Never Give Up

[Evelien]

Dit is mijn eerste verhaal dat ik op deze sita ga plaatsen.
Het valt onder fan fictie, omdat ik schrijf over Michael Jackson.
Ik hoop dat jullie het wat vinden.
Tips zijn natuurlijk altijd welkom. Heel graag zelfs.
________________________
Never Give Up

Mijn hart bonkt in mijn keel terwijl de zweetdruppels gul vanaf mijn haargrens via mijn gezicht naar benden sijpelen. Mijn benen bewegen zich hevig voort naar het doel, de finish. De laatste meters komen in zicht en de finish is momenteel het enigste punt wat mijn aandacht trekt. De schreeuwende menigte langs de kant valt totaal weg en ik ben helemaal gefocust. Uit het niets voel ik een hevige pijn opkomen en mijn gezichtsvermogen vermindert. Ik hoor niets meer, slechts mijn ademhaling die erg zwaar is, en mijn eigen voetstappen die grof hun plek in het rode grind vinden. Langzaam voel ik een pijnlijke steek op komen en mijn benen worden zwaar, alsof ze zich hevig aan de grond vastklampen. Mijn lichaam verslapt terwijl mijn wilskracht door vecht voor die laatste meters. De laatste meters om deze wedstrijd goed af te ronden en de finish met een toprecord te kunnen bereiken. Elke geluid dat ik hoor verdoofd me, en langzaam zink ik weg in een wazige wereld terwijl het grind ruw langs mijn lichaam schaaft. Met een harde klap komt ook mijn hoofd op het rode grind terecht en even voel ik een brandend gevoel, opvolgend door een waas van stemmen die mij tegemoet komen. Langzaam verzwakt mijn pijn en dooft het licht voor mijn ogen.
Een steek van vermoeidheid tintelt door mijn hele lichaam als ik mijn arm wat verschuif om hem goed te leggen. Ik probeer mijn oogleden langzaam te openen, maar zonder enig resultaat. Ze blijven stijf gesloten, alsof ik de beelden van de sportdag maar niet los mag laten. Constant word ik herinnerd aan het moment dat die hevige pijn komt opzetten en ik zie nog vaag wat mensen op mij afkomen. Verder kom ik niet, mijn beeld loopt dan vast, alsof alles weg is na dat moment. Opnieuw probeer ik mijn oogleden te openen. Langzaam wordt mijn netwerk bevrijd van de vreselijke beelden, en wordt hij omvangen door de kille kamer waarin ik me bevind. Het felle zonlicht dat via de grote ramen mijn kamer binnen dringt trekt niet eens mijn aandacht, evenals de opbeurend gekleurde kaart die op het kastje naast mij staat. Even vraag ik mezelf af waar ik ben, maar dat wordt al snel duidelijk als ik mijn ouders met een man, gekleed in een wit verpleegstersuniform in de deuropening van mijn kamertje zie staan. De totale rust die enkele seconden geleden nog in deze kamer heerste was als sneeuw voor de zon verdwenen. Deze stilte werd ditmaal opgevuld door de vele vragen die naar mijn hoofd geslingerd werden. Mijn ouders staan bezorgt aan mijn linkerzijde. Terwijl mijn moeder een aai over mijn hoofd geeft en mij lieve woorden toespreekt, probeert de arts wat vragen te stellen waarop ik moeizaam antwoord probeer te geven. Mijn aandacht dwaalt langzaam weer af, mijn beeld verzwakt en het wordt langzaam weer donker in mijn kamer. De stilte keer weer terug en opnieuw zak ik weg in een wereld zonder pijn.
Ik schrik meteen wakker als ik een schok tegen mijn schouder voel. Al snel ben ik terug bij de realiteit en zie ik dat mijn moeder aan de linkerzijde van mijn bed zit, met mijn vader staand naast haar. Aan de andere zijde staat de arts nog steeds. In mijn belevenis ben ik uren weggeweest van deze wereld, maar volgens de dokter waren het slecht een aantal minuten, ‘‘Jongeman ik moet je helaas mededelen dat je last hebt van een chronische vermoeidheid. Dit blijkt uit de vele klachten waarmee je al weken rondloopt, en helaas is dit is je gisteren fataal geworden, ’’ Even schrik ik van alles wat ik te horen krijg, maar voor ik het weet krijg ik nog veel meer informatie naar mijn hoofd geslingerd die ik met een beduusde blik probeer op te nemen. ‘‘Je bent zo uitgeput dat je lichaam je momenteel in de steek laat. Je zult een aantal dagen hier moeten blijven om wat aan te sterken,’’ Alsof het als een sneltrein was gegaan probeerde ik de informatie tot mezelf door te laten dringen. Ergens had ik dit aan voelen komen, ik had al weken last van vermoeidheid en voelde mezelf zo ontzettend zwak. Nu ik wist wat het was kon ik het allemaal zo goed plaatsen, alsof op alle vragen die de laatste dagen druk door mijn hoofd heen gingen nu ineens een antwoord was gekomen. Even keek ik mijn ouders aan die zo te zien ook versteld stonden van de verklaring die de dokter zojuist gegeven had. ‘‘Hoelang gaat het duren voordat hij hier vanaf is?’’ vroeg mijn vader aan de dokter die nog steeds in de kamer stond. De dokter keek mij even aan, waarna hij antwoordde. ‘‘Voor deze chronische aandoening zijn geen medische hulpmiddelen. Het is iets waar je zelf uit moet komen door veel te rusten, zodat je lichaam weer kan aansterken,’’ Even zocht de dokter oogcontact met ons, en vertelde toen verder. ‘‘Het is dus niet duidelijk hoelang het gaat duren voordat Ian er weer boven op is, maar als ik u was zou ik toch zeker wel denken aan weken tot maanden,’’ Geschokt van deze uitkomst probeerde ik het te accepteren.
‘‘Hoelang moet ik in het ziekenhuis blijven?’’ Dit waren de eerste woorden die ik over mijn tong kreeg na deze vreselijke onthulling. Ze kwamen er nog niet gemakkelijk uit. Mijn lichaam was zelfs te zwak om ook maar een aantal woorden fatsoenlijk uit te kunnen spreken. ‘‘Dat ligt eraan. Je bent nu gewoon te slap om er met je gedachten bij te blijven, laat staan om te lopen. Dus we houden je hier tot je wat aangesterkt bent en naar huis kunt om daar je rust verder te nemen,’’ Ik knikte als teken dat ik het had begrepen, en bedankte hem voor deze informatie. Niet kort daarna was hij verdwenen en was ik alleen met mijn ouders in deze vreselijk, onaangename kamer. De witte klok die amper opviel tegen de spierwitte muren die deze kamer onaangenaam maakten liet zien dat het inmiddels al vier uur was. Ik keek naar mijn ouders die nog steeds wat overrompeld waren door de informatie. Ze gaven mij een warme glimlach, waarna ze vertelden dat ik maar eens moest gaan slapen. Ik gehoorzaamde hun woorden en sloot mijn ogen in de hoop zo in slaap te vallen. Ik zakte steeds verder weg in mijn gedachten, en nog even voelde ik een zachte kus op mijn wang waarna langzaam het geluid in de kamer verdween. Zo viel ik in een vredige slaap.

Opnieuw werd ik gewekt door het vele zonlicht dat mijn kamer in scheen. Vermoeid keek ik naar de klok die aangaf dat het acht uur was. Ondanks dat ik een flinke nacht geslapen had voelde ik mezelf zo zwak, alsof ik nog een hele nachtrust te gaan had. Ik sloot nog even mijn ogen en dutte wat weg, totdat ik gewekt werd door een liefdevolle kus. Vrijwel meteen opende ik mijn ogen en keek recht in de helder bruine ogen van mijn moeder. Kort daarna volgde ook een kus van mijn vader, die ik een glimlach schonk. ‘‘Hoe gaat het met je, jongen?’’ vroeg mijn vader terwijl hij plaats nam op de stoel naast mijn bed. ‘‘Het gaat wel,’’ gaf ik met moeite als antwoord. Ik zag aan mijn vader dat hij nog meer wilde vragen, maar hij liet het hier maar even bij. Om toch nog wat samen te doen zette hij het TV’tje aan dat boven mijn bed hing. Het beeldscherm sprong aan op het CNN nieuws. Niet erg geboeid keek ik naar het schermpje boven mijn bed, waarop het nieuw te zien was. Mijn aandacht werd ineens getrokken toen ik de naam van mijn idool voorbij hoorde komen. ‘‘Wij hebben via verschillende bronnen geconstateerd dat Michael Jackson donderdag 13 december een bezoek gaat brengen aan een ziekenhuis in Californië. Welk ziekenhuis dat zal zijn is nu nog niet duidelijk.’’ Mijn ogen stonden wagenwijd open, terwijl er van alles door mijn hoofd ging. Michael gaat een bezoek brengen aan een ziekenhuis, in Californië? Opnieuw wierp ik mijn blik op het scherm waar nu inmiddels alweer ander nieuws voorbij kwam. Ik keek naar mijn ouders, wiens blikken hoopvol terug keken. ‘’Denken jullie nou echt dat Michael een bezoek brengt aan dit ziekenhuis?’’ Ik keek ze vragend aan, waarna ik verder praatte. ‘’Ik heb nooit geluk, dus ook deze keer niet.’’ Gefrustreerd en enigszins teleurgesteld over mijn conclusie klikte ik het beeldscherm boven mijn bed uit. Ik plofte terug op mijn kussen dat meteen mee vormde met de vorm van mijn hoofd.

[Artemiss]

Je had om commentaar gevraagd, dus bij dezen.
Ten eerste, wees maar niet al te onzeker. Dit ziet er best goed uit. Ik loop het even voor je door om wat kleine dingetjes eruit te halen en te bespreken.

Never Give Up

Mijn hart bonkt in mijn keel, terwijl de zweetdruppels gul(*) vanaf mijn haargrens via mijn gezicht naar beneden sijpelen. Mijn benen bewegen zich hevig voort naar het doel: de finish. De laatste meters komen in zicht en de finish is momenteel het enige* punt dat** mijn aandacht trekt. De schreeuwende menigte langs de kant valt totaal weg en ik ben helemaal gefocust. Uit het niets voel ik een hevige pijn opkomen en mijn gezichtsvermogen vermindert. Ik hoor niets meer, slechts mijn ademhaling die erg zwaar is()*** en mijn eigen voetstappen die grof hun plek in het rode grind vinden. Langzaam voel ik een pijnlijke steek op komen en mijn benen worden zwaar, alsof ze zich hevig aan de grond vastklampen.(<-- Mooie omschrijving!) Mijn lichaam verslapt terwijl mijn wilskracht doorvecht voor die laatste meters. De laatste meters om deze wedstrijd goed af te ronden en de finish met een toprecord te kunnen bereiken. Elk geluid dat ik hoor verdooft me()* en langzaam zink ik weg in een wazige wereld, terwijl het grind ruw langs mijn lichaam schaaft. Met een harde klap komt ook mijn hoofd op het rode grind terecht en even voel ik een brandend gevoel, opgevolgd door een waas van stemmen die mij tegemoet komen. Langzaam verzwakt mijn pijn en dooft het licht voor mijn ogen.
Een steek van vermoeidheid tintelt door mijn hele lichaam als ik mijn arm wat verschuif om hem goed te leggen. Ik probeer mijn oogleden langzaam te openen, maar zonder enig resultaat. Ze blijven stijf gesloten, alsof ik de beelden van de sportdag maar niet los mag laten. Constant word ik herinnerd aan het moment dat die hevige pijn komt opzetten en ik zie nog vaag wat mensen op mij afkomen. Verder kom ik niet. Mijn beeld loopt dan vast, alsof alles weg is na dat moment. Opnieuw probeer ik mijn oogleden te openen. Langzaam wordt mijn netwerk bevrijd van de vreselijke beelden()*** en wordt hij omvangen door de kille kamer waarin ik me bevind. Het felle zonlicht dat via de grote ramen mijn kamer binnendringt trekt niet eens mijn aandacht, net zo min als de opbeurend gekleurde kaart die op het kastje naast mij staat. Even vraag ik mezelf af waar ik ben, maar dat wordt al snel duidelijk als ik mijn ouders met een man, gekleed in een wit verpleegstersuniform, in de deuropening van mijn kamertje zie staan. De totale rust die enkele seconden geleden nog in deze kamer heerste was als sneeuw voor de zon verdwenen. Deze stilte werd ditmaal opgevuld door de vele vragen die naar mijn hoofd geslingerd werden. Mijn ouders staan bezorgd aan mijn linkerzijde. Terwijl mijn moeder een aai over mijn hoofd geeft en mij lieve woorden toespreekt, probeert de arts wat vragen te stellen waarop ik moeizaam antwoord probeer te geven. Mijn aandacht dwaalt langzaam weer af, mijn beeld verzwakt en het wordt langzaam weer donker in mijn kamer. De stilte keert weer terug en opnieuw zak ik weg in een wereld zonder pijn.
Ik schrik meteen wakker als ik een schok tegen mijn schouder voel. Al snel ben ik terug bij de realiteit en zie ik dat mijn moeder aan de linkerzijde van mijn bed zit, met mijn vader staand naast haar. Aan de andere zijde staat de arts nog steeds. In mijn beleving ben ik uren weggeweest van deze wereld, maar volgens de dokter waren het slechts een aantal minuten.
****‘‘Jongeman ik moet je helaas mededelen dat je last hebt van een chronische vermoeidheid. Dit blijkt uit de vele klachten waarmee je al weken rondloopt()*** en helaas is dit is je gisteren fataal geworden. ’’ Even schrik ik van alles wat ik te horen krijg, maar voor ik het weet krijg ik nog veel meer informatie naar mijn hoofd geslingerd die ik met een beduusde blik probeer op te nemen.
‘‘Je bent zo uitgeput dat je lichaam je momenteel in de steek laat. Je zult een aantal dagen hier moeten blijven om wat aan te sterken.’’
Alsof het als een sneltrein was gegaan probeerde ik de informatie tot mezelf door te laten dringen. Ergens had ik dit aan voelen komen. Ik had al weken last van vermoeidheid en voelde mezelf zo ontzettend zwak. Nu ik wist wat het was, kon ik het allemaal zo goed plaatsen, alsof op alle vragen die de laatste dagen druk door mijn hoofd heen gingen nu ineens een antwoord was gekomen. Even keek ik mijn ouders aan die zo te zien ook versteld stonden van de verklaring die de dokter zojuist gegeven had.
‘‘Hoelang gaat het duren voordat hij hier vanaf is,’’ vroeg mijn vader aan de dokter die nog steeds in de kamer stond. De dokter keek mij even aan, waarna hij antwoordde.
‘‘Voor deze chronische aandoening zijn geen medische hulpmiddelen. Het is iets waar je zelf uit moet komen door veel te rusten, zodat je lichaam weer kan aansterken.’’ Even zocht de dokter oogcontact met ons, en vertelde toen verder. ‘‘Het is dus niet duidelijk hoelang het gaat duren voordat Ian er weer boven op is, maar als ik u was zou ik toch zeker wel denken aan weken tot maanden.’’ Geschokt van deze uitkomst probeerde ik het te accepteren.
‘‘Hoelang moet ik in het ziekenhuis blijven?’’ Dit waren de eerste woorden die ik over mijn tong kreeg na deze vreselijke onthulling. Ze kwamen er nog niet gemakkelijk uit. Mijn lichaam was zelfs te zwak om ook maar een aantal woorden fatsoenlijk uit te kunnen spreken. ‘‘Dat ligt eraan. Je bent nu gewoon te slap om er met je gedachten bij te blijven, laat staan om te lopen. Dus we houden je hier tot je wat aangesterkt bent en naar huis kunt om daar je rust verder te nemen.’’
Ik knikte als teken dat ik het had begrepen()*** en bedankte hem voor deze informatie. Niet kort daarna was hij verdwenen en was ik alleen met mijn ouders in deze vreselijk, onaangename kamer. De witte klok die amper opviel tegen de spierwitte muren die deze kamer onaangenaam maakten, liet zien dat het inmiddels al vier uur was. Ik keek naar mijn ouders die nog steeds wat overrompeld waren door de informatie. Ze gaven mij een warme glimlach, waarna ze vertelden dat ik maar eens moest gaan slapen. Ik gehoorzaamde hun woorden en sloot mijn ogen in de hoop zo in slaap te vallen. Ik zakte steeds verder weg in mijn gedachten()*** en nog even voelde ik een zachte kus op mijn wang waarna langzaam het geluid in de kamer verdween. Zo viel ik in een vredige slaap.

Opnieuw werd ik gewekt door het vele zonlicht dat mijn kamer in scheen. Vermoeid keek ik naar de klok die aangaf dat het acht uur was. Ondanks dat ik een flinke nacht geslapen had voelde ik mezelf zo zwak, alsof ik nog een hele nachtrust te gaan had. Ik sloot nog even mijn ogen en dutte wat weg, totdat ik gewekt werd door een liefdevolle kus. Vrijwel meteen opende ik mijn ogen en keek recht in de helder bruine ogen van mijn moeder. Kort daarna volgde ook een kus van mijn vader, die ik een glimlach schonk.
‘‘Hoe gaat het met je, jongen,’’ vroeg mijn vader terwijl hij plaats nam op de stoel naast mijn bed.
‘‘Het gaat wel,’’ gaf ik met moeite als antwoord. Ik zag aan mijn vader dat hij nog meer wilde vragen, maar hij liet het hier maar even bij. Om toch nog wat samen te doen zette hij het TV’tje aan dat boven mijn bed hing. Het beeldscherm sprong aan op het CNN nieuws. Niet erg geboeid keek ik naar het schermpje boven mijn bed, waarop het nieuws te zien was. Mijn aandacht werd ineens getrokken toen ik de naam van mijn idool voorbij hoorde komen. ‘‘Wij hebben via verschillende bronnen geconstateerd dat Michael Jackson donderdag 13 december een bezoek gaat brengen aan een ziekenhuis in Californië. Welk ziekenhuis dat zal zijn is nu nog niet duidelijk.’’ Mijn ogen stonden wagenwijd open, terwijl er van alles door mijn hoofd ging. Michael gaat een bezoek brengen aan een ziekenhuis, in Californië? Opnieuw wierp ik mijn blik op het scherm waar nu inmiddels alweer ander nieuws voorbij kwam. Ik keek naar mijn ouders, wiens blikken hoopvol terug keken.
‘’Denken jullie nou echt dat Michael een bezoek brengt aan dit ziekenhuis?’’ Ik keek ze vragend aan, waarna ik verder praatte. ‘’Ik heb nooit geluk, dus ook deze keer niet.’’ Gefrustreerd en enigszins teleurgesteld over mijn conclusie klikte ik het beeldscherm boven mijn bed uit. Ik plofte terug op mijn kussen dat meteen mee vormde met de vorm van mijn hoofd.

Goed, even de sterretjes.

* Ik vond 'gul' hier een beetje een vreemde woordkeus. Gul betekent vrijgevig en dat zag ik niet zo in dit verband.

* 'Enigste' is geen goed Nederlands woord. Het komt wel voor in de spreektaal, maar ik geloof dat het dialect is. Leer het maar af, dat lijkt me het beste. Gebruik altijd 'enige'.

** Ja, de verwijswoorden 'dat' en 'wat. Ik ben daar streng in, want in de spreektaal wordt dat ook heel veel fout gedaan. Je gebruik altijd 'dat', behalve bij: iets, niets, alles, veel en dat (wat...).

*** Dit zag ik het meeste fout gaan. Regel: na het woordje 'en' nooit een komma. 'En' vervangt namelijk meestal de komma. Gewoon een kwestie van onthouden.

**** Even wat regeltjes over de directe rede (zinnen tussen aanhalingstekens).

1. Een zin in de directe rede wordt altijd geplaatst op een nieuwe regel. Dat ziet er verzorgd uit en maakt het overzichtelijk.

2. De interpunctie in de directe rede werkt als volgt:

"Ik ga naar huis," zei Mark.
Mark zei: "Ik ga naar huis." (<-- Daar moet een punt. Dat zag ik weleens mis gaan.)
"Ga je naar huis," vroeg Mark.
Mark vroeg: "Ga je naar huis?"

Als er nog iets onduidelijk is, geef je maar een seintje.

Wat betreft de spelling, dat viel reuze mee, hoor. Ik heb veel en veel erger gezien. Ik heb er een paar foutjes uitgehaald, maar volgens mij weet jij wel hoe het moet.

Qua inhoud zou ik alleen nog willen zeggen dat ik in het begin van het verhaal wat beschrijvingen van de omgeving mis. Je houdt het allemaal erg vaag. Misschien had je daar een bepaalde bedoeling mee, dat weet ik natuurlijk niet.
Tot slot zou ik je nog aan willen raden om als je hiermee verder gaat wat achtergrond informatie over de hoofdpersoon te geven. Ik weet nu alleen nog maar dat hij Ian heet, vermoedelijk een tiener is en dat hij sport. Hoe ziet hij eruit? Wat voor karakter heeft hij? Hoe oud is hij?

Ik hoop dat je hier wat aan hebt! Veel succes!