Sorry dat het de vorige keer zo kort was, maar ik had weinig tijd.
En Carpe Diem leuk dat je gewoon even laat weten dat je wel meeleest, maar waarschijnlijk niet veel gaat reageren
(goed begrepen van mij, toch
)
Hier een volgend stukje, het is de eerste keer dat ik zo echt schrijf hoe ze met elkaar flirten en ik ben er een beetje onzeker over, dus als jullie daar nog iets op aan te merken hebt, zeg het gerust
Normaal komt hier nog het einde van de maaltijd, maar omdat ik nu ook weer weg moet (tjee, de vakantie is bijna gedaan en het wordt voor mij al gelijk terug drukker
), post ik dat later.
-----------------------------
Annabel stond in de keuken spaghettisaus te maken toen Terrentius terugkwam. Hij was ergens wel blij dat ze even alleen waren zonder dat Vilmar toekeek en hij profiteerde daarvan door Annabel direct te omhelzen. Hij wilde net zijn lippen in haar nek drukken toen ze hem een tikje op zijn handen gaf.
“Af jij, je weet dat ik dat niet graag heb als ik kook,” zei Annabel met een glimlach, “tenzij je graag wat saus op dat mooie witte T-shirt hebt.”
“Ik ben al weg,” en hij hield zijn handen in de lucht alsof hij ze gebrand had, “Kom maar naar de woonkamer als je terug in de stemming bent.” Terrentius wiebelde suggestief met zijn wenkbrauwen terwijl hij dit zei.
“Och jij,” zei Annabel lachend, “dek liever de tafel. Het eten is bijna klaar.”
“Wat denk jij eigenlijk over het verhaal dat Vilmar verteld? Het lijkt niet direct iets met ons te maken te hebben.”
“Behalve een paar dingen, maar je weet dat Vilmar zei,” riep Annabel om boven het gekletter van het bestek te kunnen. Op dat vlak was hij net een kind, in plaats van vorken en lepels te pakken, grabbelde hij maar wat in de la.
“Jaja, het is een lang verhaal en jullie moeten veel geduld hebben, enzovoort enzoverder,” mopperde Terrentius, “alsof we kleine kindjes zijn.”
Annabel goot de spaghetti af en haar gezicht hing in een dampwolk dus ze hoorde dat laatste niet.
“Inderdaad, we moeten geduld hebben,” zei ze terwijl ze de kommen op tafel zette, “maar als je goed geluisterd hebt dan vind je hier en daar toch al iets wat wij kunnen plaatsen.”
“Oh ja?” zei Terrentius terwijl hij de gemalen kaas uit de koelkast pakte en ging zitten.
“Dan heb ik dus niet goed geluisterd.” En hij nam een eerste hap van zijn spaghetti. “Hmm, heerlijk!”
“Ja, ik kan geweldig goed pasta in een kom gieten,” zei Annabel met een grijns, “zeker nadat jij mij geleerd hebt hoe.”
“Je hebt gewoon talent. Als ik spaghetti kookte was het echt niet zo lekker. Is het anders met wat extra liefde gemaakt?” vroeg hij terwijl hij onder tafel zijn been tegen dat van Annabel drukte.
“Dat kan wel de oorzaak zijn van dat net ietsje extra,” vervolgde hij.
“Zwijg en eet,” zei ze, alhoewel ze een glimlach niet kon verbijten. Ze werd nog altijd wat verlegen van dit soort aandacht en wist niet altijd goed wat antwoorden op zijn plagerijtjes. Maar het voelde wel heerlijk om geliefd te zijn, dacht ze met een verzaligde zucht.
“Wat bedoelde je nu met dat er wel een paar dingen te plaatsen waren in Vilmar zijn verhaal?” vroeg hij nadat ze een poosje in stilte gegeten hadden. Hij was er nog steeds nieuwsgierig naar.
“Oh, gewoon,” antwoordde Annabel, “die twee broer die op ons lijken en dan die ene heks die verdween. Daar heb ik zo’n naar gevoel bij.”
“Nee! Dat kan toch niet!” riep Terrentius verbaasd uit.
“Wat?” zei ze, “Komaan Terrentius, antwoordt!”
“Ik kreeg juist een idee. Zij zou toch niet die stiefmoeder van jou kunnen zijn?”
“Ik mag toch hopen van niet,” zei ze, “maar het zou wel verklaren waarom Vilmar zei dat de reden dat de heks dit aanrichtte niet meer te achterhalen was.”
Mijn stiefmoeder was dan ook heel erg oud, tenzij Vilmar loog over de tijd, dacht Annabel. Maar aan de andere kant was het een heks, je weet nooit hoe lang die kunnen leven.
)
Laat alsjeblieft iets weten over hoe je het vindt!
Ik weet dan ook niet wat er beter zou kunnen aan bv zinsbouw enzo dus: a.u.b. scroll helemaal naar onder en klik op die Reply! Ik wacht wanhopig op een teken van leven 
dus leuk dat je er eentje schrijft.
). 
Het zal wel terugkomen, niet getreurd, ik moet gewoon langer nadenken. 
).