Vaak heb ik van die momenten, dat ik overloop van gedachten. Voor de grap zei ik eens dat mijn hoofd op dat moment een racebaan leek. Alsof alle gedachten samen een wedstrijdje doen, wie het eerst mij gek kan krijgen.
1.
Daar komt hij aan gelopen, de rust zelve, maar toch bespeur ik enige spanning als hij naast me gaat zitten. “Hoi, kon je het goed vinden?” Vraagt hij zelfverzekerd, en ik probeer zo rustig mogelijk te antwoorden. “Ja, het was een.. wel makkelijk.. niet verdwaald ofzo..”
Hij kijkt me lachend aan. Snapt hij dat het de zenuwen zijn, of vindt hij me nu een enorme sukkel?
Ik besluit het maar eerlijk te zeggen. “Ik ben nogal zenuwachtig. Dit.. ik heb nog nooit eerder met een jongen afgesproken.. “
"Ha, dat maakt toch niks uit, je doet het tot nu beter dan ik op mijn eerste keer, toen spoot er Cola uit mijn neus!" zegt hij lachend met een knipoog.
Ik lach hardop maar probeer ondertussen te verbergen dat ik zonet wel in de lucht wilde springen door die knipoog.
"Maar hé.." Hij pakt mijn hand die op de leuning van het bankje ligt."Zullen we de stad ingaan?"
"Euh.. ja, goed plan!" Mijn lichaam lijkt te zijn overgenomen door een kangoeroe en ik huppel dan ook vrolijk achter Nick aan.
De middag verloopt soepeler dan ik verwacht had. We blijken zó veel dingen gemeen te hebben! Als ik een gekke hoed opzet ligt Nick helemaal dubbel en maakt een foto met zijn mobiele telefoon. Ik bloos en zet gauw de hoed af. IK STA IN Z'N TELEFOON!
Uiteindelijk loopt het tegen vijf uur en ik heb beloofd op Vera te passen om half 6. "Ik moet nu wel gaan.. eigenlijk.. want mijn zusje.. mijn moeder moet weg en dan is mijn zusje alleen."
Ik baal er ontzettend van dat ik geen enkele normale zin over mijn lippen kan krijgen. Nick daarentegen is nog zo rustig als eerst en legt zijn hand op mijn schouder. Mijn schouder tintelt van die aanraking en Nick lacht.
"Zal ik nog even met je meelopen naar huis? Het is een klein stukje toch?"
"Ja, vlak bij eigenlijk.. "
"Dat weet ik, ik zie je heel vaak fietsen."
En weer maakt m'n hart een sprongetje. Hij weet waar ik woon! Nou ja, hij let in ieder geval op me!
Kalm lopen we naast elkaar richting mijn huis. Het gesprek is al een poosje geleden stil gevallen, maar het is geen ongemakkelijke stilte. Ik geniet van zijn aanwezigheid naast me. Is het eigenlijk wel echt? Hoelang is het geleden dat ik het met Sophie erover had dat ik Nick zo leuk vond? Twee, drie weken?
Het lijkt alsof Nick mijn gedachten kan lezen als hij vraagt of ik hem al kende voordat we elkaar hadden ontmoet in Zwolle, vorige week.
"Ja. Ik zag je altijd lopen.. ik... Praatte ook wel eens over je met m'n beste vriendin.." zeg ik half beschaamd, maar half opgelucht nadat ik het eruit heb geperst.
Nick praat verder alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. "Oké, ik kende jou ook al. Ik zag je een keer piano spelen in jullie kerk. Toen was ik echt onder de indruk want je bent echt heel goed!"
Ik lach verlegen om dit compliment.
Het begint zachtjes te regenen, en na een poosje kijk ik weer naast me. Zijn haar valt door de regen sluik langs zijn gezicht en hij lijkt diep in gedachten te zijn verzonken. Ik houd mijn pas in en wacht tot hij zich verbaasd omdraait.
"Wat is er?"
De eerste hele, complete, grammaticaal correcte zin van vanmiddag verlaat mijn lippen. "Ik wil nog even zeggen dat ik het echt ontzettend gezellig vond, Nick."
Nick draait zijn lichaam naar me toe, en pakt mijn handen vast. Zijn handen zijn warm maar niet zweterig. Ik voel mijn hart in mijn keel kloppen en hoop dat het nu gaat gebeuren. Nicks gezicht komt dichterbij en ik voel zijn warme adem tegen mijn mond. Zijn ademhaling gaat steeds sneller als ik zijn mond op de mijne voel. Een zalig gevoel besluipt me als ik zijn tong langs mijn lippen voel, en ik open mijn mond. Mijn benen lijken me niet meer te kunnen houden, en ik sla mijn armen om zijn nek. Alles gaat in versnelling maar ik kan het niet tegenhouden. Voordat ik het weet trekken we allebei langzaam onze hoofden terug.
"Zo hé.. " zucht ik terwijl ik mijn ogen voorzichtig open.
Nick lacht zachtjes en hij pakt mijn handen weer. Kippenvel loopt over mijn rug als hij met twee vingers zachtjes mijn hand streelt.
Hij kijkt me verlegen maar tegelijkertijd ondeugend aan.
"Jeetje, ik denk.. dat ik ontzettend verliefd aan het worden ben" zegt hij terwijl hij doorgaat met strelen. "Dit heb ik nog nooit gehad!"
"Fijn dat we in ieder geval op één lijn zitten.." zeg ik vanaf mijn roze wolkje.
"Hé, zal ik met je mee gaan naar je huis? Kunnen we nog een filmpje kijken ofzo?" Vraagt Nick voorzichtig.
Shit. Vera is gewoon thuis, mama waarschijnlijk al weg. Nick ziet dat ik twijfel en doet een stapje achteruit.
"Het hoeft niet.. ik kan ook een andere keer langskomen.. "
Ik wil wat zeggen maar het blijft in mijn keel hangen. Nick kijkt me vragend aan, totdat er een lichtje gaat branden. "Ze weten het niet, hè? Bij jou thuis?"
Ik knik ja. En dan schud ik nee. "Nee.. ze weten het niet.. " beken ik. "Maar," vervolg ik, "Je kan wel mee! Mijn zusje zit waarschijnlijk met de laptop op haar kamer dus die is er sowieso niet bij.."
"Sven? Ik denk dat je eerst je ouders moet vertellen dat je op jongens valt, voordat wij wat kunnen krijgen.."
Ik schrik. Dít had ik niet verwacht!
"Maar Nick.. Ik weet niet hoe!"
"Gewoon jezelf laten zien. Ik wil niet nog meer stiekem te hoeven doen, Sven, echt niet."
Als in een waas zit ik op de bank naar de televisie te staren. Hij staat aan, en ik kijk al een halfuur, maar ik weet nog steeds niet wat erop is. Ik bedenk me dat ik Sophie moet laten weten hoe het ging, maar elke keer als ik aan Nick denk branden er tranen achter m'n ogen. Vera praat tegen me, en een paar woorden dringen door.
Sven. Telefoon. Ik kijk op, zou het.. ?
"Wie is het?" vraag ik zo neutraal mogelijk.
"Thomas, iets over huiswerk zei hij." antwoordt Vera verveeld. De teleurstelling moet van mijn gezicht afdruipen want Vera kijkt me vragend aan. Ik gebaar naar Vera dat ze haar hand op de speaker moet leggen, en vraag of ze Thomas kan zeggen dat ik ziek ben.
"Waarom dan? Je bent toch helemaal niet ziek?"
Ik neem een slokje van m'n cola. Vera doet toch gehoorzaam wat ik haar vroeg. Als ze tegen Thomas zegt dat ik me niet lekker voel, knik ik haar dankbaar toe. Dan hangt ze op.
"Oh, en trouwens, wie was die jongen bij jou in de stad?"
Ik verslik me van schrik in mijn cola en ren naar de keuken om een slok water te nemen. Tijdens het hoesten en kuchen bedenk ik me dat Vera met een vriendinnetje een cadeautje moest kopen in de stad. Dacht ik even op de meest veilige plek te hebben afgesproken met Nick.. Pas nadat ik uitgehoest ben en de tranen uit mijn ogen heb geveegd reageer ik.
"Oh, een jongen van school!"
Vera vraagt gelukkig niet door, en verdiept zich in de laptop.
De hele avond stel ik mezelf de grote vraag. Ga ik het ze vertellen?
Mama komt nog even bij me op de kamer om was te brengen en ziet mijn bezorgde gezicht, en mijn laptop een paar meter van me verwijdert, op het kastje.
"Wat is er? Moet je niet chatten?" En zonder op antwoord te wachten vervolgt ze: "Ben je eindelijk verstandig geworden, jongen? En niet zo laat meer chatten, zodat je 's ochtends je bed niet uit komt?"
In een fractie van een seconde is ze weer weg, en ben ik weer alleen met mijn twijfels. Het afscheid van vanmiddag was zo anders dan dat ik gehoopt had. Nick had me doordringend aangekeken en me gevraagd of ik het ze alsjeblieft wilde vertellen. Hij had me omhelst en was weggelopen. Ik was naar de achterdeur gestrompeld, en had me laten vallen op de bank, waarna ik gelijk de televisie aanzette, voor wat afleiding. Niet dat het gelukt was, want tijdens het eten had Vera nogmaals het onderwerp "Blonde jongen bij Sven in de stad" opgebracht.
In een poging haar mond te snoeren had ik alles geprobeerd. Zelfs een nieuw spelletje op mijn telefoon hielp niet, want ze vertelde gewoon door waar ze me allemaal gezien had en hoe de jongen er uit zag dus na het eten was ik zonder wat te zeggen naar boven gegaan waar ik al de hele avond op bed lag.
Hoe mensen tegelijkertijd zo veel verschillende gevoelens in zich kunnen hebben zonder dat ze anderen er mee besmetten. Hoe liegen je soms helpt om sterker te worden. Hoe praten vaak helpt om van je verdriet af te komen. Hoe zoenen je helpt om je beter te voelen.
2.
Het is stervenskoud als ik om half 9 op de fiets stap. Opeens voel ik diepe medelijden met Sanne en Sven, en de rest uit mijn klas die al om tien voor 8 op de fiets moeten zitten. Ik maak me wel zorgen om Sven die ik sinds zaterdag niet meer gesproken heb. Hij zou zaterdag iets gaan doen met die leuke jongen van school, wat was z’n naam ook alweer? Oh, ja, Nick. Hij praatte al een week lang nergens anders meer over. En als we dan Nick tegenkwamen op school begon hij ontzettend snel te praten, en werd vuurrood. Ik grinnik in mezelf, echt best wel lief hoe verliefd hij is. Ik heb hem alleen een paar dagen niet meer gesproken, terwijl ik hem normaal misschien wel tien keer per dag
spreek. We bellen, sms’en, en chatten de hele dag door. Ik lach: Sven, mijn beste vriendin.
Zodra ik op school aankom gaat alles in een stroomversnelling. Ik moet uiteraard iedereen even hoi zeggen.
“Sophie!” hoor ik ergens schreeuwen, en vanuit mijn ooghoeken zie ik Sven staan. Hij kijkt moe, alsof hij ontzettend slecht geslapen heeft. Hij ziet er bijna ziek uit, met zijn bleke gezicht. Maar dan wordt mijn aandacht getrokken door iets anders. Daar staat Chris!
Mijn blik blijft aan hem vastgekleefd als kauwgom en ik betrap mezelf erop dat ik hem van top tot teen aan het bekijken ben. De nonchalante sneakers, simpele donkere spijkerbroek, met een wit shirt erop. Zijn eeuwige lach op zijn gezicht en z'n ogen stralen. Ik kan mijn ogen niet van hem afhouden en ik voel mijn hart sneller kloppen. Plotselingworden mijn schouders van achteren vastgepakt.
"Hé" zegt Sven vermoeid.
"Eum, goedemorgen. Alles goed?" vraag ik bezorgd. Zijn ogen staan dof en hij lijkt in niets meer op de eeuwig vrolijke Sven. Ik vraag me af of er zaterdag iets gebeurd is, maar iets in me zegt dat ik er niet over moet praten. Als er echt wat gebeurt is, zal hij het me wel vertellen. Ook al ben ik zo nieuwsgierig als wat.
"Ja hoor, goed. Zullen we gaan?" zegt hij, en ik kan zien dat hij hard probeert om geen emotie te laten zien. Als een braaf hondje loop ik achter hem aan. Als hij het voor vanmiddag niet vertelt, ga ik het vragen.
Ik heb het druk vandaag: ik moet Sven in de gaten houden, die er oververmoeid, ziek en depressief uitziet. Maar ook moet ik opletten of ik Chris niet langs zie komen, en dan ook nog opletten in de klas. Na een stuk of wat waarschuwingen van de lerares Nederlands ga ik dan eindelijk aan het werk. Ik maak me zorgen om Sven, hij zit gewoon naast me maar zijn gedachten zijn ontzettend ver weg. Hij zit uit het raam te staren en ik zou willen dat we konden praten. Maar als ik nog maar één keer opkijk naar Sven word ik er vast uitgestuurd. Ik besluit net aan het werk te gaan als er op de deur wordt geklopt.
"Ja?" roept mevrouw Groening. De deur gaat open en ik kan me niet herinneren dat ik ooit zoveel moeite heb gehad met knipperen. Ik moet mijn hele lichaam ineens handmatig besturen als de knapste jongen van de hele school in de deuropening staat. Hij lacht verlegen, waardoor zijn ogen weer gaan stralen en zijn hele gezicht opleeft. Hij heeft een iets gebruinde huid met stralende blauwe ogen die er fel tegenafsteken. Zijn haar ziet er perfect uit. Het is bruin en iets langer dan hij het gewoonlijk heeft. Ik doe mijn uiterste best om mijn gezicht in toom te houden als hij met zijn prachtige blauwe ogen langs de hele klas glijdt.
"Ja?" herhaalt mevrouw Groening. “Chris? Wat is er?”
"Ik moet u vragen van meneer Visser of u morgen in het computerlokaal zit, in het vierde uur" zegt zijn iets mannelijke stem. Zijn lichaam beweegt mee als hij met zijn voeten de deur zachtjes achter zich open duwt en ik kan me geen betere plek verzinnen op aarde, dan in zijn armen. Ik krijg kippenvel en een warm gevoel vanbinnen als ik denk aan zijn sterke armen om me heen.
"Sophie, je bent aan het staren.." fluistert Sven naast me.
Ik knik en probeer een zin te zeggen maar het blijft in mijn keel hangen. Sven kijkt me onderzoekend aan en zodra hij doorheeft dat mijn blik verlangend naar Chris uitgaat, versombert zijn blik en krijgt hij de grauwe gezichtsuitdrukking weer die eindelijk even verdwenen was.
Ik maak me meer zorgen om hem, en wil vragen wat er is als de bel gaat. Als ik het lokaal uitloop is Sven verdwenen maar loopt Thomas met me mee naar het wiskunde lokaal.
"Wat is er met Sven?" vraagt hij nieuwsgierig. Ik haal oprecht mijn schouders op en wend mijn blik gauw weer af. In de verte zie ik de gestalte van Chris en ik houd mijn pas even in. Ik hoop uit het diepste van mijn ziel dat deze bevlieging gauw over mag gaan.. Ik maak geen enkele kans bij Chris.
“Hè, je ziet er beroerd uit! Gaat het wel?” Sophie stoot me aan onder wiskunde.
“Dankjewel!” Grap ik, maar ze heeft gelijk. Ik ben net een spookmet mijn bleke gezicht en donker omrande ogen. Mijn gedachten zijn een grote chaos. In een poging tot opletten heb ik aantekeningen gemaakt
in mijn schrift, maar ik kan me niet herinneren wat de docent net uitlegde.
“Sven? Gaat het?” Herhaalt Sophie.
Ik wou dat ik het haar kon vertellen, ze weet immers bijna alles van
me. Maar ergens in me voel ik dat ik dit eerst zelf moet oplossen, ze zal het best begrijpen.
“Mwah, niet geweldig, maar ik overleef het wel” stel ik haargerust. Wonder boven wonder heeft ze niet gevraagd naar wat er zich zaterdag had afgespeeld, maar ik denk dat ze door heeft dat het niet is geëindigd zoals wij van te voren hadden gepland.
Als de les afgelopen is slaak ik een enorme zucht. Nog een uurtje op de fiets al die bezorgde blikken negeren, en dan kan ik eindelijk thuis dat pianostuk verder oefenen. Vanochtend was mijn hele lichaam erop tegen om naar school te gaan, ik zou het namelijk niet kunnen verdragen als ik Nick tegen zou komen. Nadat ik uit bed was gerold ben ik in pyjama naar beneden gegaan om even piano te spelen. En warempel,dat prachtige pianostuk hielp zelfs om mijn gedachten te verdrijven.
“Sanne! Wacht je bij de fietsen? Ik moet mijn boeken nog even uit mijn kluisje halen!” roep ik Sanne na. Een vage “Oké!” komt terug, dus rustig loop ik naar mijn kluisje.
“Sven, ik ga naar huis, tot morgen of zo!” Sophie’s gezicht verschijnt even door de klapdeuren om daarna snel te verdwijnen. Ik glimlach even en draai me om. Dan stopt mijn hart even met kloppen en gaat mijn ademhaling van de automatische piloot af.
Nee, dit kan niet. De blonde jongen uit mijn dromen staat met zijn schouder tegen een kluisje aangeleund en speelt met zijn iPod. Z’n haar ziet er net zo zacht uit als het waarschijnlijk voelt, en de schouders die mij zaterdag overeind hadden gehouden lijken vermoeid.
Alles aan hem ziet er moedeloos uit en wat zou ik graag bij hem zijn.Ik moet mezelf eraan herinneren om te blijven ademen. Alles in mij schreeuwt om hem als ik hem voorbij loop. Al mijn ledematen willen die kant op, maar ik moet hier weg. Richting dat rode kluisje daar. De tweede van links onderaan. Die is van mij. Goed zo, nog ongeveer drie stappen. Blijf ademen. Ik gris boeken uit mijn kluisje, die op de grond vallen en ik hoop ontzettend dat hij niet mijn kant uit kijkt.
Ik zak gauw op mijn knieën en hoop dat hij zijn muziek hard heeft staan. Als ik mijn boeken bijeengeraapt heb, waag ik het om één blik omhoog te werpen. Één blik in zijn richting, en verder niets.
Langzaam til ik mijn hoofd op, en mijn ogen zoeken zijn gestalte. Ik blijf als vastgeplakt naar zijn lichaam kijken. Voordat ik het door heb is zijn hoofd gedraaid en zijn z’n ogen op mij gericht. Ik sta op, en mijn hersenen draaien op volle toeren om te bedenken wat ik nu moet gaan doen. Hij weet het blijkbaar, want in een paar stappen staat hij voor me. Duizelingwekkend dichtbij. Ik vraag mezelf af of het niet stom is dat we allebei nog niets gezegd hebben.
“Ik wil graag bij je zijn” fluister ik bijna verlegen. “Ik kan aan niets anders denken.. Alles wat ik zie lijkt op jou. Alles wat ik hoor lijkt op jouw stem, en ik ..”
“Doet het bij jou ook zo’n pijn?”
Ik knik hevig. “Nick!" het hardop uitspreken van zijn naam doet me zeer. "Ik kan het niet. Er zal zo veel veranderen als ze het weten! Ik schaam me er niet voor maar het lukt me niet, het zal ze pijn doen!”
“Ssht.. “ doet Nick en het kalmeert me. Ik kijk hem in zijn ogen en vraag me af hoe ik ooit zonder hem zou moeten leven.
Nick buigt voorover totdat zijn lippen de mijne raken. Ze raken elkaar alleen en dat is genoeg om mijn hele lichaam weer op hol te laten slaan. Zijn geur snuif ik op omdat ik hem nooit weer wil vergeten, en zodra ik de warmte van zijn mond en tong kort maar hevig voel, zijn mijn problemen op slag vergeten. Zijn tong speelt zachtjes met de mijne en onze lippen zijn gemaakt voor elkaar. Ik begin door mijn helelichaam te tintelen en hij trekt me naar zich toe. Zijn lichaam is warm en ik voel me heerlijk. Ik geniet van zijn tong die snellere bewegingen maakt. Dan laat hij me ineens gauw los en stapt hij naar achteren. Ik schrik van zijn snelle handelen maar dan hoor ik achter me Sanne’s stem.
"Ga je mee, Sven?"
Zodra ik me omdraai naar haar toe kijkt ze me enorm vragend aan.
Opeens bedenk ik me dat ze Nick en mij zonet samen heeft kunnen zien.Ik raap mijn tas op en begin met alle boeken die ik toch weer had laten vallen erin te doen. Mijn wangen staan op het punt van ontploffen en mijn lippen voelen tintelend aan.
"Ja sorry, ik was even in gesprek en ik moest.. Ik ging.. Ik liet mijn boeken liet vallen" verontschuldig ik mezelf stotterend. "Ik kom eraan."
Zodra ze zich heeft omgedraaid en de klapdeur door is draai ik me om en daar staat Nick. Op precies dezelfde plek als waar ik hem het
laatst zag staan. Ik kijk hem vragend aan, en voor de tweede keer lijkt het alsof hij mijn gedachten leest.
"Nee, ze zag het niet. Ze kwam pas net binnen." zegt hij, zelf duidelijk ook opgelucht.
Mijn lippen tintelen nog na en ik ben helemaal warm vanbinnen. Ik vraag me af wat ik moet zeggen, alweer, en ik besef dat ik echt eens aan Sophie moet vragen wat je tegen jongens moet zeggen.
"Ik bel je wel. " zegt hij ineens en hij loopt gauw langs me heen, ook door de klapdeuren. Ik zweef zowat het gebouw uit en Sanne kijkt me verbaasd aan. "Wie was die jongen?"
De tweede keer dat ik die vraag hoor in een paar dagen en dit keer word ik er totaal niet wanhopig van.
Hoe kleine dingen je wereld kunnen veranderen. En je kunnen laten schreeuwen, gillen en zingen.
4.
"Heb jij eigenlijk enig idee waar die.. Euhh.. Die Chris woont?" zeg ik met een gespeelde pokerface tegen Laura.
"Chris van school? Die met dat donkere haar?" vraagt Laura ongeïnteresseerd.
Ik wil het wel uitschreeuwen. Heeft ze dan geen idee wie het is? Wie de knapste jongen van school is?
"Ja, die. Hij kwam vandaag bij me in de klas, even iets vragen en ik vroeg me af of jij hem kende."
Dom van mezelf: Laura kent iedereen. Van gezicht of naam, maar als je iemand kunt vinden op deze school die ze niet kent, krijg je vijf euro van me.
Ik slinger iets met mijn fiets om een klein kindje te ontwijken.
"Ja, hij is een vriend van Roan, die vriend van Marianne, die toen zo lang verkering hebben gehad."
"En.. Weet je ook waar hij woont?" vraag ik voorzichtig om niet te opdringerig over te komen en ik zigzag over de witte streepjes op het asfalt.
"Ja, hij is net verhuisd, hij woonde bij Roan in de straat, maar nu ergens in de buurt. Ik geloof een paar straten hierachter, je weet wel, bij dat speeltuintje."
"Wat?”
Mijn hart begint weer door mijn lichaam te stuiteren. Ik herinner mezelf eraan dat ik mijn stuur moet blijven vasthouden. Hier in de buurt? Misschien heb ik zijn ouders wel eens gezien, en zeg ik wel eens hoi tegen zijn zusje. Mijngedachten slaan op hol en ergens in de verte hoor ik Laura allerlei dingen opsommen die blijkbaar erg belangrijk voor haar zijn, want ze kijkt vrij serieus. Maar mijn gedachten en ik moeten even alleen zijn, en dus ben ik blij als ik de volgende straat af moet, en zij rechtdoor.
Terwijl ik het laatste stukje naar huis fiets bedenk ik me ineens dat ik nog steeds niet weet waarom Sven zo somber was. De zorgen komen weer terug en ik zet mijn iPod keihard op om de gedachten te verdrijven. Als ik thuis ben plof ik neer op de bank. Lekker onderuitgezakt naar een programma zonder inhoud kijken. Mijn hoofd staat nou niet bepaald naar huiswerk. Opeens gaat mijn mobiel af.
Ah, fijn. Berichtje van Sven zeker. Ik haal mijn telefoon tevoorschijn en zie een onbekend nummer onder het ongelezen bericht staan. Met grote nieuwsgierigheid die niet te bedwingen valt, open ik het berichtje en na dat ik het eerste deel gelezen heb laat ik mijn mobiel door mijn trillende vingers op de grond vallen.
Even knijp ik mijn ogen dicht en raap mijn telefoon op. Als ik het smsje daarna nog zes keer door heb gelezen kan ik het wel uitgillen.
"Sophie; ik kreeg je nummer van Thomas, ben geen stalker hoor!
Ik vroeg me af of je een keer wilde afspreken. Laat je het me weten? Chris."Ik wil dolgraag Sven bellen en alles vertellen maar ik herinner me zijn sombere bui en dus besluit ik dat ik hem niet supervrolijk ga vertellen dat Chris me mee uit heeft gevraagd. Hij is zelfs achter mijn nummer aan gegaan! Ik zweef al weg op mijn roze wolkje als de telefoon gaat.
Hoe mensen elkaar aanvoelen op het moment dat ze elkaar nodig hebben. Hoe ze er voor elkaar zijn als ze willen huilen of lachen, of schreeuwen of wanneer ze echt advies nodig hebben.
5.
Je hebt wel van die wanhopige meisjesfilms waarin meisjes uren wachten totdat de hunk belt. Nou, zo voelde ik me dus toen ik al een uur thuis was en de telefoon nog steeds stil naast me lag. Als ik het niet meer houd van de zenuwen bel ik Sophie. Die neemt op, precies op de manier wat ik van haar gewend ben.
“Hoi! Wat is er?” zegt een verwarde stem door de telefoon.
“Met Sven”
“Weet ik” en ik kan horen dat ze gaat zitten en zich ontspant doordat haar stem kalmeert.
Als er even een stilte valt, weet ik dat Sophie vol spanning zit te wachten op de reden van mijn telefoontje. Ik bel eigenlijk nooit zomaar, zij wel.
Sophie en ik hebben een bijzonder soort relatie. Één waarin geen ruzie voorkomt en waarin we elkaar alles vertellen. Toen ik haar ongeveer twee maanden geleden vertelde dat ik op jongens val leek ze het eerst goed op te nemen, maar de dag erna op school bleek ze het allemaal even te moeten verwerken. Ik was natuurlijk ineens niet meer wie ze dacht dat ik was. Dat duurde twee dagen en daarna heb ik haar alle details vertelt, misschien iets teveel in een te korte tijd, maar ik was zo blij dat ik het voor het eerst kwijt kon aan iemand. Ik denk dat we juist betere vrienden zijn geworden hierdoor. Jammer genoeg wonen we vrij ver uit elkaar maar toch spreken we elkaar dag en nacht.
Zij is net als ik behoorlijk internetgebonden en dus chatten we erg veel.
"Waarom bel je eigenlijk?"
"Ik weet nu eindelijk wat je bedoelt met een racebaan van gedachten in je hoofd.."
"Oké."
Raar dat je kunt horen wanneer iemand iets met een glimlach zegt.
"En aangezien jij er verstand van hebt dacht ik dat je wel een oplossing had."
"Gaat het over een jongen?"
"Ja.."
"Je bent reddeloos verloren, Sven."
"Haha. Even serieus graag."
Ze lacht hardop en begint te vertellen over een gedachten-oefening.
"Je moet net alsof doen alsof elke gedachte een wolkje is die voorbijdrijft. Laat het wolkje voorbijdrijven en beloof jezelf dat je er niet meer aan mag denken. Dit heb ik van m'n yoga leraar geleerd."
"Dit meen je toch niet serieus, hè?"
"Jawel. Als ik niet kan slapen doe ik dit!"
"Maar ik wil alleen weten wat ik moet doen zolang Nick niet belt!"
Zonder details te vragen zegt ze dat ik iets moet doen waar ik door ontspan. "Zoals piano spelen.."
"Dankje, Soof."
"Ik krijg het nog wel te horen, mag ik hopen?" lacht ze.
"Natuurlijk!"
Dan schrik ik me rot. Het klikje van een wisselgesprek!
"Soof, ik ga hangen, Nick belt!"
"Succes!"
"Doeg!"
Ik zoek het rode knopje en door de zenuwen duurt het een eeuwigheid voor ik hem gevonden heb. Als ik eindelijk weer op het groene knopje gedrukt heb galmt de stem van Nick op de luidspreker door de kamer. Gelukkig ben ik alleen thuis.
Toch zet ik gauw de luidspreker uit en zeg ik gauw: "Hoi met Sven!"
"Hé, hoe gaat het nu?"
"Beter. Stukken beter!" antwoord ik naar waarheid.
"Mooi! Hé.. uh.. Ik.. wilde vragen of het goed is als ik langskom.. Ik denk dat we even moeten praten.."
Iets slechts kan het niet zijn dus zeg ik iets te enthousiast "ja, het is hartstikke gezellig als je langskomt!"
Hij lacht oprecht. "Mooi, moet je nog ergens heen? Of kan ik direct komen?"
"Als je wilt kun je nu komen, ik ben toch alleen thuis en ik verveel me.."
Dat laatste is eigenlijk niet waar, ik heb bergen huiswerk liggen. Maar Nick komt naar mijn huis!
"Dan zie ik je zo? " vraagt hij een beetje verlegen.
"Ja! Gezellig zeg!"
"Euh.. Ja. Ik.. Ehh.. Mijn band is lek. Maar.. Mijn vader moet toch naar de stad.. Die kan mij wel afzetten.. Is... Eh. Dat is wel goed toch?"
"Natuurlijk! Ik ben al blij dat.. Ik vind het al gezellig dat je langskomt!" en stiekem ben ik opgelucht dat Nick dus ook een beetje nerveus blijkt te zijn.
Veel tijd om me zenuwachtig te maken heb ik niet. Een klein halfuurtje later staat Nick bij me op de stoep en ik loop gauw naar buiten. Hij lijkt alles in zich op te nemen en ik loop zachtjes voor hem uit het huis binnen.
"Oké, ik was hier al een paar keer langsgefietst maar ik had niet verwacht dat het zo groot was vanbinnen!" merkt Nick op.
Ik weet niet goed wat ik erop moet zeggen dus vraag ik maar of hij wat te drinken wil.
"Nee," lacht hij. "Ik ben veel te zenuwachtig om wat door m'n keel te krijgen.."
"Ha. En weer zitten we op één lijn!" lach ik nu.
"Filmpje kijken?" vraag ik, om mezelf maar een houding te geven. Hij stemt in, en nadat we een kleine tien minuten hebben gediscussieerd over welke film we zullen kijken, kiezen we een komedie, het meest veilige.
“Waar is iedereen dan?” vraagt hij nieuwsgierig als ik de dvd in de dvd-speler doe.
“Je bedoelt mijn ouders? En zusjes?”
“Ja!”
“Oh, mijn oudste zusje is nog op school, en de jongste bij een vriendinnetje. Mijn vader is aan het werk, en mijn moeder moest boodschappen doen.” Antwoord ik.
“Dus zijn we alleen?” vraagt Nick met een stoute glinstering in zijn ogen.
Ik heb enig idee waar dit heen gaat, en ik draai me om. “De dvd doet het niet!”
Nick vraagt verbaasd “Echt niet?”
Heel bijdehand, en heel stout voel ik me als ik zeg: ”Nee, maar ik kan me wel iets leukers verzinnen om te gaan doen..” en vanuit de grond van mijn hart hoop ik dat ik niet te wanhopig overkom.
Nick lijkt niks door te hebben. “Oh, wil je iets anders gaan doen?”
Ik ben een beetje overdonderd. Mijn eerste echte poging tot flirten mislukt.. wat moet er dan van de rest komen?
In een poging om over te gaan op een ander onderwerp vraag ik of hij goed gitaar kan spelen. Ontspannen gaan we zitten in de brede stoelen in de woonkamer en hij vertelt over zijn gitaar en zijn gitaarspel.
“Zeg, jij moest toch wel eens in de kerk piano spelen?” vraagt hij nieuwsgierig.
“Ja, soms! Met mijn vader meestal..” antwoord ik bescheiden.
“En je kan ook gitaar spelen?” ik knik, dus Nick vraagt verder.
“Wat voor gitaar heb je dan?”
“Zal ik hem laten zien? Staat boven op mijn kamer, het is een elektrische.”
Ik noem het merk en verwacht een ongeïnteresseerde blik. Maar Nick kijkt me aan en knikt.
“Wat leuk, zo'n soort heb ik zelf ook!” reageert hij enthousiast.
Ik loop voor hem uit de trap op, richting de zolder. Trots laat ik hem de gitaar zien. Hij bekijkt hem grondig en vraagt hoe duur hij was. Als ik het bedrag noem worden zijn ogen groot.
“Wauw! Jij vindt gitaar spelen echt gaaf, of niet?”
Ik knik, als antwoord. Nick gaat op mijn bed zitten en kijkt eens rond. Opnieuw blijft zijn blik op mijn gitaar rusten.
“Kun je wat voor me spelen?”
Ik weet niet waar het zelfvertrouwen van dat moment ineens vandaan komt, maar kalm grijp ik mijn gitaar en zachtjes pingel ik een melodie. Één die in mijn hoofd op komt. Op dat moment zijn we helemaal niet meer in mijn kamer, maar zijn alleen Nick, mijn gitaar en ik in de wolken. Ik denk niet, maar speel gewoon. Mijn vingers bewegen als vanzelf, en de noten vormen vanzelf een lied. Hoelang ik speel weet ik ook niet. Het kan een uur zijn, misschien tien minuten, maar mijn vingers stoppen pas als Nick zijn hand op de mijne legt. Maar het zweverige gevoel stopt niet, en als ik me wil bedenken hoe dat komt is Nick al dichtbij. Zijn mond past weer perfect op de mijne, en ik voel dat hij zijn armen om mij heen slaat. Hoe vaak heb ik hier niet van gedroomd? In de verte hoor ik mijn telefoon trillen maar niets is meer belangrijk.
Ik ga dichterbij hem zitten, en voel zijn lichaam tegen het mijne. Ik weet niet goed waar ik mijn handen laten moet en ik leg ze tegen zijn buik, en er gaat een ril door me heen als ik de warmte van zijn lichaam voel. Ik kan zijn hartslag voelen onder zijn shirt, maar concentreer me op de goddelijke zoen. Zijn tong speelt liefjes met de mijne, maar na een poosje wordt hij wat ruwer. Ik vraag me af of ik hem terug moet zoenen, maar ik ga mee in zijn ritme. Opeens voel ik zijn handen op mijn schouders, in mijn hals, en het voelt alsof ze overal zijn. Ze strelen mijn huid alsof het een zachte stof is, en ik begin overal te gloeien. Hij pakt mijn handen en doet zijn shirt iets omhoog. Mijn handen komen tegen zijn blote huid te liggen en ik voel dat hij het rustig aan probeert te doen, wat hem met moeite lukt. Mijn hele lichaam is van slag en ik voel mezelf warm vanbinnen worden. Mijn hart lijkt te rollen door mijn lichaam en alles wat Nick aanraakt lijkt te smelten.
Ademen lijkt moeilijk op mijn eigen kracht, en ik probeer zo dicht mogelijk bij Nick te blijven zitten. Mijn gedachten worden overgenomen door het ritme van zijn strelen, en ik voel zijn ademhaling in mijn nek. Een kreun van genot bezorgt me kippenvel en ik sla mijn armen om zijn nek.
Nick neemt even tijd om adem te halen. “Dacht je nu echt dat ik je subtiele hint van daarnet niet doorhad?”
Hoe vriendschap je soms gek maakt.
7.
Verdorie, waarom pakt Sven nou niet op? Ik moet hem nu spreken!
Vluchtig lees ik het bericht van Thomas nog eens door. Zie het even niet meer zitten. Hoe moet ik nu verder als toch niets me lukt?
En verder niets, dat is wat het zo eng maakt. Ik probeer hem al verschillende keren te bellen, naar zijn huis en mobiele nummer maar geen van beiden neemt op.
IJsberend loop ik door mijn kamer, en werp ik een blik in mijn
spiegel. Bleek gezicht, donker omrande ogen, en pluizend haar. Ziet er weer goed uit, Sophie. Hoelang is het eigenlijk reizen met de bus naar Thomas? Een uur? Misschien langer? Ik weet niet zo goed wat ik moet, en Sven neemt niet op.
Fijn, waarom kan ik niet gewoon vrienden zijn met meisjes, als jongens toch nooit opnemen? Nu zit ik dus te piekeren en dan zoek ik Sven’s nummer nog maar een keer op in mijn telefoon en ik probeer hem weer te bellen. Veertien keer laat ik hem overgaan, en dan vind ik het wel weer genoeg, en raakt mijn geduld op. Wat heeft die jongen toch? Waarom neemt hij niet op? Normaal kan hij niet zonder zijn telefoon, en nu neemt ie hem na veertien keer niet eens op? Misschien heeft hij een ongeluk gehad, en ligt hij bewusteloos onder aan de trap. Ik verstijf. Ik probeer zijn huisnummer, maar er neemt niemand op. Ik kraak mijn hersenen om te bedenken wat hij vanmiddag zou gaan doen uit school. Hij had het over piano spelen, en de piano staat in hun huiskamer. Dus, zou hij de telefoon gewoon op moeten nemen.
“Misschien is hij gewoon even naar de winkel of zo” stel ik mezelf hardop gerust.
Ik heb zin om even hard te gillen en als de postbode langskomt steek ik mijn tong uit zodat hij erg verbaasd weer wegloopt. Ik ga op de bank zitten en probeer mijn gedachten te ordenen. Na wat yoga oefeningen die ik geleerd heb word ik rustig en schenk ik een kop thee voor mezelf in. Dan ga ik zitten en zeg ik in gedachten tegen mezelf dat ik niks heb om me zorgen over te maken.
Maar Thomas dan? Nog een keer probeer ik zijn mobiele nummer en krijg ik weer zijn voicemail.
“Hé Thomas, met Soof, ik moet je echt even spreken. Bel alsjeblieft zo gauw mogelijk terug als je dit hoort. Weet jij trouwens waar Sven is? Hij neemt ook niet op! Ik spreek je gauw, hoop ik. Doe.. Oh trouwens! Dankjewel dat je Chris mijn nummer gaf!"
Hoe momenten van geluk zo ineens weg kunnen zijn wanneer je ze juist wilt vast grijpen, en in je broekzak wilt stoppen.
8.
Als in een heerlijke droom zijn we met z'n tweeën op mijn kamer. In plaats van te praten, waar hij voor gekomen was, liggen we op mijn bed. Het zoenen is gestopt en het is doodstil in mijn kamer. Maar het is een heerlijke stilte die niet ongemakkelijk tussen ons in hangt. Ik lig met mijn hoofd op zijn buik en we ademen in hetzelfde ritme. Ik doe mijn ogen dicht en wens dat ik dit gevoel voor altijd mag houden.
"Voel jij je ook zo.. Heerlijk?" zegt een ietwat schorre stem achter me.
"Ik heb me nog nooit zo heerlijk gevoeld.." antwoord ik oprecht.
Ik ga langzaam rechtop zitten. "Nick? Hoe heb jij het aan je ouders vertelt?"
Ik voel zijn lichaam verstijven en heb direct spijt van mijn overvallende vraag.
Hij probeert er nonchalant over te doen maar ik merk dat hij er liever niet over praat. Toch kijk ik hem aandachtig aan omdat ik het echt graag wil weten.
"Ik.. Heb het samen met m'n beste vriendin vertelt.." antwoordt Nick. "Ze had het zelf aangeboden en anders had ik het niet rechtstreeks tegen mijn ouders durven vertellen.."
Ik knik uit begrip en leg mijn hoofd weer op zijn borst. Maar ik bedenk me alweer veel te gauw, ga weer omhoog zitten en draai me om. Ik kijk Nick aan en kijk naar zijn lippen. Zachtjes komen ze dichterbij en voorzichtig en teder kus ik ze. Op het moment dat zijn warme adem mij weer wil verlammen hoor ik een ingehouden adem. Een meisjesstem, en van schrik draai ik mijn hoofd naar de deur.In de opengeslagen deur staat Anouk met grote ogen te kijken naar hetgeen wat zich voor haar ogen afspeelt. In een flits heeft ze zich omgedraaid en stommelt ze de trap af en de deur van haar kamer slaat dicht. Zonder na te denken ren ik de trap af en klop op haar deur.
“Anouk! Anouk!” Geen reactie. “Anouk! Doe open! We moeten even praten! Je moet me even binnenlaten! Alsjeblieft!” en van alle emotie komen mijn tranen naar boven. Met tranen in mijn ogen sta ik op haar deur te bonzen.
Zachtjes gaat haar deur op een kier en haar onschuldige maar verwarde gezicht verschijnt om de hoek. “Je moet echt even wat zachter doen, want mama is ook al thuis! Ik wil best met je praten maar..” Even houdt ze op met praten en kijkt ze me onderzoekend aan. Fluisterend gaat ze verder:”.. je bent toch geen homo?”
De heerlijkste ervaringen zijn er om te delen, niet om ze egoïstisch voor je te houden.
9.
Sophie maakt tekeningetjes in mijn schrift en ik zit na te denken over vorige week. Wiskunde is nog nooit zo dodelijk saai geweest als vandaag, en mijn hoofd zit veel te vol met gevoelens voor Nick. Sophie weet inmiddels nog steeds niets, maar ik heb raad nodig, dus buig ik mijn hoofd naar haar toe.
“Sophie, even over zaterdag..” fluister ik haar toe.
“Wat was er nou gebeurd?” zegt ze veel te hard. Ik kijk om me heen of iemand kijkt maar blijkbaar is wiskunde toch nog boeiend voor de rest van de klas.
“Sht. Iets zachter fluisteren. Ik had afgesproken met .. “ ik kijk schichtig om me heen. “met Nick, hè?”
“Ja. En je had mij nog niks vertelt.” Zegt ze met haar gespeelde dodelijke blik.
De sommen zijn me volledig ontgaan als ik begin aan mijn verhaal. Als ik vertel over mijn eerste zoen met Nick worden Sophie’s ogen groot en lacht ze. Ik kan me niet ontspannen, want ik heb het gevoel dat iedereen meeluistert. Sophie ziet mijn ongemak en stelt voor om zo verder te praten. “..Al barst ik van nieuwsgierigheid!” voegt ze er aan toe.
Als we de les uit zijn, trek ik Sven gauw mee naar het bankje bij het trapgat.
“Ga jij maar even naar beneden, ik moet even met Sven praten!” roep ik naar Thomas die zijn schouders ophaalt en de andere kant op loopt.
Sven begint direct met vertellen en ik kan niets anders doen dan luisteren. Hij vertelt het alsof hij er nog midden in zit, en wanneer hij vertelt dat Nick en hij hebben gezoend op zijn kamer, doet hij zijn ogen dicht.
“Wat lach je?” vraag ik, kapot van nieuwsgierigheid.
“Nick. Ik besef ineens dat het echt goddelijk was.” Zegt hij met een glinstering in zijn ogen.
Ik lach en wacht geduldig tot hij klaar is met vertellen.
“Dus? Weten je ouders het nu?” vraag ik voorzichtig.
“Nee. Maar ik weet niet hoelang Anouk het voor zich kan houden..” zegt hij met een soort nervositeit in zijn stem. Als er mensen langslopen vallen we allebei stil, en zodra ze de deur door zijn, pak ik zijn hand.
“Sven? We kunnen het ze vertellen.. voordat Anouk het doet.” Zeg ik vol overtuiging om Sven over te halen.
Hij twijfelt, ik zie het aan hem. Dat is een goed begin, want een week geleden dacht hij er nog niet aan om het ze te vertellen.
“Soof.. misschien ben ik er gewoon niet klaar voor!”
“Heb je Simon en Victor wel eens gevraagd hoe zij het aan hun ouders vertelt hebben?” vraag ik na een paar seconden dodelijke stilte.
“Nee. Maar ik heb ze al een poos niet meer gesproken, en ik denk niet dat ik er binnenkort heen kan gaan. Ik heb dan weer een excuus nodig, hè, anders gelooft mijn moeder me nooit dat ik zomaar naar de stad ga..”
Ik denk na over een oplossing. Sven heeft twee vrienden, Victor en Simon, zij wonen samen in een appartement in de binnenstad. Zij zijn ook allebei homo, en Sven kan daar heerlijk zijn hart luchten. Hij is er nog maar 4 keer geweest, maar elke keer zag ik dat het hem goed deed. Ik ben één keer mee geweest en het was echt super. Sven kon zichzelf zijn, en hij zag er gelukkig uit.
Thomas verschijnt om de hoek, met zijn handen op zijn oren gedrukt.
“Ik hoor niks! Echt niet! Maar jullie moeten nu wel komen, want de les begint!”
Die middag lopen we met de hele groep naar onze kluisjes, en is iedereen stiller dan normaal. Zal wel komen doordat we een lange schooldag achter de rug hebben, en we net een zware les wiskunde hebben gehad. Sophie staat bij haar kluisjes te praten met Chris. Leuk stel zou dat zijn, allebei spontaan, vrolijk en toch een serieuze kant. Bovendien is Chris ontzettend knap, en gun ik Sophie nu echt een vriendje. Bij de gedachte aan een vriendje komt Nicks gezicht weer voor mijn netvlies. Ik mis hem echt. Ook al zijn het vier dagen geleden dat ik hem gezien heb, toch voel ik elke keer als ik aan hem denk een steek in mijn buik. Ik zeg Sophie doei, en ze knipoogt naar me. Ik lach: ik weet niet goed wat ik zonder mijn beste vriendin zou moeten.
[wordt vervolgd!]
En verder.. Misschien iets meer vanuit Sophie? Wat Sophie van Chris vindt en zo? Maarja, je bent ondertussen nogal druk met allerlei dingen weet ik. Dus ben al blij als je weer een paar regels verder bent, wat het dan ook is!
