Ik werd wakker. Alles draaide nog. Ik keek op mijn wekkerradio. Het was 4 uur ‘s nachts. Ik klom het trappetje van mijn hoogslaper af. Ik was nog wat duizelig, maar wist toch bij de wc te geraken om even wat te drinken. Ik ging weer naar mijn kamer. Ik hoopte dat ik nooit meer zoiets zo dromen. Nooit meer.
Ik probeerde weer te slapen. Ik kwam vrijwel gelijk in een droom terecht. Niet dezelfde. Ik klom van een grote trap af. De trap leek geen einde te kennen. Ook hier leek alles in slowmotion te gaan. Elke stap leek een minuut te duren. Ik keek achter me, niks dan traptreden. Ik keek voor me. Plotseling werd alles zwart. Het gevoel van angst had mijn lichaam in zijn greep. Ik viel, weer flitste allerlei geluiden voorbij. Ik zag niks. Helemaal niks. Alleen zwart, overal zwart. Ik hoorde lage stemmen wat zeggen, ik verstond het niet. Ik verstond het gewoon niet.
Het leek op een horrorfilm. Ik keek nog eens naar beneden. Nog steeds niks, geen vloer, niks. Ik hoopte dat ik ooit nog zou neer zou komen. Ik ging liever dood dan dat ik de verschrikkelijke angst van eeuwig vallen moest meemaken.
Plotseling bedacht ik me iets: ik zit verdomme in een droom. Ik dwong mezelf wakker te worden. Het lukte niet, hoe ik het ook probeerde. Weer hoorde ik de lage stemmen. Ik bleef vallen. Ik keek naar boven en ik zag daar de enorme wenteltrap. De trap kwam dichterbij.
Hoe kan dit? Hoe kan dit? Was de vraag die me overmande. Toen bedacht ik weer bij mezelf: het is een droom, het is een droom… Op de een of andere manier vergat ik deze gedachte de hele tijd maar weer. Ik moest steeds weer opnieuw bedenken dat het maar een droom was. Het was vreemd. Vreemd.
Ik stond weer op de trap. Ik dacht na, ik wist niet meer wat ik moest doen. Naar beneden lopen had dus geen zin, dus ik besloot naar boven te lopen. Elke stap ging in slowmotion, elke stap.
Ik gaf het op. Het had geen zin. Ik kom hier niet meer levend vandaan, was mijn overheersende gedachte.
Ik deed mijn ogen dicht hopend dat hier ooit een eind aan zal komen.
Ik werd wakker. Keek om me heen en alles leek normaal te zijn. Ik liep naar buiten om wat frisse lucht te scheppen. Ik keek naar de hemel. Ik zag een ster. Hij leek dichterbij te komen. Ik keek nog wat beter en zag dat het een planeet was. Hij kwam dichterbij en op een gegeven moment leek het alsof hij op elk moment op het aardoppervlak zou botsen. Ik verstijfde van angst en ik zette me schap, deed mijn ogen dicht en werd wakker. Ik keek om me heen. Ik zag een trap, een oneindige trap. Waar ik ook keek, overal waren treden, overal. Ik deed mijn ogen dicht en ging slapen.
Reacties plz
