Mijn eerste verhaal, nieuw hier!

[shewrite]

Hee,

Aangezien ik hier nieuw ben, weet ik niet of ik mijn verhaal hier goed geplaatst heb! Maar dat hoor ik vast wel.
Ik heb een tijdje niet geschreven, maar ben toch weer begonnen. Moet er wel weer een beetje inkomen, maar ik kan het altijd proberen! Hopelijk hoor ik wat jullie ervan vinden en of ik door moet gaan!

I

“Geef mij dat wijntje nog eens aan!” schreeuwt Dan boven de muziek uit, terwijl ze half hinkend haar broek probeert aan te doen. En haar halfvolle glas nog recht probeert te houden. Ik knijp mijn ogen dicht. En jawel, hoor. Daar ligt Dan. Vol op de grond, met haar blote kont naar boven. Ze glimlacht als een boer met kiespijn. “Kan gebeuren, toch?” giechelt ze.

Zucht. Ik, Charlie, word af en toe een beetje moe van Dan. Begrijp me niet verkeerd, hoor. Het is een schat. Maar af en toe! Maar dit is dus mijn leven. Wijndrinkend kleren passen. En het kan nog gekker, hoor. Wacht, eerst even die zooi opruimen van Dan. Voordat mam weer op bezoek komt en begint te zeuren ‘dat ik toch écht beter moet leren schoonmaken’. En waarom? Omdat ik op mijzelf woon en 21 ben. Alsof je dat dan moet kunnen. Ik heb genoeg aan mijn studie geneeskunde. Oh, fuck! Nu ruik ik ook nog een aangebrande pizza vanuit de oven!

“Heerlijk, zo’n avondje bankhangen met z’n drietjes!” Dan ploft op de bank neer. Denies maakt het zichzelf ook gemakkelijk, door haar wijnglas ook eens te vullen. “Je raad nooit wie ik vandaag tegenkwam!” giert ze. “Nou, laat me rade;. Ian.” Zeg ik droogjes. Denies’ mond valt open. “Hoe weet jij dat nou?” Ik moet moeite doen om niet met mijn ogen te gaan rollen of hard in de lach te schieten. “Nou, misschien omdat woensdag jouw vaste sportdag is en hij daar instructeur is. Al 2 jaar lang.” Denies loopt rood aan. “Aah. Denies! Dit zeg je elke week! Je denkt toch niet dat ik achterlijk ben?” Denies kijkt sip weg en ik heb al meteen spijt van mijn botte-maar-niet-zo-bedoelde-reactie. “Maar jij mag natuurlijk altijd vertellen waarom hij zo leuk is!” Ook al heb ik dat al achtduizendrieëntachtigmiljoen keer gehoord… maak ik af in mijn hoofd. Denies zucht van opluchting. “Nou…”

Oké, maak kennis met mijn vriendinnen. De één is zo onhandig als een koe, de ander is zo vergeetachtig en naïef als een ezel. Maar toch houd ik van ze. En alsof ík perfect ben! Maar het zijn mijn beste maatjes. Dan en ik wonen samen, en Denies is als kind aan huis. Wel zo gezellig. Dan en ik zien elkaar dus eigenlijk 24/7, maar ook Denies houden we op de hoogte van de laatste ontwikkelingen van ons turbuelente leventje. Lang leven de 21e eeuw met al zijn moderne communicatiemiddelen!
Maar hoe leuk we ook zijn, alle drie zijn we nog single. Vraag me niet waarom, want wij weten het ook niet. Misschien omdat we knettergek zijn en de mannen het daarom niet erg lang bij ons uithouden? Nu moet er niet gedacht worden dat wij hopeloos opzoek zijn naar ‘de ware’, maar het zou leuk zijn als deze eens voorbij kwam tippelen. Af en toe komt er wel eentje voorbij geschoten, maar deze is helaas vaak net zo snel weg als hij gekomen is…

Mijn leven is verder één grote chaos, net zoals mijn kamer. Overal liggen kleren, de lades liggen volgestampt met nutteloze spullen en ik ben bang dat er best een laagje stof ligt op mijn bureau. Met mijn vriendinnen is nu een beetje kennisgemaakt, maar mijn leven is niet in een paar zinnen te beschrijven. Ik ben het type ‘all-in-one’. Mijn hersenspinsels en gedachtengang slaan eigenlijk de hele dag op hol. Op de meest rare momenten heb ik de meest vreemde gedachtes. Maar dat zul je wel beleven. Je leert me wel kennen, geloof mij maar!

II

“Ik heb geen zin om op te staan! En doe die klote lamp weer uit, Dan!” Hier, het eerste teken dat ook ik niet perfect ben. Ik ben namelijk een heks ’s morgens. Vooral op ochtenden dat ze me drie keer wakker proberen te maken, terwijl ik gewoon wil slapen! “Dan blijf je toch liggen, kan mij het schelen.” Snauwt Dan terug. “Doe normaal, kind!” Boos trek ik de dekens over mijn hoofd heen. Ik weet dat ze het goed bedoeld, maar kom op. Laat mij. We wonen nu al bijna één jaar samen en het is elke vroege ochtend hetzelfde liedje. En uiteindelijk zitten we weer gezellig te kletsen aan het ontbijt, omdat we niet langer dan 10 minuten boos op elkaar kunnen blijven. Tenzij Dan vergeet de douche schoon te maken. Verschrikkelijk! Knorrend draai ik me nog eens om en kijk met spleetoogjes naar mijn wekker. “Wát?! Half negen? Fuck!” schreeuw ik. Ik ben weer eens véél te laat. Hoe gênant, om elke keer die collegezaal binnen te lopen, terwijl iedereen er al zit! “Maak me dan ook eerder wakker, Dan!” Ik hoor Dan fluisteren dat het niet haar zaak is dat ik zo verdomde lui ben. Ik spring uit bed, trek de kleren van gisteren nog maar eens aan (omdat deze voor het oprapen lagen. Elke seconde telt, toch?) en ren naar de badkamer om mij snel te wassen.