nog naamloos

[lalalaura]

het verhaal over Jasmijn die de moord van haar oma gaat onderzoeken.
't kan zijn dat ik een zin niet goed geformuleert heb, maardat komt omdat ik niet zo goed ben in taal. veel leesplezier.



Toen Jasmijn de achterdeur opendeed, bekroop haar een onbehaaglijk gevoel.
Ze rook iets vreemds. Eigenlijk, rook ze niets! Meestal als ze de achterdeur bij haar oma open deed, kwam de geur van versgebakken cake of taart haar tegemoed.
‘Oma ?’ riep ze. ‘Oma bent u daar?’
Ze maakte de keukendeur achter zich dicht en liep verder de keuken in.
Op tafel stonden twee legen theeglazen. Jasmijn pakte er één vast, en hield hem stevig vast.
‘Oma ? Oma!?’ nog steeds kreeg ze geen reactie.
Met het glas in haar hand liep ze de woonkamer binnen.
Ze keek rond en daar zag ze haar oma. Op de grond. Dood.
Jasmijn gilde hard en luid en liet het glas op de grond vallen.
Ze voelde tranen in haar ogen branden.
Haar oma. Dood ? rond haar oma lag een plasje bloed.
In haar rug zat een wond. Het had de vorm van een mes.
Ze zakte op haar knieën en huilde. Ze huilde ruim een uur lang.
Aarzelend pakte ze haar telefoon. ‘wie zal ik bellen?’ dacht ze hardop.
‘mama, opa, de politie!?’ razendsnel tikte ze het nummer van de alarmcentrale in.
‘112 alarmcentrale Amsterdam, wat kan ik voor uw doen ?’ klonk de stem in haar mobieltje.
‘mij.. mijn oma’ was het enige wat ze kon uitbrengen. Ze wist ook niet precies wat ze moest zeggen.
‘mevrouw? Wat is er met uw oma?’ de stem klonk bezorgt.
Jasmijn slikte. Haar keel was droog. ‘mijn oma. Ze .. ze ligt hier op de grond. Ik denk .. ‘
‘ik begrijp het. Wat is uw locatie, waar woont uw oma ?’
‘Julianaplein 23 in Amsterdam.’
‘begrepen. Er is een ambulance onderweg.’
‘mevrouw, ik denk dat mijn oma vermoord is.’ Ineens wist ze precies wat ze moest zeggen.
De vrouw aan de andere kant was even stil. ‘kunt u dat herhalen ?’
‘mijn oma. Ik denk dat ze vermoord is.’ In de verte hoorde Jasmijn de sirenes. ‘op haar rug zit een wond. Niet zo heel groot.’
‘ik stuur er ook een politieauto op af. Wilt u het lichaam niet aanraken alstublieft?’
‘Oké. Ik zal …’ triiing. Jasmijn werd onderbroken door de bel. ‘de ambulance is er.’
Voordat de vrouw iets terug kon zeggen had Jasmijn al opgehangen.
Ze stond op en liep naar de deur. Ze maakte hem open en liet de ambulancebroeders erlangs.

[Cubiculum Nephilia]

Hallo lalalaura,

Leuk dat je hier begonnen bent aan een verhaaltje. Ik zou je echter willen vragen om jezelf nog eventjes voor te stellen in het voorsteltopic. Dan leert iedereen tenminste de schrijfster/schrijver kennen (tot zover jij wilt) achter het verhaal.

Dan heb ik vervolgens een paar aandachtspuntjes voor jou om je verhaal iets te verbeteren. Zo is het namelijk niet nodig om na elke zin op enter te drukken. Dit is alleen nodig als je een nieuwe alinea begint, of een gesproken zin.
Als voorbeeld:

Toen Jasmijn de achterdeur opendeed, bekroop haar een onbehaaglijk gevoel.
Ze rook iets vreemds. Eigenlijk, rook ze niets! Meestal als ze de achterdeur bij haar oma open deed, kwam de geur van versgebakken cake of taart haar tegemoed.
‘Oma ?’ riep ze. ‘Oma bent u daar?’
Ze maakte de keukendeur achter zich dicht en liep verder de keuken in.
Op tafel stonden twee legen theeglazen. Jasmijn pakte er één vast, en hield hem stevig vast.
‘Oma ? Oma!?’ nog steeds kreeg ze geen reactie.

Zo staat het in jouw verhaal, maar je kan het beter als volgt neerzetten:

Jasmijn deed de achterdeur open, zo ging zij altijd naar binnen als zij bij haar oma op bezoek ging. Vaak als zij zo binnenkwam, dan kwamen de geuren van vers gebakken lekkernijen haar tegemoet. Nu rook ze echter niets. Dat was vreemd. Rustig deed Jasmijn de deur achter zich dicht en liep met een naar gevoel in haar buik de keuken in.
Daar op de keukentafel stonden twee lege theeglazen. Ook dat klopte niet, wist Jasmijn. Als haar oma namelijk wist dat zij langskwam, dan stond de thee al klaar. Nu leken de glazen onaangeraakt.
'Oma!', riep ze. 'Oma, bent u er?' Het bleef stil in huis.
Voorzichtig liep Jasmijn verder richting de woonkamer.
'Oma! Hallo? Oma?!' Nog steeds kreeg ze geen reactie.


Het verschil tussen jouw stukje en het stukje hierboven is dat de tekst er voller uitziet. De zinnen staan gewoon achter elkaar, behalve bij de monoloog/gesproken tekst.
Met meer tekst kan je ook de spanning beter opbouwen in een verhaal. Zo is het fijner voor de lezer om te weten waarom een personage bepaalde dingen doet. Zoals ik heb aangevuld waarom Jasmijn door de achterdeur naar binnenkomt.
Probeer dus de acties van je personage voor een deel te verklaren, zonder dat het overbodige informatie wordt en zonder dat de logica ervan verdwijnt.
Ik snap bijvoorbeeld niet waarom Jasmijn één van de twee theeglazen van tafel pakt. Zou je dit kunnen uitleggen doormiddel van die informatie in je verhaal te verwerken?
Ook vind ik het telefoontje naar 112 een beetje vaag.
Ten eerste bereik je altijd een algemene centrale, omdat 112 heel algemeen is. Dus je kan niet, ook al ben je in Amsterdam, gelijk een centrale in Amsterdam aan de lijn krijgen.
Je krijgt eerst een centrale te pakken en die vraagt wat je nodig hebt, ambulance, politie of brandweer. Dan wordt je doorverbonden naar de centrale van de ambulancedienst in Amsterdam, als je dit meldt.
Ten tweede, als je dan deze dienst aan de lijn krijgt, moet je vermelden waarvoor je een ambulance wilt. Hoewel als er iemand echt dood is door (duidelijk) een misdrijf, dan verzoek je eigenlijk alleen voor politie. Want de dode wordt dan meegenomen door de lijkschouwers. Een ambulance heeft dan allang geen nut meer.
Dus ik vraag mij af hoe oud jouw personage Jasmijn eigenlijk is. Ook "snappen" mensen op de centrale vaak niet zo snel wat je bedoelt. Zij zijn getraind om zo rustig mogelijk te blijven en om zoveel mogelijk informatie te krijgen uit iemand die belt. Dan pas sturen ze iemand.
Ten derde, de ambulance is wel erg snel ter plaatsen. Nu kan het zijn dat het ziekenhuis toevallige dichtbij is, maar in mijn ervaring duurt het toch wat langer voordat een ambulane ter plaatsen is. Het gemiddelde is geloof ik op zijn minst tien minuten. En vaak doen ze er een kwartier over. Zeker in een drukke stad als Amsterdam, lijkt mij.
Probeer hierop te letten. Het zijn de details die het 'm doen in een verhaal.

Dan nog één dingetje

Haar oma. Dood ? rond haar oma lag een plasje bloed.
In haar rug zat een wond. Het had de vorm van een mes
--
‘op haar rug zit een wond. Niet zo heel groot.’

Eerst zeg je dat ze dus een grote wond heeft, want ik weet niet of jij een gemiddeld mes wel eens hebt bekeken, maar die zijn groot. En dus als iemand een heel mes in een andermans lichaam kerft, dan is zo'n wond vrij groot.
Echter, als jij gewoon bedoelt dat de oma van Jasmijn is gestoken met een mes, dan heb je gelijk. Een steekwond laat meestal geen grote wond achter, afhankelijk van de breedte en lengte van het lemmet.

Al laatste wil ik je nog adviseren om goed op de hoofdletters en leestekens te letten. Een nieuwe zin begint altijd met een hoofdletter. Zelfs gesproken zinnen.


Hopelijk kan je iets met het advies wat ik je gegeven heb. Succes met je verhaal verder!

groetjes, CN

[Anno94]

Hoi Lalalaura,

Ik ben het eigenlijk met Cubiculum Nephilia eens. (Saai hè? )
Wat mij inderdaad in het bijzonder ook opviel, was dat je personage het theeglas oppakte en als je zo het verhaal leest, lijkt het alsof jij (de schrijfster) haar dat alleen maar laat doen vanwege het dramatische effect als ze het vervolgens laat vallen. Dat is niet erg, maar het beste kun je dan, wat CN ook zegt, er een soort verklaring aan geven, het iets minder doorzichtig maken.

Succes met je verdere schrijven!

[Carolus]

Mooi verhaal! Ik ben benieuwd hoe het afloopt ...
Komt er nog een vervolg?

[justme]

leuk verhaal, hou hier wel van

[Cubiculum Nephilia]

Ik heb je toch niet afgeschrikt met mijn feedback hè?
Dat was zeker niet de bedoeling! Laat je niet ontmoedigen en schrijf verder! Iedereen maakt fouten en oefening baart kunst! Gewoon doorzetten, blijven proberen en je schrijft vanzelf een meesterwerk!