Regen

[Artemiss]

Ik druk mezelf plat tegen de muur. Ik weet dat ik ergens in een steegje sta, maar alles wat ik zie is de regen die troosteloos neerstroomt en me het zicht belemmert. Druppels sijpelen langs mijn zeiknatte haar in mijn nek.
Plots schrik ik op. Voetstappen. Shit. Ik druk mezelf nog platter tegen de muur en luister met ingehouden adem. Als ik de voetstappen dichterbij hoor komen en mannenstemmen hoor, hou ik het niet meer uit...

[Elice*]

Meteen sprint ik naar de tegenovergestelde richting in. De natte plassen regenwater doorweken mijn sokken en broekspijpen.
''Hé! Kom terug jij!'' Buldert de zwaarste stem van de twee mannen. Ik hoor de voetstappen weer, maar dit keer luider en sneller. Ze rennen achter mij aan, realiseer ik me dan, met een brok in mijn keel.

[Thelolcat]

Terwijl ik aan het rennen ben vraag ik me af waarom ze achter MIJ aan zitten, maar daar is geen tijd voor ik moet nu als de gesmeerde bliksem weg...

[Artemiss]

Het water van de plas waar ik doorheen ren spat op. Ik zie een regenpijp. Voorzichtig zet ik mijn voeten ertegen en probeer het dak op te klimmen...

[Elice*]

Hoe kon ik zo naïef zijn om te denken dat een simpele regenpijp mij zou kunnen redden? De regenpijp is al zo glibberig dat ik vrijwel meteen naar beneden glij, en geen meter hoger heb kunnen klimmen.
De stappen klinken nu onheilspellend dichtbij. Ik kan hun onregelmatige en zware ademhaling al bijna horen!
Onmiddellijk vergeet ik de regenpijp en ga er weer als een haas vandoor. Misschien zou mijn oog wat anders opvangen, iets dat mij wél kon redden.

[Nala-Kaulitz]

Haastig ren ik door, totdat ik tegen iemand op bots maar ik kijk niet op of om.
Ik wil verder rennen maar mijn arm word vast gepakt, ik kijk op en kijk recht in het gezicht van een donkere man.’
We zeggen niks, de regen komt nog steeds met bakken uit de lucht vallen.
‘Gaat het wel?’ vraagt de man bezorgd, ik beatwoord zijn vraag niet.
Ik hoor de voetstappen dichterbij komen.’ Moet ik zeggen dat ik op de vlucht ben, moet ik bij deze man mijn hart luchten? Ik ik stotter ik’ Dan voel ik dat iemand me ruw bij mijn schouders pakt.
Is het te laat? Hebben ze mij nu te pakken?

[Patrick]

Mijn hart klopt zo hard dat ik het gevoel heb dat het zo uit mijn borstkas zou kunnen springen. De grip op mijn schouders wordt steviger tot ik opeens niets meer voel.
Ik merk pas wat er zojuist gebeurd is, wanneer ik het vuur in de ogen van de donkere man zie. Abrupt draai ik me om en zie een man met een ruwe stoppelbaard op de grond liggen.

[Carolus]

"W-Wat is er gebeurd?" Vraag ik na een tijdje. De twee mannen die me daarnet achtervolgden, liggen nu doodstil op de grond. De man die ik daarnet zag keek naar hun. "Ik lijk misschien, niet sterk, maar ik ben het wel!" Zegt hij glimlachend. We lopen door ...

[Artemiss]

De man heeft sprekende ogen, maar dat is dan ook alles wat ik zien kan. Hij draagt een zwart masker.
Hij neemt me bij mijn arm en leidt me door een doolhof van steegjes.
"Waar brengt u mij naartoe," vraag ik beleefd. "Waarom zaten ze achter me aan?"

[Carolus]

Hij lijkt plots strak te worden. Ik besef dat ik maar beter niet zou doorvragen, maar toch doe ik het.
"Kent u die mannen?" Hij draait zich bruusk om en het lijkt of hij me wil aanvallen. Zijn hand gaat naar zijn mes en hij heeft plots een kille blik in zijn ogen. "Gaat je niks aan!" schreeuwt hij. Enkele mensen kijken om. "Maar waarom ...

[AdajaAalberts]

''Maar waarom ging je mij redden'' zei ik en liep met de zwarte man door. De man keek me aan en na een paar seconden deed hij z'n mond open.''Ik heb je nodig, je moet me helpen om het blauwe masker te beschermen, die namelijk in jou tas zit''. Het was waar, er zat een blauwe masker met glinsterende diamanten in mijn rugtas. Hoe komt hij in mijn rugtas? en hoe wist hij het eigenlijk?. Zoveel vragen, zo weinig antwoorden. Maar de man die naast me liep, is denk ik het antwoord voor mijn vragen, en het masker.''Kom met me mee, ik laat je mijn ondergrondse

[Carolus]

"Kom met me mee, ik laat je in mijn ondergrondse apenpaleis." Ik kijk de man raar aan, bijna lachend. Was deze man stoned ofzow? Met al die blauwe masker zever ... Ik hoorde de man iets zeggen. Iets van "Melinda!!!" "Ja, dat ben ik." flap ik er meteen uit. Ik zie overal roze olifanten vliegen. Dan neemt de man een pistool en richt op me. "Ja." vertelt hij, nu met een vrouwelijke stem. "Dat weet ik."

Ik spring omhoog en bemerk plots dat ik in een bed sta, met een heel kussen in water. En daar zie ik een moeder met een emmer dat nog voor een kwart vol is. "BEN JE NOU HELEMAAL GEK GE

[Jojolientje]

"BEN JE NOU HELEMAAL GEK GEWORDEN!" Het kan me niet schelen dat ze een scheef gezicht trekt en angstig een stap achteruit doet. Ik heb al eerder gedroomd over deze achtervolging en ik werd dan ook telkens badend in het zweet wakker. Maar dit keer niet. Ik kwam eindelijk te weten hoe het verderging en nu, door die stomme stiefmoeder, zou ik nog altijd niet weten hoe het afliep. Nijdig, sprong ik uit mijn bed.
"Je moet niet zo boos zijn, Melinda," zei ze. "Ik wou je alleen maar helpen. Ik kreeg je maar niet wakker en je schreeuwde en draaide rond. Het was best akelig om te zien."
"Moet je me daarom helemaal doorweken? En daarna bij papa gaan klagen dat ik niet voorzichtig ben met m'n spullen? Laat me met rust!" Tevreden zag ik haar lip trillen voordat ik de deur achter me dichtgooide.