Hij was onbereikbaar, maar hiermee vereeuwig ik hem toch 
------------------------------------------------------------------------
Onherroepelijk
Gelach weerklonk in de kleedruimte van de meisjes. Er stond muziek op, net niet luid genoeg om tot buiten te horen zodat de leerkracht hen niet zou betrappen. Het ging er vrolijk aan toe, het merendeel van de meisjes danste in hun ondergoed op de muziek, onbeschaamd, en dan te denken dat iedereen zaagde over het medisch onderzoek omdat ze dan de hele tijd in onderbroek naast elkaar moeten zitten. Eén ervan was Angelica, ze stond in haar turnkleding op de bank, uitbundig en bijna verleidelijk te bewegen. Angelica was iemand waarop iedereen jaloers was, niet dat ze overdreven knap was ofzo, maar ze had een onweerstaanbare glimlach en was ongelooflijk sociaal. Haar nieuwe vriendin, sinds kort gepromoveerd tot beste vriendin, Jamie, daarentegen was eerder verlegen en helemaal niet zeker van zichzelf. Jamie zong graag, en goed, maar publiekelijk had ze het wat moeilijk, niet dat ze het nog nooit geprobeerd had, want dat had ze, en dat was zo grandioos de mist in gegaan dat ze zichzelf beloofd had nooit meer te zingen voor de hele school, of andere openbare plaatsen. Nu, echter, in de kleedkamer maakte ze een uitzondering, door al het lawaai had ze de illusie dat niemand haar kon horen, maar dat konden ze wel, en als er één ding was waar Angelica jaloers op was, dan was het dat wel.
De deur van de kleedkamer ging open en vliegensvlug werd de muziek stopgezet en verschenen er een heleboel onschuldige gezichtjes, maar het was niet de leerkracht die binnenkwam, het was Magali, ze had een lichte rode blos op haar wangen en hyperventileerde zichtbaar.
"Volgens de andere klas hebben we een stagiair! En iedereen vond hem mega stoer en knap!" riep ze geagiteerd uit.
De muziek was algauw vergeten en iedereen begon tegen elkaar te fluisteren, over de stagiair natuurlijk. Iedereen haastte zich om zo snel mogelijk de stagiair te zien. Ook Jamie en Angelica waren nieuwsgierig en repten zich. Jamie was één van de eerste die naar buiten ging en achterwaarts stapte ze op de deur af, die vanaf de kleedkamer niet meer zichtbaar was, een prijs voor architectuur zou de school namelijk niet ontvangen, zodat zij en Angelica makkelijker konden babbelen. Ze botste tegen iets hard op en even vroeg ze zich af of ze de deur wel goed had opengedaan, maar de hand die vervolgens op haar schouder gelegd werd, hielpen haar uit die droom. Rood van schaamte voor haar lompheid draaide ze zich om en in de plaats van een gezicht te zien, zag ze iemands borstkas, "gespierde borstkas!" dacht ze onwillekeurig. Ze keek omhoog en keek recht in de donkerbruine ogen van een jongen, hoewel 'jongen' misschien een iets te jonge benaming was, 'twintiger' kwam al wat meer in de buurt.
Jamie slikte en murmelde bijna onhoorbaar: "Sorry..."
De jongeman glimlachte breed, even overrompelt door het effect ze om hem had, wat hij wel niet liet merken, en terwijl hij naar haar knipoogde zei hij: "Geen probleem! Je hebt je toch geen pijn gedaan?"
Een absurde vraag natuurlijk, hoe kon je je nu in godsnaam pijn doen door met 1km/uur tegen iemand aan te lopen?! Maar ze schudde van nee.
Ze voelde niet veel voor de jongeman, op het eerste zicht was hij veel te pretentieus om sympathiek gevonden te worden, maar ze kon er niet naast dat hij er goed uitzag, maar dat compenseerde het niet. Afgunst droop van haar gezicht.
Hij haalde zijn hand van haar schouder en hoewel Jamie haar best deed om te doen alsof ze er niets door voelde, toch tintelde haar schouder na. Ook de warmte was weg en ongewild ging er een rilling van Jamies nek tot onderrug. Het ontging ook hem niet en met herwonnen moed staarde hij net iets te lang in Jamies groene ogen. Haar wangen kleurden, voor de zoveelste keer, rood. Hij draaide zich om en liep weg.
Verder prima 
niet iedereen heeft altijd evenveel tijd om te reageren 
Omg, omg, omg. En oeeh, Jamie is ook verliefd 
