Het Verhaal van Sofia [Werktitel]

[Carolus]

Met gevoelloze handen pakte ze de aardappel vast. Wat was er met deze aardappel? Ze had deze aardappel geërfd van haar opa. Eerst had ze gedacht dat het een grapje was, maar hij bleek dat echt in zijn testament gezet te hebben. Het verbaasde haar. Wie laat er nu een aardappel na aan zijn kleinkind? Zachtjes raakte ze de aardappel aan. Misschien was hij wel magisch ofzow. Maar er bleek niets te gebeuren. Misschien was dit één of andere grap van haar opa? Ze grinnikte, ze zag het al voor zich, die oude bloedserieuze opa van haar die haar voor de grap een aardappel naliet. Nee, zo was hij niet. Haar opa, Wirtol, was daar vééééél te serieus voor. Dit moest iets belangrijks zijn. Nouja, haar oude opa kon ook – voor één keer – toch een grap uitgehaald hebben met haar. Hij was altijd serieus, misschien luchtte deze grap hem wel op.

Hier stond ze dan, met een tekst van haar opa en de aardappel. De tekst had ze nog niet gelezen. Eigenlijk wilde ze het ook niet lezen. Het gevoel dat het door een dood iemand was geschreven bezorgde haar rillingen. Vreemd, met andere geschreven dingen door dode mensen zoals lotr, Socrates en zo had ze daar nooit problemen mee gehad. Nouja, die mannen kende ze ook niet. Ze zuchtte. Waarom liet Wirtol nou net haar, Sofia Van Den Bergen, een aardappel aan? Sofia zuchtte nog eens en legde de aardappel terug

[Carolus]

Er was iets met die aardappel. Hij was zo mysterieus en geheimzinnig. Het leek wel alsof er een hele dimensie in verborgen was. Wat was er toch zo speciaal aan deze aardappel waardoor Sofia zich er zo tot aangetrokken voelde? Sinds ze de aardappel had laten liggen was ze er niet meer van weggegaan. Wat was er toch mee? Hij leek net als iedere andere aardappel. Nouja, het enige rare was dat de aardappel op een bureau lag, op een kussentje. Een mooi, zwart-rood en oud kussentje. Sofia had er al altijd haar belangrijkste dingen van een bepaald moment opgelegd. Ditmaal was dit een aardappel. Haar bureau was stoffig, erg stoffig. Dat is ook logisch, het was zeker al maanden geleden dat ze nog hier eens was geweest. Het bureautje stond tegen een grijze muur: zowat alle muren, behalve de grond, waren oud, grijs, lelijk en saai. Aan de rechterkant van de ruimte stond haar bed: Sofia paste er bijna niet meer in. Naast haar bed stond een nachtkastje waar haar dagboek van vroeger in lag en een nachtlamp dat ze aandeed om op te staan.

Nu pas merkte Sofia dat ze de kamer aan het bestuderen was. Dus ze was toch nog even vrij geweest van het Aardappel-Mysterie. Plots moest ze grinniken. Het Aardappel-Mysterie. Hoelang had ze die aardappel nu al? Twee dagen. En nu was het al een groot deel van haar leven in beslag aan het nemen. Ze keek, nee, ze staarde de aardappel aan. En plots zag ze iets vreemd. Iets dat een normale aardappel niet hoorde te doen. Eerst geloofde Sofia niet dat ze het zag. Ze bestudeerde de aardappel nog meer en kwam er achter dat ze het wel degelijk zag. En het ging steeds verder. Nog even dacht Sofia dat ze droomde, maar toen gilde ze het uit en riep schreeuwend haar kamer uit.

[Carolus]

Ze liep meteen haar kamer uit, richting beneden. Ze liep verschrikt en huilend de trap af, huilend en tierend. Het was geen droom geweest. Op de aardappel was, langzaamaan, een mond verschenen. Eerst was er een lelijke snee gekomen, dat al anders leek dan normale snees, maar uiteindelijk verscheen er nog een snee boven en kwam een mond. Sofia had dat al raar gevonden en had toen dichter gekeken. Toen verschenen twee kleine gaatjes, om te ruiken. En uiteindelijk, twee vlekken. Het waren ogen. Sofia had toen nog dichter gekeken, en de ogen waren opengegaan. Ze had nog even gedacht dat ze droomde, maar hier, op de trap, wist ze dat het geen droom was. Ze schreeuwde, tierde en huilde. Al snel bereikte ze de woonkamer, onder de trap. Sofia zag haar moeder uit de keuken lopen en naar haar toe lopen. ‘Liefje, liefje,’ zei ze bezorgd. ‘Wat is er gebeurd?’ Ze staarde bezorgd naar haar dochter zoals alleen moeders dat konden doen. Sofia slikte even, maar moest direct al weer huilen en zei niets. Haar moeder, Roosmarijn, riep direct haar man. ‘Hé, Peter!’ Riep ze wanhopig uit. ‘Kom meteen hier, er is iets met onze dochter!’ Onze dochter? Die dochter had een naam gekregen. Sofia keek haar moeder nog nasnikkend aan, maar tegen dat haar vader, Peter, er was, hield ze al op met huilen. En dus vertelde ze toen haar verhaal. ‘Mama?’ Haar moeder knikte maar, niet wetend wat ze moesten doen. ‘Ik ben gek geworden.’ Het floepte uit haar mond. Ze keek meteen haar moeder en daarna haar vader aan. Die glimlachte nerveus. Er viel een oorverdovende stilte. ‘Sofia? Wat is er daarboven gebeurd?’ vroeg mijn moeder uiteindelijk. ‘Die aardappel …’ fluisterde Sofia. Ze liet nog een blik vallen op haar kamer, waar de aardappel nu lag. ‘Hij … Hij kreeg een gezicht.’ Het werd teveel voor haar arme, humoristische vader, en die barstte in lachen uit. Sofia keek hem een seconde aan, en barstte toen opnieuw in huilen uit. Niemand begreep haar. Zij maar lachen met haar, daar waren ze goed in. Sofia, die verzint dingen. Ja hoor, je hoeft het niet te controleren. Haar verdriet en angst maakte plaats voor woede. ‘Niemand gelooft mij!’ Riep ze nog halfhuilend uit. Roosmarijn liet een boze blik vallen op haar man. Die had al meteen door dat het geen grap was geweest en stopte met lachen. ‘Het spijt me liefje, ik dacht dat het een grapje was.’ Sofia huilde bijna opnieuw, maar probeerde de tranen op te houden. Wat waren stiefvaders toch erg. In pogingen om dingen goed te maken waren ze niet erg goed, ze maakten het alleen maar erger.

‘Moeten we anders eens mee naar je kamer, om dat enge monster te verjagen?’ Wat zei hij nu? ”Enge monster verjagen”? Nu ging hij echt te ver. Toen ze zes was mocht hij dat zeggen, toen kwam Sofia
zelf zeggen dat er een eng monster onder mijn bed lag. Maar nu? Ze was godverdomme al twaalf, en had al jaren geen monster meer gezien! (Behalve die enge van vorig jaar, in de tuin. De was lijkt s’nachts verdomd veel op een griezelige oude pedo!) Sofia keek haar vader woedend aan, die meteen begreep dat hij het helemaal verpeste in deze familie. Fijn, ze moest het al niet meer duidelijk maken. Gelukkig redde mijn moeder ons van een (stief)Vader-Dochter ruzie. ‘Kindje, moeten we anders eens meegaan om dat gezicht te zien?’ Goed, dat kindje hoorde Sofia niet erg graag, maar het was tenminste niet zo erg als enge monsters verjagen. Ze knikte, en liep samen met haar ouders bang de trap op. Haar ouders keken niet bang: eerder gerustgesteld. Ze dachten waarschijnlijk dat ze gewoon met stiften had gekleurd ofzow en dat ze per ongeluk de aardappel had geraakt.

[Carolus]

De Aardappel lag er nog. Gelukkig, dacht Sofia. Ze had het dus toch niet gedroomd. Alleen zag ze iets aan de aardappel. Meteen verschoof ze haar hand naar haar mond. De aardappel was zeker drie keek zo groot en het gezicht had geen gewone mond weer. Er was een kwaadaardige grijns verschenen op het gezicht. Roosmarijn en Peter zagen nu dat het echt geen verzinsel was. Er volgde een angstige stilte waarin zelfs onze adem stil was. Uiteindelijk verbrak moeder de stilte. ‘Peter …’ fluisterde ze. Hij kneep in haar handen als bevestiging dat hij het verstaan had. ‘Ga erop af.’ Mijn vader leek te verstijven toen ze dat zei. Maar hij liet ons ineens los. Het leek wel alsof de aardappel kleine oortjes spitste. Ze waren niet groter dan smarties. En toen mijn vader een stap zette, bewogen de ogen zich gevaarlijk en snel naar onze richting. Ik begon meteen te gillen en liep mijn kamer uit. Ook mijn moeder kwam schreeuwend naar beneden gelopen. Maar ik zag mijn stiefvader niet terugkeren. Roosmarijn zuchtte na een tijdje. Sofia kon wel huilen. ‘Mama?’ vroeg ze aarzelend, haar blik op een stoel gericht. Haar moeder draaide haar hoofd om naar Sofia. ‘Waar blijft papa?’ Het was raar. Sofia had nog nooit papa of zelfs maar vader gezegd tegen Peter. ‘Ik weet het niet.’ De ongerustheid en verbazing was in Roosmarijn’s stem te horen. Ze begreep het niet. Haar eerste man was opgegeten door een Vleesetende Plant en haar tweede man waarschijnlijk door een Aardappel. Ze zuchtte. ‘Ik ga kijken.’ Meteen ging haar blik verschrikt omhoog. Wat had haar dochter nu gezegd? ’”Ik ga kijken’”? Het kon niet. Het mocht niet. Ze had al twee mannen verloren. Deze mocht ze niet verliezen. Niet haar dochter. ‘Sofia?’ Riep ze. Haar dochter schudde haar hoofd en sprong uit de stoel. ‘Sofia, niet doen …’ Ze fluisterde het haast. En ze wist dat ze de strijd had verloren. Nu wist ze waarom haar eerste man, een filosoof, ooit eens had gezegd dat het leven niets waard was. Dat hij dood wilde. Het was de harde waarheid. Roosmarijn keek nog eens naar de stoel en toen naar de deur. Haar dochter was al verdwenen. En toen wist ze het zeker. Ze had verloren.

Sofia zuchtte. Ze liep voorzichtig de trap op, misschien kon ze haar stiefvader dan horen op de kamer. Maar hoe meer ze probeerde te horen, hoe minder ze hoorde van de wereld. Fijn. Waarom moest ze hem verlaten? Sofia stapte kleintjes in de gang op haar kamerdeur af. Wat zou er gebeuren als ze die deur opentrok? Zou ze nog even haar dode stiefvader zien en daarna doodgaan, door opgegeten te worden door de aardappel? Of zou ze er achter komen dat het allemaal een grap was van haar ouders? Misschien was het wel een grap! Of nee, dat zouden ze nooit doen. Als het een grap was geweest hadden ze nooit zo overtuigd gehuild en waren ze meteen gestopt met de grap toen Sofia huilend beneden kwam. Nouja, ze zou wel zien wat er ging proberen. Toen ze de deurklink aanraakte aarzelde ze nog even, maar uiteindelijk haalde ze hem naar beneden. Dapper deed ze de deur open en wat ze daarbinnen zag …