Dit is het eerste deel van een van mijn verhalen.
4 maart 2009
Lieve Karlijn,
Dit is de ergste dag van mijn hele leven. Wat moet ik nou zonder jou? Waarom was ik niet meegegaan naar de dansschool? Waarom had ik te veel huiswerk? Hoe kon ik je nou ooit zo laten zitten? Waarom ging jij alleen naar de dansschool en waarom ging ik naar huis? Waarom belde dat stomme ziekenhuis? En waarom nam ik die klote telefoon op en luisterde naar hun verhaal? Waarom hadden ze zich niet gewoon vergist? Waarom jij? Waarom? Waarom moest jij nou aangereden worden en niet gewoon ik? Waarom moest mijn hart gebroken worden? En waarom is het waar?
Het was voor mij onmogelijk om me te realiseren wat er aan de hand was. Ik weet nog dat ik huilend bij mijn moeder in de auto zat. Het leek een eeuwigheid te duren voordat we eindelijk bij het ziekenhuis aankwamen. Toen ik jou zag liggen, begon ik nog harder te huilen. Je lag heel stil in een bed, het leek alsof je niet ademde. Je gezicht was spierwit, en overal zag ik bloed van de wonden op je gezicht. En er kwamen een heleboel slangetjes van je vandaan en die slangetjes waren aangesloten aan grote apparaten die enge geluiden maakten. Het engste geluid vond ik dat piepje, dat jouw hardslag aangaf. Dat piepje ging naar mijn idee gevaarlijk langzaam. Het eerste waar ik aan dacht, was dat ik je moest vasthouden. Ik was niet van plan ooit nog los te laten. Je voelde zo koud aan en zag lijkbleek. Ik was bang, bang voor alles. Bang voor de dood van mijn vriendin, bang dat ik jou moest loslaten, bang dat ik je nooit meer zou zien, bang voor het leven zonder jou. En vooral bang voor dat stomme piepje dat steeds langzamer ging. Mijn leven zou compleet veranderen als jij er niet zou zijn. Je had moeten blijven, want ik kan geen afscheid nemen, en wil niet dat je weg gaat zonder mij. De tranen blijven maar over mijn wangen stromen, en ik wil ook niet proberen om ze te laten stoppen. Er is geen leven zonder jou. Ik kan het niet zonder jou. Ik heb je gewoon nodig!
Ik zat naast het bed, en ik geloofde niet wat me allemaal verteld was. Ik zat niet naast jou. Jij lag niet op dat bed. Ik hield niet jouw hand vast. Het was die van een vreemde. En als ik thuis zou komen, zou je gewoon weer op de stoep staan om huiswerk met me te maken. Het kon niet waar zijn.
De dokter die er de hele tijd bij had gestaan zei tegen je ouders en tegen mij dat we nu echt afscheid van je moesten gaan nemen. Je zou het niet meer redden. Hoe hard je lichaam ook vocht tegen de dood. Ik hield je hand stevig vast en begreep niet hoe die dokter dat kon zeggen. Ik schreeuwde tegen de dokter dat ze iets moest doen, dat ik je niet kon laten gaan. Maar toen zij ook moest huilen, begreep ik dat ze niets kon doen. Ik kneep in je hand en huilde. Ik hoopte dat je terug zou knijpen, maar dat deed je niet. Ik voelde niks. En dat verdomde piepje ging nog maar heel langzaam. Je werd steeds witter, en steeds kouder. En het leek net alsof je niet meer ademde. Ik zakte in elkaar en gilde dat je niet mocht gaan. Toen opeens hield het piepje op. Ik hoorde een lange toon. Wanhopig keek ik naar een van de monitoren. Ik zag een lange lijn. Meer niet. Had ik toen de tijd maar even stop kunnen zetten. Had je toen maar even opgestaan. Had je me toen maar geknuffeld en gezegd dat alles goed zou komen. Of dat het allemaal een grapje was. Maar dat deed je niet. Je bleef liggen, zonder te ademen.
De arts had haar hoofd geschud en zei het tijdstip van overlijden: 17.50 u. Ik keek naar de klok en daarna naar jou.
Tijdstip van overlijden, dat klonk vreselijk. Want nu was het allemaal echt uitgesproken. Je was overleden. Je bent weg, en komt nooit meer terug. En het gene wat ik nu vanbinnen voel, valt niet uit te leggen. Want niemand weet hoe het voelt als je hart door midden is gescheurd. Alleen ik. Want zo voelt het, nu ik jou niet meer heb.
De dokter koppelde, zonder nog iets te zeggen, de slangetjes los. Mijn moeder pakte me vast en trok me weg bij jou. Ik moest je loslaten van haar, maar ik kon het niet. Ik wilde je vasthouden. Ik wilde je voor eeuwig vast houden. Want alleen zo kon je nog een beetje bij me zijn.
Maar ik moest je laten gaan. Het moest. Dus rustig liet ik los. Heel rustig, zodat ik alles van je nog een keer aan kon raken. Voor de allerlaatste keer.
Daarna vloog ik in mijn moeders armen. Ik huilde, en zij ook. Ik mijn ooghoek zag ik je ouders. Je moeder zat er een beetje verbijsterd bij, ze snapte niet wat er allemaal gebeurde. En je vader, je vader was zo in paniek. Alsof hij, net zoals ik, niet wilde dat je weg bent. Hij liep heen en weer door de kamer en leek wanhopig. Ik keek nog even naar je, voordat de doktoren je weg zouden halen. Je mooie, lange blonde haren lagen naast je hoofd. Ze glinsterden in de zon. Ik liep naar je toe en gaf je een kus. Je vader volgde mijn voorbeeld. En mijn moeder ook. En uiteindelijk jouw moeder ook, ondanks dat je niet wist wat er aan de hand was.
En eigenlijk pas nu ik het allemaal heb opgeschreven, besef ik wat er allemaal is gebeurt. Nu besef ik pas dat je echt weg bent en nooit meer terug komt. Het voelt alsof ik degene ben die is aangereden. En dat de grote wond in mijn hart nooit meer te genezen is.
Nu ik je niet meer heb, is dit vriendinnen dagboek het enige waaraan ik alles kwijt kan. Waarbij ik me veilig voel. Want alles wat ik opschrijf, krijg jij door. Toch Karlijn? Jij weet nu hoe ik me voel, en je blijft me steunen toch? Je blijft altijd bij me, ook al ben je er niet meer. Dat doe je toch, dat heb je beloofd.
Ik hou van jou, voor eeuwig.
En ik mis je...
Dikke kus, van Iris.
