Georgetown college

[Flubby]

Hee,

Ik ben eens begonnen met een verhaal over een groep die op een school terecht komen. Het is een doodnormale school, maar dan wel privé. Een privé school voor rijkelui's kinderen, al hebben sommige rijkelui's kinderen niet de neiging om te denken dat ze beter zijn dan de rest en dat zal zeker gaan botsen. Liefde, haat, nijd, alles is in strijd met elkaar in dit verhaal. Het is ook zo'n beetje mijn enige verhaal in Hij/zij perspectief geschreven, ik hoop dat jullie het leuk gaan vinden ^^

Xoxo.
Flubby



Hoofdstuk 1: Het begin van iets nieuws

Lulu huppelt vrolijk met haar koffer over het paadje richting de grote, eikenhouten deur van het Georgetown college. Ze is één van de uitgekozen leerlingen van negentien jaar die dit jaar het Georgetown mogen betreden. Met een brede glimlach op haar gezicht huppelt ze verder over de rood met groene stenen. Het groene op de stenen komt door het mos. Dat er al een eeuwigheid op heeft moeten zitten. Ze duwt tegen de grote, bruine deur aan, die piepend en krakend door zijn ouderdom open gaat. In de hal staat nog helemaal niemand. Het is eigenlijk meer een grote ruimte met een trap in het midden. Aan de muren hangen schilderijen uit de jaren ’60. Op de muren is een soort geelachtige schimmel te vinden die het gebouw er oud uit doet zien. Lulu kijkt eens om zich heen. Er blijkt toch nog iemand te zijn. Een man, haar leeftijd waarschijnlijk, met een bruin, grijs gestreept sjaaltje om zijn nek. Hij bekijkt een schilderij van een vrouw met blond haar die er machtig uit ziet. Hij kijkt er tamelijk bedenkelijk naar.
‘Hi,’ begint ze tegen de man. Ze laat haar koffer staan en loopt naar hem toe. Geschrokken, maar met een speelse lach draait de jongen zich ook naar haar toe.
‘Hi.’ Hij bekijkt Lulu van top tot teen. Hij kijkt er, net als bij het schilderij, bedenkelijk bij.
‘Mijn naam is Lulu, ik ben nieuw hier.’ Ze hoopt dat hij precies hetzelfde zal gaan zeggen en het ziet ernaar uit dat hij dat ook zal doen, want zijn lippen krullen om tot een glimlach.
‘Clyde, ook nieuw.’ Clyde steekt zijn hand uit naar Lulu en ze schud hem opgelucht.

Ashley slaat haar roze chanel sjaaltje om haar nek, terwijl ze met de topjes van haar vingers haar roze koffer vastpakt. Hij zit volgepropt met kleding, make-up en al dat soort onnodige dingen. Haar tweelingzus Macy volgt haar voorbeeld en doet precies hetzelfde, zoals tweelingen vaker doen. Beide werpen ze elkaar een blik van afgunst toe als teken van dat deze school niet helemaal deugt.
‘Ieuw, deze school is niets voor ons. Waarom hebben we ons hier ook alweer voor opgegeven?’ vraagt Ashley met een denkrimpel aan Macy.
‘Ik heb dat niet gedaan.’ Macy schud haar hoofd en werpt dan een blik van afgunst op de chauffeur die blijkbaar last had van een lach-ziekte.

[Artemiss]

Hoi, ik zag je verhaal bij het Tipex Team staan, en zodoende kom ik even mijn commentaar geven. Je begint leuk, het lijkt me een leuk verhaal om te lezen. Tot dusver heb ik nog geen spellingsfouten gezien, dus dat gaat goed. Qua zinsopbouw heb ik wel het een en ander op en aan te merken.
Oh ja, is de Engelse titel van het hoofdstuk bewust gekozen? Ik zou het persoonlijk niet doen, aangezien de rest in het Nederlands is.

Met een brede glimlach op haar gezicht huppelt ze verder over de rood met groene stenen. Het groene, op de stenen, komt door het mos dat er al een eeuwigheid op heeft moeten zitten. Ze duwt tegen de grote, bruine deur aan, die piepend en krakend door zijn ouderdom open gaat. In de hal staat nog helemaal niemand.

De roodgekleurde komma's kunnen makkelijk weg. Wat de rest van die zin betreft, het woordje 'vast' kan misschien helpen om te verduidelijken wat je (mijns inziens) bedoelt. Ook staat het misschien mooier om deze zin in tweeën te doen. Het valt me op dat je vaker erg lange zinnen maakt. Het kan bijvoorbeeld ook zo:

Het groene komt door het mos. Dat moet er al een eeuwigheid opgezeten hebben.

‘Hi,’ begint ze tegen de man. Ze laat haar koffer staan en loopt naar hem toe. Geschrokken, maar met een speelse glimlach draait de jongen zich ook naar haar toe.
‘Hi.’ Hij bekijkt Lulu van top tot teen. Hij kijkt er, net als bij het schilderij, bedenkelijk bij.
‘Mijn naam is Lulu, ik ben nieuw hier.’ Ze hoopt dat hij precies hetzelfde zal gaan zeggen en het ziet ernaar uit dat hij ook weer begint te glimlachen, want zijn lippen krullen om.
‘Clyde, ook nieuw.’ Clyde steekt zijn hand uit naar Lulu en Lulu schud hem met een brede glimlach.

Ik vind de keuze van het woord 'man' hier wel typisch, als je net hebt verteld dat de hoofdpersoon een meisje van negentien jaar is. Je wisselt later ook naar jongen. Verder niet fout, maar ik vond het wel opvallend.
Wat me ook opvalt dat Lulu wel een erg vrolijk meisje is. Er wordt wat af geglimlacht. Probeer ook eens een ander woord te gebruiken. De tweede Lulu kun je beter vervangen door 'zij' of nog mooier 'deze'.

Voor de rest heb ik niks op te merken. Je beschrijft best aardig. Ga vooral zo door!

[Flubby]

@ Artemis: Bedankt voor de reactie en kritiek. Ik zal er zeker wat mee doen ^^ Ik heb het eerste stuk al aangepast en ook het stuk dat ik nu ga posten =D

Sean heeft al meer dan twee uur in een bus gezeten om door Engeland heen te komen. En om vervolgens te belanden bij het Georgetown college. Hij heeft ook al een vrouw in de bus ontmoet die ook naar het Georgetown moet. Ze heet Brooke. Ze lijkt hem wel aardig. Nu heeft ze oordopjes in haar oor, maar die gaan er waarschijnlijk wel snel uit.
‘Heb je er een beetje zin in?’ vraagt hij met een glimlach op zijn gezicht aan Brooke als de bus stopt voor het grote, oude gebouw.
‘Natuurlijk, het wordt vast een fantastisch jaar.’ Ze glimlacht vriendelijk terug. Sean kijkt even uit het raam. In de verte ziet hij een limousine wegrijden. Daarachter komen twee identieke vrouwen vandaan. Sean kleurt even rood weg en draait zich dan terug naar Brooke die haar oordopjes eindelijk uit doet.
‘Zullen we dan maar naar buiten gaan?’ vraagt ze met een sippe glimlach aan Sean.
‘Je hebt er toch zo’n zin in?’ vraagt hij dan met een speelse glimlach aan Brooke, terwijl hij haar gaat zitten porren.
‘Natuurlijk heb ik er zin in. Laten we gaan.’ Brooke trekt Sean mee naar buiten. Ze pakken een zwarte en een blauwe koffer. De zwarte koffer van Sean en de blauwe van Brooke. Daarmee lopen ze samen in een hoog tempo richting het oude, hoge gebouw.
‘Wie doet de deur open?’ vraagt Brooke beleefd aan Sean.
‘De man natuurlijk.’ Sean houdt de deur voor Brooke open, ‘Na jou, schoonheid.’ Ja, hij heeft ook wel manieren. Nu port Brooke hem.
‘Bedankt, uwe hoogheid,’ grijnst ze en loopt naar binnen.
Binnen hebben de twee identieke vrouwen, een hyperactieve vrouw en een wat homo-uitziende man zich al verzamelt. Ze hangen wat rond in de hal.

Met zijn laptop onder zijn arm loopt Jake als een razende het rood met groen bedekte pad op richting de eikenhouten deur. Hij hijgt als hij de deur heeft bereikt en wacht daarom ook met het open doen. Achter hem ziet hij een vrouw aankomen. Hij is namelijk zo erg ineengezakt dat hij tussen zijn benen door kan kijken.
‘Is er wat aan de hand?’ vraagt ze vriendelijk aan Jake.
‘Een beetje vermoeid, meer nier. Mijn naam is Jake.’ Jake glimlacht naar de vrouw en wacht op een antwoord.
‘London,’ antwoord ze met een glimlach en neemt de koffer van Jake over.
‘O nee, dat hoeft niet hoor,’ grijnst hij vriendelijk, trekt de koffer weer uit de handen van London en opent de deur, ‘na jou.’
‘Bedankt, Jake.’ Ze gaat naar binnen met haar groene koffer.Daar achteraan gaat Jake nog eens naar binnen. Ze zijn al met z’n achten.

[Flubby]

Ik was hier een paar maand geleden mee begonnen, toen had ik allemaal hoofdpersonages. Nu ik hiermee verder ga, ga ik na dit hoofdstuk over tot één personage. Dat wilde ik even kwijt, plus een nieuw stukje ^^

Leighton loopt zo nonchalant mogelijk bij zijn witte limousine weg. Achter hem hoort hij gehijg. Hij draait zich met zijn handen in zijn zakken om en ziet een man in sportkleding aankomen rennen. Achterop zijn rug heeft hij een rugzak die wel twee keer zo groot is als de man zelf. Leighton haalt zijn schouders op en loopt door. De man haalt hem binnen een paar seconden in en blijft naast Leighton lopen.
‘Nate is de naam. Jij bent ook nieuw geloof ik.’ Leighton snuift.
‘Leighton.’ Met grote passen loopt hij snel verder. Hij hoeft geen mannenzweet te ruiken, daarvoor is hij te goed. Bij de deur aangekomen, opent hij deze en gaat hij naar binnen. Zijn bediende die meegelopen is, zet zijn koffer neer en gaat terug naar buiten. Nate komt een paar seconde later binnen en laat zich helemaal op de grond zakken, zodat hij er zelfs bij ligt. Leighton haalt zijn wenkbrauw op en gaat op zijn koffer zitten.

Chelsea praat maar aan één stuk door tegen de vrouw die ze net heeft ontmoet. Eigenlijk hebben ze zich nog niet eens aan elkaar kunnen voorstellen.
‘Mag ik even. Mijn naam is Scarlett, en jij bent?’ vraagt de andere vrouw met een geforceerde glimlach aan Chelsea.
‘Sorry, mijn naam is Chelsea. Ik praat nogal veel.’ Ze werpt een onschuldig blik terug.
‘Ook nieuw?’ vraagt plotseling een andere vrouw die beide vrouwen vastpakt. Chelsea en Scarlett schrikken, draaien zich om en trekken zich beide los.
‘Mijn naam is Apple.’ Apple probeert zich er enigszins mee te bemoeien, maar ziet dat dat lastig is, want de andere vrouwen draaien zich alweer terug.
‘Ik ben Apple,’ probeert ze opnieuw. Tsss, die hebben ook geen oog voor haar. Toch draaien ze zich nu wel naar haar toe.
‘Wees niet zo opdringerig, Apple!’ Chelsea heeft niet echt de kans gehad om echt te eten en is dus redelijk chagrijnig als het haar even niet zint.
‘Mijn naam is Chelsea en dat is Scarlett, nu tevreden?’ Chelsea en Scarlett lopen met z’n tweeën het gebouw in, terwijl Apple er wat achteraan sukkelt.

Doug loopt met zijn schoudertas over zijn schouder hangend richting het grote, oude gebouw. Achter hem doemt plotseling een schaduw op. Eerst merkt hij het niet, maar dan schiet de schaduw hem voorbij. Hij draait zich om en ziet een wat merkwaardige, sluwe man staan.
‘Doug,’ zegt hij maar en wil hem de hand schudden, maar hij steekt geen vinger uit.
‘Johnny.’ Johnny knikt naar Doug. Samen lopen ze zwijgend naar binnen. Iedereen lijkt er al te zijn.

Tips, kritiek is altijd welkom ^^

[Artemiss]

Het is 'aan komen rennen', met een spatie tussen aan en komen.
Verder vind ik het gesprekje tussen Chelsea, Scarlett en Apple een beetje ongeloofwaardig. Als je elkaar net ontmoet hebt, doe je normaal gesproken niet zo kattig. Maar daar valt over te twisten. (Trouwens, zijn er in Engeland echt meisjes die Apple heten?)
Voor de rest nog altijd prima!

[S.A.M.]

Ik vind het moeilijk er wat over te zeggen. Maar aangezien ik altijd toch wat zeg, zal ik ook nu een poging doen.

Je schrijfstijl is soms wat harkerig, maar over het algemeen goed te lezen. Ik zou als tip kunnen meegeven om je verhaal eens hardop voor te lezen om te zien of je wellicht sommige zinnen nog wat vloeiender kan maken. Ik moest soms zinnen twee keer lezen. Maar dat kan ook komen, doordat ik een beetje moe ben.
Het is verstandig van je om je in je verhaal te gaan focussen op één personage. Zorg er dan voor dat je ook consequent vanuit dat perspectief blijft schrijven, maar volgens mij gaat je dat al aardig af. Het helpt de lezer als hij weet wie nu eigenlijk het verhaal vertelt of met wie hij mee moet leven. Dat heb je goed in de gaten.

Het grootste struikelblok voor mij is het onderwerp van je verhaal. Het is nogal cliché om over rijkeluiskindjes en hun problemen te schrijven. Ik moet toegeven dat ik niet zoveel boeken over dit onderwerp ken, maar wel genoeg films. Dat is waar dit verhaal mij aan doet denken: een uitgeschreven tienerfilm. We hebben de verlegen en brutale meiden, de leuke en verlegen jongens en uiteraard botsen sommigen met elkaar. Lijkt wel wat op de OC en dat soort series. Natuurlijk is het niet erg om daarover te schrijven, maar voor mij is het dan lastig om de aandacht erbij te houden omdat ik steeds denk: dit ken ik al. Wat je verhaal nodig heeft is een wending, een thema of een gebeurtenis die jouw verhaal anders maakt dan alle andere tienerprobleempjes die we kennen uit Save the last dance, Mean Girls of The Wild girl. Daar kan je verhaal het meest aan kracht winnen.

[Flubby]

Bedankt voor de tips, kritiek ^^
Ik ga nu over tot één personage. Ik hoop dat dat een stuk beter is, dan ik heb gelezen over de manier waarop ik nu schrijf [a] Ik ben trouwens over gegaan naar de ik-vorm, dit vind ik makkelijker schrijven ^^
Ook heb ik nog een karaktereigenschap aan London gegeven. Ze stelt zich vaak aan... [a]

Hoofdstuk 2

Ik wreef in mijn ogen. Het zonlicht scheen fel door de dunne gordijnen heen de kamer van Lulu en mij binnen. Ik kneep mijn ogen nog even dicht tegen het licht. Ik taste ondertussen met mijn hand naar mijn bril, die ik naast me op mijn nachtkastje had neergelegd. Ik ging op het randje van mijn bed liggen om er bij te kunnen.
‘Ben je al wakker?’ kwam er opgewekt boven mij vandaan. Ik schrok van de opgewonden stem en viel uit mijn bed op de grond.
‘Ik ben wakker.’ Ik keek met een vuile blik in de richting van Lulu. Ze keek mij met grote ogen aan van verbazing, maar ik negeerde die. Ik stond snel op, pake mijn bril en zette deze op mijn neus.
In onze kamer was ook een badkamer aan de andere kant van de kamer. Ik besloot er als eerste in gaan om mijn woede kwijt te kunnen. Ik greep wat kleren bij elkaar en verdween naar de badkamer. Met Lulu viel niet op te schieten. Ze was veel te vrolijk voor de afwezige ‘ik’. Met een zucht ging ik op de gesloten toiletbril zitten.
‘Gaat het wel goed met je?’ Ik hoorde een bekende stem door de deur van de badkamer heen. Het was Brooke. Met haar had ik de hele middag gekletst. Ze was lief, aardig en ze praatte niet heel erg veel, ‘Lulu vertelde mij dat er iets mis met je is.’
Ik stond op van het toilet en open de deur voor Brooke. Lulu bleef met een geschrokken gezicht buiten de badkamer staan. Snel deed ik de deur weer op slot.
‘Wat is er aan de hand.’ Brooke keek ook geschrokken uit haar ogen.
‘Er is helemaal niets. Ik erger me gewoon aan opgewondenheid van Lulu. Ze is te opgewonden. Ik heb amper privacy. Ze heeft mij tot twaalf uur in de nacht wakker gehouden!’ Ik was razend, ‘Ik wil ook weleens slapen, maar nee, zij kent het woord slapen niet. Ze kan vast wel aardig zijn, maar op dit moment vind ik dat totaal niet. Op dit moment is ze irritant.’
‘Ik begrijp het, maar moet je haar niet eerst beter leren kennen, voordat je een oordeel kunt geven over een persoon?’ vroeg Brooke, die intussen was gekalmeerd.
‘Je hebt gelijk, misschien kan ik haar gewoon nog een kans geven.’ Ik opende de deur van de badkamer opnieuw en samen met Brooke liep ik naar buiten.
‘Is alles oké?’ vroeg Lulu bezorgd aan Brooke en mij. Ik knikte. Ik werd snel ergens kwaad over, dus stelde ik me vaak aan. Zo was ik, zo bleef ik en mensen moesten dat kunnen accepteren. Ik hoopte dat Lulu daar ook zo over dacht.
‘Alles is oké,’ antwoordde ik met een glimlach rond mijn lippen.

[Artemiss]

Een paar correcties:

Hoofdstuk 2

‘Ben je al wakker,’ kwam er opgewekt boven mij vandaan. Ik schrok van de opgewonden stem en viel uit mijn bed op de grond.
‘Ik ben wakker.’ Ik keek met een vuile blik in de richting van Lulu. Ze keek mij met grote ogen aan van verbazing, maar ik negeerde die. Ik stond snel op, pake mijn bril en zette deze op mijn neus.
‘Gaat het wel goed met je?’ Ik hoorde een bekende stem door de deur van de badkamer heen. Het was Brooke. Met haar had ik de hele middag gekletst. Ze was lief, aardig en ze praatte niet heel erg veel.
‘Lulu vertelde mij dat er iets mis met je is.’
Ik stond op van het toilet en opende* de deur voor Brooke. Lulu bleef met een geschrokken gezicht buiten de badkamer staan. Snel deed ik de deur weer op slot.
‘Wat is er aan de hand?’ Brooke keek ook geschrokken uit haar ogen.
‘Er is helemaal niets. Ik erger me gewoon aan de opgewondenheid van Lulu. Ze is te opgewonden. Ik heb amper privacy. Ze heeft mij tot twaalf uur in de nacht wakker gehouden!’ Ik was razend. ‘Ik wil ook weleens slapen, maar nee. Zij kent het woord slapen niet. Ze kan vast wel aardig zijn, maar op dit moment vind ik dat totaal niet. Op dit moment is ze irritant.’
‘Ik begrijp het, maar moet je haar niet eerst beter leren kennen, voordat je een oordeel kunt geven over een persoon,’ vroeg Brooke, die intussen was gekalmeerd.
‘Je hebt gelijk, misschien kan ik haar gewoon nog een kans geven.’ Ik opende de deur van de badkamer opnieuw en samen met Brooke liep ik naar buiten.
‘Is alles oké,’ vroeg Lulu bezorgd aan Brooke en mij. Ik knikte. Ik werd snel ergens kwaad over, dus stelde ik me vaak aan. Zo was ik, zo bleef ik en mensen moesten dat kunnen accepteren. Ik hoopte dat Lulu daar ook zo over dacht.
‘Alles is oké,’ antwoordde ik met een glimlach rond mijn lippen.[/quote]

* Alles is in de verleden tijd, dus ik neem aan dat dit ook in de verleden tijd hoort?

Ik heb een aantal vraagtekens in komma's veranderd. Zoals er achter de laatste 'Alles is oké,' een komma hoort, zo hoort er achter de zinnen die jij met een vraagteken schreef ook een komma.

Inhoudelijk vind ik dat de stemming nogal snel wisselt. Dat ze zich aanstelt had je er niet boven hoeven zetten, daar kwam ik vanzelf al achter. Maar ook hier vind ik de conversatie nogal ongeloofwaardig. Ik denk niet dat zoiets op die manier in het echt voorkomt. Vooral dat London opeens zegt: "Je hebt gelijk." Opeens, uit het niets. Je mag wel wat meer gedachten beschrijven waarom ze opeens overstag gaat.
Succes ermee!

[Flubby]

@ Artemiss: Ik ben begonnen in tegenwoordige tijd, maar ik schreef telkens weer in de verleden tijd, vandaar dat ik alles veranderde en dat open nog bleef staan, perongelijk. Ik heb nog nooit als kritiek gekregen dat de conversatie ongeloofwaardig was, daar ben ik persoonlijk heel blij om =D

We zaten met z’n allen rond de etenstafel. Ik had mijn hand onder mijn schouders gelegd, omdat ik gister een vermoeide avond had gedraaid.
‘Goedemorgen,’ hoorde ik de stem van mevrouw Peterson zeggen. Ik schrok op en keek haar aan vanuit mijn slaperige wateroogjes. Onder mijn ogen waren diepe krinkels te zien.
‘Vandaag is de dag dat we naar Nederland gaan met de boot. Het zal een lange reis worden en we verwachten van jullie dat jullie je ook zullen gedragen. Ik verwacht van ieder dat jullie je tassen al hebben ingepakt. We vertrekken om negen uur precies met de bus,’ sloot mevrouw Peterson haar verhaal af. Vandaag gingen we naar Nederland. Het was een soort kennismakingsexursie. We zouden overnachten op het schiereiland Texel.
Sommige leerlingen keken elkaar met grote ogen aan, weer anderen bleven kalm. Ik wierp een blik op Brooke. Zij zat wat te roeren in haar bord Brinta.
‘Hi London, is deze plek nog vrij?’ Lulu kwam naast mij zitten, zonder op antwoord te wachten.
‘Ja, deze plek is vrij,’ antwoordde ik, niet echt aandacht schenkend aan Lulu.
‘Sorry dat ik je wakker heb gehouden.’ Ze keek mij verontschuldigend aan.
‘Het is al goed,’ glimlachte ik vriendelijk terug. Ik had een bepaald beeld bij Lulu gekregen. Ze was opgewonden, vrolijk, praatte veel en had geen ander humeur dan dat. Soms zou dat mij kunnen irriteren, ook al bedoelde ze het goed.
‘Zullen we naast elkaar zitten in de bus?’ Ik draaide me om naar waar het geluid ineens vandaan kwam. Het was de vriendelijke, meelevende Brooke. Ik zag dat ze even op haar lippen beet en mij vervolgens met een hoopvolle glimlach aankeek.
‘Oké, is goed.’ In de bus was ik meestal stil, luisterde ik naar muziek of las ik een boek. Als ik naast Lulu zou gaan zitten, was het waarschijnlijk alleen maar gekwek dit, gekwek dat, waar ik me waarschijnlijk tamelijk aan zou gaan ergeren

Iedereen was zo’n beetje klaar met eten. Lulu was al naar boven gegaan en ook Brooke, maar ik zat nog te staren naar een kop met sinaasappelsap. Ik had altijd al een grote afkeer gehad voor dat gele spul, maar elke dag moest ik het per se drinken van mijn ouders. Ik moest het dus hier ook nog maar even volhouden, aangezien nu mevrouw Peterson erop zou letten. Ik kneep mijn neus dicht, hief mijn glas naar mijn mond en goot een deel van het gele sapje naar binnen. Gatsie, het smaakte nog erger dan de sinaasappelsap die we thuis hadden. Ik goot nog een beetje naar binnen, nog een beetje en tenslotte nog de laatste slok. Ik glimlachte zelfvoldaan. Ik stond op om ook naar boven te gaan, keek nog even of ik alles echt wel op had gegeten en liep toen richting de deur van de kantine om naar de slaapvertrekken te gaan.

[Artemiss]

Getsie, altijd van die ouders die hun kinderen vertellen wat ze moeten eten en drinken. Hoe oud is die meid inmiddels?
Maar niet ongeloofwaardig, je hebt van die mensen. Goed zo!

[Calivary]

Hey Flubby!

Ik vind het heel leuk hoe je de karakters van de hoofdpersonen meteen in een klein stukje duidelijk laat worden. Daarnaast vind ik het juist leuk dat het even wat standaard tienerfilmig is! Dat is juist een hele verademing naast alle orginele en ingewikkelde verhalen hier. Ik vind bijna alle soorten verhalen leuk!

Daarnaast reageer ik op een wat oudere reactie van iemand (Sorry, ik ben je naam even vergeten!): Er zijn inderdaad mensen die Apple heten! Ik woon zelf in California, en in een bepaald buurtje in de stad waar ik woon, hebben de mensen de vreemdste namen, en het zijn geen bijnamen, maar hun échte namen. Lollipop, Doll, Princess. Een kwestie smaak, vrees ik. xD

Nou, terug naar je verhaal, het is soms een beetje moeilijk om te herinneren wie wie nou ook alweer was, omdat je zoveel hoofdpersonen hebt, en niet uit de point of view van 1 bepaald persoon schrijft. Daarom moet je als lezen steeds eerst even nadenken: Wie was dat ook alweer, wat is zijn/haar karakter en hoe denkt hij/zij over de andere personen? Maar dat ik maar een klein dingetje hoor!

Je hebt een fijne stijil, en ik vind dit een heel leuk verhaal tot nu toe!

Liefs,
Calivary.

[Flubby]

@ Artemiss: Zo zijn mijn ouders ook een beetje [a]
@ Calivary: Nu schrijf ik alles vanuit London ^^ Dank je voor je reactie

Hier een nieuw stukje, het is korter dan de rest, maar ik heb ook weinig tijd, omdat ik nog een moederdag cadeautje moest kopen

Boem! Daar lag ik, languit op de grond. Ik keek op, recht in de ogen van Clyde. Hij stak zijn hand uit naar mij. Ik bloosde een beetje verlegen terug, waarna hij mij overeind trok.
‘Het spijt mij, ik keek niet uit,’ begon ik me te verontschuldigen. Ik hoopte dat hij er geen probleem van maakte.
‘Je bent een stout, stout meisje.’ Hij keek mij aan met een kwaad gezicht, maar zijn lippen verraadden hem al.
‘Ik maakte maar een grapje. Gaat het een beetje?’ Hij bewoog zijn hoofd heen en weer, waardoor zijn pony uit zijn ogen verdween naar de linkerzijkant van zijn gezicht.
‘Ja, het gaat wel,’ zei ik, wrijvend over mijn bips, die nog een beetje pijn deed van de val op de harde vloer in de kantine.
‘Zal ik je meenemen naar je kamer?’ vroeg hij, maar zonder op antwoord te wachten tilde hij me al op, zoals een moeder dat bij een baby zou doen.

[Artemiss]

Hey Flubby!


Daarnaast reageer ik op een wat oudere reactie van iemand (Sorry, ik ben je naam even vergeten!): Er zijn inderdaad mensen die Apple heten! Ik woon zelf in California, en in een bepaald buurtje in de stad waar ik woon, hebben de mensen de vreemdste namen, en het zijn geen bijnamen, maar hun échte namen. Lollipop, Doll, Princess. Een kwestie smaak, vrees ik. xD

Ja, dat was ik. Stel je voor dat er hier in Nederland iemand Appel zou heten. Is Calivary ook jouw echte naam, of is dat een nickname? (En welke wrede moeder doet het haar dochter aan om haar Lollipop te noemen?! Ernstig.)

Over je laatst nieuwe stukje: Die gozer heeft lef. Maar hij is ook wel leuk. Ben benieuwd wat je ervan gaat maken.

[Flubby]

@ Artemiss: Dank je voor je reactie. Ik zal alles nog geheim gaan houden.

Oké, ik had nadat ik het vorige stuk gepost had en de reactie had gekregen ineens een ingeving, so, hier een next stuk

Clyde legde mij neer op mijn bed. Ik keek hem vanuit mijn ooghoeken aan. De hele weg naar de kamer van Lulu en mij had ik mensen horen lachen. Ik schaamde mij dood voor Clyde. Eindelijk had hij mij losgelaten.
‘Ik zie je in de bus weer, schoonheid.’ Hij pakte mijn hand vast en kuste hem, althans dat probeerde hij, maar ik trok snel mijn hand terug. Ik had me al genoeg voor hem geschaamd.
‘Ja, je kan wel gaan.’ Ik stond snel op van mijn bed en ging voor mijn koffer zitten. Hij haalde zijn schouders op, draaide zich om en liep de deur uit. Opgelucht haalde ik adem. Hij mocht dan een gentlemen zijn, bij zo’n eerste ontmoeting hoeft hij echt geen charmes in te zetten. Dames vallen niet voor dat soort opdringerig types, althans ik niet.
De badkamerdeur ging open. Lulu kwam naar buiten gestapt. Ze had haar haar in een staart gedaan.
‘Hij durft wel, zeg. Wat moest hij van jou?’ vroeg ze, mij verbaasd aankijkend. Ik wilde het Lulu wel vertellen, maar ik wist niet of ze een geheim kon bewaren.
‘Hij was aan de verkeerde kant van de lounge beland. Toen begon hij te slijmen, maar ik negeerde het.’ Het was niet zo gegaan, maar Lulu had haar antwoord gekregen.

[Lessie]

Spannend! Ah ze had eigenlijk die Clyde niet zo onbeschoft weg moeten sturen Hij was nou juist zo aardig!
Ben benieuwd hoe dit verder gaat.

[Calivary]

@ Artemiss; Nee, alsjeblieft zeg. Calivary is maar een nickname. Als mijn moeder me zo genoemd had, zou ik haar even flink streng toespreken. En ja, Lollipop heeft ook nog twee zusjes, Peaches en Blossom. In een bepaalde buurt is er blijkbaar een of andere wedstrijd voor wie zijn kinderen de meest beschamende namen kan geven. Ik ben nog nooit zo blij geweest met mijn simpele 'Isabelle'.
Oh, en is jou nickname toevallig van de Artemiss Fowl-boeken?


Geeeez, die Clyde heeft wel lef zeg! Een beetje een engerd, met z'n ge"schoonheid" en onbeschofdheid. Hm, ik mag hem niet zo. Lulu is natuurlijk wél supercool. :]

[Flubby]

@ Lessie: Ach, Clyde is gewoon een grapjas, maar af en toe gaat hij toch te ver [a]
@ Calivary: Haha, Clyde is inderdaad wel wat onbeschoft, maar wat doe je aan die jongens Lulu is wel cool, ja =D Eigenlijk heb ik zo'n personage gewoon gepikt uit een televisieserie xD

Ik stapte de lege bus in. Ik zag Leighton al zitten, Clyde was ook al aanwezig en Brooke zat al in de bus. Ze zat helemaal voor in de bus bij het raam.
‘Hoi, Brooke,’ begon ik niet al te opgewonden tegen haar te praten. Ik zat met idee dat Clyde had opgetilt in het bijzijn van de hele school. Ik schaamde me dood.
‘Hoi, London.’ Ze draaide zich met een glimlach naar me toe, ‘wat is er aan de hand?’
Ze had duidelijk door dat er iets met mij aan de hand was. Ik draaide even mijn gezicht weg en keek haar daarna uiterst serieus aan.
‘Het is Clyde. Ik schaam me dood voor die jongen. Oké, ik zal bij het begin beginnen.’ Ik haalde even diep adem.
‘Ik botste in de kantine tegen Clyde op. Ik wist eerst niet wie het was, maar keek toen in het gezicht van Clyde. Hij begon meteen te grappen, nadat ik mijn excuses had aangeboden. Daarna wilde hij mij optillen, maar in plaats van op een reactie te wachten deed hij dat gewoon. Hij liep met mij door de gangen. Ik schaamde me dood. Iedereen lachte me uit! En nadat hij in mijn kamer was geweest wilde hij me nog op mijn hand kussen ook.’ Er gleed een lichte rilling over mijn rug heen nu ik er weer aan dacht.
‘Wat een glad jakkes,’ antwoordde Brooke, terwijl ze een vies gezicht trok, ‘voor zulke jongens moet je oppassen, die willen alleen aandacht.’
Ze leek mijn moeder wel, die zou zoiets ook kunnen zeggen. Ik moest er om lachen.

[Calivary]

Yay, een nieuw stukje! Heel mooi geschreven weer! Jammer dat het steeds zulke korte stukjes zijn, but on the other hand; dan komen er wel vaker updates!

Haha, Brooke leek met die opmerking inderdaad wel een beetje op een volwassene! Zo doet mijn oom ook altijd als hij me waarschuwt voor zogenaamde “loverboys”, “pooiers” en andere “foute jongens”. Maar wel lief dat ze zich om London bekommert. :]

Ik wacht met smart op een nieuw stukje.
I.

[Artemiss]

Een glad jakkes? Ik ken wel een gladjanus... En eerlijk gezegd vind ik dat London zich niet zo aan moet stellen. Als ik door een jongen opgetild zou worden, naar m'n kamer gedragen zou worden en dan ook nog een kus op m'n hand zou krijgen was ik meteen in de wolken hoor! Helaas overkomt zoiets mij nooit...
Leuk stukje weer. Ik ben wel een voorstander van de korte stukjes. Hoef je niet veel te lezen (hoezo lui) en er zijn inderdaad vaker updates.
Trouwens, waarom moet je 'oppassen' voor iemand die alleen maar aandacht wil?

[Flubby]

@ Calivary: Thanks voor je reactie ^^
@ Artemiss: Glad jakkes komt uit The suite life xD Ik vond het zo'n geniaal woord Ze kent Clyde nog niet echt en weet niet wat voor type het is, daarom is ze nogal, euhm... Zo....

Weer een nieuw stukje ^^

We kwamen bij de haven aan. Er stonden een aantal cruiseschepen aan wal. Ik wist niet welke voor ons zou moeten zijn, maar het was zeker geen klein scheepje. De bus, waar we in zaten, reed na wat bochten gemaakt te hebben een cruisschip op. Op de boot kwam de bus tot stilstand, waarna wij verzocht werden ons naar boven te begeven. Achter elkaar stapten we de bus uit. Onze mentor stapte als laatste uit de bus.
‘Het is al avond jongens. Jullie slaapkamers zijn op de zevende etage. Daar kunnen jullie alvast jullie spullen neerleggen. We hebben de slaapkamers 108 tot en met 114. Één slaapkamer bevat drie bedden voor drie mannen. De indeling mogen jullie zelf maken.’ We pakten onze koffers uit het bagagerek onder in de bus.

Onze mentor liep voor ons uit de trap op naar het restaurant op de zesde verdieping. De bus stond geparkeerd op de vijfde. Daaronder waren ook nog plekken voor bussen, vrachtwagens, auto’s en auto’s met aanhanger. Ik keek naar Brooke om aan te geven dat ik wel bij haar op de kamer wilde. Zij knikte terug.
We liepen een tweede trap op. Ik keek naar de leuning. Deze leek net van echt goud te zijn gemaakt, maar je kon op sommige plekken het koper zien. Op de zevende verdieping waren de kamernummers 1 tot en met 150 te vinden. Wij kozen voor het nummer 113, althans iedereen had al een kamer en deze bleef over. We namen onze koffers mee naar binnen en legden het op de één persoonsbedden die er lagen.
‘London, jij bent eigenlijk één van de eerste personen die aardig tegen mij doet,’ kwam er zacht uit de mond van Brooke. Ik draaide me om.
‘Hoe bedoel je?’ vroeg ik, niet wetend waar ze het over had.
‘Ik werd vroeger altijd gepest op de peuterspeelzaal, op de kleuterschool, basisschool en ook op de high school was dat nog steeds het geval. Nu ik hier zit, wilde ik dat het omgedraaid zou worden. Niet dat ik de pestkop wil worden, maar gewoon een normaal persoon die naar school toe gaat. Ik had vroeger ook maar één vriendin die mij door dik en dun steunde, maar die verhuisde toen ik zes was. Sindsdien heb ik geen vriendinnen meer gehad.’ Ik zag het water in de ogen van Brooke staan. Ik stond op van mijn eigen bed, waar ik op was gaan zitten en ging naast haar zitten. Ik sloeg een arm om haar heen, waarna zij haar hoofd op mijn schouder legde.
‘Je hoeft niet bang te zijn dat dat ook hier zal gebeuren. Je weet dat ik voor je klaar sta.’ Ik probeerde haar een beetje moed in de schoenen te geven.

[Artemiss]

Leuk stukje weer. Eén ding:

Ik probeerde haar een beetje moed in de schoenen te geven.

Ik kan zelf altijd wel lachen om dit soort dingen. Moet je niet denken dat ik je uitlach, maar ik vind het gewoon grappig. Het doet me denken aan de tijd dat ik nog Suske en Wiske-albums las; dit is een typische Lambik-verhaspeling.
De moed kan je in de schoenen zakken, je kunt iemand iets in z'n schoenen schuiven (dat is iets héél anders ), maar als je bedoelt 'iemand moed inspreken' of 'iemand moed geven', is het gezegde 'iemand een hart onder de riem steken' van toepassing.
Maar ik ben een zeikwijf, dat weet ik ook wel.
Ga vooral zo door!

[Flubby]

@ Artemiss: Ik heb altijd al moeite gehad met spreekwoorden en gezegden xD



‘Je bent geweldig.’ Brooke glimlachte en gaf mij een knuffel. Deze duurde langer dan ik had gedacht, maar het gaf mij een goed gevoel en Brooke waarschijnlijk ook.
 
Hoofdstuk 3

We waren verdwaald. Verdwaald op zee. Hoe kon de kapitein ons nou laten verdwalen op zee? Ik was helemaal door de rooie heen. Kwaad liep ik door de kamer van Brooke en mij heen en weer. Had die kapitein geen kaart bij zich? Was hij wel een kapitein? Ik begon het onwerkelijkste te denken. Bestond dat woord eigenlijk wel? Onwerkelijkste. Ik werd er helemaal panisch van.
‘Komen we ooit weer terug?’ vroeg ik hardop. Ik zag Brooke naast mij op haar bed zitten. Ze keek naar beneden, terwijl ze haar handen in haar had geplant.
‘Ik hoop het. Het zal toch niet zo met ons aflopen, als het met de titanic was gegaan?’ Brooke keek op, recht in mijn gezicht. Ik had weleens van die film gehoord, maar nooit gezien.
‘Ik zou het niet weten. Ik zie in ieder geval geen ijsbergen.’ Ik had het nog niet gezegd of de boot ging langs een klein ijsbergje heen.

We werden geacht te verzamelen in de gezamelijke ruimte, die onze school erbij had gehuurd. Iedereen praatte door elkaar heen.
‘Als jullie even stil willen zijn, zal ik vertellen wat er aan de hand is,’ probeerde onze mentor erboven uit te komen, ‘Op de dag van vertrek heeft de kapitein een hartaanval gehad. Niemand heeft hier iets van gemerkt. ’s Avonds is er pas iemand in het hokje van de kapitein gekomen. De boot was al helemaal uit koers en bijsturen was onmogelijk, dan zouden we vast komen te zitten op een zandbank. De tweede kapitein zal zo snel mogelijk terug varen. Het zal wel een paar dagen duren. We zullen eerst langs Denemarken moeten varen om bij Nederland aan te komen.’
Ik haalde opgelucht adem, al zat ik nog steeds met de ijsberg in mijn gedachte.
‘Zou ik mogen vragen bij welk land wij nu in de buurt zijn?’ Ik keek mijn mentor vragend aan.
‘Ik denk dat we rond IJsland zitten. Over een paar uur draaien we en kunnen we langs de Noorse kust terug langs Denemarken richting Nederland.’ Ze glimlachte naar mij. De angst verdween beetje bij beetje, maar de ijsberg bleef in mijn achterhoofd zitten

[Flubby]

Sorry guys, maar mijn inspiratie voor dit verhaal is verdwenen, aangezien ik nogal veel werk voor school heb en ik de draad van dit verhaal helemaal kwijt raak. Ik zal zeker aan een ander verhaal beginnen, maar daarvoor moeten jullie even geduld hebben ^^

[Artemiss]

Tja, dat heb ik ook weleens gehad.
Toch wil ik je aanraden om dit verhaal wel een keer af te maken. Een onafgemaakt verhaal is zo zonde.
Een tip voor een eventueel volgend verhaal: bedenk eerst de loop van het verhaal en schrijf het in punten kort op. Bedenk het einde alvast. Dan weet je waar je naartoe moet werken. Bij 'Blind' heb ik dat ook gedaan, ik ben al een aantal stukjes verder met schrijven dan wat ik heb geplaatst.
Succes met schrijven en met school...

[Mirry]

Ik heb het afgerond icoontje even weggehaald, aangezien je verhaal niet compleet is, maar je gewoon niet verder zal schrijven

[Carolus]

Prachtig verhaal, maar jammer dat je ermee bent gestopt