De voetstappen die ik deed

[SANNE.]

Een One Shot die ik een tijdje geleden heb geschreven.
Hij is geïnspireerd op de film 'into the wild.' Ik heb de film niet helemaal afgezien. Het boek heb ik niet gelezen. Hij is erop geïnspireerd, wat niet betekend dat alle gebeurtenissen hetzelfde verlopen of dat dit alles in de film gebeurd (:

De voetstappen die ik deed

Ik leefde alleen. Ik kan geen plek vertellen waar ik woon, want die is er niet. De enkele keer dat ik mensen tegenkwam, keken ze mij vol medeleven aan. Ik wilde dat niet zien. Die mensen waren voor mij als vreemdelingen, ik kan nauwelijks beseffen dat ik hetzelfde ben als hen. Ik had hen juist vol medeleven moeten aankijken. Ze zijn overgenomen door de huidige maatschappij. Als een stel robots leven ze. Het begint al bij de geboorte. Batterijtje erin en leven maar. Ze gaan naar school, halen een diploma. Het liefst nog een hoog niveau, want anders ben je niet slim genoeg. Een vervolgopleiding erbij, een beetje feesten ondertussen, misschien een relatie aangaan, en hup dan kun je aan het werk, voor de komende veertig jaar. Je trouwt en krijgt kinderen, die weer hetzelfde ondergaan. Het is één grote vicieuze cirkel die ik wilde doorbreken.

Misschien klink ik wat verbitterd. Misschien ben ik dat ook wel. Ik ben sowieso anders dan anderen, dus het stickertje ‘’verbitterd’’ staat mij ook goed. Ik trek rond over de aarde, als één groot experiment. Ik zou nooit terugkeren en een boek schrijven over mijn ervaringen, nee, dat past niet bij mij. Wat maanden, misschien zelfs jaren wegblijven, ervaringen opdoen, en vervolgens terugkeren. Nee, dat zou voor mij voelen als een kunstwerk maken, om het vervolgens te bekrassen. De natuur past bij mij en ik pas bij de natuur. Als twee puzzelstukjes, die logischerwijs in elkaar passen, maar wel even gevonden moeten worden hoor. Want o ja, dat duurde even… Ook ik begon ooit, als één van iedereen, als een ‘normaal’ iemand. Ik heb de middelbare school afgemaakt, puur uit verplichting. Ik werkte met éé doel voor ogen: vertrekken. Ik hecht geen waarde aan mensen, mensen zijn hypocriet.

Ik heb jarenlang rondgereisd, ik heb zoveel gezien. Vraag me niet waar, want ik reis niet met een kaart. Het maakt me niet uit waar ik ben, ik heb geen einddoel voor ogen en hoef ook nooit ergens terug te keren. Ik heb geen agenda, geen klok. Ik ben totaal vervreemd van de maatschappij, maar is dat verkeerd? Is het verkeerd dat iemand zijn droom achterna gaat? Ik slaap wanneer ik moe ben, ik eet wanneer ik honger heb. Ik heb geen tijden om mij aan te houden. De natuur, is mijn beste vriend.

Misschien klinkt dit alles hierboven heel mooi, misschien zelfs intigrerend. Er zit echter een keerzijde aan. Ik heb jarenlang een leuk leven gehad, niet wetend dat er naar mij gezocht werd. Mijn ouders hadden me als vermist opgegeven, iets wat ik nooit van ze verwacht had.

Ze wisten dat ik wegging, ze wisten dat misschien lang niets van me zouden horen. Ik heb ze nooit voorgelogen, ik ben zo niet. Dat zij van een paar maanden uitgingen, is hun interpretatie. Ik heb nooit verteld dat er een dag zou komen dat ik terug zou keren. Dat zij mij na een jaar als vermist opgaven, kan ik ergens best begrijpen, ik ben hun zoon. Dat het echter mijn leven letterlijk zou verwoesten, had niemand durven denken. Dat de gevolgen van hun actie niet te overzien zouden zijn, hadden ze ook niet kunnen weten.

Ik werd gevonden door de politie. Ik moest mee naar het bureau, het kon niet anders. Mijn ouders stonden op me te wachten, en vlogen me om de hals. Ergens was ik wel blij om hen te zien, maar vanaf dat moment had ik al de angst dat ze mijn beste vriend zouden afnemen: de natuur. Ik kwam in de kranten, maar ik vertikte het om interviews te doen. Volgens de media was ik nog te getraumatiseerd door mijn ervaringen. Getraumatiseerd, laat me niet lachen. Ze hebben me alles afgenomen wat me lief is. Het was zo makkelijk, ik had bijna niets nodig om gelukkig te zijn. Waarom kan men niet staan en gaan waar hij wilt, dan had ik nog geleefd. Na alle heisa had ik nog steeds het idee dat ik wel eens terug zou keren naar de natuur, en mijn avontuur weer op zou pikken. Dit bleek onmogelijk: Ik mocht de staat niet verlaten, en voordat ik maar een beetje uit de buurt zou zijn zou ik allang weer opgepakt zijn.

Wat er vervolgens is gebeurd, is geen lot, het is een beslissing. Ik besloot vrij snel om ermee te stoppen. Nee, de keuze deed me geen pijn. Mijn huidige leven deed me pijn. Wat het hiernamaals ook mocht zijn, ik weet zeker dat het beter is dan waar ik nu ben. Hoewel de beslissing me geen moeite kostte, kostte de daad me wel moeite. Ja, er overviel me een hevige angst, toen ik die trein aan zag komen rijden. Ik zag hem al vanuit de verte, ik had nog even de tijd om moed te verzamelen. Het was geen twijfel, het was alleen de moed. Ik wist het zeker, het was de juiste. De trein kwam steeds dichterbij. Vlak van tevoren deed ik het. Ik sprong.

Door mijn zelfmoord worden de ooroordelen over mij waarschijnlijk alleen maar bevestigd. Ik was raar en vervreemd, en nu al helemaal. De mensen hebben gelijk over mij gekregen, maar dat is precies wat ze willen. Mensen kunnen er niet tegen om ongelijk te hebben, zelf al kost dat iemand zijn leven. Maar weten jullie, ik vind het niet erg. Het is goed zo. Als ik contact kon maken met de aarde, had ik deze brief opgestuurd. Dit kan alleen niet, want op de mooie plek waar ik nu ben doen ze niet aan deze technieken.

Het was niet het lot, het was een beslissing.

[Frelunior]

Wow, je hebt hier echt een mooi werk geschreven. Wat je schrijft is herkenbaar en je schrijft het erg mooi. Wel schrijf je cijfers ook daadwerkelijk als cijfers, maar dit kan je beter in woord vorm zetten. Dus in plaats van 1 het woord een of één schrijven.

Slechts één grammaticafoutje gevonden:
'Dat hun mij na een jaar als vermist opgaven, kan ik ergens best begrijpen, ik ben hun zoon.'
Die eerste hun moet zij zijn.

Maar voor de rest gewoon zo door gaan.