Zafirah

[Marleen]

Ik had mijn vader gevonden. Zijn blouse was doordrenkt met bloed en een mes stak in zijn ribbenkast. Hij had weinig vijanden, maar het was eveneens niet aannemelijk dat hij zelfmoord had gepleegd. De politie wilde alles weten. Tot de begrafenis moest ik op het bureau blijven. Daarna zou ik gaan wonen onder begeleiding; dat was het plan van jeugdzorg. Ik wilde dat niet. Toen me na drie dagen duidelijk werd dat ik voor de politie meer een verdachte dan een getuige was, besloot ik te vluchten. Nadat mijn vader begraven was en nadat de politie mij thuis had laten afzetten, had ik een uur tot jeugdzorg mij kwam ophalen. Ook al was ik nog maar zeventien en had ik helemaal geen rijervaring, het eerste waar ik naar zocht waren de autosleutels. Terwijl de beelden van mijn dode vader nog door me heen schoten, bedacht ik me dat geld ook wel handig zou zijn. Ik gaf mezelf tien minuten om alle spaarpotten kapot te slaan en het bevrijde geld bijeen te rapen. Toen rende ik de voordeur uit – ik deed niet eens de moeite om hem achter me dicht te slaan – en stapte de auto in. Uit alle haast liet ik de koppeling een paar keer te snel los, waardoor de motor uitviel. Ik raakte in paniek, herinnerde mezelf er keer op keer aan hoe vaak het wel niet was gebeurd dat iemand die onschuldig was, opgepakt werd voor iets wat hij niet had gedaan en hoe belangrijk het wel niet was dat ik in staat was te vluchten uit dit gekke, Nederlandse stadje. Mijn vader was anders geweest, was altijd rustig gebleven onder welke omstandigheid dan ook. Ik nam hem als voorbeeld, sloot mijn ogen, vergat alles en ademde diep in. Toen ik de lucht uit mijn longen liet ontsnappen, liet ik de koppeling langzaam opkomen en gaf ik voor de zekerheid gas bij. Ik voelde een enorme last van me afvallen toen ik eenmaal op de voorrangsweg was en net zo als ieder andere bestuurder bijna geruisloos vijftig kilometer per uur reed.


-----------------------------------------------------------------------
Jullie vragen je misschien af waar de romantiek in het verhaal zit, maar dat komt verderop in het verhaal. Daarom heb ik er voor gekozen om hem toch onder dit genre te plaatsen.

[Maartje]

Hee Marleen!
Vind het een veelbelovend stukje, heb allereerst 2 foutjes ontdekt:

Zijn blouse was doordrongen met bloed en een mes stak in zijn ribbenkast. Hij had weinig vijanden,

doordrenkt met bloed

Ik raakte in paniek, herinnerde mezelf er keer na keer aan hoe vaak het wel niet was gebeurd dat iemand die

keer op keer

Voor de rest vind ik vooral het begin heel snel geschreven, alsof iemand de trein moet halen. Ze vindt haar vader, met een mes in zijn ribbekas? Dat is niet echt niks, waarna je een begrafenis hebt en vervolgens gaat vluchten omdat jeugdzorg wil dat ze onder begeleiding woont. Misschien heb je het bedoeld dat het eerste stuk geschreven al langer geleden is en even vertelt hoe de situatie in elkaar zit, maar het begint met: ik had mijn vader gevonden; alsof ze hem al heel lang gezocht had en hem gevonden had. En als je je vader dood aantreft lijkt me dat iets om uit te werken, hoe voelt ze zich erbij, hoe reageert ze? Maar als in een snelvaarttrein is het einde van dit stukje hoe ze in een auto vlucht. Dat vind ik wat jammer. Het genre is romantiek, maar ook in verhalen met romantiek zitten aspecten als rouw, verlies, of andere problemen die daarmee niet te maken hebben maar wel worden uitvergroot. Dus ik hoop dat je meer aandacht gaat besteden over hoe ze het verlies van haar vader verwerkt, het was toch haar vader maar je beschrijft geen enkel gevoel of ze verdrietig is of hem mist, of het misschien nog niet eens kan bevatten en als in een roes of een trance doet wat ze moet doen omdat het moet. Snap je?
Het gaat te snel, veel te snel en is te ongedetailleerd over grote dingen die veel groter beschreven moeten worden. Begrijp me niet verkeerd, ik kraak het niet af maar probeer je te helpen Hoop dat je er wat aan hebt! (:

[Marleen]

Hey Maartje,

Ik snap je reactie. Dat vond ik zelf eerst ook, maar ik wilde een soort van proloog, omdat ik vond dat ik niet ineens kon beginnen met het hoofdstuk dat ik al geschreven had. Ik had er misschien proloog boven moeten zetten. Dank je wel voor je commentaar en ook bedankt dat je de fouten eruit hebt gehaald...

En ook bedankt voor het lezen! Dat vind ik echt super!!

Ik ga wat met je commentaar doen. Ik denk dat ik het verder ga uitwerken en zo.. dat het meer een verhaal wordt. Het wordt dan wel een lang verhaal, maar dat is eigenlijk best leuk. Bedankt voor de ideeën.

Groetjes Marleen

[Anno94]

Hoi Marleen, ik vind het juist wel wat hebben, dit stukje. Lekker vlot geschreven, met eerder spanning (tension) dan verdriet in het middelpunt. Het verwerken van zaken komt meestal pas veel later, dus ik vind het ook niet raar. En inderdaad, de trance, als in een flow, kan ik me eigenlijk wel iets bij voorstellen. Het is in ieder geval een stuk wat je aandacht vasthoudt en daarmee heb je al een hoop meer bereikt dan menig goed boek met een slechte intro.
Wat mij wel opviel, was je gebruik van 'evenals' in de tweede regel. Doe eens een beroep op je taalgevoel en kijk eens of je het daar wel vloeiend en natuurlijk vindt staan. Misschien is 'eveneens' wat voor de hand liggender?

[Marleen]

Dank je wel. En die fout zal ik eruit halen. Daar heb je helemaal gelijk in! Ik vind het echt leuk dat je het hebt gelezen en ben ook blij dat je het leuk vond.

Groetjes Marleen