Al is het dan klein 
Ik heb iets met kaarten en ik was nieuwsgierig hoe het zou uitpakken als ik ze eens als symbool zou gebruiken 
Ben benieuwd wat jullie ervan vinden.|Harten twee
Het gedimde licht wierp schaduwen op hun gezichten. Het was laat op de avond maar ze maakten geen aanstalten om op te staan. Zijn glas rode wijn was halfgevuld en zij schonk een nieuw flesje Schweppes in haar glas leeg.
Hij veegde de kaarten die over hun tafeltje verspreid lagen weer bij elkaar, nam ze in zijn handen en begon ze te schudden. Beiden kregen ze acht kaarten en van de rest vormde hij een stapel.
Ze nam de kaarten in haar handen. Het viel haar direct op dat ze geen enkele harten bezat. Ze sloeg haar ogen naar hem op vanachter de waaier van kaarten en probeerde zijn gezicht te lezen. Hij glimlachte geamuseerd terwijl hij zijn kaarten bestudeerde.
Haar hart begon vreemd genoeg sneller te slaan. Ondanks dat ze die avond al meerdere keren samen gespeeld hadden, had ze het gevoel dat dit spel anders was dan de anderen.
De eerste kaart van de stapel werd opengelegd. Het was een harten aas.
Ze begonnen de kaarten op te gooien. Klaver aas, harten boer, harten drie, schoppen drie, schoppen acht, schoppen twee…
Hij keek haar aan over zijn kaarten. Ze leunde met haar ellebogen op de tafel en staarde terug. Het grootste gedeelte van haar gezicht ging schuil achter de rode achterkantjes van de kaarten.
‘Twee pakken,’ zei ze vastberaden. Toen hij niet reageerde schoof ze haar kaarten in één hand en legde haar andere hand op de stapel om er twee voor hem te pakken.
Hij legde zijn hand over die van haar en een schokje ging door haar lichaam. Voordat ze kon blozen wierp ze snel een blik op de kaartenstapel. Haar schoppen twee was bedekt door een harten twee.
Ze was verward. Zonder dat ze het door had gehad was er een tweede spel begonnen, eerder op de avond. Het was de vraag of het spel zou eindigen met één of twee winnaars.
Hij trok zijn hand weg en nog beduusd pakte ze vier kaarten van de stapel. Ze verstopte haar gezicht weer achter de kaarten en ze speelden verder.
Hoe verder het spel vorderde, hoe meer het haar opviel dat haar medespeler enkel harten of schoppen opgooide.
Het spel eindigde uiteindelijk met haar als verliezer. Ze liet haar kaarten verslagen vallen.
‘Dat is nu al de vijfde keer vanavond,’ riep ze uit. ‘ik heb nog geen enkele keer gewonnen.’
Hij legde zijn handen over haar onderarmen en ze begon direct te blozen. Haar gedachten begonnen zich een onoverzichtelijk web te vormen in haar hoofd.
Wat voor spel speelde hij? Ze waren dit café binnengegaan als vrienden, al kende ze elkaar nog maar enkele weken. En nu, zo plotseling waren ze door de kaarten verenigd als...
Ze keek naar zijn slanke handen. Om zijn rechterpols droeg hij een zilver horloge. De wijzers wezen op half twaalf. Aan zijn linkerhand droeg hij een ring met een Keltisch motief, waarvan ze wist dat hij hem op vakantie gekocht had.
De ring kwam dichterbij en ze voelde zijn vingertoppen onder haar kin. Ze keek naar hem op, met haar gloeiende wangen en ze had het gevoel dat de grond onder haar wegzakte van schaamte.
Hij liet haar los en pakte de stapel kaarten weer. Terwijl zij op adem kwam, begon hij te zoeken. Ze veegde verstrooid haar haren uit haar gezicht en bekeek hem, in afwachting van zijn volgende zet.
Opnieuw stak hij zijn hand naar haar uit. Op zijn handpalm lag de harten twee.
‘Wat denk je ervan?’ vroeg hij zacht. Voor het eerst leek hij onzeker over zijn strategie.
Ze bedekte de kaart met haar eigen hand. Ze keken elkaar aan. Het spel was gespeeld.
