De man met de zwarte ogen

[fashion9]

De man met de zwarte ogen

ogen konden doden, dan was ik al jaren eerder gestorven. Want ik heb nog nooit ogen gezien die zoveel gif bezitten als de ogen van mijn man. Met zijn ogen kleineert hij je gewoon, je voelt dat je kleiner wordt. En dan krijg je weer een sluwe klap in je gezicht. Uren daarna voel je het nog branden. Ik heb hem nog nooit aan durven kijken, bang voor de dood. Waarom ben ik met die man getrouwd. Mensen waarschuwde al maanden voor de trouwdag, ze hadden van buurtbewoners gehoord dat het een agressieve echtgenote was. Maar ik luisterde nooit, en mijn antwoord was altijd ‘ach, het zijn maar roddels’. Soms kwamen vrienden zelfs met bewijs dat 4 van zijn 5 vrouwen dood zijn gegaan aan verwondingen, maar ik heb nooit het idee gehad, dat het echt over mijn zachtaardige Julius ging.

Tot die ene dag, nu ongeveer 2 jaar geleden. Die eerste klap, het gevoel komt weer helemaal terug. Het deed pijn, maar de grootste pijn zat toch echt vanbinnen. God, wat is die man veranderd, ik wist gewoon niet wat ik ermee aan moest. Maar het grootste probleem heb ik nu, ik ben zwanger. Maar ik wil absoluut niet hier blijven. Ik ben bang dat Julius het ongeboren kind pijn doet, of zelfs vermoord. En als het kind geboren is, misschien wordt het dan ook wel geslagen. Maar ik kan toch niet weg, hij zou me komen zoeken. En als hij me heeft gevonden, dan zou hij wel alles met me kunnen doen, een ding weet ik heel zeker, ik zou in ieder geval niet lang leven.

Mijn vrienden heb ik in de steek moeten laten van Julius, hij heeft al het contact met de buitenwereld vermeden. Ik ben ook al 2 jaar niet meer buiten geweest, sinds die eerste klap is mijn hele wereld veranderd. We zijn ook verhuisd ongeveer anderhalf jaar geleden, en niemand zelfs mijn vader en mijn moeder weten niet waar ik woon. We hebben 5 weken in de auto moeten zitten, op weg naar ons nieuwe huis. Ik zou niet weten in welk land ik ben. Een ding is zeker, niet in Chili.

Heel soms, kijk even stiekem uit het raam naar buiten. Ik zie zand, en een paar bomen. De blauwe lucht die ik dan zie, geeft me nog dat kleine beetje hoop, hoop om van te leven. De geluiden, geven me een gevoel van rust. De wind die zandkorrels meeneemt naar een verre reis, en golven laat klotsen tegen de hoge rotsen. Wat ook een geluksmoment voor mij is, is als ik in bed lig, naast dat monster, en opeens begint het te omweren. Je hoort de regen tikken op het dak, de kracht van de donder hoor je ergens ver vandaan. En even voel ik me dan gewoon vrij, of ik zelf kan bepalen wat ik wil, en dat niemand voor mij kan kiezen.


Hij is nog niet af, maar ik zou graag willen weten wat jullie ervan vinden!

[Moltress]

Oeh mooi verhaal! Meteen er middenin, prettige schrijfstijl Ik ben benieuwd naar het vervolg. Ga zo door!

VV ik heb nooit gezegd dat ik het een leuk verhaal vond. De redenen dat ik het mooi vond zijn dat je er meteen midden in zit en dat ik het een prettige schrijfstijl vind. Graag gedaan.

[silence]

soms dubbelop
bijv. met zijn ogen kleineert hij je gewoon, je voelt dat je kleiner wordt
niet prettig om te lezen

het is een mooi verhaal maar ik heb het gevoel dat je er meer uit had kunnen halen.
beetje oppervlakkig soms.vooral het tweede stuk
misschien een beetje uitbreiden?

maar wel een mooi verhaal hoor