De Wereld Daarbuiten

[Carpe Diem]

Ik ga weer een poging wagen om een fantasie verhaal te schrijven. Mijn vorige was niet zo'n succes geworden, maar laatst kreeg ik weer een idee waar dit verhaal uitkwam. De titel is overigens maar een voorlopige titel, deze blijft tot ik een betere vind.
Tips en (positieve) kritiek zijn nog altijd welkom!

--------------------------------------------------------------

Intro
Heb jij dat ook wel eens?
Dat je gevangen zit en niet weet wat zich daarbuiten afspeelt.
Heb jij dat ook wel eens?
Dat je onterecht vast zit, maar niemand je geloofd.
Heb jij dat ook wel eens?
Dat het duister voor één keer niet beangstigend is, maar normaal.
Heb jij dat ook wel eens?
Dan je niets anders kun doen dan accepteren.
Heb jij dat ook wel eens?
Het besef dat je nooit meer de zon zult zien?
Ik wel.

Hoofdstuk 1
Ik brokkelde met mijn schep stukken aarde van de muur af. Het was verlaten in de tunnel. Het was alleen ik, de schep en de bedompte geur die altijd in de Protin hing. De geur van bloed en verderf, die walmend overal doordrong. Mijn kleding, mijn haar, het voelde zelfs alsof het door mijn huid heen ging.
Mijn voeten glibberden van de modder en ik kneep mijn ogen tot spleetjes omdat het zo schemerde. Het was een automatisme geworden, toegeknepen ogen. Ze hingen bijna nergens lampen op en als die er al hingen, dan waren ze of stuk, of er kwam heel weinig licht uit. Vermoeid veegde ik met een hand een pluk haar uit mijn gezicht die tegen mijn besmeurde gezicht geplakt was. Mijn nagels waren tot kleine stompjes afgesleten. Nagelbijten deed ik niet, daar werd je alleen maar ziek van, maar door het harde werken bleven ze nooit lang.
Met veel inspanningen kreeg ik de schep weer van de grond en begon ik weer verder met een tunnel te graven. Want dat deden we in de Protin, tunnels graven. Alsmaar verder, dieper, tot hij instortte, dan kon je weer overnieuw beginnen. Het was onze enige bezigheid, graven. Graven tot je erbij neerviel, tot je niet meer kon en de duisternis je voor eens en altijd opslokte. Ik had talloze keren die lege blik in iemand ogen gezien. Meerdere keren meegemaakt dat ik het licht uit iemands ogen zag wegvloeien. Het enige licht dat hier nog scheen, werd iedereen uiteindelijk afgenomen.
Omdat mijn handen te glibberig werden van al dat modder probeerde ik het af te vegen aan mijn kleding. Niet dat het veel hielp, mijn kleding –of moest ik vodden zeggen- waren, zo mogelijk, nog viezer dan mijn handen.
“Doorwerken.”
Rillingen verschenen op mijn rug, wat niets te maken had met de tempratuur en ik greep snel de schep. Ik had moeten weten dat er altijd een Gevangenisbewaarder was die je in de gaten hield. Maar toch kon ik er niet aan wennen, hoewel ik hier al vanaf mijn elfde gevangen zat. Mijn geheugen was één groot zwart gat. Van mijn tijd voor mijn gevangenschap wist ik niets, van na mijn gevangenschap wilde ik niets weten. Achter me hoorde ik hoe de voetstappen van de Gevangenisbewaarder zich verwijderden en uiteindelijk wegstierven.
Vijftien minuten hadden ze, die bruten, daarna moesten ze de tunnel verlaten. Niet minder, niet meer. Zo was het afgesproken bij de regering. Minder minuten, zou de mensen bang maken –stel je voor dat wij iets deden dat niet mocht- meer waren we simpelweg niet waard. We waren niet minder dan de modder die ik onder mijn voeten voelde, wat gelijk stond aan: niets. Uitschot, zwervers, vreemdelingen, die niet in de maatschappij pasten. Zo begon het altijd, als je de verhalen moest geloven. Zelf wist ik niet meer hoe het bij mij was gegaan.
Voor ik echter dieper in mijn geheugen ging graven naar alle verhalen die ik had gehoord, hoorde ik de middagbel gaan en gooide ik vervolgens mijn schep neer. Mijn voeten maakten een soppend geluid terwijl ik de tunnel uit liep.

[S.A.M.]

Je hebt een fijne manier van vertellen. Je oog voor detail - en dan bedoel ik 'zinvolle details' - is prachtig. De nagels, de analogie met het licht, de geluiden en geuren; het is heel beeldend geschreven en daardoor voel ik me als lezer al snel thuis in die tunnel.
Het is wellicht niet een heel spannend begin, maar aan de andere kant zou het ook cliché worden als elk verhaal begon met een achtervolging, gevecht of andere spannende scene. Nee, ik vind het wel prima zo. Het sfeertje wordt goed neergezet.
Het enige dat ontbreekt is context. Waarom graven ze tunnels die toch weer instorten? Waarom is Gevangenisbewaarder met een hoofdletter? Wie is de ik-figuur precies?
Dit zijn natuurlijk vragen die niet meteen beantwoord hoeven te worden, maar ze zijn wel belangrijk. De lezer moet al wel snel het gevoel krijgen dat er meer aan de hand is dan alleen een vermoeide slaaf die graaft. Dus hopelijk komt er in je tweede stuk al iets van die hoofdvraag van het verhaal om de hoek kijken.

[Carpe Diem]

Bedankt voor je reactie en tips, S.A.M.
Haha, ik weet niet meer of je het nog weet, maar ongeveer een jaar geleden had ik hier ook een verhaal geplaatst: Duisternis. Alleen liep die niet zo goed en zat er te weinig spanning in. Jij had daar ook op gereageerd!
Inmiddels heb ik mijn schrijfstijl wat bijgeschaafd -nog steeds niet perfect, maar ik blijf eraan werken!- en wilde ik dus even kijken wat mensen er nu van vonden. Grappig dat jij er weer op reageerd!

En over op je reactie. Ik zal in het volgende stukje meer uitleg geven, daar komt ook gelijk aan het licht wie de ik-persoon is. Anders word het inderdaad weer te saai en dat wilde ik dit keer juist vermijden.

[S.A.M.]

Ik reageer op alles wat los en vast zit. Er staat me niet meer zoveel bij van Duisternis. Maar goed, ik heb in de tussentijd ook genoeg andere dingen gelezen. Maar het is fijn als je bij jezelf progressie hebt gezien in het schrijven.

Edit: Ik heb Duisternis even opgezocht in het archief en dat was inderdaad een stuk minder. Daar schemerde er niets door dat er iets verteld werd wat het lezen waard is. In De Wereld Daarbuiten zit er veel meer een subtiele hint waaraan ik voel dat dit wel iets kan worden.

[Carpe Diem]

Hier is een vervolg. Misschien nog niet zo heel veel over de hoofpersoon, maar ik moest eerst nog gaan uitleggen over de plaats waar ze zich bevond. ^^

---------------------------------------------------------

Het was een chaos in de Centrale Hal; de hoofdtunnel van de Protin. Mannen, vrouwen, zelfs kinderen verdrongen zich rond de kommenschepper. Het was het enige beetje voedsel dat je nog kreeg vandaag. Één kom soep en een taai stuk brood dat nog kleiner was dan mijn hand.
Voorin stond Brin soep te scheppen, hij was tweeëntwintig en nog een echte onruststoker. De meeste mensen die in de Protin kwamen hadden na een tijdje de fut verloren om tegen de Gevangenisbewaarders in te gaan of ze waren er te bang voor. Maar Brin was jong, sterk en bovenal: nieuw. Hij had nog de kracht, levenslust en hoop dat we ooit een keer bevrijd werden. Weg vanuit de Protin, weg uit deze verschrikkelijke gevangenis waar alleen onschuldigen vastzaten. Zelfs kinderen, die niet eens in staat waren misdaden te begaan, zaten hier vast. Niemand had het ooit hardop uitgesproken, maar we wisten allemaal dat het niet om die “verschrikkelijke” misdaden ging dat we hier vast zaten.
We waren anders. We pasten niet tussen de ideale bevolking, deden niet mee aan de georganiseerde acties van het Magistraat en hield ons niet aan elk regeltje dat in het *Proctool stond. Dat ging tenminste in het rond en diep van binnen geloofde ik dat ook. Ik was negen toen ik in de Protin kwam, dat is nu acht jaar geleden. Als de mensen hier echte misdadigers waren, dan had ik het hier de eerste week al niet overleefd.
Brin had waarschijnlijk weer eens iets uitgehaald, anders stond hij nu niet de soep op te scheppen, geflankeerd door twee Gevangenisbewaarders. Het was één van de straffen die wel vaker werd toegepast, soep scheppen. Aangezien iedereen in de Protin, afgezien van de Gevangenisbewaarders, honger leed was soep scheppen een ware marteling. Degene die de soep moest opscheppen mocht geen druppel voor zichzelf bewaren. Alles weggeven terwijl je stervenshoger had, was zwaar, heel zwaar.
“Mai!”
Ik draaide mij om en zocht naar degene die mijn naam had uitgesproken. Mai was mijn naam, althans zo werd ik genoemd hier binnen de Protin, wat mijn naam voor de tijd van de Protin was wist ik niet meer.
“Hier zo,” Johnny, een oud mannetje met welgeteld nog vijf tanden in zijn mond en grijs pluishaar verscheen in mijn blikveld.
“Hé, Johnny,” antwoordde ik glimlachend. “Heb je jou kom al gehaald,” doelde ik op het grijze, versleten geval dat hij in zijn handen hield.
“Ja, en als ik jou was dan zou ik maar opschieten om er ook één te halen,” antwoordde Johnny. “Vandaag slinkt de soep nog erger als normaal.” Hij schudde zijn hoofd. “Maar ja, dat is ook normaal na wat er verteld werd.”
“Hoe bedoel je,” vroeg ik verrast en een beetje alarmerend. Aangezien ik mij vandaag had afgezonderd van de rest en alleen in een verlaten tunnel was gaan werken had ik nog niemand gesproken sinds de vroege ochtend. “Wat gaat er gebeuren?”
“Iemand van het Magistraat komt langs,” zei Johnny bitter. “Ze gaan weer een paar nieuwe regels inlassen.”

*Het Proctool is een boek met regels die het Magistraat -oftwel: de Regering- heeft samengesteld. Een soort van wetboek dus.

[Carpe Diem]

“Nieuwe regels inlassen,” herhaalde ik verontrust. “Waarom? Er is al zeker in geen tien jaar een aanpassing in de regels gebracht. Is er iets gebeurd?”
“Dat is wat de meesten ook bang maakt,” zei Johnny en hij gooide in een paar happen zijn voedsel naar binnen. “Ga jij nu maar wat eten halen, dan praten we zo weer verder,” vervolgde hij met volle mond.
Ik knikte en wierp mijzelf in de grote groep klauwende mensen. Bijtend, krabbend en schoppend drong ik mijzelf naar voren. Ik wilde de mensen om mij heen geen pijn doen, maar ik wist dat als ik niet terug vocht, ik mijn middageten wel op mijn buik kon schrijven. Mensen die honger hadden gingen op momenten als deze nu eenmaal niet vriendelijk met elkaar om. Die roken en zagen alleen het eten en alles wat erom heen gebeurde ging aan hun voorbij, ik kon het weten.
Na wat een eeuwigheid leek, maar in realiteit hooguit een kwartiertje had geduurd, bereikte ik Brin. De ogen van de tweeëntwintigjarige rebel stonden dof, zonder het gebruikelijke levenslust en lieten zien dat zijn straf niet alleen bestond uit soep scheppen, maar nog vele malen erger was geweest.
Zonder iets te zeggen duwde de donkerharige jongen een halfvolle kom in mijn handen en een stuk brood.
“Blijf staan,” beval een kille stem en intuïtief voelde ik al aan dat het een Gevangenisbewaarder was.
“Neem haar brood,” zei de Gevangenisbewaarder. Brin nam als een robot het brood tussen mijn gretige vingers vandaan en stopte het weer terug in de broodmand.
“Goed zo.”
Ik wilde verontwaardigd antwoordden, protesteren en dat tevreden hoofd van hem bewerken, maar klemde in plaats daarvan mijn tanden op elkaar en zweeg. In een flits zag ik de spierwitte tanden van de Gevangenisbewaarder toen hij zelfzuchtig glimlachte, daarna draaide ik mij om en vluchtte met mijn halfvolle kom in mijn armen geklemd weer terug naar Johnny. Mijn brood was dan afgepakt, als ik had geklaagd –wat zeker de bedoeling was geweest van dat stuk verdriet- dan hij een reden gehad om ook mij een straf op te leggen. En dat pleziertje gunde ik hem niet.
“Je hebt geen brood,” merkte Johnny gelijk op.
“Ik weet het,” zei ik slechts en ik slurpte mijn soep op. De honger knaagde, hoewel ik eraan gewend was.
“Trouwens er komt ook iemand van het Koninklijke huis mee met dat Magistraatsventje.”
Ondanks de honger ving hij mijn aandacht. “Wat? Ik dacht dat het Koninklijke huis niets te maken wilde hebben met het Magistraat?” Ik begon mijn kom af te likken.
“Mis, de koning wilde het niet. Hij is twee dagen geleden gestorven, het plan was dat Sorin Stelian Vasilica de troon van zijn vader zou overnemen, maar daar heeft het Magistraat een stokje voor gestoken. In plaats van hem is zijn oom koning en die doet alles wat het Magistraat wil zolang hij op de troon mag blijven.”

[S.A.M.]

Het niveau zakt helaas al wat. Een paar opmerkingen:

- Namen zijn belangrijk. Ze moeten passen bij een personage en bij de context van het verhaal. Wanneer iemand Jan heet, geeft dat een andere sfeer dan wanneer hij Maxmilian heet. Snap je? Daarom is het zo vreemd om naast Brin en Mai opeens een Johnny tegen te komen. Zijn naam past niet in het geheel. Vond ik.

- Hoofdletters worden gebruikt voor veel dingen, maar volgens mij niet voor functies (tenzij religieuze baantjes). Dus waarom Gevangenisbewaarder, Magistraat met een hoofdletter en koning niet? Je maakt ze met zo'n hoofdletter belangrijker dan ze zijn. Vooral bij Gevangenisbewaarder lijkt dat ongepast.

- Je introduceert een spanningsvraag. Wat komen de hoge piefjes doen in de tunnel? Dat is altijd een slimme manier om spanning op te roepen. Je lezer zal nu eerder geneigd te zijn om door te lezen. Zorg er wel voor dat er iets van belang gebeurt. Anders eindigt een spanningsvraag in een anticlimax.

[Carpe Diem]

Bedankt voor je opmerkingen!

Je hebt gelijk wat Johnny betreft, zijn naam past inderdaad niet in het verhaal. Vooral ook omdat ik voor de andere juist een heel aparte naam heb gekozen. Ik denk dat ik zijn naam verander.

En de Koning hoorde ook met een hoofdletter, ik snap niet waarom ik dat nog niet gedaan had. Dat zal ik veranderen. De Gevangenisbewaarder had ik expres met hoofdletter gedaan, omdat ik wilde benadrukken dat de gevangenen -waaronder Mai- niets zijn vergeleken hen. De Gevangenisbewaarders zijn daar de baas en zij het uitschot, zeg maar.

Ik zal even kritisch weer naar het verhaal kijken en misschien hier en daar wat punten veranderen voor ik weer een stuk post. Weeral bedankt voor de tips!