Hier kun je verhalen vinden waar langer dan een half jaar niet aan geschreven is of op gereageerd. De verwachting is dat deze verhalen niet meer afgemaakt worden. Staat jouw verhaal hier en wil je verder schrijven? Neem dan even contact op met één van de moderators, dan wordt je verhaal teruggezet.
Het is een verhaal wat af en toe een beetje onrealistisch overkomt misschien, maar met een beetje fantasie kun je het heel goed in deze wereld plaatsen! Enjoy .
Proloog
"Will, alsjeblieft! William, help me! Laat me niet in de steek!" Ik schreeuwde, krijste, gilde, maar hij reageerde niet.
Met gebogen hoofd zat hij daar, alsof hij me niet hoorde.
"William! Alsjeblieft..." tranen stroomden over mijn wangen. Langzaam maar zeker werd de afstand tussen ons groter. Ik probeerde me los te rukken, maar het had geen zin. Ze waren te sterk.
"William!" Eindelijk tilde hij zijn hoofd op. Ik zag hoe hij naar me keek, en ik schrok. Ik zag pijn, heel veel pijn.
Met zijn lippen vormde hij een woord. Ik moest me inspannen om het te kunnen lezen. Toen zag ik het: "sorry."
Verward keek ik hem aan, vragend, smekend. "Waarom?" Nog even keek hij me aan, toen draaide hij zijn hoofd weg en liep bij me vandaan. Nu werd de afstand heel snel groter.
Ik riep nog één keer: "William! Ik houd van je, alsjeblieft!" Maar het was te laat, hij kon me niet meer horen...
Ik voelde een ruk aan mijn arm en draaide me om. Meteen zag ik weer dat grijnzende gezicht, dat me aankeek en zei: "Sorry schatje, te laat."
Ik wilde me losrukken, wegrennen, maar het kon niet. Ze waren te sterk. Ik bleef trekken, tot een van hen een klap tegen mijn hoofd gaf.
Alles om me heen draaide en ik viel op de grond. "William..." fluisterde ik nog, toen wist ik niets meer...
"Beloof je dat je me nooit alleen laat?"
Samen zaten we daar, op het strand, genietend van de zon die onderging. Romantischer is het haast niet voor te stellen.
Hij sloeg zijn armen nog steviger om me heen en zei: "Dat beloof ik, lieverd."
Er gleed een traan over mijn wang. Van geluk, maar ook iets anders. Een gevoel wat ik nog nooit eerder gevoeld had. Ik voelde liefde voor hem, heel veel liefde. Maar ook iets anders... alsof het niet altijd zo zou blijven.
Ik draaide mijn hoofd zo, dat ik hem aan kon kijken. Hij keek me glimlachend aan. Ik glimlachte terug en zei: “Ik houd van je.” Ik verwachtte dat hij zou zeggen dat hij ook van mij hield, en dat hij voor altijd bij me wilde blijven. Dat zei hij immers heel vaak.
Maar hij deed het niet. Hij sloeg zijn ogen neer en fluisterde zacht: “Lieverd, wil je me iets beloven?” Verbaasd keek ik hem aan. “Tuurlijk, alles wat je van me vraagt.”
“Er zal een moment komen, waarop je me los moet laten. Beloof me dat je dat doet, en dat je niet bij me wilt blijven.” Hij keek me aan, met pijn in zijn ogen.
Ik wist niet wat ik moest zeggen, ik begreep hem niet. Waarom moest ik hem loslaten? Ik hield toch van hem… “Ik wil je niet loslaten Will, nu niet en nooit niet. Ik wil altijd bij je blijven, ik houd van je! Waarom doe je zo vreemd?”
“Ik kan het niet uitleggen liefje, maar geloof me, het moet. Ik heb geen keus, en jij ook niet. Deze liefde kan niet voor altijd zo blijven. Er zal een moment komen waarop wij uit elkaar gaan, hoe erg ik het ook vind.”
“Maar waarom dan,” vroeg ik verder, “ben je ziek? Ga je dood? Zeg dat je niet doodgaat, alsjeblieft!”
Even zag ik een waterig glimlachje op zijn gezicht. “Nee lieverd, ik ben niet ziek. Ik kan het je niet uitleggen, maar alsjeblieft, laten we het vergeten en genieten van de prachtige omgeving hier. En hopen dat het altijd zo zal blijven.”
Ik zuchtte en keek weer naar de zee. De zee leek zo groot, zo groot dat er geen einde aan lijkt te zijn. “Ik houd zoveel van je als de zee, het heeft geen einde William,” fluisterde ik zachtjes.
Hij legde zijn hoofd in mijn nek en kuste mijn haar. “Ik houd ook van jou lief, heel veel.”
Dat was voor mij voldoende. Wat er ook zou gebeuren, ik wist dat hij van me hield. Samen zouden we het overleven, daar was ik van overtuigd.
Als ik toen had geweten wat ik nu weet, had ik daar niet rustig kunnen zitten...
Oeh, het begint al heel spannend! De proloog heb je goed gedaan, het werpt een heleboel vragen op voor de lezer, waardoor hij graag door wil lezen om antwoord te krijgen op al die vragen, en dat is naar mijn mening hoe een proloog hoort te zijn. Goed gedaan!
Wel valt me op dat we nu al twee heftige liefdes-/dramascènes achter de rug hebben, en dat het misschien handig is om eerst wat rustiger aan te doen, uit te leggen hoe de ik-persoon en William elkaar ontmoet hebben etc. etc., want nu heeft het eerste hoofdstuk nogal iets weg van een proloog, omdat het weer onwijs veel vragen ontluikt. Begin rustig aan, dan ik het voor ons als lezers ook wat makkelijker om in het verhaal te komen en goed door te kunnen lezen.
Dit is al een heel goed begin; je hebt talent!
Snel verder?
I.
Dear Math, I don't want to Solve your problems, I have my own to solve
Dankjewel ,
ja dat hoor ik inderdaad wel vaker.
Ik wil altijd zo graag iets laten zien, heftige situaties beschrijven ofzo, maar je hebt wel gelijk. Ik zal wat rustiger aandoen!
Toen ik de volgende morgen wakker werd wist ik even niet meer wat er gisteravond gebeurd was. Maar langzaam herinnerde ik me weer, dat we samen op het strand hadden gezeten. En ook dat William zo geheimzinnig deed. Maar ik wilde daar niet al teveel over nadenken, en gewoon genieten.
Het was pas de tweede week van de vakantie, dus ik hoefde nog lang niet naar school en wist niet zo goed wat ik vandaag moest doen. William moest wel aan het werk, had hij gezegd, en daar baalde ik van.
Sinds ik hem ken, spreek ik mijn vriendinnen eigenlijk bijna nooit meer. Toen ik William net leerde kennen, ongeveer een half jaar geleden, was ik ervan overtuigd dat ik mijn vriendinnen nooit zou laten vallen.
Maar eigenlijk gaat zoiets vanzelf. William wilde altijd bij me zijn, en ik bij hem.
Met mijn handen achter mijn hoofd staarde ik naar het plafond en dacht aan onze eerste ontmoeting. Ik glimlachte.
Voor mijn stage op school ging ik in een bar werken. Ik had geen zin in bejaarden te verzorgen of naar de kinderopvang te gaan. De bar leek mij perfect.
Eigenlijk was het een beetje onguur daar. De eigenaar was zo'n vies kereltje die zijn handen vaak niet thuis kon houden, waardoor alle werkneemsters ontslag namen.
Bij mij ging het nog goed, hij wilde nu wel eens een keer iemand wat langer houden dan een weekje.
Maar op een avond waren ze weer allemaal dronken, en ze begonnen naar me te roepen. Ik besloot maar wat eerder naar huis te gaan, en toen ik net weg wilde, werd ik tegengehouden. "Het was toch veel te leuk om nu weg te gaan," zeiden ze.
Ik raakte in paniek, en wilde weg, maar het kon niet.
Een van de mannen trok me op zijn schoot. Ik raakte in paniek en begon om me heen te schoppen, maar hij was veel sterker. De andere mannen stonden toe te kijken en te lachen. Toen kwam William binnen.
Ik had hem nog nooit eerder gezien, maar hij scheen veel invloed te hebben.
Hij keek de man aan en zei kort: "Laat haar los." en meteen liet de man me los.
William had me aangekeken en ik was verloren. Zulke mooie donkere sprekende ogen had ik nog nooit gezien. Hij had me thuis gebracht en gevraagd of ik de volgende avond wat met hem wilde drinken. Dat was het begin van iets wat nooit meer mag eindigen.
Wauw, wat een mooi stukje! Dat is precies wat ik bedoelde! Nu weet ik als lezer hoe het begonnen is, en dat verklaart meteen de sterke band tussen de twee, want als je zoiets samen meemaakt, schept dat toch wel een band.
Heel mooi gedaan, ik ben fan!
Snel verder?
Dear Math, I don't want to Solve your problems, I have my own to solve
De avond daarna was ik heel erg zenuwachtig, wat ik ook nog nooit eerder had gehad bij een jongen. Ik verkleedde me ongeveer zeven keer, want ik had geen idee waar we heengingen.
Uiteindelijk koos ik voor een spijkerrokje met een blousje en pumps, dat kon altijd wel vond ik. Toen om acht uur de bel ging schrok ik, zo snel al? Mijn moeder deed open en riep dat er bezoek voor me was. Toen ik de trap afliep naar beneden zag ik hem staan. Hij was zo mooi en had erg veel zorg aan zijn uiterlijk besteed. Hij zag er schitterend uit. Zijn ietwat lange donkere haar zat perfect, en hij droeg mooie jeans met een leuke blouse. Ik bleef bovenaan de trap staan, met open mond. Ik had zelf niet door hoe dom dat eruit zag.
Toen hij me zag, glimlachte hij, en er kwam een twinkeling in zijn ogen, waardoor mijn mond nog verder open zakte.
Hij grijnsde en zei: "Straks in de auto mag je nog wel even kijken hoor." Ik schrok en werd meteen rood, wat genânt! Ik stotterde sorry en liep toen snel de trap af.
Mijn moeder had het allemaal glimlachend aangezien en wenste ons een hele fijne avond. Nou, dat zou wel goed komen!
De avond was perfect. We gingen naar een chique, maar toch wel gezellig, restaurant en er was helemaal geen gespannen sfeer. William was een echte gentleman, en hij was erg vriendelijk. Ik vond dat ik me wat puberachtig gedroeg, maar dat viel ook wel mee volgens hem.
We hebben heel veel gelachen en ik voelde me erg op mijn gemak! Aan het eind van de avond hebben we een rondje om het meer achter het restaurant gelopen. De mooiste avond van mijn leven!
William vertelde me dat hij, vanaf het eerste moment dat hij me zag, verliefd was, en dat ik geen moment uit zijn gedachten was.
Ik vond het lief, heel erg lief. En vanaf die avond waren we samen. Nu iets meer dan een half jaar geleden, en ik houd nog steeds van hem!
Ik zuchtte en ging rechtop zitten. Ik moest er toch echt uit. Nadat ik me aangekleed en opgefrist had zette ik mijn computer aan. Ik had een mailtje van Emily zag ik.
Lieve Rachel,
Ik heb je echt al zolang niet meer gezien! We moeten heel snel weer daten meid ! Will moet werken vandaag toch? Rond een uur of 12 hier? Dan kun je mee lunchen! Tot zo!
Ik houd van je schat
Ik moest lachen. Emily is echt de liefste vriendin die ik ken. En heel erg impulsief. Het was nu kwart over 11, dus ik moest nog opschieten ook. Ze ging er gewoon vanuit dat ik kwam, en dat vond ik zo leuk aan haar. Haar ouders zijn erg rijk en ze wonen in een supergrote villa, maar Emily is altijd zichzelf gebleven.
Vlug deed ik mijn haar wat beter en ging toen richting Emily's huis. Toen ik de oprijlaan opfietste kwamen haar twee honden me al tegemoet. Ik knuffelde ze even en liep toen richting het huis. Emily stond al in de deuropening te zwaaien. "Rachel schatje!" zei ze, en ze rende op me af. Ik gaf haar een knuffel en samen liepen we naar binnen.
Haar moeder kwam net de hal binnen en glimlachte naar me. "Dag mevrouw." zei ik vriendelijk. Emily wilde me meesleuren naar boven, maar haar moeder zei: "Dames, dames! Zullen we eerst even lunchen?" Dat vonden we wel een goed idee, en we liepen naar de eetzaal.
Emily's vader verwelkomde me even, maar las daarna verder in de krant. Plotseling zei hij: "Nou meiden, jullie mogen wel uitkijken. Het schijnt dat er weer een aantal pooiers actief zijn in deze buurt. Beloven jullie niet alleen in het donker te fietsen!"
Emily rolde met haar ogen en keek me aan. Dit gebeurde zovaak. Volgens mij stond er elke week wel iets over pooiers in de krant, maar meestal was het erg overdreven. Ik had ze in ieder geval nog nooit gezien, terwijl ik deze buurt toch aardig goed ken.
We beloofden het allebei grijnzend en gingen toen vlug naar Emily's kamer. Ik had haar immers heel wat te vertellen!
Laatst gewijzigd door Roscha op 09 mei 2010 21:05, 1 keer totaal gewijzigd.
Je hebt helemaal gelijk, ik had iets aangepast en dat waarschijnlijk per ongeluk weggehaald. Ik heb het weer verbeterd !
"Heel erg bedankt voor je luisterend oor Emily, ik spreek je snel!" "Graag gedaan liefje, ik sms je wel binnenkort!" Ik gaf haar een kus en stapte op mijn fiets. Ik voelde me echt blij. Emily en ik, het was weer als vanouds vanmiddag! We hebben echt ontzettend veel gelachen, maar ook serieus gepraat. En over William natuurlijk, ik kon niet anders. Vanavond zou ik hem weer zien, en ik zag er nu al naar uit!
"Doehoeeei!" riep ik voor de laatste keer, en toen fietste ik het fietspad op.
Eigenlijk was het maar een klein stukje van haar huis naar de mijne. Een fietspad, daarna een heel klein stukje door de stad, en dan was ik er ook bijna. Maar het stukje door de stad vonden mijn ouders niet vertrouwd. Ik moest langs de zogeheten 'rode buurt' en ze waren bang dat ik er bleef hangen. Tenminste, dat zei ik altijd voor de grap, vonden ze niet zo leuk.
Ik snapte niet waar ze zich druk om maakten. Dachten ze echt dat ik met allemaal vreemde vieze kerels naar bed wilde voor geld? Ik leek wel gek! Als ik geld nodig had ging ik wel werken, of mijn ouders vragen. Nee, ze hoefden absoluut niet bang te zijn dat ik een hoer wilde worden, vreselijk!
Soms, als ik er toch even doorheen fietste, omdat dat sneller was, en ik naar die meisjes keek. Ik zag gewoon in hun ogen dat ze daar het liefst weg wilden. Vreselijk zielig!
Diep in gedachten verzonken nam ik de afslag naar links, het fietspad af. Fluitend keek ik wat om me heen en sloot even mijn ogen. De zon scheen nog, het was echt geweldig weer. Een toeter verstoorde mijn momentje en verschrikt keek ik om me heen. Er kwam een auto recht op me af! Even leek de tijd stil te staan en alles ging in slow motion. Ik zag de auto recht op me afkomen, toch wel akelig snel. Ik besefte dat ik snel moest handelen, wilde ik geen ongeluk krijgen! Vlug gaf ik een ruk aan mijn fiets, en snel schoot ik een steegje in. Ik hoorde nog een auto remmen en een man schreeuwend uitstappen, vast ook geschrokken. Zonder op of om te kijken fietste ik snel het steegje door, mijn hart bonsend in mijn keel.
Toen ik het steegje bijna uit was, zag ik in mijn ooghoek iets bekends. Ik remde snel en werd lijkbleek. Stond daar de auto van William? Hier, in deze buurt? Dat kon niet. Verbaasd stapte ik af en zette mijn fiets in het steegje. Voorzichtig liep ik richting de auto en probeerde het nummerbord te lezen. Het was hem, het was de auto van William! Maar wat moest die hier?
Ik was zo in de war, ik wilde hier weg, zo snel mogelijk! Dit kon niet en dit mocht niet.
William zou nooit zoiets doen, nooit! Ik wilde me omdraaien, maar nog voordat ik dat kon doen werd ik vastgegrepen. "Wat moet jij hier?" hoorde ik iemand vragen..
Ik ben zelf nog niet zo tevreden over dit stukje, misschien pas ik het morgen nog wat aan! Ik heb het aangepast, zo beter?
Laatst gewijzigd door Roscha op 11 mei 2010 21:34, 1 keer totaal gewijzigd.
Hmm, misschien had je beter even uit kunnen leggen wat een 'Rode Buurt' precies is, want ik heb namelijk geen idee! En wat zou William nooit doen? Een missvhien een beschrijving van hoe Rachel zich precies voelde toen ze bijna aangereden werd? Het was al prima, maar het kan altijd beter!
De cliffhanger is awesome! Ik ben heel erg benieuwd wie het is en wat er gebeurd in het volgende stukje!!
Dear Math, I don't want to Solve your problems, I have my own to solve
Je weet het wel spannend te maken hè, maar je zorgt er daardoor wel ook voor dat een heleboel mensen gaan willen verder lezen.
Ik ben alvast nieuwsgierig! Calivary, je zou misschien wel eens gelijk kunnen krijgen
Een dromer is iemand die alleen zijn weg bij maanlicht kan vinden, en zijn straf is dat hij de dageraad eerder ziet dan de rest van de wereld. Oscar Wilde
Ik wilde gillen, maar hij had zijn hand op mijn mond gelegd. Ik wilde weten wie het was, en probeerde mijn hoofd te draaien. Maar meteen siste een stem: "Ik waarschuw je, kom hier nooit weer! Voor je eigen bestwil, schatje." Ik schrok, waren ze altijd zo gewelddadig in deze buurt? "Ohja," ging hij verder, "voor ik het vergeet. Ik zou als ik jou was zonder om te kijken weggaan, ook voor je eigen bestwil." Ik hoorde een zacht gegrinnik.
Het leek wel een film, maar dit was geen film. Dit was werkelijkheid! Ik kon alleen maar knikken en toen hij me losliet zo snel mogelijk weggaan.
Ik rende terug naar mijn fiets, langs de auto van William, die ik niet wilde zien. Ik hoorde naast me een deur opengaan, en heel even keek ik opzij. Toen leek mijn wereld stil te staan.
Daar, in de deuropening, stond hij. William, mijn vriendje! Hier, in deze hoerenbuurt!
Ik bleef staan, verward. Er schoot op dat moment van alles door mijn hoofd, allerlei negatieve dingen. Hij was mijn vriendje, en ik dacht dat ik ook de enige voor hem was!
"Waarom?" fluisterde ik, tranen vulden mijn ogen. Maar hij klapte de deur weer dicht, hij kon me niet aankijken.
Achter mij hoorde ik weer die stem: "Doorlopen, weg jij, trut!" In shock begon ik verder te rennen, ik vergat helemaal dat mijn fiets aan de andere kant van de weg stond. Ik bleef rennen, weg hier, weg van al deze nare ervaringen!
Buiten adem en huilend kwam ik na een tijdje thuis aan, ik ben niet een keer gestopt. Snel maakte ik de deur open en rende naar mijn kamer. Gelukkig was er niemand thuis.
Huilend viel ik op bed neer. Wat was dit, waarom deed hij dit, William!
Mijn mobiel ging, een sms. Ik wilde hem eigenlijk niet openen, zo erg voelde ik me gekwetst. Maar ik was zwak, en drukte toch op openen:
"Liefje,
Het is niet wat het lijkt, het spijt me.
Kan ik het komen uitleggen?
Ik houd van je, Will."
Ik liet me op bed vallen en huilde. Ik weet niet hoelang ik gehuild heb, maar voor mijn gevoel waren het uren. Ik kon niet stoppen, dit was een boze droom, een nachtmerrie!
Toen besefte ik dat, als ik niks terugstuurde, William elk moment voor de deur kon staan.
Ik besefte dat ik maar twee keuzes had; óf William alles laten uitleggen, en dan de situatie rustig opnieuw bekijken, óf inzien dat dit veel te ver ging, hem geen kans geven, en... Ik wilde niet verder denken. Ik kon niet meer zonder hem, ik hield van hem!
En waarom smste hij mij dat hij ook van mij hield. Waarom snapte ik hem niet! Voor het eerst in een halfjaar begreep ik hem niet!
Ik had niet veel tijd meer, dat besefte ik. En ik wist dat ik geen andere keuze had.
Ik moest hem nu terugsmsen. Mijn vriendje, of... kon ik hem nog mijn vriendje noemen?
Ik had wel vaker verhalen gehoord over vriendjes die er toch liever een andere vriendin bij wilden, maar dat dit mij zou overkomen?
Ik was absoluut niet rustig, en dat besefte ik. Dus de keuze die ik nu zou maken, maakte ik terwijl ik misschien ontoerekeningsvatbaar was. Maar ik kon niet anders, dit was het moment.
Ik pakte mijn mobiel en drukte op 'beantwoorden'.
Dit was het moment, het moment dat de rest van mijn leven zou bepalen. En ik wilde met heel mijn hart dat het anders was!
Wat een spannend verhaal! Vind het erg leuk om te lezen!! Hoop dat er snel weer een stukje van het verhaal komt!
Groetjes Marleen
Laatst gewijzigd door Sabbientje op 15 aug 2010 08:18, 1 keer totaal gewijzigd.
Reden:Kun je misschien uitleggen wat er zo spannend is en waarom het leuk vind. Deze post is namelijk op de rand van SPAM en dat zien wij liever niet. Alvast bedankt.
Ik ben nu wel heel benieuwt wat ze terug gaat smsen
Je schrijft leuk, en beschrijft ook leuk de gevoelens.
Wel ben ik erg benieuwt hoe oud de personages zijn, want daar heb ik telkens andere gevoelens over. Ik dacht eerst dat het volwassenen waren, en daarna dacht ik meer pubers en nu weet ik het niet meer precies:$
Roscha schreef:
Ik moest hem nu terugsmsen. Mijn vriendje, of... kon ik hem nog mijn vriendje noemen?
Hier moet overigens nog een spatie tussen terug en smsen.
hoe dan ook, ik hoop dat ik snel meer van je kan lezen
For the world you’re somebody, for somebody you’re the world!!
.
!
