen van het huilen en wallen onder haar ogen. Het is geen grap. Tom is dood. Een beetje aarzelend stap ik het huis binnen. Ik vraag me af of ik hier wel wil zijn. Alles hier herinnert me aan Tom. Ik ga rustig op de bank zitten en kijk de kamer rond.
`Wil je wat te drinken?,`vraagt Carla.
`Nee, dankje.`
Aarzelend kijk ik Carla aan. `Wat is er meisje? Wat wil je vragen?`
`Ik wil graag weten wat er precies gebeurd is.`
Carla zucht, snuit haar neus in een zakdoek die ze al de hele tijd vast heeft en kijkt me dan aan. Tom was gisteravond stappen met een paar vrienden. Hij had iets verkeerds tegen een jongen gezegd en die is vervolgens met hem op de vuist gegaan. Tom heeft 2 flinke klappen tegen zijn slaap gekregen en dat heeft hij niet overleefd. Carla haalt weer diep adem.
`Voor het precieze verhaal moet je bij Maarten zijn, maar hij is nog niet bereidt om erover te praten. Hij heeft zijn vriend voor zijn ogen dood zien gaan`
Ik zie voor me hoe Tom daar op de grond ligt met overal bloed en Maarten zit naast hem geknield en roept met een wanhopige stem zijn naam. Gauw zet ik die gedachte uit mijn hoofd en sta op.
`In welk ziekenhuis ligt hij?,`vraag ik vastberaden aan Carla. Even twijfelde ik, maar nu weet ik zeker dat ik hem wil zien. Nog steeds heb ik het gevoel dat Tom elk moment van de trap af komt rennen en vervolgens naar me toe rent en me een kus geeft. Even kijk ik naar de deuropening, maar dan draai ik mijn hoofd weg. Bang om Tom`s gezicht niet te zien om de hoek van de deur.
`Het atrium ziekenhuis,`zegt Carla. Gauw pak ik mijn jas van de bank en loop naar de voordeur. Carla loopt achter me aan en opent de deur.
`Kom je nog een keer langs? Ik zal je nog wel een kaartje sturen voor de begrafenis,`zegt Carla als ik weer naar buiten loop en tranen wellen weer op in haar ogen. Ik draai me om en geef Carla een knuffel. Ik hoor haar zachtjes huilen.
`We redden het wel,`zeg ik troostend tegen haar. We laten elkaar weer los en ik loop naar mijn fiets. Als ik opstap kijk ik nog even naar Carla.

[Henchwoman]

Um nou sorry o_O ik heb al gecomment op dit verhaal in het echte leven dus het leek me niet nodig dat ik hier nog een keer een hele speech ging houden.

[Eva]

`Het is niet erg om te huilen,`zegt ze als ik wegfiets. Na die woorden besef ik dat ik nog niet heb gehuild om Tom. Heel de weg naar het ziekenhuis denk ik aan hem en probeer er tranen uit te persen, maar ze komen maar niet. Als ik het grote gebouw van verre zie vraag ik me weer af of ik hem wel wil zien. Wat als ik er nog niet klaar voor ben? Toch wil ik hem zien, besluit ik uiteindelijk. Mijn fiets zet ik voor het gebouw en loop naar binnen. Aan de balie verteld een vrouw me dat hij in het mortuarium is gelegd. Samen met de verpleegster ga ik naar het mortuarium. `Het is tragisch wat er met die jongens is gebeurd,`zegt de verpleegster meelevend.
`Ja, ik heb het vandaag pas te horen gekregen en eigenlijk hoor ik op school te zitten, maar dat kán ik gewoon niet,`zeg ik treurig. Even neemt de verpleegster me schattend op. `Was je zijn vriendin?,`vraagt ze voorzichtig. Ik knik zachtjes ja en kijk dan gauw weg. `We hadden al drie jaar verkering,`zeg ik verdrietig. Ik voel de woorden door mijn hart snijden. Die drie jaar hadden er veel meer kunnen zijn. Drie jaar is veel te kort voor hun liefde. Ik weet nog goed dat ik in de brugklas niet zo heel veel vrienden had. Tom zat in de derde en vanaf het moment dat ik hem had gezien was ik stapelverliefd, maar hij was knap, grappig, populair en voor mij dus onbereikbaar. Ik weet nog steeds niet hoe het is gekomen, maar voor ik het wist had ik zijn hyves en msn en praatten we elke avond. Na ongeveer een half jaar te hebben gepraat had hij me verkering gevraagd. Ik heb natuurlijk ja gezegd en zat te stuiteren op mijn stoel, maar ik kon het maar niet bevatten. Op slag kreeg ik veel vrienden en werd net zo populair als Tom. Bijna alle meisjes waren jaloers op me en nu, drie jaar later ben ik hem kwijt. Kwijt, doordat een of andere lul zo nodig met hem op de vuist moest gaan en zich niet in kon houden en hem zo dus dood sloeg. Hoe kan iemand zo gemeen en harteloos zijn?!
Voor ik het weet staan we in het mortuarium. De verpleegster loopt naar een deur, waar Tom`s naam op staat. Zachtjes loop ik achter haar aan. Als ik de kamer instap zie ik hoe Tom stil in een bed ligt. Hij ziet eruit alsof hij slaapt. Alleen beweegt zijn lichaam niet op en neer van de ademhaling, wat er ís geen ademhaling. Tom is dood. Langzaam loop ik richting het bed met zijn lichaam erin. Ik voel de drang om zijn hand vast te pakken en hem een kus op zijn wang te geven. Een beetje aarzelend schuif ik mijn hand dichter naar zijn hand. Ik merk dat de verpleegster weg loopt. Tom`s ogen zijn gesloten en zijn gezicht zit vol met schrammen. Dan pak ik zijn had. Hij voelt koud aan. Tom`s wangen zijn bleek net als zijn handen. Nog steeds voel ik de drang om hem een kus op zijn wang te geven. Mijn andere hand klem ik ook om Tom`s hand. Het lijkt net alsof ik zijn handen warm probeer te maken. Ik probeer het ook, maar het lukt niet. Voorzichtig kijk ik nog een keer naar zijn gezicht. Ik wou dat ik had geweten dat de laatste kus die hij me had gegeven de laatste was. Nu weet ik, dat ik zijn lippen nooit meer zal kussen. Vlug geef ik hem een kus op zijn wang. Ik kijk hem nog even aan, zeg gedag en loop dan gauw de kamer uit.

[Eva]

Even later stap ik het ziekenhuis weer uit. Alle rust en stilte van daarnet is weg. Auto`s rijden langs met veel kabaal, mensen lopen lachend en pratend over de stoep. Tom is dood, maar de wereld draait gewon door. Iedereen leeft verder alsof er niets is gebeurd, behalve dan de vrienden, familie en kennissen van Tom. Natuurlijk zijn er wel meer mensen die nu met iemand anders zijn dood in hun hoofd zitten, maar ik ken alleen Tom die pas net dood is. Nog steeds kan ik zijn stralende, prachtige glimlach voor me zien. Ik wou dat hij mij nog één keer zijn prachtige glimlach liet zien, maar daar is het nu te laat voor. Je beseft pas hoe veel je iets voor iemand voelt, als diegene er niet meer is. Zelfs die kleine dingen van Tom mis ik. Dat lieve krullende haar, zijn stoere en zeer sexy loopje, ook mis ik die beschermende arm die hij altijd om me heen sloeg. Ik loop weer naar mijn fiets en haal hem van het slot. Als ik op mijn fiets ben gestapt en richting huis fiets denk ik aan Tom en hoe hij stil en zonder beweging in dat bed lag. Nog steeds komen er geen tranen. Ik voel niet eens dat er tranen opkomen! Zou dat betekenen dat ik het helemaal niet erg vind dat Tom dood is? Maar ik vind het wel degelijk erg! Zelfs nu hij dood is kan hij me heel veel dingen tegelijkertijd laten voelen. Gelukkig woon ik niet ver van het ziekenhuis , dat komt goed uit, want het begint te regenen. De motregen waait in mijn gezicht. Het is zacht en geeft me een gevoel van voldoening. Het voelt alsof dit is wat ik verdien. Tegelijkertijd geeft het me ook het gevoel dat het weer zich aan mijn gevoelens aanpast. Ik had nu toch geen zin in een stralende zon. Niet nu Tom dood is. Die zon mag pas later komen. Als ik weer een beetje over zijn dood heen ben. Als ik een straat in fiets besef ik dat ik geen idee heb van waar ik ben. Het maakt ook niet uit. Ik wil toch niet meteen naar huis. Dan moet ik van alles uitleggen en daar ben ik nog niet sterk genoeg voor. Mama zal toch alles willen weten en waarschijnlijk weet ze het nog niet eens van Tom. De school zal wel te lui zijn om haar op te bellen. Ze denken zeker dat ik naar huis ben gegaan en mijn moeder alles heb verteld. Dan hebben ze het mis. Ik kijk nog eens om me heen en zie dat het een bekende straat is. In deze straat woont Maarten. Gauw fiets ik langs Maarten`s huis. Ik wil niet zien hoe zijn huis eruit ziet. In dat huis ben ik zo vaak geweest met Tom en Maarten. Na een paar straten te hebben gefietst ben ik weer in mijn eigen straat. Voor het huis staat maar één auto, dat betekent dat alleen mijn moeder thuis is. Ik zet mijn fiets achter in het schuurtje en loop dan langzaam naar de deur. Mijn moeder zit op de bank een boek te lezen met een kop thee in haar hand. Als ik de deur openmaak kijkt ze verschrikt op. Ze legt haar boek op tafel en zet haar kop thee daarnaast. `Lieverd, waarom ben je zo vroeg thuis? Je hebt vandaag toch les tot kwart over vier?`
`Ja, eigenlijk wel. Ik neem aan dat de school je nog niet heeft gebeld?`
Verbaasd kijk mijn moeder me aan. `Waarom zou de school moeten bellen dan?,`vraagt ze bezorgd.
Ik maak een afwerend gebaar met mijn hand.
`Ik schenk een kop thee voor je in en dan vertel jij mij precies wat er is gebeurd,`zegt mijn moeder zorgelijk. Ze duwt vervolgens een dampende kop thee in mijn handen en kijkt me dan hoopvol aan. `Ik kan het niet,`zeg ik.

[Eva]

Ik zie dat de bezorgde blik in mijn moeders ogen verandert in een boze blik. `Nu, ga jij mij vertellen wat er aan de hand is!,`roept ze dan. Even staar ik naar de thee die hete damp in mijn gezicht laat komen en dan kijk ik mijn moeder aan. `Ik kwam vanmorgen op school en Maarten kwam op mij afgerend in plaats van Tom. Ik zag aan zijn gezicht dat er iets niet klopte en ik had gelijk. Er is iets gebeurd en daardoor was ik niet op school en ben ik naar Tom`s ouders gegaan om erachter te komen of het een grap is. Ik heb met Tom`s moeder gepraat en vervolgens ben ik naar het ziekenhuis gegaan voor Tom,`zeg ik kalm.
`Heeft Tom een brommerongeluk gehad?,`vraagt mijn moeder bezorgd.
`Nee,`zeg ik kil.
`Wat is er dan met hem gebeurt?,`vraagt mijn moeder die duidelijk haar geduld begint te verliezen.
`Hij heeft gisteravond gevochten met een jongen voor het café.`
`Is hij er ernstig aan toe?`
`Hij is dood, mam,`zeg ik zonder haar aan te kijken.
Ik hoor haar naar de keuken lopen en de la openschuiven. Even later snuit ze haar neus. Zelfs mijn moeder huilt nog eerder dan ik en het is mijn vriendje! Was mijn vriendje.. Ze komt weer naast me zitten en pakt de kop thee uit mijn handen. Dan knuffelt ze me. Ik hoor gesnotter en gehuil vlak bij mijn oor en ik weet dat mijn t-shirt de was in moet. Op dit moment voel ik helemaal niets. Zelfs geen verdriet om Tom. Als Tom haar nu zag was hij vast boos op haar. Zijn vriendin huilt niet eens om hem. Ik kijk om me heen, misschien heb ik opeens de gave gekregen om geesten te kunnen zien en zie ik Tom. Maar het is tevergeefs. Ik zie Tom niet. Dan laat mijn moeder me los en kijkt me met betraande ogen aan. `Merel, wat is er?`
`Het is zo raar, ik heb nog geen één keer om Tom gehuild.`
`Heb je Tom al gezien?`
`Ja, ik ben naar het ziekenhuis geweest en toen heeft een verpleegster me naar het mortuarium gebracht. Het leek wel alsof hij sliep, maar zijn lichaam ging niet op en neer van de ademhaling en zijn handen en wang waren ijskoud.`
`Ja, dat is logisch. Een dood iemand is koud.`
Langzaam neem ik een slok van de thee en kijk dan bedachtzaam naar de grond.
`Misschien kan ik telkens een klein deel van een verhaal schrijven over hoe ik alles ervaar,`zeg ik meer tegen mezelf dan tegen mijn moeder.
Met een rare uitdrukking op haar gezicht kijkt mijn moeder me aan.
`Jij hebt toch helemaal geen talent voor verhalen schrijven?,`zegt ze met een vragende blik in haar ogen.
`Ja, maar ik zeg toch ook niet dat ik het anderen laat lezen.`
Gauw loop ik naar boven en zoek ik mijn bureaula naar een schrijfblok. Of ik nou wel of geen talent ervoor heb, op dit moment heb ik wel inspiratie. Als ik al 2 vellen vol heb geschreven gaat de deurbel. Normaal gesproken was ik naar beneden gerend, omdat de kans groot was dat het Tom was, maar nu is daar geen reden voor. Ik hoor hoe mijn moeder iemand begroet en zegt dat ik boven ben.

[Eva]

Langzaam loop ik naar de deur van mijn kamer en leg mijn oor tegen de deur. `Ik kom voor u. Ik wil even met u praten over wat er is gebeurd,`hoor ik mijn klassencoördinator zeggen. Wat moet die man nu weer hier? Wat kan het mij ook schelen. Hij wil mijn moeder spreken en niet mij. Ik loop weer terug naar mijn bureau en ga verder aan mijn verhaal.


Na een tijdje hoor ik de voordeur open gaan. `Ik ben thuis!,`roept mijn vader. Ik besluit om niet naar beneden te gaan. Laat mama het maar vertellen. Ik ga rustig verder met mijn verhaal en verwacht elk moment voetstappen te horen op de trap. Als ik 5 bladzijdes heb geschreven lees ik mijn verhaal nog eens na. Mijn moeder heeft gelijk. Ik heb absoluut geen talent voor verhalen schrijven, maar het voelt wel fijn en goed. Ik kan nu mijn gevoelens kwijt. Misschien dat dankzij het schrijven huilen makkelijker wordt. Dan hoor ik dat iemand naar boven komt. Er word op mijn deur geklopt. `Binnen,`zeg ik. Mijn vader stapt mijn kamer in en gaat op mijn bed zitten. `Ik heb gehoord, wat er met Tom is gebeurd,`zegt hij rustig. Ik kijk naar mijn tenen. Ze zitten in een vrolijk gekleurde sok. Waarom trek ik zulke sokken aan? Als ik opkijk zie ik dat mijn vader me zorgelijk aankijkt. `Huilen mag, het is niet erg,`zegt hij dan. Ik voel dat al het bloed naar mijn gezicht trekt. `Uhm, gaat het wel goed?,`vraagt mijn vader die me ernstig aankijkt.
`Jullie moeten stoppen met dat; “huilen mag”! ik probeer te huilen, maar er komt geen fucking traan!,`roep ik kwaad. Ik ben gaan staan en sta boos naar mijn vader te kijken. Even kijkt hij geschrokken, dan pakt hij me bij zijn schouders en duwt me terug op de stoel. `Het spijt me, maar dat wist ik niet,`zegt hij. Ik kijk hem weer wat rustiger aan. Het bloed gaat weer terug naar waar het hoort te zitten en ik word rustig. `Het is gewoon niet leuk meer,`zeg ik dan,`ik wil zo graag om hem huilen, maar er gebeurd niets.`
Mijn vader kijkt me begrijpelijk aan. Ik wist wel dat hij niet de juiste persoon was om er mee over te praten. Dat lukt veel beter met mama. `Ik ga een kop koffie drinken,`zegt hij dan na een korte stilte. Ik knik begrijpelijk en denk alleen maar; ga alsjeblieft weg. Ik draai me om en gooi het schrijfblok in de prullenbak. Ik pak mijn mobiel uit mijn broekzak en zie het smsje van Maarten. Ik heb het nog steeds niet gelezen. Toen het vanmorgen binnenkwam, was alles nog anders. Toen dacht ik dat Tom nog leefde en maakte ik mij om niet zo heel veel dingen zorgen. Nu is het allemaal anders. Tom is dood en dat weet ik zeker. Ik open het smsje. De woorden die er staan zouden me vanmorgen onwijs veel pijn hebben gedaan, maar nu niet.

Hey Merel,
Ik kan het je bijna niet over de sms vertellen,
maar het moet maar.
Gisteravond is Tom in een gevecht terecht gekomen
en hij.. heeft.. het.. niet.. overleefd.
Merel, kom alsjeblieft naar school.
Ik wil met je praten.
Gr. Maarten.