Bedankt, zoals altijd. <3
Het volgende hoofdstuk... Nou ja, het is een beetje raar. Dat krijg je als je 's nachts niet kan slapen.
Veel plezier, ofzoiets.
~~
38.
In de limousine terug was het een heel stuk stiller dan op de heenweg. Chantal sliep, gevolg van de alcohol die ze in rap tempo naar binnen had geslagen; op haar ongecontroleerde dronken roes volgde altijd onmiddellijk het mannetje met de hamer. ’s Ochtends zou er van haar herinneringen niet veel meer over zijn en misschien was dat ook wel beter zo.
Andreas had haar vriendelijk doch beleefd van zich afgeduwd toen ze hem zoende, met de mededeling dat het hem vreselijk speet voor haar, maar dat hij niet op meisjes viel. Daarop had Chantal haar aandacht verlegd naar nieuwe cocktails en was in de limousine als een blok in slaap gevallen.
Hannah lag tegen Toms schouder, haar ogen dicht ondanks het feit dat ze niet sliep. Ze glimlachte in het niets en mompelde af en toe iets tegen Tom, die haar dan op dezelfde toon antwoord gaf. Naast hen zat Alex, daartegenover Gustav, Georg en de dus diep slapende Chantal.
Op de achterbank zaten Andy, die uit het raam staarde naar de voorbijschietende lantaarnpalen, en Bill met Raquel. Zij sliep ook, hoewel om een totaal andere reden dan Chantal, en op haar gezicht lag een zachte glimlach. Bill kon zijn ogen niet van haar afhouden, hij keek al de hele avond naar niets anders.
De limousine stopte en de chauffeur draaide zich naar hen om: ‘Huize Tokio Hotel! Prettige avond gehad?’
Instemmend gemompel van iedereen die wakker was; de man knikte tevreden en stapte toen uit, om hun deuren open te trekken. Georg en Gustav stonden als eerste op de stoep, gevolgd door Andy en Alex, en tenslotte de tweeling met hun meisjes. Raquel was voorzichtig wakkergemaakt door Bill en wreef nu slaperig in haar ogen, leunend tegen zijn schouder.
Alleen Chantal lag nu nog in de auto. Ze keken er een beetje aarzelend naar, wisten niet wat ze met haar aanmoesten. Tenslotte zei Georg: ‘Het lijkt me niet verstandig om haar nu wakker te maken, of wel? Ze was echt heel erg dronken.’
‘Til jij haar dan?’ vroeg Gustav, een wenkbrauw optrekkend. Georg haalde zijn schouders op en sjorde het meisje een tikkeltje onhandig uit de limousine. Ze werd er niet eens wakker van.
‘Doet ze dit vaker, zich bedrinken?’ informeerde Tom, toen het groepje zich in beweging had gezet. ‘Want dat is niet écht praktisch, niet in elke club zijn de paparazzi verboden.’
De jongens van Tokio Hotel wisselden ongemakkelijke blikken, die tenslotte op Chantals gezicht kwamen te rusten. Raquel gaf echter ontkennend antwoord op Toms vraag: ‘Het is helemaal niets voor Chantal om zo aan het drinken te slaan. Ze neemt wel cocktails, maar meestal kan ze prima tegen alcohol. Echt drinken heeft ze naar ik weet nog nooit gedaan.’
‘Dat is mooi, hoeven we haar in elk geval niet constant in de gaten te houden,’ kuchte Georg, die met Chantal in zijn armen de trap op wankelde en daar wachtte tot iemand de deur voor hem openmaakte. Die iemand was Gustav, wat niemand verraste.
Iedereen zocht vrijwel onmiddellijk zijn of haar bed op. Tom nam natuurlijk Hannah mee naar zijn kamer – voor hen was deze avond nog niet voorbij. Alex en Andy namen de woonkamer in beslag, Gustav verdween naar zijn eigen bedje en Georg legde eerst Chantal op haar dekens vóór hij Gustavs voorbeeld volgde.
Raquel stond een beetje twijfelend in de gang; Bill en zij waren als laatste binnengekomen en hij sloot nu de deur af, met slot en grendel. Ze wachtte op hem, maar wist tegelijkertijd niet of dat wel de bedoeling was. In principe was haar slaapplaats bij Chantal op de kamer.
Bill draaide zich naar haar om en glimlachte breed. Zou hij dat zelf überhaupt merken? Hij legde voorzichtig weer zijn armen om haar heen, trok haar tegen ich aan. Ze wikkelde haar armen om zijn hals en proefde opnieuw zijn lippen. Het maakte haar licht in haar hoofd, zijn nabijheid voelde als een looping in een achtbaan. Duizelingwekkend geweldig.
‘Raquel,’ mompelde hij zacht, liet elke letter van haar naam over zijn tong rollen alsof hij een godin aanriep. Zijn vingers streelden lichtjes door haar krullen. ‘Blijf je bij mij vannacht?’
Ze ging op haar tenen staan en blies haar antwoord door zijn lippen naar binnen. ‘Ja. Maar dan ga ik wel eerst mijn spullen halen.’
‘Natuurlijk,’ glimlachte hij, hield haar nog even tegen zich aan en liet haar vervolgens los. ‘Tot zo,’ fluisterden ze elkaar nog toe, toen glipten ze elk een andere kamer in.
Bill trok de badkamerdeur achter zich dicht en leunde een momentlang tegen het hout. Om zijn lippen speelde een gelukzalige glimlach, die de enorme spiegel boven de wastafel naar hem terug flitste. Hij voelde de druk van Raquels lijf nog tegen het zijne, de sensatie van haar lippen nog...
Damn, hij hield écht van haar. Het was geen bevlieging, geen waanbeeld, geen droom; het ging niet alleen om haar knappe gezichtje of mooie ogen. Hij hield van haar.
De melodie van
Nur Geträumt speelde plots door zijn hoofd; neuriënd liep hij naar de wastafel en begon zich routineus te ontschminken. De watjes verdwenen in de prullenbak, vol zwarte vegen, en hij reikte naar zijn tandenborstel. Op het tandenpoetsen volgde het borstelen van zijn haar, om zoveel mogelijk wax en haarlak eruit te krijgen. Douchen deed hij ’s ochtends wel, besloot hij. Daar had hij nu geen zin in.
Hij glipte de gang weer op en zijn eigen kamer in. Het was nog steeds een vreselijke puinhoop, maar Bill wist feilloos de oude trainingsbroek te vinden waar hij tegenwoordig in sliep. Vlug schopte hij zijn schoenen uit, mikte zijn kleren bovenop de chaos en trok de trainingsbroek omhoog. Precies op tijd, want op hetzelfde ogenblik ging de deur open en het licht van zijn bedlampje viel op de sterren in Raquels ogen.
Zij had haar spullen opgehaald uit Chantals, Chantal die nog steeds sliep. In zeven haasten had Raquel haar jurkje verwisseld voor het donkergrijze topje en de zwarte shorts die zij ’s nachts droeg; vervolgens had ze haar make-up afgeveegd en al haar meegebrachte bezittingen in haar tas gestopt. Met die in haar hand was ze naar Bills kamer geslopen en daar duwde ze nu de deur open.
Alleen het lampje naast het bed brandde; Bill stond midden in de kamer, over zijn schoenen gebogen in een poging de oorspronkelijk witte neuzen weer schoon te krijgen, en Raquels adem stokte heel even in haar keel toen haar ogen registreerden dat hij alleen een trainingsbroek droeg.
Op zijn linkerarm spelde zwarte inkt de woorden
Freiheit 89, op zijn rechterlies straalde een zwarte ster; twee tatoeages waarvan Raquel al wist dat hij ze had, maar de derde die nu zichtbaar was kende ze nog niet. Links op zijn borst, kronkelend over zijn ribben en zijn spieren – die zich niet heel prominent, maar wel plezierig zichtbaar aftekenden onder zijn huid – ontwaarde ze twee zinnen. Ze kon de afzonderlijke woorden niet lezen, maar dat het zinnetjes waren stond als een paal boven water.
Bill richtte zich op en schonk haar zo’n enorme glimlach dat ze weer licht werd in haar hoofd. Ze zette haar tas op de grond en zocht haar weg tussen de puinzooi door, naar hem toe. Zijn armen vonden onmiddellijk haar taille, zijn mond haar lippen. Perfecte puzzelstukjes, nu al.
Ditmaal was het Raquel die de kus beëindigde. Haar vingers kriebelden langs de tatoeage op zijn borst en hij sprong een stukje achteruit, voorzover de troep op de vloer dat toeliet.
‘Dat kietelt!’ fluisterde hij met een giechel. Ze grinnikte mee en deed ook een stapje achteruit, om de woorden te kunnen oncijferen.
‘Wat doe je nu weer?’ vroeg Bill, verbaasd door haar actie maar lachend.
‘Ik probeer te lezen wat er op je tattoo staat,’ antwoordde ze en streek langs de krullende letters. ‘Die is nieuw, of niet?’
‘Ja, mijn verjaardagscadeau aan mezelf.’ Hij nam voorzichtig haar handen van zijn borst en hield ze in de zijne. ‘Je kietelt,’ grinnikte hij als verklaring, ‘en daar kan ik niet tegen.’
‘Maar nu kan ik het niet lezen,’ zei ze en keek hem zogenaamd beteuterd aan.
Bill lachte weer en trok haar naar zich toe. ‘Hier,
Wir hören nie auf zu schreien.’ Hij legde haar hand op de eerste van de twee zinnen; nu pas zag Raquel dat ze samen een B vormden. De zin die hij nu aanwees was de rechte lijn van die letter, de tweede vormde de kronkel. Bill verplaatste haar hand daarheen en spelde: ‘
Wir kehren zum Ursprung zurück.’
‘Mooi,’ zei Raquel zacht en volgde de omtrek van de W met het topje van haar vinger. Bill bleef bewingloos staan, zijn spieren spanden op onder haar aanraking.
Toen trok hij haar met zachte hand mee naar zijn bed, plantte haar op de rand en kroop naast haar op de rode deken. Zijn hand vond opnieuw de hare, zijn vingers streken over haar handpalm. Nu kon Raquel zich op niets anders dan die zachte aanraking concentreren. Aan de ene kant was het een beetje onwennig, de allereerste avond samen, maar aan de andere kant voelde het goed om te verkennen, dicht bij elkaar te zijn zonder hard van stapel te lopen.
‘Raquel?’ Vragend draaide Bill met één vinger haar gezichtje naar zich toe. Zijn ogen glansden. ‘Ik houd van je,’ fluisterde hij.
Ze legde haar armen om zijn hals en antwoordde: ‘Ik houd van je.’ Had ze ooit eerder iets gezegd waar ze zo honderd procent zeker van was?
Bill streelde langs haar wang en ze genoot stilletjes van zijn aanraking. ‘Ben je nu van mij?’ vroeg hij zacht. Verlegen, haast – maar zodra Raquel blozend “Ja” in zijn oor blies, verdween het laatste restje onzekerheid. De tongpiercing maakte contact met haar lippen en Raquel vergat haast te ademen.
Samen rolden ze onder de dekens. Bill trok haar meteen dicht tegen zich aan en zij nestelde zich heerlijk in zijn armen. Weer vingen zijn lippen de hare – en op dat moment wist Raquel dat ze haar hart had verloren aan de juiste persoon.
Met die wetenschap in haar hoofd en Bills armen om zich heen viel ze in slaap.
Tom ontdekte zelfs Hannah niet! Dat vind ik niet lief van hem hoor xD En ik mag Chantal ook niet meer. Hoe kan ze nu zo'n hechte vriendschap in een keer weggooien voor een jongen? Aargh, ik erger mij wel een beetje aan haar hoor. Raquel was haar allerbeste vriendin en ze ontmoet Bill en daarna gooit ze die vriendschap gewoon bij de prullenbak, alsof het oud vuil is. 
maar wel een leuk cadeau wat Bill van haar heeft gekregen! En ik mag Andreas welXD zijn vrolijke opmerkingenXD echt leuke stukken weer!
Hihi!
Oké, opzicht niks ergs mee, maar nu het in een dronkenbui is...
Ik heb zelf ook genoeg saaie stukken in mijn verhaal die gewoon nodig zijn. Niet dat ik zeg dat dit saai is hoor, haha, ik vind het altijd leuk om te lezen hoe erg een kater kan zijn 
