Als hij zijn jas heeft gepakt, komt hij weer voor me staan. Ik voel me erg ongemakkelijk onder zijn blik, zijn verliefde, zwoele blik. Maar voel ik hetzelfde? Ik weet het niet. Waarom weet ik het verdomme niet! Er was een tijd waarin ik het honderd procent zeker wist. Maar in die tijd was ik blind. Ik liep met een ongelofelijke seventiesbril, zo eentje met van die roze glazen en een roze montuur. Er was niemand die zo voor gek liep als ik. Maar op dat moment zag ik dat niet, zou ik nu op tijd zijn om het wel te zien?
Hij doet een stap dichterbij, waarna ik een stap naar achter doe. Veel verder kan ik echter niet, die verrekte schuurdeur ook! Hij komt steeds dichterbij en voor ik ook maar een bezwaar kan aandragen zoent hij me. Mijn eerste zoen! Mijn aller eerste echte zoen. Niet zomaar een kus op de mond, nee een ten- second- frencher in the making. Een seconde lang voel ik zijn lippen op de mijne en voor ik het weet voel ik een kronkelende tong in mijn mond. Mijn aller eerste tongzoen! Mijn aller eerste heerlijke…. VERSCHRIKKELIJKE tongzoen! Ik druk mezelf tegen de schuurdeur aan, en probeer mezelf uit deze benarde, kwijlende situatie te wurmen, maar ik zit klem tussen de schuurdeur en deze plakkende zoenvis. Als ik me eindelijk heb weten te bevrijden uit deze hooguit twee seconde langdurende kwelling – al leek het net een uur te duren, een verschrikkelijk uur. Een uur uit een verschrikkelijke horrorfilm! – veeg ik snel het kwijl van mijn gezicht af met het uiteinde van mijn mouw, hopelijk zag hij dat niet. Ik wankel een beetje op mijn benen en laat hem snel uit. Ik weet niet goed wat ik nu moet doen. Moet ik nu lachen of huilen? Juichen of schreeuwen? Een rilling gaat over mijn rug en ik ren snel naar boven, waar mijn moeder en broertje al aan het eten zijn. Ze vragen niets, zeggen niets en merken niet hoe snel ik het eten naar binnen werk. Hoe eerder ik weer naar school kan, hoe beter. – Ik speel in een musical en ik kan niet wachten om het aan iemand te vertellen, maakt niet uit wie, maar deze ervaring moet gedeeld worden! – Ik spring op mijn fiets en sprint naar school toe. Buiten staat een vriendin op me te wachten en met een big smile – van ellende kan ik mijn zenuwen niet meer onder controle houden en het enige wat ik kan doen is lachen, al lach ik eerder van verdriet dan van blijdschap – zet ik mijn fiets op slot. Ik loop naar haar toe en zeg:
“Hij heeft zijn move gemaakt…” En of hij zijn move gemaakt heeft, maar als dit leidt tot mijn toekomstige nonschap, klaag ik hem ervoor aan.
Did I make you smile? I hope I did
Mijn vriendinnen moesten er wel om lachen, maar die kende de jongen natuurlijk haha
