*struikelt binnen*
Ik kan niet vaak genoeg sorry zeggen, het heeft echt ontzéttend lang geduurd en ik weet niet hoe ik me moet verontschuldigen. School, eindexamenjaar, vastzitten met het verhaal - ik kwam gewoon geen woord vooruit. Maar ik ben zeker nog wel van plan om dit ooit af te schrijven, dus... Nou. Hier is weer een stukje. Als er nog mensen zijn die het willen lezen, anyway. xD
@Imke: ik weet dat er vrij weinig actie in zit, maar omdat ik niet zo goed weet hoe ik het verliefd-zijn spannender kan maken (en nu niet doordenken xD) blijft het misschien nog wel een tijdje zo. Maar ik doe mijn best. :D
@crispy-c: hey ho, dankjewel! Hehe, tof dat je het leest ook al ken je de band niet. En Tom is inderdaad leuk. ^^ (Maar ik vind Bill leuker. *wenkbrauwwiebel*)
Een extra lang deel om de vertraging een beetje goed te maken...
~~
42.
Langzaamaan nam het leven weer een normaal ritme aan. Raquel werkte elke dag behalve woensdag en zondag, verbracht haar vrije tijd met Hannah en Lisanne en bezocht af en toe haar naamgenootje in de dierentuin. Jonathan begon een verslaving te ontwikkelen aan de bezoekjes en vroeg bijna elke woensdag of ze weer zouden gaan. Raquel wilde hem niet teleurstellen, maar soms moest ze er toch aan geloven. Ze had nog meer te doen.
Aan Bill denken, bijvoorbeeld. Sinds dat weekend en hun eerste kus waren twee weken verstreken en ze hadden elkaar elke dag gesproken. Bill belde haar meestal ’s avonds rond tienen, waarschijnlijk zijn eerste echte rustmoment op een dag. Raquel genoot van hun gesprekken; meestal zette ze haar gsm op de speakers, maakte het zich gemakkelijk in haar bed en dan praatten ze tot middernacht of langer over van alles en nog wat. Zo was het net alsof hij een beetje bij haar was – zijn stem hoorde ze in elk geval van heel dichtbij.
Tijdens die gesprekken leerden ze elkaar nog beter kennen dan eerst. Ze spraken niet alleen over belangeloze dingen, over wat ze van elkaar al wisten, borduurden niet voort op oude onderwerpen. Elke avond ontdekten ze stukje bij beetje meer van elkaars leven, gedachten, dromen en angsten. Raquel genoot van elke seconde. Bill was een ongelooflijke kletskous, maar hij praatte niet om het praten zelf en dat maakte een wezenlijk verschil. Hij vertelde dingen die ertoe deden en was niet te beroerd om te luisteren als zij iets wilde zeggen; integendeel, hij moedigde haar door zijn eerlijke interesse aan te praten en gaf antwoord op de dingen die belangrijk waren. Elke avond groeide het vertrouwen en de vertrouwdheid een stukje meer.
Elvira was niet al te gelukkig met deze nieuwe ontwikkeling in het leven van haar dochter. Enerzijds gunde ze Raquel geluk in de liefde en dat scheen het meisje gevonden te hebben, maar anderzijds moest Elvira voor zichzelf vaststellen dat ze Bill vanuit de verte al niet mocht en niet vertrouwde. Zijn status alleen al, zijn beroep, zijn uiterlijk: voor Elvira genoeg redenen om te hopen dat hij bij haar dochter uit de buurt bleef. Daarvoor was het nu alleen een beetje te laat.
“Gelukkig” zagen de twee elkaar niet al te vaak. Bill was in het weekend meestal ook de hele dag in touw, Raquel werkte eveneens en Hamburg was misschien niet het einde van de wereld, maar ook niet om de hoek. Voor Elvira alleen maar positief, voor Raquel bleek het af en toe een marteling. Ze had zich één weekend lang overgegeven aan de dwarrelende vlinders in haar buik en nu waren de vleugels niet meer te houden. Ze miste hem.
Bij Hannah en Tom ging het precies zo, zelfs al hadden zij net iets langer ervaring met de afstand. Daarom hadden ze elkaar beloofd om de eerste de beste gelegenheid naar Hamburg te gaan, met beide handen aan te grijpen. De vraag bleef nu wanneer die kans zich aanbood.
Verrassend genoeg werd de volgende kans mogelijk gemaakt door Georg. Vier weken waren voorbijgegaan, Raquel viel op een donderdagavond na een uitzonderlijk frustrerende werkdag op bed en schrok onmiddellijk weer overeind: haar gsm begon te trillen in haar jaszak.
Een tikkeltje verrast – Bill belde zelden zo vroeg, het was nog geen half negen – hengelde Raquell naar het toestelletje en keek op het display. Georg, zeiden de zwarte lettertjes. Nu nog verbaasder drukte ze op het groene telefoontje. ‘Georg?’
‘Ja, Georg,’ kwam het droge antwoord. ‘Ik weet het, je wacht eigenlijk op iemand anders, maar ik bel ook precies vanwege die iemand.’
‘Is er iets met Bill?’ vroeg Raquel onmiddellijk, terwijl ze zich weer op haar bed liet zakken en het clipje uit haar krullen trok.
‘Nou... In zekere zin wel. Hij maakt me gek,’ meldde Georg op zijn gebruikelijke nuchtere toon. ‘Vier weken lang zijn gezwijmel en gezeur aanhoren gaat je niet in de koude kleren zitten. Die jongen heeft echt een steekje los.’
Raquel grinnikte. Ze wist dat Bill allesbehalve doorsnee was – dat maakte hem juist zo leuk. ‘En wat wil je dat ik daaraan doe?’ informeerde ze.
‘Kom hierheen. Van morgenavond tot zondagmiddag, alles is al geregeld. Gustav belt Hannah, Tom is bijna net zo erg als z’n broer. Wij betalen de treinkaartjes en halen jullie op. De tweeling mag er niets van weten, anders zijn ze morgen nog minder te genieten.’
‘Hebben jullie dit weekend geen afspraken of zo?’ Raquel kreeg haar hartslag slechts met veel moeite onder controle. Haar hele binnenste schreeuwde ja!, ze wilde ontzettend graag op de trein springen en hen opzoeken. Hem opzoeken. Toch dwong ze ziczhelf om ernaar te vragen; ze wilde hen niet tot last zijn.
‘Nee, alleen studiowerk,’ antwoordde Georg. ‘Inspelen en opnemen en dat soort shit. Dus, hoe laat mogen we je verwachten?’
Vrijdagavond om half zeven sukkelde de trein Hamburg Hauptbahnhof binnen. Hannah duwde haar voorhoofd tegen het raam en probeerde naar buiten te kijken, op zoek naar de bekende gezichten die hen kwamen ophalen. Aan haar gezicht te zien kon ze hen niet vinden, wat Raquel niet erg verbaasde; Georg en Gustav waren misschien wel minder opvallend dan de tweeling, ze moesten zich toch vermommen als ze de straat opgingen.
‘Kom, die vinden ons sowieso sneller dan wij hen,’ stootte ze Hannah aan en trok haar tas uit het bagagerek. Haar vriendin volgde haar voorbeeld; even later stonden ze op het perron om zich heen te kijken, tassen tegen zich aangeklemd.
‘Hey ho!’ klonk er plotseling vanaf de zijkant. Twee jongens in bomberjacks, met hun petjes achterstevoren op hun hoofd, doken naast hen op en één van hen sloeg meteen een arm om beide meisjes heen. Georg, natuurlijk, met zijn schouderlange haren weggemoffeld onder de pet.
‘Schone dames, volg mij,’ grijnsde hij en voerde hen mee naar de uitgang. Gustav hobbelde met de tassen achter hen aan.
Buiten stond een onopvallende grijze Volkswagen half op de stoep geparkeerd. Twee oude dametjes wierpen hen afkeurende blikken toe toen ze bij de auto bleven staan; Georg grijnsde opgewekt en viste zijn sleutels tevoorschijn. ‘We moeten wel nog even langs de pizzeria,’ meldde hij over zijn schouder, ‘we zijn de studio uitgesneakt met het excuus dat we pizza’s gingen halen. Ze waren zo druk bezig dat ze niet beseften dat we ook pizza’s hadden kunnen bestellen.’
‘Waar zijn jullie eigenlijk mee bezig?’ vroeg Raquel nieuwsgierig en schoof op de achterbank. Hannah stapte aan de andere kant in, nam haar tas van Gustav over en klikte de riem vast.
‘Dat mag je vriendje je uitleggen, die laat je waarschijnlijk elke millimeter van de studio zien,’ antwoordde Georg droogjes. ‘Ik zweer het, ik ken de tweeling al sinds hun twaalfde en ze zijn nog nooit zo onuitstaanbaar geweest.’
Hij trapte op het gaspedaal en de auto stoof van de stoep, om zich onmiddellijk in het drukke verkeer rondom het station te mengen. Raquel en Hannah wisselden een grijns en een veelbetekenende blik. Dit was precies zoals ze het zich hadden voorgesteld – ze voelden zich helemaal thuis.
Een paar straten verderop parkeerde Georg de auto weer half op de stoep, ditmaal voor een pizzeria. ‘Wachten jullie maar hier, ik ga wel bestellen,’ wuifde hij en griste zijn portemonnee uit het handschoenenvakje. ‘Wat willen jullie eigenlijk?’
‘Maakt niet uit,’ zeiden de meisjes tegelijkertijd. ‘Zolang er maar geen vis op zit,’ voegde Raquel erbij. ‘Ik houd niet zo van vis.’
‘Check.’ En Georg verdween naar binnen. Om de tijd te doden tot hij terugkwam speelden Hannah en Gustav Ik zie, ik zie wat jij niet ziet, waar Gustav behoorlijk goed in bleek te zijn; hij scheen een talent te hebben voor het spotten van kleine streepjes kleur die niemand anders zag.
Raquel staarde uit het autoraampje. Niet dat er veel te zien was, gewoon een straat in Hamburg, maar dat deed er niet erg toe. Eigenlijk zaten haar gedachten veel te ver weg; ze zag niets van wat er op straat rondliep.
Ze dacht aan Bill. En daarmee onontkomelijk aan Chantal. Plotseling vroeg ze zich af of die ook in het complot zat. De tweeling mocht van hun komst niets weten, maar wist Chantal het wel? En zo nee, hoe zou ze dan reageren als Raquel plotseling op de stoep stond? Bezorgd beet Raquel op haar onderlip en legde haar hoofd tegen het autoraampje. Ze wilde niet constant aan Chantal denken als ze aan Bill dacht; ze wenste dat ze zich er overheen kon zetten.
Waarom kon ze dat niet gewoon?
‘Hier, houd vast!’ Georg opende haar portier en schoof zonder enige waarschuwing vier pizzadozen op haar schoot. De overige drie dumpte hij bij Gustav, vervolgens kroop hij weer achter het stuur en manoeuvreerde de auto zonder in de achteruitkijkspiegel te kijken terug de straat op. Een behoorlijk aantal auto’s achter hen toeterde er op los, maar Georg trapte simpelweg wat harder op het gaspedaal en knalde de Volkswagen met een stoïcijns gezicht door het verkeer.
Het enige goede gevolg van zijn rijstijl was dat ze nog geen tien minuten later al de trap op stommelden. Gustav liep voorop, drie pizzadozen in zijn armen, gevolgd door Hannah met haar tas en Georg met Raquels bagage. Raquel zelf sukkelde er achteraan, extra langzaam om de vier pizza’s niet op de grond te laten vallen.
Bovenaan de trap stond Chantal. Haar gezicht was als een masker – een masker geplooid in een enorme lach. ‘Hier, geef die maar aan mij,’ zei ze tegen Hannah en nam de tas uit haar armen. ‘Zo tof dat jullie gekomen zijn!’
‘Vinden wij ook,’ lachte Hannah opgewekt. Gustav drukte zich al langs hen heen, ging met de pizza’s op weg naar de keuken, en op hetzelfde moment zwaaide aan de andere kant van de gang een deur open. Twee hele bekende stemmen waaiden door de gang, bereikten het groepje op de drempel juist toen Raquel ook bovenaan de trap verscheen.
‘... natuurlijk weer anders. Maar zoals het nu klonk – hé, ik ruik pizza,’ viel Bill zichzelf in de rede en keek de gang door. Hij bleef onmiddellijk staan, zo abrupt dat Tom tegen hem op botste.
‘Wat...’ begon de oudste Kaulitz dan ook, maar verder kwam hij niet. Bills gezicht lichtte op en het volgende moment sprintte hij door de gang.
‘Raquel!’
‘Pizzaservice,’ lachte ze schaapachtig. Hannah trok heel subtiel de dozen uit haar handen en deed een stapje opzij. Net op tijd: Bill remde af en wierp zijn armen om Raquel heen. Nog voor er tijd was om iets te zeggen, vonden zijn lippen de hare. Ze ging op haar tenen staan en kwam hem tegemoet, terwijl een warm gevoel zich razendsnel door haar bloedbaan verspreidde.
Ze waren weer bij elkaar.
Zwarte Tranen FF
O___________________O
Okay, dit vind ik een beetje eng. Ik wilde net naar dit verhaal gaan (sinds lang dus) om te vragen of je nog verder ging schrijven, EN TOEN HAD JE NET EEN NIEUW STUK GEPOST! Dit is echt gewoon telepathie! Ik ben nog in shock!
Maar goed, wat HEERLIJK weer! Ik ben even een bladzijde terug gegaan om het laatste stuk weer te lezen, maar ik zat er direct weer in. Moet zeggen dat een paar details me onglipt waren, maar dat deert niet.
En je hebt er echt actie ingebracht! Wat een lekker onverwachte actie en ik vind het zo fijn voor ze! Wat een lieve actie van Georg. <3
Ieep, ik ben zo blij dat je weer update. Ik snap dat je het druk hebt (ik heb ook al zo lang niet aan Pudd geschreven...
), dus dat is geen probleem joh! Dat hoort er nu eenmaal bij.
Hopelijk post je vlug weer, want ik BLIJF je nummer 1 fan!
Okay, dit vind ik een beetje eng. Ik wilde net naar dit verhaal gaan (sinds lang dus) om te vragen of je nog verder ging schrijven, EN TOEN HAD JE NET EEN NIEUW STUK GEPOST! Dit is echt gewoon telepathie! Ik ben nog in shock!
Maar goed, wat HEERLIJK weer! Ik ben even een bladzijde terug gegaan om het laatste stuk weer te lezen, maar ik zat er direct weer in. Moet zeggen dat een paar details me onglipt waren, maar dat deert niet.
En je hebt er echt actie ingebracht! Wat een lekker onverwachte actie en ik vind het zo fijn voor ze! Wat een lieve actie van Georg. <3
Ieep, ik ben zo blij dat je weer update. Ik snap dat je het druk hebt (ik heb ook al zo lang niet aan Pudd geschreven...
), dus dat is geen probleem joh! Dat hoort er nu eenmaal bij.Hopelijk post je vlug weer, want ik BLIJF je nummer 1 fan!
aaaaaaaaaaaaaaaaaaah wat lief *zwijmelt weg* Bills karakter is zo leuk 
En weetje ik hoop toch ooit stiekem dat het ook weer goedkomt tussen Raquel en Chantal, je hebt je beste vriendinnen gewoon nodig, want zo kwaad kan Chantal ook niet zijn, want helaas weet ik zelf als geen ander dat een vriendschap zomaar weg kan zijn als er een jongen in het spel zit.
Maar ik ben blij dat je weer verder schrijft
Je hebt er een nieuwe vaste lezer bij!
En weetje ik hoop toch ooit stiekem dat het ook weer goedkomt tussen Raquel en Chantal, je hebt je beste vriendinnen gewoon nodig, want zo kwaad kan Chantal ook niet zijn, want helaas weet ik zelf als geen ander dat een vriendschap zomaar weg kan zijn als er een jongen in het spel zit.
Maar ik ben blij dat je weer verder schrijft
Je hebt er een nieuwe vaste lezer bij!
Okay, ik schaam me nu echt heel erg, maar het heeft wéér zo lang geduurd. Wat kan ik nog zeggen, school is killing me en ik zit nog steeds een beetje vast. Maar de drukte op school is er bijna uit (hoop ik), ik heb pas een ander verhaal afgeschreven, dus nu kan ik me weer fulltime op Zwarte Tranen storten. :D
Het spijt me ontzettend dat het zo lang geduurd heeft! (En dat ik nu zo'n crappy stuk heb...) Hopelijk wordt het me vergeven. ;)
Oh, en nog gelukkig nieuwjaar! :)
~~
43.
Opgekruld in de grote leunstoel naast de flatscreen, met een pizzadoos op schoot, kon Chantal de rest van de kamer perfect overzien. Tom en Hannah deelden de zetel in de hoek, eveneens allebei met een pizzadoos, en hadden alleen oog voor elkaar. Georg en Gustav zaten aan de tafel bij het raam, als enigen met bordjes onder hun stukken pizza. Recht tegenover Chantal, op de sofa, pikte bill net een olijf van Raquels pizza.
Chantal camoufleerde een zucht als een gaap en keek de andere kant op. Het was een stuk beter voor haar humeur om naar Tom en Hannah te kijken; voor hen kon ze tenminste écht blij zijn. Ze mocht Hannah graag en gezien Toms gedrag van de laatste tijd durfde Chantal wel te stellen dat hij het serieus met zijn relatie meende. Hij was bijna net zo irritant als Bill.
Diezelfde Bill maakte het Chantal veel minder makkelijk om blij voor hem te zijn. Ergens wist ze dat ze het hem moest gunnen, een vriendin en alles wat daarbij hoorde, maar ze kon niet om het feit heen dat zij die vriendin wilde zijn. En dat nu net Raquel wél dat geluk moest hebben...
Opnieuw voelde Chantal de jaloezie opborrelen in haar binnenste. Die emotie had ze lange tijd niet meer gehad, sinds Raquels laatste bezoek – en daarmee sinds het begin van de relatie – waren haar gedachten langzaam maar zeker verzacht. Als Bill meer in Raquel zag dan in haar, moest ze daar vrede mee hebben en hen alle geluk toewensen.
Zo had Chantal het met zichzelf afgesproken, maar nu ze de twee weer samenzag balde ze opnieuw haar vuisten. Zij wilde daar zitten, in Bills armen, zij zou hem moeten kussen! Om zichzelf in de hand te houden greep de blondine nog een stk pizza, ook al hoefde ze eigenlijk niet meer, en beet er venijnig in.
Het kauwen kalmeerde haar gelukkig een beetje. Ze wendde haar hoofd naar Tom en Hanna, glimlachte vagelijk in hun richting en dacht bij zichzelf: beheersing, Chantal! Misschien raken ze vanzelf wel op elkaar uitgekeken. Lange-afstandsrelaties gaan vaker kapot dan dat ze standhouden. En dan zal Bill wel inzien wie eigenlijk voor hem gemaakt is.
Een half uur later werden de pizzadozen opgeruimd; alle zeven pizza’s waren verdwenen, voornamelijk met dank aan Tom en Georg. Die hadden niet alleen hun eigen pizza volledig op, maar ook de stukken die Hannah en Raquel niet meer hoefden. Chantal had uiteindelijk, om zichzelf af te eliden, toch haar hele pizza weten weg te moffelen.
‘Zo!’ riep Bill, toen de laatste sporen avondeten waren weggevaagd. ‘En wat doen we nu?’
‘Nu,’ zei Gustav droogjes, ‘zeggen jij en je grote broer eerst heel braaf dank je wel tegen mij en Georg. Want zonder ons zouden jullie nu eenzaam en alleen het weekend ingaan.’
‘Dank je wel!’ kwam het onmiddellijk in koor van de tweeling. ‘En nu?’ voegden ze er vervolgens, eveneens tegelijkertijd, bij en keken verwachtingsvol de kamer rond.
‘Kaarten?’ stelde Georg voor. ‘Pesten of zo, da’s wel leuk met zeven man.’
Ze stemden allemaal toe en verzamelden zich rond de keukentafel. Georg viste een pak kaarten uit de bestekla – Raquel kreeg prompt de slappe lach – en Gustav nam kort de regels door, zodat de kaarten niet bij iedereen iets anders betekenden. Zodra Raquel weer min of meer aanspreekbaar was, startte het spel.
De rest van de avond werd gevuld met kaarten en zelfs Chantal kon haar gedachten opzij zetten. Voor het eerst sinds tijden had ook zij weer plezier in het gezelschap van Raquel; ze lachte vrijuit, plaagde met de rest mee, speelde potje na potje en het maakte niet eens uit of ze verloor. Het was een meer dan geslaagde avond en Chantal ging met een glimlach op haar gezicht naar bed.
De volgende dag wachtte Bill een verrassing: hij werd wakker en besefte dat de rest van het huis nog sliep. Dat kwam ongeveer één keer in het jaar voor en hij was onmiddellijk even van zijn apropos. Hoe kon het zo stil zijn? Hij realiseerde zich nu pas dat hij vanuit zijn slaapkamer de auto’s op straat kon horen.
Op dat moment herinnerde hij zich Raquel. Zijn blik ging meteen opzij en een grote glimlach verspreidde zich over zijn gezicht. Het meisje lag naast hem, opgerold als een kat, en ademde regelmatig in en uit. Ze was nog diep in slaap en Bill werd zich weer eens bewust van hoe mooi ze was. Geen enkel meisje haalde het bij haar, besloot hij. Zelfs Miss Universe was wat hem betreft gewoontjes vergeleken bij Raquel.
‘En je hoort bij mij,’ fluisterde hij teder, voor hij zich naar haar toe boog en een lichte kus op haar voorhoofd drukte. Ze glimlachte in haar slaap, kroop iets dichter naar hem toe, maar werd niet wakker.
Bill vond het wel best, zo kon hij nog even ongestoord naar haar kijken. Hij ging weer liggen, streek zijn eigen lange haar naar achteren en glimlachte voor zich uit. De komende week, nam hij zich voor, zou hij extra aardig zijn voor Gus en Georg. Ze hadden tenslotte Raquel hierheen gehaald, wat hij zelf niet had durven vragen uit angst dat ze niet kon en hij teleurgesteld zou zijn – met teleurstelling had hij nooit goed om kunnen gaan.
Nu echter had hij geen reden om teleurgesteld te zijn en hij was het ook niet, want Raquel lag naast hem. Onder de dekens tastte Bill naar haar hand en vlocht zijn vingers door de hare. Zo wilde hij elke dag wakker worden; Raquels krullen op zijn kussen, haar geur in zijn neus en haar lichaam heel dicht bij. Dat zou voor alle dagen het perfecte begin zijn – en Bill geloofde er heilig in dat je aan het wakker worden kon aflezen wat voor dag het werd.
Met die gedachte in zijn hoofd viel hij opnieuw in slaap.
Het spijt me ontzettend dat het zo lang geduurd heeft! (En dat ik nu zo'n crappy stuk heb...) Hopelijk wordt het me vergeven. ;)
Oh, en nog gelukkig nieuwjaar! :)
~~
43.
Opgekruld in de grote leunstoel naast de flatscreen, met een pizzadoos op schoot, kon Chantal de rest van de kamer perfect overzien. Tom en Hannah deelden de zetel in de hoek, eveneens allebei met een pizzadoos, en hadden alleen oog voor elkaar. Georg en Gustav zaten aan de tafel bij het raam, als enigen met bordjes onder hun stukken pizza. Recht tegenover Chantal, op de sofa, pikte bill net een olijf van Raquels pizza.
Chantal camoufleerde een zucht als een gaap en keek de andere kant op. Het was een stuk beter voor haar humeur om naar Tom en Hannah te kijken; voor hen kon ze tenminste écht blij zijn. Ze mocht Hannah graag en gezien Toms gedrag van de laatste tijd durfde Chantal wel te stellen dat hij het serieus met zijn relatie meende. Hij was bijna net zo irritant als Bill.
Diezelfde Bill maakte het Chantal veel minder makkelijk om blij voor hem te zijn. Ergens wist ze dat ze het hem moest gunnen, een vriendin en alles wat daarbij hoorde, maar ze kon niet om het feit heen dat zij die vriendin wilde zijn. En dat nu net Raquel wél dat geluk moest hebben...
Opnieuw voelde Chantal de jaloezie opborrelen in haar binnenste. Die emotie had ze lange tijd niet meer gehad, sinds Raquels laatste bezoek – en daarmee sinds het begin van de relatie – waren haar gedachten langzaam maar zeker verzacht. Als Bill meer in Raquel zag dan in haar, moest ze daar vrede mee hebben en hen alle geluk toewensen.
Zo had Chantal het met zichzelf afgesproken, maar nu ze de twee weer samenzag balde ze opnieuw haar vuisten. Zij wilde daar zitten, in Bills armen, zij zou hem moeten kussen! Om zichzelf in de hand te houden greep de blondine nog een stk pizza, ook al hoefde ze eigenlijk niet meer, en beet er venijnig in.
Het kauwen kalmeerde haar gelukkig een beetje. Ze wendde haar hoofd naar Tom en Hanna, glimlachte vagelijk in hun richting en dacht bij zichzelf: beheersing, Chantal! Misschien raken ze vanzelf wel op elkaar uitgekeken. Lange-afstandsrelaties gaan vaker kapot dan dat ze standhouden. En dan zal Bill wel inzien wie eigenlijk voor hem gemaakt is.
Een half uur later werden de pizzadozen opgeruimd; alle zeven pizza’s waren verdwenen, voornamelijk met dank aan Tom en Georg. Die hadden niet alleen hun eigen pizza volledig op, maar ook de stukken die Hannah en Raquel niet meer hoefden. Chantal had uiteindelijk, om zichzelf af te eliden, toch haar hele pizza weten weg te moffelen.
‘Zo!’ riep Bill, toen de laatste sporen avondeten waren weggevaagd. ‘En wat doen we nu?’
‘Nu,’ zei Gustav droogjes, ‘zeggen jij en je grote broer eerst heel braaf dank je wel tegen mij en Georg. Want zonder ons zouden jullie nu eenzaam en alleen het weekend ingaan.’
‘Dank je wel!’ kwam het onmiddellijk in koor van de tweeling. ‘En nu?’ voegden ze er vervolgens, eveneens tegelijkertijd, bij en keken verwachtingsvol de kamer rond.
‘Kaarten?’ stelde Georg voor. ‘Pesten of zo, da’s wel leuk met zeven man.’
Ze stemden allemaal toe en verzamelden zich rond de keukentafel. Georg viste een pak kaarten uit de bestekla – Raquel kreeg prompt de slappe lach – en Gustav nam kort de regels door, zodat de kaarten niet bij iedereen iets anders betekenden. Zodra Raquel weer min of meer aanspreekbaar was, startte het spel.
De rest van de avond werd gevuld met kaarten en zelfs Chantal kon haar gedachten opzij zetten. Voor het eerst sinds tijden had ook zij weer plezier in het gezelschap van Raquel; ze lachte vrijuit, plaagde met de rest mee, speelde potje na potje en het maakte niet eens uit of ze verloor. Het was een meer dan geslaagde avond en Chantal ging met een glimlach op haar gezicht naar bed.
De volgende dag wachtte Bill een verrassing: hij werd wakker en besefte dat de rest van het huis nog sliep. Dat kwam ongeveer één keer in het jaar voor en hij was onmiddellijk even van zijn apropos. Hoe kon het zo stil zijn? Hij realiseerde zich nu pas dat hij vanuit zijn slaapkamer de auto’s op straat kon horen.
Op dat moment herinnerde hij zich Raquel. Zijn blik ging meteen opzij en een grote glimlach verspreidde zich over zijn gezicht. Het meisje lag naast hem, opgerold als een kat, en ademde regelmatig in en uit. Ze was nog diep in slaap en Bill werd zich weer eens bewust van hoe mooi ze was. Geen enkel meisje haalde het bij haar, besloot hij. Zelfs Miss Universe was wat hem betreft gewoontjes vergeleken bij Raquel.
‘En je hoort bij mij,’ fluisterde hij teder, voor hij zich naar haar toe boog en een lichte kus op haar voorhoofd drukte. Ze glimlachte in haar slaap, kroop iets dichter naar hem toe, maar werd niet wakker.
Bill vond het wel best, zo kon hij nog even ongestoord naar haar kijken. Hij ging weer liggen, streek zijn eigen lange haar naar achteren en glimlachte voor zich uit. De komende week, nam hij zich voor, zou hij extra aardig zijn voor Gus en Georg. Ze hadden tenslotte Raquel hierheen gehaald, wat hij zelf niet had durven vragen uit angst dat ze niet kon en hij teleurgesteld zou zijn – met teleurstelling had hij nooit goed om kunnen gaan.
Nu echter had hij geen reden om teleurgesteld te zijn en hij was het ook niet, want Raquel lag naast hem. Onder de dekens tastte Bill naar haar hand en vlocht zijn vingers door de hare. Zo wilde hij elke dag wakker worden; Raquels krullen op zijn kussen, haar geur in zijn neus en haar lichaam heel dicht bij. Dat zou voor alle dagen het perfecte begin zijn – en Bill geloofde er heilig in dat je aan het wakker worden kon aflezen wat voor dag het werd.
Met die gedachte in zijn hoofd viel hij opnieuw in slaap.
YEAAAAAAAH! It's been way too long! Geweldig dat je weer eens iets hebt gepost.
Ik hoefde alleen maar het laatste stukje even terug te lezen om weer in het verhaal te komen en toen wist ik alweer wat er allemaal gebeurd was. Conclusie: Raquel en Bill zijn gewoon TE schattig samen en ik word er helemaal gek van. Want ik wil ooooooook haar zijn (wel met andere bandleden als ik dat zelf mag invullen, hihi)! Het is niet eerlijk!
Ik vind het wel heel mooi om te lezen hoe Chantal toch haar best doet om aardig te blijven en dat dat zelfs enigszins lukt! Jaloezie is gewoon heel moeilijk en al helemaal als het betrekking heeft op je (voormalige) beste vriendin... Dus dan vind ik dat ze het nu nog redelijk oke afhandelt, ook al mag ik haar nog steeds niet. xD
Er stonden wel drie kleine typfoutjes in, maar ik ben even te lui om die weer terug te zoeken. Je vindt ze vanzelf wel als je het terugleest denk ik, het was ook helemaal niet storend vond ik!
Ik ben blij dat je eindelijk weer geschreven hebt!
Ik hoefde alleen maar het laatste stukje even terug te lezen om weer in het verhaal te komen en toen wist ik alweer wat er allemaal gebeurd was. Conclusie: Raquel en Bill zijn gewoon TE schattig samen en ik word er helemaal gek van. Want ik wil ooooooook haar zijn (wel met andere bandleden als ik dat zelf mag invullen, hihi)! Het is niet eerlijk!
Ik vind het wel heel mooi om te lezen hoe Chantal toch haar best doet om aardig te blijven en dat dat zelfs enigszins lukt! Jaloezie is gewoon heel moeilijk en al helemaal als het betrekking heeft op je (voormalige) beste vriendin... Dus dan vind ik dat ze het nu nog redelijk oke afhandelt, ook al mag ik haar nog steeds niet. xD
Er stonden wel drie kleine typfoutjes in, maar ik ben even te lui om die weer terug te zoeken. Je vindt ze vanzelf wel als je het terugleest denk ik, het was ook helemaal niet storend vond ik!
Ik ben blij dat je eindelijk weer geschreven hebt!
@Imke: Ik ben ook blij dat ik weer iets gepost heb. xD En ik hoop dat ik dit nooit meer zo lang laat verstoffen, want ik merk dat ik een heel aantal details alweer kwijt ben... Dat zal jij (en mogelijke andere lezers :3) waarschijnlijk ook wel hebben, non?
Maar goed, vanaf nu ga ik me veel meer op Zwarte Tranen storten en ik kan alvast beloven dat het volgende stukje, dat na deze post komt, waarschijnlijk ergens dit weekend online gezet wordt. :D Hopelijk red ik het om elk weekend iets te posten, dat zou helemaal mooi zijn.
Voor nu: dit is het laatste staartje van hoofdstuk 43, het is niet bijster interessant, maar hopelijk toch wel leuk. :)
~~
Voor Tom en Hannah begon de dag pas tegen twaalven. Ze waren na het kaarten ook niet meteen gaan slapen, hadden zich eerst nog eens intensief met elkaar beziggehouden – héél intensief.
Na de goedemorgenzoen om vijf voor twaalf kropen ze samen Toms bed uit en onder de douche. Daar bleven ze een hele tijd onder staan, tot Bill ongeduldig werd en de warmwaterkraan in de keuken opendraaide. Het was maar goed dat hij vervolgens koffie en broodjes klaarzette voor de twee, anders had Tom misschien alsnog wraak genomen en Bill door het hele huis gejaagd tot ze er beiden bij neervielen.
Nu zaten ze echter vreedzaam met zijn viertjes aan tafel; van Georg, Gustav en Chantal ontbrak elk spoor. Bill wist te vertellen dat Gustav met Chantal de stad in was gegaan om beenwarmers te kopen en trok daarbij zijn neus op.
‘Béénwarmers! Waarom zou je beenwarmers willen dragen? Als er iets lelijk staat...’
‘... zijn het jouw cowboylaarzen wel!’ vulde Tom droogjes aan. ‘Ik geloof dat jij bij “beenwarmers” nog steeds die gebreide, die mama ooit eens voor ons gemaakt heeft, in je hoofd hebt.’
Raquel verslikte zich prompt in haar koffie, Bill klopte zorgzaam op haar rug en keek tegelijkertijd nogal vies naar zijn tweelingbroer. ‘Die dingen waren zó vreselijk! Heb jij ze ooit gedragen?’
‘Nee, natuurlijk niet. De mijne werden staartwarmers, weet je nog. Voor Scotty en Kasimir.’ Tom grijnsde. ‘En van de jouwe hebben we later een Halloweenkostuum gemaakt.’
‘Oh ja!’ Bills gezicht klaarde onmiddellijk op. ‘Edward Scissorhands, of niet? Dat was een toffe Halloween!’
Het onderwerp beenwarmers scheen hij volledig vergeten te hebben, hij humde vrolijk voor zich uit en streek lichtjes langs Raquels ruggengraat. Ze was al gestopt met hoesten, maar dat stoorde hem niet. En zijn aanraking stoorde haar niet, integendeel.
‘Waar is Georg dan?’ vroeg Hannah na een tijdje stilte. ‘Ligt die nog te maffen of is hij ook met Chantal mee?’
‘Nee, die is naar Joëlle,’ zei Bill vaag. Tom keek onmiddellijk op en produceerde een geïnteresseerde “Oh ja?”. Bill knikte, dronk het laatste beetje koffie uit zijn beker en stond vervolgens op om die in de vaatwasser te zetten.
‘Wie is Joëlle?’ wilden de meisjes tegelijkertijd weten, keken de jongens beurtelings aan.
‘De styliste die Chantal onder handen heeft genomen,’ verklaarde Tom. Raquel klakte zachtjes met haar tong, nu herinnerde ze zich weer hoe Chantal haar een keer had opgebeld om over het bezoek bij de styliste te vertellen. En over de styliste met Georg samen, wat blijkbaar niet bij die ene date gebleven was: Tom grijnsde en zei: ‘Georg is al met haar aan het flirten sinds... Nou, sinds ze Chantal heeft gestyled, dus.’
‘Het is wel meer dan flirten, eigenlijk,’ merkte Bill op vanaf zijn plek bij het aanrecht. ‘Ze zijn al vaker op een date geweest en Georg beweert dat hij verliefd op haar is.’
Tom staarde hem aan alsof hij verkondigd had de paus in vermomming te zijn. ‘Waarom weet jij dat en ik niet?’
‘Omdat ìk geen afgezaagde machograppen maak als iemand het woord “verliefd” in de mond neemt,’ antwoordde Bill droog. ‘En je zou ondertussen moeten weten hoeveel het betekent als Georg zegt dat hij verliefd is.’
Daar moest Tom onmiddellijk weer om grijnzen. ‘Daar heb je een punt. We zullen wel eens zien hoe serieus het deze keer is.’
De broertjes wisselden een veelbetekenende blik die de meisjes natuurlijk niet begrepen. Hannah gaf haar vriendje een zachte por: ‘Zeg! Leg je ons ook nog uit waar dat over ging?’
‘Georg is elke dag verliefd op een ander, als je hem moet geloven,’ verklaarde hij bereidwillig. ‘Op de kassajuffrouw, of een meisje dat hij toevallig tegenkwam op straat, of...’
‘Davids nieuwe assistente,’ maakte Bill zijn zin af en de tweeling schoot prompt in de lach. Dat kwam Tom op nog een por te staan, maar het was Bill die weer aan tafel ging zitten en het verhaal vertelde.
‘Dat was aan het begin van Tokio Hotel. David, onze manager, had toen een mannelijke assistent van ongeveer dertig, die wel aardig was maar verder oninteressant. Hij deed zijn werk wel goed en zo, dus het was best onpraktisch dat hij een andere baan kreeg aangeboden. Maar ja, hij wilde hogerop, hij nam het aanbod aan en David had een nieuwe assistent nodig.
Tom en ik waren toen net zestien, misschien een week of zo, en Georg achttien, hij is tweeënhalf jaar ouder dan wij. David riep ons allemaal bijeen om zijn nieuwe assistente te leren kennen, Georg was helemaal in de wolken omdat assistente betekende dat het een vrouw zou zijn, bladiebla...
Bleek ze getrouwd, met twee kinderen, en ouder dan David zelf.’ Bill pauzeerde om het dramatische effect kracht bij te zetten en de meisjes giechelden zacht. ‘Arme Georg... Je had zijn gezicht moeten zien, onbetaalbaar. Wij hadden echt de grootste lol natuurlijk.’
‘Gelukkig is hij er nu overheen,’ lachte Tom, ‘Dunja werkt nu nog steeds voor ons. En ze is hartstikke aardig.’
‘En oud genoeg om Georgs moeder te zijn,’ knikte Bill – toen schoten ze allevier in de lach.
Raquel voelde zich zo warm vanbinnen, voelde hoe die warmte zich verspreidde door haar bloedbaan. Het was een heerlijk gevoel om te weten met wie ze hier aan tafel zat. De twee tegenover straalden zoveel vriendschap uit naar haar, liefde naar elkaar, en naast zich voelde ze de liefde van Bills kant komen. Ze kende geen beter gevoel.
Toen ze uitgelachen waren en de koffiepot leeggedronken hadden, verhuisden Tom en Hannah naar de woonkamer. Even later hoorden de twee anderen gelach vanaf de sofa; die hadden niemand meer nodig.
Raquel keek opzij naar Bill en vroeg zachtjes: ‘En wat gaan wij doen?’
‘Hm...’ Hij trok even een nadenkend gezicht, beet op zijn onderlip en stelde toen voor: ‘Zal ik je laten zien waar we nu mee bezig zijn? Of eigenlijk, laten horen?’
Zijn gezicht lichtte zo enthousiast op dat Raquel geen nee kon zeggen, zelfs als het haar niet echt geïnteresseerd had. Dus stemde ze toe, liet zich door Bill uit haar stoel trekken en naar de studio leiden. Hij lachte haar toe, met stralende ogen; zijn vingers sloten zich net iets strakker om de hare. Bezitterig misschien voor een buitenstaander, maar niet voor Raquel. Het betekende gewoon dat hij blij was om haar bij zich te hebben – en dat gevoel was geheel wederzijds.
Maar goed, vanaf nu ga ik me veel meer op Zwarte Tranen storten en ik kan alvast beloven dat het volgende stukje, dat na deze post komt, waarschijnlijk ergens dit weekend online gezet wordt. :D Hopelijk red ik het om elk weekend iets te posten, dat zou helemaal mooi zijn.
Voor nu: dit is het laatste staartje van hoofdstuk 43, het is niet bijster interessant, maar hopelijk toch wel leuk. :)
~~
Voor Tom en Hannah begon de dag pas tegen twaalven. Ze waren na het kaarten ook niet meteen gaan slapen, hadden zich eerst nog eens intensief met elkaar beziggehouden – héél intensief.
Na de goedemorgenzoen om vijf voor twaalf kropen ze samen Toms bed uit en onder de douche. Daar bleven ze een hele tijd onder staan, tot Bill ongeduldig werd en de warmwaterkraan in de keuken opendraaide. Het was maar goed dat hij vervolgens koffie en broodjes klaarzette voor de twee, anders had Tom misschien alsnog wraak genomen en Bill door het hele huis gejaagd tot ze er beiden bij neervielen.
Nu zaten ze echter vreedzaam met zijn viertjes aan tafel; van Georg, Gustav en Chantal ontbrak elk spoor. Bill wist te vertellen dat Gustav met Chantal de stad in was gegaan om beenwarmers te kopen en trok daarbij zijn neus op.
‘Béénwarmers! Waarom zou je beenwarmers willen dragen? Als er iets lelijk staat...’
‘... zijn het jouw cowboylaarzen wel!’ vulde Tom droogjes aan. ‘Ik geloof dat jij bij “beenwarmers” nog steeds die gebreide, die mama ooit eens voor ons gemaakt heeft, in je hoofd hebt.’
Raquel verslikte zich prompt in haar koffie, Bill klopte zorgzaam op haar rug en keek tegelijkertijd nogal vies naar zijn tweelingbroer. ‘Die dingen waren zó vreselijk! Heb jij ze ooit gedragen?’
‘Nee, natuurlijk niet. De mijne werden staartwarmers, weet je nog. Voor Scotty en Kasimir.’ Tom grijnsde. ‘En van de jouwe hebben we later een Halloweenkostuum gemaakt.’
‘Oh ja!’ Bills gezicht klaarde onmiddellijk op. ‘Edward Scissorhands, of niet? Dat was een toffe Halloween!’
Het onderwerp beenwarmers scheen hij volledig vergeten te hebben, hij humde vrolijk voor zich uit en streek lichtjes langs Raquels ruggengraat. Ze was al gestopt met hoesten, maar dat stoorde hem niet. En zijn aanraking stoorde haar niet, integendeel.
‘Waar is Georg dan?’ vroeg Hannah na een tijdje stilte. ‘Ligt die nog te maffen of is hij ook met Chantal mee?’
‘Nee, die is naar Joëlle,’ zei Bill vaag. Tom keek onmiddellijk op en produceerde een geïnteresseerde “Oh ja?”. Bill knikte, dronk het laatste beetje koffie uit zijn beker en stond vervolgens op om die in de vaatwasser te zetten.
‘Wie is Joëlle?’ wilden de meisjes tegelijkertijd weten, keken de jongens beurtelings aan.
‘De styliste die Chantal onder handen heeft genomen,’ verklaarde Tom. Raquel klakte zachtjes met haar tong, nu herinnerde ze zich weer hoe Chantal haar een keer had opgebeld om over het bezoek bij de styliste te vertellen. En over de styliste met Georg samen, wat blijkbaar niet bij die ene date gebleven was: Tom grijnsde en zei: ‘Georg is al met haar aan het flirten sinds... Nou, sinds ze Chantal heeft gestyled, dus.’
‘Het is wel meer dan flirten, eigenlijk,’ merkte Bill op vanaf zijn plek bij het aanrecht. ‘Ze zijn al vaker op een date geweest en Georg beweert dat hij verliefd op haar is.’
Tom staarde hem aan alsof hij verkondigd had de paus in vermomming te zijn. ‘Waarom weet jij dat en ik niet?’
‘Omdat ìk geen afgezaagde machograppen maak als iemand het woord “verliefd” in de mond neemt,’ antwoordde Bill droog. ‘En je zou ondertussen moeten weten hoeveel het betekent als Georg zegt dat hij verliefd is.’
Daar moest Tom onmiddellijk weer om grijnzen. ‘Daar heb je een punt. We zullen wel eens zien hoe serieus het deze keer is.’
De broertjes wisselden een veelbetekenende blik die de meisjes natuurlijk niet begrepen. Hannah gaf haar vriendje een zachte por: ‘Zeg! Leg je ons ook nog uit waar dat over ging?’
‘Georg is elke dag verliefd op een ander, als je hem moet geloven,’ verklaarde hij bereidwillig. ‘Op de kassajuffrouw, of een meisje dat hij toevallig tegenkwam op straat, of...’
‘Davids nieuwe assistente,’ maakte Bill zijn zin af en de tweeling schoot prompt in de lach. Dat kwam Tom op nog een por te staan, maar het was Bill die weer aan tafel ging zitten en het verhaal vertelde.
‘Dat was aan het begin van Tokio Hotel. David, onze manager, had toen een mannelijke assistent van ongeveer dertig, die wel aardig was maar verder oninteressant. Hij deed zijn werk wel goed en zo, dus het was best onpraktisch dat hij een andere baan kreeg aangeboden. Maar ja, hij wilde hogerop, hij nam het aanbod aan en David had een nieuwe assistent nodig.
Tom en ik waren toen net zestien, misschien een week of zo, en Georg achttien, hij is tweeënhalf jaar ouder dan wij. David riep ons allemaal bijeen om zijn nieuwe assistente te leren kennen, Georg was helemaal in de wolken omdat assistente betekende dat het een vrouw zou zijn, bladiebla...
Bleek ze getrouwd, met twee kinderen, en ouder dan David zelf.’ Bill pauzeerde om het dramatische effect kracht bij te zetten en de meisjes giechelden zacht. ‘Arme Georg... Je had zijn gezicht moeten zien, onbetaalbaar. Wij hadden echt de grootste lol natuurlijk.’
‘Gelukkig is hij er nu overheen,’ lachte Tom, ‘Dunja werkt nu nog steeds voor ons. En ze is hartstikke aardig.’
‘En oud genoeg om Georgs moeder te zijn,’ knikte Bill – toen schoten ze allevier in de lach.
Raquel voelde zich zo warm vanbinnen, voelde hoe die warmte zich verspreidde door haar bloedbaan. Het was een heerlijk gevoel om te weten met wie ze hier aan tafel zat. De twee tegenover straalden zoveel vriendschap uit naar haar, liefde naar elkaar, en naast zich voelde ze de liefde van Bills kant komen. Ze kende geen beter gevoel.
Toen ze uitgelachen waren en de koffiepot leeggedronken hadden, verhuisden Tom en Hannah naar de woonkamer. Even later hoorden de twee anderen gelach vanaf de sofa; die hadden niemand meer nodig.
Raquel keek opzij naar Bill en vroeg zachtjes: ‘En wat gaan wij doen?’
‘Hm...’ Hij trok even een nadenkend gezicht, beet op zijn onderlip en stelde toen voor: ‘Zal ik je laten zien waar we nu mee bezig zijn? Of eigenlijk, laten horen?’
Zijn gezicht lichtte zo enthousiast op dat Raquel geen nee kon zeggen, zelfs als het haar niet echt geïnteresseerd had. Dus stemde ze toe, liet zich door Bill uit haar stoel trekken en naar de studio leiden. Hij lachte haar toe, met stralende ogen; zijn vingers sloten zich net iets strakker om de hare. Bezitterig misschien voor een buitenstaander, maar niet voor Raquel. Het betekende gewoon dat hij blij was om haar bij zich te hebben – en dat gevoel was geheel wederzijds.
Oeeee, Georg is een sjansbal! Hahaha, geweldig om te lezen hoe die jongens in elkaar zitten.
Leuk om te lezen hoe het niet alleen maar liefde is tussen de jongens en de meiden, maar ook hoe ze vriendschappelijk heel erg zijn gegroeid en hoe ze echt... nou ja, voor elkaar gemaakt zijn? Het klinkt cliché, maar het is wel waar, denk ik. Ze passen zo goed bij elkaar!
Oh, en ik vind het absoluut niet erg dat je vaker post haha! Ik blijf je nummer 1 fan hoor. (H)
Leuk om te lezen hoe het niet alleen maar liefde is tussen de jongens en de meiden, maar ook hoe ze vriendschappelijk heel erg zijn gegroeid en hoe ze echt... nou ja, voor elkaar gemaakt zijn? Het klinkt cliché, maar het is wel waar, denk ik. Ze passen zo goed bij elkaar!
Oh, en ik vind het absoluut niet erg dat je vaker post haha! Ik blijf je nummer 1 fan hoor. (H)
Zoals beloofd: een weekend-update. :) Niet al te veel actie, maar wel een aanloop daar naartoe... Enjoy :D
~~
44.
De studio was voor Raquel niet volledig onbekend terrein; ze was hier natuurlijk al eens geweest, bij de eerste kennismaking en later ook toen ze kort bij hen had gelogeerd na de dood van haar vader.
Die overpeinzing gaf haar een raar gevoel in haar maag. Alle gebeurtenissen van de laatste tijd hadden haar gedachten zo afgeleid dat ze nog maar nauwelijks aan haar vader dacht, behalve af en toe als ze ’s avonds in bed lag en niet kon slapen. Ergens voelde ze zich schuldig, maar ze wist ook dat ze niet altijd aan haar vader kon denken. Life goes on, en nu had ze Bill om haar op te vrolijken, om haar aandacht aan te besteden, om dat leven aan te wijden. Dát ging ze doen.
Bill nam zijn vriendin mee naar zijn eigen kleine kamertje in desutdio, waar hij zijn partijen inzong. Het kamertje had geen raam en was daardoor nogal donker, maar toen Bill het licht aanknipte werd de typische chaos die zijn domein kenmerkte zichtbaar. Snoeren, losse microfoons, blaadjes songteksten, koptelefoons en lege colaflesjes lagen overal verspreid; alleen het smalle bureautje was nog redelijk ordelijk, daar stond namelijk de opnameapparatuur. Er lag één enkel blaadje op het tafelblad, een songtekst. Raquel gluurde naar de titel; een tekst die ze niet kende, zo te zien.
‘Tja. M’n kamertje is niet veel soeps, maar... hier breng ik zo’n beetje mijn dagen door.’ Bill keek om zich heen en raapte twee colaflesjes van de grond. ‘Ik moet echt eens opruimen, maar eigenlijk ben ik daar te lui voor,’ grijnsde hij verontschuldigend.
‘Het helpt al als je een prullenbak neerzet,’ merkte Raquel op. ‘Maar ik ben die rommel ondertussen wel gewend, ik vind de muziek veel interessanter.’ Ze lachte. ‘Alleen mag ik zeker nog niet weten hoe het klinkt?’
‘Niet hoe álles klinkt, nee, maar ik wil je best iets laten horen.’ Terwijl hij praatte viste Bill een koptelefoon uit de chaos op een kastje met laatjes en plugde die in een kleine cd-speler, die in de hoek van het bureautje was gepropt. Raquel keek geïnteresseerd toe; ze besefte maar half dat ze iets van het nieuwe album te horen zou krijgen, het album waar op fora en in tijdschriften al flink over werd gespeculeerd. Hoeveel meisjes zouden een moord doen voor deze kans?
Bill hield haar de koptelefoon voor. ‘Soms is het heel handig om de mening van een buitenstaander te horen voor je verdergaat. Als muzikant luister je er toch anders naar.’ Hij trok een gezicht dat het midden hield tussen scherts en verontschuldiging. ‘Je moet alleen wel beloven dat je niks doorvertelt, dit is nog allemaal top secret en zo.’
‘Beloofd.’ Raquel zou nooit iets doorbriefen, Bill vertrouwde haar al zo ver dat hij haar iets liet horen en dat vertrouwen wilde ze koste wat het kost bewaren. Ze had nog nooit een vriendje gehad, maar je hoefde geen relatiespecialist te zijn om te weten dat vertrouwen één van de belangrijkste onderdelen van zo’n verbintenis was.
Voorzichtig schoof ze de koptelefoon over haar oren en leunde tegen het bureautje, terwijl Bill door de tracks op de cd klikte om een geschikt liedje op te zoeken. Uiteindelijk liet hij de cd op nummer acht staan en keek gespannen naar Raquels gezicht. Haar uitdrukking bleef onbewogen, serieus, maar Bill kon intussen haar ogen goed genoeg lezen en hij zag aan de glans dat wat ze hoorde wel in de smaak viel.
Toen het liedje was afgelopen, duwde Raquel de koptelefoon omlaag en glimlachte. ‘Ik vind het in elk geval mooi. En ik ben nooit zo goed in uitleggen waarom, maar... Ik weet niet, het gaf me zo’n vlinders-in-mijn-buik-gevoel.’
Ze bloosde tot in haar haarwortels, maar Bill leek haar opmerking wat zakelijker op te vatten. ‘Zo was het ook wel bedoeld,’ knikte hij, schakelde ondertussen de cd-speler weer uit. ‘De tekst heb ik al heel lang geleden geschreven, toen ik voor het eerst verliefd was, en een tijdje geleden deels aangepast.’
Nu was het aan hem om dieprood te worden. ‘Vlak na m’n verjaardag, om precies te zijn.’
Raquel begreep meteen wat hij tussen de regels door wilde zeggen; ze werd nog roder, maar straalde tegelijkertijd en ging op haar tenen staan om hem te kussen. Zodra hun lippen elkaar raakten, wikkelde Bill zijn armen om haar heen en trok haar zo dicht mogelijk tegen zich aan. Als vanzelf legde Raquel háár armen om zijn hals. Ze had niet veel ervaring met jongens, maar bij Bill scheen haa rlicham ook zonder die ervaring wel te weten wat het moest doen. Ze vroeg zich niet eens af of ze het wel goed deed – ze deed het gewoon.
En blijkbaar deed ze het prima, want Bill liet haar niet meer los. Zijn tongpiercing tikte zachtjes tegen haar tanden en Raquel voelde haar gedachten oplossen in de gloeiende warmte, die zich razendsnel vanuit haar buik verspreidde. De hele wereld vervaagde om haar heen. Alleen Bill en zij waren er nog en alleen zij tweeën telden nog. Alleen zij, samen.
De rest van de dag ging in een waas van vrolijkheid, plezier en niet-van-elkaar-af-kunnen-blijven voorbij. Van dat laatste schenen vooral Tom en Hannah last te hebben, hoewel Raquel zichzelf ook betrapte op een bijna onvrijwillig verlangen om Bill elke vijf minuten even aan te raken. Daar leek hij niets op tegen te hebben, die neiging had hij tegenover haar namelijk ook.
Chantal en Gustav kwamen tegen vieren terug uit de stad, mét beenwarmers – knalblauwe – en Bill gaf schoorvoetend toe dat ze zo vreselijk nog niet waren. In elk geval niet toen Chantal ze onder een rokje had aangetrokken om haar aankoop te showen.
Vervolgens daagde Tom zijn tweelingbroer uit tot een Playstation-duel dat tot heel laat ’s avonds duurde: geen van beiden kon tegen hun verlies en na elke nederlaag moest er per se een revanche-potje gespeeld worden, wiens nederlaag het ook was.
Na zo’n perfecte dag kon de zondag eigenlijk alleen maar tegenvallen. Raquel werd weliswaar wakker met Bills armen om haar middel en zijn gezicht in haar hals verstopt, haar humeur hing toch ergens tussen grijze lucht en regenbui. Vandaag moest ze alweer vertrekken en dan zouden ze elkaar weer wie wist hoe lang niet zien. De telefoongesprekken waren heerlijk, maar wogen niet op tegen écht samen zijn.
En de rest van de dag werd er niet beter op. Bij het ontbijt kregen Bill en Georg ruzie omdat de bassist per ongeluk zijn tomatensap omgooide en de broodjes daardoor verdronken, vervolgens liet Chantal een bord vallen en werd Gustav nijdig. Daarop greep Bill zijn broer bij de kraag en trok hem de keuken uit, rende Georg achter hen aan, meldde Chantal dat ze ging douchen en liep Gustav haar achterna omdat hij vond dat ze het kapotte bord moest opruimen. Bijgevolg bleven Raquel en Hannah in de chaos achter en keken elkaar een beetje verbluft aan.
Toen ging de bel.
De meisjes wisselden nog een blik. Moesten zij nu opendoen? Of zouden de jongens hun discussies toch maar staken? Op dat moment hoorden ze hoe de deur al openging, iemand twee stapen de gang in zette en vervolgens riep: ‘Jongens? Al wakker?’
Het was een mannenstem, vrij diep maar wel jong. Hij werd beantwoord door Gustav, die Chantal blijkbaar met rust had gelaten en nu door de gang kwam aangewandeld. ‘Ja, wakker genoeg om elkaars schedel in te slaan. Niet de keuken binnengaan als je voeten je lief zijn, er liggen scherven.’
De man slaakte zo’n diepe zucht dat hij zelfs in de keuken te horen was. ‘Woonkamer dan maar. Roep jij je bandleden bij elkaar?’
Gustav beantwoordde bevestigend, maar voegde er vervolgens bij: ‘En de meisjes ook?’
‘Meisjes?’
‘We hebben je verteld dat Raquel en Hannah zouden komen. Ze zijn er nog.’
‘Oh! Ja, natuurlijk zij ook. Vanwege hen ben ik ook hier.’ De woonkamerdeur kraakte, vervolgens hoorden de meisjes het schrapen van een stoel die werd verplaatst en Gustavs voeten door de gang. Hij kwam niet naar de keuken, maar haalde blijkbaar eerst de tweeling en Georg uit elkaar. In het voorbijgaan ramde hij op de badkamerdeur en brulde door het hout heen: ‘David is er!’
Onmiddellijk sloeg Hannah haar handen voor haar mond en keek Raquel met grote ogen aan. ‘Dat is hun manager!’ fluisterde ze; overbodig, dat wist Raquel net zo goed als zij.
Plotseling nerveus streek ze de vouwen uit haar zwarte shirtje. Hij was vanwege hen hier, had hij gezegd. Wat zou hij van hen willen?
~~
44.
De studio was voor Raquel niet volledig onbekend terrein; ze was hier natuurlijk al eens geweest, bij de eerste kennismaking en later ook toen ze kort bij hen had gelogeerd na de dood van haar vader.
Die overpeinzing gaf haar een raar gevoel in haar maag. Alle gebeurtenissen van de laatste tijd hadden haar gedachten zo afgeleid dat ze nog maar nauwelijks aan haar vader dacht, behalve af en toe als ze ’s avonds in bed lag en niet kon slapen. Ergens voelde ze zich schuldig, maar ze wist ook dat ze niet altijd aan haar vader kon denken. Life goes on, en nu had ze Bill om haar op te vrolijken, om haar aandacht aan te besteden, om dat leven aan te wijden. Dát ging ze doen.
Bill nam zijn vriendin mee naar zijn eigen kleine kamertje in desutdio, waar hij zijn partijen inzong. Het kamertje had geen raam en was daardoor nogal donker, maar toen Bill het licht aanknipte werd de typische chaos die zijn domein kenmerkte zichtbaar. Snoeren, losse microfoons, blaadjes songteksten, koptelefoons en lege colaflesjes lagen overal verspreid; alleen het smalle bureautje was nog redelijk ordelijk, daar stond namelijk de opnameapparatuur. Er lag één enkel blaadje op het tafelblad, een songtekst. Raquel gluurde naar de titel; een tekst die ze niet kende, zo te zien.
‘Tja. M’n kamertje is niet veel soeps, maar... hier breng ik zo’n beetje mijn dagen door.’ Bill keek om zich heen en raapte twee colaflesjes van de grond. ‘Ik moet echt eens opruimen, maar eigenlijk ben ik daar te lui voor,’ grijnsde hij verontschuldigend.
‘Het helpt al als je een prullenbak neerzet,’ merkte Raquel op. ‘Maar ik ben die rommel ondertussen wel gewend, ik vind de muziek veel interessanter.’ Ze lachte. ‘Alleen mag ik zeker nog niet weten hoe het klinkt?’
‘Niet hoe álles klinkt, nee, maar ik wil je best iets laten horen.’ Terwijl hij praatte viste Bill een koptelefoon uit de chaos op een kastje met laatjes en plugde die in een kleine cd-speler, die in de hoek van het bureautje was gepropt. Raquel keek geïnteresseerd toe; ze besefte maar half dat ze iets van het nieuwe album te horen zou krijgen, het album waar op fora en in tijdschriften al flink over werd gespeculeerd. Hoeveel meisjes zouden een moord doen voor deze kans?
Bill hield haar de koptelefoon voor. ‘Soms is het heel handig om de mening van een buitenstaander te horen voor je verdergaat. Als muzikant luister je er toch anders naar.’ Hij trok een gezicht dat het midden hield tussen scherts en verontschuldiging. ‘Je moet alleen wel beloven dat je niks doorvertelt, dit is nog allemaal top secret en zo.’
‘Beloofd.’ Raquel zou nooit iets doorbriefen, Bill vertrouwde haar al zo ver dat hij haar iets liet horen en dat vertrouwen wilde ze koste wat het kost bewaren. Ze had nog nooit een vriendje gehad, maar je hoefde geen relatiespecialist te zijn om te weten dat vertrouwen één van de belangrijkste onderdelen van zo’n verbintenis was.
Voorzichtig schoof ze de koptelefoon over haar oren en leunde tegen het bureautje, terwijl Bill door de tracks op de cd klikte om een geschikt liedje op te zoeken. Uiteindelijk liet hij de cd op nummer acht staan en keek gespannen naar Raquels gezicht. Haar uitdrukking bleef onbewogen, serieus, maar Bill kon intussen haar ogen goed genoeg lezen en hij zag aan de glans dat wat ze hoorde wel in de smaak viel.
Toen het liedje was afgelopen, duwde Raquel de koptelefoon omlaag en glimlachte. ‘Ik vind het in elk geval mooi. En ik ben nooit zo goed in uitleggen waarom, maar... Ik weet niet, het gaf me zo’n vlinders-in-mijn-buik-gevoel.’
Ze bloosde tot in haar haarwortels, maar Bill leek haar opmerking wat zakelijker op te vatten. ‘Zo was het ook wel bedoeld,’ knikte hij, schakelde ondertussen de cd-speler weer uit. ‘De tekst heb ik al heel lang geleden geschreven, toen ik voor het eerst verliefd was, en een tijdje geleden deels aangepast.’
Nu was het aan hem om dieprood te worden. ‘Vlak na m’n verjaardag, om precies te zijn.’
Raquel begreep meteen wat hij tussen de regels door wilde zeggen; ze werd nog roder, maar straalde tegelijkertijd en ging op haar tenen staan om hem te kussen. Zodra hun lippen elkaar raakten, wikkelde Bill zijn armen om haar heen en trok haar zo dicht mogelijk tegen zich aan. Als vanzelf legde Raquel háár armen om zijn hals. Ze had niet veel ervaring met jongens, maar bij Bill scheen haa rlicham ook zonder die ervaring wel te weten wat het moest doen. Ze vroeg zich niet eens af of ze het wel goed deed – ze deed het gewoon.
En blijkbaar deed ze het prima, want Bill liet haar niet meer los. Zijn tongpiercing tikte zachtjes tegen haar tanden en Raquel voelde haar gedachten oplossen in de gloeiende warmte, die zich razendsnel vanuit haar buik verspreidde. De hele wereld vervaagde om haar heen. Alleen Bill en zij waren er nog en alleen zij tweeën telden nog. Alleen zij, samen.
De rest van de dag ging in een waas van vrolijkheid, plezier en niet-van-elkaar-af-kunnen-blijven voorbij. Van dat laatste schenen vooral Tom en Hannah last te hebben, hoewel Raquel zichzelf ook betrapte op een bijna onvrijwillig verlangen om Bill elke vijf minuten even aan te raken. Daar leek hij niets op tegen te hebben, die neiging had hij tegenover haar namelijk ook.
Chantal en Gustav kwamen tegen vieren terug uit de stad, mét beenwarmers – knalblauwe – en Bill gaf schoorvoetend toe dat ze zo vreselijk nog niet waren. In elk geval niet toen Chantal ze onder een rokje had aangetrokken om haar aankoop te showen.
Vervolgens daagde Tom zijn tweelingbroer uit tot een Playstation-duel dat tot heel laat ’s avonds duurde: geen van beiden kon tegen hun verlies en na elke nederlaag moest er per se een revanche-potje gespeeld worden, wiens nederlaag het ook was.
Na zo’n perfecte dag kon de zondag eigenlijk alleen maar tegenvallen. Raquel werd weliswaar wakker met Bills armen om haar middel en zijn gezicht in haar hals verstopt, haar humeur hing toch ergens tussen grijze lucht en regenbui. Vandaag moest ze alweer vertrekken en dan zouden ze elkaar weer wie wist hoe lang niet zien. De telefoongesprekken waren heerlijk, maar wogen niet op tegen écht samen zijn.
En de rest van de dag werd er niet beter op. Bij het ontbijt kregen Bill en Georg ruzie omdat de bassist per ongeluk zijn tomatensap omgooide en de broodjes daardoor verdronken, vervolgens liet Chantal een bord vallen en werd Gustav nijdig. Daarop greep Bill zijn broer bij de kraag en trok hem de keuken uit, rende Georg achter hen aan, meldde Chantal dat ze ging douchen en liep Gustav haar achterna omdat hij vond dat ze het kapotte bord moest opruimen. Bijgevolg bleven Raquel en Hannah in de chaos achter en keken elkaar een beetje verbluft aan.
Toen ging de bel.
De meisjes wisselden nog een blik. Moesten zij nu opendoen? Of zouden de jongens hun discussies toch maar staken? Op dat moment hoorden ze hoe de deur al openging, iemand twee stapen de gang in zette en vervolgens riep: ‘Jongens? Al wakker?’
Het was een mannenstem, vrij diep maar wel jong. Hij werd beantwoord door Gustav, die Chantal blijkbaar met rust had gelaten en nu door de gang kwam aangewandeld. ‘Ja, wakker genoeg om elkaars schedel in te slaan. Niet de keuken binnengaan als je voeten je lief zijn, er liggen scherven.’
De man slaakte zo’n diepe zucht dat hij zelfs in de keuken te horen was. ‘Woonkamer dan maar. Roep jij je bandleden bij elkaar?’
Gustav beantwoordde bevestigend, maar voegde er vervolgens bij: ‘En de meisjes ook?’
‘Meisjes?’
‘We hebben je verteld dat Raquel en Hannah zouden komen. Ze zijn er nog.’
‘Oh! Ja, natuurlijk zij ook. Vanwege hen ben ik ook hier.’ De woonkamerdeur kraakte, vervolgens hoorden de meisjes het schrapen van een stoel die werd verplaatst en Gustavs voeten door de gang. Hij kwam niet naar de keuken, maar haalde blijkbaar eerst de tweeling en Georg uit elkaar. In het voorbijgaan ramde hij op de badkamerdeur en brulde door het hout heen: ‘David is er!’
Onmiddellijk sloeg Hannah haar handen voor haar mond en keek Raquel met grote ogen aan. ‘Dat is hun manager!’ fluisterde ze; overbodig, dat wist Raquel net zo goed als zij.
Plotseling nerveus streek ze de vouwen uit haar zwarte shirtje. Hij was vanwege hen hier, had hij gezegd. Wat zou hij van hen willen?
Wow! Ik weet niet wat er zo erg aan is dat de manager langs komt, maar zo te hooooren zit er iets spannends achter en ik word er zelf een beetje zenuwachtig van?!
Damn, ik wil weten wat er aan de hand is! Ik wil niet nog een week wachten!
Damn, ik wil weten wat er aan de hand is! Ik wil niet nog een week wachten!
Na voilà! :) Ik heb mijn best gedaan om nog vóór het weekend een stuk af te krijgen en hier is het dan, het gesprek met de manager. Bij het schrijven kwam het er wel vloeiend uit, maar ik ben niet helemaal zeker of het zo overkomt als ik bedoel... Nou ja, we'll see. In elk geval is hier het laatste stuk van hoofdstuk 44. :)
~~
Ze zaten in een kring rondom de glazen salontafel. De tweeling naast elkaar op de sofa, Raquel rechts van Bill en Hannah links van Tom; Georg in de fauteuil naast de televisie, Chantal op de ene leuning; Gustav had de zetel uit de hoek geschoven en zat nu tussen de sofa en Georg in. Tenslotte was er nog David, die een rechte houten stoel vanaf de tafel naar de kring had getrokken en hen nu één voor één aankeek.
Zoals gewoonlijk was het Bill die niet langer dan tien seconden zijn klep kon houden. ‘Oké, David, en waarom kom je ’s ochtends vroeg binnenvallen? Het is zondag, weet je wel.’
Hij klonk nog steeds geïrriteerd, met dank aan Georg en tomatensap, en Raquel gaf hem een zachte por. Geïrriteerd zijn mocht best, maar David had er niets mee te maken.
De manager was natuurlijk wel gewend aan Bills humeur en trok zich er niets van aan. Hij keek nog eens de kring rond, stond toen op en stak zijn hand uit naar Raquel. ‘We kennen elkaar al, maar even voor de vorm: ik ben David Jost, zeg maar David.’
Raquel schudde zijn hand en mompelde har naam, een tikkeltje onzeker. In principe zag David er sympathiek uit, hij was nog jong – vijfendertig ongeveer – en lang niet zo formeel als ze een manager had ingeschat. Hij droeg gewoon een spijkerbroek en een T-shirt met het logo van Converse All Star erop, had lachrimpeltjes bij zijn ogen. Alleen het feit dat hij vanwege haar en Hannah hier was, maakte haar nerveus.
Ondertussen had ook Hannah Davids hand geschud en zichzelf voorgesteld; hij herkende haar van de auditie en knikte haar vriendelijk toe. Vervolgens nam hij weer plaats op zijn stoel, leunde achterover met zijn armen over elkaar geslagen en begon zonder enige vorm van inleiding: ‘Oké, ik ben hier om jullie een aantal dingen uit te leggen. Laten we het “spelregels” noemen, showbizz is soms net Mens-erger-je-niet. Bill, Tom, dames, ik ben heel blij voor jullie, maaer er zijn een handvol voorwaarden voor jullie allevier om jullie relaties in stand te houden.’
‘Pardon?’ riep de tweeling in koor, terwijl hun wenkbrauwen tegelijkertijd samentrokken boven hun identieke ogen. Ook de meisjes begrepen Davids woorden maar half en keken hem vragend aan.
David zuchtte. ‘Ik weet dat het als slecht nieuws klinkt, jongens, maar het valt echt wel mee. Ik kan jullie niet erbieden om van iemand te houden en dat wil ik ook helemaal niet, maar jullie weten zeker wel dat in onze wereld overal regels aan verbonden zijn.’
‘Ja, dat heet artistieke vrijheid,’ merkte Bill sarcastisch op. Gustav, Georg en Chantal gniffelden even; de andere drie staarden nog steeds niet-begrijpend naar David.
Die schraapte zijn keel en stak een vinger op. ‘Regel nummer één: ga niet hand en hand de straat op, zeker niet herkenbaar. Of eigenlijk, ga niet met zijn tweeën over straat en vermijd babywinkels als de pest, zelfs al heb je er een nieuw neefje of nichtje bij.’
Nu trokken de broers tegelijkertijd hun wenkbrauwen omhoog en Bill begon al: ‘Waarom zouden we in godsnaam...’, toen David naar hem wuifde dat hij zijn mond moest houden en nog een vinger omhoog stak. ‘Regel nummer twee: als er een cameraploeg in de buurt is, geen gezoen en klef gedoe voor de lens.’ Volgende vinger. ‘Regel nummer drie: bestempel elkaar in elk geval openlijk nóóit als “de ware liefde”.’ Hierbij wierp hij Bill een strenge blik toe en kreeg een frons terug. ‘Regel nummer vier: altijd blijven lachen, ook als jullie net ruzie hebben gehad. En regel nummer vijf: noem nóóit de achternaam van het meisje in een interview.’
Hij liet dat alles even bezinken en voegde er vervolgens bij: ‘En dat zijn overigens de regels voor als het ooit bekend is geworden.’
Nog vóór Raquel überhaupt had begrepen wat David daarmee bedoelde, kwam er van de broertjes al een luide “Wat?” Ze schoten synchroon overeind en zelfs Tom, de relaxte helft van de tweeling, keek David met fonkelende ogen aan.
‘Hoe bedoel je, “als”?’ vroeg Bill, gevaarlijk dicht tegen woede aan. ‘Zodra, hoor je te zeggen. Wanneer. Niet als.’
David liet zich door de dreigende toon niet uit het veld slaan; nog even kalm als eerst verduidelijke hij zijn woorden: ‘Jawel, ik bedoel wél “als”. Regel nummer nul is namelijk dat je een relatie geheimhoudt tot het niet meer mogelijk is. Zoals ik jullie vijf jaar geleden ook al heb verteld, heren.’
Nu viel bij Raquel ook het kwartje. David wilde dat de band, in elk geval publiekelijk, deed alsof ze allevier single waren. De achterliggende redenen kon ze wel raden, maar toch voelde ze een lichte steek door zich heengaan. Haar relatie was een geheim. Ze was verliefd en niemand mocht het weten. Ze had voor het eerst een vriendje en tegelijkertijd ook zwijgplicht.
‘Vijf jaar geleden, ja!’ Bills stem werd steeds harder. ‘Toen hadden we ook nog geen vriendin en moesten ons nog bewijzen als band! Sorry hoor, David, maar de situatie is nu wel een béétje anders.’
‘De spelregels blijven hetzelfde, Bill,’ wees de manager hem terecht. ‘Ik snap dat je er niet blij mee bent, maar het is beter zo.’
‘Klets niet! Wat nou “beter zo”, heb je liever dat we gaan lopen liegen en Tom met Jan en alleman blijft flirten omdat hij dat vijf jaar geleden ook deed?’ snauwde Bill, nu echt kwaad. Zijn broer liet het woord aan hem over, maar het was duidelijk aan zijn gezicht dat hij het volledig met de zanger eens was.
David maakte een wegwerpgebaar. ‘Kom op, jongens, wees redelijk. Hoe lang zijn jullie nou samen?’
‘Raquel en ik vier weken en één dag,’ antwoordde Bill prompt. ‘Tom en Hannah langer, vanaf Wenen al, maar de precieze datum weet ik niet.’
Vier weken en één dag. Het klonk niet als heel veel, maar Raquel voelde het toch kriebelen in haar maag. Vier weken en één dag. Morgen een maand, besefte ze. Morgen precies een maand. De kriebel werd sterker en tegelijkertijd registreerde ze nog eens extra de teleurstelling die Davids woorden opriepen. Een hele maand samen en niemand mocht het weten.
‘Vier weken en één dag,’ herhaalde de manager. ‘En je denkt dat je er na zo’n korte tijd al mee wegkomt in de media? Zo naïef ben je toch niet, Bill. Sowieso kan je niet in de toekomst kijken, je weet nooit wat er nog fout kan gaan tussen jullie, en je snapt toch wel waar de pers dan over gaat schrijven.’
‘En bedánkt!’ katte Bill terug. ‘Fijn te horen dat je zo’n vertrouwen in ons hebt! Ik snap het best en je kan de pot op!’
Nu veranderde er iets in Davids gezicht. Hij begon zijn aanvankelijke kalmte te verleizen, zijn wenkbrauwen vormden een geërgerde frons. ‘Stel je niet zo aan, Bill. Als je écht snapt waar ik het over heb, begrijp je ook waarom ik wil dat jullie het geheimhouden.’ En met nadrukkelijke stem liet hij erop volgen: ‘Verkering verkoopt niet.’
‘Verkóópt niet!’ Bill gilde nu echt. Raquel kromp geschrokken ineen, zo had ze hem nog nooit meegemaakt. Hij kibbelde natuurlijk dagelijks met zijn broer, maar dat was iets anders. Zelfs de ruzie met Georg van vanochtend had nog iets speels gehad. Hier was daar geen spoortje meer van over: Bill was woedend – meer dan woedend. Laaiend.
‘Verkóópt niet!’ herhaalde hij met razende stem. ‘Alsof dat het enige is wat telt! Alsof we plotseling geen concerthal meer vullen omdat we verdomme gelukkig zijn! Ik dacht toch écht dat we muziek maken, niet strippen!’
‘Natuurlijk gaat het om de muziek, overdrijf niet!’
‘Ik overdrijf niet, jíj overdrijft! Alsof elke keer dat ik één of andere groupie goedemorgen wens weer vijftig albums verkoopt of zo!’
‘Meisjes moeten kunnen dromen, Bill. Bijvoorbeeld dat ze ooit het hart van hun idool veroveren! En of je het nu wilt of niet, het grootste deel van jullie fanbasis is vrouwelijk en onder de twintig.’
‘Oh, nu voel ik me metéén serieus genomen!’ Snijdend sarcasme. ‘Ik ben nog geen machine! Of beter nog, een marionet? Fuck you, David!’
‘Zo is het genoeg,’ zei David scherp, nu net zo kwaad als Bill maar een stuk beheerster. ‘Je weet dat we jullie zo veel mogelijk vrij laten in jullie keuzes, maar dat betekent niet dat we geen grenzen meer kunnen stellen. Een nieuwe tattoo is iets anders dan een vriendin. Als ik zeg dat jullie het geheim moeten houden, dan gebeurt dat, en daarmee basta!’
Bill opende zijn mond, klapte hem weer dicht, sprong toen overeind en stormde de kamer uit. De deur knalde achter zijn rug terug in het frame; David leunde met een zucht achterover in zijn stoel. Toen duwde ook Tom zich omhoog, stapte over Hannah’s benen en verliet net iets rustiger de ruimte. Hij deed duidelijk zijn best om niet zo hard met de deur te slaan als zijn broer, maar het bleef een galmende klap.
De kamer werd doodstil.
~~
Ze zaten in een kring rondom de glazen salontafel. De tweeling naast elkaar op de sofa, Raquel rechts van Bill en Hannah links van Tom; Georg in de fauteuil naast de televisie, Chantal op de ene leuning; Gustav had de zetel uit de hoek geschoven en zat nu tussen de sofa en Georg in. Tenslotte was er nog David, die een rechte houten stoel vanaf de tafel naar de kring had getrokken en hen nu één voor één aankeek.
Zoals gewoonlijk was het Bill die niet langer dan tien seconden zijn klep kon houden. ‘Oké, David, en waarom kom je ’s ochtends vroeg binnenvallen? Het is zondag, weet je wel.’
Hij klonk nog steeds geïrriteerd, met dank aan Georg en tomatensap, en Raquel gaf hem een zachte por. Geïrriteerd zijn mocht best, maar David had er niets mee te maken.
De manager was natuurlijk wel gewend aan Bills humeur en trok zich er niets van aan. Hij keek nog eens de kring rond, stond toen op en stak zijn hand uit naar Raquel. ‘We kennen elkaar al, maar even voor de vorm: ik ben David Jost, zeg maar David.’
Raquel schudde zijn hand en mompelde har naam, een tikkeltje onzeker. In principe zag David er sympathiek uit, hij was nog jong – vijfendertig ongeveer – en lang niet zo formeel als ze een manager had ingeschat. Hij droeg gewoon een spijkerbroek en een T-shirt met het logo van Converse All Star erop, had lachrimpeltjes bij zijn ogen. Alleen het feit dat hij vanwege haar en Hannah hier was, maakte haar nerveus.
Ondertussen had ook Hannah Davids hand geschud en zichzelf voorgesteld; hij herkende haar van de auditie en knikte haar vriendelijk toe. Vervolgens nam hij weer plaats op zijn stoel, leunde achterover met zijn armen over elkaar geslagen en begon zonder enige vorm van inleiding: ‘Oké, ik ben hier om jullie een aantal dingen uit te leggen. Laten we het “spelregels” noemen, showbizz is soms net Mens-erger-je-niet. Bill, Tom, dames, ik ben heel blij voor jullie, maaer er zijn een handvol voorwaarden voor jullie allevier om jullie relaties in stand te houden.’
‘Pardon?’ riep de tweeling in koor, terwijl hun wenkbrauwen tegelijkertijd samentrokken boven hun identieke ogen. Ook de meisjes begrepen Davids woorden maar half en keken hem vragend aan.
David zuchtte. ‘Ik weet dat het als slecht nieuws klinkt, jongens, maar het valt echt wel mee. Ik kan jullie niet erbieden om van iemand te houden en dat wil ik ook helemaal niet, maar jullie weten zeker wel dat in onze wereld overal regels aan verbonden zijn.’
‘Ja, dat heet artistieke vrijheid,’ merkte Bill sarcastisch op. Gustav, Georg en Chantal gniffelden even; de andere drie staarden nog steeds niet-begrijpend naar David.
Die schraapte zijn keel en stak een vinger op. ‘Regel nummer één: ga niet hand en hand de straat op, zeker niet herkenbaar. Of eigenlijk, ga niet met zijn tweeën over straat en vermijd babywinkels als de pest, zelfs al heb je er een nieuw neefje of nichtje bij.’
Nu trokken de broers tegelijkertijd hun wenkbrauwen omhoog en Bill begon al: ‘Waarom zouden we in godsnaam...’, toen David naar hem wuifde dat hij zijn mond moest houden en nog een vinger omhoog stak. ‘Regel nummer twee: als er een cameraploeg in de buurt is, geen gezoen en klef gedoe voor de lens.’ Volgende vinger. ‘Regel nummer drie: bestempel elkaar in elk geval openlijk nóóit als “de ware liefde”.’ Hierbij wierp hij Bill een strenge blik toe en kreeg een frons terug. ‘Regel nummer vier: altijd blijven lachen, ook als jullie net ruzie hebben gehad. En regel nummer vijf: noem nóóit de achternaam van het meisje in een interview.’
Hij liet dat alles even bezinken en voegde er vervolgens bij: ‘En dat zijn overigens de regels voor als het ooit bekend is geworden.’
Nog vóór Raquel überhaupt had begrepen wat David daarmee bedoelde, kwam er van de broertjes al een luide “Wat?” Ze schoten synchroon overeind en zelfs Tom, de relaxte helft van de tweeling, keek David met fonkelende ogen aan.
‘Hoe bedoel je, “als”?’ vroeg Bill, gevaarlijk dicht tegen woede aan. ‘Zodra, hoor je te zeggen. Wanneer. Niet als.’
David liet zich door de dreigende toon niet uit het veld slaan; nog even kalm als eerst verduidelijke hij zijn woorden: ‘Jawel, ik bedoel wél “als”. Regel nummer nul is namelijk dat je een relatie geheimhoudt tot het niet meer mogelijk is. Zoals ik jullie vijf jaar geleden ook al heb verteld, heren.’
Nu viel bij Raquel ook het kwartje. David wilde dat de band, in elk geval publiekelijk, deed alsof ze allevier single waren. De achterliggende redenen kon ze wel raden, maar toch voelde ze een lichte steek door zich heengaan. Haar relatie was een geheim. Ze was verliefd en niemand mocht het weten. Ze had voor het eerst een vriendje en tegelijkertijd ook zwijgplicht.
‘Vijf jaar geleden, ja!’ Bills stem werd steeds harder. ‘Toen hadden we ook nog geen vriendin en moesten ons nog bewijzen als band! Sorry hoor, David, maar de situatie is nu wel een béétje anders.’
‘De spelregels blijven hetzelfde, Bill,’ wees de manager hem terecht. ‘Ik snap dat je er niet blij mee bent, maar het is beter zo.’
‘Klets niet! Wat nou “beter zo”, heb je liever dat we gaan lopen liegen en Tom met Jan en alleman blijft flirten omdat hij dat vijf jaar geleden ook deed?’ snauwde Bill, nu echt kwaad. Zijn broer liet het woord aan hem over, maar het was duidelijk aan zijn gezicht dat hij het volledig met de zanger eens was.
David maakte een wegwerpgebaar. ‘Kom op, jongens, wees redelijk. Hoe lang zijn jullie nou samen?’
‘Raquel en ik vier weken en één dag,’ antwoordde Bill prompt. ‘Tom en Hannah langer, vanaf Wenen al, maar de precieze datum weet ik niet.’
Vier weken en één dag. Het klonk niet als heel veel, maar Raquel voelde het toch kriebelen in haar maag. Vier weken en één dag. Morgen een maand, besefte ze. Morgen precies een maand. De kriebel werd sterker en tegelijkertijd registreerde ze nog eens extra de teleurstelling die Davids woorden opriepen. Een hele maand samen en niemand mocht het weten.
‘Vier weken en één dag,’ herhaalde de manager. ‘En je denkt dat je er na zo’n korte tijd al mee wegkomt in de media? Zo naïef ben je toch niet, Bill. Sowieso kan je niet in de toekomst kijken, je weet nooit wat er nog fout kan gaan tussen jullie, en je snapt toch wel waar de pers dan over gaat schrijven.’
‘En bedánkt!’ katte Bill terug. ‘Fijn te horen dat je zo’n vertrouwen in ons hebt! Ik snap het best en je kan de pot op!’
Nu veranderde er iets in Davids gezicht. Hij begon zijn aanvankelijke kalmte te verleizen, zijn wenkbrauwen vormden een geërgerde frons. ‘Stel je niet zo aan, Bill. Als je écht snapt waar ik het over heb, begrijp je ook waarom ik wil dat jullie het geheimhouden.’ En met nadrukkelijke stem liet hij erop volgen: ‘Verkering verkoopt niet.’
‘Verkóópt niet!’ Bill gilde nu echt. Raquel kromp geschrokken ineen, zo had ze hem nog nooit meegemaakt. Hij kibbelde natuurlijk dagelijks met zijn broer, maar dat was iets anders. Zelfs de ruzie met Georg van vanochtend had nog iets speels gehad. Hier was daar geen spoortje meer van over: Bill was woedend – meer dan woedend. Laaiend.
‘Verkóópt niet!’ herhaalde hij met razende stem. ‘Alsof dat het enige is wat telt! Alsof we plotseling geen concerthal meer vullen omdat we verdomme gelukkig zijn! Ik dacht toch écht dat we muziek maken, niet strippen!’
‘Natuurlijk gaat het om de muziek, overdrijf niet!’
‘Ik overdrijf niet, jíj overdrijft! Alsof elke keer dat ik één of andere groupie goedemorgen wens weer vijftig albums verkoopt of zo!’
‘Meisjes moeten kunnen dromen, Bill. Bijvoorbeeld dat ze ooit het hart van hun idool veroveren! En of je het nu wilt of niet, het grootste deel van jullie fanbasis is vrouwelijk en onder de twintig.’
‘Oh, nu voel ik me metéén serieus genomen!’ Snijdend sarcasme. ‘Ik ben nog geen machine! Of beter nog, een marionet? Fuck you, David!’
‘Zo is het genoeg,’ zei David scherp, nu net zo kwaad als Bill maar een stuk beheerster. ‘Je weet dat we jullie zo veel mogelijk vrij laten in jullie keuzes, maar dat betekent niet dat we geen grenzen meer kunnen stellen. Een nieuwe tattoo is iets anders dan een vriendin. Als ik zeg dat jullie het geheim moeten houden, dan gebeurt dat, en daarmee basta!’
Bill opende zijn mond, klapte hem weer dicht, sprong toen overeind en stormde de kamer uit. De deur knalde achter zijn rug terug in het frame; David leunde met een zucht achterover in zijn stoel. Toen duwde ook Tom zich omhoog, stapte over Hannah’s benen en verliet net iets rustiger de ruimte. Hij deed duidelijk zijn best om niet zo hard met de deur te slaan als zijn broer, maar het bleef een galmende klap.
De kamer werd doodstil.
@#$)(#$(#@$#@$*(#@$!
Holy cow! Ik ben ook ZO pissig nou! Oke, ergens, heel ver achter in mijn hoofd besef ik dat David een punt heeft en dat het er inderdaad zo best aan toe kan gaan, maar het is ZOOO oneerlijk!
Bandleden zijn ook maar gewoon mensen, mogen die niet gelukkig zijn in het openbaar? Grrrrrr, ik kan daar zo boos om worden. Ik snap Bills reactie ook heel goed, serieus. Ugh, ik mag David nu nauwelijks meer terwijl het ook weer niet helemáál zijn schuld is... Dit is zo frustrerend!
Dank je wel dat je al eerder hebt gepost, that made my day! :D
Holy cow! Ik ben ook ZO pissig nou! Oke, ergens, heel ver achter in mijn hoofd besef ik dat David een punt heeft en dat het er inderdaad zo best aan toe kan gaan, maar het is ZOOO oneerlijk!
Bandleden zijn ook maar gewoon mensen, mogen die niet gelukkig zijn in het openbaar? Grrrrrr, ik kan daar zo boos om worden. Ik snap Bills reactie ook heel goed, serieus. Ugh, ik mag David nu nauwelijks meer terwijl het ook weer niet helemáál zijn schuld is... Dit is zo frustrerend!
Dank je wel dat je al eerder hebt gepost, that made my day! :D
Ik ben blij dat jullie met Bill kunnen meevoelen, daar was ik nog een beetje twijfelachtig over. :) Anyway, het heeft weer een week geduurd en dit stukje is een beetje aan de korte kant, maar ik wilde gewoon niet langer wachten. Volgende week heb ik toetsweek en ik kan niet zo goed inschatten hoeveel tijd ik ga hebben om te schrijven, vandaar.
Vandaag dus weer een stukje! :D
~~
45.
Bill leunde aan de achterkant van het gebouw tegen de bakstenen muur toen Tom zich bij hem voegde. Hij had niet hoeven zoeken naar zijn broertje, wist feilloos waar die zou zijn. Hier op de parkeerplaats kon niemand hen zien, hier was het rustig.
Zwijgend tastte Tom in de zakken van zijn veel te grote spijkerbroek en haalde er met enige moeite een pakje Marlboro uit, dat hij onder Bills neus duwde. De zanger hengelde naar een sigaret; ondertussen zocht Tom verder, ditmaal naar zijn aansteker, waarmee hij vervolgens eerst Bills sigaret en toen die van hemzelf aanstak. Nog altijd zwijgend stonden ze naast elkaar en rookten.
Ten slotte verbrak Bill de stilte; hij drukte de sigaret uit op de muur en wierp de peuk zo ver mogelijk van zich af. ‘Denk je dat we David kunnen ontslaan?’
‘Ik denk dat een andere manager er precies zo over denkt als hij,’ antwoordde Tom rustig en blies een kringeltje rook uit, voor hij hetzelfde deed als Bill en zijn sigaret wegmikte.
‘Hm...’ Voor een buitenstaander was dat waarschijnlijk een nietszeggend antwoord geweest, maar Tom wist precies wat zijn broer met die brom bedoelde. Hij hield Bill nog eens het pakje sigaretten voor en zei: ‘Ik vind het ook niet leuk, maar discussiëren heeft geen zin. Uiteindelijk heeft David toch het laatste woord.’
Bill uitte een geluid dat het midden hield tussen gesnuif en gegrom. ‘Maar wij hebben de laatste daad.’
Zijn wederhelft plukte de aansteker tussen zijn vingers vandaan en knikte. ‘Precies.’
Toen Bill zijn kamerdeur openstotte, rook Raquel de tabak al om hem heen. Ze lag op zijn bed, hoofd bij het voeteneinde en benen opgetrokken, en keek zwijgend toe hoe hij de deur achter zich sloot. Vervolgens trok hij zijn jack uit, gooide die achteloos in een stapel kleren en waadde door de rommel naar de andere kant van de kamer. In het voorbijgaan streken zijn vingers even langs Raquels voorhoofd; ook al rook zijn hand eveneens naar sigaretten, toverde die aanraking een glimlachje op haar gezicht.
Eenmaal aan de andere kant van zijn kamer trok Bill een lade van zijn bureau open en rommelde net zo lang door de inhoud tot hij een pakje kauwgum vond. Met het pakje in de ene hand schoof hij de gordijnen opzij met de andere, zette vervolgens het raam een stukje open.
Samen met de koele wind kwam de zanger op het bed af; hij liet zich op de zijkant zakken en wipte een kauwgumpje in zijn mond. De sigarettengeur nam meteen af, tot Raquels opluchting. Ze draaide zich op haar zij, keek hem even aan en vroeg toen: ‘Rook je?’
Het antwoord wist ze natuurlijk al, maar Bill begreep dat ze eigenlijk een andere vraag stelde. Hij beet het kauwgumpje doormidden en antwoordde zacht: ‘Soms. Als david me op de zenuwen werkt.’
Het glimlachje dat over zijn gezicht schoot, was nauwelijks vrolijk te noemen en verdween ook snel weer. Hij reikte nu naar haar hand, vlocht zijn vingers door de hare.
Een tijdje bleef het weer stil. Raquel staarde naar zijn gezicht, de hoge jukbeenderen, volle lippen, het moedervlekje op zijn kin waar hij soms over klaagde, omdat het eigenlijk de enige imperfectie was in zijn gezicht.
Vier weken en één dag, dacht Raquel. Morgen een maand. Op dat moment besloot ze dat het haar niets uitmaakte wat David zei. Als zij een geheim moest zijn, dan was ze een geheim – zolang ze Bill maar mocht houden.
Diezelfde Bill kneep zachtjes in haar hand. ‘Het spijt me.’ Hij haalde even diep adem, ze zag hem fronsen. Waarschijnlijk dacht hij er anders over dan zij; hij was koppiger. De schok van het nieuws kwam bij haar harder aan en bleef bij hem langer hangen.
‘Ik begrijp David wel,’ mompelde ze. Bills frons werd dieper, hij maakte een beweging alsof hij zijn hand terug wilde trekken, maar Raquel hield hem vast en keek hem ernstig aan. ‘Ik begrijp hem, Bill. Dat betekent niet meteen dat ik het met hem eens ben. Maar... Als dat de manier is om hem tevreden te houden...’
‘Ik praat nog wel met hem,’ viel Bill haar in de rede en kneep iets harder in haar hand. ‘Zo makkelijk komt hij er niet mee weg.’
Zijn ogen vlamden; nu moest Raquel even grijnzen, hij zag er zo eerder schattig dan indrukwekkend uit. Of dat lag aan haar, dat kon natuurlijk ook. Ze duwde zich overeind en gaf hem een kus. ‘Mij maakt het niet uit, zolang ik je maar mag houden.’
Bills antwoord was een hartstochtelijke kus terug, die Raquel vertaalde als “We komen er wel uit”. En daar had ze alle vertrouwen in; natuurlijk was het even slikken, maar daar kon ze tegen. Dat moest gewoon.
Vandaag dus weer een stukje! :D
~~
45.
Bill leunde aan de achterkant van het gebouw tegen de bakstenen muur toen Tom zich bij hem voegde. Hij had niet hoeven zoeken naar zijn broertje, wist feilloos waar die zou zijn. Hier op de parkeerplaats kon niemand hen zien, hier was het rustig.
Zwijgend tastte Tom in de zakken van zijn veel te grote spijkerbroek en haalde er met enige moeite een pakje Marlboro uit, dat hij onder Bills neus duwde. De zanger hengelde naar een sigaret; ondertussen zocht Tom verder, ditmaal naar zijn aansteker, waarmee hij vervolgens eerst Bills sigaret en toen die van hemzelf aanstak. Nog altijd zwijgend stonden ze naast elkaar en rookten.
Ten slotte verbrak Bill de stilte; hij drukte de sigaret uit op de muur en wierp de peuk zo ver mogelijk van zich af. ‘Denk je dat we David kunnen ontslaan?’
‘Ik denk dat een andere manager er precies zo over denkt als hij,’ antwoordde Tom rustig en blies een kringeltje rook uit, voor hij hetzelfde deed als Bill en zijn sigaret wegmikte.
‘Hm...’ Voor een buitenstaander was dat waarschijnlijk een nietszeggend antwoord geweest, maar Tom wist precies wat zijn broer met die brom bedoelde. Hij hield Bill nog eens het pakje sigaretten voor en zei: ‘Ik vind het ook niet leuk, maar discussiëren heeft geen zin. Uiteindelijk heeft David toch het laatste woord.’
Bill uitte een geluid dat het midden hield tussen gesnuif en gegrom. ‘Maar wij hebben de laatste daad.’
Zijn wederhelft plukte de aansteker tussen zijn vingers vandaan en knikte. ‘Precies.’
Toen Bill zijn kamerdeur openstotte, rook Raquel de tabak al om hem heen. Ze lag op zijn bed, hoofd bij het voeteneinde en benen opgetrokken, en keek zwijgend toe hoe hij de deur achter zich sloot. Vervolgens trok hij zijn jack uit, gooide die achteloos in een stapel kleren en waadde door de rommel naar de andere kant van de kamer. In het voorbijgaan streken zijn vingers even langs Raquels voorhoofd; ook al rook zijn hand eveneens naar sigaretten, toverde die aanraking een glimlachje op haar gezicht.
Eenmaal aan de andere kant van zijn kamer trok Bill een lade van zijn bureau open en rommelde net zo lang door de inhoud tot hij een pakje kauwgum vond. Met het pakje in de ene hand schoof hij de gordijnen opzij met de andere, zette vervolgens het raam een stukje open.
Samen met de koele wind kwam de zanger op het bed af; hij liet zich op de zijkant zakken en wipte een kauwgumpje in zijn mond. De sigarettengeur nam meteen af, tot Raquels opluchting. Ze draaide zich op haar zij, keek hem even aan en vroeg toen: ‘Rook je?’
Het antwoord wist ze natuurlijk al, maar Bill begreep dat ze eigenlijk een andere vraag stelde. Hij beet het kauwgumpje doormidden en antwoordde zacht: ‘Soms. Als david me op de zenuwen werkt.’
Het glimlachje dat over zijn gezicht schoot, was nauwelijks vrolijk te noemen en verdween ook snel weer. Hij reikte nu naar haar hand, vlocht zijn vingers door de hare.
Een tijdje bleef het weer stil. Raquel staarde naar zijn gezicht, de hoge jukbeenderen, volle lippen, het moedervlekje op zijn kin waar hij soms over klaagde, omdat het eigenlijk de enige imperfectie was in zijn gezicht.
Vier weken en één dag, dacht Raquel. Morgen een maand. Op dat moment besloot ze dat het haar niets uitmaakte wat David zei. Als zij een geheim moest zijn, dan was ze een geheim – zolang ze Bill maar mocht houden.
Diezelfde Bill kneep zachtjes in haar hand. ‘Het spijt me.’ Hij haalde even diep adem, ze zag hem fronsen. Waarschijnlijk dacht hij er anders over dan zij; hij was koppiger. De schok van het nieuws kwam bij haar harder aan en bleef bij hem langer hangen.
‘Ik begrijp David wel,’ mompelde ze. Bills frons werd dieper, hij maakte een beweging alsof hij zijn hand terug wilde trekken, maar Raquel hield hem vast en keek hem ernstig aan. ‘Ik begrijp hem, Bill. Dat betekent niet meteen dat ik het met hem eens ben. Maar... Als dat de manier is om hem tevreden te houden...’
‘Ik praat nog wel met hem,’ viel Bill haar in de rede en kneep iets harder in haar hand. ‘Zo makkelijk komt hij er niet mee weg.’
Zijn ogen vlamden; nu moest Raquel even grijnzen, hij zag er zo eerder schattig dan indrukwekkend uit. Of dat lag aan haar, dat kon natuurlijk ook. Ze duwde zich overeind en gaf hem een kus. ‘Mij maakt het niet uit, zolang ik je maar mag houden.’
Bills antwoord was een hartstochtelijke kus terug, die Raquel vertaalde als “We komen er wel uit”. En daar had ze alle vertrouwen in; natuurlijk was het even slikken, maar daar kon ze tegen. Dat moest gewoon.
Het gaat waarschijnlijk zwaar worden voor Raquel (en Bill), maar inderdaad, ik denk ook dat ze het wel redden. Zo te lezen is Bill net zo gek op haar als andersom, dus ik denk dat ze zich er (met moeite) wel doorheen zullen slepen :) In ieder geval hóóp ik het!
Heel korte comment, maar ik moet nu eten! Haha, sorry! Ongeduldige huisgenootjes hihi. In ieder geval kan ik weer eens niet wachten op meer en alvast heel veel succes met je toetsweek! :D
Heel korte comment, maar ik moet nu eten! Haha, sorry! Ongeduldige huisgenootjes hihi. In ieder geval kan ik weer eens niet wachten op meer en alvast heel veel succes met je toetsweek! :D
Een heel klein stukje om het hoofdstuk af te sluiten, voor mijn toetsweek begint... :)
~~
Zodra Raquel op zondagavond de huisdeur openduwde, kwam Jonathan uit de woonkamer gestormd en vloog haar om de hals, alsof ze twee maanden weg was geweest in plaats van twee dagen. Ze liet haar tas vallen en knuffelde haar broertje stevig terug; waarschijnlijk had hij een heel saai weekend gehad met alleen Elvira om zich heen. Raquel nam zich voor om dat zo snel mogelijk goed te maken.
‘Waar is mam?’ vroeg ze, toen Jonathan haar eindelijk losliet.
‘Boven,’ mompelde hij. ‘Met de laptop.’
Hij keek er zo treurig bij dat Raquel hem nog eens in haar armen trok. ‘Kom,’ zei ze bemoedigend, ‘het is nog niet zo laat, we kunnen nog wel een spelletje doen of een film kijken, als je wilt?’
Jonathans ogen lichtten meteen op. ‘Aladdin?’
Dus maakte Raquel warme chocolademelk, opende een pak koekjes en schoof de dvd in de dvd-speler. Jonathan nestelde zich tegen haar aan; door steeds hele kleine slokjes choco te drinken slaagde hij erin tot het einde van de film wakker te blijven, maar toen was het ook wel voorbij. Raquel joeg hem naar de badkamer en ruimde vervolgens de bekers op. Toen Jonathan onder zijn dekens lag gaf ze hem nog een nachtzoen, sloot daarna zachtjes zijn deur.
Op de overloop bleef ze een tijdje besluiteloos staan. Zelf ook al gaan tandenpoetsen of eerst Elvira begroeten? Bijtend op haar onderlip besloot Raquel tot dat laatste en klopte op de deur van haar moeders werk- en slaapkamer. Ze kon het driftige tikken van de laptoptoetsen zelfs door de deur heen horen; van Elvira kwam geen antwoord, dus ging het meisje simpelweg naar binnen.
Haar moeder zat achter haar bureau, omgeven door stapels mappen, documenten, opnameapparaatjes en roestvrij stalen pennen. Het enige licht in de kamer kwam van het laptopscherm, waar de cursor als een idioot door het beeld sprintte. Raquel knipte het grote licht aan en zei zacht: ‘Mam, het is kwart voor tien.’
Lichtelijk verstoord draaide Elvira haar hoofd om naar de deur. ‘Ik weet het, kind. Ik maak dit nog even af.’
Raquel beet op haar lip, wilde eigenlijk vragen hoe lang dat “even” nog ging duren, en mompelde in plaats daarvan: ‘Ik ga naar bed, oké?’
‘Slaap lekker.’ Elvira draaide zich alweer terug, hield toen in en informeerde: ‘Hoe was het in Hamburg? Goede reis gehad?’
‘Ja, het was...’ Raquel zocht naar een passend woord, maar bleef uiteindelijk toch steken op “leuk”. Ze wilde haar moeder van Davids bezoek vertellen, maar met haar blik op de laptop kreeg ze geen woord uit haar keel. Morgen, dacht ze. Morgen precies een maand – en dan heb ik wel weer de moed om met mama te praten.
‘Welterusten,’ wenste ze nog, toen sloot ze de deur achter haar rug en liep vlug de badkamer in. Na het tandenpoetsen kleedde ze zich om, kroop in bed en hengelde haar gsm uit de rechterzak van haar jeans, die ze achteloos op de grond had laten liggen. Eén nieuw bericht, ongeveer een kwartier geleden verzonden en ontvangen.
Welterusten, sweetie! Ik mis je nu al. :) Liebe, Bill.
Raquel kon niet anders dan breed glimachen en typte snel een berichtje terug. Ik jou ook... Maar ik zal van je dromen. :D Kus <3
Zijn antwoord liet niet lang op zich wachten. Ah, dromen! Ik zie je daar. ;)
Met haar gsm tegen zich aangedrukt en een verliefde glimlach op haar gezicht doezelde Raquel in slaap.
~~
Zodra Raquel op zondagavond de huisdeur openduwde, kwam Jonathan uit de woonkamer gestormd en vloog haar om de hals, alsof ze twee maanden weg was geweest in plaats van twee dagen. Ze liet haar tas vallen en knuffelde haar broertje stevig terug; waarschijnlijk had hij een heel saai weekend gehad met alleen Elvira om zich heen. Raquel nam zich voor om dat zo snel mogelijk goed te maken.
‘Waar is mam?’ vroeg ze, toen Jonathan haar eindelijk losliet.
‘Boven,’ mompelde hij. ‘Met de laptop.’
Hij keek er zo treurig bij dat Raquel hem nog eens in haar armen trok. ‘Kom,’ zei ze bemoedigend, ‘het is nog niet zo laat, we kunnen nog wel een spelletje doen of een film kijken, als je wilt?’
Jonathans ogen lichtten meteen op. ‘Aladdin?’
Dus maakte Raquel warme chocolademelk, opende een pak koekjes en schoof de dvd in de dvd-speler. Jonathan nestelde zich tegen haar aan; door steeds hele kleine slokjes choco te drinken slaagde hij erin tot het einde van de film wakker te blijven, maar toen was het ook wel voorbij. Raquel joeg hem naar de badkamer en ruimde vervolgens de bekers op. Toen Jonathan onder zijn dekens lag gaf ze hem nog een nachtzoen, sloot daarna zachtjes zijn deur.
Op de overloop bleef ze een tijdje besluiteloos staan. Zelf ook al gaan tandenpoetsen of eerst Elvira begroeten? Bijtend op haar onderlip besloot Raquel tot dat laatste en klopte op de deur van haar moeders werk- en slaapkamer. Ze kon het driftige tikken van de laptoptoetsen zelfs door de deur heen horen; van Elvira kwam geen antwoord, dus ging het meisje simpelweg naar binnen.
Haar moeder zat achter haar bureau, omgeven door stapels mappen, documenten, opnameapparaatjes en roestvrij stalen pennen. Het enige licht in de kamer kwam van het laptopscherm, waar de cursor als een idioot door het beeld sprintte. Raquel knipte het grote licht aan en zei zacht: ‘Mam, het is kwart voor tien.’
Lichtelijk verstoord draaide Elvira haar hoofd om naar de deur. ‘Ik weet het, kind. Ik maak dit nog even af.’
Raquel beet op haar lip, wilde eigenlijk vragen hoe lang dat “even” nog ging duren, en mompelde in plaats daarvan: ‘Ik ga naar bed, oké?’
‘Slaap lekker.’ Elvira draaide zich alweer terug, hield toen in en informeerde: ‘Hoe was het in Hamburg? Goede reis gehad?’
‘Ja, het was...’ Raquel zocht naar een passend woord, maar bleef uiteindelijk toch steken op “leuk”. Ze wilde haar moeder van Davids bezoek vertellen, maar met haar blik op de laptop kreeg ze geen woord uit haar keel. Morgen, dacht ze. Morgen precies een maand – en dan heb ik wel weer de moed om met mama te praten.
‘Welterusten,’ wenste ze nog, toen sloot ze de deur achter haar rug en liep vlug de badkamer in. Na het tandenpoetsen kleedde ze zich om, kroop in bed en hengelde haar gsm uit de rechterzak van haar jeans, die ze achteloos op de grond had laten liggen. Eén nieuw bericht, ongeveer een kwartier geleden verzonden en ontvangen.
Welterusten, sweetie! Ik mis je nu al. :) Liebe, Bill.
Raquel kon niet anders dan breed glimachen en typte snel een berichtje terug. Ik jou ook... Maar ik zal van je dromen. :D Kus <3
Zijn antwoord liet niet lang op zich wachten. Ah, dromen! Ik zie je daar. ;)
Met haar gsm tegen zich aangedrukt en een verliefde glimlach op haar gezicht doezelde Raquel in slaap.
AAAAWWW DAT LAATSTE! *smelt* *is gesmolten* Aaaww. <3
Wat ontzettend lief.
Alleen kan ik Elvira niet uitstaan. Het is niet gezond meer als je zo ongelooflijk verslaafd bent aan je werk...? Ik kan me niet voorstellen dat ik daar ooit verslaafd aan zou kunnen raken persoonlijk. xD
Maar ik vind het ook gemeen dat ze helemaal geen aandacht aan Raquel en Jonathan besteedt. Hallooooooo, het zijn haar kinderen?! Hopelijk komt dat nog een beetje goed, ook al heb ik daar mijn twijfels over.
Heel veel succes met je toetsweek, ik hoop voor je dat het goed gaat! <3
Wat ontzettend lief.
Alleen kan ik Elvira niet uitstaan. Het is niet gezond meer als je zo ongelooflijk verslaafd bent aan je werk...? Ik kan me niet voorstellen dat ik daar ooit verslaafd aan zou kunnen raken persoonlijk. xD
Maar ik vind het ook gemeen dat ze helemaal geen aandacht aan Raquel en Jonathan besteedt. Hallooooooo, het zijn haar kinderen?! Hopelijk komt dat nog een beetje goed, ook al heb ik daar mijn twijfels over.
Heel veel succes met je toetsweek, ik hoop voor je dat het goed gaat! <3
Toetsweek voorbij! :D En ik ben nog heel, geloof ik, dus het is weer tijd voor een nieuw hoofdstuk ZT. Met een - hopelijk verrassende - nieuwe spanningsbron. :)
En Imke, bedankt als altijd <3
~~
46.
De tijd vloog zo snel voorbij dat Chantals herinneringen steeds vager werden. Ze was geen persoon om altijd in het verleden te blijven hangen, maar nu kreeg ze er überhaupt de kans niet voor; denken aan iets anders dan het hier en nu bleek onmogelijk door alle nieuwe dingen die op haar geheugen werden geladen. Het was al halverwege oktober, twee songs lagen voleldig afgerond te wachten op gezelschap. Een stuk of twintig concepten, half uitgewerkte ideeën en flarden songtekst die Bill op de achterkant van een handvol kassabonnen had gekrabbeld, moesten nog verwerkt worden.
Hoe lang geleden het weekend met Hannah en Raquel was, kon Chantal onmogelijk zeggen, ze merkte alleen dat de tweeling steeds onrustiger werd. Gustav en Georg hadden dat ook door; die planden waarschijnlijk weer een verrassingsbezoek, maar vóór ze dat konden doorzetten gebeurde er iets anders.
Het was een typische dinsdagavond ergens in oktober, buiten sloeg de regen tegen de ruiten en binnen stond Gustav tot aan zijn ellebogen in een bak pizzadeeg dat hij aan het kneden was. Georg, Chantal en Tom zaten aan de keukentafel te praten; op het moment ging het over films die ze nog wilden zien. Chantal luisterde voornamelijk, terwijl de jongens heftig discussieerden over wanneer en waar ze naar de bioscoop zouden gaan. Ze vroeg zich net af of Tokio Hotel echt zomaar naar de film zou kunnen gaan, toen Georg het woord “afhuren” in de mond nam. Tom keek of dat de normaalste zaak ven de wereld was, maar Chantal stikte bijna in haar cola. Afhuren?
Terwijl de gitarist haar droogjes grijnzend op de rug klopte, ging de keukendeur open en Bill stapte over de drempel. Hij was nog in de studio geweest om “iets af te maken”, zoals hij vaagjes gemompeld had, en iedereen keek op in de verwachting dat hij zich lachend aan tafel zou laten zakken om een slok uit iemands glas te stelen.
In plaats daarvan bleef hij met zijn hand op de deurknop staan, starend naar het papier in zijn hand.
Tom haalde zijn hand van Chantals rug en nam zijn broer een tikkeltje verbaasd op. ‘Alles oké?’
‘Wat?’ Bill knipperde met zijn ogen en keek lichtelijk gedesoriënteerd naar het groepje voor zijn neus. Zelfs Gustav had zich nu omgedraaid, een verraste blik in zijn bruine ogen.
‘Alles oké?’ herhaalde Tom iets harder. Hij stond al op, maakte aanstalten om zijn broer van de drempel te plukken, toen Bill de deur achter zich dichttrok en een stapeltje post op de keukentafel gooide. Het andere papier hield hij nog steeds in zijn hand; de blikken gleden van de post naar Bills vingers, allemaal niet-begrijpend.
‘Dat zijn gewoon rekeningen en zo,’ murmelde de zanger, gebarend naar de tafel. ‘Ik zag de post liggen en ik dacht, laat ik het maar eens meenemen...’
Tom rolde met zijn ogen. ‘Ja, dat zien we zo ook, Sherlock. Wat heb je in je hand?’ Zijn stem ging van sarcastisch naar beginnend ongerust; Bill was zelden zo vaag en gedesoriënteerd als nu.
‘Oh, dit?’ De jongste tweelingbroer wapperde met het papier, starend naar het blad alsof hij niet kon geloven dat hij het in zijn handen hield.
‘Ja, dát!’ Georg begon nu ongeduldig te worden. Hij sprong overeind en wilde het papier uit Bills hand trekken, maar de zanger zette een stap terug. ‘Kom op, doe niet zo flauw!’ riep Georg geïrriteerd. ‘Wat is dat?’
‘Ehm...’ Bill schraapte zijn keel en keek nog eens op het blad. ‘Dit is een... uitnodiging.’ Zijn stem klonk steeds heser. ‘Voor... Nou, eigenlijk, laat ik het zo zeggen...’ Hij kuchte, beet even op zijn lip en gooide er vervolgens op topsnelheid uit: ‘We zijn genomineerd voor de WMA’s!’
Op zijn woorden volgde stilte. Bills vingers trilden zo hard dat het papier flapperde; zijn ogen stonden wijd open, zijn mond op een kier. Tom staarde hem aan met een uitdrukking van pure verbijstering op zijn gezicht. De bassist leek versteend midden in een grijp-naar-het-papier-actie, wat er niet erg charmant uitzag maar toch niemand opviel. Gustav, tot zijn ellebogen bedekt met meel, opende tot drie keer toe zijn mond om iets te zeggen, maar er kwam niets uit. En zelfs Chantal, ook al had ze in het openbaar nog niets bijgedragen aan de band, was te overdonderd om ook maar van haar stoel te kunnen vallen.
Toen boog Bill zich langs zijn medebandleden heen, legde de brief op tafel en zei met gesmoorde stem: ‘En we krijgen ook een optreden op de venue zelf. Het is in Monaco.’
Explosie. Georg schopte zijn stoel om en brulde: ‘No way!’, zo luid dat Chantal ineenkromp. Tom vloog verbluffend onstuimig zijn broertje om de hals en Gustav roffelde met zijn vuisten op het aanrecht om het nieuws kracht bij te zetten. Bill greep Toms handen en sleurde hem mee in een vreugdedans rond de tafel.
Even heerste er complete chaos in de keuken. De vier jongens schreeuwden als kippen zonder koppen door elkaar heen, sprongen op en neer (dat was vooral Bill) en grepen elkaar steeds even bij de arm, alsof ze zich ervan wilden vergewissen dat het wel echt gebeurde.
Chantal zat nog steeds aan tafel, als enige stil. Ze wist dat zij geen deel uit zou maken van de band in Monaco, van het optreden en het zenuwlijden bij de uitreiking, en even voelde ze zich weer een buitenstaander. Een naamloze fan die blij was voor haar lievelingsband, die op de site van de show haar stem uit zou brengen en verder nergens meer een rol in speelde. Natuurlijk was ze blij, héél blij, voor de jongens – maar het was niet haar nominatie, niet haar optreden, en daarmee ook niet haar grenzenloze euforie.
‘Monaco!’ riep Bill plotseling en trok zo alle aandacht naar zich toe. Dramatisch als altijd sloeg hij een hand tegen zijn voorhoofd: ‘Iemand, bel David! Zoek ons rooster! Wanneer is onze volgende vrije dag? Ik moet – moet – móét gaan shoppen!’
De volgende vrije dag was, tot Bills geluk, het weekend daarna. David en Peter, één van zijn collega’s, kwamen op woensdagochtend langs om over de show te praten en kregen eerst en woordenwaterval van Bill over zich heen, want “hij had niets om aan te trekken” en “ja, hij wist dat zijn kledingkast uitpuilde”, maar “dat had hij allemaal al eens gedragen”, en tenslotte, gepaard met een brede grijns en een wenkbrauwwiebel: ‘En het is een goed excuus om weer eens naar Parijs te gaan?’
Chantal verslikte zich, Tom schoot in de lach en David rolde met zijn ogen. ‘Je bent een verwend nest, wist je dat?’
Bill keek een tikkeltje zelfvoldaan. ‘Ja, dat weet ik. Maar Parijs is zo’n mooie stad...’ Hij lachte dromerig. ‘De stad van de liefde, nietwaar? Oh, ik neem Raquel mee.’
Opnieuw begon Chantal te hoesten. Dat was wel het laatste wat ze wilde horen, en daarbij moest ze nog wennen aan het gemak waarmee deze jongens geld uitgaven. Ze was zelf geen zuinig type en had nooit ergens gebrek aan gehad, maar ongestoord weekendjes Parijs plannen behoorde niet echt tot haar mogelijkheden. Bill besloot doodleuk dat hij met z’n tweeën wilde.
Gelukkig was het David het er ook niet mee eens, zij het om een iets andere reden. Hij fronste en keek Bill waarschuwend aan. ‘Heb je niet geluisterd naar wat ik die zondag zei?’
‘Geluisterd wel.’ Bill vatte de opmerking op als een uitdaging, kruiste zijn armen en staarde zijn manager recht aan.
‘Dan begrijp je ook waarom dat niet kan?’
‘Ik begrijp het wel.’
Gustav stond geluidloos op van de sofa en wandelde de kamer uit, op de voet gevolgd door Georg. Die zagen de storm natuurlijk al aankomen; Chantal ook, maar ze wilde te graag weten wie er als winnaar uit de strijd zou komen. Peter maakte het zich gemakkelijk in een zetel, liet David het woord doen, en de gitarist stond plotseling heel duidelijk schouder aan schouder met zijn kleine broertje.
Een tijdlang stonden ze stil tegenover elkaar. David fronsend, de tweeling bijna dreigend. Tenslotte was het de manager die als eerste zijn mond opendeed. ‘Ik vind het best als je naar Parijs wilt, Bill, maar het is gewoon niet mogelijk om je vriendin mee te nemen. Dat was de afspraak.’
‘Jouw afspraak.’ Vóór David daar antwoord op kon geven, liet Bill zijn armen zakken en zei op een iets redelijkere toon: ‘Ik vind het onzin om van Parijs zo’n drama te maken, David. Ze gaat sowieso mee naar Monaco, je kan hoog of laag springen, dat móet gewoon, en een awardshow is niet de juiste plek om kennis te maken met showbizz.’
‘En in Parijs valt zelfs Bill met z’n idiote kapsel niet op, met die mensenmassa,’ vulde Tom aan. Zijn broer gaf hem daarop een por, maar zijn ogen glinsterden, dankbaar voor de steun.
David keek hen om beurten sceptisch aan. Hij leek niet overtuigd genoeg om Bill zijn zin te geven, hoewel hij intussen wel doorhad dat de tweeling dit niet zomaar over hun kant zou laten gaan. Uiteindelijk schraapte hij zijn keel en zei: ‘En wat denkt Raquel ervan?’
‘Betekent die vraag dat je het opgeeft?’ Bill trok zijn wenkbrauwen op.
‘Nee, maar ik vind dat je sowieso eerst Raquel moet vragen of ze überhaupt wel kan,’ antwoordde de manager droogjes. ‘Anders heb je wel mooi plannen gesmeed en komt er alsnog niets van terecht.’
Bill maakte een wegwerpgebaar. ‘Dat komt wel goed. Het gaat hier nu om iets anders.’ Hij kneep zijn ogen tot spleetjes, zijn wenkbrauwen vormden nu een frons. ‘En jij zegt altijd dat ik niet van het onderwerp af mag dwalen als we een serieus gesprek voeren!’
Dat zorgde voor een diepe zucht bij David. Alles wat hij zei werd tegen hem gebruikt; je zou het niet zeggen, maar Bill had een irritant goed geheugen en kon op bepaalde momenten heel onverwacht uitspraken inzetten die de rest van de wereld allang verdrongen had.
‘Goed,’ gaf de manager toe, ‘dat heb ik inderdaad wel eens gezegd. Maar ik heb ook gezegd dat het beter is als Raquel en jij je koest houden en daar blijf ik bij.’
De zanger zuchtte diep. ‘Tom, help eens. David begrijpt het niet.’
‘Nee, Bill, jij begrijpt het niet! Nee is nee, dat is het altijd geweest en nu is het klaar.’ De manager draaide zich om en wilde de kamer verlaten, toen hij plotseling iets tegen zijn achterhoofd kreeg. Een borrelnootje. Toen hij zich omdraaide, kwam er nog één naar zijn hoofd gevlogen en hij kon nog maar net op tijd opzij stappen.
‘Ik ben nog niet klaar,’ zei Tom kalmpjes, wipte ondertussen een nootje in zijn mond. ‘Weet je nog dat we in Wenen waren, David? En dat je Bill en Chantal zonder problemen de stad in liet gaan? Parijs is groter en drukker dan Wenen, we zijn er al zo vaak geweest dat zelfs ìk de straten kan dromen en van hun shoppingtour in Wenen heeft geen één paparazzo iets gemerkt.’
Bills ogen lichtten op. In zijn frustratie had hij dat wapenfeit over het hoofd gezien, maar gelukkig kende Tom ook genoeg trucjes om David te krijgen waar ze hem hebben wilden. De manager keek opnieuw beurtelings langs hun gezichten. ‘En wat wil je daarmee zeggen?’
‘Als ze in Wenen al niet opvielen, zullen ze dat in Parijs al helemaal niet doen,’ vatte Tom rustig samen. ‘Het enige is dat Raquel Bills vriendin is en Chantal niet, maar dat zie je er aan de buitenkant niet aan af.’
Chantal, die nog altijd op de sofa zat, kromp lichtjes ineen bij die woorden. Nee, zij was niet Bills vriendin – maar dat betekende niet dat ze het niet geprobeerd had! Het deed pijn om het zo duidelijk te horen en ze wenste dat ze verstandig was geweest, dat ze de kamer had verlaten toen de discussie nog niet op gang was gekomen.
Een paar seconden tikten voorbij. David fronste, scheen diep in gedachten. Hij kon niet om de logica heen, maar hij wilde de tweeling ook niet altijd hun zin geven. Ze kregen al vaak genoeg gelijk. Af en toe was het voor de manager vreselijk lastig dat de broers zo dominant waren, vooral als ze samen achter iets aangingen. Georg en Gustav lieten zich makkelijker leiden, ook al waren ook zij geen makke schapen. Bill en Tom waren leiderstypes en dat leverde nogal eens dit soort situaties op.
Uiteindelijk wendde hij zich tot zijn collega; Patrick zat nog steeds lui onderuitgezakt in de zetel en beantwoordde zijn blik met een schouderophalen. Het maakte hem allemaal niets uit, hij was niet verantwoordelijk voor het imago van de band. Als er iets misging hoefde hij de rommel niet op te ruimen.
Een diepe zucht ontsnapte aan Davids lippen, toen gaf hij zich gewonnen. ‘Oké, prima. Bel haar maar op en veel plezier.’ Bij het zien van de triomfantelijke blikken over en weer voegde hij er nog haastig iets aan toe: ‘Maar dat betekent niet dat jullie kunnen doen en laten wat jullie willen!’
‘Nee, David, dat snappen we zo ook wel.’ Bill klopte hem grijnzend op de arm. ‘We zijn echt geen kleine kinderen, wat je ook denkt.’
‘Klein misschien niet, maar wel verwend,’ bromde de manager. ‘En haal nu even je andere bandleden erbij, we moeten nog iets anders bespreken.’
En Imke, bedankt als altijd <3
~~
46.
De tijd vloog zo snel voorbij dat Chantals herinneringen steeds vager werden. Ze was geen persoon om altijd in het verleden te blijven hangen, maar nu kreeg ze er überhaupt de kans niet voor; denken aan iets anders dan het hier en nu bleek onmogelijk door alle nieuwe dingen die op haar geheugen werden geladen. Het was al halverwege oktober, twee songs lagen voleldig afgerond te wachten op gezelschap. Een stuk of twintig concepten, half uitgewerkte ideeën en flarden songtekst die Bill op de achterkant van een handvol kassabonnen had gekrabbeld, moesten nog verwerkt worden.
Hoe lang geleden het weekend met Hannah en Raquel was, kon Chantal onmogelijk zeggen, ze merkte alleen dat de tweeling steeds onrustiger werd. Gustav en Georg hadden dat ook door; die planden waarschijnlijk weer een verrassingsbezoek, maar vóór ze dat konden doorzetten gebeurde er iets anders.
Het was een typische dinsdagavond ergens in oktober, buiten sloeg de regen tegen de ruiten en binnen stond Gustav tot aan zijn ellebogen in een bak pizzadeeg dat hij aan het kneden was. Georg, Chantal en Tom zaten aan de keukentafel te praten; op het moment ging het over films die ze nog wilden zien. Chantal luisterde voornamelijk, terwijl de jongens heftig discussieerden over wanneer en waar ze naar de bioscoop zouden gaan. Ze vroeg zich net af of Tokio Hotel echt zomaar naar de film zou kunnen gaan, toen Georg het woord “afhuren” in de mond nam. Tom keek of dat de normaalste zaak ven de wereld was, maar Chantal stikte bijna in haar cola. Afhuren?
Terwijl de gitarist haar droogjes grijnzend op de rug klopte, ging de keukendeur open en Bill stapte over de drempel. Hij was nog in de studio geweest om “iets af te maken”, zoals hij vaagjes gemompeld had, en iedereen keek op in de verwachting dat hij zich lachend aan tafel zou laten zakken om een slok uit iemands glas te stelen.
In plaats daarvan bleef hij met zijn hand op de deurknop staan, starend naar het papier in zijn hand.
Tom haalde zijn hand van Chantals rug en nam zijn broer een tikkeltje verbaasd op. ‘Alles oké?’
‘Wat?’ Bill knipperde met zijn ogen en keek lichtelijk gedesoriënteerd naar het groepje voor zijn neus. Zelfs Gustav had zich nu omgedraaid, een verraste blik in zijn bruine ogen.
‘Alles oké?’ herhaalde Tom iets harder. Hij stond al op, maakte aanstalten om zijn broer van de drempel te plukken, toen Bill de deur achter zich dichttrok en een stapeltje post op de keukentafel gooide. Het andere papier hield hij nog steeds in zijn hand; de blikken gleden van de post naar Bills vingers, allemaal niet-begrijpend.
‘Dat zijn gewoon rekeningen en zo,’ murmelde de zanger, gebarend naar de tafel. ‘Ik zag de post liggen en ik dacht, laat ik het maar eens meenemen...’
Tom rolde met zijn ogen. ‘Ja, dat zien we zo ook, Sherlock. Wat heb je in je hand?’ Zijn stem ging van sarcastisch naar beginnend ongerust; Bill was zelden zo vaag en gedesoriënteerd als nu.
‘Oh, dit?’ De jongste tweelingbroer wapperde met het papier, starend naar het blad alsof hij niet kon geloven dat hij het in zijn handen hield.
‘Ja, dát!’ Georg begon nu ongeduldig te worden. Hij sprong overeind en wilde het papier uit Bills hand trekken, maar de zanger zette een stap terug. ‘Kom op, doe niet zo flauw!’ riep Georg geïrriteerd. ‘Wat is dat?’
‘Ehm...’ Bill schraapte zijn keel en keek nog eens op het blad. ‘Dit is een... uitnodiging.’ Zijn stem klonk steeds heser. ‘Voor... Nou, eigenlijk, laat ik het zo zeggen...’ Hij kuchte, beet even op zijn lip en gooide er vervolgens op topsnelheid uit: ‘We zijn genomineerd voor de WMA’s!’
Op zijn woorden volgde stilte. Bills vingers trilden zo hard dat het papier flapperde; zijn ogen stonden wijd open, zijn mond op een kier. Tom staarde hem aan met een uitdrukking van pure verbijstering op zijn gezicht. De bassist leek versteend midden in een grijp-naar-het-papier-actie, wat er niet erg charmant uitzag maar toch niemand opviel. Gustav, tot zijn ellebogen bedekt met meel, opende tot drie keer toe zijn mond om iets te zeggen, maar er kwam niets uit. En zelfs Chantal, ook al had ze in het openbaar nog niets bijgedragen aan de band, was te overdonderd om ook maar van haar stoel te kunnen vallen.
Toen boog Bill zich langs zijn medebandleden heen, legde de brief op tafel en zei met gesmoorde stem: ‘En we krijgen ook een optreden op de venue zelf. Het is in Monaco.’
Explosie. Georg schopte zijn stoel om en brulde: ‘No way!’, zo luid dat Chantal ineenkromp. Tom vloog verbluffend onstuimig zijn broertje om de hals en Gustav roffelde met zijn vuisten op het aanrecht om het nieuws kracht bij te zetten. Bill greep Toms handen en sleurde hem mee in een vreugdedans rond de tafel.
Even heerste er complete chaos in de keuken. De vier jongens schreeuwden als kippen zonder koppen door elkaar heen, sprongen op en neer (dat was vooral Bill) en grepen elkaar steeds even bij de arm, alsof ze zich ervan wilden vergewissen dat het wel echt gebeurde.
Chantal zat nog steeds aan tafel, als enige stil. Ze wist dat zij geen deel uit zou maken van de band in Monaco, van het optreden en het zenuwlijden bij de uitreiking, en even voelde ze zich weer een buitenstaander. Een naamloze fan die blij was voor haar lievelingsband, die op de site van de show haar stem uit zou brengen en verder nergens meer een rol in speelde. Natuurlijk was ze blij, héél blij, voor de jongens – maar het was niet haar nominatie, niet haar optreden, en daarmee ook niet haar grenzenloze euforie.
‘Monaco!’ riep Bill plotseling en trok zo alle aandacht naar zich toe. Dramatisch als altijd sloeg hij een hand tegen zijn voorhoofd: ‘Iemand, bel David! Zoek ons rooster! Wanneer is onze volgende vrije dag? Ik moet – moet – móét gaan shoppen!’
De volgende vrije dag was, tot Bills geluk, het weekend daarna. David en Peter, één van zijn collega’s, kwamen op woensdagochtend langs om over de show te praten en kregen eerst en woordenwaterval van Bill over zich heen, want “hij had niets om aan te trekken” en “ja, hij wist dat zijn kledingkast uitpuilde”, maar “dat had hij allemaal al eens gedragen”, en tenslotte, gepaard met een brede grijns en een wenkbrauwwiebel: ‘En het is een goed excuus om weer eens naar Parijs te gaan?’
Chantal verslikte zich, Tom schoot in de lach en David rolde met zijn ogen. ‘Je bent een verwend nest, wist je dat?’
Bill keek een tikkeltje zelfvoldaan. ‘Ja, dat weet ik. Maar Parijs is zo’n mooie stad...’ Hij lachte dromerig. ‘De stad van de liefde, nietwaar? Oh, ik neem Raquel mee.’
Opnieuw begon Chantal te hoesten. Dat was wel het laatste wat ze wilde horen, en daarbij moest ze nog wennen aan het gemak waarmee deze jongens geld uitgaven. Ze was zelf geen zuinig type en had nooit ergens gebrek aan gehad, maar ongestoord weekendjes Parijs plannen behoorde niet echt tot haar mogelijkheden. Bill besloot doodleuk dat hij met z’n tweeën wilde.
Gelukkig was het David het er ook niet mee eens, zij het om een iets andere reden. Hij fronste en keek Bill waarschuwend aan. ‘Heb je niet geluisterd naar wat ik die zondag zei?’
‘Geluisterd wel.’ Bill vatte de opmerking op als een uitdaging, kruiste zijn armen en staarde zijn manager recht aan.
‘Dan begrijp je ook waarom dat niet kan?’
‘Ik begrijp het wel.’
Gustav stond geluidloos op van de sofa en wandelde de kamer uit, op de voet gevolgd door Georg. Die zagen de storm natuurlijk al aankomen; Chantal ook, maar ze wilde te graag weten wie er als winnaar uit de strijd zou komen. Peter maakte het zich gemakkelijk in een zetel, liet David het woord doen, en de gitarist stond plotseling heel duidelijk schouder aan schouder met zijn kleine broertje.
Een tijdlang stonden ze stil tegenover elkaar. David fronsend, de tweeling bijna dreigend. Tenslotte was het de manager die als eerste zijn mond opendeed. ‘Ik vind het best als je naar Parijs wilt, Bill, maar het is gewoon niet mogelijk om je vriendin mee te nemen. Dat was de afspraak.’
‘Jouw afspraak.’ Vóór David daar antwoord op kon geven, liet Bill zijn armen zakken en zei op een iets redelijkere toon: ‘Ik vind het onzin om van Parijs zo’n drama te maken, David. Ze gaat sowieso mee naar Monaco, je kan hoog of laag springen, dat móet gewoon, en een awardshow is niet de juiste plek om kennis te maken met showbizz.’
‘En in Parijs valt zelfs Bill met z’n idiote kapsel niet op, met die mensenmassa,’ vulde Tom aan. Zijn broer gaf hem daarop een por, maar zijn ogen glinsterden, dankbaar voor de steun.
David keek hen om beurten sceptisch aan. Hij leek niet overtuigd genoeg om Bill zijn zin te geven, hoewel hij intussen wel doorhad dat de tweeling dit niet zomaar over hun kant zou laten gaan. Uiteindelijk schraapte hij zijn keel en zei: ‘En wat denkt Raquel ervan?’
‘Betekent die vraag dat je het opgeeft?’ Bill trok zijn wenkbrauwen op.
‘Nee, maar ik vind dat je sowieso eerst Raquel moet vragen of ze überhaupt wel kan,’ antwoordde de manager droogjes. ‘Anders heb je wel mooi plannen gesmeed en komt er alsnog niets van terecht.’
Bill maakte een wegwerpgebaar. ‘Dat komt wel goed. Het gaat hier nu om iets anders.’ Hij kneep zijn ogen tot spleetjes, zijn wenkbrauwen vormden nu een frons. ‘En jij zegt altijd dat ik niet van het onderwerp af mag dwalen als we een serieus gesprek voeren!’
Dat zorgde voor een diepe zucht bij David. Alles wat hij zei werd tegen hem gebruikt; je zou het niet zeggen, maar Bill had een irritant goed geheugen en kon op bepaalde momenten heel onverwacht uitspraken inzetten die de rest van de wereld allang verdrongen had.
‘Goed,’ gaf de manager toe, ‘dat heb ik inderdaad wel eens gezegd. Maar ik heb ook gezegd dat het beter is als Raquel en jij je koest houden en daar blijf ik bij.’
De zanger zuchtte diep. ‘Tom, help eens. David begrijpt het niet.’
‘Nee, Bill, jij begrijpt het niet! Nee is nee, dat is het altijd geweest en nu is het klaar.’ De manager draaide zich om en wilde de kamer verlaten, toen hij plotseling iets tegen zijn achterhoofd kreeg. Een borrelnootje. Toen hij zich omdraaide, kwam er nog één naar zijn hoofd gevlogen en hij kon nog maar net op tijd opzij stappen.
‘Ik ben nog niet klaar,’ zei Tom kalmpjes, wipte ondertussen een nootje in zijn mond. ‘Weet je nog dat we in Wenen waren, David? En dat je Bill en Chantal zonder problemen de stad in liet gaan? Parijs is groter en drukker dan Wenen, we zijn er al zo vaak geweest dat zelfs ìk de straten kan dromen en van hun shoppingtour in Wenen heeft geen één paparazzo iets gemerkt.’
Bills ogen lichtten op. In zijn frustratie had hij dat wapenfeit over het hoofd gezien, maar gelukkig kende Tom ook genoeg trucjes om David te krijgen waar ze hem hebben wilden. De manager keek opnieuw beurtelings langs hun gezichten. ‘En wat wil je daarmee zeggen?’
‘Als ze in Wenen al niet opvielen, zullen ze dat in Parijs al helemaal niet doen,’ vatte Tom rustig samen. ‘Het enige is dat Raquel Bills vriendin is en Chantal niet, maar dat zie je er aan de buitenkant niet aan af.’
Chantal, die nog altijd op de sofa zat, kromp lichtjes ineen bij die woorden. Nee, zij was niet Bills vriendin – maar dat betekende niet dat ze het niet geprobeerd had! Het deed pijn om het zo duidelijk te horen en ze wenste dat ze verstandig was geweest, dat ze de kamer had verlaten toen de discussie nog niet op gang was gekomen.
Een paar seconden tikten voorbij. David fronste, scheen diep in gedachten. Hij kon niet om de logica heen, maar hij wilde de tweeling ook niet altijd hun zin geven. Ze kregen al vaak genoeg gelijk. Af en toe was het voor de manager vreselijk lastig dat de broers zo dominant waren, vooral als ze samen achter iets aangingen. Georg en Gustav lieten zich makkelijker leiden, ook al waren ook zij geen makke schapen. Bill en Tom waren leiderstypes en dat leverde nogal eens dit soort situaties op.
Uiteindelijk wendde hij zich tot zijn collega; Patrick zat nog steeds lui onderuitgezakt in de zetel en beantwoordde zijn blik met een schouderophalen. Het maakte hem allemaal niets uit, hij was niet verantwoordelijk voor het imago van de band. Als er iets misging hoefde hij de rommel niet op te ruimen.
Een diepe zucht ontsnapte aan Davids lippen, toen gaf hij zich gewonnen. ‘Oké, prima. Bel haar maar op en veel plezier.’ Bij het zien van de triomfantelijke blikken over en weer voegde hij er nog haastig iets aan toe: ‘Maar dat betekent niet dat jullie kunnen doen en laten wat jullie willen!’
‘Nee, David, dat snappen we zo ook wel.’ Bill klopte hem grijnzend op de arm. ‘We zijn echt geen kleine kinderen, wat je ook denkt.’
‘Klein misschien niet, maar wel verwend,’ bromde de manager. ‘En haal nu even je andere bandleden erbij, we moeten nog iets anders bespreken.’
Wow. Ik ben echt sprakeloos, jij kan zooo ontzettend goed schrijven!
*sprakeloos*
Ik volg je verhaal al een tijdje, maar had nog geen tijd om te reageren.
Ik wist wie Tokio Hotel was enzo en meer niet, maar door jouw verhaal kan ik me helemaal voorstellen wat voor karakters de jongens hebben enzo!
Echt heel mooi beschreven, zeker verder gaan zo!
&& hoe ging je toetsweek?
Ik heb ook bijna toetsweeek.. 
*sprakeloos*
Ik volg je verhaal al een tijdje, maar had nog geen tijd om te reageren.
Ik wist wie Tokio Hotel was enzo en meer niet, maar door jouw verhaal kan ik me helemaal voorstellen wat voor karakters de jongens hebben enzo!
Echt heel mooi beschreven, zeker verder gaan zo!
&& hoe ging je toetsweek?
Ik heb ook bijna toetsweeek..
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
WMA's! Monaco! De droom van iedere artiest!
Wauw, dat is echt gaaf. <3 En natuurlijk ook helemaal geweldig dat Raquel mee mag!
Ik hou van Bills stress over zijn kledingcrisis. :') Dat kun jij zo heerlijk beschrijven, ik heb echt hardop zitten lachen hihi.
Geniaal ook hoe de tweeling zo mooi samen kan spannen. Ook al is het vaak gekibbel tussen hen, het is heel lief hoe ze samenwerken als een van hen daarmee in het voordeel is.
Door die laatste zin ben ik wel benieuwd geworden. Wat moet er nog meer besproken worden?!
Sorry voor de late reactie, maar het was een beetje druk. Hoe is je proefwerkweek gegaan?
Verder ben ik het geheel eens met de persoon boven mij
Wauw, dat is echt gaaf. <3 En natuurlijk ook helemaal geweldig dat Raquel mee mag!
Ik hou van Bills stress over zijn kledingcrisis. :') Dat kun jij zo heerlijk beschrijven, ik heb echt hardop zitten lachen hihi.
Geniaal ook hoe de tweeling zo mooi samen kan spannen. Ook al is het vaak gekibbel tussen hen, het is heel lief hoe ze samenwerken als een van hen daarmee in het voordeel is.
Door die laatste zin ben ik wel benieuwd geworden. Wat moet er nog meer besproken worden?!
Sorry voor de late reactie, maar het was een beetje druk. Hoe is je proefwerkweek gegaan?
Verder ben ik het geheel eens met de persoon boven mij
@ xILY: ey, een nieuwe lezer! Dankjewel, ik vind het leuk om te horen dat je het leest, ook al ken je de band niet (goed). :D
@ Imke: en jij natuurlijk ook bedankt! :D Wat er nog besproken moet worden, tja... Dat komt nog wel aan de orde, maar niet in dit stuk. *fluit onschuldig*
En mijn proefwerkweek was wel oké, een beetje wisselvallig, maar geen grote rampen. Dus dat komt goed.
Over dit stuk, het is een beetje een intermezzo en misschien niet zo heel belangrijk, maar ik wilde het toch schrijven. Dus... Veel plezier, hoop ik! :)
~~
47.
Raquel stond net wisselgeld uit te tellen voor een uitzonderlijk irritante groep tienermeisjes toen haar ringtone zachtjes uit de zak van haar schort opklonk. Ze bloosde en vloekte tegelijkertijd; normaal gesproken zette ze haar telefoon op stil, maar dat was ze vanmorgen in de haast waarschijnlijk vergeten. Vlug schoof ze het voorste meisje haar wisselgeld toe en wilde zich al verontschuldigen, toen ze één van de andere meisjes hoorde schamperen: ‘Kijk nou toch, een Tokio Hotel groupie! Ik zou dat geld niet aanraken als ik jou was, Nati, straks raak je nog besmet.’
Het voorste meisje veegde de munten omslachtig met een handschoen in haar portemonnee, zodat haar vriendinnen spottend lachten en Raquel inmiddels roodgloeiende wangen had. Een groupie nog wel – ze moesten eens weten. Het was dat ze een geheim moest blijven, anders had ze de meisjes heel graag verteld wat ze werkelijk van Tokio Hotel was. Eens zien of ze dan nog steeds zo giechelden. Oké, waarschijnlijk zou ze er de moed niet voor hebben, maar de gedachte gaf haar toch een ietsjes beter gevoel.
Op dat moment keek ze naar de naam op het display en haar maag maakte een spontane koprol. Er stond “Wasbeer” – Bill belde. Ze mocht zijn nummer niet onder zijn echte naam opslaan en “Wasbeer” was als eerste in haar opgekomen.
‘Sorry, ik moet echt even opnemen,’ zei ze vlug. De meisjes snoven spottend, maar Raquel draaide zich al om en drukte op het groene knopje. ‘Hé, met Raquel!’
Achter haar rug werd nog eens gegiecheld; ze wierp een half geïrriteerde, half gegeneerde blik over haar schouder en liep vervolgens vlug van de kassa weg. Bill ratelde in haar oor, zo snel dat ze hem zelfs niet had kunnen verstaan als ze niet werd afgeleid. Dat was maar goed ook, anders voelde hij zich misschien beledigd door haar gebrek aan reactie.
In het voorbijgaan gebaarde Raquel even naar Lisanne dat de kassa van het café onbemand was, toen glipte ze de personeelswc in en sloot de deur achter zich. ‘Oké, daar verstond ik dus geen woord van, sorry.’
Bill lachte alsof hij dat wel verwacht had. ‘Geen probleem, ik verstond zelf ook maar de helft.’
‘Dat is ook echt alleen mogelijk bij jou,’ zuchtte Raquel met een grijns. ‘Maar, vertel? Niet te lang, ik ben aan het werk.’
‘Oh, shit, sorry! Dat was ik vergeten!’ riep hij onmiddellijk. ‘Niet bij stilgestaan. Kom je nu in de problemen?’
Ze giechelde. ‘Als je eerst tien minuten sorry gaat zeggen wel, ja.’
‘In dat geval houd ik het kort,’ beloofde hij. ‘Heb je dit weekend vrij?’
‘Ik denk het wel... Hoezo?’
‘Nou, ik ga naar Parijs en per ongeluk-expres ligt hier ook een ticket met jouw naam erop.’
Stilte. Raquel stond even perplex om de nonchalante manier waarop hij dat zei, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Van zíjn wereld in elk geval. Toen ze over de verwarring om zijn toon heen was, drong de betekenis van de woorden tot haar door en opnieuw bleven de woorden in haar keel steken.
‘Ben je er nog?’ vroeg Bill in haar oor, half geamuseerd en half bezorgd. ‘Of staat er nu één of andere Hendrik met een fout overhemd tegen je te schreeuwen dat je pronto weer aan het werk moet?’
Raquel schoot onmiddellijk in de lach, perplex of niet. ‘Ja, ik ben er nog. Alleen lichtelijk overdonderd. Nodig je me nu serieus uit voor een weekend Parijs?’
‘Honderd procent serieus.’
‘Waarom?’
‘Oh, om heel veel redenen... Parijs is een fantastische stad, er zijn enorm veel leuke winkels, we hebben elkaar al weer té lang niet gezien, ik houd van je...’ Hij zei het achteloos, maar Raquel hoorde de glimlach in zijn stem en voelde haar hart een slag overslaan.
‘Ik ook van jou,’ fluisterde ze.
‘Dus mag ik je vrijdag komen halen?’
‘Als ik m’n moeder kan overtuigen...’ Raquels glimlach verdween. Ze kon zich niet voorstellen dat Elvira het met Bills plannen eens zou zijn; in principe kon haar moeder haar natuurlijk niet tegenhouden, ze was achttien jaar oud, maar zolang ze onder Elvira’s dak woonde kon het nog wel eens onplezierig worden als ze tegen haar moeder inging.
‘Ik stuur Tom wel op haar af als ze geen toestemming geeft,’ drong Bills stem weer door haar gedachten. ‘Hij kan mensen ervan overtuigen dat linialen rond zijn, ik meen het.’
Opnieuw slaagde hij erin om Raquel aan het lachen te maken en daar was ze hem dankbaar voor. De relatie met haar moeder was niet veel beter geworden, Elvira zat weer tot over haar oren in een rechtszaak en bracht het grootste deel van haar tijd door op kantoor, in gesprek met haar cliënt. Thuis at ze met de laptop voor haar neus en zelfs Jonathans standaard goede humeur had ondertussen een flinke deuk gekregen.
‘Ik praat wel eerst met haar,’verzekerde Raquel de zanger, zichzelf losscheurend uit haar gepieker. ‘En dan bel ik je vanavond weer, goed? Ik moet nu weer aan het werk.’
‘Ja, ik ook. Interview met de Popcorn.’ Ze hoorde hem lachen. ‘Succes, jij.’
‘Dat heb jij waarschijnlijk meer nodig dan ik,’ antwoordde ze plagerig.
‘Voor de Popcorn? Nee, niet echt.’ Nog een lach. ‘Tot vanavond, liefje. Ik houd van je.’
‘Ik ook van jou,’ beloofde ze; toen hingen ze tegelijkertijd op en gingen weer aan het werk.
Hoe Raquel uiteindelijk haar moeders toestemming wist te ontfutselen, was haar later nog steeds een raadsel. Het ene moment voerden ze een verhitte discussie over Bills seksualiteit, het volgende moment vroeg Jonathan schuchter of hij in het weekend naar Victor en Sofie mocht en het moment daarop belde Raquel naar Hamburg om te melden dat Elvira haar – weliswaar schoorvoetend – liet gaan.
‘Ik denk dat het idee om dit weekend een heel stil huis te hebben, haar nog het meest aansprak,’ murmelde Raquel door de telefoon. Ze hoorde aan Bills ademhaling dat hij iets wilde zeggen, maar ze gaf hem de kans niet, praatte er vlug overheen. ‘Gaan Tom en Hannah nog iets doen?’
‘Voor zover ik weet gaan ze naar Hannah’s ouders,’ antwoordde Bill iets zachter dan normaal. Hij respecteerde dat Raquel duidelijk niet over haar moeder wilde praten en dat sierde hem, ook al wisten ze allebei dat het een onderwerp was dat ze niet altijd konden blijven uitstellen. Bill was sowieso nieuwsgierig, neigde al naar bezorgd, en Raquel besefte dat het een deel van haar leven was dat ze niet voor hem verborgen kon houden, zeker niet nu ze officieel samen waren.
‘Naar Hannah’s ouders?’ echode ze. ‘Dat is... een hele stap.’
‘Ja, dat vindt Tom ook.’ Bill giechelde. ‘Ik zweer het, hij is zo nerveus. Ik hoef maar met mijn vingers te knippen en hij laat alles uit zijn handen vallen. Hij doet z’n best om het te verbergen, maar ik zie het toch.’
‘Jij speelt vals, als tweelingbroer is er geen kunst aan,’ plaagde Raquel, blij met de afleiding die dit gesprek haar bood. Ergens vroeg ze zich af of Bill ook nerveus was bij het vooruitzicht van háár moeder, die hij waarschijnlijk die vrijdagavond voor het eerst zou ontmoeten, maar ze kreeg de vraag niet over haar lippen. Ze weigerde om haar gedachten terug naar Elvira te sturen.’
Aan de andere kant van de lijn klonk er weer gegrinnik. ‘Hij is nu wel een leuk slachtoffer, je krijgt er interessante reacties uit.’
Voor Raquel daar antwoord op kon geven, hoorde ze plots Toms stem in haar oor: ‘Luister niet naar hem, hij kletst maar wat! Doet nooit wat anders, kletsen en zingen en slapen en verder niets.’
‘Eten, mag ik hopen?’ verifieerde Raquel lachend. Ze was niet in het minst verbaasd dat ze nu Tom aan de lijn had. Het kwam vaker voor als ze met Bill telefoneerde; de tweelingbroers waren vaker allebei in dezelfde ruimte dan gescheiden van elkaar en het maakte hen niets uit of één van beiden een gesprek aan het voeren was of niet – ze discussieerden probleemloos door elkaar heen. Nu Raquel eraan gewend was, begreep ze ook dat dit geen gebrek aan aandacht voor het oorspronkelijke gesprek betekende. Het hoorde gewoon bij hen, bij hun karakters en het tweeling-zijn dat een sterkere band tussen hen smeedde dan alleen die van DNA.
Aan het geratel dat door de luidspreker kwam hoorde Raquel dat de gsm weer van hand wisselde en even later was het opnieuw Bill die tegen haar sprak. ‘Hij overdrijft, zo veel praat ik nu ook weer niet!’
Op de achtergrond brulde Tom, duidelijk voor Raquels oren bestemd: ‘Eén vliegreis naar Parijs en je weet wat ik bedoel!’
‘Denk aan Hannah’s ouders, Tomi-Schatz! Pas maar op of ik vertel ze àllemaal dingen die ze niet willen weten!’ kaatste Bill terug. Raquel had intussen stilletjes de slappe lach, die nog eens extra brandstof kreeg toen Bill een kreet slaakte en op de achtergrond het rikketikgeluid van een nootjeskannonade weerklonk. Even later riep een derde stem – waarschijnlijk Georg – een gesmoorde “Kaulitz en Kaulitz, kap daar eens mee!” en bromde vervolgens, zo luid dat Raquel een sprongetje maakte: ‘En wie mag het weer opruimen, hm?’
‘Jij,’ zei Bill voorspelbaar. Zijn stem klonk zo dichtbij dat Raquel voor de tweede keer schrok, tot ze zich herinnerde dat Bill de telefoon vasthield. Vlug onderdrukte ze de nog steeds opborrelende lachkriebels en trok haar gezicht in de plooi, ook al kon hij haar natuurlijk niet zien.
Zoals ze al verwacht had praatte hij gewoon verder, alsof het hele intermezzo met zijn bandleden niet had plaatsgevonden. ‘Ons vliegtuig vertrekt om negen uur vanaf Berlin-Tegel, dus waarschijnlijk sta ik ergens tussen half acht en acht voor je deur. Goed?’
‘Ja, prima,’ antwoordde ze meteen. Wat haar betreft mocht hij ook best wat eerder komen, maar dat durfde ze niet te opperen. Hij had vrijdag waarschijnlijk een propvol programma en dan moest hij ook nog helemaal vanaf Hamburg naar Berlijn komen – dan kon zij wel tot half acht wachten.
~~
Overigens, Berlin-Tegel is het grootste vliegveld van Berlijn. :)
@ Imke: en jij natuurlijk ook bedankt! :D Wat er nog besproken moet worden, tja... Dat komt nog wel aan de orde, maar niet in dit stuk. *fluit onschuldig*
En mijn proefwerkweek was wel oké, een beetje wisselvallig, maar geen grote rampen. Dus dat komt goed.
Over dit stuk, het is een beetje een intermezzo en misschien niet zo heel belangrijk, maar ik wilde het toch schrijven. Dus... Veel plezier, hoop ik! :)
~~
47.
Raquel stond net wisselgeld uit te tellen voor een uitzonderlijk irritante groep tienermeisjes toen haar ringtone zachtjes uit de zak van haar schort opklonk. Ze bloosde en vloekte tegelijkertijd; normaal gesproken zette ze haar telefoon op stil, maar dat was ze vanmorgen in de haast waarschijnlijk vergeten. Vlug schoof ze het voorste meisje haar wisselgeld toe en wilde zich al verontschuldigen, toen ze één van de andere meisjes hoorde schamperen: ‘Kijk nou toch, een Tokio Hotel groupie! Ik zou dat geld niet aanraken als ik jou was, Nati, straks raak je nog besmet.’
Het voorste meisje veegde de munten omslachtig met een handschoen in haar portemonnee, zodat haar vriendinnen spottend lachten en Raquel inmiddels roodgloeiende wangen had. Een groupie nog wel – ze moesten eens weten. Het was dat ze een geheim moest blijven, anders had ze de meisjes heel graag verteld wat ze werkelijk van Tokio Hotel was. Eens zien of ze dan nog steeds zo giechelden. Oké, waarschijnlijk zou ze er de moed niet voor hebben, maar de gedachte gaf haar toch een ietsjes beter gevoel.
Op dat moment keek ze naar de naam op het display en haar maag maakte een spontane koprol. Er stond “Wasbeer” – Bill belde. Ze mocht zijn nummer niet onder zijn echte naam opslaan en “Wasbeer” was als eerste in haar opgekomen.
‘Sorry, ik moet echt even opnemen,’ zei ze vlug. De meisjes snoven spottend, maar Raquel draaide zich al om en drukte op het groene knopje. ‘Hé, met Raquel!’
Achter haar rug werd nog eens gegiecheld; ze wierp een half geïrriteerde, half gegeneerde blik over haar schouder en liep vervolgens vlug van de kassa weg. Bill ratelde in haar oor, zo snel dat ze hem zelfs niet had kunnen verstaan als ze niet werd afgeleid. Dat was maar goed ook, anders voelde hij zich misschien beledigd door haar gebrek aan reactie.
In het voorbijgaan gebaarde Raquel even naar Lisanne dat de kassa van het café onbemand was, toen glipte ze de personeelswc in en sloot de deur achter zich. ‘Oké, daar verstond ik dus geen woord van, sorry.’
Bill lachte alsof hij dat wel verwacht had. ‘Geen probleem, ik verstond zelf ook maar de helft.’
‘Dat is ook echt alleen mogelijk bij jou,’ zuchtte Raquel met een grijns. ‘Maar, vertel? Niet te lang, ik ben aan het werk.’
‘Oh, shit, sorry! Dat was ik vergeten!’ riep hij onmiddellijk. ‘Niet bij stilgestaan. Kom je nu in de problemen?’
Ze giechelde. ‘Als je eerst tien minuten sorry gaat zeggen wel, ja.’
‘In dat geval houd ik het kort,’ beloofde hij. ‘Heb je dit weekend vrij?’
‘Ik denk het wel... Hoezo?’
‘Nou, ik ga naar Parijs en per ongeluk-expres ligt hier ook een ticket met jouw naam erop.’
Stilte. Raquel stond even perplex om de nonchalante manier waarop hij dat zei, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Van zíjn wereld in elk geval. Toen ze over de verwarring om zijn toon heen was, drong de betekenis van de woorden tot haar door en opnieuw bleven de woorden in haar keel steken.
‘Ben je er nog?’ vroeg Bill in haar oor, half geamuseerd en half bezorgd. ‘Of staat er nu één of andere Hendrik met een fout overhemd tegen je te schreeuwen dat je pronto weer aan het werk moet?’
Raquel schoot onmiddellijk in de lach, perplex of niet. ‘Ja, ik ben er nog. Alleen lichtelijk overdonderd. Nodig je me nu serieus uit voor een weekend Parijs?’
‘Honderd procent serieus.’
‘Waarom?’
‘Oh, om heel veel redenen... Parijs is een fantastische stad, er zijn enorm veel leuke winkels, we hebben elkaar al weer té lang niet gezien, ik houd van je...’ Hij zei het achteloos, maar Raquel hoorde de glimlach in zijn stem en voelde haar hart een slag overslaan.
‘Ik ook van jou,’ fluisterde ze.
‘Dus mag ik je vrijdag komen halen?’
‘Als ik m’n moeder kan overtuigen...’ Raquels glimlach verdween. Ze kon zich niet voorstellen dat Elvira het met Bills plannen eens zou zijn; in principe kon haar moeder haar natuurlijk niet tegenhouden, ze was achttien jaar oud, maar zolang ze onder Elvira’s dak woonde kon het nog wel eens onplezierig worden als ze tegen haar moeder inging.
‘Ik stuur Tom wel op haar af als ze geen toestemming geeft,’ drong Bills stem weer door haar gedachten. ‘Hij kan mensen ervan overtuigen dat linialen rond zijn, ik meen het.’
Opnieuw slaagde hij erin om Raquel aan het lachen te maken en daar was ze hem dankbaar voor. De relatie met haar moeder was niet veel beter geworden, Elvira zat weer tot over haar oren in een rechtszaak en bracht het grootste deel van haar tijd door op kantoor, in gesprek met haar cliënt. Thuis at ze met de laptop voor haar neus en zelfs Jonathans standaard goede humeur had ondertussen een flinke deuk gekregen.
‘Ik praat wel eerst met haar,’verzekerde Raquel de zanger, zichzelf losscheurend uit haar gepieker. ‘En dan bel ik je vanavond weer, goed? Ik moet nu weer aan het werk.’
‘Ja, ik ook. Interview met de Popcorn.’ Ze hoorde hem lachen. ‘Succes, jij.’
‘Dat heb jij waarschijnlijk meer nodig dan ik,’ antwoordde ze plagerig.
‘Voor de Popcorn? Nee, niet echt.’ Nog een lach. ‘Tot vanavond, liefje. Ik houd van je.’
‘Ik ook van jou,’ beloofde ze; toen hingen ze tegelijkertijd op en gingen weer aan het werk.
Hoe Raquel uiteindelijk haar moeders toestemming wist te ontfutselen, was haar later nog steeds een raadsel. Het ene moment voerden ze een verhitte discussie over Bills seksualiteit, het volgende moment vroeg Jonathan schuchter of hij in het weekend naar Victor en Sofie mocht en het moment daarop belde Raquel naar Hamburg om te melden dat Elvira haar – weliswaar schoorvoetend – liet gaan.
‘Ik denk dat het idee om dit weekend een heel stil huis te hebben, haar nog het meest aansprak,’ murmelde Raquel door de telefoon. Ze hoorde aan Bills ademhaling dat hij iets wilde zeggen, maar ze gaf hem de kans niet, praatte er vlug overheen. ‘Gaan Tom en Hannah nog iets doen?’
‘Voor zover ik weet gaan ze naar Hannah’s ouders,’ antwoordde Bill iets zachter dan normaal. Hij respecteerde dat Raquel duidelijk niet over haar moeder wilde praten en dat sierde hem, ook al wisten ze allebei dat het een onderwerp was dat ze niet altijd konden blijven uitstellen. Bill was sowieso nieuwsgierig, neigde al naar bezorgd, en Raquel besefte dat het een deel van haar leven was dat ze niet voor hem verborgen kon houden, zeker niet nu ze officieel samen waren.
‘Naar Hannah’s ouders?’ echode ze. ‘Dat is... een hele stap.’
‘Ja, dat vindt Tom ook.’ Bill giechelde. ‘Ik zweer het, hij is zo nerveus. Ik hoef maar met mijn vingers te knippen en hij laat alles uit zijn handen vallen. Hij doet z’n best om het te verbergen, maar ik zie het toch.’
‘Jij speelt vals, als tweelingbroer is er geen kunst aan,’ plaagde Raquel, blij met de afleiding die dit gesprek haar bood. Ergens vroeg ze zich af of Bill ook nerveus was bij het vooruitzicht van háár moeder, die hij waarschijnlijk die vrijdagavond voor het eerst zou ontmoeten, maar ze kreeg de vraag niet over haar lippen. Ze weigerde om haar gedachten terug naar Elvira te sturen.’
Aan de andere kant van de lijn klonk er weer gegrinnik. ‘Hij is nu wel een leuk slachtoffer, je krijgt er interessante reacties uit.’
Voor Raquel daar antwoord op kon geven, hoorde ze plots Toms stem in haar oor: ‘Luister niet naar hem, hij kletst maar wat! Doet nooit wat anders, kletsen en zingen en slapen en verder niets.’
‘Eten, mag ik hopen?’ verifieerde Raquel lachend. Ze was niet in het minst verbaasd dat ze nu Tom aan de lijn had. Het kwam vaker voor als ze met Bill telefoneerde; de tweelingbroers waren vaker allebei in dezelfde ruimte dan gescheiden van elkaar en het maakte hen niets uit of één van beiden een gesprek aan het voeren was of niet – ze discussieerden probleemloos door elkaar heen. Nu Raquel eraan gewend was, begreep ze ook dat dit geen gebrek aan aandacht voor het oorspronkelijke gesprek betekende. Het hoorde gewoon bij hen, bij hun karakters en het tweeling-zijn dat een sterkere band tussen hen smeedde dan alleen die van DNA.
Aan het geratel dat door de luidspreker kwam hoorde Raquel dat de gsm weer van hand wisselde en even later was het opnieuw Bill die tegen haar sprak. ‘Hij overdrijft, zo veel praat ik nu ook weer niet!’
Op de achtergrond brulde Tom, duidelijk voor Raquels oren bestemd: ‘Eén vliegreis naar Parijs en je weet wat ik bedoel!’
‘Denk aan Hannah’s ouders, Tomi-Schatz! Pas maar op of ik vertel ze àllemaal dingen die ze niet willen weten!’ kaatste Bill terug. Raquel had intussen stilletjes de slappe lach, die nog eens extra brandstof kreeg toen Bill een kreet slaakte en op de achtergrond het rikketikgeluid van een nootjeskannonade weerklonk. Even later riep een derde stem – waarschijnlijk Georg – een gesmoorde “Kaulitz en Kaulitz, kap daar eens mee!” en bromde vervolgens, zo luid dat Raquel een sprongetje maakte: ‘En wie mag het weer opruimen, hm?’
‘Jij,’ zei Bill voorspelbaar. Zijn stem klonk zo dichtbij dat Raquel voor de tweede keer schrok, tot ze zich herinnerde dat Bill de telefoon vasthield. Vlug onderdrukte ze de nog steeds opborrelende lachkriebels en trok haar gezicht in de plooi, ook al kon hij haar natuurlijk niet zien.
Zoals ze al verwacht had praatte hij gewoon verder, alsof het hele intermezzo met zijn bandleden niet had plaatsgevonden. ‘Ons vliegtuig vertrekt om negen uur vanaf Berlin-Tegel, dus waarschijnlijk sta ik ergens tussen half acht en acht voor je deur. Goed?’
‘Ja, prima,’ antwoordde ze meteen. Wat haar betreft mocht hij ook best wat eerder komen, maar dat durfde ze niet te opperen. Hij had vrijdag waarschijnlijk een propvol programma en dan moest hij ook nog helemaal vanaf Hamburg naar Berlijn komen – dan kon zij wel tot half acht wachten.
~~
Overigens, Berlin-Tegel is het grootste vliegveld van Berlijn. :)
Laatst gewijzigd door Melian op 26 feb 2011 21:32, 1 keer totaal gewijzigd.
De tweeling is zoooo leuk! *smelt*
Verder natuurlijk weer heel mooi geschreven; even naar Parijs toe joh
Ohja, het kan zijn dat ik een hele tijd niet reageer, maar dan lees ik je verhaal wel alleen heb ik geen tijd om te reageren (:
Ga zo dooor!
Verder natuurlijk weer heel mooi geschreven; even naar Parijs toe joh
Ohja, het kan zijn dat ik een hele tijd niet reageer, maar dan lees ik je verhaal wel alleen heb ik geen tijd om te reageren (:
Ga zo dooor!
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
hoi
ik ben misschien geen fan van tokio hotel maar door jou verhaal ga ik toch is naar de liedjes luisteren
Ik vind dat je echt supermooi kunt schrijven en ook dat je ermee moet verder gaan
x
ik ben misschien geen fan van tokio hotel maar door jou verhaal ga ik toch is naar de liedjes luisteren
Ik vind dat je echt supermooi kunt schrijven en ook dat je ermee moet verder gaan
x
dream as if you'll live forever, live today as if you'll die tomorrow <3
Wauw. Dit vond ik écht een erg mooie zin, want hierin vat je eigenlijk precies samen wat voor een speciale band Tom en Bill hebben.Melian schreef:Nu Raquel eraan gewend was, begreep ze ook dat dit geen gebrek aan aandacht voor het oorspronkelijke gesprek betekende. Het hoorde gewoon bij hen, bij hun karakters en het tweeling-zijn dat een sterkere band tussen hen smeedde dan alleen die van DNA.
En het maakt niet uit dat het geen belangrijk stukje zou zijn, want je hebt ook rustpauzes nodig in je verhaal en ik vind het zo fijn om te lezen hoe lief Bill en Raquel voor elkaar zijn. En stiekem word ik ook een beetje zenuwachtig door Tom, maar ook door Bill en Raquel, omdat hij Elvira vrijdag gaat ontmoeten!
Ik zat trouwens laatst weer te denken aan die twee stukjes die je toentertijd heb gepost en op wat voor manier je die er in gaat verwerken. Ik weet niet meer precies hoe die in elkaar zitten en dat wil ik ook niet weten, want het is leuker als het een verrassing blijft. Maar ik ben er benieuwd naar
Sorry voor de late reactie, maar heb iets te hard gefeest dit weekend en ben dus al twee dagen ziek xD Hahaha *fail*. Keep up the good work, je bent geweldig! <3
Drie reacties! :o Oh, wauw, bedankt allemaal. *deelt koekjes uit*
@Imke: ik ben blij dat die zin zo overgekomen is, dat was ook een beetje de bedoeling. ^^ En, beterschap! ö
En hier is dan het eerste stuk van hoofdstuk 48...
~~
48.
Op vrijdag was de tijd net stroop. Langzaam, kleverig, zoet en onvermurwbaar. Raquel ging braaf naar haar werk, glimlachte naar de klanten, maakte grapjes met Lisanne, maar eigenlijk plakten haar ogen constant aan de wijzer van de klok. Door pure wilskracht probeerde Raquel hen sneller te doen bewegen; het lukte haar natuurlijk niet, de tijd leek juist extra sloom voorbij te gaan, speciaal om haar te pesten.
Om zes uur eindigde Raquels werkdag. Zodra haar baas kwam melden dat ze mocht gaan, fleurde haar gezicht op en ze zat al op de fiets voor iemand boe of bah kon zeggen. Fietsen in Berlijn was sowieso redelijk onpraktisch, maar in Raquels huidige toestand werd het helemaal een heksentoer. Niet dat ze iets van de toeterende auto’s meekreeg, natuurlijk. Haar gedachten snelden al vooruit en wachtten haar bij de huisdeur op.
Binnen zat Jonathan voor de televisie en vanuit de keuken dreef de geur van pompoen, wat betekende dat Elvira haar beroemde pompoensoep aan het bereiden was. Verrast stak Raquel haar hoofd om de keukendeur en vond haar moeder inderdaad achter het fornuis. Elvira versnipperde net een ring ui boven de pan; ze keek niet om toen haar dochter verscheen, maar vroeg met haar blik in de oranje substantie gericht: ‘Hij eet toch niet mee?’
Het aangenaam verraste gevoel verdween als sneeuw voor de zon. Raquel trok een gezicht en zei licht gepikeerd: ‘Nee, hij komt me alleen ophalen. En hij heeft een naam, oké? Je hoeft hem niet aardig te vinden, maar ik zou het fijn vinden als je in elk geval accepteert dat we samen zijn.’
Dat was de eerste keer dat Raquel haar moeder rechtstreeks op dat thema aansprak en ze waren er allebei even stil van. Toen antwoordde Elvira bijna onverschillig: ‘We zullen wel zien wat er gebeurt als hij er is.’
Meer kon Raquel uit haar moeders mond niet verwachten. Ze knikte stijfjes en liep de woonkamer in, waar ze zich naast haar broertje op de sofa liet vallen. Hij kroop gezellig tegen haar aan; Raquel legde wel een arm om hem heen, maar haar gedachten waren niet erg op haar omgeving gericht. Ze hoopte dat Elvira zich niet al te vijandig zou opstellen – en ze vroeg zich af hoe Bill zich zou gedragen. Ze had zo het idee dat hij niet bepaald een hoge dunk had van Elvira. Natuurlijk had hij daar een punt, maar… Elvira was niet altijd zo geweest! En ze is hoe dan ook mijn moeder, dacht Raquel en beet bezorgd op haar onderlip.
Ondanks de gespannen sfeer smaakte de pompoensoep voortreffelijk. Jonathan kwebbelde er lustig op los en Elvira had zelfs haar laptop niet binnen handbereik. Voor een paar momenten waren ze bijna een normaal gezin; alleen jammer dat Raquel er niet van kon genieten, inmiddels knaagden de zenuwen ijverig aan haar binnenste.
Ze hadden net gezamenlijk de tafel afgeruimd en Raquel had haar weekendtas voor Parijs naar beneden gesleept, toen Jonathan plots zijn neus tegen het raam duwde en vroeg: ‘Wat voor auto heeft Bill?’
‘Een BMW Cabrio en een witte Audi,’ antwoordde Raquel automatisch. De sceptische blik van haar moeder ving ze wel op, maar negeerde ze. ‘Hoezo?’
‘Er stopt een grote witte auto voor ons huis,’ wees haar broertje, met wijd open ogen van bewondering. Raquel versteende, zoog scherp haar adem in en bleef even aan de grond genageld staan. Hij was hier!
Het volgende moment spurtte ze naar de deur.
Bill stond net op de stoep toen Raquel uit het huis kwam vliegen. Hij lachte haar stralend toe van onder zijn pony; zijn haar stond voor de verandering niet recht overeind, maar hing losjes omlaag en hij had de voorste plukken voor zijn gezicht gekamd. Zo zag hij er op de één of andere manier ouder uit, minder extravagant, en Raquel besefte onmiddellijk dat hij dat vanwege haar moeder gedaan had. Misschien zou het helpen als Elvira niet eerst een hartaanval kreeg.
Ze bereikten elkaar bij het tuinhek; Bill boog zich over het poortje en drukte een zachte begroetingskus op haar lippen. Voor Raquel daar meer uit kon maken, trok hij zich alweer terug en knipoogde als verklaring: ‘Je moeder staat voor het raam.’
‘Oh.’ Raquel kon niet verhinderen dat ze een beetje teleurgesteld klonk. Toen maakte ze het poortje open en deed een stap naar achteren, zodat Bill de kleine voortuin binnen kon stappen. Ze zag hoe hij het huis nieuwsgierig in zich opnam en probeerde zich voor te stellen hoe het eruitzag door zijn ogen. Voor haar was het gewoon het huis waar ze in was opgegroeid, waarschijnlijk zou ze het niet eens goed kunnen beschrijven als ze zou moeten.
Nu keek ze met Bill mee en zag de donkere bakstenen gevel, de crèmewitte kozijnen, de brede ramen op de eerste verdieping en de smalle ramen in het schuine, donkerbruine dak. Het huis leek bijna vooroorlogs oud; Raquel had geen idee wanneer het gebouwd was, maar door de donkere kleuren oogde het zo. Op zich was het geen lelijk huis om in te wonen, wat Raquel om één of andere reden kalmeerde.
Bill draaide zich glimlachend naar haar om. ‘Kom je? Of blijf je hier staan dromen?’ Hij leek volledig ontspannen, volledig op zijn gemak, maar Raquel kende hem goed genoeg om te weten dat het grotendeels gespeeld was. Doen alsof niets hem van zijn apropos kon brengen was iets dat hij na vijf jaar in de muziekbusiness heel goed onder de knie had.
Raquel dwong zichzelf ook tot een lachje, haalde diep adem en knikte. Toen ging ze hem voor naar binnen, waar Elvira al op hen wachtte.
@Imke: ik ben blij dat die zin zo overgekomen is, dat was ook een beetje de bedoeling. ^^ En, beterschap! ö
En hier is dan het eerste stuk van hoofdstuk 48...
~~
48.
Op vrijdag was de tijd net stroop. Langzaam, kleverig, zoet en onvermurwbaar. Raquel ging braaf naar haar werk, glimlachte naar de klanten, maakte grapjes met Lisanne, maar eigenlijk plakten haar ogen constant aan de wijzer van de klok. Door pure wilskracht probeerde Raquel hen sneller te doen bewegen; het lukte haar natuurlijk niet, de tijd leek juist extra sloom voorbij te gaan, speciaal om haar te pesten.
Om zes uur eindigde Raquels werkdag. Zodra haar baas kwam melden dat ze mocht gaan, fleurde haar gezicht op en ze zat al op de fiets voor iemand boe of bah kon zeggen. Fietsen in Berlijn was sowieso redelijk onpraktisch, maar in Raquels huidige toestand werd het helemaal een heksentoer. Niet dat ze iets van de toeterende auto’s meekreeg, natuurlijk. Haar gedachten snelden al vooruit en wachtten haar bij de huisdeur op.
Binnen zat Jonathan voor de televisie en vanuit de keuken dreef de geur van pompoen, wat betekende dat Elvira haar beroemde pompoensoep aan het bereiden was. Verrast stak Raquel haar hoofd om de keukendeur en vond haar moeder inderdaad achter het fornuis. Elvira versnipperde net een ring ui boven de pan; ze keek niet om toen haar dochter verscheen, maar vroeg met haar blik in de oranje substantie gericht: ‘Hij eet toch niet mee?’
Het aangenaam verraste gevoel verdween als sneeuw voor de zon. Raquel trok een gezicht en zei licht gepikeerd: ‘Nee, hij komt me alleen ophalen. En hij heeft een naam, oké? Je hoeft hem niet aardig te vinden, maar ik zou het fijn vinden als je in elk geval accepteert dat we samen zijn.’
Dat was de eerste keer dat Raquel haar moeder rechtstreeks op dat thema aansprak en ze waren er allebei even stil van. Toen antwoordde Elvira bijna onverschillig: ‘We zullen wel zien wat er gebeurt als hij er is.’
Meer kon Raquel uit haar moeders mond niet verwachten. Ze knikte stijfjes en liep de woonkamer in, waar ze zich naast haar broertje op de sofa liet vallen. Hij kroop gezellig tegen haar aan; Raquel legde wel een arm om hem heen, maar haar gedachten waren niet erg op haar omgeving gericht. Ze hoopte dat Elvira zich niet al te vijandig zou opstellen – en ze vroeg zich af hoe Bill zich zou gedragen. Ze had zo het idee dat hij niet bepaald een hoge dunk had van Elvira. Natuurlijk had hij daar een punt, maar… Elvira was niet altijd zo geweest! En ze is hoe dan ook mijn moeder, dacht Raquel en beet bezorgd op haar onderlip.
Ondanks de gespannen sfeer smaakte de pompoensoep voortreffelijk. Jonathan kwebbelde er lustig op los en Elvira had zelfs haar laptop niet binnen handbereik. Voor een paar momenten waren ze bijna een normaal gezin; alleen jammer dat Raquel er niet van kon genieten, inmiddels knaagden de zenuwen ijverig aan haar binnenste.
Ze hadden net gezamenlijk de tafel afgeruimd en Raquel had haar weekendtas voor Parijs naar beneden gesleept, toen Jonathan plots zijn neus tegen het raam duwde en vroeg: ‘Wat voor auto heeft Bill?’
‘Een BMW Cabrio en een witte Audi,’ antwoordde Raquel automatisch. De sceptische blik van haar moeder ving ze wel op, maar negeerde ze. ‘Hoezo?’
‘Er stopt een grote witte auto voor ons huis,’ wees haar broertje, met wijd open ogen van bewondering. Raquel versteende, zoog scherp haar adem in en bleef even aan de grond genageld staan. Hij was hier!
Het volgende moment spurtte ze naar de deur.
Bill stond net op de stoep toen Raquel uit het huis kwam vliegen. Hij lachte haar stralend toe van onder zijn pony; zijn haar stond voor de verandering niet recht overeind, maar hing losjes omlaag en hij had de voorste plukken voor zijn gezicht gekamd. Zo zag hij er op de één of andere manier ouder uit, minder extravagant, en Raquel besefte onmiddellijk dat hij dat vanwege haar moeder gedaan had. Misschien zou het helpen als Elvira niet eerst een hartaanval kreeg.
Ze bereikten elkaar bij het tuinhek; Bill boog zich over het poortje en drukte een zachte begroetingskus op haar lippen. Voor Raquel daar meer uit kon maken, trok hij zich alweer terug en knipoogde als verklaring: ‘Je moeder staat voor het raam.’
‘Oh.’ Raquel kon niet verhinderen dat ze een beetje teleurgesteld klonk. Toen maakte ze het poortje open en deed een stap naar achteren, zodat Bill de kleine voortuin binnen kon stappen. Ze zag hoe hij het huis nieuwsgierig in zich opnam en probeerde zich voor te stellen hoe het eruitzag door zijn ogen. Voor haar was het gewoon het huis waar ze in was opgegroeid, waarschijnlijk zou ze het niet eens goed kunnen beschrijven als ze zou moeten.
Nu keek ze met Bill mee en zag de donkere bakstenen gevel, de crèmewitte kozijnen, de brede ramen op de eerste verdieping en de smalle ramen in het schuine, donkerbruine dak. Het huis leek bijna vooroorlogs oud; Raquel had geen idee wanneer het gebouwd was, maar door de donkere kleuren oogde het zo. Op zich was het geen lelijk huis om in te wonen, wat Raquel om één of andere reden kalmeerde.
Bill draaide zich glimlachend naar haar om. ‘Kom je? Of blijf je hier staan dromen?’ Hij leek volledig ontspannen, volledig op zijn gemak, maar Raquel kende hem goed genoeg om te weten dat het grotendeels gespeeld was. Doen alsof niets hem van zijn apropos kon brengen was iets dat hij na vijf jaar in de muziekbusiness heel goed onder de knie had.
Raquel dwong zichzelf ook tot een lachje, haalde diep adem en knikte. Toen ging ze hem voor naar binnen, waar Elvira al op hen wachtte.
Laatst gewijzigd door Melian op 13 feb 2011 20:23, 1 keer totaal gewijzigd.
-
Carpe Diem
- Vulpen
- Berichten: 349
- Lid geworden op: 22 dec 2008 18:54
... Wat kan jij geweldig schrijven zeg!
Ik heb trouwens eerder op je verhaal gereageerd, maar dan onder een andere naam (door omstandigheden heb ik mijn naam veranderd) en echt,
Jaloersheid heerst hier gewoon! Haha x]
Alle woorden en zinnen horen gewoon te staan hoe ze nu staan en dat zie ik niet vaak
Dit is echt een applausje waard ==>>
Ik weet nog dat ik begonnen ben met TH luisteren doordat ik een fanfictie had gelezen over hen ongeveer 2,5 jaar geleden. Luister het nu niet zo vaak meer, maar ik houd nog steeds van fanfictie over TH.
En door dit verhaal weet ik weer elke keer waarom
Bill en Tom -de hele band gewoon- zet je zo geweldig neer. Echt precies hoe ik denk dat ze in het echt zijn! Dat geeft het nog net iets extra's^^
Ik heb trouwens eerder op je verhaal gereageerd, maar dan onder een andere naam (door omstandigheden heb ik mijn naam veranderd) en echt,
Jaloersheid heerst hier gewoon! Haha x]
Alle woorden en zinnen horen gewoon te staan hoe ze nu staan en dat zie ik niet vaak
Dit is echt een applausje waard ==>>
Ik weet nog dat ik begonnen ben met TH luisteren doordat ik een fanfictie had gelezen over hen ongeveer 2,5 jaar geleden. Luister het nu niet zo vaak meer, maar ik houd nog steeds van fanfictie over TH.
En door dit verhaal weet ik weer elke keer waarom
Bill en Tom -de hele band gewoon- zet je zo geweldig neer. Echt precies hoe ik denk dat ze in het echt zijn! Dat geeft het nog net iets extra's^^
The Mad Hatter:
"Have I gone mad?"
Alice:
"I'm afraid so, you're entirely bonkers.
But I'll tell you a secret. All the best people are."
"Have I gone mad?"
Alice:
"I'm afraid so, you're entirely bonkers.
But I'll tell you a secret. All the best people are."
Ieeeh, ik word er zelf helemaal zenuwachtig van!
Ik werd er al zenuwachtig van toen ik mijn (ex-)vriendje aan mijn ouders voor ging stellen, dus laat staan als je een beroemdheid mee naar huis neemt. Hahaha. Ik ben zo benieuwd naar Elvira's reactie...
Ben ik even blij dat mijn moeder het aanmoedigt om achter bandleden aan te gaan HAHA :P
Ik vind Jonathan zo lief trouwens. Hopelijk komt hij nog vaker naar voren, want hij is een schatje. <3
Ik vind het weer eens geweldig en wederom sorry voor de late reactie, maar ik had het druk met concerten bezoeken xD Kan niet wachten op meer, zoals altijd! :D
Ik werd er al zenuwachtig van toen ik mijn (ex-)vriendje aan mijn ouders voor ging stellen, dus laat staan als je een beroemdheid mee naar huis neemt. Hahaha. Ik ben zo benieuwd naar Elvira's reactie...
Ben ik even blij dat mijn moeder het aanmoedigt om achter bandleden aan te gaan HAHA :P
Ik vind Jonathan zo lief trouwens. Hopelijk komt hij nog vaker naar voren, want hij is een schatje. <3
Geniaal! xDMelian schreef:Ze bereikten elkaar bij het tuinhek; Bill boog zich over het poortje en drukte een zachte begroetingskus op haar lippen. Voor Raquel daar meer uit kon maken, trok hij zich alweer terug en knipoogde als verklaring: ‘Je moeder staat voor het raam.’
Ik vind het weer eens geweldig en wederom sorry voor de late reactie, maar ik had het druk met concerten bezoeken xD Kan niet wachten op meer, zoals altijd! :D
@Carpe Diem: hey, welkom terug dan! :D Hehe, je maakte me aan het blozen, echt heel erg bedankt.
@Imke: oeh, welk(e) concert(en) heb je bezocht? ^^ And thanks to you too, of course <3
Dit is misschien niet het vervolg wat jullie verwachtten, maar ik knijp 'm zelf ook een beetje voor Elvira/Bill, dus ik moest even uit die verhaallijn stappen. Dat wordt dan het volgende hoofdstuk, promise. xD
~~
Drummend op het stuur van zijn auto reed Tom door de poelen straatlantaarnlicht. Voor hem glinsterden de lampen van Bills Audi; nu ze de snelweg hadden verlaten, konden ze niet langer naast elkaar rijden. Na het vergelijken van de routebeschrijvingen was duidelijk geworden dat Bill een eerdere afslag moest hebben, dus reed hij voorop (en was daar heel tevreden mee).
Toms iPhone trilde in de handsfree-standaard. Het schermpje lichtte op, de vier letters van zijn broertjes naam sprongen in beeld. Tom tikte tegen het toestelletje om op te nemen en onmiddellijk vulde Bills opgewekte stem de cabine: ‘Bij de volgende moet ik eraf, niet schrikken en niet botsen graag!’
‘Bedankt voor de waarschuwing,’ zei Tom droog. ‘Nog iets wat ik moet weten?’
‘Ja, ik duim voor je.’ Bills lach klonk alsof hij naast zijn broer zat. ‘En gedraag je, doe niets wat ik niet zou doen. Of eigenlijk, doe niets wat ik wél zou doen.’
‘Zoals kussens in iemands gezicht gooien, terwijl ik te gast ben bij mensen die ik nog nooit eerder gezien heb?’
‘Bijvoorbeeld.’ Ze lachten allebei even, toen voegde Bill er iets serieuzer aan toe: ‘Blijf ademhalen, oké? Geloof mij maar, ze gaan je geweldig vinden en alles komt goed en over tien jaar krijgen jij en Hannah jullie derde kind. En als ze je niet geweldig vinden hebben ze slechte smaak en kunnen ze het dak op. Goed?’
Tom schoot in de lach en remde hoofdschuddend af toen Bill zijn richtingaanwijzer aanknipte. ‘Dank je, dat helpt echt.’
‘Je kent me toch, ik sta altijd voor je klaar.’ Bill zei het lachend, maar ze wisten allebei dat hij het meende. Zonder poespas, zonder vooroordelen, zonder kleine lettertjes. En dat kalmeerde Tom heel wat meer dan alle andere goedbedoelde woorden die iemand had kunnen verzinnen.
‘Succes met Raquel,’ was het enige dat hij antwoordde, wetende dat Bill zijn gedachten kon horen in zijn stem. Hij kreeg een lachje terug en vervolgens de bieptoon, zodat hij de iPhone weer in de slaapstand tikte.
Het navigatiesysteem vertelde hem dat hij binnenkort rechtsaf moest; Tom begon weer op zijn stuur te trommelen, floot zachtjes door zijn tanden. Nog tien straten en dan stond hij voor Hannah’s huis.
Het was een vreemd idee, ook voor hem. Hij had het imago van een rokkenjager en, toegegeven, dat was hij ook wel; geen van zijn voorgaande relaties was ooit tot dit punt gekomen. Feitelijk duurden de meeste van zijn relaties niet langer dan een dag of tien – maar hij had tot nu toe ook nog nooit zulke serieuze gevoelens voor een meisje gehad.
Tom was allesbehalve een romanticus, maar de gedachte aan Hannah deed zijn gezicht toch oplichten als de kerstversiering in de supermarkt. Wie hem ooit wijsgemaakt zou hebben dat hij verliefd op haar zou worden, die zou hij vroeger uitgelachen hebben. Ze was niet waar hij het “normaal gesproken” mee aanlegde: te schuchter, te weinig zelfbewust, waarschijnlijk ook te intelligent. En toch waren daar de gevoelens, toch waren daar die vier woordjes die hij nog niet eerder tegen een meisje had gezegd. Misschien juist wel omdat ze zo hemelsbreed verschilde van de one-night-standmeisjes. Ze was niet uit op geld of status, ze was niet oppervlakking, niet verwend, niet gemeen. Ze was gewoon zichzelf, gewoon Hannah, en juist dat maakte haar speciaal.
De straten sukkelden steeds langzamer aan hem voorbij; Tom reed inmiddels stapvoets. De afslag naar rechts kwam eraan, hij draaide de hoek om en wierp een blik op de dashboardklok. Kwart over zeven. Hij werd om half acht verwacht, dus hij was alvast niet te laat. Een zorg minder. Nu hoefde hij zich alleen nog maar nerveus te maken over zijn uiterlijk en gedrag en woordkeuze en...
Zijn iPhone bliepte weer. Dit keer een sms’je, natuurlijk van Bill. Houd op, je maakt jezelf gek. Het wordt geweldig, echt waar. Tom klikte de sms hoofdschuddend weg, hoewel hij een grijns niet kon onderdrukken. Bills eeuwige optimisme...
Zeven minuten later parkeerde Tom naast een Volkswagen Golf in een felle fuchsiakleur en een grote grijze Kia. Naast de donkerblauwe Cadillac van de gitarist zag zelfs die laatste auto er nog uit als het boodschappenwagentje van een vijfenzestigplusser. Misschien moest hij Hannah vragen of hij ergens anders kon parkeren, op deze manier stond zijn auto het hele weekend hier te pronken.
Oké. Dit was dan het moment. Tom blies zo beheerst mogelijk uit, plukte zijn iPhone uit de houder en blies nog eens uit. Kalmte was het sleutelwoord. Kalmte. Kalmte.
Hij stapte naar buiten en werd prompt onder de voet gelopen: Hannah pinde hem tegen het autoportier en kuste hem vol op de mond. Voor de innerlijke kalmte was dat misschien niet het beste, maar in elk geval fleurde het zijn humeur op.
Zodra ze weer een stapje terug deed, viel Toms oog op het verlichte woonkamerraam. Natúúrlijk stonden haar ouders daar te kijken – hoe kon het ook anders. Dat was een goede eerste indruk, maar niet heus. De zenuwen begonnen weer te borrelen, alsof hij op het punt stond een enorm podium te betreden, en hij veegde zijn handen af aan zijn veel te grote vest.
‘Oké, klaar. Let’s go.’
Hannah trok hem enthousiast mee over de stoep. Ze woonde in een heel normaal rijtjeshuis, met twee treetjes naar de voordeur en hoge ramen in de gevel. In de helder verlichte gang hing een rij jassen netjes aan een paar haakjes, schoenen op een rek eronder en op de treden van de trap stond een pak wc-papier. Vreemd genoeg was het dat laatste wat Tom weer licht deed ontspannen; het herinnerde hem aan het huis in Loitsche waar Bill en hij waren opgegroeid, aan zijn verstrooide moeder en alle rondslingerende schilderspullen. Als je in de gang niet over schoenen struikelde, dan meestal over penselen of doeken die zijn moeder nog niet had opgeruimd.
Op dat moment trok Hannah de deur naar de woonkamer open en wierp hem over haar schouder een verwachtingsvolle blik toe. ‘Kom je?’
‘Jep.’ Tom trok zijn coole gezicht, veegde zijn handen nog eens af en volgde zijn vriendin toen naar binnen.
Het eerste wat hem opviel was de normaalheid van de kamer. Gewoon een sofa met een televisie ervoor, een roze zitzak in de hoek, twee luie stoelen, wat planten, een kleed op de vloer en een kast tegen de wand. Er hingen een paar schilderijtjes, vakantiefoto’s op een lager kastje, in de hoek de deur naar waarschijnlijk de keuken en aan het plafond een lamp met een glitterende zilveren kap. Alles ademde IKEA en doorsnee. Ook al was Tom geen type voor doorsnee, het betekende in elk geval dat hij kon inschatten voor hoeveel verrassingen hij zou komen te staan. In dit decor gokte hij op weinig, wat hem wel goed uitkwam.
Hannah’s ouders stonden op van de sofa zodra ze samen binnenkwamen; hun dochter duwde hem trots naar voren en verkondigde lichtelijk overbodig: ‘Mam, pap, dit is dus Tom. En Tom, dit zijn mijn ouders, Helga en Philipp.’
En nu niet “yo” zeggen, instrueerde Tom zichzelf. Gelukkig sprak Hannah’s vader als eerste: ‘Welkom, Tom, goed je nu eens te leren kennen. We hebben al... heel veel over je gehoord.’
Hij knipoogde en Tom kon niet anders dan zelfgenoegzaam grijnzen. Oké, dit was misschien zo erg nog niet. Hannah’s vader zag er uit als een vrij normale vader, niet bijzonder groot, niet bijzonder klein, kalend, twinkelende ogen en op de sofaleuning lag een automagazine. Daar viel mee te leven.
Toen was de beurt aan Hannah’s moeder. Over haar had Tom omgekeerd ook genoeg verhalen gehoord, voornamelijk over haar deelname aan de Miss Deutschlandverkiezingen, en hij was ingesteld op een mooie vrouw. Daar werd hij niet teleurgesteld: mevrouw Fischer was een goedgevormde dame, met weelderig donkerbruin haar ondanks haar leeftijd, en een charmante lach die ze onmiddellijk op Tom losliet toen ze zijn hand schudde. Gelukkig voor hem was hij wel gewend aan dat soort charme, hij kende zijn groupies al langer dan vandaag, en kon zonder plotseling spraakgebrek antwoord geven.
‘Prettig kennis te maken, en bedankt dat ik meteen het weekend kan blijven.’ Dat was het meest beleefde dat hij kon bedenken om te zeggen – écht beleefd zijn had eigenlijk niet meer gehoeven sinds de doorbraak van Tokio Hotel – maar blijkbaar was het in orde, want Hannah trok hem naast zich in een luie stoel en ook haar ouders gingen weer ontspannen zitten.
Eerste horde genomen. Nu de rest van het weekend nog.
@Imke: oeh, welk(e) concert(en) heb je bezocht? ^^ And thanks to you too, of course <3
Dit is misschien niet het vervolg wat jullie verwachtten, maar ik knijp 'm zelf ook een beetje voor Elvira/Bill, dus ik moest even uit die verhaallijn stappen. Dat wordt dan het volgende hoofdstuk, promise. xD
~~
Drummend op het stuur van zijn auto reed Tom door de poelen straatlantaarnlicht. Voor hem glinsterden de lampen van Bills Audi; nu ze de snelweg hadden verlaten, konden ze niet langer naast elkaar rijden. Na het vergelijken van de routebeschrijvingen was duidelijk geworden dat Bill een eerdere afslag moest hebben, dus reed hij voorop (en was daar heel tevreden mee).
Toms iPhone trilde in de handsfree-standaard. Het schermpje lichtte op, de vier letters van zijn broertjes naam sprongen in beeld. Tom tikte tegen het toestelletje om op te nemen en onmiddellijk vulde Bills opgewekte stem de cabine: ‘Bij de volgende moet ik eraf, niet schrikken en niet botsen graag!’
‘Bedankt voor de waarschuwing,’ zei Tom droog. ‘Nog iets wat ik moet weten?’
‘Ja, ik duim voor je.’ Bills lach klonk alsof hij naast zijn broer zat. ‘En gedraag je, doe niets wat ik niet zou doen. Of eigenlijk, doe niets wat ik wél zou doen.’
‘Zoals kussens in iemands gezicht gooien, terwijl ik te gast ben bij mensen die ik nog nooit eerder gezien heb?’
‘Bijvoorbeeld.’ Ze lachten allebei even, toen voegde Bill er iets serieuzer aan toe: ‘Blijf ademhalen, oké? Geloof mij maar, ze gaan je geweldig vinden en alles komt goed en over tien jaar krijgen jij en Hannah jullie derde kind. En als ze je niet geweldig vinden hebben ze slechte smaak en kunnen ze het dak op. Goed?’
Tom schoot in de lach en remde hoofdschuddend af toen Bill zijn richtingaanwijzer aanknipte. ‘Dank je, dat helpt echt.’
‘Je kent me toch, ik sta altijd voor je klaar.’ Bill zei het lachend, maar ze wisten allebei dat hij het meende. Zonder poespas, zonder vooroordelen, zonder kleine lettertjes. En dat kalmeerde Tom heel wat meer dan alle andere goedbedoelde woorden die iemand had kunnen verzinnen.
‘Succes met Raquel,’ was het enige dat hij antwoordde, wetende dat Bill zijn gedachten kon horen in zijn stem. Hij kreeg een lachje terug en vervolgens de bieptoon, zodat hij de iPhone weer in de slaapstand tikte.
Het navigatiesysteem vertelde hem dat hij binnenkort rechtsaf moest; Tom begon weer op zijn stuur te trommelen, floot zachtjes door zijn tanden. Nog tien straten en dan stond hij voor Hannah’s huis.
Het was een vreemd idee, ook voor hem. Hij had het imago van een rokkenjager en, toegegeven, dat was hij ook wel; geen van zijn voorgaande relaties was ooit tot dit punt gekomen. Feitelijk duurden de meeste van zijn relaties niet langer dan een dag of tien – maar hij had tot nu toe ook nog nooit zulke serieuze gevoelens voor een meisje gehad.
Tom was allesbehalve een romanticus, maar de gedachte aan Hannah deed zijn gezicht toch oplichten als de kerstversiering in de supermarkt. Wie hem ooit wijsgemaakt zou hebben dat hij verliefd op haar zou worden, die zou hij vroeger uitgelachen hebben. Ze was niet waar hij het “normaal gesproken” mee aanlegde: te schuchter, te weinig zelfbewust, waarschijnlijk ook te intelligent. En toch waren daar de gevoelens, toch waren daar die vier woordjes die hij nog niet eerder tegen een meisje had gezegd. Misschien juist wel omdat ze zo hemelsbreed verschilde van de one-night-standmeisjes. Ze was niet uit op geld of status, ze was niet oppervlakking, niet verwend, niet gemeen. Ze was gewoon zichzelf, gewoon Hannah, en juist dat maakte haar speciaal.
De straten sukkelden steeds langzamer aan hem voorbij; Tom reed inmiddels stapvoets. De afslag naar rechts kwam eraan, hij draaide de hoek om en wierp een blik op de dashboardklok. Kwart over zeven. Hij werd om half acht verwacht, dus hij was alvast niet te laat. Een zorg minder. Nu hoefde hij zich alleen nog maar nerveus te maken over zijn uiterlijk en gedrag en woordkeuze en...
Zijn iPhone bliepte weer. Dit keer een sms’je, natuurlijk van Bill. Houd op, je maakt jezelf gek. Het wordt geweldig, echt waar. Tom klikte de sms hoofdschuddend weg, hoewel hij een grijns niet kon onderdrukken. Bills eeuwige optimisme...
Zeven minuten later parkeerde Tom naast een Volkswagen Golf in een felle fuchsiakleur en een grote grijze Kia. Naast de donkerblauwe Cadillac van de gitarist zag zelfs die laatste auto er nog uit als het boodschappenwagentje van een vijfenzestigplusser. Misschien moest hij Hannah vragen of hij ergens anders kon parkeren, op deze manier stond zijn auto het hele weekend hier te pronken.
Oké. Dit was dan het moment. Tom blies zo beheerst mogelijk uit, plukte zijn iPhone uit de houder en blies nog eens uit. Kalmte was het sleutelwoord. Kalmte. Kalmte.
Hij stapte naar buiten en werd prompt onder de voet gelopen: Hannah pinde hem tegen het autoportier en kuste hem vol op de mond. Voor de innerlijke kalmte was dat misschien niet het beste, maar in elk geval fleurde het zijn humeur op.
Zodra ze weer een stapje terug deed, viel Toms oog op het verlichte woonkamerraam. Natúúrlijk stonden haar ouders daar te kijken – hoe kon het ook anders. Dat was een goede eerste indruk, maar niet heus. De zenuwen begonnen weer te borrelen, alsof hij op het punt stond een enorm podium te betreden, en hij veegde zijn handen af aan zijn veel te grote vest.
‘Oké, klaar. Let’s go.’
Hannah trok hem enthousiast mee over de stoep. Ze woonde in een heel normaal rijtjeshuis, met twee treetjes naar de voordeur en hoge ramen in de gevel. In de helder verlichte gang hing een rij jassen netjes aan een paar haakjes, schoenen op een rek eronder en op de treden van de trap stond een pak wc-papier. Vreemd genoeg was het dat laatste wat Tom weer licht deed ontspannen; het herinnerde hem aan het huis in Loitsche waar Bill en hij waren opgegroeid, aan zijn verstrooide moeder en alle rondslingerende schilderspullen. Als je in de gang niet over schoenen struikelde, dan meestal over penselen of doeken die zijn moeder nog niet had opgeruimd.
Op dat moment trok Hannah de deur naar de woonkamer open en wierp hem over haar schouder een verwachtingsvolle blik toe. ‘Kom je?’
‘Jep.’ Tom trok zijn coole gezicht, veegde zijn handen nog eens af en volgde zijn vriendin toen naar binnen.
Het eerste wat hem opviel was de normaalheid van de kamer. Gewoon een sofa met een televisie ervoor, een roze zitzak in de hoek, twee luie stoelen, wat planten, een kleed op de vloer en een kast tegen de wand. Er hingen een paar schilderijtjes, vakantiefoto’s op een lager kastje, in de hoek de deur naar waarschijnlijk de keuken en aan het plafond een lamp met een glitterende zilveren kap. Alles ademde IKEA en doorsnee. Ook al was Tom geen type voor doorsnee, het betekende in elk geval dat hij kon inschatten voor hoeveel verrassingen hij zou komen te staan. In dit decor gokte hij op weinig, wat hem wel goed uitkwam.
Hannah’s ouders stonden op van de sofa zodra ze samen binnenkwamen; hun dochter duwde hem trots naar voren en verkondigde lichtelijk overbodig: ‘Mam, pap, dit is dus Tom. En Tom, dit zijn mijn ouders, Helga en Philipp.’
En nu niet “yo” zeggen, instrueerde Tom zichzelf. Gelukkig sprak Hannah’s vader als eerste: ‘Welkom, Tom, goed je nu eens te leren kennen. We hebben al... heel veel over je gehoord.’
Hij knipoogde en Tom kon niet anders dan zelfgenoegzaam grijnzen. Oké, dit was misschien zo erg nog niet. Hannah’s vader zag er uit als een vrij normale vader, niet bijzonder groot, niet bijzonder klein, kalend, twinkelende ogen en op de sofaleuning lag een automagazine. Daar viel mee te leven.
Toen was de beurt aan Hannah’s moeder. Over haar had Tom omgekeerd ook genoeg verhalen gehoord, voornamelijk over haar deelname aan de Miss Deutschlandverkiezingen, en hij was ingesteld op een mooie vrouw. Daar werd hij niet teleurgesteld: mevrouw Fischer was een goedgevormde dame, met weelderig donkerbruin haar ondanks haar leeftijd, en een charmante lach die ze onmiddellijk op Tom losliet toen ze zijn hand schudde. Gelukkig voor hem was hij wel gewend aan dat soort charme, hij kende zijn groupies al langer dan vandaag, en kon zonder plotseling spraakgebrek antwoord geven.
‘Prettig kennis te maken, en bedankt dat ik meteen het weekend kan blijven.’ Dat was het meest beleefde dat hij kon bedenken om te zeggen – écht beleefd zijn had eigenlijk niet meer gehoeven sinds de doorbraak van Tokio Hotel – maar blijkbaar was het in orde, want Hannah trok hem naast zich in een luie stoel en ook haar ouders gingen weer ontspannen zitten.
Eerste horde genomen. Nu de rest van het weekend nog.
Laatst gewijzigd door Melian op 20 aug 2011 21:47, 1 keer totaal gewijzigd.
Oeee, ik voel de awkwardness! Haha, ook al valt het wel mee, zoiets blijft toch ongemakkelijk, maar dat is juist heeeeerlijk om te lezen! :D
Wel jammer dat je niet bij het stuk van Bill en Raquel verder bent gegaan, maar eigenlijk vind ik dat ook wel fijn. Dit is namelijk ook heel erg leuk om te lezen en een beetje hetzelfde. Alsnog ben ik blij dat ik niet in hun schoenen sta hahaha. :P
Mijn reacties worden echt inspiratieloos, maar het is gewoon zo leuk en goed geschreven dat ik niet meer weet wat ik erover moet zeggen. Het is net alsof ik een boek aan het lezen ben, maar telkens wordt tegengehouden door een onzichtbare kracht zodat ik niet verder kan lezen. Dat wachten maakt het eigenlijk ook wel leuk. <3
Haha, ik was naar Only Seven Left geweest, weet niet of je die kent? Njah, naar al die bandjes ga ik tegenwoordig zo vaak, dat ze mij en mijn vriendinnen allemaal wel kennen en dan zijn de afterparty's altijd érrug gezellig. :P Al helemaal omdat Laurens van Destine er ook was. xD
Ben jij nog naar concerten geweest de laatste tijd, of ben je alleen nog naar Tokio Hotel geweest?
Wel jammer dat je niet bij het stuk van Bill en Raquel verder bent gegaan, maar eigenlijk vind ik dat ook wel fijn. Dit is namelijk ook heel erg leuk om te lezen en een beetje hetzelfde. Alsnog ben ik blij dat ik niet in hun schoenen sta hahaha. :P
Mijn reacties worden echt inspiratieloos, maar het is gewoon zo leuk en goed geschreven dat ik niet meer weet wat ik erover moet zeggen. Het is net alsof ik een boek aan het lezen ben, maar telkens wordt tegengehouden door een onzichtbare kracht zodat ik niet verder kan lezen. Dat wachten maakt het eigenlijk ook wel leuk. <3
Haha, ik was naar Only Seven Left geweest, weet niet of je die kent? Njah, naar al die bandjes ga ik tegenwoordig zo vaak, dat ze mij en mijn vriendinnen allemaal wel kennen en dan zijn de afterparty's altijd érrug gezellig. :P Al helemaal omdat Laurens van Destine er ook was. xD
Ben jij nog naar concerten geweest de laatste tijd, of ben je alleen nog naar Tokio Hotel geweest?
Ha, het is me gelukt om nog op zondag te posten! :) Dat was mijn persoonlijke doel en ik vreesde al dat ik er niet in zou slagen, maar hier ben ik dan toch, met het eerste deel hoofdstuk 49 in mijn rugzak. En zo nerveus als wat, want dit was echt een heel moeilijk stuk om te schrijven. Ik heb drie verschillende versies gemaakt en geschaafd tot ik meer afgeknipt dan geschreven had, en dit is uiteindelijk het resultaat. (En nu maar hopen dat het goed is, haha.)
@Imke: oh, OSL heb ik vorig jaar gezien als voorprogramma bij TH. :) Ik kan me eerlijk gezegd niet meer herinneren wat ik van hun muziek vond (tja, overschaduwd door Bills crazy outfits. xD), maar wel grappig dat je hen nu kent. ^^ Ik ben alleen nog maar naar TH geweest, want ik mocht niet naar Good Charlotte, maar ik ga in april naar Sick Puppies (ken je die?) en daar kijk ik heel erg naar uit. :D
En hier is dan... *pampampaaaam*
... hoofdstuk 49.
~~
49.
‘Zo. Dus dit is hem dan.’
‘Jep. Dit ben ik dan.’
Kritisch gleden de twee ogenparen langs elkaar heen. Zij vond zonder stokken de gaten in zijn jeans, de gelakte nagels en de verschillend gekleurde veters in zijn Nikes. Hij zag een oudere versie van zijn vriendin, maar dan met haren op kinlengte en grijze strengen door het zwart. Een strenge blik domineerde haar gezicht: een advocate, inderdaad.
Kordaat stak ze haar hand naar hem uit. ‘Elvira Rodriguez. “Mevrouw” is goed.’
‘Bill Kaulitz,’ antwoordde hij beminnelijk en schudde haar hand, zodat zijn ringen flonkerden in het licht. ‘Gewoon “Bill” doet het ook.’
Elvira negeerde het schertsende antwoord, haar ogen namen iets misprijzends aan. ‘Ik zie dat je autorijdt.’ In een belachelijk dure auto, zei de afkeurende toon in haar stem.
‘Als een zonnetje.’ Hij negeerde de afkeuring.
‘En ooit een ongeluk gehad?’
‘Nee, maar voor alles is een eerste keer.’ Bill zei het zo stralend dat de ironie hen allemaal even ontging. Zodra het kwartje viel begon Raquel nerveus te giechelen, haar moeder trok bits een wenkbrauw op.
‘Dat moet mij ervan overtuigen om mijn dochter met jou mee te laten gaan?’ snoof ze. ‘Je bent meerderjarig, nietwaar?’
‘Helaas wel.’ Hij grijnsde, leek niet in het minst gestoord door haar duidelijke afwijzing. ‘Weet u, u en ik hebben iets met elkaar gemeen, mevrouw.’ De grijns werd een onschuldige lach. ‘We willen allebei dat Raquel gelukkig is.’
Het meisje voelde haar wangen rood worden, ze wilde iets zeggen maar durfde niet zo goed. In Elvira’s gezicht veranderde niets; ze keek Bill nog altijd met onverholen afkeuring aan. ‘En jij denkt dat je degene bent om dat voor elkaar te krijgen?’
‘Ik doe in elk geval mijn best,’ zei hij en aan zijn eerlijkheid kon niemand twijfelen; zo serieus had hij nog niet gekeken. ‘Of het werkt, moet u aan haar vragen.’
Raquel liet haar hand in de zijne glijden, gaf hem verlegen een kneepje. ‘Natuurlijk werkt het.’ Bill schonk haar een stralende glimlach. Het was het eerste dat ze had durven zeggen sinds ze tegenover haar moeder stonden. Hij begreep wel dat de zenuwen haar tegenhielden, maar was toch blij dat ze hem ondersteunde.
Elvira sloeg haar armen over elkaar en keek hen sceptisch aan. ‘Parijs wordt het dus. Hoe zit dat met haar privacy?’
Ze liet hen niet zo makkelijk gaan, maar dat hadden de twee van te voren al geweten. Elvira’s scepsis en achterdocht tegenover de zanger stonden duidelijk in haar gezicht geschreven. Bill liet zich echter niet uit het veld slaan. Hij had zich kunnen voorbereiden op een onthaal als dit en de glimlach bleef aan zijn gezicht plakken.
‘Daar is allemaal voor gezorgd, mevrouw. Mijn manager houdt zich daar natuurlijk ook mee bezig. U kunt van me aannemen dat alles in orde is als hij zijn toestemming heeft gegeven. Voor de details moet u bij hem zijn, die onthoud ik nooit. Ik kan u zijn telefoonnummer geven?’ Niet dat David er blij mee zou zijn als plotseling Raquels moeder aan de lijn hing, maar dat was niet Bills probleem.
‘Dat lijkt me niet nodig. Als ik één foto of bericht over mijn dochter tegenkom in de pers...’ Ze maakte haar zin niet af, maar de dreiging was duidelijk in haar stem. En Bill wist dat ze bij de rechtbank werkte – dat risico zou hij niet nemen. Dus verzekerde hij haar nog eens dat de kans daarop minuscuul was, bleef innemend glimlachen en kreeg de volgende vraag alweer voorgeschoteld.
‘En haar veiligheid?’
Raquel begon inmiddels verlangend naar de klok te kijken. Ze schaamde zich voor haar moeders scherpe vragen, schaamde zich dat ze niets durfde te zeggen, ook al wist ze dat Bill haar geen van beide dingen kwalijk zou nemen.
‘Ook geregeld, mevrouw. Er gaat een bodyguard mee, dat is verplichte kost tegenwoordig,’ antwoordde Bill. ‘Eentje die Frans spreekt, zelfs.’
‘Wel, wel. Wat een luxe.’ Elvira’s stem droop zo’n beetje van het sarcasme. ‘Dat zal jullie zeker helpen als jullie verdwalen.’
Haar dochter kneep opnieuw in Bills hand. Ze wilde het gesprek afsluiten, ze wilde hier nu eindelijk weg. Elvira’s humeur werd met de minuut slechter en ze had het idee dat Bill ook steeds meer moeite had om zijn antwoorden opgewekt te houden. Er flonkerde iets van hetzelfde misprijzen in zijn ogen dat ook op Elvira’s gezicht zichtbaar was. Als ze hier nog langer bleven, ging er iets exploderen, daar was Raquel zeker van. Ze wist alleen nog niet precies wat.
‘Maakt u zich geen zorgen, we zullen niet verdwalen. Ik ken Parijs langer dan vandaag.’ Bill kneep zachtjes terug en ging vervolgens in één ademtocht door: ‘En ik denk dat het nu tijd is om te gaan, straks vertrekt het vliegtuig zonder ons.’
‘Ach, geen privévliegtuig deze keer?’
Raquel zoog scherp haar adem in. Ze voelde Bills vingers verkrampen en wist dat Elvira nu zijn grens overschreden had. Hij kon veel hebben, maar nu ging het hem dan eindelijk te ver. Voor een korte seconde vormden zijn ogen spleetjes in zijn gezicht; toen trok zijn ene mondhoek omhoog in een scheve lach en zijn antwoord kwam op verrassend rustige toon.
‘Weet u, ik kan zelfs nog begrijpen dat u iets tegen mij heeft. Dat zou alvast niet de eerste keer zijn. Maar hoe u kan leven met de manier waarop u uw dochter behandelt... Dat is me eerlijk waar een raadsel. Vindt u het ook niet ontzettend hypocriet om dagenlang niet naar haar om te kijken, maar wel een scène te schoppen als ze met haar vriend aan komt zetten?’
Al het bloed trok weg uit Elvira’s gezicht. Ze deed haar mond open, maar het antwoord bleef aan haar verhemelte kleven. Voor deze ene keer stond de topadvocate met haar mond vol tanden.
Raquel, verlamd van verbijstering, merkte nauwelijks hoe Bill haar met zich meetrok, de gang in en de deur uit. Hij plukte haar tas mee, schoof die op de achterbank van de Audi Q7 en sloeg het portier vervolgens zo hard dicht dat Raquel verschrikt een sprongetje maakte. Op elk ander moment had Bill daar om gelachen, nu keek hij haar schuldbewust en zelfs een tikje bezorgd aan.
‘Alles oké?’ vroeg hij en wreef even met zijn duim over haar handpalm. ‘Dat was er misschien een beetje te ver over, het spijt me. Ik kon me gewoon echt niet meer inhouden.’
Raquel kon niets zeggen, dus schudde ze alleen maar stom haar hoofd en kneep in zijn hand. Ze nam het hem niet kwalijk. Ze was verbijsterd, maar ze nam het hem niet kwalijk. Haar moeder was hier degene die zich misdragen had. Elvira’s houding en gedrag gingen veel verder over de grens dan Bills kleine uitbarsting, in elk geval naar Raquels idee.
Bill trok haar zachtjes tegen zich aan en drukte een geruststellende kus op haar voorhoofd. ‘Kom, laten we gaan. Ze heeft een heel weekend om in haar eigen sop gaar te koken, en wij hebben een heel weekend om ons daar niets van aan te trekken.’
Hij opende het portier van de sneeuwwitte Q7 en Raquel liet zich, meer werktuiglijk dan bewust van haar actie, op de bijrijderstoel zakken. Bill stapte aan de andere kant in; allebei wierpen ze even een blik op het woonkamerraam, maar veel meer dan een silhouet tegen het licht van de plafondlamp konden ze niet onderscheiden. Toen draaide Bill het contactsleuteltje om, de auto kwam zacht zoemend tot leven en gleed soepeltjes uit het parkeervak.
Eenmaal aan het eind van de straat slaakte Raquel een diepe zucht en zakte een stukje onderuit in haar stoel. Het was achter de rug. En aan haar persoonlijke horizon doemde nu de fonkelende skyline van Parijs op, de Eiffeltoren als een glinsterend baken tegen een hemel vol sterren. De lichtstad, de stad van de liefde: de stress glipte langzaam uit haar bloedbaan en op haar gezicht verscheen voorzichtig een glimlach. Ze was er nog nooit geweest, maar met Bill aan haar zijde kon het niet anders of de stad zou aan al haar verwachtingen meer dan sprankelend voldoen.
@Imke: oh, OSL heb ik vorig jaar gezien als voorprogramma bij TH. :) Ik kan me eerlijk gezegd niet meer herinneren wat ik van hun muziek vond (tja, overschaduwd door Bills crazy outfits. xD), maar wel grappig dat je hen nu kent. ^^ Ik ben alleen nog maar naar TH geweest, want ik mocht niet naar Good Charlotte, maar ik ga in april naar Sick Puppies (ken je die?) en daar kijk ik heel erg naar uit. :D
En hier is dan... *pampampaaaam*
... hoofdstuk 49.
~~
49.
‘Zo. Dus dit is hem dan.’
‘Jep. Dit ben ik dan.’
Kritisch gleden de twee ogenparen langs elkaar heen. Zij vond zonder stokken de gaten in zijn jeans, de gelakte nagels en de verschillend gekleurde veters in zijn Nikes. Hij zag een oudere versie van zijn vriendin, maar dan met haren op kinlengte en grijze strengen door het zwart. Een strenge blik domineerde haar gezicht: een advocate, inderdaad.
Kordaat stak ze haar hand naar hem uit. ‘Elvira Rodriguez. “Mevrouw” is goed.’
‘Bill Kaulitz,’ antwoordde hij beminnelijk en schudde haar hand, zodat zijn ringen flonkerden in het licht. ‘Gewoon “Bill” doet het ook.’
Elvira negeerde het schertsende antwoord, haar ogen namen iets misprijzends aan. ‘Ik zie dat je autorijdt.’ In een belachelijk dure auto, zei de afkeurende toon in haar stem.
‘Als een zonnetje.’ Hij negeerde de afkeuring.
‘En ooit een ongeluk gehad?’
‘Nee, maar voor alles is een eerste keer.’ Bill zei het zo stralend dat de ironie hen allemaal even ontging. Zodra het kwartje viel begon Raquel nerveus te giechelen, haar moeder trok bits een wenkbrauw op.
‘Dat moet mij ervan overtuigen om mijn dochter met jou mee te laten gaan?’ snoof ze. ‘Je bent meerderjarig, nietwaar?’
‘Helaas wel.’ Hij grijnsde, leek niet in het minst gestoord door haar duidelijke afwijzing. ‘Weet u, u en ik hebben iets met elkaar gemeen, mevrouw.’ De grijns werd een onschuldige lach. ‘We willen allebei dat Raquel gelukkig is.’
Het meisje voelde haar wangen rood worden, ze wilde iets zeggen maar durfde niet zo goed. In Elvira’s gezicht veranderde niets; ze keek Bill nog altijd met onverholen afkeuring aan. ‘En jij denkt dat je degene bent om dat voor elkaar te krijgen?’
‘Ik doe in elk geval mijn best,’ zei hij en aan zijn eerlijkheid kon niemand twijfelen; zo serieus had hij nog niet gekeken. ‘Of het werkt, moet u aan haar vragen.’
Raquel liet haar hand in de zijne glijden, gaf hem verlegen een kneepje. ‘Natuurlijk werkt het.’ Bill schonk haar een stralende glimlach. Het was het eerste dat ze had durven zeggen sinds ze tegenover haar moeder stonden. Hij begreep wel dat de zenuwen haar tegenhielden, maar was toch blij dat ze hem ondersteunde.
Elvira sloeg haar armen over elkaar en keek hen sceptisch aan. ‘Parijs wordt het dus. Hoe zit dat met haar privacy?’
Ze liet hen niet zo makkelijk gaan, maar dat hadden de twee van te voren al geweten. Elvira’s scepsis en achterdocht tegenover de zanger stonden duidelijk in haar gezicht geschreven. Bill liet zich echter niet uit het veld slaan. Hij had zich kunnen voorbereiden op een onthaal als dit en de glimlach bleef aan zijn gezicht plakken.
‘Daar is allemaal voor gezorgd, mevrouw. Mijn manager houdt zich daar natuurlijk ook mee bezig. U kunt van me aannemen dat alles in orde is als hij zijn toestemming heeft gegeven. Voor de details moet u bij hem zijn, die onthoud ik nooit. Ik kan u zijn telefoonnummer geven?’ Niet dat David er blij mee zou zijn als plotseling Raquels moeder aan de lijn hing, maar dat was niet Bills probleem.
‘Dat lijkt me niet nodig. Als ik één foto of bericht over mijn dochter tegenkom in de pers...’ Ze maakte haar zin niet af, maar de dreiging was duidelijk in haar stem. En Bill wist dat ze bij de rechtbank werkte – dat risico zou hij niet nemen. Dus verzekerde hij haar nog eens dat de kans daarop minuscuul was, bleef innemend glimlachen en kreeg de volgende vraag alweer voorgeschoteld.
‘En haar veiligheid?’
Raquel begon inmiddels verlangend naar de klok te kijken. Ze schaamde zich voor haar moeders scherpe vragen, schaamde zich dat ze niets durfde te zeggen, ook al wist ze dat Bill haar geen van beide dingen kwalijk zou nemen.
‘Ook geregeld, mevrouw. Er gaat een bodyguard mee, dat is verplichte kost tegenwoordig,’ antwoordde Bill. ‘Eentje die Frans spreekt, zelfs.’
‘Wel, wel. Wat een luxe.’ Elvira’s stem droop zo’n beetje van het sarcasme. ‘Dat zal jullie zeker helpen als jullie verdwalen.’
Haar dochter kneep opnieuw in Bills hand. Ze wilde het gesprek afsluiten, ze wilde hier nu eindelijk weg. Elvira’s humeur werd met de minuut slechter en ze had het idee dat Bill ook steeds meer moeite had om zijn antwoorden opgewekt te houden. Er flonkerde iets van hetzelfde misprijzen in zijn ogen dat ook op Elvira’s gezicht zichtbaar was. Als ze hier nog langer bleven, ging er iets exploderen, daar was Raquel zeker van. Ze wist alleen nog niet precies wat.
‘Maakt u zich geen zorgen, we zullen niet verdwalen. Ik ken Parijs langer dan vandaag.’ Bill kneep zachtjes terug en ging vervolgens in één ademtocht door: ‘En ik denk dat het nu tijd is om te gaan, straks vertrekt het vliegtuig zonder ons.’
‘Ach, geen privévliegtuig deze keer?’
Raquel zoog scherp haar adem in. Ze voelde Bills vingers verkrampen en wist dat Elvira nu zijn grens overschreden had. Hij kon veel hebben, maar nu ging het hem dan eindelijk te ver. Voor een korte seconde vormden zijn ogen spleetjes in zijn gezicht; toen trok zijn ene mondhoek omhoog in een scheve lach en zijn antwoord kwam op verrassend rustige toon.
‘Weet u, ik kan zelfs nog begrijpen dat u iets tegen mij heeft. Dat zou alvast niet de eerste keer zijn. Maar hoe u kan leven met de manier waarop u uw dochter behandelt... Dat is me eerlijk waar een raadsel. Vindt u het ook niet ontzettend hypocriet om dagenlang niet naar haar om te kijken, maar wel een scène te schoppen als ze met haar vriend aan komt zetten?’
Al het bloed trok weg uit Elvira’s gezicht. Ze deed haar mond open, maar het antwoord bleef aan haar verhemelte kleven. Voor deze ene keer stond de topadvocate met haar mond vol tanden.
Raquel, verlamd van verbijstering, merkte nauwelijks hoe Bill haar met zich meetrok, de gang in en de deur uit. Hij plukte haar tas mee, schoof die op de achterbank van de Audi Q7 en sloeg het portier vervolgens zo hard dicht dat Raquel verschrikt een sprongetje maakte. Op elk ander moment had Bill daar om gelachen, nu keek hij haar schuldbewust en zelfs een tikje bezorgd aan.
‘Alles oké?’ vroeg hij en wreef even met zijn duim over haar handpalm. ‘Dat was er misschien een beetje te ver over, het spijt me. Ik kon me gewoon echt niet meer inhouden.’
Raquel kon niets zeggen, dus schudde ze alleen maar stom haar hoofd en kneep in zijn hand. Ze nam het hem niet kwalijk. Ze was verbijsterd, maar ze nam het hem niet kwalijk. Haar moeder was hier degene die zich misdragen had. Elvira’s houding en gedrag gingen veel verder over de grens dan Bills kleine uitbarsting, in elk geval naar Raquels idee.
Bill trok haar zachtjes tegen zich aan en drukte een geruststellende kus op haar voorhoofd. ‘Kom, laten we gaan. Ze heeft een heel weekend om in haar eigen sop gaar te koken, en wij hebben een heel weekend om ons daar niets van aan te trekken.’
Hij opende het portier van de sneeuwwitte Q7 en Raquel liet zich, meer werktuiglijk dan bewust van haar actie, op de bijrijderstoel zakken. Bill stapte aan de andere kant in; allebei wierpen ze even een blik op het woonkamerraam, maar veel meer dan een silhouet tegen het licht van de plafondlamp konden ze niet onderscheiden. Toen draaide Bill het contactsleuteltje om, de auto kwam zacht zoemend tot leven en gleed soepeltjes uit het parkeervak.
Eenmaal aan het eind van de straat slaakte Raquel een diepe zucht en zakte een stukje onderuit in haar stoel. Het was achter de rug. En aan haar persoonlijke horizon doemde nu de fonkelende skyline van Parijs op, de Eiffeltoren als een glinsterend baken tegen een hemel vol sterren. De lichtstad, de stad van de liefde: de stress glipte langzaam uit haar bloedbaan en op haar gezicht verscheen voorzichtig een glimlach. Ze was er nog nooit geweest, maar met Bill aan haar zijde kon het niet anders of de stad zou aan al haar verwachtingen meer dan sprankelend voldoen.
-
Floodlight
- Puntenslijper
- Berichten: 23
- Lid geworden op: 30 dec 2009 18:43
- Locatie: De Dekkers Mansion te Essen
nomnomnom <3
Ik ben weer helemaal bij. Zwarte Tranen is echt een geweldig verhaal, lieve schat. Het is perfect om bij weg te zwijmelen, maar zo pijnlijk hard en realistisch soms. Iedereen heeft zwarte kantjes, en die laat jij óók zien. Een slechte schrijfster maakt z'n personages perfect, een goede schrijfster maakt een personage imperfect, en zodoende tóch perfect.
Bill is leuk in je verhaal, en Tom eigenlijk nog meer, maar ik hou toch het meeste van de meisjes in je verhaal. Raquel, Hannah en zelfs Chantal, maar tja.
En het broertje van Raquel is echt cute, ik verbaas me er soms over hoe leuk jij kinderen schrijft. (Dat klinkt niet vreemd, nee!) Eerst Tara, toen Jasje, nu hij. Al weet ik niet of Zwarte Tranen er voor Fledermaus was...
Anyways. Jap. Ga maar snel verder posten und so. I love it. <3
Ik ben weer helemaal bij. Zwarte Tranen is echt een geweldig verhaal, lieve schat. Het is perfect om bij weg te zwijmelen, maar zo pijnlijk hard en realistisch soms. Iedereen heeft zwarte kantjes, en die laat jij óók zien. Een slechte schrijfster maakt z'n personages perfect, een goede schrijfster maakt een personage imperfect, en zodoende tóch perfect.
Bill is leuk in je verhaal, en Tom eigenlijk nog meer, maar ik hou toch het meeste van de meisjes in je verhaal. Raquel, Hannah en zelfs Chantal, maar tja.
En het broertje van Raquel is echt cute, ik verbaas me er soms over hoe leuk jij kinderen schrijft. (Dat klinkt niet vreemd, nee!) Eerst Tara, toen Jasje, nu hij. Al weet ik niet of Zwarte Tranen er voor Fledermaus was...
Anyways. Jap. Ga maar snel verder posten und so. I love it. <3
There is never a wish better than this
If you only got a hundred years to live.
If you only got a hundred years to live.
Ik kan het niet meer dan eens zijn dan met de reactie hierboven. Wat een geweldig stuk is dit, wauw.
Ik snap dat je er lang over hebt gedaan, maar op het resultaat mag je absoluut trots zijn! Iedere zin klopte gewoon, heerlijk. <3
Maar mijn god, Elvira heeft nu echt al mijn respect verloren en ik ben het ZO eens met die opmerking van Bill. Misschien niet geheel verstandig om daarna zonder iets te zeggen te vertrekken, maar volgens mij zou ik hetzelfde hebben gedaan. Wat een bitch is ze!
Ergens ben ik wel opgelucht dat deze ontmoeting achter de rug is, want eigenlijk zag ik er als lezer stiekem ook een beetje tegenop. Dat is best bizar, maar omdat je toch weet dat het nog moet komen... Dus maar goed dat het gedaan is!
Oh ja, OSL was vorig jaar voorprogramma van Tokio Hotel, dat wist ik ook! Heb er filmpjes van gezien en vond het een goed optreden, maar ik kan me heeeelemaal voorstellen dat je het je niet kunt herinneren :P De hoofdact is tenslotte ook (meestal dan) een stukje leuker dan de support act.
De Sick Puppies zijn leeeeeuk! :D Gaaf dat je daarheen gaat! Waar treden ze op?
Ik snap dat je er lang over hebt gedaan, maar op het resultaat mag je absoluut trots zijn! Iedere zin klopte gewoon, heerlijk. <3
Maar mijn god, Elvira heeft nu echt al mijn respect verloren en ik ben het ZO eens met die opmerking van Bill. Misschien niet geheel verstandig om daarna zonder iets te zeggen te vertrekken, maar volgens mij zou ik hetzelfde hebben gedaan. Wat een bitch is ze!
Ergens ben ik wel opgelucht dat deze ontmoeting achter de rug is, want eigenlijk zag ik er als lezer stiekem ook een beetje tegenop. Dat is best bizar, maar omdat je toch weet dat het nog moet komen... Dus maar goed dat het gedaan is!
Oh ja, OSL was vorig jaar voorprogramma van Tokio Hotel, dat wist ik ook! Heb er filmpjes van gezien en vond het een goed optreden, maar ik kan me heeeelemaal voorstellen dat je het je niet kunt herinneren :P De hoofdact is tenslotte ook (meestal dan) een stukje leuker dan de support act.
De Sick Puppies zijn leeeeeuk! :D Gaaf dat je daarheen gaat! Waar treden ze op?
@Kay: you know I love you! En het betekent echt heel veel voor me dat je dit weer bijgelezen hebt, ondanks stress 'nd shizzle. *plet* <3 (Oh, en ZT was er voor Fledermaus, maar na Zomertijd. ^^)
@Imke: haha, ik ben ook heel opgelucht dat het voorbij is. Ah, dat was zo moeilijk om te schrijven... Ik ben zo blij om te horen dat het er goed uitgekomen is, echt, thank you. <3 En SP komt naar de Melkweg in Amsterdam, als ik me niet vergis. 9 april. Het duurt nog wel even, maar ik verheug me er nu al op. :D
Over dit stuk moet ik even kwijt dat het voornamelijk een sfeerexperiment is. Neem het vooral niet te serieus, ik was aan het klooien met beschrijvingen en woordkeuze en ja, sfeer dus. ^^
~~
De hotelkamer had uitzicht op het Place de la Concorde. Vanaf haar plekje tussen de zware, met gouddraad bestikte gordijnen kon Raquel de obelisk zien, in de schijnwerpers gezet door lampjes aan zijn voet en omgeven door toeristen die zich niets aantrokken van het late uur. Terwijl de hemel boven de stad al lang en breed diepzwart gekleurd was, krioelden nog altijd mensen in fraaie avondkleding door de met kinderkopjes bedekte straten.
Alles wat ze zag, hoorde, proefde, rook en voelde benam Raquel de adem; ze had het gevoel sinds haar aankomst in Parijs nauwelijks zuurstof binnengekregen te hebben. Het duizelde haar, op een positieve manier. De nieuwe indrukken waren overweldigend, maar prachtig, en Raquel zoog alles in zich op als een spons.
Het hotel waar de taxi hen vanaf het vliegveld heen had gebracht, was zo groot dat de voorgevel niet in zijn geheel in Raquels blikveld paste. De inkomhal zette die toon voort: marmeren vloer en pilaren, donkerhouten balies met gouden versieringen en fonkelende kroonluchters aan het beschilderde plafond. Een piccolo in een rood met gouden pak bracht hun bagage naar boven, de liftwanden waren bekleed met fluweel en bij het betreden van de suite greep Raquel van verbijstering naar Bills arm.
De kamer was groter dan de woonkamer thuis, werd gedomineerd door een vierpersoonsbed met zachtgeel beddengoed en had wandbekleding met goudopdruk. Sierlijke houten meubelstukken vulden de enorme ruimte; zetels, een schrijftafel en twee sofa’s met gele kussens rond een laag salontafeltje op gekrulde poten. Schilderijen met vergezichten over Parijs hingen aan de muren en de achterwand bestond uit ramen van plafond tot vloer, waar fijne vitrage en gele gordijnen voor hingen. Rechts achter het bed leidde een deur naar de badkamer, die na inspectie van crèmekleurig marmer bleek te zijn en een douche, bad, porseleinen wc en een wastafel met gouden kranen bevatte. Alles ademde een rijke, antieke sfeer uit die Raquels mond op halfzeven deed staan.
‘En?’ lachte Bill, nadat hij de piccolo een gruwelijk hoge fooi had toegestopt. ‘Wat vind je?’
Hij gooide zich achteloos dwars over het bed en keek grijnzend toe hoe Raquel verdwaasd aan de zijden kussens van de sofa voelde, niet in staat te geloven waar ze zich bevond. Om eerlijk te zijn was Bill zelf ook onder de indruk; hij had niet verwacht dat David zo’n suite geboekt zou hebben. Maar hij had al heel wat hotels gezien in zijn leven en wende snel aan de glinsterende rijkdom om zich heen. Raquel had er meer moeite mee, stond nog steeds midden in de kamer en draaide langzaam om haar as. Met wijd open ogen probeerde ze alles in zich op te nemen, maar het was veel te veel om in één keer te bevatten.
Uiteindelijk kroop ze naast Bill op het bed en fluisterde overdonderd: ‘Dit is voor het weekend van ons?’
‘Helemaal.’ Bill legde een arm om haar heen, wreef zachtjes over haar rug. ‘Vind je het mooi?’
‘Ja, prachtig...’ Ze keek hem met kogelronde ogen aan. ‘Ik geloof het nog steds niet. Dit is een droom, toch?’
Bill schudde lachend zijn hoofd en Raquel keek nog eens om zich heen, begreep nauwelijks hoe dit geen droom kon zijn. Stilletjes leunde ze tegen Bills schouder; hij streek met zijn duim over de rug van haar hand en drukte zijn wang tegen haar haren. Van buiten klonken gedempt de geluiden van een stad die nooit slaapt: auto’s over de keitjes, straatmuziek, talloze hoge hakken... Het was allesbehalve stil en toch had Raquel zich nog nooit zo ontspannen gevoeld als nu. Bills nabijheid vulde haar van top tot teen met warmte en hoewel haar hart klopte als een razende, waren haar gedachten kalm. Het duurde een paar seconden voor het kwartje viel.
Dit vreemde, heerlijke gevoel heette geluk.
Na een tijdje maakte Bill zich van haar los en drukte een kus in haar haren. ‘Wil je de stad nog in of ben je al moe?’
‘Nog lang niet!’ antwoordde ze naar waarheid. Haar voeten jeukten om de eerste passen in de stad van de liefde te zetten, de geluiden van buiten maakten haar nieuwsgierig en gretig om zelf op ontdekkingsreis te gaan.
Het was al half twaalf, maar in de lobby van het hotel kwamen en gingen nog altijd hele horden mensen. Bill had gelijk gehad over het niet opvallen in de massa: hij was volledig opgemaakt en allesbehalve vermomd, maar niemand keek twee keer naar hen om. Raquel en hij verlieten hand in hand het hotel en het kon geen voorbijganger iets schelen. Zelfs Bill Kaulitz was onder de Parijse nachthemel anoniem.
Ze liepen het plein af, de Champs-Elysées in. Raquel kneep verrukt in Bills hand; ze had zoveel over de avenue gehoord, maar geen van de verhalen kwam in de buurt van de werkelijke pracht en praal. De koele, frisse avondlucht en de nachtelijke sfeer verleenden de oude gebouwen nog een extra tint van romantiek, als een herinnering aan het sprookjesachtige verleden van de stad zoals die stond opgetekend in talloze verhalen, gedichten en schilderijen.
Aan de voet van de Arc de Triomphe kuste Bill haar en Raquel wist op dat moment al dat Parijs haar verwachtingen had ingelost. Wat er voor of na dit weekend ook was gebeurd of ging gebeuren, stond op dit ogenblik volledig buiten de tijd.
Alles wat ertoe deed was het hier en nu. Hier en nu, met Bills armen om haar middel en de zachte klanken van een viool op een straathoek, onder de heldere verlichting van een Parijse oktobernacht.
@Imke: haha, ik ben ook heel opgelucht dat het voorbij is. Ah, dat was zo moeilijk om te schrijven... Ik ben zo blij om te horen dat het er goed uitgekomen is, echt, thank you. <3 En SP komt naar de Melkweg in Amsterdam, als ik me niet vergis. 9 april. Het duurt nog wel even, maar ik verheug me er nu al op. :D
Over dit stuk moet ik even kwijt dat het voornamelijk een sfeerexperiment is. Neem het vooral niet te serieus, ik was aan het klooien met beschrijvingen en woordkeuze en ja, sfeer dus. ^^
~~
De hotelkamer had uitzicht op het Place de la Concorde. Vanaf haar plekje tussen de zware, met gouddraad bestikte gordijnen kon Raquel de obelisk zien, in de schijnwerpers gezet door lampjes aan zijn voet en omgeven door toeristen die zich niets aantrokken van het late uur. Terwijl de hemel boven de stad al lang en breed diepzwart gekleurd was, krioelden nog altijd mensen in fraaie avondkleding door de met kinderkopjes bedekte straten.
Alles wat ze zag, hoorde, proefde, rook en voelde benam Raquel de adem; ze had het gevoel sinds haar aankomst in Parijs nauwelijks zuurstof binnengekregen te hebben. Het duizelde haar, op een positieve manier. De nieuwe indrukken waren overweldigend, maar prachtig, en Raquel zoog alles in zich op als een spons.
Het hotel waar de taxi hen vanaf het vliegveld heen had gebracht, was zo groot dat de voorgevel niet in zijn geheel in Raquels blikveld paste. De inkomhal zette die toon voort: marmeren vloer en pilaren, donkerhouten balies met gouden versieringen en fonkelende kroonluchters aan het beschilderde plafond. Een piccolo in een rood met gouden pak bracht hun bagage naar boven, de liftwanden waren bekleed met fluweel en bij het betreden van de suite greep Raquel van verbijstering naar Bills arm.
De kamer was groter dan de woonkamer thuis, werd gedomineerd door een vierpersoonsbed met zachtgeel beddengoed en had wandbekleding met goudopdruk. Sierlijke houten meubelstukken vulden de enorme ruimte; zetels, een schrijftafel en twee sofa’s met gele kussens rond een laag salontafeltje op gekrulde poten. Schilderijen met vergezichten over Parijs hingen aan de muren en de achterwand bestond uit ramen van plafond tot vloer, waar fijne vitrage en gele gordijnen voor hingen. Rechts achter het bed leidde een deur naar de badkamer, die na inspectie van crèmekleurig marmer bleek te zijn en een douche, bad, porseleinen wc en een wastafel met gouden kranen bevatte. Alles ademde een rijke, antieke sfeer uit die Raquels mond op halfzeven deed staan.
‘En?’ lachte Bill, nadat hij de piccolo een gruwelijk hoge fooi had toegestopt. ‘Wat vind je?’
Hij gooide zich achteloos dwars over het bed en keek grijnzend toe hoe Raquel verdwaasd aan de zijden kussens van de sofa voelde, niet in staat te geloven waar ze zich bevond. Om eerlijk te zijn was Bill zelf ook onder de indruk; hij had niet verwacht dat David zo’n suite geboekt zou hebben. Maar hij had al heel wat hotels gezien in zijn leven en wende snel aan de glinsterende rijkdom om zich heen. Raquel had er meer moeite mee, stond nog steeds midden in de kamer en draaide langzaam om haar as. Met wijd open ogen probeerde ze alles in zich op te nemen, maar het was veel te veel om in één keer te bevatten.
Uiteindelijk kroop ze naast Bill op het bed en fluisterde overdonderd: ‘Dit is voor het weekend van ons?’
‘Helemaal.’ Bill legde een arm om haar heen, wreef zachtjes over haar rug. ‘Vind je het mooi?’
‘Ja, prachtig...’ Ze keek hem met kogelronde ogen aan. ‘Ik geloof het nog steds niet. Dit is een droom, toch?’
Bill schudde lachend zijn hoofd en Raquel keek nog eens om zich heen, begreep nauwelijks hoe dit geen droom kon zijn. Stilletjes leunde ze tegen Bills schouder; hij streek met zijn duim over de rug van haar hand en drukte zijn wang tegen haar haren. Van buiten klonken gedempt de geluiden van een stad die nooit slaapt: auto’s over de keitjes, straatmuziek, talloze hoge hakken... Het was allesbehalve stil en toch had Raquel zich nog nooit zo ontspannen gevoeld als nu. Bills nabijheid vulde haar van top tot teen met warmte en hoewel haar hart klopte als een razende, waren haar gedachten kalm. Het duurde een paar seconden voor het kwartje viel.
Dit vreemde, heerlijke gevoel heette geluk.
Na een tijdje maakte Bill zich van haar los en drukte een kus in haar haren. ‘Wil je de stad nog in of ben je al moe?’
‘Nog lang niet!’ antwoordde ze naar waarheid. Haar voeten jeukten om de eerste passen in de stad van de liefde te zetten, de geluiden van buiten maakten haar nieuwsgierig en gretig om zelf op ontdekkingsreis te gaan.
Het was al half twaalf, maar in de lobby van het hotel kwamen en gingen nog altijd hele horden mensen. Bill had gelijk gehad over het niet opvallen in de massa: hij was volledig opgemaakt en allesbehalve vermomd, maar niemand keek twee keer naar hen om. Raquel en hij verlieten hand in hand het hotel en het kon geen voorbijganger iets schelen. Zelfs Bill Kaulitz was onder de Parijse nachthemel anoniem.
Ze liepen het plein af, de Champs-Elysées in. Raquel kneep verrukt in Bills hand; ze had zoveel over de avenue gehoord, maar geen van de verhalen kwam in de buurt van de werkelijke pracht en praal. De koele, frisse avondlucht en de nachtelijke sfeer verleenden de oude gebouwen nog een extra tint van romantiek, als een herinnering aan het sprookjesachtige verleden van de stad zoals die stond opgetekend in talloze verhalen, gedichten en schilderijen.
Aan de voet van de Arc de Triomphe kuste Bill haar en Raquel wist op dat moment al dat Parijs haar verwachtingen had ingelost. Wat er voor of na dit weekend ook was gebeurd of ging gebeuren, stond op dit ogenblik volledig buiten de tijd.
Alles wat ertoe deed was het hier en nu. Hier en nu, met Bills armen om haar middel en de zachte klanken van een viool op een straathoek, onder de heldere verlichting van een Parijse oktobernacht.
Oke, wauw.
Ik heb een paar opmerkingen over dit stuk.
Het is goed, echt heel goed, al die details zijn gewoon super. Je kunt lezen dat je er goed over na hebt gedacht en dat je er echt je best op hebt gedaan, maar niet op een negatieve manier! Het leest zo... natuurlijk dat het gewoon fijn is (zoals altijd).
Zelf heb ik het concentratievermogen van een dooie vis, dus ik vind dit soort dingen altijd wel minder boeiend dan dingen waar meer dialoog inzit en waarbij meer actie wordt ondernomen. Dat ligt dus niet aan jou, maar gewoon aan de smaak van de lezer! Daarom vond ik dit minder boeiend om te lezen, maar dat wil niet zeggen dat het niet gewoon heel sterk is neergezet en geschreven!
Ik ben ook gewoon een persoon dat nooit téveel details qua omgeving e.d. wil lezen, omdat ik nogal visueel ben ingesteld en alles dus direct op mijn eigen manier voor me zie.
Maaaar dit klinkt misschien negatief allemaal, maar dat is het niet! Want het is écht goed! :D En romantisch, zo romantisch... Jezus, ik zat echt helemaal te kwijlen. Had ik maar zo'n vriendje. O___o Heb jij zelf een mysterieus vriendje waar je de inspiratie vandaan haalt ofzo? Zo ja, mag ik hem een keer lenen?!
Ik wil meeeeeeeeeeeeeeeer! :D *zwaait met vlaggetjes* *knuffelt verhaal*
Ik heb een paar opmerkingen over dit stuk.
Het is goed, echt heel goed, al die details zijn gewoon super. Je kunt lezen dat je er goed over na hebt gedacht en dat je er echt je best op hebt gedaan, maar niet op een negatieve manier! Het leest zo... natuurlijk dat het gewoon fijn is (zoals altijd).
Zelf heb ik het concentratievermogen van een dooie vis, dus ik vind dit soort dingen altijd wel minder boeiend dan dingen waar meer dialoog inzit en waarbij meer actie wordt ondernomen. Dat ligt dus niet aan jou, maar gewoon aan de smaak van de lezer! Daarom vond ik dit minder boeiend om te lezen, maar dat wil niet zeggen dat het niet gewoon heel sterk is neergezet en geschreven!
Ik ben ook gewoon een persoon dat nooit téveel details qua omgeving e.d. wil lezen, omdat ik nogal visueel ben ingesteld en alles dus direct op mijn eigen manier voor me zie.
Maaaar dit klinkt misschien negatief allemaal, maar dat is het niet! Want het is écht goed! :D En romantisch, zo romantisch... Jezus, ik zat echt helemaal te kwijlen. Had ik maar zo'n vriendje. O___o Heb jij zelf een mysterieus vriendje waar je de inspiratie vandaan haalt ofzo? Zo ja, mag ik hem een keer lenen?!
Ik wil meeeeeeeeeeeeeeeer! :D *zwaait met vlaggetjes* *knuffelt verhaal*
Pfoeh, ik wilde eigenlijk gisteren al posten, alleen kwam het er niet van, dus dan vandaag voor ik naar school ga. :) Dit hoofdstuk is misschien een beetje inhoudsloos, maar ik moest een soort aanloop hebben naar de volgende spannendere stukken. Just so you know.
@ Imke: ik snap wat je bedoelt, ik ben zelf ook niet altijd van de ellenlange beschrijvingen (ook al schrijf ik ze wel, als ik niet oplet) maar ik vond het wel een goed moment om te experimenteren en ik ben blij dat het, ondanks dat het niet heel spannend was, wel goed gelukt is. Dank je! :D
Oh, en dit stuk is speciaal voor jou. Omdat jij me aan dat liedje geholpen hebt, en ik stiekem vind dat het hier gewoon heel goed bij paste. ^^
~~
50.
Zachte muziek drong door de badkamerdeur, de majestueuze hotelkamer in. Raquel lachte naar het plafond; ze voelde nog steeds Bills armen om haar middel en zijn lippen in haar hals, ook al lag hij niet meer naast haar. Naast hem wakkerworden zorgde elke keer weer voor een overdaad aan gelukshormonen in haar bloedbaan.
Plotseling duwde Bill de badkamerdeur open en vroeg: ‘Hé, ken je dit nummer?’
Hij zette de draagbare radio op het nachtkastje, draaide het volume iets luider en trok ondertussen zijn haarborstel door zijn zwarte manen. Raquel richtte zich half op in bed; ze kende het nummer inderdaad en kon zich prompt geen beter nummer voorstellen om de dag mee te beginnen. Een dag die sowieso al fantastisch begonnen was, om twaalf uur ’s middags met een in zijn slaap smakkende Bill tegen zich aan.
Diezelfde Bill wandelde nu vrolijk door de kamer, in alleen zijn zwarte boxershort, en zong luidkeels mee met het refrein terwijl hij zijn koffer omkeerde boven de sofa.
‘Heaven can wait up high in the sky
It’s you and I
Heaven can wait deep down in your eyes
I’m yours tonight
Lay your heart next to mine
I feel so alive
Tell me you want me to stay
Forever
’cause heaven can wait…’
Zijn uitspraak was af en toe onmogelijk Duits en daarmee ook weer heel schattig. Hij had het waarschijnlijk wel door, maar dat deed geen afbreuk aan zijn energie. Inmiddels danste hij bijna door de kamer, zonder op de beat van het nummer te letten, en als hij Raquel geen kushand toe had geworpen had ze zich toch eventjes zorgen om zijn seksualiteit gemaakt.
Maar ja, wanneer was Bill nu helemaal honderd procent mannelijk? Wanneer was hij überhaupt honderd procent één en hetzelfde? Hij was altijd een mengeling van verschillende elementen. Zijn kledingstijl neigde zowel naar glamrock als naar punk als naar enorm modegevoelig, met de zware make-up kon hij doorgaan voor gothic, emo en geïnspireerd op anime, zijn karakter ging van kinderlijk enthousiast naar professioneel en zakelijk.
En dat was precies wat Raquel aantrok aan hem. Hij liet zich niet in een hokje proppen, hij was gewoon wie hij wilde zijn en dat soms op het gênante af. Alles met dezelfde zelfverzekerdheid die altijd om hem heen hing. Raquel had hem nog maar één keer onzeker meegemaakt: op het moment dat hij haar vroeg of ze zijn vriendin wilde zijn.
Ze glimlachte weer. Bill was nooit honderd procent uit één stuk, maar hij was wel altijd honderd procent van haar. Dat wist ze nu.
Op dat moment dook hij plots naast haar op het bed, nog zonder make-up, met half geborstelde haren. Zijn ogen schitterden net zo sterk als zijn tongpiercing toen hij opnieuw het refrein meezong met de radio.
‘Heaven can wait deep down in your eyes...’ De blik in zijn ogen werd zachter, maar voor hij de kans kreeg om haar te kussen viel Raquel in.
‘I’m yours tonight
Lay your heart next to mine
I feel so alive
Tell me you want me to stay
Forever
’cause heaven can wait…’
Ze had lang niet meer voor publiek gezongen, besefte ze nu. Om precies te zijn niet meer sinds het halen van haar eindexamens; daarvoor had ze samen met Chantal in het schoolkoor gezeten en repeteerde elke woensdag. Al sinds de zandbak deelden Chantal en zij hun muzieksmaak en ze zongen vaak samen mee met de artiesten die op MTV en VIVA voorbijkwamen. Het was iets geweest dat hen onlosmakelijk met elkaar verbond, die liefde voor muziek en zingen in het bijzonder.
Nou ja. Dat het niet “onlosmakelijk” was, wist Raquel inmiddels wel – maar de liefde voor het zingen was er nog steeds, ondanks dat ze het niet vaak meer liet zien. Voor Bill had ze überhaupt nog nooit gezongen en de verbazing tekende zich duidelijk af in zijn gezicht.
‘Wat?’ mompelde Raquel, plots in verlegenheid gebracht.
‘Je kan zingen!’ stelde hij verbluft vast. ‘Oké, wacht, dat klonk bijna als een belediging.’ De manier waarop hij zijn voorhoofd in de kreukels legde maakte Raquel aan het lachen, maar blijkbaar was Bill voor deze keer serieus. Hij gaf haar een zachte por: ‘Lach niet, ik meen het! Je kende het nummer én de tekst en je kan zingen, en dat heb je me nooit verteld?’
‘Oh, kom nou,’ mompelde ze zo laconiek mogelijk. ‘Dat waren vier zinnen, hoe wil je daaruit nou concluderen of ik kan zingen?’
‘Denk je nou echt dat ik daar nog geen gehoor voor heb ontwikkeld?’ Zijn stem zweefde ergens tussen plageirg en serieus. ‘Waarom heb je me dat nooit verteld? En je was ook niet bij de audities, dat zou ik me herinnerd hebben.’
‘Mijn broertje was toen jarig,’ zei Raquel schaapachtig. Ze rolde op haar zij, legde haar hand op zijn ontblote borst en keek peinzend naar het kleurverschil tussen haar mediterraanse huid en zijn bleke noordelijke teint. ‘En, er is niet zo veel te vertellen. Ik vind zingen leuk, ik zat in het schoolkoor en zo, maar... Ik was nooit écht goed. Niet zoals Chantal, of Hannah, of zo. Niet zoals jij.’
‘Moet je voor het schoolkoor dan niet goed zijn?’ vroeg hij met opgetrokken neus. ‘Je had me in elk geval kunnen vertellen dat je het leuk vindt, al was het maar als hobby. Ik bedoel, het is niet alsof pakweg mijn hele leven op datzelfde gegeven is opgebouwd.’
Een tikkeltje onzeker gluurde Raquel naar zijn gezicht. ‘Ben je nu boos op me?’
‘Boos?’ Tot haar verbazing gooide Bill zijn hoofd in zijn nek en barstte in lachen uit. Ze voelde de beweging onder de hand die nog steeds op zijn borst lag, toen wikkelde hij plots zijn armen om haar middel en trok haar heel dicht naar zich toe.
‘Natuurlijk niet, gekkie,’ fluisterde hij liefdevol in haar oor. ‘Gewoon verbaasd dat je nooit iets gezegd hebt. Doet er verder ook niet toe, nu weet ik het.’ Hij drukte een tevreden kus op haar wang, dicht tegen haar lippen aan. ‘En stiekem ben ik blij om het te horen.’
Toen werd zijn wangkus een echte lippen-op-lippenkus en de radio draaide vrolijk de achtergrondmuziek van een scène die zich maar niet uit bed wilde verplaatsen.
Na het “ontbijt” slenterden Bill en Raquel hand in hand de Champs-Elysées op. Zij droeg een rood mutsje op haar krullen, bijpassende handschoenen en een sjaal om haar hals. De zon scheen dan wel, maar strooide met waterige herfststralen en de wind was koud. Bill leek daar geen last van te hebben. Hij droeg gewoon zijn leren jack en vingerloze handschoentjes, zonder sjaal of muts. De kou had alleen effect op zijn gezicht: hij had knalrode wangen en zag er zo verboden schattig uit.
‘Oké dan!’ verkondigde hij vrolijk. ‘Parijs is een winkelstand pur sang en mijn kast ontploft bijna, maar nog niet helemaal, dus het is tijd voor een paar nieuwe aankopen. Waar wil je heen?’
Raquel lachte om zijn enthousiasme. Parijs was als een snoepwinkel en Bill een klein kind dat van zijn moeder zelf een puntzak vol mocht vullen. Ze had geweten dat hij naar Parijs wilde om te winkelen en het zou haar niets verbazen als ze zijn rode wangen ten dele ook aan zijn shopeuforie kon toeschrijven.
‘Ik zou het niet weten, ik ben hier nog nooit geweest,’ antwoordde ze naar waarheid. ‘Wijs me de weg maar. Ik wil alleen wél de Eiffeltoren zien!’
‘Eén rondleiding langs de hoogtepunten van Parijs voor madame!’ Bill knipoogde. ‘Een rondleiding die kunst en mode met elkaar verbindt.’
Dat was het startsein voor wat een lange, maar fantastische middag zou worden.
Ze begonnen onder de Arc de Triomphe, die ze de avond daarvoor al bij nacht hadden meegemaakt. Bij dag bewonderden ze het beeldhouwwerk, hadden niet genoeg geduld om het monument te beklimmen en namen een andere avenue om de Seine over te steken. Bill leidde hen doelbewust door de fraaie straatjes, langs etalages, uithangborden, verlaten terrasjes en een overdosis mensen met aktetassen en baseballpetjes. Toen weken de huizen en ze stonden recht voor de Eiffeltoren.
Raquel was onmiddellijk diep onder de indruk. Ze had zich veel voorgesteld van het Parijse symbool en werd niet teleurgesteld; de ijzeren stellage stak driehonderd meter de heldere oktoberlucht in, indrukwekkend breedbenig en aan zijn voet ellenlange rijen voor zowel de trap als de lift. Stalletjes vol souvenirs stonden over het plein verspreid.
‘En?’ Bill stootte haar glimlachend aan. ‘Wil je de rij trotseren en naar boven?’
‘Ja, met de trap!’ antwoordde ze enthousiast, haar glanzende ogen nog steeds gefixeerd op de top van de Eiffeltoren. Haar vingers vlochten zich door die van Bill, ze kneep opgewonden in zijn hand en hij plantte haar lachend achter aan de rij voor de trap.
De tijd die ze moesten doden voor het hun beurt was om de treden te beklimmen, ging gelukkig snel voorbij. Met veel geklets en gelach schoven ze steeds een paar plaatsjes op; voor hen stond een Amerikaans stel met twee kleine kinderen, die niet te lang stil konden blijven staan en af en toe jengelend uit de rij braken om over het plein rondjes te rennen. Het was vermakelijk om naar te kijken en Raquel begon met een brede grijns aan haar klim.
Op de tweede verdieping besloten ze te blijven staan. In principe konden ze nog hoger, maar Raquel begon hoogtevrees te krijgen en Bill bekende schaapachtig dat hij ook nog nooit naar het topje van de Eiffeltoren had gedurfd. Dus bleven ze op de tweede verdieping en genoten van het weidse uitzicht over de stad. Het waaide flink daarboven, Raquel trok de muts van haar haren voor die van haar hoofd werd geblazen en de wind speelde energiek met haar lange krullen. Ze lachte uitgelaten en Bill wenste dat hij een camera bij zich had; ze zag er op dat moment simpelweg betoverend uit.
Naar beneden ging het razendsnel met de lift en Raquel kocht bij één van de souvenirkraampjes een grote ansichtkaart voor haar broertje, natuurlijk met de Eiffeltoren erop. Terwijl ze slenterend het plein verlieten, zei Bill plotseling: ‘We hebben hier ooit eens opgetreden, wist je dat?’
Raquel, die de kaart in haar schoudertas probeerde te krijgen zonder hem te buigen, uitte alleen een vage “hm” en hij grinnikte, vatte het op als een ontkenning en vertelde: ‘Op veertien juli, twee jaar geleden. Dat was echt de grootste eer ooit, zeker voor een Duitse band. We waren op uitnodiging van de Franse president, en veertien juli is hun nationale feestdag. Het hele plein stond stampvol fans en ik deed het bijna in m’n broek van de zenuwen.’
Hij rilde dramatisch en lachte weer. Raquel glimlachte mee; ze wist wat hij vertelde allang, maar dat maakte niet uit. Het was leuk om hem te horen vertellen, om te weten dat hij haar in zijn leven wilde betrekken – ook in zijn verleden, zelfs al kon ze daarover op internet al genoeg vinden.
Het idee om een vriendje te hebben waar op internet massa’s sites en artikelen over bestonden, bezorgde Raquel een raar gevoel. Ze fronste even, schudde het echter snel van zich af. Voor haar was Bill zoveel meer dan alleen “die zanger met dat haar”. Ze kende de persoon ónder dat haar beter dan zijn imago.
De rondreis door Parijs ging vrolijk verder. Ze bezochten verschillende winkels, warenhuizen en kleine marktjes die plotseling om straathoeken leken op te duiken; tussendoor bewonderden ze de architectuur van het Centre Pompidou en het Louvre, dronken koffie in een schattig café aan de Seine en keerden tenslotte in de schemering terug naar het hotel. Bepakt en beladen, want Bills enthousiasme was moeilijk in toom te houden en hij had Raquels “Je hoeft niets voor me te kopen!” steeds gracieus in de wind geslagen.
‘Man, dit past nooit in mijn bagage!’ pufte ze, eenmaal terug op hun hotelkamer, en keek naar alle aankopen die door de suite verspreid lagen.
‘Kopen we er nog een tas bij,’ plaagde Bill ontspannen. Hij lag op zijn rug op bed, zelfs hij was door zijn energie heen na deze lange maar succesvolle dag Parijs. En hij was slim genoeg geweest om een koffer mee te nemen met nog heel veel ruimte.
Raquel schudde haar hoofd naar hem. ‘Je hebt al veel te veel aan me uitgegeven! Ik kan nog niet eens de helft terugbetalen.’
‘Meisje, waarom zou je me willen terugbetalen? Je betaalt je kerstcadeautjes toch ook niet terug.’ Bill zag het probleem niet zo, schudde zijn hoofd terug naar haar. ‘Ik kan het makkelijk missen en ik geef graag cadeautjes, zeker aan jou. En dat ik niet met geld om kan gaan weten ze thuis ook allang, dus ik krijg hoogstens een bestraffende blik van David en verder niets.’
‘Maar ik...’ Raquel haalde onwennig haar schouders op. ‘Waar heb ik dit aan verdiend?’
Bill richtte zich op, stapte van bed en nam haar in zijn armen. Zacht streken zijn lippen over haar huid, van haar slaap naar haar mondhoek en uiteindelijk naar haar lippen. ‘Gewoon,’ mompelde hij, ‘gewoon omdat ik van je houd, daarom.’
Ze leunde tegen hem aan, liet zich kussen, kuste terug en werd warm vanbinnen. Ze was het weliswaar nog steeds niet met hem heens, maar dat deed er nu niet toe. En stiekem vond ze de dingen die ze samen uitgezocht hadden écht heel erg leuk – dus stiekem was ze er ook wel een beetje blij mee.
Toen liet Bill haar los en stelde opgewekt voor: ‘Zullen we naar beneden gaan of heb je nog geen honger?’
‘Jawel!’ lachte ze. ‘Hoor je m’n maag niet rommelen?’ Gespeeld dramatisch wreef ze over haar buik, sloeg haar ogen ten hemel en sprintte plots naar de deur. ‘Wie het eerste bij de lift is!’
~~
Whoesh! Ik besef nu pas dat dit al hoofdstuk vijftig is! *zet feesthoed op*
@ Imke: ik snap wat je bedoelt, ik ben zelf ook niet altijd van de ellenlange beschrijvingen (ook al schrijf ik ze wel, als ik niet oplet) maar ik vond het wel een goed moment om te experimenteren en ik ben blij dat het, ondanks dat het niet heel spannend was, wel goed gelukt is. Dank je! :D
Oh, en dit stuk is speciaal voor jou. Omdat jij me aan dat liedje geholpen hebt, en ik stiekem vind dat het hier gewoon heel goed bij paste. ^^
~~
50.
Zachte muziek drong door de badkamerdeur, de majestueuze hotelkamer in. Raquel lachte naar het plafond; ze voelde nog steeds Bills armen om haar middel en zijn lippen in haar hals, ook al lag hij niet meer naast haar. Naast hem wakkerworden zorgde elke keer weer voor een overdaad aan gelukshormonen in haar bloedbaan.
Plotseling duwde Bill de badkamerdeur open en vroeg: ‘Hé, ken je dit nummer?’
Hij zette de draagbare radio op het nachtkastje, draaide het volume iets luider en trok ondertussen zijn haarborstel door zijn zwarte manen. Raquel richtte zich half op in bed; ze kende het nummer inderdaad en kon zich prompt geen beter nummer voorstellen om de dag mee te beginnen. Een dag die sowieso al fantastisch begonnen was, om twaalf uur ’s middags met een in zijn slaap smakkende Bill tegen zich aan.
Diezelfde Bill wandelde nu vrolijk door de kamer, in alleen zijn zwarte boxershort, en zong luidkeels mee met het refrein terwijl hij zijn koffer omkeerde boven de sofa.
‘Heaven can wait up high in the sky
It’s you and I
Heaven can wait deep down in your eyes
I’m yours tonight
Lay your heart next to mine
I feel so alive
Tell me you want me to stay
Forever
’cause heaven can wait…’
Zijn uitspraak was af en toe onmogelijk Duits en daarmee ook weer heel schattig. Hij had het waarschijnlijk wel door, maar dat deed geen afbreuk aan zijn energie. Inmiddels danste hij bijna door de kamer, zonder op de beat van het nummer te letten, en als hij Raquel geen kushand toe had geworpen had ze zich toch eventjes zorgen om zijn seksualiteit gemaakt.
Maar ja, wanneer was Bill nu helemaal honderd procent mannelijk? Wanneer was hij überhaupt honderd procent één en hetzelfde? Hij was altijd een mengeling van verschillende elementen. Zijn kledingstijl neigde zowel naar glamrock als naar punk als naar enorm modegevoelig, met de zware make-up kon hij doorgaan voor gothic, emo en geïnspireerd op anime, zijn karakter ging van kinderlijk enthousiast naar professioneel en zakelijk.
En dat was precies wat Raquel aantrok aan hem. Hij liet zich niet in een hokje proppen, hij was gewoon wie hij wilde zijn en dat soms op het gênante af. Alles met dezelfde zelfverzekerdheid die altijd om hem heen hing. Raquel had hem nog maar één keer onzeker meegemaakt: op het moment dat hij haar vroeg of ze zijn vriendin wilde zijn.
Ze glimlachte weer. Bill was nooit honderd procent uit één stuk, maar hij was wel altijd honderd procent van haar. Dat wist ze nu.
Op dat moment dook hij plots naast haar op het bed, nog zonder make-up, met half geborstelde haren. Zijn ogen schitterden net zo sterk als zijn tongpiercing toen hij opnieuw het refrein meezong met de radio.
‘Heaven can wait deep down in your eyes...’ De blik in zijn ogen werd zachter, maar voor hij de kans kreeg om haar te kussen viel Raquel in.
‘I’m yours tonight
Lay your heart next to mine
I feel so alive
Tell me you want me to stay
Forever
’cause heaven can wait…’
Ze had lang niet meer voor publiek gezongen, besefte ze nu. Om precies te zijn niet meer sinds het halen van haar eindexamens; daarvoor had ze samen met Chantal in het schoolkoor gezeten en repeteerde elke woensdag. Al sinds de zandbak deelden Chantal en zij hun muzieksmaak en ze zongen vaak samen mee met de artiesten die op MTV en VIVA voorbijkwamen. Het was iets geweest dat hen onlosmakelijk met elkaar verbond, die liefde voor muziek en zingen in het bijzonder.
Nou ja. Dat het niet “onlosmakelijk” was, wist Raquel inmiddels wel – maar de liefde voor het zingen was er nog steeds, ondanks dat ze het niet vaak meer liet zien. Voor Bill had ze überhaupt nog nooit gezongen en de verbazing tekende zich duidelijk af in zijn gezicht.
‘Wat?’ mompelde Raquel, plots in verlegenheid gebracht.
‘Je kan zingen!’ stelde hij verbluft vast. ‘Oké, wacht, dat klonk bijna als een belediging.’ De manier waarop hij zijn voorhoofd in de kreukels legde maakte Raquel aan het lachen, maar blijkbaar was Bill voor deze keer serieus. Hij gaf haar een zachte por: ‘Lach niet, ik meen het! Je kende het nummer én de tekst en je kan zingen, en dat heb je me nooit verteld?’
‘Oh, kom nou,’ mompelde ze zo laconiek mogelijk. ‘Dat waren vier zinnen, hoe wil je daaruit nou concluderen of ik kan zingen?’
‘Denk je nou echt dat ik daar nog geen gehoor voor heb ontwikkeld?’ Zijn stem zweefde ergens tussen plageirg en serieus. ‘Waarom heb je me dat nooit verteld? En je was ook niet bij de audities, dat zou ik me herinnerd hebben.’
‘Mijn broertje was toen jarig,’ zei Raquel schaapachtig. Ze rolde op haar zij, legde haar hand op zijn ontblote borst en keek peinzend naar het kleurverschil tussen haar mediterraanse huid en zijn bleke noordelijke teint. ‘En, er is niet zo veel te vertellen. Ik vind zingen leuk, ik zat in het schoolkoor en zo, maar... Ik was nooit écht goed. Niet zoals Chantal, of Hannah, of zo. Niet zoals jij.’
‘Moet je voor het schoolkoor dan niet goed zijn?’ vroeg hij met opgetrokken neus. ‘Je had me in elk geval kunnen vertellen dat je het leuk vindt, al was het maar als hobby. Ik bedoel, het is niet alsof pakweg mijn hele leven op datzelfde gegeven is opgebouwd.’
Een tikkeltje onzeker gluurde Raquel naar zijn gezicht. ‘Ben je nu boos op me?’
‘Boos?’ Tot haar verbazing gooide Bill zijn hoofd in zijn nek en barstte in lachen uit. Ze voelde de beweging onder de hand die nog steeds op zijn borst lag, toen wikkelde hij plots zijn armen om haar middel en trok haar heel dicht naar zich toe.
‘Natuurlijk niet, gekkie,’ fluisterde hij liefdevol in haar oor. ‘Gewoon verbaasd dat je nooit iets gezegd hebt. Doet er verder ook niet toe, nu weet ik het.’ Hij drukte een tevreden kus op haar wang, dicht tegen haar lippen aan. ‘En stiekem ben ik blij om het te horen.’
Toen werd zijn wangkus een echte lippen-op-lippenkus en de radio draaide vrolijk de achtergrondmuziek van een scène die zich maar niet uit bed wilde verplaatsen.
Na het “ontbijt” slenterden Bill en Raquel hand in hand de Champs-Elysées op. Zij droeg een rood mutsje op haar krullen, bijpassende handschoenen en een sjaal om haar hals. De zon scheen dan wel, maar strooide met waterige herfststralen en de wind was koud. Bill leek daar geen last van te hebben. Hij droeg gewoon zijn leren jack en vingerloze handschoentjes, zonder sjaal of muts. De kou had alleen effect op zijn gezicht: hij had knalrode wangen en zag er zo verboden schattig uit.
‘Oké dan!’ verkondigde hij vrolijk. ‘Parijs is een winkelstand pur sang en mijn kast ontploft bijna, maar nog niet helemaal, dus het is tijd voor een paar nieuwe aankopen. Waar wil je heen?’
Raquel lachte om zijn enthousiasme. Parijs was als een snoepwinkel en Bill een klein kind dat van zijn moeder zelf een puntzak vol mocht vullen. Ze had geweten dat hij naar Parijs wilde om te winkelen en het zou haar niets verbazen als ze zijn rode wangen ten dele ook aan zijn shopeuforie kon toeschrijven.
‘Ik zou het niet weten, ik ben hier nog nooit geweest,’ antwoordde ze naar waarheid. ‘Wijs me de weg maar. Ik wil alleen wél de Eiffeltoren zien!’
‘Eén rondleiding langs de hoogtepunten van Parijs voor madame!’ Bill knipoogde. ‘Een rondleiding die kunst en mode met elkaar verbindt.’
Dat was het startsein voor wat een lange, maar fantastische middag zou worden.
Ze begonnen onder de Arc de Triomphe, die ze de avond daarvoor al bij nacht hadden meegemaakt. Bij dag bewonderden ze het beeldhouwwerk, hadden niet genoeg geduld om het monument te beklimmen en namen een andere avenue om de Seine over te steken. Bill leidde hen doelbewust door de fraaie straatjes, langs etalages, uithangborden, verlaten terrasjes en een overdosis mensen met aktetassen en baseballpetjes. Toen weken de huizen en ze stonden recht voor de Eiffeltoren.
Raquel was onmiddellijk diep onder de indruk. Ze had zich veel voorgesteld van het Parijse symbool en werd niet teleurgesteld; de ijzeren stellage stak driehonderd meter de heldere oktoberlucht in, indrukwekkend breedbenig en aan zijn voet ellenlange rijen voor zowel de trap als de lift. Stalletjes vol souvenirs stonden over het plein verspreid.
‘En?’ Bill stootte haar glimlachend aan. ‘Wil je de rij trotseren en naar boven?’
‘Ja, met de trap!’ antwoordde ze enthousiast, haar glanzende ogen nog steeds gefixeerd op de top van de Eiffeltoren. Haar vingers vlochten zich door die van Bill, ze kneep opgewonden in zijn hand en hij plantte haar lachend achter aan de rij voor de trap.
De tijd die ze moesten doden voor het hun beurt was om de treden te beklimmen, ging gelukkig snel voorbij. Met veel geklets en gelach schoven ze steeds een paar plaatsjes op; voor hen stond een Amerikaans stel met twee kleine kinderen, die niet te lang stil konden blijven staan en af en toe jengelend uit de rij braken om over het plein rondjes te rennen. Het was vermakelijk om naar te kijken en Raquel begon met een brede grijns aan haar klim.
Op de tweede verdieping besloten ze te blijven staan. In principe konden ze nog hoger, maar Raquel begon hoogtevrees te krijgen en Bill bekende schaapachtig dat hij ook nog nooit naar het topje van de Eiffeltoren had gedurfd. Dus bleven ze op de tweede verdieping en genoten van het weidse uitzicht over de stad. Het waaide flink daarboven, Raquel trok de muts van haar haren voor die van haar hoofd werd geblazen en de wind speelde energiek met haar lange krullen. Ze lachte uitgelaten en Bill wenste dat hij een camera bij zich had; ze zag er op dat moment simpelweg betoverend uit.
Naar beneden ging het razendsnel met de lift en Raquel kocht bij één van de souvenirkraampjes een grote ansichtkaart voor haar broertje, natuurlijk met de Eiffeltoren erop. Terwijl ze slenterend het plein verlieten, zei Bill plotseling: ‘We hebben hier ooit eens opgetreden, wist je dat?’
Raquel, die de kaart in haar schoudertas probeerde te krijgen zonder hem te buigen, uitte alleen een vage “hm” en hij grinnikte, vatte het op als een ontkenning en vertelde: ‘Op veertien juli, twee jaar geleden. Dat was echt de grootste eer ooit, zeker voor een Duitse band. We waren op uitnodiging van de Franse president, en veertien juli is hun nationale feestdag. Het hele plein stond stampvol fans en ik deed het bijna in m’n broek van de zenuwen.’
Hij rilde dramatisch en lachte weer. Raquel glimlachte mee; ze wist wat hij vertelde allang, maar dat maakte niet uit. Het was leuk om hem te horen vertellen, om te weten dat hij haar in zijn leven wilde betrekken – ook in zijn verleden, zelfs al kon ze daarover op internet al genoeg vinden.
Het idee om een vriendje te hebben waar op internet massa’s sites en artikelen over bestonden, bezorgde Raquel een raar gevoel. Ze fronste even, schudde het echter snel van zich af. Voor haar was Bill zoveel meer dan alleen “die zanger met dat haar”. Ze kende de persoon ónder dat haar beter dan zijn imago.
De rondreis door Parijs ging vrolijk verder. Ze bezochten verschillende winkels, warenhuizen en kleine marktjes die plotseling om straathoeken leken op te duiken; tussendoor bewonderden ze de architectuur van het Centre Pompidou en het Louvre, dronken koffie in een schattig café aan de Seine en keerden tenslotte in de schemering terug naar het hotel. Bepakt en beladen, want Bills enthousiasme was moeilijk in toom te houden en hij had Raquels “Je hoeft niets voor me te kopen!” steeds gracieus in de wind geslagen.
‘Man, dit past nooit in mijn bagage!’ pufte ze, eenmaal terug op hun hotelkamer, en keek naar alle aankopen die door de suite verspreid lagen.
‘Kopen we er nog een tas bij,’ plaagde Bill ontspannen. Hij lag op zijn rug op bed, zelfs hij was door zijn energie heen na deze lange maar succesvolle dag Parijs. En hij was slim genoeg geweest om een koffer mee te nemen met nog heel veel ruimte.
Raquel schudde haar hoofd naar hem. ‘Je hebt al veel te veel aan me uitgegeven! Ik kan nog niet eens de helft terugbetalen.’
‘Meisje, waarom zou je me willen terugbetalen? Je betaalt je kerstcadeautjes toch ook niet terug.’ Bill zag het probleem niet zo, schudde zijn hoofd terug naar haar. ‘Ik kan het makkelijk missen en ik geef graag cadeautjes, zeker aan jou. En dat ik niet met geld om kan gaan weten ze thuis ook allang, dus ik krijg hoogstens een bestraffende blik van David en verder niets.’
‘Maar ik...’ Raquel haalde onwennig haar schouders op. ‘Waar heb ik dit aan verdiend?’
Bill richtte zich op, stapte van bed en nam haar in zijn armen. Zacht streken zijn lippen over haar huid, van haar slaap naar haar mondhoek en uiteindelijk naar haar lippen. ‘Gewoon,’ mompelde hij, ‘gewoon omdat ik van je houd, daarom.’
Ze leunde tegen hem aan, liet zich kussen, kuste terug en werd warm vanbinnen. Ze was het weliswaar nog steeds niet met hem heens, maar dat deed er nu niet toe. En stiekem vond ze de dingen die ze samen uitgezocht hadden écht heel erg leuk – dus stiekem was ze er ook wel een beetje blij mee.
Toen liet Bill haar los en stelde opgewekt voor: ‘Zullen we naar beneden gaan of heb je nog geen honger?’
‘Jawel!’ lachte ze. ‘Hoor je m’n maag niet rommelen?’ Gespeeld dramatisch wreef ze over haar buik, sloeg haar ogen ten hemel en sprintte plots naar de deur. ‘Wie het eerste bij de lift is!’
~~
Whoesh! Ik besef nu pas dat dit al hoofdstuk vijftig is! *zet feesthoed op*
-
Floodlight
- Puntenslijper
- Berichten: 23
- Lid geworden op: 30 dec 2009 18:43
- Locatie: De Dekkers Mansion te Essen
Ik liep twee hoofdstukken achter. Maar nu ben ik weer bij.
Echt, ZT is zó'n lief verhaal. Ik mag Bill niet zo heel erg, ik weet niet waarom, maar gewoon. Maar in fanfictions vind ik hem eigenlijk altijd leuk, en ik schrijf zelf ook altijd over hem, kuch.
Anyways.
In dit verhaal is hij pas ECHT een schatje. :3 En Raquel heeft maar geluk met hem.
Ik was trouwens alweer vergeten dat Raquel ook kon zingen, dus het was leuk dat dat terug kwam. Uhuh. :yep:
Oh, en feest voor hoofdstuk 50! ^.^
Me be proud of you, dat weet je toch? <3
Echt, ZT is zó'n lief verhaal. Ik mag Bill niet zo heel erg, ik weet niet waarom, maar gewoon. Maar in fanfictions vind ik hem eigenlijk altijd leuk, en ik schrijf zelf ook altijd over hem, kuch.
Anyways.
In dit verhaal is hij pas ECHT een schatje. :3 En Raquel heeft maar geluk met hem.
Ik was trouwens alweer vergeten dat Raquel ook kon zingen, dus het was leuk dat dat terug kwam. Uhuh. :yep:
Oh, en feest voor hoofdstuk 50! ^.^
Me be proud of you, dat weet je toch? <3
There is never a wish better than this
If you only got a hundred years to live.
If you only got a hundred years to live.
Sorry! Heb een drukke tijd achter de rug in verband met carnaval en door alle werkzaamheden aan OV, heb ik dit even niet gemerkt.
Maar hier ben ik weer! Ten eerste...
AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH. OWIJFLKSFJKJJHFKJKFJKSDF.
JE HEBT HEAVEN CAN WAIT GEBRUIKT. *springt bed uit* *rent rondje door kamer heen* *duikt bed weer in* OMG, OMG, OMG. <3 Je bent mijn held, je bent geweldig! <3 *knuffelt plat*
*probeert te kalmeren* *zet liedje op* *wordt weer hyper*
Ik was ook een beetje vergeten dat Raquel kon zingen, maar dat is wel super leuk. En ze zingt Heaven Can Wait. Omg.
Toen werd zijn wangkus een echte lippen-op-lippenkus en de radio draaide vrolijk de achtergrondmuziek van een scène die zich maar niet uit bed wilde verplaatsen.
Hahaha, die vond ik leuk. xD
hij had knalrode wangen en zag er zo verboden schattig uit.
Die zin vind ik echt leuk gevonden! Verboden schattig. Dat is een leuke uitdrukking, die ga ik voortaan tegen mijn vriendinnen over al mijn crushes gebruiken. xD
Wauw.
Weet je wat ik heel mooi vind aan je beschrijving over Parijs?
Het is net alsof ik er zelf bén als ik het lees. Ben jij er al vaker geweest? Het lijkt wel alsof je er zelf woont, dat je het zo magisch kunt beschrijven. Het leek wel alsof ik al die straatjes zelf doorslenderde met tassen vol, en alsof ik al die cafeetjes en terrasjes gewoon kon ruiken. Bizar. Echt wauw. Ik ben er van onder de indruk.
Toen Bill Raquel 'meisje' noemde, smolt ik echt. Zo lief als jongens dat zeggen, vind ik altijd.
En stiekem vond ze de dingen die ze samen uitgezocht hadden écht heel erg leuk – dus stiekem was ze er ook wel een beetje blij mee.
Hihi, kan ik me nou helemáál niet voorstellen!
Kortom, het is weer een geweldig stuk en ik voelde me er heel speciaal bij. Alsof ik zelf Raquel was en door Parijs liep met 's werelds geweldige vriendje aan mijn zijnde. Want zo komt hij echt over.
I love this fanfic, I love Bill en Raquel, I love you for writing this. <3
En nu ga ik als een gek slapen, want ik ben een beetje ziekig en dadelijk ontploft mijn hoofd ben ik bang!
Maar hier ben ik weer! Ten eerste...
AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH. OWIJFLKSFJKJJHFKJKFJKSDF.
JE HEBT HEAVEN CAN WAIT GEBRUIKT. *springt bed uit* *rent rondje door kamer heen* *duikt bed weer in* OMG, OMG, OMG. <3 Je bent mijn held, je bent geweldig! <3 *knuffelt plat*
*probeert te kalmeren* *zet liedje op* *wordt weer hyper*
Ik was ook een beetje vergeten dat Raquel kon zingen, maar dat is wel super leuk. En ze zingt Heaven Can Wait. Omg.
Toen werd zijn wangkus een echte lippen-op-lippenkus en de radio draaide vrolijk de achtergrondmuziek van een scène die zich maar niet uit bed wilde verplaatsen.
Hahaha, die vond ik leuk. xD
hij had knalrode wangen en zag er zo verboden schattig uit.
Die zin vind ik echt leuk gevonden! Verboden schattig. Dat is een leuke uitdrukking, die ga ik voortaan tegen mijn vriendinnen over al mijn crushes gebruiken. xD
Wauw.
Weet je wat ik heel mooi vind aan je beschrijving over Parijs?
Het is net alsof ik er zelf bén als ik het lees. Ben jij er al vaker geweest? Het lijkt wel alsof je er zelf woont, dat je het zo magisch kunt beschrijven. Het leek wel alsof ik al die straatjes zelf doorslenderde met tassen vol, en alsof ik al die cafeetjes en terrasjes gewoon kon ruiken. Bizar. Echt wauw. Ik ben er van onder de indruk.
Toen Bill Raquel 'meisje' noemde, smolt ik echt. Zo lief als jongens dat zeggen, vind ik altijd.
En stiekem vond ze de dingen die ze samen uitgezocht hadden écht heel erg leuk – dus stiekem was ze er ook wel een beetje blij mee.
Hihi, kan ik me nou helemáál niet voorstellen!
Kortom, het is weer een geweldig stuk en ik voelde me er heel speciaal bij. Alsof ik zelf Raquel was en door Parijs liep met 's werelds geweldige vriendje aan mijn zijnde. Want zo komt hij echt over.
I love this fanfic, I love Bill en Raquel, I love you for writing this. <3
En nu ga ik als een gek slapen, want ik ben een beetje ziekig en dadelijk ontploft mijn hoofd ben ik bang!
@Kay: *plethug* Hab dich lieb. <3
@crispy-c: haha, dank je voor het compliment. Ik stel me Bill ook altijd als heel romantisch voor, vandaar dat ik hem ook zo schrijf. :)
@Imke: ik viel bijna van mijn stoel door jouw reactie, lol. Heaven Can Wait is ook gewoon een fantastisch nummer! xD En yes, ik ben wel vaker in Parijs geweest, dat stuk was gebaseerd op wat ik me herinner. Ben blij dat het gelukt is. Thank you! <3
Pampampaam... Ik heb het op het moment oneerlijk druk met school, dus misschien duurt het ook wel weer een week of anderhalf voor het volgende deel komt, dat hangt af van de hoeveelheid werk die ik nog opgezadeld krijg.
Voor nu: enjoy! :D
~~
51.
De bodyguard checkte in bij de balie. Bill stond achter hem te drentelen, wilde nu eindelijk het vliegtuig in. Het inchecken was het enige vervelende aan deze reis, het enige moment waarop Raquel en hij moesten doen alsof ze niet bij elkaar hoorden. In het vliegtuig zelf was het geen probleem meer, daar hadden ze meer privacy, maar in de hal en bij de gate was het oppassen geblazen.
Vandaar dat Raquel al binnen was en nu Tobi de bodyguard nog met de boardigpassen in zijn hand stond. Hij was het hele weekend ook in Parijs geweest, op bevel van David, had alleen nog geen uur bij zijn protegés doorgebracht. Bill had hem zodra ze op het vliegveld van Parijs stonden vrijaf gegeven en wat de man het hele weekend gedaan had, wist alleen hijzelf.
Eindelijk gaf de stewardess hen een knikje en gebaarde dat ze mochten doorlopen. Haar collega staarde net iets te gretig naar Bills gezicht; hij bereidde zich al voor op een gestamelde “Mag ik een handtekening” en werd niet teleurgesteld. Na een snelle krabbel op een Lufthansa-flyer kon Bill tenslotte door de slurf het vliegtuig in.
Natuurlijk zaten ze in de business class. Links op rij vijf, bij het raam, had Raquel zich al geïnstalleerd. Bill dumpte zijn handbagage bij Tobi, die aan de andere kant van het gangpad zat, en liet zich naast het meisje in zijn stoel vallen. ‘Nee maar, jij ook hier!’
Ze stak haar tong naar hem uit. ‘Toevallig, zeg.’
‘Ik geloof niet aan toeval,’ antwoordde hij, half schertsend en half serieus. ‘Hoe laat is het?’
‘Kwart voor acht,’ meldde Raquel met een blik op haar gsm, voor ze die alvast uitschakelde. ‘Dan zijn we tegen tienen wel in Berlijn, toch?’
‘Anderhalf uur vliegen, dan nog bagage en andere ongein, ja... Ik zou zeggen, ergens tussen half elf en elf uur ben je thuis.’ Bill veegde een haarlok achter zijn oor. Hij liep al de hele dag rond zonder enige vorm van styling: geen make-up, geen wax, geen haarlak, zelfs de zwarte nagellak begon stukje bij beetje af te bladderen. Zo volledig natuurlijk kreeg Raquel hem zelden te zien en ze werd meteen dubbel zo verliefd op dat beeld.
Ongeveer tien minuten later zette het vliegtuig zich log in beweging en taxiede naar de startbaan. Door het raampje zag Raquel de zonnestralen roze strepen door de lucht trekken; de onderkant van de wolken kleurde goud. Het werd avond, de lichten van het vliegveld schenen steeds feller in de verte, tot het vliegtuig over de startbaan rolde en plotseling loskwam van de bodem. Raquel kneep hard in Bills hand. Ze had niet echt vliegangst, maar bij het opstijgen en landen kreeg ze toch de rillingen.
Gelukkig stabiliseerde het vliegtuig zich algauw en Raquel liet opgelucht de spanning uit haar vingers ontsnappen. De kauwgum die ze tegen de druk op haar oren gekauwd had verdween in het prullenbakje, evenals die van Bill, en ze leunde weer behaaglijk achterover.
Vreemd genoeg was ze niet treurig over het feit dat hun weekendje Parijs voorbij was. Ze had van elke seconde genoten, alles in zich opgezogen, maar ze had ook geweten dat het niet voor eeuwig zo kon zijn. De twee dagen hadden precies het juiste aantal uren geteld en dat ze nu voorbij waren, betekende dat Raquel er een prachtige afgeronde herinnering bij had. Bijna alsof het weekend buiten de tijd stond, alsof de wereld niet verder was gedraaid terwijl zij in hun zeepbel hadden geleefd. Dat kon niet altijd zo blijven en het was goed zo. In elk geval zou Raquel deze twee dagen nooit van haar leven vergeten, al werd ze honderd.
Na ongeveer twintig minuten vliegen, waarin zowel Bill als Raquel volledig in gedachten was verzonken, ging de zanger plotseling rechtop zitten en trok het gordijn dat hen van de andere rijen afsloot dicht. Raquel keek hem vragend aan. Hij glimlachte, maar aan zijn ogen zag ze dat hij op het punt stond een serieus gesprek te beginnen. Dus zei ze niets, wachtte af.
‘Ik weet niet hoe goed je ons nieuws bijhoudt,’ begon hij tenslotte, na een paar seconde stilte, ‘maar er is iets gebeurd. Geen zorgen, iets positiefs. En iets belangrijks.’
Raquel had geen idee waar hij op doelde. Om eerlijk te zijn had ze de laatste tijd nauwelijks naar nieuws over Tokio Hotel gezocht; op een bepaalde manier voelde dat vreemd en het was sowieso onlogisch, als ze het nieuws wilde weten kon ze net zo goed in één keer Bill bellen.
‘We zijn genomineerd voor de WMA’s, op vijf november, in Monaco.’
Prompt kwam de fangirl in Raquel boven. De WMA’s! Artiesten van over de hele wereld, glanzende awardbeeldjes, fantastische optredens – dat was wel eens iets anders dan de Bambi Award. En Monaco... Ze onderdrukte de neiging om Bill om de hals te vliegen en hem plat te drukken, sloeg in plaats daarvan haar handen voor haar mond en fluisterde: ‘Wauw...’
Wat bij lange na niet in de buurt kwam van de hoeveelheid verbazing, blijdschap en bijna ontzag die nu door haar heen schoot, maar het was beter dan het vliegtuig uit evenwicht brengen door zich als een kip zonder kop bovenop Bill te storten.
De WMA’s!
Hij lachte. ‘Ja, dat vinden wij ook... Onze eerste keer bij de WMA’s, weet je, en we hebben meteen een optreden. Als ik er aan denk word ik al misselijk.’
‘Dat kan ik me voorstellen,’ knikte Raquel meteen. ‘In welke categorie zijn jullie genomineerd?’
‘Beste single, met Spring nicht.’ Bill klonk als een trotse moeder. ‘Maar we hebben met David besproken dat we een ander nummer gaan opvoeren, eentje met meer energie… En ik weet eigenlijk niet waarom ik je dat vertel, het doet er nu niet toe.’
Hij schudde even zijn hoofd om zijn gedachten te ordenen, keek haar vervolgens ernstig aan. ‘Ik wil dat je komt.’
Raquels eerste impuls was knikken en oké zeggen. Alsof ze zo’n uitnodiging zou weigeren! Ze deed haar mond al open, maar op dat moment meldde het logisch denkende gedeelte van haar brein zich. Willen en wensen buiten beschouwing gelaten, was het wel zo verstandig om mee naar Monaco te gaan? Logica en logistiek schreeuwden tegelijkertijd heel hard “nee” in haar hoofd. Parijs met z’n tweetjes viel te overzien, maar Monaco met de hele band, een stad die op de dag van de WMA’s waarschijnlijk tot de nok toe gevuld was met paparazzi... Dat vijf november een donderdag en daarmee voor Raquel een werkdag was, leek nog het minst van alle bezwaren die tegen dit plan aangevoerd konden worden.
Bill scheen haar aarzeling gemerkt te hebben en begon opnieuw te praten, vastbesloten haar te overtuigen. ‘David gaat niet lastig doen, echt. We hebben het er al ruimschoots over gehad en er wordt van alles geregeld om het mogelijk te maken. Ook al hoeven al die privacydingen voor mij niet zo nodig.’
Hij trok zijn neus op; de verontwaardiging over Davids houd-het-geheim-beleid stond duidelijk op zijn gezicht geschreven. Raquel beet onzeker op haar onderlip. Ze wist niet goed wat ze hier nu van moest denken. Natuurlijk vond ze de geheimhouding absoluut niet leuk, maar aan de andere kant van het spectrum flitsten de camera’s van de paparazzi. Dáár had ze nu ook niet bepaald behoefte aan. En wat zou haar moeder daar wel van zeggen?
‘Mijn moeder,’ mompelde ze, half in gedachten en half tegen Bill. ‘Mijn moeder vermoordt me.’
‘Welnee.’ Bill trok een strijdlustig gezicht. ‘Als zíj lastig gaat doen sturen we David en Peter op haar af. En Tobi.’ Zijn blik gleed even naar de bodyguard, die als een blok beton met een koptelefoon stoïcijns naar een tekenfilmpje keek. Bill grijnsde, maar draaide zich snel weer naar Raquel en liet één wenkbrauw naar boven dwalen. ‘Je wílt toch wel komen?’
Daar kon ze niet om liegen. Praktisch of niet, ze wilde wel, dat viel niet te ontkennen. Dus legde ze haar hoofd tegen zijn schouder en murmelde: ‘Natuurlijk wil ik mee. Niets liever. Maar kán het?’
Hij wikkelde een arm om haar middel, drukte vastbesloten een kus in haar haren. ‘We zorgen er gewoon voor dat het kan.’
Raquel knikte, maar iets in haar fluisterde dat dit wel eens het onderwerp van hun eerste ruzie kon worden. Natuurlijk wilde ze graag mee naar Monaco. Alleen: was het soms niet beter om niet het meest gewilde, maar het meest verstandige te doen?
Op woensdag, Raquels vrije dag, belde Hannah. Of ze samen de stad in konden, bijkletsen, “voor de gezelligheid”. Dat het over de WMA’s ging hoorde Raquel duidelijk aan haar toon en ze stelde voor om elkaar bij de dierentuin te zien. Even later stapte ze met een onrustig gevoel in haar maag in de tram.
Toen ze aankwam bij de Leeuwenpoort stond Hannah er al, handen in de zakken van haar groene jas. Het waaide behoorlijk en Raquel wenste direct dat ze eraan gedacht had om een haarclipje mee te nemen.
Ze begroetten elkaar net zo opgewekt als altijd, maar dat het slechts schijn was, bleek onmiddellijk aan de snelheid waarmee hun glimlachjes vervaagden. Zwijgend wandelden ze de dierentuin binnen, hoefden niet in de rij te staan; het was niet erg druk vandaag.
De leeuwen bevonden zich in hun buitenhok. Het welpje met Raquels naam balanceerde over een boomstronk, haar ouders lagen lui naast elkaar in het zand. Raquel en Hannah leunden zwijgend tegen de balustrade. Normaal gesproken kostte het hen geen moeite om een gesprek te beginnen, maar nu hadden ze een onderwerp dat ze niet zo makkelijk wisten aan te snijden.
Uiteindelijk besloot Raquel dat het waarschijnlijk beter was om met een neutrale vraag te beginnen. ‘Hoe was het afgelopen weekend met Tom?’
Hannah’s vingers, die eerst verkrampt op de balustrade lagen, ontspanden merkbaar. ‘Oh, fantastisch! Alleen dat pap hem in de logeerkamer legde, daar was hij het niet mee eens.’ Ze giechelde. ‘Maar hij heeft zich braaf aan de regels gehouden en mijn ouders vinden hem aardig.’
‘Dat is mooi,’ murmelde Raquel. Even dacht ze aan Elvira, aan haar provocerende gedrag vrijdagavond en haar afwijzende gedrag sinds Raquels thuiskomst. Blijkbaar was ze door Bills opmerking alleen maar afstandelijker geworden. Dat deed pijn, maar Raquel had het opgegeven om er met haar moeder over te praten. Het had simpelweg geen zin.
‘Heeft...’ begon Hannah en viel direct weer stil, wist niet hoe ze haar vraag moest stellen. Raquel wachtte af, starend naar haar naamgenootje in de leeuwenkuil. Het leven als welp was waarschijnlijk heel wat minder ingewikkeld. Misschien konden ze eens ruilen...
‘Heeft Bill jou ook meegevraagd naar Monaco?’ barstte toen uit Hannah’s mond. Haar vingers verkrampten weer en ze wierp een schichtige blik om zich heen, alsof ze bang was dat iemand haar had gehoord. Er stond echter niemand anders bij de leeuwen behalve Raquel en zijzelf.
‘Ja,’ zei Raquel zacht. ‘En Tom jou?’
Hannah knikte. ‘En ik wil ook wel, maar...’
‘... het is niet verstandig,’ maakte Raquel haar zin af. ‘Dat was ook mijn bezwaar.’ Ze zuchtte. ‘Maar het betekent zoveel vooor hen, ik wil ook weer geen ruzie ontketenen.’
‘En ìk hoef niet zo nodig de roddelpers op mijn dak!’ antwoordde Hannah grimmig. ‘Hoe egoïstisch dat ook mag klinken. Ik weet dat het erbij hoort en zo, maar ik wil echt niet constant camera’s om me heen. Hoe kan ik dan nog rustig studeren? Ik houd van Tom, echt waar’, haar gezicht verzachtte even, ‘maar paparazzi, liever niet.’
Raquel wist precies hoe ze zich voelde. Hetzelfde dilemma had haar de afgelopen twee dagen wakkergehouden. Was dit het waard om een ruzie over te riskeren? Het ging wel om haar privacy, maar ze had van te voren geweten dat dit erin zat. En Bills “geheime relatie” wilde ze ook niet zijn. Waarom was er geen middenweg? Of was die er wel en zagen zij hem over het hoofd?
‘Ik heb gezegd dat ik meega,’ zei Hannah na een tijdje stilte. ‘En Tom heeft beloofd dat er goed op onze privacy gelet zal worden, ook al heeft hij denk ik liever dat alles bekend wordt. Maar daar was David strikt op tegen en hij gaat over al die maatregelen.’
‘Dat zal hij vast wel grondig doen.’ Raquel draaide zich van de leeuwen af en wikkelde een haarlok om haar vinger. ‘Daar zullen we dan op moeten vertrouwen, hm?’
Hannah knikte. Als op commando duwden ze zich van de balustrade weg en slenterden verder. Ondanks dat het onrustige gevoel nog niet helemaal weg was, kwam Raquel toch een beetje tot rust. Het was goed te weten dat ze iemand naast zich had die haar probleem begreep.
@crispy-c: haha, dank je voor het compliment. Ik stel me Bill ook altijd als heel romantisch voor, vandaar dat ik hem ook zo schrijf. :)
@Imke: ik viel bijna van mijn stoel door jouw reactie, lol. Heaven Can Wait is ook gewoon een fantastisch nummer! xD En yes, ik ben wel vaker in Parijs geweest, dat stuk was gebaseerd op wat ik me herinner. Ben blij dat het gelukt is. Thank you! <3
Pampampaam... Ik heb het op het moment oneerlijk druk met school, dus misschien duurt het ook wel weer een week of anderhalf voor het volgende deel komt, dat hangt af van de hoeveelheid werk die ik nog opgezadeld krijg.
Voor nu: enjoy! :D
~~
51.
De bodyguard checkte in bij de balie. Bill stond achter hem te drentelen, wilde nu eindelijk het vliegtuig in. Het inchecken was het enige vervelende aan deze reis, het enige moment waarop Raquel en hij moesten doen alsof ze niet bij elkaar hoorden. In het vliegtuig zelf was het geen probleem meer, daar hadden ze meer privacy, maar in de hal en bij de gate was het oppassen geblazen.
Vandaar dat Raquel al binnen was en nu Tobi de bodyguard nog met de boardigpassen in zijn hand stond. Hij was het hele weekend ook in Parijs geweest, op bevel van David, had alleen nog geen uur bij zijn protegés doorgebracht. Bill had hem zodra ze op het vliegveld van Parijs stonden vrijaf gegeven en wat de man het hele weekend gedaan had, wist alleen hijzelf.
Eindelijk gaf de stewardess hen een knikje en gebaarde dat ze mochten doorlopen. Haar collega staarde net iets te gretig naar Bills gezicht; hij bereidde zich al voor op een gestamelde “Mag ik een handtekening” en werd niet teleurgesteld. Na een snelle krabbel op een Lufthansa-flyer kon Bill tenslotte door de slurf het vliegtuig in.
Natuurlijk zaten ze in de business class. Links op rij vijf, bij het raam, had Raquel zich al geïnstalleerd. Bill dumpte zijn handbagage bij Tobi, die aan de andere kant van het gangpad zat, en liet zich naast het meisje in zijn stoel vallen. ‘Nee maar, jij ook hier!’
Ze stak haar tong naar hem uit. ‘Toevallig, zeg.’
‘Ik geloof niet aan toeval,’ antwoordde hij, half schertsend en half serieus. ‘Hoe laat is het?’
‘Kwart voor acht,’ meldde Raquel met een blik op haar gsm, voor ze die alvast uitschakelde. ‘Dan zijn we tegen tienen wel in Berlijn, toch?’
‘Anderhalf uur vliegen, dan nog bagage en andere ongein, ja... Ik zou zeggen, ergens tussen half elf en elf uur ben je thuis.’ Bill veegde een haarlok achter zijn oor. Hij liep al de hele dag rond zonder enige vorm van styling: geen make-up, geen wax, geen haarlak, zelfs de zwarte nagellak begon stukje bij beetje af te bladderen. Zo volledig natuurlijk kreeg Raquel hem zelden te zien en ze werd meteen dubbel zo verliefd op dat beeld.
Ongeveer tien minuten later zette het vliegtuig zich log in beweging en taxiede naar de startbaan. Door het raampje zag Raquel de zonnestralen roze strepen door de lucht trekken; de onderkant van de wolken kleurde goud. Het werd avond, de lichten van het vliegveld schenen steeds feller in de verte, tot het vliegtuig over de startbaan rolde en plotseling loskwam van de bodem. Raquel kneep hard in Bills hand. Ze had niet echt vliegangst, maar bij het opstijgen en landen kreeg ze toch de rillingen.
Gelukkig stabiliseerde het vliegtuig zich algauw en Raquel liet opgelucht de spanning uit haar vingers ontsnappen. De kauwgum die ze tegen de druk op haar oren gekauwd had verdween in het prullenbakje, evenals die van Bill, en ze leunde weer behaaglijk achterover.
Vreemd genoeg was ze niet treurig over het feit dat hun weekendje Parijs voorbij was. Ze had van elke seconde genoten, alles in zich opgezogen, maar ze had ook geweten dat het niet voor eeuwig zo kon zijn. De twee dagen hadden precies het juiste aantal uren geteld en dat ze nu voorbij waren, betekende dat Raquel er een prachtige afgeronde herinnering bij had. Bijna alsof het weekend buiten de tijd stond, alsof de wereld niet verder was gedraaid terwijl zij in hun zeepbel hadden geleefd. Dat kon niet altijd zo blijven en het was goed zo. In elk geval zou Raquel deze twee dagen nooit van haar leven vergeten, al werd ze honderd.
Na ongeveer twintig minuten vliegen, waarin zowel Bill als Raquel volledig in gedachten was verzonken, ging de zanger plotseling rechtop zitten en trok het gordijn dat hen van de andere rijen afsloot dicht. Raquel keek hem vragend aan. Hij glimlachte, maar aan zijn ogen zag ze dat hij op het punt stond een serieus gesprek te beginnen. Dus zei ze niets, wachtte af.
‘Ik weet niet hoe goed je ons nieuws bijhoudt,’ begon hij tenslotte, na een paar seconde stilte, ‘maar er is iets gebeurd. Geen zorgen, iets positiefs. En iets belangrijks.’
Raquel had geen idee waar hij op doelde. Om eerlijk te zijn had ze de laatste tijd nauwelijks naar nieuws over Tokio Hotel gezocht; op een bepaalde manier voelde dat vreemd en het was sowieso onlogisch, als ze het nieuws wilde weten kon ze net zo goed in één keer Bill bellen.
‘We zijn genomineerd voor de WMA’s, op vijf november, in Monaco.’
Prompt kwam de fangirl in Raquel boven. De WMA’s! Artiesten van over de hele wereld, glanzende awardbeeldjes, fantastische optredens – dat was wel eens iets anders dan de Bambi Award. En Monaco... Ze onderdrukte de neiging om Bill om de hals te vliegen en hem plat te drukken, sloeg in plaats daarvan haar handen voor haar mond en fluisterde: ‘Wauw...’
Wat bij lange na niet in de buurt kwam van de hoeveelheid verbazing, blijdschap en bijna ontzag die nu door haar heen schoot, maar het was beter dan het vliegtuig uit evenwicht brengen door zich als een kip zonder kop bovenop Bill te storten.
De WMA’s!
Hij lachte. ‘Ja, dat vinden wij ook... Onze eerste keer bij de WMA’s, weet je, en we hebben meteen een optreden. Als ik er aan denk word ik al misselijk.’
‘Dat kan ik me voorstellen,’ knikte Raquel meteen. ‘In welke categorie zijn jullie genomineerd?’
‘Beste single, met Spring nicht.’ Bill klonk als een trotse moeder. ‘Maar we hebben met David besproken dat we een ander nummer gaan opvoeren, eentje met meer energie… En ik weet eigenlijk niet waarom ik je dat vertel, het doet er nu niet toe.’
Hij schudde even zijn hoofd om zijn gedachten te ordenen, keek haar vervolgens ernstig aan. ‘Ik wil dat je komt.’
Raquels eerste impuls was knikken en oké zeggen. Alsof ze zo’n uitnodiging zou weigeren! Ze deed haar mond al open, maar op dat moment meldde het logisch denkende gedeelte van haar brein zich. Willen en wensen buiten beschouwing gelaten, was het wel zo verstandig om mee naar Monaco te gaan? Logica en logistiek schreeuwden tegelijkertijd heel hard “nee” in haar hoofd. Parijs met z’n tweetjes viel te overzien, maar Monaco met de hele band, een stad die op de dag van de WMA’s waarschijnlijk tot de nok toe gevuld was met paparazzi... Dat vijf november een donderdag en daarmee voor Raquel een werkdag was, leek nog het minst van alle bezwaren die tegen dit plan aangevoerd konden worden.
Bill scheen haar aarzeling gemerkt te hebben en begon opnieuw te praten, vastbesloten haar te overtuigen. ‘David gaat niet lastig doen, echt. We hebben het er al ruimschoots over gehad en er wordt van alles geregeld om het mogelijk te maken. Ook al hoeven al die privacydingen voor mij niet zo nodig.’
Hij trok zijn neus op; de verontwaardiging over Davids houd-het-geheim-beleid stond duidelijk op zijn gezicht geschreven. Raquel beet onzeker op haar onderlip. Ze wist niet goed wat ze hier nu van moest denken. Natuurlijk vond ze de geheimhouding absoluut niet leuk, maar aan de andere kant van het spectrum flitsten de camera’s van de paparazzi. Dáár had ze nu ook niet bepaald behoefte aan. En wat zou haar moeder daar wel van zeggen?
‘Mijn moeder,’ mompelde ze, half in gedachten en half tegen Bill. ‘Mijn moeder vermoordt me.’
‘Welnee.’ Bill trok een strijdlustig gezicht. ‘Als zíj lastig gaat doen sturen we David en Peter op haar af. En Tobi.’ Zijn blik gleed even naar de bodyguard, die als een blok beton met een koptelefoon stoïcijns naar een tekenfilmpje keek. Bill grijnsde, maar draaide zich snel weer naar Raquel en liet één wenkbrauw naar boven dwalen. ‘Je wílt toch wel komen?’
Daar kon ze niet om liegen. Praktisch of niet, ze wilde wel, dat viel niet te ontkennen. Dus legde ze haar hoofd tegen zijn schouder en murmelde: ‘Natuurlijk wil ik mee. Niets liever. Maar kán het?’
Hij wikkelde een arm om haar middel, drukte vastbesloten een kus in haar haren. ‘We zorgen er gewoon voor dat het kan.’
Raquel knikte, maar iets in haar fluisterde dat dit wel eens het onderwerp van hun eerste ruzie kon worden. Natuurlijk wilde ze graag mee naar Monaco. Alleen: was het soms niet beter om niet het meest gewilde, maar het meest verstandige te doen?
Op woensdag, Raquels vrije dag, belde Hannah. Of ze samen de stad in konden, bijkletsen, “voor de gezelligheid”. Dat het over de WMA’s ging hoorde Raquel duidelijk aan haar toon en ze stelde voor om elkaar bij de dierentuin te zien. Even later stapte ze met een onrustig gevoel in haar maag in de tram.
Toen ze aankwam bij de Leeuwenpoort stond Hannah er al, handen in de zakken van haar groene jas. Het waaide behoorlijk en Raquel wenste direct dat ze eraan gedacht had om een haarclipje mee te nemen.
Ze begroetten elkaar net zo opgewekt als altijd, maar dat het slechts schijn was, bleek onmiddellijk aan de snelheid waarmee hun glimlachjes vervaagden. Zwijgend wandelden ze de dierentuin binnen, hoefden niet in de rij te staan; het was niet erg druk vandaag.
De leeuwen bevonden zich in hun buitenhok. Het welpje met Raquels naam balanceerde over een boomstronk, haar ouders lagen lui naast elkaar in het zand. Raquel en Hannah leunden zwijgend tegen de balustrade. Normaal gesproken kostte het hen geen moeite om een gesprek te beginnen, maar nu hadden ze een onderwerp dat ze niet zo makkelijk wisten aan te snijden.
Uiteindelijk besloot Raquel dat het waarschijnlijk beter was om met een neutrale vraag te beginnen. ‘Hoe was het afgelopen weekend met Tom?’
Hannah’s vingers, die eerst verkrampt op de balustrade lagen, ontspanden merkbaar. ‘Oh, fantastisch! Alleen dat pap hem in de logeerkamer legde, daar was hij het niet mee eens.’ Ze giechelde. ‘Maar hij heeft zich braaf aan de regels gehouden en mijn ouders vinden hem aardig.’
‘Dat is mooi,’ murmelde Raquel. Even dacht ze aan Elvira, aan haar provocerende gedrag vrijdagavond en haar afwijzende gedrag sinds Raquels thuiskomst. Blijkbaar was ze door Bills opmerking alleen maar afstandelijker geworden. Dat deed pijn, maar Raquel had het opgegeven om er met haar moeder over te praten. Het had simpelweg geen zin.
‘Heeft...’ begon Hannah en viel direct weer stil, wist niet hoe ze haar vraag moest stellen. Raquel wachtte af, starend naar haar naamgenootje in de leeuwenkuil. Het leven als welp was waarschijnlijk heel wat minder ingewikkeld. Misschien konden ze eens ruilen...
‘Heeft Bill jou ook meegevraagd naar Monaco?’ barstte toen uit Hannah’s mond. Haar vingers verkrampten weer en ze wierp een schichtige blik om zich heen, alsof ze bang was dat iemand haar had gehoord. Er stond echter niemand anders bij de leeuwen behalve Raquel en zijzelf.
‘Ja,’ zei Raquel zacht. ‘En Tom jou?’
Hannah knikte. ‘En ik wil ook wel, maar...’
‘... het is niet verstandig,’ maakte Raquel haar zin af. ‘Dat was ook mijn bezwaar.’ Ze zuchtte. ‘Maar het betekent zoveel vooor hen, ik wil ook weer geen ruzie ontketenen.’
‘En ìk hoef niet zo nodig de roddelpers op mijn dak!’ antwoordde Hannah grimmig. ‘Hoe egoïstisch dat ook mag klinken. Ik weet dat het erbij hoort en zo, maar ik wil echt niet constant camera’s om me heen. Hoe kan ik dan nog rustig studeren? Ik houd van Tom, echt waar’, haar gezicht verzachtte even, ‘maar paparazzi, liever niet.’
Raquel wist precies hoe ze zich voelde. Hetzelfde dilemma had haar de afgelopen twee dagen wakkergehouden. Was dit het waard om een ruzie over te riskeren? Het ging wel om haar privacy, maar ze had van te voren geweten dat dit erin zat. En Bills “geheime relatie” wilde ze ook niet zijn. Waarom was er geen middenweg? Of was die er wel en zagen zij hem over het hoofd?
‘Ik heb gezegd dat ik meega,’ zei Hannah na een tijdje stilte. ‘En Tom heeft beloofd dat er goed op onze privacy gelet zal worden, ook al heeft hij denk ik liever dat alles bekend wordt. Maar daar was David strikt op tegen en hij gaat over al die maatregelen.’
‘Dat zal hij vast wel grondig doen.’ Raquel draaide zich van de leeuwen af en wikkelde een haarlok om haar vinger. ‘Daar zullen we dan op moeten vertrouwen, hm?’
Hannah knikte. Als op commando duwden ze zich van de balustrade weg en slenterden verder. Ondanks dat het onrustige gevoel nog niet helemaal weg was, kwam Raquel toch een beetje tot rust. Het was goed te weten dat ze iemand naast zich had die haar probleem begreep.
Aaaaah, weer heel goeed! (:
Ik ben echt zooo fan geworden van Bill en Raquel, ze zijn echt superleuk samen! <3333
Echt, ik hou van je verhaal en ik wacht met smart tot over een week (a)
Ik ben echt zooo fan geworden van Bill en Raquel, ze zijn echt superleuk samen! <3333
Echt, ik hou van je verhaal en ik wacht met smart tot over een week (a)
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
@ xILY, dankjewel voor je reactie! :D
Over het volgende stuk moet ik even een belangrijke mededeling kwijt... Om te beginnen ben ik nog nooit van mijn leven naar een awardshow geweest, dus ik heb géén idee hoe dat allemaal in zijn werk gaat. Dit heb ik daarom eigenlijk volledig op mijn fantasie en voorstellingsvermogen gebaseerd; als het niet zo realistisch is, neem het me alsjeblieft niet kwalijk. Ik schrijf dit ook pas voor het eerst. :)
Enjoy!
~~
52.
Zorgvuldig trok Chantal de punt van het oogpotlood over haar ooglid. Er ontstond een perfecte lijn tegen de aanzet van haar wimpers aan, die ze nog eens extra versterkte door flink veel mascara op te doen – maar niet zo veel dat het ging klonteren, want Chantal was een professional met make-up.
Even later bekeek ze het resultaat keurend in de spiegel en glimlachte zelfverzekerd naar haar reflectie. Ze zag er piekfijn uit, precies goed opgemaakt en met zorg aangekleed. Het zwarte plooirokje maakte haar benen langer, het blauwe topje bracht de kleur van haar ogen naar voren, haar haren vielen perfect steil om haar gezicht.
Ze was er helemaal klaar voor.
Een harde roffel op haar deur trok Chantal uit haar overpeinzingen. Georgs stem klonk door het hout heen: ‘Zeg, schiet je nog op? We vertrekken over vijf minuten!’
Chantal gaf geen antwoord. Ze pakte kalmpjes haar laatste – maar belangrijkste – spullen bijeen en liet die in haar handtasje glijden. Dat waren dus haar gsm, portemonnee, lipgloss, mascara, oogpotlood, zakdoekjes, deo, sleutels en een rol pepermunt. Na een laatste blik om zich heen verliet ze de kamer.
In de gang was het drukker dan ooit. Twee bodyguards slingerden juist vier koffers op hun rug, David en Peter praatten allebei met veel handgebaren en hoofdbewegingen in hun telefoon en op een kluitje bij de woonkamerdeur stonden drie van de vier jongens. Bill, natuurlijk, was nergens nog in zicht; zijn broer wees gapend over zijn schouder naar de badkamerdeur toen Chantal naar de zanger informeerde.
‘Zie je wel,’ zei ze tegen de bassist. ‘Ik had er nog best wat langer over kunnen doen.’
‘Ja ja. Ik vermoord Bill!’ Georg greep kreunend naar zijn hoofd. ‘Meneer moest zo nodig zijn haar doen! Om half zeven ’s ochtends!’
‘Je kapsel is belangrijk,’ zei Chantal gedecideerd. Ze was zelf ook geen fan van vroeg opstaan, maar ze maakte er een kunst van om dat niet te laten merken. De jongens hadden de vrijheid om te klagen, zij waren onmisbaar. Chantal kon nog worden ingeruild. Het zou weliswaar allesbehalve praktisch zijn voor de platenmaatschappij, maar het kón wel. Dus deed ze haar best om ervoor te zorgen dat niemand ontevreden over haar zou zijn.
Op dat moment kwam David op hen af, de gsm nog in zijn hand, maar deze keer niet in gesprek. ‘Waar is Bill?’ vroeg hij gejaagd. ‘Toch niet waar ik denk dat hij is?’
‘As je de badkamer bedoelt, dan wel,’ antwoordde Gustav droogjes. David zuchtte; ze wisten allemaal hoe lang Bill ’s ochtends nodig had. Hun vrees bleek echter ongegrond. Nog geen minuut later voegde Bill zich bij hen, aangekleed en opgemaakt, met licht opzijstaand haar. Hij gaapte hartgrondig, trok zijn jack aan en gaapte nog eens. Veel meer dan dat kreeg hij niet voor elkaar: David duwde hem al naar de deur.
Haastig verlieten ze achter elkaar de woning. Op de stoep wachtte het zwarte busje dat hen naar het vliegveld zou brengen. Deze keer gingen ze wel met een privéjet, of eigenlijk met een vliegtuig dat door de platenmaatschappij volledig volgeboekt was. Chantal liep tussen de crewleden naar de gate, terwijl de jongens voorop slenterden en zich niets aantrokken van de camera’s die om hen heen draaiden. Ze zorgden er alleen angstvallig voor dat ze gaapten zodra de lens even van hen was afgewend. Chantal had nooit verwacht dat er bij het vliegveld alleen al zoveel persmuskieten zouden staan en voelde voor het eerst iets van nervositeit. Misschien had ze de roddelbladen toch een beetje onderschat.
Eenmaal in het vliegtuig belandde het meisje tussen Georg en het gangpad; de bassist viel prompt in slaap, dus concentreerde Chantal zich op haar andere kant, waar de tweeling had geïnstalleerd. Ze voerden een gesprek op fluistertoon, waaruit Chantal concludeerde dat ze niet mocht luisteren. Toch kon ze het niet helpen: ze leek een radar voor bepaalde onderwerpen te hebben en ving, hoewel ze dat eigenlijk niet wilde, het woord “Raquel” op.
Dat was het enige nadeel aan deze reis – Raquel kwam ook. Weliswaar pas ’s avonds, maar dat was al genoeg. Ze hadden zoveel dingen samen megemaakt: samen voor het eerst naar de middelbare, samen voor het eerst op concert, samen voot het eerst zonder ouders op vakantie. Maar die tijd, de tijd van het “samen voor het eerst”, was voorbij en het ergerde Chantal dat Raquel zou komen.
Waarom moesten ze ook samen voor het eerst een awardshow bijwonen?
Van Monaco kreeg de band uiteindelijk niet veel te zien. Na een korte busreis vanaf het vliegveld van Nice reden ze de stad binnen en koersten direct naar de venue waar de WMA’s werden gehouden. Het liep inmiddels al tegen half elf; nu werd Chantal duidelijk waarom ze zo vroeg waren vertrokken.
Bij de venue was het een drukte van jewelste. Het grootste deel van het publiek kampeerde al voor de deur, tachtig procent zag eruit als potentiële Tokio Hotel fan en hele krijsconcerten vulden de koude buitenlucht zodra de vier Duitsers iets van zich lieten zien. Gelukkig werden ze bij de achterdeur afgezet, waar een flink aantal bodyguards en venuepersoneel de fans op afstand hielden.
Eenmaal binnen voerde David hen door een gang vol deuren en rondhollende mensen. Een dozijn vrouwen in zwarte mantelpakjes schoten op hun hoge hakken van deur naar deur om alle artiesten op hun wenken te bedienen. Chantal, verborgen tussen Davids assistente Dunja en de visagiste Natalie, keek haar ogen uit. Ze had zich zo’n backstage maar heel vaag voorgesteld, kon zich moeilijk een beeld vormen. Nu pas besefte ze de omvang van een evenement als deze World Music Awards en het begon te kriebelen in haar binnenste. Als zij officieel en openlijk lid van Tokio Hotel zou zijn, zou zij nog veel meer deel uitmaken van al deze bedrijvigheid dan nu...
Ze passeerden deuren met naambordjes als “Estelle” en “Mariah Carey”. Chantals ogen werden steeds groter. Ze kende alle artiesten bij naam, sommigen stonden zelfs op haar iPod – en daar was de deur met het opschrift “Tokio Hotel”. Tussen Duffy en Lil’ Wayne. Zelfs de jongens keken licht onder de indruk, hoe hard ze dat ook probeerden te verbergen.
De backstageruimte had verder geen echte glitter en glamour-uitstraling. Er stonden drie leren sofa’s en twee lage tafels vol snoepgoed en flesjes drinken. Drie potplanten, witte wanden en een plafondlamp met een hele grote kap.
‘Home sweet home,’ grijnsde Bill en mikte zijn tas in de hoek van een sofa. ‘Voor vandaag in elk geval.’
Hij rekte zich uit en gaapte weer, ongestoord nu de camera’s weg waren. De anderen volgden zijn voorbeeld, rekten en strekten en gaapten terwijl de crewleden hun spellen wegzetten. David hing alweer met Joost mocht weten wie aan de telefoon, Natalie rommelde in een enorme make-upbox (die er in Chantals ogen eerder uitzag als een gereedschapskist) en Dunja de assistente voegde zich bij de dames in mantelpak op de gang.
‘Wat nu?’ vroeg Chantal aan Gustav, die het dichtst bij stond. ‘Blijven we de hele dag...’
Verder kwam ze niet; David trok zijn gsm van zijn oor en blafte: ‘Jongens, soundcheck om half vier! Lunch om half één, tussen één en drie interviews! Rode loper om half acht, dus make-up om zeven uur! Bill om kwart voor, misschien... En eten wordt geserveerd tussen zes en zeven, hier.’
Hij duwde de gsm weer aan zijn oorschelp, maar Bill hield zijn hand tegen. ‘En tussen nu en lunch? Socializen? Nagelbijten?’
‘Socializen.’ David wuifde hem weg, praatte alweer aan één stuk door in zijn telefoon. Wat hij allemaal zo dringend moest bespreken kon Chantal zich met de beste wil van de wereld niet voorstellen, maar het was vast en zeker belangrijk.
Ondertussen begreep ze ook waarom ze niet eerst naar het hotel waren gegaan, en waarom de jongens zulke enorme koffers hadden meegenomen. Gezeten op een armleuning van de dichtstbijzijnde sofa keek Cantal toe hoe Bill, Tom, Georg en Gustav zich klaarmaakten voor de grote dag. Ze stonden ongegeneerd in het midden van de kamer, verwisselden hun reiskleding voor outfits die meer bij hun celebritystatus pasten. Bill viste een spiegel uit Natalies gereedschapskist en wreef wat extra wax in zijn haar, voor een versterkt vingers-in-het-stopcontact-effect. Uiteindelijk bond Tom voor de tweede keer zijn dreadlocks bij elkaar, zette zijn pet goed en blies zijn adem uit.
Zo dan. Hier stond Tokio Hotel.
Net toen de jongens de ruimte wilden verlaten, ging de deur open en Dunja kwam weer binnen. Ze had een gejaagde uitdrukking op haar gezicht en begon onmiddellijk te ratelen. ‘ Oh, jullie gaan socializen? De meesten zitten in de lounge, ga daar maar heen, en neem iets te drinken mee. Vooral jij, Bill, dat is goed voor je stembanden, en Gustav, blijf bewegen, je moet straks weer een hele tijd zitten, en...’
Bill kapte haar vlug af: ‘Doe maar rustig, we zijn al groot. We kunnen dit, ja?’
‘Neem iets te drinken mee,’ herhaalde Dunja en duwde hem een flesje sinaasappelsap in de handen. Bill rolde met zijn ogen, maar protesteerde niet. Waarschijnlijk was hij niet half zo kalm als hij zich voordeed; hij kon het gewoon beter verbergen dan de assistente en volgde zijn medebandleden beheerst de gang op.
Chantal voelde zich inmiddels lichtelijk verloren in de chaos, zeker niet nu de jongens er plotseling vandoor waren. Ze wist dat ze mee moest om deze kant van het sterrenleven te leren kennen, maar wat leerde ze nu? Hoe het vijfde wiel aan de wagen zich voelde? In elk geval was het een interessante ervaring om de crewleden te zien doordraaien van de zenuwen. Zij moesten ervoor zorgen dat alles honderd procent in orde was, zodat de jongens als het erop aankwam voorbereid waren en er niets fout zou gaan. Opnieuw een inzicht voor Chantal: blijkbaar kwam daar meer bij kijken dan een beetje zwaaien met een naambordje en een vingerknip.
Op dat moment legde Dunja haar hand op Chantals schouder en zei gehaast: ‘Jij komt met mij mee, voorbereidingen treffen voor de interviews. Hier.’ Ze stopte Chantal een klembord toe. ‘Maak maar aantekeningen, dan ben je mijn stagiaire. Oh, en trek dit aan.’
Ze wurmde zich uit haar zwarte blazer, waar ze een nette bloes onder droeg, en duwde het kledingstuk in Chantals handen. Het meisje had haar armen nog niet in de mouwen of Dunja haastte zich al naar de deur. Dat werd dus rennen – en daar had Chantal helemaal gelijk in.
Over het volgende stuk moet ik even een belangrijke mededeling kwijt... Om te beginnen ben ik nog nooit van mijn leven naar een awardshow geweest, dus ik heb géén idee hoe dat allemaal in zijn werk gaat. Dit heb ik daarom eigenlijk volledig op mijn fantasie en voorstellingsvermogen gebaseerd; als het niet zo realistisch is, neem het me alsjeblieft niet kwalijk. Ik schrijf dit ook pas voor het eerst. :)
Enjoy!
~~
52.
Zorgvuldig trok Chantal de punt van het oogpotlood over haar ooglid. Er ontstond een perfecte lijn tegen de aanzet van haar wimpers aan, die ze nog eens extra versterkte door flink veel mascara op te doen – maar niet zo veel dat het ging klonteren, want Chantal was een professional met make-up.
Even later bekeek ze het resultaat keurend in de spiegel en glimlachte zelfverzekerd naar haar reflectie. Ze zag er piekfijn uit, precies goed opgemaakt en met zorg aangekleed. Het zwarte plooirokje maakte haar benen langer, het blauwe topje bracht de kleur van haar ogen naar voren, haar haren vielen perfect steil om haar gezicht.
Ze was er helemaal klaar voor.
Een harde roffel op haar deur trok Chantal uit haar overpeinzingen. Georgs stem klonk door het hout heen: ‘Zeg, schiet je nog op? We vertrekken over vijf minuten!’
Chantal gaf geen antwoord. Ze pakte kalmpjes haar laatste – maar belangrijkste – spullen bijeen en liet die in haar handtasje glijden. Dat waren dus haar gsm, portemonnee, lipgloss, mascara, oogpotlood, zakdoekjes, deo, sleutels en een rol pepermunt. Na een laatste blik om zich heen verliet ze de kamer.
In de gang was het drukker dan ooit. Twee bodyguards slingerden juist vier koffers op hun rug, David en Peter praatten allebei met veel handgebaren en hoofdbewegingen in hun telefoon en op een kluitje bij de woonkamerdeur stonden drie van de vier jongens. Bill, natuurlijk, was nergens nog in zicht; zijn broer wees gapend over zijn schouder naar de badkamerdeur toen Chantal naar de zanger informeerde.
‘Zie je wel,’ zei ze tegen de bassist. ‘Ik had er nog best wat langer over kunnen doen.’
‘Ja ja. Ik vermoord Bill!’ Georg greep kreunend naar zijn hoofd. ‘Meneer moest zo nodig zijn haar doen! Om half zeven ’s ochtends!’
‘Je kapsel is belangrijk,’ zei Chantal gedecideerd. Ze was zelf ook geen fan van vroeg opstaan, maar ze maakte er een kunst van om dat niet te laten merken. De jongens hadden de vrijheid om te klagen, zij waren onmisbaar. Chantal kon nog worden ingeruild. Het zou weliswaar allesbehalve praktisch zijn voor de platenmaatschappij, maar het kón wel. Dus deed ze haar best om ervoor te zorgen dat niemand ontevreden over haar zou zijn.
Op dat moment kwam David op hen af, de gsm nog in zijn hand, maar deze keer niet in gesprek. ‘Waar is Bill?’ vroeg hij gejaagd. ‘Toch niet waar ik denk dat hij is?’
‘As je de badkamer bedoelt, dan wel,’ antwoordde Gustav droogjes. David zuchtte; ze wisten allemaal hoe lang Bill ’s ochtends nodig had. Hun vrees bleek echter ongegrond. Nog geen minuut later voegde Bill zich bij hen, aangekleed en opgemaakt, met licht opzijstaand haar. Hij gaapte hartgrondig, trok zijn jack aan en gaapte nog eens. Veel meer dan dat kreeg hij niet voor elkaar: David duwde hem al naar de deur.
Haastig verlieten ze achter elkaar de woning. Op de stoep wachtte het zwarte busje dat hen naar het vliegveld zou brengen. Deze keer gingen ze wel met een privéjet, of eigenlijk met een vliegtuig dat door de platenmaatschappij volledig volgeboekt was. Chantal liep tussen de crewleden naar de gate, terwijl de jongens voorop slenterden en zich niets aantrokken van de camera’s die om hen heen draaiden. Ze zorgden er alleen angstvallig voor dat ze gaapten zodra de lens even van hen was afgewend. Chantal had nooit verwacht dat er bij het vliegveld alleen al zoveel persmuskieten zouden staan en voelde voor het eerst iets van nervositeit. Misschien had ze de roddelbladen toch een beetje onderschat.
Eenmaal in het vliegtuig belandde het meisje tussen Georg en het gangpad; de bassist viel prompt in slaap, dus concentreerde Chantal zich op haar andere kant, waar de tweeling had geïnstalleerd. Ze voerden een gesprek op fluistertoon, waaruit Chantal concludeerde dat ze niet mocht luisteren. Toch kon ze het niet helpen: ze leek een radar voor bepaalde onderwerpen te hebben en ving, hoewel ze dat eigenlijk niet wilde, het woord “Raquel” op.
Dat was het enige nadeel aan deze reis – Raquel kwam ook. Weliswaar pas ’s avonds, maar dat was al genoeg. Ze hadden zoveel dingen samen megemaakt: samen voor het eerst naar de middelbare, samen voor het eerst op concert, samen voot het eerst zonder ouders op vakantie. Maar die tijd, de tijd van het “samen voor het eerst”, was voorbij en het ergerde Chantal dat Raquel zou komen.
Waarom moesten ze ook samen voor het eerst een awardshow bijwonen?
Van Monaco kreeg de band uiteindelijk niet veel te zien. Na een korte busreis vanaf het vliegveld van Nice reden ze de stad binnen en koersten direct naar de venue waar de WMA’s werden gehouden. Het liep inmiddels al tegen half elf; nu werd Chantal duidelijk waarom ze zo vroeg waren vertrokken.
Bij de venue was het een drukte van jewelste. Het grootste deel van het publiek kampeerde al voor de deur, tachtig procent zag eruit als potentiële Tokio Hotel fan en hele krijsconcerten vulden de koude buitenlucht zodra de vier Duitsers iets van zich lieten zien. Gelukkig werden ze bij de achterdeur afgezet, waar een flink aantal bodyguards en venuepersoneel de fans op afstand hielden.
Eenmaal binnen voerde David hen door een gang vol deuren en rondhollende mensen. Een dozijn vrouwen in zwarte mantelpakjes schoten op hun hoge hakken van deur naar deur om alle artiesten op hun wenken te bedienen. Chantal, verborgen tussen Davids assistente Dunja en de visagiste Natalie, keek haar ogen uit. Ze had zich zo’n backstage maar heel vaag voorgesteld, kon zich moeilijk een beeld vormen. Nu pas besefte ze de omvang van een evenement als deze World Music Awards en het begon te kriebelen in haar binnenste. Als zij officieel en openlijk lid van Tokio Hotel zou zijn, zou zij nog veel meer deel uitmaken van al deze bedrijvigheid dan nu...
Ze passeerden deuren met naambordjes als “Estelle” en “Mariah Carey”. Chantals ogen werden steeds groter. Ze kende alle artiesten bij naam, sommigen stonden zelfs op haar iPod – en daar was de deur met het opschrift “Tokio Hotel”. Tussen Duffy en Lil’ Wayne. Zelfs de jongens keken licht onder de indruk, hoe hard ze dat ook probeerden te verbergen.
De backstageruimte had verder geen echte glitter en glamour-uitstraling. Er stonden drie leren sofa’s en twee lage tafels vol snoepgoed en flesjes drinken. Drie potplanten, witte wanden en een plafondlamp met een hele grote kap.
‘Home sweet home,’ grijnsde Bill en mikte zijn tas in de hoek van een sofa. ‘Voor vandaag in elk geval.’
Hij rekte zich uit en gaapte weer, ongestoord nu de camera’s weg waren. De anderen volgden zijn voorbeeld, rekten en strekten en gaapten terwijl de crewleden hun spellen wegzetten. David hing alweer met Joost mocht weten wie aan de telefoon, Natalie rommelde in een enorme make-upbox (die er in Chantals ogen eerder uitzag als een gereedschapskist) en Dunja de assistente voegde zich bij de dames in mantelpak op de gang.
‘Wat nu?’ vroeg Chantal aan Gustav, die het dichtst bij stond. ‘Blijven we de hele dag...’
Verder kwam ze niet; David trok zijn gsm van zijn oor en blafte: ‘Jongens, soundcheck om half vier! Lunch om half één, tussen één en drie interviews! Rode loper om half acht, dus make-up om zeven uur! Bill om kwart voor, misschien... En eten wordt geserveerd tussen zes en zeven, hier.’
Hij duwde de gsm weer aan zijn oorschelp, maar Bill hield zijn hand tegen. ‘En tussen nu en lunch? Socializen? Nagelbijten?’
‘Socializen.’ David wuifde hem weg, praatte alweer aan één stuk door in zijn telefoon. Wat hij allemaal zo dringend moest bespreken kon Chantal zich met de beste wil van de wereld niet voorstellen, maar het was vast en zeker belangrijk.
Ondertussen begreep ze ook waarom ze niet eerst naar het hotel waren gegaan, en waarom de jongens zulke enorme koffers hadden meegenomen. Gezeten op een armleuning van de dichtstbijzijnde sofa keek Cantal toe hoe Bill, Tom, Georg en Gustav zich klaarmaakten voor de grote dag. Ze stonden ongegeneerd in het midden van de kamer, verwisselden hun reiskleding voor outfits die meer bij hun celebritystatus pasten. Bill viste een spiegel uit Natalies gereedschapskist en wreef wat extra wax in zijn haar, voor een versterkt vingers-in-het-stopcontact-effect. Uiteindelijk bond Tom voor de tweede keer zijn dreadlocks bij elkaar, zette zijn pet goed en blies zijn adem uit.
Zo dan. Hier stond Tokio Hotel.
Net toen de jongens de ruimte wilden verlaten, ging de deur open en Dunja kwam weer binnen. Ze had een gejaagde uitdrukking op haar gezicht en begon onmiddellijk te ratelen. ‘ Oh, jullie gaan socializen? De meesten zitten in de lounge, ga daar maar heen, en neem iets te drinken mee. Vooral jij, Bill, dat is goed voor je stembanden, en Gustav, blijf bewegen, je moet straks weer een hele tijd zitten, en...’
Bill kapte haar vlug af: ‘Doe maar rustig, we zijn al groot. We kunnen dit, ja?’
‘Neem iets te drinken mee,’ herhaalde Dunja en duwde hem een flesje sinaasappelsap in de handen. Bill rolde met zijn ogen, maar protesteerde niet. Waarschijnlijk was hij niet half zo kalm als hij zich voordeed; hij kon het gewoon beter verbergen dan de assistente en volgde zijn medebandleden beheerst de gang op.
Chantal voelde zich inmiddels lichtelijk verloren in de chaos, zeker niet nu de jongens er plotseling vandoor waren. Ze wist dat ze mee moest om deze kant van het sterrenleven te leren kennen, maar wat leerde ze nu? Hoe het vijfde wiel aan de wagen zich voelde? In elk geval was het een interessante ervaring om de crewleden te zien doordraaien van de zenuwen. Zij moesten ervoor zorgen dat alles honderd procent in orde was, zodat de jongens als het erop aankwam voorbereid waren en er niets fout zou gaan. Opnieuw een inzicht voor Chantal: blijkbaar kwam daar meer bij kijken dan een beetje zwaaien met een naambordje en een vingerknip.
Op dat moment legde Dunja haar hand op Chantals schouder en zei gehaast: ‘Jij komt met mij mee, voorbereidingen treffen voor de interviews. Hier.’ Ze stopte Chantal een klembord toe. ‘Maak maar aantekeningen, dan ben je mijn stagiaire. Oh, en trek dit aan.’
Ze wurmde zich uit haar zwarte blazer, waar ze een nette bloes onder droeg, en duwde het kledingstuk in Chantals handen. Het meisje had haar armen nog niet in de mouwen of Dunja haastte zich al naar de deur. Dat werd dus rennen – en daar had Chantal helemaal gelijk in.
... anyone?
~~
53.
Op het vliegveld van Nice werden Raquel en Hannah opgewacht door dezelfde bodyguard die mee was geweest naar Parijs. Tobi hield een bordje met hun namen erop omhoog en de meisjes holden bijna op hem af. Raquel, blij een bekend gezicht te zien, begroette hem met iets meer schwung dan werkelijk noodzakelijk. Hij gaf haar slechts een knikje en nam hen mee naar buiten, waar een onopvallende Volkswagen op hen wachtte. Tobi kroop achter het stuur, de meisjes doken met hun bagage op de achterbank.
De hele rit lang bleef het stil in de auto. Hannah had haar iPod in haar oren geplugd en leek onbereikbaar, Raquel staarde stilletjes uit het raampje. Ze had het gevoel iets illegaals te doen en misschien was dat ook wel zo. In elk geval was ze laf. Uit angst voor Elvira’s reactie had ze niets verteld over Monaco – ze had toestemming gekregen om naar de jongens in Hamburg te gaan, dat was in haar moeders ogen al erg genoeg.
Raquel loog niet graag. Helemaal niet graag. Haar buik zat zo vol schuldgevoel dat het pijn deed. Maar had ze iets anders kunnen doen? De waarheid vertellen, slaande ruzie en mogelijk zelfs straf riskeren? Riskeren dat ze niet kon komen? Dat was het punt waarop ze tot liegen over was gegaan. Omdat het zo ontzettend veel voor Bill betekende dat ze kwam.
De Volkswagen parkeerde aan de achteringang. Twee leden van het venuepersoneel snelden toe, zorgden ervoor dat de meisjes ongezien het gebouw konden betreden. Gelukkig waren er op dit punt geen camera’s aan deze kant van het gebouw. De deuren waren zojuist opengegaan, iedereen behalve de beroemde gasten mocht inmiddels naar binnen.
Ze stapten net op de drempel toen Tobi’s gsm afging. Hij nam op met een “Ze zijn hier”, hm’de vervolgens een paar keer instemmend en hing weer op. ‘David stuurt Natalie om jullie naar je plaats te brengen,’ meldde hij en liet hen doodleuk in de gang achter.
Een tikkeltje ontredderd keken de meisjes elkaar aan. Ze wisten allebei niet wie Natalie was en ook niet wat ze hier nu eigenlijk deden. Gelukkig duurde het niet al te lang voor er iemand op hen af kwam: jong, blond en modieus gekleed, met perfecte make-up. De jonge vrouw reikte hen allebei de hand en stelde zich voor als “de visagiste, zeg maar Natalie”. Nerveus noemden de meisjes hun eigen naam, waarop de jonge vrouw een glimlachje liet zien dat duidelijk betekende dat ze allang wist wie de twee waren. Natuurlijk wist ze dat; David had haar niet voor niets gestuurd.
‘Volg mij, in de backstage kunnen jullie je tas neerzetten en dan gaan we naar de zaal.’ De visagiste glimlachte en leidde hen vlug langs de eindeloze rij deuren.
Het was moeilijk te bevatten dat ze nu echt in Monaco waren. Dat ze echt de zaal zouden betreden waar straks de WMA’s werden uitgereikt. Gespannen kneep Raquel haar handen samen. Ze was nerveus en opgewonden tegelijkertijd, het kriebelde vanbinnen en haar mond voelde kurkdroog. Daarbij was zij niet eens degene die moest optreden of misschien wel een award zou winnen. Hoe moest Bill zich dan wel voelen?
‘Jullie zitten overigens gewoon bij ons,’ zei Natalie over haar schouder. ‘In het crewgedeelte van de VIP-lounge. De fotografen en andere persmuskieten zitten aan de andere kant van de zaal, dus waarschijnlijk krijgen ze jullie zelfs met zoom niet in beeld, maar probeer toch zo min mogelijk die kant op te kijken.’
De meisjes knikten braaf en volgden de visagiste de zaal in. Vanaf de VIP-lounge hadden ze overweldigend uitzicht: Raquel en Hannah bleven als aan de grond genageld staan. Ze hadden allebei wel een stuk of wat concerten bezocht, maar dit was toch wel van een iets ander kaliber.
Er waren drie podia, met elkaar verbonden door steeds een paar meter catwalk. Het linker- en rechterpodium waren allebei donker, het hoofdpodium stond felgeel te pronken in het midden va nde enorme zaal. Daar zouden de awards worden uitgereikt, het hypermoderne spreekgestoelte stond al klaar.
Tussen de podia in bevond zich het niet-beroemde publiek. Als een zwarte massa vulden ze het volledige vloeroppervlak, doorspekt met fluorescerende lichtjes en de knipperende lampjes van camera’s. Vanaf het plafond bewogen spots zich over hun hoofden. Af en toe gleed een schijnwerper ook over de zitplaatsen, die aan één helft van de zaal gebouwd waren, en steeds als de lichtbundels voorbijkwamen moest Raquel de neiging weg te duiken onderdrukken.
Inmiddels had Natalie hen meegeloodst naar hun plaatsen, rechts vooraan in de VIP-lounge, zo ver mogelijk van de persmuskieten af – die zaten aan de linkerkant. In het midden, op de duurste met rode stof beklede stoelen, waren de zetels gereserveerd voor de echte VIPs. Zij zaten het dichtst bij de catwalk die hen aan het hoofdpodium verbond. Op het moment waren die zetels echter nog leeg.
‘En dit is dan onze crew!’ Natalie duwde enthousiast haar collega’s naar voren. De vrouw in de nette outfit met de strakke donkere knot werd voorgesteld als Dunja, daarnaast zat Peter van het management die Hannah vaag herkende, en tenslotte was er nog een bodyguard, Saki. Zijn collega begeleidde op het moment de jongens naar de rode loper.
De meisjes werden hartelijk begroet en in het midden neergezet, van alle kanten afgeschermd voor al te nieuwsgierige blikken. Ook de andere crews zochten nu hun plaatsen op, steeds vier of vijf personen per artiest.
‘Hoe lang nog tot het begint?’ informeerde Hannah schuchter. Waarschijnlijk bedoelde ze “Hoe lang nog tot Tom?” en Raquel wist precies hoe ze zich voelde. Ze was hier gekomen voor Bill, ze wilde hem nu ook eindelijk zien – al was het maar van een afstandje. Ze wilde dat hij wist dat zij er was.
‘Nog een kwartier ongeveer, dan zijn alle genomineerden binnen,’ antwoordde Dunja na een blik op haar horloge. ‘Om half negen begint de show.’
De meisjes knikten weer. Chantal begon onmiddellijk een gesprek met Hannah, bespeurde natuurlijk ook de zenuwen en probeerde haar af te leiden. Raquel deed geen poging mee te praten, dat zou alleen maar pijnlijk en geforceerd worden. Daarbij wist ze niet zeker of ze wel iets uit haar mond kon krijgen. Haar vingers trilden; ze balde haar vuisten en probeerde aan iets anders te denken.
~~
53.
Op het vliegveld van Nice werden Raquel en Hannah opgewacht door dezelfde bodyguard die mee was geweest naar Parijs. Tobi hield een bordje met hun namen erop omhoog en de meisjes holden bijna op hem af. Raquel, blij een bekend gezicht te zien, begroette hem met iets meer schwung dan werkelijk noodzakelijk. Hij gaf haar slechts een knikje en nam hen mee naar buiten, waar een onopvallende Volkswagen op hen wachtte. Tobi kroop achter het stuur, de meisjes doken met hun bagage op de achterbank.
De hele rit lang bleef het stil in de auto. Hannah had haar iPod in haar oren geplugd en leek onbereikbaar, Raquel staarde stilletjes uit het raampje. Ze had het gevoel iets illegaals te doen en misschien was dat ook wel zo. In elk geval was ze laf. Uit angst voor Elvira’s reactie had ze niets verteld over Monaco – ze had toestemming gekregen om naar de jongens in Hamburg te gaan, dat was in haar moeders ogen al erg genoeg.
Raquel loog niet graag. Helemaal niet graag. Haar buik zat zo vol schuldgevoel dat het pijn deed. Maar had ze iets anders kunnen doen? De waarheid vertellen, slaande ruzie en mogelijk zelfs straf riskeren? Riskeren dat ze niet kon komen? Dat was het punt waarop ze tot liegen over was gegaan. Omdat het zo ontzettend veel voor Bill betekende dat ze kwam.
De Volkswagen parkeerde aan de achteringang. Twee leden van het venuepersoneel snelden toe, zorgden ervoor dat de meisjes ongezien het gebouw konden betreden. Gelukkig waren er op dit punt geen camera’s aan deze kant van het gebouw. De deuren waren zojuist opengegaan, iedereen behalve de beroemde gasten mocht inmiddels naar binnen.
Ze stapten net op de drempel toen Tobi’s gsm afging. Hij nam op met een “Ze zijn hier”, hm’de vervolgens een paar keer instemmend en hing weer op. ‘David stuurt Natalie om jullie naar je plaats te brengen,’ meldde hij en liet hen doodleuk in de gang achter.
Een tikkeltje ontredderd keken de meisjes elkaar aan. Ze wisten allebei niet wie Natalie was en ook niet wat ze hier nu eigenlijk deden. Gelukkig duurde het niet al te lang voor er iemand op hen af kwam: jong, blond en modieus gekleed, met perfecte make-up. De jonge vrouw reikte hen allebei de hand en stelde zich voor als “de visagiste, zeg maar Natalie”. Nerveus noemden de meisjes hun eigen naam, waarop de jonge vrouw een glimlachje liet zien dat duidelijk betekende dat ze allang wist wie de twee waren. Natuurlijk wist ze dat; David had haar niet voor niets gestuurd.
‘Volg mij, in de backstage kunnen jullie je tas neerzetten en dan gaan we naar de zaal.’ De visagiste glimlachte en leidde hen vlug langs de eindeloze rij deuren.
Het was moeilijk te bevatten dat ze nu echt in Monaco waren. Dat ze echt de zaal zouden betreden waar straks de WMA’s werden uitgereikt. Gespannen kneep Raquel haar handen samen. Ze was nerveus en opgewonden tegelijkertijd, het kriebelde vanbinnen en haar mond voelde kurkdroog. Daarbij was zij niet eens degene die moest optreden of misschien wel een award zou winnen. Hoe moest Bill zich dan wel voelen?
‘Jullie zitten overigens gewoon bij ons,’ zei Natalie over haar schouder. ‘In het crewgedeelte van de VIP-lounge. De fotografen en andere persmuskieten zitten aan de andere kant van de zaal, dus waarschijnlijk krijgen ze jullie zelfs met zoom niet in beeld, maar probeer toch zo min mogelijk die kant op te kijken.’
De meisjes knikten braaf en volgden de visagiste de zaal in. Vanaf de VIP-lounge hadden ze overweldigend uitzicht: Raquel en Hannah bleven als aan de grond genageld staan. Ze hadden allebei wel een stuk of wat concerten bezocht, maar dit was toch wel van een iets ander kaliber.
Er waren drie podia, met elkaar verbonden door steeds een paar meter catwalk. Het linker- en rechterpodium waren allebei donker, het hoofdpodium stond felgeel te pronken in het midden va nde enorme zaal. Daar zouden de awards worden uitgereikt, het hypermoderne spreekgestoelte stond al klaar.
Tussen de podia in bevond zich het niet-beroemde publiek. Als een zwarte massa vulden ze het volledige vloeroppervlak, doorspekt met fluorescerende lichtjes en de knipperende lampjes van camera’s. Vanaf het plafond bewogen spots zich over hun hoofden. Af en toe gleed een schijnwerper ook over de zitplaatsen, die aan één helft van de zaal gebouwd waren, en steeds als de lichtbundels voorbijkwamen moest Raquel de neiging weg te duiken onderdrukken.
Inmiddels had Natalie hen meegeloodst naar hun plaatsen, rechts vooraan in de VIP-lounge, zo ver mogelijk van de persmuskieten af – die zaten aan de linkerkant. In het midden, op de duurste met rode stof beklede stoelen, waren de zetels gereserveerd voor de echte VIPs. Zij zaten het dichtst bij de catwalk die hen aan het hoofdpodium verbond. Op het moment waren die zetels echter nog leeg.
‘En dit is dan onze crew!’ Natalie duwde enthousiast haar collega’s naar voren. De vrouw in de nette outfit met de strakke donkere knot werd voorgesteld als Dunja, daarnaast zat Peter van het management die Hannah vaag herkende, en tenslotte was er nog een bodyguard, Saki. Zijn collega begeleidde op het moment de jongens naar de rode loper.
De meisjes werden hartelijk begroet en in het midden neergezet, van alle kanten afgeschermd voor al te nieuwsgierige blikken. Ook de andere crews zochten nu hun plaatsen op, steeds vier of vijf personen per artiest.
‘Hoe lang nog tot het begint?’ informeerde Hannah schuchter. Waarschijnlijk bedoelde ze “Hoe lang nog tot Tom?” en Raquel wist precies hoe ze zich voelde. Ze was hier gekomen voor Bill, ze wilde hem nu ook eindelijk zien – al was het maar van een afstandje. Ze wilde dat hij wist dat zij er was.
‘Nog een kwartier ongeveer, dan zijn alle genomineerden binnen,’ antwoordde Dunja na een blik op haar horloge. ‘Om half negen begint de show.’
De meisjes knikten weer. Chantal begon onmiddellijk een gesprek met Hannah, bespeurde natuurlijk ook de zenuwen en probeerde haar af te leiden. Raquel deed geen poging mee te praten, dat zou alleen maar pijnlijk en geforceerd worden. Daarbij wist ze niet zeker of ze wel iets uit haar mond kon krijgen. Haar vingers trilden; ze balde haar vuisten en probeerde aan iets anders te denken.
Oeeeeh, ik vind het zooo spannend!
Je hebt echt een GEWELDIG talent voor schrijven, dus doe er wat mee! Echt waar!
En natuurlijk lees ik mee, ik kán niet eens stoppen met lezen als je weer gepost hebt, het is echt een heerlijk afleiding! Je schrijft ontzettend goed, en als dit een boek was had ik em direct gekocht en uitgelezen. GEWELDIG GEWOON. Daar komt het kort op neer
Niets aan te merken, just keep going (:
Je hebt echt een GEWELDIG talent voor schrijven, dus doe er wat mee! Echt waar!
En natuurlijk lees ik mee, ik kán niet eens stoppen met lezen als je weer gepost hebt, het is echt een heerlijk afleiding! Je schrijft ontzettend goed, en als dit een boek was had ik em direct gekocht en uitgelezen. GEWELDIG GEWOON. Daar komt het kort op neer
Niets aan te merken, just keep going (:
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
SORRY!
Ik typ dit berichtje echt heel vlug even tussendoor, maar SORRY dat ik de afgelopen stukken nog niet heb gelezen!
Ik heb de vier meest drukke schoolweken OOIT achter de rug en deze twee weken leef ik even van het ene concert na het andere. Vanavond heb ik nog een concert, maar vanaf morgen heb ik EINDELIJK een rustig weekend en dan heb ik de tijd om bij te lezen en te reageren!
Heel erg sorry, niet denken dat ik dit verhaal vergeten ben Ik hou er nog steeds heel veel van! <3
Ik typ dit berichtje echt heel vlug even tussendoor, maar SORRY dat ik de afgelopen stukken nog niet heb gelezen!
Ik heb de vier meest drukke schoolweken OOIT achter de rug en deze twee weken leef ik even van het ene concert na het andere. Vanavond heb ik nog een concert, maar vanaf morgen heb ik EINDELIJK een rustig weekend en dan heb ik de tijd om bij te lezen en te reageren!
Heel erg sorry, niet denken dat ik dit verhaal vergeten ben
Ik hou er nog steeds heel veel van! <3