What doesn't kill us, makes us stronger

[Calivary]

Alexia Bell heeft een dodelijk geheim. Ze verbergt het voor de wereld. Gelukkig heeft niemand door dat er iets mis is. Niemand, behalve Trace Marley. Hij is de enige jongen die ze veracht, de enige die het lijkt te merken, en de jongen met wie ze de Head Boy & Girl-kamers moet delen. Waarom wil hij niet haar met rust laten? De vraag die ze zichzelf eigenlijk zou moeten stellen is, waarom ze niet wíl dat hij haar met rust laat. Ze kan hem niet leuk vinden! Hij is Trace Marley! Maar ... is dat excuus genoeg?

Prologue

De stoomlocomotief naderde en ze kon haar ogen er niet vanaf rukken. Het was alsof de trein uit de hel zelf was gekomen, om alle kinderen die vrijwillig aan boord zouden klimmen op te wachten. Als iedereen aan boord was, zou de trein dan afdalen naar de vurige kraters van de ene plaats die mensen ervan weerhield slechte dingen te doen? Zou hij brullen en ronken over het spoor, en zou de walgelijke geur van de rook naar neusgaten vullen? Zou het lijken alsof het rooster voorop haar bespotte, lachend, lachend om het feit dat ze een van die onschuldige kinderen was die waren gevangen in de storm? Een van die onschuldige kinderen die met tegenzin in zijn koele dieptes zouden worden gedwongen om daar geduldig te wachten tot het lot hen volledig inslikte?
Ze haalde diep adem, schudde haar hoofd om die akelige gedachten kwijt te raken en trok haar blouse recht. Deze trein zou haar redding moeten zijn. Het zou hij haar meenemen naar een haast magische school waar iedereen niets anders deed dan lachen en glimlachen. Waar haar enige zorg de examens waren, en waar haar hersens volgestopt werden met nieuwe kennis. Waar iedereen hun zorgen opzij kon zetten en zich kon koesteren in de glorie van hun gelijkenis… het feit dat ze niet zo verschilden van anderen als ze zelf dachten, en dat ergens in de wereld, ze wél geaccepteerd werden.
Wankel haalde ze adem. Dit jaar zou anders zijn. Dit jaar zou ze niet geaccepteerd worden. Dit jaar zou ze niet met open armen verwelkomd worden. Dit jaar zouden het schoolbestuur zichzelf zien als verwelkomend en vol acceptatie, maar dat was niet wat ze waren, want ze wisten haar geheim, en wilden niets liever dan haar mijden als de pest.
De stoomlocomotief begon krijsend af te remmen, en de rook die hij produceerde, verspreidde een afschuwelijke stank over het perron.
Aarzelend nam ze een stap voorwaarts. Het voelde alsof ze door cement liep; elke stap zwaarder dan de vorige.
Een enkele zin, zo bekend en gekoesterd, bleef als een onbreekbare mantra door haar gedachten suizen. ‘What doesn’t kill us, makes us stronger.’

[Calivary]

HOOFDSTUK 1: A Secret Thought


Alexia Bell haalde nog eens diep adem als ze in de trein klom. De trein was gevuld met studenten die glimlachten en lachten naar haar en haar vrolijk begroetten. Ze glimlachte zwak in antwoord en beantwoordde sommige van de eenvoudige vragen die haar kant op werden gestuurd beleefd. Ze loog over de helft, maar dat deed er nu niet toe. Op dit moment, alles wat ze nodig had, was rust.
Ze vond al snel een lege coupé en duwde haar koffer naar binnen. Ze ging zitten op de bank, genietend van de rust. Ze kroop in elkaar tot een strakke bal en sloot haar ogen. Haar hoofd voelde overbelast. Ze voelde zich zwak. Ze wilde dat iemand haar op zou pakken in hun armen en haar wegnam naar een betere plek. Een plek waar alle niet zo’n pijn deed.
Ze begon eindelijk in de eenvoudige, rustige vergetelheid te vallen die alleen een droomloze slaap kon bieden, toen er een rap geklop op de deur klonk.
Ze boog zich voorover en schoof voorzichtig de deur open. Haar twee beste vrienden Tom en Liam stonden daar, allebei groot en sterk met een rommelige haardos en sprankelende ogen. Bij het zien van hun scheve grijnzen kon ze haar eigen glimlach niet helpen.
“Alex! Het is veel te lang geleden!” riep Tom uit, wikkelde haar in zijn armen en tilde haar van de grond.
Ze slaakte een klein kreetje bij zijn sterke greep, maar genoot toch van het gevoel. Hij accepteerde haar voor wie hij dacht dat ze was, en niet wie ze is of zou kunnen worden.
“Wat zijn jullie allebei opgegroeid!” giechelde ze luchtig, en liet haar handen langs zijn sterke armspieren glijden.
Tom bloosde vuurrood en meteen betreurde ze haar actie, aangezien Tom het overduidelijk als flirten had opgevat.
Ze trok zich uit zijn armen en terwijl ze de teleurstelling voelde in Toms lichaamstaal, wendde ze zich tot Liam.
“Liam… het lijk erop dat je eindelijk voor jezelf bent gaan zorgen,” zei ze, en haalde haar dunne, trillende vingers door haar donkere haren. Zagen ze het niet? Merkten ze niet hoe zwak en broos ze leek? Was haar acteerspel werkelijk zo overtuigend, dat de twee belangrijkste mensen in haar wereld het niet opviel?
Liam rolde met zijn ogen en wreef met zijn hand door zijn warrige zwarte haren die nooit leken langer of korter leken te worden.
Het was een charmant gebaar, de eenvoudige handeling van zijn handen door zijn har halen. Het was geen wonder dat Jess hem leuk vond.
Alex wenste dat zijzelf gevoelens had voor Tom of Liam. Ze wenste dat ze haar pijn met hen kon delen, maar dat zou ze nooit doen. Het zou alleen maar een last voor hen zijn, en dat zou ze nooit doen. Ze was alleen beter af, zodat ze niemand pijn kon doen. Ze was simpelweg eenzaam beter af.
“Nauwelijks, Lex. Hoewel ik een beetje gezonder ben gaan eten na het hele gezeur met m’n ouders, heb ik mijn nieuwe looks vooral te danken aan de groeispurt die ik deze zomer ondergaan heb. Ik ben de groentes en de groeispurt zeer dankbaar, aangezien ik nu veel meer aandacht krijg van de ladies,” zei Liam met een brede grijns. Tom knikte serieus.
“Ik ben verbaasd dat, dat groepje vijfdejaars van laatst je nog niet opgegeten heeft,” fluisterde Tom.
Alex giechelde zachtjes. Ze wist niet dat ze zoiets nog in haar had. Ze haalde weer eens diep adem en keek toe hoe de jongens lachten en grapjes maakten. Ze keek toe hoe Liam Tom tegen z’n arm sloeg en Tom hem in een houdgreep legde. Ze keek toe hoe ze hun jongensachtige dingen deden en snoep aten alsof ze vier magen hadden. Ze was zo in gedachten verzonken dat ze niet eens gemerkt had dat de trein vertrok. Ze nam aan dat de trein toch niet naar de hel ging. Eentje die dat zou doen zou niet zo vreedzaam zijn.
“Oh kijk,” kwam de neerbuigende stem van niemand minder dan Trace Marley uit de deuropening. “Het is de sloeber, de aansteller en de verrader. Hebben jullie het een beetje naar jullie zin? Nog wat kleingeld gevonden op straat deze zomer, Bell?”
De vingers van Trace waren om het handvat van de schuifdeur gekruld als lange, dunne klauwen, zijn donkerblonde lokken in de war en zijn huid bleek in het tl-licht. Zijn ogen, zilverblauw als het water in de nacht van de volle maan, glommen met een zelfvoldaanheid waar Alex misselijk van werd.
“Waarom kruip je niet gewoon in het riool? Misschien wordt jou gezelschap daar wél gewaardeerd, door het ongedierte,” snauwde Liam terug, wat hem een giftige blik van Trace opleverde.
“Natuurlijk wil Evans weer alle lof voor zijn comeback,” sneerde hij. “Jammer dat Bell zich er geen kon veroorloven.” Zijn vrienden grinnikten als een stel gorilla’s.
“Marley, wat is er met jou dat je zo weerzinwekkend bent? Ik geloof dat zelf je moeder het moeilijk vindt om van je te houden,” zei Alex, terwijl ze probeerde haar stem zo sterk mogelijk te maken.
Trace’s hoofd zwiepte in haar richting. Haar ogen bekeken haar op en neer, en ze grimaste bij zijn doordringende blik.
“Oh, kijk, het ziet eruit alsof de sloeber eindelijk doorheeft hoe smerig ze is.. ze ziet er ziek uit. Wat is er? Maakt de gedachte dat je een sloeber bent je misselijk? Ik weet dat het mij al jaren misselijk maakt..”
“Waar heb je het over?” beet Tom Trace geïrriteerd toe.
Marley trok een wenkbrauw naar hem op. Alex was in gedachten verzonken. Hoe kon het dat Trace het subtiele verschil in haar verschijning zag, terwijl zowel Tom als Liam zich nergens van bewust leken. Ze slaakte een diepe zucht en richtte haar aandacht weer op Trace en de jongens.
“Kijk eens naar Bell, jij imbeciel! Ze ziet er half dood uit! Op het punt om flauw te vallen. Oh, sorry. Ik was vergeten dat jij over evenveel hersens beschikt als Bell geld heeft.”
Alex sloot haar ogen. Dit was haar laatste jaar. Waarom kon Trace niet gewoon zijn kop houden? Waarom kon ze niet gewoon een vredig jaar hebben zonder zijn getreiter? Het zou een prachtig jaar zijn zonder hem… of zo prachtig als mogelijk was. Hij was altijd al arrogant geweest, maar dit jaar leek alsof zijn ego zich nog eens verdrievoudigd had.
“Lexy… Voel je je wel goed?” vroeg Liam bezorgd.
Alex schonk hem een halve glimlach en zuchtte. “Natuurlijk voel ik me goed, Liam. Ik denk dat ik gewoon een misselijk wordt omdat Marley zo dichtbij staat.. de stank is bijna duizelingwekkend.” Ze legde haar hand tegen haar voorhoofd en knipperde een paar keer, alsof ze bijna flauwviel.
Tom en Liam lachten om haar excuusgrap. Ze keek Trace uitdagend uit aan, maar de blonde jongen staarde haar alleen maar verdacht aan voor een moment.
Na een tijdje verbrak hij het oogcontact en richtte zijn aandacht weer op hen alledrie en stopte haar af te zonderen.
Hij viste iets uit zijn broekzak en hield het omhoog voor de drie vrienden te zien. “Ik kwam jullie drie waarschuwen om op te passen dit jaar, want ik heb de hoogste autoriteit. Ik ben dit jaar benoemd tot Head Boy, en mijn wil is wet,” grijnsde hij triomfantelijk, terwijl hij zijn Head Boy Badge showde.
Tom en Liam rolden met hun ogen terwijl Trace de coupé verliet.
“Geweldig,” kreunde Tom sarcastisch. “Dit jaar wordt hel.”
“Ik kan niet geloven dat Marley Head Boy is… dit is onmogelijk..,” fluisterde Alex.
“We wisten allemaal dat het eraan zat te komen, Lex. Ik bedoel, de leraren zijn bijna verliefd op het joch,” probeerde Liam haar te troosten.
“Dat is het niet, Liam,” mompelde ze, en begon haar tas te doorzoeken.
“Wat is er dan? Wat is er mis? Voel je je niet goed?” vroeg Tom, die zich schuldig voelde dat hij niet eerder gemerkt had dat ze er ongezond uitzag.
“Ik voelde me prima tot Marley langskwam,” loog ze vlug. Ze vond wat ze zocht en hield het omhoog met bevende vingers, de trots was lang geleden gedoofd, en nu vulden alleen spijt en verdriet haar hart.
“Oh nee…”
“Alex…”
“Wat erg…”
“Je bent…”
“Head Girl,” maakte ze droevig af, terwijl ze naar de glimmende badge staarde. Plotseling had ze zin om het naar het opgeblazen hoofd van Trace te gooien.

Ik weet het, ik weet het. Wéér een Head Boy/-Girl verhaal, en wéér speelt het zich af op St. Patrick’s… maar dit is een andere generatie, en hier is Two to Tango ook op gebaseerd, maar dan wat vrolijker, meer voorspelbaar en leuker. Ik vond dat dit echter ook een kans zou moeten krijgen om op internet gepost te worden; dus tádáá.

Liefs,
Isabelle

[Mirry]

Misschien zou je de moeite willen nemen om eerste de officiële pb te beantwoorden die je van mij ontvangen hebt? Daarna zal je topic weer geopend worden.