Greendale

[xYaartje]

Ja, een verhaal over zeker 9 tieners die allemaal belevenissen mee maken op een manege en niet alleen daar, ook daar buiten maken ze mee. Gezien het in zowel Knusse Portiek en Drama kan, plaats ik het hier. Het gaat niet alleen over paarden, ook over andere dingen. Het is dus zeker voor iedereen te lezen.
Waar het verder over gaat, lezen jullie vanzelf. Enjoy!

Laat ik jullie eerst de hoofdpersonages maar eens voorstellen, dan word het al wat duidelijker.
Blue (16): Behulpzaam, trouw, echte paardengek, buitenmens, aardig voor haar vrienden. Zij woont op de manege en haar vader is de eigenaar.
Dion (15): Denkt dat hij alles beter kan dan de rest. Heeft vaak ruzie met Blue of Raoul en hij probeert die twee dan ook vaak te meiden.
Raoul (16): Geadopteerd op zijn 14de door de ouders van Blue, helpt na schooltijd op de manege/stoeterij. Door zijn Spaanse afkomst vinden veel meiden hem leuk, maar hij heeft maar interesse in eentje.
Marleen (17): Helpt iedereen, snel vertrouwd met mensen, probeert er te zijn voor haar vrienden en familie. Huurt een paard op de manege en is goede vrienden met Blue.
Lauren (17): Meest arrogante van het stel, wilt altijd winnen, wilt de top bereiken met zijn paard. Hij is nieuw op de manege, net als zijn zus Flame en probeert er zijn draai te vinden.
Julius (15): Laat zich nogal snel meeslepen door Lauren, doet veel voor hem als Lauren erom vraagt. Onzeker, probeert zekerder te worden, wat niet altijd goed uitpakt. Kan soms rustig uit de hoek komen. Bij zijn vrienden is hij zelfverzekerd, maar bij andere mensen weet hij zich niet zo te gedragen, pas als hij ze beter kent, word hij ook daar zekerder.
Roy (15): Betrouwbaar, echte dierenvriend, helpt in zijn vrije tijd op de manege en rijd zelf niet. Hij trekt vooral op met Julius, maar ook wel met Raoul en Blue. Dion en Lauren probeert hij te mijden.
Flame (15): Flame is de zus van Lauren, kan af en toe net zo arrogant overkomen als haar broer, beiden zijn ze nieuw op de manege. Samen met haar broer proberen ze daar hun draai te vinden. Al probeert Flame ook vrienden te worden met Blue, al lukt dat niet altijd even goed.
Nora (15): Nora is de stilste van het stel. Je hoort haar alleen wanneer ze praat tegen de dieren en praat nauwelijks met Blue of haar andere vrienden, toch kunnen ze het prima vinden met elkaar en met haar, waardoor ze zich helemaal op haar gemak voelt op de manege, ook zij is nieuw op de manege.

goed genoeg gekletst, voor meer informatie mogen jullie pben:) Hier dan het verhaal, opbouwende kritiek is welkom, evt. tips mogen ook en complimentjes Zie je fouten? Ook melden graag! Daar leer ik alleen maar van.

------------------
Hoofdstuk 1
Het geluid van stampende hoeven tegen de boxdeuren aan klonk voor Blue Rhytm als muziek in haar oren zodra het lichtgetinte meisje met de voederkar het stallenblok binnenliep. Terwijl ze langs de paarden liep schepte ze de juiste hoeveelheid voer in hun bakken.
Buiten begonnen al enkele vogels met tjilpen en Blue luisterde tevreden naar het geluid wat ze maakten. Straks, tegen negen uur zouden de eerste kinderen al komen voor hun rijles en dan was de rust gedaan op de manege. Ze was allang blij dat geen enkele klant in het privégedeelte van de manege mocht komen, waar haar eigen merrie stond en de ruin van haar geadopteerde broer Raoul, als ze rust nodig had, kon ze die daar vinden. Haar broer zag ze niet als een geadopteerde jongen, maar gewoon als broer.
Terwijl ze zo verder voerde kwam ze langzaam maar zeker bij het laatste paard aan, een pony, die er al zeker vijf jaar stond en van alle leerlingen – vooral de beginners – hun lievelingspony was. De pony hinnikte even tot er plots een stem achter haar klonk.
“Goedemorgen!” klonk het vrolijk van achter haar. Blue draaide haar hoofd iets en glimlachte toen er een bruinharige jongen de stallen in kwam lopen.
“Heb je niet eens op mij gewacht met voeren?” vroeg hij en trok een beteurd gezicht. Blue grinnikte en trok de kar naar achteren.
“Zoals je ziet niet nee Roy,” zei Blue en trok een geamuseerd gezicht. Roy keek haar even vol verbazing aan, haalde nonchalant zijn schouders op om vervolgens Blue te helpen met de voederkar. Samen trokken ze de kar helemaal naar achteren, waar het voederhoek was. Blue parkeerde de wagen – met behulp van Roy – zo dat ze de kar ’s avonds er makkelijk uit konden rijden. De paarden van de familie waren al gedaan, die deed ze altijd als eerste.
“Blue, kom je ontbijten? En ik zag Roy net ook, eet je mee?” hoorde Blue de stem van haar broer roepen.
“We komen!” riep Blue vrolijk. Zonder een waarschuwing trok Blue Roy mee, richting de grote staldeuren, waar haar broer stond.
“Hé jongens!” werd er geroepen door een blondharige jongen die net met een brede glimlach van zijn fiets afstapte. De jongen, genaamd Julius, zette zijn fiets in één van de standaards die op het erf stonden en liep naar zijn drie vrienden.
“We gaan net ontbijten,” merkte Blue op en bekeek Julius even. Zijn donkerblonde haar, zat zoals gewoonlijk elke dag weer eens door de war en zijn blauwe ogen keken vrolijk naar zijn vrienden. Raoul was daar en tegen het tegenovergestelde van Julius, vooral qua huiskkleur. Hij had een wat donkerder getinte huid, zwarte haren en donkere bruine ogen. Zijn uiterlijk was dan ook niet zo gek met zijn Spaanse afkomst. Beiden ouders waren Spaans, sinds ze dood waren, was hij in een pleeggezin gezet en dat was bij Blue.
“Lekker!” zei Julius grijnzend en volgde zijn vrienden de grote, witte woonboerderij in. Als er wel iets was, waarom Julius bij Blue en Raoul naar binnen ging, dan was het wel om de kookkunsten van hun moeder. Ze kon geweldig koken, waardoor veel van Blue’s vrienden graag een hapje mee aten met hen. Vaak was het op de zaterdagochtend, als Julius en Roy kwamen helpen. Het waren de twee beste vrienden van Blue en Raoul en als je de één zag, waren de andere drie niet ver uit de buurt.
“Ah, ik wist al wel dat ik jullie zou treffen,” zei Blue’s moeder lachend. Marlene was een vrouw van veertig jaar, met donkerbruine haren, waar een slag in zat. Haar hazelnootachtige ogen keken altijd vrolijk de wereld in en ondanks dat ze een hekel had aan paarden, steunde ze haar man en kinderen door dik en dun, in alles wat ze mee maakten met de paarden.
“Altijd Marlene, je weet toch hoe gek Julius is op je kookkunsten?” merkte Roy lachend op. Julius stootte zijn vriend even aan en schoof toen een stoel naar achteren. Zo zeker als Julius bij zijn vrienden was, zo onzeker was hij altijd bij onbekende mensen. Hij kon er niks aan doen, ja, zekerder worden, maar dat hielp weinig in zijn geval, wat hij ook probeerde.
“Dat weet ik inderdaad. Mijn man en kinderen zijn er al helemaal dol op,” zei de vrouw lachend en zette warme broodjes op de keukentafel.

[xYaartje]

Blue, Raoul en Roy gingen ook aan tafel zitten en Raoul was de eerste die een broodje uit de schaal pakte.
“Hm, ruik ik broodjes?” klonk de vragende stem van Blue’s vader. Marlene keek even op en glimlachte naar haar man, die zojuist de kamer binnen was gelopen. Sascha had een iets gebruinde huid, donkerbruine ogen en donkerbruine haren, waarvan zijn pony in een scheiding zat. Links en rechts kwamen zijn haren tot aan zijn oren, maar van achter liep het nog net iets door. Blue groette haar vader vrolijk en Marlene liep op haar man af.
“Oh nee! Zoek een bed!” zei Roy lachend toen Marlene Sascha een kus gaf. Beide volwassenen keken even lachend om en schoven toen ook aan tafel. Tijdens het ontbijt werd er vooral over de gehele dag gepraat en over drie nieuwe klanten die zouden komen.
“Lauren en Flame Nowel zijn de zoon en dochter van een rijke man, hij betaald goed, zodat hun paarden hier kunnen staan, wees een beetje aardig,” waarschuwde hij de vier vrienden voor ze konden protesteren. “Daarnaast komt er een nieuwe klant, die een paard huurt hier. Nora heet ze. Ik hoop dat jullie ook haar accepteren,” vervolgde Sascha en keek Blue, Roy, Raoul en Julius één voor één dringend aan.
“Zolang ze maar geen snob is zoals Dion en die twee rijke stinkerds zullen zich ook wel te goed voelen voor ons,” kreunde Raoul die een hap van zijn broodje nam.
“Geen kwaad word over ze Raoul! Laat ze merken dat ze welkom zijn,” waarschuwde Sascha zijn adoptiezoon. Raoul mompelde wat, waardoor Roy in de lach schoot, wat hij beter niet had kunnen doen. Een stuk brood wat hij net op at, vloog in het verkeerde keelgat en Julius klopte zijn vriend op de rug, die hevig aan het hoesten was. Na een paar minuten werd het hoesten al minder en keek Roy met een verbaasd gezicht naar zijn vrienden.
“Wat?” vroeg hij onschuldig. Blue schudde licht grinnikend haar hoofd en stond rustig van tafel. Net toen ze haar bord wilde pakken hoorde ze de bel gaan. Een snelle blik op de klok vertelde haar dat het kwart over acht was, een tijd dat veels te vroeg was voor de manegeklanten. Pensionklanten mochten op elk uur komen, terwijl manegeruiters vanaf negen uur pas welkom waren, zo om toch nog rust te behouden.

[xYaartje]

“Ik doe wel open,” mompelde Blue en liep de keuken uit. Ze kon haar vrienden in de hal nog horen praten en liep dan ook snel door naar de deur dan was ze des te eerder weer terug bij haar vrienden. Met een vlaag van nieuwsgierigheid waarom er zo vroeg mensen voor de deur stonden deed ze hem open en het eerste wat ze zag was een jongen en een meisje. Overduidelijk broer en zus van elkaar.
“Hoi, wij zijn op zoek naar meneer Rhytm? Hij schijnt de eigenaar van deze zaak te zijn?” begon de jongen direct. Blue bekeek hem even en kwam tot de conclusie dat het precies zo’n jongen als Dion moest zijn. Hij had kort zwart haar, wat netjes gekamd was en droeg een nette, beige rijbroek. Daarboven droeg hij een strak, blauw shirt, een dure, kon Blue al direct zien. Het meisje wat naast hem stond was in een rode rijbroek gestoken, iets wat Blue afgrijselijk vond! Boven haar rode rijbroek droeg ze een lichtblauw shirt. Haar lichtbruine haren hingen stijl langs haar gezicht, iets wat haar om de één of andere reden toch wel mooi stond. Ja, die twee waren familie van elkaar, dat kon ze gewoon zien.
“Ik zal hem roepen,” merkte Blue op. Terwijl ze terug liep naar de keuken mopperde ze wat over de man. Hoe durfde hij Greendale een zaak te noemen! Ze kon het niet begrijpen…
“Pap, die rijke klant van je is aangekomen en hij noemde Greendale een zaak!” merkte ze geïrriteerd op.
“Je moet ze gewoon leren kennen.” Sascha glimlachte even bemoedigend naar zijn dochter en liep de keuken uit. Marlene begon met het afruimen van de tafel, waarna Blue en haar vrienden opstonden om richting de stallen te lopen.
“Het ontbijt was weer lekker Marlene!” complimenteerde Julius haar.
“Dat weet ik jongen, dat zeg je elke keer,” zei ze lachend en duwde de vrienden de keuken uit, zodat ze rustig schoon kon maken. Vanuit het raam had ze uitzicht op de weide, waar nu enkele Shetlanders stonden te grazen van haar man. Ze waren meer als gezelschapspony voor henzelf dan als lespony, al werden ze enkele keren ingezet voor de kleintjes. Met een glimlach ruimde Marlene de tafel dan ook af en begon met het afwassen van het servies.
“Wie het laatst een zadel op een zadelstang heeft gelegd is een slome!” riep Roy door de zadelkamer heen en greep al een zadel. Blue volgde al snel, waarna Raoul en Julius ook beiden een zadel pakten. Helaas voor Raoul was hij net wat langzamer als Julius in de gang met de manegepaarden en Roy was zoals verwacht eerste geworden.
De twee grote staldeuren aan de voorkant werden open gemaakt en het zonlicht viel naar binnen. De nieuwe jongen stapte met een prachtige zwarte KWPN merrie naar binnen en aaide het dier over haar hals. Blue stopte even waarmee ze bezig was en voor een moment keek de jongen naar de brunette op. Één seconde was genoeg voor Lauren om zich weer te gedragen, zoals hij zich altijd gedroeg, arrogant.
“Waar moet mijn merrie staan?” vroeg hij aan Blue. Ze knikte naar een lege stal en hij knikte alleen. Een dank je wel kwam zelden uit zijn mond, alleen als hij het echt meende.
“Nou Shining, je nieuwe stal. De vorige was tien keer netter, maar door die verhuizing moesten we wel hier heen!” zuchtte Lauren geërgerd. Hoe kon zijn pa het verzinnen om zijn merrie en de hengst van zijn zus op een manege te zetten!