Verborgen liefde

[xIMISSYOU]

Langzaam voel ik zijn warme lippen op de mijne komen. Er gaat een rilling door mijn rug. Dit is verkeerd, Dit mag helemaal niet. Mijn vader doet me iets als hij dit weet! Jordy kijkt me aan. Maar hoe kun je nu niet bezwijken bij zo'n blik? Ik zucht en zet een stap naar achter. Ik kan dit niet, ik mag dit niet! Ga je je nu laten doen door je vader? Klinkt een stem in mijn hoofd. Nee, ik wil niet afhankelijk zijn aan mijn vader.Ik wil zelf beslissen wat ik doe zonder dat iemand me in de weg loopt. Ik wil mijn eigen leven leiden! Jordy kijkt me schattend aan en doet zijn mond open om iets te zeggen.
'Aan wat denk je Schoonheid?' Hij aait me over mijn halflange blonde krullen.
'Dit is verkeerd, dit gaat mijn vader zo erg vinden...' Langzaam kruipt er een traan over mijn wang die Jordy onmiddellijk wegveegt.
'Als we heel voorzichtig zijn kan hij het nooit te weten komen,' fluistert Jordy. Ik leg mijn hoofd in zijn nek en sluit heel even mijn ogen. Dit moment zou moeten kunnen blijven, voor altijd. Tot mijn grote spijt voel ik mijn mobiel trillen.

[yimiki]

Met trillende handen haal ik mijn mobiel uit mijn zak en klap hem open. De strenge stem van mijn vader klinkt klinkt in mijn oor.
'Waar ben je? Je had een uur geleden al thuis moeten zijn!'
'Ik-ik moest een uur langer op school blijven,' lieg ik, 'we waren met een schoolopdracht bezig en die moest vandaag af zijn.'
Aan de andere kant van de lijn klinkt wat ongelovig gegrom.
'Goed dan, maar ik wil dat je binnen tien minuten thuis bent, anders zwaait er wat.'
Ik zucht, klap het mobieltje dicht en stop het weer in mijn zak. Jordy kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Is er iets?'
'Ik moet gaan,' zeg ik spijtig. Het liefst zou ik me in zijn armen storten, verdrinken in zijn puppy-ogen, hem nooit meer loslaten. Maar ik kan het niet. Snel draai ik me om en met een snel 'ik zie je morgen' loop ik weg.

[xIMISSYOU]

Met een klap valt de voordeur achter mij dicht. Buiten adem loop ik de woonkamer in waar ik mijn vader op onze wit-grijze zetel aantref. Fronsend kijkt hij me aan, om vervolgens op de klok te kijken. 'Mooi, je bent op tijd! Ga je schoolwerk maken en maak daarna maar het eten klaar.'
Ik zucht onhoorbaar. 'Waar is mama heen?'
'Mama is naar een vergadering vanavond.' Zegt mijn vader.
Naar een vergadering, op een maandag? Ik heb dat nog nooit geweten! Ik trek mijn schouders en slof naar boven waar ik op mijn bed neerval. Hoe kan ik nu deftig met Jordy samen zijn als ik moet opletten of mijn vader niet aan de poort staat te wachten? Een snik ontsnapt aan mijn keel. Had ik maar een ander leven, een andere vader. Wat had ik vandaag ookal weer voor school te doen? Wiskunde en nederlands geloof ik. Met moeite richt ik me op en zoek naar mijn boeken. Oh nee, ik heb mijn nederlands niet bij me! Hoe heb ik dat nu kunnen vergeten?! Dan doe ik alleen maar mijn wiskunde.

Ik schrik op uit mijn boek als ik het bericht deuntje van mijn mobiel hoor.

Om 12 uur vanacht aan de fontein op de berg, je weet wel.
xxxJordy, je schat.

[Joysha]

Mijn hart gaat als een gek tekeer als ik het heb gelezen. Snel lees ik het nog een keer. Nee, mijn ogen bedrogen me niet, het stond er echt. Zou ik durven gaan? Zou ik echt het lef ervoor hebben? Ik wou echt dolgraag gaan, ik verlangde ernaar om weer bij mijn schat te zijn. Ok, kalm aan, zei ik tegen mezelf, anders verraad je jezelf straks nog!
Ik probeerde zo goed als het ging mijn huiswerk af te maken en ging daarna naar beneden om te koken.
"Wat zullen we eens gaan eten?" fluisterde ik zachtjes tegen niemand toen ik in de keuken stond.

[Sebas]

Ik trok de koelkast open om te kijken wat er in huis was. Maar tot mijn grote verbazing had mijn vader, die de hele dag al thuis geweest was, geen boodschappen gedaan. Naast twee blikken bier, wat sausjes en een half verrot bosje peterselie was de koelkast leeg. "Pap, als je wil dat ik kook vanavond, waaromb heb je dan geen boodschappen gedaan?" Zoals zo vaak kwam er geen reactie uit de woonkamer.

Na het afbakken van een pizza uit de vriezer, het stofzuigen van de woonkamer en het afmaken van mijn huiswerk Wiskunde lag ik om half 10 in bed.
Woelend en onrustig lag ik terug te denken aan de sms ven Jordy. Ik wilde zo graag het huis ontvluchten en stevig worden vast gehouden in zijn armen, mijn hoofd weer in zijn nek leggen. Zo veilig en vertrouwd. Op die momenten vergat ik alle ellende van thuis.

Half wegdromend van die gedachte hoor de ik de kerkklok in het centrum half twaalf slaan. Als ik ga, dan moet ik nu me aankleden, maar hoe kom ik naar buiten. " zal ik wel, zal ik niet, zal ik wel." De woorden gingen als een gek te tekeer door mijn gedachte. Met een been al uit het bed....

[xIMISSYOU]

Bedenk ik me dat vader de ladder tegen de muur had laten staan. Hij had een paar dagen geleden iets aan het dak gedaan, God mocht weten wat, en had daarbij de ladder laten staan in de veronderstelling dat zij die zou wegzetten. Dat was niet gebeurd en dus was ze blijven staan. Tevreden glimlachend trek ik een skinny en een dikke zwarte trui aan. Ik sprong haast in mijn all-stars en kroop via mijn dakraam het dak op. Ik was er na al die tijd wel handig in geworden. Vaak kwam ik hier om de dag te verwerken en naar de sterren te kijken. Even keek ik omhoog en besefte dat de sterren meer schitterden dan anders. Prachtig! Net toen ik de ladder af wilde dalen hoorde ik in het huis beweging komen.

[Moltress]

Lichten gaan aan. Als ik stil blijf zitten merkt niemand waar ik ben. Mijn vader komt naar buiten. Hij ziet er stiekem uit. Naar de schuur en terug. Hij heeft me niet gezien. Ik hem wel. Met zijn mouw veegt hij zijn mond af en gaat weer naar binnen. Ik ben te bang om nieuwsgierig te zijn. "Godverdomme! Waar is Stijn?" Het licht in mijn kamer gaat aan. Verstiijft blijf ik zitten. Dit gaat mis.

[Artemiss]

Ik hoor voetstappen door mijn kamer gaan. Het lijkt of mijn handen en voeten vastgevroren zitten aan de dakpannen. Mijn buik krimpt in elkaar van angst, het rotgevoel van betrapt worden. In aanzienlijk korte tijd wordt met een ruk het dakraam open gedaan en steekt mijn vader zijn kop door het raam.
"Wat doe je hier, godverdomme?"
Ik moet al mijn liegkunsten in de strijd gooien.
"Ik... kon niet slapen en ik was naar de sterren aan het kijken." Ik hoop dat het geloofwaardig klinkt.
"Waarom heb je je kleren midden in de nacht aan?"
Shit! Daar had ik niet aan gedacht. Maar in een fractie van een seconde schiet het goede en vanzelfsprekende antwoord me te binnen:
"Omdat het hier hartstikke koud is, natuurlijk! Ik ga hier niet in mijn pyjama zitten!"

[xIMISSYOU]

@ Moltress, ik wil je even laten weten dat het hoofdpersonage een meisje is

----------------------------------------------------------------------------------------

'Nou...' Mijn vader strijkt bedenkelijk over zijn wang. 'Goed dan, maar niet te lang! Binnen een kwartiertje weer binnen!'
Ik kijk hem even aan maar laat mijn gezicht in de plooi. Het heeft geen zin om op hem in te gaan.
'Ik...ik was eigenlijk van plan om naar het park te gaan, bij de rivier is het altijd zo mooi en -' Ik zie dat zijn gezicht veranderd en krimp angstig in elkaar maar hij doet niets. '-en ik denk niet dat ik dan over een kwartiertje buiten ben.'
'Nou, oke. Voor een keer! En in het vervolg kom je dat vragen, geen stiekem gedoe in dit huis!' Blafte hij. Hij moet eens weten.
'Dankje.' Knik ik en ik stap verder de ladder af. Hij verdwijnt weer en ik zie het licht uit gaan. Hollend loop ik naar het park waar Jordy staat te wachten.

[15lila]

Jordy's ogen beginnen te glinsteren als hij mij ziet aan komen.
Buiten adem kom ik naar hem toe gerent, Ik Ben. Ontsnapt. hakkel ik.
Zijn hand gaat naar mijn gezicht, hij streelt mijn wangen en haalt mijn gezicht naar het zijnen.
Zijn mond omklemd de mijnen, ik vergeet gelijk álles om me heen.
ik ontspan van zijn zachte lippen die mij kussen, Jordy ik, ik heb je zo gemist stotterend kom ik uit mijn worden.
Er is toch niets gebeurd? Jordy laat me even los en kijkt me ernstig aan.
ik twijfel maar tot slot schut ik mijn hooft, ik wil hem immers niet ongerust maken.
Hij glimlacht, jij bent mijn mooie meisje, het mooiste wat mij ooit is overkomen in dit takke leven. ik voel kippenvel opkomen, mijn ogen vullen zich met tranen.
Niet huilen sust Jordy mij, en houd mij dicht tegen zich aan, tot hij opeens schrikt.
Een zware stem komt onze kant op.

[Artemiss]

Ik ben zo vrij een naam voor ons hoofdpersonage uit te kiezen.

Briesend van woede komt mijn vader onze kant uit gelopen.
"Eva, kom onmiddellijk hier," blafte hij. Ik ging van schrik achter Jordy staan. "Help me," piepte ik.
"Aan de kant, jij, waardeloos stuk vreten!" Mijn vader, die bouwvakker was, sloeg Jordy tegen de grond. Impulsief en geschrokken knielde ik naast hem neer. Ik streelde door zijn haar.
"Gaat het, Jordy?" Hij bewoog noch antwoordde. Veel tijd kregen we ook niet; mijn vader greep me hard bij mijn arm en sleurde me mee naar binnen.
Ik begon te huilen van verdriet en pijn, maar mijn vader sloeg er geen acht op. Ik haatte hem... Ik haatte hem, met zo'n duivelse haat, dat je het je niet voor kunt stellen...

[15lila]

Het is donker in huis, mijn vader heeft de deur op slot gedaan, ik heb besloten mijn spullen weg te halen. ik ben vastbesloten om mijn vlam achterna te gaan.

[luckyme]

ik pakte een grote koffer en legde die op bed. ik gooi snel wat kleren in de koffer en doe hem dan dicht. ook pakt ik al het geld wat ik heb, al is dat niet veel...

[xIMISSYOU]

Luckyme, het is de bedoeling dat je in de 'ik-persoon' schrijft, zoals iedereen

daarna gooide ik het raam open en keek ik naar beneden. Recht onder mijn raam was een struik en schuin naast mijn raam stond een boom. Ik gooide hem recht achter de boom en deed het raam gauw weer dicht. Ik mocht het niet hebben dat hij het hoorde.

[luckyme]

[verandert...]

toen alles stil bleef, deed ik snel het raam weer open. ik klom naar beneden en pakte de koffer.
ik wachtte even om te horen of mijn vader niks had gehoord.

[Cherry]

Even leek het afgekoelt in het huis, geen beweging, maar nog voor ik kon glimlachen, bedacht ik me. Ik moet hier weg, nu!
Impulsief begon ik te rennen, met de koffer in mijn armen geklemt.
Ik had geen idee waar ik heen ging, maar ik moest weg, weg van het leven dat ik haatte, opzoek naar Jordy.
Toen kwam de gedachte in me op, dat hij hoogst waarschijnlijk thuis zou zijn.
Ik wierp een snelle blik op mijn roze horloge, het is net kwart over 1. Hij moet wakker zijn, anders word het buiten slapen.
In alle hoop sloeg ik het steegje in, waar de straatlantaarn geen bereik meer had en ik in het duister verdween. Langs schuttingen met deuren, stopte ik bij de een na laatste.
Voor de laatste keer keek ik om, toen drukte ik de klink zachtjes omlaag en ik sloop de tuin in...

[luckyme]

ik liep richting de deur en pakte een steentje. ik richtte naar het raam van Jordy. ik gooide en je hoorde heel hard ´KEBAM´ ´oeps´ dacht ik bij mezelf. ik zag hoe het ligt aan ging en er iemand voor het raam verscheen

[Myrdie]

[aangezien het een beetje dood begon te lopen, maar het me wel een leuk verhaal leek dacht ik 'ik doe mee' (: ]

"Eva?" vroeg Jordy, terwijl hij de slaap uit zijn ogen wreef. "Wat doe jij nou hier?"
"Ik ben weggelopen. Ik kan niet langer bij mijn vader wonen als hij onze liefde niet accepteert!" Er verscheen een grijns rond Jordy zijn lippen. Hij wierp me een kushandje toe en verdween toen bij het raam, om even later in de deuropening weer tevoorschijn te komen. Met tranen in mijn ogen, spring ik in zijn sterke, vertrouwde armen. Hij wrijft zachtjes over mijn rug en langzaam aan kom ik weer wat tot rust. Plotseling voel ik mijn telefoon trillen.

Van : Papa
Ik weet waar hij woont, dus
zolang je de politie niet achter
je aan wilt hebben, kom je nu
naar huis!

[Jojolientje]

Oh nee, oh nee! Ik begon weer helemaal in paniek te raken. Mijn vader was zo agressief dat hij wel eens een moord zou kunnen begaan. Ik kon er niet aan denken en sloot mijn ogen in een poging terug te kalmeren. Het hielp niet, in tegendeel, er doemden nu allemaal verschrikkelijke beelden op van hoe mijn vader het tuinpad kwam opstormen en Jordy vervloekte. In sommigen had hij zelfs een geweer mee, richtte hij op Jordy en wou net afvuren toen-
"Eva, gaat het wel? Eva!" riep Jordy bezorgd.
Godzijdank ik zag zijn lieve en bezorgde gezicht weer voor me en die verschrikkelijke beelden ebden langzaam weg.
"Wat is er Eva, zeg toch is iets?"
Trillend liet ik hem de sms lezen. Angstig hield ik hem in het oog om zijn reactie te peilen, maar alleen zijn wenkbrauwen die hij optrok verrieden dat hij de sms gelezen had. Bang dat hij het niet goed begrepen had, begon ik het uit te leggen.
"Hij is in staat tot een moord dat weet je toch wel? Ik moet hier weg of jij wordt nog de dupe," ratelde ik.
"Eva," zei hij alleen.

[Myrdie]

Het was een tijdje stil en ik keek Jordy vragend aan. Uiteindelijk maakte hij dan toch zijn zin af. "Ik kan je niet helpen, ik wil je zo graag helpen. We moeten weg hier, naar een plek waar je vader ons niet kan vinden.."
"Jordy! We zijn zestien, we hebben geen enkele opleiding en geen geld. Hoe en wat en waar wil je heen?"
"Het maakt me niet uit, we moeten gewoon weg hier!" Na dit gezegd te hebben verdween hij weer naar binnen en liet mij eenzaam achter. Ik sloeg mijn vest wat steviger om me heen, in de hoop de koelte buiten te houden.

Rillend zat ik achterop de scooter. Jordy had zijn spullen gepakt, een brief aan zijn ouders geschreven en zijn scooter uit de schuur gepakt. We zaten nu al bijna een uur op de scooter en mijn voeten werden langzaam aan gevoelloos. Eindelijk stopte Jordy de scooter en wees naar een klein hoteltje dat verderop lag. Het zag er wat sjofel uit, maar iets beters konden we ons niet veroorloven.