Werktitel: Wanneer het nacht is

[xYaartje]

Goed, nog een verhaal van mij, ik kom om in de ideeën Ik ga er niks over zeggen, alleen dat jullie het gewoon mogen lezen om eruit te komen waar het over gaat^^^^
Het is een weerwolf/vampier verhaal, een proloog zal er nog komen, maar gezien ik nog geen geschikte heb kunnen schrijven, houden jullie die nog van mij te goed!
De titel zal nog veranderd worden, dit is alleen om er al eentje te hebben!

-------------------
Hoofdstuk 1
Met een zucht pakte ik mijn paarse schooltas van de grond en keek nog één keer in de spiegel. Mijn bruine, krullerige haren zaten vast en zeker straks alweer door de war en mijn blauwe ogen stonden vandaag niet al te vrolijk. Beneden weerklonk de bel en ik wist wie het waren. Selwyn en Rian.
Beneden stonden de twee jongens met mijn vader in de hal te praten en ik glimlachte naar ze. Hun waren twee van de vier jongens die bij mij in de kleine roedel zaten. Mijn vader was de alfa der alfa’s en ik moest hem uiteindelijk opvolgen. Hoe? Simpel, door nu al lessen van hem te krijgen. Vooral lessen in het doden van de verliezende vampier, bah!
“Veel plezier op school lieverd,” zei mijn vader en omhelsde mij. Hij was gespierd en het zou mij niks verbazen als hij zonet was wezen rennen, aan zijn blote, gespierde bovenlijf te zien.
“Pap, kleed je toch eens fatsoenlijk!” berispte ik hem. Hij grijnsde alleen en duwde mij haast de deur uit. De jongens lachten vrolijk en ik draaide mij om, om ze een woedende blik te geven. Beide jongens haalde hun schouders vrolijk op en met een zucht stapte ik voorin de auto van Rian. Bofte ik even dat hij een eigen auto had en we bij elkaar in dezelfde klas zaten.
“Vanavond is het zover,” merkte Rian plotseling op, waardoor ik mij haastig omdraaide.
“Waar?” vroeg ik. Rian stuurde de auto kalm naar links, totaal niet verbaasd om mijn reactie. Selwyn leunde alleen maar behaaglijk naar achter op de achterbank, maar aan hem schonk ik geen aandacht.
“In het bos. Schijnbaar wilt hij niet meer zo voorzichtig doen als normaal.” Nog lichtelijk verbaasd ging ik weer recht zitten en staarde naar de voorbij razende huizen, bomen, mensen en lantaarnpalen.
“Wat doen we?” vroeg ik toen Rian de auto parkeerde op de parkeerplaats van de middelbare school in ons stadje. Het was een drukte van jewelste en de meeste leerlingen begonnen vaak om half negen.
“We moeten er wel heen. We zijn de hoogst geplaatste roedel van onze generatie. Als wij niet komen, wie dan wel?”
“We zijn alleen hoog geplaatst omdat ik de dochter ben van de alfa der alfa’s,” zuchtte ik en leunde even verveeld tegen het raam aan. Buiten leek het haast te vriezen, terwijl wij er hier binnen geen last van hadden. Rian zette de motor af en achter mij hoorde ik Selwyn uitstappen.
“We zijn daarnaast ook de enige roedel die erop tegen is wat je vader doet Valery!” Rian keek mij even aan en ik zuchtte zacht. Rian was één van de weinigen van de hele wolvenclan die donkerblond of blond haar had. Het was een zeldzaam iets, iets waar de meeste trots op waren.
“Ik weet het Rian. Daarnaast weet ik ook dat wij vanavond de verliezende vampier moeten doden,” zei ik zacht. Ik had het nog niemand van mijn roedel verteld, bang dat ze terug zouden deinzen en niet meer wilden komen. Even keek ik naar Rian en glimlachte licht. Rians gezicht zag ik dichter bij het mijne komen en ik voelde zijn lippen op de mijne, zijn manier om mij gerust te stellen en het werkte, een beetje dan. Mijn rechterhand legde ik op zijn wang. Ja, Rian was mijn vriend en mijn vader had hem al goedgekeurd. Een normaal mens zou hij sowieso niet goedkeuren, bang dat het geheim dan verraden zou worden. Ons geheim, het Weerwolvengeheim. Niemand mocht het weten dat wij bestonden.
Getik op het raam deed ons beiden uiteindelijk opkijken en een grijnzende Simon keek naar binnen, het zal ook eens niet, degene die ons altijd stoorde als Rian en ik romantisch bezig waren.

[Flubby]

Weerwolven en vampiers spreken mij altijd wel aan, maar op deze manier heb ik nog nooit een verhaal gelezen. Echt leuk bedacht.

Sommige spelling klopt nog niet helemaal, maar dat is niet super ernstig in dit verhaal. Het stoort mij in ieder geval niet.

Verder leest het verhaal vlot weg en heb je een prettige schrijfstijl. Ik ga proberen dit verhaal te blijven volgen

Schrijf je snel verder? [a]

Xoxo.
Melinda

[xYaartje]

@ Flubby: Aller eerst, bedankt voor je reactie en compliment! Fouten mag je er van mij gerust uit halen hoor, daar leer ik alleen maar van Ik was op zoek naar een weerwolf/vampier verhaal dat nog niet vaak voorkwam, of nog helemaal niet en door een vriendin ben ik een beetje op weg geholpen Hierbij dan ook een nieuw stuk leesvoer! Overigens zal het waarschijnlijk voorkomen dat je maar 1x in de week een nieuw stukje vind, gezien ik het eerst in schrift schrijf en dan later uitwerk op mijn laptop
Genoeg gekletst, enjoy het volgende stuk!

-------------------------------
“Zou ik?” vragend keek ik Rian en hij schudde zijn hoofd lachend, jammer, ik had graag de deur onverwachts tegen Simon aan willen gooien, maar oké, ik zou hem sparen. Mijn hand legde ik op de deurklink van de autodeur en opende die en waarschuwde Simon van tevoren. Rustig zette hij een stap opzij en ik had zin om hem eens uit te schelden, maar hé, ik was de kwaadste niet en hij behoorde tot mijn roedel.
Terwijl ik uitstapte keek ik mijn roedel aan. Ze waren er allemaal. Alex, de meest ongeduldigste. Hij was vrij breed, gespierd en had kort, zwart haar, met bruine ogen. Daarnaast was hij gelukkig niet de opvliegendste, dat was Simon en aan hem had ik mijn handen vol. Net als Alex was hij gespierd, maar ietsjes smaller. Hij was niet zo breed als Alex was. Wel had ook hij kort, zwart haar en bruine ogen. Als Simon iets niet aanstond, kon hij vrij kwaad worden en was voornamelijk ik degene die hem moest kalmeren. Die twee waren dan ook broers van elkaar.
Echter hadden we ook een rustige jongen, Selwyn. Waarom had ik er niet meer van hem? Hij had lichtbruin, krullerig haar en lichte ogen. Aan zijn hele houding kon je zien dat hij rust uitstraalde. Rust, die vond ik niet vaak bij de anderen. Selwyn was alleen kwaad wanneer het hem echt niet aanstond en dat was zelden en dan had je Rian nog. Verreweg de knapste van het hele stel en ik mocht hem mijn vriend noemen! Met zijn blonde haar – waarbij een schuine pony – en zijn blauwe ogen en geweldige lichaam, was ik voor hem gevallen en hij voor mij.
“Wat hoorde ik Valery? Vanavond is het zover?” Onderbrak Alex mijn gedachten. Nu zou het komen…
“Ja en vanavond moeten wij de verliezende vampier doden. Dit keer had ik geen goede smoes om het niet te hoeven doen, sorry!” mompelde ik en keek naar beneden, mijn schoenen waren opeens zoveel interessanter dan mijn eigen roedel, al moest ik als hun leider hen toch wel in de ogen durven te kijken op dit moment?
“Wat! Valery, je hebt er altijd iets aan kunnen doen!” stootte Simon uit, daar had je het al. Het stond hem niet aan, hij werd woedend en het duurde vast en zeker niet lang voor ik een zwarte wolf voor mijn ogen had staan. Al konden wij veranderen op elk moment dat we wilden, in welke emotionele situatie we ook zaten.
“Mijn vader was niet om te praten Simon! Je weet niet hoe hij kan zijn!” ik keek de zwartharige jongen voor mij aan en voor hij verder nog wat kon zeggen over dit onderwerp hoorde ik de eerste bel gaan, dit was een echte saved by the bell redding.
Het plein stroomde zo goed als leeg, evenals de parkeerplaats. Het duurde niet lang voor de tweede bel ging, fijn, te laat!
In een snelle draai stond ik met mijn gezicht naar het nog openstaande portier van Rians auto, haalde mijn tas van de grond en beende met grote passen weg – na, natuurlijk nog even de deur dichtgegooid te hebben. Simon kon af en toe zo het bloed onder mijn nagels vandaan halen!
“Valery, wacht!” hoorde ik Rian roepen. Even overwoog ik om door te lopen, maar stond uiteindelijk toch stil. Het was mijn roedel nu eenmaal. Zo kalm mogelijk draaide ik mij om en keek met een opgetrokken wenkbrauw naar de jongens.
“Het spijt mij van mijn uitbarsting,” zei Simon zachtjes toen ze alle vier bij mij stonden. Voor het eerst bood Simon uit zichzelf zijn excuses aan, normaal moest Alex hem er toe brengen. Ja, Simon en ik zaten elkaar genoeg te irriteren en dwars te zitten, al vanaf het moment dat we in groep één op de basisschool bij elkaar in de klas zaten.
“Het is al goed,” zei ik, al klonk het vast en zeker niet al te overtuigend. Ik draaide mij weer om en zwijgend liepen wij met zijn vijven naar het schoolgebouw. Soms vond ik het vanaf de buitenkant meer op een ziekenhuis lijken, puur wit en zonder verdere kleurtjes. Terwijl het binnenin juist heel vrolijk gekleurd was.

[xYaartje]

Toen we naar binnen liepen was het al aardig leeg in de gangen en ik wist waarom, de tweede bel was zojuist gegaan. Godzijdank hadden we nu een leraar die net als ons een weerwolf was, maar niet tot mijn roedel behoorde. Hij behoorde weer tot mijn vaders roedel, evenals alle volwassen, die weer verdeeld waren onder kleine groepen, de gezinnen, als het ware. Wij waren slechts hun ‘welpen’ die onderling eigen roedels hadden gemaakt. Later moest ik de taken overnemen van mijn vader, iets waar ik op tegen zag.
“Jullie zijn laat!” klonk de zware stem van Henry – mijn vaders rechterhand en vader van Rian – toen we het lokaal binnen liepen.
“Sorry, we hielden elkaar op,” murmelde ik en keek mijn Biologie leraar aan recht in de ogen aan. nooit moest je je angst laten zien aan een volwassene weerwolf, daar maakten ze vaak gebruik van, sowieso mocht geen enkele weerwolf angst kennen van mijn vader. Wie angst kende, was een watje volgens hem.
Henry keek ons nadenkend aan en knikte even en maakte daarbij een gebaar het lokaal in dat we mochten gaan zitten.
Met de jongens zochten we naar vrije tafels achterin de klas. Rian en ik gingen naast elkaar zitten. Alex en Simon zorgden ervoor dat ze achter ons zaten en Selwyn ging aan de tafel naast die van mij en Rian zitten. Henry begon het één en ander uit te leggen, over wat we vorige week al behandeld hadden en droomde langzaam weg in mijn gedachten.
Vaak gingen ze over mij en Rian, dit keer over hoe het leven zal zijn zonder dat ik een weerwolf was en niks over vampiers wist. Af en toe wenste ik dan ook wel dat ik een normaal leven kon leiden. Op mijn vijfentwintigste wilde ik dan ook echt nog niet in mijn vaders voetsporen treden en het leiderschap overnemen! Normaal gezien zou ik dan moeten vechten, maar omdat ik familie was van hem, moest ik het leiderschap gewoon overnemen.
“Juffrouw Rose, u was al te laat, maar wilt u dan ook zo vriendelijk zijn om op te letten?” door de stem van Henry – die angstvallig dichtbij klonk – schrok ik op en keek mijn mede weerwolf aan.
“Uhm…” stamelde ik, wetend dat ik straks na moest blijven, hooguit.
“Ik wil dat je deze stof voor overmorgen kent, dan krijg je een SO!” ik kreunde licht toen Henry zich omdraaide. Waarom had ik nou straf gekregen? Ik wilde geen straf!
Achter mij hoorde ik Simon en Alex zachtjes lachen. Hulpzoekend keek ik richting Rian die onder de tafel geruststellend mijn hand vastpakte.