Terug na hoe het vroeger was…
Voorzichtig stap ik de bak in op mijn al oude paard Rebel. Zelf ben ik ook niet meer de jongste en we doen het dan ook kalm aan. De bak is vervallen en vol met spinnenraggen.
Maar op het moment dat we door de deuren heen zijn gaat er een soort van wervelwind door de bak. De balken herstellen zich, spinnenraggen verdwijnen. De storm komt op ons af blijft om ons heen draaien. Ik zie hoe mijn oude rijbroek veranderd naar hoe hij er ooit uit zag. Mijn handschoenen worden weer prachtig wit zonder gaten. Rebels vacht gaat van vaal zwart naar het glanzende zwart wat het ooit geweest is. Zijn manen zijn weer lang en vol krullen.
Ik kijk om me heen. We zijn weer terug na hoe het vroeger was… een warme gloed trekt door me heen. Dan uit het niets begint er muziek te spelen. The Phantom of the Opera. Onze oude kür muziek. Ik zie hoe Rebel met zijn oren begint te zoeken naar waar het vandaan komt.
Dan beginnen we te rijden, zoals we nog nooit gereden hebben. Rebel’s bewegingen lopen perfect op de maat. Alle oefeningen lukken al hebben we ze al in 20 jaar niet meer geoefend. Er straalt een grote glimlach op mijn gezicht. Aan het einde als we afgroeten, veel te snel naar mijn smaak.
Zie ik iemand vreselijk hard klappen bij de deuren van de bak. Het is mijn man… maar dat kan niet, schiet er door me heen. Nick is al ruim 40 jaar dood. Hij is omgekomen tijdens een rij ongeluk. En daar staat hij dan ook samen met zijn merrie Thijske. Rebel hinnekt vol verlangen naar zijn merrie, ook hij heeft haar gemist.
Ze draven naar ons toe terwijl de muziek opnieuw begint. Ook hij veranderd. We zijn weer het stel zoals we ooit trouwden. Samen rijden we door de bak zoals we vroeger deden. Toen galoppeerden we allebei op volle snelheid de bak uit om te verdwijnen in het niets.