Don't Wake Me Up [Pudd]

[Imke]

Mafalda, hihi, sorry Ik heb iets met cliffhangers. Ik weet hoe frustrerend ze zijn (*wijst naar Zwarte Tranen!*). Hihi, thanks!
Fenna, bwahaha, dat is gewoon een leuk woord XD Thanks for everything love <3

~

‘Uiteindelijk hebben we gewacht. En gewacht. En gewacht. En nog langer gewacht. Maar het leverde niets op. De hele dag hoorden we niets van hem.’ Hij zuchtte. ‘Het was zo frustrerend dat we niet wisten waar hij was. We hebben hem zo vaak gebeld en steeds weer naar vrienden en familie, maar niemand wist het. Het was de vreselijkste dag van mijn leven, denk ik. De volgende dag was hij er nog steeds niet, de dag daarna ook niet. Hij kwam niet meer terug. We weten nog steeds niet waar hij is, maar omdat al zijn spullen en zijn auto weg zijn, is het wel duidelijk dat hij uit zichzelf weg was. Waarom? Geen idee. Mama en hij hadden wel eens ruzie, maar niet zo erg dat hij weg zou gaan…’
Dougie kromp ineen en slikte opnieuw. ‘En net kreeg ik een sms hoe het met me ging. De verrader!’
Harry zag hoeveel moeite hij moest doen om opnieuw zijn emoties in bedwang te houden en slikte. Dit was waarschijnlijk het verschrikkelijkste verhaal dat hij ooit gehoord had, Dougie was al die tijd door een hel gegaan zonder dat zij er vanaf hadden geweten.
‘Jezus, Dougie…’ mompelde hij dan ook, ‘dat is echt… afgrijselijk.’
Dougie veegde zijn laatste tranen weg. ‘Ja, dat is het inderdaad. Ik snap er gewoon niks van, als die klootzak nou nog iets van zich had laten horen! Maar nee, zelfs dat niet. Geen enkel telefoontje, briefje of boodschap. En nu ineens dit sms’je!’
Harry zat ongemakkelijk naast Dougie, bedenkend op welke manier hij hem het beste zou kunnen troosten.
‘Ga je dit tegen je moeder vertellen?’ vroeg hij uiteindelijk.
Haastig schudde Dougie zijn hoofd. ‘Nooit. We schieten er niks mee op, ik heb nu nog steeds geen idee waar hij uithangt en mijn moeder raakt er alleen maar meer van overstuur.’
Even bleef het stil.
‘Ik wilde eerst niet hier in huis komen, weet je, toen het gebeurde,’ zei hij toen. ‘Ik dacht dat ik er moest zijn voor mijn moeder en voor mijn zusje. Ik was nog maar de enige jongen in huis… Maar mama vond dat ik het moest doen. Ze dacht dat ik de afleiding nodig had en sowieso dat ik moest gaan voor mijn droom. Ze stimuleert het echt, hoeveel ze me wel heel erg mist.’
Harry besefte plotseling waarom hij het zo moeilijk vond om hiernaar te luisteren. Hij was het niet gewend dat jongens hun hart bij hem uitstortten. Zijn vrienden van voorheen waren gezellig om mee uit te gaan, mee te drinken en mee op meidenjacht te gaan, maar meer ook niet. Dat was het. Gevoelens? Voor geen goud dat ze die met elkaar deelden.
Misschien was er nog een tweede reden. Zijn eigen ouders. Hij had ze niet meer gesproken sinds hij hier woonde en dat begon hem steeds meer te steken. Zijn telefoon ging naarmate de tijd vorderde steeds minder rinkelen, maar toch. Hij kon dit niet langer volhouden, hij moest er iets aan gaan doen voordat hij helemaal goed in zijn vel wilde komen te zitten.
‘Doug,’ zei hij daarom zacht, ‘ik denk dat ik zo ongeveer snap hoe je je voelt.’
Verbaasd keek Dougie hem aan.
‘Niet dat ik in dezelfde situatie zit,’ voegde Harry er aan toe, ‘maar ik heb ook problemen met mijn ouders. Mijn ouders weten namelijk niet eens dat ik hier ben. Of ja, ze weten wel dat ik hier ben, maar niet waar ik ben. Ik heb geen contact meer met ze gehad sinds ik hier ben ingetrokken.’
Dougie’s ogen werden groot.
‘Ze waren het er namelijk absoluut niet mee eens, maar ik heb het toch gedaan om aan mijn saaie leven en aan mijn vooral saaie toekomst te ontsnappen. Ik wilde meer, snap je?’
Dougie knikte vlug.
‘Dus nu zit ik hier. En jouw verhaal heeft me doen bedenken dat ik mijn ouders moet bellen om te vertellen dat alles goed met me gaat. Ik wil alleen zeggen dat ik het echt erg voor je vind.’ Hij zuchtte. ‘Je verdient dit niet.’
Dougie sloeg zijn ogen weer neer.
‘Harry?’ mompelde hij zachtjes toen ze allebei een tijdje zwegen. ‘Wil je alsjeblieft niks hierover tegen Tom en Danny zeggen?’
Harry trok zijn wenkbrauwen op.
‘Ik wil niet dat ze het weten. Ik wil er niet continu aan herinnerd worden als ik met één van jullie praat.’
Harry knikte. ‘Ik snap het.’ Hij wierp een blik op zijn horloge. ‘Ik denk dat we maar eens moeten gaan slapen. En jij al helemaal, je ziet er doodmoe uit.’
Dougie’s wangen werden rood, maar hij stemde wel met Harry in. Ze ruimden de woonkamer vlug op, Harry sloot het huis af en zo gingen ze op weg naar hun eigen kamers. Harry kleedde zich uit, kroop zijn bed in en wikkelde zich helemaal in de dekens. Morgen zou hij zijn ouders bellen, nam hij zich voor. Wat er ook zou gebeuren, morgen zou hij ze bellen. Al was het maar om Dougie te laten zien dat hij er niet alleen voor stond. Morgen zou hij hen bellen.

[Melian]

Whieejjj! *grijpt pompons*
Go Harry, Go Harry!
En Dougie is zo zielig, arm joch! *knuffelt nog eens*

(Ik, cliffhangers? Ik zou niet durven! )

Ik heb nog steeds een enorme stapel huiswerk en mijn moeder flipt en ik kom net uit de douche en buhh, dus dit wordt weer een korte reactie ><
Maar volgende week heb ik herfstvakantie, dus dan zal ik mijn schade inhalen (bij een nieuw stuk! *schrijft HINT in koeienletters op een bord en duwt het door het beeldscherm*)

Ahum.
Ik blijf van dit verhaal houden, het is prachtig <3

[Fenna]

Nohh .. * fonkeloogjes*

Zó mooi, zó lief <3 Echt, op zo'n momenten zou ik gewoon Dougie of Harry willen zijn, en niet om mezelf dan rot te voelen, maar om daarna weer getroost te kunnen worden door zo'n lief iemand <3 snap je wel :')

V Geschikt - Ongeschikt

[Lessie]

Dit is echt een heel erg moou verhaal! Ik word er steeds meer verliefd op!
Ga zo door, je moet snel verder schrijven!

[Imke]

Mafalda, hahahaha, geniaal XD Het zijn allebei zo'n schatjes, hihi <3 Fenna, haha, thanks honey! Agnes, wieeeeh, jij ook super bedankt!

Okay, sorry dat het zo lang duurde, maar ik zat een beetje vast. Nu heb ik weer meer, yay!

~

Harry werd de volgende ochtend met een vreemd gevoel in zijn buik wakker en zodra hij ook maar een beetje besef van plaats en tijd had, wist hij waarom.
Hij zou zich aan zijn voornemen houden.
Met een kreun trok hij zijn kussen over zijn hoofd, maar wist dat hij er hoe dan ook niet onderuit zou komen, tenzij hij zo laf was om terug te krabbelen. Nee, dat zou hij niet doen. Hij zou Dougie laten zien dat het ook anders kon.
Daarom kwam hij zuchtend overeind, kleedde zich langzaam aan en maakte zijn weg naar beneden. Buiten was het net licht aan het worden en zelfs Harry was normaal niet zo vroeg op. Het verbaasde hem dan ook niets dat Dougie nog nergens te bekennen was.
Eerst maakte hij zichzelf een ontbijtje, ruimde hier en daar nog wat op en las de krant, totdat er echt niets meer te doen was. Hij wist ook wel dat hij het aan het uitstellen was. Negen uur. Hij mocht hopen dat zijn ouders nog niet naar hun werk waren!
Hij aarzelde even, maar pakte toen de telefoon en ging bedenkelijk op de bank zitten. Durfde hij dit? Het was schandalig dat hij al zo’n drie weken niets van zich had laten horen, dat wist hij natuurlijk ook wel, maar wat had hij dan moeten doen? Zichzelf om laten praten en meteen weer terug naar huis gaan? Geen haar op zijn hele lichaam die daaraan dacht! Nu hij zich hier thuis begon te voelen, wist hij dat hij sterk genoeg was tegenover zijn ouders om hier te blijven.
Daarom zuchtte hij nog één keer diep en toetste toen het nummer in dat hij al jaren uit zijn hoofd kende.
Na precies vier keer overgaan, werd er opgenomen.
‘Hallo?’ klonk de gestreste stem van zijn moeder. Overduidelijk al haar spullen bij elkaar aan het zoeken om naar haar werk te gaan. Harry slikte. Dit was moeilijker dan hij dacht.
‘Hallo?’ De stem werd geïrriteerder en eindelijk kon Harry het opbrengen om iets te zeggen.
‘Mam?’ fluisterde hij schor. Hij hoorde hoe zijn moeder naar adem snakte. Het duurde even voordat ze iets uit kon brengen.
‘H-Harry?’ stamelde ze.
‘Ja,’ mompelde Harry. ‘Ik ben het.’
‘Harry! Wat… Waar ben je?! Waarom heb je niks laten horen?! We zijn doodongerust! Wanneer kom je naar huis?’
Harry sloot even zijn ogen en probeerde zijn stem onder controle te krijgen. ‘Ik woon bij Tom, Danny en Dougie, mam. Ik meende het toen ik zei dat ik hier ging wonen. Ik heb niks laten horen, omdat ik niet dacht dat ik dat aan zou kunnen en ik weet dat ik jullie ongerust heb gemaakt, maar het is beter zo. Ik kom niet naar huis.’
Zijn moeder snakte opnieuw naar adem. ‘Maar Harry…’
‘Ja?’
Er viel een lange stilte, voordat zijn moeder fluisterde: ‘Je meent het echt, hè?’
Harry slikte moeizaam en antwoordde toen: ‘Ja. Ik meen het echt. Mam, maak je geen zorgen, het gaat goed met me. Ik heb het hier naar mijn zin. Echt waar.’
Hij hoorde hoe zijn moeder haar emoties in bedwang moest houden.
‘Je vader…’ begon ze, maar ze maakte haar zin niet af.
‘Luister mam, papa kan zeggen wat hij wil, maar ik blijf hier. Ik zit nu in een geweldige band en deze kans ga ik nooit verknallen. Dat weiger ik. Al eindig ik hierdoor in een kartonnen doos onder de Tower Bridge, dat is het dan allemaal waard.’
Zijn moeder zuchtte. ‘De boodschap is duidelijk.’ Ze bleef even stil. ‘Woon je nog wel in Chelmsford? Of zelfs dat niet? Niets verbaast me nu nog…’
‘Ik woon nu in Londen,’ antwoordde Harry en er viel opnieuw een stilte.
‘Ik weet niet wat ik tegen je vader moet zeggen,’ bekende zijn moeder toen zachtjes. ‘Hij gaat door het lint als ik zeg dat je gebeld hebt. En als hij weet dat je nu in Londen woont, kan hij zo een zoektocht beginnen!’
‘Maar goed dat Londen zo groot is dan,’ reageerde Harry grimmig. ‘Kom op, laat je leven eens niet zo door hem leiden! Vertel hem dat hij de pot op kan met zijn zoektocht en dat ik hier gelukkig ben! Echt, mam… Ik voel me hier thuis. En dat wil ik graag zo houden.’
Zijn moeder zuchtte opnieuw. ‘Ik snap het, maar het is gewoon… Ineens was je weg en we hoorden niks. Het was zo leeg, zo stil in huis en ik vind het nog steeds verschrikkelijk om uit mijn werk te komen en in een leeg huis te stappen. Je was ineens weg, Harry, het ging zo plotseling… En dan dat briefje… Ik wist niet wat ik moest doen…’

[Melian]

Aaaaww..
Ik vind dit een heel mooi stuk, Imke.
Me serious.
Dat telefoongesprek heb je echt ontzettend mooi beschreven. Zijn moeder is een stuk liever dan ik haar eerst inschatte En Harry heeft gelijk, ze moet opkomen voor zichzelf (en voor Harry) en die vader gewoon zeggen waar het op staat! Je wilt toch dat je kind gelukkig is? Nou, dan laat je hem zoiets doen ^^ Logisch toch

Die laatste zinnen vind ik btw echt prachtig.

Zijn moeder zuchtte opnieuw. ‘Ik snap het, maar het is gewoon… Ineens was je weg en we hoorden niks. Het was zo leeg, zo stil in huis en ik vind het nog steeds verschrikkelijk om uit mijn werk te komen en in een leeg huis te stappen. Je was ineens weg, Harry, het ging zo plotseling… En dan dat briefje… Ik wist niet wat ik moest doen…’

Echt waar, daar moest ik een traantje wegpinken. Ontroering, heel erg. Ontzettend goed gedaan <3

[Imke]

Aaaw, thanks! That really made my day Hoop dat je het volgende stuk ook weer leuk vindt om te lezen! <3

~

Harry voelde het schuldgevoel door zijn lichaam stromen en wist dat ze gelijk had, maar wist ook dat hij daarmee juist gehandeld had. Hij kon nu niet toegeven!
‘Als ik dat niet had gedaan, mam, had ik nou nog steeds bij jullie gewoond en geloof me, daar was niemand blij van geworden. Wat wil je liever? Dat ik bij jullie blijf en doodongelukkig verder leef of dat ik weg ben bij jullie en mijn leven leidt op de manier die IK wil?’
Zijn moeder overweeg haar woorden, wat een hele tijd duurde en antwoordde uiteindelijk: ‘Ik wil alleen het beste voor je, liefje.’
Harry sloot even zijn ogen en deed moeite een diepe zucht te onderdrukken. ‘Dank je. En, ga je dit tegen papa zeggen?’
‘Nee. Dat… dat lijkt me niet verstandig.’ Ze zuchtte. ‘Harry?’
‘Ja?’
‘We zien elkaar binnenkort toch wel?’
Daar moest Harry even over nadenken, voordat hij antwoordde: ‘Pas als we er allebei klaar voor zijn. Dat ben ik nu nog even niet. Ik laat nog wel wat horen.’
‘Oké,’ mompelde zijn moeder, ‘dan hoop ik dat ik je snel weer spreek. Dag, liefje. Succes…’
‘Dag, mam. Hou je taai.’
En toen hing Harry eindelijk op, terwijl hij eindelijk een diepe zucht slaakte. Het zat erop. Het moest er toch van komen en nu was hij er tenminste vanaf. Hij kon niet echt zeggen dat hij zich nu opgelucht voelde, hij had er een nogal dubbel gevoel over, maar hij kon in ieder geval tegen Dougie zeggen dat hij gebeld had.
Als je het over de duivel had, trouwens.
‘Hoi.’
Dougie stond slaperig in de deuropening, kijkend naar Harry, die voor zich uit starend op de bank zat.
‘Oh. Hoi.’
‘Jij bent vroeg op?’
‘Dat kan ik ook van jou zeggen.’
Dougie bloosde. ‘Eén van de hagedissen was ontsnapt, dus ik moest wel opstaan. Ik heb hem alweer gevangen, hoor,’ voegde hij er vlug aan toe.
Harry luisterde nauwelijks en verzuchtte. ‘Je raadt nooit wat ik net heb gedaan.’
Vragend keek Dougie hem aan.
‘Mijn moeder gebeld.’
Dougie’s mond viel open. ‘Dat meen je niet.’
‘Jawel,’ antwoordde Harry en hij vertelde wat ze allemaal gezegd had. Hij vertelde het op een emotieloze toon, alsof het hem niet zoveel kon schelen. Soms was het best fijn dat Dougie hem niet door en door kende.
Dougie wist zo te zien niet goed hoe hij hierop moest reageren.
‘Dat is, eh… Nou ja, dat is klote. Maar het is wel goed dat je het gedaan hebt…’
‘Ach ja,’ kapte Harry het af. Hij had geen zin meer om erover te praten. ‘Tom en Danny komen vanavond thuis. Dit is onze laatste opgeruimde, rustige, schone, Springsteen-vrije dag.’
Dougie knikte. ‘Best raar eigenlijk. Deze twee weken gingen snel voorbij, ik raakte net gewend aan de rust.’
‘Ja, inderdaad,’ mompelde Harry, die besefte dat er vrij veel was veranderd in twee weken. Er was nu een soort van vriendschap tussen hem en Dougie. Tom en Danny zouden daar waarschijnlijk vreemd van opkijken, maar ook erg tevreden over zijn. Dat was waar het om draaide, toch?

Ze brachten de dag lummelend door, door wat videogames te spelen, een potje te voetballen in de hal en door doodgewoon niks te doen. Ze hadden allebei niet echt zin om iets speciaals te doen en voor ze het in de gaten hadden, was het half zes en stopte er een taxi voor hun huis.
Harry en Dougie hadden dit niet in de gaten, aangezien ze een potje aan het pokeren waren in de woonkamer. Ze keken pas op toen de voordeur met een klap open werd gegooid en ze de stem van Tom hoorden roepen: ‘Home, sweet home!’ Een halve tel later verscheen hij in de woonkamer.
En toen gebeurden er ontzettend veel grappige dingen tegelijk. Tom had een grote grijns op zijn gezicht toen hij binnen kwam lopen en twee koffers in beide handen, maar die liet hij met een doffe dreun op de grond vallen toen hij Harry en Dougie samen zag zitten. Zijn mond vormde een verbaasde ‘o’ en hij staarde de twee jongens aan. Op datzelfde moment kwam Danny met een brul van blijdschap de woonkamer ingestormd, maar hij zag Tom niet en knalde daar vol tegenop. Daardoor struikelde hij over Toms koffer en toen hij met een vaag ‘oef’ overeind krabbelde, merkte hij Harry en Dougie op, die hen stomverbaasd aanstaarden met hun kaarten nog vast. Danny keek ook een tel naar hen, slaakte toen een andere oerkreet en mepte Tom op zijn schouder terwijl hij opsprong.
‘Het is gelukt!’ juichte hij. ‘Ons plan heeft gewerkt, ik zei het toch! Het is gelukt! Ik wist dat het ging werken! Ik ben een genie!’ Hij struikelde bijna opnieuw over de koffers, maar keek hen allemaal stralend aan.
Harry en Dougie trokken allebei een wenkbrauw op, te verbijsterd door deze vreemde binnenkomst om hen welkom te heten. Tom keek hen echter achterdochtig aan.
‘Wacht even,’ zei hij langzaam, ‘Harry, je gaat niet Dougie’s hersens inslaan als hij wint, toch?’
Dougie werd direct vuurrood, maar Harry trok alleen zijn andere wenkbrauw ook op terwijl hij niet antwoordde. Daardoor klapte Tom enthousiast in zijn handen. ‘Het is inderdaad gelukt! Yes!’
Harry en Dougie keken nog altijd een beetje overdonderd naar het tafereel, totdat Dougie uiteindelijk vroeg: ‘Wat voor plan?’
Tom wierp Danny vlug een waarschuwende blik toe, maar die besloot waarschijnlijk dat het geen kwaad meer kon nu hun plan inderdaad gelukt was.
‘Om jullie vrienden te laten worden natuurlijk!’ riep hij uit. ‘Dat was ons plan!’
‘Goh,’ reageerde Harry droogjes terwijl Dougie rood opnieuw rood kleurde.
Tom grijnsde nu breed en viel languit op de bank neer, terwijl Danny zijn voorbeeld volgde. Nu pas zag Harry hoe bruin Danny was geworden, die had waarschijnlijk alleen maar liggen bakken op het strand. Tom was ook wel gekleurd, maar haalde het bij lange na niet bij Danny.
‘Nou, vertel,’ zei Harry met een glimlach, ‘hoe was de sangria?’
‘Zo lekker.’ Danny slaakte een diepe zucht. ‘Om over de meisjes nog maar niet te spreken…’
Tom sloeg een kussen naar zijn hoofd, om vervolgens te roepen: ‘Danny was vreselijk! Hij heeft met ieder Spaans meisje gepraat dat hij tegenkwam en het bleef soms niet eens bij praten…’
Danny grijnsde onschuldig. ‘Tom was liever over de boulevard aan het skaten of zo. Wat trouwens ook heel erg leuk was, volgens mij heeft iedere bejaarde daar wel iets naar ons geroepen.’
Harry grinnikte. Hij kon zich precies voorstellen hoe dat eruit moest hebben gezien.
‘Maar vertel,’ zei Tom toen, ‘wat is er hier allemaal gebeurd? Spannende dingen?’
Harry en Dougie keken elkaar even vragend aan.
‘Nou,’ antwoordde Harry uiteindelijk, ‘hier is niet echt veel gebeurd, eigenlijk.’
‘Niet?’ vroeg Tom teleurgesteld.
‘Nee,’ zei Harry naar waarheid. ‘We hebben opgeruimd en gepoetst -’
‘Ik durfde er al niks over te zeggen,’ mompelde Danny.
‘- maar verder geen speciale dingen, nee.’ Harry’s blik vond even die van Dougie en hij wist dat ze allebei aan het badkamerincident dachten, maar terwijl ze licht grijnsden, zwegen ze. Dat was iets tussen hen. Dat zou ook zo blijven. Soms was het niet eens zo verkeerd om een klein geheimpje te hebben met iemand anders.

[Melian]

Hoofdstukuitwisseling!

Aaahh, Imke, dit is weer zo'n prachtig stuk ^^
Zat echt met een grote grijns te lezen. Tenminste, het eerste stukje was nog steeds sneu en sad Maar ik vind dat Harry en zijn moeder vooruitgang hebben geboekt, dus dat is mooi.
En toen kwamen Tom en Danny binnenstormen en zeg maar dag tegen de rust! XD
Ik kreeg echt een pijnlijk-aan-de-wangen-zo-brede grijns, niet normaal

‘Het is gelukt!’ juichte hij. ‘Ons plan heeft gewerkt, ik zei het toch! Het is gelukt! Ik wist dat het ging werken! Ik ben een genie!’ Hij struikelde bijna opnieuw over de koffers, maar keek hen allemaal stralend aan.
Harry en Dougie trokken allebei een wenkbrauw op, te verbijsterd door deze vreemde binnenkomst om hen welkom te heten.

Echt, ik ging hélemaal plat! Tom en Danny zo triomfantelijk, en Harry en Dougie die zo droog een wenkbrauw optrekken. Méésterlijk gewoon XD

‘Wacht even,’ zei hij langzaam, ‘Harry, je gaat niet Dougie’s hersens inslaan als hij wint, toch?’
Dougie werd direct vuurrood, maar Harry trok alleen zijn andere wenkbrauw ook op terwijl hij niet antwoordde. Daardoor klapte Tom enthousiast in zijn handen. ‘Het is inderdaad gelukt! Yes!’

En hier ook XD

Nou ja, conclusie: Dit was een geweldig stuk, en ik wil heel snel meer! <3

[Fenna]

HAHAH. Omijngod. Ik heb weer echt moeten lachen bij deze stukken (had de vorige ook nog niet gelezen.. )
Maar gosh, dit is echt ge-ni-aal:

" Tom sloeg een kussen naar zijn hoofd, om vervolgens te roepen: ‘Danny was vreselijk! Hij heeft met ieder Spaans meisje gepraat dat hij tegenkwam en het bleef soms niet eens bij praten…’
Danny grijnsde onschuldig. ‘Tom was liever over de boulevard aan het skaten of zo. Wat trouwens ook heel erg leuk was, volgens mij heeft iedere bejaarde daar wel iets naar ons geroepen.’ "

Echt kei gaaf, haha.

Wederom très bien, mademoiselle Imke!

[Imke]

Haha, ik heb echt een rotdag, maar die weten jullie dan weer helemaal op te vrolijken! Mafalda, super bedankt, je laat mij nog meer lachen met je reactie dan jij om mij verhaal! XD Thank you so much! Fenna, jij ook bedankt love, jullie zijn geweldig <3

Bij het volgende stuk is het misschien leuk om de twee liedjes te luisteren, waar het hier over gaat.
De eerste is Room On The Third Floor (http://www.youtube.com/watch?v=cLj0a1OC5QI) en de tweede is Five Colours In Her Hair (http://www.youtube.com/watch?v=h76uVRSJ5bc). Enjoy!

~

Nu Tom en Danny weer thuis en wel waren, leek het voor Harry alsof de tijd sneller voorbij raasde dan ooit. Voordat hij het in de gaten had, was er alweer een chaotische, maar erg gezellige week voorbij en besloot Tom dat ze nu maar eens moesten gaan beginnen met het maken van hun muziek. Ze waren tenslotte een band, niet alleen een vriendengroep die gewoon gezellig bij elkaar in huis woonde.
Zodoende vestigden de jongens zich gewapend met pen, papier en gitaren aan de keukentafel, waar ze veel tijd door begonnen te brengen. Ze spendeerden uren aan het verbeteren van songteksten en het uitproberen van nieuwe melodieën op de gitaar. Vooral Danny was daar erg goed in. Tom bleek een uitzonderlijk getalenteerd iemand met songteksten en Dougie pikte zijn baspartijen vlug op.
Het eerste nummer waarmee ze zich bezig hielden, was het eerste lied dat Tom en Danny ooit samen hadden geschreven. Het ging over een slecht onderhouden hotelkamer die niet bepaald aan alle eisen voldeed. In het begin had Harry één wenkbrauw opgetrokken; een kapotte hotelkamer als onderwerp van een lied waarmee ze een hit wilden scoren? Was dat het soort muziek dat ze wilden gaan maken? Hij durfde zijn twijfels nog niet meteen hardop uit te spreken, maar kreeg het er wel even benauwd van.
Maar al vlug kwam hij erachter dat het lied zo gek nog niet was, vooral toen Danny een paar van zijn ideetjes liet horen. Vol enthousiasme gingen ze met zijn vieren aan de slag om het lied nog meer te verbeteren en daarom verplaatsten ze al hun bezigheden naar de muziekkamer.
Harry’s vaste plaats werd natuurlijk achter het drumstel. Danny zat meestal op een kruk in het midden van de kamer met één van zijn gitaren, terwijl Dougie zich altijd in kleermakerszit in de hoek op de grond nestelde, zijn basgitaar binnen handbereik. Tom verschoof van bureau naar piano en weer terug, bezig met van alles tegelijk. Dit werkte prima, vooral toen ze van elkaar ondervonden hoe creatief ze stuk voor stuk eigenlijk waren. Samen bedachten ze dingen die niet altijd even serieus waren, maar waar ze dan wel hard de slappe lach om kregen zodat er allesbehalve een werksfeer hing, terwijl er toch gewerkt werd. Harry had nog nooit zoiets meegemaakt en genoot van ieder moment dat ze samen doorbrachten.
Room On The Third Floor, dat werd de titel van het lied over de hotelkamer. Ze bleven er aan sleutelen, totdat ze het lied echt even niet meer konden zien of horen en besloten om iets anders te gaan creëren.
Tom en Danny kwamen enthousiast aanzetten met een andere tekst, waardoor Harry opnieuw zijn wenkbrauw optrok. Geen hotelkamers dit keer, maar een meisje met geverfd haar. Vijf verschillende kleuren maar liefst, vijf!
Maar opnieuw werd Harry al vlug van gedachten veranderd toen Danny zo’n beetje het complete lied al op de gitaar speelde. Het lied had een ontzettend vrolijk deuntje dat erg aanstekelijk was en daardoor knapte Harry zo’n beetje uit elkaar van opwinding: wat als mensen dadelijk rondliepen met hun liedjes in hun hoofd?
Meer kon Harry zich op dit moment niet wensen. Echt niet. Dit voelde zo ongelooflijk goed.

Twee weken brachten ze zo’n beetje non-stop door in de muziekkamer. Ze verlieten de ruimte alleen om te eten, naar de wc te gaan, te douchen of te slapen, totdat ze besloten hun manager te bellen. Tom vond dat hij het namelijk ook maar eens moest horen en zijn mening moest geven over de muziek.
Zo gezegd, zo gedaan. De volgende dag kwam Fletch al meteen langs, waarvoor Harry toch wel een beetje zenuwachtig was. Hij had nog nooit echt getwijfeld over wat hij aan moest trekken, maar hij wilde wel een beetje een goede eerste indruk maken op hun manager.
Tom leek een beetje nerveus toen hij Fletch voorging de muziekkamer in en hij wierp Harry en Dougie een waarschuwende blik toe, hoewel dat niet eens nodig was. Fletch was namelijk een hartelijke man, waarbij ze zich allemaal direct op hun gemak voelden.
‘Aangenaam, aangenaam!’ riep hij vrolijk toen hij de jongens één voor één afging om hen een hand te geven. ‘Ik heb zoveel positieve dingen over jullie gehoord van Tom, ik hoop dat die allemaal kloppen.’ Hij grijnsde breed, terwijl Tom zich een beetje rood achter hem probeerde te verschuilen.
‘Nou, ik zou zeggen, laat eens wat horen van wat jullie al hebben!’ zei Fletch, die plaatsnam op de bureaustoel. ‘Ik ben benieuwd.’
Nerveus schuifelden de jongens naar hun plekjes, hoewel Dougie de grond nu verruilde voor een kruk en Tom dit keer definitief voor de pianokruk koos.
‘Beginnen met Five Colours In Her Hair?’ mompelde Harry toen niemand echt wist hoe te beginnen. De jongens knikten instemmend en zo begonnen ze met spelen. Harry zag hoe verrast Fletch opkeek bij het horen van het vrolijke lied en dat zorgde ervoor dat hij enthousiast begon met drummen.
Het lied ging goed. Gewoon goed. Ze hadden het inmiddels ook wel vaak geoefend, maar het gaf een goed gevoel dat dat oefenen niet voor niets was geweest.
‘Bravo!’ riep Fletch toen het lied af was gelopen en hij applaudisseerde enthousiast. ‘Ja! Ik wist dat ik goed zat met jullie, ha.’
Een blos kroop over Harry’s wangen en hij zag dat ook de rest van de jongens niet wisten waar ze moesten kijken. Fletch vond het goed! Dit ging helemaal goed komen.
Ze lieten ook nog hun andere lied horen, waar Fletch ook erg van onder de indruk was en besloten het te vieren met een biertje beneden. Fletch bleef niet lang, maar de jongens bleven samen nog de rest van de dag doorfeesten.
‘Ha! Ik zei toch dat we het gingen maken!’ bleef Tom maar roepen, gevolgd door luid gejuich van de rest.
‘Op ons!’ riep Danny voor de honderdste keer, waarna ze allemaal met hun flesjes proostten. ‘Op McFly!’

[Lessie]

Yeah! Super! Gewéldig stuk dit I love it! Je schrijft echt heel erg mooi op een vlotte manier, Imke. Knap
Ga zo door, zou ik zeggen! En ik wil meer en meer en meer xD

[Fenna]

Haha, ik had deze al eerder gelezen, maar nog steeds <3 woooh.

Ik vind echt nogsteeds so typisch dat de manager Fletch heet :') geniaal!
nicenicenice <3

[Imke]

Agnes, haha, super bedankt! Echt tof dat je het nog steeds leest! Fenna, haha, definitely true. Thanks!

~

Hoofdstuk 5.

Vanaf het moment dat Fletch voor het eerst hun muziek had gehoord, was alles, maar dan ook werkelijk alles in sneltreinvaart gegaan. Ze waren nu een half jaar verder en hadden hun eerste album al een hele tijd uit. Optredens waren in het begin ontzettend vreemd en zenuwslopend geweest, vooral het allereerste grote optreden, maar inmiddels begonnen de jongens eraan te wennen. Of tenminste, Harry, Tom en Danny wel. Dougie niet. De arme jongen leek nog iedere keer flauw te vallen zodra hij zichzelf het podium van een uitverkochte zaal opsleepte. Het leek alsof hij zich het liefst direct om zou draaien om weg te lopen, maar hij beet zich er altijd dapper doorheen. Aan het eind van een optreden was hij altijd het snelst van het podium af, maar dat probeerden de andere jongens een beetje goed te maken door zelf nog wat langer te blijven. Ze wisten dat Dougie het moeilijk vond.
Harry genoot. Hij genoot van alles wat er gebeurde en liet het meeste maar over zich heenkomen. De optreden gaven hem zo’n enorme adrenalinekick dat hij zijn drumstel half door het podium heen ramde, maar dat maakte niet uit. Het was geweldig om daadwerkelijk fans te hebben, hoewel dat in het begin ontzettend vreemd was geweest. Vooral de eerste keer toen hij naar de supermarkt ging en er een meisje naar hem toe kwam voor een handtekening. Harry had daar nog nooit bij stilgestaan en vond dat hij een enorm lelijk handschrift had, maar had toch een krabbeltje gezet. Het was niet bij die ene keer gebleven.
Het enige waar Harry moeilijk aan kon wennen, waren de media. Sinds hun eerste album en concert, verschenen ze in een razendsnel tempo in ontelbaar veel tijdschriften, op televisie, op de radio en wist hij veel waar nog meer. De vreemdste ervaringen waren toch als hij door kennissen op werd gebeld met de vraag of hij echt met die of die aan het daten was, of als hij zichzelf tegenkwam in de muziektijdschriften die hij altijd al had verslonden.
Danny had er ook veel plezier in. Die hield wel van alle spotlights die telkens op hem werden gericht, door zijn gekheid en aanwezigheid. Hij had de meeste humor van de band en in interviews wist hij ook altijd iedereen in te pakken met zijn stomme opmerkingen. Aangezien zijn uiterlijk er ook mocht zijn, groeide hij tot het populairste lid van de band. Harry vond dat niet erg. Hij vond de aandacht ook niet erg, maar om nou continu zo achtervolgd te worden door iedereen… Daar bedankte hij voor.
Tom genoot overal vooral in stilte van. Het was mooi om te zien hoe hij kon genieten van een interview of optreden. Samen met Danny grapte hij ook wat af, maar het echte genieten deed hij vooral in zichzelf. Soms kon hij opmerkingen vanuit het niets maken over hoe gelukkig hij was en dat waren de momenten waarop ze alle vier beseften hoeveel geluk ze hadden gehad en hoe ver ze al waren gekomen.
Dougie, daarentegen, had geen idee hoe hij met al het succes om moest gaan. Hij was natuurlijk nog erg jong en dat was te merken. De fans vonden hem het meest schattig, iets waar hij absoluut niet tegen kon.
‘Ik wil niet schattig zijn,’ klaagde hij vaak, waarop Danny meteen bovenop hem dook om in zijn wangen te knijpen en liefkozende geluidjes te maken.
In interviews hield Dougie zich meestal stil. Hij durfde niets te zeggen en als er al iets uitkwam, was dat meestal niet veel zinnigs. Daarom had Tom hem subtiel verteld dat hij misschien maar zo min mogelijk moest zeggen, voor er genante dingen naar boven zouden komen waarvan de buitenwereld niets af hoefde te weten. Dougie was knalrood geworden en had dat advies dan ook direct opgevolgd.
De vriendschap tussen de jongens was sterk. Ze waren aan elkaar gewaagd, omdat ze alles met zijn vieren moesten doen en dat was af en toe flink lastig. Op sommige momenten was Harry de jongens plotseling helemaal zat en wilde hij tijd voor zichzelf, hen even niet meer zien. Als ze thuis waren, kon hij zich terugtrekken in zijn slaapkamer, wat hij dan ook deed, maar als ze ergens in het openbaar waren, was dit onmogelijk. Soms was het vervelend, maar hij sloeg zich er wel doorheen.
Het was speciaal hoe ze met elkaar omgingen. Ze vertelden elkaar eigenlijk meteen als ze het ergens niet mee eens waren (Dougie wat minder, maar hij maakte langzaamaan vooruitgang) en hadden voornamelijk heel veel lol samen. Hun humor paste bij elkaar, wat goed uitkwam, want zo lachten ze zich meestal de hele dag kapot. Het was bijna altijd gezellig in het McFly-huis, zoals het nu genoemd werd door fans en media.
Het enige struikelblok was dus Dougie. Zijn karakter was niet zo makkelijk te veranderen en daar liepen de jongens vaak tegenaan. Hij was vooral erg stil en teruggetrokken, waardoor ze niet altijd wisten wat ze konden verwachten. Het liefst sloot Dougie zich op in zijn kamer met zijn hagedissen, maar Harry, Tom en Danny hadden inmiddels geleerd dat ze hem daar gewoon weg moesten sleuren. Hij kon erg gezellig zijn, als hij wat meer loskwam en dan vergaten ze allemaal hoe schuw hij normaal was. Maar meestal moesten ze door zijn harde pantser heen duwen om iets uit hem los te krijgen. Dougie wist gewoon niet hoe hij met alle plotselinge aandacht om moest gaan en vond het allemaal doodeng.
Harry vroeg zich af of Dougie’s houding misschien ook met zijn ouders te maken kon hebben, maar daar zweeg hij verstandig over. Hij had Dougie beloofd om er niets over te zeggen, dus dat deed hij dan ook niet. Toch was het opvallend dat Harry meestal juist degene was die Dougie aan het praten kreeg. Harry deed niets speciaals daarvoor, maar tot zijn eigen stomme verbazing begon Dougie juist meestal met praten als Harry dat ook deed. Bij Tom en Danny deed hij dat nauwelijks en die hadden dat ook wel in de gaten, maar waren allang blij dat hij praatte met Harry erbij.
‘Hij kijkt tegen je op,’ grapte Danny op een dag, toen Dougie onder de douche stond. Harry was rood geworden en had gezegd dat Danny zijn kop dicht moest houden, maar die opmerking had hem wel aan het denken gezet. Klopte dat? Waarom zou Dougie in vredesnaam tegen hem opkijken? Daar had hij totaal geen reden voor.
En toch begon Harry daardoor meer naar Dougie te trekken. Hij vond het een verademing dat de jongen eindelijk eens wat meer uit zijn schulp kwam en als hij daar invloed op had, wilde hij daar graag bij helpen. Het waren juist de kleine dingen waarbij Harry meer met Dougie omging; naast hem zitten in de auto of bij interviews, hem meer betrekken bij groepsgesprekken, hem met fotoshoots wat meer naar voren duwen en noem het maar op. Tom vertelde Harry dat hij er erg blij mee was dat Harry zoveel aandacht aan Dougie’s positie in de band besteedde.
‘Echt, zonder jou zou men nog gaan denken dat McFly uit drie leden bestond. Gelukkig komt Dougie nu ook wat meer naar de voorgrond.’
Harry glimlachte alleen maar.

[Lessie]

Aww Wat is Harry toch lief! Ik ben echt benieuwd wat Doug allemaal heeft meegemaakt in zijn veleden.. want dit gedrag krijg je alleen als je iets vreselijks hebt meegemaakt. Tenzij het gewoon zijn karakter is, maar dat denk ik niet.

Je hebt dit stuk heel mooi omschreven. Het gaat welsnel, maar je kan natuurlijk niet eeuwig doorgaan op hetzelfde xD Daarom ben ik wel blij dat er wat vooruitgang in komt. Goed gedaan, meis!

[Melian]

Woaaaaah!
*struikelt binnen*

Sorry sorry sorry, ik had nog niet eens gereageerd op je vorige stuk!
*schaam*
Ik heb op het moment alleen een beetje last van mijn arm en dat is... lastig typen
Dus vandáár, maar nu haal ik mijn schade in! *knikt*

Eerst je eerste stuk.
*zet muziek aan*
Aahh, ik vind het heerlijk om te lezen dat die vier zich eindelijk een beetje samen voelen! ^^ Eén band, niet vier muzikale jongens. Love it
En toen schoot ik in de lach:
Hij had nog nooit echt getwijfeld over wat hij aan moest trekken, maar hij wilde wel een beetje een goede eerste indruk maken op hun manager.
Don't ask me why, maar daar moest ik heel hard om lachen

Nu je tweede stuk ^^
Woaha, en toen was er opeens een enórme tijdsprong! Niet dat ik dat erg vind ofzo, maar het verbaasde me even. Oh wacht, het liedje is afgelopen. *zet andere aan*
Waar was ik.
Oh ja. Tijdsprong! Geweldig dat het de goede kant op gaat met de band! De beschrijving van de vier jongens, hoe ze elk verschillend reageren op het succes, vind ik echt prachtig gedaan ^^ En Dougie's "Ik wil niet schattig zijn"-opmerking, méésterlijk
En ik vind Harry net als Agnes ook lief ^^ Echt geweldig omschreven hoe Harry Dougie een beetje uit zijn schulp trekt. Zie je wel Harry, Dougie valt écht mee! Hehe ^^

Zo, heb ik nu mijn schade ingehaald? *kijkt lief*
Krijg ik nu meer?
*smile* <3

Oh woeps, en wat ik ook nog ging zeggen: ik had nog nooit iets van McFly gehoord, maar ik vind die twee nummers echt leuk!

[Imke]

Agnes, er is niet echt iets specifieks dat Dougie heeft meegemaakt, het is gewoon zijn karakter. Zijn leven is totaal op zijn kop gezet door de plotselinge populariteit van McFly en ook het feit dat zijn vader er vandoor is gegaan, speelt een rol. Maar er is verder niets in zijn verleden gebeurt dat dit heeft veroorzaakt ^^ Thanks anyway!
Melian, haha. Ja, die tijdsprong was echt nodig, ik wilde niet meer blijven hangen bij het voorgaande. Vanaf nu gaat het waarschijnlijk allemaal wat sneller, totdat ik bij mijn plotuitwerking kom. Want jaaaa, die komt ook ooit nog XD En woei, go you dat je die nummers leuk vindt!

~

Naarmate de tijd vorderde, begonnen de jongens het uitgaansleven steeds meer te ontdekken. Ze realiseerden zich hoe makkelijk het was om bij clubs naar binnen te komen en hoe makkelijk het was om meisjes om hun vingers te winden. Vooral Danny bleek hierin erg gespecialiseerd. Ze hoefden maar ergens een club binnen te stappen, of ze werden omgeven door meisjes. Meisjes, meisjes, meisjes. In het begin vond Harry het nogal eng, maar na een tijdje wist hij die houding volledig van zich af te zetten. Hij genoot met volle teugen van een avondje uitgaan en liet zich dan ook vaak helemaal gaan. De kunst was om zo min mogelijk door de media gesnapt te worden als één van hen weer eens een meisje had en dat wilde nog wel eens mislukken. Toch konden ze zich daar niet echt druk om maken, hoewel Danny op moest gaan passen met zijn reputatie.
‘Waarom zijn we in vredesnaam niet eerder beroemd geworden?!’ schreeuwde Danny in Harry’s oor toen die langsliep.
Het was een zaterdagavond en zoals gewoonlijk waren ze de eerste club die ze tegenkwamen binnengegaan. Harry grijnsde breed toen hij zag dat Danny alweer een blond meisje aan zijn arm had hangen. Danny knipoogde en liep door, het meisje zachtjes in haar zij porrend. Harry stond met Dougie nog aan de zijkant. Tom was er vandoor met een meisje dat hij al vaker had gesproken met uitgaan en blijkbaar nog kende van vroeger.
‘Kom op, Doug, dansen!’ probeerde hij tevergeefs, maar Dougie keek met grote ogen naar de enorme menigte op de dansvloer. Hij schudde heftig zijn hoofd.
Dougie ging niet vaak mee als ze uitgingen. Meestal met een simpele smoes: ‘Mijn hagedissen zijn ziek.’ ‘Ik moet nog wat liedjes oefenen.’ ‘Ik zou naar mama en Jazzie toegaan vanavond.’
Tom en Danny lieten het er maar een beetje bij, maar vanavond had Harry hem meegesleept. Nu zag hij in waarom dat misschien niet de slimste zet was.
‘Waarom niet?’ riep Harry, die zich naar Dougie toe had gebogen om zich verstaanbaar te maken. ‘Dansen! Feesten! Meisjes scoren!’
Dougie werd knalrood en schudde opnieuw zijn hoofd. Harry zuchtte.
‘Meegaan zul je.’ Hij pakte Dougie’s dunne polsen vast en trok hem mee de dansvloer op. Harry begon als een gek te dansen, terwijl Dougie zwetend van schaamte tegenover hem bleef staan en Harry aanstaarde alsof er wortels uit zijn oren groeiden.
‘Kom – op!’ schreeuwde Harry en hij trok Dougie mee in zijn dans. Die kneep zijn ogen dicht en riep toen: ‘Ik vind dit niet zo leuk!’
Harry deed alsof hij de kleine jongen niet hoorde en begon dichter naar twee meisjes te dansen, die daar meteen op ingingen. Korte rokjes, lage truitjes… Een makkelijk, maar geweldig doel, zoals altijd. De meisjes kwamen bij hen dansen en Harry hield zich meteen bezig met het bruinharige meisje, terwijl het blonde meisje achter Dougie begon te dansen. Die kreeg ogen zo groot als schoteltjes, voornamelijk toen het meisje zijn handen vastpakte, en wilde zo te zien het liefst hard wegrennen. Harry gaf hem echter een waarschuwende blik en ging dichter tegen zijn meisje aandansen, om het goede voorbeeld te geven.
‘Zou je tegen je vriendin kunnen zeggen dat ze gewoon voor hem moet gaan? Vanavond mag hij er echt tegenaan,’ mompelde Harry in het oor van zijn meisje, dat meteen hard begon te lachen. Ze knikte en danste naar haar vriendin, om vervolgens iets in haar oor te fluisteren. Dougie keek smekend naar Harry, maar die knipoogde dat het goed zat. Zijn meisje kwam weer naar hem toe en Harry sloeg zijn armen om haar middel, zijn kin in haar nek en zijn handen op haar buik. Zij ging mee vanavond, dat was iets dat zeker was.
Het blonde meisje deed zo ongeveer hetzelfde bij Dougie, die niet meer wist waar hij het zoeken moest. Hij durfde haar niet tegen te houden en zo leidde de avond ertoe dat ze uiteindelijk met zijn vieren in een taxi naar het McFly-huis zaten. Harry kon het erg goed vinden met zijn meisje (lichamelijk) en het blonde meisje had al iets meer succes. Dougie liet het in ieder geval al toe dat ze hem zoende, ook al was het met tegenzin. Hij was gewoon verlegen.
Toen ze eindelijk thuis waren, duurde het dan ook niet lang voordat Harry met zijn meisje een weg naar boven zocht. Dougie probeerde nog even wanhopig Harry’s aandacht te trekken. Die liep vlug naar hem toe en fluisterde in zijn oor: ‘Doe het nou maar gewoon. Geloof me, je gaat je er echt niet slechter van voelen.’ Hij grijnsde, knipoogde nog een keer en ging toen met zijn meisje naar boven. Dit beloofde een slapeloze nacht te worden.

[Lessie]

Hahahaha omg xD Yeaah laten we de één na de ander nemen

Leuk gedaan, Imke!

[Melian]

Oh my God...
*gaat plat*

Harry, push die arme jongen toch niet zo! *prikt met vinger* Als Dougie niet mee wil, dan hoeft dat niet, begrepen?
*trekt Dougie mee* Kom maar, die blonde bimbo zoekt maar iemand anders.

Plotuitwerking?
Plotuitwerking?
(En toen typte ik dus pluitotwerking? XD)

Nu heb je me heel erg nieuwsgierig gemaakt!
...
Dat was ik al.
Nog nieuwsgieriger <3

[Joepie!]

Hey!
Wauw, wat kan jij mooi schrijven, zeg! Ik heb het hele verhaal in één keer gelezen en vond het echt geweldig!
Ik werd echt helemaal in het verhaal gezogen
Ik kan niet wachten tot je meer schrijft

[Imke]

Agnes, hahaha, zo denken ze er wel over ja! xD Dank je!
Melian, haha. Ik hoop dat het aan je eisen gaat voldoen... Ik vraag me alleen af of iemand verwacht wat er gaat gebeuren xD. Nou ja, daar kom ik vanzelf bij! Thanks!
Joepie, joepie, een nieuwe lezer! Wat leuk dat je het allemaal hebt gelezen, geweldig dat je daar zomaar de tijd/zin voor hebt genomen, wieeh! Heel erg bedankt, dat waardeer ik echt.

Sorry dat het zo lang heeft geduurd, maar ik heb het belachelijk druk gehad. Ik heb ook een poging tot NaNoWriMo gedaan, waardoor ik mijn Puddje een beetje links heb laten liggen (*aait verhaal*), maar NaNo heb ik niet gehaald en nu ben ik dus weer terug. Het gaat op het moment een beetje moeizaam met schrijven, ik moet er weer even inkomen en ik weet op het moment even niet hoe ik verder moet gaan, maar geen zorgen. Ik vind er wel iets op Tot zover nog even een stukje waarvan ik een gedeelte had liggen. Enjoy!

~

De volgende ochtend werd Harry in zijn eentje wakker. Slaperig kwam hij overeind, wreef moeizaam in zijn ogen en een beetje verbaasd zag hij hoe zijn bed verder leeg was. Blijkbaar was het meisje al naar huis. Hij haalde zijn schouders op; veel meer met haar zat er toch niet in, dit bespaarde hen alleen maar wat ongemakkelijke situaties.
Met een duf hoofd begon hij zich aan te kleden en maakte zijn weg naar beneden, waar hij een bijna lege keuken aantrof. Bijna.
Dougie lag met zijn hoofd op zijn armen op tafel en gaf geen kick toen hij voetstappen hoorde. Hij had een kop koffie voor zich staan en de krant naast zich liggen, waardoor Harry een wenkbrauw optrok. Dougie lustte geen koffie en las al helemaal nooit de krant. Problemen dus.
‘Goedemorgen.’
Dougie reageerde niet.
‘Hoi?’ probeerde Harry nog, maar nog steeds geen reactie. ‘Dougie? Wat is er? Hoe was het vannacht?’
Nu kwam Dougie wel overeind, met het brakste hoofd dat Harry ooit had gezien. Verbaasd keek hij hem aan.
‘Geweldig,’ mompelde Dougie en hij legde zijn hoofd weer neer. Een beetje bezorgd ging Harry naast hem zitten.
‘Dougie, wat is er?’
Het bleef even stil en toen tilde Dougie opnieuw zijn hoofd op. ‘Hoor ik er nu dan eindelijk bij?’ fluisterde hij schor.
Harry staarde hem aan. ‘Waar heb je het nu weer over?’
‘Dat was toch de bedoeling? Je wilde toch dat ik eindelijk eens met een meisje zou slapen zodat ik er pas echt bij hoor? Nou, ik heb het gedaan, hoor!’ Met een schrapend geluid schoof hij zijn stoel naar achteren, stond hij op en rende hij de keuken uit.
Stomverbaasd bleef Harry achter in de keuken, terwijl hij zich afvroeg wat er in hemelsnaam nu weer in Dougie’s hoofd omging. Dat was helemaal niet de bedoeling geweest! Zuchtend sloeg hij Dougie’s koffie achterover die nog op tafel stond en liep toen ook de trap op. Dougie’s kamerdeur was dicht, maar niet op slot. Hij klopte zachtjes aan. Geen reactie. Daarom opende hij langzaam de deur, om Dougie op de grond bij de hagedissenkooi aan te treffen. Hij zat in kleermakerszit op het tapijt, had één van zijn hagedissen in zijn handen en keek niet op toen Harry binnenkwam.
‘Dougie, dat was helemaal niet de bedoeling. Hoe kom je daar in godsnaam bij?’
Dougie aaide zijn hagedis en keek niet op toen hij antwoordde: ‘Nou, gewoon. Waarom moest ik anders per se met een meisje slapen?’
Harry slaakte een diepe zucht en plofte naast Dougie neer op de grond. ‘Ik dacht dat jij het ook wel zou willen. Kom op, je bent bijna zeventien!’
‘Oh.’
Onderzoekend keek Harry hem aan. ‘Vond je het niet leuk?’
Dougie haalde zijn schouders op.
‘Ik dacht dat je het wel leuk zou vinden als je het eenmaal gedaan had.’
Dougie haalde opnieuw zijn schouders op.
‘Oké, sorry, Doug. Ik wist niet dat je het niet wilde! Ik dacht echt dat je het wel zou willen. Sorry!’
Dougie slikte. ‘Is goed.’
‘Nee, dat is het niet. Sorry, Doug, het spijt me echt. Waarom luisterde je in vredesnaam naar me als je niet wilde?’
Dougie werd rood en draaide zich om, om zijn hagedis terug te zetten in zijn kooi en zo Harry niet aan hoefde te kijken. ‘Gewoon. Zullen we het er maar gewoon bij laten? Gebeurd is gebeurd.’
Harry wachtte nog even af of hij zich zou bedenken, maar hij bleef Harry smekend aankijken. Die zuchtte en stond op.
‘Oké, als jij het er niet meer over wilt hebben. Sorry. Gekkerd die je ook bent.’ Hij woelde Dougie’s haar door de war, die Harry een mep gaf en zei dat hij op moest rotten. Harry grijnsde en wist dat het wel weer goed zat. Daarom liep hij de kamer uit en liet Dougie in zijn eentje achter.

[Melian]

Aww =(
*knuffelt Dougie*
Ik meen het, hoor, kom maar bij mij, ik ben wel lief voor je!

Nah, *klakt met tong*
Harry en Dougie zijn eigenlijk best wel lief met z'n tweeën
En jij weet het zo meesterlijk neer te zetten, die sféér *smile*
Ik word altijd blij als ik dit lees - tenminste, als het een blij stukje is. En als het géén blij stuk is maar juist verdrietig, dan word ik er ook verdrietig van.
Nou, wat ik eigenlijk probeer te zeggen is dat je het zó schrijft, dat ik helemaal in die personages zit (dat klonk fout XD) en.. Ah, ik vind het gewoon zo heerlijk ^^

Kom maar op met de rest! *wenkbrauwwiebel*

[Lessie]

Nou, Melian neemt mijn woorden in de mond Nou weet ik niets meer te zeggen! Njaa, ik vind het zoals gewoonlijk gewoon fantastisch goed gedaan, Imke Ga zo door!

[Joepie!]

Jeej, een nieuw stukje!
Ik blijf met plezier meelezen
Ik ben het helemaal met Melian eens, je zet de sfeer echt geweldig neer

[Imke]

Melian, hihi, dat klonkt best fout ja xD Maar wel super lief, dank je! <3
Agnes, haha, ik ben nog steeds blij dat je het altijd weer leuk vindt, dank je!
Joepie, yeah, dank je! Dat is echt goed om te horen!

Jep, het heeft weer eeuwen geduurd. Maar ja, als men eens wist hoe druk een mens het kan hebben... Verschrikkelijk. Echter kan ik het schrijven nooit té lang laten liggen, dan word ik gek. En en en ik weet eindelijk hoe ik verder moet! Ik zat even vast, maar ik weet het weer! Dus hier een nieuw stuk, hope you guys enjoy it

~

In de keuken besloot hij om een eitje voor zichzelf te bakken. Net toen hij daarmee aan de slag ging, klonk er achter hem een slaperig ‘goedemorgen’ en kwam Tom met een duf hoofd de keuken in geschuifeld. Harry groette hem en gooide er nog een ei bij in de pan, omdat Tom altijd eieren at de ochtend na een avondje uit. Vreemd ritueel eigenlijk.
‘Hey, Harry,’ begon Tom, die neerplofte op de keukenstoel en de krant naar zich toeschoof, ‘heb je eraan gedacht dat Dougie volgende week jarig is?’
Harry pakte wat boterhammen en knikte. ‘Ja. Ik heb alleen geen idee wat ik voor hem moet kopen. Hij weet ook niets te vragen.’ Hij draaide zich om en zag hoe Tom hem bedachtzaam aankeek.
‘Nee, inderdaad. Maar ik zat te denken…’ Hij geeuwde luid en strekte zich even uit. ‘Wat denk je ervan om een klein feestje voor hem te geven? Gewoon hier thuis, een verrassingsfeestje?’
Er verscheen meteen een lach op Harry’s gezicht. ‘Ja! Dat is een super idee! Denk je dat hij dat leuk vindt? Omdat hij… nou ja, er nou niet bepaald van houdt om in de spotlights te staan.’
Tom schudde zijn hoofd. ‘Dit moet hij wel leuk vinden, toch? Het is voor een klein, vertrouwd gezelschap.’
Harry zette het gas wat lager. ‘Wie had je allemaal in gedachten?’
Op zijn vingers begon Tom af te tellen: ‘Jij, ik, Danny en Dougie natuurlijk. Dan dacht ik nog aan Jazzy, zijn zusje. Vicky, Danny’s zus. Carrie, mijn zusje.’
Harry grijnsde bij alle opsommingen over alle zusjes, maar wachtte totdat Tom klaar was.
‘Verder denk ik dat jij het wel leuk vindt om Ryan uit te nodigen, die heb je ook al een tijdje niet meer gezien, of wel?’
Harry knikte enthousiast. ‘Ja, dat zou ik wel leuk vinden. Hm, en dat meisje waarmee Danny de laatste tijd vrij close is? Of is dat geen… blijvertje?’ Hij verborg een glimlach.
Tom schoot in de lach. ‘Dat is bij Danny altijd de vraag natuurlijk… Nou ja, ze lijkt me wel gezellig, die Emma. Laten we haar ook maar uitnodigen. En…’ Hij sloeg zijn ogen een beetje beschaamd neer. ‘Vind je het goed als ik Giovanna ook uitnodig?’
‘Giovanna? Dat is dat meisje van het uitgaan, toch?’
Tom knikte met een rood hoofd.
‘Natuurlijk! Gezellig toch!’ Harry gooide intussen de eieren op brood en gaf een bord aan Tom, die meteen aanviel. ‘Hoe is het met haar?’
Tom kauwde vlug door, slikte moeizaam een hap door en antwoordde: ‘Best goed, eigenlijk. Ik heb gisteravond weer heel lang met haar bij zitten praten en ja… Het is nog steeds gezellig met haar. We spreken binnenkort ook weer wat af.’
Harry gaf hem een klap op zijn schouder. ‘Kijk, dat is nou nog eens goed nieuws!’ Ook hij nam een hap van zijn boterham met ei en Tom grijnsde een beetje opgelaten.
‘We moeten nog wel wat dingen regelen,’ veranderde hij van onderwerp. ‘Doen we het gewoon ‘s avonds op Dougie’s verjaardag?’
Harry knikte. ‘Lijkt me een goed plan.’
Ze begonnen van alles te bedenken, van koekhappen tot aan strippokeren toe en terwijl Tom alles opschreef, lachten ze zich kapot. Zodra ze een hele waslijst aan klusjes en uitnodigingen hadden gemaakt, leunden ze tevreden achterover en sloegen ze hun handen tegen elkaar.
‘Dit gaat een leuk feest worden,’ zei Tom en Harry kon niets anders dan daarmee in te stemmen.

De rest van de week probeerden ze zoveel mogelijk in het geheim te regelen. Dougie leek niets in de gaten te hebben en alles liep gesmeerd. Zodra Harry en Tom Danny hadden ingelicht over hun plannen, was die ook enthousiast mee gaan helpen. Hij had er alleen de meeste moeite mee om het verborgen te houden voor Dougie, waardoor er nogal wat lastige situaties ontstonden. Toch lukte het hen gelukkig om niets te zeggen.
Ze verstuurden de uitnodigingen, regelden versieringen, eten en drank, lieten de buren alvast weten dat er een feest zou zijn in verband met geluidsoverlast en zochten alvast muziek uit. Hoe dichter ze bij de dag van Dougie’s verjaardag kwamen, hoe meer zin ze er alle drie in kregen. Dougie had nog altijd niets in de gaten, wat het alleen maar leuker maakte.
De dag van het feest brak al vlug aan. Zodra Harry wakker werd, had hij meteen een kriebelig gevoel in zijn buik, zoals altijd als hij ergens naar uitkeek en dat moment er eindelijk was. Hij stond vlug op en zodra hij aangekleed en wel was, verscheen hij in de keuken. Tom en Dougie zaten al aan tafel te ontbijten, Danny lag zoals gebruikelijk nog in bed.
‘Morgen!’ riep Harry opgewekt en hij deed alsof er niets bijzonders aan de hand was. Hij knipoogde achter Dougie’s rug naar Tom, die een grijns onderdrukte. Fluitend ging Harry aan de slag met een bakje cornflakes, totdat hij merkte dat Dougie hem met grote ogen aankeek.
‘Wat?’ vroeg hij op onschuldige toon en hij ging met zijn kommetje cornflakes aan tafel zitten. Dougie slikte, maar schudde zijn hoofd en zei niets. De stilte tussen de jongens werd tijdelijk alleen verstoord door Harry’s lepel tegen het kommetje en het geritsel van de krant, die Tom aan het lezen was.
‘Grapje!’ Harry sprong onverwacht enthousiast op, opende een keukenkastje en haalde daar een slordig pakje uit. Inpakken was nooit echt Harry’s sterkste kant geweest. Hij grijnsde breed naar Dougie en gaf hem een klap op zijn rug. ‘Gefeliciteerd, Doug!’
Dougie begon te stralen en mompelde verlegen: ‘Dank je wel.’ Met een nieuwsgierige blik maakte hij het pakje open, waarna zijn ogen groot werden. ‘Oh! Harry, dat had je echt niet hoeven doen!’ Dolblij stommelde hij van zijn stoel af en vloog Harry in een opwelling om de hals. Die begon te lachen en klopte hem op zijn rug.
‘Je wordt niet iedere dag zeventien.’
Met een rood hoofd van blijdschap viel Dougie terug op zijn stoel, terwijl hij zijn gloednieuwe pet omhoog hield.
‘Die hebben Harry en ik een keer in een winkel bij Haggerston Park gezien!’ vertelde hij trots tegen Tom. ‘Dat je dat onthouden hebt!’
Harry haalde zijn schouders op. ‘Ik wist nog hoe leuk je hem vond.’
‘Yes!’ Blij zette Dougie hem op zijn hoofd, waardoor Harry en Tom moesten lachen. Je kon die jongen met zoiets kleins al zo blij maken.

[Melian]

AH!
Mijn eerste reactie toen ik een nieuw stuk van Pudd zag, was: YEAH
En toen ging ik lezen, en ik vind ze zo lief ^^
Dougie helemaal blij met een pet, wat schattig! (:
[Ik vind hem sowieso schattig, dat even terzijde xD]

Maar, ik weet hier gewoon niets meer over te zeggen? Ik heb eigenlijk alles al gezegd wat er te zeggen valt Het wordt uiteindelijk toch vermoeiend om te horen dat je zo'n fantastische sfeer neerzet, en dat ik dit verhaal geweldig vind ^^

Ik ben blij dat het weer lukt met Pudd

[Joepie!]

Yes! Een nieuw stukje!
Je wil niet weten hoe erg ik hier naar uit heb gekeken
En die reactie van Dougie is echt té schattig!

[Lessie]

Aaah wat is Dougie schattig Echt zoo lief! Ik ben zo benieuwd naar dat feest. Ik wed dat Doug echt gaat blozen en het niet meet durft
Schrijf vlug verder, ik moet weten hoe dit verder gaat! Je schrijft echt enorm verslavend xD

[Imke]

Haha, het is natuurlijk nooit een straf om te horen dat iemand je verhaal leuk vindt! Alle drie echt onwijs bedankt, het doet me zo goed om te weten dat er mensen zijn die dit echt waarderen <3

Sorry dat het weer zo lang heeft geduurd, trouwens. Dat krijg je van school, carnaval, etc... Hier ben ik echter weer! Hopelijk vinden jullie het leuk!

~

Uiteindelijk duurde het niet lang voordat Dougie op het punt stond om te vertrekken. Hij zou zijn verjaardag overdag bij zijn moeder en zusje vieren en ‘s avonds met de jongens in hun huis. Dat kwam Harry, Tom en Danny natuurlijk goed uit, dan hadden zij mooi de tijd om het feestje voor te bereiden. Ze hadden Jazzy op het hart gedrukt om niets te zeggen als Dougie bij hen was.
Toen Dougie dan eindelijk vertrokken was, begonnen Harry en Tom maar vast met het bakken van de taarten. Halverwege de tweede appeltaart kwam Danny de keuken in gestrompeld. Zodra hij op de keukenstoel neergeploft was en geeuwend in zijn ogen wreef, kreeg hij opdracht van Tom om het cadeau alvast op te halen bij het management. Harry had dan wel al een cadeautje namens zichzelf gegeven, Dougie wist niet dat zijn nieuwe pet pas een klein gedeelte was van het cadeau dat hij vanavond nog van de drie jongens samen zou krijgen.
‘Ik heb er zin in!’ joelde Tom toen de tweede taart in de oven stond en ze bezig waren met de versieringen in de woonkamer. Harry vroeg zich voor een seconde af of ze alles niet wat overdreven, maar bedacht zich toen dat dit juist goed was. Ze zouden Dougie eens laten zien dat hij er evengoed bij hoorde!
‘Ik ook,’ stemde Harry dan ook enthousiast met Tom in, terwijl hij een slinger vlaggetjes recht probeerde te hangen.
De rest van de dag waren ze zoet met verschillende last-minute klusjes. Danny kwam halverwege ook binnenvallen en nadat ze zich hadden verbaasd over de schoonheid van het cadeau, hielp ook Danny mee. Tegen etenstijd kwamen ze pas tot de conclusie dat ze vergeten waren om iets te eten voor zichzelf te regelen. Gelukkig was deze situatie gebruikelijk in het McFly huis en werden er dus pizza’s besteld. Zo zaten de drie jongens voor het eerst die dag even rustig onderuit gezakt.
Het duurde echter niet lang, want na een tijdje was iedereen er al: Vicky, Carrie, Giovanna, Emma, Ryan en nog wat andere vrienden die ze uitgenodigd hadden. Het was dus een drukke boel, drukker dan normaal in het McFly-huis. Overal waar Harry kwam, leek het alsof er mensen met elkaar aan het praten waren en dat vond hij geweldig. Met een grote grijns liep hij rond, terwijl hij hier en daar nog wat versieringen recht hing of spullen opruimde. Op een gegeven moment sprong Tom echter haastig op, waarna hij iedereen tot stilte probeerde te manen.
‘Ik hoor een auto stoppen. Vlug, iedereen op je plaats!’
Dat hoefde hij geen twee keer te zeggen; iedereen vloog door de woonkamer heen, op zoek naar een verstopplaats. Driekwart van de aanwezigen eindigde opgehoopt achter de bank en een enkeling zocht toenadering achter een stoel of kast. Harry ging zoals afgesproken achter de deur bij de lichtknop staan en hield zijn adem in. Hier en daar klonk een zenuwachtige giechel, gevolgd door een luid ‘ssssh!’ van een andere kant.
Ze konden al vlug een sleutel in het sleutelgat horen en het geluid van een opengaande deur. Er klonk wat gerommel van jassen en sleutels die neer werden gegooid en toen kwamen de voetstappen dichterbij.
Achter één van de stoelen was het vage silhouet van Tom te zien, die gehurkt zat om er niet boven uit te steken. Harry kon echter wel zien dat hij zijn duim opstak, zodat Harry zijn vinger naar de lichtknop bracht en op het moment dat Dougie een voet over de drempel zette, haalde hij de lichtschakelaar om.
Meteen baadde de woonkamer in het licht en op datzelfde moment sprongen er van alle kanten mensen tevoorschijn, die zo hard mogelijk ‘VERRASSING!’ schreeuwden. Dougie gilde het uit van schrik, tuimelde achterover toen hij tegen de deurpost aan wilde vallen en viel daardoor op de grond. Met ogen zo groot als schoteltjes, een verbijsterde uitdrukking en een razendsnel op en neergaande buik van de schrik, keek hij om zich heen, waarschijnlijk niet bevattend wat hij zag.
‘W-wat…’ piepte hij, maar hij kon verder niets uitbrengen, dus stormde iedereen maar op hem af om hem te feliciteren.
Harry, Tom en Danny sloten achteraan en hezen hem overeind toen ze aan de beurt waren.
‘Nogmaals gefeliciteerd, kerel,’ grijnsde Danny, die Dougie op zijn schouder sloeg en er daarbij voor zorgde dat diens knieën zowat bezweken. ‘En omdat we je zeventiende verjaardag niet onopgemerkt voorbij willen laten gaan, hebben we samen nog een cadeau voor je gekocht. Het is ook een beetje namens de platenmaatschappij, maar vooral namens ons.’
Dougie zei niets, maar staarde hen verbouwereerd aan. Tom, die even weg was gelopen, kwam nu terug de kamer in. Hij schoof een langwerpige kartonnen doos voor zich uit, waar hij een slordig lint omheen had gebonden om het er een beetje feestelijk uit te laten zien.
Iedereen in de kamer keek nieuwsgierig toe, maar Dougie verroerde zich niet. Gespannen keek hij naar het langwerpige cadeau.
‘Nou, kom op.’ Harry pakte Dougie’s arm en trok hem voorzichtig mee naar het midden van de woonkamer, waar het pak stond. ‘Wil je niet weten wat het is?’
‘Jawel,’ fluisterde Dougie, waarschijnlijk zo opgelaten door alle plotselinge aandacht die hij kreeg. Hij knielde aarzelend neer, begon het lint los te maken en probeerde de doos open te maken.

[Melian]

Ahw man! Waarom stoppen op dit moment? o_o
Ik wil weten wat voor cadeau Dougie krijgt! *stuitert*

Sorry, ik ben nog steeds hyper van de 23e (Tokio Hotel live on stage <3) en ik heb echt zitten wachten op een nieuw deeltje Pudd, dus ik was zo blij om te zien dat je gepost had

Het is weer heerlijk, zoals ik inmiddels van je gewend ben. xD
Zo lief dat ze dit doen voor Dougie, en zijn reactie is best wel heel erg grappig. Och arme, hij schrok zich helemaal dood! Hehe, meesterlijk.

Nou ja, het komt er op neer dat ik nog veel hyperder ben geworden door alle vrolijkheid in dit verhaal, wat maar weer eens bewijst dat je ontzettend meeslepend schrijft, en mhihi, ik wil meer. <3

[Imke]

Naah, dank je! Heerlijk om te lezen, zo lief. Hopelijk word je hier ook weer blij/hyper/wat dan ook van en vind je het of course weer leuk om te lezen <3

Dit stuk is vrij lang, maar hopelijk drukt dat de pret niet. Ik kon het alleen, naar mijn gevoel, niet echt op een ander moment splitsen. Dat hoort gewoon niet bij dit stuk!

~

Iedereen dromde zich nieuwsgierig rond hem en de doos heen om te kunnen zien wat de inhoud van de doos nou eigenlijk was. Het duurde dan ook niet lang voordat die helemaal openging en op dat moment klonken er verraste kreten van de feestgangers. Ze begonnen allemaal opgewonden door elkaar te praten en vertelden Dougie meteen om het cadeau uit de doos te halen.
Maar Dougie leek versteend. Hij zat nog altijd geknield naast de doos en was wit weggetrokken. Hij bewoog niet, zei niets en het leek zelfs alsof hij niet meer ademde.
Tevreden keken Harry, Tom en Danny elkaar aan.
Ze hadden deze reactie wel verwacht en waren er dus op voorbereid. Gezamenlijk stapten ze het kringetje toeschouwers binnen en knielden naast Dougie neer, terwijl ze de gloednieuwe basgitaar uit het noppenfolie haalden. Triomfantelijk hielden ze hem omhoog, alsof ze de eerste prijs voor een voetbalwedstrijd hadden gewonnen en zodat iedereen hem goed kon zien.
‘Die is geweldig!’
‘Nog beter dan zijn oude!’
‘De fans gaan het geweldig vinden.’
‘Hijzelf ook, als hij van de schok bekomen is.’
‘Is het roze?’
‘Nee, dat is paars.’
‘Roze! Dat zie je toch zo.’
‘Het is fuchsia,’ reageerden Harry, Tom en Danny in koor, waardoor iedereen hen stomverbaasd aankeek.
Tom haalde zijn schouders op. ‘Dat vertelden ze ons in de winkel tenminste.’
Harry, die had gekeken of Dougie inmiddels al kon bewegen, begon zich nu een klein beetje zorgen te maken. Daarom gaf hij Dougie een zacht duwtje, waardoor die uit zijn trance leek te ontwaken.
‘H-Hallelu-lujah…’ stamelde hij, zijn opengesperde ogen gefixeerd op de basgitaar die de jongens nog steeds vasthielden. ‘D-Dit is niet normaal… Waarom…’
‘Je bent onze bandmaat en beste vriend,’ verklaarde Danny simpelweg, waarop de toeschouwers instemmend knikten.
Dougie schudde ongelovig zijn hoofd. ‘Een nieuwe basgitaar?’ mompelde hij en toen begonnen zijn ogen plotseling te stralen. Voordat iedereen het in de gaten had, vloog hij Harry, die het dichtst bij hem zat, om de hals. Die viel door het plotselinge gewicht achterover, kwam lachend weer overeind en grijnsde breed naar Dougie, die nu ook Tom en Danny dankbaar omhelsde.
‘Ik kan niet zeggen hoe…’ zei Dougie, maar Tom wuifde dat weg.
‘Hoef je ook niet te zeggen. We weten dat je er blij mee bent.’
Danny, die het sentimentele gedeelte nu wel weer welletjes vond, krabbelde overeind en liep naar de stereo-installatie.
‘Let’s party!’

Het feest was ronduit geweldig. Het duurde niet lang voordat iedereen meer dan genoeg gedronken had en in de woonkamer stond te dansen, met feesthoedjes op en glazen drinken in hun hand.
De jongens hadden de nieuwe basgitaar veilig op Dougie’s kamer gezet, zodat er niks mee kon gebeuren. Nu stonden ze zelf net zo hard mee te feesten met de rest van hun gasten. Danny stond op het houten bijzettafeltje en zong luidkeels met I’m So Excited, terwijl hij op afstand danste met zijn zus Vicky, die met Jazzy en Emma op de bank stond en ook compleet uit haar bol ging.
Er klonk luid gelach van alle kanten, terwijl iedereen net zo hard meezong met alle jaren ’70 muziek die op was gezet. Harry, die ook al veel meer ophad dan goed voor hem was, stond met Tom en Carrie te dansen, die ook de tijd van hun leven leken te hebben. Carrie was nog lang niet oud genoeg om te mogen drinken, maar daar leek ze zich niet aan te storen, want zo te zien vermaakte ze zich prima. Niemand had er ook problemen mee dat er zo’n jong meisje was, iedereen leek het zelfs het leukst te vinden om met haar te feesten.
Op een gegeven moment, Harry had geen idee meer hoe het kwam of gebeurde, stond hij met Dougie, Danny en Vicky te dansen. Harry danste vooral met Dougie, die eindelijk ook een klein beetje meer los was gekomen door de alcohol, en Danny met Vicky.
‘Vind je het leuk?’ riep Harry in Dougie’s oor, die meteen heftig knikte.
‘Ik kan alleen niet geloven dat jullie dit echt voor me georganiseerd hebben,’ antwoordde hij en hij wilde nog iets zeggen, maar werd onderbroken door Tom, die hen ineens voorbij sprintte en naar de stereo rende. Hij gaf een draai aan de volumeknop, die haast niet meer verder kon en op dat moment schalde een iets té bekend deuntje uit de boxen.
Danny slaakte een gil van vreugde en iedereen begon meteen luidkeels mee te zingen.
‘Young man! There’s no need to feel down!’
Dougie trok een wenkbrauw op, maar Harry grijnsde breed. Helder denken kon hij toch niet meer, dus kon hij net zo goed meedoen.
‘I said, young man! Pick yourself off the ground!’
Harry sleurde Dougie mee naar het midden van de woonkamer, waar de rest zich nu ook verzamelde en samen zong iedereen nu nog harder mee.
‘I said, young man! ‘Cause you’re in a new town!
There’s no need to be unhappy!’
Harry keek naar de rest en schaterde het uit, terwijl hij zich af aan toe aan iemand vast moest houden om niet om te vallen. Toen het refrein kwam, barstte het feest pas echt los.
‘IT’S FUN TO STAY AT THE YYYYYYY – M – C – A!
IT’S FUN TO STAY AT THE YYYYYYY – M – C – A!
THEY HAVE EVERYTHING FOR YOU MEN TO ENJOY
YOU CAN HANG OUT WITH ALL THE BOYS!’
Ze zwaaiden allemaal met hun armen in de lucht om de beroemde letters uit te beelden, waarbij ze half op de grond lagen van het lachen.
‘Dit is zo heerlijk!’ schreeuwde Danny uit, waarop iedereen instemmend joelde. Harry had nauwelijks meer iets in de gaten om hem heen, ging helemaal op in zijn liedje en duwde Dougie’s armen de lucht in om mee te doen met het liedje. Samen deden ze het dansje, met de rest, waardoor Danny nog harder moest lachen. Iedereen zong, schreeuwde en danste door elkaar heen. Alcohol? Veel te veel.
‘Heerlijk hoe gay jullie doen!’ gierde Danny het met dubbele tong uit. Hij sloeg zijn biertje in één keer achterover en sloeg zijn arm over hun schouders heen. ‘Kom, geef elkaar eens een kus!’
Iedereen begon meteen te joelen en Harry lachte zelf net zo hard mee als zijn omstanders, terwijl hij onverstoorbaar doorging met dansen.
‘Kom oooop!’ Danny ving met moeite een biertje dat hem werd aangegeven en nam meteen een slok. ‘Is leuk, man!’
‘IT’S FUN TO STAY AT THE YYYYYY – M – C – A!
IT’S FUN TO STAY AT THE YYYYYY – M – C – A!
YOU CAN GET YOURSELF CLEANED! YOU CAN HAVE A GOOD MEAL!
YOU CAN DO WHATEVER YOU FEEL!’
‘Kom op! Harry, geef hem een kusje en je krijgt een biertje van me!’
Bier. Dat was het enige woord dat nog tot Harry doordrong en hij begon glazig te grijzen.
‘Voor bier doe ik alles,’ zei hij onverstaanbaar doordat hij met net zo’n dubbele tong als Danny praatte. ‘Kom op, geef me bier!’
Danny, die nog twee flesjes toe kreeg gereikt, schudde zijn hoofd. ‘Eerst doen, dan bier!’
Harry haalde zijn schouders op, struikelde naar Dougie toe en pakte hem vast. Die keek hem met een vage blik aan, maar deed niets om hem tegen te houden. Teveel alcohol. Veel te veel.
Harry dacht aan het biertje dat Danny nu vasthad en duwde Dougie tegen zich aan. Hij rook nog vaag de alcohollucht, maar eigenlijk ging alles langs hem heen; de joelende en schreeuwende mensen om zich heen, de muziek, het feest. Hij dacht alleen nog aan het bier en aan Dougie’s lippen die hij nu alleen maar hoefde te kussen. Daarom boog hij zijn hoofd naar dat van Dougie, maar omdat hij door de alcohol de afstand niet echt meer in kon schatten, belandde zijn lippen iets te vol op die van Dougie.
‘YYYYYY – M – C – A! YOU’LL FIND IT AT THE YYYYYY – M – C – A!
YOUNG MAN, YOUNG MAN! THERE’S NO NEED TO FEEL DOWN!
YOUNG MAN, YOUNG MAN! GET YOURSELF OFF THE GROUND!’
Een paar tellen bleven hun lippen op elkaar, waardoor voor even de grond onder Harry’s voeten leek te verdwijnen. Hij kreeg echt niets meer mee van alles wat er om hem heen gebeurde, totdat hij de kus verbrak en zijn hoofd weer wegtrok. De muziek begon weer harder te klinken in zijn oren en hij werd zich ook iets bewuster van de mensen om hem heen. Danny joelde het hardst en gaf hem meteen het flesje bier, dat Harry gulzig opdronk.
De rest van het feest kreeg hij totaal niet meer mee. Hij wist alleen nog dat hij op een gegeven moment kotsend boven de wc hing en dat hij een ander moment in zijn bed lag. En nog een ander moment was hij in de diepste, dronken slaap verzonken die hij ooit had gehad.

[Melian]

Ooooh mijn God!
*shock*
Wat alcohol allemaal niet met een mens doet! Oh mijn God, ik weet niet of Harry en Dougie hier blij mee gaan zijn als ze wakker worden...

Wauw, Imke, dit stuk is echt fantastisch. Hoe je die sfeer neerzet, echt super. Met YMCA er tussendoor, ik ging vanzelf een beetje meebewegen. XD
En toen Harry Dougie zoende zat ik echt met zo'n gezicht:

Oh, en er was ook nog een stukje waarbij ik heel hard moest lachen... *zoekt op*

‘H-Hallelu-lujah…’ stamelde hij, zijn opengesperde ogen gefixeerd op de basgitaar die de jongens nog steeds vasthielden. ‘D-Dit is niet normaal… Waarom…’

Daar ging ik dus plat. XD

Man, nu wil ik weten wat dit voor gevolgen heeft! *stuitert weer*
En dat het een lang stuk was, vond ik trouwens helemaal niet erg.

[Imke]

Haha, het was ook mijn bedoeling om zo'n reacties op te roepen met dat stuk x] De gevolgen... Nou ja, die ga je nu lezen! Haha <3

~

Hoofdstuk 6.

De dag daarna was nogal vreemd. Harry werd rond het middaguur wakker met koppijn met een hoofdletter K en kreunde eerst hard om het smalle straaltje zonlicht dat door een kiertje van zijn gordijnen viel. Hij trok zijn dekbed tot aan zijn kin op en sloot zijn ogen weer, maar zijn hoofd bonkte zo belachelijk hard, dat hij van ellende niet meer wist hoe hij moest liggen. Hij legde zijn kussen over zijn hoofd, gooide zijn dekbed van zich af, pakte het weer terug, maar niets hielp.
Na nog een uur een beetje zinloos te hebben gewoeld, kreunde hij nog harder van zelfmedelijden, maar kwam hij langzaam overeind. Heel langzaam. Eerst gooide hij zijn benen over de rand van zijn bed, toen de rest van zijn lichaam en zo stommelde hij moeizaam zijn bed uit. Het duurde even voordat hij een joggingbroek en een slobbertrui bij elkaar had gevonden, maar toen zelfs dat hem gelukt was, begon hij zijn weg naar beneden te maken. Zodra hij ook maar één stap de keuken in was gestapt, zag hij dat hij niet de enige was die er zo aan toe was.
Tom zat onderuit gezakt op een stoel aan de grote keukentafel en keek met kleine oogjes wazig voor zich uit. Om de twee tellen geeuwde hij uitgebreid, waardoor je zowat kon zien wat hij drie dagen geleden gegeten had. Hij had zijn trui binnenstebuiten aan en droeg twee verschillende sokken. Een groene en een rode om precies te zijn. Die had dus een kater.
Danny lag met zijn hoofd in zijn armen op de keukentafel en kreunde zo nu en dan vermoeid. Zijn haren stonden alle kanten op, hij had zijn badjas nog aan en droeg sloffen met enorme koeienkoppen, die hij eigenlijk nooit meer droeg omdat hij er altijd over struikelde. Er stond een bord voor zijn neus met toast en eieren, maar daar was nog geen hap van genomen. Ook een kater.
Dougie daarentegen, leek nergens last van te hebben, op wat vermoeidheid na. Hij zat naast Tom aan tafel en schoof af en toe een glas melk naar Tom of Danny toe, die daar niet op reageerden. Hij had zijn haren gewoon gedaan en droeg een spijkerbroek en een T-shirt, waardoor het leek alsof het voor hem een doodnormale zondagochtend was. Het enige dat bij hem zou kunnen verraden dat hij de avond daarvoor aanwezig was geweest op een knalfeest, waren zijn kleine oogjes en bleke gelaatsuitdrukking door het gebrek aan slaap. Geen kater?
Harry strompelde de keuken in, kreeg niet eens een ‘goedemorgen’ over zijn lippen heen en viel meteen op een andere stoel neer. Hij geeuwde luid, wreef moeizaam door zijn ogen heen en volgde Danny’s voorbeeld door zijn hoofd in zijn armen te leggen.
‘Koppijn,’ kreunde hij.
Naast hem werd een stoel naar achteren geschoven en iemand liep naar het aanrecht toe, maar hij kon het niet eens opbrengen om te kijken wie of wat. Het duurde echter niet lang of er werd een glas water voor zijn neus gezet met twee aspirines ernaast.
‘Hier, dat helpt misschien wel.’ Dougie schoof het wat naar hem toe.
Harry staarde even naar het glas, dronk het toen vlug leeg met de aspirientjes en legde toen zijn hoofd weer in zijn armen.
‘Heeft iemand misschien enig idee wat er gisteravond allemaal is gebeurd?’ mompelde hij uiteindelijk. Het duurde even voordat er iemand reageerde.
‘Jij hebt de hele wc ondergekotst,’ antwoordde Dougie, waarop het weer stil bleef.
‘Oh,’ zei Harry toen, ‘dat kan, ja.’
‘Lekker gedaan, Harry,’ zei Danny zo te horen met een lichte grijns.
‘En jij hebt de badkamer ondergekotst,’ reageerde Dougie richting Danny. ‘Als het goed is, staat er bij jullie allebei nog een emmer naast het bed. Heb ik er voor de zekerheid maar neergezet. Er leek geen einde aan te komen namelijk.’
‘Dus ik ben weer de enige die zich gedragen heeft,’ zei Tom met een schorre stem en op enigszins triomfantelijke toon.
‘Jij bleef maar volhouden dat je een paarse gestreepte kat had waarmee je ooit beroemd zou worden, omdat hij door een brandende hoepel kon springen,’ zei Dougie prompt.
Danny, die net een slok van de melk had genomen, proestte dit nu uit. Harry en hij barstten ondanks hun hoofdpijn in lachen uit en sloegen Tom meelevend op zijn rug. Dougie moest nu ook lachen, terwijl Tom met een zuur gezicht voor zich uitkeek en in zijn ogen wreef.
‘Is er verder nog iets gebeurd waar wij vanaf moeten weten?’ vroeg Harry aan Dougie toen ze uitgelachen waren. Dougie leek daar even over na te denken.
‘Nee, volgens mij niet…’ antwoordde hij uiteindelijk langzaam.
‘Hm.’ Harry dacht diep na, maar kon zich niet veel meer herinneren. Toch had hij het gevoel dat hij iets belangrijks miste, iets essentieels… Hij had geen idee wat, aangezien er een groot, gapend zwart gat in zijn brein zat.
Op dat moment werd het plotseling een stuk drukker in de keuken. Vicky en Jazzy kwamen ook de keuken in strompelen met net zo’n lege blikken als de jongens. Carrie kwam echter opgewekt naar binnen, want die had natuurlijk nergens last van. Wat was het toch makkelijk als je zo jong was en niks mocht drinken, dacht Harry bij zichzelf.
De meiden schoven ook aan de tafel aan en terwijl Vicky Danny’s bord met eten hongerig naar zich toeschoof, vielen zij en Jazzy daarop aan. Carrie deed haar lange, blonde krullen in een staart en keek vrolijk de tafel rond.
‘Vonden jullie het leuk? Ik vond het in ieder geval super!’
Wat gekreun klonk hier en daar als antwoord.
‘Jullie waren echt grappig,’ ging Carrie door, ‘vooral toen we gingen dansen op I’m So Excited en op YMCA! Maar jullie zullen je daar wel niks meer van herinneren, of wel?’ Met twinkelende ogen keek ze naar Harry, die dat eerst niet doorhad.
Dougie schoof echter abrupt zijn stoel naar achteren, mompelde iets over het voeren van zijn hagedissen en was weg voordat iemand zijn of haar hoofd ook maar kon draaien (zo snel was Dougie dus niet, aangezien het even zou duren voordat de mensen aan de tafel hun hoofd eenmaal gedraaid hadden).
‘Nou ja, jij hebt in ieder geval ook plezier gehad.’ Tom gaf zijn zusje een plagerige aai over haar hoofd. Die knikte enthousiast.
‘Jazeker! Jullie weten echt niets meer, hè?’
Jazzy haalde haar schouders op en Tom haalde zijn schouders op.
‘Sommige delen nog wel, sommige delen niet.’ Bestuderend keek hij zijn zusje aan. ‘Wat weet jij dat wij niet weten?’
‘Kunnen jullie je nog herinneren dat we helemaal losgingen op YMCA?’ giechelde Carrie.
Iedereen keek elkaar vragend aan.
‘Ja, heel vaag…’ mompelde Danny toen tot ieders verbazing. Die pijnigde zijn gezicht. ‘Ik probeer het terug te halen…’
‘Jij deed echt alles voor bier, Harry,’ glimlachte Carrie, ‘dat was zo grappig.’
Harry slikte. ‘Uh-oh. Wat bedoel je precies met ‘alles’…?’
Carrie beet op haar lip om niet in lachen uit te barsten en antwoordde toen: ‘Je hebt Dougie gezoend voor een flesje bier.’

[Melian]

Oooooh my God!
Waarom word ik altijd hyper van jouw stukjes? xD

Hoe je die katers beschrijft, ik ging stúk van het lachen, echt meesterlijk. En dat Dougie de enige was die nog wist wat ze allemaal hadden uitgevoerd, en dat zo droogjes meldt, ik kwam niet meer bij. XD

‘Jij hebt de hele wc ondergekotst,’ antwoordde Dougie, waarop het weer stil bleef.
‘Oh,’ zei Harry toen, ‘dat kan, ja.’

*plat*

En alles ging nog goed, vóór Carrie haar mond opentrok... Oh oh, iets zegt mij dat Harry dit niet leuk gaat vinden

Snel meer? <3

[Imke]

Hahaha, en ik lig op mijn beurt weer slap om jouw reacties x] Dank je wel! Hier is weer een nieuw stukje <3

~

De rest van de dag was vooral erg ongemakkelijk. Harry hield zich alleen nog maar bezig met het ontlopen van andere mensen, wat het makkelijkst ging door zich op zijn eigen kamer op te sluiten. Daar verveelde hij zich wel, maar hij had geen idee hoe hij de anderen nog onder ogen konden komen zonder dat die de slappe lach kregen zodra ze hem zagen.
Na Carrie’s uitspraak hadden ze allemaal -behalve Harry- eerst een half uur onder de tafel gelegen van het lachen. Vervolgens hadden ze Carrie net zo lang uitgehoord totdat ze lachend naar huis was gegaan om Harry te sparen.
Dougie had er vanaf geweten. Dat moest gewoon, anders was hij niet meteen weggelopen toen Carrie over YMCA begon. Maar waarom had hij niets gezegd? Had Harry zich zo schandalig gedragen (stomme vraag) dat Dougie zich nu schaamde (nog stommere vraag)?
Met een diepe zucht liet hij zichzelf op bed vallen, om vervolgens zijn ogen stevig dicht te knijpen tegen de hoofdpijn. In wat voor situatie had hij zichzelf nu weer weten te werken? Hij had Dougie gezoend. Dougie! Hoe had hij het in vredesnaam in zijn hoofd gehaald!
Hij opende zijn ogen weer toen hij voetstappen op de zoldertrap hoorde en zuchtte nog dieper. Iemand die hem erin kwam wrijven wat hij had gedaan waarschijnlijk. Fantastisch.
‘Gooi het er maar uit!’ riep Harry. ‘Wrijf het er maar in!’
De voetstappen hielden ietwat twijfelend stil voor zijn deur.
‘Kom maar op! Ik weet toch al wat er gaat komen.’
Het bleef stil. En toen een zacht:
‘Harry?’
Harry sperde zijn ogen wijd open.
‘Oh,’ mompelde hij. Hij drukte zijn kussen over zijn gezicht. ‘Laat maar, dacht dat je iemand anders was.’
Geen antwoord. Alleen de deur van het washok die open en dicht ging. Harry gaf het kussen een mep en gooide het toen in de hoek van de kamer. Voorlopig geen alcohol meer voor hem. Echt niet.
Hij kwam overeind en wist dat hij geen andere keus had, dus liep hij zijn slaapkamer uit en klopte beleefd op de deur van het washok.
‘Eh, ja?’
‘Mag ik even binnenkomen?’
Stilte, schuifelende voetstappen en de deur die openging. Dougie’s gezicht verscheen en Harry beet op zijn lip. Een en al onschuld. Wat had hij gedaan? Die arme jongen was vast getraumatiseerd voor het leven door hem!
‘Het is ook jouw huis, dat hoef je toch niet te vragen.’ Dougie liep weer naar de wasmachine toe, die hij verder leeg begon te halen. Harry haalde zijn schouders op, volgde hem naar binnen en deed de deur van het krappe hok achter zich dicht. Aangezien hij nog steeds niet helemaal op en top voelde, zakte hij neer op een grote stapel vuile was. Dougie zat geknield met zijn rug naar hem toe.
‘Hé, even over gisteravond,’ begon Harry. Dougie’s bewegingen vertraagden. ‘Jij weet nog wat er gebeurd is, of niet?’
Het duurde een paar tellen, maar toen draaide Dougie zich om. ‘Ja.’
Harry gebaarde hem te gaan zitten, dus ging Dougie in kleermakerszit tegenover hem zitten. Harry leunde even met gesloten ogen tegen de muur aan.
‘Waarom heb je dat daarstraks dan niet verteld?’
Dougie haalde meteen zijn schouders op. ‘Wilde ik jou niet aandoen. De rest wist het toch niet meer.’
‘Was je van plan om het me sowieso te vertellen?’
Dougie haalde opnieuw zijn schouders op.
‘Nou ja, doet er ook niet toe,’ zuchtte Harry, ‘ik weet al van Carrie wat er gebeurd is. Was het heel beschamend?’
Dougie sloeg zijn ogen neer. ‘Je kunt het beter onverwacht noemen, denk ik,’ mompelde hij.
Harry beet weer op zijn lip toen hij naar hem keek. Soms haatte hij zichzelf.
‘Luister, het spijt- ’
Maar Dougie hief zijn hand op. ‘Nee, nee, je hoeft je niet te verontschuldigen! Je was zo zat als een toeter en iedereen had heel veel plezier. Ik neem het je niet kwalijk.’
Beduusd keek Harry naar de opgeheven hand.
‘Oh.’ Hij krabde op zijn hoofd. ‘Ja, dat maakt het wel wat makkelijker. Vind je het dan niet erg? Ben je niet boos?’
Dougie schudde zijn hoofd. ‘Waarom zou ik boos zijn?’ Er verscheen zowaar een glimlachje op zijn gezicht. ‘Iedereen had gewoon heel erg veel plezier, daar ging het om. Het was een leuk feest. Bedankt daarvoor, Harry, echt bedankt. Ik vind het zo leuk dat jullie dat gedaan hebben, gewoon helemaal voor mij.’
Harry boog zich met moeite voorover en klopte hem op zijn schouder. ‘Fijn dat je het leuk vond. Daar ging het om. Zullen we nu dan wel uit dit stinkende hok weggaan? Het lijkt wel een paardenstal.’
Dougie grinnikte zachtjes. ‘Ik doe nog even de was hier. Ik kom zo wel naar beneden. Ben jij er dan ook weer? Of blijf je je voor de rest van je leven verstoppen?’
Harry voelde zich een beetje betrapt, maar grijnsde toen licht. ‘Ja hoor, ik ben zo ook beneden.’
En met die woorden liet hij Dougie achter bij de was om de rest onder ogen te komen beneden. Nu hij erover gepraat had met Dougie, leek dat ineens een stuk minder erg.

[Melian]

Aaah, ik houd echt van dit verhaal, hè. <3
Die vriendschap tussen Harry en Dougie is zo goed in beeld gebracht. ^^ Dat Harry zich eerst zo doodschaamt, maar dat hij door met Dougie te praten weer wat vrolijker is, echt zoals ik me hun vriendschap voorstel. =D

Bij de eerste alinea ging ik trouwens plat, XD

De rest van de dag was vooral erg ongemakkelijk. Harry hield zich alleen nog maar bezig met het ontlopen van andere mensen, wat het makkelijkst ging door zich op zijn eigen kamer op te sluiten. Daar verveelde hij zich wel, maar hij had geen idee hoe hij de anderen nog onder ogen konden komen zonder dat die de slappe lach kregen zodra ze hem zagen.

Ge-ni-aal! :p

En dat van "Laat maar, dacht dat je iemand anders was", ik kwam niet meer bij XD

Geweldig, zoals altijd <3

[Imke]

Dank je natuurlijk weer, zoals altijd <3
Oke, het volgende stuk is niet heeeeeel bijzonder... Maar het stuk daarna wel! Dit is even een klein opstapje naar dat stuk. Dat stuk wordt trouwens heeeeel erg lang, maar is onmogelijk op te splitsen. Dus hoop niet dat men dat erg vindt
Anyway, daar ben ik nog niet eens, dus eerst hier dit stuk!

~

Daarna vlogen de weken weer voorbij. In het begin had iedereen Harry nog wel met zijn dronken actie gepest, maar zodra hij er niet meer op reageerde, waren ze daar ook mee opgehouden en werd er niet meer over het incident gesproken. Dougie deed de eerste dagen naar Harry’s gevoel nog wel wat afstandelijk, maar draaide later weer bij, waardoor alles weer vanouds was.
December kwam en december ging. Aan het einde van de maand vierde Harry zijn verjaardag in een club ergens in Londen, maar het was niet zo erg als Dougie’s verjaardag. Gelukkig maakte dat niet uit, want iedereen had het erg naar zijn zin gehad.
Voordat Harry het in de gaten had, was Kerstmis voorbij en was het nieuwe jaar begonnen en werd er van hen verwacht dat ze aan nieuw muziekmateriaal gingen beginnen. Daar stortten ze zich natuurlijk vol overgave op. Opnieuw sloten ze zich werkenlang op in de muziekkamer en schreven, probeerden en oefenden totdat ze er bij neervielen. Harry was het nu veel meer eens met de liedjes dan bij het vorige album. Of dat nu kwam doordat hij de jongens nu beter kende of omdat ze zich muzikaal gezien verder ontwikkeld hadden, dat wist hij niet. Hij wist alleen dat hij heel erg hoopte dat de fans er net zo blij mee zouden zijn als hij.
Toen ze genoeg materiaal hadden en na eindeloos overleg met het management, doken ze de studio in om de cd op te nemen. Zo kwam hun nieuwste cd, Wonderland, halverwege de lente uit.
Het succes was overweldigend. De fans en de pers onthaalden hen jubelend en hun leven stond opnieuw op zijn kop. Interviews, tv-shows, fotoshoots, handtekeningensessies, premières… Je kon het zo gek nog niet bedenken, of McFly was aanwezig. Gillende fans langs de rode lopers, flitsende camera’s, bodyguards, tijdschriften met hun gezichten op de cover… Het was moeilijk om met beide benen op de grond te blijven staan.
De jongens hielden een grote tour door het Verenigd Koninkrijk, waaraan ze de tijd van hun leven beleefden. Van hotel naar hotel, van tourbus naar tourbus en van vliegtuig naar vliegtuig. Rennen, rennen, rennen om op tijd bij de volgende activiteit te zijn. Fans die hen bij de hotels en vliegvelden opwachtten voor een foto en een handtekening, nog meer fotoshoots, nog meer interviews…
Af en toe moest Harry even stil blijven staan om het allemaal bij te houden.
De band tussen de jongens werd alleen maar hechter. Dat kwam vooral doordat ze vierentwintig uur per dag met elkaar opgescheept zaten, maar ook doordat ze op elkaar aangewezen waren. Ze werden iedere dag, ieder uur omringd door vreemde mensen, dus waren de vier jongens zelf elkaars bindende factor in deze tijd vol chaos en onwerkelijkheid.
Dougie zocht steeds vaker zijn toevlucht bij Harry als het hem allemaal even teveel werd. Dan konden ze samen urenlang op een hotelkamer zitten praten over alles wat er gebeurd was en meestal eindigde dat met Dougie die van vermoeidheid in slaap viel en Harry die dan zachtjes de kamer uitsloop om nog even een biertje te gaan drinken in de bar van het hotel.
Harry wist dat Dougie het allemaal moeilijk en zwaar vond, dus deed hij zo hard mogelijk zijn best om de kleine jongen zich zo thuis mogelijk te laten voelen. Dit deed hij door hem mee te nemen naar de stad als ze weer op een onbekende plek waren, of door al die gesprekken te voeren waarin Dougie zijn hart kon luchten. Het werd zowat vanzelfsprekend dat ze altijd samen waren.
Tom en Danny klaagden er niet veel over, vooral omdat zij veel meer naar de voorgrond traden doordat zij de zangers van McFly waren. Zij kregen altijd als eerste de aandacht en daarna werd er naar Harry en Dougie gekeken. Het scheelde dat die daar absoluut geen problemen mee hadden, waardoor het allemaal eigenlijk prima onderling geregeld was in de band. De enige onenigheden die ze zo nu en dan hadden, waren over de plek waar ze zouden eten (Danny: ‘McDonald’s! Kom op!’ Tom: ‘Nee man, Burger King!’ Harry: ‘Kentucky Fried Chicken!’ Dougie: ‘Mij maakt het eigenlijk niets uit.’) of wie het grote bed in een hotelkamer kreeg.

Na de tour waren de jongens weer terug in Londen. Dat klonk misschien alsof er nu een rustige periode aanbrak, maar dat viel vies tegen. Nog steeds werden ze platgebombardeerd met telefoontjes van hun manager of de platenmaatschappij om afspraken niet te vergeten, meer interviews te doen, nog meer fotoshoots… Niet dat het erg was om te doen, maar soms was Harry gewoon helemaal kapot en wilde hij alleen maar even een avondje op de bank liggen om uit te rusten.
Heel af en toe kreeg hij die kans. Bij de interviews die ze gaven en gelegenheden waarbij ze aanwezig dienden te zijn, waren ze niet altijd alle vier verplicht om te komen. Zo nu en dan gingen er twee van de vier jongens om hun gezicht te laten zien en bleven er twee jongens thuis. Tom en Danny gingen het vaakst naar dat soort dingen toe. Harry vond het minder belangrijk, maar aangezien Tom en Danny altijd wel in leken te zijn voor een feestje, bleven hij en Dougie regelmatig thuis. Soms ging Dougie dan ook nog naar zijn moeder en zusje toe, waardoor Harry het hele rijk voor zich alleen had. Dat was een zeldzame gelegenheid en hij kon er dan ook erg van genieten. Heerlijk even zichzelf zijn en rust aan zijn hoofd.
Op die avonden die hij en Dougie samen doorbrachten, voerden ze niet heel veel uit. Meestal keken ze een film uit de filmcollectie van Tom (alleen als ze zin hadden in science-fiction, want veel anders had hij niet) of uit die van Danny (vrijwel alleen maar gewelddadige moordfilms). Harry was erachter gekomen dat Dougie maar heel weinig klassiekers kende en liet hem dan ook alle films zien die iedere jongen tussen de vijftien en vijfentwintig zeker gezien moest hebben, waar ze dus genoeg tijd mee vulden. En als ze geen zin hadden om zo’n film te kijken, speelden ze potjes poker of hielden ze jamsessies. Dougie leerde Harry zelfs een paar grepen op de gitaar!
Zo kabbelde hun popsterrenleven door. Na een tijdje werd het alsnog iets rustiger en waren ze wat vaker met zijn vieren avondjes thuis. Ze hadden nog steeds altijd de grootste rol, wat Harry eigenlijk best apart vond. Hij had nog nooit zulke goede vrienden gehad als nu en al helemaal geen vrienden met wie hij zo vaak samen kon zijn zonder gillend weg te willen rennen. De jongens respecteerden elkaar en elkaars ideeën en wensen en dat was waarschijnlijk de hoofdreden dat het zo goed tussen hen ging.
Harry hield zo belachelijk veel van het leven als McFly-er dat het niet te beschrijven viel.

[Melian]

Je noemt dit stuk niet bijzonder? Mag ik het daar niet mee eens zijn? xD
Ik vind dit echt een geweldig stuk. Ondanks dat er geen gedetailleerde gebeurtenissen inzitten, zet je wel meteen een heel stuk van het leven van de jongens neer, op een manier die deze uitwerking had op mijn gezicht --->
En dan niet in negatieve zin, juist positief: wow, wat heb je dit goed gedaan.
Dat klinkt misschien dom, maar ik meen het. *gaat voorbeeld zoeken*

De band tussen de jongens werd alleen maar hechter. Dat kwam vooral doordat ze vierentwintig uur per dag met elkaar opgescheept zaten, maar ook doordat ze op elkaar aangewezen waren. Ze werden iedere dag, ieder uur omringd door vreemde mensen, dus waren de vier jongens zelf elkaars bindende factor in deze tijd vol chaos en onwerkelijkheid.

Dit, bijvoorbeeld, vind ik echt een prachtige beschrijving. Het is eigenlijk heel simpel wat je beschrijft, heel logisch, maar als ik het zo lees denk ik: je hebt precies het juiste omschreven. En dat heb ik met het hele stuk.

Dit klinkt echt alsof ik onzin uitkraam, in mijn oren tenminste, maar ik kan het niet beter verwoorden dan dit. Ik vind het gewoon een heel sterk stuk.

Maar nu heb je me ook al nieuwsgierig gemaakt naar het volgende stuk, dus kom maar op! En dat het lang is, oh, daar kan ik wel mee leven. *wenkbrauwwiebel*

[Imke]

Oooh, dat is echt zo lief! Ik dacht dat het stuk niet zo heel bijzonder was, omdat... Ja nou ja, kan het niet echt uitleggen, maar blijkbaar ben je het daar niet mee eens. Zooo lief <3

Dit stuk is echt heel lang en ik hoop dat de lezer(s) er niet door af worden geschrikt... Maar als er iets onmogelijk is, is het dit stuk opsplitsen Je leest vanzelf wel waarom, denk ik zo. Enjoy!

~

‘Hé, Harry, ga je vanavond ook mee naar de première van die Narnia-film?’ Danny keek hem vragend aan toen hij en Harry ’s ochtends met een kom cornflakes aan de keukentafel zaten.
Harry keek afwezig op van zijn krant en Danny herhaalde zijn vraag.
‘Oh.’ Harry dacht even na. ‘Daar heb ik nog helemaal niet over nagedacht eigenlijk. Zou het een leuke film zijn?’
Danny haalde zijn schouders op. ‘Ik heb geen idee. Denk het niet eigenlijk, maar ik heb wel zin in een avondje uit!’
Harry grijnsde licht. ‘Ik had ook niet anders verwacht. Hm, gaat Tom mee?’
Danny knikte, dus mompelde Harry: ‘Dan hoef je niet alleen, dus dan ga ik niet mee, denk ik. Niet zo heel veel zin in, eerlijk gezegd.’
Even daarna kreeg hij te horen dat Tom inderdaad mee zou gaan en dat Dougie nog twijfelde. Het maakte Harry niet zo heel veel uit en hij maakte zich er niet zo druk om. Tom en hij gingen nog even naar het management om wat geldzaken te regelen, vloog de dag voorbij. Algauw zaten de jongens aan het avondeten (broccoli – Tom had gekookt) en voordat Harry het in de gaten had, waren Tom en Danny al weg naar de première. Dougie en hij ruimden de keuken op en vertrokken toen naar de woonkamer.
‘Wat een heerlijk lamme dag,’ verzuchtte Harry toen hij op de bank neerplofte. Dougie knikte, maar zei niets. Hij bleef een beetje in de deuropening ronddrentelen, ging zitten, stond weer op, maar zei nog steeds niet.
‘Wat is er met jou aan de hand, zenuwpees?’ vroeg Harry, die in sneltreinvaart langs alle kanalen zapte (een gewoonte die hij onbewust van Danny over had genomen).
‘Niks,’ mompelde Dougie.
Een vaag, onheilspellend gevoel bekroop Harry. Hij moest toegeven dat hem de laatste dagen, misschien zelfs weken, was opgevallen dat Dougie zich wat anders gedroeg. Hij had geen idee waarom, maar vroeg het hem ook niet. Dougie was geen prater, maar als er echt iets was, zou hij het uiteindelijk schoorvoetend aan Harry vertellen en dat wisten ze allebei.
Maar dit keer leek het anders. Dougie trok nog altijd het meest naar Harry toe, zoals altijd, maar op een andere manier. Alsof er iets tussen hen in was komen staan, een soort onzichtbare barrière waar Harry af en toe maar moeizaam doorheen kon breken. Het lukte hem uiteindelijk wel, maar met meer inspanning dan normaal. En dat zat hem ergens toch wel een beetje dwars. Het was alsof er een soort elektrische, onaantastbare spanning tussen hen in hing, ook al had Harry het idee dat dat nergens op sloeg.
Hij keek nog even naar Dougie, stond toen op en liep naar de hoek van de woonkamer toe.
Met zijn rug stond hij nu naar Dougie toe en speelde wat met de knoppen van de stereo-installatie, totdat er een bekend liedje uit de boxen schalde. The River, van Bruce Springsteen natuurlijk. Danny had zijn cd weer eens in de stereo laten zitten. Harry draaide zich om en zag hoe Dougie onderuit gezakt op de bank was gaan zitten, nietszeggend starend naar de televisie.
Harry snapte niets van de onverklaarbare spanning nu tussen hen in hing. Het was er dus al langer, maar vanavond leek het versterkt te werden. Tom en Danny waren zo vaak een avondje weg waardoor Dougie en hij alleen thuis waren. Waarom voelde het dit keer dan anders?
‘Gaan we nog pokeren of hoe zit dat?’ vroeg Dougie ongeduldig, die overeind was gekomen om de kaarten te schudden die op tafel lagen. Oh ja. Hij had Dougie beloofd om een paar potjes te pokeren, zoals normaal. Daarom knikte hij, zette de muziek nog iets harder en liep toen met een vreemd gevoel naar Dougie toe. Aarzelend ging hij aan de andere kant van de bank zitten. Wat was hier aan de hand?
‘Ik bijt niet, hoor,’ lachte Dougie terwijl hij de kaarten uit begon te delen. Harry lachte ook, maar niet van harte. Er sprong nu zelfs een zenuwachtige kriebel door zijn borst, wat hem nog verwarder maakte. Wat was er in hemelsnaam zo bijzonder aan het feit dat hij een avondje met Dougie ging pokeren? Hij probeerde het rare gevoel van zich af te zetten en fixeerde zich op het pokeren, maar hoe hard hij het ook probeerde, hij kon zich niet concentreren en verloor dan ook alles.
‘Ik weet niet wat er met jou aan de hand is,’ zei Dougie, die breed grijnsde omdat hij alles had gewonnen, ‘maar van mij mag je je vaker zo gedragen.’
Harry knikte afwezig, totaal niet luisterend naar wat Dougie te zeggen had.
‘En nou wil ik Star Wars zien,’ verkondigde Dougie, die opstond en naar de dvd-speler liep. Harry knikte opnieuw en stond ook op om de muziek uit te zetten, waarna hij weer ging zitten. Dougie plofte dit keer in het midden van de bank neer en Harry’s hart begon te bonken. Hij voelde zich alles behalve op zijn gemak, ook al probeerde hij dat gevoel van zich af te schudden.
Zodra het bekende beginliedje door de woonkamer schalde, slaakte Dougie een tevreden zucht, zakte hij onderuit en ging zelfs wat tegen Harry aanliggen om het zichzelf comfortabel te maken. Die verstijfde en probeerde zich uit alle macht op de film te concentreren, maar dat was onmogelijk nu Dougie zo tegen hem aan lag. Dat gebeurde wel vaker tijdens het kijken van een film, maar vanavond was het anders. Vanavond hing er een absurde sfeer waar hij niet over uit kon.
Dougie ademde zwaar en nestelde zich nog wat verder tegen hem aan, waardoor Harry helemaal niet meer wist waar hij het zoeken moest. Hij bleef doodstil zitten en staarde naar het beeldscherm, hoewel er werkelijk niets tot hem doordrong.
Halverwege de film ging Dougie wat verliggen en sloeg Harry tot zijn eigen stomme verbazing zijn arm voorzichtig om Dougie’s middel heen, zodat hij wat beter kon liggen. Die hield zich even stil, maar kroop toen nog verder tegen Harry aan, wiens hart nu bijna uit zijn borstkas sprong.
Dit was absurd. Waarom, waarom lag hij op deze manier met Dougie? Wat was hier aan de hand? Paniekerig bedacht hij zich wat hij kon doen, maar besefte ook dat hij niet zoveel kon doen om deze vreemde situatie te onderbreken. Er was maar één oplossing: kalmeren. Maar dat was gewoonweg onmogelijk! Hoe dan ook probeerde hij rustiger te worden, zodat zijn hart minder snel zou gaan bonken en hij wat helderder kon denken.
Dougie zei niets, maar legde zijn hand langzaam verder omhoog zodat Harry de mogelijkheid had om die te pakken. Harry slikte, maar pakte zonder te weten waarom Dougie’s hand. Hun vingers raakten langzaam verstrengeld in elkaar en dit was het teken voor Harry om nu echt in paniek te raken. Hij was een film aan het kijken met Dougie, zijn bandmaatje, en ze hielden elkaars handen vast? Dat was niet iets wat normale vrienden met elkaar deden, of wel? Dit was absurd. Gewoonweg absurd.
In die houding bleven ze de hele film lang liggen, zonder verder nog te bewegen of iets te zeggen. Af en toe bewogen hun vingers of knepen ze wat steviger in elkaars hand, maar daar bleef het ook bij.
Totdat de film was afgelopen.
De aftiteling verscheen, maar nog altijd verroerde Harry noch Dougie zich. Zelfs toen de aftiteling al halverwege was, bleven ze zo liggen.
‘Dougie,’ begon Harry toen met trillende stem van de spanning, ‘why the heck liggen we eigenlijk zo?’
Hij voelde hoe Dougie verstijfde en hoe ook diens hart sneller begon te bonzen, net als dat van zichzelf.
‘Eh…’ antwoordde Dougie, blijkbaar ook niet bepaald weten wat te zeggen, ‘daar heb je op zich best een punt…’
Er viel opnieuw een stilte tussen hen in, maar ondanks het feit dat de beslissende vraag gesteld was, veranderde de situatie niet. Dougie kneep zelf nog iets harder in zijn hand. Harry deed zijn mond open om nog iets te vragen, maar had eigenlijk geen idee wat hij zou moeten vragen. Ze hadden allebei geen idee waarom ze zo deden, maar bleven toch zo liggen. Logisch toch?
Dougie draaide zich om zodat hij Harry met grote ogen aan kon kijken. Harry keek hem ook aan, maar durfde niets te doen dan te staren in die helderblauwe ogen en voelde hoe erg hij trilde.
‘Ik heb geen idee,’ fluisterde Dougie toen zo zachtjes dat Harry het nog maar net kon horen. Die bleef hem zwijgend aankijken, geen idee wat er allemaal gebeurde.
Toen maakte Dougie onverwachts zijn hand los van die van Harry, maar kroop wel juist dichter tegen hem aan terwijl ze elkaar zwijgend aan bleven kijken. De spanning was nu om te snijden en het was alsof één woord de hoge spanningsboog zou laten knappen. Daarom zeiden ze beiden niets toen Dougie opnieuw Harry’s hand pakte en iets rechtop ging zitten, zodat zijn hoofd nu op gelijke hoogte met dat van Harry was. Die kon niet meer bewegen en voelde alleen maar dat zijn hart zo snel klopte dat hij het niet eens kon tellen. Het enige dat hij nog deed, was Dougie aan blijven kijken en voorzichtig met diens vingers spelen. Waarom hij het deed, wist hij niet. Hij had sowieso geen idee van wat hier gaande was, maar het was alsof hij niets anders kon. Alsof het zo moest zijn.
‘H-Harry…’ fluisterde Dougie trillend, maar Harry legde zijn vinger op Dougie’s lippen om hem het zwijgen op te leggen.
‘Niks zeggen,’ mompelde hij dan ook, waardoor Dougie hem met grote ogen aankeek.
‘Maar -’
‘Niks zeggen,’ herhaalde Harry en dat was het moment waarop ze allebei hun hoofden naar elkaar toebogen. Harry’s hart bonkte zo hard dat het ieder moment uit zijn borstkas kon springen, maar hij lag zo dicht tegen Dougie aan, dat hij voelde dat diens hart net zo snel op en neer ging.
En toen raakten hun lippen elkaar. Harry’s hersenen waren gegijzeld door iets dat hem niet meer liet denken of voelen, behalve de zachte lippen van Dougie. Ze openden beiden hun mond en al vlug vond Harry’s tong die van Dougie. Terwijl die zijn hand door Harry’s haren liet gaan, gleed diens hand om Dougie’s middel.
De zoende duurde lang en het was alsof ze beiden niet konden stoppen, maar uiteindelijk eindigde Dougie hem toen hij zijn hoofd naar achteren trok en Harry geschrokken aankeek. Ze ademden allebei zwaar. Bij het zien van Harry’s gezichtsuitdrukking, die het dichtst in de buurt kwam van een mengeling van verbijstering en een soort teleurstelling, kroop hij nog dichter tegen Harry aan voor zover dat mogelijk was. Zonder iets te zeggen, boog hij voor de tweede keer zijn hoofd naar Harry, die meteen begreep wat de bedoeling was en hetzelfde deed.
Hun tweede zoen was iets meer ontspannen dan de eerste keer, misschien omdat het ergste en het nieuwste nu geweest was. Toch konden ze niet stoppen en trok Harry Dougie zo dicht op hem, dat Dougie nu zijn benen om die van Harry sloeg en zo bijna bij hem op schoot kwam te zitten. Dougie’s hand gleed weer door Harry’s haar en diens hand gleed over Dougie’s onderrug, waar hij het kippenvel kon voelen. Hij verbrak de zoen met tegenzin en keek Dougie ietwat bezorgd aan.
‘Heb je het koud?’ vroeg hij zachtjes, nog altijd met zijn hand op Dougie’s zachte huid. Die schudde haast onzichtbaar zijn hoofd, maar zei niets. Op de een of andere manier leek het alsof Harry de magie had verbroken met die vraag, want ze zoenden niet nog een keer. Onthutst keken ze elkaar aan, maar toen kroop Dougie half van Harry af en ging met zijn hoofd op Harry’s borstkas liggen, terwijl Harry hem zachtjes over zijn blonde haren streelde.
Zo bleven ze misschien wel een half uur liggen, starend naar de aftiteling, niet-bewegend en beiden totaal in de war. Harry was weer bij zinnen gekomen en vroeg zich af wat hij in hemelsnaam had gedaan en net toen hij erover wilde beginnen, deed Dougie zijn mond open om iets te zeggen. Toch zou Harry nooit te weten komen wat Dougie wilde zeggen, want op dat moment werd de voordeur met veel kabaal opengegooid en kon de hele straat Danny’s hysterische lach horen.
Dougie vloog als een gek overeind en met een knalrood hoofd van schaamte gingen hij en Harry onderuit gezakt zitten, waardoor het leek alsof ze de film al uren aan het kijken waren. Vlug spoelde Harry de film een stuk terug, zodat hij nog niet afgelopen was.
‘Danny, houd je kop,’ kreunde Tom wanhopig, die achter Danny aan de woonkamer instrompelde. ‘Zo grappig was het niet.’
‘Niet grappig?!’ hikte Danny. ‘Je liep recht tegen die lantaarnpaal op!’ Hij schaterde het opnieuw uit.

[Melian]

OH MY GOD!
Ik heb nu echt moordneigingen tegenover Tom en Danny! *grr*
Het mooie moment verpesten, pfft.

Ahw. Ik snap nu inderdaad waarom dit stuk niet geknipt kon worden, maar eigenlijk vind ik dat niet erg. XD

‘Dougie,’ begon Harry toen met trillende stem van de spanning, ‘why the heck liggen we eigenlijk zo?’
Hij voelde hoe Dougie verstijfde en hoe ook diens hart sneller begon te bonzen, net als dat van zichzelf.
‘Eh…’ antwoordde Dougie, blijkbaar ook niet bepaald weten wat te zeggen, ‘daar heb je op zich best een punt…’

Hier moest ik om lachen. XD

Nee, serieus. Ik snap nu ook waarom je zo'n zin had in dit stuk. ^^
Het is echt... Tja. 'Geweldig' klinkt zo cliché, maar het is wel waar. Je maakt het gewoon helemaal mee als je dit leest, alles, de hele gespannen sfeer, de onzekerheid, de aanloop naar die kus... En dan de kus zelf. Like, WOOOOW.
(En dan een positieve WOOOOW, hè. XD)
Ik kan gewoon echt niet uitleggen wat ik bedoel, maar dit is een stuk om diep onder de indruk van te zijn. (:

Oh, en ook nog een klein foutje gevonden:

De zoende duurde lang en het was alsof ze beiden niet konden stoppen, maar uiteindelijk eindigde Dougie hem toen hij zijn hoofd naar achteren trok en Harry geschrokken aankeek.

Echt, werkelijk waar, meesterlijk geschreven. <3

[Imke]

Hihiiiii, I'm glad you liked it <3

~

Harry keek met een kloppend hart toe hoe de jongens binnen kwamen lopen en vermeed ieder oogcontact met Dougie. Die was nog steeds vuurrood en tikte nerveus met zijn voet tegen de rand van de bank.
‘Zo, en wat hebben deze jongens de hele avond gedaan?’ vroeg Tom, waarschijnlijk in de hoop om over de lantaarnpaalblunder heen te praten.
Harry voelde een paniekaanval opkomen, maar gelukkig liet Danny Tom er niet zo makkelijk onderuit komen.
‘Jullie hadden Tom moeten zien!’ riep hij triomfantelijk en hij viel in de luie stoel neer. Zo te zien was hij flink aangeschoten, net als Tom. ‘We stapten de taxi uit hier aan het einde van de straat -’ Hij maakte wilde gebaren met zijn armen om zijn verhaal duidelijker te maken. ‘- dus we moesten nog een stukje naar huis lopen en ineens, BOEM! Loopt Tom zo tegen een lantaarnpaal op!’ Hij schaterde het uit, terwijl Tom kreunde uit zelfmedelijden.
‘Het – was – niet – grappig,’ knarsetandde hij.
Harry hield het nu niet meer en sprong haastig op, terwijl hij er nog altijd zorgvuldig voor zorgde dat zijn blik die van Dougie niet vond.
‘Ik ga naar bed,’ zei hij schor.
Danny en Tom, die nog vol waren van hun avond en van die lantaarnpaal, keken verbaasd op, maar kregen geen kans om te reageren. Net toen Harry zich uit de voeten maakte, vloog ook Dougie overeind van de bank.
‘Ik ga ook,’ piepte hij, waardoor Harry slikte en zijn tempo verhoogde. Hij hoorde dat Dougie achter hem aankwam, dus sprintte hij zonder veel geluid te maken naar boven. Hij aarzelde geen seconde en ging meteen door naar zijn zolderkamer. Hij kon Dougie niet onder ogen komen. Dat was onmogelijk.
Toen hij op de overloop van de zolder stond, spitste hij zijn oren. De voetstappen op de trap werden langzamer en uiteindelijk klonk er zacht getrippel op het laminaat van de overloop onder hem. Even daarna werd er zachtjes een deur gesloten. Harry haalde weer adem, stormde toen zijn eigen slaapkamer binnen en schopte meteen zo hard als hij kon tegen de rand van zijn bed. Hij slaakte een kreet en van de pijn sprongen de tranen in zijn ogen, maar hij verbeet zichzelf. Medelijden met zichzelf mocht hij niet hebben. En dat was volledig zijn eigen schuld.

Dougie ontwijken bleek aanzienlijk moeilijker dan Harry in had geschat. Hij kwam de jongen overal tegen en dat was natuurlijk ook niet verwonderlijk als je in hetzelfde huis woonde en in dezelfde band zat, maar nu pas besefte hij hoeveel hij de andere jongens eigenlijk zag. En dan vooral Dougie, degene die hij juist nu het minste wilde zien.
De eerste dagen was hij veel in Londen te vinden, zodat hij niet thuis hoefde te zijn. Hij woonde nu al meer dan een jaar in de bruisende hoofdstad, maar er waren altijd nog veel plekjes te ontdekken. Hij bracht veel tijd door in verschillende Starbucksen, cafés en parken, maar niets hielp hem om die avond te vergeten. De beelden stonden op zijn netvlies gebrand en dan vooral de gezichtsuitdrukking van Dougie. Verbijsterd om wat er gebeurde, maar er was nog iets anders in Dougie’s blik geweest die avond, iets waar Harry zijn vinger niet op kon leggen. Hij wilde er met Dougie over praten, maar eigenlijk ook weer niet. Het was te beschamend. Ze hadden er beiden aan meegewerkt, maar dat nam niet weg dat het op zijn zachtst gezegd zwaar gênant was. Daarom deed Harry wanhopige pogingen om Dougie te ontwijken, iets waar hij regelmatig in faalde. Hij zag de jongens ’s ochtends aan de ontbijttafel, in de woonkamer, in de auto op weg naar hun dagelijkse bezigheden, in de keuken, in kleedkamers, op het podium, overal in huis…
Dougie deed het niet expres, maar het was gewoonweg onvermijdelijk om elkaar continu tegen het lijf te lopen. Als ze elkaar per ongeluk een keer recht in de ogen keken, kon Harry zichzelf wel voor zijn kop slaan. Dougie werd dan knal-, maar dan ook echt knalrood en sloeg zijn ogen zijn vlug mogelijk neer. Harry slikte meestal moeizaam en probeerde door te gaan met waar hij mee bezig was, hoewel dat dan vaak gedoemd was om te mislukken. Hij probeerde zo min mogelijk te denken aan… wat er gebeurd was. Hij wilde er niet over nadenken. Hij wilde het vergeten. Het was om je dood te schamen.
Tom had het in de gaten. Natuurlijk had Tom het in de gaten, die kerel zag altijd alles. Toch zei hij er niets over. De keren dat Harry een ruimte betrad waar Dougie ook was, kwam er meteen weer die elektrische spanning in de lucht te hangen die er die avond ook hing en dat pikte Tom na twee keer al op. Onderzoekend keek hij de jongens dan aan en Harry wist wat hij dacht: ging het weer worden zoals in het begin van McFly? Was de hechte band tussen Harry en Dougie door iets onverklaarbaars verbroken? Hij vroeg het Harry niet, maar die kon zien dat Tom bang was. Bang dat dit betrekking had voor hun succes met McFly. Bang dat ze uit elkaar zouden vallen.
Harry wilde hem dolgraag vertellen dat dat niet ging gebeuren, dat het niet weer zo zou worden als in het begin, maar dat durfde hij niet. Tom zou ongetwijfeld vragen wat er gebeurd was als Harry er zelf over begon en dat wilde hij koste wat het kostte zien te voorkomen. Stel je voor dat hij het er per ongeluk uit zou flappen. Tom zou een driedubbele hartaanval krijgen en dan zou er paniek in de tent komen. Nee, niemand mocht het te weten komen. Harry moest op zijn hoede blijven.
Met Dougie praatte hij niet meer. Harry vermeed zoveel mogelijk contact met hem en als ze dan een keer bijvoorbeeld met zijn vieren aan tafel zaten, sprak hij alleen tegen Tom en Danny. Danny had nog steeds niks in de gaten, waardoor Harry vermoedde dat Tom alles voor zichzelf hield. Waarom? Harry had geen idee, maar het voelde niet goed. Hij kon er alleen zo weinig aan veranderen.
Zo ging het drie weken lang en Harry werd er doodmoe van. Het was zo vermoeiend om te proberen iemand vierentwintig uur per dag te ontlopen, al helemaal als je elkaar toch continu per ongeluk tegen het lijf liep. Zo ging het maar door en door en door.
Op een zaterdagochtend zouden ze een optreden hebben bij een Britse tv-show, waar ze alle vier naar uitkeken. The Paul O’Grady Show was een veel bekeken show, dus ze zouden allemaal hun beste beentje voor moeten zetten. De hele dag waren de jongens vrij zenuwachtig, zoals altijd als ze op het punt stonden om iets groots te doen in hun muziekcarrière.
Harry probeerde de tijd wat te doden door alvast kleren uit te zoeken, zijn spullen vast te pakken, wat kleine huishoudklusjes te doen en te drummen. Vooral drummen. Dat was hij al dik een uur aan het doen, maar het lukte niet echt. Hij was gewoonweg te opgewonden over vanavond! Daarom gaf hij nog een laatste ram op zijn drumstel, kwam toen tot de conclusie dat het niets meer ging worden en besloot daarom nog maar een vlugge douche te nemen voor het optreden van vanavond. Ze hadden nog tijd genoeg, maar hij begon inmiddels aardig zenuwachtig te worden en een warme douche zou hem waarschijnlijk goed doen.
Daarom haalde hij de oordoppen uit zijn oren, waardoor hij meteen bijna achterover werd geblazen door de snoeiharde muziek van Springsteen. Danny kon ook echt nergens anders naar luisteren! Harry schudde zijn hoofd, pakte wat douchespullen van zijn kamer en daalde de trap af, waardoor de muziek steeds harder werd. Hij neuriede automatisch met het deuntje mee en liep zo richting de badkamer. Nog altijd neuriënd gooide hij de deur open, wilde naar het lichtknopje zoeken, besefte toen dat het licht al brandde en versteende.

[Melian]

Oh mijn Gód.
Ga me nu niet vertellen dat daar iemand in de douche staat die Harry niet wil zien, en al helemaal niet IN DE DOUCHE?

Serieus, aan het eind van dit stuk stond mijn gezicht drieduizend keer erger dan de vorige keer. O____O
Nu zijn de gevolgen van wat ze gedaan hebben pas duidelijk, besef je pas echt wat er eigenlijk gebeurd is. Waauw. Oh mijn God. - sorry, ik ben in shock. XD

En ook echt zo typisch, dat Harry probeert het te onderdrukken, Dougie voornamelijk rondloopt met een kop als een boei, Danny niks doorheeft en Tom niks durft te zeggen. Karakteristiek, of niet dan? Tenminste, zo laat jij hen op mij overkomen. En je weet me te onmogelijk hard te boeien met een McFly-verhaal terwijl ik de band helemaal niet ken.

Zo meesterlijk.
En nu moet ik paaseieren gaan zoeken. *gniffel*

Vrolijk Pasen! <3

[Imke]

Jaaa! Na een afwezigheid van meer dan drie maanden, ben ik terug! Het spijt me echt heel erg dat ik al zo lang niet heb geschreven aan dit verhaal, maar ik had het zo druk met school en mijn examens, dat ik totaal geen tijd. Toen ik eindelijk weer enigszins tijd had, wist ik niet meer hoe ik verder moest.
But no worries! Het is me gelukt! En hier is dan een gloednieuw stuk, vers van de pers!

Dit is een vrij kort stuk, dat komt omdat het het einde van hoofdstuk 6 is. Ik heb echter al meer en beloof dat het volgende stuk vlug komt!
Ik hoop dat het nog steeds gelezen wordt... We zullen zien!

-

Dougie staarde hem aan, terwijl hij net één been over de badrand slingerde. Harry staarde hem aan, terwijl hij zijn hand liet zakken. Ze staarden elkaar met een verbijsterde blik aan. Achter Harry viel de deur dicht. Zijn blik ging langzaam van boven naar beneden, totdat hij op een bepaald punt knalrood werd en zijn hoofd met een ruk optrok.
‘S-sorry…’ hakkelde hij, ‘ik wist niet d-dat…’
Dougie was inmiddels ook knalrood geworden, probeerde de handdoek van het rek te grissen, maar greep mis en hield daardoor geen evenwicht meer. Zijn linkervoet gleed over de spekgladde vloer heen, hij maakte een indrukwekkende halve draai in de lucht terwijl hij het uitschreeuwde en het leek alsof hij in slow motion voorover viel.
Harry keek verbouwereerd toe hoe Dougie met een smak op de badkamervloer terecht kwam en kon zich niet meer verroeren van schrik.
‘Godverdomme!’ kreunde Dougie, die plat op zijn rug lag en naar zijn enkel greep. ‘Au! Godver, sta daar niet zo te staan, doe liever iets!’
Verbluft stond Harry op de drempel van de badkamer, totdat het tot hem door begon te dringen wat er aan de hand was.
‘Waar heb je pijn?’ vroeg hij zwakjes, terwijl hij zwetend van schaamte bij Dougie neerknielde en zoveel mogelijk naar diens enkel probeerde te kijken. Op het moment dat Dougie wilde antwoorden, ging de deur open en stapte Danny fluitend naar binnen. Hij grijnsde naar Harry, pakte een pot gel van het schap boven Dougie en liep zonder verder iets te zeggen weer naar buiten. Dougie vergat zelfs even te kermen van de pijn terwijl hij en Harry elkaar verbijsterd aanstaarden.
Toen ging de deur opnieuw open en kwam Danny opnieuw binnengelopen, dit keer met grote ogen.
‘What the…’ begon hij stomverbaasd, maar hij maakte zijn zin niet af, want Dougie begon weer luidkeels te kermen.
‘Het doet pij-hij-hijn!’ riep hij. ‘Doe alsjeblieft iets!’
Danny bleef nog altijd compleet van de kaart in de deuropening staan, draaide zich toen om en schreeuwde uit volle borst Toms naam. Die kwam meteen aangerend vanaf zijn kamer en bleef naast Danny in de deuropening stilstaan, terwijl hij Dougie met nog grotere ogen dan Danny aangaapte.
‘Ja, hallo, een beetje privacy misschien?’ kreunde Dougie, die zijn arm over zijn gezicht legde en zo te zien wel door de grond kon zakken. Harry wilde dat voorbeeld graag volgen. Hij greep echter de handdoek die Dougie had willen pakken en drapeerde die over Dougie’s onderlichaam heen.
‘Knoop alsjeblieft dat ding om,’ snauwde hij op hardere toon dan eigenlijk de bedoeling was.
Tom stapte nu helemaal de badkamer in en bukte om Dougie overeind te helpen. Die leunde zoveel mogelijk op Tom en wikkelde zo vlug hij kon de handdoek om zijn middel heen, terwijl hij hijgend op één voet steunde.
‘Mijn enkel,’ bracht hij zwaar ademend uit, ‘het doet verrekte veel pijn.’
‘Ik tape het wel even in,’ zei Tom. ‘Hopelijk voel je het vanavond wat minder. Anders kun je nog altijd op een kruk gaan zitten tijdens het optreden.’
Dougie sloeg zijn ogen ten hemel, maar hinkte toen achter Tom aan de badkamer uit, Harry en Danny zwijgend achterlatend.
‘Nou, dat was, eh, gênant,’ mompelde Danny toen en hij glipte de badkamer uit, naar zijn eigen slaapkamer, waardoor Harry in stilte achterbleef.
In stilte.
Niet meer wetend wat te doen.

[Imke]

Ben ik mijn enige lezer hier ook al kwijtgeraakt?

-

Hoofdstuk 7.

Toen ze onder luid gejuich de studio betraden, begon Harry meteen te grijnzen. Het was ook zo belachelijk druk! De show werd live uitgezonden, dus probeerde hij zo normaal mogelijk te doen toen ze hartelijk begroet werden door Paul O’Grady, de gastheer van de show en ze namen plaats op de bank. Paul ging achter zijn gebruikelijke bureau zitten dat midden op het podium stond.
‘Welkom, McFly!’ riep Paul en het publiek begon meteen weer te joelen. De jongens keken elkaar stralend aan – behalve Harry en Dougie natuurlijk.
‘Om maar met de deur in huis te vallen,’ begon Paul zoals altijd zijn show, ‘vertel eens. Wat is jullie geheim tot dit onverklaarbaar snelle succes? Jullie kwamen, zagen en overwonnen! De vraag is, hoe?’
De jongens lachten schaapachtig.
‘Een instrument bespelen en de perfecte looks zijn dé oplossing,’ antwoordde Tom met een grote grijns, waardoor iedereen begon te lachen; iedereen wist dat Tom zichzelf het minst knap in de band vond.
‘We snappen zelf ook nog steeds niet hoe het zo heeft kunnen lopen,’ voegde Danny daaraan toe. ‘Niet één van ons had dit succes verwacht om eerlijk te zijn.’
Ze knikten allemaal instemmend en zo ging het interview verder. Er werd veel afgelachen, omdat de jongens net zo gevatte antwoorden terug wist te geven aan Paul, die de meest hilarische dingen vroeg.
‘Oké, oké, en nu weer terug naar jullie privéleventjes. Jullie wonen met z’n vieren in één huis. Zorgt dat nooit voor spanningen? Voor irritaties?’
Tom haalde zijn schouders op. ‘Dat valt eigenlijk reuze mee. We hebben verdacht weinig ruzie of gezeik voor vier jongens onder elkaar.’
Paul glimlachte, terwijl Danny daarop inging: ‘Ik zou me onze laatste ruzie niet eens kunnen herinneren. Waarschijnlijk was het omdat een van Doug’s hagedissen weer eens was ontsnapt en dat voor chaos zorgde.’
Het publiek lachte opnieuw en ook de jongens zelf lachten. Dougie keek een beetje verlegen om zich heen.
‘Jullie zijn dus vrienden voor het leven geworden. En…’ Er ontstond een lichte twinkeling in Pauls ogen, die aangaf dat er weer een humoristische opmerking aan zat te komen. ‘Alleen vrienden?’
Tom en Danny barstten tegelijkertijd in een bulderende lach uit, terwijl ze op hun knieën sloegen en er haast in leken te stikken. Harry, daarentegen, voelde hoe wit hij wegtrok. Hij zag hoe Dougie versteende en slikte zelf. Shit.
‘Nou, ik bedoel maar!’ lachte Paul ook. ‘Vier zo’n goede vrienden, die bijna niet zonder elkaar kunnen en samen in één huis wonen, je zou er bijna wat van denken!’
Tom en Danny hadden inmiddels echt de slappe lach, terwijl Harry ook lachte, maar dan als een boer met kiespijn. Niets laten doorschemeren nu, niet doen. Volhouden. Lachen. Lachen!
‘Ha, dat zou wat zijn,’ bracht hij zwakjes uit, maar niemand scheen die toon op te merken.
Zodra Tom en Danny eindelijk een beetje uitgelachen waren, kon het interview weer verdergaan en werd over dit onderwerp geen woord meer gerept.
Harry vond het verschrikkelijk. Hoe erg hij ook uit had gekeken naar deze avond, zo graag wilde hij nu weg hier. Weg uit de spotlights, weg van dit podium, weg bij het publiek en even tijd voor zichzelf.
Toch wist hij het voor elkaar te krijgen om telkens een glimlach te produceren en af en toe een van de jongens aan te vullen met zinloze informatie. Dougie had sowieso al vrijwel niets gezegd en bleef dat volhouden. Godzijdank.
Naar Harry’s idee duurde het nog uren voordat er eindelijk een einde kwam aan deze kwelling. Het leek alsof iedereen er extra lang over deed om tijd te rekken, terwijl hij niets liever wilde dan van dat podium af te stappen. Uiteindelijk hadden ze Paul voor de tweede keer de hand geschud en konden ze onder het gejuich van het publiek de zaal verlaten. Nog even zwaaiend naar het publiek liepen de vier jongens naar de zijkant toe en verdwenen zo backstage. Eenmaal in hun kleedkamer sprongen Tom en Danny als dollemannen in het rond.
‘Dat was briljant!’ riep Tom. ‘Het ging super en er zijn vast en zeker genoeg mensen die het hebben gezien!’
Danny sloeg zijn hand tegen die van hem en trok zijn T-shirt uit.
‘Ik heb me nog nooit zo goed gevoeld,’ grijnsde hij terwijl hij zich omkleedde. Harry stond wat twijfelend in de deuropening. Hij wist dat de rest zou wachten tot de show helemaal afgelopen was om nog even met Paul te praten, maar als hij ergens geen zin in had, was het dat.
Hij haatte het dat één zo’n opmerking dit compleet verpest had.
‘Zeg, jongens, vinden jullie het erg als ik vast een taxi neem? Ik voel me niet zo lekker.’ Zonder blikken of blozen keek hij de rest aan, die verbaasd terugkeek. Danny gaf hem een klap op zijn schouder.
‘Doe wat het beste voor je is, kerel.’
Harry knikte, produceerde een matig glimlachje en pakte vlug zijn rugzak in de hoek van de kamer. Daarna liep hij zonder nog iemand aan te kijken de kleedkamer uit. Hij hoorde hoe Tom en Danny alweer aan het verder feesten waren, dus daar hoefde hij zich niet druk om te maken. Zo snel hij kon, liep hij het gebouw uit.
Buiten leunde hij even met gesloten ogen tegen de muur aan. Hij ademde de frisse lucht diep in en voelde dat hij zich direct wat beter voelde. Minder beklemmend dan daarstraks. Toch was er op het moment geen haar op zijn hoofd die eraan dacht om nog terug te gaan, dus liep hij richting de straat, hield de eerste de beste taxi aan en stapte in. De rit duurde lang, maar dat kon hem niet zoveel schelen. Als hij maar naar huis kon. Voor zijn gevoel was hij er dan ook zo en voordat hij het in de gaten had, lag hij onderuit gezakt op de bank, doelloos zappend en naar de tv starend.
Hij voelde zich lusteloos. Moe. Uitgeblust.
En toch veerde hij overeind toen hij plotseling geluiden bij de voordeur hoorde. Er werd wat gerommeld en toen werd de deur opengemaakt.
‘Hallo?’ vroeg hij op zijn hoede. Dat konden Tom en Danny nog niet zijn, die hadden het vast te druk met feesten.
Het bleef even stil en toen klonk er wat geschuifel in zijn richting.
‘Ik ben het maar,’ zei Dougie zachtjes en Harry viel met een zucht weer terug in de kussens op de bank.
‘Oh.’ Hij hoopte dat Dougie meteen naar boven zou gaan, wat normaal ook het geval was, maar dit keer blijkbaar niet. De kraan in de keuken liep even en toen kwam Dougie met een glas water de woonkamer ingelopen.
‘Hoi,’ fluisterde Dougie, die in de luie stoel ging zitten en hem niet aankeek, maar zijn ogen ook op de tv richtte en het water in één teug achterover sloeg.
‘Hoi?’ zei Harry met een opgetrokken wenkbrauw, nogal verbaasd over het feit dat Dougie er zomaar bij kwam zitten. Natuurlijk was het ook zijn huis, daar niet van, maar het was raar.
Hij besefte dat het de eerste keer was sinds weken dat ze met z’n tweeën waren. Zonder iemand om de ongemakkelijke situatie te redden. Oeps.
‘Hoe vond je het gaan vanavond?’ vroeg Dougie, dwars door een flauw tv-serie heen.
Harry staarde hem aan. Het was sowieso al niks voor Dougie om uit zichzelf dingen te vragen, laat staan door een programma heen, laat stáán in deze situatie.
‘Wel goed. Op zich dan.’
Dougie knikte. ‘Ik ook.’
Harry voelde hoe zijn hart weer sneller begon te bonzen, terugdenkend aan die ene avond. Hij wilde er niet meer aan denken, hij wilde dat hij het uit zijn gedachten kon verbannen en dat het gewoon vergeten kon worden, maar dat kon niet. Die avond bleef tussen hen in hangen en dat wisten ze allebei.
‘I-Ik… Ik denk dat ik naar bed ga,’ mompelde Harry. Dougie keek hem aan, maar zei niets. Harry kon zijn blik niet omschrijven, hij wist alleen dat hij er niet lang naar kon kijken. Vliegensvlug stond hij op en liep de woonkamer uit, door de keuken en richting de trap. Net toen hij op de eerste trede stond, verstijfde hij echter.
‘Dus je gaat er weer eens gewoon vandoor?’
Er klonk opnieuw geschuifel en Dougie verscheen in de opening van de keuken naar de hal. Harry, met zijn linkervoet nog half in de lucht zwevend, staarde de jongen voor hem aan.
‘Pardon?’

[Melian]

Neeee, je bent mij helemaal niet kwijt! Ik was in Duitsland, ik had geen internet - duizendmaal sorry, ik ben pas gisteravond thuisgekomen. No worries, ik lees het nog altijd net zo graag. <3

Dat stuk met Dougie & Harry in de badkamer is zo gênant.... Oeioei, ik zag het helemaal voor me, en Danny - echt meesterlijk, ik lag plat. xD

En dan hoofdstuk 7... Gewoon niet in woorden te vatten wat ik dacht, ik zat er echt helemaal in en, ja. Ik voelde precies wat er door Harry's hoofd ging, dat heb je zo mooi beschreven. En ik wil nu zo graag weten wat er gebeurt, of ze er nu éíndelijk goed over gaan praten of wat. Meh.

Nogmaals, ik lees dit supergraag, en komende week ben ik binnen het bereik van internet. *hint*

[Want in de eerste week van augustus ga ik naar Berlijn, alweer geen internet.]

[Imke]

Aaaw, wat super dat je het nog steeds leest! <3 Ik hoop dat je een fijne vakantie hebt, maar ik denk dat dat vast wel zal lukken, haha! Hier is weer een nieuw stukje.

~

‘Dat doe je toch altijd? Weglopen ervoor.’
Stilte. Harry kon niets uitbrengen. En al kon hij dat, dan had hij geen idee wat hij moest zeggen.
‘Laat ook maar. Ik heb hier geen zin meer in.’
Harry voelde hoe hij trilde toen hij naar de blonde jongen voor hem keek. De jongen die er nu zo kwetsbaar uitzag. Kwetsbaar, maar zo sterk tegelijkertijd. Een kant die Harry nog nooit had gezien. Hij was voor even verlamd, maar wist zichzelf na enkele seconden toch te hervinden en zette hij zijn voet bruusk op de trede.
‘Ik weet niet waar je het over hebt,’ snauwde hij veel harder dan de bedoeling was. ‘Ik ga naar bed.’
Zonder Dougie nog aan te kijken, stampte hij naar boven, terwijl hij merkte hoe zijn handen zich tot vuisten hadden gebald. Op de overloop hoorde hij echter iets waardoor hij stomverbaasd achterom keek. Dougie kwam de trap opgestormd en bleef zwaar ademend voor hem staan.
‘Harry, we moeten hier mee ophouden, dit is stom!’
Harry keek hem woedend aan en riep toen gefrustreerd uit: ‘Jezus, Dougie, wat heb je ineens?! Gebeurd is gebeurd en we hebben het er gewoon niet meer over! Klaar!’
Hij draaide zich weer om om richting de zoldertrap te lopen, maar daar kreeg hij de kans niet voor.
‘Ja, natuurlijk, dat zou ik ook zeggen!’ gilde Dougie, die hem bij zijn arm greep. ‘Doe maar weer alsof er niks is gebeurd! Nou, ik weet wel beter!’
‘Dougie, HOU OP!’ schreeuwde Harry, die zijn arm met een ruk terugtrok. ‘We hebben het er niet meer over, hoor je me?! Het – is – klaar!’
‘Nee, dat is het NIET!’ gilde Dougie op zijn beurt.
De jongens stonden trillend van woede tegenover elkaar. Harry kon Dougie nu wel schieten, maar daar kreeg hij de kans niet voor. Voordat ze het wisten, hadden ze zich naar elkaar toegetrokken en voelde Harry hoe Dougie zijn mouw vasthad en hoe hijzelf zijn vingers om Dougie’s dunne pols hadden gesloten.
Ze kregen beiden de kans niet om nog iets te zeggen, want het was al gebeurd voordat ze elkaar tegen konden houden. Harry voelde Dougie’s zachte lippen tegen de zijne en verkeerde meteen in een roestoestand. Net als die ene avond.
Gretig trok hij het lichaam van de jongen tegen zich aan en voelde hoe hun lippen vroegen om meer. Zijn armen sloten zich om Dougie’s middel, terwijl Dougie bijna op zijn tenen stond en zijn vingers in Harry’s haren liet rusten. Harry opende zijn mond en voelde hoe Dougie’s tong zich direct bij de zijne bevond. Terwijl hun harten zowat uit hun borstkassen bonkten, deelden ze de meest gepassioneerde kus ooit. Nog nooit had Harry zo gezoend als op dit moment. Hij had het gevoel dat hij de tengere Dougie bijna fijnkneep, maar hij kon het niet tegenhouden. Dougie drukte zich dan ook dichter tegen hem aan en door een stap naar achteren te doen, belandden ze tegen de muur. Dat stopte hen niet; Dougie stond zo dicht als maar mogelijk was tegen Harry’s lichaam, dat de steun van de muur nodig had.
Doordat Harry zijn been een beetje optilde en Dougie voor even zijn hoofd een centimeter terugtrok, kregen de jongens even tijd om op adem te komen. Heel even dan. Met een zachte kreun trok Harry Dougie weer tegen zich aan, die daar meteen op inging. Harry wist dat hij op dit moment alleen nog maar die lippen op de zijne wilde voelen en dat dit niet zou stoppen.
Zijn handen gleden over Dougie’s middenrif en al vlug streelden zijn handen de blote rug. Het duurde nog geen tien seconden voordat Dougie’s shirt op de grond lag met dat van Harry er bovenop. Harry’s handen voelden de gladheid van Dougie’s huid, terwijl die met zijn vingers over Harry’s rugwervel ging. Harry trok Dougie nog verder tegen zich aan, als dat al mogelijk was en ze zoenden met nog meer passie dan voorheen, als dat ook al mogelijk was.
Hij voelde hoe Dougie een zachte kreun uitstootte, wat hem alleen maar gretiger maakte naar de jongen. Zijn handen gleden naar beneden, totdat ze bij Dougie’s riem aan waren gekomen. Maar op het moment dat hij begon met het losmaken van de gesp, klonken er beneden plotseling geluiden. Een sleutel in het sleutelgat. Het kraken van de voordeur.
Met een ruk trok Dougie zijn hoofd naar achteren en beide jongens hadden hun ogen wagenwijd open. Hun wangen waren nog rood van opwinding en Harry voelde hoe onregelmatig zijn ademhaling was.
Op dat moment werd de voordeur dichtgegooid en konden ze Tom en Danny horen lachen. Dougie leek voor even versteend, maar trok zijn riem toen weer strakker, greep zijn T-shirt zo snel mogelijk van de grond en holde toen naar zijn slaapkamer. In de deuropening bleef hij nog even staan en Harry keek verbouwereerd naar hem, met zijn ontblote bovenlijf en de blosjes op zijn wangen. Toen maakte Dougie de deur zo stil mogelijk dicht, Harry alleen achterlatend.