Oké voordat ik begin ik dacht ik stel me even voor en ik schrijf een korte inleiding anders val ik ook zo met de eikenhouten voordeur in de ruime, dure villa ;D
Ik ben Marijke, 15, jajaja toch niet interessant, DUS:
Saera is de naam van de hoofdpersoon van dit verhaal. Wie of wat ze is kan ik niet vertellen, dat zou echt een immense spoiler zijn. Ik schrijf niet zo snel, want ik ben één van die mensen die honderdduizend dingen tegelijk doet terwijl ze helemaal niet goed is in multitasken.
~~~~~~~~~~~~
1. De winkelier.
Hij zat al lang in het vak. Erg lang. Door de jaren heen hadden al vele prachtige knuffels, zó mooi dat ze bijna echt leken zijn bescheiden winkeltje buiten het centrum verlaten.
Het winkeltje was oud, vervallen, en het enige licht kwam van een klein gaslampje op de door houtwormen aangevreten toonbank, maar mensen kwamen er van heinde en verre naartoe gezwermd. Niet omdat alles zo goed onderhouden was, of omdat de man zo aardig en behulpzaam was. Zeker niet.
De man, die stil en nors was en ver in de tachtig leek, woonde al zijn hele leven in het kamertje achter de winkel en hij repareerde nooit iets. Zijn dagen waren gevuld met het maken van knuffels.
Prachtige beesten, in alle vormen en kleuren, bevolkten de stoffige houten rekken. Ze waren met liefde gemaakt, met eindeloos veel geduld, ervaring en moeite.
Tot leven gewekt door de winkeleigenaar waren ze, tot leven gewekt en daana liefdevol in nette rijtjes opgesteld op de planken, zodat iedereen ze goed kon zien.
Ze waren prachtig, stuk voor stuk. Elke libelle, kat goudvis en knuffelbeer was gedetailleerd, de stiksels waren met veel ervaring vast genaaid, met liefde gecontroleerd en geduldig bijgewerkt als er een foutje werd opgemerkt.
De norse man had maar één passie - de knuffels. Het kostte hem altijd moeite om ze te verkopen, afscheid van ze te nemen, maar er was er één die voor altijd op de toonbank zou staan.
Saera.
Saera ♥
-
Henchwoman
- Puntenslijper
- Berichten: 8
- Lid geworden op: 05 feb 2010 20:02
Laatst gewijzigd door marly op 06 feb 2010 21:27, 1 keer totaal gewijzigd.
Reden: Wellicht zou je je willen voorstellen in het voorsteltopic? Is niet verplicht maar misschien wel leuk.
Reden: Wellicht zou je je willen voorstellen in het voorsteltopic? Is niet verplicht maar misschien wel leuk.
-
Henchwoman
- Puntenslijper
- Berichten: 8
- Lid geworden op: 05 feb 2010 20:02
Dankje sjat <3 ik zet de dingen die ik nu heb er op en dan moet ik maar uit gaan maken of ik langzaam op papier schrijf en me vermaak op school of snel op de computer en me dood verveel op school ._.
-----------------------------------------------------------------------
Saera was een vleermuis. Prachtig was ze, nog mooier dan de andere knuffels.
Ze was gemaakt van okergele stof, met blauwe en rode lapjes erin genaaid op plekken waar de andere stof op was. De stiksels die Saera's mooie oren, haar glimmende zwarte knoopoogjes, haar pijlvormige rode staart en haar kleine neutrale mondje vormden en bij elkaar hielden, waren sterk en donkerpaars.
Saera was twee jaar geleden gemaakt door de oude man en ze was het pronkstuk van zijn collectie. Hij had besloten dat ze haar dagen zou slijten op de toonbank, zoals hij zijn dagen zou slijten achter zijn oude, donkerbruin gebeitste tafel, in het licht van een ouderwets bureaulampje.
Al velen hadden erop gestaan haar te kopen, hadden belachelijk hoge bedragen geboden, want wiens verwende zesjarige kind wilde nou geen prachtige okergele vleermuis met schattige knoopoogjes voor zijn verjaardag? Een lieve knuffel helemaal voor henzelf, eentje waar hun vriendjes jaloers op waren en die hun vijanden bewonderden.
Maar Saera was niet te koop, en dat zou ze ook nooit zijn.
-----------------------------------------------------------------------
Saera was een vleermuis. Prachtig was ze, nog mooier dan de andere knuffels.
Ze was gemaakt van okergele stof, met blauwe en rode lapjes erin genaaid op plekken waar de andere stof op was. De stiksels die Saera's mooie oren, haar glimmende zwarte knoopoogjes, haar pijlvormige rode staart en haar kleine neutrale mondje vormden en bij elkaar hielden, waren sterk en donkerpaars.
Saera was twee jaar geleden gemaakt door de oude man en ze was het pronkstuk van zijn collectie. Hij had besloten dat ze haar dagen zou slijten op de toonbank, zoals hij zijn dagen zou slijten achter zijn oude, donkerbruin gebeitste tafel, in het licht van een ouderwets bureaulampje.
Al velen hadden erop gestaan haar te kopen, hadden belachelijk hoge bedragen geboden, want wiens verwende zesjarige kind wilde nou geen prachtige okergele vleermuis met schattige knoopoogjes voor zijn verjaardag? Een lieve knuffel helemaal voor henzelf, eentje waar hun vriendjes jaloers op waren en die hun vijanden bewonderden.
Maar Saera was niet te koop, en dat zou ze ook nooit zijn.
Laatst gewijzigd door Patrick op 06 feb 2010 20:35, 1 keer totaal gewijzigd.
Reden: Wil je aub niet dubbelposten. Alvast bedankt!
Reden: Wil je aub niet dubbelposten. Alvast bedankt!
Only dead fish go with the flow.
Linkelynxy @ deviantART
Linkelynxy @ deviantART
-
Henchwoman
- Puntenslijper
- Berichten: 8
- Lid geworden op: 05 feb 2010 20:02
2. Interesse.
Het was een normale dinsdag. Het miezerde, en het was kil buiten. De man verwachtte geen klanten vandaag, want de mensen van tegenwoordig gingen liever binnen zitten, achter die moderne computers.
Dus hij besloot vandaag niet achter de toonbank te gaan staan, maar aan de zijn tafel te blijven zitten en verder te gaan met zijn nieuwste creatie: een koi van wit fluweel. Hij zette het piepkleine gaskacheltje dat in een hoekje van het bedompte kamertje stond aan en sloeg een door motten aangevreten wollen deken over zijn schouders. Daarna ging hij op zijn houten stoel zitten, draaide het gaslampje wat verder open en pakte een klosje blauw garen. Hij zou de koi vandaag afmaken, de stikseltjes nog wat verder perfectioneren en mooie kleine knoopjes zoeken die hij kon gebruiken als ogen. Dan moest hij nog-
Het belletje van de deur rinkelde en de man keek verstoord op. Dus er waren toch klanten vandaag?
Waarschijnlijk van die kinderen, van die brutale nesten tussen de 11 en 15 die zich verveelden op een regenachtige middag en hadden besloten dat ze maar even naar dat enge winkeltje zouden gaan, dat winkeltje waar de knuffels uit hun jeugd vandaan waren gekomen. Die onschuldige knuffels waren ooit geliefd, maar nu lagen ze onder bedden en banken stof te vangen, de stiksels gehavend en de oortjes afgekauwd. Hoewel ze voor zijn inkomen zorgden, haatte de man deze kinderen. Zodra ze ouder dan 10 waren, werden de met liefde, tijd en moeite gemaakte knuffels vergeten.
Hij háátte de kinderen.
Het was een normale dinsdag. Het miezerde, en het was kil buiten. De man verwachtte geen klanten vandaag, want de mensen van tegenwoordig gingen liever binnen zitten, achter die moderne computers.
Dus hij besloot vandaag niet achter de toonbank te gaan staan, maar aan de zijn tafel te blijven zitten en verder te gaan met zijn nieuwste creatie: een koi van wit fluweel. Hij zette het piepkleine gaskacheltje dat in een hoekje van het bedompte kamertje stond aan en sloeg een door motten aangevreten wollen deken over zijn schouders. Daarna ging hij op zijn houten stoel zitten, draaide het gaslampje wat verder open en pakte een klosje blauw garen. Hij zou de koi vandaag afmaken, de stikseltjes nog wat verder perfectioneren en mooie kleine knoopjes zoeken die hij kon gebruiken als ogen. Dan moest hij nog-
Het belletje van de deur rinkelde en de man keek verstoord op. Dus er waren toch klanten vandaag?
Waarschijnlijk van die kinderen, van die brutale nesten tussen de 11 en 15 die zich verveelden op een regenachtige middag en hadden besloten dat ze maar even naar dat enge winkeltje zouden gaan, dat winkeltje waar de knuffels uit hun jeugd vandaan waren gekomen. Die onschuldige knuffels waren ooit geliefd, maar nu lagen ze onder bedden en banken stof te vangen, de stiksels gehavend en de oortjes afgekauwd. Hoewel ze voor zijn inkomen zorgden, haatte de man deze kinderen. Zodra ze ouder dan 10 waren, werden de met liefde, tijd en moeite gemaakte knuffels vergeten.
Hij háátte de kinderen.
Only dead fish go with the flow.
Linkelynxy @ deviantART
Linkelynxy @ deviantART
-
Henchwoman
- Puntenslijper
- Berichten: 8
- Lid geworden op: 05 feb 2010 20:02
'Is er iemand hier?'
De stem van een man verstoorde de stilte in de winkel, en de oude man stond op uit zijn stoel. Dus toch geen kinderen maar een klant? De koi zou even moeten wachten.
'Wie daar?' vroeg de winkeleigenaar, zijn stem krakend, versleten, maar toch ietwat nieuwsgierig.
'Een klant. Ik kom een knuffel... kopen. Voor mijn dochter.'
De oude winkeleigenaar slofte naar voren, de vale deken nog steeds om zijn door gewrichtspijnen geteisterde schouders geslagen.
'Ah', zei de bezoeker, en hij liet zijn blik langs de met knuffels gevulde rekken dwalen. 'Ik ben B', zei hij plotseling.
De oude man keek traag en ietwat ongeïnteresseerd op.
'Is er iets dat u bevalt?'
De bezoeker... of B, als hij zo heette, liet zijn blik over Saera dwalen. 'Die bevalt me wel', zei hij, en hij wees naar het stoffen vleermuisje met zijn hand, die wel een met zwart vuil overdekte kolenschop leek.
De winkelier rolde met zijn waterige blauwe ogen. 'Die is niet te koop.'
'O echt? Dat is... jammer.'
'Alle knuffels behalve die kunt u kopen', herstelde de winkelier zich kruiperig. Hij wilde zijn enige klant niet weg jagen.
De desbetreffende klant keek hem met glanzende, onpeilbare bruinzwarte ogen aan. 'Nou goed dan', bromde de man tenslotte. 'In de speelgoedzaak om de hoek verkopen ze vast ook knuffels.'
De winkeleigenaar keek geërgerd toe hoe hij verveeld de winkel uit kloste, de fijne, nevelige motregen in.
De winkelier dacht even na. Een hoop mensen die normaal voor elke verjaardag naar het kleine winkeltje kwamen, hadden het verruild voor de grote Intertoys in het centrum. De inkomsten van de oude man liepen terug, maar het maakte hem niet echt uit. Zijn leven duurde waarschijnlijk toch niet lang meer en, gierig als hij was, had hij een paar honderd euro in kleingeld in een ouderwetse half verrotte kous onder zijn bed liggen.
Hij trok de deken die over zijn schouders lag omhoog en bleef even in de deuropening, trots kijkend naar de talloze knuffels die door de hele winkel stonden en natuurlijk dwaalde zijn blik af naar Saera, de pluchen vleermuis. Even trok een zweem van tevredenheid over het rimpelige gezicht, maar deze veranderde al snel weer in de gebruikelijke norse blik.
De eenzame oude man was al lang geleden vergeten hoe hij moest glimlachen.
De stem van een man verstoorde de stilte in de winkel, en de oude man stond op uit zijn stoel. Dus toch geen kinderen maar een klant? De koi zou even moeten wachten.
'Wie daar?' vroeg de winkeleigenaar, zijn stem krakend, versleten, maar toch ietwat nieuwsgierig.
'Een klant. Ik kom een knuffel... kopen. Voor mijn dochter.'
De oude winkeleigenaar slofte naar voren, de vale deken nog steeds om zijn door gewrichtspijnen geteisterde schouders geslagen.
'Ah', zei de bezoeker, en hij liet zijn blik langs de met knuffels gevulde rekken dwalen. 'Ik ben B', zei hij plotseling.
De oude man keek traag en ietwat ongeïnteresseerd op.
'Is er iets dat u bevalt?'
De bezoeker... of B, als hij zo heette, liet zijn blik over Saera dwalen. 'Die bevalt me wel', zei hij, en hij wees naar het stoffen vleermuisje met zijn hand, die wel een met zwart vuil overdekte kolenschop leek.
De winkelier rolde met zijn waterige blauwe ogen. 'Die is niet te koop.'
'O echt? Dat is... jammer.'
'Alle knuffels behalve die kunt u kopen', herstelde de winkelier zich kruiperig. Hij wilde zijn enige klant niet weg jagen.
De desbetreffende klant keek hem met glanzende, onpeilbare bruinzwarte ogen aan. 'Nou goed dan', bromde de man tenslotte. 'In de speelgoedzaak om de hoek verkopen ze vast ook knuffels.'
De winkeleigenaar keek geërgerd toe hoe hij verveeld de winkel uit kloste, de fijne, nevelige motregen in.
De winkelier dacht even na. Een hoop mensen die normaal voor elke verjaardag naar het kleine winkeltje kwamen, hadden het verruild voor de grote Intertoys in het centrum. De inkomsten van de oude man liepen terug, maar het maakte hem niet echt uit. Zijn leven duurde waarschijnlijk toch niet lang meer en, gierig als hij was, had hij een paar honderd euro in kleingeld in een ouderwetse half verrotte kous onder zijn bed liggen.
Hij trok de deken die over zijn schouders lag omhoog en bleef even in de deuropening, trots kijkend naar de talloze knuffels die door de hele winkel stonden en natuurlijk dwaalde zijn blik af naar Saera, de pluchen vleermuis. Even trok een zweem van tevredenheid over het rimpelige gezicht, maar deze veranderde al snel weer in de gebruikelijke norse blik.
De eenzame oude man was al lang geleden vergeten hoe hij moest glimlachen.
Only dead fish go with the flow.
Linkelynxy @ deviantART
Linkelynxy @ deviantART