Eén fout (eind)
Bedankt, Zoey!
-----------------------------------------------------------------------------------
De weken vlogen voorbij. Minnie bleef last hebben van haar keel, ze zat op een ijsjes en vla dieet. Dat vond ze trouwens totaal niet erg. Ik ben bij Bryce op bezoek geweest. Zijn appartement is best wel klein. Maar hij houdt het schoon, hij heeft zelfs een kamer voor Minnie gemaakt. Ze zit in zo'n inklapbare wieg. Vandaag heb ik Juliana verteld dat ik van school af ben en een baan ga zoeken. Ze was laaiend. Ze zei dat ik haar dochter niet meer was en dat ik haar steun kon vergeten. Ik loop nu door de stad. Bryce zei dat hij in een koffiebar werkte, zoiets kon ik ook doen. De wind blaast door mijn haren heen. Ik prop mijn handen in mijn zakken zodat ze er niet af vriezen. Nou ja, zo koud is het ook weer niet. Maar ik zie nauwelijks verschil tussen herfst en winter. Ik kijk rond. Kledingwinkel? Nah. Serveerster? Ik kan het proberen...Ik loop naar Lunches toe en trek de glazen deur open. Het is er akelig stil. Het heeft iets weg van zo'n retro ijszaak. Ik kuch en ga aan de bar zitten. Een meisje met opgestoken blond haar, overduidelijk geverfd, en grote blauwe ogen die me slaperig aankijken. Het meisje kauwt luidruchtig kauwgom. Ze heeft een witte blouse aan met opgestroopte mouwen, een kort zwart rokje en zwarte punthakken met een enkelbandje. Ik slik. Ze ziet er niet uit alsof ze erg vriendelijk is. Ze plant haar hand in haar zij en kauwt nog een beetje verder.
'Ehm, ik heb gezien dat jullie werknemers zoeken.' zeg ik. Het meisje snuift minachtend.
'Ja. Dus?'. Ik slik nog een keer.
'Nou, kan ik hier komen werken?' vraag ik. Het meisje lacht.
'Liefje, denk je dat jij het hier kan volhouden?' kirt ze. Ik kijk om me heen. Volhouden?
'Het is toch niet echt druk?' vraag ik verbaasd. Het meisje stopt meteen met lachen.
'Liefje...We zijn net open. Om twaalf uur begint het feest.' zegt ze. Okeee...
'Ik denk dat ik het wel kan volhouden dan.' zeg ik zelfverzekerd. Het meisje giechelt.
'Nou, ik laat je even meedraaien. Vince is even koffie gaan halen voor zichzelf.'.
'Vince?' vraag ik. Het meisje bukt en pakt kleren voor me. Ze gooit ze in mijn gezicht.
'Vince ja. Hij is de baas.' zegt het meisje en loopt weg.
'Waar moet ik me aankleden?' roep ik haar na.
'Waar denk je?' brult ze, terwijl ze de hoek om verdwijnt. Ik weet niet eens haar naam. Strompelend loop ik naar de toiletten en wring mezelf in een hokje. Ik begin de kleren aan te trekken. Ze ruiken muf. Als ik klaar ben prop ik mijn kleren in mijn tas. Ik bekijk mezelf in de spiegel. Dit ziet er niet uit. Ik steek mijn haar op, maar het blijft er rommelig uit zien. Laat maar zitten, denk ik bij mezelf en stap de toiletten uit. Wat een rot schoenen, ze zijn veel te hoog. Wedden dat ik straks mijn nek breek?
'Ook hallo daar, meissie.' zegt een jongen. Ik kijk op. Achter de bar staat een jongen in de twintig. Hij heeft kort bruin haar en vrolijke groene ogen. Hij lijkt me aardig. Ik loop naar hem toe en schud zijn hand.
'Hoi, ik ben Marley.' zeg ik. De jongen grijnst.
'Vince.' zegt de jongen. Aha, de baas, zoals het meisje zei.
'Heb je Angie al ontmoet?' vraagt Vince en begint glazen te poetsen.
'Angie?' herhaal ik en kom naast hem staan.
'Ze vertelde me dat jij hier was. Zeker niet voorgesteld.' zei hij. Ik knikte.
'Nee. Ehm, wat kan ik doen?' vraag ik.
'Heb je ervaring?' vraagt hij grijnzend. Shit, ik heb nog nooit een baantje gehad. Nou ja, ik had een keer het gras gemaaid van de buurman, maar ik heb de grasmaaier kapot gemaakt, dus dat telt denk ik niet.
'Ja, hiervoor werkte ik in een...snackbar.' ratel ik. Vince schijnt het te geloven, want ik moet de tafels schoonpoetsen. Ik krijg een doek en een spray in mijn handen geduwd en ik boen de ijzeren tafels tot ik mezelf er in kan zien. Ik merk dat Vince naar mijn kont kijkt. En ik maar denken dat hij vriendelijk was. In mijn ooghoeken zie ik dat Vince met open mond naar me kijkt. Marley, je krijgt er voor betaald. Nee, ik krijg niet voor betaald om mijn kont te laten zien! Ik rol met mijn ogen en loop naar de volgende tafel. Getver, kroketten smeersels. Die dag heb ik me in het naad gewerkt. De tent was bomvol. Ik sta achter de bar naast Angie. Ze kijkt verlekkerd naar een groepje jongens.
'Hoe oud ben jij, Angie?' vraag ik en leun tegen het aanrecht aan.
'17 en een half.' mompelt ze. Ik kijk weer naar de jongens.
'Die jongens zijn iets in de 26.' zeg ik verbaasd. Angie rolt met haar ogen en geeft een klant een biertje. Ze reageert niet. Ik geef haar een por.
'Marley, ik ga liever niet met jongens van mijn leeftijd om. Die vergeten of een condoom of mijn telefoonnummer.' zegt Angie luchtig. Later die dag realiseer ik me dat ze totaal gelijk heeft.
-----------------------------------------------------------------------------------
De weken vlogen voorbij. Minnie bleef last hebben van haar keel, ze zat op een ijsjes en vla dieet. Dat vond ze trouwens totaal niet erg. Ik ben bij Bryce op bezoek geweest. Zijn appartement is best wel klein. Maar hij houdt het schoon, hij heeft zelfs een kamer voor Minnie gemaakt. Ze zit in zo'n inklapbare wieg. Vandaag heb ik Juliana verteld dat ik van school af ben en een baan ga zoeken. Ze was laaiend. Ze zei dat ik haar dochter niet meer was en dat ik haar steun kon vergeten. Ik loop nu door de stad. Bryce zei dat hij in een koffiebar werkte, zoiets kon ik ook doen. De wind blaast door mijn haren heen. Ik prop mijn handen in mijn zakken zodat ze er niet af vriezen. Nou ja, zo koud is het ook weer niet. Maar ik zie nauwelijks verschil tussen herfst en winter. Ik kijk rond. Kledingwinkel? Nah. Serveerster? Ik kan het proberen...Ik loop naar Lunches toe en trek de glazen deur open. Het is er akelig stil. Het heeft iets weg van zo'n retro ijszaak. Ik kuch en ga aan de bar zitten. Een meisje met opgestoken blond haar, overduidelijk geverfd, en grote blauwe ogen die me slaperig aankijken. Het meisje kauwt luidruchtig kauwgom. Ze heeft een witte blouse aan met opgestroopte mouwen, een kort zwart rokje en zwarte punthakken met een enkelbandje. Ik slik. Ze ziet er niet uit alsof ze erg vriendelijk is. Ze plant haar hand in haar zij en kauwt nog een beetje verder.
'Ehm, ik heb gezien dat jullie werknemers zoeken.' zeg ik. Het meisje snuift minachtend.
'Ja. Dus?'. Ik slik nog een keer.
'Nou, kan ik hier komen werken?' vraag ik. Het meisje lacht.
'Liefje, denk je dat jij het hier kan volhouden?' kirt ze. Ik kijk om me heen. Volhouden?
'Het is toch niet echt druk?' vraag ik verbaasd. Het meisje stopt meteen met lachen.
'Liefje...We zijn net open. Om twaalf uur begint het feest.' zegt ze. Okeee...
'Ik denk dat ik het wel kan volhouden dan.' zeg ik zelfverzekerd. Het meisje giechelt.
'Nou, ik laat je even meedraaien. Vince is even koffie gaan halen voor zichzelf.'.
'Vince?' vraag ik. Het meisje bukt en pakt kleren voor me. Ze gooit ze in mijn gezicht.
'Vince ja. Hij is de baas.' zegt het meisje en loopt weg.
'Waar moet ik me aankleden?' roep ik haar na.
'Waar denk je?' brult ze, terwijl ze de hoek om verdwijnt. Ik weet niet eens haar naam. Strompelend loop ik naar de toiletten en wring mezelf in een hokje. Ik begin de kleren aan te trekken. Ze ruiken muf. Als ik klaar ben prop ik mijn kleren in mijn tas. Ik bekijk mezelf in de spiegel. Dit ziet er niet uit. Ik steek mijn haar op, maar het blijft er rommelig uit zien. Laat maar zitten, denk ik bij mezelf en stap de toiletten uit. Wat een rot schoenen, ze zijn veel te hoog. Wedden dat ik straks mijn nek breek?
'Ook hallo daar, meissie.' zegt een jongen. Ik kijk op. Achter de bar staat een jongen in de twintig. Hij heeft kort bruin haar en vrolijke groene ogen. Hij lijkt me aardig. Ik loop naar hem toe en schud zijn hand.
'Hoi, ik ben Marley.' zeg ik. De jongen grijnst.
'Vince.' zegt de jongen. Aha, de baas, zoals het meisje zei.
'Heb je Angie al ontmoet?' vraagt Vince en begint glazen te poetsen.
'Angie?' herhaal ik en kom naast hem staan.
'Ze vertelde me dat jij hier was. Zeker niet voorgesteld.' zei hij. Ik knikte.
'Nee. Ehm, wat kan ik doen?' vraag ik.
'Heb je ervaring?' vraagt hij grijnzend. Shit, ik heb nog nooit een baantje gehad. Nou ja, ik had een keer het gras gemaaid van de buurman, maar ik heb de grasmaaier kapot gemaakt, dus dat telt denk ik niet.
'Ja, hiervoor werkte ik in een...snackbar.' ratel ik. Vince schijnt het te geloven, want ik moet de tafels schoonpoetsen. Ik krijg een doek en een spray in mijn handen geduwd en ik boen de ijzeren tafels tot ik mezelf er in kan zien. Ik merk dat Vince naar mijn kont kijkt. En ik maar denken dat hij vriendelijk was. In mijn ooghoeken zie ik dat Vince met open mond naar me kijkt. Marley, je krijgt er voor betaald. Nee, ik krijg niet voor betaald om mijn kont te laten zien! Ik rol met mijn ogen en loop naar de volgende tafel. Getver, kroketten smeersels. Die dag heb ik me in het naad gewerkt. De tent was bomvol. Ik sta achter de bar naast Angie. Ze kijkt verlekkerd naar een groepje jongens.
'Hoe oud ben jij, Angie?' vraag ik en leun tegen het aanrecht aan.
'17 en een half.' mompelt ze. Ik kijk weer naar de jongens.
'Die jongens zijn iets in de 26.' zeg ik verbaasd. Angie rolt met haar ogen en geeft een klant een biertje. Ze reageert niet. Ik geef haar een por.
'Marley, ik ga liever niet met jongens van mijn leeftijd om. Die vergeten of een condoom of mijn telefoonnummer.' zegt Angie luchtig. Later die dag realiseer ik me dat ze totaal gelijk heeft.
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
Hoofdstuk 2: Ik heb de week vrij
'Vandaar je er niet was.' mompelt Francis. Ik zit op de bank. Francis zit voor de bank en Caleb ligt op het kleed. Hij heeft zijn muts op Francis' hoofd gezet, zijn zwarte haar zit in de war zoals altijd. Ik kijk naar Francis. Ze heeft donkerblond haar en groenige ogen. Haar haar is een slordige vlecht gemaakt. Ik heb mijn vrienden net vertelt dat ik aan mijn toekomst ga werken. Ik heb gisteren gehoord dat ik de baan heb gekregen bij Vince.
'En nu werk je bij het diner?' vraagt Caleb. Ik knik.
'Het is er meestal wel gezellig.' zeg ik vrolijk.
'We zien je toch nog wel, toch?' vraagt Francis.
'Natuurlijk wel. Ik zit misschien niet meer bij jullie op school, maar ik maak altijd tijd voor jullie vrij, hoor. En...Ik heb de week vrij. Nou ja, ik moet van half negen tot twee uur werken, maar dat maakt niks uit.' roep ik.
'Oh, oke.' zucht Caleb. Ik kijk hem aan. Hij kijkt sip.
'Wat is er nou Cay?' vraagt Francis bezorgd.
'We gaan je gewoon missen, denk ik.' zegt Caleb somber. Ik kruip naar hem toe en geef hem een knuffel. Hij blijft me vasthouden.
'Cay-Cay, je mag mij loslaten.' kerm ik.
'Vandaar je er niet was.' mompelt Francis. Ik zit op de bank. Francis zit voor de bank en Caleb ligt op het kleed. Hij heeft zijn muts op Francis' hoofd gezet, zijn zwarte haar zit in de war zoals altijd. Ik kijk naar Francis. Ze heeft donkerblond haar en groenige ogen. Haar haar is een slordige vlecht gemaakt. Ik heb mijn vrienden net vertelt dat ik aan mijn toekomst ga werken. Ik heb gisteren gehoord dat ik de baan heb gekregen bij Vince.
'En nu werk je bij het diner?' vraagt Caleb. Ik knik.
'Het is er meestal wel gezellig.' zeg ik vrolijk.
'We zien je toch nog wel, toch?' vraagt Francis.
'Natuurlijk wel. Ik zit misschien niet meer bij jullie op school, maar ik maak altijd tijd voor jullie vrij, hoor. En...Ik heb de week vrij. Nou ja, ik moet van half negen tot twee uur werken, maar dat maakt niks uit.' roep ik.
'Oh, oke.' zucht Caleb. Ik kijk hem aan. Hij kijkt sip.
'Wat is er nou Cay?' vraagt Francis bezorgd.
'We gaan je gewoon missen, denk ik.' zegt Caleb somber. Ik kruip naar hem toe en geef hem een knuffel. Hij blijft me vasthouden.
'Cay-Cay, je mag mij loslaten.' kerm ik.
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
-
Saskjezwaard
- Computer
- Berichten: 4449
- Lid geworden op: 28 aug 2010 21:56
- Locatie: in bed
Is dit pas hoofdstuk 2 
? Ik dacht dat je al bij hoofdstuk 10 was, ofzo. Je maakt namelijk heel veel tijdsprongen in je verhaal.
Jaa, ik ga weer zeuren... Ik hoop dat je het niet erg vindt
Je schrijft vanuit Marley's oogpunt, in de ik-persoon, maar je laat haar voor mijn gevoel te weinig denken. Ik zou zelf al die dingen niet doen die ze doet, zo ben ik gewoon niet, maar je laat me te weinig invoelen waarom ze precies doet wat ze doet. Zoveel als in mijn verhaal hoeft ook weer niet 
maar iets meer is al een stuk beter.
Ik vind dat je steeds beter gaat schrijven, wat minder hak op de tak als je aan het begin deed. Je stukjes worden steeds uitgebreider en je omschrijvingen ook. Die Angie kon ik me al helemaal voorstellen (net HP 7 gezien en komt ook zo'n serveerster in voor).
Dit is trouwens vanuit het Typex-Team, als je je verhaal wilt aanmelden daarvoor, ga je gang (al vraag aub niet naar spellingsfouten, je hebt zoveel gepost waardoor het een hel zou zijn om dat allemaal uit te zoeken).
? Ik dacht dat je al bij hoofdstuk 10 was, ofzo. Je maakt namelijk heel veel tijdsprongen in je verhaal.Jaa, ik ga weer zeuren... Ik hoop dat je het niet erg vindt
Je schrijft vanuit Marley's oogpunt, in de ik-persoon, maar je laat haar voor mijn gevoel te weinig denken. Ik zou zelf al die dingen niet doen die ze doet, zo ben ik gewoon niet, maar je laat me te weinig invoelen waarom ze precies doet wat ze doet. Zoveel als in mijn verhaal hoeft ook weer niet maar iets meer is al een stuk beter.Ik vind dat je steeds beter gaat schrijven, wat minder hak op de tak als je aan het begin deed. Je stukjes worden steeds uitgebreider en je omschrijvingen ook. Die Angie kon ik me al helemaal voorstellen (net HP 7 gezien en komt ook zo'n serveerster in voor).
Dit is trouwens vanuit het Typex-Team, als je je verhaal wilt aanmelden daarvoor, ga je gang (al vraag aub niet naar spellingsfouten, je hebt zoveel gepost waardoor het een hel zou zijn om dat allemaal uit te zoeken
).And by the way, everything in life is writable about if you have the outgoing guts to do it, and the imagination to improvise. The worst enemy to creativity is self-doubt ― Sylvia Plath
Haha! Ja, ik heb het verhaal afgesloten omdat het babygedoe voorbij was. Nu ben ik bij deel : Eén fout: Taeyang. Oh ja, ik vind het totaal niet erg dat je "zeurt". Ik ben juist blij met correcties en opmerkingen, daar kan ik van leren. Misschien laat ik haar inderdaad te weinig denken, ik zal er voortaan op letten, bedankt hoor!
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
'Luister, Cay. Ik heb de week vrij. Zullen we iets leuks gaan doen? Ik dacht naar de club?' piep ik en duw hem voorzichtig weg. Hij rolt op zijn rug en staart naar het plafond. Bij de gedachte om naar een club te gaan maakt me al opgewonden. Het is lang geleden.
Die avond nog gaan we naar een club. Pink Miami, ofzoiets. Ik trek Francis achter me aan de toiletten in. Caleb is bij een stel vrienden van ons. Ik bekijk mezelf in de spiegel. Ik heb mijn haar opgestoken, ik heb een blauwe blouse tuniek aan met zwarte hakken met strikjes. Francis had ze aan me geleend, ze zaten niet lekker bij haar. Zij heeft haar haar gestijld, haar pony zit geweldig. Ze heeft een zwart leren jurkje aan en felroze pumps. Ze ziet er goed uit. Ze kijkt me aan, lachend.
'Je ziet er geweldig uit, hoor.' zegt ze tegen me als ik twijfelachtig in de spiegel kijk. Ik pak mijn borsten vast en duw ze omhoog.
'Doe normaal!' piept Francis en duwt mijn handen weg. Ik trek een ontevreden gezicht.
'Je moet blij zijn, ik heb cup AA.' grijnst Francis. Ik rol met mijn ogen.
'Deze surfplanken zitten niet lekker.' mompel ik en peuter aan mijn stiletto-nagels.
'Ze staan wel sexy.' giechelt Francis en loopt de wc-ruimte uit. Ik hups achter haar aan. Een golf van muziek vliegt tegen ons aan. Ik zie in de verte Caleb bij Bryce, Hayden, Mary, Adrien en Riley staan. Francis marcheert naar hen toe. Onzeker schuifel ik achter haar aan. De muziek staat niet zo heel erg hard, dus je kan nog gewoon praten. Het is nog vroeg. Bryce kijkt me onderzoekend aan. Ik trek mijn wenkbrauwen op.
'Waar is Minnie?' vraag ik gealarmeerd.
'Logeren bij een vriendinnetje.' roept Bryce geruststellend. Pff, gelukkig. Mijn hart begint langzamer te kloppen. Adrien slaat zijn armen om me heen.
'Hallo nichtje van me!' zegt hij en geeft me een zoen op mijn wang. Ik wrijf het kwijl weg. Hij ruikt naar bier. En naar een sterke aftershave.
'Ook hallo, neefje.' lach ik en duw hem weg. Hij geeft zijn vriend Hayden een knuffel.
'Stil maar, alles komt goed.' lalt Adrien in zijn oor. Hayden rolt met zijn ogen. Riley, een gothicachtig meisje, bekijkt me van top tot teen. Ze ziet er zelf niet uit. Panda ogen, een halfnaakt jurkje en van die plateaulaarzen van tien ton.
'Riley.' zeg ik. Ze knikt en nipt van haar drankje. Mary vliegt naar mij toe en geeft me een plet-knuffel. Zij heeft van dat barbie haar en ze is letterlijk een pop. Ze is ook meters lang, zelfs zonder hakken. Ze is model. Jaloers? Nee hoor, ik ben rijker dan zij.
'Hoe gaat het met de beroemde Mary Adams?' vraagt Francis en geeft een high-five.
'Ik sta in de Cosmo Girl!' gilt ze enthousiast. Francis lacht.
'Oh, en weet je nog van die Rosalin? Ze heeft een nieuwe winkel met biologische en milieu producten. Weet je wat ze heeft gevraagd aan mij?' vertelt Mary geheimzinnig. Francis schud haar hoofd, ik zie de nieuwsgierigheid in haar ogen.
'Of jij het nieuwe gezicht word van haar body butters!' brult Mary. Ik stop mijn vingers in mijn oren. Haar geschreeuw is om de drie minuten, als je langer dan tien minuten met haar praat, word je echt doof. Blij dat ze model is geworden. Hoeft ze niet te praten. Francis' ogen sperren wijd open. Ze schud haar hoofd verbaasd.
'Maar ik wil gezicht zijn?' piept ze. Mary begrijpt het niet. Francis is een tomboy. Ze draagt het liefst geen hakken, maar gympen. Vergeet jurkjes, alleen voor speciale gelegenheden. En make-up? Ze weet niet eens wat bronzer is. Francis is misschien wel een mooi meisje, maar ze rolt het liefst in de modder of schopt alle jongens in hun schenen met voetbal. Stilzitten en poseren is echt niks voor Francis.
'Dat is toch hartstikke KICKEN!?' kirt Mary en springt weer op en neer.
'Nee!' roept Francis wanhopig. Ik geef Mary en por.
'Ze denkt er nog even over na.' zeg ik en trek Adrien mee naar de dansvloer.
'Kom op, wij gaan weer eens dansen.' grijns ik. Hij valt bijna over zijn eigen benen. Ik lach en trek hem tegen me aan. Hij leunt lallend over mij heen.
'En toen ging Mary-Alice boos worden.' pruilt hij met een piep stemmetje. Ik gniffel.
'Mondje dicht, wij gaan sjansen.' zeg ik en wieg mee met de muziek. Vroeger waren Adrien en ik heel close, maar Juliana wilde verhuizen en toen was het uit met de pret. Jammer. Caleb, Adrien en ik waren altijd vader en moedertje aan het spelen.
Die avond nog gaan we naar een club. Pink Miami, ofzoiets. Ik trek Francis achter me aan de toiletten in. Caleb is bij een stel vrienden van ons. Ik bekijk mezelf in de spiegel. Ik heb mijn haar opgestoken, ik heb een blauwe blouse tuniek aan met zwarte hakken met strikjes. Francis had ze aan me geleend, ze zaten niet lekker bij haar. Zij heeft haar haar gestijld, haar pony zit geweldig. Ze heeft een zwart leren jurkje aan en felroze pumps. Ze ziet er goed uit. Ze kijkt me aan, lachend.
'Je ziet er geweldig uit, hoor.' zegt ze tegen me als ik twijfelachtig in de spiegel kijk. Ik pak mijn borsten vast en duw ze omhoog.
'Doe normaal!' piept Francis en duwt mijn handen weg. Ik trek een ontevreden gezicht.
'Je moet blij zijn, ik heb cup AA.' grijnst Francis. Ik rol met mijn ogen.
'Deze surfplanken zitten niet lekker.' mompel ik en peuter aan mijn stiletto-nagels.
'Ze staan wel sexy.' giechelt Francis en loopt de wc-ruimte uit. Ik hups achter haar aan. Een golf van muziek vliegt tegen ons aan. Ik zie in de verte Caleb bij Bryce, Hayden, Mary, Adrien en Riley staan. Francis marcheert naar hen toe. Onzeker schuifel ik achter haar aan. De muziek staat niet zo heel erg hard, dus je kan nog gewoon praten. Het is nog vroeg. Bryce kijkt me onderzoekend aan. Ik trek mijn wenkbrauwen op.
'Waar is Minnie?' vraag ik gealarmeerd.
'Logeren bij een vriendinnetje.' roept Bryce geruststellend. Pff, gelukkig. Mijn hart begint langzamer te kloppen. Adrien slaat zijn armen om me heen.
'Hallo nichtje van me!' zegt hij en geeft me een zoen op mijn wang. Ik wrijf het kwijl weg. Hij ruikt naar bier. En naar een sterke aftershave.
'Ook hallo, neefje.' lach ik en duw hem weg. Hij geeft zijn vriend Hayden een knuffel.
'Stil maar, alles komt goed.' lalt Adrien in zijn oor. Hayden rolt met zijn ogen. Riley, een gothicachtig meisje, bekijkt me van top tot teen. Ze ziet er zelf niet uit. Panda ogen, een halfnaakt jurkje en van die plateaulaarzen van tien ton.
'Riley.' zeg ik. Ze knikt en nipt van haar drankje. Mary vliegt naar mij toe en geeft me een plet-knuffel. Zij heeft van dat barbie haar en ze is letterlijk een pop. Ze is ook meters lang, zelfs zonder hakken. Ze is model. Jaloers? Nee hoor, ik ben rijker dan zij.
'Hoe gaat het met de beroemde Mary Adams?' vraagt Francis en geeft een high-five.
'Ik sta in de Cosmo Girl!' gilt ze enthousiast. Francis lacht.
'Oh, en weet je nog van die Rosalin? Ze heeft een nieuwe winkel met biologische en milieu producten. Weet je wat ze heeft gevraagd aan mij?' vertelt Mary geheimzinnig. Francis schud haar hoofd, ik zie de nieuwsgierigheid in haar ogen.
'Of jij het nieuwe gezicht word van haar body butters!' brult Mary. Ik stop mijn vingers in mijn oren. Haar geschreeuw is om de drie minuten, als je langer dan tien minuten met haar praat, word je echt doof. Blij dat ze model is geworden. Hoeft ze niet te praten. Francis' ogen sperren wijd open. Ze schud haar hoofd verbaasd.
'Maar ik wil gezicht zijn?' piept ze. Mary begrijpt het niet. Francis is een tomboy. Ze draagt het liefst geen hakken, maar gympen. Vergeet jurkjes, alleen voor speciale gelegenheden. En make-up? Ze weet niet eens wat bronzer is. Francis is misschien wel een mooi meisje, maar ze rolt het liefst in de modder of schopt alle jongens in hun schenen met voetbal. Stilzitten en poseren is echt niks voor Francis.
'Dat is toch hartstikke KICKEN!?' kirt Mary en springt weer op en neer.
'Nee!' roept Francis wanhopig. Ik geef Mary en por.
'Ze denkt er nog even over na.' zeg ik en trek Adrien mee naar de dansvloer.
'Kom op, wij gaan weer eens dansen.' grijns ik. Hij valt bijna over zijn eigen benen. Ik lach en trek hem tegen me aan. Hij leunt lallend over mij heen.
'En toen ging Mary-Alice boos worden.' pruilt hij met een piep stemmetje. Ik gniffel.
'Mondje dicht, wij gaan sjansen.' zeg ik en wieg mee met de muziek. Vroeger waren Adrien en ik heel close, maar Juliana wilde verhuizen en toen was het uit met de pret. Jammer. Caleb, Adrien en ik waren altijd vader en moedertje aan het spelen.
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
Zeg, het is heel leuk dat je mijn verhaal goed vind. Maar ik heb het gevoel dat ik opgejaagd word...
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
Ik laat mijn heupen mee dansen met het ritme van de muziek. Francis staat voor me, ze heeft haar ellebogen in de lucht en ze wiegt heen en weer met haar heupen. Adrien is kotsend naar de wc vertrokken en Bryce en Riley zijn naar de bar. Mary staat achter ons te dansen met een jongen. De lichten flitsen door de zaal. Vaag zie ik de silhouetten van de mensen om mij heen. Ze bewegen traag. Ik voel dat ik helemaal opga in de muziek. Ik voel twee handen op mijn heupen. In mijn hals ruik ik Adrien's geur.
'Hé, schoonheid.' hoor ik hem zeggen. Ik laat mijn handen over zijn warrige haar glijden.
'Wie, ik?' lach ik en dans tegen hem aan. Hij houdt mijn buik glimlachend vast. Ik laat mijn handen in zijn nek kriebelen. Ik voel iets trillen bij mijn zij. Ik tast. Omdat ik geen zakken heb ik een band om mijn bovenbeen gebonden en mijn mobiel er aan gebonden. Een heel karwei, maar het werkt wel. Ik pak het kleine ding en kijk wat er aan de hand is.
Het is Juliana.
---------------------------------------------------------------------------------------------------
PANG PANG PANG PAAAANNGGGG....Het spijt me heel erg dat dit stukje kort is. Maar ik wilde wel IETS posten vandaag. Ik hoop dat je het leuk vond!
'Hé, schoonheid.' hoor ik hem zeggen. Ik laat mijn handen over zijn warrige haar glijden.
'Wie, ik?' lach ik en dans tegen hem aan. Hij houdt mijn buik glimlachend vast. Ik laat mijn handen in zijn nek kriebelen. Ik voel iets trillen bij mijn zij. Ik tast. Omdat ik geen zakken heb ik een band om mijn bovenbeen gebonden en mijn mobiel er aan gebonden. Een heel karwei, maar het werkt wel. Ik pak het kleine ding en kijk wat er aan de hand is.
Het is Juliana.
---------------------------------------------------------------------------------------------------
PANG PANG PANG PAAAANNGGGG....Het spijt me heel erg dat dit stukje kort is. Maar ik wilde wel IETS posten vandaag. Ik hoop dat je het leuk vond!
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
Deze avond komen er nog meer updates, maak je geen zorgen. Ik ben aan het oppassen. Ik vind dit best wel een goed stukje, al zeg ik het zelf... 
-------------------------------------------------------------------------------------
Ik duw mezelf door de mensen en pers mezelf in het kleine wchokje. Ik ga zitten op de koude wc rand en neem op.
'Ja?' vraag ik. Mijn stem klinkt luid in het hokje.
'Met Juliana, weet je zeker dat alles goed gaat met Minnie?'. Ik recht mijn schouders.
'Hoezo?'.
'Nou...Ik wilde gewoon even vragen hoe het allemaal ging.' piept mijn moeder schuldig.
'Mam, het gaat prima. Ze is aan het logeren bij een vriendinnetje.' zeg ik. Op de achtergrond hoor ik Davis praten.
'Is dat haar? Mag ik ook even? Ik moet haar spreken.' zegt hij. Ik hoor gezucht van Juliana.
'Dit is nu geen moment voor telefoonseks, opzouten jij! Marley? Kom alsjeblieft terug. We maken ons zo veel zorgen om je, alsjeblieft!' roept Juliana. Ik leun tegen de wckast aan.
'Mama, ik wil niet terug.' zeg ik. Ik vertel haar over alles wat me de laatste tijd is overkomen. Dat ik een baan heb, dat Bryce een echte papa is geworden en dat ik eindelijk rust heb. Juliana begint te huilen. Of is het Davis? De telefoon word overgenomen door iemand. Ik hoor dat het mijn broer is.
'Marley? Ik wil minstens één keer in de week langskomen. Kan dat? Ik zou het eigenlijk verschrikkelijk vinden als ik Minnie niet zou zien en jou. Alsjeblieft?' ratelt Jason. Ik hoor dat hij op huilen staat. In de hoor schreeuwt Davis nog wat.
'Marley? Hoor je me? Gaat alles goed?'.
'Jason? Kom wanneer je wilt, ik sms je het adres wel.' zeg ik en steek één vinger is mijn oor om goed te kunnen horen wat er aan de andere kant gebeurd.
'Wat!? Jij gaat niet bij Marley op bezoek, ben je gek? Ik sta dat echt niet toe. Naar je kamer, Jason. Nu!' hoor ik Juliana roepen. Dan hangt iemand op. Ik staar naar het lege beeldscherm van mijn telefoon. Ik had nooit iemand willen kwetsen met mijn verhuizing. Maar ik begrijp dat ik dat wel heb gedaan.
Het ene komt van het andere en voor ik het weet lig ik naast de slapende Taeyang in bed. Ik heb mijn kleren nog aan. Ik ben alleen maar naar boven gestrompeld en meteen in bed gevallen. Met mijn scherpe nagels streel ik Taeyang's wang. Hij ziet er vredig uit. Mijn hoofd bonkt nog van de muziek. Ik sluit mijn ogen. Francis is met Caleb mee naar huis gegaan, ze waren allebei stomdronken. Ik vraag me af of ze een onenightstand gaan beleven of dat ze echt verliefd zijn. Adrien heb ik aan Hayden gegeven. Mary is in haar eentje naar huis gegaan en Riley is nog aan het feesten als het goed is. Ik heb mezelf voorgenomen om geen alcohol te drinken. Ik kan mij niet herinneren of ik me daar aan heb gehouden. Naast me hoor ik Taeyang murmelen en ik voel dat hij mijn buik aftast met zijn hand. Hij mompelt iets en stopt dan. Zijn hand glijd weg van de stof waar mijn blouse van gemaakt is. Ik luister naar het ritme van zijn ademhaling. Wat zou hij nu denken? Zou hij dromen? Ik hoop dat hij over mij droomt. Na een paar minuten voel ik mijn oogleden langzamer zwaarder worden. Uiteindelijk vallen ze dicht. Ik sukkel meteen in een hele diepe slaap. Ik voel de wind die door mijn haren blaast. Ik open mijn ogen. Ik zit op een veranda op een wipstoel. In mijn handen ligt een borduurwerk. Ik kijk op. Op de zanderige weg spelen kinderen. Vier kinderen. Ze hebben allemaal zwart haar en donkere ogen. Het zijn twee meisjes en twee jongens. Maar en loopt ook een ouder kind bij. Ze heeft blonde krullen en blauwe ogen. Ze spelen en lachen. De zon staat fel aan de hemel, maar door het dak heb ik schaduw. Bij mijn voeten ligt een hond. Hij slaapt en knort tevreden. Ik kijk langs mij. Er loopt een lange gespierde jongeman uit de deurpost. Hij heeft een zwarte hanenkam. Hij lijkt op Taeyang. Hij glimlacht als hij me ziet. Hij knielt bij me en streelt mijn hand. Ik kijk naar zijn zachte hand. We hebben een gouden ring om. Ik kijk Taeyang weer aan. Wat is er aan de hand?
'Ik houd van je, mijn liefste. Getrouwd zijn met jou, kinderen krijgen van jou, is het mooiste dat me ooit is overkomen.' zegt hij liefkozend en geeft me een tedere kus op mijn wang. Ik kijk naar de kinderen. Zijn dat mijn kinderen? Mijn hoofd word leeg, merk ik. Ik zie alleen de zomerse beelden. Het heeft iets weg van Little House On The Prairie. Ik knipper een paar kaar, om de beelden te vervagen. Het helpt niet. Ben ik getrouwd?
'Is er wat, lieveling?' vraagt mijn echtgenoot weer. Ik draai mij naar hem toe.
'N-nee.' fluister ik. Ik voel de wind door mijn haren spelen. Taeyang buigt weer naar me toe en tilt mij op. Hij draait mij in het rond. Dan geeft hij mij lachend een zoen. Ik proef zijn lippen echt. Ik voel zijn aanrakingen. Ik voel de warmte.
'Marley! MARLEY!' schreeuwt iemand in mijn oor. Ik schrik en veer overeind. Mijn borstkas gaat hevig op en neer. Ik kijk om mij heen. Ik lig op bed, met mijn kleren aan. Bij mij staat Daesung. Hij zwaait voor mijn ogen. Ik staar hem aan en slik moeizaam. Mijn keel voelt droog aan, hij schuurt als ik slik. Alsof er zand in zit.
'Wat is er met jou gebeurd?' vraagt Daesung verbaasd en loopt naar de deur toe.
'Ik ben op een prairie. Met Taeyang. We zijn getrouwd.' fluister ik. Daesung lacht smakelijk.
'Ja hoor. Tae is aan het werk en jij slaapt al heel lang. Het is al elf uur.' zegt hij en loopt weg. Ik vloek en vlieg de douche in. Ik gooi mijn kleren over de glazen cabine en begin mijn hoofd in te zepen. Dan merk ik dat ik mijn schoenen nog aan heb. Geïrriteerd trek ik ze ruw uit en gooi ze ook weg. Daarna droog ik mezelf af en trek mijn werkkleren aan. Al tandenpoetsend ren ik de deur uit. Ik spring op mijn fiets en race naar de stad. De auto's toeteren en bestuurders vervloeken mij, als ik langs hun auto's scheer. Met gierende banden stop ik voor Lunchers en dan vlieg ik de zaak binnen. Angie staat achter de bar. Als ze mij in mijn toestand ziet trekt ze haar wenkbrauwen op. Voor zover ze die heeft, ze heeft ze namelijk getekend. Zwart. Vince loopt net de keuken uit en lacht mij toe. Met een rood hoofd ga ik achter de bar staan en schenk koffie in voor de klanten. Vince legt zijn hand op mijn heup. Mijn wangen staan meteen in vuur. Ik verschuif een beetje om hem van mij weg te houden, hij lacht.
'Aan het stappen geweest?' vraagt hij grijnzend. Ik knik met een knalrood gezicht.
'Voortaan niet zo laat komen, hè?' vraagt hij als ik niks zeg en geeft een klap op mijn billen. Meteen laat ik een kopje vallen. Het breekt doormidden. Angie zucht.
'Jezus, wat heb jij?' vraagt ze geïrriteerd, terwijl ze een klant een bord toast en bacon geeft. Ik slik moeizaam en ruim het kopje op. Dan begin ik opnieuw met koffie zetten.
'Niks.' mompel ik beschaamd en verdwijn in de keuken. Mijn maag knort onafgebroken. Ik voel dat mijn benen beginnen te trillen. De droom. De droom die ik had blijft maar in mijn kop zitten. Het lijkt mij geweldig. Getrouwd zijn met Taeyang en kinderen hebben met hem en samen oud worden. Mijn verlangen neemt de controle over mijn lichaam. Het speelt met mijn gevoelens. Het laat mijn hart bonzen, mijn handen zweten en mijn benen trillen. Alsof ik voor de eerste keer hevig verliefd ben. Bevend duw ik mezelf naar de ruimte waar de werknemers pauze kunnen nemen. Ik strompel naar de koelkast en ruk de fles cola uit het rek. Ik draai de dop van de fles af en laat de zoete vloeistof in mijn keel glijden. Ik moet de fles stevig vasthouden, hij is erg zwaar. De koolzuur bijt verschrikkelijk in mijn keel. Ik haal briesend adem door mijn neus, terwijl ik op de grond zak. Ik drink de hele fles leg. Ik voel mij verzadigd. Ik slaak een tevreden zucht. Mijn verlangen zakt weer en speelt weer met mijn gedachten. En mijn mond. Mijn mondhoeken willen niet omlaag. Ze krullen telkens weer omhoog waardoor ik met een domme lach rondloop. Ik gooi de lege fles weg en hups terug de zaak in. Angie staat te kletsen met een jongen. Ik ga naast haar staan en kijk de jongen niet aan.
'Marles! Hallo, zeg je niet eens hoi tegen mij?' hoor ik Caleb zeggen. Ik kijk geschrokken op. De jongen, Caleb, heeft donkere kringen. Hij ziet er moe uit. Hij legt zijn zonnebril op tafel. Een gigantische met donkere glazen.
'En...Hoe was het met Francis?'' vraag ik, mijn nieuwsgierigheid verbergend.
'Uhm, gewoon. Nou ja, het ging wel lekker.' mompelt hij beschaamd. Ik schiet in de lach.
'Lekker in bed?' roep ik. Caleb slaat zijn hand voor zijn hoofd, en kermt daarna meteen.
'Ja. Ah, ik heb verschrikkelijke koppijn.' kreunt hij vermoeid. Ik geef hem een glas water.
'Vandaar die zonnebril?'. Caleb knikt en neemt meteen een grote slok water.
'Elk licht is dodelijk voor mijn ogen.' zucht hij en schraapt zijn keel.
'Wat ben je toch zielig. In ieder geval, was het een onenightstand of wat?'.
'Daar moet ik nog achter komen.' grijnst Caleb. Ik rol mijn ogen. Precies op dat moment loopt Francis de zaak binnen. Ze heeft haar oude warrige haar weer in een hoge knot. Ze draagt een grijs singlet en een korte zwarte joggingbroek. Ze heeft XL-Nikes aan en ze ziet er bezweet uit. Ze heeft totaal geen kringen onder haar ogen. Ze komt lachend naast Caleb zitten. Nu zie ik dat ze aan de telefoon zit.
'Ja, Mary. Ik heb er een nachtje over geslapen en ik doe het. Ja, oké, doei!' zegt ze en hangt tevreden op. Dan buigt ze naar Caleb toe en geeft hem een kus op zijn wang.
'Niet dus.' grijnst hij trots. Ik rol met mijn ogen.
'Huh?' vraagt Francis en neemt een slok van Caleb's water. Op het heldere glas blijft een roze lipgloss afdruk zitten. Lipgloss? Dat is niks voor Fran?
'Cay, wij hebben nu toch wel wat, eh?' fluistert Francis blozend. Caleb word ook rood.
'Tja, als jij dat wilt? Dan wil ik dat denk ik ook wel.' zegt hij zachtjes. Ik giechel.
'Goed dan.' zegt Francis met vuurrode wangen en vraagt om een water.
'Gefeliciteerd, wanneer is de bruiloft?' vraag ik grijnzend.
Het is vandaag dinsdag, merk ik pas, als ik thuis kom. Taeyang komt om vijf uur pas weer thuis, Daesung is er de hele dag niet en Minnie is ook weg. Lekker saai...Dan gaat de bel. Ik spring op van de bank en sluip op mijn blote voeten naar de deur. Met een groot gebaar zwaai ik hem open. Jason.
-------------------------------------------------------------------------------------
Ik duw mezelf door de mensen en pers mezelf in het kleine wchokje. Ik ga zitten op de koude wc rand en neem op.
'Ja?' vraag ik. Mijn stem klinkt luid in het hokje.
'Met Juliana, weet je zeker dat alles goed gaat met Minnie?'. Ik recht mijn schouders.
'Hoezo?'.
'Nou...Ik wilde gewoon even vragen hoe het allemaal ging.' piept mijn moeder schuldig.
'Mam, het gaat prima. Ze is aan het logeren bij een vriendinnetje.' zeg ik. Op de achtergrond hoor ik Davis praten.
'Is dat haar? Mag ik ook even? Ik moet haar spreken.' zegt hij. Ik hoor gezucht van Juliana.
'Dit is nu geen moment voor telefoonseks, opzouten jij! Marley? Kom alsjeblieft terug. We maken ons zo veel zorgen om je, alsjeblieft!' roept Juliana. Ik leun tegen de wckast aan.
'Mama, ik wil niet terug.' zeg ik. Ik vertel haar over alles wat me de laatste tijd is overkomen. Dat ik een baan heb, dat Bryce een echte papa is geworden en dat ik eindelijk rust heb. Juliana begint te huilen. Of is het Davis? De telefoon word overgenomen door iemand. Ik hoor dat het mijn broer is.
'Marley? Ik wil minstens één keer in de week langskomen. Kan dat? Ik zou het eigenlijk verschrikkelijk vinden als ik Minnie niet zou zien en jou. Alsjeblieft?' ratelt Jason. Ik hoor dat hij op huilen staat. In de hoor schreeuwt Davis nog wat.
'Marley? Hoor je me? Gaat alles goed?'.
'Jason? Kom wanneer je wilt, ik sms je het adres wel.' zeg ik en steek één vinger is mijn oor om goed te kunnen horen wat er aan de andere kant gebeurd.
'Wat!? Jij gaat niet bij Marley op bezoek, ben je gek? Ik sta dat echt niet toe. Naar je kamer, Jason. Nu!' hoor ik Juliana roepen. Dan hangt iemand op. Ik staar naar het lege beeldscherm van mijn telefoon. Ik had nooit iemand willen kwetsen met mijn verhuizing. Maar ik begrijp dat ik dat wel heb gedaan.
Het ene komt van het andere en voor ik het weet lig ik naast de slapende Taeyang in bed. Ik heb mijn kleren nog aan. Ik ben alleen maar naar boven gestrompeld en meteen in bed gevallen. Met mijn scherpe nagels streel ik Taeyang's wang. Hij ziet er vredig uit. Mijn hoofd bonkt nog van de muziek. Ik sluit mijn ogen. Francis is met Caleb mee naar huis gegaan, ze waren allebei stomdronken. Ik vraag me af of ze een onenightstand gaan beleven of dat ze echt verliefd zijn. Adrien heb ik aan Hayden gegeven. Mary is in haar eentje naar huis gegaan en Riley is nog aan het feesten als het goed is. Ik heb mezelf voorgenomen om geen alcohol te drinken. Ik kan mij niet herinneren of ik me daar aan heb gehouden. Naast me hoor ik Taeyang murmelen en ik voel dat hij mijn buik aftast met zijn hand. Hij mompelt iets en stopt dan. Zijn hand glijd weg van de stof waar mijn blouse van gemaakt is. Ik luister naar het ritme van zijn ademhaling. Wat zou hij nu denken? Zou hij dromen? Ik hoop dat hij over mij droomt. Na een paar minuten voel ik mijn oogleden langzamer zwaarder worden. Uiteindelijk vallen ze dicht. Ik sukkel meteen in een hele diepe slaap. Ik voel de wind die door mijn haren blaast. Ik open mijn ogen. Ik zit op een veranda op een wipstoel. In mijn handen ligt een borduurwerk. Ik kijk op. Op de zanderige weg spelen kinderen. Vier kinderen. Ze hebben allemaal zwart haar en donkere ogen. Het zijn twee meisjes en twee jongens. Maar en loopt ook een ouder kind bij. Ze heeft blonde krullen en blauwe ogen. Ze spelen en lachen. De zon staat fel aan de hemel, maar door het dak heb ik schaduw. Bij mijn voeten ligt een hond. Hij slaapt en knort tevreden. Ik kijk langs mij. Er loopt een lange gespierde jongeman uit de deurpost. Hij heeft een zwarte hanenkam. Hij lijkt op Taeyang. Hij glimlacht als hij me ziet. Hij knielt bij me en streelt mijn hand. Ik kijk naar zijn zachte hand. We hebben een gouden ring om. Ik kijk Taeyang weer aan. Wat is er aan de hand?
'Ik houd van je, mijn liefste. Getrouwd zijn met jou, kinderen krijgen van jou, is het mooiste dat me ooit is overkomen.' zegt hij liefkozend en geeft me een tedere kus op mijn wang. Ik kijk naar de kinderen. Zijn dat mijn kinderen? Mijn hoofd word leeg, merk ik. Ik zie alleen de zomerse beelden. Het heeft iets weg van Little House On The Prairie. Ik knipper een paar kaar, om de beelden te vervagen. Het helpt niet. Ben ik getrouwd?
'Is er wat, lieveling?' vraagt mijn echtgenoot weer. Ik draai mij naar hem toe.
'N-nee.' fluister ik. Ik voel de wind door mijn haren spelen. Taeyang buigt weer naar me toe en tilt mij op. Hij draait mij in het rond. Dan geeft hij mij lachend een zoen. Ik proef zijn lippen echt. Ik voel zijn aanrakingen. Ik voel de warmte.
'Marley! MARLEY!' schreeuwt iemand in mijn oor. Ik schrik en veer overeind. Mijn borstkas gaat hevig op en neer. Ik kijk om mij heen. Ik lig op bed, met mijn kleren aan. Bij mij staat Daesung. Hij zwaait voor mijn ogen. Ik staar hem aan en slik moeizaam. Mijn keel voelt droog aan, hij schuurt als ik slik. Alsof er zand in zit.
'Wat is er met jou gebeurd?' vraagt Daesung verbaasd en loopt naar de deur toe.
'Ik ben op een prairie. Met Taeyang. We zijn getrouwd.' fluister ik. Daesung lacht smakelijk.
'Ja hoor. Tae is aan het werk en jij slaapt al heel lang. Het is al elf uur.' zegt hij en loopt weg. Ik vloek en vlieg de douche in. Ik gooi mijn kleren over de glazen cabine en begin mijn hoofd in te zepen. Dan merk ik dat ik mijn schoenen nog aan heb. Geïrriteerd trek ik ze ruw uit en gooi ze ook weg. Daarna droog ik mezelf af en trek mijn werkkleren aan. Al tandenpoetsend ren ik de deur uit. Ik spring op mijn fiets en race naar de stad. De auto's toeteren en bestuurders vervloeken mij, als ik langs hun auto's scheer. Met gierende banden stop ik voor Lunchers en dan vlieg ik de zaak binnen. Angie staat achter de bar. Als ze mij in mijn toestand ziet trekt ze haar wenkbrauwen op. Voor zover ze die heeft, ze heeft ze namelijk getekend. Zwart. Vince loopt net de keuken uit en lacht mij toe. Met een rood hoofd ga ik achter de bar staan en schenk koffie in voor de klanten. Vince legt zijn hand op mijn heup. Mijn wangen staan meteen in vuur. Ik verschuif een beetje om hem van mij weg te houden, hij lacht.
'Aan het stappen geweest?' vraagt hij grijnzend. Ik knik met een knalrood gezicht.
'Voortaan niet zo laat komen, hè?' vraagt hij als ik niks zeg en geeft een klap op mijn billen. Meteen laat ik een kopje vallen. Het breekt doormidden. Angie zucht.
'Jezus, wat heb jij?' vraagt ze geïrriteerd, terwijl ze een klant een bord toast en bacon geeft. Ik slik moeizaam en ruim het kopje op. Dan begin ik opnieuw met koffie zetten.
'Niks.' mompel ik beschaamd en verdwijn in de keuken. Mijn maag knort onafgebroken. Ik voel dat mijn benen beginnen te trillen. De droom. De droom die ik had blijft maar in mijn kop zitten. Het lijkt mij geweldig. Getrouwd zijn met Taeyang en kinderen hebben met hem en samen oud worden. Mijn verlangen neemt de controle over mijn lichaam. Het speelt met mijn gevoelens. Het laat mijn hart bonzen, mijn handen zweten en mijn benen trillen. Alsof ik voor de eerste keer hevig verliefd ben. Bevend duw ik mezelf naar de ruimte waar de werknemers pauze kunnen nemen. Ik strompel naar de koelkast en ruk de fles cola uit het rek. Ik draai de dop van de fles af en laat de zoete vloeistof in mijn keel glijden. Ik moet de fles stevig vasthouden, hij is erg zwaar. De koolzuur bijt verschrikkelijk in mijn keel. Ik haal briesend adem door mijn neus, terwijl ik op de grond zak. Ik drink de hele fles leg. Ik voel mij verzadigd. Ik slaak een tevreden zucht. Mijn verlangen zakt weer en speelt weer met mijn gedachten. En mijn mond. Mijn mondhoeken willen niet omlaag. Ze krullen telkens weer omhoog waardoor ik met een domme lach rondloop. Ik gooi de lege fles weg en hups terug de zaak in. Angie staat te kletsen met een jongen. Ik ga naast haar staan en kijk de jongen niet aan.
'Marles! Hallo, zeg je niet eens hoi tegen mij?' hoor ik Caleb zeggen. Ik kijk geschrokken op. De jongen, Caleb, heeft donkere kringen. Hij ziet er moe uit. Hij legt zijn zonnebril op tafel. Een gigantische met donkere glazen.
'En...Hoe was het met Francis?'' vraag ik, mijn nieuwsgierigheid verbergend.
'Uhm, gewoon. Nou ja, het ging wel lekker.' mompelt hij beschaamd. Ik schiet in de lach.
'Lekker in bed?' roep ik. Caleb slaat zijn hand voor zijn hoofd, en kermt daarna meteen.
'Ja. Ah, ik heb verschrikkelijke koppijn.' kreunt hij vermoeid. Ik geef hem een glas water.
'Vandaar die zonnebril?'. Caleb knikt en neemt meteen een grote slok water.
'Elk licht is dodelijk voor mijn ogen.' zucht hij en schraapt zijn keel.
'Wat ben je toch zielig. In ieder geval, was het een onenightstand of wat?'.
'Daar moet ik nog achter komen.' grijnst Caleb. Ik rol mijn ogen. Precies op dat moment loopt Francis de zaak binnen. Ze heeft haar oude warrige haar weer in een hoge knot. Ze draagt een grijs singlet en een korte zwarte joggingbroek. Ze heeft XL-Nikes aan en ze ziet er bezweet uit. Ze heeft totaal geen kringen onder haar ogen. Ze komt lachend naast Caleb zitten. Nu zie ik dat ze aan de telefoon zit.
'Ja, Mary. Ik heb er een nachtje over geslapen en ik doe het. Ja, oké, doei!' zegt ze en hangt tevreden op. Dan buigt ze naar Caleb toe en geeft hem een kus op zijn wang.
'Niet dus.' grijnst hij trots. Ik rol met mijn ogen.
'Huh?' vraagt Francis en neemt een slok van Caleb's water. Op het heldere glas blijft een roze lipgloss afdruk zitten. Lipgloss? Dat is niks voor Fran?
'Cay, wij hebben nu toch wel wat, eh?' fluistert Francis blozend. Caleb word ook rood.
'Tja, als jij dat wilt? Dan wil ik dat denk ik ook wel.' zegt hij zachtjes. Ik giechel.
'Goed dan.' zegt Francis met vuurrode wangen en vraagt om een water.
'Gefeliciteerd, wanneer is de bruiloft?' vraag ik grijnzend.
Het is vandaag dinsdag, merk ik pas, als ik thuis kom. Taeyang komt om vijf uur pas weer thuis, Daesung is er de hele dag niet en Minnie is ook weg. Lekker saai...Dan gaat de bel. Ik spring op van de bank en sluip op mijn blote voeten naar de deur. Met een groot gebaar zwaai ik hem open. Jason.
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
Ik zit met Pixie op de bank. Jason was heel snel langs gekomen om Pixie en haar garderobe te brengen en was meteen weer weg. Ik kijk naar mijn witte poedel. Ze is geen pup meer. Ik neem haar in mijn armen en loop naar de badkamer. Ik zet een teil klaar en laat er warm water in lopen. Pixie springt er meteen in. Ik glimlach en haal haar badspullen. Ik zet het roze plastic tasje neer en pak de zeep. Pixie begint te kwispelen. Ik sop haar lekker in en spoegel haar voorzichtig af. Het teiltje schuif ik onder de kast en ik begin Pixie af te drogen. Ze krijgt een mooie badjas aan met een gouden kroon erop geborduurd en een stel badslippertjes. Ik zet haar neer en kijk hoe ze de trap af rent en op de bank gaat zitten. Ze piept. Ik ruim alles op en haast me naar haar toe. Ze krabt en graaft in de bank. Aha. Ik zoek tussen haar tassen en vis een duur op maat gemaakte kussen uit de hoop en leg hem op de bank. Pixie piept nog steeds. Thuis had ze een speciaal stoeltje voor haar kussen. Wat een verwend ding is ze toch. Ik zet haar op het kussen en kijk naar haar, hoe ze met tegenzin gaat liggen. In mijn ooghoeken zie ik Taeyang de kamer binnenlopen. Ik draai mij om en glimlach meteen als ik hem zie. Automatisch doe ik het. Hij loopt naar me toe en gaat naast me zitten. Hij glimlacht.
'Jij en ik. Vanavond in een leuk restaurantje.' zegt hij en pakt mijn hand.
'Ja, leuk! Het is vijf uur, ik ga me klaarmaken.' zeg ik en geef een vluchtige kus op zijn mond. Dan vertrek ik naar de glazen trap en loop naar de slaapkamer. Ik loop naar de indoor closet en kijk rond. Taeyang en ik hadden de laatste tijd heel veel tijd doorgebracht, voornamelijk shoppen. Hij zei dat ik verwend moest worden. Geloof me liefje, dat ben ik al. Ik trek mijn kleren uit en spit mijn kleren door. Netjes, maar niet te netjes. Het is nog steeds herfst dus niet te bloot. Na lang zoeken pak ik een stel pumps, een grijs shirtje en een bruin leren rok met een riem en een grote gesp. Voorzichtig trek ik een panty aan en dan de rest van mijn kleren. Ik zie er denk ik wel goed uit. Wankelend op de torens onder mijn voeten loop ik naar de makeup tafel en begin aan mijn haar. Gewoon los dan maar. Tenslotte wankel ik de trap af en zie dat Taeyang al bij de deur staat met mijn jas in zijn handen. Giechelend loop ik op hem af en trek mijn jas aan. Om te voorkomen dat ik val houd hij mij vast terwijl we naar zijn Mercedes lopen. Ik stap in en samen rijden we weg. Hij rijdt heel vlot door de straten en stopt vrijwel meteen bij een chique uitziend restaurant. Hij stapt uit en begeleidt mij naar de deur. We lopen naar binnen. Als ik het plafond zie huiver ik. Engelen en naakte mannen met gedrapeerde doeken staren mij aan. Ik hoor dat Taeyang een tafel heeft gereserveerd en we lopen er naartoe. Hij schuift mijn stoel aan als ik zit, waardoor ik bloos. Ik strek mijn arm en zoek naar zijn hand. Hij volgt mijn voorbeeld. Onze vingers spelen met elkaar. Ik verschuif mijn voet totdat hij bij de zijne is gekomen. Ik glimlach en wrijf met mijn pumps tegen zijn been aan. Geschrokken verschuift hij. Ik lach en speel met zijn vingers.
'Jij betekent zoveel voor me, Marley.' fluistert hij liefkozend. Ik bloos. Hij heeft me eigenlijk als enige jongen ooit zo behandeld. Onze blikken verankeren aan elkaar. Deze ga ik houden, beloof ik mijzelf. Deze jongen is goed voor me, hij houdt van mij, en ik van hem. Ik ben zijn schatje, realiseer ik mij. Door mijn droom is dat bevestigd.
'Marley,' fluistert Taeyang opeens en haalt iets uit zijn jasje. Hij legt het voorzichtig voor mijn neus neer. Het is een zwart leren doosje. Mijn hart begint sneller te bonzen. Ik moet me concentreren voordat ik het begrijp. Ik open het doosje. In de crème satijnen binnenkant zit een zilveren ring met een rij lieve diamantjes. Ik haper en kijk Taeyang geschrokken aan.
'Marley Lockridge, wil jij mijn vrouw zijn?'.
'Jij en ik. Vanavond in een leuk restaurantje.' zegt hij en pakt mijn hand.
'Ja, leuk! Het is vijf uur, ik ga me klaarmaken.' zeg ik en geef een vluchtige kus op zijn mond. Dan vertrek ik naar de glazen trap en loop naar de slaapkamer. Ik loop naar de indoor closet en kijk rond. Taeyang en ik hadden de laatste tijd heel veel tijd doorgebracht, voornamelijk shoppen. Hij zei dat ik verwend moest worden. Geloof me liefje, dat ben ik al. Ik trek mijn kleren uit en spit mijn kleren door. Netjes, maar niet te netjes. Het is nog steeds herfst dus niet te bloot. Na lang zoeken pak ik een stel pumps, een grijs shirtje en een bruin leren rok met een riem en een grote gesp. Voorzichtig trek ik een panty aan en dan de rest van mijn kleren. Ik zie er denk ik wel goed uit. Wankelend op de torens onder mijn voeten loop ik naar de makeup tafel en begin aan mijn haar. Gewoon los dan maar. Tenslotte wankel ik de trap af en zie dat Taeyang al bij de deur staat met mijn jas in zijn handen. Giechelend loop ik op hem af en trek mijn jas aan. Om te voorkomen dat ik val houd hij mij vast terwijl we naar zijn Mercedes lopen. Ik stap in en samen rijden we weg. Hij rijdt heel vlot door de straten en stopt vrijwel meteen bij een chique uitziend restaurant. Hij stapt uit en begeleidt mij naar de deur. We lopen naar binnen. Als ik het plafond zie huiver ik. Engelen en naakte mannen met gedrapeerde doeken staren mij aan. Ik hoor dat Taeyang een tafel heeft gereserveerd en we lopen er naartoe. Hij schuift mijn stoel aan als ik zit, waardoor ik bloos. Ik strek mijn arm en zoek naar zijn hand. Hij volgt mijn voorbeeld. Onze vingers spelen met elkaar. Ik verschuif mijn voet totdat hij bij de zijne is gekomen. Ik glimlach en wrijf met mijn pumps tegen zijn been aan. Geschrokken verschuift hij. Ik lach en speel met zijn vingers.
'Jij betekent zoveel voor me, Marley.' fluistert hij liefkozend. Ik bloos. Hij heeft me eigenlijk als enige jongen ooit zo behandeld. Onze blikken verankeren aan elkaar. Deze ga ik houden, beloof ik mijzelf. Deze jongen is goed voor me, hij houdt van mij, en ik van hem. Ik ben zijn schatje, realiseer ik mij. Door mijn droom is dat bevestigd.
'Marley,' fluistert Taeyang opeens en haalt iets uit zijn jasje. Hij legt het voorzichtig voor mijn neus neer. Het is een zwart leren doosje. Mijn hart begint sneller te bonzen. Ik moet me concentreren voordat ik het begrijp. Ik open het doosje. In de crème satijnen binnenkant zit een zilveren ring met een rij lieve diamantjes. Ik haper en kijk Taeyang geschrokken aan.
'Marley Lockridge, wil jij mijn vrouw zijn?'.
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
Ik kan niet geloven wat ik doe. Ik sta op, zo snel dat de stoel op de grond knalt. Ik zet een stap richting de deur en verbijt mijn tranen. Ik kijk hem aan. Taeyang begrijpt er niks van. Dan ren ik weg. Ik ken de weg hier helemaal niet. Verblind van tranen ren ik onhandig op mijn pumps naar een plek waar ik kan schuilen. Aan de lucht te zien gaat het zo gieten. Ik ren de straten langs, de verlaten wegen. Uiteindelijk stop ik. Om mij heen zijn allemaal winkels en huizen. Maar de huizen zijn leeg en de winkels zijn dicht. De straat is verlicht door de lantaarnpalen. Ik klamp me aan het koude ijzer vast en begin mijn hart uit te storten, in tranen. Ze blijven stromen. Waarom huil ik? Dit moet toch het mooiste moment van mijn leven zijn? Nee, ik kan geen vaste relatie aan. Mijn hart kan niet weer gebroken worden, dat is het niet waard. Het sowieso weer mis, zoals altijd. Beschaamd knijp ik mijn ogen even dicht. De tranen persen zich door mijn oogleden heen dus ik houd ze maar open. Ik voel dat mijn ademhaling rustiger word. Maar het gevoel blijft. Wat ben je aan het doen, klinkt het in mijn hoofd. Die jongen houdt niet van je, ren weg! Ik kijk op, er is niemand. De stem in mijn hoofd herhaalt zich weer, dit keer harder en opdringerig. Ik begin weer te huilen.
'Marley?' hijgt iemand wanhopig. Ik kijk op. Taeyang is mij achterna gekomen. Hij steunt op zijn knieën en hapt naar adem. Ik laat de lantaarnpaal niet los, ik durf niet. Als hij weer op adem is stapt hij naar mij toe en neemt hij me in zijn armen. Voorzichtig leg ik mijn ijskoude handen op zijn borstkas en snik.
'Als je niet wilt, dan begrijp ik dat echt wel.' zegt hij teleurgesteld. Ik schud mijn hoofd.
'Nee, ik...', ik zucht, 'Ik ben bang dat het misloopt. En dat ik weer verdriet krijg.' fluister ik.
'Marley, ik zal jou niks laten overkomen, en ik zou niet eens durven jou pijn te doen.' zegt Taeyang dapper. Ik kijk hem betreurd aan.
'Beloof je dat?'.
'Dat beloof ik, als jij mijn vrouw word.' zegt hij met een glimlach. Ik stort bijna in elkaar.
'Wat is er nou?' vraagt hij weer en streelt mijn heupen.
'Het is gewoon...Nog nooit heeft een jongen mij zo behandeld. Ik ben gewoon bang dat ik dat kwijtraak.' fluister ik.
'Dat gebeurd niet, schatje,' zegt Taeyang en geeft me een kus, 'Niet zo lang ik leef.'. Gerustgesteld haal ik adem, dan lopen we samen terug naar het restaurant. We eten uitgebreid en kletsen over van alles. Dan begint het onderwerp over de bruiloft.
'Dus, je trouwt met mij?' vraagt hij onzeker. Ik bloos.
'Ja.' zeg ik en neem een slok van mijn water. Taeyang kan zijn enthousiasme niet onderdrukken, zijn knieën stoten met alle kracht tegen de tafel aan. Ik lach. Hij trekt een pruillip. De ober kijkt ons vernietigend aan. Mogen wij ook onze lol hebben? Ik ben net ten huwelijk gevraagd, hoor! Ik glimlach bij het woord huwelijk.
Als ik thuiskom ren ik naar de telefoon. Het is iets van tien uur, maar dat maakt mij niks uit. Ik draai Francis' haar nummer en wacht totdat ze opneemt.
'Wacht even, ik haal de rest ook even.' zeg ik opgewonden en bel Adrien, Jason en Caleb ook. Adrien is nuchter, een wonder. Jason slaapt half en Caleb is iets aan het eten.
'Ik moet jullie allemaal iets geweldigs vertellen!' piep ik enthousiast. In mijn ooghoeken zie ik Taeyang, bijna huppelend, de keuken in lopen.
'Wat dan?' vraagt Jason slaperig.
'Ja, zeg nou snel!' roept Adrien nieuwsgierig.
'Mjom mjom, ja. Zeg maar.' kauwt Caleb. Caleb is dol op blikvoer, hij eet waarschijnlijk een blik fruitcocktail, zijn favoriet zegt hij.
'Ik ga trouwen.' fluister ik. Aan de andere kant van de lijn begint Francis te gillen, Jason vragen te stellen en Adrien en Caleb beginnen 'Daar komt de bruid' te zingen. Ik lach.
'Jongens!' roep ik. De rest is na een tijdje stil.
'Met wie?' vraagt Jason. Ik hoor bezorgdheid in zijn stem.
'Met die Chinees?' lacht Adrien.
'Hij heet volgens mij Bruce Lee.' grinnikt Caleb.
'Is die niet dood?' vraagt Francis.
'Jongens! Nee, hij is een Koreaan. Hij heet Taeyang.'. De rest begint 'Ooh' te roepen.
'En wanneer?' vraagt Francis giechelend.
'Dat weten we nog niet.' zeg ik.
'Maar, ben je niet wat te jong om te trouwen?' vraagt Jason.
'Ze is zeventien, ik denk van wel.' oppert Caleb.
'Ach joh, als het echte liefde is!' lacht Adrien.
'Zal je moeder het wel leuk vinden?' vraagt Francis. Het is meteen stil.
'Nee, en Davis vooral niet. Maar dat kan me niks schelen. Ik red me prima zonder hen.' zeg ik dapper, maar diep vanbinnen doet het pijn. Ik snap niet waarom.
'Mag ik je bruidsmeisje zijn?' gilt Francis, om de stilte te verbreken. Ik schater het uit.
'Ja! En ik wil je getuige zijn.' hoor ik Caleb knauwen.
'En ik dan? Ik wil ook een bruidsmeisje zijn!' roept Adrien. Jason zegt niks.
'Jason?' vraag ik, 'Ben je er nog?'.
'Nee.' zegt hij dan, en er wordt opgehangen.
'Eh, misschien moet je even met hem gaan praten?' vraagt Caleb voorzichtig.
'Godverdomme Adrien, kom nou. Ik wil je kontje voelen!' gilt iemand. Ik giechel.
'Ehm jongens, ik moet gaan. Ikke...Het is tijd voor Oprah.' zegt Adrien haastig en hangt op. Francis hoor ik giechelen.
'Ik moet ook gaan, ik spreek je nog, toch?' roept Caleb.
'Jep, doei!' zeg ik en druk Caleb weg. Francis en ik blijven over.
'Dus...Wat wordt het thema van de bruiloft?' vraagt Francis. Ik plof neer met de telefoon in mijn schoot op de bank. Ik zucht diep.
'Weet ik niet. Hij heeft me net pas uitgehuwelijkt, hoor!'. Francis gaapt.
'Oh, da's wel leuk dat je ons dan meteen belt.' lacht ze dan.
'Ben je moe?'.
'Een beetje.' zeg ik. Op de achtergrond hoor ik iemand kreunen.
'Francis, hang nou op! Kom es hier, schatje.' hoor ik Caleb kermen. Mijn mond valt open.
'Uhm, dat was...' aarzelt Francis.
'Caleb. Ik snap het al, ga maar.' grijns ik en hang op. Zo, iedereen is op de hoogte gebracht. Ik stuur de rest van mijn familie wel een mailtje ofzo. Ik heb Taeyang eigenlijk nooit naar zijn familie gevraagd, schiet me te binnen. Ik zet de telefoon neer en loop naar de keuken. Daesung staat er met Taeyang te praten. Hij heeft zijn handen in zijn zij en grijnst breed als hij me ziet. Ik bloos en kom naast Taeyang staan.
'Dus, je bent iets meer dan een scharrel, eh?' lacht Daesung. Ik rol met mijn ogen.
'Voorheen had Taeyang heel veel meisjes in bed, hoor.' zegt Daesung en slaat zijn badjas steviger over zich heen. Ik sla mijn armen om Taeyang's nek en geef hem een kus.
'Nu niet meer.' grijnst hij en legt zijn hand op mijn billen. Zijn warmte brand door mijn rok heen. Het tintelende gevoel trekt van mijn benen tot in mijn borstkas.
'Marley?' hijgt iemand wanhopig. Ik kijk op. Taeyang is mij achterna gekomen. Hij steunt op zijn knieën en hapt naar adem. Ik laat de lantaarnpaal niet los, ik durf niet. Als hij weer op adem is stapt hij naar mij toe en neemt hij me in zijn armen. Voorzichtig leg ik mijn ijskoude handen op zijn borstkas en snik.
'Als je niet wilt, dan begrijp ik dat echt wel.' zegt hij teleurgesteld. Ik schud mijn hoofd.
'Nee, ik...', ik zucht, 'Ik ben bang dat het misloopt. En dat ik weer verdriet krijg.' fluister ik.
'Marley, ik zal jou niks laten overkomen, en ik zou niet eens durven jou pijn te doen.' zegt Taeyang dapper. Ik kijk hem betreurd aan.
'Beloof je dat?'.
'Dat beloof ik, als jij mijn vrouw word.' zegt hij met een glimlach. Ik stort bijna in elkaar.
'Wat is er nou?' vraagt hij weer en streelt mijn heupen.
'Het is gewoon...Nog nooit heeft een jongen mij zo behandeld. Ik ben gewoon bang dat ik dat kwijtraak.' fluister ik.
'Dat gebeurd niet, schatje,' zegt Taeyang en geeft me een kus, 'Niet zo lang ik leef.'. Gerustgesteld haal ik adem, dan lopen we samen terug naar het restaurant. We eten uitgebreid en kletsen over van alles. Dan begint het onderwerp over de bruiloft.
'Dus, je trouwt met mij?' vraagt hij onzeker. Ik bloos.
'Ja.' zeg ik en neem een slok van mijn water. Taeyang kan zijn enthousiasme niet onderdrukken, zijn knieën stoten met alle kracht tegen de tafel aan. Ik lach. Hij trekt een pruillip. De ober kijkt ons vernietigend aan. Mogen wij ook onze lol hebben? Ik ben net ten huwelijk gevraagd, hoor! Ik glimlach bij het woord huwelijk.
Als ik thuiskom ren ik naar de telefoon. Het is iets van tien uur, maar dat maakt mij niks uit. Ik draai Francis' haar nummer en wacht totdat ze opneemt.
'Wacht even, ik haal de rest ook even.' zeg ik opgewonden en bel Adrien, Jason en Caleb ook. Adrien is nuchter, een wonder. Jason slaapt half en Caleb is iets aan het eten.
'Ik moet jullie allemaal iets geweldigs vertellen!' piep ik enthousiast. In mijn ooghoeken zie ik Taeyang, bijna huppelend, de keuken in lopen.
'Wat dan?' vraagt Jason slaperig.
'Ja, zeg nou snel!' roept Adrien nieuwsgierig.
'Mjom mjom, ja. Zeg maar.' kauwt Caleb. Caleb is dol op blikvoer, hij eet waarschijnlijk een blik fruitcocktail, zijn favoriet zegt hij.
'Ik ga trouwen.' fluister ik. Aan de andere kant van de lijn begint Francis te gillen, Jason vragen te stellen en Adrien en Caleb beginnen 'Daar komt de bruid' te zingen. Ik lach.
'Jongens!' roep ik. De rest is na een tijdje stil.
'Met wie?' vraagt Jason. Ik hoor bezorgdheid in zijn stem.
'Met die Chinees?' lacht Adrien.
'Hij heet volgens mij Bruce Lee.' grinnikt Caleb.
'Is die niet dood?' vraagt Francis.
'Jongens! Nee, hij is een Koreaan. Hij heet Taeyang.'. De rest begint 'Ooh' te roepen.
'En wanneer?' vraagt Francis giechelend.
'Dat weten we nog niet.' zeg ik.
'Maar, ben je niet wat te jong om te trouwen?' vraagt Jason.
'Ze is zeventien, ik denk van wel.' oppert Caleb.
'Ach joh, als het echte liefde is!' lacht Adrien.
'Zal je moeder het wel leuk vinden?' vraagt Francis. Het is meteen stil.
'Nee, en Davis vooral niet. Maar dat kan me niks schelen. Ik red me prima zonder hen.' zeg ik dapper, maar diep vanbinnen doet het pijn. Ik snap niet waarom.
'Mag ik je bruidsmeisje zijn?' gilt Francis, om de stilte te verbreken. Ik schater het uit.
'Ja! En ik wil je getuige zijn.' hoor ik Caleb knauwen.
'En ik dan? Ik wil ook een bruidsmeisje zijn!' roept Adrien. Jason zegt niks.
'Jason?' vraag ik, 'Ben je er nog?'.
'Nee.' zegt hij dan, en er wordt opgehangen.
'Eh, misschien moet je even met hem gaan praten?' vraagt Caleb voorzichtig.
'Godverdomme Adrien, kom nou. Ik wil je kontje voelen!' gilt iemand. Ik giechel.
'Ehm jongens, ik moet gaan. Ikke...Het is tijd voor Oprah.' zegt Adrien haastig en hangt op. Francis hoor ik giechelen.
'Ik moet ook gaan, ik spreek je nog, toch?' roept Caleb.
'Jep, doei!' zeg ik en druk Caleb weg. Francis en ik blijven over.
'Dus...Wat wordt het thema van de bruiloft?' vraagt Francis. Ik plof neer met de telefoon in mijn schoot op de bank. Ik zucht diep.
'Weet ik niet. Hij heeft me net pas uitgehuwelijkt, hoor!'. Francis gaapt.
'Oh, da's wel leuk dat je ons dan meteen belt.' lacht ze dan.
'Ben je moe?'.
'Een beetje.' zeg ik. Op de achtergrond hoor ik iemand kreunen.
'Francis, hang nou op! Kom es hier, schatje.' hoor ik Caleb kermen. Mijn mond valt open.
'Uhm, dat was...' aarzelt Francis.
'Caleb. Ik snap het al, ga maar.' grijns ik en hang op. Zo, iedereen is op de hoogte gebracht. Ik stuur de rest van mijn familie wel een mailtje ofzo. Ik heb Taeyang eigenlijk nooit naar zijn familie gevraagd, schiet me te binnen. Ik zet de telefoon neer en loop naar de keuken. Daesung staat er met Taeyang te praten. Hij heeft zijn handen in zijn zij en grijnst breed als hij me ziet. Ik bloos en kom naast Taeyang staan.
'Dus, je bent iets meer dan een scharrel, eh?' lacht Daesung. Ik rol met mijn ogen.
'Voorheen had Taeyang heel veel meisjes in bed, hoor.' zegt Daesung en slaat zijn badjas steviger over zich heen. Ik sla mijn armen om Taeyang's nek en geef hem een kus.
'Nu niet meer.' grijnst hij en legt zijn hand op mijn billen. Zijn warmte brand door mijn rok heen. Het tintelende gevoel trekt van mijn benen tot in mijn borstkas.
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
Het is woensdag. Ik leun tegen de bar aan van Lunchers. Het is er niet erg druk, je kan er gemakkelijk niks doen. Angie staat naast me te dromen.
'Wat romantisch! Heeft hij je echt achterna gelopen en gesmeekt?' fluistert ze.
'Ja, lief van hem toch?' zwijmel ik en poets wat glazen. Het weer is ijskoud buiten, vroeg of laat gaat het regen. Toch voel ik dat de zon er is, ookal zie ik hem niet.
'Vinceslaafjes, gaan jullie die gasten helpen?' vraagt Vince opeens. Angie zucht en knauwt op haar kauwgom. Ze grijpt haar notitieboekje en loopt naar een groepje bejaarden. Ik wil haar achterna gaan, maar Vince grijpt mijn hand vast. Ik draai me verbaasd om. Zijn neus raakt bijna de mijne. Zijn onderlichaam leunt tegen het mijne aan, ik bloos meteen. Hij leunt met zijn handen op de barrand en grijnst tevreden terwijl hij me verlekkerd aankijkt.
'Dus, schatje van me...Hoe is het er mee?' zegt hij. Ik voel mezelf nog roder worden.
'Uhm, goed.' piep ik. In mijn ooghoeken zie ik de deur open gaan.
'Marley?' zegt iemand hard. Ik herken de stem meteen. Ik draai mijn hoofd geschrokken om. Vince deinst niet eens achteruit maar kijkt mee. Taeyang kijkt me verontrustend aan. Ik voel een enorme steek in mijn hart. Ik kijk weer naar Vince, dan weer naar Taeyang. Hij schudt zijn hoofd en bijt op zijn lip. Dan draait hij zich om en loopt kwaad de zaak uit. Als een debiel duw ik Vince van me af en ren hem achterna. Taeyang loopt de straat op, niet kijkend naar de auto's. In een flits zie ik een zilvere auto de weg op scheuren, Taeyang's richting op. Een klap. Een gil. Voor ik het weet zie ik Taeyang op de straat liggen. Zijn borstkas zit onder het bloed en al gauw ligt om hem heen ook een plas bloed. Ik hoor mezelf vaag gillen en huilen. Ik kniel bij hem neer en kijk naar zijn open buik waar glas doorboord is. Ik kijk dan weer op. De auto is weg. Huilend schud ik Taeyang heen en weer. Dit mag niet gebeuren. Dit kan niet gebeuren. Hoestend haalt Taeyang adem. Dan draait hij zich om en hoest nog harder. Uit zijn mond vloeit bloed. Ik huiver en begin steeds paniekeriger te huilen. Mijn adem gaat piepend en moeizaam. Mensen verzamelen zich om me heen. Ik zie Vince bellen. Hij is lijkbleek. Een paar minuten later rijdt er een ambulance de hoek om en stopt bij ons. Broeders springen uit de auto en duwen me hardhandig weg. Nu pas zie ik dat ik ook onder het bloed zit. Mijn handen zijn gesneden door het glas en mijn knieën ook. Vince komt bij me staan. Woedend en huilend kijk ik hem aan.
'Dit is jouw schuld, eikel!' gil ik en val hem aan. Mensen deinzen achteruit, ze hebben niet het lef om mij vast te pakken. Vince schreeuwt iets en duwt mij op de grond. Ik kerm. Nu buigen er mensen om mij heen. Alles gaat te snel. Mijn ademhaling, de stemmen, ik verlies grip op mezelf. Ik voel aan mijn hoofd. Dan bekijk ik mijn hand. Bloed, glas, dan vervaagt het beeld weer. Ik voel mezelf duizelen. In mijn ooghoeken kan ik nog net zien dat Taeyang met de broeders de ambulance in word gedragen. Ik wil opstaan, maar mijn benen werken niet mee. Ik wil naar hem toe. Ik wil hem vastpakken en hem bij mij houden. Hij gaat dood. Hij laat me achter. Het is mijn schuld. Ik krijg hem nooit meer te zien. Minnie blijft bij Bryce. Caleb en Francis laten me stikken en Vince gaat me vermoorden. Ik hap naar adem. Piepend. Angie's koude hand voel ik over mijn rug heen wrijven. Het paniekerige gevoel is nog erger geworden. Brandend naar adem.
'Blijven ademen.' fluistert ze en probeert me op te trekken. Het lukt uiteindelijk. Ze neemt me terug de zaak in. Ik haal nog steeds piepend adem. Mijn zicht is steeds dubbel en vaag en soms helemaal zwart. Dan hoor ik mensen harder praten, me vastpakken. Ik stop vlak voor de deur van Lunchers. Mijn adem gaat nog sneller en piepender. Ik voel alles bonken. Mijn hart, mijn hoofd, mijn longen. Mijn benen verliezen hun kracht. Ik val in Angie's armen. Ik krijg geen lucht, probeer ik te zeggen, het gaat niet. Machteloos en huilend kijk ik om me heen. Ik zie dubbel en wazig. Ik hoor mensen op de achtergrond praten en zachtjes snikken. Ik hoor sirenes. De sirenes worden harder. Steeds harder. Ik knijp mijn ogen dicht en snak naar adem. Het lukt niet. Ik open mijn ogen weer en begin heel snel te piepen. Mijn beeld word zwart, dan voel ik iets kouds en dan word mijn zich weer normaal. Ik piep voor adem. Paniek, machteloosheid en gehuil draait door me heen. Uiteindelijk wordt al het geluid gedempt. Ik word op een barkruk gezet, om me overeind te houden. Het werkt niet. Alles draait door elkaar. Wazig. Adem. Paniek. Zwart.
'Wat romantisch! Heeft hij je echt achterna gelopen en gesmeekt?' fluistert ze.
'Ja, lief van hem toch?' zwijmel ik en poets wat glazen. Het weer is ijskoud buiten, vroeg of laat gaat het regen. Toch voel ik dat de zon er is, ookal zie ik hem niet.
'Vinceslaafjes, gaan jullie die gasten helpen?' vraagt Vince opeens. Angie zucht en knauwt op haar kauwgom. Ze grijpt haar notitieboekje en loopt naar een groepje bejaarden. Ik wil haar achterna gaan, maar Vince grijpt mijn hand vast. Ik draai me verbaasd om. Zijn neus raakt bijna de mijne. Zijn onderlichaam leunt tegen het mijne aan, ik bloos meteen. Hij leunt met zijn handen op de barrand en grijnst tevreden terwijl hij me verlekkerd aankijkt.
'Dus, schatje van me...Hoe is het er mee?' zegt hij. Ik voel mezelf nog roder worden.
'Uhm, goed.' piep ik. In mijn ooghoeken zie ik de deur open gaan.
'Marley?' zegt iemand hard. Ik herken de stem meteen. Ik draai mijn hoofd geschrokken om. Vince deinst niet eens achteruit maar kijkt mee. Taeyang kijkt me verontrustend aan. Ik voel een enorme steek in mijn hart. Ik kijk weer naar Vince, dan weer naar Taeyang. Hij schudt zijn hoofd en bijt op zijn lip. Dan draait hij zich om en loopt kwaad de zaak uit. Als een debiel duw ik Vince van me af en ren hem achterna. Taeyang loopt de straat op, niet kijkend naar de auto's. In een flits zie ik een zilvere auto de weg op scheuren, Taeyang's richting op. Een klap. Een gil. Voor ik het weet zie ik Taeyang op de straat liggen. Zijn borstkas zit onder het bloed en al gauw ligt om hem heen ook een plas bloed. Ik hoor mezelf vaag gillen en huilen. Ik kniel bij hem neer en kijk naar zijn open buik waar glas doorboord is. Ik kijk dan weer op. De auto is weg. Huilend schud ik Taeyang heen en weer. Dit mag niet gebeuren. Dit kan niet gebeuren. Hoestend haalt Taeyang adem. Dan draait hij zich om en hoest nog harder. Uit zijn mond vloeit bloed. Ik huiver en begin steeds paniekeriger te huilen. Mijn adem gaat piepend en moeizaam. Mensen verzamelen zich om me heen. Ik zie Vince bellen. Hij is lijkbleek. Een paar minuten later rijdt er een ambulance de hoek om en stopt bij ons. Broeders springen uit de auto en duwen me hardhandig weg. Nu pas zie ik dat ik ook onder het bloed zit. Mijn handen zijn gesneden door het glas en mijn knieën ook. Vince komt bij me staan. Woedend en huilend kijk ik hem aan.
'Dit is jouw schuld, eikel!' gil ik en val hem aan. Mensen deinzen achteruit, ze hebben niet het lef om mij vast te pakken. Vince schreeuwt iets en duwt mij op de grond. Ik kerm. Nu buigen er mensen om mij heen. Alles gaat te snel. Mijn ademhaling, de stemmen, ik verlies grip op mezelf. Ik voel aan mijn hoofd. Dan bekijk ik mijn hand. Bloed, glas, dan vervaagt het beeld weer. Ik voel mezelf duizelen. In mijn ooghoeken kan ik nog net zien dat Taeyang met de broeders de ambulance in word gedragen. Ik wil opstaan, maar mijn benen werken niet mee. Ik wil naar hem toe. Ik wil hem vastpakken en hem bij mij houden. Hij gaat dood. Hij laat me achter. Het is mijn schuld. Ik krijg hem nooit meer te zien. Minnie blijft bij Bryce. Caleb en Francis laten me stikken en Vince gaat me vermoorden. Ik hap naar adem. Piepend. Angie's koude hand voel ik over mijn rug heen wrijven. Het paniekerige gevoel is nog erger geworden. Brandend naar adem.
'Blijven ademen.' fluistert ze en probeert me op te trekken. Het lukt uiteindelijk. Ze neemt me terug de zaak in. Ik haal nog steeds piepend adem. Mijn zicht is steeds dubbel en vaag en soms helemaal zwart. Dan hoor ik mensen harder praten, me vastpakken. Ik stop vlak voor de deur van Lunchers. Mijn adem gaat nog sneller en piepender. Ik voel alles bonken. Mijn hart, mijn hoofd, mijn longen. Mijn benen verliezen hun kracht. Ik val in Angie's armen. Ik krijg geen lucht, probeer ik te zeggen, het gaat niet. Machteloos en huilend kijk ik om me heen. Ik zie dubbel en wazig. Ik hoor mensen op de achtergrond praten en zachtjes snikken. Ik hoor sirenes. De sirenes worden harder. Steeds harder. Ik knijp mijn ogen dicht en snak naar adem. Het lukt niet. Ik open mijn ogen weer en begin heel snel te piepen. Mijn beeld word zwart, dan voel ik iets kouds en dan word mijn zich weer normaal. Ik piep voor adem. Paniek, machteloosheid en gehuil draait door me heen. Uiteindelijk wordt al het geluid gedempt. Ik word op een barkruk gezet, om me overeind te houden. Het werkt niet. Alles draait door elkaar. Wazig. Adem. Paniek. Zwart.
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
Ik heb het gevoel alsof ik verdrink in een zee van verdriet. Ik probeer naar de oppervlakte te zwemmen, al mijn energie steek ik daarin. Mijn benen en armen zijn te slap.
'Marley, word wakker!' hoor ik iemand zeggen. Het is Angie. Ik voel iets kouds op mijn voorhoofd. Ik sper mijn ogen en kijk verward rond. Angie zit naast me, Francis heeft een koud doekje op mijn voorhoofd gelegd. Ze trekt haar hand terug en kijkt me onzeker aan. Haar oogleden zijn rood, ze heeft gehuild. We zijn in het ziekenhuis, merk ik. Davis en Jason zitten op de stoelen naast ons in de gang. Jason heeft zijn armen over elkaar geslagen, hij slaapt. Davis kijkt naar me. Hij staat op en knielt bij me neer. Hij pakt mijn hand en streelt hem met zijn andere hand. Ik kijk hem niet eens aan.
'Wat doe je hier?' vraag ik, mijn stem trilt van woede.
'Jason ging naar jou toe, ik moest hem brengen.' fluistert hij.
'Je hebt hem gebracht, je kan gaan.' bijt ik hem toe en ruk me los. Ik sta op en wankel naar het raam van een kamer. Taeyang ligt in het ziekenhuisbed met slangetjes en buisjes. Ik voel mijn maag omkeren. Zijn lichaam zit onder de sneeën en verband. Aan zijn bed zit Daesung, hij kijkt naar Taeyang en praat tegen hem. Ik slik moeizaam. Is dit echt mijn schuld? Ik ben misselijk, ik val bijna flauw maar ik marcheer de kamer binnen. Ik merk dat ik al de hele tijd sta te huilen. Ik probeer rustig te blijven, Taeyang staart me aan.
'Het spijt me zo erg, dit is mijn schuld. Maar Vince is een eikel, er was niks aan de hand. Echt waar, ik houd zo veel van je, Tae. Ik weet niet wat ik zonder je moet, alsjeblieft, vergeef het me.' jank ik en val bij hem op mijn knieën. Hij slikt moeizaam, de tranen verbergend. Daesung knikt kort en loopt de kamer uit. Ik voel mijn hart bonzen. Voorzichtig pak ik Taeyang's hand en streel hem zachtjes.
'Meen je dat echt?' fluistert hij. Ik knik snel en ga naast hem liggen, en streel zijn arm.
'Ik houd zo veel van je, en het spijt me echt heel erg.' piep ik snikkend. Hij nestelt zijn hoofd bij het van mij, hij ademt moeizaam.
'Ik dacht echt dat ik je kwijtraakte.' fluistert hij en schraapt zijn keel.
'Ik dacht dat je dood ging.' huil ik en knijp mijn ogen dicht. Taeyang schudt zijn hoofd.
'De dokters zeiden dat ik nog twee weken in het ziekenhuis moet blijven, tot ik genezen ben. Je hoeft je geen zorgen te maken.' zegt hij. Ik zucht en kijk hem weer aan. Zijn ogen zijn vredig gesloten, zijn mond een beetje open. Ik streel zijn lippen.
'Het liefst zou ik je in mijn armen willen nemen.' fluister ik en kus hem voorzichtig.
'Ik jou ook.' fluistert hij en kijkt me aan. Zijn ogen hebben weer die twinkeling. Ik voel dat mijn misselijkheid weggaat, of niet, maar ik voel het niet meer. Ik luister naar het kloppen van mijn hart, de ademhaling van mijn aanstaande echtgenoot en kijk naar hem hoe hij in slaap sukkelt. Nog nooit heb ik me zo vreselijk gevoeld, ik dacht echt dat hij zou sterven. Bij die gedachte beginnen de tranen weer te stromen. De klanken van zijn stem beheersen heel mijn lichaam, het luistert niet meer en kan nauwelijks bewegen. Als Taeyang in slaap is gevallen loop ik half snikkend de kamer uit, van blijdschap. Davis is weg, Jason ook. Angie is ook vertrokken. Alleen Francis is er nog. Ik ga naast haar zitten en omhels haar. Ze begint ook te huilen.
'Ik dacht dat jij dood ging.' snikt ze. Ik lach door mijn tranen heen.
'Ik hyperventileerde. Zeg, heb je Bryce gebeld?'. Francis schud haar hoofd, gauw pak ik mijn mobiel en toets zijn nummer in. De lijn gaat over.
'Minnie, nu even niet, papa is aan de telefoon. Ja?' hoor ik hem zeggen. Ik glimlach.
'Met Marley.' zeg ik.
'Hé, wat is er?'.
'Ik...Taeyang heeft een ongeluk gehad, ik ook en...'.
'Wat? Gaat het nog wel goed? Ben je gewond? Is hij dood?' roept Bryce.
'Rustig! Ik ben alleen flauwgevallen aan ademnood, omdat ik hem zag liggen. Nee, hij is niet dood. Hij blijft nog twee weken in het ziekenhuis. Ik vond dat je dat wel moest weten, snap je? En hoe gaat het met Minnie?' vertel ik.
'Oke, ja...Nou, Minnie mist je niet. Ze heeft het heel leuk, volgens mij.'. Ik voel me opgelucht.
'Vertel het niet tegen Minnie over dit alles, ja? Ik moet nu gaan, doei!' zeg ik en hang op. Ik prop mijn mobiel in mijn zak en kijk naar Francis, ze staart me aan.
'Is er wat?'.
'Nee, ik ga terug naar Caleb. Hij is hartstikke ongerust.' zegt ze en loopt zonder dag te zeggen de gang uit. Onbegrijpelijk. Onzeker schuifel ik Taeyang's kamer weer binnen. Daesung zit op de bank een broodje te eten. Taeyang slaapt. Ik durf Daesung niet aan te kijken en ga bij Taeyang zitten. Hij ademt zwaar en kucht af en toe.
'Ben je boos op me?' fluister ik, tegen zijn broer.
'Nee, hoezo? Jij kon er toch niks aan doen?' lachte Daesung. Jezus, wat doet hij luchtig.
'Uh, nee. Ik geloof van niet.' fluister ik en streel Taeyang's hand.
Een paar uur later lig ik op de bank. Daesung is naar een vriend. Pixie is buiten aan het spelen. Ik ben helemaal alleen. Ik huil. Altijd heb ik tegen leegte gekund, maar nu niet. Mijn hoofd bonkt en ik voel me traag en misselijk, ik mis Taeyang. Verwijtend doorboor ik mijn nagels in mijn pols. Ik bijt op mijn lip en jank nog harder. Mijn hart is niets meer dan rook, ik heb mijn Taeyang nodig om het weer te maken. Hij heeft mij nodig. Ik rol mezelf op als een egel. Nog nooit in mijn leven heb ik zo hard iemand gemist. Alles zou ik er voor overhebben om hem even vast te houden, thuis te hebben, om me heen te zien. Of zijn stem horen. Ik grijp naar mijn telefoon en begin door mijn foto's te scrollen. Voornamelijk Taeyang en ik samen. Er vallen tranen op het beeldscherm, godverdomme, ik moet stoppen met janken. Hij komt terug. Ik wil hem nu, schreeuwt een stem in mijn hoofd. Ik knal met mijn vuist tegen het leer aan van de bank, het helpt niet. Ik wil gillen, schreeuwen, dingen kapot slaan, ik wil Taeyang in mijn armen. Nu pas realiseer ik me dat ik echt niet zonder hem kan, dat ik zeker weet dat ik met hem wil trouwen. Ik ga op mijn rug liggen en staar naar het plafond. De tranen waren gestopt, maar ze wellen weer op. Ze rollen over mijn slapen heen. Ik tast aan de ring die ik had gekregen van hem, het enige van hem wat mij een beetje troost geeft. Hij komt terug. Diep vanbinnen vertrouw ik het niet, maar ik heb geen andere keus. Ik zet de tv aan en begin naar een of ander saai programma te kijken. Ze houden mijn aandacht voor even vast, maar mijn gedachten vliegen automatisch naar Taeyang en zijn armen die ik moet missen. Ik wil ze zo graag om me heen hebben, bij het altaar. Ik fantaseer over de bruiloft. Hij draagt een zwart pak en ik een mooie witte jurk. Iedereen komt kijken en is dolgelukkig. Ik sluit mijn ogen en beeld mij in hoe Taeyang mij zoent en meeneemt in de auto naar een verre bestemming in de zon. Op de achterkant van de auto staat een bord versierd met rozen en touwen met ijzeren blikjes eraan en de te tekst 'Just Got Married'. Mijn mondhoeken krullen omhoog. We gaan trouwen. Ik word zijn vrouw. Ik blijf voor eeuwig bij hem. Langzaam aan rolt de tijd voorbij, ik val in slaap. Ik krijg weer dezelfde droom van Taeyang en mij met onze kinderen. Het geeft een warm gevoel, een soort van troost.
Het is donderdag. Ik ben vanmorgen bij Taeyang op bezoek geweest, hij sliep de hele tijd. Ik heb twee weken vrij genomen van werk, omdat ik het niet over mijn hart kon krijgen om Vince niet aan te vallen. Francis neemt mijn telefoontjes niet op en Caleb ook niet. Adrien is druk met school, meisjes dus, en Daesung is de hele tijd weg. Ik voel me echt eenzaam. En ik heb niks te doen, wat ik nog erger vind. Ik loop door de stad. Het is echt steenkoud, ik heb een extra dikke trui aan. In de verte zie ik Phoebe lopen. ze heeft een kort rokje aan met een maillot en een suède jas en een stel zwarte hakken. Als ze me ziet vliegt ze als het ware naar me toe. Ze omhelst me stevig en drukt twee zoenen op mijn wangen. Ruw duw ik haar weg.
'Wat moet je van me?' brom ik en hijs mijn schoudertas wat beter op mijn schouder.
'Ik heb gehoord van Francis wat er was. Die gozer van jou heeft een ongeluk gehad, ze wilde niet zeggen of hij dood was. Leeft hij nog?' vraagt ze. Ik rol met mijn ogen en loop stevig door, maar Phoebe hopt achter mij aan.
'Ja, hij ligt in het ziekenhuis.' mompel ik en neem niet de moeite om haar aan te kijken.
'Oh, gelukkig! Zullen we samen op bezoek gaan? Ja, dan neem ik een fruitmand mee. Gezellig, kan ik hem ook eens leren kennen. Hoe oud is hij?' ratelt Phoebe. Ik stop met lopen.
'Phoebe, Taeyang en ik gaan trouwen. Je gaat hem niet krijgen, waarom snap je dat nou niet? En waarom doe je opeens aardig tegen me, laat me met rust!' zeg ik bot. Het laatste gil ik uit. Phoebe begrijpt er nog steeds niks van. Ze schud haar hoofd.
'Ik ben je beste vriendin.' jammert ze.
'Dat was je!' schreeuw ik en geef haar een duw. Dan loop ik door. Phoebe rent weer achter me aan. Ze blijft praten.
'Je bent duidelijk in de war, je bent in shock omdat hij bijna dood is gegaan. Je denkt dat jullie gaan trouwen, maar dat is niet zo.' zegt ze. Nu ben ik het echt zat. Ik draai me om. Phoebe stopt met praten. Ik hijs mijn hand omhoog en pets hem tegen haar wang. Hij word knalrood. Phoebe grijpt haar wang vast en begint te sputteren en te jammeren. Nu loop ik echt weg van haar, ze neemt niet het lef om terug te slaan. Man, dat voelde goed. Hoe dom en vals kan iemand zijn?
'Marley, word wakker!' hoor ik iemand zeggen. Het is Angie. Ik voel iets kouds op mijn voorhoofd. Ik sper mijn ogen en kijk verward rond. Angie zit naast me, Francis heeft een koud doekje op mijn voorhoofd gelegd. Ze trekt haar hand terug en kijkt me onzeker aan. Haar oogleden zijn rood, ze heeft gehuild. We zijn in het ziekenhuis, merk ik. Davis en Jason zitten op de stoelen naast ons in de gang. Jason heeft zijn armen over elkaar geslagen, hij slaapt. Davis kijkt naar me. Hij staat op en knielt bij me neer. Hij pakt mijn hand en streelt hem met zijn andere hand. Ik kijk hem niet eens aan.
'Wat doe je hier?' vraag ik, mijn stem trilt van woede.
'Jason ging naar jou toe, ik moest hem brengen.' fluistert hij.
'Je hebt hem gebracht, je kan gaan.' bijt ik hem toe en ruk me los. Ik sta op en wankel naar het raam van een kamer. Taeyang ligt in het ziekenhuisbed met slangetjes en buisjes. Ik voel mijn maag omkeren. Zijn lichaam zit onder de sneeën en verband. Aan zijn bed zit Daesung, hij kijkt naar Taeyang en praat tegen hem. Ik slik moeizaam. Is dit echt mijn schuld? Ik ben misselijk, ik val bijna flauw maar ik marcheer de kamer binnen. Ik merk dat ik al de hele tijd sta te huilen. Ik probeer rustig te blijven, Taeyang staart me aan.
'Het spijt me zo erg, dit is mijn schuld. Maar Vince is een eikel, er was niks aan de hand. Echt waar, ik houd zo veel van je, Tae. Ik weet niet wat ik zonder je moet, alsjeblieft, vergeef het me.' jank ik en val bij hem op mijn knieën. Hij slikt moeizaam, de tranen verbergend. Daesung knikt kort en loopt de kamer uit. Ik voel mijn hart bonzen. Voorzichtig pak ik Taeyang's hand en streel hem zachtjes.
'Meen je dat echt?' fluistert hij. Ik knik snel en ga naast hem liggen, en streel zijn arm.
'Ik houd zo veel van je, en het spijt me echt heel erg.' piep ik snikkend. Hij nestelt zijn hoofd bij het van mij, hij ademt moeizaam.
'Ik dacht echt dat ik je kwijtraakte.' fluistert hij en schraapt zijn keel.
'Ik dacht dat je dood ging.' huil ik en knijp mijn ogen dicht. Taeyang schudt zijn hoofd.
'De dokters zeiden dat ik nog twee weken in het ziekenhuis moet blijven, tot ik genezen ben. Je hoeft je geen zorgen te maken.' zegt hij. Ik zucht en kijk hem weer aan. Zijn ogen zijn vredig gesloten, zijn mond een beetje open. Ik streel zijn lippen.
'Het liefst zou ik je in mijn armen willen nemen.' fluister ik en kus hem voorzichtig.
'Ik jou ook.' fluistert hij en kijkt me aan. Zijn ogen hebben weer die twinkeling. Ik voel dat mijn misselijkheid weggaat, of niet, maar ik voel het niet meer. Ik luister naar het kloppen van mijn hart, de ademhaling van mijn aanstaande echtgenoot en kijk naar hem hoe hij in slaap sukkelt. Nog nooit heb ik me zo vreselijk gevoeld, ik dacht echt dat hij zou sterven. Bij die gedachte beginnen de tranen weer te stromen. De klanken van zijn stem beheersen heel mijn lichaam, het luistert niet meer en kan nauwelijks bewegen. Als Taeyang in slaap is gevallen loop ik half snikkend de kamer uit, van blijdschap. Davis is weg, Jason ook. Angie is ook vertrokken. Alleen Francis is er nog. Ik ga naast haar zitten en omhels haar. Ze begint ook te huilen.
'Ik dacht dat jij dood ging.' snikt ze. Ik lach door mijn tranen heen.
'Ik hyperventileerde. Zeg, heb je Bryce gebeld?'. Francis schud haar hoofd, gauw pak ik mijn mobiel en toets zijn nummer in. De lijn gaat over.
'Minnie, nu even niet, papa is aan de telefoon. Ja?' hoor ik hem zeggen. Ik glimlach.
'Met Marley.' zeg ik.
'Hé, wat is er?'.
'Ik...Taeyang heeft een ongeluk gehad, ik ook en...'.
'Wat? Gaat het nog wel goed? Ben je gewond? Is hij dood?' roept Bryce.
'Rustig! Ik ben alleen flauwgevallen aan ademnood, omdat ik hem zag liggen. Nee, hij is niet dood. Hij blijft nog twee weken in het ziekenhuis. Ik vond dat je dat wel moest weten, snap je? En hoe gaat het met Minnie?' vertel ik.
'Oke, ja...Nou, Minnie mist je niet. Ze heeft het heel leuk, volgens mij.'. Ik voel me opgelucht.
'Vertel het niet tegen Minnie over dit alles, ja? Ik moet nu gaan, doei!' zeg ik en hang op. Ik prop mijn mobiel in mijn zak en kijk naar Francis, ze staart me aan.
'Is er wat?'.
'Nee, ik ga terug naar Caleb. Hij is hartstikke ongerust.' zegt ze en loopt zonder dag te zeggen de gang uit. Onbegrijpelijk. Onzeker schuifel ik Taeyang's kamer weer binnen. Daesung zit op de bank een broodje te eten. Taeyang slaapt. Ik durf Daesung niet aan te kijken en ga bij Taeyang zitten. Hij ademt zwaar en kucht af en toe.
'Ben je boos op me?' fluister ik, tegen zijn broer.
'Nee, hoezo? Jij kon er toch niks aan doen?' lachte Daesung. Jezus, wat doet hij luchtig.
'Uh, nee. Ik geloof van niet.' fluister ik en streel Taeyang's hand.
Een paar uur later lig ik op de bank. Daesung is naar een vriend. Pixie is buiten aan het spelen. Ik ben helemaal alleen. Ik huil. Altijd heb ik tegen leegte gekund, maar nu niet. Mijn hoofd bonkt en ik voel me traag en misselijk, ik mis Taeyang. Verwijtend doorboor ik mijn nagels in mijn pols. Ik bijt op mijn lip en jank nog harder. Mijn hart is niets meer dan rook, ik heb mijn Taeyang nodig om het weer te maken. Hij heeft mij nodig. Ik rol mezelf op als een egel. Nog nooit in mijn leven heb ik zo hard iemand gemist. Alles zou ik er voor overhebben om hem even vast te houden, thuis te hebben, om me heen te zien. Of zijn stem horen. Ik grijp naar mijn telefoon en begin door mijn foto's te scrollen. Voornamelijk Taeyang en ik samen. Er vallen tranen op het beeldscherm, godverdomme, ik moet stoppen met janken. Hij komt terug. Ik wil hem nu, schreeuwt een stem in mijn hoofd. Ik knal met mijn vuist tegen het leer aan van de bank, het helpt niet. Ik wil gillen, schreeuwen, dingen kapot slaan, ik wil Taeyang in mijn armen. Nu pas realiseer ik me dat ik echt niet zonder hem kan, dat ik zeker weet dat ik met hem wil trouwen. Ik ga op mijn rug liggen en staar naar het plafond. De tranen waren gestopt, maar ze wellen weer op. Ze rollen over mijn slapen heen. Ik tast aan de ring die ik had gekregen van hem, het enige van hem wat mij een beetje troost geeft. Hij komt terug. Diep vanbinnen vertrouw ik het niet, maar ik heb geen andere keus. Ik zet de tv aan en begin naar een of ander saai programma te kijken. Ze houden mijn aandacht voor even vast, maar mijn gedachten vliegen automatisch naar Taeyang en zijn armen die ik moet missen. Ik wil ze zo graag om me heen hebben, bij het altaar. Ik fantaseer over de bruiloft. Hij draagt een zwart pak en ik een mooie witte jurk. Iedereen komt kijken en is dolgelukkig. Ik sluit mijn ogen en beeld mij in hoe Taeyang mij zoent en meeneemt in de auto naar een verre bestemming in de zon. Op de achterkant van de auto staat een bord versierd met rozen en touwen met ijzeren blikjes eraan en de te tekst 'Just Got Married'. Mijn mondhoeken krullen omhoog. We gaan trouwen. Ik word zijn vrouw. Ik blijf voor eeuwig bij hem. Langzaam aan rolt de tijd voorbij, ik val in slaap. Ik krijg weer dezelfde droom van Taeyang en mij met onze kinderen. Het geeft een warm gevoel, een soort van troost.
Het is donderdag. Ik ben vanmorgen bij Taeyang op bezoek geweest, hij sliep de hele tijd. Ik heb twee weken vrij genomen van werk, omdat ik het niet over mijn hart kon krijgen om Vince niet aan te vallen. Francis neemt mijn telefoontjes niet op en Caleb ook niet. Adrien is druk met school, meisjes dus, en Daesung is de hele tijd weg. Ik voel me echt eenzaam. En ik heb niks te doen, wat ik nog erger vind. Ik loop door de stad. Het is echt steenkoud, ik heb een extra dikke trui aan. In de verte zie ik Phoebe lopen. ze heeft een kort rokje aan met een maillot en een suède jas en een stel zwarte hakken. Als ze me ziet vliegt ze als het ware naar me toe. Ze omhelst me stevig en drukt twee zoenen op mijn wangen. Ruw duw ik haar weg.
'Wat moet je van me?' brom ik en hijs mijn schoudertas wat beter op mijn schouder.
'Ik heb gehoord van Francis wat er was. Die gozer van jou heeft een ongeluk gehad, ze wilde niet zeggen of hij dood was. Leeft hij nog?' vraagt ze. Ik rol met mijn ogen en loop stevig door, maar Phoebe hopt achter mij aan.
'Ja, hij ligt in het ziekenhuis.' mompel ik en neem niet de moeite om haar aan te kijken.
'Oh, gelukkig! Zullen we samen op bezoek gaan? Ja, dan neem ik een fruitmand mee. Gezellig, kan ik hem ook eens leren kennen. Hoe oud is hij?' ratelt Phoebe. Ik stop met lopen.
'Phoebe, Taeyang en ik gaan trouwen. Je gaat hem niet krijgen, waarom snap je dat nou niet? En waarom doe je opeens aardig tegen me, laat me met rust!' zeg ik bot. Het laatste gil ik uit. Phoebe begrijpt er nog steeds niks van. Ze schud haar hoofd.
'Ik ben je beste vriendin.' jammert ze.
'Dat was je!' schreeuw ik en geef haar een duw. Dan loop ik door. Phoebe rent weer achter me aan. Ze blijft praten.
'Je bent duidelijk in de war, je bent in shock omdat hij bijna dood is gegaan. Je denkt dat jullie gaan trouwen, maar dat is niet zo.' zegt ze. Nu ben ik het echt zat. Ik draai me om. Phoebe stopt met praten. Ik hijs mijn hand omhoog en pets hem tegen haar wang. Hij word knalrood. Phoebe grijpt haar wang vast en begint te sputteren en te jammeren. Nu loop ik echt weg van haar, ze neemt niet het lef om terug te slaan. Man, dat voelde goed. Hoe dom en vals kan iemand zijn?
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
Aangezien ik heb gehoord dat sommige mensen de namen helemaal verkeerd uitspreken, hier zijn de leesbare namen...
Caleb = Kejlep
Francis = Frensis
Marley = Marlie
Juliana = Djuli-ena
Adrien = Ej-drie-jan
Taeyang (moeilijkste)= Tiejang
Daesung = Diesung
Bryce = Brajs
Phoebe = Fiebie
Camille = Kamiel
Hayden = Hejden
Eli (andere verhaal, hoort bij Hayden) = Ielaj
Vraag maar als je niet weet hoe de andere namen uitgesproken moeten worden!
----------------------------------------------------------------------------------------------
Het is vrijdag. Ik sta in de kamer van Taeyang. Hij is er niet slecht aan toe. Ik sta weer te janken, ik bid tot het goed komt. De verplegers verwisselen het verband, hij piept en jankt als een gewonde hond. Ik knijp mijn ogen dicht, het is een verschrikkelijk geluid.
'Zo, het is klaar. Roep maar als je wat nodig hebt.' roepen de verplegers en verlaten de kamer. Taeyang snuift kwaad.
'Eikels.' bromt hij. Ik veeg mijn tranen weg en kom naast hem liggen.
'Ze proberen je te helpen, Tae.' grijns ik.
'Ze doen niet genoeg hun best.' bromt hij, 'Ik moet volgend weekend nog blijven, terwijl ze zeiden dat ik volgende vrijdag al weg kon!'. Ik veer overeind.
'Ik dacht dat je twee weken moest blijven!' roep ik.
'Ja, maar toen zeiden ze weer dat ik volgend weekend mocht gaan en nu niet meer!' schreeuwt Taeyang en rukt zijn slangetjes kwaad los. Meteen sla ik zijn handen weg en plak de buisjes en de slangetjes weer op hun plaats.
'Ssst, stil maar, schatje.' sus ik en haak mijn been over het zijne. Ik leg mijn hand op zijn hart en geef hem een kusjes in zijn nek.
'Ik mis je gewoon heel erg.' piept hij.
'Ik mis jou ook heel erg.' fluister ik en geef hem een een lange kus op zijn lippen. We zijn net magneten, we kunnen elkaar nauwelijks los laten. Wat zal ik weer gaan huilen als ik alleen ben.
Caleb = Kejlep
Francis = Frensis
Marley = Marlie
Juliana = Djuli-ena
Adrien = Ej-drie-jan
Taeyang (moeilijkste)= Tiejang
Daesung = Diesung
Bryce = Brajs
Phoebe = Fiebie
Camille = Kamiel
Hayden = Hejden
Eli (andere verhaal, hoort bij Hayden) = Ielaj
Vraag maar als je niet weet hoe de andere namen uitgesproken moeten worden!
----------------------------------------------------------------------------------------------
Het is vrijdag. Ik sta in de kamer van Taeyang. Hij is er niet slecht aan toe. Ik sta weer te janken, ik bid tot het goed komt. De verplegers verwisselen het verband, hij piept en jankt als een gewonde hond. Ik knijp mijn ogen dicht, het is een verschrikkelijk geluid.
'Zo, het is klaar. Roep maar als je wat nodig hebt.' roepen de verplegers en verlaten de kamer. Taeyang snuift kwaad.
'Eikels.' bromt hij. Ik veeg mijn tranen weg en kom naast hem liggen.
'Ze proberen je te helpen, Tae.' grijns ik.
'Ze doen niet genoeg hun best.' bromt hij, 'Ik moet volgend weekend nog blijven, terwijl ze zeiden dat ik volgende vrijdag al weg kon!'. Ik veer overeind.
'Ik dacht dat je twee weken moest blijven!' roep ik.
'Ja, maar toen zeiden ze weer dat ik volgend weekend mocht gaan en nu niet meer!' schreeuwt Taeyang en rukt zijn slangetjes kwaad los. Meteen sla ik zijn handen weg en plak de buisjes en de slangetjes weer op hun plaats.
'Ssst, stil maar, schatje.' sus ik en haak mijn been over het zijne. Ik leg mijn hand op zijn hart en geef hem een kusjes in zijn nek.
'Ik mis je gewoon heel erg.' piept hij.
'Ik mis jou ook heel erg.' fluister ik en geef hem een een lange kus op zijn lippen. We zijn net magneten, we kunnen elkaar nauwelijks los laten. Wat zal ik weer gaan huilen als ik alleen ben.
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
En ja, ik huil. Jason staat tegenover me op straat. Ik ben net weg van het ziekenhuis. Jason is laaiend, en ik begrijp niet waarom.
'Als je met hem trouwt...Dan zijn wij geen familie meer!' bijt hij en haalt zijn armen over elkaar. Ik tril op mijn benen, mijn enige familielid waarvan ik dacht dat hij van mij hield wilt mij niet meer zien. Het is afschuwelijk om aan te horen.
'Maar ik houd van hem.' snik ik en omhels mezelf. Mijn tas bungelt zielig aan mijn schouder.
'Je houdt niet van hem. Je bent verliefd op de vader van Minnie, en daarmee uit!'.
'Jij bent gewoon jaloers dat ik de ware heb gevonden, en dat Francis jou niet meer ziet staan!' gil ik. Jason snuift gevaarlijk.
'Je bent echt helemaal de draad kwijt, Marley. Ik ben je broer niet meer.' fluistert hij en draait zich om. Hij laat me achter op de hoek van de straat. Mijn hoofd bonkt ontzettend. Ik voel de tranen over mijn wangen stromen. Hoe kan hij me nou laten stikken? Hij is mijn enige familie nog, op Minnie na. Juliana haat mij, mijn vader heeft nooit van me gehouden en Jason nu ook niet meer. Ik heb het gevoel alsof de wereld in elkaar stort. Het beheerst mijn hele maag, ik word misselijk. Rillend stap ik naar Taeyang's huis, hopend dat er iemand thuis is. Ik moet mezelf bezig zien te houden.
Thuis aangekomen lukt het me niet om mezelf bezig te houden. Ik lig op de bank. Dan weer op de grond, dan weer op de stoel, dan weer op de keukenvloer met een zak chips en dan weer op bed met mijn hoofd in een kussen. Ik haat dit zo erg, mezelf vervelen. Ik voel me eenzaam. Ik lig nu op de grond in de woonkamer op het tapijt. Pixie loopt over mijn rug heen. Ik slaak een geërgerde kreet. Pixie geeft niet op en neemt plek bij mijn schouders. Ze begint te rollen en te krabben.
'Hallo daar, schei uit!' brom ik.
EDIT: Ik heb een plot gemaakt, mijn verhaal zal geweldiger worden dan ooit
'Als je met hem trouwt...Dan zijn wij geen familie meer!' bijt hij en haalt zijn armen over elkaar. Ik tril op mijn benen, mijn enige familielid waarvan ik dacht dat hij van mij hield wilt mij niet meer zien. Het is afschuwelijk om aan te horen.
'Maar ik houd van hem.' snik ik en omhels mezelf. Mijn tas bungelt zielig aan mijn schouder.
'Je houdt niet van hem. Je bent verliefd op de vader van Minnie, en daarmee uit!'.
'Jij bent gewoon jaloers dat ik de ware heb gevonden, en dat Francis jou niet meer ziet staan!' gil ik. Jason snuift gevaarlijk.
'Je bent echt helemaal de draad kwijt, Marley. Ik ben je broer niet meer.' fluistert hij en draait zich om. Hij laat me achter op de hoek van de straat. Mijn hoofd bonkt ontzettend. Ik voel de tranen over mijn wangen stromen. Hoe kan hij me nou laten stikken? Hij is mijn enige familie nog, op Minnie na. Juliana haat mij, mijn vader heeft nooit van me gehouden en Jason nu ook niet meer. Ik heb het gevoel alsof de wereld in elkaar stort. Het beheerst mijn hele maag, ik word misselijk. Rillend stap ik naar Taeyang's huis, hopend dat er iemand thuis is. Ik moet mezelf bezig zien te houden.
Thuis aangekomen lukt het me niet om mezelf bezig te houden. Ik lig op de bank. Dan weer op de grond, dan weer op de stoel, dan weer op de keukenvloer met een zak chips en dan weer op bed met mijn hoofd in een kussen. Ik haat dit zo erg, mezelf vervelen. Ik voel me eenzaam. Ik lig nu op de grond in de woonkamer op het tapijt. Pixie loopt over mijn rug heen. Ik slaak een geërgerde kreet. Pixie geeft niet op en neemt plek bij mijn schouders. Ze begint te rollen en te krabben.
'Hallo daar, schei uit!' brom ik.
EDIT: Ik heb een plot gemaakt, mijn verhaal zal geweldiger worden dan ooit
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
hallo,
Ik volg je verhaal al een tijdje en vond het maar eens tijd worden om een account aan te maken.
Heel veel tijd heb ik nu niet dus ik ga niet verder uitwijden over je grammatica, spelling etc.
Dat doe ik wel bij het volgende stukje.
Groetjes Desirée
Ik volg je verhaal al een tijdje en vond het maar eens tijd worden om een account aan te maken.
Heel veel tijd heb ik nu niet dus ik ga niet verder uitwijden over je grammatica, spelling etc.
Dat doe ik wel bij het volgende stukje
.Groetjes Desirée
Ja, het werd inderdaad eens tijd, haha! Echt leuk dat je mijn verhaal volgt, dankjewel.
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
Francis en ik hebben besloten om een sleepover te houden. We zitten samen op het kleed voor de enorme tv van Taeyang's huis, die me overig gesms-t heeft dat hij volgend weekend naar huis mag. Francis wilt me opvrolijken door haar wintervoorraad make-up, een stel films en een stapel leuke tijdschriften mee te nemen. We dragen ons favoriete ondergoed, we haten pyjama's van jongs af aan met z'n tweetjes. In mijn achterhoofd houd ik Daesung in mijn hoofd, die thuis is met een vriend. Ik vertrouw hem wel, maar niet volledig wat ik vreemd vind van mezelf.
'Oh wat gaaf, dus jullie kunnen al beginnen met de bruiloft plannen?' giechelt Francis en pikt een popcorntje van de bak. Ik friemel aan een knuffel van Minnie en glimlach dromerig.
'Ja, maar ik weet echt niet hoe dat moet.' zeg ik.
'Oh, maar ik wel! Ik heb zo veel films gezien over bruiloften, ik kan zo een weddingplanner worden. Mag ik je bruiloft plannen? Alsjeblieft?' smeekt Francis opgewonden. Ik lach.
'We doen het samen, dan kan ik ook nog wat inspraak hebben. Het thema had ik al bedacht.'.
'Oh, wat dan? '. Ik kijk haar geheimzinnig aan.
'Zeemannen. Donkerblauwe jassen, wit met blauw gestreepte shirts, lekker vis eten, de vrouwen vintage kleren aan met pofmouwen...Oh, zo romantisch!'.
'Heb je toevallig Titanic gezien?' lacht Francis.
'Nee, nog nooit. Dan moet ik janken geloof ik.' opper ik.
'Haha! Maar wat een geweldig idee! De locatie : Een enorm cruiseschip!'.
'Kan ik dat wel betalen?' vraag ik geschrokken.
'Natuurlijk, waarom niet? Taeyang is zo te zien stinkend rijk. Ik weet zeker dat hij het een geweldig idee vind. En als jullie dan getrouwd zijn gaan jullie weg op een loveboat met allemaal bloemen en hartjes en kaarslichten...Ah, ik wil ook trouwen.' ratelt Francis en drukt een kussen tegen haar buik en wiegt heen en weer.
'Ik ben echt zo gelukkig, Francis.' zeg ik na een tijdje.
'Ik ook. Ik ben zo blij dat jij eindelijk de ware hebt gevonden.' glimlacht ze en omhelst me stevig. Ik ben ook zo blij voor mezelf, en gerustgesteld. Niet meer in tienduizend en één bedden liggen met vreemdelingen en oudere mannen. Ja, ik heb je al die ellende bespaard. Hoe ik op mijn dertiende mijn zoveelste vriendje kreeg die mijn hart twee keer dramatisch brak, op mijn veertiende drie vriendjes tegelijkertijd had en ze één voor één mijn hart braken en ik ook hun harten. Tja, vlak daarna ontmoette ik Bryce. Onze relatie was best wel lang, realiseer ik mij nu pas. En dat met Davis. Dat was magisch, maar het was onmogelijk om zo te leven. En met Caleb, was dat echte liefde? Ik denk van wel, mijn eerste vriendje waarvan ik dacht dat we zouden trouwen. En nu heb ik Taeyang, de jongen waarvoor ik zou willen sterven. De jongen waarmee ik wil trouwen. Waarmee ik samen oud wil worden. In mijn achterhoofd druk ik de negatieve gedachtes weg, dat deze liefde het niet gaat redden, net zoals al mijn andere relaties. Verschrikkelijk.
'Francis, denk jij dat Tae en ik voor altijd samenblijven?' vraag ik en laat haar los.
'Ja natuurlijk! Zie je dan niet hoe hij naar je kijkt? Hij houdt zo veel van je, en jij van hem...Net Barbie en Ken! Alleen, waarom twijfel je?'.
'Ik weet het niet. Ik heb al zo veel gebroken harten gehad, ik kan het niet aan om nog een keer iemand te verliezen. Het enige wat er dan over is van mijn hart is een hoopje as.'.
'O mijn god, je ziet het echt niet! Taeyang is geobsedeerd door jou. Hij heeft je toch niet voor niets gevraagd om zijn vrouw te worden?'. Ik glimlach.
'Davis is nog steeds gek op mij.' mompel ik gevleid.
'Sletje. Davis is een eikel.' zegt Francis minachtend en cruncht nog een popcorntje naar binnen. Ik zucht dramatisch en laat mezelf tegen de bank aan vallen.
'Het is zo vermoeiend om een godin te zijn voor twee personen.' roep ik.
'Pardon?' lacht Francis en mept een kussen tegen mijn buik aan. Ik gil van het lachen.
Het is zaterdag. Ik sta voor Lunchers. Angie zwaait uitbundig naar me als ik naar binnen loop. Ze vliegt naar me toe en trekt mij achter de bar.
'Marley, ik heb gehoord dat je gaat trouwen! O my god, zo romantisch. En dat hij nog leeft, gaat het goed met jou en hem? Blijf je hier nog werken?' ratelt ze enthousiast.
'Angie! Rustig. Ja, ik ga trouwen met Taeyang. Het gaat prima. En...Ik denk dat ik ontslag neem.' zeg ik en peuter aan mijn broek.
'Mjuh? Waarom nou? Dan ben ik alleen.' jammert Angie. Je zou echt niet zeggen dat ze eerst een hekel aan me had.
'Hallo, het is Vince zijn schuld dat Taeyang in het ziekenhuis ligt. Ik krijg het niet over mijn hart om voor die eikel te gaan werken, hoor.' zeg ik boos. Angie zucht.
'Ik begrijp het. Goed dan.' mompelt ze treurig. Ik geef haar een dikke knuffel en leg mijn werkkleding op de bar.
'Ik ga dan maar. Ik ga je missen, Angie.' zeg ik en zwaai nog een keer terwijl ik de zaak uitloop. Ik kan me het ook verbeelden, maar ik meende dat ik tranen in haar ogen zag. Opgelucht loop ik in de straat. Winkels hier, winkels daar...Hebbes. Daesung had me verteld dat hij vroeger heel veel lol had gehad om in een supermarkt te werken. En Bryce deed het ook, dus waarom ik niet? Ik heb het formulier al ingevuld en ik heb besloten om het persoonlijk in te leveren. Mijn leren tas slinger ik over mijn schouder terwijl ik ongemakkelijk door de mensenmassa loop. Als ik bij de tabaksverkoop ben voel ik dat er ogen in mijn rug zitten. Ik negeer het en ga bij de balie staan. Het meisje heeft een ik-ga-je-vermoorden-met-mijn-voodoopop-blik als ik naar haar glimlach. Angst trekt de glimlach naar beneden. Ik slik moeizaam en vis het formulier uit mijn tas en leg het op tafel. Ze kijkt er even naar. Dan schuift ze het opzij.
'Uh...' doe ik, maar uit het niets verschijnt een volslanke vrouw van een jaar of 26 die een plastic glimlach heeft waarvan je moet janken omdat het zo eng is.
'Hallo nieuwe vakkenvuller! Heerlijk vers vlees, kom maar mee. We hebben te weinig aan vakkenvullers, dus je komt als een geroepen engel.' kirt ze en haakt haar arm in de mijne. Ze sleurt me door de schappen heen. Ik struikel bijna over mijn benen.
'Zo, ik ga jou even de boel laten zien. Snacks, frisdrank, blikvoer en alcohol...' ratelt ze. De rest gaat zo snel dat ik haar nauwelijks kan volgen.
'En nu wil ik dat je deze spulletjes gaat aan doen.' zegt ze plotseling en haalt een stapel met kleren te voorschijn. Ze duwt me in de bezemkast en roept nog wat. Ik begrijp dat ik het aan moet doen, dus ik bekijk de kleren grondig. Een witte blouse, een groene gilet en een roodgeruite stropdas. Gehaast trek ik het over mijn shirt aan en loop weer naar buiten.
'Geef je tas maar hier, en je jasje. Oh, leuk dat leer. Stoere bikergirl.' doet ze en loopt weg.
'Wacht, hoe heet je?' roep ik haar na.
'Wanda!' gilt ze en verdwijnt om de hoek. Als een zielig schaapje loop ik door de schappen heen. Ik zie allemaal werknemers vakken vullen, de winkel is net pas open.
'Marley, wat doe jij hier nou?' roept iemand. Ik draai me om. Voor mijn neus staat Bryce. Hij heeft dezelfde kleren als mij aan en zijn warrige bruine haar maakt me aan het blozen.
'Ik moest nieuw werk zoeken. Ik heb gehoord dat jij ook in een supermarkt werkte, maar ik wist niet dat je hier zat.' ratel ik en zet een stap achteruit.
'Uh...Nou, dan weet je dat nu. Heeft Wanda je al een taak gegeven?'. Ik schud van nee.
'Ze was te druk bezig om mijn bikerspullen op te ruimen.' grijns ik. Bryce rolt met zijn ogen en neemt me mee naar de opslagruimte. Hij trekt een rek met dozen uit de ruimte en duwt hem tegen mijn handen aan.
'Naar het blikvoer.' zegt hij. Ik glimlach en rijd het rek naar de afdeling. Per ongeluk raak ik een donkere jongen met kort kroeshaar. Hij schiet overeind. Zijn grote blauwe ogen steken enorm af van zijn donkere huid. Hij ziet er niet echt aardig uit met die blik in zijn ogen. Ik klem mijn handen vast om het ijzeren rek en bijt op mijn lip.
'Sorry.' mompel ik en probeer door te rijden. De jongen houdt het rek stevig vast en kijkt me vernietigend aan. Op zijn naamkaartje staat JJ. Ik slik moeizaam.
'Kijk eens uit, newbie.' bijt hij me toe. Mijn wangen staan in vuur en vlam. Ik rijd beschaamd door naar de afdeling en kijk nog even naar JJ. Hij staart me aan met een blik die ik niet kan plaatsen. Met een zucht stop ik de ingemaakte augurken in het schap waar ze horen. Nog steeds voel ik dat JJ naar me kijkt.
'Mijn god, Marley! Ken jij Bryce?' roept Wanda en gaat zo nonchalant mogelijk bij me staan en leunt tegen de schappen. Ze haalt haar armen over elkaar en spiekt een beetje naar Bryce die chips in de schappen gooit.
'Ja, hoezo?' vraag ik met een verhit hoofd, terwijl ik een doos augurken neerzet.
'Hij is zo leuk. Waarvan ken je hem?'. Ik kijk haar niet aan.
'Gewoon. Hij is mijn ex.' zeg ik oppervlakkig.
'Oh, is het lang uit?' vraagt ze, oprecht interesse tonend.
'Ja.'.
'Waarom dan?'. Ik kreun zacht.
'Omdat hij niet de vader van ons kind wilde zijn, maar nu wel. Maar we zijn niet meer bij elkaar.' zeg ik snel. Wanda staart me aan.
'Oh,' doet ze, 'Dat is wel rot voor je. Hoe heet je kindje? Hoe oud is ie?'.
'Minnie is vier.' zeg ik.
'Minnie, dat is echt een hele leuke naam...' mompelt Wanda dromerig en loopt naar Bryce. Vaag hoor ik ze praten.
'Dus, jij en ik. Vanavond. Bij jou thuis? Marley kan wel op Minnie passen, daar zijn moeders voor, toch?' hoor ik Wanda zeggen. Ik voel een steek in mijn zij.
'Liever niet Wanda. Ik heb Minnie thuis en Marley heeft veel aan haar hoofd.'. Ik zucht opgelucht.
'Wat dan?'.
'Nou, gewoon. Ze gaat trouwen en haar echtgenoot is onderschept door een idiote auto.' zegt Bryce. Fijn, nu weet iedereen dat weer. JJ's ogen prikken in mijn rug, samen met die van Wanda.
'Ach, daar ben je zo overheen als je kindje weer bij je is. Dat is typisch moederachtig. Laten we gezellig een filmpje kijken.' zegt Wanda weer opdringerig.
'Wanda, nee. Ik probeer een goede vader te zijn, ik ga Minnie niet als een levenloze pop wegdoen.' snauwt Bryce. Ik glimlach, trots.
'Oh wat gaaf, dus jullie kunnen al beginnen met de bruiloft plannen?' giechelt Francis en pikt een popcorntje van de bak. Ik friemel aan een knuffel van Minnie en glimlach dromerig.
'Ja, maar ik weet echt niet hoe dat moet.' zeg ik.
'Oh, maar ik wel! Ik heb zo veel films gezien over bruiloften, ik kan zo een weddingplanner worden. Mag ik je bruiloft plannen? Alsjeblieft?' smeekt Francis opgewonden. Ik lach.
'We doen het samen, dan kan ik ook nog wat inspraak hebben. Het thema had ik al bedacht.'.
'Oh, wat dan? '. Ik kijk haar geheimzinnig aan.
'Zeemannen. Donkerblauwe jassen, wit met blauw gestreepte shirts, lekker vis eten, de vrouwen vintage kleren aan met pofmouwen...Oh, zo romantisch!'.
'Heb je toevallig Titanic gezien?' lacht Francis.
'Nee, nog nooit. Dan moet ik janken geloof ik.' opper ik.
'Haha! Maar wat een geweldig idee! De locatie : Een enorm cruiseschip!'.
'Kan ik dat wel betalen?' vraag ik geschrokken.
'Natuurlijk, waarom niet? Taeyang is zo te zien stinkend rijk. Ik weet zeker dat hij het een geweldig idee vind. En als jullie dan getrouwd zijn gaan jullie weg op een loveboat met allemaal bloemen en hartjes en kaarslichten...Ah, ik wil ook trouwen.' ratelt Francis en drukt een kussen tegen haar buik en wiegt heen en weer.
'Ik ben echt zo gelukkig, Francis.' zeg ik na een tijdje.
'Ik ook. Ik ben zo blij dat jij eindelijk de ware hebt gevonden.' glimlacht ze en omhelst me stevig. Ik ben ook zo blij voor mezelf, en gerustgesteld. Niet meer in tienduizend en één bedden liggen met vreemdelingen en oudere mannen. Ja, ik heb je al die ellende bespaard. Hoe ik op mijn dertiende mijn zoveelste vriendje kreeg die mijn hart twee keer dramatisch brak, op mijn veertiende drie vriendjes tegelijkertijd had en ze één voor één mijn hart braken en ik ook hun harten. Tja, vlak daarna ontmoette ik Bryce. Onze relatie was best wel lang, realiseer ik mij nu pas. En dat met Davis. Dat was magisch, maar het was onmogelijk om zo te leven. En met Caleb, was dat echte liefde? Ik denk van wel, mijn eerste vriendje waarvan ik dacht dat we zouden trouwen. En nu heb ik Taeyang, de jongen waarvoor ik zou willen sterven. De jongen waarmee ik wil trouwen. Waarmee ik samen oud wil worden. In mijn achterhoofd druk ik de negatieve gedachtes weg, dat deze liefde het niet gaat redden, net zoals al mijn andere relaties. Verschrikkelijk.
'Francis, denk jij dat Tae en ik voor altijd samenblijven?' vraag ik en laat haar los.
'Ja natuurlijk! Zie je dan niet hoe hij naar je kijkt? Hij houdt zo veel van je, en jij van hem...Net Barbie en Ken! Alleen, waarom twijfel je?'.
'Ik weet het niet. Ik heb al zo veel gebroken harten gehad, ik kan het niet aan om nog een keer iemand te verliezen. Het enige wat er dan over is van mijn hart is een hoopje as.'.
'O mijn god, je ziet het echt niet! Taeyang is geobsedeerd door jou. Hij heeft je toch niet voor niets gevraagd om zijn vrouw te worden?'. Ik glimlach.
'Davis is nog steeds gek op mij.' mompel ik gevleid.
'Sletje. Davis is een eikel.' zegt Francis minachtend en cruncht nog een popcorntje naar binnen. Ik zucht dramatisch en laat mezelf tegen de bank aan vallen.
'Het is zo vermoeiend om een godin te zijn voor twee personen.' roep ik.
'Pardon?' lacht Francis en mept een kussen tegen mijn buik aan. Ik gil van het lachen.
Het is zaterdag. Ik sta voor Lunchers. Angie zwaait uitbundig naar me als ik naar binnen loop. Ze vliegt naar me toe en trekt mij achter de bar.
'Marley, ik heb gehoord dat je gaat trouwen! O my god, zo romantisch. En dat hij nog leeft, gaat het goed met jou en hem? Blijf je hier nog werken?' ratelt ze enthousiast.
'Angie! Rustig. Ja, ik ga trouwen met Taeyang. Het gaat prima. En...Ik denk dat ik ontslag neem.' zeg ik en peuter aan mijn broek.
'Mjuh? Waarom nou? Dan ben ik alleen.' jammert Angie. Je zou echt niet zeggen dat ze eerst een hekel aan me had.
'Hallo, het is Vince zijn schuld dat Taeyang in het ziekenhuis ligt. Ik krijg het niet over mijn hart om voor die eikel te gaan werken, hoor.' zeg ik boos. Angie zucht.
'Ik begrijp het. Goed dan.' mompelt ze treurig. Ik geef haar een dikke knuffel en leg mijn werkkleding op de bar.
'Ik ga dan maar. Ik ga je missen, Angie.' zeg ik en zwaai nog een keer terwijl ik de zaak uitloop. Ik kan me het ook verbeelden, maar ik meende dat ik tranen in haar ogen zag. Opgelucht loop ik in de straat. Winkels hier, winkels daar...Hebbes. Daesung had me verteld dat hij vroeger heel veel lol had gehad om in een supermarkt te werken. En Bryce deed het ook, dus waarom ik niet? Ik heb het formulier al ingevuld en ik heb besloten om het persoonlijk in te leveren. Mijn leren tas slinger ik over mijn schouder terwijl ik ongemakkelijk door de mensenmassa loop. Als ik bij de tabaksverkoop ben voel ik dat er ogen in mijn rug zitten. Ik negeer het en ga bij de balie staan. Het meisje heeft een ik-ga-je-vermoorden-met-mijn-voodoopop-blik als ik naar haar glimlach. Angst trekt de glimlach naar beneden. Ik slik moeizaam en vis het formulier uit mijn tas en leg het op tafel. Ze kijkt er even naar. Dan schuift ze het opzij.
'Uh...' doe ik, maar uit het niets verschijnt een volslanke vrouw van een jaar of 26 die een plastic glimlach heeft waarvan je moet janken omdat het zo eng is.
'Hallo nieuwe vakkenvuller! Heerlijk vers vlees, kom maar mee. We hebben te weinig aan vakkenvullers, dus je komt als een geroepen engel.' kirt ze en haakt haar arm in de mijne. Ze sleurt me door de schappen heen. Ik struikel bijna over mijn benen.
'Zo, ik ga jou even de boel laten zien. Snacks, frisdrank, blikvoer en alcohol...' ratelt ze. De rest gaat zo snel dat ik haar nauwelijks kan volgen.
'En nu wil ik dat je deze spulletjes gaat aan doen.' zegt ze plotseling en haalt een stapel met kleren te voorschijn. Ze duwt me in de bezemkast en roept nog wat. Ik begrijp dat ik het aan moet doen, dus ik bekijk de kleren grondig. Een witte blouse, een groene gilet en een roodgeruite stropdas. Gehaast trek ik het over mijn shirt aan en loop weer naar buiten.
'Geef je tas maar hier, en je jasje. Oh, leuk dat leer. Stoere bikergirl.' doet ze en loopt weg.
'Wacht, hoe heet je?' roep ik haar na.
'Wanda!' gilt ze en verdwijnt om de hoek. Als een zielig schaapje loop ik door de schappen heen. Ik zie allemaal werknemers vakken vullen, de winkel is net pas open.
'Marley, wat doe jij hier nou?' roept iemand. Ik draai me om. Voor mijn neus staat Bryce. Hij heeft dezelfde kleren als mij aan en zijn warrige bruine haar maakt me aan het blozen.
'Ik moest nieuw werk zoeken. Ik heb gehoord dat jij ook in een supermarkt werkte, maar ik wist niet dat je hier zat.' ratel ik en zet een stap achteruit.
'Uh...Nou, dan weet je dat nu. Heeft Wanda je al een taak gegeven?'. Ik schud van nee.
'Ze was te druk bezig om mijn bikerspullen op te ruimen.' grijns ik. Bryce rolt met zijn ogen en neemt me mee naar de opslagruimte. Hij trekt een rek met dozen uit de ruimte en duwt hem tegen mijn handen aan.
'Naar het blikvoer.' zegt hij. Ik glimlach en rijd het rek naar de afdeling. Per ongeluk raak ik een donkere jongen met kort kroeshaar. Hij schiet overeind. Zijn grote blauwe ogen steken enorm af van zijn donkere huid. Hij ziet er niet echt aardig uit met die blik in zijn ogen. Ik klem mijn handen vast om het ijzeren rek en bijt op mijn lip.
'Sorry.' mompel ik en probeer door te rijden. De jongen houdt het rek stevig vast en kijkt me vernietigend aan. Op zijn naamkaartje staat JJ. Ik slik moeizaam.
'Kijk eens uit, newbie.' bijt hij me toe. Mijn wangen staan in vuur en vlam. Ik rijd beschaamd door naar de afdeling en kijk nog even naar JJ. Hij staart me aan met een blik die ik niet kan plaatsen. Met een zucht stop ik de ingemaakte augurken in het schap waar ze horen. Nog steeds voel ik dat JJ naar me kijkt.
'Mijn god, Marley! Ken jij Bryce?' roept Wanda en gaat zo nonchalant mogelijk bij me staan en leunt tegen de schappen. Ze haalt haar armen over elkaar en spiekt een beetje naar Bryce die chips in de schappen gooit.
'Ja, hoezo?' vraag ik met een verhit hoofd, terwijl ik een doos augurken neerzet.
'Hij is zo leuk. Waarvan ken je hem?'. Ik kijk haar niet aan.
'Gewoon. Hij is mijn ex.' zeg ik oppervlakkig.
'Oh, is het lang uit?' vraagt ze, oprecht interesse tonend.
'Ja.'.
'Waarom dan?'. Ik kreun zacht.
'Omdat hij niet de vader van ons kind wilde zijn, maar nu wel. Maar we zijn niet meer bij elkaar.' zeg ik snel. Wanda staart me aan.
'Oh,' doet ze, 'Dat is wel rot voor je. Hoe heet je kindje? Hoe oud is ie?'.
'Minnie is vier.' zeg ik.
'Minnie, dat is echt een hele leuke naam...' mompelt Wanda dromerig en loopt naar Bryce. Vaag hoor ik ze praten.
'Dus, jij en ik. Vanavond. Bij jou thuis? Marley kan wel op Minnie passen, daar zijn moeders voor, toch?' hoor ik Wanda zeggen. Ik voel een steek in mijn zij.
'Liever niet Wanda. Ik heb Minnie thuis en Marley heeft veel aan haar hoofd.'. Ik zucht opgelucht.
'Wat dan?'.
'Nou, gewoon. Ze gaat trouwen en haar echtgenoot is onderschept door een idiote auto.' zegt Bryce. Fijn, nu weet iedereen dat weer. JJ's ogen prikken in mijn rug, samen met die van Wanda.
'Ach, daar ben je zo overheen als je kindje weer bij je is. Dat is typisch moederachtig. Laten we gezellig een filmpje kijken.' zegt Wanda weer opdringerig.
'Wanda, nee. Ik probeer een goede vader te zijn, ik ga Minnie niet als een levenloze pop wegdoen.' snauwt Bryce. Ik glimlach, trots.
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
-
Saskjezwaard
- Computer
- Berichten: 4449
- Lid geworden op: 28 aug 2010 21:56
- Locatie: in bed
Volgens mij gaat het niet zo als je net bent aangenomen. Ten eerst moet je eerst een sollicitatieformulier vragen bij de klantenservice, daarna moet je die (thuis of daar) invullen en je lever het altijd persoonlijk in. Of je wilt een slechte indruk achter laten. Als ze je willen, wordt je gebeld met de mededeling of je langs wilt komen voor een gesprek. Als ze je niet willen, krijg je een mailtje, of een brief of wordt je gebeld dat ze geen plaats voor je hebben maar blij zijn dat je hebt gesolliciteerd, blablabla.
Als ze je willen en als je een gesprek hebt gevoerd, dan krijg je een aantal uren contract voorgelegd en die moet je ondertekenen en daarna ben je pas aangenomen. Daarna wordt je nog ingewerkt, want geen enkele supermarkt gooit je zo in het diepe.
Oja, en als je ontslag wilt nemen, kun je niet zomaar weglopen. Dat moet je aan de bedrijfsleider doorgeven.
Dat waren mijn kritiekpuntjes
Verder goed geschreven 
Ik ben blij dat Bryce Minnie niet als een levenloze pop ziet
Als ze je willen en als je een gesprek hebt gevoerd, dan krijg je een aantal uren contract voorgelegd en die moet je ondertekenen en daarna ben je pas aangenomen. Daarna wordt je nog ingewerkt, want geen enkele supermarkt gooit je zo in het diepe.
Oja, en als je ontslag wilt nemen, kun je niet zomaar weglopen. Dat moet je aan de bedrijfsleider doorgeven.
Dat waren mijn kritiekpuntjes
Verder goed geschreven Ik ben blij dat Bryce Minnie niet als een levenloze pop ziet And by the way, everything in life is writable about if you have the outgoing guts to do it, and the imagination to improvise. The worst enemy to creativity is self-doubt ― Sylvia Plath
Hoi
Leuk dat er weer een heel leuk nieuw stukje is.
Wat me opviel:
- De sleepover, ik gebruik dat woord (bijna) nooit, het is van het Engelss overgenomen en ik zou het beter lezen als er iets stond in de trand van blijven slapen, logeren oid.
-popcorntje van de bak, is het niet uit de bak (ik neem aan dat popcorn in een bak zit, en niet op een bak :S)
-cruncht, weer uit het Engels, maar is puur persoonlijk dat ik het niet makkelijk te lezen vind hoor.
-ogen in mijn rug zitten, nouja dat heeft niemand, neem aan dat je prikken bedoelt, als in ik voelde zijn ogen in mijn rug prikken.
-als een geroepen engel, ik snap wat je bedoelt en dat je het duidelijk wil maken maar het is toch echt: je komt als geroepen.
En natuurlijk de puntjes van de persoon boven mij.
verder vind ik leuk:
de vergelijking met Barbie & Ken.
En natuurlijk de ik-ga-je-vermoorden-met-mijn-voodoopop-blik
De opmerkingen:
Goed stuk, ik vond het supermarkt-stuk een beetje vaag maar je laat mooi zien wat de karakters denken.
Misschien lijkt het alsof ik negatief doe, maar zo is het niet hoor.
Groetjes Desirée
ps. Ik kijk uit naar meer.
Leuk dat er weer een heel leuk nieuw stukje is.
Wat me opviel:
- De sleepover, ik gebruik dat woord (bijna) nooit, het is van het Engelss overgenomen en ik zou het beter lezen als er iets stond in de trand van blijven slapen, logeren oid.
-popcorntje van de bak, is het niet uit de bak (ik neem aan dat popcorn in een bak zit, en niet op een bak :S)
-cruncht, weer uit het Engels, maar is puur persoonlijk dat ik het niet makkelijk te lezen vind hoor.
-ogen in mijn rug zitten, nouja dat heeft niemand, neem aan dat je prikken bedoelt, als in ik voelde zijn ogen in mijn rug prikken.
-als een geroepen engel, ik snap wat je bedoelt en dat je het duidelijk wil maken maar het is toch echt: je komt als geroepen.
En natuurlijk de puntjes van de persoon boven mij.
verder vind ik leuk:
de vergelijking met Barbie & Ken.
En natuurlijk de ik-ga-je-vermoorden-met-mijn-voodoopop-blik
De opmerkingen:
Goed stuk, ik vond het supermarkt-stuk een beetje vaag maar je laat mooi zien wat de karakters denken.
Misschien lijkt het alsof ik negatief doe, maar zo is het niet hoor.
Groetjes Desirée
ps. Ik kijk uit naar meer.
De stilte breekt me. Het is zondagavond. Ik moet nog vijf dagen zonder Taeyang leven. Een ware killing is het. Ik lig op bed. Minnie werd zo thuis gebracht. Ik moet me nog aankleden, Bryce zal wel schrikken als hij mij in mijn ondergoed ziet. Ik glimlach. Hij schrikt eigenlijk altijd als hij mij ziet. Ik zwaai zuchtend mijn benen uit bed en sta op. Ik grijp een witte blouse van Taeyang en trek hem aan. Hij komt net over mijn billen. Dan loop ik naar beneden, de glazen trap af. Pixie springt van de haar hondenbankje af en vliegt naar het raam. Ze keft dramatisch hard. Waarschijnlijk is Bryce er met Minnie. Ik haal diep adem en loop naar de voordeur, mijn maag verkrampt en ik weet niet waarom. Ik omklem de deurknop, het metaal is ijskoud. De winter begint er aan te komen, vandaar. Ik trek de deur open, Bryce staat voor me met Minnie die zijn hand vast houd. Hij heeft een muts over haar hoofdje heen getrokken, zodat ze bijna niks kan zien. Ze is helemaal ingepakt, wollen sjaal en wollen wanten en een dikke jas waar korte beentjes onderuit piepen. Minnie giechelt vrolijk en slaat haar armpjes om mij heen. Bryce kijkt op een trotse en toch zachte manier naar zijn dochter.
'Ging het goed?' vraag ik zacht. Hij kijkt weer naar mij. Zijn ogen kijken dwars door mij heen. Zijn warrige haar valt voor zijn gezicht.
'Ja. Het was heel gezellig, toch MinMin?' zegt Bryce grijnzend en knielt bij Minnie neer,
'Geef papa maar een kus, ik ga er vandoor.'. Ze legt haar wollen wanten op zijn rode wangen en drukt een lief kusje op zijn mond. Hij omhelst haar stevig en laat haar dan los. Hij staat op en schuifelt wat dichter naar mij toe.
'Ik haal haar volgende week zondag weer op, toch?' vraagt hij schor. Ik knik en sla ook mijn armen om zijn nek heen. Zijn bevroren handen glijden over mijn rug naar mijn schouders. Zo staan we even. Ja, ik moet toegeven, ik mis Bryce soms. Maar als ik Taeyang weer zie, ben ik hem al helemaal vergeten. Taeyang doet iets met mij, iets wat onbeschrijfbaar is. Iets wat Davis deed, maar dan heviger en meer intens.
'Ik spreek je nog wel, Marley.' mompelt Bryce opeens en laat me los. Hij knippert een paar keer met zijn ogen, dan loopt hij weg. De wind is sterk, donkere bladeren zweven met de stroom mee. Minnie trekt aan mijn mouw. Ze jammert iets. Vaag hoor ik haar aan. Dan sluit ik de voordeur en kniel bij Minnie neer.
'Heb je al gegeten?' vraag ik en knoop haar jas los. Ze schudt van nee.
'Goed zo, ik ook niet. Was het gezellig?'. Minnie knikt.
'We zijn naar de speeltuin geweest.' zegt ze met een brede glimlach.
'Oh, dat is leuk!' zeg ik enthousiast, 'Wat gaan we eten?'.
'Fietjes!' kirt ze opgewonden en gooit haar wanten en sjaal weg. Ik ga op mijn billen zitten en lach. Met een verhit hoofd trekt ze haar laarsjes uit en haar muts. Ze rent de keuken in.
'Het is frrrrietjes!' lach ik en ruim haar spullen op. Dan sta ik weer op en loop naar de keuken. Minnie staat op haar tenen bij de koelkast, ze kan niet bij het handvat.
'Volgens mij heb je bij Bryce, eh, papa al frietjes gegeten. Laten we iets gezonds eten.' zeg ik moederlijk. Minnie zucht dramatisch.
'Neeee, groen is niet lekker.' moppert ze en klimt op een kruk.
'Als ik het maak is het wel lekker. Ik kan heel goed koken.' zeg ik. Ik lieg echt niet. Koken is een leuke bezigheid en het verdrijft de tijd gemakkelijk. Ik trek de koelkast open en speur tussen de potten en verpakkingen. Ik besluit om aardappelpuree, doperwtjes en rookworst te eten. Heel gezond, glimlach ik mezelf toe. Minnie helpt gelukkig mee, want ze heeft van Caleb geleerd dat groenten uit blik wél lekker is en ik haal ze uit blik. De keuken ruikt gelijk naar eten, merk ik als ik het op tafel zet. Voor Minnie huts ik het door elkaar en giet er nog wat jus overheen. Minder gezond, maar goed.
'Lekker!' roept Minnie en grijpt naar haar vork.
'Met je lepel eten, MinMin.' zeg ik streng en neem een hap. Ze schudt heftig van nee.
'Lepels zijn lelijk.' zegt ze met volle mond. De puree perst zich langs haar mondhoeken samen met de gekauwde rookworst.
'Oké Min, maar doe alsjeblieft niet zo vies met je mond. En niet praten met volle mond.' zeg ik, met volle mond. Minnie wijst me opgewonden aan en wipt op en neer op haar stoel. Ze neemt niet eens de moeite om te kauwen.
'Jij zelf ook! Jij doet het zelf ook!' brult ze, de doperwten vliegen uit haar mond.
'Minnie!' roep ik boos, maar ik moet toch lachen om het schouwspel.
Die avond nog kwam Daesung thuis. Hij was aangeschoten, want ik moest hem helpen met de trap op komen. Nu lig ik in bed. Ik lig op mijn zij en staar naar het raam. De lantaarnpaal verlicht de kamer met een gelig licht. Ik knipper een paar keer met mijn ogen om mijn ogen rust te geven, maar ze willen niet voor een lange tijd dicht. Ik beeld mezelf in dat Taeyang naast me ligt, dat hij zich over mij heen buigt. Hij laat zijn grote warme hand over mijn naakte zij gaan, maar mijn buik en weer naar mijn schouder. Het enige wat er niet is is Taeyang, en wat er wel is is mijn naaktheid. Ik zucht en steun op mijn arm. Ik krabbel nadenkend tussen met haren.
'Marles, ben je nog wakker?' fluistert iemand. Ik veer verschrikt overeind, de satijnen dekens glijden weg over mijn borsten. Daesung staat in de deuropening, in zijn onderbroek. Beschaamd druk ik ruw een kussen tegen mijn borst aan.
'Eh, ja.' mompel ik. Daesung haalt zijn hand door zijn haar en loopt naar binnen. Mijn hart bonst in mijn keel, ik probeer paniekerig adem te halen.
'Sorry, het is te donker om wat te zien.' zegt hij, wanneer hij bijna struikelt over mijn schoenen. Gelukkig, hij heeft niks gezien. Daesung komt naast mij zitten op het bedrand.
'Is er wat?' piep ik ongerust en vlug trek ik de dekens over mijn borst heen.
'Ik kan niet slapen.' mompelt hij en draait zich naar mij om. Ik werp het kussen van mijn schoot en trek mijn benen op. Hij schuift wat dichter naar mij toe. Onze neuzen raken elkaar bijna aan. Zijn hand gaat over mijn been, naar mijn buik. Ik voel hoe hij zich tegen mij aandrukt en hoe zijn lippen de mijne raken. Een knoop vormt zich in mijn maag.
'Je smaakt goed.' mompelt hij en leunt met zijn volle gewicht over mij heen. Voor een paar seconden blijf ik zo liggen, maar dan begin ik te spartelen onder hem.
'Laat, me, los!' roep ik en probeer hem weg te duwen. Ik trek mijn been helemaal op en duw mijn voet in zijn buik, waardoor hij van het bed afrolt.
'Sorry! Marley, het spijt me. Dit was niet de bedoeling, echt niet.' ratelt hij, verward door zijn eigen actie. Ik schud mijn hoofd en ga liggen.
'Ga maar gewoon.' fluister ik, verstikt door mijn tranen. Ze branden in mijn ogen en rollen langs mijn slapen. De knoop in mijn maag is weg, het is een grote brok geworden van knopen. In mijn ooghoeken zie ik dat Daesung de kamer verlaat en de deur zachtjes achter zich dichttrekt. Ik rol op mijn zij en staar naar de lantaarnpaal, totdat ik in slaap val.
'Ging het goed?' vraag ik zacht. Hij kijkt weer naar mij. Zijn ogen kijken dwars door mij heen. Zijn warrige haar valt voor zijn gezicht.
'Ja. Het was heel gezellig, toch MinMin?' zegt Bryce grijnzend en knielt bij Minnie neer,
'Geef papa maar een kus, ik ga er vandoor.'. Ze legt haar wollen wanten op zijn rode wangen en drukt een lief kusje op zijn mond. Hij omhelst haar stevig en laat haar dan los. Hij staat op en schuifelt wat dichter naar mij toe.
'Ik haal haar volgende week zondag weer op, toch?' vraagt hij schor. Ik knik en sla ook mijn armen om zijn nek heen. Zijn bevroren handen glijden over mijn rug naar mijn schouders. Zo staan we even. Ja, ik moet toegeven, ik mis Bryce soms. Maar als ik Taeyang weer zie, ben ik hem al helemaal vergeten. Taeyang doet iets met mij, iets wat onbeschrijfbaar is. Iets wat Davis deed, maar dan heviger en meer intens.
'Ik spreek je nog wel, Marley.' mompelt Bryce opeens en laat me los. Hij knippert een paar keer met zijn ogen, dan loopt hij weg. De wind is sterk, donkere bladeren zweven met de stroom mee. Minnie trekt aan mijn mouw. Ze jammert iets. Vaag hoor ik haar aan. Dan sluit ik de voordeur en kniel bij Minnie neer.
'Heb je al gegeten?' vraag ik en knoop haar jas los. Ze schudt van nee.
'Goed zo, ik ook niet. Was het gezellig?'. Minnie knikt.
'We zijn naar de speeltuin geweest.' zegt ze met een brede glimlach.
'Oh, dat is leuk!' zeg ik enthousiast, 'Wat gaan we eten?'.
'Fietjes!' kirt ze opgewonden en gooit haar wanten en sjaal weg. Ik ga op mijn billen zitten en lach. Met een verhit hoofd trekt ze haar laarsjes uit en haar muts. Ze rent de keuken in.
'Het is frrrrietjes!' lach ik en ruim haar spullen op. Dan sta ik weer op en loop naar de keuken. Minnie staat op haar tenen bij de koelkast, ze kan niet bij het handvat.
'Volgens mij heb je bij Bryce, eh, papa al frietjes gegeten. Laten we iets gezonds eten.' zeg ik moederlijk. Minnie zucht dramatisch.
'Neeee, groen is niet lekker.' moppert ze en klimt op een kruk.
'Als ik het maak is het wel lekker. Ik kan heel goed koken.' zeg ik. Ik lieg echt niet. Koken is een leuke bezigheid en het verdrijft de tijd gemakkelijk. Ik trek de koelkast open en speur tussen de potten en verpakkingen. Ik besluit om aardappelpuree, doperwtjes en rookworst te eten. Heel gezond, glimlach ik mezelf toe. Minnie helpt gelukkig mee, want ze heeft van Caleb geleerd dat groenten uit blik wél lekker is en ik haal ze uit blik. De keuken ruikt gelijk naar eten, merk ik als ik het op tafel zet. Voor Minnie huts ik het door elkaar en giet er nog wat jus overheen. Minder gezond, maar goed.
'Lekker!' roept Minnie en grijpt naar haar vork.
'Met je lepel eten, MinMin.' zeg ik streng en neem een hap. Ze schudt heftig van nee.
'Lepels zijn lelijk.' zegt ze met volle mond. De puree perst zich langs haar mondhoeken samen met de gekauwde rookworst.
'Oké Min, maar doe alsjeblieft niet zo vies met je mond. En niet praten met volle mond.' zeg ik, met volle mond. Minnie wijst me opgewonden aan en wipt op en neer op haar stoel. Ze neemt niet eens de moeite om te kauwen.
'Jij zelf ook! Jij doet het zelf ook!' brult ze, de doperwten vliegen uit haar mond.
'Minnie!' roep ik boos, maar ik moet toch lachen om het schouwspel.
Die avond nog kwam Daesung thuis. Hij was aangeschoten, want ik moest hem helpen met de trap op komen. Nu lig ik in bed. Ik lig op mijn zij en staar naar het raam. De lantaarnpaal verlicht de kamer met een gelig licht. Ik knipper een paar keer met mijn ogen om mijn ogen rust te geven, maar ze willen niet voor een lange tijd dicht. Ik beeld mezelf in dat Taeyang naast me ligt, dat hij zich over mij heen buigt. Hij laat zijn grote warme hand over mijn naakte zij gaan, maar mijn buik en weer naar mijn schouder. Het enige wat er niet is is Taeyang, en wat er wel is is mijn naaktheid. Ik zucht en steun op mijn arm. Ik krabbel nadenkend tussen met haren.
'Marles, ben je nog wakker?' fluistert iemand. Ik veer verschrikt overeind, de satijnen dekens glijden weg over mijn borsten. Daesung staat in de deuropening, in zijn onderbroek. Beschaamd druk ik ruw een kussen tegen mijn borst aan.
'Eh, ja.' mompel ik. Daesung haalt zijn hand door zijn haar en loopt naar binnen. Mijn hart bonst in mijn keel, ik probeer paniekerig adem te halen.
'Sorry, het is te donker om wat te zien.' zegt hij, wanneer hij bijna struikelt over mijn schoenen. Gelukkig, hij heeft niks gezien. Daesung komt naast mij zitten op het bedrand.
'Is er wat?' piep ik ongerust en vlug trek ik de dekens over mijn borst heen.
'Ik kan niet slapen.' mompelt hij en draait zich naar mij om. Ik werp het kussen van mijn schoot en trek mijn benen op. Hij schuift wat dichter naar mij toe. Onze neuzen raken elkaar bijna aan. Zijn hand gaat over mijn been, naar mijn buik. Ik voel hoe hij zich tegen mij aandrukt en hoe zijn lippen de mijne raken. Een knoop vormt zich in mijn maag.
'Je smaakt goed.' mompelt hij en leunt met zijn volle gewicht over mij heen. Voor een paar seconden blijf ik zo liggen, maar dan begin ik te spartelen onder hem.
'Laat, me, los!' roep ik en probeer hem weg te duwen. Ik trek mijn been helemaal op en duw mijn voet in zijn buik, waardoor hij van het bed afrolt.
'Sorry! Marley, het spijt me. Dit was niet de bedoeling, echt niet.' ratelt hij, verward door zijn eigen actie. Ik schud mijn hoofd en ga liggen.
'Ga maar gewoon.' fluister ik, verstikt door mijn tranen. Ze branden in mijn ogen en rollen langs mijn slapen. De knoop in mijn maag is weg, het is een grote brok geworden van knopen. In mijn ooghoeken zie ik dat Daesung de kamer verlaat en de deur zachtjes achter zich dichttrekt. Ik rol op mijn zij en staar naar de lantaarnpaal, totdat ik in slaap val.
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
Hoii,
Weer een leuk stukje erbij.
Wat een stomme actie zeg, van Daesung. Had hij niet even wat beter kunnen nadenken?
Goed dat het zo donker was, anders was het nog erger geworden als het aan Dae zou liggen.
Ik vond het stuk met MinMin heel leuk, goed beschreven en ook goed gedetailleerd, toppie!
Groetjes Desirée
Weer een leuk stukje erbij.
Wat een stomme actie zeg, van Daesung. Had hij niet even wat beter kunnen nadenken?
Goed dat het zo donker was, anders was het nog erger geworden als het aan Dae zou liggen.
Ik vond het stuk met MinMin heel leuk, goed beschreven en ook goed gedetailleerd, toppie!
Groetjes Desirée
Het is zondagochtend. Ik sta in de woonkamer met mijn mobiel in beide handen tegen mijn oor. Ik duw mijn tenen in het witte kleed. Mijn joggingbroek heb ik van Taeyang geleend en ik heb een gewoon een singlet aan.
'Taeyang, ik mis je.' fluister ik.
'Ik mis jou ook.' fluistert hij, ik hoor aan zijn stem dat hij zijn tranen onderdrukt.
'Houd je het een beetje uit?'.
'Ja hoor,' zegt hij en slikt moeizaam, 'Alleen het eten is net shit.'.
'Zal ik wat lekkers voor je meebrengen?' vraag ik lief.
'Hmm, ja. Jij alleen bent al lekker genoeg.' grijnst hij. Ik lach.
'Ik neus wel even in jouw kookboeken. Tot zo!' zeg ik en hang op. Dan trek ik een jack aan en een stel gympen. Ik vertrek naar de keuken, speur in de kasten. Dan vind ik een simpel gerecht waar ik ook nog veel mee kan. Ik ben niet slecht in koken, dus het zal makkelijk worden. Ik probeer bento te maken. Een lunchpakket met schattige figuurtjes erin met rijst, groente en vis. Ik haal ongeveer alle keukenmiddelen uit de kasten en begin. Ik maak hartjes van rijst, met paprika in de vorm van hartjes. En dan wat gekookte eitjes in ook hartjes. Ik maak met alle liefde Taeyang's lunch, zodat hij een beetje opvrolijkt. Het eindresultaat ziet er goed uit. Zeewier, rijst, ei, garnaal en komkommer. Ik stop alles in een roze broodtrommel en doe er een doek overheen. Dan loop ik naar buiten en stap op mijn fiets. Ik rijd naar het ziekenhuis, wiebelend en bijna gillend van angst. Ik heb nooit goed kunnen fietsen, Juliana heeft het mij nooit geleerd en mijn echte vader ook niet. Ik heb het dus van Caleb moeten leren, maar ik viel steeds dus ik wilde niet meer. Ik smijt mijn fiets tegen de muur aan van het gebouw en met een rood hoofd ren ik het ziekenhuis in. Artsen duiken opzij voor mij en oudere mensen roepen mij boos na. Ik wil zo snel mogelijk bij mijn lieveling zijn, vertel ik mezelf. In mijn ooghoeken zie ik Taeyang's kamer. Hij zit rechtop in zijn bed met een koptelefoon op. Hij heeft geen gel in, dus zijn haar valt slapjes in één lijn over zijn hoofd. Ik trek de deur open en grijns als ik hem zie. Hij kijkt op en slingert zijn koptelefoon weg. Hij steekt lachend zijn armen uit. Ik spring op zijn bed en sla mezelf in zijn armen.
'Heb je wat lekkers bij?' vraagt hij meteen. Ik giechel en haal zijn lunchpakket te voorschijn. Als een kind trekt hij het deksel open en zijn ogen worden groot als hij het ziet. Ik kijk nietsvermoedend mee.
'Wat heb jij gedaan?' vraagt hij ontsteld. De bento is helemaal mislukt. De rijst is vermengt met de rest van zijn groente en de eitjes zijn verkruimeld.
'Huh?' doe ik en staar naar mijn 'kunstwerk'. Waarschijnlijk is het door mijn onhandige fietskwaliteiten door elkaar geschud. Ik zucht gepikeerd. Taeyang's maag knort denk ik, want hij grijpt zijn eetstokjes en begint alles naar binnen te werken. Ik zwaai mijn benen op het bed en haal diep adem. Wat ben ik toch een sukkel, glimlach ik.
'Is het lekker?' vraag ik. Hij knikt hongerig en binnen een kleine tien minuten is het op. Hij zucht tevreden en keert zich naar mij toe.
'Je bent echt een geweldige vrouw, Marley.' fluistert hij en zoent mijn lippen intens.
'Taeyang, ik mis je.' fluister ik.
'Ik mis jou ook.' fluistert hij, ik hoor aan zijn stem dat hij zijn tranen onderdrukt.
'Houd je het een beetje uit?'.
'Ja hoor,' zegt hij en slikt moeizaam, 'Alleen het eten is net shit.'.
'Zal ik wat lekkers voor je meebrengen?' vraag ik lief.
'Hmm, ja. Jij alleen bent al lekker genoeg.' grijnst hij. Ik lach.
'Ik neus wel even in jouw kookboeken. Tot zo!' zeg ik en hang op. Dan trek ik een jack aan en een stel gympen. Ik vertrek naar de keuken, speur in de kasten. Dan vind ik een simpel gerecht waar ik ook nog veel mee kan. Ik ben niet slecht in koken, dus het zal makkelijk worden. Ik probeer bento te maken. Een lunchpakket met schattige figuurtjes erin met rijst, groente en vis. Ik haal ongeveer alle keukenmiddelen uit de kasten en begin. Ik maak hartjes van rijst, met paprika in de vorm van hartjes. En dan wat gekookte eitjes in ook hartjes. Ik maak met alle liefde Taeyang's lunch, zodat hij een beetje opvrolijkt. Het eindresultaat ziet er goed uit. Zeewier, rijst, ei, garnaal en komkommer. Ik stop alles in een roze broodtrommel en doe er een doek overheen. Dan loop ik naar buiten en stap op mijn fiets. Ik rijd naar het ziekenhuis, wiebelend en bijna gillend van angst. Ik heb nooit goed kunnen fietsen, Juliana heeft het mij nooit geleerd en mijn echte vader ook niet. Ik heb het dus van Caleb moeten leren, maar ik viel steeds dus ik wilde niet meer. Ik smijt mijn fiets tegen de muur aan van het gebouw en met een rood hoofd ren ik het ziekenhuis in. Artsen duiken opzij voor mij en oudere mensen roepen mij boos na. Ik wil zo snel mogelijk bij mijn lieveling zijn, vertel ik mezelf. In mijn ooghoeken zie ik Taeyang's kamer. Hij zit rechtop in zijn bed met een koptelefoon op. Hij heeft geen gel in, dus zijn haar valt slapjes in één lijn over zijn hoofd. Ik trek de deur open en grijns als ik hem zie. Hij kijkt op en slingert zijn koptelefoon weg. Hij steekt lachend zijn armen uit. Ik spring op zijn bed en sla mezelf in zijn armen.
'Heb je wat lekkers bij?' vraagt hij meteen. Ik giechel en haal zijn lunchpakket te voorschijn. Als een kind trekt hij het deksel open en zijn ogen worden groot als hij het ziet. Ik kijk nietsvermoedend mee.
'Wat heb jij gedaan?' vraagt hij ontsteld. De bento is helemaal mislukt. De rijst is vermengt met de rest van zijn groente en de eitjes zijn verkruimeld.
'Huh?' doe ik en staar naar mijn 'kunstwerk'. Waarschijnlijk is het door mijn onhandige fietskwaliteiten door elkaar geschud. Ik zucht gepikeerd. Taeyang's maag knort denk ik, want hij grijpt zijn eetstokjes en begint alles naar binnen te werken. Ik zwaai mijn benen op het bed en haal diep adem. Wat ben ik toch een sukkel, glimlach ik.
'Is het lekker?' vraag ik. Hij knikt hongerig en binnen een kleine tien minuten is het op. Hij zucht tevreden en keert zich naar mij toe.
'Je bent echt een geweldige vrouw, Marley.' fluistert hij en zoent mijn lippen intens.
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
Hoofdstuk 3: Today was a Fairytale
Verheugd draai ik een rondje. Taeyang is uit het ziekenhuis ontslagen, maar zit nog wel in een rolstoel. Ik sta in een kamer met een prachtige witte jurk aan. Francis staat naast mij met tranen in haar ogen. De naaisters trekken nog wat aan de stof, maar ik vind het prima zo. Ik lijk net een engel. Vandaag was het tijd om een jurk uit te zoeken, daarna taart te proeven en vervolgens uitgeput een filmpje pakken met Francis. De weddingplanner die Francis ingehuurd heeft is een dame van iets in de vijftig, mevrouw Bridges heet ze. Ze loopt om mij heen en knikt keurend. Ik vind haar niet echt sympathiek, maar dat kan ook aan mij liggen want Francis is helemaal weg van haar.
'Ja...Mevrouw Lockridge, bent u aangekomen sinds de laatste keer dat u de jurk heeft gepast?' vraagt mevrouw Bridges. Ik staar haar aan. Mijn wangen zijn vuurrood.
'Nee.' snuif ik. Mevrouw Bridges zucht dramatisch en pakt haar kladblok om er vervolgens wat in de schrijven. Ik onderdruk een wanhopige kreet. Dat mens hangt mij de keel uit!
'Oh! Ik ben je vergeten te vertellen, dat ik graag een fotoboek wil maken van je bruiloft en de voorbereiding enzo. Dat is een soort geschenk van ons bedrijf.' roept ze opeens en haalt een zilver cameraatje tevoorschijn. Francis pakt mijn handen en komt naast mij staan. De naaisters ook en we lachen krampachtig voor de foto.
'Kom maar, ik doe het wel.' zegt Francis en vist de camera uit Bridges' handen. Ze klikt meteen een paar kiekjes van mij, waarna ik rare bekken trek en lach.
Nadat we de jurk 'gekocht' hebben, gaan we naar de bakkerij. Francis kent de bakker goed, hij is een goede vriend van de familie. Voorzichtig loop ik langs de taarten met tientallen verdiepingen en ontiegelijk veel versieringen. Francis en de bakker, die Harry heet, staan achter in de keuken te bladeren in een boek met foto's van taarten. Ik loop naar hen toe. De werknemers zijn allemaal met iets anders bezig. Bloemen uitsnijden uit fondant, slagroom kloppen en deeg kneden.
'Aha! Daar is de bruid.' lacht Harry en plukt aan zijn circusdirecteur-snor. Ik glimlach vriendelijk en schud zijn hand.
'Goed dan, Franciska zei dat je een machtig lekkere taart wilt.' zegt hij en bladert door het boek. We hebben besloten dat het thema gewoon simpel word. Wit en zonnebloemen, omdat ik daar gek op ben. Taeyang betekent ook 'zon', dus ik vond het een goed thema.
'Je hebt dus gekozen voor zonnebloemen en wit, mjuh?' vraagt Harry nadenkend.
'Ja.' zeg ik en kijk over Francis' schouder mee.
'Wat dat je van, vier verdiepingen. Met eetbare zonnebloemen omringd en dan pilaren met klimop. En bovenaan...Een grote zonnebloem!' mompelt Harry. Ik knik enthousiast.
'Nou dan, dan gaan we meteen aan de slag. Voor volgende week vrijdag toch?'. Ik knik weer. Dan neemt Francis mij mee naar een klein tafeltje dat bedolven is door stukjes cake met glazuur in allerlei kleuren. Ik ben nu al misselijk. We gaan zitten en proberen zo goed mogelijk alles te proeven. Het is echt mierzoet.
'Marley, is er wat?' vraagt Francis met volle mond. Ik kijk op.
'Nee hoor, hoezo?'. Ik heb een naar gevoel, alsof ik weet waar dit naartoe gaat.
'Je bent zo bleek. En je hebt hele donkere kringen. Wat is er aan de hand?'. Haar bezorgde stem breekt mij vanbinnen. De hele week heb ik Daesung zo goed als mogelijk vermeden, en Taeyang ook. Ik wil hen nog niet zien, want ik wil mijn toekomstige echtgenoot niet kwetsen en Daesung herinnerd mij steeds aan wat wij hebben uitgespookt. De kokende tranen rollen over mijn wangen, ze vallen op mijn porseleinen bordje tussen de kruimels van de cake. Ik leg mijn handen op tafel, bal ze tot vuisten en slik moeizaam de cake weg.
'Wat is er aan de hand?' fluistert Francis en schuift dichter naar mij toe. Haar hand legt ze op mijn knie en wrijft er zorgzaam over. Ze lijkt net een moeder die ik nooit gehad heb.
'Daesung.' snuif ik zacht.
'Wat is er met hem?' vraagt Francis weer.
'Het was niet zijn bedoeling, zei hij.' haper ik en schud mijn hoofd.
'Wat was niet zijn bedoeling? Heeft hij je...Heeft hij-',
'Nee!,' onderbreek ik haar, 'We hebben gezoend. Voor de rest niks. Maar ik wilde niet. Hoe moet ik nu trouwen met Tae? Hoe ga ik het überhaupt vertellen? Ga ik dat wel doen?'.
'Marley. Probeerde hij jou te zoenen?' vraagt ze ijzig, alsof ze woedend is, wat ik inderdaad denk dat ze is.
'Ja, maar ik was...Ik heb...Nee.' stamel ik. Francis omhelst me en trekt haar mobiel uit haar zak. Ze drukt een paar toetsen in en dan drukt ze het ding tegen haar oor. Ze schraapt haar keel.
'Taeyang, je moet nu hier heen komen. Bij Harry ja. Oké, tot zo.' zegt ze snel en hangt op. Ik staar haar aan. Mijn hart bonst in mijn keel.
'Wat heb je gedaan?' vraag ik ademloos. Na een kwartier zit ik met Taeyang bij het tafeltje in de keuken, hij houdt mijn handen vast. Ik knijp mijn ogen dicht en laat mijn hoofd hangen. Hij gaat mij haten.
'Deasung en ik hebben gezoend.' piep ik. Taeyang's adem stokt. Ik open mijn ogen en kijk hem betraand aan. Hij knippert een paar keer, verbijsterd.
'Wat? Heb je hem gezoend? Waarom? Ben je verliefd op hem?' vraagt hij.
'Nee! Tae, luister nou. Hij zoende mij, maar ik schopte hem weg. Het spijt me dat ik het niet eerder verteld heb, echt waar. Ik houd zo veel van je.' ratel ik en kruip dichter naar hem toe en houd zijn wangen vast.
'Echt? Houd je echt van mij? Ben je niet verliefd op hem?'.
'De enige die in mijn hart woont ben jij, Tae. Ik zie Daesung als een...broer.' fluister ik. Meteen zoent Taeyang mij, opgelucht. Hij laat zijn handen over mijn dijen gaan, waardoor kippenvel over mijn benen trekt. Ik sabbel aan zijn onderlip en geniet van zijn smaak. Hij lijkt het heerlijk te vinden, want hij knijpt in mijn middel. Doet ie altijd als ik iets doe wat hem opwind. De knopen in mijn buik zijn getransformeerd in vlinders, eindelijk.
Verheugd draai ik een rondje. Taeyang is uit het ziekenhuis ontslagen, maar zit nog wel in een rolstoel. Ik sta in een kamer met een prachtige witte jurk aan. Francis staat naast mij met tranen in haar ogen. De naaisters trekken nog wat aan de stof, maar ik vind het prima zo. Ik lijk net een engel. Vandaag was het tijd om een jurk uit te zoeken, daarna taart te proeven en vervolgens uitgeput een filmpje pakken met Francis. De weddingplanner die Francis ingehuurd heeft is een dame van iets in de vijftig, mevrouw Bridges heet ze. Ze loopt om mij heen en knikt keurend. Ik vind haar niet echt sympathiek, maar dat kan ook aan mij liggen want Francis is helemaal weg van haar.
'Ja...Mevrouw Lockridge, bent u aangekomen sinds de laatste keer dat u de jurk heeft gepast?' vraagt mevrouw Bridges. Ik staar haar aan. Mijn wangen zijn vuurrood.
'Nee.' snuif ik. Mevrouw Bridges zucht dramatisch en pakt haar kladblok om er vervolgens wat in de schrijven. Ik onderdruk een wanhopige kreet. Dat mens hangt mij de keel uit!
'Oh! Ik ben je vergeten te vertellen, dat ik graag een fotoboek wil maken van je bruiloft en de voorbereiding enzo. Dat is een soort geschenk van ons bedrijf.' roept ze opeens en haalt een zilver cameraatje tevoorschijn. Francis pakt mijn handen en komt naast mij staan. De naaisters ook en we lachen krampachtig voor de foto.
'Kom maar, ik doe het wel.' zegt Francis en vist de camera uit Bridges' handen. Ze klikt meteen een paar kiekjes van mij, waarna ik rare bekken trek en lach.
Nadat we de jurk 'gekocht' hebben, gaan we naar de bakkerij. Francis kent de bakker goed, hij is een goede vriend van de familie. Voorzichtig loop ik langs de taarten met tientallen verdiepingen en ontiegelijk veel versieringen. Francis en de bakker, die Harry heet, staan achter in de keuken te bladeren in een boek met foto's van taarten. Ik loop naar hen toe. De werknemers zijn allemaal met iets anders bezig. Bloemen uitsnijden uit fondant, slagroom kloppen en deeg kneden.
'Aha! Daar is de bruid.' lacht Harry en plukt aan zijn circusdirecteur-snor. Ik glimlach vriendelijk en schud zijn hand.
'Goed dan, Franciska zei dat je een machtig lekkere taart wilt.' zegt hij en bladert door het boek. We hebben besloten dat het thema gewoon simpel word. Wit en zonnebloemen, omdat ik daar gek op ben. Taeyang betekent ook 'zon', dus ik vond het een goed thema.
'Je hebt dus gekozen voor zonnebloemen en wit, mjuh?' vraagt Harry nadenkend.
'Ja.' zeg ik en kijk over Francis' schouder mee.
'Wat dat je van, vier verdiepingen. Met eetbare zonnebloemen omringd en dan pilaren met klimop. En bovenaan...Een grote zonnebloem!' mompelt Harry. Ik knik enthousiast.
'Nou dan, dan gaan we meteen aan de slag. Voor volgende week vrijdag toch?'. Ik knik weer. Dan neemt Francis mij mee naar een klein tafeltje dat bedolven is door stukjes cake met glazuur in allerlei kleuren. Ik ben nu al misselijk. We gaan zitten en proberen zo goed mogelijk alles te proeven. Het is echt mierzoet.
'Marley, is er wat?' vraagt Francis met volle mond. Ik kijk op.
'Nee hoor, hoezo?'. Ik heb een naar gevoel, alsof ik weet waar dit naartoe gaat.
'Je bent zo bleek. En je hebt hele donkere kringen. Wat is er aan de hand?'. Haar bezorgde stem breekt mij vanbinnen. De hele week heb ik Daesung zo goed als mogelijk vermeden, en Taeyang ook. Ik wil hen nog niet zien, want ik wil mijn toekomstige echtgenoot niet kwetsen en Daesung herinnerd mij steeds aan wat wij hebben uitgespookt. De kokende tranen rollen over mijn wangen, ze vallen op mijn porseleinen bordje tussen de kruimels van de cake. Ik leg mijn handen op tafel, bal ze tot vuisten en slik moeizaam de cake weg.
'Wat is er aan de hand?' fluistert Francis en schuift dichter naar mij toe. Haar hand legt ze op mijn knie en wrijft er zorgzaam over. Ze lijkt net een moeder die ik nooit gehad heb.
'Daesung.' snuif ik zacht.
'Wat is er met hem?' vraagt Francis weer.
'Het was niet zijn bedoeling, zei hij.' haper ik en schud mijn hoofd.
'Wat was niet zijn bedoeling? Heeft hij je...Heeft hij-',
'Nee!,' onderbreek ik haar, 'We hebben gezoend. Voor de rest niks. Maar ik wilde niet. Hoe moet ik nu trouwen met Tae? Hoe ga ik het überhaupt vertellen? Ga ik dat wel doen?'.
'Marley. Probeerde hij jou te zoenen?' vraagt ze ijzig, alsof ze woedend is, wat ik inderdaad denk dat ze is.
'Ja, maar ik was...Ik heb...Nee.' stamel ik. Francis omhelst me en trekt haar mobiel uit haar zak. Ze drukt een paar toetsen in en dan drukt ze het ding tegen haar oor. Ze schraapt haar keel.
'Taeyang, je moet nu hier heen komen. Bij Harry ja. Oké, tot zo.' zegt ze snel en hangt op. Ik staar haar aan. Mijn hart bonst in mijn keel.
'Wat heb je gedaan?' vraag ik ademloos. Na een kwartier zit ik met Taeyang bij het tafeltje in de keuken, hij houdt mijn handen vast. Ik knijp mijn ogen dicht en laat mijn hoofd hangen. Hij gaat mij haten.
'Deasung en ik hebben gezoend.' piep ik. Taeyang's adem stokt. Ik open mijn ogen en kijk hem betraand aan. Hij knippert een paar keer, verbijsterd.
'Wat? Heb je hem gezoend? Waarom? Ben je verliefd op hem?' vraagt hij.
'Nee! Tae, luister nou. Hij zoende mij, maar ik schopte hem weg. Het spijt me dat ik het niet eerder verteld heb, echt waar. Ik houd zo veel van je.' ratel ik en kruip dichter naar hem toe en houd zijn wangen vast.
'Echt? Houd je echt van mij? Ben je niet verliefd op hem?'.
'De enige die in mijn hart woont ben jij, Tae. Ik zie Daesung als een...broer.' fluister ik. Meteen zoent Taeyang mij, opgelucht. Hij laat zijn handen over mijn dijen gaan, waardoor kippenvel over mijn benen trekt. Ik sabbel aan zijn onderlip en geniet van zijn smaak. Hij lijkt het heerlijk te vinden, want hij knijpt in mijn middel. Doet ie altijd als ik iets doe wat hem opwind. De knopen in mijn buik zijn getransformeerd in vlinders, eindelijk.
Laatst gewijzigd door pebblooz op 17 feb 2011 18:31, 1 keer totaal gewijzigd.
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
Ongelooflijk. Ik kan het nog steeds niet geloven, nu, hier, op dit moment. Ik zit op de stang bij Taeyang op zijn oude fiets, in mijn spierwitte trouwjurk. Mijn sluier wappert achter mijn haren en de kou streelt mijn blote armen. Taeyang heeft een grijze smoking aan, hij fiets met gemak over het grijze wegdek. De weg reikt uit tot in het einde. Aan de kant staan grote bomen met goud en oranje bladeren, het lijkt net een tunnel. Taeyang slingert nogal, aangezien hij net van zijn rolstoel is gekomen. Hij was woedend wanneer hij viel bij het oefenen, wat mij zorgen maakte dat het niet meer zou lukken. Ik omklem het metaal van de stang met mijn verkrampte vingers en probeer mee te slingeren.
'Ik houd van je, Marley.' fluistert hij. Bij die woorden ontvlucht mijn hart mijn lichaam naar de lucht. Ik weet niet of ik me het verbeeld, maar wij stijgen ook. We zweven met de fiets door de indigoblauwe avondlucht, langs de stralende maan die omringd is door minuscule sterren. Als ik dood zou kunnen gaan, zou het hier mogen. De eindeloze weg die ik heb afgelegd, is eindelijk tot een eind gekomen. Ik weet nu dat één fout je hele leven kan verwoesten, maar eigenlijk had het ook zijn voordeel. Zonder die ene fout had ik Taeyang nooit ontmoet, wie weet wat ik had gedaan zonder hem? De wereld mag vergaan, zolang Minnie, Tae en ik samen kunnen blijven. Niemand anders heb ik nog nodig, alleen mijn lieve gezinnetje, dat ik met moeite heb kunnen stichten. Maar nu alles oké is, kan ik genieten. En daar heb ik zo lang naar verlangd. De warmte en liefde die mijn hart ontvangt is ontroerend fijn. Want ik weet nu dat ik vrij ben. Los van al die schuldgevoelens en tranen, gewoon vrij. Ik zit niet meer klem tussen de liefde die heel mijn leven heeft gecontroleerd, want ik heb het nu zelf in de hand. Ik heb er voor moeten vechten, dat wel, maar het was het waard. Ik heb geleerd. Geleerd dat er iemand is die je in dat zwarte gat zal duwen, maar dat er ook iemand is die je zal opvangen, zolang je daar maar in gelooft. Ik heb geleerd dat stress en hard werk zal leiden tot gevoelens, gevoelens die je niet kan beschrijven omdat ze zo wonderlijk fijn zijn. Geleerd dat één fout je leven compleet kan verwoesten, maar het ook kan omtoveren tot een mooie droom. En ik heb geleerd dat er in elk leven, het maakt niet uit van wie, er een dag komt die lijkt op een sprookje. Een sprookje waarmee je die eindeloze weg afsluit en een compleet nieuw hoofdstuk zal openen. En vandaag, is dat mijn dag.
'Ik houd van je, Marley.' fluistert hij. Bij die woorden ontvlucht mijn hart mijn lichaam naar de lucht. Ik weet niet of ik me het verbeeld, maar wij stijgen ook. We zweven met de fiets door de indigoblauwe avondlucht, langs de stralende maan die omringd is door minuscule sterren. Als ik dood zou kunnen gaan, zou het hier mogen. De eindeloze weg die ik heb afgelegd, is eindelijk tot een eind gekomen. Ik weet nu dat één fout je hele leven kan verwoesten, maar eigenlijk had het ook zijn voordeel. Zonder die ene fout had ik Taeyang nooit ontmoet, wie weet wat ik had gedaan zonder hem? De wereld mag vergaan, zolang Minnie, Tae en ik samen kunnen blijven. Niemand anders heb ik nog nodig, alleen mijn lieve gezinnetje, dat ik met moeite heb kunnen stichten. Maar nu alles oké is, kan ik genieten. En daar heb ik zo lang naar verlangd. De warmte en liefde die mijn hart ontvangt is ontroerend fijn. Want ik weet nu dat ik vrij ben. Los van al die schuldgevoelens en tranen, gewoon vrij. Ik zit niet meer klem tussen de liefde die heel mijn leven heeft gecontroleerd, want ik heb het nu zelf in de hand. Ik heb er voor moeten vechten, dat wel, maar het was het waard. Ik heb geleerd. Geleerd dat er iemand is die je in dat zwarte gat zal duwen, maar dat er ook iemand is die je zal opvangen, zolang je daar maar in gelooft. Ik heb geleerd dat stress en hard werk zal leiden tot gevoelens, gevoelens die je niet kan beschrijven omdat ze zo wonderlijk fijn zijn. Geleerd dat één fout je leven compleet kan verwoesten, maar het ook kan omtoveren tot een mooie droom. En ik heb geleerd dat er in elk leven, het maakt niet uit van wie, er een dag komt die lijkt op een sprookje. Een sprookje waarmee je die eindeloze weg afsluit en een compleet nieuw hoofdstuk zal openen. En vandaag, is dat mijn dag.
Einde...
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.