Zonder erbij na te denken.

[Elice*]

Een paar slecht woordgebruik en een groot hoeveelheid geweld. Iets voor 12+ 13+ mensen.

=====

Je vindt op het internet alle antwoorden op de wereld, bijna. Hoe je degene die je leuk vind moet naderen. hoe je zonder naar de winkel te hoeven gaan thuis zelf producten kan maken, en al dat nutteloze gedoe. Je kunt kennis opsteken en je kunt op anonieme forums online om tips vragen. Vertel mij, gaat iemand echt antwoorden op deze vraag?:

Help! Ik heb net iemand van mijn school vermoord en ik heb er erg spijt van! Wat moet ik nu?

Je zou waarschijnlijk binnen twee uur worden verbannen van de site wegens 'ongepast forum-gedrag'. Ik wou dat, mocht iemand naast mijzelf hier ooit te weten komen, dat ik daarmee weg zou kunnen komen.

Maar alles moet gewoon gecompliceerd gaan, niet?

Het schuldgevoel vreet mij vanbinnen op. Ik voel een lichte misselijkheid en duizeligheid opkomen zodra ik mezelf laat toestaan om aan die ene avond terug te denken. k heb al wekenlang trillende ledematen en weke knieën.

Ik heb mijn frustratie's losgelaten op die persoon. Die persoon die me heeft vernederd. Ik wilde haar even veel pijn doen als ze mij heeft aangedaan. Maar voor welke prijs? De bedoeling was dat ik haar zou verminken en het daarbij zou laten.

Maar toen ik haar zo zag gekropen in dat hoekje van die ruimte. Zo zielig en zo triest. Ik werd opnieuw zo verdomd woedend. Zo verschrikkelijk woest en aggressief. Genadeloos heb ik toegeslagen. Ik had woorden naar haar toe geschreeuwd waarvan ik niet eens wist dat ik die woorden ten eerste kende. Ik heb haar waarschijnlijk een kwartier horen gillen, gorgellen, janken en snikken.

Ik nam geen genoegen van haar gemeende excuses, die op dat moment gewoon klonk als een doodleuke leugen. Ik was genadeloos. Onvergeeflijk en zo, o zo kwaad en voelde me zo ellendig.

Pas nadat ze stilviel liet ik mezelf toe om te stoppen. En keek ik toe naar de slachting die ik heb verricht. Ik liet de honkbal knuppel van mijn handen glippen.

In mijn lichaam gebeurde van alles. Ik viel neer op de grond, ik kon nog net een vervelende val op mijn gezicht ontwijken door mijn elleboog op instinct voor mij te leggen. Nog een keer durfde ik in haar richting te kijken en hield ik nog net mijn eigen braaksel binnen.

======

''Deze klachten bevallen mijn niks hoor, Pam.'' Mijn moeder reikte met haar gemanicuurde hand naar mijn voorhoofd. Uit het niets klonk de deurbel. En ik verstijfde van angst. De brok in mijn keel voelde zwaarder, strakker en pijnlijker.

''Trevor!'' Klonk mijn moeder enthousiast. ''Ja,'' Hoorde ik haar verder praten terwijl ik voetstappen dichterbij hoorde komen. ''Arme schat is alweer ziek. Volgens de dokter is het psygisch. Alleen ik kan niet snappen waarom. We hebben een heerlijk leven samen voor zover ik weet.''

Mam heeft geen idee. Ze weet lang niet hoe ongelukkig ik was, op school vooral. En ze kan zich niet voorstellen hoe veel ongelukkiger ik me nu voel. Na wat ik heb begaan.

''Jeetje Pam, wat zie jij bleek!'' Trevor, onze buurman. Hij is al vierentwintig en is verloofd met een russische vrouw, Lilia. Normaal zou ik me doodschamen als Trevor mij zo zag. Maar het kan me logisch genoeg gezien de omstandigheden echt niets meer baten.

''Ook goeiemiddag.'' Hoest ik, en probeer een tijdschrift te pakken bij het eind van mijn voeten. Trevor, hulpvaardig als altijd, boog zich voorover en pakte het vast tussen zijn duim en wijsvinger.

''Prikt de leuning van de bank in je rug, lieverd?'' Mijn moeder stond al achter me om een kussen tussen de leuning en mijn rug te leggen.

''Mam, maak je alsjeblieft geen zorgen om mij.'' Mijn stem begon hees te klinken, ik kon nog net mijn tranen bedwingen. ''Alsjeblieft.''

Net voor mijn moeder kon protesteren fitste het journaal weer voorbij op het beeldscherm van de televisie.

''Eerst, een vijftienjarig-meisje door brute wijze vermoord in de school-toiletten van het Lemberus-College.''

''Heb je deze al gezien, Trevor?'' Vroeg mijn moeder naar onze buurman terwijl ze voor de televisie stond met een afstandbediening in haar greep.

''Al drie keer.'' Antwoorde Trevor, hoofdschuddend. Hij keek ontzettend afgunstig en liet zich achterover zakken op de stoel.

''Het zal je kind maar zijn, die zo verschrikkelijk toegetakeld is.'' Zei mam. Trevor lachtte spottend.

''Je zou maar een ouder zijn van die koelbloedige moordenaar!''

''Vreselijk.'' Mompelde mijn moeder terwijl ze naar een ander zender zapte. ''Gewoon vreselijk.''

Het enige dat ik nog wilde doen was een kopie van mezelf maken die mij op dezelfde manier zou ombrengen als ik Trisha had omgedracht. Genadeloos en zonder enig twijfel.

=====

Grammatica fouten worden later gecontroleerd. Ik weet niet zeker of ik het verhaal hierbij laat of verder zal gaan.

Kritiek word zeer gewaarderd. Wordt elke schrijver alleen maar beter van. Te veel spaties zeker?

[Patrick]

Erg leuke inleiding! Je gebruikt de juiste woorden

Ben benieuwd wat je er van gaat maken.

Succes!

[Joepie!]

Wauw, erg mooi stukje!
Vooral het eerste deel, daar zat erg veel emotie in.
Alleen verander je ergens in het tweede deel ineens van tegenwoordie tijd naar verleden tijd, dus ik denk dat je dat even moet veranderen..

[Elice*]

^

Ja, dat probleem komt zeer vaak bij mij voor.

Ik wil jullie heel erg bedanken voor jullie positieve reacties. Nogmaals erg bedankt

[15lila]

Ik vind dat je zeker verder moet schrijfen probeer de emotie erin te halen en veel te vertellen over de hobby's enz. van het hoofdpersonage.

[Natasha20]

Netjes ik zou zeker doorgaan met schrijven en er vooral in beschrijven wat het met haar doet. Gevoelens en gedachten van een persoon maakt het verhaal vind ik persoonlijk. Ga zo door

[Elice*]

!!! Waarschuwing !!! Grafisch geweld, mensen die hier niet tegen kunnen worden aangeraden om het dikgedrukte stuk niet te lezen. Het draait om lichamelijke mishandeling en verbaal misbruiken van een persoon. !!!


Mijn naam is Pam Hellinger. Ik ben veertien jaar oud. Twee weken geleden was ik slechts een achtergrond personage. In een wereld waar vrijwel iedereen ertoe deed en ik niet. Ik was duf en zonder persoonlijkheid.

Ik kwam voor het eerst in het Lemberus-College op mijn dertiende. De eerste klas. ik zat met kinderen die praatte over niets anders dan statussen en populairiteit. Meiden die niets anders te melden hadden dan jongens, stringen, leggings, lipgloss, naar vanille-ruikende parfum en hakken met aandoenelijke veters eromheen. Ze waren oogverblindend mooi en wisten dat maar al te goed.

Ze wisten al vanaf moment een dat ik hen heel erg benijde. Maar in plaats van achter mijn rug over mij roddelen. Deden ze dat eigenlijk praktisch voor mijn gezicht.

''Zie je wat ze aan het dragen is?'' Acht ogen keken honend naar mij toe. Ik keek zwijgend toe en probeerde mijn gezicht in een plooi te houden en de tranen die in mijn ogen brandde te bedwingen. Ik smeekte in mezelf dat er een scherpschutter ergens zou zijn die hen zou plat knallen. Maar dat kwam nooit. Vanzelfsprekend.

''Jeetje.'' Giechelde Trish, haar drie vriendinnen lachtte met haar mee, zoals gewoonlijk. ''Zij draagt zeker wat haar moeder haar voor haar uitkiest. Niet Pam?''

''Pam! Alsjeblieft! Het spijt me z-'' Een knuppel maakte contact met haar schouderblad en ze schreeuwde zo erg hard dat mijn oren luidruchtig begonnen te piepen.

''Ik wil dat je je stomme kop houdt, Trish!'' Gilde ik, en ik ramde de knuppel vervolgens op haar rechterknie, haar linkerknie was al verbrijzelt, waarschijnlijk. Ze krijste weer, oorverdovend. De muren van het Lemberus-Collgege waren wel erg dik, mekte ik ineens op. Anders was er wel vier minuten geleden iemand gekomen om hier een einde aan te maken.

Trish's mobieltje lag in diggelen naast haar. Na haar linkerknieschijf te hebben geraakt had ik daarna meteen dat afstokelijk roze apperaat tot op de grond gelijk gemaakt.

''Pam! OH GOD! ALJEBLIEFT- ALSJEBLIE- AAAGGHH!!''

''Nog één woord n je verliest je hele kop aan deze knuppel, stom kreng! NOG ÉÉN WOORD JIJ STOM KRENG! Ik zweer het!'' Om dit nog even aan haar te verduidelijken sloeg ik met genoeg kracht tegen haar kaak. Het zicht was afgrijselijk, dacht ik, pas nadat ik klaar was met het genadeloos toe slaan. Maar op dat moment leek niks zo prachtig als dat.

Ik pauzeerde over, keek met een stom, genietend glimlach op mijn gezicht naar haar vervormde en bloedende gezicht.

''Wat ben jij prachtig Trish!'' Kondigde ik zo enthousiast mogelijk. Het klonk verschrikkelijk nep, maar ik zag haar huiveren. Dus kon dat me helemaal niks schelen. Trish was aan het lijden, en dat was het enige wat mij uitmaakte. ''Was ik maar net zo als jij.''

Twee weken later. Ik ben nog steeds Pam, nou, ik heb nog steeds die naam. Ik ben nog steeds veertien. Maar dit keer voel ik niet alsof ik slechts een achtergrond personage ben. Integendeel, steeds als ik in de trein zit, geperst tussen zwetende mensen, voel ik me ondraagelijk naakt en opvallend. Nooit heb ik gedacht dat ik het zo zou missen om mijn duffe en onopvallende zelf te zijn.

Ik voel me gewoon zo bekeken...