Hee allemaal,
Ik schrijf al een tijdje en ben net begonnen met een nieuw verhaal.
(Mijn andere pc is kapot dus kon niet verder schrijven..
Risico van het vak, haha)
Ik hoop dat jullie het leuk vinden en meer willen lezen.
Tips zijn altijd welkom!
Veel leesplezier,
Liefs Ster!
-------------------------------------------------------------------------------------
Ik tik zachtjes met mijn vingers op de rand van de tafel en kijk voor me uit. Buiten lopen de mensen gehaast voorbij. Het begint al schemerig te worden en dat terwijl het nog maar half vijf is. Ik kijk nog eens zuchtend op mijn horloge en sta dan op. Doe mijn jas aan, pak mijn tas en reken mijn kopje thee af. Als ik weer buiten sta bind ik mijn sjaal nog wat strakker om. Het is koud voor de tijd van het jaar. Snel loop ik in de richting van mijn auto.
Ik had vanmiddag met een vriend afgesproken. We zouden samen een hapje gaan eten. Maar ja, met Daan weet je het maar nooit. Als je hem een beetje kent weet je dat je na een half uurtje wel weg kunt gaan. Dan komt meneer niet meer opdagen. Zal wel weer bij een van zijn vriendjes zitten. Ja, Daan is homo. En niet zon beetje ook. Ik pak mijn mobieltje uit mijn tas en tik zijn nummer in. Als ik bijna wil ophangen word er opgenomen. 'Hallo met Frans, Op de mobiel van onze Daan. Met wie heb ik het genoegen?' Als ik het niet dacht. 'Hoi, je spreekt met Fleur. Kan ik onze Daan even spreken?' Ik hoor wat gestomel op de achtergrond en zachte stemmen. 'Fleur, schat. Het spijt me. Ik ben helemaal de tijd vergeten. Het is ook zo heerlijk met Frans. Hij is advocaat moet je weten en..' Ik draai met mijn ogen en onderbreek hem midden in zijn zin. 'En dan laat je mij zomaar helemaal alleen daar zitten. Ik voel me diep beledigd Daan. En we weten allebij dat je het niet vergeten bent.' Toch moet ik stiekem een beetje lachen. Het is ook altijd het zelfde he. Maar dat is wel waarom ik zo dol op hem ben. 'Ik maak het goed Fleurtje, dat beloof ik. Maar ik smeek je. Ontneem me deze kans niet.' Ik merk dat Daan zachter begint te praten. 'Mag hij het niet horen of zo?' Lachend ga ik opzij voor een paar mensen die druk aan het praten zijn. 'Het is nog heel pril weetje. Ik wil hem niet bang maken. Maar ik moet nu ophangen. Ik bel je snel om een nieuwe afspraak met je te maken. Gooi je haar los, ga lekker wat eten en neem een man mee naar huis. Daag schat.' Voor ik nog wat kan zeggen heeft Daan al opgehangen. Ik kijk om me heen en besluit om een broodje te halen bij bakker Dijkhuis. Ik loop Verder terwijl mijn gedachten nog even bij Daan blijven hangen. We kennen elkaar nu bijna 2 jaar en zijn heel goede vrienden geworden. We volgende de zelfde studie. Communicatie wetenschapen. Ik heb mijn opleiding wel netjes afgemaakt maar Daan had er naar een paar maanden al weer genoeg van. Hij is wat gaan reizen en werkt nu in een kleding zaak. We zijn nog steeds vrienden en hebben zelf een jaartje samen gewoont. Nou ja, Daan had geen woonruimte en heeft bij mij op de bank geslapen. We hebben toen samen van alles beleefd en vooral veel gewinkeld. Heerlijk om dat met een jongen te kunnen doen. Ik loop bij de bakker naar binnen en haal een broodje gezond en een flesje water. Kouwend op mijn broodje loop ik de winkel uit in de richting van mijn auto. Als ik
de bocht om loop word ik hard aan de kant gedieuwd en val met een smak op de grond.
Vloekend kijk ik naar mijn broodje die op de grond ligt, wat er nog van over is dan en trek me aan de muur omhoog. 'Sorry, gaat het? Kom ik zal je helpen' Ik kijk omhoog naar de hand die ergens voor mijn neus hangt en pak hem vast. Als ik eindelijk weer op mijn benen sta kijk ik aan wie de hand vast zit. Mijn adem stokt in mijn keel en ik kijk hem aan. Ik ken deze jongen ergens van. Wat een lekker ding zeg. 'Alles oke?' vraagt hij nog een keer. Ik merk dat we nog steeds hand in hand staan er ik laat snel los. 'Ja het gaat wel goed. Alleen mijn broodje is aan de wandel.' Een beetje sip kijk ik omlaag. 'Kom, dan koop ik een nieuw broodje voor je.' 'Dat hoef niet, haha. Ik wou eigenlijk toch een pizza in de oven gooien thuis.' Hij kijkt me lachen aan en zegt; 'Kom op, dit ben ik je verplicht. Ik moet alleen nog even snel langs het postkantoor voor 6 uur. Kom op rennen.' Hij pakt me bij mijn arm en we rennen samen de straat over het postkantoor in. Als we klaar zijn
neemt hij me mee naar een leuk tentje en bestelt wat te drinken voor me.
Verhaal (nog geen naam..)
'Hoe heet je eigenlijk? We zitten nu al een half uur te praten en ik weet zelf al dat je dol bent op pizza hawai maar verder..' We kijken elkaar lachend aan en ik steek mijn hand uit. 'Ik ben Fleur van der Graaf. Drieentwintig jaar oud en ik woon samen met mijn katter achter het centrum. Uhm, ik hou van fitness en zwemmen. Mijn lievelings eten is dus pizza.' Met een verlekkerende blik kijk ik naar mijn pizza die net binnen word gebracht. 'Ooh ja, ik ben single.' Zeg ik snel en ik neem blozend een hap van mijn pizza. 'Mijn naam is Nathan. Ik ben 25 jaar oud. Ik woon in Tilburg en was vanmiddag even bij mijn moeder op bezoek, vandaar dat ik hier was. Ik ben gitarist in een band en verder werk ik in het ziekenhuis in het lab. Ik hou ook van sporten, vooral voetbal, alleen heb ik daar niet zo veel tijd voor. En ik ben ook single.' Nathan neemt een hap van zijn pizza en geeft een een hand. 'Aangenaam' zeggen we tegelijk en lachend proosten we onze wijn glazen tegen elkaar aan. Het is al half 10 als we het restaurant uit lopen. Ik kende hem inderdaad ergens van. Hij speelt in de band, Prediction en die heb ik zien optreden. Op de bruiloft van mijn nichtje. Wat ik me er nog van kan herinderen was dat het goed was. Brr, ik schrik op uit mijn gedacht door de kou die op me af komt als we buiten staan. 'Ik vond het heel gezellig, maar ik moet nu echt gaan. Ik moet nog een aardig eindje rijden.' Samen met Nathan loop ik naar zijn auto toe. Die van mij staat er bijna naast. We kijken elkaar een beetje schaapachtig aan. 'Uhm, zou ik je nummer mogen?' Nathan lacht een beetje verlegen naar mij en ik voel een kriebel door mijn buik
omhoog schieten. Terwijl we nummers uitwisselen begint het te sneeuwen. Ik kijk omhoog en een sneeuw vlok komt op mijn neus terecht. Als ik het er af wil vegen pakt
Nathan mijn hand vast en veegt met zijn andere hand de vlok van mijn neus. Ik voel een rilling over mijn rug gleiden, en nee, die is niet van de kou. 'Ik ga maar, het duurt vast nog wel even voor ik er ben. Heb ik weer hoor, gaat het sneeuw. Tot snel Fleur.' Nathan geeft me een kus op mijn wang, stapt in de auto en rijdt weg. Terwijl ik naar mijn auto toe loop toets ik het nummer van Daan in. Als hij de telefoon opneemt roep ik; 'Wat ben ik blij dat je vanavond niet was gekomen. Ik heb een super avond gehad.' Voor dat Daan nog wat kan zeggen hang ik op. Ik weet hoe nieuwgierig hij is en neem lekker niet op als hij me probeerd te bellen.
omhoog schieten. Terwijl we nummers uitwisselen begint het te sneeuwen. Ik kijk omhoog en een sneeuw vlok komt op mijn neus terecht. Als ik het er af wil vegen pakt
Nathan mijn hand vast en veegt met zijn andere hand de vlok van mijn neus. Ik voel een rilling over mijn rug gleiden, en nee, die is niet van de kou. 'Ik ga maar, het duurt vast nog wel even voor ik er ben. Heb ik weer hoor, gaat het sneeuw. Tot snel Fleur.' Nathan geeft me een kus op mijn wang, stapt in de auto en rijdt weg. Terwijl ik naar mijn auto toe loop toets ik het nummer van Daan in. Als hij de telefoon opneemt roep ik; 'Wat ben ik blij dat je vanavond niet was gekomen. Ik heb een super avond gehad.' Voor dat Daan nog wat kan zeggen hang ik op. Ik weet hoe nieuwgierig hij is en neem lekker niet op als hij me probeerd te bellen.
Als Nathan eindelijk een weg heeft gevonden door de sneeuw en thuis is laat hij zich zuchtend in een stoel vallen. Hij kijkt een paar minuten in gedachten verzonken voor zich uit en staat dan eidenlijk op. Hij weet niet wat het is, maar hij heeft een appart gevoel in zijn lichaam. Dit heeft hij al bijna 2 jaar niet gevoeld. Hij pakt zuchtend een biertje uit de koelkast en gaat weer zitten, zet de televisie aan het begint wat te zappen. Als hij merkt dat er niks leuks voor is en hij toch niet zijn gedachten erbij kan houden staat hij op en doet zijn jas aan. Hij drinkt snel zijn biertje op, pakt zijn sleutels en doet de televisie uit. ALs hij buiten staat begint hij te lopen. Na een half uurtje te hebben gelopen merkt hij dat hij naar het centrum is gelopen. Er zijn aardig wat mensen in de stad. Een stukje verder op staat een groepje jongens te roken en met bierblikjes te gooien. In een van de kroegen word een dronken man eruit gezet en hij stompeld een steegje in. Nathan loopt verder en besluit langs zijn beste vriend te lopen. Als hij aan belt hoort hij Daniel naar beneden lopen. Daniel woont boven een schoenen zaak in het
centrum van Tilburg. Ze gaan vaak voor het stappen bij hem indrinken en slapen dan vaak bij hem. Ze hoefen dan niet allemaal weer naar huis te gaan. 'Hee, Nathan. Kom erin jongen. Ik had net een biertje gepakt en een filmpje opgezet. Kom erin.' Samen lopen ze naar boven en gaan met hun bier op de bank zitten. Een tijdje word er niks gezegt en Daniel kijkt zwijgend naar Nathan. Hij kent zijn vriend wel langer dan vandaag en heeft door wat er aan de hand is. Hij zegt nog niks. Als Nathan erover wil praten komt hij van zelf wel. 'Hoe gaat het ermee?' zegt Daniel met een schuin oog op Nathan gericht. 'Ja prima, alleen..' Nathan zucht een keer diep en zet zijn flesje bier op tavel neer. 'Ik weet het niet eigenlijk. Ik was vanmiddag bij mijn ouders en moest even naar het postkantoor van ze. Ik had haast en botste tegen een vrouw op. We hebben samen een pizza gegeten.' Ik gedachten verzonken kijkt Nathan voor zich uit en dan komt er een glimlach door op zijn gezicht. 'Maar dat is toch goed. Het word tijd dat je weer eens een vriendin krijt. Je kunt niet altijd alleen blijven en het is al bijna 2 jaar geleden.' Voorzichtig kijkt Daniel naar Nathan. 'Ik weet het. Maar het voelt gewoon raar. Ik heb dit al 2 jaar niet meer gevoeld en ik ken haar net een paar uur. Het voelt gewoon.. Ik weet het niet, het voelt als veraat aan Mandy.' Nathan kijkt Daniel met een trieste blik aan. 'Dat moet je niet denken. Mandy zou ook gewild hebben dat je weer gelukkig zou worden. Het word tijd dat je weer gaat leven Nathan.' Daniel kijkt zijn vriend aan en loopt naar hem toe. Nathan staat op en omhelst zijn vriend.
centrum van Tilburg. Ze gaan vaak voor het stappen bij hem indrinken en slapen dan vaak bij hem. Ze hoefen dan niet allemaal weer naar huis te gaan. 'Hee, Nathan. Kom erin jongen. Ik had net een biertje gepakt en een filmpje opgezet. Kom erin.' Samen lopen ze naar boven en gaan met hun bier op de bank zitten. Een tijdje word er niks gezegt en Daniel kijkt zwijgend naar Nathan. Hij kent zijn vriend wel langer dan vandaag en heeft door wat er aan de hand is. Hij zegt nog niks. Als Nathan erover wil praten komt hij van zelf wel. 'Hoe gaat het ermee?' zegt Daniel met een schuin oog op Nathan gericht. 'Ja prima, alleen..' Nathan zucht een keer diep en zet zijn flesje bier op tavel neer. 'Ik weet het niet eigenlijk. Ik was vanmiddag bij mijn ouders en moest even naar het postkantoor van ze. Ik had haast en botste tegen een vrouw op. We hebben samen een pizza gegeten.' Ik gedachten verzonken kijkt Nathan voor zich uit en dan komt er een glimlach door op zijn gezicht. 'Maar dat is toch goed. Het word tijd dat je weer eens een vriendin krijt. Je kunt niet altijd alleen blijven en het is al bijna 2 jaar geleden.' Voorzichtig kijkt Daniel naar Nathan. 'Ik weet het. Maar het voelt gewoon raar. Ik heb dit al 2 jaar niet meer gevoeld en ik ken haar net een paar uur. Het voelt gewoon.. Ik weet het niet, het voelt als veraat aan Mandy.' Nathan kijkt Daniel met een trieste blik aan. 'Dat moet je niet denken. Mandy zou ook gewild hebben dat je weer gelukkig zou worden. Het word tijd dat je weer gaat leven Nathan.' Daniel kijkt zijn vriend aan en loopt naar hem toe. Nathan staat op en omhelst zijn vriend.
Bedankt 
Ik gaa snel weer verder.
Druk voor school bezig geweest..
Maar hier is weer een stukje:
------------------------------------------------------------------
Fleur heeft het zo druk op haar werk dat ze Nathan al bijna is vergeten.. Tenminsten, dat zegt ze zelf. Ze heeft het inderdaad druk maar kijkt om de vijf minuten op haar telefoon. Het is zeer frusterend dat hij nog niet gebeld heeft. ze weet ook wel dat het pas eergister was, maar dat doet er nu even niet toe. Als ze om vijf uur naar huis kan besluit ze even langs Daan te gaan. Hij heeft haar nog een paar keer proberen te bellen maar ze heeft lekker niet opgenomen. Moest hij maar niet zo gemeen en nieuwgierig doen. Als ze voor zijn appartementje staat en aan beld stormt hij de trap op. Hij doet de deur open en sleurt haar de trap op, dieuwt haar in een stoel en gaat vragen tegen over haar zitten. 'Heb je op de loer gelegen of zo.' Lachend Kijkt Fleur Daan aan het en ze doet haar jas uit. 'Dat heb ik inderdaad, jij kleine slet. Vertel me nu wat er allemaal is gebeurd. En waag het niet om sappige details achter te laten.' Daan kijkt Fleur dwingend aan en steekt zijn wijsvinger in de lucht als teken dat ze op moet schieten. Fleur loopt langzaam naar de keuken toe en pakt een glas water. Ze kijkt even in de koelkast en pakt dan een reep chocolade uit een kastje. Ze gaat weer zitten en neemt een hap. 'Aaaah, doe met dit niet aan. Vertel nou!' Wanhopig kijkt Daan Fleur aan. Fleur neemt nog een slokje drinken en gaat er dan eens goed voor zitten.
'Nou, dat was het wel zo'n beetje.' Fleur kijkt Daan aan en stop nog een blok chocolade in haar mond en gooit de rest naar Daan toe. 'Je weet zeker dat je geen details achterhoud? Een vluchterje in het toilet of zo?' Fleur doet alsof ze geschokt is en legt haar hand op haar hart. 'Dat je dat van mij durfd te denken. Je weet me ook altijd te vernederen.' Daan schrikt als Fleur boven op hem spring en hem keitelt. Iets waar hij absoluut niet tegen kan. 'Ik heb honger.' zegt Fleur als ze uit geraast zijn. 'Je hebt net mijn reep helemaal verslonden.' Daan kijkt haar verbaast aan en veegt een kruimel van haar wang. 'Nou en, ik krijg honger van al dat vertellen en dat wachten op een telefoontje. Ik heb zin in friet.' Fleur trekt Daan omhoog en ze lopen de trap af om friet te gaan halen.
Ik gaa snel weer verder.
Druk voor school bezig geweest..
Maar hier is weer een stukje:
------------------------------------------------------------------
Fleur heeft het zo druk op haar werk dat ze Nathan al bijna is vergeten.. Tenminsten, dat zegt ze zelf. Ze heeft het inderdaad druk maar kijkt om de vijf minuten op haar telefoon. Het is zeer frusterend dat hij nog niet gebeld heeft. ze weet ook wel dat het pas eergister was, maar dat doet er nu even niet toe. Als ze om vijf uur naar huis kan besluit ze even langs Daan te gaan. Hij heeft haar nog een paar keer proberen te bellen maar ze heeft lekker niet opgenomen. Moest hij maar niet zo gemeen en nieuwgierig doen. Als ze voor zijn appartementje staat en aan beld stormt hij de trap op. Hij doet de deur open en sleurt haar de trap op, dieuwt haar in een stoel en gaat vragen tegen over haar zitten. 'Heb je op de loer gelegen of zo.' Lachend Kijkt Fleur Daan aan het en ze doet haar jas uit. 'Dat heb ik inderdaad, jij kleine slet. Vertel me nu wat er allemaal is gebeurd. En waag het niet om sappige details achter te laten.' Daan kijkt Fleur dwingend aan en steekt zijn wijsvinger in de lucht als teken dat ze op moet schieten. Fleur loopt langzaam naar de keuken toe en pakt een glas water. Ze kijkt even in de koelkast en pakt dan een reep chocolade uit een kastje. Ze gaat weer zitten en neemt een hap. 'Aaaah, doe met dit niet aan. Vertel nou!' Wanhopig kijkt Daan Fleur aan. Fleur neemt nog een slokje drinken en gaat er dan eens goed voor zitten.
'Nou, dat was het wel zo'n beetje.' Fleur kijkt Daan aan en stop nog een blok chocolade in haar mond en gooit de rest naar Daan toe. 'Je weet zeker dat je geen details achterhoud? Een vluchterje in het toilet of zo?' Fleur doet alsof ze geschokt is en legt haar hand op haar hart. 'Dat je dat van mij durfd te denken. Je weet me ook altijd te vernederen.' Daan schrikt als Fleur boven op hem spring en hem keitelt. Iets waar hij absoluut niet tegen kan. 'Ik heb honger.' zegt Fleur als ze uit geraast zijn. 'Je hebt net mijn reep helemaal verslonden.' Daan kijkt haar verbaast aan en veegt een kruimel van haar wang. 'Nou en, ik krijg honger van al dat vertellen en dat wachten op een telefoontje. Ik heb zin in friet.' Fleur trekt Daan omhoog en ze lopen de trap af om friet te gaan halen.
Hoi Ster!
Wat een leuk verhaal. Ik kan mij helemaal inleven hoe lekker of mooi, laten we het zo maar zeggen, Nathan en ook Daniel zijn. Dat komt vast én zeker door de naam die ze van je hebben gekregen.
Een tip is misschien wel om even het verhaal door te lezen vóóórdat je het verhaal post hier heen.
En nog makkelijker om door te lezen is om een paar alinia's te gebruiken, en enter's!
Goed, dit was het. ik wil MORE!
Wat een leuk verhaal. Ik kan mij helemaal inleven hoe lekker of mooi, laten we het zo maar zeggen, Nathan en ook Daniel zijn. Dat komt vast én zeker door de naam die ze van je hebben gekregen.
Een tip is misschien wel om even het verhaal door te lezen vóóórdat je het verhaal post hier heen.
En nog makkelijker om door te lezen is om een paar alinia's te gebruiken, en enter's!
Goed, dit was het. ik wil MORE!
Soms wou ik dat ik processen in mijn leven ook kon beëindigen met ctrl + alt + del
Bedankt Muis,
Ik zal er op letten.
Hier weer een stukje, kun je snel verder lezen
Met een verzaligd gezicht doopt Fleur haar frietje in de mayo en stopt hem in haar mond. Ze doet haar ogen dicht en langzaam koud ze erop en slikt hem door. Dit herhaald nog een paar keer, totdat ze door heeft dat Daan en de frietboer naar haar staan te kijken. Blosen propt Fleur de rest vaan frietjes in haar mond, gooit haar zakje in de vuilnisbak en loopt naar buiten toe. Daan kijkt verbaast de frietboer aan. 'Ik zal eens kijken of ze niet ergens ligt te zwijmelen.' Daan groet hem en loopt naar buiten toe. 'Dat ging lekker of niet? Had je door dat je friet aan het eten was?' Met een grijns op zijn gezicht kijkt Daan Fleur aan. 'Uhm, ik had gewoon trek.' Fleur wend haar gezicht af, geeft Daan een arm en samen lopen ze richt de kerk. 'Mijn maak je niks wijs. Volgens mij dacht je aan heel andere dingen eten.' Fleur maakt Daan even goed duidelijk dat ze gewoon te lang geen friet meer had gehad. Bijna gelooft ze het zelf. Bijna. Maar ze weer donders goed dat ze met haar gedacht ergens anders zit.
Als Fleur 's avonds in haar bed ligt komt ze niet in slaap. Haar gedachten maken over uren. Ze denk een tijd aan Nathan, aan de leuke avond die ze samen hebben gehad. Ze denk aan Daan. Ze hebben nog wat gedronken in de stad en toen is ze naar huis gegaan. Morgen is ze vrij en gaat ze even de stad in of zo. Zondag moet ze naar haar ouders en broertje toe. Ook denkt ze aan Frank. Er verschijnt een glimlach op haar gezicht als ze aan hem denk. Maar haar ogen staan droevig. Ze denkt nog een tijd aan alle jaren, alle leuke dingen die ze samen hebben gedaan. Ze kijkt naar de foto op haar nachtkasje. Frank heeft een grijns op zijn gezicht en heeft zijn arm om Fleur geslagen. Hij ziet er gelukkig uit. Maar je kunt aan zijn ogen zien dat het niet goed met hem gaat. Het is de laatste foto van Frank en Fleur samen.
Eingelij valt FLeur in slaap. Ze droomt over Frank en Nathan. Ze lopen door een groot, zonnig bos. Ze lachen. Fleur ziet ze en wil naar ze toe lopen. Haar voeten
willen niet sneller. Als ze, ze wil roepen, komt er geen geluid uit haar mond. Ze begint te rennen. Ze struikeld. Ze valt in de takken en zakt langzaam weg. In de
verte ziet ze Frank en Nathan lopen. Ze maken ruzie. Ze wil er tussen gaan staan. Ze kan niet. Ze moet. Ze zakt steeds dieper weg. Badend in het zweet word Fleur
wakker.
Ik zal er op letten.
Hier weer een stukje, kun je snel verder lezen
Met een verzaligd gezicht doopt Fleur haar frietje in de mayo en stopt hem in haar mond. Ze doet haar ogen dicht en langzaam koud ze erop en slikt hem door. Dit herhaald nog een paar keer, totdat ze door heeft dat Daan en de frietboer naar haar staan te kijken. Blosen propt Fleur de rest vaan frietjes in haar mond, gooit haar zakje in de vuilnisbak en loopt naar buiten toe. Daan kijkt verbaast de frietboer aan. 'Ik zal eens kijken of ze niet ergens ligt te zwijmelen.' Daan groet hem en loopt naar buiten toe. 'Dat ging lekker of niet? Had je door dat je friet aan het eten was?' Met een grijns op zijn gezicht kijkt Daan Fleur aan. 'Uhm, ik had gewoon trek.' Fleur wend haar gezicht af, geeft Daan een arm en samen lopen ze richt de kerk. 'Mijn maak je niks wijs. Volgens mij dacht je aan heel andere dingen eten.' Fleur maakt Daan even goed duidelijk dat ze gewoon te lang geen friet meer had gehad. Bijna gelooft ze het zelf. Bijna. Maar ze weer donders goed dat ze met haar gedacht ergens anders zit.
Als Fleur 's avonds in haar bed ligt komt ze niet in slaap. Haar gedachten maken over uren. Ze denk een tijd aan Nathan, aan de leuke avond die ze samen hebben gehad. Ze denk aan Daan. Ze hebben nog wat gedronken in de stad en toen is ze naar huis gegaan. Morgen is ze vrij en gaat ze even de stad in of zo. Zondag moet ze naar haar ouders en broertje toe. Ook denkt ze aan Frank. Er verschijnt een glimlach op haar gezicht als ze aan hem denk. Maar haar ogen staan droevig. Ze denkt nog een tijd aan alle jaren, alle leuke dingen die ze samen hebben gedaan. Ze kijkt naar de foto op haar nachtkasje. Frank heeft een grijns op zijn gezicht en heeft zijn arm om Fleur geslagen. Hij ziet er gelukkig uit. Maar je kunt aan zijn ogen zien dat het niet goed met hem gaat. Het is de laatste foto van Frank en Fleur samen.
Eingelij valt FLeur in slaap. Ze droomt over Frank en Nathan. Ze lopen door een groot, zonnig bos. Ze lachen. Fleur ziet ze en wil naar ze toe lopen. Haar voeten
willen niet sneller. Als ze, ze wil roepen, komt er geen geluid uit haar mond. Ze begint te rennen. Ze struikeld. Ze valt in de takken en zakt langzaam weg. In de
verte ziet ze Frank en Nathan lopen. Ze maken ruzie. Ze wil er tussen gaan staan. Ze kan niet. Ze moet. Ze zakt steeds dieper weg. Badend in het zweet word Fleur
wakker.
'Daar hebben we Nathan. Kon je het vinden jongen.' Steve kijkt Nathan grijnzend aan en geeft een dreun op zijn drumstel. Nathan haalt zijn gitaar uit zijn tas, sluit hem aan op de versterker en begint hem te stemmen. Ook Ruben is zijn bas aan het stemmen. Anna bladerd door wat songteksten en zit zachtjes te zinnen. Prediction is kompleet. Ze kunnen beginnen. 'Zullen we beginnen met Green Day?' Anne kijkt de jongen vragend aan. 'Laten we dat maar doen.' Zegt Ruben en hij slaat de eerste noten aan. Als ze bij het refrein zijn bruld Steve in zijn microfoon. 'Ik weet niet wie die meid is, maar ga eens normaal spelen Nathan. Dit is echt barre en we moeten zaterdag spellen.
Als ze een paar nummers hebben gespeeld houden ze even een pauze. Ruben en Anne lopen naar buiten om een sigaret op te steken. Steve maakt een flesje cola open en
loopt naar Nathan toe. 'Man, vertel eens. Waarom speel je zo barre slecht?' Steve kijkt Nathan vragend aan. 'Ik weet het niet man. Die meid zit in mijn hoofd. Ik wil het niet, maar toch ook weer wel, weetje.' Nathan strijkt zachtjes met zijn vinger toppen over de snaren. Hij kan zijn gedachten niet bij Fleur weg houden. Maar hij moet ook steeds aan Mandy denken. Hij weet zelf ook dat ze gewild zou hebben dat hij verder ging met zijn leven. Daniel zei het ook en hij heeft zon gevoel dat Steve er ook zo over begint. Nathan kijkt zijn broertje aan en ja hoor. 'Je moet verder. Dat zou Mandy ook gewild hebben.' Nathan kijkt zijn broertje aan pakt zijn mobiel. Hij zoekt het nummer van Fleur en kijkt er naar. 'Toe maar Nat, stuur haar een smsje.' En dat doet Nathan uiteindelijk.
Als ze klaar zijn met spellen kijkt Nathan op zijn telefoon. Hij heeft nog geen berichtje terug. Hij heeft haar gevraagd of ze zin heeft om zaterdag naar hun optreden ze komen kijken en luisteren. Ze moeten spellen in een zaal in Breda. Daar woont Fleur ook, dus het moet makkelijk te vinden zijn. Steve hoopt ook dat ze komt. Hij is nogal nieuwgierig en dat laat hij ook nu weer merken. 'Heb je al een smsje terug?' Hij kijkt Nathan vragend aan. 'Nee nog niet, Ik ga naar huis toe.' Ik zie jullie woensdag weer. Nathan doet zijn jas aan, pakt zijn gitaar en loopt de deur uit.
Als ze een paar nummers hebben gespeeld houden ze even een pauze. Ruben en Anne lopen naar buiten om een sigaret op te steken. Steve maakt een flesje cola open en
loopt naar Nathan toe. 'Man, vertel eens. Waarom speel je zo barre slecht?' Steve kijkt Nathan vragend aan. 'Ik weet het niet man. Die meid zit in mijn hoofd. Ik wil het niet, maar toch ook weer wel, weetje.' Nathan strijkt zachtjes met zijn vinger toppen over de snaren. Hij kan zijn gedachten niet bij Fleur weg houden. Maar hij moet ook steeds aan Mandy denken. Hij weet zelf ook dat ze gewild zou hebben dat hij verder ging met zijn leven. Daniel zei het ook en hij heeft zon gevoel dat Steve er ook zo over begint. Nathan kijkt zijn broertje aan en ja hoor. 'Je moet verder. Dat zou Mandy ook gewild hebben.' Nathan kijkt zijn broertje aan pakt zijn mobiel. Hij zoekt het nummer van Fleur en kijkt er naar. 'Toe maar Nat, stuur haar een smsje.' En dat doet Nathan uiteindelijk.
Als ze klaar zijn met spellen kijkt Nathan op zijn telefoon. Hij heeft nog geen berichtje terug. Hij heeft haar gevraagd of ze zin heeft om zaterdag naar hun optreden ze komen kijken en luisteren. Ze moeten spellen in een zaal in Breda. Daar woont Fleur ook, dus het moet makkelijk te vinden zijn. Steve hoopt ook dat ze komt. Hij is nogal nieuwgierig en dat laat hij ook nu weer merken. 'Heb je al een smsje terug?' Hij kijkt Nathan vragend aan. 'Nee nog niet, Ik ga naar huis toe.' Ik zie jullie woensdag weer. Nathan doet zijn jas aan, pakt zijn gitaar en loopt de deur uit.
''Het lijkt me heel leuk om zaterdag te komen! Ik ben benieuwd ') Ik neem een vriend van me mee, okey?'' Nathan leest het smsje een paar keer over. Ze neemt een vriend mee, wat moet hij hier nu weer van denken. Zul je zijn vrienden horen zaterdag. Daniel komt dus ook, hij wou haar wel eens zien. Nou, hij ziet het al voor zich hoor. Hij smst dat het prima is en valt pas een uur later in slaap.
'Aah, ik heb een smsje. We gaan zaterdag bij zijn optreden kijken. Hij speelt in een band. Jij gaat met me mee!' Fleur stuiterd de kamer door en valt Daan om zijn hals. 'Dus ik ga mee.' Met opgetrokken wenkbrauw kijkt Daan Fleur aan. Hij legt expres de nadruk op ga. 'Ja, please Daan. Ik heb je nodig. Alleen durf ik niet. En ik hoorde dat er nog 2 jongens in die band spellen.' Zegt Fleur. 'Nou, vooruit. Frans is een lul, moet je weten. Ik kan wel wat afleiding gebruiken.' Fleur geeft een dikke kus op de wang van Daan en omhelst hem.
Fleur loopt de rest van de week te stralen. Ze heeft ook zo zin om naar Nathan toe te gaan. Ze hebben nog een paar keer heen en weer gesmst. En nu is het eidenlijk bijna zo ver. Fleur staat voor de spiegel haar make-up nog een keer te bekijken en trekt haar jurkje recht. 'Zie ik er wel een beetje leuk uit?' Fleur kijkt Daan met een scheef hoofd aan. 'Je ziet er geweldig uit, schat. Maar nu moeten we echt gaan.' Daan trekt Fleur aan haar arm de badkamer uit.
Nathan was de hele week gespannen. Hij vind het hartstikke leuk om Fleur weer te zien. Maar die jongen zie ze mee neemt. Hij weet echt niet wat hij er van moet denken. Straks is het 1 of andere ex van haar. Dat ze vrienden zijn gebleven en bla bla bla. En nu is het ook voor Nathan eindelijk zaterdag. Ze staan achter het podium hun gitaren te stemmen en in te zingen. Nathan loopt naar een scherm en gluurt er doorheen. Het loopt al lekker vol. Groepjes mensen staan met elkaar te praten. De mensen van het geluid draaien muziek. Een paar mensen nippen wat van hun drinken. Maar Fleur is nog niet te zien. 'Nog 5 minuten mensen.' Pethe, hun manager geeft Nathan een klap op zijn schouder. 'Kijk eens wat vrolijker jongen. Het is leuk wat je doet, weetje nog.' Er verschijnt een grijns op het gezicht van Nathan. Hij moet zich ook niet zo aan stellen. Maar als ze het podium op lopen en Anne het publiek toespreek voelt Nathan een kriebel in zijn buik. Dit heeft hij nog nooit gehad. Voor hoeveel mensen ze ook moeten spelen. Hij kijkt nog eens goed rond en dan ziet hij Fleur staan. Ze heeft een groen jurkje aan met leuke bruine laarsjes. Ze glimlachd naar hem en steekt haar hand op. Nathan geeft haar een dikke knipoog en kijkt naar de jongen die naast haar staat. Dan verschijnt er een nog grote grijns op zijn gezich. Het is duidelijk dat, dat geen ex van Fleur is. Waar heeft hij zich ook zo druk om gemaakt. Die jongen is overduidelijk van de overkant. Als ze beginnen met spelen, kruipt Nathan bijna in zijn gitaar.
'Aah, ik heb een smsje. We gaan zaterdag bij zijn optreden kijken. Hij speelt in een band. Jij gaat met me mee!' Fleur stuiterd de kamer door en valt Daan om zijn hals. 'Dus ik ga mee.' Met opgetrokken wenkbrauw kijkt Daan Fleur aan. Hij legt expres de nadruk op ga. 'Ja, please Daan. Ik heb je nodig. Alleen durf ik niet. En ik hoorde dat er nog 2 jongens in die band spellen.' Zegt Fleur. 'Nou, vooruit. Frans is een lul, moet je weten. Ik kan wel wat afleiding gebruiken.' Fleur geeft een dikke kus op de wang van Daan en omhelst hem.
Fleur loopt de rest van de week te stralen. Ze heeft ook zo zin om naar Nathan toe te gaan. Ze hebben nog een paar keer heen en weer gesmst. En nu is het eidenlijk bijna zo ver. Fleur staat voor de spiegel haar make-up nog een keer te bekijken en trekt haar jurkje recht. 'Zie ik er wel een beetje leuk uit?' Fleur kijkt Daan met een scheef hoofd aan. 'Je ziet er geweldig uit, schat. Maar nu moeten we echt gaan.' Daan trekt Fleur aan haar arm de badkamer uit.
Nathan was de hele week gespannen. Hij vind het hartstikke leuk om Fleur weer te zien. Maar die jongen zie ze mee neemt. Hij weet echt niet wat hij er van moet denken. Straks is het 1 of andere ex van haar. Dat ze vrienden zijn gebleven en bla bla bla. En nu is het ook voor Nathan eindelijk zaterdag. Ze staan achter het podium hun gitaren te stemmen en in te zingen. Nathan loopt naar een scherm en gluurt er doorheen. Het loopt al lekker vol. Groepjes mensen staan met elkaar te praten. De mensen van het geluid draaien muziek. Een paar mensen nippen wat van hun drinken. Maar Fleur is nog niet te zien. 'Nog 5 minuten mensen.' Pethe, hun manager geeft Nathan een klap op zijn schouder. 'Kijk eens wat vrolijker jongen. Het is leuk wat je doet, weetje nog.' Er verschijnt een grijns op het gezicht van Nathan. Hij moet zich ook niet zo aan stellen. Maar als ze het podium op lopen en Anne het publiek toespreek voelt Nathan een kriebel in zijn buik. Dit heeft hij nog nooit gehad. Voor hoeveel mensen ze ook moeten spelen. Hij kijkt nog eens goed rond en dan ziet hij Fleur staan. Ze heeft een groen jurkje aan met leuke bruine laarsjes. Ze glimlachd naar hem en steekt haar hand op. Nathan geeft haar een dikke knipoog en kijkt naar de jongen die naast haar staat. Dan verschijnt er een nog grote grijns op zijn gezich. Het is duidelijk dat, dat geen ex van Fleur is. Waar heeft hij zich ook zo druk om gemaakt. Die jongen is overduidelijk van de overkant. Als ze beginnen met spelen, kruipt Nathan bijna in zijn gitaar.
Hey,
Wow, mooi geschreven zeg. Je schrijft alles heel erg duidelijk en ik kan me van alles een heel goed beeld vormen, het enige wat mij momenteel een beetje stoort is dat je veel spellingsfouten staan hebt. Als je wilt haal ik die er even in een volgende post eruit, je zegt het maar. Ook is het aan te raden je verhaal in word of een ander dergelijk programma te typen, dat programma haalt er meestal wel de fouten uit
Ik vind het ook heel leuk dat je om de beurt eens Nathan en dan Fleur beschrijft, zo kan je goed weten hoe men zich beiden voelt.
Ik lees alleszins met je mee en ik hoop dat je wat aan mijn tips hebt, nog heel veel succes met het schrijven.
Groetjes!
Wow, mooi geschreven zeg. Je schrijft alles heel erg duidelijk en ik kan me van alles een heel goed beeld vormen, het enige wat mij momenteel een beetje stoort is dat je veel spellingsfouten staan hebt. Als je wilt haal ik die er even in een volgende post eruit, je zegt het maar
. Ook is het aan te raden je verhaal in word of een ander dergelijk programma te typen, dat programma haalt er meestal wel de fouten uit Ik vind het ook heel leuk dat je om de beurt eens Nathan en dan Fleur beschrijft, zo kan je goed weten hoe men zich beiden voelt.
Ik lees alleszins met je mee en ik hoop dat je wat aan mijn tips hebt, nog heel veel succes met het schrijven.
Groetjes!
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
Nano: 6670/50 000