Hoofdstuk 1: Marley's begin
Hoi, ik ben Marley Lockridge. Ik heb ouders die streng, net en walgelijk nep zijn. Mijn moeder is net van plastic, en mijn stiefvader ook. Mijn echte vader is dood, trouwens. En Jason Lockridge is mijn broer van zeventien. Hij is een debiel en ik heb een hekel aan hem. Francis heeft al een paar maanden een relatie met hem. Ik ben niet mooi, maar ook niet lelijk. Ik ben blij met mezelf eerlijk gezegd. Ik ben trouwens vijftien jaar en ik ben dol op mijn vrienden. Francis is mijn beste vriendin. Ze is lief en zorgzaam, maar ze kan vreselijk kwaad worden. Jongens zijn meestal bang voor haar, maar Jason niet. Ze heeft al vijf maanden met hem. Anyway, Phoebe is ook een vriendin van me. Maar meestal heeft ze het te druk met jongens en de populaire meisjes. Vroeger stond ze altijd voor me klaar, maar er lijkt alsof er een muur tussen ons in zit. En het lijkt of we onze kop in het zand steken, want we confronteren elkaar er totaal niet mee. Oké, dat je het even weet, ik zit nu in het lokaal van aardrijkskunde en ik zit naast Francis. Het is zomer en ik heb het erg warm.
'Marley, waar is Bryce?' vraagt Francis opeens. Ik bekijk mijn vriendin vanonder mijn wimpers. Vorige week had Francis haar arm gebroken, ze was iets te enthousiast met voetbal zei ze. Oh wacht, ik ben je nog vergeten te vertellen dat Bryce mijn vriendje is. We hebben al twee jaar met elkaar en het voelt geweldig als ik bij hem ben. Dromerig staar ik naar mijn schrift, waar niks in staat. Moest ik geen aantekening maken?
'Hé Marley, ik vroeg je wat.' zegt Francis ietsjes harder. Ik kijk op.
'Muh? Oh ja! Waar is Bryce...Ehm, niet hier. Spijbelen zoals gewoonlijk?' vraag ik en haal mijn schouders op. Francis rolt met haar ogen.
'Even hoor, waarom spijbelt hij altijd het eerste uur?'. Ik weet best dat Bryce school haat en slechte cijfers haalt. Maar ik heb geen zin om te zeggen dat mijn vriendje zich te dom voelt voor school. Dat is geheim, volgens Bryce.
'Hij loopt te sloom als hij naar school gaat.' lieg ik. Nou ja, ik lieg niet, ik verzwijg iets.
'Dames, willen jullie herhalen wat ik net gezegd heb?' roept leraar opeens.
'Dames, willen jullie herhalen wat ik net gezegd heb?' roep ik even hard terug. De leraar schudt zijn hoofd en gaat door met de les. Francis gniffelt. Misschien ben ik brutaal, maar ik zeg alleen waar het op staat. Ik ben goudeerlijk, serieus. Behalve tegen Francis dan.
Tringgg doet de bel. Als een kettingreactie staan alle leerlingen op en pakkn hun spullen om weg te gaan. Ik doe hetzelfde en ren het lokaal uit. Het ziet zwart van de mensen, het duizelt me. Francis hobbelt achter me aan. Vaag hoor ik haar vragen stellen over Jason, die ziek is vandaag. Ik demp het geluid om me heen, ik luister naar het kloppen van mijn hart. Het begint sneller te kloppen al ik Bryce zie. Zijn ogen kijken zo door me heen. Ik vlieg naar hem toe. Zijn geur is een combinatie van sigaret en mint, getver. Waarom rookt hij nou? Bryce weet dat ik daar een hekel aan heb, mijn vader is zo gestorven. Ik had altijd al gevonden dat dat zijn eigen schuld was, maar ja.
'Hallo daar.' zegt Bryce hees. Zijn stem geeft me kippenvel. Ik duw mijn mond op de zijne. Verrast houdt hij mijn gezicht vast en maakte zich los. Vragend kijk ik hem aan.
'Jij bent wel enthousiast.' lacht hij. Ik rol mijn ogen.
'Ik hou gewoon van je.' zeg ik lief en geef hem een klein kusje. Bryce streelt mijn wang.
'Ik moet nog even met de meneer praten, ik zie je het tweede uur wel.' zegt hij en loopt weg. Ik voel mijn hart weer rustig worden. Francis haakt haar arm in de mijne en samen lopen we naar biologie. Heerlijk, twee lessen niks doen.
'Je bent echt erg!' zeg ik benauwd. Francis kijkt me niet aan. Ze heeft vuurrode wangen.
De leraar geeft ons een boze blik. Ik trek me er niks van aan en geef Francis nog een por.
'Hoe heb je dat nou kunnen doen? Jason zal echt kapot gaan.' fluister ik.
'Nou, denk je dat ik dat niet weet? Het gebeurde gewoon. Adam begon!' zegt Francis, haar stem trilt. Ze heeft me net verteld dat ze dit weekend met Adam 'het' had gedaan. Hoe kon ze dat doen? Terwijl Jason nog niet eens aan haar borsten mocht zitten!
'Francis, dit is echt een domme zet van je. En eh...Je hebt het toch wel safe gedaan?'.
'Natuurlijk! Dat is het eerste waar ik aan denk, Marley.' piept Francis en wrijft in haar hals. Ze heeft het benauwd, zie ik.
'Ga je het Jason vertellen?' vraag ik zacht.
'Nee. Dat durf ik niet. Ik maak het wel goed, echt.'.
'Hoe dan? Een potje seks?'. Francis kijkt me boos aan.
'Nee, natuurlijk niet! Mijn lichaam word niet zomaar aangeraakt.'.
'Niet door je vriendje, maar wel door je ex.' bijt ik terug.
'Sorry. Maar ik wil het hem niet vertellen, het betekende toch niks.' zegt Francis treurig.
'Please, beloof me dat je het hem nooit meer bedriegt.' smeek ik.
'Maar jij hebt een hekel aan Jason?'.
'Ja...Maar hij is mijn grote broer, ik wil geen gejank vanavond horen.' zeg ik sip. Francis zucht.
'Maar ik vertel het hem niet.' zegt ze vervolgens. Ik schud mijn hoofd.
'Hij komt er ooit wel achter.'. Francis kniktbedachtzaam en staart naar buiten. Ik wip op mijn stoel. De leraar kucht. Ik kijk hem aan en lach vriendelijk. Vervolgens gaap ik luid. De leraar kijkt me aan. Ik kijk hem onschuldig aan. Wat wil hij nou van me? Francis stoot me aan en wijst naar buiten. Jason staat buiten en zwaait vrolijk. Ik proest het uit. Hij is echt een debiel, die broer van mij.
'Lockridge! Eruit, nu!' brult de leraar opeens.
'Waaruit?' vroeg ik lachend.
'Niet zo brutaal, Lockridge. Uit, nu!' buldert de leraar weer.
'Nou zeg, meneer. U hoeft zich niet zo op te winden. Denk aan uw hart, straks valt u neer op de grond en dan...' roep ik. De klas lacht.
'Lockridge, eruit nu! Ga je melden, ik heb genoeg van jouw geintjes.' onderbreekt de leraar me en staat op. Zijn haar is helemaal uit zijn model en bungelt in sprieten langs zijn hoofd. Ik giechel gedempt. De leraar stampt naar me toe en grijpt me bij de arm.
'Hé! Dat is kindermishandeling!' gilt Francis. De leraar duwt me richting de deur.
'Meneer, kunnen we niet praten ofzo? Ik attendeer u erop dat u mijn arm plet.' zeg ik.
'Lockridge, ga je melden.' briest de leraar en met veel tegenstribbeling sta ik buiten.
Ik zucht. Dit komt zeker goed uit, ik wil dit jaar echt niet eruit gestuurd worden. Ik ben al vorig jaar geschorst. Ik protesteerde over iets met uitval en gooide mijn broodtrommel tegen de ruit. En toen was de ruit kapot. School is niet echt mijn ding, zegt mijn mentor. Mijn ouders waren er ook heel blij mee, duizend weken mocht ik niet naar buiten. Ik leek wel getrouwd met het huis, zoals mijn moeder.
'Lockridge, wat doe je hier?' vraagt iemand. Ik kijk op. Voor mijn ogen staat mijn mentor, Bridges. Ik zucht diep. Hij zucht ook, hij weet wat dit betekent.
'Kom op, Marley. Je zei tegen me dat vorig jaar een slecht jaar was en dat je dit jaar je best zou gaan doen. Waarom word je er dan nog uitgestuurd?'. Ik haal mijn schouders op. Die vent van aardrijkskunde spoort niet, denk ik bij mezelf. Maar ik zegt het hardop.
'Meneer O'Connor is heel aardig als je je gedraagt, Marley.' zegt mijn mentor en trekt me mee naar de leerprocesmanager. Die gast heeft al helemaal een hekel aan mij.
Foutjes zijn veranderd, took me forever to fix it!
Eén fout (eind)
Laatst gewijzigd door pebblooz op 17 feb 2011 18:49, 6 keer totaal gewijzigd.
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
'Marley, waar is Bryce?' vroeg Francis opeens. Ik bekeek haar vanonder mijn wimpers.
Vorige week had ze haar arm gebroken, ze was iets te enthousiast met voetbal zei ze.
ik weet niet zeker of ik iets mis ofzo, maar zo klinkt het alsof Bryce een meisje is ☺ ik neem aan van niet aangezien het de MC haar vriendje is ☺ ookal als ik de zin beter bekijk denk ik dat je het over francis hebt, maar zoals je al wel merkt is het voor lezers vrij onduidelijk misschien dat je kunt schrijven hoe francis erbij zit of wat zed aan heeft ( mitella ofzo noemen)
Maar ze had geen zin om te zeggen dat haar vriendje zich te dom voelde voor school.
Hier sla je over naar hij/zij pov in plaats van ikvorm ☺
Bryce wist dat ik daar een hekel aan had, mijn vader is zo gestorven. Ik had altijd al gevonden dat dat zijn eigen schuld was, maar ja.
dit is denk ik een van je hak op de tak foutjes, aangezien je in het begin verteld dat haar vader al even plastisch, nep is. Dan is het een beetje raar om hier te lezen dat haar vader gestorven is
'Ja...Maar hij is mijn grote broer, ik kan het niet aanzien hoe hij kapot gaat.
hier weer een hak op de tak, je kunt beter bij het eerste moment dat je Jason noemt zeggen dat het haar broer is, aangezien je het nu er plots in lijkt te hebben gegooid om de drama te verhogen ☺
er waren nog een paar kleine andere foutjes maar dit waren de opvallendste ☺ Voor de rest vind ik je een hele leuke schrijfstijl hebben, ook komisch hoe je de onderwerpen opschrijft super leuk om te lezen. Weet niet hoe je eerder schrijft maar denk dat je hier wel trots op mag zijn ☺
Veel succes met verder schrijven!
Vorige week had ze haar arm gebroken, ze was iets te enthousiast met voetbal zei ze.
ik weet niet zeker of ik iets mis ofzo, maar zo klinkt het alsof Bryce een meisje is ☺ ik neem aan van niet aangezien het de MC haar vriendje is ☺ ookal als ik de zin beter bekijk denk ik dat je het over francis hebt, maar zoals je al wel merkt is het voor lezers vrij onduidelijk misschien dat je kunt schrijven hoe francis erbij zit of wat zed aan heeft ( mitella ofzo noemen)
Maar ze had geen zin om te zeggen dat haar vriendje zich te dom voelde voor school.
Hier sla je over naar hij/zij pov in plaats van ikvorm ☺
Bryce wist dat ik daar een hekel aan had, mijn vader is zo gestorven. Ik had altijd al gevonden dat dat zijn eigen schuld was, maar ja.
dit is denk ik een van je hak op de tak foutjes, aangezien je in het begin verteld dat haar vader al even plastisch, nep is. Dan is het een beetje raar om hier te lezen dat haar vader gestorven is
'Ja...Maar hij is mijn grote broer, ik kan het niet aanzien hoe hij kapot gaat.
hier weer een hak op de tak, je kunt beter bij het eerste moment dat je Jason noemt zeggen dat het haar broer is, aangezien je het nu er plots in lijkt te hebben gegooid om de drama te verhogen ☺
er waren nog een paar kleine andere foutjes maar dit waren de opvallendste ☺ Voor de rest vind ik je een hele leuke schrijfstijl hebben, ook komisch hoe je de onderwerpen opschrijft super leuk om te lezen. Weet niet hoe je eerder schrijft maar denk dat je hier wel trots op mag zijn ☺
Veel succes met verder schrijven!
Regenboog of regenboog, waarom ben je krom?
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
Bedankt, ik heb het veranderd. Ik schud meestal alles uit mijn mouw, en dan vergeet ik sommige dingen eens.
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
Hoofdstuk 1: Marley's begin
Ik lig thuis op de bank, met mijn gezicht in een kussen gedrukt. Ik hoor aan hoe mijn moeder Juliana Lockridge aan mijn hoofd zeurt. Gelukkig was Dean, mijn stiefvader, nooit thuis. Die is de laatste tijd zo aangebrand! Ik hoef maar iets te laten vallen en ik heb straf.
'Marley, wat moet ik nou met jou aan? Je verpest je hele leven zo!' jammert Juliana.
'Maaaamm...' kreun ik gesmoord.
'Niks te ge-mam! Ik ben jouw fouten meer dan zat, jongedame. Ga naar je kamer!' zegt Juliana half huilend. Ik verroer me niet. Heb ik mijn eigen moeder nou aan het huilen gemaakt? Juliana schud me door elkaar.
'Ik zou wensen dat je nooit geboren was!' gilt ze in mijn gezicht. Ik voel tranen prikken in mijn ogen. Meent ze dat nou echt?
'Ga nu naar boven!' snikt Juliana en sleurt me overeind. Ik voel me een lappen pop.
'Ga naar boven, lastpak!' gilt Juliana weer en geeft me een klap in mijn gezicht. Mijn mond valt open. Ik houd mijn brandende wang vast.
'Marley...Sorry, ik...' begint Juliana, maar ik ren naar boven. Mijn eigen moeder houdt niet van me. Diep vanbinnen wist ik dat, maar nu dringt het echt tot me door. Verblind door tranen ren ik naar mijn kamer en ga op mijn bed zitten. Ik staar naar buiten. Ik stik echt in dit huis. Kwaad boen ik mijn tranen weg. Ik heb geen zin om te huilen, vooral niet om mama. Ik heb haar aan het huilen gemaakt, en ik schaam me enorm. Ik schud mijn hoofd en besluit een douche te nemen. Ik loop naar de badkamer en kleed me uit. Ik stap in de douchecabine en raak de kraan aan. Het koude metaal geeft me kippenvel wanneer ik eraan draaide. Koud water stroomt over mijn gezicht. Ik wil het verdriet wegspoelen, maar het gaat niet. Ik voel nog steeds een steek in mijn hart. Denk aan Bryce, commandeer ik mezelf. Zijn lieve ogen, warrige haar. Het helpt niet. Ik sla een woedende kreet en zak neer. Het water lijkt harder te stromen over mijn rug. Zo blijf ik een paar minuten zitten. Uiteindelijk draai ik de kraan uit en sla een handdoek om mijn lijf heen.
Ik wacht een tijdje tot ik niet meer tril en ik niet meer kletsnat ben. Vervolgens loop ik naar mijn kamer en pak ik mijn telefoon. Bijna automatisch tik ik het nummer van Bryce in. Ik hoor hoe hij mijn naam uitspreekt. Kippenvel kruipt over mijn armen.
'Bryce.' fluister ik.
'Wat is er?' vraagt hij bezorgd.
'Niks. Ik wilde gewoon even je stem horen.' zeg ik wat harder. Ik doe expres alsof ik vrolijk ben, ik heb geen zin in drama. In mijn achterhoofd zit het beeld getatoeëerd van mijn moeder, die huilend aan de eettafel zat. In haar eentje, met een glas rode wijn.
'Oh, goed. Lalalalaaa...' doet Bryce. Ik giechel.
'Anyway, wat heb jij zaterdag te doen? Morgen dus?' vraag ik.
'Ehm, bij jou zijn?'.
'Geweldig, ik zie je om 1 uur bij mij thuis. Mijn ouders zijn toch weg.'.
'Goed, tot zaterdag, schatje.' zegt Bryce en geeft smakzoentjes in de telefoon. Ik doe hetzelfde en hang vervolgens op. Langzaam aan voel ik mij vrolijker worden. Ik zet mijn favoriete lied op. Ik zing zachtjes mee, terwijl ik in mijn blootje sta met een handdoek om mijn heupen gerold.
Het avondeten is ongezellig en smakeloos. Gebakken aardappels, stukje vlees en broccoli. Juliana eet niet veel. Ze giet de rode wijn in haar keel. Jason zit als een boer te schransen. Hij merkt ook nooit wat van de sfeer in huis. Was ik maar zoals hem. Zorgeloos en vrij. Ik laat mijn half lege bord staan en ruim af.
'Ik ben nog niet klaar!' roept Jason, maar ik negeer hem. Juliana neemt de glazen mee en zet ze in de gootsteen. Ze kijkt me niet aan. Ik haal diep adem en loop naar de woonkamer. Haar ogen voel ik in mijn rug prikken. Met een zucht laat ik mezelf op de bank vallen. Jason heeft alweer een bak ijs gepakt en kijkt naar een film op het flitsende beeldscherm. Ik trek mijn benen op en leg mijn hoofd op mijn knieën. Het beeldscherm danst voor mijn ogen, ik volg het niet. Ik verplaats mezelf en leun tegen Jason aan. Ik negeer even dat ik hem irritant vind, ik wil nu even troost. En dat krijg ik. Jason slaat zijn arm om me heen en wrijft over mijn arm. Ik zucht en probeer mijn gedachten te laten verdwijnen. Maar het gaat niet. Godverdomme.
Ik lig thuis op de bank, met mijn gezicht in een kussen gedrukt. Ik hoor aan hoe mijn moeder Juliana Lockridge aan mijn hoofd zeurt. Gelukkig was Dean, mijn stiefvader, nooit thuis. Die is de laatste tijd zo aangebrand! Ik hoef maar iets te laten vallen en ik heb straf.
'Marley, wat moet ik nou met jou aan? Je verpest je hele leven zo!' jammert Juliana.
'Maaaamm...' kreun ik gesmoord.
'Niks te ge-mam! Ik ben jouw fouten meer dan zat, jongedame. Ga naar je kamer!' zegt Juliana half huilend. Ik verroer me niet. Heb ik mijn eigen moeder nou aan het huilen gemaakt? Juliana schud me door elkaar.
'Ik zou wensen dat je nooit geboren was!' gilt ze in mijn gezicht. Ik voel tranen prikken in mijn ogen. Meent ze dat nou echt?
'Ga nu naar boven!' snikt Juliana en sleurt me overeind. Ik voel me een lappen pop.
'Ga naar boven, lastpak!' gilt Juliana weer en geeft me een klap in mijn gezicht. Mijn mond valt open. Ik houd mijn brandende wang vast.
'Marley...Sorry, ik...' begint Juliana, maar ik ren naar boven. Mijn eigen moeder houdt niet van me. Diep vanbinnen wist ik dat, maar nu dringt het echt tot me door. Verblind door tranen ren ik naar mijn kamer en ga op mijn bed zitten. Ik staar naar buiten. Ik stik echt in dit huis. Kwaad boen ik mijn tranen weg. Ik heb geen zin om te huilen, vooral niet om mama. Ik heb haar aan het huilen gemaakt, en ik schaam me enorm. Ik schud mijn hoofd en besluit een douche te nemen. Ik loop naar de badkamer en kleed me uit. Ik stap in de douchecabine en raak de kraan aan. Het koude metaal geeft me kippenvel wanneer ik eraan draaide. Koud water stroomt over mijn gezicht. Ik wil het verdriet wegspoelen, maar het gaat niet. Ik voel nog steeds een steek in mijn hart. Denk aan Bryce, commandeer ik mezelf. Zijn lieve ogen, warrige haar. Het helpt niet. Ik sla een woedende kreet en zak neer. Het water lijkt harder te stromen over mijn rug. Zo blijf ik een paar minuten zitten. Uiteindelijk draai ik de kraan uit en sla een handdoek om mijn lijf heen.
Ik wacht een tijdje tot ik niet meer tril en ik niet meer kletsnat ben. Vervolgens loop ik naar mijn kamer en pak ik mijn telefoon. Bijna automatisch tik ik het nummer van Bryce in. Ik hoor hoe hij mijn naam uitspreekt. Kippenvel kruipt over mijn armen.
'Bryce.' fluister ik.
'Wat is er?' vraagt hij bezorgd.
'Niks. Ik wilde gewoon even je stem horen.' zeg ik wat harder. Ik doe expres alsof ik vrolijk ben, ik heb geen zin in drama. In mijn achterhoofd zit het beeld getatoeëerd van mijn moeder, die huilend aan de eettafel zat. In haar eentje, met een glas rode wijn.
'Oh, goed. Lalalalaaa...' doet Bryce. Ik giechel.
'Anyway, wat heb jij zaterdag te doen? Morgen dus?' vraag ik.
'Ehm, bij jou zijn?'.
'Geweldig, ik zie je om 1 uur bij mij thuis. Mijn ouders zijn toch weg.'.
'Goed, tot zaterdag, schatje.' zegt Bryce en geeft smakzoentjes in de telefoon. Ik doe hetzelfde en hang vervolgens op. Langzaam aan voel ik mij vrolijker worden. Ik zet mijn favoriete lied op. Ik zing zachtjes mee, terwijl ik in mijn blootje sta met een handdoek om mijn heupen gerold.
Het avondeten is ongezellig en smakeloos. Gebakken aardappels, stukje vlees en broccoli. Juliana eet niet veel. Ze giet de rode wijn in haar keel. Jason zit als een boer te schransen. Hij merkt ook nooit wat van de sfeer in huis. Was ik maar zoals hem. Zorgeloos en vrij. Ik laat mijn half lege bord staan en ruim af.
'Ik ben nog niet klaar!' roept Jason, maar ik negeer hem. Juliana neemt de glazen mee en zet ze in de gootsteen. Ze kijkt me niet aan. Ik haal diep adem en loop naar de woonkamer. Haar ogen voel ik in mijn rug prikken. Met een zucht laat ik mezelf op de bank vallen. Jason heeft alweer een bak ijs gepakt en kijkt naar een film op het flitsende beeldscherm. Ik trek mijn benen op en leg mijn hoofd op mijn knieën. Het beeldscherm danst voor mijn ogen, ik volg het niet. Ik verplaats mezelf en leun tegen Jason aan. Ik negeer even dat ik hem irritant vind, ik wil nu even troost. En dat krijg ik. Jason slaat zijn arm om me heen en wrijft over mijn arm. Ik zucht en probeer mijn gedachten te laten verdwijnen. Maar het gaat niet. Godverdomme.
Laatst gewijzigd door pebblooz op 17 feb 2011 19:01, 1 keer totaal gewijzigd.
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
-
Saskjezwaard
- Computer
- Berichten: 4449
- Lid geworden op: 28 aug 2010 21:56
- Locatie: in bed
Een paar tips die misschien wel handig zijn:
-Probeer in dezelfde tijd te schrijven. Je spring namelijk soms van tegenwoordige tijd naar verleden tijd. Dit staat heel warrig en leest ook niet fijn
-Maak van tevoren een plot van je hele verhaal. Ik weet dat het lastig is en dat het ook niet heel erg leuk is, maar het maakt je verhaal inhoudelijk veel beter. Nu heb je al een foutje gemaakt en het kan zijn dat, als je verder schrijft, je op dingen stuit die je liever anders had gedaan.
Zo, dat waren de tips voor vandaag. Verder naar het verhaal. Ik vind dat je heel netjes schrijft. Afgezien van de sprongen tussen tegenwoordige en verleden tijd heb ik geen enkel storend foutje ontdekt dus
Er zitten een paar originele zinnen in je stukken en het leest lekker weg. Ik ben benieuwd hoe het verder gaat en waarom haar moeder zo'n 'hekel' aan haar heeft, of is ze gewoon een beetje overstuur?
-Probeer in dezelfde tijd te schrijven. Je spring namelijk soms van tegenwoordige tijd naar verleden tijd. Dit staat heel warrig en leest ook niet fijn
-Maak van tevoren een plot van je hele verhaal. Ik weet dat het lastig is en dat het ook niet heel erg leuk is, maar het maakt je verhaal inhoudelijk veel beter. Nu heb je al een foutje gemaakt en het kan zijn dat, als je verder schrijft, je op dingen stuit die je liever anders had gedaan.
Zo, dat waren de tips voor vandaag. Verder naar het verhaal. Ik vind dat je heel netjes schrijft. Afgezien van de sprongen tussen tegenwoordige en verleden tijd heb ik geen enkel storend foutje ontdekt dus
Er zitten een paar originele zinnen in je stukken en het leest lekker weg. Ik ben benieuwd hoe het verder gaat en waarom haar moeder zo'n 'hekel' aan haar heeft, of is ze gewoon een beetje overstuur?
And by the way, everything in life is writable about if you have the outgoing guts to do it, and the imagination to improvise. The worst enemy to creativity is self-doubt ― Sylvia Plath
Bedankt voor de tips, ik ga proberen om in de tegenwoordige tijd te blijven.
Hoofdstuk 2: Compleet verwoest
Ik sta voor de spiegel. Ik kijk naar mezelf. Ik heb een grijs shirtje aan en een spijkerbroek. Niets bijzonders dus. Hopelijk vind Bryce het niet erg dat ik eruit zie als een saaie meid. Ik loop naar beneden. Juliana en Dean(stiefvader) zijn weg. Het is akelig stil. Stiller dan normaal. Misschien omdat Jason bij Francis is? Meteen gaat de bel. Ik ren er naartoe. Met opluchting zie ik dat het Juliana is. Ik ben altijd zo zenuwachtig als Bryce bij me thuis is.
'Marley, ik verwacht van je dat je op tijd naar bed gaat.' begint ze streng. Ik wacht.
'Ach, laat maar zitten. Ik weet toch wel dat je de tent afbreekt.' zucht Juliana en loopt weer de deur uit. Ik kijk haar na. Ze stapt de Mercedes in en met gierende banden rijd Dean weg. Hun reisje zal wel niks worden, denk ik.
Bryce en ik zitten even later op mijn bed. Het is wel krap, zo'n eenpersoons. Op mijn kamer staat een flatscreen, ik ben verwend ja, en we kijken een horrorfilm. Bryce is doodsbang en kruipt tegen me aan. Ik lach.
'Man, wie heeft deze film meegenomen?' piept hij en begraaft zijn gezicht in mijn nek.
'Uh, jij?' lach ik en geef hem een klein kusje. Hij ruikt naar bloemetjes, lekker. Na een tijdje gaat hij overeind zitten. Met één hand pakt hij de afstandbediening en zet het geluid uit. Ik kijk hem achterdochtig aan. Wat was hij van plan? Met een glimlach kruipt hij dichter naar me toe. Het licht gaat uit. Alleen het maanlicht geeft mij nog zicht. Ik proef zijn mond op de mijne. Ik voel hoe mijn hart sneller klopt. Hongerig zoeken we naar elkaar. Onze handen strijken over onze armen, buiken en dijen. Geen minuut later liggen onze kleren naast het bed. Ik kan niet zien wat ik aan heb, maar volgens mij ben ik naakt. Na die nacht is mijn leven compleet verwoest.
Ik zit op mijn bed. Naast me zit Francis. Ik heb haar gevraagd om te komen. We zitten gezellig aan de popcorn. Francis vertelt over Jason en hun afspraakje. Ze heeft het hem nog steeds niet verteld, ik baal er enorm van. Hoe zal hij reageren? Dan lopen we samen naar beneden. Juliana zit in de woonkamer met, ja hoor, een glas rode wijn. Voorzichtig loop ik naar haar toe. Ik voel dat er iets goed mis is. Dean's spullen zijn weg.
'Marley, stuur Francis naar huis.' snauwt Juliana en staart naar haar glas. Beledigd loopt Francis de deur uit. Ik neem plaats bij mijn moeder.
'Hoe durf je naast me te komen zitten?' fluistert ze kil. Ik sta gelijk op. Juliana heeft altijd al een hekel aan me gehad. Maar dat was gewoon omdat ze altijd korte relaties heeft gehad en de vriendjes altijd na een paar weken weggingen omdat ze mij leuker vonden. En omdat ik een ongeluk was, volgens mij.
'Dean is weg.' gilt Juliana opeens en barst in huilen uit. Ik kijk naar mijn moeder. Ik hoor haar hartverscheurende gejank aan. Vlug ren ik terug naar boven. Ik ben niet degene die mijn eigen moeder kan troosten. Alleen mijn vader kon dat. Mijn vader. Ik ben niet van plan om te gaan huilen. Mijn tranen zijn op. Mijn wonden zijn geheeld en ik ben niet van plan ze open te laten halen door één of ander rampje. Ik merk nu pas dat ik in Jason's kamer sta. Hij zit op de grond. Zijn ogen zijn rood. Zijn bureau staat vol met wodka-flessen, of wat het ook mag zijn. Hij rookt. De rook kruipt in mijn longen, waardoor ik moeilijk adem haal. Langzaam kruip ik naar hem toe. Hij huilt. Hij heeft zijn mobieltje in zijn handen. Ik pak hem en lees het berichtje dat op het kleine beeldscherm staat.
Met een schok realiseer ik me precies wat er aan de hand is.
Jason, ik heb het met Adam gedaan.
Het is over tussen ons. Francis
Ik leun tegen mijn huilende broer aan. In zijn andere hand heeft hij een glas vast, met bruin spul. Het ruikt sterk. In één teug drinkt hij alles op.
'Jason.' fluister ik. Jason reageert niet. Eerst Juliana, nu Jason? Wat is er met deze familie? Ik wrijf mijn broer over zijn rug. Hij piept als een jankende hond. Ik heb medelijden met hem. Waarom hij nou? Waarom verteld Francis het zo?
'Marley, waarom? Videl ook al.' jammert Jason. Mijn grote broer, waar ik wel een spijker door heen zou willen slaan, ziet het niet meer zitten. Jason staat op en loopt naar zijn spiegel. Met een schreeuw ramt hij zijn vuist tegen het glas. Ik slaak een gil. Zijn hand ligt open, zie ik uit de verte. Bloed drupt op de houten vloer. Wie is die jongen?
Hoofdstuk 2: Compleet verwoest
Ik sta voor de spiegel. Ik kijk naar mezelf. Ik heb een grijs shirtje aan en een spijkerbroek. Niets bijzonders dus. Hopelijk vind Bryce het niet erg dat ik eruit zie als een saaie meid. Ik loop naar beneden. Juliana en Dean(stiefvader) zijn weg. Het is akelig stil. Stiller dan normaal. Misschien omdat Jason bij Francis is? Meteen gaat de bel. Ik ren er naartoe. Met opluchting zie ik dat het Juliana is. Ik ben altijd zo zenuwachtig als Bryce bij me thuis is.
'Marley, ik verwacht van je dat je op tijd naar bed gaat.' begint ze streng. Ik wacht.
'Ach, laat maar zitten. Ik weet toch wel dat je de tent afbreekt.' zucht Juliana en loopt weer de deur uit. Ik kijk haar na. Ze stapt de Mercedes in en met gierende banden rijd Dean weg. Hun reisje zal wel niks worden, denk ik.
Bryce en ik zitten even later op mijn bed. Het is wel krap, zo'n eenpersoons. Op mijn kamer staat een flatscreen, ik ben verwend ja, en we kijken een horrorfilm. Bryce is doodsbang en kruipt tegen me aan. Ik lach.
'Man, wie heeft deze film meegenomen?' piept hij en begraaft zijn gezicht in mijn nek.
'Uh, jij?' lach ik en geef hem een klein kusje. Hij ruikt naar bloemetjes, lekker. Na een tijdje gaat hij overeind zitten. Met één hand pakt hij de afstandbediening en zet het geluid uit. Ik kijk hem achterdochtig aan. Wat was hij van plan? Met een glimlach kruipt hij dichter naar me toe. Het licht gaat uit. Alleen het maanlicht geeft mij nog zicht. Ik proef zijn mond op de mijne. Ik voel hoe mijn hart sneller klopt. Hongerig zoeken we naar elkaar. Onze handen strijken over onze armen, buiken en dijen. Geen minuut later liggen onze kleren naast het bed. Ik kan niet zien wat ik aan heb, maar volgens mij ben ik naakt. Na die nacht is mijn leven compleet verwoest.
Ik zit op mijn bed. Naast me zit Francis. Ik heb haar gevraagd om te komen. We zitten gezellig aan de popcorn. Francis vertelt over Jason en hun afspraakje. Ze heeft het hem nog steeds niet verteld, ik baal er enorm van. Hoe zal hij reageren? Dan lopen we samen naar beneden. Juliana zit in de woonkamer met, ja hoor, een glas rode wijn. Voorzichtig loop ik naar haar toe. Ik voel dat er iets goed mis is. Dean's spullen zijn weg.
'Marley, stuur Francis naar huis.' snauwt Juliana en staart naar haar glas. Beledigd loopt Francis de deur uit. Ik neem plaats bij mijn moeder.
'Hoe durf je naast me te komen zitten?' fluistert ze kil. Ik sta gelijk op. Juliana heeft altijd al een hekel aan me gehad. Maar dat was gewoon omdat ze altijd korte relaties heeft gehad en de vriendjes altijd na een paar weken weggingen omdat ze mij leuker vonden. En omdat ik een ongeluk was, volgens mij.
'Dean is weg.' gilt Juliana opeens en barst in huilen uit. Ik kijk naar mijn moeder. Ik hoor haar hartverscheurende gejank aan. Vlug ren ik terug naar boven. Ik ben niet degene die mijn eigen moeder kan troosten. Alleen mijn vader kon dat. Mijn vader. Ik ben niet van plan om te gaan huilen. Mijn tranen zijn op. Mijn wonden zijn geheeld en ik ben niet van plan ze open te laten halen door één of ander rampje. Ik merk nu pas dat ik in Jason's kamer sta. Hij zit op de grond. Zijn ogen zijn rood. Zijn bureau staat vol met wodka-flessen, of wat het ook mag zijn. Hij rookt. De rook kruipt in mijn longen, waardoor ik moeilijk adem haal. Langzaam kruip ik naar hem toe. Hij huilt. Hij heeft zijn mobieltje in zijn handen. Ik pak hem en lees het berichtje dat op het kleine beeldscherm staat.
Met een schok realiseer ik me precies wat er aan de hand is.
Jason, ik heb het met Adam gedaan.
Het is over tussen ons. Francis
Ik leun tegen mijn huilende broer aan. In zijn andere hand heeft hij een glas vast, met bruin spul. Het ruikt sterk. In één teug drinkt hij alles op.
'Jason.' fluister ik. Jason reageert niet. Eerst Juliana, nu Jason? Wat is er met deze familie? Ik wrijf mijn broer over zijn rug. Hij piept als een jankende hond. Ik heb medelijden met hem. Waarom hij nou? Waarom verteld Francis het zo?
'Marley, waarom? Videl ook al.' jammert Jason. Mijn grote broer, waar ik wel een spijker door heen zou willen slaan, ziet het niet meer zitten. Jason staat op en loopt naar zijn spiegel. Met een schreeuw ramt hij zijn vuist tegen het glas. Ik slaak een gil. Zijn hand ligt open, zie ik uit de verte. Bloed drupt op de houten vloer. Wie is die jongen?
Laatst gewijzigd door pebblooz op 17 feb 2011 19:09, 1 keer totaal gewijzigd.
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
Hoofdstuk 2: Compleet verwoest
Ik hang met mijn hoofd in de wc-pot. Ik moest opeens overgeven, uit het niets. De smaak in mijn mond was bitter. Ruw poets ik mijn tanden. Het schuim loopt over mijn kin. Mijn kin prikt van het scherpe mint. Het is een paar weken geleden dat het akkefietje met Jason gebeurd is. Juliana is vanavond uit gegaan met een nieuwe gast. Ze gaat echt van man tot man. Met Dean had ze het wel het langst. Hoogstens een paar maanden, de kortste was twee weken. Meestal waren het mannen van tussen de twintig en vijfentwintig. Een stuk jonger dan Juliana, ik schaam me dood als ze thuis komen terwijl Francis er is. Ik spuug het schuim in de gootsteen en loop naar beneden. Het is nog maar half tien en ik wil nog even een filmpje kijken. Het is stil beneden, en pikkedonker. Ik knip het licht aan en plof neer op de bank. Ik zet de tv aan en staar naar het beeld. Ik volg niet echt wat er gebeurd, zoals gewoonlijk. Om me niet alleen te voelen loop ik naar de bijkeuken.
Pixie springt net uit het hondenluik naar binnen. Het kleine dwergpoedeltje neem ik in mijn armen en loop terug naar de woonkamer. Met een zucht plof ik weer neer op de bank. Had ik je dat al verteld? Pixie is mijn kleine poedelpup. Ze ruikt ook zo lekker; de aangeboren puppiegeur waarschijnlijk. Ik aai door haar witte krulletjes. Ze hijgt opgewonden en loopt over heel mijn lijf heen. Ik giechel. Pixie Lockridge is het verwendste hondje uit de buurt. Op maat gemaakte kleertjes en schoentjes, door een chef bereid voedsel en natuurlijk elke week een tripje naar de salon. Maar Pixie vond het ook heel leuk om uren in de tuin rond te zwerven, haar baasje Marley alleen latend. Wat ben ik toch zielig. Pixie kruipt in mijn nek. Ze schuift en piept totdat ze lekker ligt. Dan is ze stil. Ze slaapt. Ik voel haar hartje kloppen in mijn hals. Het enige teken van een gelukkig leven hier in huis. Dan hoor ik een blikkerig geluid. Het komt van de deur. Ik kijk op. Als het maar niet een vriendje is van Juliana. Ik lig hier halfnaakt...
Ik hang met mijn hoofd in de wc-pot. Ik moest opeens overgeven, uit het niets. De smaak in mijn mond was bitter. Ruw poets ik mijn tanden. Het schuim loopt over mijn kin. Mijn kin prikt van het scherpe mint. Het is een paar weken geleden dat het akkefietje met Jason gebeurd is. Juliana is vanavond uit gegaan met een nieuwe gast. Ze gaat echt van man tot man. Met Dean had ze het wel het langst. Hoogstens een paar maanden, de kortste was twee weken. Meestal waren het mannen van tussen de twintig en vijfentwintig. Een stuk jonger dan Juliana, ik schaam me dood als ze thuis komen terwijl Francis er is. Ik spuug het schuim in de gootsteen en loop naar beneden. Het is nog maar half tien en ik wil nog even een filmpje kijken. Het is stil beneden, en pikkedonker. Ik knip het licht aan en plof neer op de bank. Ik zet de tv aan en staar naar het beeld. Ik volg niet echt wat er gebeurd, zoals gewoonlijk. Om me niet alleen te voelen loop ik naar de bijkeuken.
Pixie springt net uit het hondenluik naar binnen. Het kleine dwergpoedeltje neem ik in mijn armen en loop terug naar de woonkamer. Met een zucht plof ik weer neer op de bank. Had ik je dat al verteld? Pixie is mijn kleine poedelpup. Ze ruikt ook zo lekker; de aangeboren puppiegeur waarschijnlijk. Ik aai door haar witte krulletjes. Ze hijgt opgewonden en loopt over heel mijn lijf heen. Ik giechel. Pixie Lockridge is het verwendste hondje uit de buurt. Op maat gemaakte kleertjes en schoentjes, door een chef bereid voedsel en natuurlijk elke week een tripje naar de salon. Maar Pixie vond het ook heel leuk om uren in de tuin rond te zwerven, haar baasje Marley alleen latend. Wat ben ik toch zielig. Pixie kruipt in mijn nek. Ze schuift en piept totdat ze lekker ligt. Dan is ze stil. Ze slaapt. Ik voel haar hartje kloppen in mijn hals. Het enige teken van een gelukkig leven hier in huis. Dan hoor ik een blikkerig geluid. Het komt van de deur. Ik kijk op. Als het maar niet een vriendje is van Juliana. Ik lig hier halfnaakt...
Laatst gewijzigd door pebblooz op 17 feb 2011 19:10, 2 keer totaal gewijzigd.
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
-
Cubiculum Nephilia
- Typmachine
- Berichten: 1270
- Lid geworden op: 19 okt 2007 15:29
- Locatie: Hell
Hey,
Ik heb ook een paar dingen aan te merken. Over je allereerste post:
Cijfers moeten volledig worden uitgeschreven. Er is feitelijk alleen een uitzondering voor jaartallen. Ik weet dat heel officieel vanaf een bepaald getal je het al niet meer hoeft uit te schrijven, maar het staat netter om gewoon alles uit te schrijven, behalve jaartallen.
Daarbij, je hoeft niet na praktisch alles een enter te gebruiken
. Probeer je alinea's juist vol te maken. Alleen een gesproken zin of een nieuwe alinea op een nieuwe regel beginnen.
Bij je andere posts lijk je het balans al een stuk beter erin te hebben gevonden, prima!
Alleen dan toch weer die cijfers. Ook neig je toch nog naar het wisselen in tijden. Zoals: "jammerde Jason", terwijl je daarvoor en daarna toch voornamelijk tegenwoordige tijd schrijft, zoals je bedoeling was. Dus toch net even iets meer opletten.
Verder hoop ik dat het je gaat lukken om minder van hak op de tak te gaan, en je het verhaal mooi vol kan vertellen.
We wachten het af!
Ik heb ook een paar dingen aan te merken. Over je allereerste post:
Cijfers moeten volledig worden uitgeschreven. Er is feitelijk alleen een uitzondering voor jaartallen. Ik weet dat heel officieel vanaf een bepaald getal je het al niet meer hoeft uit te schrijven, maar het staat netter om gewoon alles uit te schrijven, behalve jaartallen.
Daarbij, je hoeft niet na praktisch alles een enter te gebruiken
. Probeer je alinea's juist vol te maken. Alleen een gesproken zin of een nieuwe alinea op een nieuwe regel beginnen. Bij je andere posts lijk je het balans al een stuk beter erin te hebben gevonden, prima!
Alleen dan toch weer die cijfers
. Ook neig je toch nog naar het wisselen in tijden. Zoals: "jammerde Jason", terwijl je daarvoor en daarna toch voornamelijk tegenwoordige tijd schrijft, zoals je bedoeling was. Dus toch net even iets meer opletten. Verder hoop ik dat het je gaat lukken om minder van hak op de tak te gaan, en je het verhaal mooi vol kan vertellen.
We wachten het af!
"You can't start the next chapter of your life,
if you keep re-reading the last ones..."
if you keep re-reading the last ones..."
Hoofdstuk 2: Compleet verwoest
Ik zet Pixie op de grond en sta op. Mijn tenen raken de koude vloer. Ik ril. Langzaam en voorzichtig sluip ik naar de gang. Alles wat ik hoor is mijn geadem. Het licht in de gang is aan. Bij de deur staan Juliana en een onbekende gozer. Iets in de 23 geloof ik. Hij is best wel knap. Juliana's haar is helemaal door de war, ze zoent de onbekende gozer.
'Mam?' vraag ik zacht. Juliana kijkt op. Haar blik voorspelt niets goeds. Wie was die man, wou ik vragen. Maar Juliana kijkt me zo kwaad aan dat ik niks durf te zeggen.
'Ga, naar, bed!' siste ze. De man kijkt me aan. Ik schrik van zijn doordringende blik. Zijn ogen...Ze zijn zo blauw? Zo helderblauw? Ik heb zin om door zijn haar te woelen, witblonde plukken had hij. Juliana zucht. Ik draai me om en strompel naar boven. Pixie neem ik mee naar mijn slaapkamer. Het is donker in mijn kamer. Het is volle maan, zie ik. Ik kruip in mijn bed en Pixie kruipt tegen mij aan. Maar ik kan geen oog dichtdoen. Ik probeer me te concentreren op Pixie's hartje dat klopt. Het is fijn om zo iemand bij me te hebben. Maar wie was die man? Ik probeer namen te verzinnen. Bryan? Of Chase? Of Peter? Verward sluit ik mijn ogen.
De volgende ochtend word ik vroeg wakker. Pixie is weg. Ik rek me uit en zucht. De zon schijnt fel door mijn babyroze gordijnen. Ik gooi mijn benen uit bed en sta moeizaam op.
Ik haal diep adem en loop naar de badkamer. Verdomme, weer die koude vloer. Ik kijk naar de spiegel. Achter me staat de onbekende gozer weer. Ik draai me om. Ik voel hoe mijn adem steeds sneller gaat.
'Hé, ik ben Davis.' zegt hij schor. Hij grijnst. Ik knipper met mijn ogen.
'Marley.' zeg ik zacht. Hij grijnst weer. Dan trek hij zijn onderbroek uit en stapt onder de douche. Mijn mond valt open. Ik probeer mijn ogen van zijn geval af te houden. Ik poets mijn tanden snel en drink een glas water. Het glas tikt tegen mijn lippiercings. Davis zingt zachtjes een liedje. Zijn stem echode door de badkamer. Ik liep naar mijn kledingkast. Hupsakee, een skinny en een Twilight-shirt. Ik heb hopen van die shirts in mijn kast. Gauw trek ik mijn gympen aan en kam mijn haar. Bluh, saaie kleur dat bruinig. Ik pak mijn schooltas. In mijn ooghoeken zie ik Davis in zijn blote billen lopen. Sixpack nog aan toe! Blozend ren ik naar beneden. Ik hoor Jason ruzie maken aan de telefoon.
'Godsamme Francis! Snap je dan niet dat ik van je hou?' jammert hij. Ik demp al het geluid om me heen en stap de voordeur uit. Jason stampt achter me aan. Het is iets minder warm dan normaal. De stoep is bedolven onder gras. De buurman moest zo nodig weer gaan snoeien. Jason snuift.
'Jason, wat is er?' probeer ik.
'Niks!' bromt hij. Ik haal diep adem.
'Francis?'.
'...Ja.' fluistert hij. Ik bekijk hem. Ik zie zijn ogen zich vullen met tranen? Zou hij weer dood willen? Ik stel me zijn hart voor. Gebarsten, met deuken, vol met sneeën. Ik schud mijn hoofd. Ik wil dat iemand zijn pleister kan zijn. Ik sla mijn arm om zijn middel heen. Hij zucht en heft zijn hoofd op. Hij kijkt naar de lucht. De lucht is grijs. In mijn ogen verschijnt de school. Jason geeft me een klap op mijn schouder en loopt weg. En ik ben weer alleen. Maar niet voor lang, want ik zie Bryce op me aflopen. Ik ren naar hem toe en spring in zijn armen. Hij ruikt naar sigaretten, gatver.
'Marley!' lacht hij en zoent me vol op mijn mond. Hij smaakt ook naar sigaretten! Ik duw hem weg. De smaak wil niet weg in mijn mond dus ik tuf op de grond.
'Waarom rook je nou? Het is gewoon goor!' roep ik en stamp weg. Bryce roept me nog, maar ik heb totaal geen zin in zijn vieze aflebberijen. Om de smaak weg te krijgen tuf ik nog een keer op de grond, maar het helpt voor geen meter.
Dit stukje is niet zo heel erg lang, maar ik heb het weer druk met school.
Ik zet Pixie op de grond en sta op. Mijn tenen raken de koude vloer. Ik ril. Langzaam en voorzichtig sluip ik naar de gang. Alles wat ik hoor is mijn geadem. Het licht in de gang is aan. Bij de deur staan Juliana en een onbekende gozer. Iets in de 23 geloof ik. Hij is best wel knap. Juliana's haar is helemaal door de war, ze zoent de onbekende gozer.
'Mam?' vraag ik zacht. Juliana kijkt op. Haar blik voorspelt niets goeds. Wie was die man, wou ik vragen. Maar Juliana kijkt me zo kwaad aan dat ik niks durf te zeggen.
'Ga, naar, bed!' siste ze. De man kijkt me aan. Ik schrik van zijn doordringende blik. Zijn ogen...Ze zijn zo blauw? Zo helderblauw? Ik heb zin om door zijn haar te woelen, witblonde plukken had hij. Juliana zucht. Ik draai me om en strompel naar boven. Pixie neem ik mee naar mijn slaapkamer. Het is donker in mijn kamer. Het is volle maan, zie ik. Ik kruip in mijn bed en Pixie kruipt tegen mij aan. Maar ik kan geen oog dichtdoen. Ik probeer me te concentreren op Pixie's hartje dat klopt. Het is fijn om zo iemand bij me te hebben. Maar wie was die man? Ik probeer namen te verzinnen. Bryan? Of Chase? Of Peter? Verward sluit ik mijn ogen.
De volgende ochtend word ik vroeg wakker. Pixie is weg. Ik rek me uit en zucht. De zon schijnt fel door mijn babyroze gordijnen. Ik gooi mijn benen uit bed en sta moeizaam op.
Ik haal diep adem en loop naar de badkamer. Verdomme, weer die koude vloer. Ik kijk naar de spiegel. Achter me staat de onbekende gozer weer. Ik draai me om. Ik voel hoe mijn adem steeds sneller gaat.
'Hé, ik ben Davis.' zegt hij schor. Hij grijnst. Ik knipper met mijn ogen.
'Marley.' zeg ik zacht. Hij grijnst weer. Dan trek hij zijn onderbroek uit en stapt onder de douche. Mijn mond valt open. Ik probeer mijn ogen van zijn geval af te houden. Ik poets mijn tanden snel en drink een glas water. Het glas tikt tegen mijn lippiercings. Davis zingt zachtjes een liedje. Zijn stem echode door de badkamer. Ik liep naar mijn kledingkast. Hupsakee, een skinny en een Twilight-shirt. Ik heb hopen van die shirts in mijn kast. Gauw trek ik mijn gympen aan en kam mijn haar. Bluh, saaie kleur dat bruinig. Ik pak mijn schooltas. In mijn ooghoeken zie ik Davis in zijn blote billen lopen. Sixpack nog aan toe! Blozend ren ik naar beneden. Ik hoor Jason ruzie maken aan de telefoon.
'Godsamme Francis! Snap je dan niet dat ik van je hou?' jammert hij. Ik demp al het geluid om me heen en stap de voordeur uit. Jason stampt achter me aan. Het is iets minder warm dan normaal. De stoep is bedolven onder gras. De buurman moest zo nodig weer gaan snoeien. Jason snuift.
'Jason, wat is er?' probeer ik.
'Niks!' bromt hij. Ik haal diep adem.
'Francis?'.
'...Ja.' fluistert hij. Ik bekijk hem. Ik zie zijn ogen zich vullen met tranen? Zou hij weer dood willen? Ik stel me zijn hart voor. Gebarsten, met deuken, vol met sneeën. Ik schud mijn hoofd. Ik wil dat iemand zijn pleister kan zijn. Ik sla mijn arm om zijn middel heen. Hij zucht en heft zijn hoofd op. Hij kijkt naar de lucht. De lucht is grijs. In mijn ogen verschijnt de school. Jason geeft me een klap op mijn schouder en loopt weg. En ik ben weer alleen. Maar niet voor lang, want ik zie Bryce op me aflopen. Ik ren naar hem toe en spring in zijn armen. Hij ruikt naar sigaretten, gatver.
'Marley!' lacht hij en zoent me vol op mijn mond. Hij smaakt ook naar sigaretten! Ik duw hem weg. De smaak wil niet weg in mijn mond dus ik tuf op de grond.
'Waarom rook je nou? Het is gewoon goor!' roep ik en stamp weg. Bryce roept me nog, maar ik heb totaal geen zin in zijn vieze aflebberijen. Om de smaak weg te krijgen tuf ik nog een keer op de grond, maar het helpt voor geen meter.
Dit stukje is niet zo heel erg lang, maar ik heb het weer druk met school.
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
Hoofdstuk 2: Compleet verwoest
Ik hang weer in de wc-pot. Toen ik thuis kwam moest ik meteen kotsen. Gatver, het lijkt alsof Bryce me weer eens zoent. Tranen prikken in mijn ogen. Ik ga zitten op de koude tegelvloer. Het word tijd voor vloerverwarming zeg. Maar de gedachten flitsen door mijn hoofd. Waarom kots ik? Heb ik iets verkeerds gegeten? Ik haal mijn schouders op en loop naar mijn kamer. Ik plof neer op mijn bureaustoel en pak mijn agenda. Gedachten razen door mijn hoofd, totdat ik iets vreemds zie in mijn agenda. Vorige week dinsdag moest ik ongesteld zijn? Bryce. Als een speer ren ik naar het medicijnkastje van Juliana, gooi wanhopig verpakking eruit totdat ik vind wat ik zoek. Aangezien Juliana een controlfreak is en altijd voorbereid moet ze wel zo'n ding hebben. Eindelijk. Ik ruk het apparaatje uit de verpakking en ga zitten op de wc. Oh wacht, onderbroek uit. Op mijn blote billen zit ik op de wc. Mijn hoofd is rood geworden van de inspanning. Ik voer de instructies uit en wacht. De tijd tikt voorbij. Ik voel de zenuwen door mijn lijf golven. Ik stamp met mijn voet, speel met mijn haar en doe nog meer onzinnige dingen om de tijd te verdrijven. Ik ga niet huilen, denk ik. Dan is het zover. Ik durf niet te kijken. Ik hijs mijn broek omhoog. Ik heb expres zo'n simpel ding genomen, Zwanger of Niet Zwanger. Ik kijk op het grijsgroene schermpje. Ik sper mijn ogen open. Z-w-a-n-g-e-r.
Met een schreeuw gooi ik het ding in de vuilnisbak en stamp weg. Hoe kan ik nou zo dom zijn geweest? Bryce en ik deden het altijd veilig, en nu moet het opeens mis gaan? Onbegrijpelijk. Ik wankel naar mijn kamer en ga liggen op de grond, op mijn schapenwollen tapijt. Ik voel geen tranen opkomen. Ik voel niks. Voorzichtig hou ik mijn buik vast. Dus daar zit iets levends in. Iets dat Bryce en ik hebben gemaakt. Een foutje van ons beiden. Ik ga op mijn buik liggen en steun op mijn handen. Ik staar naar buiten. De groene bomen, de weg en de auto's. De zon en het park. De heuvels. Ik ben echt een sukkel.
Ik hang weer in de wc-pot. Toen ik thuis kwam moest ik meteen kotsen. Gatver, het lijkt alsof Bryce me weer eens zoent. Tranen prikken in mijn ogen. Ik ga zitten op de koude tegelvloer. Het word tijd voor vloerverwarming zeg. Maar de gedachten flitsen door mijn hoofd. Waarom kots ik? Heb ik iets verkeerds gegeten? Ik haal mijn schouders op en loop naar mijn kamer. Ik plof neer op mijn bureaustoel en pak mijn agenda. Gedachten razen door mijn hoofd, totdat ik iets vreemds zie in mijn agenda. Vorige week dinsdag moest ik ongesteld zijn? Bryce. Als een speer ren ik naar het medicijnkastje van Juliana, gooi wanhopig verpakking eruit totdat ik vind wat ik zoek. Aangezien Juliana een controlfreak is en altijd voorbereid moet ze wel zo'n ding hebben. Eindelijk. Ik ruk het apparaatje uit de verpakking en ga zitten op de wc. Oh wacht, onderbroek uit. Op mijn blote billen zit ik op de wc. Mijn hoofd is rood geworden van de inspanning. Ik voer de instructies uit en wacht. De tijd tikt voorbij. Ik voel de zenuwen door mijn lijf golven. Ik stamp met mijn voet, speel met mijn haar en doe nog meer onzinnige dingen om de tijd te verdrijven. Ik ga niet huilen, denk ik. Dan is het zover. Ik durf niet te kijken. Ik hijs mijn broek omhoog. Ik heb expres zo'n simpel ding genomen, Zwanger of Niet Zwanger. Ik kijk op het grijsgroene schermpje. Ik sper mijn ogen open. Z-w-a-n-g-e-r.
Met een schreeuw gooi ik het ding in de vuilnisbak en stamp weg. Hoe kan ik nou zo dom zijn geweest? Bryce en ik deden het altijd veilig, en nu moet het opeens mis gaan? Onbegrijpelijk. Ik wankel naar mijn kamer en ga liggen op de grond, op mijn schapenwollen tapijt. Ik voel geen tranen opkomen. Ik voel niks. Voorzichtig hou ik mijn buik vast. Dus daar zit iets levends in. Iets dat Bryce en ik hebben gemaakt. Een foutje van ons beiden. Ik ga op mijn buik liggen en steun op mijn handen. Ik staar naar buiten. De groene bomen, de weg en de auto's. De zon en het park. De heuvels. Ik ben echt een sukkel.
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
Waarschuwing!
-grove taalgebruik
Hoofdstuk 3: Sprite
Jason, Davis, Juliana en ik zitten aan tafel te ontbijten. Ik besluit om het nu te zeggen. Dan weet iedereen het en hoef ik het niet duizend keer te vertellen. Ik haal diep adem en kijk mijn moeder aan. Ze heeft een wit japonnetje aan, haar haar zit door de war. Davis heeft een boxer aan. Zeker seks gehad, denk ik blozend.
'Mam, ik ben zwanger.' zeg ik. Het floept er gewoon uit.
'Ja, schatje. Je kan geweldig zingen onder de douche.' lacht Juliana en neemt een slok thee.
'Nee mam. Ik ben zwanger!' zeg ik wat harder. Juliana verslikt zich in haar thee en kijkt me aan. Ze schudt haar hoofd.
'Van wie?' vraagt ze paniekerig.
'Bryce.' fluister ik en staar naar mijn bord. Mijn wangen zijn vuurrood geworden.
'Slet.' sist Juliana. Ik bijt op mijn lip.
'Juliana,' begint Davis. Mijn moeder luistert niet naar hem.
'Wil je me soms voor gek zetten, voor de hele buurt? Hoe kon je?' gilt Juliana vervolgens.
Ik krimp in mekaar. Ik had het nooit moeten zeggen.
'Juliana, hou op. Zo maak je het alleen maar erger.' zegt Davis rustig. Juliana slaat haar handen voor haar ogen. Wanhopig schudt ze haar hoofd.
'Ik denk dat we je door deze periode gaan heen helpen, Marley. Als je maar beseft dat dit één van je grootste fouten ooit is.' zegt Juliana gesmoord. Ik kan mijn oren niet geloven. Heeft mijn moeder dit nou net gezegd?
'Je moet school afmaken, dat dwing ik je. En verdwijn nu uit mijn ogen.' zegt ze vervolgens. Jason heeft nog niks gezegd. Ik sta op en loop de deur uit. Jason hobbelt achter me aan. Als we buiten zijn voel ik dat het al kouder begint te worden. Gelukkig heb ik een lange skinny aan en één van mijn favoriete shirtjes met lange mouwen. Ik hijs mijn schoudertas over mijn schouder en begin te lopen naar school. Jason kijkt me niet eens aan. Zou hij boos zijn? Ongemakkelijk en zwijgend lopen we verder.
'Ben je boos?' vraag ik zacht.
'Ik ben niet boos. Ik schaam me dood.' blaft Jason. Ik schrik van hem.
'Vertel het tegen niemand, alsjeblieft.' vraagt hij dan.
'Gaat nogal moeilijk als ik straks met zo'n buik rondloop!' bits ik.
'Marley, het spijt me. Ik zal je ook steunen.' zegt Jason even later. Ik kijk hem dankbaar aan. Ik ben veel blijer met de reacties van Juliana en Jason. Het is alsof een baksteen uit mijn maag is verdwenen. Misschien komt het toch nog goed?
Oké, ik heb het mis. Ik sta in de lege hal met Bryce. Hij kijkt me vragend aan. Hoe moet ik dit nu vertellen? De zenuwen geven me kippenvel. Ik leun tegen de kluisjes aan. Het metaal voelt koud aan. Ik schop wat in het niets en haal diep adem. Bryce zucht.
'Marley?' vraagt hij. Ik moet het nu zeggen.
'Ik ben zwanger.' piep ik. Bryce gaapt.
'Van wie dan?'. Ik kijk hem ongelovig aan.
'Nou, van jou natuurlijk!' roep ik. Bryce valt bijna. In zijn ogen staan vraagtekens.
'Maar...Ik wil geen vader zijn!' roept Bryce wanhopig. Ik sla mijn hand voor mijn hoofd.
'Denk je dat ik moeder wil zijn?' vraag ik.
'Weet ik veel. Denk maar niet dat ik je hiermee ga helpen hoor!' zegt Bryce boos.
'Wat!? Je moet me helpen! Ik laat dit kind niet zonder vader hoor.' schreeuw ik.
'Haal het dan gewoon weg!' brult hij terug.
'Nee!' gil ik, 'Ik bedoel...Je moet me helpen.'.
'Waarom zou ik?'.
'Omdat het jouw kind is, Bryce.' fluister ik.
'Goed dan,' zegt hij met tegenzin, 'Maar ik wil niet trouwen of wat dan ook.'.
'Natuurlijk niet.' glimlach ik en stap naar hem toe. Hij doet een stap achter uit en schud zijn hoofd. Op zijn gezicht staat een ijzige blik.
'Het is voorbij, Marley. Ik wil je best helpen, maar ik wil niet meer samen zijn.'. Mijn wereld draait ondersteboven. Ik voel dat ik wankelen.
'Maar...' begin ik.
'Je kan niet meer van me vragen, Marley!' zucht Bryce en loopt weg. Ik voel me duizelig. Maar ik voel geen tranen. Ik voel me leeg.
Wanneer ik thuiskom is Davis er alleen. We zitten samen te praten over van alles. Hij is heel lief. Hij houdt van gitaar spelen, mensen natekenen en urenlang naar de maan kijken. Ik trek mijn benen tegen mijn buik aan en pik een druif uit de schaal.
'En hoe ging het met Bryce?' vraagt hij opeens. Ik voel me weer verdrietig worden. Mijn schouders beginnen te schokken. Davis trekt me tegen hem aan en wiegt zachtjes op en neer. Ik laat mijn tranen druppen op zijn schouder.
'Niet goed dus?' fluistert hij en drukt een kus op mijn voorhoofd.
'Nee.' snik ik. Ho, wacht even. Gaf hij me nou net een kus? Ik kijk hem ongelovig aan. Dit hoort niet. Mag niet. Kan niet! Verward kijk ik hem aan, met betraande ogen.
'Marley...' zegt hij zacht, waarna hij zijn zachte lippen op de mijne drukt. Hij smaakt naar Sprite, mijn favoriet. Onze tongen dansen met elkaar en onze handen wrijven over elkaars lichaam. Ik kreun zachtjes en kom op zijn schoot zitten. Zijn lichaam was warm. Onze neuzen botsen plotseling. Ik lach door mijn tranen heen. Davis grijnst en geeft me een laatste kusje op mijn onderlip. Man, nooit geweten dat ik met mijn stiefvader zou zoenen. Het voelt goed, terwijl het echter zo verkeerd is. Een blikkerig geluid verschrikt de stilte.
'Ik ben thuis!' roept Juliana en walst de kamer binnen. Als een speer liggen Davis en ik tegenover elkaar, alsof er niks gebeurd is.
'Nou, Cherise had even hulp nodig. Ze heeft ruzie gehad met haar man enzo, dus ik moest wel even langs komen en met haar praten...' vertelt Juliana en gooit haar jas op een stoel. Ze loopt heupwiegend op haar pumps naar de keuken. Ik knijp mijn ogen dicht. Het leven is een nachtmerrie, galmt het door mijn hoofd.
'Kom op, niet zo sip.' fluistert Davis en kijkt me grijnzend aan. Ik glimlach en woel door zijn haar, toch viel ik een beetje onzekerheid in mijn achterhoofd prikken. Dan richt ik mijn aandacht weer naar de tv en stop nog een druif in mijn mond.
Voordat ik hem kan opeten kust Davis me weer. Ik voel hoe hij de druif pikt. Verbaasd zie ik hem knauwen op de druif. Hij leunt naar mij toe en geeft me nog een lange kus.
Hij smaakt naar druiven en Sprite, geweldige combinatie.
-grove taalgebruik
Hoofdstuk 3: Sprite
Jason, Davis, Juliana en ik zitten aan tafel te ontbijten. Ik besluit om het nu te zeggen. Dan weet iedereen het en hoef ik het niet duizend keer te vertellen. Ik haal diep adem en kijk mijn moeder aan. Ze heeft een wit japonnetje aan, haar haar zit door de war. Davis heeft een boxer aan. Zeker seks gehad, denk ik blozend.
'Mam, ik ben zwanger.' zeg ik. Het floept er gewoon uit.
'Ja, schatje. Je kan geweldig zingen onder de douche.' lacht Juliana en neemt een slok thee.
'Nee mam. Ik ben zwanger!' zeg ik wat harder. Juliana verslikt zich in haar thee en kijkt me aan. Ze schudt haar hoofd.
'Van wie?' vraagt ze paniekerig.
'Bryce.' fluister ik en staar naar mijn bord. Mijn wangen zijn vuurrood geworden.
'Slet.' sist Juliana. Ik bijt op mijn lip.
'Juliana,' begint Davis. Mijn moeder luistert niet naar hem.
'Wil je me soms voor gek zetten, voor de hele buurt? Hoe kon je?' gilt Juliana vervolgens.
Ik krimp in mekaar. Ik had het nooit moeten zeggen.
'Juliana, hou op. Zo maak je het alleen maar erger.' zegt Davis rustig. Juliana slaat haar handen voor haar ogen. Wanhopig schudt ze haar hoofd.
'Ik denk dat we je door deze periode gaan heen helpen, Marley. Als je maar beseft dat dit één van je grootste fouten ooit is.' zegt Juliana gesmoord. Ik kan mijn oren niet geloven. Heeft mijn moeder dit nou net gezegd?
'Je moet school afmaken, dat dwing ik je. En verdwijn nu uit mijn ogen.' zegt ze vervolgens. Jason heeft nog niks gezegd. Ik sta op en loop de deur uit. Jason hobbelt achter me aan. Als we buiten zijn voel ik dat het al kouder begint te worden. Gelukkig heb ik een lange skinny aan en één van mijn favoriete shirtjes met lange mouwen. Ik hijs mijn schoudertas over mijn schouder en begin te lopen naar school. Jason kijkt me niet eens aan. Zou hij boos zijn? Ongemakkelijk en zwijgend lopen we verder.
'Ben je boos?' vraag ik zacht.
'Ik ben niet boos. Ik schaam me dood.' blaft Jason. Ik schrik van hem.
'Vertel het tegen niemand, alsjeblieft.' vraagt hij dan.
'Gaat nogal moeilijk als ik straks met zo'n buik rondloop!' bits ik.
'Marley, het spijt me. Ik zal je ook steunen.' zegt Jason even later. Ik kijk hem dankbaar aan. Ik ben veel blijer met de reacties van Juliana en Jason. Het is alsof een baksteen uit mijn maag is verdwenen. Misschien komt het toch nog goed?
Oké, ik heb het mis. Ik sta in de lege hal met Bryce. Hij kijkt me vragend aan. Hoe moet ik dit nu vertellen? De zenuwen geven me kippenvel. Ik leun tegen de kluisjes aan. Het metaal voelt koud aan. Ik schop wat in het niets en haal diep adem. Bryce zucht.
'Marley?' vraagt hij. Ik moet het nu zeggen.
'Ik ben zwanger.' piep ik. Bryce gaapt.
'Van wie dan?'. Ik kijk hem ongelovig aan.
'Nou, van jou natuurlijk!' roep ik. Bryce valt bijna. In zijn ogen staan vraagtekens.
'Maar...Ik wil geen vader zijn!' roept Bryce wanhopig. Ik sla mijn hand voor mijn hoofd.
'Denk je dat ik moeder wil zijn?' vraag ik.
'Weet ik veel. Denk maar niet dat ik je hiermee ga helpen hoor!' zegt Bryce boos.
'Wat!? Je moet me helpen! Ik laat dit kind niet zonder vader hoor.' schreeuw ik.
'Haal het dan gewoon weg!' brult hij terug.
'Nee!' gil ik, 'Ik bedoel...Je moet me helpen.'.
'Waarom zou ik?'.
'Omdat het jouw kind is, Bryce.' fluister ik.
'Goed dan,' zegt hij met tegenzin, 'Maar ik wil niet trouwen of wat dan ook.'.
'Natuurlijk niet.' glimlach ik en stap naar hem toe. Hij doet een stap achter uit en schud zijn hoofd. Op zijn gezicht staat een ijzige blik.
'Het is voorbij, Marley. Ik wil je best helpen, maar ik wil niet meer samen zijn.'. Mijn wereld draait ondersteboven. Ik voel dat ik wankelen.
'Maar...' begin ik.
'Je kan niet meer van me vragen, Marley!' zucht Bryce en loopt weg. Ik voel me duizelig. Maar ik voel geen tranen. Ik voel me leeg.
Wanneer ik thuiskom is Davis er alleen. We zitten samen te praten over van alles. Hij is heel lief. Hij houdt van gitaar spelen, mensen natekenen en urenlang naar de maan kijken. Ik trek mijn benen tegen mijn buik aan en pik een druif uit de schaal.
'En hoe ging het met Bryce?' vraagt hij opeens. Ik voel me weer verdrietig worden. Mijn schouders beginnen te schokken. Davis trekt me tegen hem aan en wiegt zachtjes op en neer. Ik laat mijn tranen druppen op zijn schouder.
'Niet goed dus?' fluistert hij en drukt een kus op mijn voorhoofd.
'Nee.' snik ik. Ho, wacht even. Gaf hij me nou net een kus? Ik kijk hem ongelovig aan. Dit hoort niet. Mag niet. Kan niet! Verward kijk ik hem aan, met betraande ogen.
'Marley...' zegt hij zacht, waarna hij zijn zachte lippen op de mijne drukt. Hij smaakt naar Sprite, mijn favoriet. Onze tongen dansen met elkaar en onze handen wrijven over elkaars lichaam. Ik kreun zachtjes en kom op zijn schoot zitten. Zijn lichaam was warm. Onze neuzen botsen plotseling. Ik lach door mijn tranen heen. Davis grijnst en geeft me een laatste kusje op mijn onderlip. Man, nooit geweten dat ik met mijn stiefvader zou zoenen. Het voelt goed, terwijl het echter zo verkeerd is. Een blikkerig geluid verschrikt de stilte.
'Ik ben thuis!' roept Juliana en walst de kamer binnen. Als een speer liggen Davis en ik tegenover elkaar, alsof er niks gebeurd is.
'Nou, Cherise had even hulp nodig. Ze heeft ruzie gehad met haar man enzo, dus ik moest wel even langs komen en met haar praten...' vertelt Juliana en gooit haar jas op een stoel. Ze loopt heupwiegend op haar pumps naar de keuken. Ik knijp mijn ogen dicht. Het leven is een nachtmerrie, galmt het door mijn hoofd.
'Kom op, niet zo sip.' fluistert Davis en kijkt me grijnzend aan. Ik glimlach en woel door zijn haar, toch viel ik een beetje onzekerheid in mijn achterhoofd prikken. Dan richt ik mijn aandacht weer naar de tv en stop nog een druif in mijn mond.
Voordat ik hem kan opeten kust Davis me weer. Ik voel hoe hij de druif pikt. Verbaasd zie ik hem knauwen op de druif. Hij leunt naar mij toe en geeft me nog een lange kus.
Hij smaakt naar druiven en Sprite, geweldige combinatie.
Laatst gewijzigd door pebblooz op 17 feb 2011 19:15, 1 keer totaal gewijzigd.
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
-
Saskjezwaard
- Computer
- Berichten: 4449
- Lid geworden op: 28 aug 2010 21:56
- Locatie: in bed
Wat een asshole is die Bryce!!!! Zwanger worden doe je met zn 2en, dan moet je ook je verantwoordelijkheid nemen. Dat doet hij ook wel, maar om het dan meteen uit te maken vind ik harteloos 
Een puntje van kritiek, ik vind persoonlijk Marley's reactie niet zo realistisch als ze Davis zoent. Ik zou me helemaal verward voelen als ik opeens het vriendje van mijn moeder zou zoenen en ik zou er zeker niet mee doorgaan als mijn moeder thuis is en in de keuken staat. Dat kan ook liggen aan dat bij mij thuis je zo vanuit de keuken de woonkamer binnen kan kijken en het dan erg riskant is
Maar ga door, ik wil graag lezen hoe het verhaal verder loopt
Een puntje van kritiek, ik vind persoonlijk Marley's reactie niet zo realistisch als ze Davis zoent. Ik zou me helemaal verward voelen als ik opeens het vriendje van mijn moeder zou zoenen en ik zou er zeker niet mee doorgaan als mijn moeder thuis is en in de keuken staat. Dat kan ook liggen aan dat bij mij thuis je zo vanuit de keuken de woonkamer binnen kan kijken en het dan erg riskant is
Maar ga door, ik wil graag lezen hoe het verhaal verder loopt
And by the way, everything in life is writable about if you have the outgoing guts to do it, and the imagination to improvise. The worst enemy to creativity is self-doubt ― Sylvia Plath
Hoofdstuk 3: Sprite
Ik lig dus nu in het gras, naast Francis. De zomer is afgelopen, het is het begin van de herfst.
'Het spijt me echt heel erg, maar Jason lijkt het leuk te hebben met Kayla?' zegt Francis.
'Maakt niet uit. Met wie ben jij nu?'.
'Oh, niemand.'.
'Adam?'.
'Ja, hoe wist je dat?' roept Francis dan.
'Duh! Je doet het toch niet zomaar met hem?' lach ik.
'Uhhh...Ja, niet echt nee. Zeg, waarom ontloop je Bryce?'. Ik voel een steek in mijn zij als Francis zijn naam uitspreekt. Zal ik het vertellen?
'Het is ingewikkeld.' zucht ik en ga rechtop zitten.
'Vertel maar.'.
'Nou kijk, we hebben 'het' gedaan. Ik kan me geen bescherming herinneren, daarna moest ik steeds kotsen. Ik heb daarna een zwangerschapstest genomen. En nu ben ik dus zwanger.' zeg ik zo luchtig mogelijk. Francis veert overeind.
'Dat meen je niet! Hoe kun je zo rustig blijven? En jij hebt me verteld dat ik een oen was, terwijl ik bescherming gebruikte!' roept Francis.
'Ja ja ja...Ik weet het, maar het gebeurde gewoon. Ik ben het gewoon vergeten.'.
'Heb je het je ouders al verteld?'.
'Dean is weg, Davis is bij ons komen wonen. Juliana had al een tijdje met Davis toen Dean nog bij ons was. En ja, ik heb het verteld. Juliana was eerst heel kwaad, daarna zei ze dat ze me ging helpen. Jason schaamt zich dood voor me.' vertel ik.
'Wow. Het lijkt alsof we elkaar al jaren niet hebben gezien.'.
'Tja, mijn leven is nogal hectisch en dramatisch.' zucht ik en sta op. Het is tijd om naar huis te gaan, dus ik neem afscheid van Francis.
'Hou je taai!' roept ze en rent weg. Ik glimlach. Ze is zeker de beste vriendin die ik me kan wensen. Ik draai me om en loop van het grasveld weg, de stoep op en naar mijn huis.
Thuis aangekomen zit ik met Juliana aan tafel. Ze heeft allemaal tassen met babyspullen erin. Allemaal babyblauw en wit.
'Hoe weet je dat het een jongen is?' vraag ik afwezig.
'Nou, dat heet moederinstinct. Dat krijg jij ook.' zegt ze vrolijk. Ik kijk haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. Ze zucht.
'Als je zo'n humeur hebt kan je het uitzoeken, de logeerkamer is leeg.' snauwt ze en beent weg. Ik zucht. Zo blijf ik een paar minuten zitten, maar dan pak ik alle spullen en loop ik naar de logeerkamer. Ik ga zitten op de vloer. De kamer is wit met een wit tapijt. Ik zucht nog een keer diep. Moet ik dit nu allemaal in mijn eentje doen?
Zo, dat is gelukt. Ik heb alle spulletjes opgeruimd. Schilderijtjes, mobielen, speelgoed enzovoort. Als laatste pak ik het kribbetje en schuif hem bij het raam. Ik leg een dekentje erbij en een klein kussentje. Met een glimlach kijk ik om me heen. Verschoontafel, kleerkast, krib...Volgens mij heb ik alles. Tevreden kijk ik in de laatste tas. Ik voel tranen opkomen als ik de kleertjes zie. Pakjes, truitjes, slofjes, mutsjes, sjaaltjes, rompertjes en nog veel meer. Ik doe er een half uur over eer ik alles in de kleerkast heb gelegd. Ik veeg snel een traan weg en loop terug naar de woonkamer. Ik neem een glas water. Ik krijg een kind. Mijn moeder denkt dat het een jongen is. Stel je voor, ik sta op de speelplaats van mijn zoontje. Hij speelt met zijn vriendjes in de zandbak. Ik merk niet eens dat er een glimlach verschijnt op mijn gezicht.
Ik lig dus nu in het gras, naast Francis. De zomer is afgelopen, het is het begin van de herfst.
'Het spijt me echt heel erg, maar Jason lijkt het leuk te hebben met Kayla?' zegt Francis.
'Maakt niet uit. Met wie ben jij nu?'.
'Oh, niemand.'.
'Adam?'.
'Ja, hoe wist je dat?' roept Francis dan.
'Duh! Je doet het toch niet zomaar met hem?' lach ik.
'Uhhh...Ja, niet echt nee. Zeg, waarom ontloop je Bryce?'. Ik voel een steek in mijn zij als Francis zijn naam uitspreekt. Zal ik het vertellen?
'Het is ingewikkeld.' zucht ik en ga rechtop zitten.
'Vertel maar.'.
'Nou kijk, we hebben 'het' gedaan. Ik kan me geen bescherming herinneren, daarna moest ik steeds kotsen. Ik heb daarna een zwangerschapstest genomen. En nu ben ik dus zwanger.' zeg ik zo luchtig mogelijk. Francis veert overeind.
'Dat meen je niet! Hoe kun je zo rustig blijven? En jij hebt me verteld dat ik een oen was, terwijl ik bescherming gebruikte!' roept Francis.
'Ja ja ja...Ik weet het, maar het gebeurde gewoon. Ik ben het gewoon vergeten.'.
'Heb je het je ouders al verteld?'.
'Dean is weg, Davis is bij ons komen wonen. Juliana had al een tijdje met Davis toen Dean nog bij ons was. En ja, ik heb het verteld. Juliana was eerst heel kwaad, daarna zei ze dat ze me ging helpen. Jason schaamt zich dood voor me.' vertel ik.
'Wow. Het lijkt alsof we elkaar al jaren niet hebben gezien.'.
'Tja, mijn leven is nogal hectisch en dramatisch.' zucht ik en sta op. Het is tijd om naar huis te gaan, dus ik neem afscheid van Francis.
'Hou je taai!' roept ze en rent weg. Ik glimlach. Ze is zeker de beste vriendin die ik me kan wensen. Ik draai me om en loop van het grasveld weg, de stoep op en naar mijn huis.
Thuis aangekomen zit ik met Juliana aan tafel. Ze heeft allemaal tassen met babyspullen erin. Allemaal babyblauw en wit.
'Hoe weet je dat het een jongen is?' vraag ik afwezig.
'Nou, dat heet moederinstinct. Dat krijg jij ook.' zegt ze vrolijk. Ik kijk haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. Ze zucht.
'Als je zo'n humeur hebt kan je het uitzoeken, de logeerkamer is leeg.' snauwt ze en beent weg. Ik zucht. Zo blijf ik een paar minuten zitten, maar dan pak ik alle spullen en loop ik naar de logeerkamer. Ik ga zitten op de vloer. De kamer is wit met een wit tapijt. Ik zucht nog een keer diep. Moet ik dit nu allemaal in mijn eentje doen?
Zo, dat is gelukt. Ik heb alle spulletjes opgeruimd. Schilderijtjes, mobielen, speelgoed enzovoort. Als laatste pak ik het kribbetje en schuif hem bij het raam. Ik leg een dekentje erbij en een klein kussentje. Met een glimlach kijk ik om me heen. Verschoontafel, kleerkast, krib...Volgens mij heb ik alles. Tevreden kijk ik in de laatste tas. Ik voel tranen opkomen als ik de kleertjes zie. Pakjes, truitjes, slofjes, mutsjes, sjaaltjes, rompertjes en nog veel meer. Ik doe er een half uur over eer ik alles in de kleerkast heb gelegd. Ik veeg snel een traan weg en loop terug naar de woonkamer. Ik neem een glas water. Ik krijg een kind. Mijn moeder denkt dat het een jongen is. Stel je voor, ik sta op de speelplaats van mijn zoontje. Hij speelt met zijn vriendjes in de zandbak. Ik merk niet eens dat er een glimlach verschijnt op mijn gezicht.
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
ik vind je ideeen super leuk met dit verhaal.. alleen vind ik het niet heel realistisch opgezet.. je karakter slaan heel snel om in stemming het lijkt wel of ze allemaal bipolair zijn. en bijv.. in je vorige stukje met Davis dat ze zoenen, vind ik in eerste instantie dat het misschien iets te luchtig is geschreven en daarnaast ook niet heel realistisch over hoe de gedachtegang is.
Voor de rest vind ik wel dat je een super leuke verhaallijn hebt.. eentje waar je echt heel veel mee kan,
Ik blijf het volgen en ik hoop dat je iets met mijn feedback kan.. als je het er niet mee eens ben hoor ik het graag en zal ik voor de rest mijn mondje erover dicht ritsen
Veel succes met verder schrijven
Voor de rest vind ik wel dat je een super leuke verhaallijn hebt.. eentje waar je echt heel veel mee kan,
Ik blijf het volgen en ik hoop dat je iets met mijn feedback kan.. als je het er niet mee eens ben hoor ik het graag en zal ik voor de rest mijn mondje erover dicht ritsen
Veel succes met verder schrijven
Regenboog of regenboog, waarom ben je krom?
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
Tja, ik snap wat je bedoelt. Maar ik wou het juist luchtig houden, anders vond ik het weer te dramatisch (waarom plaats je dit dan in de dramazaal? geen idee). Ik probeer het net zo luchtig te houden als Juno, de film weet je wel? Maar met dat realistische is waarschijnlijk omdat ik zelf geeeen idee heb hoe ik zou reageren als ik zo'n lekkerding in m'n huis zou hebben. Bedankt voor je advies en voor je compliment!
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
hahah, ja ik ken de film Juno over de zwangerschap vind ik dat je het luchtige idd ook goed omschreven hebt =) het wat drametischer mogen ging meer over andere stukken omdat je best wel heftige onderwerpen schrijft
over de zwangerschap vind ik dat je het luchtige idd ook goed omschreven hebt =) het wat drametischer mogen ging meer over andere stukken omdat je best wel heftige onderwerpen schrijft Regenboog of regenboog, waarom ben je krom?
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
-
Cubiculum Nephilia
- Typmachine
- Berichten: 1270
- Lid geworden op: 19 okt 2007 15:29
- Locatie: Hell
Hey,
Wat een gedoe in één keer zeg. Zwanger, vriend kwijt, moeder met buien. Dat vind ik misschien nog het meest vreemde, haar moeder is zo... wispelturig. Dan schreeuwt ze en dan is ze ineens lief. Wat mankeert haar zeg, is ze soms ook zwanger?
Wat ik wel vind is dat je vrij snel door je verhaal heen gaat. Het is een beetje alsof je delen in je hoofd heb zitten en die gelijkt plaatst. Ze schrijft nu als het ware enkel belangrijke gebeurtenissen op. Er zit feitelijk geen opvulling tussen en dat is wel jammer. Het is nu zeg maar drama na drama. Echter, neem ik aan dat er wel meer in haar leven gebeurt. Nu hoef je niet gelijk elke dag van school te gaan beschrijven, maar toch wat meer dan dat je nu hebt.
Wat ik ook wel apart vond, was de houding van Jason. Eerst viel hij uit tegen zijn zusje, en dan is hij ineens meelevend. Daarbij snap ik niet zo goed hoe het zwanger zijn van zijn zusje hem in verlegenheid brengt... Misschien dat dat nog aan ons wordt uitgelegd in verdere stukken.
Die Bryce is inderdaad wel een klojo zeg. Beetje zijn vriendin dumpen terwijl hij deel was van die fout. Ach, mannen...
Zelfs achter die leuke knul zal wel wat zitten..
Oh en één dingetje. Ik zag dat je het wel vaker vergat, de D achter het woordje houd. Veel mensen zeggen hou, maar het moet houD zijn. Het is altijd stam min EN in de ik vorm.
Het volledige werkwoord is houden of houden van. Dus is het rijtje als volgt.
ik houd
jij houdt
hij/zij/het houdt
wij houden
Ik ben benieuwd naar wat er verder zal gebeuren!
Wat een gedoe in één keer zeg. Zwanger, vriend kwijt, moeder met buien. Dat vind ik misschien nog het meest vreemde, haar moeder is zo... wispelturig. Dan schreeuwt ze en dan is ze ineens lief. Wat mankeert haar zeg, is ze soms ook zwanger
? Wat ik wel vind is dat je vrij snel door je verhaal heen gaat. Het is een beetje alsof je delen in je hoofd heb zitten en die gelijkt plaatst. Ze schrijft nu als het ware enkel belangrijke gebeurtenissen op. Er zit feitelijk geen opvulling tussen en dat is wel jammer. Het is nu zeg maar drama na drama. Echter, neem ik aan dat er wel meer in haar leven gebeurt. Nu hoef je niet gelijk elke dag van school te gaan beschrijven, maar toch wat meer dan dat je nu hebt.
Wat ik ook wel apart vond, was de houding van Jason. Eerst viel hij uit tegen zijn zusje, en dan is hij ineens meelevend. Daarbij snap ik niet zo goed hoe het zwanger zijn van zijn zusje hem in verlegenheid brengt... Misschien dat dat nog aan ons wordt uitgelegd in verdere stukken.
Die Bryce is inderdaad wel een klojo zeg. Beetje zijn vriendin dumpen terwijl hij deel was van die fout. Ach, mannen...
Zelfs achter die leuke knul zal wel wat zitten..
Oh en één dingetje. Ik zag dat je het wel vaker vergat, de D achter het woordje houd. Veel mensen zeggen hou, maar het moet houD zijn. Het is altijd stam min EN in de ik vorm.
Het volledige werkwoord is houden of houden van. Dus is het rijtje als volgt.
ik houd
jij houdt
hij/zij/het houdt
wij houden
Ik ben benieuwd naar wat er verder zal gebeuren!
"You can't start the next chapter of your life,
if you keep re-reading the last ones..."
if you keep re-reading the last ones..."
Hoofdstuk 3: Sprite
Ik lig op mijn bed. De tijd tikt voorbij. Het is ongeveer één uur. Ik heb net een berichtje van Bryce gekregen. Hij vertelde dat hij Camille heeft als zijn 'vervanging'. Ik veer langzaam overeind. Ik hang naar rechts, om de radio aan te zetten. Geweldig, Heartbreak Warfare. Lekker om bij te huilen. Ik leun weer tegen mijn kussens aan. Vandaag hoef ik niet naar school. Gelukkig maar, ik heb geen zin om Camille en Bryce samen te zien. Er drupt een traan over mijn wang. Die traan lijkt het spits af te hebben gebeten, want daarna rollen de tranen geruisloos over mijn wangen. Ze willen niet ophouden. Ik laat ze maar stromen. Hopend dat die verschrikkelijke pijn in mijn borst weggaat. Over mijn borst gesproken, ik merk dat ik nieuwe kleren moet kopen. Mijn borsten worden steeds groter en mijn buik begint te groeien. Ik word een dikke nijlpaard. Die gedachte maakt me aan het lachen, door mijn tranen heen. Maar dan schiet Bryce door mijn gedachten heen. Ik verberg mijn gezicht tussen mijn knieën en sla mijn armen om mijn benen heen. Mijn schouders schokken. Ik huil. Ik huil om alles. Waarom heb ik Davis gezoend? Om Juliana pijn te doen? Waarom? Ik ben een monster. Straks word mijn kind ook zo. Ik heb het gevoel alsof ik verscheurd word vanbinnen. Ik gooi een kussen naar de muur en sla een kreet. Tranen vloeien eindeloos. Ik loop naar het raam en staar naar buiten. Heeft iemand dit ook ooit eens gevoeld? Ben ik de enige? Misschien ben ik beter af als ik niemand heb, dan word ik ook nooit meer verscheurd. Ik schud mijn hoofd en ga liggen op mijn schapenwollen kleed. Ik speel met het stof. De tranen zijn gestopt. Alhoewel de tranen zijn gestopt, het drukkende gevoel in mijn borst is er nog steeds. Ik geef een schop tegen een kussen op de grond. Machteloos grijp ik naar mijn hoofd. Wat kan ik doen? Wat moet ik doen? Ik trek mijn benen in en wieg heen en weer. Niet huilen, niet huilen.
Ik lig op mijn bed. De tijd tikt voorbij. Het is ongeveer één uur. Ik heb net een berichtje van Bryce gekregen. Hij vertelde dat hij Camille heeft als zijn 'vervanging'. Ik veer langzaam overeind. Ik hang naar rechts, om de radio aan te zetten. Geweldig, Heartbreak Warfare. Lekker om bij te huilen. Ik leun weer tegen mijn kussens aan. Vandaag hoef ik niet naar school. Gelukkig maar, ik heb geen zin om Camille en Bryce samen te zien. Er drupt een traan over mijn wang. Die traan lijkt het spits af te hebben gebeten, want daarna rollen de tranen geruisloos over mijn wangen. Ze willen niet ophouden. Ik laat ze maar stromen. Hopend dat die verschrikkelijke pijn in mijn borst weggaat. Over mijn borst gesproken, ik merk dat ik nieuwe kleren moet kopen. Mijn borsten worden steeds groter en mijn buik begint te groeien. Ik word een dikke nijlpaard. Die gedachte maakt me aan het lachen, door mijn tranen heen. Maar dan schiet Bryce door mijn gedachten heen. Ik verberg mijn gezicht tussen mijn knieën en sla mijn armen om mijn benen heen. Mijn schouders schokken. Ik huil. Ik huil om alles. Waarom heb ik Davis gezoend? Om Juliana pijn te doen? Waarom? Ik ben een monster. Straks word mijn kind ook zo. Ik heb het gevoel alsof ik verscheurd word vanbinnen. Ik gooi een kussen naar de muur en sla een kreet. Tranen vloeien eindeloos. Ik loop naar het raam en staar naar buiten. Heeft iemand dit ook ooit eens gevoeld? Ben ik de enige? Misschien ben ik beter af als ik niemand heb, dan word ik ook nooit meer verscheurd. Ik schud mijn hoofd en ga liggen op mijn schapenwollen kleed. Ik speel met het stof. De tranen zijn gestopt. Alhoewel de tranen zijn gestopt, het drukkende gevoel in mijn borst is er nog steeds. Ik geef een schop tegen een kussen op de grond. Machteloos grijp ik naar mijn hoofd. Wat kan ik doen? Wat moet ik doen? Ik trek mijn benen in en wieg heen en weer. Niet huilen, niet huilen.
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
Hoofdstuk 3: Sprite (thanks voor correctie )
De maanden gingen voorbij. Het werd herfst. Ik loop het schoolplein op. In mijn ooghoeken zie ik dat mensen me aanstaren en naar me wijzen. Ik weet niet hoe ik moet reageren. Francis en ik hebben elkaar elke dag gezien. We praatten wat, logeerden en deden cursussen. De laatste cursus was met taarten bakken, we verlieten de winkel met deeg in ons haar. Francis loopt op me af en probeert me een knuffel te geven. Mijn buik zit in de weg. We lachen en lopen de school binnen. In de hal word het alleen maar erger. Iedereen lacht en staart me aan. Ik voel me ongemakkelijk.
'Hé joh, niet zo nerveus!' zegt Francis, een poging om me op te vrolijken.
'Ja hallo, iedereen kijkt naar me!' piep ik en loop naar de kluisjes. Francis hobbelt achter me aan. Ik trek het kluisje open en prop mijn boeken in mijn schoudertas.
'Zeg, je gaat niet meedoen met gym, zeker?' vraagt Francis dan. Ik haal mijn schouders op. 'Nou, ik denk het niet. De dokter zei dat ik rustig aan moet doen.' mompel ik. Ik voel ogen in mijn rug prikken. Mijn wangen worden rood, ik draai me om. Ashley en Camille staan tegenover me. Ik haal diep adem. Ik word altijd zo ziek van dit soort meisjes, altijd maar populair en perfect. Net zoals in de films.
'Dus...Ik heb gehoord dat je zwanger bent...' giechelt Ashley. Camille hikt van het lachen.
'Ja, kan je dat niet zien?' bijt ik terug. Camille lacht nog harder.
'Natuurlijk. Maar ik dacht dat je gewoon je liefdesverdriet had weggegeten.' lacht Ashley. 'Niet dus. Dat is toch eerder iets voor jou? Ik hoorde dat Spencer en Rachel gezoend hebben. Jij had toch met Spencer?' zegt Francis met een poeslief lachje.
'Het...Laat maar zitten, freako. Ik zie nog wel, walrus.' zegt Ashley aarzelend en loopt weg. Camille loopt meteen achter haar aan. Walrus? Ik voel dat mijn tranen in mijn ogen prikken. Oh kom op! Niet weer.
'Laten we naar de les gaan.' zegt Francis en hijst haar schoudertas om haar schouder. Ik knik en loop naar het lokaal. Het ruikt er muf. Ik ga zitten. Ik probeer me voorover te buigen, maar mijn buik zit in de weg. Francis lacht. Ik giechel.
)De maanden gingen voorbij. Het werd herfst. Ik loop het schoolplein op. In mijn ooghoeken zie ik dat mensen me aanstaren en naar me wijzen. Ik weet niet hoe ik moet reageren. Francis en ik hebben elkaar elke dag gezien. We praatten wat, logeerden en deden cursussen. De laatste cursus was met taarten bakken, we verlieten de winkel met deeg in ons haar. Francis loopt op me af en probeert me een knuffel te geven. Mijn buik zit in de weg. We lachen en lopen de school binnen. In de hal word het alleen maar erger. Iedereen lacht en staart me aan. Ik voel me ongemakkelijk.
'Hé joh, niet zo nerveus!' zegt Francis, een poging om me op te vrolijken.
'Ja hallo, iedereen kijkt naar me!' piep ik en loop naar de kluisjes. Francis hobbelt achter me aan. Ik trek het kluisje open en prop mijn boeken in mijn schoudertas.
'Zeg, je gaat niet meedoen met gym, zeker?' vraagt Francis dan. Ik haal mijn schouders op. 'Nou, ik denk het niet. De dokter zei dat ik rustig aan moet doen.' mompel ik. Ik voel ogen in mijn rug prikken. Mijn wangen worden rood, ik draai me om. Ashley en Camille staan tegenover me. Ik haal diep adem. Ik word altijd zo ziek van dit soort meisjes, altijd maar populair en perfect. Net zoals in de films.
'Dus...Ik heb gehoord dat je zwanger bent...' giechelt Ashley. Camille hikt van het lachen.
'Ja, kan je dat niet zien?' bijt ik terug. Camille lacht nog harder.
'Natuurlijk. Maar ik dacht dat je gewoon je liefdesverdriet had weggegeten.' lacht Ashley. 'Niet dus. Dat is toch eerder iets voor jou? Ik hoorde dat Spencer en Rachel gezoend hebben. Jij had toch met Spencer?' zegt Francis met een poeslief lachje.
'Het...Laat maar zitten, freako. Ik zie nog wel, walrus.' zegt Ashley aarzelend en loopt weg. Camille loopt meteen achter haar aan. Walrus? Ik voel dat mijn tranen in mijn ogen prikken. Oh kom op! Niet weer.
'Laten we naar de les gaan.' zegt Francis en hijst haar schoudertas om haar schouder. Ik knik en loop naar het lokaal. Het ruikt er muf. Ik ga zitten. Ik probeer me voorover te buigen, maar mijn buik zit in de weg. Francis lacht. Ik giechel.
Laatst gewijzigd door pebblooz op 20 dec 2010 17:55, 1 keer totaal gewijzigd.
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
-
Cubiculum Nephilia
- Typmachine
- Berichten: 1270
- Lid geworden op: 19 okt 2007 15:29
- Locatie: Hell
Hier moet het wordt zijn, met dt.Straks word mijn kind ook zo
Als ik de schrijfwijzer er op na sla, dan is het gewenst om na !' een komma te plaatsen, omdat je zin feitelijk nog niet af is. Je geeft namelijk nog informatie over hoe het wordt gezegd en tijdens welke bezigheid. Dit "foutje" maak je wel vaker. Niet erg, maar misschien een aandachtspunt voor je'Hé joh, niet zo nerveus!' zegt Francis, een poging om me op te vrolijken.
'Ja hallo, iedereen kijkt naar me!' piep ik en loop naar de kluisjes.
. Me is spreektaal, mij is schrijftaal. Dat staat net iets netterIk probeer me
Verder het enige punt waar ik je nog op wil wijzen, is dat je soms wat vaker je enter moet gebruiken. Een gesproken zin begint altijd op een nieuwe regel als het door een ander person gezegd wordt. Bijvoorbeeld:
Verder zijn het leuke stukjes, alleen helaas wat aan de korte kant. Kun je proberen om de teksten meer op te vullen? Zo lijken je hoofdstukken namelijk wel erg kort. Succes met schrijven!'Zeg, je gaat niet meedoen met gym, zeker?' vraagt Francis dan. Ik haal mijn schouders op.
'Nou, ik denk het niet. De dokter zei dat ik rustig aan moet doen.' mompel ik.
Ik voel ogen in mijn rug prikken. Mijn wangen worden rood, ik draai me om. Ashley en Camille staan tegenover me. Ik haal diep adem. Ik word altijd zo ziek van dit soort meisjes, altijd maar populair en perfect. Net zoals in de films.
'Dus...Ik heb gehoord dat je zwanger bent...' giechelt Ashley. Camille hikt van het lachen.
'Ja, kan je dat niet zien?' bijt ik terug. Camille lacht nog harder.
'Natuurlijk. Maar ik dacht dat je gewoon je liefdesverdriet had weggegeten.' lacht Ashley.
'Niet dus. Dat is toch eerder iets voor jou? Ik hoorde dat Spencer en Rachel gezoend hebben. Jij had toch met Spencer?' zegt Francis met een poeslief lachje.
"You can't start the next chapter of your life,
if you keep re-reading the last ones..."
if you keep re-reading the last ones..."
Hoofdstuk 3: Sprite
Ik staar naar buiten. Vandaag waren de leraren erg aardig, bijzonder aardig zelfs. Maar toen ik naar huis liep werd ik bekeken door de hele buurt. Ik schaamde me dood. Ik zit nu op mijn kamer, ik staar naar buiten. Naar de bomen met de gouden bladeren. Ik zucht. Ashley en Camille ben ik niet meer tegengekomen, maar ik zag dat ze over me roddelden. Ze wezen en lachten. Ik zucht weer.
'Er hoeft maar één fout gemaakt te worden, en het hele leven is verwoest.' prevel ik. De woorden vloeien uit mijn mond, tussen mijn droge lippen. Ik bevochtig mijn lippen met mijn tong. Ze smaken naar iets zoets. Ik kijk weer naar buiten. De zon is bijna verdwenen achter de heuvels, in de oranje hemel. Ik ga op mijn zij liggen. Ik zou zo graag eens weten wat er achter die heuvels ligt. Vroeger gingen we vaak op vakantie, maar altijd naar verre landen. Ik ben een echt stadskind, ik ben nog nooit op het platteland geweest. Zou er een andere wereld daar achter liggen? Eentje zonder chaos en hoge gebouwen? Ik trek mijn benen een beetje in, hopend dat ik mijn eigen lichaamswarmte kan behouden. Ik bedoel, onze lichaamswarmte. Wat zou Bryce nu aan het doen zijn? Ik voel in mijn zakken en haal mijn mobiel tevoorschijn. Ik bel Bryce op. Maar wat ga ik zeggen? De lijn gaat over.
'Bryce.' hoor ik iemand zeggen. De stem van Bryce breekt me en ik begin te huilen.
'Hé, met Marley.' zeg ik. Ik hoor dat Bryce zijn keel schraapt.
'Marley...Waarom huil je? Is alles goed?' vraagt Bryce.
'Ja, alles is prima. Het is gewoon heel fijn dat ik je stem weer eens hoor.'.
'Oh.' brengt Bryce uit.
'Ik houd zo veel van je, Bryce. Ik heb je nodig.' fluister ik en ga rechtop zitten.
'Marley. Je weet toch nog wel wat ik gezegd heb?'.
'Ja.' piep ik.
Ik staar naar buiten. Vandaag waren de leraren erg aardig, bijzonder aardig zelfs. Maar toen ik naar huis liep werd ik bekeken door de hele buurt. Ik schaamde me dood. Ik zit nu op mijn kamer, ik staar naar buiten. Naar de bomen met de gouden bladeren. Ik zucht. Ashley en Camille ben ik niet meer tegengekomen, maar ik zag dat ze over me roddelden. Ze wezen en lachten. Ik zucht weer.
'Er hoeft maar één fout gemaakt te worden, en het hele leven is verwoest.' prevel ik. De woorden vloeien uit mijn mond, tussen mijn droge lippen. Ik bevochtig mijn lippen met mijn tong. Ze smaken naar iets zoets. Ik kijk weer naar buiten. De zon is bijna verdwenen achter de heuvels, in de oranje hemel. Ik ga op mijn zij liggen. Ik zou zo graag eens weten wat er achter die heuvels ligt. Vroeger gingen we vaak op vakantie, maar altijd naar verre landen. Ik ben een echt stadskind, ik ben nog nooit op het platteland geweest. Zou er een andere wereld daar achter liggen? Eentje zonder chaos en hoge gebouwen? Ik trek mijn benen een beetje in, hopend dat ik mijn eigen lichaamswarmte kan behouden. Ik bedoel, onze lichaamswarmte. Wat zou Bryce nu aan het doen zijn? Ik voel in mijn zakken en haal mijn mobiel tevoorschijn. Ik bel Bryce op. Maar wat ga ik zeggen? De lijn gaat over.
'Bryce.' hoor ik iemand zeggen. De stem van Bryce breekt me en ik begin te huilen.
'Hé, met Marley.' zeg ik. Ik hoor dat Bryce zijn keel schraapt.
'Marley...Waarom huil je? Is alles goed?' vraagt Bryce.
'Ja, alles is prima. Het is gewoon heel fijn dat ik je stem weer eens hoor.'.
'Oh.' brengt Bryce uit.
'Ik houd zo veel van je, Bryce. Ik heb je nodig.' fluister ik en ga rechtop zitten.
'Marley. Je weet toch nog wel wat ik gezegd heb?'.
'Ja.' piep ik.
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
'Waarom bel je me dan?' zegt Bryce fluisterend.
'Waarom fluister je?'.
'Ik moet fluisteren want ik moet zachtjes zijn.'.
'Waarom dan?'.
'Nou, mijn meisje is in de kamer hier naast...Soms wens ik dat zij jou is.' biecht Bryce op.
'Ik denk dat we niet echt verder zijn gegaan.' zeg ik smeltend.
'Het is...Het is echt fijn om je stem te horen. Je klinkt echt mooi als je m'n naam zegt.' lacht Bryce zachtjes. Ik wieg heen en weer.
'Ik...' probeer ik. Mijn stem trilt weer.
'Ik moet ophangen.' kapt Bryce af en hangt op. Ik staar naar mijn telefoon. Naar het grijze scherm waar ik mezelf in zie. Ik knipper.
Hoofdstuk 4: Onbekende gozer
Ik zit in de klas. Ik voel me ongemakkelijk. Francis is er nog niet en de les begint zo. Dan komt er een bleke jongen naast me zitten. Ik kijk hem ontstelt aan. Hij heeft zwart haar onder een muts en een stoppelbaard. Zijn grijze ogen volgen me ongenegeerd.
'Sorry, maar deze plek is bezet.' zeg ik vriendelijk.
'Ja, door mij.' zegt hij en rekt zich uit.
'Nee, door mijn vriendin.' zeg ik.
'Die vind wel een andere plek.'. Ik zucht en sta op. Ik ga zitten achter hem.
'Geez.' zeg ik onderweg. Op dat moment komt Francis de klas binnengerend en neemt plaats naast me. Ze bekijkt de jongen uitgebreid.
'Wie is dat?' vraagt ze, hijgend van het haasten. De jongen draait zich om.
'Niemand.' zeg ik meteen.
'Wie ben jij?' vraagt Francis koppig aan de jongen.
'Ik ben niemand. Ik mag je vriendin wel, Marley.' grijnst de jongen. Ik ga rechtop zitten.
'Please, praat niet tegen ons.' bits ik.
'Marley toch. Je moet echt eens aardiger tegen mensen doen, hoor.' lacht de jongen.
'En jij moet niet zo vol van jezelf zijn.' snauw ik. De jongen grijnst.
'Ach ja, aangeboren.' zegt hij dan en draait zich om. Ik rol met mijn ogen.
'Wat. Is. Er. Aan. De. Hand?' zegt Francis radeloos. We negeren haar opmerking, waardoor ze straks vol met vragen zit in de pauze.
'Waarom fluister je?'.
'Ik moet fluisteren want ik moet zachtjes zijn.'.
'Waarom dan?'.
'Nou, mijn meisje is in de kamer hier naast...Soms wens ik dat zij jou is.' biecht Bryce op.
'Ik denk dat we niet echt verder zijn gegaan.' zeg ik smeltend.
'Het is...Het is echt fijn om je stem te horen. Je klinkt echt mooi als je m'n naam zegt.' lacht Bryce zachtjes. Ik wieg heen en weer.
'Ik...' probeer ik. Mijn stem trilt weer.
'Ik moet ophangen.' kapt Bryce af en hangt op. Ik staar naar mijn telefoon. Naar het grijze scherm waar ik mezelf in zie. Ik knipper.
Hoofdstuk 4: Onbekende gozer
Ik zit in de klas. Ik voel me ongemakkelijk. Francis is er nog niet en de les begint zo. Dan komt er een bleke jongen naast me zitten. Ik kijk hem ontstelt aan. Hij heeft zwart haar onder een muts en een stoppelbaard. Zijn grijze ogen volgen me ongenegeerd.
'Sorry, maar deze plek is bezet.' zeg ik vriendelijk.
'Ja, door mij.' zegt hij en rekt zich uit.
'Nee, door mijn vriendin.' zeg ik.
'Die vind wel een andere plek.'. Ik zucht en sta op. Ik ga zitten achter hem.
'Geez.' zeg ik onderweg. Op dat moment komt Francis de klas binnengerend en neemt plaats naast me. Ze bekijkt de jongen uitgebreid.
'Wie is dat?' vraagt ze, hijgend van het haasten. De jongen draait zich om.
'Niemand.' zeg ik meteen.
'Wie ben jij?' vraagt Francis koppig aan de jongen.
'Ik ben niemand. Ik mag je vriendin wel, Marley.' grijnst de jongen. Ik ga rechtop zitten.
'Please, praat niet tegen ons.' bits ik.
'Marley toch. Je moet echt eens aardiger tegen mensen doen, hoor.' lacht de jongen.
'En jij moet niet zo vol van jezelf zijn.' snauw ik. De jongen grijnst.
'Ach ja, aangeboren.' zegt hij dan en draait zich om. Ik rol met mijn ogen.
'Wat. Is. Er. Aan. De. Hand?' zegt Francis radeloos. We negeren haar opmerking, waardoor ze straks vol met vragen zit in de pauze.
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
Ik ben zooo zenuwachtig! Ik zit op een rubberen stoel in het ziekenhuis. De ruimte is donker. Naast me zit een mevrouw, ze heet Mindy, ze smeert wat gel op haar apparaatding dat op een epilator lijkt. Juliana wilde perse een echo maken van mijn buik, om te zien welk geslacht enzo het was.
De pastelkleurige ruimtes vond ik van kinds af aan al doodeng. En de geur! Jakkes, een soort van oude mensen geur. Nieuwe Crocs ofzo.
'...En als het goed is kunnen we nu zien dat het...Een meisje is!' roept Mindy opeens. Mijn lichaam was zo druk bezig met de zenuwen, dat ik niet eens voelde dat ze aan mijn buik zat. De gel glansde en stonk. Juliana lacht.
'En ik dacht dat het een jongetje was!' zegt ze. Ik staar alleen maar naar het beeldscherm. Grijs en witte en zwarte vlekken dansen voor mijn ogen. Ik snap er niks van, maar wat valt er te snappen? Ik krijg gewoon een kind. Een levend wezen. In mijn buik.
De pastelkleurige ruimtes vond ik van kinds af aan al doodeng. En de geur! Jakkes, een soort van oude mensen geur. Nieuwe Crocs ofzo.
'...En als het goed is kunnen we nu zien dat het...Een meisje is!' roept Mindy opeens. Mijn lichaam was zo druk bezig met de zenuwen, dat ik niet eens voelde dat ze aan mijn buik zat. De gel glansde en stonk. Juliana lacht.
'En ik dacht dat het een jongetje was!' zegt ze. Ik staar alleen maar naar het beeldscherm. Grijs en witte en zwarte vlekken dansen voor mijn ogen. Ik snap er niks van, maar wat valt er te snappen? Ik krijg gewoon een kind. Een levend wezen. In mijn buik.
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
Ik zit op de bank thuis. Naast me zit Davis, hij kijkt tv. Ik ben doodop. In mijn buik zit een meisje, en ik wil haar niet en het maakt me hondsmoe. Bij die gedachte beginnen de tranen te rollen. Mijn tranen zijn zwart van de mascara. Ik trek mijn benen op en verberg mijn gezicht in mijn handen. Ik snik zo zacht mogelijk. Davis hoor ik naar me toe schuiven en slaat zijn arm om me heen. Oké, nu is het tijd. Ik buig naar hem toe. Davis deinst weg.
'Weet je nog wat ik heb gezegd?' vraagt hij aarzelend. Ik weet het weer. Hij wil me niet. Ik sta boos op, gris mijn tas van tafel en ren de deur uit. De gouden bladeren dansen om me heen, terwijl ik naar het park been. De wind schuurt tegen mijn wangen. Ik voel de kou door mijn rode slobbertrui dringen. Ik hou van rood, vooral omdat het zo goed bij mijn bruine plukken past. Maar ik wil nu van niks houden, ik wil niks meer. Bij de eerste de beste boom stop ik en klamp me aan de koude schors vast. Mijn schouders schokken heftig. Davis, Davis, Davis dreunt door mijn hoofd.
'Marley?' klinkt het achter me. Het is die onbekende gozer weer. Ik draai me niet om.
'Laat me met rust!' jank ik. In mijn ooghoeken zie ik hem bezorgd naar me kijken. Zijn zwarte haar is onder een muts gepropt. Zijn grijze ogen zijn best wel mooi.
'Je ziet er niet uit alsof je met rust gelaten moet worden.'.
'Doe niet alsof je zoveel van me weet.' piep ik en draai me om. De jongen is echt bezorgd.
'Ik denk dat ik heel veel van je weet.' grijnst de jongen.
'Je kent me niet eens.' snauw ik.
'Zeker wel.' zegt hij.
'Wie ben je dan in godsnaam?' roep ik.
'Ik denk dat ik je dat lekker zelf laat uitvogelen.'.
'En hoe moet ik dat doen?'.
'Ik geef je een hint. Macaroni.' zegt de jongen en loopt weg. Ik knipper met mijn ogen.
'Macaroni?' roep ik verward.
'Macaroni!' roept de jongen, zonder zich om te draaien. Macaroni? Ik zoek in mijn hoofd, maar het lijkt alsof ik geblokkeerd word door een soort van mist. Ik begin maar naar huis te lopen.
Even later, op mijn kamer, blader ik door een scrapbook dat ik gemaakt had in groep vijf. Er staan allerlei foto's in, maar ook iets raar. Ik kan mijn ogen niet geloven. Een ketting van macaroni...Er zit ook een foto bij. Van mij, en van een jongetje. Zijn naam is Caleb. Caleb Ross. Ik bekijk de foto nog eens goed. Mijn beste maatje Caleb?
Vanaf de zandbak waren we beste vriendjes, maar hij verhuisde en we verloren contact. Op de foto ziet hij er lief uit. Zwart haar, weer onder een muts en van die mooie grijze ogen. Ik glimlach. Ik zoek nog even verder. Ik vind een brief. Hij is versierd me glitters en stickers en andere frutsels. Ik begin te lezen.
Lieve Marley,
ik mis je heeeeeeeel erg. Hier is het heel saai. Het regent heeeeel veel. Mama zegt dat Boston heeeel groot is. Maar ik vind van niet want ik ben de grootste, toch? Ik heb deze ketting voor jou gemaakt, want je oude was kapot. Papa wilt niet meer dat ik brieven naar jou schrijf, dus dit is mijn laatse brief. Ik hoop heeeeeel erg dat je niet boos op me bent. Ik mis je nog steeds heeeeel erg.
xxxxxx
Caleb
Vertederd door de brief begin ik te huilen. Alles komt in één bominslag terug. Onze ouders mochten elkaar niet, ze maakten altijd ruzie. Maar toen Caleb's zusje was aangereden, verhuisden ze naar Boston. Kort daarna stierf mijn echte vader. Ik wist altijd al dat hij iets met mevrouw Ross had, want ik zag ze samen in de keuken zoenen. Caleb en ik hebben een lange tijd in het geheim brieven gestuurd en elkaar gebeld. Maar mijn brieven werden opeens teruggestuurd of ik kreeg geen antwoord meer. Caleb...Oh Caleb, wat was hij lief geweest voor mij. Ook waren we getrouwd. Maar toen hadden we geen ringen, dus macaroni kettingen. De mijne ging kapot, maar we hadden geen tijd om een nieuwe te maken. Dus bij deze brief kreeg ik er nog eentje. Caleb, ik mis hem. Ik stop het scrapbook weg en veeg mijn tranen weg. Jammer dat ik hem niet kan bellen. Ik haal diep adem en ga weer naar beneden. Ik plof naast Davis op de bank. En voordat ik het weet lig ik onder hem. Ik sluit mijn ogen en haal rustig adem. Ik voel me ontspannen en veilig. Davis speurt mijn hals af met zijn lippen, een heerlijk gevoel. Ik kreun zachtjes. Ik laat me betasten, zoenen en strelen. Wacht, dit is verkeerd. Maar waarom voelt het zo goed? Davis wees me net af, en nu wilt hij wel? Hij doet dit alleen omdat ik verdrietig ben. Omdat ik een walrus ben die verlaten is door haar vriendjes. En omdat ik altijd huil op zijn schouder, aangezien ik bij niemand anders terecht kan...Davis stopt. Ik open mijn ogen weer, het ontspannen gevoel is verdwenen. Ik kruip overeind. Wat is er aan de hand?
'We moeten hier mee stoppen.' fluistert Davis. Ik schud mijn hoofd.
'Maar waarom begin je dan weer?' mompel ik. Davis verbergt zijn gezicht in zijn handen en zucht diep. Hij ziet er vreselijk ongelukkig uit zo.
'Omdat...Omdat ik niet zonder je kan.' zegt hij tenslotte. Ik sta op. Dit wil ik niet. Ik voel dat ik weer moet huilen, dus ik laat me weer op de bank zakken. Davis kijkt me aan. Ik kijk toe hoe hij naar me toe schuift en mijn wang streelt. Ik kijk hem sip aan. Gehypnotiseerd staart hij naar me, zijn mond een beetje open. Hij wrijft over mijn bovenlip en pakt mijn kin. Hij geeft me een kleine kus.
'Je bent mijn heroïne, Marley. Ik kan niet zonder je. Ik ben verslaafd aan jouw lippen. Aan je zachte huid, je stem, je tranen, je lach...' prevelt Davis. Ik voel het ontspannen gevoel weer terugkomen. Meent hij dit?
'Marley, blijf bij me, alsjeblieft.' jammert Davis zacht.
'Ik blijf voor altijd bij je.' fluister ik en leun op zijn borstkas met mijn hoofd. Zijn hart hoor ik tekeer gaan. Dit gevoel mag nooit meer weg. Ik houd van Davis, hij houd van mij.
'Weet je nog wat ik heb gezegd?' vraagt hij aarzelend. Ik weet het weer. Hij wil me niet. Ik sta boos op, gris mijn tas van tafel en ren de deur uit. De gouden bladeren dansen om me heen, terwijl ik naar het park been. De wind schuurt tegen mijn wangen. Ik voel de kou door mijn rode slobbertrui dringen. Ik hou van rood, vooral omdat het zo goed bij mijn bruine plukken past. Maar ik wil nu van niks houden, ik wil niks meer. Bij de eerste de beste boom stop ik en klamp me aan de koude schors vast. Mijn schouders schokken heftig. Davis, Davis, Davis dreunt door mijn hoofd.
'Marley?' klinkt het achter me. Het is die onbekende gozer weer. Ik draai me niet om.
'Laat me met rust!' jank ik. In mijn ooghoeken zie ik hem bezorgd naar me kijken. Zijn zwarte haar is onder een muts gepropt. Zijn grijze ogen zijn best wel mooi.
'Je ziet er niet uit alsof je met rust gelaten moet worden.'.
'Doe niet alsof je zoveel van me weet.' piep ik en draai me om. De jongen is echt bezorgd.
'Ik denk dat ik heel veel van je weet.' grijnst de jongen.
'Je kent me niet eens.' snauw ik.
'Zeker wel.' zegt hij.
'Wie ben je dan in godsnaam?' roep ik.
'Ik denk dat ik je dat lekker zelf laat uitvogelen.'.
'En hoe moet ik dat doen?'.
'Ik geef je een hint. Macaroni.' zegt de jongen en loopt weg. Ik knipper met mijn ogen.
'Macaroni?' roep ik verward.
'Macaroni!' roept de jongen, zonder zich om te draaien. Macaroni? Ik zoek in mijn hoofd, maar het lijkt alsof ik geblokkeerd word door een soort van mist. Ik begin maar naar huis te lopen.
Even later, op mijn kamer, blader ik door een scrapbook dat ik gemaakt had in groep vijf. Er staan allerlei foto's in, maar ook iets raar. Ik kan mijn ogen niet geloven. Een ketting van macaroni...Er zit ook een foto bij. Van mij, en van een jongetje. Zijn naam is Caleb. Caleb Ross. Ik bekijk de foto nog eens goed. Mijn beste maatje Caleb?
Vanaf de zandbak waren we beste vriendjes, maar hij verhuisde en we verloren contact. Op de foto ziet hij er lief uit. Zwart haar, weer onder een muts en van die mooie grijze ogen. Ik glimlach. Ik zoek nog even verder. Ik vind een brief. Hij is versierd me glitters en stickers en andere frutsels. Ik begin te lezen.
Lieve Marley,
ik mis je heeeeeeeel erg. Hier is het heel saai. Het regent heeeeel veel. Mama zegt dat Boston heeeel groot is. Maar ik vind van niet want ik ben de grootste, toch? Ik heb deze ketting voor jou gemaakt, want je oude was kapot. Papa wilt niet meer dat ik brieven naar jou schrijf, dus dit is mijn laatse brief. Ik hoop heeeeeel erg dat je niet boos op me bent. Ik mis je nog steeds heeeeel erg.
xxxxxx
Caleb
Vertederd door de brief begin ik te huilen. Alles komt in één bominslag terug. Onze ouders mochten elkaar niet, ze maakten altijd ruzie. Maar toen Caleb's zusje was aangereden, verhuisden ze naar Boston. Kort daarna stierf mijn echte vader. Ik wist altijd al dat hij iets met mevrouw Ross had, want ik zag ze samen in de keuken zoenen. Caleb en ik hebben een lange tijd in het geheim brieven gestuurd en elkaar gebeld. Maar mijn brieven werden opeens teruggestuurd of ik kreeg geen antwoord meer. Caleb...Oh Caleb, wat was hij lief geweest voor mij. Ook waren we getrouwd. Maar toen hadden we geen ringen, dus macaroni kettingen. De mijne ging kapot, maar we hadden geen tijd om een nieuwe te maken. Dus bij deze brief kreeg ik er nog eentje. Caleb, ik mis hem. Ik stop het scrapbook weg en veeg mijn tranen weg. Jammer dat ik hem niet kan bellen. Ik haal diep adem en ga weer naar beneden. Ik plof naast Davis op de bank. En voordat ik het weet lig ik onder hem. Ik sluit mijn ogen en haal rustig adem. Ik voel me ontspannen en veilig. Davis speurt mijn hals af met zijn lippen, een heerlijk gevoel. Ik kreun zachtjes. Ik laat me betasten, zoenen en strelen. Wacht, dit is verkeerd. Maar waarom voelt het zo goed? Davis wees me net af, en nu wilt hij wel? Hij doet dit alleen omdat ik verdrietig ben. Omdat ik een walrus ben die verlaten is door haar vriendjes. En omdat ik altijd huil op zijn schouder, aangezien ik bij niemand anders terecht kan...Davis stopt. Ik open mijn ogen weer, het ontspannen gevoel is verdwenen. Ik kruip overeind. Wat is er aan de hand?
'We moeten hier mee stoppen.' fluistert Davis. Ik schud mijn hoofd.
'Maar waarom begin je dan weer?' mompel ik. Davis verbergt zijn gezicht in zijn handen en zucht diep. Hij ziet er vreselijk ongelukkig uit zo.
'Omdat...Omdat ik niet zonder je kan.' zegt hij tenslotte. Ik sta op. Dit wil ik niet. Ik voel dat ik weer moet huilen, dus ik laat me weer op de bank zakken. Davis kijkt me aan. Ik kijk toe hoe hij naar me toe schuift en mijn wang streelt. Ik kijk hem sip aan. Gehypnotiseerd staart hij naar me, zijn mond een beetje open. Hij wrijft over mijn bovenlip en pakt mijn kin. Hij geeft me een kleine kus.
'Je bent mijn heroïne, Marley. Ik kan niet zonder je. Ik ben verslaafd aan jouw lippen. Aan je zachte huid, je stem, je tranen, je lach...' prevelt Davis. Ik voel het ontspannen gevoel weer terugkomen. Meent hij dit?
'Marley, blijf bij me, alsjeblieft.' jammert Davis zacht.
'Ik blijf voor altijd bij je.' fluister ik en leun op zijn borstkas met mijn hoofd. Zijn hart hoor ik tekeer gaan. Dit gevoel mag nooit meer weg. Ik houd van Davis, hij houd van mij.
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
Ik snap niet wat er is gebeurd. Ik lig in het bed van Juliana en Davis. Ik herken de geur. Ik voel me zwaar worden. Ik hoor stemmen. Zachte stemmen. Sommige snuffen, sommige lachen. Ik voel aan mijn buik. Hij is strak en gespannen, maar minder dik. Ik probeer me om te draaien, maar als ik me beweeg krijg ik een brandend gevoel tussen mijn benen. Ik sper mijn ogen open, voor zover ik kan. Mijn oogleden zijn zwaar. Mijn wimpers verbergen mijn zicht. Ik laat mijn ogen weer rusten. Ik heb het gevoel alsof alles boven water gebeurd, en ik onder water zit. Ik probeer naar boven te zwemmen, maar het gaat niet. Het water is stroperig en het kost me veel moeite om me te bewegen. Help me, alsjeblieft! galmt door mijn hoofd. De woorden doen pijn. Ik wil praten, maar mijn keel doet zeer.
'Oh, kijk! Ze is wakker.' hoor ik iemand zeggen. De stem is schel. Het klinkt alsof diegene gehuild heeft.
'Dag liefje, gaat het een beetje?' hoor ik Juliana fluisteren. Ik voel me misselijk worden. Ik kruip overeind. Ik sper mijn ogen open om te kijken of er een emmer ligt. Ja dus. Ik hang over het ding heen en geef over. Als ik klaar ben laat ik me vallen op bed. Het water lijkt verdunt te zijn. Ik kan mezelf weer bewegen. Langzaam ga ik overeind zitten. Ik kijk om me heen. Juliana, Davis, Francis, Bryce en Camille zijn er. Camille, wat doet zij hier? Ik kijk weer rond. Davis' ogen zijn rood. Hij heeft gehuild. Juliana niet. Bryce zijn ogen zijn ook rood. Op zijn wangen rollen nog steeds tranen. Francis is verschrikkelijk enthousiast. Ze komt naast me zitten en omhelst me voorzichtig.
'Gefeliciteerd, mammie.' fluistert ze lief.
'Huh? Maar ik ben je mammie niet?' mompel ik. Francis schiet in de lach.
'Nou, dan gaan we nu maar naar huis.' zegt Camille opeens.
'Maar...' probeert Bryce, maar Camille trekt hem de slaapkamer uit. Juliana kijkt hen na.
'France, ik weet niet meer wat er gebeurd is.' zeg ik dan, om de stilte te verbreken.
'Huh? Oh, je bent bevallen.' zegt Francis luchtig en glimlacht. Ik knipper een paar keer.
'Maar ik ben nog niet uitgerekend.' piep ik. Francis schud haar hoofd.
'Maakt niet uit, de baby is twee weken te vroeg. Heb je niet geluisterd?' zegt Juliana.
'Waar naar?' probeer ik, maar Juliana loopt de kamer uit.
'Je dochter is echt prachtig.' snikt Davis meteen, wanneer Juliana weg is. Hij knielt bij me neer en legt zijn hand op mijn bovenbeen. Door het witte laken heen voel ik dat zijn hand brand. Ik weet niet precies waarom. Is mijn dochter mooi?
'Mag ik haar zien?' fluister ik. Francis knipoogt naar me en verlaat ook de kamer op haar beurt. Neeeee! Laat me niet alleen....
'Als je kan lopen, en dat betwijfel ik.' glimlacht Davis en streelt mijn wang.
'En ik heb ook geen naam voor haar! Wat erg...' roep ik geschrokken. Davis lacht.
'Maak je geen zorgen. Dat komt nog wel, je moet rusten.'.
'Maar ik wil niet rusten.' mopper ik. Ik voel me een stuk sterker, na mijn gekots. Ook wil ik mijn kind zien. Ik wil haar huidje voelen, haar stem, het geklop van haar hartje.
'Ik breng haar wel.' zegt Davis en sprint weg. Na een paar minuten komt hij langzaam binnen strompelen. In zijn armen zit een hoopje, ingewikkeld in een roze deken. Ik staar naar het hoopje. Ik kijk toe hoe het op mijn schoot word gelegd. Hoe ik mijn armen om het hoopje heen leg. Het hoopje noem ik Minnie. Mijn lieve Minnie.
'Oh, kijk! Ze is wakker.' hoor ik iemand zeggen. De stem is schel. Het klinkt alsof diegene gehuild heeft.
'Dag liefje, gaat het een beetje?' hoor ik Juliana fluisteren. Ik voel me misselijk worden. Ik kruip overeind. Ik sper mijn ogen open om te kijken of er een emmer ligt. Ja dus. Ik hang over het ding heen en geef over. Als ik klaar ben laat ik me vallen op bed. Het water lijkt verdunt te zijn. Ik kan mezelf weer bewegen. Langzaam ga ik overeind zitten. Ik kijk om me heen. Juliana, Davis, Francis, Bryce en Camille zijn er. Camille, wat doet zij hier? Ik kijk weer rond. Davis' ogen zijn rood. Hij heeft gehuild. Juliana niet. Bryce zijn ogen zijn ook rood. Op zijn wangen rollen nog steeds tranen. Francis is verschrikkelijk enthousiast. Ze komt naast me zitten en omhelst me voorzichtig.
'Gefeliciteerd, mammie.' fluistert ze lief.
'Huh? Maar ik ben je mammie niet?' mompel ik. Francis schiet in de lach.
'Nou, dan gaan we nu maar naar huis.' zegt Camille opeens.
'Maar...' probeert Bryce, maar Camille trekt hem de slaapkamer uit. Juliana kijkt hen na.
'France, ik weet niet meer wat er gebeurd is.' zeg ik dan, om de stilte te verbreken.
'Huh? Oh, je bent bevallen.' zegt Francis luchtig en glimlacht. Ik knipper een paar keer.
'Maar ik ben nog niet uitgerekend.' piep ik. Francis schud haar hoofd.
'Maakt niet uit, de baby is twee weken te vroeg. Heb je niet geluisterd?' zegt Juliana.
'Waar naar?' probeer ik, maar Juliana loopt de kamer uit.
'Je dochter is echt prachtig.' snikt Davis meteen, wanneer Juliana weg is. Hij knielt bij me neer en legt zijn hand op mijn bovenbeen. Door het witte laken heen voel ik dat zijn hand brand. Ik weet niet precies waarom. Is mijn dochter mooi?
'Mag ik haar zien?' fluister ik. Francis knipoogt naar me en verlaat ook de kamer op haar beurt. Neeeee! Laat me niet alleen....
'Als je kan lopen, en dat betwijfel ik.' glimlacht Davis en streelt mijn wang.
'En ik heb ook geen naam voor haar! Wat erg...' roep ik geschrokken. Davis lacht.
'Maak je geen zorgen. Dat komt nog wel, je moet rusten.'.
'Maar ik wil niet rusten.' mopper ik. Ik voel me een stuk sterker, na mijn gekots. Ook wil ik mijn kind zien. Ik wil haar huidje voelen, haar stem, het geklop van haar hartje.
'Ik breng haar wel.' zegt Davis en sprint weg. Na een paar minuten komt hij langzaam binnen strompelen. In zijn armen zit een hoopje, ingewikkeld in een roze deken. Ik staar naar het hoopje. Ik kijk toe hoe het op mijn schoot word gelegd. Hoe ik mijn armen om het hoopje heen leg. Het hoopje noem ik Minnie. Mijn lieve Minnie.
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
WAARSCHUWING: GROF TAALGEBRUIK!
Hoofdstuk 5: Keuzes maken
Ik zit op de grond met Minnie in mijn armen. Op het zachte kussen hoekje in de kamer van Minnie. Ik kon mijn ogen niet geloven toen ik zag wat er die volgende week met haar kamer was gebeurd. Alles was in plaats van blauw, perzik gemaakt. Haar kleren waren ook naar haar geslacht gekocht. Wat geweldig riep ik tegen Davis, die dit allemaal met Bryce had gedaan. Ik heb Bryce na die keer elke zondag gezien. En raad eens, het is vandaag zondag! Bij die gedachte loopt hij de kamer binnen. Ik kijk op en glimlach. Zijn mondhoeken krullen automatisch omhoog. Hij neemt plaats naast me. Minnie slaapt.
'Wat is ze mooi.' fluistert Bryce. Ik slik moeizaam. Hij heeft gelijk.
'Zeker wel. En dat pluizige bolletje...' fluister ik. Op het hoofdje van Minnie ligt een soort van doekje met blonde pluisjes, echt heel schattig. Ookal is het best wel maf dat ze blond is, ik heb rode krullen en Bryce heeft bruin haar. En haar ogen zijn helderblauw, terwijl Bryce bruine ogen heeft en ik groene. Maar ja, wat doe je er aan?
'Waar is Camille?' vraag ik, om de stilte te verbreken.
'Bij een vriendin, weet ik veel.' zegt Bryce.
'Is het uit?'.
'Nee.'. Ik slik nog een keer.
'Waarom ging je zo snel weg bij de bevalling?' vraag ik.
'Omdat...Omdat Camille niet lang wou blijven. Ze is een beetje jaloers.'.
'Waarom dan?'.
'Geez, Marley!'.
'Wat nou? Ik wil het gewoon weten!' roep ik. Minnie wordt wakker. Ik leg haar sussend in haar kribbetje. Dan ga ik weer naast Bryce zitten. Hij kijkt me aan op een manier die ik niet goed begrijp. Zijn mond is een beetje open.
'Goed dan. Camille is jaloers omdat...' begint Bryce, maar hij zucht.
'Camille is jaloers op jou omdat jij...Omdat jij zo mooi bent.' fluistert hij dan. Ik lach.
'Grappig hoor!' giechel ik. Bryce schuift dichter naar me toe. Onze neuzen raken elkaar bijna aan. Ik voel koude rillingen over mijn rug lopen. Nee, dit wil ik niet.
'Je bent echt prachtig, Marley. Ik was een debiel toen ik het uitgemaakt had. Alsjeblieft, geef me nog een kans. Ik houd van jou, ik houd van Minnie. Ik wil bij jou zijn.'. Ik sta op. Mijn benen trillen van woede. Ik bijt op mijn wang. Bryce staat ook op.
'Eerst ga je harteloos verlaten, dan wil je Camille neuken, en nu wil je mij weer!?' gil ik. Minnie begint te huilen. Ik grijp Bryce bij zijn shirt en sleur hem de gang op. Ik loop mee en trek de deur dicht. Bryce zijn gezicht is wit weggetrokken.
'Hoe durf je? Ik haat je. Ga mijn huis uit, en kom nooit meer terug. Je krijgt Minnie nooit meer te zien, hoor je me? Nooit meer!' brul ik. Bryce krimpt in elkaar. Ik geef hem een harde zet. Hij blijft staan. Ik voel alle woede opkomen van de laatste maanden.
'Marley...' fluistert hij geschrokken.
'Oprotten, klootzak!' schreeuw ik meteen en geef hem nog een zet. Hij valt tegen de muur aan. Ik haal mijn armen over elkaar en wacht totdat hij overeind krabbelt en weggerend is.
Ik hoor Minnie krijsen, meteen loop ik haar kamer weer in en pak ik haar op. Ze houdt op met huilen, godzijdank. Ik houd haar in mijn armen en wieg haar zachtjes heen en weer. Ik neurie een deuntje, met haar handjes zwaait ze vrolijk mee. Hoe schattig kan een kindje zijn? Vertederd geef ik haar een kusje.
Hoofdstuk 5: Keuzes maken
Ik zit op de grond met Minnie in mijn armen. Op het zachte kussen hoekje in de kamer van Minnie. Ik kon mijn ogen niet geloven toen ik zag wat er die volgende week met haar kamer was gebeurd. Alles was in plaats van blauw, perzik gemaakt. Haar kleren waren ook naar haar geslacht gekocht. Wat geweldig riep ik tegen Davis, die dit allemaal met Bryce had gedaan. Ik heb Bryce na die keer elke zondag gezien. En raad eens, het is vandaag zondag! Bij die gedachte loopt hij de kamer binnen. Ik kijk op en glimlach. Zijn mondhoeken krullen automatisch omhoog. Hij neemt plaats naast me. Minnie slaapt.
'Wat is ze mooi.' fluistert Bryce. Ik slik moeizaam. Hij heeft gelijk.
'Zeker wel. En dat pluizige bolletje...' fluister ik. Op het hoofdje van Minnie ligt een soort van doekje met blonde pluisjes, echt heel schattig. Ookal is het best wel maf dat ze blond is, ik heb rode krullen en Bryce heeft bruin haar. En haar ogen zijn helderblauw, terwijl Bryce bruine ogen heeft en ik groene. Maar ja, wat doe je er aan?
'Waar is Camille?' vraag ik, om de stilte te verbreken.
'Bij een vriendin, weet ik veel.' zegt Bryce.
'Is het uit?'.
'Nee.'. Ik slik nog een keer.
'Waarom ging je zo snel weg bij de bevalling?' vraag ik.
'Omdat...Omdat Camille niet lang wou blijven. Ze is een beetje jaloers.'.
'Waarom dan?'.
'Geez, Marley!'.
'Wat nou? Ik wil het gewoon weten!' roep ik. Minnie wordt wakker. Ik leg haar sussend in haar kribbetje. Dan ga ik weer naast Bryce zitten. Hij kijkt me aan op een manier die ik niet goed begrijp. Zijn mond is een beetje open.
'Goed dan. Camille is jaloers omdat...' begint Bryce, maar hij zucht.
'Camille is jaloers op jou omdat jij...Omdat jij zo mooi bent.' fluistert hij dan. Ik lach.
'Grappig hoor!' giechel ik. Bryce schuift dichter naar me toe. Onze neuzen raken elkaar bijna aan. Ik voel koude rillingen over mijn rug lopen. Nee, dit wil ik niet.
'Je bent echt prachtig, Marley. Ik was een debiel toen ik het uitgemaakt had. Alsjeblieft, geef me nog een kans. Ik houd van jou, ik houd van Minnie. Ik wil bij jou zijn.'. Ik sta op. Mijn benen trillen van woede. Ik bijt op mijn wang. Bryce staat ook op.
'Eerst ga je harteloos verlaten, dan wil je Camille neuken, en nu wil je mij weer!?' gil ik. Minnie begint te huilen. Ik grijp Bryce bij zijn shirt en sleur hem de gang op. Ik loop mee en trek de deur dicht. Bryce zijn gezicht is wit weggetrokken.
'Hoe durf je? Ik haat je. Ga mijn huis uit, en kom nooit meer terug. Je krijgt Minnie nooit meer te zien, hoor je me? Nooit meer!' brul ik. Bryce krimpt in elkaar. Ik geef hem een harde zet. Hij blijft staan. Ik voel alle woede opkomen van de laatste maanden.
'Marley...' fluistert hij geschrokken.
'Oprotten, klootzak!' schreeuw ik meteen en geef hem nog een zet. Hij valt tegen de muur aan. Ik haal mijn armen over elkaar en wacht totdat hij overeind krabbelt en weggerend is.
Ik hoor Minnie krijsen, meteen loop ik haar kamer weer in en pak ik haar op. Ze houdt op met huilen, godzijdank. Ik houd haar in mijn armen en wieg haar zachtjes heen en weer. Ik neurie een deuntje, met haar handjes zwaait ze vrolijk mee. Hoe schattig kan een kindje zijn? Vertederd geef ik haar een kusje.
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
-
Saskjezwaard
- Computer
- Berichten: 4449
- Lid geworden op: 28 aug 2010 21:56
- Locatie: in bed
Het idee van je verhaal is heel goed, maar de uitwerking wat minder. Je personages lijken telkens andere personen te zijn dan daarvoor, met als enige overeenkomst dat ze dezelfde naam hebben. Je hoofdpersoon wisselt heel erg snel van stemming, dat is niet erg, maar het is raar dat ze eerst Bryce mist om hem daarna keihard buiten te zetten. Ik snap dat hij een asshole is maar ze is wel erg wispelturig.
Volgens mij (zeg maar als ik het fout heb), heb je nog niet echt een plot in je hoofd zitten maar verzin je er telkens stukjes bij, als een grote ketting ipv een skelet te hebben waar je je verhaal aan ophang.
Ik denk dat, als je overnieuw begint en in gedachten houdt wat je je personage precies wilt laten doen, dat het dan een heel stuk beter wordt, want nu is het heel verwarrend om te lezen. En zoals ik al zei, ik vind het idee van je verhaal goed en het is jammer als je zo verwarrend met je personages om blijft gaan.
Ik vind trouwens ook dat je sommige dingen juist goed beschrijft. Bijvoorbeeld, hoe ze met haar baby is vind ik heel erg mooi omschreven. Echt heel lief hoe ze met haar baby omgaat en haar beschrijft.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt gehad en dat je het kan verbeteren.
Volgens mij (zeg maar als ik het fout heb), heb je nog niet echt een plot in je hoofd zitten maar verzin je er telkens stukjes bij, als een grote ketting ipv een skelet te hebben waar je je verhaal aan ophang.
Ik denk dat, als je overnieuw begint en in gedachten houdt wat je je personage precies wilt laten doen, dat het dan een heel stuk beter wordt, want nu is het heel verwarrend om te lezen. En zoals ik al zei, ik vind het idee van je verhaal goed en het is jammer als je zo verwarrend met je personages om blijft gaan.
Ik vind trouwens ook dat je sommige dingen juist goed beschrijft. Bijvoorbeeld, hoe ze met haar baby is vind ik heel erg mooi omschreven. Echt heel lief hoe ze met haar baby omgaat en haar beschrijft.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt gehad en dat je het kan verbeteren.
And by the way, everything in life is writable about if you have the outgoing guts to do it, and the imagination to improvise. The worst enemy to creativity is self-doubt ― Sylvia Plath
WAARSCHUWING: SCENE IN BED...(of de vloer, whatever)
Ik sta op het grasveld voor de school. Het is pauze, en Francis is ziek. Phoebe is nergens te bekennen. Vandaag hebben heel veel klasgenoten me gefeliciteerd met Minnie, en in de kantine werd er beschuit met roze muisjes geserveerd. Ik glimlach. Caleb was ook in geen velden of wegen te bekennen. Bryce ook niet. Ik wieg zachtjes op mijn ene been naar het andere. Ik heb hem heel hardhandig buiten gezet. Terwijl ik hem zo miste. Ik ben echt een debiel. Wat zal hij wel niet denk? Hoe kan ik hem eerst zo erg missen, om hem vervolgens weer buiten te zetten? Ik schud mijn hoofd.
'Hey Marley!' roept iemand achter me. Ik draai me om en kijk in de ogen van Caleb.
'Hallo daar, Caleb.' grijns ik. Caleb's blik licht op. Ik sla mijn armen om hem heen en knuffel hem plat. De tranen stromen over mijn wangen. Mijn allerbeste vriend is weer bij me.
'Mijn god, ik heb je zo gemist, Marl.' zegt Caleb, ook met rollende tranen. Ik leg mijn handen op zijn schouders en kijk hem lachend aan.
'Ik jou ook. Kijk eens,' zeg ik en ontbloot mijn hals. Ik laat hem de macaroni ketting zien.
'Na al die jaren! Heb je hem gevonden?' fluistert Caleb en houdt mijn middel goed vast.
'Ja, bij een brief van jou. Je allerlaatste brief uit Boston. Ben je blij dat je terug bent?'.
'Zeker wel. Mijn ouders hebben een nieuwe baan hier, dus het werd weer verhuizen.' glimlacht Caleb en drukt een kus op mijn wang.
'We zijn toch...We zijn toch gewoon vrienden?' piep ik voorzichtig. Caleb barst in lachen uit.
'Natuurlijk gekkie! Ik vind Micha wel een lekkerding.' zegt hij. Opgelucht geef ik hem nog een knuffel. Ik denk aan al die winters zonder hem. Al die zomers alleen, met Francis. Caleb en ik wisselen nummers uit en spreken af om elkaar vanavond te bellen. Terwijl ik naar huis loop denk ik na. Bryce, Bryce, Bryce. Zijn naam dreunt bij iedere stap in mijn hoofd. Ik kan niet aan hem denken, maar ik doe het toch. Waarom? Hij heeft mij pijn gedaan! Hij is in mijn zwakke plek doorgedrongen. Ik schud mijn hoofd.
De warmte dringt tot me door wanneer ik binnen kom in de woonkamer. Ik trek mijn lievelingstrui recht en loop naar boven, naar mijn kamer. Maar de leegte die ik verwacht, is er niet. Ik kijk naar Davis, die op mijn schapenkleed zit. Ik kom naast hem zitten. De vloer kraakt en de deur piept terwijl ik dat doe. Davis kijkt me aan vanuit zijn grote ogen. Ze staan helder en uitgerust. Ik glimlach.
'Marley, je wilt niet weten hoe lang ik hier op gewacht heb.' fluistert hij opgewonden.
'Waarop?' vraag ik speels en leun naar hem toe. Ik zoen zijn onderkin.
'Op dit moment. Wij alleen in dit huis, met niemand die ons kan kwetsen of betrappen. Op het moment wanneer ik jou...' zegt hij, maar halverwege zijn zin zoen ik hem vol op zijn lippen. Ik ga op hem zitten, waardoor hij op de vloer kukelt.
Met een verhit hoofd ruk ik mijn trui uit. Davis' moment kan hij krijgen, zijn mond valt open van verbazing. Ik ruk zijn shirt uit en zoen zijn borstkas. Hij houdt mijn spijkerbroek vast en probeert hem uit te trekken. Uiteindelijk lukt het gefriemel en getrek en we liggen naakt op elkaar. Het ontspannen gevoel trekt door heel mijn lichaam. Het geeft me kippenvel. De rillingen kruipen van mijn benen, over mijn billen, over mijn blote rug en in mijn rode nek. Het gevoel heeft zijn hoogtepunt bereikt, het lijkt uren te duren. Ik voel me duizelig worden, duizelig van liefde. Ik pers mijn lippen op elkaar en blaas mijn adem krachtig uit door mijn neus. Davis kreunt. Mijn lievelingsgeluid. Kreunende Davis tijdens de seks. De seks die vastgesteld staat in mijn geheugen. Geankerd en nooit meer losgelaten in mijn hoofd. De beelden flitsen nu altijd door mijn hoofd. Nu heb ik eindelijk mijn keuze gemaakt. Niet Bryce, niet Caleb en niet voor mezelf.
Maar voor Davis en Davis alleen.
Ik wens iedereen fijne feestdagen en een gelukkig Nieuwjaar. Feedbacks zijn altijd welkom als je er even tijd voor hebt. Dit verhaal heeft in de toekomst (over een paar dagen dus) waarschijnlijk een vervolg. Maar ik vond dat dit verhaal een einde moest krijgen, ik zit met andere ideeën in mijn hoofd. Het spijt me voor de eventuele lezers, maar het is tijd en ik ga feest vieren! MERRY CHRISTMAS AND A HAPPY NEW YEAR!
Ik sta op het grasveld voor de school. Het is pauze, en Francis is ziek. Phoebe is nergens te bekennen. Vandaag hebben heel veel klasgenoten me gefeliciteerd met Minnie, en in de kantine werd er beschuit met roze muisjes geserveerd. Ik glimlach. Caleb was ook in geen velden of wegen te bekennen. Bryce ook niet. Ik wieg zachtjes op mijn ene been naar het andere. Ik heb hem heel hardhandig buiten gezet. Terwijl ik hem zo miste. Ik ben echt een debiel. Wat zal hij wel niet denk? Hoe kan ik hem eerst zo erg missen, om hem vervolgens weer buiten te zetten? Ik schud mijn hoofd.
'Hey Marley!' roept iemand achter me. Ik draai me om en kijk in de ogen van Caleb.
'Hallo daar, Caleb.' grijns ik. Caleb's blik licht op. Ik sla mijn armen om hem heen en knuffel hem plat. De tranen stromen over mijn wangen. Mijn allerbeste vriend is weer bij me.
'Mijn god, ik heb je zo gemist, Marl.' zegt Caleb, ook met rollende tranen. Ik leg mijn handen op zijn schouders en kijk hem lachend aan.
'Ik jou ook. Kijk eens,' zeg ik en ontbloot mijn hals. Ik laat hem de macaroni ketting zien.
'Na al die jaren! Heb je hem gevonden?' fluistert Caleb en houdt mijn middel goed vast.
'Ja, bij een brief van jou. Je allerlaatste brief uit Boston. Ben je blij dat je terug bent?'.
'Zeker wel. Mijn ouders hebben een nieuwe baan hier, dus het werd weer verhuizen.' glimlacht Caleb en drukt een kus op mijn wang.
'We zijn toch...We zijn toch gewoon vrienden?' piep ik voorzichtig. Caleb barst in lachen uit.
'Natuurlijk gekkie! Ik vind Micha wel een lekkerding.' zegt hij. Opgelucht geef ik hem nog een knuffel. Ik denk aan al die winters zonder hem. Al die zomers alleen, met Francis. Caleb en ik wisselen nummers uit en spreken af om elkaar vanavond te bellen. Terwijl ik naar huis loop denk ik na. Bryce, Bryce, Bryce. Zijn naam dreunt bij iedere stap in mijn hoofd. Ik kan niet aan hem denken, maar ik doe het toch. Waarom? Hij heeft mij pijn gedaan! Hij is in mijn zwakke plek doorgedrongen. Ik schud mijn hoofd.
De warmte dringt tot me door wanneer ik binnen kom in de woonkamer. Ik trek mijn lievelingstrui recht en loop naar boven, naar mijn kamer. Maar de leegte die ik verwacht, is er niet. Ik kijk naar Davis, die op mijn schapenkleed zit. Ik kom naast hem zitten. De vloer kraakt en de deur piept terwijl ik dat doe. Davis kijkt me aan vanuit zijn grote ogen. Ze staan helder en uitgerust. Ik glimlach.
'Marley, je wilt niet weten hoe lang ik hier op gewacht heb.' fluistert hij opgewonden.
'Waarop?' vraag ik speels en leun naar hem toe. Ik zoen zijn onderkin.
'Op dit moment. Wij alleen in dit huis, met niemand die ons kan kwetsen of betrappen. Op het moment wanneer ik jou...' zegt hij, maar halverwege zijn zin zoen ik hem vol op zijn lippen. Ik ga op hem zitten, waardoor hij op de vloer kukelt.
Met een verhit hoofd ruk ik mijn trui uit. Davis' moment kan hij krijgen, zijn mond valt open van verbazing. Ik ruk zijn shirt uit en zoen zijn borstkas. Hij houdt mijn spijkerbroek vast en probeert hem uit te trekken. Uiteindelijk lukt het gefriemel en getrek en we liggen naakt op elkaar. Het ontspannen gevoel trekt door heel mijn lichaam. Het geeft me kippenvel. De rillingen kruipen van mijn benen, over mijn billen, over mijn blote rug en in mijn rode nek. Het gevoel heeft zijn hoogtepunt bereikt, het lijkt uren te duren. Ik voel me duizelig worden, duizelig van liefde. Ik pers mijn lippen op elkaar en blaas mijn adem krachtig uit door mijn neus. Davis kreunt. Mijn lievelingsgeluid. Kreunende Davis tijdens de seks. De seks die vastgesteld staat in mijn geheugen. Geankerd en nooit meer losgelaten in mijn hoofd. De beelden flitsen nu altijd door mijn hoofd. Nu heb ik eindelijk mijn keuze gemaakt. Niet Bryce, niet Caleb en niet voor mezelf.
Maar voor Davis en Davis alleen.
Ik wens iedereen fijne feestdagen en een gelukkig Nieuwjaar. Feedbacks zijn altijd welkom als je er even tijd voor hebt. Dit verhaal heeft in de toekomst (over een paar dagen dus) waarschijnlijk een vervolg. Maar ik vond dat dit verhaal een einde moest krijgen, ik zit met andere ideeën in mijn hoofd. Het spijt me voor de eventuele lezers, maar het is tijd en ik ga feest vieren! MERRY CHRISTMAS AND A HAPPY NEW YEAR!
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
-
Cubiculum Nephilia
- Typmachine
- Berichten: 1270
- Lid geworden op: 19 okt 2007 15:29
- Locatie: Hell
Zo dan... Anders lig je even te rollebollen met de vriend van je moeder. Gewaagd hoor.
Zou jij dat zelf ook doen?
Wel jammer dat je als het ware dit deel van je boek hebt afgesloten. Er moet meer komen! Ook netjes was dat ik feitelijk geen foutjes heb kunnen ontdekken! Dus je gaat vooruit!
Hopelijk is die pauze maar van korte duur, een paar dagen zoals je zelf al zei. Echter weet ik uit ervaring dat het nooit zo uitkomt.
Gewaagd hoor. Zou jij dat zelf ook doen?
Wel jammer dat je als het ware dit deel van je boek hebt afgesloten. Er moet meer komen! Ook netjes was dat ik feitelijk geen foutjes heb kunnen ontdekken!
Dus je gaat vooruit! Hopelijk is die pauze maar van korte duur, een paar dagen zoals je zelf al zei. Echter weet ik uit ervaring dat het nooit zo uitkomt.
"You can't start the next chapter of your life,
if you keep re-reading the last ones..."
if you keep re-reading the last ones..."
Eén fout: Taeyang
Hoofdstuk 1: Minnie
Ik sta voor de spiegel. Ik knipper een paar keer met mijn ogen. Ik ben nog steeds dezelfde Marley, maar dan met een kind. En zonder Bryce. Caleb en ik zijn gewoon vrienden, gelukkig maar. Ik draai aan mijn rode krullen. Ik zucht diep. Minnie hoor ik aan komen huppelen. Ze is al vier jaar, en ze zit in groep 1. Het is vandaag haar eerste dag en ze loopt trots tegen iedereen te zeggen dat ze al op school zit. Ik voel dat ze aan mijn shirt trekt.
'Mama mama!' kirt ze. Ik pak haar hand.
'Kom, ga maar alvast naar beneden.' zeg ik en zoef, weg is Minnie. Haar blonde haren zitten slordig in twee knotjes die ik zo goed mogelijk heb zitten maken. Gauw poets ik mijn tanden en loop ik naar beneden. Ik heb vandaag een marineblauw sweatshirt aan en een grijze spijkerbroek met zwarte ballerina's. Ik wil vandaag zo volwassen mogelijk er uit zien, anders kijken die moeders van school me zo raar aan. Als ik naar beneden loop zie ik Juliana en Davis aan tafel, ze zijn aan het ontbijten. Davis kijkt me aan, op een manier die ik niet kan plaatsen. Dus ik been naar de gang toe en hijs mijn tas op mijn schouder. Minnie hengelt aan de voordeur. Ik pak haar hand en sleur haar mee naar buiten.
'Mama! Wist je, wist je dat ik naar school ga?' roept ze uitgelaten. Ze is zo vrolijk als maar zijn kan, ik grinnik en zet haar op het kinderzitje van mijn fiets. Ik stap op en fiets gevaarlijk slingerend weg. De huizen razen langs mijn ogen terwijl ik roekeloos de weg over vlieg. Minnie lijkt het geweldig te vinden. Ze lacht en gilt uitgelaten.
'Houd je vast Minnie!' lach ik en neem een scherpe bocht.
'Mama, rustig rustig!' gilt Minnie en trommelt op mijn rug. Ik lach en rem voor de school. Een stel moeders kijken me vreemd aan. Met rode wangen stap ik van mijn fiets, parkeer hem voor de poort en pak Minnie op. Ze spartelt wild.
'Minnie, rustig!' roep ik en zet haar neer. Ik pak mijn tas van het stuur en zet de fiets op sloot. Minnie springt ongeduldig.
'Zeg dame, ben je een beetje ongeduldig?' giechel ik en pak haar hand om samen de school in te gaan. Minnie knikt heftig en probeert me mee te sleuren. Uiteindelijk loop ik het klaslokaal binnen waar Minnie moet zijn. Het is er doodstil als ik binnenkom.
'Hallo!' roept Minnie enthousiast, maar ze laat mijn hand niet los. Onzeker loop ik langs de andere kindjes die me ongegeneerd bekijken. Ik loop naar de juf. Ze heeft een bos blonde krullen en grote blauwe ogen met wallen. Het lijkt alsof haar vel is uitgerekt, ze lijkt net een rimpelige leguaan. Ik glimlach en schud haar hand.
'Jij moet Marley zijn!' zegt ze met een lage stem. Bij zo'n vrouw zou je een hele hoge stem verwachten, maar deze dame leek wel een gospel zangeres.
'Ja, hallo. Dit is Minnie.' zeg ik en wijs naar mijn nieuwsgierige dochter. De juf besteed geen aandacht aan Minnie en kijkt mij alleen maar aan.
'Ik ben Ana, ik ben de juffrouw hier. De kinderen zijn om half drie uit.' zegt de juffrouw en duwt me het klaslokaal uit. Ze grijpt Minnie met haar klauwen en boem, ik zie een deur voor mijn neus. Oke, dan geen afscheidskus. Ik draai me om en loop de school uit. Wat een naar mens, ik vraag me af of Minnie het wel leuk gaat krijgen. Ik werp een blik op mijn horloge terwijl ik op mijn fiets stap en rustig naar mijn school rijd. Ik heb nog tien minuten, maar ik fiets nog wel snel.
Als ik op school aankom ren ik meteen 201 in. Iedereen kijkt op. Ik grijns vrolijk.
'Goeiemorgen, lekker geslapen?' roep ik en ga naast Caleb en Francis zitten. Ze zitten allebei nog vol van mijn entre. De leraar schudt zijn hoofd en gaat verder met zijn uitleg. Ik kijk Caleb aan, daarna Francis. Caleb tekent in zijn schrift.
'En, hoe gaat ie met Minnie?' vraagt Francis opgewonden. Ik speel met mijn potlood.
'Nou, juf Ana is een heks. Maar Minnie leek er veel zin in te hebben.' zeg ik besluiteloos.
'Oh, nou ja. Mijn juf was ook een heks. Juf Thelma heette ze, ze had een wrat ter grootte van een chihuahua oog.' lacht Francis. Ik grinnik.
'Nou, je komt ten eerste mijn les binnen marcheren, en ten tweede ga je door mijn les zitten kletsen? Lockridge, waar zijn je manieren? Je gaat je kind toch niet zo opvoeden?' roept de leraar en lacht. Niemand lacht in de klas. Ik veer overeind. Ik voel woede opkomen. Caleb kijkt op en Francis ook. Hoe durft de leraar zoiets te zeggen?
'Hoe durft u zoiets te zeggen?' roept Francis.
'Heeft u zelf geen kind? Oh nee, u heeft geen vrouw!' roept Caleb.
'Ja, maar dat is logisch. Wie wil er nou trouwen met zo'n oude zak?' roep ik en smijt mijn schrift op de grond naar meneer Verhezen.
'Lockridge, Ross en Bridges! Gaan jullie er maar uit.' brult de leraar. Ik pak mijn spullen en loop de klas uit, Caleb en Francis komen ook en we gaan zitten in de gang.
'Wat een eikel.' mompelt Caleb.
'Zeg dat wel.' zegt Francis en zucht diep. Wat een leuke dag om te beginnen met het nieuwe schooljaar, denk ik bij mezelf.
Hoofdstuk 1: Minnie
Ik sta voor de spiegel. Ik knipper een paar keer met mijn ogen. Ik ben nog steeds dezelfde Marley, maar dan met een kind. En zonder Bryce. Caleb en ik zijn gewoon vrienden, gelukkig maar. Ik draai aan mijn rode krullen. Ik zucht diep. Minnie hoor ik aan komen huppelen. Ze is al vier jaar, en ze zit in groep 1. Het is vandaag haar eerste dag en ze loopt trots tegen iedereen te zeggen dat ze al op school zit. Ik voel dat ze aan mijn shirt trekt.
'Mama mama!' kirt ze. Ik pak haar hand.
'Kom, ga maar alvast naar beneden.' zeg ik en zoef, weg is Minnie. Haar blonde haren zitten slordig in twee knotjes die ik zo goed mogelijk heb zitten maken. Gauw poets ik mijn tanden en loop ik naar beneden. Ik heb vandaag een marineblauw sweatshirt aan en een grijze spijkerbroek met zwarte ballerina's. Ik wil vandaag zo volwassen mogelijk er uit zien, anders kijken die moeders van school me zo raar aan. Als ik naar beneden loop zie ik Juliana en Davis aan tafel, ze zijn aan het ontbijten. Davis kijkt me aan, op een manier die ik niet kan plaatsen. Dus ik been naar de gang toe en hijs mijn tas op mijn schouder. Minnie hengelt aan de voordeur. Ik pak haar hand en sleur haar mee naar buiten.
'Mama! Wist je, wist je dat ik naar school ga?' roept ze uitgelaten. Ze is zo vrolijk als maar zijn kan, ik grinnik en zet haar op het kinderzitje van mijn fiets. Ik stap op en fiets gevaarlijk slingerend weg. De huizen razen langs mijn ogen terwijl ik roekeloos de weg over vlieg. Minnie lijkt het geweldig te vinden. Ze lacht en gilt uitgelaten.
'Houd je vast Minnie!' lach ik en neem een scherpe bocht.
'Mama, rustig rustig!' gilt Minnie en trommelt op mijn rug. Ik lach en rem voor de school. Een stel moeders kijken me vreemd aan. Met rode wangen stap ik van mijn fiets, parkeer hem voor de poort en pak Minnie op. Ze spartelt wild.
'Minnie, rustig!' roep ik en zet haar neer. Ik pak mijn tas van het stuur en zet de fiets op sloot. Minnie springt ongeduldig.
'Zeg dame, ben je een beetje ongeduldig?' giechel ik en pak haar hand om samen de school in te gaan. Minnie knikt heftig en probeert me mee te sleuren. Uiteindelijk loop ik het klaslokaal binnen waar Minnie moet zijn. Het is er doodstil als ik binnenkom.
'Hallo!' roept Minnie enthousiast, maar ze laat mijn hand niet los. Onzeker loop ik langs de andere kindjes die me ongegeneerd bekijken. Ik loop naar de juf. Ze heeft een bos blonde krullen en grote blauwe ogen met wallen. Het lijkt alsof haar vel is uitgerekt, ze lijkt net een rimpelige leguaan. Ik glimlach en schud haar hand.
'Jij moet Marley zijn!' zegt ze met een lage stem. Bij zo'n vrouw zou je een hele hoge stem verwachten, maar deze dame leek wel een gospel zangeres.
'Ja, hallo. Dit is Minnie.' zeg ik en wijs naar mijn nieuwsgierige dochter. De juf besteed geen aandacht aan Minnie en kijkt mij alleen maar aan.
'Ik ben Ana, ik ben de juffrouw hier. De kinderen zijn om half drie uit.' zegt de juffrouw en duwt me het klaslokaal uit. Ze grijpt Minnie met haar klauwen en boem, ik zie een deur voor mijn neus. Oke, dan geen afscheidskus. Ik draai me om en loop de school uit. Wat een naar mens, ik vraag me af of Minnie het wel leuk gaat krijgen. Ik werp een blik op mijn horloge terwijl ik op mijn fiets stap en rustig naar mijn school rijd. Ik heb nog tien minuten, maar ik fiets nog wel snel.
Als ik op school aankom ren ik meteen 201 in. Iedereen kijkt op. Ik grijns vrolijk.
'Goeiemorgen, lekker geslapen?' roep ik en ga naast Caleb en Francis zitten. Ze zitten allebei nog vol van mijn entre. De leraar schudt zijn hoofd en gaat verder met zijn uitleg. Ik kijk Caleb aan, daarna Francis. Caleb tekent in zijn schrift.
'En, hoe gaat ie met Minnie?' vraagt Francis opgewonden. Ik speel met mijn potlood.
'Nou, juf Ana is een heks. Maar Minnie leek er veel zin in te hebben.' zeg ik besluiteloos.
'Oh, nou ja. Mijn juf was ook een heks. Juf Thelma heette ze, ze had een wrat ter grootte van een chihuahua oog.' lacht Francis. Ik grinnik.
'Nou, je komt ten eerste mijn les binnen marcheren, en ten tweede ga je door mijn les zitten kletsen? Lockridge, waar zijn je manieren? Je gaat je kind toch niet zo opvoeden?' roept de leraar en lacht. Niemand lacht in de klas. Ik veer overeind. Ik voel woede opkomen. Caleb kijkt op en Francis ook. Hoe durft de leraar zoiets te zeggen?
'Hoe durft u zoiets te zeggen?' roept Francis.
'Heeft u zelf geen kind? Oh nee, u heeft geen vrouw!' roept Caleb.
'Ja, maar dat is logisch. Wie wil er nou trouwen met zo'n oude zak?' roep ik en smijt mijn schrift op de grond naar meneer Verhezen.
'Lockridge, Ross en Bridges! Gaan jullie er maar uit.' brult de leraar. Ik pak mijn spullen en loop de klas uit, Caleb en Francis komen ook en we gaan zitten in de gang.
'Wat een eikel.' mompelt Caleb.
'Zeg dat wel.' zegt Francis en zucht diep. Wat een leuke dag om te beginnen met het nieuwe schooljaar, denk ik bij mezelf.
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
WAARSCHUWING
-scene in bed
-grof taalgebruik
Ik lig naast Davis in bed. Juliana's bed. Ze is weg, naar een of andere vriendin ofzo. Davis streelt mijn blote buik terwijl hij over mij heen gebogen ligt.
'Davis...' fluister ik. De woorden klinken hard in de kamer.
'Ja?' zegt hij hees. Ik krijg kippenvel van zijn stem. Ik sluit mijn ogen en geniet van dit moment. Ik laat mijn handen over Davis' borst glijden. Zijn spieren voelen machtig aan.
'Houd je van Juliana?' vraag ik met mijn ogen gesloten.
'Nee.' zegt Davis toonloos.
'Waarom ben je dan nog met haar? Waarom zijn jullie dan getrouwd?'. Ik laat mijn handen stoppen bij zijn heupen, dan laat ik ze weer naar boven glijden.
'Omdat ik bij jou wil zijn.' zegt Davis, ik hoor aan zijn stem dat hij glimlachte. Ik pik dit niet. Ik veer overeind, Davis rolt van het bed af. Verward kijkt hij me na.
'Wat doe je nou?' roept hij verbaasd. Als ik net bij de deur ben, draai ik me om. Ik merk nu dat ik echt poedelnaakt ben. Ik omhels mezelf en staar naar de grond.
'Als je...Als je echt van me houd, dan zou je niet met Juliana zijn.' fluister ik. Davis schraapt zijn keel en kruipt overeind. Hij trekt zijn onderbroek aan. Hij antwoord gewoon niet, wat een zak. Ik draai me weer om en been naar mijn kamer. Jason zit op mijn bed. Hij kijkt mij kwaad aan. Ik omhels mezelf weer om mijn lichaam te bedekken.
'Jij...Jij doet het gewoon. Hoe kun je? Jij en Davis, het is gewoon te goor voor woorden.' brult Jason opeens en veert overeind. Ik schaam me, mijn wangen worden rood. Ik loop naar mijn kledingkast en kleed me langzaam aan.
'Hallo! Ik praat tegen je, slet!' schreeuwt Jason. Ik reageer niet. Ik trek een hemdje en een spijkerbroek aan, dan draai ik me om. Tranen lopen over Jason's wangen.
'Ik...' piep ik, maar Jason geeft me een zet. Ik knal tegen de grond.
'Kappen!' gil ik huilend. Jason schopt in mijn maag en beent woest weg. Ik hap naar adem. Alles draait om me heen, krampachtig probeer ik overeind te kruipen. Als ik rustig adem kan halen strompel ik naar mijn raam. Ik leun met mijn voorhoofd tegen het koude glas aan. Hoe kan ik zo stom zijn geweest? Jason was al die tijd thuis, hij kon ons gewoon zien. Ik ram tegen het glas aan, alles in de kamer trilt. Ik zak neer op de grond en begin te huilen. Davis en ik hadden nooit moeten zoenen. Jason gaat het Juliana vertellen, dat weet ik zeker. Mijn schouders schokken hevig.
'Marley?' hoor ik iemand achter me zeggen. Ik draai me met een ruk om. Ik zie dat Juliana met een rood hoofd in mijn kamer staat, mij overeind sleurt en een klap in mijn gezicht geeft. Maar ik hoor het allemaal niet. En ik voel het niet. Ik wil het niet horen, ik wil het niet voelen. Ik wil mezelf begraven. Diep onder de koude aarde, zodat ik kan verdrinken in mijn gejank. Mijn hoofd bonkt onophoudelijk, ik lig op de grond. Juliana's hakken stampen naar haar slaapkamer. Ik hoor Davis jammeren en Juliana huilen en gillen. Jason is er niet. Ik krabbel overeind. Ik moet hier weg. Nu. Weg, weg, weg! Ik pak een jackje van mijn verzameling en ren de voordeur uit. Buiten hijg ik uitgeput. Zwarte druppels landen op de tegels. Ik kijk er naar. Mascara waarschijnlijk. Ik ren naar het park. De wind vliegt door mijn haren, het begint te regenen. Uiteindelijk zie ik allerlei mensen in het park. Niet hier, denk ik bij mezelf. Kletsnat ren ik verder. Mijn energie zakt weg in mijn schoenen. Ik stop met rennen. Ik kijk om me heen. Een straat met kroegen. Ik stap de Fat Lady binnen, het is er rustig. Ik neem plaats achter de bar. Het stinkt er naar...Nou ja, naar bargeur. Sigaretten, bier en muffigheid. Het belemmert mijn ademhaling, merk ik. Ik bestel een glas water. Mezelf bezuipen is geen optie. Mezelf met water bezuipen wel. De barvrouw kan haar ogen niet van mij afhouden, dus ik draai me om. Aan de biljarttafel zit een groepje Aziatische jongens. Eentje kijkt mij doordringend aan. Ik voel dat ik bloos. De jongen heeft gemillimeterd zwart haar met een hanenkam. Zijn ogen zijn heel donker dat het me kippenvel geeft. Jezus. Ik kruis mijn benen over elkaar en kijk naar mijn schoot. Vanonder mijn wimpers zie ik dat hij naar me toe komt. Hij heeft een witte blouse met een rode stropdas, een grijze gilet en een zwarte spijkerbroek aan. Netjes hoor.
'Je huilt.' zegt hij. Van zijn stem moet ik haperen.
'Nee hoor.' zeg ik en kijk hem aan. Ik veeg mijn mascara maar niet weg, dat maakt het alleen maar erger. De jongen grijnst.
'Ik zweet door m'n ogen.' zeg ik. De jongen lacht.
'Taeyang.' zegt hij. Ik schud mijn hoofd.
'Sorry?' vraag ik. De jongen komt naast me zitten.
'Ik heet Taeyang, en jij?' zegt de jongen.
'Marley.' bloos ik. De jongen knikt en nipt van mijn water.
'Hé!' roep ik lachend. De jongen lacht weer. Zijn tanden...O mijn god, ik smelt.
'Marley dus. Waarom zweet jij door je ogen?' vraagt Taeyang en raakt mijn hand even aan. De aanraking breekt me. Ik giechel. Ah, ik ben echt een kluns.
'Omdat...Het warm is buiten.' zeg ik. Na een tijdje raken we verwikkeld in een leuk gesprek. Taeyang is een aardige Koreaanse jongen, hij is 17 jaar oud en hij doet aan niks liever dan dansen en muziek. Hij heeft geen zusjes of ouders, hij woont bij z'n broer Deasung in een oud krot, zoals hij het noemt.
'Dus, wie ben jij?' vraagt hij tenslotte. Ik vertel de waarheid. Dat ik zwanger ben geweest, dat ik seks heb gehad met Davis en dat ik nu dood wil.
'Je bent te mooi om dood te gaan.' grijnst Taeyang. Ik lach. We bestellen twee biertjes. Ik neem een grote slok. Het schuim blijft aan mijn lip hangen. Taeyang veegt het weg met zijn duim. Ik grinnik.
'Billie Jean, is not my loverrr...She's just a girl, who claims that Iiiiiii am the oohonee...' zing ik vals. Taeyang en ik dansen bij de gekleurde jukebox, zijn vrienden zijn vertrokken en het is al iets van tien uur. Taeyang is nog nuchter, maar ik ben ladderzat. Hij danst dicht bij me. Ik wrijf over zijn rug terwijl hij bij mijn heupen neemt.
'Be careful what you do, because the lie becomes the truth.' zingt Taeyang zachtjes. We dansen niet op Michael Jackson, maar op David Cook, betere versie hoor. Ik laat me in mijn hals zoenen. Alles is wazig. Dan neemt Taeyang me mee naar buiten. Ik strompel nog steeds achter hem aan. Hij houdt een taxi aan en we stappen in. In de auto zoent Taeyang me onophoudelijk. Hij streelt me overal. Mijn bovenbenen, mijn dijen, mijn buik.
'Kom op.' zegt Taeyang zachtjes en neemt me mee naar buiten. Vaag zie ik een groot huis staan, modern en leeg. Taeyang tilt me op zodat ik niet omval en loopt naar binnen. De hal, de overloop, en daar lag ik dan. Op zijn witte bed in zijn witte kamer. De maan schijnt door het raam. Mijn zicht word steeds vager. Ik zie Taeyang een condoom pakken. De gouden verpakking glinstert in het maanlicht. Ik sluit mijn ogen en grijns terwijl ik mijn kleren langzaam uit trek. Dit wordt de wildste nacht van mijn leven.
-scene in bed
-grof taalgebruik
Ik lig naast Davis in bed. Juliana's bed. Ze is weg, naar een of andere vriendin ofzo. Davis streelt mijn blote buik terwijl hij over mij heen gebogen ligt.
'Davis...' fluister ik. De woorden klinken hard in de kamer.
'Ja?' zegt hij hees. Ik krijg kippenvel van zijn stem. Ik sluit mijn ogen en geniet van dit moment. Ik laat mijn handen over Davis' borst glijden. Zijn spieren voelen machtig aan.
'Houd je van Juliana?' vraag ik met mijn ogen gesloten.
'Nee.' zegt Davis toonloos.
'Waarom ben je dan nog met haar? Waarom zijn jullie dan getrouwd?'. Ik laat mijn handen stoppen bij zijn heupen, dan laat ik ze weer naar boven glijden.
'Omdat ik bij jou wil zijn.' zegt Davis, ik hoor aan zijn stem dat hij glimlachte. Ik pik dit niet. Ik veer overeind, Davis rolt van het bed af. Verward kijkt hij me na.
'Wat doe je nou?' roept hij verbaasd. Als ik net bij de deur ben, draai ik me om. Ik merk nu dat ik echt poedelnaakt ben. Ik omhels mezelf en staar naar de grond.
'Als je...Als je echt van me houd, dan zou je niet met Juliana zijn.' fluister ik. Davis schraapt zijn keel en kruipt overeind. Hij trekt zijn onderbroek aan. Hij antwoord gewoon niet, wat een zak. Ik draai me weer om en been naar mijn kamer. Jason zit op mijn bed. Hij kijkt mij kwaad aan. Ik omhels mezelf weer om mijn lichaam te bedekken.
'Jij...Jij doet het gewoon. Hoe kun je? Jij en Davis, het is gewoon te goor voor woorden.' brult Jason opeens en veert overeind. Ik schaam me, mijn wangen worden rood. Ik loop naar mijn kledingkast en kleed me langzaam aan.
'Hallo! Ik praat tegen je, slet!' schreeuwt Jason. Ik reageer niet. Ik trek een hemdje en een spijkerbroek aan, dan draai ik me om. Tranen lopen over Jason's wangen.
'Ik...' piep ik, maar Jason geeft me een zet. Ik knal tegen de grond.
'Kappen!' gil ik huilend. Jason schopt in mijn maag en beent woest weg. Ik hap naar adem. Alles draait om me heen, krampachtig probeer ik overeind te kruipen. Als ik rustig adem kan halen strompel ik naar mijn raam. Ik leun met mijn voorhoofd tegen het koude glas aan. Hoe kan ik zo stom zijn geweest? Jason was al die tijd thuis, hij kon ons gewoon zien. Ik ram tegen het glas aan, alles in de kamer trilt. Ik zak neer op de grond en begin te huilen. Davis en ik hadden nooit moeten zoenen. Jason gaat het Juliana vertellen, dat weet ik zeker. Mijn schouders schokken hevig.
'Marley?' hoor ik iemand achter me zeggen. Ik draai me met een ruk om. Ik zie dat Juliana met een rood hoofd in mijn kamer staat, mij overeind sleurt en een klap in mijn gezicht geeft. Maar ik hoor het allemaal niet. En ik voel het niet. Ik wil het niet horen, ik wil het niet voelen. Ik wil mezelf begraven. Diep onder de koude aarde, zodat ik kan verdrinken in mijn gejank. Mijn hoofd bonkt onophoudelijk, ik lig op de grond. Juliana's hakken stampen naar haar slaapkamer. Ik hoor Davis jammeren en Juliana huilen en gillen. Jason is er niet. Ik krabbel overeind. Ik moet hier weg. Nu. Weg, weg, weg! Ik pak een jackje van mijn verzameling en ren de voordeur uit. Buiten hijg ik uitgeput. Zwarte druppels landen op de tegels. Ik kijk er naar. Mascara waarschijnlijk. Ik ren naar het park. De wind vliegt door mijn haren, het begint te regenen. Uiteindelijk zie ik allerlei mensen in het park. Niet hier, denk ik bij mezelf. Kletsnat ren ik verder. Mijn energie zakt weg in mijn schoenen. Ik stop met rennen. Ik kijk om me heen. Een straat met kroegen. Ik stap de Fat Lady binnen, het is er rustig. Ik neem plaats achter de bar. Het stinkt er naar...Nou ja, naar bargeur. Sigaretten, bier en muffigheid. Het belemmert mijn ademhaling, merk ik. Ik bestel een glas water. Mezelf bezuipen is geen optie. Mezelf met water bezuipen wel. De barvrouw kan haar ogen niet van mij afhouden, dus ik draai me om. Aan de biljarttafel zit een groepje Aziatische jongens. Eentje kijkt mij doordringend aan. Ik voel dat ik bloos. De jongen heeft gemillimeterd zwart haar met een hanenkam. Zijn ogen zijn heel donker dat het me kippenvel geeft. Jezus. Ik kruis mijn benen over elkaar en kijk naar mijn schoot. Vanonder mijn wimpers zie ik dat hij naar me toe komt. Hij heeft een witte blouse met een rode stropdas, een grijze gilet en een zwarte spijkerbroek aan. Netjes hoor.
'Je huilt.' zegt hij. Van zijn stem moet ik haperen.
'Nee hoor.' zeg ik en kijk hem aan. Ik veeg mijn mascara maar niet weg, dat maakt het alleen maar erger. De jongen grijnst.
'Ik zweet door m'n ogen.' zeg ik. De jongen lacht.
'Taeyang.' zegt hij. Ik schud mijn hoofd.
'Sorry?' vraag ik. De jongen komt naast me zitten.
'Ik heet Taeyang, en jij?' zegt de jongen.
'Marley.' bloos ik. De jongen knikt en nipt van mijn water.
'Hé!' roep ik lachend. De jongen lacht weer. Zijn tanden...O mijn god, ik smelt.
'Marley dus. Waarom zweet jij door je ogen?' vraagt Taeyang en raakt mijn hand even aan. De aanraking breekt me. Ik giechel. Ah, ik ben echt een kluns.
'Omdat...Het warm is buiten.' zeg ik. Na een tijdje raken we verwikkeld in een leuk gesprek. Taeyang is een aardige Koreaanse jongen, hij is 17 jaar oud en hij doet aan niks liever dan dansen en muziek. Hij heeft geen zusjes of ouders, hij woont bij z'n broer Deasung in een oud krot, zoals hij het noemt.
'Dus, wie ben jij?' vraagt hij tenslotte. Ik vertel de waarheid. Dat ik zwanger ben geweest, dat ik seks heb gehad met Davis en dat ik nu dood wil.
'Je bent te mooi om dood te gaan.' grijnst Taeyang. Ik lach. We bestellen twee biertjes. Ik neem een grote slok. Het schuim blijft aan mijn lip hangen. Taeyang veegt het weg met zijn duim. Ik grinnik.
'Billie Jean, is not my loverrr...She's just a girl, who claims that Iiiiiii am the oohonee...' zing ik vals. Taeyang en ik dansen bij de gekleurde jukebox, zijn vrienden zijn vertrokken en het is al iets van tien uur. Taeyang is nog nuchter, maar ik ben ladderzat. Hij danst dicht bij me. Ik wrijf over zijn rug terwijl hij bij mijn heupen neemt.
'Be careful what you do, because the lie becomes the truth.' zingt Taeyang zachtjes. We dansen niet op Michael Jackson, maar op David Cook, betere versie hoor. Ik laat me in mijn hals zoenen. Alles is wazig. Dan neemt Taeyang me mee naar buiten. Ik strompel nog steeds achter hem aan. Hij houdt een taxi aan en we stappen in. In de auto zoent Taeyang me onophoudelijk. Hij streelt me overal. Mijn bovenbenen, mijn dijen, mijn buik.
'Kom op.' zegt Taeyang zachtjes en neemt me mee naar buiten. Vaag zie ik een groot huis staan, modern en leeg. Taeyang tilt me op zodat ik niet omval en loopt naar binnen. De hal, de overloop, en daar lag ik dan. Op zijn witte bed in zijn witte kamer. De maan schijnt door het raam. Mijn zicht word steeds vager. Ik zie Taeyang een condoom pakken. De gouden verpakking glinstert in het maanlicht. Ik sluit mijn ogen en grijns terwijl ik mijn kleren langzaam uit trek. Dit wordt de wildste nacht van mijn leven.
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
Strompelend loop ik de keuken in. Ik ga zitten op het aanrecht. Het is iets van half twee, ik ben net pas wakker. Davis en Juliana hebben nog niet tegen me gepraat. Ik wil ook niet met hen praten. Ik sta weer op en zucht diep. Ik staar naar het koffiezetapparaat, waar Davis koffie staat te maken. Zijn shirt is zo wit dat het pijn doet aan mijn ogen.
'Ik ga niet zeggen dat je een onverantwoordelijk projectiel bent.' fluistert hij. Ik knijp mijn ogen dicht. Gisteravond, oftewel vanmorgen, hebben Taeyang en ik een feestje gebouwd met z'n tweetjes. Minnie heeft de hele nacht lopen huilen, vertelde Davis. Ik open mijn ogen. Mijn hoofd bonkt nonstop en ik kan wel janken van de pijn.
'Marley...' fluistert Davis en stapt dichterbij. Hij laat zijn vingers met een pluk van mijn haar spelen. Ik sla zijn hand weg. Hij streelt mijn heupen. Ik duw zijn handen weg. Davis leunt over me heen. Ik moet omhoog kijken om hem aan te kijken. Zijn ogen zijn gesloten en zijn mond staat een beetje open. Ik leg mijn handen op zijn buik, een poging om hem weg te duwen, maar hij is te zwaar.
'Davis, ga weg.' piep ik. Davis kijkt me aan en legt zijn handen op mijn heupen.
'Ik wil niet weg.' zegt hij.
'Je moet.' bijt ik hem toe. Hij drukt een kus op mijn voorhoofd, zijn lippen blijven hangen.
'Marley, waarom begrijp je het niet?' zucht hij, 'Ik kan niet zonder je.'. Ik voel een steek in mijn zij. Nee, verzet je, Marley. Davis is off limits.
'Ik kan wel zonder jou. Ik heb jou niet nodig om gelukkig te zijn.' fluister ik. De woorden rollen zo uit mijn mond. Davis' adem stokt. Stik jij maar, zak. Ik glip onder zijn armen vandaan en ren weg. Ik hol de trap op en ren Minnie's kamer binnen. Ze schrikt. Ze heeft haar lievelings Barbiepop in haar handjes. Ik kruip naar haar toe en sla mijn handen om haar lijfje heen. Ik begin te huilen. Minnie legt haar handjes op mijn natte wangen.
'Mama, wasser?' roept ze en geeft me een kusje op mijn neus. Ik glimlach door mijn tranen heen. Ik schud mijn hoofd.
'Niks liefje, ik ben gevallen.' giechel ik. Minnie zucht en plant haar handjes in haar zij.
'Ja ja!' roept ze en gaat weer met de Barbie's spelen. Ik bijt op mijn lip. Ik stik echt in dit huis. Ik moet hier weg, maar ik laat Minnie niet alleen. Ik scroll door mijn contacten in mijn mobiel. Ik weet niet wat ik ga doen, maar ik moet iemand spreken. Ik moet mijn hart uitstorten. Ik bel Taeyang.
'Tae?' vraag ik schor.
'Ja?' vraagt iemand slaperig aan de andere kant van de lijn. Taeyang.
'Ik...Kan ik naar je toe komen?' vraag ik en weer beginnen de tranen te rollen.
'Honey, waarom huil je?' vraagt hij bezorgd.
'Kan ik naar je toe komen?' vraag ik met trillende stem. Mijn vingers beven.
'Uh, ja...Ja. Je weet waar ik woon toch?'.
'Ja.' zeg ik en hang op. Ik loop naar mijn kamer, ruk een koffer uit een hoekje en begin in te pakken. Verblind door tranen grijp ik wat ik grijpen kan. Kleren, toilettspullen, foto's schoolboeken. Als ik klaar ben pak ik nog een kleinere koffer en loop met de andere koffer naar Minnie's kamer toe en begin haar spullen in te pakken.
'Mama, waar gaan we naatoehoe?' vraagt Minnie en legt haar poppen in de koffer.
'Naar oom Taeyang.' antwoord ik en veeg mijn tranen weg.
'Oom Tiejang? Wiesda?' roept Minnie en ploft neer op de grond.
'Dat is een lekker....Eh, een hele aardige meneer.' zeg ik en pak verder in. Als ik klaar ben haal ik diep adem. Het is tijd.
Hier is het. Ik sta met Minnie voor Taeyang's deur. Ik bel aan. Minnie is bang, merk ik. Is dit wel een goed plan geweest? Ik heb helemaal niet aan de gevolgen gedacht. Vrijwel meteen trekt iemand de deur open. Een lange jongen, met een grijs pak aan. Hij ziet er netjes uit, hij heeft zwart haar en bruine ogen en een nerdbril op. Ik word rood. Ben ik hier wel goed? Minnie loopt zonder pardon het huis binnen. De jongen lacht.
'Ik ben Daesung,' zegt de jongen. Hij heeft een volwassen mannen stem, merk ik.
'Marley.' piep ik en roep Minnie, maar ze zit op de bank van het huis.
'Jij bent zeker het scharreltje van Taeyang, kom maar binnen.' zegt Daesung en pakt mijn koffers. Ik loop naar binnen. Gisteravond kon ik het huis niet goed zien. Het is wit en verlicht. Mooi. Ik voel me net een vieze vlek in dit huis. In mijn ooghoeken zie ik dat Daesung de trap oploopt met mijn koffers.
'Ik breng ze naar de logeerkamer!' roept hij. Ik schraap mijn keel. Dan pakt iemand me bij mijn heupen. Ik draai me geschrokken om. De scheve ogen van Taeyang kijken me lachend aan. Ik begin te huilen en plof neer op de bank. Geschrokken hurkt Taeyang bij me neer en en streelt mijn knieën.
'Ik kan het niet meer.' huil ik. Minnie loopt rond in het huis, merk ik.
'Wat niet?' vraagt Taeyang bezorgd.
'Alles. Ik moest uit dat huis, Davis en Juliana...En Jason is kwaad. En Caleb en Francis...Ik kan het gewoon niet meer. Want Minnie...' breng ik huilend uit. Taeyang komt naast me zitten en houdt me vast. Ik huil op zijn schouder. Nooit geweten dat Koreanen zo lekker ruiken. Ik haal mijn neus op en trek me terug. Ik kijk om me heen en veeg mijn tranen weg. Minnie loopt achter Daesung aan, die net naar beneden komt. Hij verdwijnt met Minnie de keuken in. Ik zucht en leg mijn hoofd in mijn handen. Taeyang pakt mijn schouders vast en kijkt me doordringend aan. Ik schrik van zijn blik. Zijn lippen omhelzen de mijne. Ik sluit mijn ogen. Ik voel me gered. Gered door een wolf uit een kudde schapen. Het gevaar in, het gevaar zonder gevaar. De wolf heeft me meegesleept, naar de heldere realiteit. Onschuldig bloed druipt van zijn bek, zijn bebloede tanden, maar het is mijn bloed niet. Het maakt me niet uit wie hij is, als ik maar bij hem ben. Het maakt me niet uit wat er gebeurt, als hij maar gebeurt. Taeyang is mijn wolf, hij red mij wel.
'Ik ga niet zeggen dat je een onverantwoordelijk projectiel bent.' fluistert hij. Ik knijp mijn ogen dicht. Gisteravond, oftewel vanmorgen, hebben Taeyang en ik een feestje gebouwd met z'n tweetjes. Minnie heeft de hele nacht lopen huilen, vertelde Davis. Ik open mijn ogen. Mijn hoofd bonkt nonstop en ik kan wel janken van de pijn.
'Marley...' fluistert Davis en stapt dichterbij. Hij laat zijn vingers met een pluk van mijn haar spelen. Ik sla zijn hand weg. Hij streelt mijn heupen. Ik duw zijn handen weg. Davis leunt over me heen. Ik moet omhoog kijken om hem aan te kijken. Zijn ogen zijn gesloten en zijn mond staat een beetje open. Ik leg mijn handen op zijn buik, een poging om hem weg te duwen, maar hij is te zwaar.
'Davis, ga weg.' piep ik. Davis kijkt me aan en legt zijn handen op mijn heupen.
'Ik wil niet weg.' zegt hij.
'Je moet.' bijt ik hem toe. Hij drukt een kus op mijn voorhoofd, zijn lippen blijven hangen.
'Marley, waarom begrijp je het niet?' zucht hij, 'Ik kan niet zonder je.'. Ik voel een steek in mijn zij. Nee, verzet je, Marley. Davis is off limits.
'Ik kan wel zonder jou. Ik heb jou niet nodig om gelukkig te zijn.' fluister ik. De woorden rollen zo uit mijn mond. Davis' adem stokt. Stik jij maar, zak. Ik glip onder zijn armen vandaan en ren weg. Ik hol de trap op en ren Minnie's kamer binnen. Ze schrikt. Ze heeft haar lievelings Barbiepop in haar handjes. Ik kruip naar haar toe en sla mijn handen om haar lijfje heen. Ik begin te huilen. Minnie legt haar handjes op mijn natte wangen.
'Mama, wasser?' roept ze en geeft me een kusje op mijn neus. Ik glimlach door mijn tranen heen. Ik schud mijn hoofd.
'Niks liefje, ik ben gevallen.' giechel ik. Minnie zucht en plant haar handjes in haar zij.
'Ja ja!' roept ze en gaat weer met de Barbie's spelen. Ik bijt op mijn lip. Ik stik echt in dit huis. Ik moet hier weg, maar ik laat Minnie niet alleen. Ik scroll door mijn contacten in mijn mobiel. Ik weet niet wat ik ga doen, maar ik moet iemand spreken. Ik moet mijn hart uitstorten. Ik bel Taeyang.
'Tae?' vraag ik schor.
'Ja?' vraagt iemand slaperig aan de andere kant van de lijn. Taeyang.
'Ik...Kan ik naar je toe komen?' vraag ik en weer beginnen de tranen te rollen.
'Honey, waarom huil je?' vraagt hij bezorgd.
'Kan ik naar je toe komen?' vraag ik met trillende stem. Mijn vingers beven.
'Uh, ja...Ja. Je weet waar ik woon toch?'.
'Ja.' zeg ik en hang op. Ik loop naar mijn kamer, ruk een koffer uit een hoekje en begin in te pakken. Verblind door tranen grijp ik wat ik grijpen kan. Kleren, toilettspullen, foto's schoolboeken. Als ik klaar ben pak ik nog een kleinere koffer en loop met de andere koffer naar Minnie's kamer toe en begin haar spullen in te pakken.
'Mama, waar gaan we naatoehoe?' vraagt Minnie en legt haar poppen in de koffer.
'Naar oom Taeyang.' antwoord ik en veeg mijn tranen weg.
'Oom Tiejang? Wiesda?' roept Minnie en ploft neer op de grond.
'Dat is een lekker....Eh, een hele aardige meneer.' zeg ik en pak verder in. Als ik klaar ben haal ik diep adem. Het is tijd.
Hier is het. Ik sta met Minnie voor Taeyang's deur. Ik bel aan. Minnie is bang, merk ik. Is dit wel een goed plan geweest? Ik heb helemaal niet aan de gevolgen gedacht. Vrijwel meteen trekt iemand de deur open. Een lange jongen, met een grijs pak aan. Hij ziet er netjes uit, hij heeft zwart haar en bruine ogen en een nerdbril op. Ik word rood. Ben ik hier wel goed? Minnie loopt zonder pardon het huis binnen. De jongen lacht.
'Ik ben Daesung,' zegt de jongen. Hij heeft een volwassen mannen stem, merk ik.
'Marley.' piep ik en roep Minnie, maar ze zit op de bank van het huis.
'Jij bent zeker het scharreltje van Taeyang, kom maar binnen.' zegt Daesung en pakt mijn koffers. Ik loop naar binnen. Gisteravond kon ik het huis niet goed zien. Het is wit en verlicht. Mooi. Ik voel me net een vieze vlek in dit huis. In mijn ooghoeken zie ik dat Daesung de trap oploopt met mijn koffers.
'Ik breng ze naar de logeerkamer!' roept hij. Ik schraap mijn keel. Dan pakt iemand me bij mijn heupen. Ik draai me geschrokken om. De scheve ogen van Taeyang kijken me lachend aan. Ik begin te huilen en plof neer op de bank. Geschrokken hurkt Taeyang bij me neer en en streelt mijn knieën.
'Ik kan het niet meer.' huil ik. Minnie loopt rond in het huis, merk ik.
'Wat niet?' vraagt Taeyang bezorgd.
'Alles. Ik moest uit dat huis, Davis en Juliana...En Jason is kwaad. En Caleb en Francis...Ik kan het gewoon niet meer. Want Minnie...' breng ik huilend uit. Taeyang komt naast me zitten en houdt me vast. Ik huil op zijn schouder. Nooit geweten dat Koreanen zo lekker ruiken. Ik haal mijn neus op en trek me terug. Ik kijk om me heen en veeg mijn tranen weg. Minnie loopt achter Daesung aan, die net naar beneden komt. Hij verdwijnt met Minnie de keuken in. Ik zucht en leg mijn hoofd in mijn handen. Taeyang pakt mijn schouders vast en kijkt me doordringend aan. Ik schrik van zijn blik. Zijn lippen omhelzen de mijne. Ik sluit mijn ogen. Ik voel me gered. Gered door een wolf uit een kudde schapen. Het gevaar in, het gevaar zonder gevaar. De wolf heeft me meegesleept, naar de heldere realiteit. Onschuldig bloed druipt van zijn bek, zijn bebloede tanden, maar het is mijn bloed niet. Het maakt me niet uit wie hij is, als ik maar bij hem ben. Het maakt me niet uit wat er gebeurt, als hij maar gebeurt. Taeyang is mijn wolf, hij red mij wel.
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
WAARSCHUWING
- Seksuele termen.
- Scheldwoorden.
Ik lig in bed, naast Taeyang. Ik weet niet hoe het kwam, maar Minnie wilde perse met Daesung spelen met de poppen. Ze hechtte zich te snel aan hem, denk ik. Of ik kan me aan niemand hechten. Ik werp een blik onder de dekens. Geweldig, ik ben naakt. Ik duik veel te snel het bed in met iemand. Ik sta op, trek een blouse van Taeyang aan en strompel de kamer uit. Het felle licht van de woonkamer verblind me. Vaag zie ik Minnie in Daesung's armen liggen op de bank. Ze slaapt. Ik schraap mijn keel en loop de glazen trap af. Daesung kijkt op. In zijn ogen zie ik vraagtekens staan.
'Is er wat?' vraagt hij. Ik schud mijn hoofd en ga zitten op een leren stoel. Daesung wrijft over Minnie's rugje. Hij glimlacht.
'Je zusje is erg lief.' zegt hij.
'Ze is mijn zusje niet.' zeg ik langzaam. Daesung fronst zijn wenkbrauwen.
'Minnie is mijn dochter.' fluister ik en wrijf over mijn arm.
'Ze lijkt op je.' zegt Daesung, om de stilte te verbreken. Ik knik langzaam.
'Mag ik iemand bellen?' vraag ik. Daesung wijst naast de televisie, naar een zwarte ouderwetse telefoon. Ik loop er naartoe en pak hem vast. Ik draai het nummer van Bryce en houd de hoorn tegen mijn oor. Ik wacht. In mijn ooghoeken zie ik hoe Daesung naar me kijkt. Hij werpt een blik op zijn horloge en schraapt zijn keel.
'Je weet toch dat het half elf is?' vraagt hij. Ik knik.
'Ik moet hem nu bellen. Anders komen mijn ouders...mijn moeder en haar vriend mij halen en dan heb ik een groot probleem.' vertel ik. Daesung knikt en tilt Minnie voorzichtig op. Ze ronkt vredig verder.
'Ik breng haar naar de logeerkamer.' zegt hij en loopt weg. Ik wen mijn blik af en staar naar mijn tenen, naar mijn rode teennagels. De lijn gaat over. Ik haal diep adem.
'Met Bryce?' hoor ik iemand slaperig zuchten. Ik blaas mijn adem uit.
'Bryce, met Marley.' fluister ik, mijn stem klinkt als een muis die verplettert word.
'Godverdomme, waarom bel je me...midden in de nacht!?' jammert Bryce. Ik rol met mijn ogen, wat een sukkel.
'Het is half elf.' zeg ik, 'Ik moet je wat vertellen.'.
'Wat dan?' vraagt Bryce geïrriteerd.
'Ik vond dat je moest weten dat ik bij iemand logeer. Kun je dat tegen Davis en Juliana zeggen? Zeg maar...Zeg maar dat ik niet meer terug kom.' vertel ik. Jezus, wat is dit pijnlijk. Het blijft even stil aan de andere kant van de lijn.
'Bij wie dan? Waar? Met Minnie? Voor hoelang?' roept Bryce gealarmeerd.
'Bij een vriend, bij hem thuis. Met Minnie, ik weet niet voor hoelang. Voor een tijd.' zeg ik met een zucht. Het blijft weer stil.
'Een vriend?' herhaalt Bryce.
'Ja, Bryce. Een vriend. Maak je geen zorgen, ik ga alleen met hem naar bed omdat ik bij jou en Davis toch geen goeie seks kan krijgen.' bijt ik hem toe en hang op. Een groot gedeelte last van mijn schouders is weggenomen. Davis en ik hadden wel goede seks, hoor. Bryce en ik daarentegen niet. Hij had een nogal een slappe wortel. Ik leg de hoorn neer en wankel terug naar Taeyang's slaapkamer. Het glas van de trap doet zeer aan mijn tenen, ik weet niet waarom. Ik strompel de gang op en val Taeyang's kamer binnen. Hij zit rechtovereind. Ik slik en trek de blouse uit. Ik kruip naast hem in bed. Hij grinnikt en wrijft over zijn gezicht. Ik glijd met mijn hand over zijn gespierde blote rug.
'Je weet dat ik een stijve krijg als ik je zo zie, toch?' lacht hij slaperig. Ik giechel en geef kusjes in zijn hals. Hij leunt over me heen terwijl ik me op het witte bed laat vallen.
'Met wie zat je net te bellen?' vraagt hij door het zoenen heen.
'Met mijn ex vriend.' fluister ik en sla mijn been over de zijne heen.
'Waarom?' vraagt Taeyang met een lichte frons.
'Omdat hij de vader is van Minnie.' zeg ik en kruip overeind.
'Hij? Ik dacht dat Davis dat was...' aarzelt hij en krabt over zijn achterhoofd.
'Nou, ik duik met nogal veel jongens het bed in, geloof ik.' biecht ik op. Taeyang grijpt mijn polsen en drukt me op bed. Geschrokken kijk ik hem aan. Er verschijnt een grijns op zijn gezicht. Dan zoent hij mijn voorhoofd, mijn neus, mijn mond, mijn hals...
'Ik ben wel de laatste, pas maar op.' zegt hij terwijl zijn lippen me overal zoenen.
---------------------------------------------------------------------------------------------------
VRAAGJE: Het is toch wilde ivp wou? En wat is het verschil tussen kussen en zoenen?
Alvast bedankt!
- Seksuele termen.
- Scheldwoorden.
Ik lig in bed, naast Taeyang. Ik weet niet hoe het kwam, maar Minnie wilde perse met Daesung spelen met de poppen. Ze hechtte zich te snel aan hem, denk ik. Of ik kan me aan niemand hechten. Ik werp een blik onder de dekens. Geweldig, ik ben naakt. Ik duik veel te snel het bed in met iemand. Ik sta op, trek een blouse van Taeyang aan en strompel de kamer uit. Het felle licht van de woonkamer verblind me. Vaag zie ik Minnie in Daesung's armen liggen op de bank. Ze slaapt. Ik schraap mijn keel en loop de glazen trap af. Daesung kijkt op. In zijn ogen zie ik vraagtekens staan.
'Is er wat?' vraagt hij. Ik schud mijn hoofd en ga zitten op een leren stoel. Daesung wrijft over Minnie's rugje. Hij glimlacht.
'Je zusje is erg lief.' zegt hij.
'Ze is mijn zusje niet.' zeg ik langzaam. Daesung fronst zijn wenkbrauwen.
'Minnie is mijn dochter.' fluister ik en wrijf over mijn arm.
'Ze lijkt op je.' zegt Daesung, om de stilte te verbreken. Ik knik langzaam.
'Mag ik iemand bellen?' vraag ik. Daesung wijst naast de televisie, naar een zwarte ouderwetse telefoon. Ik loop er naartoe en pak hem vast. Ik draai het nummer van Bryce en houd de hoorn tegen mijn oor. Ik wacht. In mijn ooghoeken zie ik hoe Daesung naar me kijkt. Hij werpt een blik op zijn horloge en schraapt zijn keel.
'Je weet toch dat het half elf is?' vraagt hij. Ik knik.
'Ik moet hem nu bellen. Anders komen mijn ouders...mijn moeder en haar vriend mij halen en dan heb ik een groot probleem.' vertel ik. Daesung knikt en tilt Minnie voorzichtig op. Ze ronkt vredig verder.
'Ik breng haar naar de logeerkamer.' zegt hij en loopt weg. Ik wen mijn blik af en staar naar mijn tenen, naar mijn rode teennagels. De lijn gaat over. Ik haal diep adem.
'Met Bryce?' hoor ik iemand slaperig zuchten. Ik blaas mijn adem uit.
'Bryce, met Marley.' fluister ik, mijn stem klinkt als een muis die verplettert word.
'Godverdomme, waarom bel je me...midden in de nacht!?' jammert Bryce. Ik rol met mijn ogen, wat een sukkel.
'Het is half elf.' zeg ik, 'Ik moet je wat vertellen.'.
'Wat dan?' vraagt Bryce geïrriteerd.
'Ik vond dat je moest weten dat ik bij iemand logeer. Kun je dat tegen Davis en Juliana zeggen? Zeg maar...Zeg maar dat ik niet meer terug kom.' vertel ik. Jezus, wat is dit pijnlijk. Het blijft even stil aan de andere kant van de lijn.
'Bij wie dan? Waar? Met Minnie? Voor hoelang?' roept Bryce gealarmeerd.
'Bij een vriend, bij hem thuis. Met Minnie, ik weet niet voor hoelang. Voor een tijd.' zeg ik met een zucht. Het blijft weer stil.
'Een vriend?' herhaalt Bryce.
'Ja, Bryce. Een vriend. Maak je geen zorgen, ik ga alleen met hem naar bed omdat ik bij jou en Davis toch geen goeie seks kan krijgen.' bijt ik hem toe en hang op. Een groot gedeelte last van mijn schouders is weggenomen. Davis en ik hadden wel goede seks, hoor. Bryce en ik daarentegen niet. Hij had een nogal een slappe wortel. Ik leg de hoorn neer en wankel terug naar Taeyang's slaapkamer. Het glas van de trap doet zeer aan mijn tenen, ik weet niet waarom. Ik strompel de gang op en val Taeyang's kamer binnen. Hij zit rechtovereind. Ik slik en trek de blouse uit. Ik kruip naast hem in bed. Hij grinnikt en wrijft over zijn gezicht. Ik glijd met mijn hand over zijn gespierde blote rug.
'Je weet dat ik een stijve krijg als ik je zo zie, toch?' lacht hij slaperig. Ik giechel en geef kusjes in zijn hals. Hij leunt over me heen terwijl ik me op het witte bed laat vallen.
'Met wie zat je net te bellen?' vraagt hij door het zoenen heen.
'Met mijn ex vriend.' fluister ik en sla mijn been over de zijne heen.
'Waarom?' vraagt Taeyang met een lichte frons.
'Omdat hij de vader is van Minnie.' zeg ik en kruip overeind.
'Hij? Ik dacht dat Davis dat was...' aarzelt hij en krabt over zijn achterhoofd.
'Nou, ik duik met nogal veel jongens het bed in, geloof ik.' biecht ik op. Taeyang grijpt mijn polsen en drukt me op bed. Geschrokken kijk ik hem aan. Er verschijnt een grijns op zijn gezicht. Dan zoent hij mijn voorhoofd, mijn neus, mijn mond, mijn hals...
'Ik ben wel de laatste, pas maar op.' zegt hij terwijl zijn lippen me overal zoenen.
---------------------------------------------------------------------------------------------------
VRAAGJE: Het is toch wilde ivp wou? En wat is het verschil tussen kussen en zoenen?
Alvast bedankt!
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
Wilde is idd beter dan wou, wou is meer spreektaal. Ik vind wilde meestal netter staan. En wat betreft kussen/zoenen: ik hou zelf altijd aan dat zoenen met tong is en kussen zonder
Lees je verhaal nog steeds met veel plezier, schrijf vooral verder!
Lees je verhaal nog steeds met veel plezier, schrijf vooral verder!
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
-
Cubiculum Nephilia
- Typmachine
- Berichten: 1270
- Lid geworden op: 19 okt 2007 15:29
- Locatie: Hell
Ze gaat weer snel... En jij ook Je racet door je verhaal, zo zonde!!
Al zou het wel leuk voor haar zijn als die Koreaan nu ook eens echt goed voor haar is, en niet enkel om de seks. Mocht Marley dat zelf ook eens gaan beseffen, dan zitten we op de goede weg.
Je racet door je verhaal, zo zonde!! Al zou het wel leuk voor haar zijn als die Koreaan nu ook eens echt goed voor haar is, en niet enkel om de seks. Mocht Marley dat zelf ook eens gaan beseffen, dan zitten we op de goede weg.
"You can't start the next chapter of your life,
if you keep re-reading the last ones..."
if you keep re-reading the last ones..."
Altijd fijn om weer te zien dat sommige mensen mijn verhaal lezen! Bedankt!
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
'Minnie! Minnie!' roep ik en ren haar achterna. Minnie heeft een pollepel in haar hand en ze rent door de keuken. Daesung ligt dubbel van het lachen op het aanrecht. Taeyang heeft zijn handen in het deeg van de koekjes gepropt. We proberen koekjes te bakken, maar Minnie zet de boel op stelten.
'Marley, ik krijg mijn handen niet...' bromt Taeyang en rukt aan het deeg. Ik grijp Minnie vast en overhandig haar aan Daesung. Ik loop naar Taeyang toe en probeer het deeg los te rukken. Het is taai en hard. De bel gaat. Met een rood hoofd loop ik naar de voordeur toe. Achter het raam staan Davis en Juliana en Bryce. Ik schrik. Ik werp een blik in de spiegel. Verschrikkelijk, ik zie er niet uit! Mijn krullen zijn pluizig en zitten door de war, mijn gezicht is besmeurd met meel en op mijn schort zitten deeghandjes van Minnie. Ik trek de deur open met mijn vieze meel handen. Juliana stapt meteen naar binnen. Ik buig mijn hoofd. Taeyang komt aanlopen. Aan zijn handen zit een klomp deeg. Hij heeft zijn haar niet gedaan, want hij wist dat Minnie het zou verpesten. En dat had ze, hij had wit haar in plaats van zwart. Davis en Bryce nemen plaats op de bank. Ik schraap mijn keel.
'Dus, hier woon je.' zegt Juliana voorzichtig. Ik hoor enige minachting in haar stem. Ze loopt rond, alsof ze in een asbest woning terecht is gekomen. Ik knik. Taeyang staat achter me. Ik gebaar dat hij naar de keuken moet gaan, maar hij schud van nee.
'Ik ben Taeyang.' zegt hij en waagt een poging om Juliana's hand te schudden. Zij staart naar zijn hand. In mijn ooghoeken zie ik Daesung en Minnie uit de keuken lopen.
'Wie is dat?' vraagt Bryce meteen. Ik draai me om naar mijn ex-vriend.
'Dat is Taeyang's broer, Daesung. Minnie is gek op hem.' zeg ik snel. Minnie hupst naar Davis toe en kruipt op zijn schoot. Ze staart naar Bryce, alsof hij een vreemdeling is.
'Ik kan het niet meer aanzien,' verzucht Juliana, 'Marley, jij gaat nu mee naar huis.'.
'Mam, ik kan niet meer terug.' breng ik uit. Juliana schud van nee.
'Je ziet toch wat voor mensen dit zijn! Chinezen, misschien wel van een of andere enge bende!' roept Juliana met tranen in haar ogen. Daesung's adem stokt. Taeyang neemt een stap achteruit. Ik voel dat hij kwaad wordt.
'Mam, doe normaal.' bijt ik haar toe.
'Marley, ga mee naar huis. Jason maakt zich doodongerust! En denk even helder na, dit is geen plek voor een kind om op te groeien. En sinds wanneer ken jij deze jongens?' ratelt Juliana hopeloos. Ik zucht diep en loop naar de voordeur. Met een ruk trek ik hem open.
'Mama, ik kom nog wel op bezoek. Maar ik heb gewoon even tijd...'.
'Tijd? Kom gewoon terug naar huis!' roept Davis. Ik kijk hem woedend aan.
'Hoe kan ik nou terug komen naar huis als de vriend van mijn moeder gek op me is en ik niet op hem en hij me alleen maar pijn doet terwijl ik een kind moet opvoeden in dat huis?' gil ik woedend. Daesung tilt Minnie op en loopt samen met Taeyang naar de keuken. Bryce heeft nog geen woord gezegd. Ik kijk hem nu aan. Davis trekt Juliana de voordeur uit. Het is mistig buiten. Ze verdwijnen in een zwarte jeep. Bryce blijft nog even bij me staan. Ik bijt op mijn wang.
'Marley, alsjeblieft. Kom gewoon terug naar huis.' fluistert hij en pakt mijn hand. Ik ruk hem terug en schud mijn hoofd wild.
'Wat kan jou dat schelen?' snauw ik en duw hem naar buiten.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
'Minnie! Minnie!' roep ik en ren haar achterna. Minnie heeft een pollepel in haar hand en ze rent door de keuken. Daesung ligt dubbel van het lachen op het aanrecht. Taeyang heeft zijn handen in het deeg van de koekjes gepropt. We proberen koekjes te bakken, maar Minnie zet de boel op stelten.
'Marley, ik krijg mijn handen niet...' bromt Taeyang en rukt aan het deeg. Ik grijp Minnie vast en overhandig haar aan Daesung. Ik loop naar Taeyang toe en probeer het deeg los te rukken. Het is taai en hard. De bel gaat. Met een rood hoofd loop ik naar de voordeur toe. Achter het raam staan Davis en Juliana en Bryce. Ik schrik. Ik werp een blik in de spiegel. Verschrikkelijk, ik zie er niet uit! Mijn krullen zijn pluizig en zitten door de war, mijn gezicht is besmeurd met meel en op mijn schort zitten deeghandjes van Minnie. Ik trek de deur open met mijn vieze meel handen. Juliana stapt meteen naar binnen. Ik buig mijn hoofd. Taeyang komt aanlopen. Aan zijn handen zit een klomp deeg. Hij heeft zijn haar niet gedaan, want hij wist dat Minnie het zou verpesten. En dat had ze, hij had wit haar in plaats van zwart. Davis en Bryce nemen plaats op de bank. Ik schraap mijn keel.
'Dus, hier woon je.' zegt Juliana voorzichtig. Ik hoor enige minachting in haar stem. Ze loopt rond, alsof ze in een asbest woning terecht is gekomen. Ik knik. Taeyang staat achter me. Ik gebaar dat hij naar de keuken moet gaan, maar hij schud van nee.
'Ik ben Taeyang.' zegt hij en waagt een poging om Juliana's hand te schudden. Zij staart naar zijn hand. In mijn ooghoeken zie ik Daesung en Minnie uit de keuken lopen.
'Wie is dat?' vraagt Bryce meteen. Ik draai me om naar mijn ex-vriend.
'Dat is Taeyang's broer, Daesung. Minnie is gek op hem.' zeg ik snel. Minnie hupst naar Davis toe en kruipt op zijn schoot. Ze staart naar Bryce, alsof hij een vreemdeling is.
'Ik kan het niet meer aanzien,' verzucht Juliana, 'Marley, jij gaat nu mee naar huis.'.
'Mam, ik kan niet meer terug.' breng ik uit. Juliana schud van nee.
'Je ziet toch wat voor mensen dit zijn! Chinezen, misschien wel van een of andere enge bende!' roept Juliana met tranen in haar ogen. Daesung's adem stokt. Taeyang neemt een stap achteruit. Ik voel dat hij kwaad wordt.
'Mam, doe normaal.' bijt ik haar toe.
'Marley, ga mee naar huis. Jason maakt zich doodongerust! En denk even helder na, dit is geen plek voor een kind om op te groeien. En sinds wanneer ken jij deze jongens?' ratelt Juliana hopeloos. Ik zucht diep en loop naar de voordeur. Met een ruk trek ik hem open.
'Mama, ik kom nog wel op bezoek. Maar ik heb gewoon even tijd...'.
'Tijd? Kom gewoon terug naar huis!' roept Davis. Ik kijk hem woedend aan.
'Hoe kan ik nou terug komen naar huis als de vriend van mijn moeder gek op me is en ik niet op hem en hij me alleen maar pijn doet terwijl ik een kind moet opvoeden in dat huis?' gil ik woedend. Daesung tilt Minnie op en loopt samen met Taeyang naar de keuken. Bryce heeft nog geen woord gezegd. Ik kijk hem nu aan. Davis trekt Juliana de voordeur uit. Het is mistig buiten. Ze verdwijnen in een zwarte jeep. Bryce blijft nog even bij me staan. Ik bijt op mijn wang.
'Marley, alsjeblieft. Kom gewoon terug naar huis.' fluistert hij en pakt mijn hand. Ik ruk hem terug en schud mijn hoofd wild.
'Wat kan jou dat schelen?' snauw ik en duw hem naar buiten.
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
Ik draai me om. Minnie en Daesung zitten een bordspel te spelen. Taeyang zit op de bank te kniezen. Het is een halfuur geleden dat Juliana kwam aankloppen. Iedereen heeft zich verfrist op Minnie na. Haar blonde krulletjes zitten nog onder het deeg. Ik pak haar op.
'Nee, spelen! Spelen, mama!' krijst ze. Ik gooi haar de lucht in en vang haar weer op. Meteen is ze stil. Ze kijkt me met haar koeienogen aan. Daesung lacht.
'Je moet naar bed, schatje.' zeg ik en knuffel Minnie stevig.
'Eerst in bad.' zegt Daesung. Minnie is meteen blij. Ze worstelt in mijn armen om los te komen. Ik loop naar de badkamer. Ik trek de deur open en zet haar op de grond. Gauw trekt ze haar kleertjes uit en klimt ze in bad. Ze hengelt aan de kraan. Ik glimlach en help haar. Ik gooi wat zeep in bad en begin haar goed te wassen.
'Nee, niet haartjes.' mompelt Minnie en slaat mijn hand weg. Haar hoofdje is rood van inspanning, terwijl ze met een rubberen bootje speelt. Ik zucht. Ik spuit wat shampoo op haar hoofdje en begin te zepen.
'Nee!' gilt ze en spettert. Zeep klotst over de rand van het bad.
'Minnie, moet. Je zit onder de koekjes.' brom ik en spoel haar af. Minnie begint te huilen.
'Mama...' jammert ze en glijd onder water. Geschrokken ruk ik haar uit het water. Ze begint nog harder te huilen. Ik zucht geërgerd en zet haar neer. Ik wikkel haar in een handdoek en laat het bad leeglopen. Minnie krijst nog steeds.
'Minnie, ophouden!' roep ik boos.
'Ik wil naar huihuis!' jankt Minnie. Wanhopig kijk ik haar aan. Wat moet ik nou weer doen? Ik neem haar in mijn armen en wieg haar heen en weer.
'Dit is huis.' zeg ik zachtjes. Minnie's traantjes stoppen. Ze gaapt. Ik trek haar pyjama aan en neem haar mee naar haar bed. Ik stop haar in. Minnie ligt al te ronken. Ik loop weer naar de woonkamer. Daesung is weg. Taeyang ligt op de bank tv te kijken. Ik plof op hem neer. Ik streel zijn wangen. Zijn ogen zijn rood.
'Heb je gehuild?' vraag ik bezorgd en kruip overeind. Taeyang legt zijn hoofd op de armleuning en knikt. Ik geef hem een kusjes in zijn nek.
'Het spijt me van mijn moeder. En van Bryce. En van Davis.' fluister ik.
'Het ging niet daarom.' bromt Taeyang en draait zijn gezicht weg. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder en zucht diep.
'Waarom wel dan?' vraag ik zachtjes. Taeyang streelt mijn rug.
'Gewoon. Ik voel me niet zo lekker.' zegt hij.
'Ja ja. En dat moet ik geloven?' lach ik. Stilte.
'Het is gewoon...Raar. Daesung zegt dat je vroeg of laat teruggaat.'.
'Hoezo dat?' roep ik uit.
'Nou, je gaat het hier niet leuk vinden. Daesung geeft vaak feesten. Hoe ga je dat doen met Minnie? Ze kan niet een lijntje mee snuiven.'. Ik kijk hem geschrokken aan.
'Dat doe jij toch niet?'.
'Nee, rustig maar. Daesung ook niet. Zijn vrienden wel.' vertelt Taeyang rustig.
'Maar...Wat voor soort feesten dan?' piep ik.
'Zakenfeesten. Mooie meisjes komen na de vergaderingen.'. Hij grinnikt.
'Wat voor vergaderingen?'.
'Kijk, Daesung importeert drugs. Hij is de grote baas, snap je?'. Ik veer overeind.
'Maar wat gebeurt er dan als de politie er achter komt?' roep ik geschrokken.
'Marley, dat gebeurt niet. Maar als je terug wilt, dan begrijp ik dat.'. Ik kijk hem aan. Hij ligt wanhopig onder me. Ik kruip weer in zijn nek.
'Gaat het ooit eens fout?' vraag ik zachtjes.
'Nee, nooit.' lacht Taeyang. Ik voel zijn handen naar mijn billen gaan.
'Is het wel veilig om hier te blijven met Minnie?' vraag ik. Het blijft even stil.
'Dat weet ik niet.' zegt Taeyang langzaam en friemelt aan mijn riem. Ik sta op en loop de glazen trap op.
'Waar ga je naar toe?' roept Taeyang en krabbelt overeind.
'Nu niet.' roep ik lachend. Ik hoor dat Taeyang aan komt rennen.
'Pas maar op jij!' roept hij. Ik gil lachend en ren naar zijn slaapkamer. Ik spring op zijn bed. Taeyang springt over me heen en speurt mijn lichaam af met zijn lippen. Knoopjes gaan open en ritsen worden opengetrokken.
'Nu even niet.' kerm ik grijnzend. Taeyang trekt een sip gezicht.
'Nee, spelen! Spelen, mama!' krijst ze. Ik gooi haar de lucht in en vang haar weer op. Meteen is ze stil. Ze kijkt me met haar koeienogen aan. Daesung lacht.
'Je moet naar bed, schatje.' zeg ik en knuffel Minnie stevig.
'Eerst in bad.' zegt Daesung. Minnie is meteen blij. Ze worstelt in mijn armen om los te komen. Ik loop naar de badkamer. Ik trek de deur open en zet haar op de grond. Gauw trekt ze haar kleertjes uit en klimt ze in bad. Ze hengelt aan de kraan. Ik glimlach en help haar. Ik gooi wat zeep in bad en begin haar goed te wassen.
'Nee, niet haartjes.' mompelt Minnie en slaat mijn hand weg. Haar hoofdje is rood van inspanning, terwijl ze met een rubberen bootje speelt. Ik zucht. Ik spuit wat shampoo op haar hoofdje en begin te zepen.
'Nee!' gilt ze en spettert. Zeep klotst over de rand van het bad.
'Minnie, moet. Je zit onder de koekjes.' brom ik en spoel haar af. Minnie begint te huilen.
'Mama...' jammert ze en glijd onder water. Geschrokken ruk ik haar uit het water. Ze begint nog harder te huilen. Ik zucht geërgerd en zet haar neer. Ik wikkel haar in een handdoek en laat het bad leeglopen. Minnie krijst nog steeds.
'Minnie, ophouden!' roep ik boos.
'Ik wil naar huihuis!' jankt Minnie. Wanhopig kijk ik haar aan. Wat moet ik nou weer doen? Ik neem haar in mijn armen en wieg haar heen en weer.
'Dit is huis.' zeg ik zachtjes. Minnie's traantjes stoppen. Ze gaapt. Ik trek haar pyjama aan en neem haar mee naar haar bed. Ik stop haar in. Minnie ligt al te ronken. Ik loop weer naar de woonkamer. Daesung is weg. Taeyang ligt op de bank tv te kijken. Ik plof op hem neer. Ik streel zijn wangen. Zijn ogen zijn rood.
'Heb je gehuild?' vraag ik bezorgd en kruip overeind. Taeyang legt zijn hoofd op de armleuning en knikt. Ik geef hem een kusjes in zijn nek.
'Het spijt me van mijn moeder. En van Bryce. En van Davis.' fluister ik.
'Het ging niet daarom.' bromt Taeyang en draait zijn gezicht weg. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder en zucht diep.
'Waarom wel dan?' vraag ik zachtjes. Taeyang streelt mijn rug.
'Gewoon. Ik voel me niet zo lekker.' zegt hij.
'Ja ja. En dat moet ik geloven?' lach ik. Stilte.
'Het is gewoon...Raar. Daesung zegt dat je vroeg of laat teruggaat.'.
'Hoezo dat?' roep ik uit.
'Nou, je gaat het hier niet leuk vinden. Daesung geeft vaak feesten. Hoe ga je dat doen met Minnie? Ze kan niet een lijntje mee snuiven.'. Ik kijk hem geschrokken aan.
'Dat doe jij toch niet?'.
'Nee, rustig maar. Daesung ook niet. Zijn vrienden wel.' vertelt Taeyang rustig.
'Maar...Wat voor soort feesten dan?' piep ik.
'Zakenfeesten. Mooie meisjes komen na de vergaderingen.'. Hij grinnikt.
'Wat voor vergaderingen?'.
'Kijk, Daesung importeert drugs. Hij is de grote baas, snap je?'. Ik veer overeind.
'Maar wat gebeurt er dan als de politie er achter komt?' roep ik geschrokken.
'Marley, dat gebeurt niet. Maar als je terug wilt, dan begrijp ik dat.'. Ik kijk hem aan. Hij ligt wanhopig onder me. Ik kruip weer in zijn nek.
'Gaat het ooit eens fout?' vraag ik zachtjes.
'Nee, nooit.' lacht Taeyang. Ik voel zijn handen naar mijn billen gaan.
'Is het wel veilig om hier te blijven met Minnie?' vraag ik. Het blijft even stil.
'Dat weet ik niet.' zegt Taeyang langzaam en friemelt aan mijn riem. Ik sta op en loop de glazen trap op.
'Waar ga je naar toe?' roept Taeyang en krabbelt overeind.
'Nu niet.' roep ik lachend. Ik hoor dat Taeyang aan komt rennen.
'Pas maar op jij!' roept hij. Ik gil lachend en ren naar zijn slaapkamer. Ik spring op zijn bed. Taeyang springt over me heen en speurt mijn lichaam af met zijn lippen. Knoopjes gaan open en ritsen worden opengetrokken.
'Nu even niet.' kerm ik grijnzend. Taeyang trekt een sip gezicht.
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
De muziek dreunt door de muren heen. Ze zijn letterlijk flinterdun. Minnie ligt naast met haar mondje open, ze slaapt. Hoe kan zij nou weer slapen met dit lawaai? Tae zei dat Daesung zachtjes zou doen, maar dit is gewoon niet normaal. Daesung had een feest vanavond, gewoon, omdat het weer eens tijd was ofzo. Ik schud mijn hoofd. Ik werp een blik in bed. Taeyang ligt te ronken en Minnie heeft zich aan hem vastgeklampt. Ik sta op en glip de slaapkamer uit. Ik kan mijn ogen niet geloven. Daesung ligt op de bank met een fles champagne tegen zijn mond. Overal dansen mensen. Ik zie halfnaakte vrouwen en ik hoor vaag gelach. In een hemdje en een onderbroek strompel ik naar beneden en ruk aan Daesung's schouder. Hij kijkt geschrokken op. In zijn ogen lees ik dat hij niet meer zo nuchter is.
'Wat is hier aan de hand?' gil ik, een poging om over de oorverdovende muziek heen te komen. Daesung schud zijn hoofd en trekt me de wc in. Hij ziet er gefrustreerd uit.
'Luister, dit is het laatste feestje. Ik heb mijn werk aan een neef overgeleverd. Tae zei dat ik het moest doen voor jou en Minnie.' ratelt Daesung. Ik zak neer op het toilet. Hier gaat het ook goed. Misschien moet ik maar bij Bryce wonen, of Caleb of Francis? Daesung trekt me overeind. Hij schud me zachtjes door elkaar.
'Echt waar, ik beloof het. Ik heb miljoenen om van te leven,' grijnst Daesung. Ik duw hem.
'Maar komen ze niet achter je aan voor meer?' piep ik benauwd.
'Nah, dat heeft geen zin meer. De handel met Thailand heb ik verbroken.'. Ik zucht. Een beginnende nachtmerrie is eindelijk gestopt. Ik laat Daesung alleen in de wc en strompel terug naar de slaapkamer. Onderweg word ik nog een aantal keer uitgelachen door een paar meisjes met leren pakjes en zwarte lippen. Ik glip in bed en blijf overeind zitten. De muziek in de woonkamer word uitgezet en ik hoor gejoel en gestommel. Taeyang veert opeens overeind. Minnie schrikt niet eens, ze rolt in mijn armen, snurkend.
'Wat is er?' fluister ik geschrokken. Taeyang ploft weer neer. Op zijn voorhoofd staan zweetdruppeltjes. Zijn borstkas gaat onafgebroken op en neer.
'Wat is er is? Niks. Er is niks.' mompelt Taeyang en draait zich van mij weg. Ik leg Minnie naast me en kruip naar hem toe. Ik streel zijn rug. Ik laat mijn koude hand over zijn zij lopen, naar zijn buik, naar zijn borst en dan weer terug.
'Marley. Ben ik de laatste?' vraagt Taeyang bezorgd.
'Hoe bedoel je?'.
'Nou, omdat je je stiefvader en Bryce al gehad hebt. Wie nog meer?' bromt hij. Ik lach en kus hem in zijn warme hals. Ik voel dat hij kippenvel krijgt.
'Jij bent echt de laatste.' zeg ik. Diep van binnen heb ik het gevoel dat dat niet zo is.
'Wat is hier aan de hand?' gil ik, een poging om over de oorverdovende muziek heen te komen. Daesung schud zijn hoofd en trekt me de wc in. Hij ziet er gefrustreerd uit.
'Luister, dit is het laatste feestje. Ik heb mijn werk aan een neef overgeleverd. Tae zei dat ik het moest doen voor jou en Minnie.' ratelt Daesung. Ik zak neer op het toilet. Hier gaat het ook goed. Misschien moet ik maar bij Bryce wonen, of Caleb of Francis? Daesung trekt me overeind. Hij schud me zachtjes door elkaar.
'Echt waar, ik beloof het. Ik heb miljoenen om van te leven,' grijnst Daesung. Ik duw hem.
'Maar komen ze niet achter je aan voor meer?' piep ik benauwd.
'Nah, dat heeft geen zin meer. De handel met Thailand heb ik verbroken.'. Ik zucht. Een beginnende nachtmerrie is eindelijk gestopt. Ik laat Daesung alleen in de wc en strompel terug naar de slaapkamer. Onderweg word ik nog een aantal keer uitgelachen door een paar meisjes met leren pakjes en zwarte lippen. Ik glip in bed en blijf overeind zitten. De muziek in de woonkamer word uitgezet en ik hoor gejoel en gestommel. Taeyang veert opeens overeind. Minnie schrikt niet eens, ze rolt in mijn armen, snurkend.
'Wat is er?' fluister ik geschrokken. Taeyang ploft weer neer. Op zijn voorhoofd staan zweetdruppeltjes. Zijn borstkas gaat onafgebroken op en neer.
'Wat is er is? Niks. Er is niks.' mompelt Taeyang en draait zich van mij weg. Ik leg Minnie naast me en kruip naar hem toe. Ik streel zijn rug. Ik laat mijn koude hand over zijn zij lopen, naar zijn buik, naar zijn borst en dan weer terug.
'Marley. Ben ik de laatste?' vraagt Taeyang bezorgd.
'Hoe bedoel je?'.
'Nou, omdat je je stiefvader en Bryce al gehad hebt. Wie nog meer?' bromt hij. Ik lach en kus hem in zijn warme hals. Ik voel dat hij kippenvel krijgt.
'Jij bent echt de laatste.' zeg ik. Diep van binnen heb ik het gevoel dat dat niet zo is.
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
In mijn ooghoeken zie ik Taeyang aankomen strompelen. Hij loopt straal langs mij en opent de koelkast. Hij pakt een pak melk en neemt een grote slok eruit. Ik trek mijn jack aan en zucht. Taeyang draait zich om en kijkt hoe ik worstel met mijn rits. Vanonder mijn wimpers zie ik dat hij geen shirt aan heeft. Logisch, meneer houdt van wasbordje.
'Ik ga naar school.' zeg ik en geef hem een vluchtige kus op zijn mond. Hij streelt mijn wang terwijl ik verder worstel met mijn rits. Ik rek tijd, ik wil horen dat ie van me houdt.
'Ik houd van je.' zegt hij uiteindelijk. Mijn mondhoeken krullen naar boven.
'Ik ook van jou.' mompel ik en druk nog een kus op zijn wang. Minnie ligt met hoge koorts in bed, ik hoef haar dus niet naar school te brengen. Ik ren de voordeur uit en begin te lopen naar school. Ik ben al laat, dus het heeft geen kwaad als ik nog wat later kom.
'Marles!' hoor ik iemand schreeuwen. Ik draai me vragend om en beland in Caleb's armen. Zijn haar zit helemaal door de war door de wind. Hij loopt met me mee naar school.
'Bryce vertelde dat je weggelopen was.' zegt Caleb voorzichtig. Ik prop mijn handen in mijn zakken en haal mijn neus op. Ik heb zo erg opgekeken naar de dag. Mijn eerste schooldag in twee weken. Natuurlijk gaat iedereen vragen wat er gebeurd was, maar ik weet nog steeds geen goed excuus. Vakantie? Ik ga nooit op vakantie.
'Ja. Het is ingewikkeld.' mompel ik, hopend dat hij niet door zou vragen.
'Vertel maar, ik ben slim.' zegt Caleb. Ik grinnik.
'Nou, ik kon niet meer met Davis onder één dak wonen. En ook niet meer met Juliana of Jason. En ik kwam Tae tegen in een kroeg en toen dacht ik, waarom ga ik niet bij hem wonen met Minnie?' ratel ik. Caleb schud zijn hoofd verward.
'Moet jij Minnie dan niet naar school brengen?'.
'Nee, die is ziek. Hoge koorts.' vertel ik moeizaam.
'Oh.' doet Caleb. Ik por hem in zijn arm.
'Vrolijk mij dan op!' roep ik grijnzend. Caleb kan er niet om lachen.
'Wat is er nou?' vraag ik bezorgd. Caleb kijkt naar de lucht.
'Ik ben...Laat maar. Het is niet belangrijk.' zegt hij. Ik vraag niet verder, ik zie aan zijn gezicht dat het moeilijk is. Onophoudelijk beginnen mijn knieën te knikken. Ze zijn net als nat karton. Ik zie Taeyang wachten bij de poort met zijn Mercedes. Ik vermijd oogcontact en sleur Caleb langs het schouwspel. In mijn ooghoeken zie ik dat Tae een zwart pak aan heeft. Ik haper. Waarom zijn bijna alle jongens in mijn leven zo heet? Op veilige afstand staan Phoebe en Camille en hun vriendinnen. Ze staren.
'Ey, Lockridge!' brult iemand. Jezus, moet ik ook nog hoi gaan zeggen. Ik houd mijn schoudertas vast en stap naar Taeyang toe. Phoebe's mond gaat open en Camille zet een stap achteruit. Taeyang slaat zijn armen om me heen en geeft me een kus in mijn hals. Ik lach. Hij pakt mijn hand en leunt tegen de auto aan.
'Wat kom je hier doen?' vraag ik en leun tegen hem aan.
'Even hoi zeggen.' zegt Taeyang onschuldig.
'Je wilt gewoon niet naar je werk.' grijns ik. Ja, je zal wel denken. Tae is een of andere rijke gast met status. Fout. Hij werkt gewoon bij een luxe hotel als barman.
'Het is zo saai zonder jou.' pruilt Taeyang zielig. Ik houd zijn wangen vast en zoen hem. Dan stap ik weer op en zwaai hem nog even na. Ik loop langs Camille heen, maar Phoebe trekt mijn aandacht. Met haar op mijn lip loop ik naar binnen.
'Wat een leuke gozer. Zeg, wij hebben al een tijd niet meer afgesproken! Zullen we weer eens een keertje shoppen? Of zal ik bij jou thuis eens langskomen? Oh, en dan kun je me meteen voorstellen aan Mandy en die gozer.' kwebbelt Phoebe. Ik sta stil. Er liggen oh zo veel opmerkingen die ik naar haar toe wil gooien. Ik bal mijn handen tot vuisten en kijk haar ijzig aan. Op haar gezicht staat nog steeds een vrolijke lach. Walgelijk.
'Luister Phoebe. Het spijt me, maar die 'leuke gozer' is van mij. En het is Minnie, in plaats van Mandy. Oh, blijf even uit mijn buurt. Ik praat liever niet met...jouw soort mensen. En echt waar, het spijt me heel erg dat je zo diep gezonken bent.' zeg ik en loop naar het lokaal. Mijn benen zijn van nat karton naar stevig beton gegaan. Mijn hart is van fragiel porselein naar keihard metaal gegaan. Ik heb het gevoel dat ik de hele wereld aan kan.
'Ik ga naar school.' zeg ik en geef hem een vluchtige kus op zijn mond. Hij streelt mijn wang terwijl ik verder worstel met mijn rits. Ik rek tijd, ik wil horen dat ie van me houdt.
'Ik houd van je.' zegt hij uiteindelijk. Mijn mondhoeken krullen naar boven.
'Ik ook van jou.' mompel ik en druk nog een kus op zijn wang. Minnie ligt met hoge koorts in bed, ik hoef haar dus niet naar school te brengen. Ik ren de voordeur uit en begin te lopen naar school. Ik ben al laat, dus het heeft geen kwaad als ik nog wat later kom.
'Marles!' hoor ik iemand schreeuwen. Ik draai me vragend om en beland in Caleb's armen. Zijn haar zit helemaal door de war door de wind. Hij loopt met me mee naar school.
'Bryce vertelde dat je weggelopen was.' zegt Caleb voorzichtig. Ik prop mijn handen in mijn zakken en haal mijn neus op. Ik heb zo erg opgekeken naar de dag. Mijn eerste schooldag in twee weken. Natuurlijk gaat iedereen vragen wat er gebeurd was, maar ik weet nog steeds geen goed excuus. Vakantie? Ik ga nooit op vakantie.
'Ja. Het is ingewikkeld.' mompel ik, hopend dat hij niet door zou vragen.
'Vertel maar, ik ben slim.' zegt Caleb. Ik grinnik.
'Nou, ik kon niet meer met Davis onder één dak wonen. En ook niet meer met Juliana of Jason. En ik kwam Tae tegen in een kroeg en toen dacht ik, waarom ga ik niet bij hem wonen met Minnie?' ratel ik. Caleb schud zijn hoofd verward.
'Moet jij Minnie dan niet naar school brengen?'.
'Nee, die is ziek. Hoge koorts.' vertel ik moeizaam.
'Oh.' doet Caleb. Ik por hem in zijn arm.
'Vrolijk mij dan op!' roep ik grijnzend. Caleb kan er niet om lachen.
'Wat is er nou?' vraag ik bezorgd. Caleb kijkt naar de lucht.
'Ik ben...Laat maar. Het is niet belangrijk.' zegt hij. Ik vraag niet verder, ik zie aan zijn gezicht dat het moeilijk is. Onophoudelijk beginnen mijn knieën te knikken. Ze zijn net als nat karton. Ik zie Taeyang wachten bij de poort met zijn Mercedes. Ik vermijd oogcontact en sleur Caleb langs het schouwspel. In mijn ooghoeken zie ik dat Tae een zwart pak aan heeft. Ik haper. Waarom zijn bijna alle jongens in mijn leven zo heet? Op veilige afstand staan Phoebe en Camille en hun vriendinnen. Ze staren.
'Ey, Lockridge!' brult iemand. Jezus, moet ik ook nog hoi gaan zeggen. Ik houd mijn schoudertas vast en stap naar Taeyang toe. Phoebe's mond gaat open en Camille zet een stap achteruit. Taeyang slaat zijn armen om me heen en geeft me een kus in mijn hals. Ik lach. Hij pakt mijn hand en leunt tegen de auto aan.
'Wat kom je hier doen?' vraag ik en leun tegen hem aan.
'Even hoi zeggen.' zegt Taeyang onschuldig.
'Je wilt gewoon niet naar je werk.' grijns ik. Ja, je zal wel denken. Tae is een of andere rijke gast met status. Fout. Hij werkt gewoon bij een luxe hotel als barman.
'Het is zo saai zonder jou.' pruilt Taeyang zielig. Ik houd zijn wangen vast en zoen hem. Dan stap ik weer op en zwaai hem nog even na. Ik loop langs Camille heen, maar Phoebe trekt mijn aandacht. Met haar op mijn lip loop ik naar binnen.
'Wat een leuke gozer. Zeg, wij hebben al een tijd niet meer afgesproken! Zullen we weer eens een keertje shoppen? Of zal ik bij jou thuis eens langskomen? Oh, en dan kun je me meteen voorstellen aan Mandy en die gozer.' kwebbelt Phoebe. Ik sta stil. Er liggen oh zo veel opmerkingen die ik naar haar toe wil gooien. Ik bal mijn handen tot vuisten en kijk haar ijzig aan. Op haar gezicht staat nog steeds een vrolijke lach. Walgelijk.
'Luister Phoebe. Het spijt me, maar die 'leuke gozer' is van mij. En het is Minnie, in plaats van Mandy. Oh, blijf even uit mijn buurt. Ik praat liever niet met...jouw soort mensen. En echt waar, het spijt me heel erg dat je zo diep gezonken bent.' zeg ik en loop naar het lokaal. Mijn benen zijn van nat karton naar stevig beton gegaan. Mijn hart is van fragiel porselein naar keihard metaal gegaan. Ik heb het gevoel dat ik de hele wereld aan kan.
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
Ik ben al een paar keer vandaag hier naartoe gegaan om te kijken of er al een nieuw stukje bij stond, en eindelijk is die er dan! Alleen jammer dat ik er altyd zo snel door heen ben:( Wel weer een leuk stukje, net als het hele verhaal;)
You're special on your own way... Don't forget that.
Bedankt, Dion!
------------------------------------------------------------------------------
'Ze blijft maar overgeven, Marley.' zegt Daesung en wrijft over Minnie's hoofdje. Ze ligt ziekjes in bed. Haar gezicht is wit weggetrokken en ze is magerder. Ik heb de telefoon in mijn hand, mijn vingers omklemmen het apparaat. Minnie is nu al twee weken doodziek. Ze houdt bijna niks binnen en ik wil naar de huisarts gaan.
'Zal ik bij hem langsgaan?' vraag ik zachtjes. Daesung knikt.
'Ik breng je wel even.' zegt hij, 'Ik zet de auto alvast voor.'. Ik knik en kniel bij Minnie. Ze ademt zwaar. Is dit mijn schuld? Heb ik dit haar aangedaan? Ik begin haar voorzichtig in te pakken met een deken en draag haar naar buiten. Het is herfst, maar in mijn haast vergeet ik mijn jack aan te doen. Daesung is opgeschoten met de auto, hij staat er al. Ik stap naast hem in met Minnie in mijn armen. We rijden naar de huisarts, dokter Bartens. De bomen razen langs de ramen. Ik slik. Minnie hoest heftig, maar ze opent haar oogjes niet. Ik ben bang dat ze zo blijft en dat dit mijn schuld is. Ik stap uit als we aan komen en loop meteen langs de receptioniste en trek de deur open. Bartens zit achter zijn oude computer. Hij schrikt op en kijkt dan bezorgd naar Minnie.
'Ik had gebeld.' hoor ik mezelf zeggen. Daesung neemt onuitgenodigd plaats in een krakkemikkige stoel. Bartens knikt.
'Leg haar maar op de tafel.' zegt hij mompelend. Ik doe wat me gevraagd word en leg Minnie op de koude leren tafel met dat witte papier er omheen. Minnie rilt even. Bartens duwt me opzij en pakt zijn gereedschap en begint haar hartslag te meten. Hij knikt en pakt een houten stokje en steek het in Minnie's mond. Ze hoest.
'Je had haar eerder moeten brengen. Ze staat op uitdrogen en ze heeft dikke amandelen die haar luchtwegen blokkeren. Naar het ziekenhuis ermee, ik bel ze wel dat je er nu aan komt.' bromt Bartens. Ik schrik. Dit is mijn schuld. Daesung neemt Minnie in zijn armen en bedankt Bartens. Verdoofd loop ik achter Daesung aan, terug de auto in. Ik neem Minnie over en staar naar haar. Ze ziet er inderdaad belabberd uit.
Bij het ziekenhuis aangekomen sta ik in de kamer van Minnie. Ze lijkt net een spookje in de oranje ziekenhuisjurk. De verpleger is erg aardig. Hij heeft iets weg van Paul de Leeuw.
'Zo Minnie, da's een mooie naam trouwens. Ik heet Paulo en je mag me altijd vragen stellen. Kijk, dit is je toverdrank. Als je die nou opdrinkt, slokje voor slokje, dan ben je morgen beter. Goed, mevrouw? Afgesproken?' vertel de verpleger en laat een roze beker zien met een doorzichtig goedje erin. De verpleger geeft me een schouderklopje en loopt de kamer uit. Daesung is naar de kantine om wat eten te halen.
'Als je raad wat het moet voorstellen krijg je een gratis spuitje!' riep hij terwijl hij wegliep. Ik moet nog steeds giechelen om hem. Ik ga naast Minnie zitten. Ze zit overeind en friemelt aan haar infuus. Ik haal haar handjes weg.
'Je moet even wachten totdat het weg mag.' zeg ik.
'Wat doet dat ding dan?' zegt Minnie schor.
'Nou, zie je die zak? Daar zit je toverdrank in. En omdat je geen twee slangetjes wil moet je ook uit de roze beker drinken, goed?' vertel ik lief en streel haar wangetje. Minnie legt haar hoofdje weer op het kussen en zucht dramatisch. Dan begint ze te hoesten. Ze houdt niet op na een paar minuten. Met mijn hand wrijf ik over haar rug. Minnie kijkt me aan en probeert adem te halen, ze is in paniek. Onbegrijpelijk kijk ik haar aan. Minnie gooit haar armen heen en weer en piept onophoudelijk.
'Schatje, haal adem. Rustig.' fluister ik. Over Minnie's wangen lopen tranen. Paniekerig houdt ze haar keel vast en probeert adem te halen. Ik roep om hulp. Ik voel dat ik duizelig word. Ik stap achteruit als de verplegers aan komen rennen en Minnie nog harder begint te huilen. Ik wankel en verberg mijn mond achter mijn handen. Ik haper als de verplegers wegrijden met Minnie, terwijl ze zuurstof toegediend krijgt. Daesung komt de kamer binnen. Ik demp het geluid om me heen, het gekrijs van Minnie, de vragen van Daesung en de informatie die Paulo geeft. Ik schud mijn hoofd en plof neer op een stoel. Daesung wrijft over mijn rug. Vaag hoor ik dat Taeyang mijn naam roept. Ik kijk op. Ik zie dat hij de kamer binnenloopt in zijn zwarte pak. Hij omhelst me en fluistert kalmerende woorden. Maar ik word niet kalm. Mijn ademhaling gaat heel diep en moeizaam. Ik merk nu pas dat ik al die tijd heb staan janken.
'Mijn schuld. Het is mijn schuld.' huil ik in Taeyang's hals. In mijn ooghoeken zie ik ook dat Bryce, Caleb en Francis er zijn. Davis ook. Nog meer in paniek plof ik weer terug in mijn stoel. Mijn schouders schokken hevig. Dit is mijn schuld, ik had nooit mijn huis moeten verlaten. Dan zou dit niet zijn gebeurd, dan was Minnie nu al lang beter. Dan zat ze nu niet in de operatiekamer met een zuurstofmasker. Ik voel dat Francis mijn arm vastpakt en mij uit de chaos neemt. De mist in mijn hoofd klaart op. Ik zet het geluid om me heen weer aan en kijk Francis betraand aan. Ze heeft ook staan huilen, zie ik.
------------------------------------------------------------------------------
'Ze blijft maar overgeven, Marley.' zegt Daesung en wrijft over Minnie's hoofdje. Ze ligt ziekjes in bed. Haar gezicht is wit weggetrokken en ze is magerder. Ik heb de telefoon in mijn hand, mijn vingers omklemmen het apparaat. Minnie is nu al twee weken doodziek. Ze houdt bijna niks binnen en ik wil naar de huisarts gaan.
'Zal ik bij hem langsgaan?' vraag ik zachtjes. Daesung knikt.
'Ik breng je wel even.' zegt hij, 'Ik zet de auto alvast voor.'. Ik knik en kniel bij Minnie. Ze ademt zwaar. Is dit mijn schuld? Heb ik dit haar aangedaan? Ik begin haar voorzichtig in te pakken met een deken en draag haar naar buiten. Het is herfst, maar in mijn haast vergeet ik mijn jack aan te doen. Daesung is opgeschoten met de auto, hij staat er al. Ik stap naast hem in met Minnie in mijn armen. We rijden naar de huisarts, dokter Bartens. De bomen razen langs de ramen. Ik slik. Minnie hoest heftig, maar ze opent haar oogjes niet. Ik ben bang dat ze zo blijft en dat dit mijn schuld is. Ik stap uit als we aan komen en loop meteen langs de receptioniste en trek de deur open. Bartens zit achter zijn oude computer. Hij schrikt op en kijkt dan bezorgd naar Minnie.
'Ik had gebeld.' hoor ik mezelf zeggen. Daesung neemt onuitgenodigd plaats in een krakkemikkige stoel. Bartens knikt.
'Leg haar maar op de tafel.' zegt hij mompelend. Ik doe wat me gevraagd word en leg Minnie op de koude leren tafel met dat witte papier er omheen. Minnie rilt even. Bartens duwt me opzij en pakt zijn gereedschap en begint haar hartslag te meten. Hij knikt en pakt een houten stokje en steek het in Minnie's mond. Ze hoest.
'Je had haar eerder moeten brengen. Ze staat op uitdrogen en ze heeft dikke amandelen die haar luchtwegen blokkeren. Naar het ziekenhuis ermee, ik bel ze wel dat je er nu aan komt.' bromt Bartens. Ik schrik. Dit is mijn schuld. Daesung neemt Minnie in zijn armen en bedankt Bartens. Verdoofd loop ik achter Daesung aan, terug de auto in. Ik neem Minnie over en staar naar haar. Ze ziet er inderdaad belabberd uit.
Bij het ziekenhuis aangekomen sta ik in de kamer van Minnie. Ze lijkt net een spookje in de oranje ziekenhuisjurk. De verpleger is erg aardig. Hij heeft iets weg van Paul de Leeuw.
'Zo Minnie, da's een mooie naam trouwens. Ik heet Paulo en je mag me altijd vragen stellen. Kijk, dit is je toverdrank. Als je die nou opdrinkt, slokje voor slokje, dan ben je morgen beter. Goed, mevrouw? Afgesproken?' vertel de verpleger en laat een roze beker zien met een doorzichtig goedje erin. De verpleger geeft me een schouderklopje en loopt de kamer uit. Daesung is naar de kantine om wat eten te halen.
'Als je raad wat het moet voorstellen krijg je een gratis spuitje!' riep hij terwijl hij wegliep. Ik moet nog steeds giechelen om hem. Ik ga naast Minnie zitten. Ze zit overeind en friemelt aan haar infuus. Ik haal haar handjes weg.
'Je moet even wachten totdat het weg mag.' zeg ik.
'Wat doet dat ding dan?' zegt Minnie schor.
'Nou, zie je die zak? Daar zit je toverdrank in. En omdat je geen twee slangetjes wil moet je ook uit de roze beker drinken, goed?' vertel ik lief en streel haar wangetje. Minnie legt haar hoofdje weer op het kussen en zucht dramatisch. Dan begint ze te hoesten. Ze houdt niet op na een paar minuten. Met mijn hand wrijf ik over haar rug. Minnie kijkt me aan en probeert adem te halen, ze is in paniek. Onbegrijpelijk kijk ik haar aan. Minnie gooit haar armen heen en weer en piept onophoudelijk.
'Schatje, haal adem. Rustig.' fluister ik. Over Minnie's wangen lopen tranen. Paniekerig houdt ze haar keel vast en probeert adem te halen. Ik roep om hulp. Ik voel dat ik duizelig word. Ik stap achteruit als de verplegers aan komen rennen en Minnie nog harder begint te huilen. Ik wankel en verberg mijn mond achter mijn handen. Ik haper als de verplegers wegrijden met Minnie, terwijl ze zuurstof toegediend krijgt. Daesung komt de kamer binnen. Ik demp het geluid om me heen, het gekrijs van Minnie, de vragen van Daesung en de informatie die Paulo geeft. Ik schud mijn hoofd en plof neer op een stoel. Daesung wrijft over mijn rug. Vaag hoor ik dat Taeyang mijn naam roept. Ik kijk op. Ik zie dat hij de kamer binnenloopt in zijn zwarte pak. Hij omhelst me en fluistert kalmerende woorden. Maar ik word niet kalm. Mijn ademhaling gaat heel diep en moeizaam. Ik merk nu pas dat ik al die tijd heb staan janken.
'Mijn schuld. Het is mijn schuld.' huil ik in Taeyang's hals. In mijn ooghoeken zie ik ook dat Bryce, Caleb en Francis er zijn. Davis ook. Nog meer in paniek plof ik weer terug in mijn stoel. Mijn schouders schokken hevig. Dit is mijn schuld, ik had nooit mijn huis moeten verlaten. Dan zou dit niet zijn gebeurd, dan was Minnie nu al lang beter. Dan zat ze nu niet in de operatiekamer met een zuurstofmasker. Ik voel dat Francis mijn arm vastpakt en mij uit de chaos neemt. De mist in mijn hoofd klaart op. Ik zet het geluid om me heen weer aan en kijk Francis betraand aan. Ze heeft ook staan huilen, zie ik.
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
Best een spannend stukje. Maar ik ben er natuurlijk alweer snel doorheen. Maar i vindt het nog steeds een geweldig verhaal. Schud je dit gewoon allemaal uit je toetsenbord ofzo? Hihi. Wel snel verder schrijven he? Vindt het echt heel leuk om te lezen. Als het af is moet je het uitprinten, en naar de uitgeverij sturen . Eigenlijk nog best een goed idee 
Maar i vindt het nog steeds een geweldig verhaal. Schud je dit gewoon allemaal uit je toetsenbord ofzo? Hihi. Wel snel verder schrijven he? Vindt het echt heel leuk om te lezen. Als het af is moet je het uitprinten, en naar de uitgeverij sturen . Eigenlijk nog best een goed idee You're special on your own way... Don't forget that.
Ik lig naast Minnie op het ziekenhuisbed. Ze heeft netjes haar toverdrank opgedronken, ookal deed het enorm veel pijn. Ze kon ook niet praten, ze bleef dus alleen maar huilen. Ik ben doodmoe. Mijn oogleden zijn net betonblokken, zo zwaar. Ik streel Minnie's wangetje, ze slaapt als een roosje. Een verwelkte roos dan. Bryce is bij me gebleven. De rest moest naar huis van de verpleger. Bryce had er duidelijk geen zin in om een nacht met mij te spenderen. Hij zat alleen maar te bellen met Camille. Ik snap het niet. Hij vroeg me eerst om voor hem te kiezen, en nu mag ik het uitzoeken. Ik heb geen zin om met hem te praten, denk ik bij mezelf. Het licht in de kamer is uit. Het is ongeveer acht uur en bijna iedereen in de ziekenzaal slaapt. Behalve Bryce en ik. Hij zit op een stoel tegenover me. Ik kijk hem afwachtend aan. Wat zou hij zeggen als Minnie er slechter aan toe was?
'Het gaat al beter, eh?' vraagt hij zachtjes. Wauw, wat een vraag.
'Nee, dat zie je toch wel ook wel?' snauw ik wat harder. Minnie mompelt en draait zich naar me toe. Ik steun op mijn arm en aai haar bezwete rugje.
'Sorry.' mompelt Bryce.
'Waarom ben je hier?'.
'Omdat...Omdat Minnie mijn kind ook is.'. Ik zucht.
'Ja, maar dat is nog geen reden om in één keer met haar leven te gaan bemoeien, of wel?' vraag ik. Bryce leunt voorover en steunt op zijn knieën. Hij is duidelijk in de war.
'Wat verwacht je nou eigenlijk van me? Dat ik haar naar school breng? Dat we gaan trouwen en een gezinnetje stichten? Denk je dat nou echt?' fluistert Bryce. Mijn adem stokt. Hij heeft gelijk. Wat verwacht ik nou?
'Ik verwacht dat jij...Ik verwacht dat Minnie op je kan rekenen. Ze vertelde mij dat ze later op ballet wil. Ga jij dat betalen? Ga jij haar brengen?' piep ik.
'Ik ga verhuizen, Marley. En van school.' zegt Bryce opeens. Pardon?
'Verhuizen? Waar naar toe?' vraag ik.
'Het is in de buurt. Een gewoon appartement. Mijn ouders zeggen dat ik oud genoeg ben. Nu heb ik een baan bij een koffiebar. Ik heb besloten dat ik je elke maand een deel van mijn salaris stuur.' zegt Bryce. Hij is toch nog volwassen geworden.
'Jij gaat toch ook een bijbaan zoeken? Ga jij ook van school?' vraagt hij dan. Wat ga ik eigenlijk doen? Kan ik dat wel?
'Van school?' haper ik. Bryce knikt.
'Marley, hoe ga je school, werk en Minnie combineren?'. Godsamme, hij heeft weer gelijk.
'Niet denk ik. Misschien moet ik ook eens werk zoeken.' mompel ik.
'Enne, ik wil echt wel vader zijn...Zou Minnie om de week bij mij kunnen logeren?'. Bryce meent het echt, zie ik. Een zware last word opgeheven van mijn schouders, merk ik. De brok in mijn keel is ook verdwenen.
'Het gaat al beter, eh?' vraagt hij zachtjes. Wauw, wat een vraag.
'Nee, dat zie je toch wel ook wel?' snauw ik wat harder. Minnie mompelt en draait zich naar me toe. Ik steun op mijn arm en aai haar bezwete rugje.
'Sorry.' mompelt Bryce.
'Waarom ben je hier?'.
'Omdat...Omdat Minnie mijn kind ook is.'. Ik zucht.
'Ja, maar dat is nog geen reden om in één keer met haar leven te gaan bemoeien, of wel?' vraag ik. Bryce leunt voorover en steunt op zijn knieën. Hij is duidelijk in de war.
'Wat verwacht je nou eigenlijk van me? Dat ik haar naar school breng? Dat we gaan trouwen en een gezinnetje stichten? Denk je dat nou echt?' fluistert Bryce. Mijn adem stokt. Hij heeft gelijk. Wat verwacht ik nou?
'Ik verwacht dat jij...Ik verwacht dat Minnie op je kan rekenen. Ze vertelde mij dat ze later op ballet wil. Ga jij dat betalen? Ga jij haar brengen?' piep ik.
'Ik ga verhuizen, Marley. En van school.' zegt Bryce opeens. Pardon?
'Verhuizen? Waar naar toe?' vraag ik.
'Het is in de buurt. Een gewoon appartement. Mijn ouders zeggen dat ik oud genoeg ben. Nu heb ik een baan bij een koffiebar. Ik heb besloten dat ik je elke maand een deel van mijn salaris stuur.' zegt Bryce. Hij is toch nog volwassen geworden.
'Jij gaat toch ook een bijbaan zoeken? Ga jij ook van school?' vraagt hij dan. Wat ga ik eigenlijk doen? Kan ik dat wel?
'Van school?' haper ik. Bryce knikt.
'Marley, hoe ga je school, werk en Minnie combineren?'. Godsamme, hij heeft weer gelijk.
'Niet denk ik. Misschien moet ik ook eens werk zoeken.' mompel ik.
'Enne, ik wil echt wel vader zijn...Zou Minnie om de week bij mij kunnen logeren?'. Bryce meent het echt, zie ik. Een zware last word opgeheven van mijn schouders, merk ik. De brok in mijn keel is ook verdwenen.
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.