Hallo,
Als je het verhaal herkent, het heeft idd al eerder op OV. gestaan, maar mijn account werkte niet goed meer dus toen heb ik een nieuwe aangemaakt. Bij deze het verhaal nog een keer (:
Hoofdstuk 1.
Maya draaide haar haar verveeld rond haar vinger. Ze zat nog maar net in het vliegtuig, maar verveelde zich nu al. Ze wierp een blik op haar horloge en zag dat ze nog ongeveer een uur onderweg was. Eindelijk zou ze weer terug gaan naar Engeland. Ze had een tweejarige uitwisselings programma met Beauxbatons, de tovenarijschool in Frankrijk, meegedaan. Ze was eerst gewoon naar Zweinstein geweest, maar toen in haar vierde jaar het Toverschooltoernooi gehouden werd raakte ze helemaal in de ban van de meiden van Beauxbatons. In de vakantie erna had ze haar ouders zover gekregen een brief naar Beauxbatons te sturen en ze werd aangenomen! En zo was ze dus, twee jaar geleden, in Frankrijk beland. Ze had het er geweldig gevonden, maar was toch ook wel heel blij dat ze eindelijk weer naar huis zou gaan. Ze had haar ouders alweer een jaar niet gezien, omdat het veel te duur was om iedere vakantie naar Engeland te vliegen. Natuurlijk waren er ook wel andere manieren zoals via het Haardrooster, maar haar ouders waren dreuzels en zelf kon ze daar niet mee overweg.
Ze zou niet meer terug gaan naar Zweinstein, aangezien ze haar diploma al gehaald had. Op Beauxbatons duurde het maar 6 jaar om je PUISTen te halen. Ze vond het ergens ook wel jammer dat ze niet terug kon naar Zweinstein, want in de vier jaar die ze daar op school had doorgebracht had ze veel vrienden gemaakt die ze graag eens weer zou willen zien. En dan had je natuurlijk Ron nog. Ron Wemel.
Ze was al vanaf haar tweede jaar heimelijk verliefd geweest op de roodharige vriend van de beroemde Harry Potter. Vroeger had ze gedacht dat hij en die Hermelien Griffel een stel waren en had daarom nooit op hem af durven stappen, maar toen in haar vierde jaar bekent werd dat Hermelien met Viktor Kruml, de beroemde zwerkbalspeler van Bulgarije, ging had Maya toch geprobeerd Ron's aandacht te krijgen. En dat was haar nog aardig goed gelukt ook. Met een glimlach dacht ze terug aan het Kerstbal waar ze samen met Ron heen was geweest.
"Ik heb het warm" mompelde Maya.
"Laten we even naar buiten gaan", antwoordde Ron en pakte haar hand. Hij trok haar voorzichtig door de grote groep mensen. Buiten maakten ze een van de bankjes, onder de eik, ijsvrij en gingen er op zitten. Toen het koude bankje Maya's lichaam raakte begon ze te trillen. Ron sloeg ietwat onzeker zijn arm om haar heen en Maya kroop dicht tegen hem aan. Zo zaten ze een tijdje, zonder iets te zeggen. Maya hoorde zijn hart bonzen en voelde zich gelukkiger dan ooit tevoren.
"Vind je het wel gezellig?" vroeg Ron aarzelend.
"Ik vind het super! Dit is absoluut een dag om nooit te vergeten" antwoorde ze genietend. Er verscheen een betoverende grijns op Ron's gezicht.
"Zullen we anders even een stukje gaan lopen" vroeg Ron.
"Ja lijkt me leuk" en ze stonden op. Hij pakte opnieuw haar hand en zo begonnen ze te lopen. Vlak bij het meer stopte Ron.
"Wat is er?" vroeg Maya verbaasd.
"Maya... Ik wil het graag ergens met je over hebben" zei Ron en ze zag zijn wangen rood kleuren.
"Wat is er dan?" vroeg Maya voorzichtig.
"Waarom heb je ja gezegd toen ik vroeg of je met me mee wou gaan naar het bal?". Maya was met stomheid geslagen. Ze had gedacht dat hij nu wel door zou hebben waarom, maar blijkbaar waren sommige jongens echt te stom om dat te snappen.
"Nou, omdat - "
"MAYA! RON!" hoorden ze opeens vanuit de duisternis. Maya's beste vriendin Ters kwam eraan lopen, met aan haar hand een van de lelijkste jongen die Maya ooit gezien had.
"Hee Ter!" riep Maya vrolijk terug. Ze wierp Ron een ik-kan-er-niets-aan-doen blik toe en liep op haar vriendin af.
"Wat doen jullie hier, het is hier veel te koud. Zullen we naar binnen gaan. Maya keek voorzichtig naar Ron en zag hem met tegenzin knikken. Met zijn vieren liepen ze terug naar het kasteel.
Haar dagdroom werd ruw verstoord door een stewardess die inmiddels bijna tegen haar stond te schreeuwen.
"MEVROUW! Wilt u alstublieft uw gordel om willen doen? We gaan zo landen." ze liep weg met een hoofd dat op onweer stond en Maya deed snel haar gordel vast. Ze keek voorzichtig uit het raampje links van haar en zag land. Eindelijk zou ze weer naar huis gaan. Wat had ze haar ouders gemist. Ze was totaal vergeten waar ze net aan dacht en kon alleen nog maar aan haar ouders denken.
Het vliegtuig was inmiddels geland en Maya stond bij de lopende band op haar koffers te wachten. Ze had geen hutkoffer, aangezien het nogal op zou vallen als ze die mee zou nemen in het vliegtuig. Ze stond nog steeds te wachten toen ze achter zich een hels kabaal hoorde en een vrouwenstem die haar naam door de ontvangstruimte heen gilde.
'Nee, mam alsjeblieft' dacht ze kreunend. Ze voelde de twee dunne armpjes van haar moeder, die haar omhelsde.
"Mama" zei Maya zacht, met tranen in haar ogen.
"Maya, lieverd. We hebben je zo gemist" hoorde ze nu haar vader zeggen. Hij stond, zoals gewoonlijk, achter haar moeder netjes op zijn beurt te wachten om zijn dochter te omhelzen. Nadat ze zich eindelijk uit de omhelzing van haar ouders had kunnen bevrijden en ze al haar bagage had gevonden gingen ze op weg naar huis.
Maya's verhaal
Hoofdstuk 2.
Maya liep door haar kamer. Het was inmiddels al drie weken geleden dat ze thuis was gekomen. Ze had net Ters een uil gestuurd om te vragen of ze misschien nog een nachtje wou komen slapen. Eigenlijk had ze haar al veel eerder willen vragen, maar haar ouders wouden graag wat tijd met z'n drieën doorbrengen aangezien Maya zolang was weggeweest. Ze stond nu voor haar boekenkast en haar oog viel op een dik, in zwartleer gebonden boek. Ze pakte het uit de kast en zag dat het het fotoboek was dat ze van Ters gekregen had toen ze wegging van Zweinstein. Er stonden allerlei soorten foto's in. Ze sloeg het boek open en zag metteen dat het boek op haar favoriete pagina was opengegaan. Een jongen met rood haar, veel sproeten en een lach van oor tot oor keek haar aan. Ters had van iedereen geeist dat ze een stukje schreven onder hun foto. Ze keek naar het kriebelige, jongens handschrift van Ron. Veel speciaals stond er niet. 'Veel plezier op Beauxbatons, Ron' stond er. Ze grinnikte. Wat zou ze zijn gezich graag nog eens willen zien. Opnieuw moest ze aan de avond van het Kerstbal denken. Ze liet zich op haar bed vallen en dacht terug aan het Kerstbal.
Ron, Ters, Maya en de lelijke 'onbekende' jongen waren weer naar binnen gegaan. Maya voelde hoe de warmte over haar heen spoelde. Ze liepen naar de Grote Zaal en zagen dat er een band was gekomen. Maya dacht dat het De Witte Wieven waren, maar ze wist het niet zeker. Ze luisterde niet zo vaak naar dat soort muziek. Ron herkende de band duidelijk wel en er verscheen een grijns op zijn gezicht.
"Wouw, Perkamentus heeft het weer voor elkaar gekregen hoor. Hij heeft de bekendste band uit de toverwereld zover gekregen om op een schoolfeest op te komen treden." Maya lachte.
"Zullen we wat te drinken pakken?" vroeg ze en ze liep naar de gigantische tafel waar allemaal hapjes en drankjes op stonden. Ze pakte voor zichzelf een glas met pompoensap en gaf Ron een boterbiertje.
"Alsjeblieft" "Dankjewel" Even stonden ze geluidloos naar de band te kijken. Maya moest toegeven, ze waren goed. Heel goed.
"Dit is mijn lievelings nummer, zullen we dansen" zei hij echter al snel daarna. De Witte Wieven hadden een wat rustiger nummer ingezet en je zag overal stelletjes dansen. Ook Maya en Ron gingen dichter tegen elkaar aanstaan en begon langzaam op de maat van de muziek te bewegen. De avond liep al tegen zijn einde toen Ron en Maya eindelijk stopten met dansen.
"Ik denk dat ik naar bed ga. Ik ben kapot" zuchte Maya. Op het zelfde moment stopten de Witte Wieven met spelen en stond Perkamentus op.
"Jongens en Meisjes! Ik hoop dat jullie je allemaal een beetje vermaakt hebben. Ik heb me zeker vermaakt. Graag wil ik jullie vragen een groot applaus te geven voor deze geweldige band die nu hun laatste nummer zal gaan spelen. Daarna word het hoog tijd om allemaal naar jullie warme bedden te gaan en heerlijk te dromen over deze geweldige nacht" Iedereen klapte. Eerst voor Perkamentus en daarna voor de Witte Wieven die aan hun laatste nummer begon.
"Ik vond het heel gezellig met je" mompelde Ron toen ze afscheid namen in de hal.
"Ik vond het ook super" antwoorde Maya. Opeens dacht ze weer aan de vraag die Ron haar had gesteld voordat Ters hun was komen storen bij het meer. Ron was al richting de trap gelopen. Ze hield hem tegen en ging voor hem staan.
"En ik heb ja gezegd omdat je de leukste jongen van de school bent" fluisterde. Ze drukte voorzichtig een kus op zijn lippen en snelde daarna weer de trap af om naar Ters te gaan. Toen ze omkeek zag ze hem verbaasd met zijn hand over zijn wang wrijven, maar al snel verscheen er een lach op zijn gezicht.
Tik-tik. Tik-tik. Maya glimlachte nog toen ze dacht aan het Kerstbal, maar toen zag ze dat Oeverus, de uil van Ters, op haar raam tikte. Ze liep snel naar het raam en deed deze open, omdat ze wist dat haar moeder het vreselijk vond als er uilen op het dak stonden. Ze aaide Oeverus liefkozend over zijn hoofdje en pakte daarna de brief van zijn poot. Er stond niet veel in de brief. Alleen maar dat ze er morgen om 10.00 uur zou zijn. Maya rende naar beneden en vroeg haar moeder om toestemming.
Gelukkig had haar moeder er geen problemen mee en dus stond Ters de volgende dag op de stoep. Haar haren waren nog altijd honingblond en haar ogen geel-groenig. Maya vloog haar om de nek. O wat had ze Ters gemist. Op Beauxbatons had ze redelijk veel vrienden gehad, maar niemand kon tussen hun vriendschap komen. Nadat Ters even had bijgepraat met Maya's ouders verdwenen ze naar boven. Uren hadden ze liggen praten over vanalles en nog wat. Over Maya's reis naar Frankrijk en over Ters haar nieuwe vriendje.
"En hoe zit dat nou met jou en je Wemeltje" zei Ters met een grijns.
"Ik weet niet" mompelde Maya.
"We hebben al heel lang geen contact meer gehad. In het begin schreven we nog wel brieven, maar opeens atwoorde hij niet meer. Ik durfde toen niet nog een te sturen omdat ik niet opdringerig wil overkomen."
"Ooooh, sukkel! Heb je na een brief al opgeven!" gilde Ters nu bijna. "en je hebt er niet even bij stil gestaan dat die brief misschien is onderschept door het Ministerie van Toverkunst. Aangezien ze tegenwoordig bijna alle brieven lezen?"
"Uhm, nee, daar had ik eigenlijk nog niet over nagedacht nee" zei Maya nu met een blos op haar wangen, maar haar hersenen werkten op top snelheid. De meiden waren even stil. Net toen Ters weer wat wou zeggen riep Maya's moeder dat ze konden eten. Ze stormden naar beneden en genoten van de kookkunsten van Maya's moeder.
Maya en Ters lagen al uren in bed en Ters was inmiddels in slaap gevallen. Maya was daarin tegen nog klaar wakker. Ze dacht aan Ron en aan haar gesprek met Ters die middag. Had ze dan al die maanden, misschien wel voor niets, zichzelf lopen wijsmaken dat hij haar niet leuk genoeg vond. Hoe vaak had ze wel niet in de spiegel gekeken en gedacht dat hij een hekel zou hebben aan haar lange bruine haar. Of aan haar donker bruine ogen. Vaak had ze ook gedacht dat hij haar te gewoontjes vond. Dat kon ook bijna niet anders, als je hoorde wat hij allemaal beleefd had met Harry en Hermelien. Ze was ook vaak bang geweest dat hij uiteindelijk toch voor Hermelien gevallen was, maar nu ze de reden van Ters gehoord had lag het zo voor de hand. Ze kon zich niet langer bedwingen, stapte uit bed, pakte een rolletje perkament, een veer en inkt en begon te schrijven.
Lieve Ron,
Ik heb al een tijdje niets van je gehoord, maar wou je graag vertellen dat ik weer terug ben in Engeland. Hoe gaat het met je ? Met mij is alles goed! Ik hoop dat je een berichtje terug stuurt
Maya,
Maya bond de brief om de poot van haar uil en deed het raam voor haar open. Sierlijk vloog ze door het raam naar buiten, de maan tegemoet. 'Vlieg zo snel als je kunt' dacht ze nog en daarna verdween de uil uit het zicht. Ze ging weer in bed liggen, maar kon de slaap niet bevatten. Nog uren lag ze te draaien in haar bed, maar na 3 uur viel ze eindelijk in slaap.
Maya liep door haar kamer. Het was inmiddels al drie weken geleden dat ze thuis was gekomen. Ze had net Ters een uil gestuurd om te vragen of ze misschien nog een nachtje wou komen slapen. Eigenlijk had ze haar al veel eerder willen vragen, maar haar ouders wouden graag wat tijd met z'n drieën doorbrengen aangezien Maya zolang was weggeweest. Ze stond nu voor haar boekenkast en haar oog viel op een dik, in zwartleer gebonden boek. Ze pakte het uit de kast en zag dat het het fotoboek was dat ze van Ters gekregen had toen ze wegging van Zweinstein. Er stonden allerlei soorten foto's in. Ze sloeg het boek open en zag metteen dat het boek op haar favoriete pagina was opengegaan. Een jongen met rood haar, veel sproeten en een lach van oor tot oor keek haar aan. Ters had van iedereen geeist dat ze een stukje schreven onder hun foto. Ze keek naar het kriebelige, jongens handschrift van Ron. Veel speciaals stond er niet. 'Veel plezier op Beauxbatons, Ron' stond er. Ze grinnikte. Wat zou ze zijn gezich graag nog eens willen zien. Opnieuw moest ze aan de avond van het Kerstbal denken. Ze liet zich op haar bed vallen en dacht terug aan het Kerstbal.
Ron, Ters, Maya en de lelijke 'onbekende' jongen waren weer naar binnen gegaan. Maya voelde hoe de warmte over haar heen spoelde. Ze liepen naar de Grote Zaal en zagen dat er een band was gekomen. Maya dacht dat het De Witte Wieven waren, maar ze wist het niet zeker. Ze luisterde niet zo vaak naar dat soort muziek. Ron herkende de band duidelijk wel en er verscheen een grijns op zijn gezicht.
"Wouw, Perkamentus heeft het weer voor elkaar gekregen hoor. Hij heeft de bekendste band uit de toverwereld zover gekregen om op een schoolfeest op te komen treden." Maya lachte.
"Zullen we wat te drinken pakken?" vroeg ze en ze liep naar de gigantische tafel waar allemaal hapjes en drankjes op stonden. Ze pakte voor zichzelf een glas met pompoensap en gaf Ron een boterbiertje.
"Alsjeblieft" "Dankjewel" Even stonden ze geluidloos naar de band te kijken. Maya moest toegeven, ze waren goed. Heel goed.
"Dit is mijn lievelings nummer, zullen we dansen" zei hij echter al snel daarna. De Witte Wieven hadden een wat rustiger nummer ingezet en je zag overal stelletjes dansen. Ook Maya en Ron gingen dichter tegen elkaar aanstaan en begon langzaam op de maat van de muziek te bewegen. De avond liep al tegen zijn einde toen Ron en Maya eindelijk stopten met dansen.
"Ik denk dat ik naar bed ga. Ik ben kapot" zuchte Maya. Op het zelfde moment stopten de Witte Wieven met spelen en stond Perkamentus op.
"Jongens en Meisjes! Ik hoop dat jullie je allemaal een beetje vermaakt hebben. Ik heb me zeker vermaakt. Graag wil ik jullie vragen een groot applaus te geven voor deze geweldige band die nu hun laatste nummer zal gaan spelen. Daarna word het hoog tijd om allemaal naar jullie warme bedden te gaan en heerlijk te dromen over deze geweldige nacht" Iedereen klapte. Eerst voor Perkamentus en daarna voor de Witte Wieven die aan hun laatste nummer begon.
"Ik vond het heel gezellig met je" mompelde Ron toen ze afscheid namen in de hal.
"Ik vond het ook super" antwoorde Maya. Opeens dacht ze weer aan de vraag die Ron haar had gesteld voordat Ters hun was komen storen bij het meer. Ron was al richting de trap gelopen. Ze hield hem tegen en ging voor hem staan.
"En ik heb ja gezegd omdat je de leukste jongen van de school bent" fluisterde. Ze drukte voorzichtig een kus op zijn lippen en snelde daarna weer de trap af om naar Ters te gaan. Toen ze omkeek zag ze hem verbaasd met zijn hand over zijn wang wrijven, maar al snel verscheen er een lach op zijn gezicht.
Tik-tik. Tik-tik. Maya glimlachte nog toen ze dacht aan het Kerstbal, maar toen zag ze dat Oeverus, de uil van Ters, op haar raam tikte. Ze liep snel naar het raam en deed deze open, omdat ze wist dat haar moeder het vreselijk vond als er uilen op het dak stonden. Ze aaide Oeverus liefkozend over zijn hoofdje en pakte daarna de brief van zijn poot. Er stond niet veel in de brief. Alleen maar dat ze er morgen om 10.00 uur zou zijn. Maya rende naar beneden en vroeg haar moeder om toestemming.
Gelukkig had haar moeder er geen problemen mee en dus stond Ters de volgende dag op de stoep. Haar haren waren nog altijd honingblond en haar ogen geel-groenig. Maya vloog haar om de nek. O wat had ze Ters gemist. Op Beauxbatons had ze redelijk veel vrienden gehad, maar niemand kon tussen hun vriendschap komen. Nadat Ters even had bijgepraat met Maya's ouders verdwenen ze naar boven. Uren hadden ze liggen praten over vanalles en nog wat. Over Maya's reis naar Frankrijk en over Ters haar nieuwe vriendje.
"En hoe zit dat nou met jou en je Wemeltje" zei Ters met een grijns.
"Ik weet niet" mompelde Maya.
"We hebben al heel lang geen contact meer gehad. In het begin schreven we nog wel brieven, maar opeens atwoorde hij niet meer. Ik durfde toen niet nog een te sturen omdat ik niet opdringerig wil overkomen."
"Ooooh, sukkel! Heb je na een brief al opgeven!" gilde Ters nu bijna. "en je hebt er niet even bij stil gestaan dat die brief misschien is onderschept door het Ministerie van Toverkunst. Aangezien ze tegenwoordig bijna alle brieven lezen?"
"Uhm, nee, daar had ik eigenlijk nog niet over nagedacht nee" zei Maya nu met een blos op haar wangen, maar haar hersenen werkten op top snelheid. De meiden waren even stil. Net toen Ters weer wat wou zeggen riep Maya's moeder dat ze konden eten. Ze stormden naar beneden en genoten van de kookkunsten van Maya's moeder.
Maya en Ters lagen al uren in bed en Ters was inmiddels in slaap gevallen. Maya was daarin tegen nog klaar wakker. Ze dacht aan Ron en aan haar gesprek met Ters die middag. Had ze dan al die maanden, misschien wel voor niets, zichzelf lopen wijsmaken dat hij haar niet leuk genoeg vond. Hoe vaak had ze wel niet in de spiegel gekeken en gedacht dat hij een hekel zou hebben aan haar lange bruine haar. Of aan haar donker bruine ogen. Vaak had ze ook gedacht dat hij haar te gewoontjes vond. Dat kon ook bijna niet anders, als je hoorde wat hij allemaal beleefd had met Harry en Hermelien. Ze was ook vaak bang geweest dat hij uiteindelijk toch voor Hermelien gevallen was, maar nu ze de reden van Ters gehoord had lag het zo voor de hand. Ze kon zich niet langer bedwingen, stapte uit bed, pakte een rolletje perkament, een veer en inkt en begon te schrijven.
Lieve Ron,
Ik heb al een tijdje niets van je gehoord, maar wou je graag vertellen dat ik weer terug ben in Engeland. Hoe gaat het met je ? Met mij is alles goed! Ik hoop dat je een berichtje terug stuurt
Maya,
Maya bond de brief om de poot van haar uil en deed het raam voor haar open. Sierlijk vloog ze door het raam naar buiten, de maan tegemoet. 'Vlieg zo snel als je kunt' dacht ze nog en daarna verdween de uil uit het zicht. Ze ging weer in bed liggen, maar kon de slaap niet bevatten. Nog uren lag ze te draaien in haar bed, maar na 3 uur viel ze eindelijk in slaap.
Never miss anyone from your past, because there's a reason why they didn't make it into your future.
Hoofdstuk 3.
"Mayaaaa!". Maya werd ruw wakker gemaakt door een schreeuwende Ters. "Huh, watte" mompelde ze nog slaapdronken. Ze probeerde haar ogen te openen, maar sloot deze meteen weer toen ze het felle zonlicht op haar gezicht voelde schijnen.
"Je moet wakker worden! Er ligt hier een half dode uil voor je" Maya was meteen klaar wakker. Ze kende maar een persoon wiens uil nog geen vijf kilometer kon vliegen zonder een hartaanval te krijgen. Toen ze, na veel moeite te hebben gedaan, eindelijk haar ogen open kreeg zag ze dat haar vermoeden juist was geweest. Egidius lag half stuiptrekkend op Ters haar bed. Ters was zelf naar de badkamer gelopen om een bekertje met water te vullen voor de arme stakker. Toen ze terug kwam had Maya de brief al van de uil zijn poot afgehaald en begon driftig te lezen. Ze herkende zijn jongensachtige handschrift meteen, aangezien ze zijn stukje in haar fotoboek zo vaak had gelezen dat het in haar herinneringen gegrift stond.
Lieve Maya,
Ik ben blij eindelijk wat van je te horen, aangezien ik al maanden wacht op een reactie om mijn vorige brief. Ik vind het erg jammer dat je deze nooit hebt beantwoord en er ook niets over zegt in je vorige bericht. Dat ik daarna niets meer van heb laten horen klopt, want ik wou niet dat je je zou ergeren aan de brieven. Ik ben blij te horen dat alles goed met je gaat! Hier gaat alles prima. Volgende week gaan mijn broer, Bill, en Fleur Delacour, je weet wel van het Toverschooltoernooi, trouwen. Misschien heb je al wat te doen, maar anders wou ik je hierbij uitnodigen om ook te komen. Ik ben erg benieuwd naar je verhalen over je reis. Zou je Egidius, als hij nog leeft tenminste, terug willen sturen met een antwoord? Dan kan mijn moeder er rekening mee houden.
Liefs Ron.
Maya sprong bijna een gat in de lucht bij de gedachte dat Ron haar had meegevraagd naar het trouwfeest van zijn oudste broer Bill.
"En van wie was het?" vroeg Ters, die haar nieuwsgierigheid niet langer kon bedwingen.
"Van Ron" antwoordde ze.
"WAT! Wat zegt ie" gilde Ters opgewonden.
"Hij-vroeg-of-ik-mee-wou-naar-de-trouwerij-van-zijn-broer-volgende-week" zei ze in een adem. Even leek het erop dat Ters zou gaan flauwvallen, maar toen begon ze te gillen.
"OOH WAT GAAF MAYA!" ze begon te springen en te gillen.
"Sssst, zachtjes! Mijn ouders slapen nog sukkel" riep Maya en ze gooide een kussen naar Ters. Maya had het bedoeld om het gegil van Ters te dimmen, maar natuurlijk zag Ters dit als een uitnodiging voor een kussengevecht. Al snel waren ze in een heftig kussengevecht verwikkeld.
Hijgend vielen de twee meiden op hun bed neer, maar lang bleef Ters niet liggen. Ze sprong meteen weer op toen ze de scherpe snavel van Egidius in haar rug voelde drukken. De vogel had zijn ogen wijd open en leek wel in shock. Het beest was zich natuurlijk helemaal de leplazerus geschrokken toen de meiden elkaar gillend met kussen hadden begooid. Ters keek walgend naar de vogel, maar Maya dacht meteen weer aan de brief.
"Maay, je gaat toch wel heen he" zei Ters geschrokken toen er een denkrimpel op Maya's gezicht was verschenen.
"Ik weet niet.." mompelde ze. "ik heb hem al zolang niet gezien, stel dat het niet meer klikt."
"BEN JE HELEMAA-"
"Ters, zachtjes!"
"Jaja, ben je helemaal besodemieterd" fluisterde Ters nu. "Je gaat heen mevrouw, heb je me gehoord. En dat het niet meer klikt is de dikste onzin. Je bent gewoon opzoek naar een excuus om niet te gaan, maar je gaat wel!" Maya dacht even na en merkte dat Ters gelijk had. Ze pakte een rol perkament van haar bureau en doopte voor de tweede keer in twaalf uur haar veer in de inkt.
Ik zal er zijn.
Liefs Maya.
Ps. Egidius leeft nog, maar het scheelde niet veel!
Ze herlas de brief niet en knoopte het meteen aan Egidius, die net weer was bijgekomen, zijn poot. Voor ze hem uit het raam gooide pakte ze nog snel een stukje sla van beneden en gaf deze aan Egidius, die hem dankbaar opat.
"Rare vogel" mompelde Ters terwijl Egidius weg vloog.
"Ik heb nog nooit een uil sla zijn eten" Even waren de meiden stil en keken ze samen hoe de vogel wegvloog.
"Kut! Ik weet niet wat ik aan moet! En zelfs als ik het wel wist, dan had ik nog niets" begon Maya echter al snel. Er verscheen een brede grijns op het gezicht van Ters.
"He, wat jammer. Nu moeten we maar gaan winkelen" Ters had gister al gevraagd of ze konden gaan winkelen, maar Maya had meer zin om gewoon thuis te blijven.
"Ik ben bang... Dat ik het met je eens moet zijn". Maya liep naar beneden, waar haar ouders inmiddels al aan de ontbijttafel zaten.
"Zo jullie hadden het wel leuk geloof ik" zei haar vader, die moeite moest doen om zijn ogen open te houden. Maya reageerde hier niet op en begon meteen het hele verhaal aan haar moeder te vertellen.
Samen liepen Maya en Ters door de binnenstad van London. Ze waren opzoek naar de ideale jurk voor de trouwerij. Haar moeder had het goed gevonden dat ze zou gaan en had haar zelfs geld meegegeven om een leuke outfit te kopen. Veel was het niet, maar het zou ze wel lukken. De meiden waren al in veel winkels geweest, maar nergens kon Maya een jurk vinden die ze mooi genoeg vond om aan te trekken naar de bruiloft. Ze stapten de zoveelste winkel in en Maya's oog viel meteen op een vrij kort, gebroken wit jurkje. Ters was al als een dolle kip de winkel in gerend omdat ze een leuk truitje had gezien. Maya liep naar het jurkje en liet haar vingers voorzichtig over de gladde stof glijden. Ze pakte de jurk voorzichtig van de hanger en liep ermee naar de paskamers. Toen ze er weer uitkwam stond Ters haar al op te wachten. Haar mond viel open van verbazing.
"Maya.." stamelde ze. "Deze jurk lijkt wel voor je gemaakt te zijn" Maya keek naar haarzelf in de gigantische spiegel en zag meteen wat Ters bedoelde. Het jurkje zat haar als gegoten. Het lijfje zat perfect op zijn plaats en liet geen dingen zien die hij niet moest laten zien. Het rokje was gemaakt van dunne stukjes vitrage en stonden daarom een beetje bol. Het was net een afgeknipte bruidsjurk.
"Wouw" zei Maya.
"Hoeveel kost ie?" zei Ters, maar ze had het prijskaartje al te pakken voordat Maya maar kon knipperen. De lach die eerst op haar gezicht stond verdween en ze liet Maya met een droevig gezicht het prijskaartje zien. Ook Maya's goede stemming verdween. Het jurkje was veel te duur. Haar ouders hadden niet zo veel geld en van zo'n jurk konden ze bijna twee maand eten. Maya liep weer terug naar het pashokje en deed de jurk uit. Ze hing hem terug en de meiden gingen verder opzoek naar de perfecte jurk.
"Mayaaaa!". Maya werd ruw wakker gemaakt door een schreeuwende Ters. "Huh, watte" mompelde ze nog slaapdronken. Ze probeerde haar ogen te openen, maar sloot deze meteen weer toen ze het felle zonlicht op haar gezicht voelde schijnen.
"Je moet wakker worden! Er ligt hier een half dode uil voor je" Maya was meteen klaar wakker. Ze kende maar een persoon wiens uil nog geen vijf kilometer kon vliegen zonder een hartaanval te krijgen. Toen ze, na veel moeite te hebben gedaan, eindelijk haar ogen open kreeg zag ze dat haar vermoeden juist was geweest. Egidius lag half stuiptrekkend op Ters haar bed. Ters was zelf naar de badkamer gelopen om een bekertje met water te vullen voor de arme stakker. Toen ze terug kwam had Maya de brief al van de uil zijn poot afgehaald en begon driftig te lezen. Ze herkende zijn jongensachtige handschrift meteen, aangezien ze zijn stukje in haar fotoboek zo vaak had gelezen dat het in haar herinneringen gegrift stond.
Lieve Maya,
Ik ben blij eindelijk wat van je te horen, aangezien ik al maanden wacht op een reactie om mijn vorige brief. Ik vind het erg jammer dat je deze nooit hebt beantwoord en er ook niets over zegt in je vorige bericht. Dat ik daarna niets meer van heb laten horen klopt, want ik wou niet dat je je zou ergeren aan de brieven. Ik ben blij te horen dat alles goed met je gaat! Hier gaat alles prima. Volgende week gaan mijn broer, Bill, en Fleur Delacour, je weet wel van het Toverschooltoernooi, trouwen. Misschien heb je al wat te doen, maar anders wou ik je hierbij uitnodigen om ook te komen. Ik ben erg benieuwd naar je verhalen over je reis. Zou je Egidius, als hij nog leeft tenminste, terug willen sturen met een antwoord? Dan kan mijn moeder er rekening mee houden.
Liefs Ron.
Maya sprong bijna een gat in de lucht bij de gedachte dat Ron haar had meegevraagd naar het trouwfeest van zijn oudste broer Bill.
"En van wie was het?" vroeg Ters, die haar nieuwsgierigheid niet langer kon bedwingen.
"Van Ron" antwoordde ze.
"WAT! Wat zegt ie" gilde Ters opgewonden.
"Hij-vroeg-of-ik-mee-wou-naar-de-trouwerij-van-zijn-broer-volgende-week" zei ze in een adem. Even leek het erop dat Ters zou gaan flauwvallen, maar toen begon ze te gillen.
"OOH WAT GAAF MAYA!" ze begon te springen en te gillen.
"Sssst, zachtjes! Mijn ouders slapen nog sukkel" riep Maya en ze gooide een kussen naar Ters. Maya had het bedoeld om het gegil van Ters te dimmen, maar natuurlijk zag Ters dit als een uitnodiging voor een kussengevecht. Al snel waren ze in een heftig kussengevecht verwikkeld.
Hijgend vielen de twee meiden op hun bed neer, maar lang bleef Ters niet liggen. Ze sprong meteen weer op toen ze de scherpe snavel van Egidius in haar rug voelde drukken. De vogel had zijn ogen wijd open en leek wel in shock. Het beest was zich natuurlijk helemaal de leplazerus geschrokken toen de meiden elkaar gillend met kussen hadden begooid. Ters keek walgend naar de vogel, maar Maya dacht meteen weer aan de brief.
"Maay, je gaat toch wel heen he" zei Ters geschrokken toen er een denkrimpel op Maya's gezicht was verschenen.
"Ik weet niet.." mompelde ze. "ik heb hem al zolang niet gezien, stel dat het niet meer klikt."
"BEN JE HELEMAA-"
"Ters, zachtjes!"
"Jaja, ben je helemaal besodemieterd" fluisterde Ters nu. "Je gaat heen mevrouw, heb je me gehoord. En dat het niet meer klikt is de dikste onzin. Je bent gewoon opzoek naar een excuus om niet te gaan, maar je gaat wel!" Maya dacht even na en merkte dat Ters gelijk had. Ze pakte een rol perkament van haar bureau en doopte voor de tweede keer in twaalf uur haar veer in de inkt.
Ik zal er zijn.
Liefs Maya.
Ps. Egidius leeft nog, maar het scheelde niet veel!
Ze herlas de brief niet en knoopte het meteen aan Egidius, die net weer was bijgekomen, zijn poot. Voor ze hem uit het raam gooide pakte ze nog snel een stukje sla van beneden en gaf deze aan Egidius, die hem dankbaar opat.
"Rare vogel" mompelde Ters terwijl Egidius weg vloog.
"Ik heb nog nooit een uil sla zijn eten" Even waren de meiden stil en keken ze samen hoe de vogel wegvloog.
"Kut! Ik weet niet wat ik aan moet! En zelfs als ik het wel wist, dan had ik nog niets" begon Maya echter al snel. Er verscheen een brede grijns op het gezicht van Ters.
"He, wat jammer. Nu moeten we maar gaan winkelen" Ters had gister al gevraagd of ze konden gaan winkelen, maar Maya had meer zin om gewoon thuis te blijven.
"Ik ben bang... Dat ik het met je eens moet zijn". Maya liep naar beneden, waar haar ouders inmiddels al aan de ontbijttafel zaten.
"Zo jullie hadden het wel leuk geloof ik" zei haar vader, die moeite moest doen om zijn ogen open te houden. Maya reageerde hier niet op en begon meteen het hele verhaal aan haar moeder te vertellen.
Samen liepen Maya en Ters door de binnenstad van London. Ze waren opzoek naar de ideale jurk voor de trouwerij. Haar moeder had het goed gevonden dat ze zou gaan en had haar zelfs geld meegegeven om een leuke outfit te kopen. Veel was het niet, maar het zou ze wel lukken. De meiden waren al in veel winkels geweest, maar nergens kon Maya een jurk vinden die ze mooi genoeg vond om aan te trekken naar de bruiloft. Ze stapten de zoveelste winkel in en Maya's oog viel meteen op een vrij kort, gebroken wit jurkje. Ters was al als een dolle kip de winkel in gerend omdat ze een leuk truitje had gezien. Maya liep naar het jurkje en liet haar vingers voorzichtig over de gladde stof glijden. Ze pakte de jurk voorzichtig van de hanger en liep ermee naar de paskamers. Toen ze er weer uitkwam stond Ters haar al op te wachten. Haar mond viel open van verbazing.
"Maya.." stamelde ze. "Deze jurk lijkt wel voor je gemaakt te zijn" Maya keek naar haarzelf in de gigantische spiegel en zag meteen wat Ters bedoelde. Het jurkje zat haar als gegoten. Het lijfje zat perfect op zijn plaats en liet geen dingen zien die hij niet moest laten zien. Het rokje was gemaakt van dunne stukjes vitrage en stonden daarom een beetje bol. Het was net een afgeknipte bruidsjurk.
"Wouw" zei Maya.
"Hoeveel kost ie?" zei Ters, maar ze had het prijskaartje al te pakken voordat Maya maar kon knipperen. De lach die eerst op haar gezicht stond verdween en ze liet Maya met een droevig gezicht het prijskaartje zien. Ook Maya's goede stemming verdween. Het jurkje was veel te duur. Haar ouders hadden niet zo veel geld en van zo'n jurk konden ze bijna twee maand eten. Maya liep weer terug naar het pashokje en deed de jurk uit. Ze hing hem terug en de meiden gingen verder opzoek naar de perfecte jurk.
Never miss anyone from your past, because there's a reason why they didn't make it into your future.
Hoofdstuk 4.
Maya stapte uit de zwarte VW van haar ouders. Ze hadden erop gestaan dat ze haar naar Het Nest zouden brengen. Uren hadden ze in de auto gezeten, maar eindelijk waren ze gearriveerd.
“Ik dacht dat er een trouwerij zou zijn” mompelde haar moeder “maar het ziet er niet echt feestelijk uit, als je het mij vraagt.” Even dacht Maya dat haar moeder gek aan het worden was. In de tuin stond een grote gouden tent. Er liepen allemaal gehaaste mensen omheen die nog snel de laatste dingetjes wouden regelen voor de ceremonie zou gaan beginnen, maar al snel bedacht Maya dat er waarschijnlijk allemaal anti-dreuzel spreuken waren uitgesproken.
“Er is wel een feest, mama” zei ze “er zijn alleen allerlei spreuken uitgesproken zodat niet iedereen het kan zien” Ze zei maar niet dat alleen zij het niet konden zien. Haar ouders vonden het vreselijk dat hun dochter in zo'n andere leefomgeving zat als hun. Ze gaf haar ouders een zoen op hun wang.
“Doei lieverd” zei haar moeder. “Veel plezier.
“En geen dingen doen die ik ook niet zou doen, hè” voegde haar vader eraan toe.
“Nee pap. Ik zal geen BH over mijn hoofd trekken en rondjes gaan rennen” met een grijns dacht ze terug aan de avond dat al haar vrienden en vriendinnen naar haar huis waren gekomen om afscheid te nemen, voordat ze naar Beauxbatons zou gaan. Haar vader had een beetje teveel gedronken en was naar de kamer van hem en haar moeder gelopen. Daar had hij uit haar kast een BH gepakt en deze op zijn hoofd gezet. Zo was hij door de kamer gerend en al haar vrienden hadden zichzelf half dood gelachen. Haar vader startte de motor en reed achteruit het erf af. Maya bleef nog even staan om te zwaaien. Toen ze uit het zicht verdwenen waren draaide zich om en liep wat onzeker op de voordeur af. Blijkbaar waren alle voorbereidingen buiten klaar, want er liep niemand meer rond. Ze liep naar de voordeur en klopte aan. Ze had niet het gevoel dat het veel zin had, maar wat ze niet wist was dat Ron haar op had staan wachten en al uren door zijn raam naar buiten keek. Maya keek verbaasd op toen de deur open ging en ze keek in het lachende gezicht van Ron, dat lichtelijk rood kleurde. Even stonden ze wat ongemakkelijk tegenover elkaar. Ze hadden elkaar ook zo lang niet gezien.
“Kom binnen” zei hij toen hij door had dat ze nog buiten stond. Veel tijd op te praten hadden ze niet. De deur was nog maar net achter Maya dichtgevallen toen Hermelien eraan kwam stormen.
“Ron, je moeder wordt gek. Je moet haar helpen met de hapjes.” zei ze in een adem.
“En waar zijn Ginny en Harry nou weer” ze liep weer door de deur waar ze net uitkwam en pakte ondertussen Ron's hand om hem mee te slepen naar zijn moeder. Hij trok een sorry-ik-kan-er-niets-aan-doen gezicht en liet zich door Hermelien meevoeren. Maya liet haar jas van haar schouders glijden en hing hem op aan een kapstok die eruitzag alsof hij ieder moment in kon stortten. Daarna keek ze in de spiegel tegenover haar en begon zenuwachtig haar jurk en haar glad te strijken.
“Meisie” hoorde ze een stem met een raar accent zeggen. Ze keek achterom, maar zag niemand achter haar staan die dat had kunnen zeggen. Toen bedacht ze dat ze in het huis van een toverfamilie was en dat de spiegel waarschijnlijk zelf sprak. “je ziet er goed uit, verpest het nou niet” Maya kon er niets aan doen en er verscheen een lach op haar gezicht. Ze liep voorzichtig naar de deur waar ze Ron en Hermelien net in had zien verdwijnen. Ze opende de deur en niemand leek te merken dat ze net binnen was gekomen. Even stond ze verbaasd te kijken naar al die mensen die heen en weer liepen en ongeduldig werden. Toen kwam mevrouw Wemel eraan.
“Hallo, jij bent vast Maya” Mevrouw Wemel was een lief uitziende, ietwat mollige vrouw. Haar grote bruine ogen keken vriendelijk en ze had de zelfde rode haren als iedereen in de familie Wemel. “Ik ben Molly Wemel” stelde ze zichzelf voor.
“Het spijt me heel erg, maar ik moet even verder met de laatste voorbereidingen. We praten vanmiddag vast wel even. Ik vind het super leuk dat je er bent.” en weg was mevrouw Wemel. Het leek net alsof ze helemaal geen gesprek hadden gevoerd. In die twee minuten dat ze weg was had ze Fred (of George) al uitgekafferd en het bestek op de tafels laten verschijnen. Even stond ze te kijken naar wat iedereen allemaal aan het doen was, tot ze een hand voelde die haar hand pakte en haar meesleurde naar boven. Ron was blijkbaar klaar met de opdracht die zijn moeder voor hem had en probeerde zich nu snel samen met Maya te verbergen. Ze liepen meerdere trappen op en kwamen uit op zolder. Hij opende de deur en Maya moest twee keer met haar ogen knipperen voordat ze weer wat zag. Zijn kamer was knaloranje en overal hingen posters van een, waarschijnlijk de Cambridge Cannons, zwerkbalploeg. Ook lagen er twee bedden waarvan een, bedacht ze later, vast van Harry was. Ron ging op een van de twee, waarschijnlijk zijn eigen, bed zitten. Maya ging naast hem zitten maar liet toch een klein beetje ruimte over tussen hen in. Even heerste er een ongemakkelijke stilte. Ze hadden beide geen idee hoe ze deze moesten doorbreken. Uiteindelijk begon Ron te praten.
“Ik was zo blij toen ik je brief kreeg” zei hij. “I-ik dacht...” hij stopte midden in zijn zin.
“Wat dacht je?” vroeg Maya geïntereseerd en vooral heel nieuwsgierig.
“Ik dacht... d- dat je me niet meer wou zien” stamelde hij. Zijn oren werden, voor zover dat mogelijk was, nog roder en hij keek wazig voor zich uit. Maya wist niet zo goed wat ze hierop kon antwoorden en dus schoof ze een beetje naar hem toe en legde haar hoofd op zijn schouder. Opnieuw was het even stil, maar deze stilte was lang zo ongemakkelijk niet. Ron had zijn hand om haar middel heen geslagen en streelde zachtjes haar rug.
“Maya, na de bruiloft ben ik een tijdje niet thuis. Ik moe-” Hij werd midden in zijn zin onderbroken door een luide knal. Maya slaakte een gil en keek naar de persoon die uit het niets verschenen was. Toen ze deze persoon eens goed in zich opnam slaakte ze opnieuw een gil.
“Fre- Geo- ...” even dacht ze na. “Ach, whatever. WAT IS ER MET JE OOR” gilde ze nadat ze niet wist wie van de twee het was.
“Aangenaam. Ik ben Freorge. Of Gred. Noem me maar zoals je wilt. Als het maar leuk is! En over dat oor, tja ik kan een lang en zielig verhaal gaan ophangen. Maar het komt erop naar dat iemand me een oortje heeft proberen aan te naaien” Hij greep even naar de plek waar normaal zijn oor had moeten zitten. “Maar blijkbaar heeft deze persoon nooit fatsoenlijk om leren gaan met een naaimachine.” Hij lachte even om zijn eigen grap, maar werd daarna weer serieus. “Ron je moet van mama naar beneden komen. De gasten beginnen te arriveren en mama geeft jou de géwéldige taak om mensen te verwelkomen.” Hij grijnsde nog even kwaadaardig naar Ron en verdween met een tweede harde knal. Ron leek niet zo blij te zijn met het nieuws en keek chagrijnig.
“Niet zo boos kijken” wees Maya hem terecht. Al snel verscheen er een brede grijns op zijn gezicht. Maya stond op en trok Ron overeind. Ze pakte zijn hand en zo liepen ze de trap af. Onderaan de trap, vlak voor de deur die de trap opgang van de rest van het huis scheidde, bleef ze even staan. Ze drukte een kus op zijn lippen en deed toen de deur open, terwijl ze zijn hand los liet. Ron liep met een grijns van oor tot oor achter haar aan, maar dat zag ze niet.
Maya liep op blote voeten door het hoge gras in de achtertuin van de Wemels. Ze had haar schoenen uitgedaan, omdat ze anders niet door het hoge gras heen kwam en omdat haar voeten aardig pijn deden. Ze liet zich met een zucht vallen. De grond was lekker zacht en ze staarde naar de ondergaande zon. Haar oogleden werden zwaar en ze stond op het punt om in slaap te vallen. Een hels kabaal verstoorde haar rust en er klonken gillen op vanuit de grote tent. Niet de gezellige kreten die al de hele dag klonken, maar angstige kreten. Maya stond op en snelde zich naar de tent. Daar speelde zich een tafereel af waar zelfs haar ergste nachtmerries niet over gingen. In de tent zweefden zeker twintig dooddoeners op hun bezemstelen en vervloekingen scheerden door de ruimte. Maya bedacht zich geen moment en verdwijselde naar haar huis. Officieel mocht ze nog niet verdwijnselen en verschijnselen, maar ze vond dat in een noodsituatie als deze alles geoorloofd was. Ze drukte op de bel en haar moeder deed de deur open. Haar mond viel open en ze stamelde
“Jij... Ik... Wij...” ze wees van Maya, op zichzelf op haar man en bleef toen verwonderd staan kijken. Maya stapte naar binnen en liep naar de keuken om een glas water in te schenken. Ze was blij dat ze zo snel had kunnen reageren, want met dreuzelouders was je een van de meest geliefde slachtoffers van de dooddoeners. Haar ouders kwamen nu naar de keuken en gingen aan tafel zitten. Haar moeder was geschrokken en dacht waarschijnlijk dat ze helemaal was komen lopen vanuit het Nest. Snel legde Maya uit wat verschijselen en verdwijselen was en haar moeder leek iets minder geschokt, maar dat zou snel over gaan. Maya had besloten dat ze haar ouders eindelijk zou gaan inlichten over de oorlog die er in de tovenaarswereld heerste. Over jeweetwel, de man wiens naam niemand durft uit te spreken en zijn eeuwige haat voor half- en modderbloedjes.
Maya stapte uit de zwarte VW van haar ouders. Ze hadden erop gestaan dat ze haar naar Het Nest zouden brengen. Uren hadden ze in de auto gezeten, maar eindelijk waren ze gearriveerd.
“Ik dacht dat er een trouwerij zou zijn” mompelde haar moeder “maar het ziet er niet echt feestelijk uit, als je het mij vraagt.” Even dacht Maya dat haar moeder gek aan het worden was. In de tuin stond een grote gouden tent. Er liepen allemaal gehaaste mensen omheen die nog snel de laatste dingetjes wouden regelen voor de ceremonie zou gaan beginnen, maar al snel bedacht Maya dat er waarschijnlijk allemaal anti-dreuzel spreuken waren uitgesproken.
“Er is wel een feest, mama” zei ze “er zijn alleen allerlei spreuken uitgesproken zodat niet iedereen het kan zien” Ze zei maar niet dat alleen zij het niet konden zien. Haar ouders vonden het vreselijk dat hun dochter in zo'n andere leefomgeving zat als hun. Ze gaf haar ouders een zoen op hun wang.
“Doei lieverd” zei haar moeder. “Veel plezier.
“En geen dingen doen die ik ook niet zou doen, hè” voegde haar vader eraan toe.
“Nee pap. Ik zal geen BH over mijn hoofd trekken en rondjes gaan rennen” met een grijns dacht ze terug aan de avond dat al haar vrienden en vriendinnen naar haar huis waren gekomen om afscheid te nemen, voordat ze naar Beauxbatons zou gaan. Haar vader had een beetje teveel gedronken en was naar de kamer van hem en haar moeder gelopen. Daar had hij uit haar kast een BH gepakt en deze op zijn hoofd gezet. Zo was hij door de kamer gerend en al haar vrienden hadden zichzelf half dood gelachen. Haar vader startte de motor en reed achteruit het erf af. Maya bleef nog even staan om te zwaaien. Toen ze uit het zicht verdwenen waren draaide zich om en liep wat onzeker op de voordeur af. Blijkbaar waren alle voorbereidingen buiten klaar, want er liep niemand meer rond. Ze liep naar de voordeur en klopte aan. Ze had niet het gevoel dat het veel zin had, maar wat ze niet wist was dat Ron haar op had staan wachten en al uren door zijn raam naar buiten keek. Maya keek verbaasd op toen de deur open ging en ze keek in het lachende gezicht van Ron, dat lichtelijk rood kleurde. Even stonden ze wat ongemakkelijk tegenover elkaar. Ze hadden elkaar ook zo lang niet gezien.
“Kom binnen” zei hij toen hij door had dat ze nog buiten stond. Veel tijd op te praten hadden ze niet. De deur was nog maar net achter Maya dichtgevallen toen Hermelien eraan kwam stormen.
“Ron, je moeder wordt gek. Je moet haar helpen met de hapjes.” zei ze in een adem.
“En waar zijn Ginny en Harry nou weer” ze liep weer door de deur waar ze net uitkwam en pakte ondertussen Ron's hand om hem mee te slepen naar zijn moeder. Hij trok een sorry-ik-kan-er-niets-aan-doen gezicht en liet zich door Hermelien meevoeren. Maya liet haar jas van haar schouders glijden en hing hem op aan een kapstok die eruitzag alsof hij ieder moment in kon stortten. Daarna keek ze in de spiegel tegenover haar en begon zenuwachtig haar jurk en haar glad te strijken.
“Meisie” hoorde ze een stem met een raar accent zeggen. Ze keek achterom, maar zag niemand achter haar staan die dat had kunnen zeggen. Toen bedacht ze dat ze in het huis van een toverfamilie was en dat de spiegel waarschijnlijk zelf sprak. “je ziet er goed uit, verpest het nou niet” Maya kon er niets aan doen en er verscheen een lach op haar gezicht. Ze liep voorzichtig naar de deur waar ze Ron en Hermelien net in had zien verdwijnen. Ze opende de deur en niemand leek te merken dat ze net binnen was gekomen. Even stond ze verbaasd te kijken naar al die mensen die heen en weer liepen en ongeduldig werden. Toen kwam mevrouw Wemel eraan.
“Hallo, jij bent vast Maya” Mevrouw Wemel was een lief uitziende, ietwat mollige vrouw. Haar grote bruine ogen keken vriendelijk en ze had de zelfde rode haren als iedereen in de familie Wemel. “Ik ben Molly Wemel” stelde ze zichzelf voor.
“Het spijt me heel erg, maar ik moet even verder met de laatste voorbereidingen. We praten vanmiddag vast wel even. Ik vind het super leuk dat je er bent.” en weg was mevrouw Wemel. Het leek net alsof ze helemaal geen gesprek hadden gevoerd. In die twee minuten dat ze weg was had ze Fred (of George) al uitgekafferd en het bestek op de tafels laten verschijnen. Even stond ze te kijken naar wat iedereen allemaal aan het doen was, tot ze een hand voelde die haar hand pakte en haar meesleurde naar boven. Ron was blijkbaar klaar met de opdracht die zijn moeder voor hem had en probeerde zich nu snel samen met Maya te verbergen. Ze liepen meerdere trappen op en kwamen uit op zolder. Hij opende de deur en Maya moest twee keer met haar ogen knipperen voordat ze weer wat zag. Zijn kamer was knaloranje en overal hingen posters van een, waarschijnlijk de Cambridge Cannons, zwerkbalploeg. Ook lagen er twee bedden waarvan een, bedacht ze later, vast van Harry was. Ron ging op een van de twee, waarschijnlijk zijn eigen, bed zitten. Maya ging naast hem zitten maar liet toch een klein beetje ruimte over tussen hen in. Even heerste er een ongemakkelijke stilte. Ze hadden beide geen idee hoe ze deze moesten doorbreken. Uiteindelijk begon Ron te praten.
“Ik was zo blij toen ik je brief kreeg” zei hij. “I-ik dacht...” hij stopte midden in zijn zin.
“Wat dacht je?” vroeg Maya geïntereseerd en vooral heel nieuwsgierig.
“Ik dacht... d- dat je me niet meer wou zien” stamelde hij. Zijn oren werden, voor zover dat mogelijk was, nog roder en hij keek wazig voor zich uit. Maya wist niet zo goed wat ze hierop kon antwoorden en dus schoof ze een beetje naar hem toe en legde haar hoofd op zijn schouder. Opnieuw was het even stil, maar deze stilte was lang zo ongemakkelijk niet. Ron had zijn hand om haar middel heen geslagen en streelde zachtjes haar rug.
“Maya, na de bruiloft ben ik een tijdje niet thuis. Ik moe-” Hij werd midden in zijn zin onderbroken door een luide knal. Maya slaakte een gil en keek naar de persoon die uit het niets verschenen was. Toen ze deze persoon eens goed in zich opnam slaakte ze opnieuw een gil.
“Fre- Geo- ...” even dacht ze na. “Ach, whatever. WAT IS ER MET JE OOR” gilde ze nadat ze niet wist wie van de twee het was.
“Aangenaam. Ik ben Freorge. Of Gred. Noem me maar zoals je wilt. Als het maar leuk is! En over dat oor, tja ik kan een lang en zielig verhaal gaan ophangen. Maar het komt erop naar dat iemand me een oortje heeft proberen aan te naaien” Hij greep even naar de plek waar normaal zijn oor had moeten zitten. “Maar blijkbaar heeft deze persoon nooit fatsoenlijk om leren gaan met een naaimachine.” Hij lachte even om zijn eigen grap, maar werd daarna weer serieus. “Ron je moet van mama naar beneden komen. De gasten beginnen te arriveren en mama geeft jou de géwéldige taak om mensen te verwelkomen.” Hij grijnsde nog even kwaadaardig naar Ron en verdween met een tweede harde knal. Ron leek niet zo blij te zijn met het nieuws en keek chagrijnig.
“Niet zo boos kijken” wees Maya hem terecht. Al snel verscheen er een brede grijns op zijn gezicht. Maya stond op en trok Ron overeind. Ze pakte zijn hand en zo liepen ze de trap af. Onderaan de trap, vlak voor de deur die de trap opgang van de rest van het huis scheidde, bleef ze even staan. Ze drukte een kus op zijn lippen en deed toen de deur open, terwijl ze zijn hand los liet. Ron liep met een grijns van oor tot oor achter haar aan, maar dat zag ze niet.
Maya liep op blote voeten door het hoge gras in de achtertuin van de Wemels. Ze had haar schoenen uitgedaan, omdat ze anders niet door het hoge gras heen kwam en omdat haar voeten aardig pijn deden. Ze liet zich met een zucht vallen. De grond was lekker zacht en ze staarde naar de ondergaande zon. Haar oogleden werden zwaar en ze stond op het punt om in slaap te vallen. Een hels kabaal verstoorde haar rust en er klonken gillen op vanuit de grote tent. Niet de gezellige kreten die al de hele dag klonken, maar angstige kreten. Maya stond op en snelde zich naar de tent. Daar speelde zich een tafereel af waar zelfs haar ergste nachtmerries niet over gingen. In de tent zweefden zeker twintig dooddoeners op hun bezemstelen en vervloekingen scheerden door de ruimte. Maya bedacht zich geen moment en verdwijselde naar haar huis. Officieel mocht ze nog niet verdwijnselen en verschijnselen, maar ze vond dat in een noodsituatie als deze alles geoorloofd was. Ze drukte op de bel en haar moeder deed de deur open. Haar mond viel open en ze stamelde
“Jij... Ik... Wij...” ze wees van Maya, op zichzelf op haar man en bleef toen verwonderd staan kijken. Maya stapte naar binnen en liep naar de keuken om een glas water in te schenken. Ze was blij dat ze zo snel had kunnen reageren, want met dreuzelouders was je een van de meest geliefde slachtoffers van de dooddoeners. Haar ouders kwamen nu naar de keuken en gingen aan tafel zitten. Haar moeder was geschrokken en dacht waarschijnlijk dat ze helemaal was komen lopen vanuit het Nest. Snel legde Maya uit wat verschijselen en verdwijselen was en haar moeder leek iets minder geschokt, maar dat zou snel over gaan. Maya had besloten dat ze haar ouders eindelijk zou gaan inlichten over de oorlog die er in de tovenaarswereld heerste. Over jeweetwel, de man wiens naam niemand durft uit te spreken en zijn eeuwige haat voor half- en modderbloedjes.
Never miss anyone from your past, because there's a reason why they didn't make it into your future.