Maar Simmons begreep het wel. Ze glimlachte geruststellend. Of in ieder geval, ze probeerde het.
‘Als je dat wilt houden we het er gewoon op dat je niet lekker bent. Dat je ziek naar huis bent gegaan en dat ik graag wil dat ze me even belt om te bevestigen dat alles goed gegaan is onderweg.’ Ik knikte. Dat zou vast minder dramatisch op Roos overkomen dan ‘ik wil graag even zeker weten dat mijn mentorleerling zichzelf onderweg niet in de plomp geworpen heeft’.
Simmons begon nu tegen Bobby.
‘Ben jij met de auto? Als je wilt schrijf ik even een briefje voor je, dan kun je haar naar huis brengen.’ Bobby zei iets bevestigends en toen was het eindelijk zover: we mochten weg. Ik stond op, mijn knieën voelden nog steeds zo slap. Het kostte me moeite niet even stil te blijven staan om dat gevoel te boven te komen. Als Simmons dat zag, liet ze me straks nog niet gaan. Ik draaide me om naar de deur en liep er langzaam naartoe.
‘Starla?’ hoorde toen ik achter me. Ik klemde mijn kiezen op elkaar en met de grootste moeite bleef ik staan. Ik hoorde dat ze naar ons toe kwam en verwachtte haar hand op mijn schouder, maar die kwam niet.
‘Je mag thuisblijven tot maandag,’ zei ze. ‘Dan wil ik je graag terugzien en voor je eerste les begint, wil ik even met je praten, als je een beetje bijgekomen bent.’ Bijgekomen, ja hoor. Hoe kwam ze erop.
Simmons bleef stil, afwachtend, dus ik knikte maar. Ze leek te hopen op meer reactie, maar toen ze die niet kreeg, klopte ze toch even op mijn arm.
‘Hou je taai, Starla,’ zei ze. Ik reageerde niet. Bobby beloofde haar dat hij dat hij haar zou bellen als hij me thuisgebracht had en toen liepen we de gang op. Ik voelde me raar toen ik over de drempel stapte. Het was bevrijdend, maar tegelijkertijd voelde ik me naakt, of ik zonder bescherming weer de grote wereld werd ingegooid. Bobby pakte mijn hand en hij kneep er even zachtjes in. Ik glimlachte niet naar hem en liep moeizaam met hem mee.
Ik hield het vol tot we de hoek om waren. Toen ging het niet meer, echt niet meer. Op veilige afstand van Simmons kamer gaf ik toe aan het weeë gevoel in mijn knieën. Ik tastte naar de muur, leunde er tegenaan en zakte langzaam op de grond. Bobby kreeg me niet meer overeind. Hij moest me optillen en naar zijn auto dragen zoals hij me naar Simmons kamer had gedragen. Ze keek naar ons toen Bob me over de parkeerplaats naar de auto droeg, vanachter haar raam op de tweede verdieping. Ik wist en ik voelde dat ze naar ons keek, maar ze kwam ons niet achterna. In ieder geval niet snel genoeg.
Seks, drugs en een dosis drama
Is het raar dat ik nu half zit te huilen? Je schrijft snel zeg!
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
Ik loop in mijn document een beetje voor op wat ik post, daardoor kan ik regelmatig blijven posten 
gaat niet te snel toch??
______________________________________________________________________
Een paar minuten later reed Bobby gestaag over de B-weg die van school richting het dorp leidde. De motor bromde regelmatig en vredig door de doodse stilte heen die tussen ons in hing. We hadden nog geen woord gewisseld sinds we waren ingestapt. Volgens mij wist Bobby niet zo goed wat hij moest doen. Af en toe keek hij naar me, leek hij naar woorden te zoeken, maar zei dan uiteindelijk toch niets. Ik kon me er niet druk om maken. Ik probeerde voornamelijk te bedenken hoe ik kon ontsnappen aan de verheerlijkte uitdrukking die Cees op zijn gezicht had terwijl hij me pijn deed. Zo langzamerhand werd ik bang dat ik het nooit meer uit mijn hoofd zou krijgen, dat ik nooit meer ergens anders aan kon denken, en dat gevoel maakte dat mijn hart telkens weer een stuk zwaarder leek te wegen. Ik had niet eens meer genoeg zeggenschap om mijn eigen hoofd te vertellen waar het aan moest denken, ik was de controle kwijt, over alles. Dat gevoel was doodeng, alsof ik ergens in wegzakte waar ik uit wilde komen, maar waar ik door mijn geworstel steeds dieper in wegzakte.
‘Gaat het, Star?’ Bobby‘s stem haalde me even terug uit mijn gedachten, maar het was kort en maar een heel klein beetje. ‘Wat is er aan de hand?’ Ik keek uit het zijraampje naar buiten en niet door de voorruit, omdat ik anders vanuit mijn ooghoeken zijn gezichtsuitdrukking zou kunnen zien terwijl ik hem negeerde. Ik zei niets, zakte alweer terug naar de andere wereld, die hel. Bob keek naar me, nog even, en ik ademde pas uit toen hij zijn blik weer afwendde. Vaag hoorde ik dat hij schakelde, we minderden wat vaart en de weg maakte een flauwe bocht rechtsaf. Ik hield me vast aan de deur, krampachtiger dan nodig was, en leunde wat naar rechts. Niet alleen om niet door de hele auto te rollen door de bocht die we maakten, maar ook omdat ik mijn lichaam niet door de beweging van de auto tegen dat van Bobby aan wilde laten komen.
De weg strekte zich weer een stuk recht voor ons uit en Bobby liet het stuur door zijn handen heen terug in zijn horizontale positie glijden. Ik legde mijn hoofd tegen de hoofdsteun van mijn stoel en keek naar buiten. Verderop zag ik een bushokje, niet ver van ons vandaan. Er zaten een jongen en een meisje in van mijn leeftijd, naast elkaar op het bankje. Hij hield haar hand vast en ze waren een beetje aan het zoenen. Schijnbaar voelde de jongen dat ik naar ze keek, want toen we langsreden keek hij mijn kant op. Er zonk iets kouds neer in mijn maag toen mijn blik de zijne ontmoette. Hij leek op Cees, in zijn gezicht, zijn postuur. Ik verstijfde, voelde een zware hand over mijn mond en er trok weer zo’n ijzig gevoel door mijn ledematen. Met een ruk wendde ik mijn blik af en keek voor me uit, met een hart dat twee keer zo snel sloeg als een paar minuten geleden. Tot overmaat van ramp moesten we nog remmen ook, omdat Bobby iemand voorliet die bij het zebrapad stond te wachten. Pas toen we doorreden durfde ik weer voorzichtig uit mijn raampje te kijken. De jongen leek helemaal niet op Cees, net zo min als Wiskundeman of Bobby op Cees leken. Ondanks die constatering voelde ik de afdruk van Cees’ hand nog lange tijd in mijn gezicht staan.
Bij de volgende kruising sloeg Bob naast me zijn knipperlicht aan. Hij sorteerde voor om naar links af te slaan, en ergens in mijn hoofd werd een heel klein stukje bewustzijn wakker.
‘Nee,’ zei ik. Bobby draaide zijn hoofd mijn kant op en hij minderde vaart.
‘Wat zei je?’ vroeg hij. ‘Wat is er?’ Ik klemde mijn kiezen op elkaar.
‘Niet naar links,’ zei ik. ‘Ga rechtsaf.’ Bobby reed inmiddels twintig en er toeterde iemand achter ons.
‘We rijden toch altijd zo naar jouw huis?’ vroeg hij, duidelijk in verwarring gebracht. Ik deed mijn ogen even dicht.
‘Ja, maar ik wil niet naar mijn huis. Nog niet.’
‘Waar wil je dan heen?’ Hij klonk zo hulpeloos, wanhopig zoekend naar een manier om iets aan de situatie te kunnen doen, wat dan ook. Door die toon in zijn stem kon ik het eindelijk opbrengen hem aan te kijken. Hij keek terug, er lag iets ongerusts in zijn blik.
‘Je moet me helpen, Bob,’ zei ik. ‘Alsjeblieft. Ik kan dit niet alleen. Ik kan het niet zelf, nu niet, even. Oké?’ Zijn ogen smeekten me bijna om informatie, om een kans om te helpen. Hij schudde niet-begrijpend zijn hoofd en minderde nog meer vaart nu hij de kruising naderde.
‘Wat kun je dan niet zelf?’ probeerde hij. Ik wendde mijn blik weer af.
‘Ik moet naar Marco. Alleen hij kan me helpen. Alsjeblieft, Bobby.’ Het bleef even stil naast me. Een nauwelijks hoorbare zucht, toen opnieuw een knipperlicht.
‘Oké,’ zei hij. Ik keek naar het dashboard en het pijltje rechtsaf knipperde, in groen, helder licht.
gaat niet te snel toch??______________________________________________________________________
Een paar minuten later reed Bobby gestaag over de B-weg die van school richting het dorp leidde. De motor bromde regelmatig en vredig door de doodse stilte heen die tussen ons in hing. We hadden nog geen woord gewisseld sinds we waren ingestapt. Volgens mij wist Bobby niet zo goed wat hij moest doen. Af en toe keek hij naar me, leek hij naar woorden te zoeken, maar zei dan uiteindelijk toch niets. Ik kon me er niet druk om maken. Ik probeerde voornamelijk te bedenken hoe ik kon ontsnappen aan de verheerlijkte uitdrukking die Cees op zijn gezicht had terwijl hij me pijn deed. Zo langzamerhand werd ik bang dat ik het nooit meer uit mijn hoofd zou krijgen, dat ik nooit meer ergens anders aan kon denken, en dat gevoel maakte dat mijn hart telkens weer een stuk zwaarder leek te wegen. Ik had niet eens meer genoeg zeggenschap om mijn eigen hoofd te vertellen waar het aan moest denken, ik was de controle kwijt, over alles. Dat gevoel was doodeng, alsof ik ergens in wegzakte waar ik uit wilde komen, maar waar ik door mijn geworstel steeds dieper in wegzakte.
‘Gaat het, Star?’ Bobby‘s stem haalde me even terug uit mijn gedachten, maar het was kort en maar een heel klein beetje. ‘Wat is er aan de hand?’ Ik keek uit het zijraampje naar buiten en niet door de voorruit, omdat ik anders vanuit mijn ooghoeken zijn gezichtsuitdrukking zou kunnen zien terwijl ik hem negeerde. Ik zei niets, zakte alweer terug naar de andere wereld, die hel. Bob keek naar me, nog even, en ik ademde pas uit toen hij zijn blik weer afwendde. Vaag hoorde ik dat hij schakelde, we minderden wat vaart en de weg maakte een flauwe bocht rechtsaf. Ik hield me vast aan de deur, krampachtiger dan nodig was, en leunde wat naar rechts. Niet alleen om niet door de hele auto te rollen door de bocht die we maakten, maar ook omdat ik mijn lichaam niet door de beweging van de auto tegen dat van Bobby aan wilde laten komen.
De weg strekte zich weer een stuk recht voor ons uit en Bobby liet het stuur door zijn handen heen terug in zijn horizontale positie glijden. Ik legde mijn hoofd tegen de hoofdsteun van mijn stoel en keek naar buiten. Verderop zag ik een bushokje, niet ver van ons vandaan. Er zaten een jongen en een meisje in van mijn leeftijd, naast elkaar op het bankje. Hij hield haar hand vast en ze waren een beetje aan het zoenen. Schijnbaar voelde de jongen dat ik naar ze keek, want toen we langsreden keek hij mijn kant op. Er zonk iets kouds neer in mijn maag toen mijn blik de zijne ontmoette. Hij leek op Cees, in zijn gezicht, zijn postuur. Ik verstijfde, voelde een zware hand over mijn mond en er trok weer zo’n ijzig gevoel door mijn ledematen. Met een ruk wendde ik mijn blik af en keek voor me uit, met een hart dat twee keer zo snel sloeg als een paar minuten geleden. Tot overmaat van ramp moesten we nog remmen ook, omdat Bobby iemand voorliet die bij het zebrapad stond te wachten. Pas toen we doorreden durfde ik weer voorzichtig uit mijn raampje te kijken. De jongen leek helemaal niet op Cees, net zo min als Wiskundeman of Bobby op Cees leken. Ondanks die constatering voelde ik de afdruk van Cees’ hand nog lange tijd in mijn gezicht staan.
Bij de volgende kruising sloeg Bob naast me zijn knipperlicht aan. Hij sorteerde voor om naar links af te slaan, en ergens in mijn hoofd werd een heel klein stukje bewustzijn wakker.
‘Nee,’ zei ik. Bobby draaide zijn hoofd mijn kant op en hij minderde vaart.
‘Wat zei je?’ vroeg hij. ‘Wat is er?’ Ik klemde mijn kiezen op elkaar.
‘Niet naar links,’ zei ik. ‘Ga rechtsaf.’ Bobby reed inmiddels twintig en er toeterde iemand achter ons.
‘We rijden toch altijd zo naar jouw huis?’ vroeg hij, duidelijk in verwarring gebracht. Ik deed mijn ogen even dicht.
‘Ja, maar ik wil niet naar mijn huis. Nog niet.’
‘Waar wil je dan heen?’ Hij klonk zo hulpeloos, wanhopig zoekend naar een manier om iets aan de situatie te kunnen doen, wat dan ook. Door die toon in zijn stem kon ik het eindelijk opbrengen hem aan te kijken. Hij keek terug, er lag iets ongerusts in zijn blik.
‘Je moet me helpen, Bob,’ zei ik. ‘Alsjeblieft. Ik kan dit niet alleen. Ik kan het niet zelf, nu niet, even. Oké?’ Zijn ogen smeekten me bijna om informatie, om een kans om te helpen. Hij schudde niet-begrijpend zijn hoofd en minderde nog meer vaart nu hij de kruising naderde.
‘Wat kun je dan niet zelf?’ probeerde hij. Ik wendde mijn blik weer af.
‘Ik moet naar Marco. Alleen hij kan me helpen. Alsjeblieft, Bobby.’ Het bleef even stil naast me. Een nauwelijks hoorbare zucht, toen opnieuw een knipperlicht.
‘Oké,’ zei hij. Ik keek naar het dashboard en het pijltje rechtsaf knipperde, in groen, helder licht.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
-
Cubiculum Nephilia
- Typmachine
- Berichten: 1270
- Lid geworden op: 19 okt 2007 15:29
- Locatie: Hell
Pfff.. Waarom moet Bobby dan ook zo'n doetje zijn? Mep je wijf een keer om haar duidelijk te maken dat ze niet zo met dat spul moet bezig zijn! 
*joelt vanaf de kant* Grow some balls!!
Ja, verhaaltje is weer levendig. Post jij maar door, dan schiet je verhaal ook nog eens op
*joelt vanaf de kant* Grow some balls!!
Ja, verhaaltje is weer levendig. Post jij maar door, dan schiet je verhaal ook nog eens op
"You can't start the next chapter of your life,
if you keep re-reading the last ones..."
if you keep re-reading the last ones..."
Haha ja verschil in mannen moet er zijn toch thanks voor je reactie weer meis 
_________________________________________________________
Voor Marco’s huis wachtte ik op Bobby in de auto, alleen. Bob’s oude Citroën stond ergens op een parkeerplaats tegenover Marco’s appartement. Ik zat op mijn plek op de bijrijderstoel en staarde naar de huizen langs de parkeerplaats. Alles was uit, de motor, de verwarming, de radio. Het was doodstil om me heen en ik probeerde niets te denken. Het was moeilijk zonder mensen of geluiden om me heen die me afleidden, zo moeilijk dat het me niet lukte. De doordringende stilte kreeg de stem van Cees niet weg.
De strijd die ik met mezelf voerde ging onafgebroken door. Ik wilde er niet aan denken, ik wilde het niet horen en zien. Het beangstigende gevoel dat ik geen controle meer had werd steeds groter, maar tegelijkertijd leek mijn hoofd zich er langzaam steeds meer bij neer te leggen. Het deed me denken aan zaterdag, toen ik nog geprobeerd had tegen Cees te worstelen zonder dat ik er eigenlijk de kracht nog voor had. Ik voelde me zo moe, geestelijk uitgeput, dat een gedeelte van mijn hersenen leek te denken: laat het allemaal maar, laat het gaan, over je heenkomen. Er is toch niets meer aan te doen, stop met vechten. Het waren dezelfde dingen als ik zaterdag gedacht had.
Ik had niet met Bobby mee naar binnen gewild, daarnet. Niet eens vanwege Marco, meer omdat ik er even niet aan moest denken in iemands aanwezigheid te zijn. Ik kon Bobby al nauwelijks verdragen. Ik weet niet of hij dat begreep, maar hij had er niet moeilijk over gedaan. In hooguit anderhalve zin had ik hem verteld wat ik wilde en hij ging. Hij was nu al een tijdje weg, of misschien leek dat wel zo. Iedere minuut leek nu een uur te duren, zoals voor een uitgedroogde die een kreek met helder water in de gaten kreeg. Als voor een stervende die aan de andere kant het licht zag en wist dat de pijn zou verdwijnen. Ik wilde weg uit mijn hoofd, al was het maar voor even. Rust, los van alles. Meer niet.
Ik keek uit het zijraam toen ik vanuit mijn ooghoek iets zag bewegen. Bobby kwam terug. Mijn blik gleed door naar de deur van Marco’s flat, maar die was al weer dicht. Marco was goed in wat hij deed. Hij had alles wat je wilde en anders kon hij het nog diezelfde dag voor je regelen. Afgezien van dat had ik niet zoveel met hem. Ik kende hem vaag, nog wat minder goed dan Cees. Floris ging wel eens met hem om, die vriend van Bobby, en iedereen in de club had wel eens iets bij hem gekocht. Ik denk dat hij zo’n 26, 27 was, misschien iets jonger. Hij zag eruit als een halve zwerver en als hij met je praatte deed hij dat altijd tegen je tieten in plaats van tegen je gezicht, zonder ook maar enige moeite te doen om dat te verbloemen.
De deur naast me ging open en Bobby stapte de auto in. Waarschijnlijk was hij echt lang weg geweest en had het niet alleen maar zo geleken, want zijn pupillen waren drie keer zo groot als normaal.
‘Gelukt?’ vroeg ik. Bobby stak de sleutel in het contact en knikte.
‘Ja,’ zei hij. ‘Maar hij wil niet dat we hier te lang blijven hangen, dus we rijden gelijk door naar jouw huis.’ Hij draaide de sleutel om en de motor sloeg aan. Schijnbaar deed hij daarna iets verkeerd, want hij drukte een pedaal in en de auto schokte en sloeg weer af. Bij zijn volgende poging lukte het hem wel en hij begon te praten terwijl hij de parkeerplaats afdraaide.
‘Ik heb wel wat voor je kunnen krijgen, maar de keus was een beetje beperkt. Hij had niet zo veel, bijna alleen uppers en heroïne. Dat leek me wat drastisch dus hij heeft morfine en oxazepam meegegeven. Seresta vijftig geloof ik of zo.’
‘Waarom morfine?’
‘Omdat hij niets anders had en zegt dat je er rustig van wordt.’ Ik onderdrukte de neiging mijn haren uit mijn hoofd te trekken. Wat moest ik in godsnaam met morfine?
‘Wat zijn het? Pillen?’ vroeg ik. Bobby schudde zijn hoofd en hij remde voor een stoplicht.
‘Nee, sorry. Pillen heeft hij pas morgen weer.’ Ik klemde mijn kiezen op elkaar. Vloeibaar dus. Verdomme, daar had ik een hekel aan. Spuiten liet sporen na. Dat wist Bobby ook. Ik balde mijn hand tot een vuist en gaf verbeten een knal tegen het raam. Het deed zeer en ik kneep mijn ogen dicht.
‘Verdomme,’ mompelde ik en ik wreef over mijn hand. Bobby keek mijn kant op, ik keek niet terug.
‘Sorry, Star,’ zei hij. ‘Het was dit of niets.’ Ik knikte.
‘Ik weet het,’ zuchtte ik. Het was zo, ik wist het ook. Ik had helemaal niets te kiezen.
Niet veel later kwamen we bij mijn wijk aan. Bobby stopte de auto vlak voor mijn laan, buiten het zicht van de mensen binnen. Ik keek de lange straat met huizen en bomen in en voelde een vreemd soort weerzin tegen mijn buurt, mijn huis, tegen alles. Als ik goed keek kon ik aan de andere kant van de straat Roos’ autootje voor de garage zien staan. O god, Roos, wat moest ik met haar? Kon ik haar aankijken en zeggen dat alles goed ging, ronduit tegen haar liegen? Ik zag het rode dak van haar kleine Suzuki glimmen in het aarzelende zonnetje en slikte. Wie hield ik voor de gek? Ik deed of ik het niet wist, maar ik kon het wel. Ik had het al eerder gedaan, meerdere keren. Al was ik daar alles behalve trots op.
Naast me draaide Bobby de sleutel in het contact om. De auto sputterde en viel stil. We wachtten even, Bobby en ik, zonder iets te zeggen, zonder te weten waarop.
‘Wil je nog iets hebben?’ vroeg Bob na een tijdje. Ik haalde half om half mijn schouders op en dook dieper weg in mijn trui. Het was koud nu de verwarming niet langer draaide.
‘Die pillen wel,’ zei ik. ‘Maar die morfine kan ik niet mee naar binnen nemen. Als Roos ergens een spuit vindt, wordt ze gek.’ Ik hoorde zelf hoe gefrustreerd ik klonk toen ik dat zei. Die morfine was mijn enige kans om me even niet meer zo te voelen als ik me nu voelde. De enige manier om er even tussenuit te kunnen was door een drastische bewustzijnsverandering en die kon ik alleen bereiken door of heel diep in slaap te vallen of zo snel mogelijk stoned te worden. Gezien die eerste optie er momenteel waarschijnlijk niet inzat, was ik aan de andere overgeleverd. Roos’ aanwezigheid vormde op dat front echter een nadeel en voor het eerst sinds ze er was, speet het me dat ze daar binnen op me zat te wachten.
thanks voor je reactie weer meis _________________________________________________________
Voor Marco’s huis wachtte ik op Bobby in de auto, alleen. Bob’s oude Citroën stond ergens op een parkeerplaats tegenover Marco’s appartement. Ik zat op mijn plek op de bijrijderstoel en staarde naar de huizen langs de parkeerplaats. Alles was uit, de motor, de verwarming, de radio. Het was doodstil om me heen en ik probeerde niets te denken. Het was moeilijk zonder mensen of geluiden om me heen die me afleidden, zo moeilijk dat het me niet lukte. De doordringende stilte kreeg de stem van Cees niet weg.
De strijd die ik met mezelf voerde ging onafgebroken door. Ik wilde er niet aan denken, ik wilde het niet horen en zien. Het beangstigende gevoel dat ik geen controle meer had werd steeds groter, maar tegelijkertijd leek mijn hoofd zich er langzaam steeds meer bij neer te leggen. Het deed me denken aan zaterdag, toen ik nog geprobeerd had tegen Cees te worstelen zonder dat ik er eigenlijk de kracht nog voor had. Ik voelde me zo moe, geestelijk uitgeput, dat een gedeelte van mijn hersenen leek te denken: laat het allemaal maar, laat het gaan, over je heenkomen. Er is toch niets meer aan te doen, stop met vechten. Het waren dezelfde dingen als ik zaterdag gedacht had.
Ik had niet met Bobby mee naar binnen gewild, daarnet. Niet eens vanwege Marco, meer omdat ik er even niet aan moest denken in iemands aanwezigheid te zijn. Ik kon Bobby al nauwelijks verdragen. Ik weet niet of hij dat begreep, maar hij had er niet moeilijk over gedaan. In hooguit anderhalve zin had ik hem verteld wat ik wilde en hij ging. Hij was nu al een tijdje weg, of misschien leek dat wel zo. Iedere minuut leek nu een uur te duren, zoals voor een uitgedroogde die een kreek met helder water in de gaten kreeg. Als voor een stervende die aan de andere kant het licht zag en wist dat de pijn zou verdwijnen. Ik wilde weg uit mijn hoofd, al was het maar voor even. Rust, los van alles. Meer niet.
Ik keek uit het zijraam toen ik vanuit mijn ooghoek iets zag bewegen. Bobby kwam terug. Mijn blik gleed door naar de deur van Marco’s flat, maar die was al weer dicht. Marco was goed in wat hij deed. Hij had alles wat je wilde en anders kon hij het nog diezelfde dag voor je regelen. Afgezien van dat had ik niet zoveel met hem. Ik kende hem vaag, nog wat minder goed dan Cees. Floris ging wel eens met hem om, die vriend van Bobby, en iedereen in de club had wel eens iets bij hem gekocht. Ik denk dat hij zo’n 26, 27 was, misschien iets jonger. Hij zag eruit als een halve zwerver en als hij met je praatte deed hij dat altijd tegen je tieten in plaats van tegen je gezicht, zonder ook maar enige moeite te doen om dat te verbloemen.
De deur naast me ging open en Bobby stapte de auto in. Waarschijnlijk was hij echt lang weg geweest en had het niet alleen maar zo geleken, want zijn pupillen waren drie keer zo groot als normaal.
‘Gelukt?’ vroeg ik. Bobby stak de sleutel in het contact en knikte.
‘Ja,’ zei hij. ‘Maar hij wil niet dat we hier te lang blijven hangen, dus we rijden gelijk door naar jouw huis.’ Hij draaide de sleutel om en de motor sloeg aan. Schijnbaar deed hij daarna iets verkeerd, want hij drukte een pedaal in en de auto schokte en sloeg weer af. Bij zijn volgende poging lukte het hem wel en hij begon te praten terwijl hij de parkeerplaats afdraaide.
‘Ik heb wel wat voor je kunnen krijgen, maar de keus was een beetje beperkt. Hij had niet zo veel, bijna alleen uppers en heroïne. Dat leek me wat drastisch dus hij heeft morfine en oxazepam meegegeven. Seresta vijftig geloof ik of zo.’
‘Waarom morfine?’
‘Omdat hij niets anders had en zegt dat je er rustig van wordt.’ Ik onderdrukte de neiging mijn haren uit mijn hoofd te trekken. Wat moest ik in godsnaam met morfine?
‘Wat zijn het? Pillen?’ vroeg ik. Bobby schudde zijn hoofd en hij remde voor een stoplicht.
‘Nee, sorry. Pillen heeft hij pas morgen weer.’ Ik klemde mijn kiezen op elkaar. Vloeibaar dus. Verdomme, daar had ik een hekel aan. Spuiten liet sporen na. Dat wist Bobby ook. Ik balde mijn hand tot een vuist en gaf verbeten een knal tegen het raam. Het deed zeer en ik kneep mijn ogen dicht.
‘Verdomme,’ mompelde ik en ik wreef over mijn hand. Bobby keek mijn kant op, ik keek niet terug.
‘Sorry, Star,’ zei hij. ‘Het was dit of niets.’ Ik knikte.
‘Ik weet het,’ zuchtte ik. Het was zo, ik wist het ook. Ik had helemaal niets te kiezen.
Niet veel later kwamen we bij mijn wijk aan. Bobby stopte de auto vlak voor mijn laan, buiten het zicht van de mensen binnen. Ik keek de lange straat met huizen en bomen in en voelde een vreemd soort weerzin tegen mijn buurt, mijn huis, tegen alles. Als ik goed keek kon ik aan de andere kant van de straat Roos’ autootje voor de garage zien staan. O god, Roos, wat moest ik met haar? Kon ik haar aankijken en zeggen dat alles goed ging, ronduit tegen haar liegen? Ik zag het rode dak van haar kleine Suzuki glimmen in het aarzelende zonnetje en slikte. Wie hield ik voor de gek? Ik deed of ik het niet wist, maar ik kon het wel. Ik had het al eerder gedaan, meerdere keren. Al was ik daar alles behalve trots op.
Naast me draaide Bobby de sleutel in het contact om. De auto sputterde en viel stil. We wachtten even, Bobby en ik, zonder iets te zeggen, zonder te weten waarop.
‘Wil je nog iets hebben?’ vroeg Bob na een tijdje. Ik haalde half om half mijn schouders op en dook dieper weg in mijn trui. Het was koud nu de verwarming niet langer draaide.
‘Die pillen wel,’ zei ik. ‘Maar die morfine kan ik niet mee naar binnen nemen. Als Roos ergens een spuit vindt, wordt ze gek.’ Ik hoorde zelf hoe gefrustreerd ik klonk toen ik dat zei. Die morfine was mijn enige kans om me even niet meer zo te voelen als ik me nu voelde. De enige manier om er even tussenuit te kunnen was door een drastische bewustzijnsverandering en die kon ik alleen bereiken door of heel diep in slaap te vallen of zo snel mogelijk stoned te worden. Gezien die eerste optie er momenteel waarschijnlijk niet inzat, was ik aan de andere overgeleverd. Roos’ aanwezigheid vormde op dat front echter een nadeel en voor het eerst sinds ze er was, speet het me dat ze daar binnen op me zat te wachten.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
‘Wil je het anders hier?’ hoorde ik Bobby naast me vragen. ‘Ik kan het wel doen, als je wilt.’ Ik verborg mijn koude handen in mijn mouwen.
‘Als jij niet te stoned bent om goed te prikken,’ zei ik. Bobby schudde zijn hoofd.
‘Nee, ik heb alleen even wat wiet getest. Ik kan het wel.’ Ik keek even naar hem, naar zijn lieve gezicht en warrige dreads, en toen door het raam naar buiten. Ik probeerde een afweging te maken, maar alle rationaliteit in mijn hoofd was stroperig en traag. Ik kreeg mijn gedachten niet genoeg op een rijtje om redelijk na te kunnen denken.
Stil keek ik mijn laan in, naar Roos’ kleine auto. Toen stroopte ik mijn mouw op en stak mijn arm uit naar Bobby. Ik keek niet naar hem terwijl hij een spuit klaarmaakte en met zijn vingers op een ader tikte. Ergens was ik blij dat hij het deed, het was te confronterend als ik het zelf moest doen. Ik voelde me er zwak door, vooral op deze manier. Ik kon alles doen, slikken, snuiven, roken, zelfs chinezen, maar als ik spoot voelde ik me echt een gebruiker. Meer dan bij al het andere.
Naast me tikte Bobby tegen de injectiespuit en ik keek zijn kant op. De hand waarmee hij mijn elleboog vasthield was warm en zacht, vertrouwd. De naald niet, die was koud tegen mijn arm. Ik keek weer de andere kant op en kneep mijn ogen dicht tegen de prik toen Bobby hem doorduwde. Vreemd genoeg moest ik op dat moment, het moment waarop hij de zuiger naar beneden drukte, denken aan Gio, die zacht mijn lippen streelde met zijn duim, en ik voelde me schuldig, nog schuldiger dan toen ik aan Roos had gedacht.
Toen Bob klaar was, rolde ik mijn mouw weer naar beneden zonder naar mijn arm te kijken. Ik werd er altijd een beetje kriebelig van, het gevoel dat er iets van buitenaf ergens in een ader was gekomen en daarna door heel mijn lichaam trok. Ik zei niets meer tegen Bobby. Hij had nog willen praten, ik zag het aan alles, zijn aarzelende en afwachtende houding, hoopvol haast, maar ik negeerde hem. Ik pakte mijn tas van de achterbank, zei ‘bedankt’ tegen hem en stapte uit. De deur van de auto viel met een metaalachtige klap achter me dicht. Zonder om te kijken liep ik mijn laan in, richting mijn huis. Achter me hoorde ik dat de andere autodeur openging en ik meende dat Bobby me nariep. Ik wist het niet zeker, maar draaide me niet meer om. Pas toen ik bij de oprijlaan aankwam, klonk aan het begin van de laan het geluid van een aanslaande motor. Ik voelde er niets meer bij.
In het huis zat Roos me praktisch op te wachten. Simmons had haar gebeld, de bemoeial, ik wist het meteen. Ik kon Roos zien zitten door het raam, op de bank. Ze deed of ze hele interessante dingen deed met haar telefoon, maar ze keek om de paar seconden naar buiten, tot ze mij zag lopen ze snel opstond. Op een vreemde manier deed ze aan ma denken zo, of in ieder geval, aan wat ma had kunnen zijn.
Ik deed de voordeur open en Roos kwam door de gang naar me toelopen. Ik moest zo normaal mogelijk tegen haar doen. Geen gekke dingen, ik was gewoon niet zo lekker en daarom ziek naar huis gegaan. Niets aan de hand.
‘Hé,’ zei Roos. ‘Waar bleef je zo lang?’ Verdomme, Simmons had haar echt al gebeld. Rustig aan, denk na voor je iets zegt. Praat tegen haar of er niets aan de hand is, ook al klinken de dingen die Cees tegen je zegt veel harder in je hoofd dan al het andere.
‘Wat?’ vroeg ik, op een toon of ik van niets wist. ‘Hoezo?’ Roos stopte haar telefoon in haar zak.
‘Mevrouw Simmons belde me een paar minuten geleden of je al thuis was.’ Ik klemde mijn kiezen op elkaar. Waarom kon ze me geen halfuur met rust laten?
‘Tractor op de landweg,’ verzon ik. ‘Ik ga naar boven, voel me beroerd.’ Niet onwaar, maar ik wilde eigenlijk vooral veilig alleen op mijn kamer zitten voor die zooi van Marco begon te werken. Roos knikte begrijpend. Ze leek niet gealarmeerd, wat me enigszins geruststelde. Schijnbaar had Simmons zich aan haar woord gehouden en had ze niet uitgewijd over wat er aan de hand was.
‘Oké, doe maar even rustig aan. Heb je nog iets nodig? Zal ik iets voor je maken of je ergens mee helpen?’ vroeg ze. Er stak iets in mijn hart, want eigenlijk wilde ik niets liever. Het was moeilijk er niet op in te gaan, maar het mocht niet, het kon niet.
‘Nee, bel Simmons maar dat ik thuis ben. Ik ga naar bed.’ Ik gooide mijn tas in een hoek en liep de trap op. Roos zei nog iets wat ik niet meer hoorde, maar ze kwam niet achter me aan toen ik er niet op reageerde. Halverwege de laatste trap hoorde ik dat ze de telefoon oppakte en een nummer intoetste. Ze kende Simmons nog, ze had ook les van haar gehad, dus ze zou wel even een tijdje blijven praten. Ik wilde niet blijven staan om te luisteren wat ze zouden zeggen en deed mijn deur achter me dicht.
‘Als jij niet te stoned bent om goed te prikken,’ zei ik. Bobby schudde zijn hoofd.
‘Nee, ik heb alleen even wat wiet getest. Ik kan het wel.’ Ik keek even naar hem, naar zijn lieve gezicht en warrige dreads, en toen door het raam naar buiten. Ik probeerde een afweging te maken, maar alle rationaliteit in mijn hoofd was stroperig en traag. Ik kreeg mijn gedachten niet genoeg op een rijtje om redelijk na te kunnen denken.
Stil keek ik mijn laan in, naar Roos’ kleine auto. Toen stroopte ik mijn mouw op en stak mijn arm uit naar Bobby. Ik keek niet naar hem terwijl hij een spuit klaarmaakte en met zijn vingers op een ader tikte. Ergens was ik blij dat hij het deed, het was te confronterend als ik het zelf moest doen. Ik voelde me er zwak door, vooral op deze manier. Ik kon alles doen, slikken, snuiven, roken, zelfs chinezen, maar als ik spoot voelde ik me echt een gebruiker. Meer dan bij al het andere.
Naast me tikte Bobby tegen de injectiespuit en ik keek zijn kant op. De hand waarmee hij mijn elleboog vasthield was warm en zacht, vertrouwd. De naald niet, die was koud tegen mijn arm. Ik keek weer de andere kant op en kneep mijn ogen dicht tegen de prik toen Bobby hem doorduwde. Vreemd genoeg moest ik op dat moment, het moment waarop hij de zuiger naar beneden drukte, denken aan Gio, die zacht mijn lippen streelde met zijn duim, en ik voelde me schuldig, nog schuldiger dan toen ik aan Roos had gedacht.
Toen Bob klaar was, rolde ik mijn mouw weer naar beneden zonder naar mijn arm te kijken. Ik werd er altijd een beetje kriebelig van, het gevoel dat er iets van buitenaf ergens in een ader was gekomen en daarna door heel mijn lichaam trok. Ik zei niets meer tegen Bobby. Hij had nog willen praten, ik zag het aan alles, zijn aarzelende en afwachtende houding, hoopvol haast, maar ik negeerde hem. Ik pakte mijn tas van de achterbank, zei ‘bedankt’ tegen hem en stapte uit. De deur van de auto viel met een metaalachtige klap achter me dicht. Zonder om te kijken liep ik mijn laan in, richting mijn huis. Achter me hoorde ik dat de andere autodeur openging en ik meende dat Bobby me nariep. Ik wist het niet zeker, maar draaide me niet meer om. Pas toen ik bij de oprijlaan aankwam, klonk aan het begin van de laan het geluid van een aanslaande motor. Ik voelde er niets meer bij.
In het huis zat Roos me praktisch op te wachten. Simmons had haar gebeld, de bemoeial, ik wist het meteen. Ik kon Roos zien zitten door het raam, op de bank. Ze deed of ze hele interessante dingen deed met haar telefoon, maar ze keek om de paar seconden naar buiten, tot ze mij zag lopen ze snel opstond. Op een vreemde manier deed ze aan ma denken zo, of in ieder geval, aan wat ma had kunnen zijn.
Ik deed de voordeur open en Roos kwam door de gang naar me toelopen. Ik moest zo normaal mogelijk tegen haar doen. Geen gekke dingen, ik was gewoon niet zo lekker en daarom ziek naar huis gegaan. Niets aan de hand.
‘Hé,’ zei Roos. ‘Waar bleef je zo lang?’ Verdomme, Simmons had haar echt al gebeld. Rustig aan, denk na voor je iets zegt. Praat tegen haar of er niets aan de hand is, ook al klinken de dingen die Cees tegen je zegt veel harder in je hoofd dan al het andere.
‘Wat?’ vroeg ik, op een toon of ik van niets wist. ‘Hoezo?’ Roos stopte haar telefoon in haar zak.
‘Mevrouw Simmons belde me een paar minuten geleden of je al thuis was.’ Ik klemde mijn kiezen op elkaar. Waarom kon ze me geen halfuur met rust laten?
‘Tractor op de landweg,’ verzon ik. ‘Ik ga naar boven, voel me beroerd.’ Niet onwaar, maar ik wilde eigenlijk vooral veilig alleen op mijn kamer zitten voor die zooi van Marco begon te werken. Roos knikte begrijpend. Ze leek niet gealarmeerd, wat me enigszins geruststelde. Schijnbaar had Simmons zich aan haar woord gehouden en had ze niet uitgewijd over wat er aan de hand was.
‘Oké, doe maar even rustig aan. Heb je nog iets nodig? Zal ik iets voor je maken of je ergens mee helpen?’ vroeg ze. Er stak iets in mijn hart, want eigenlijk wilde ik niets liever. Het was moeilijk er niet op in te gaan, maar het mocht niet, het kon niet.
‘Nee, bel Simmons maar dat ik thuis ben. Ik ga naar bed.’ Ik gooide mijn tas in een hoek en liep de trap op. Roos zei nog iets wat ik niet meer hoorde, maar ze kwam niet achter me aan toen ik er niet op reageerde. Halverwege de laatste trap hoorde ik dat ze de telefoon oppakte en een nummer intoetste. Ze kende Simmons nog, ze had ook les van haar gehad, dus ze zou wel even een tijdje blijven praten. Ik wilde niet blijven staan om te luisteren wat ze zouden zeggen en deed mijn deur achter me dicht.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Chinezen is een manier om via inhalatie drugs zoals heroïne of cocaïne te consumeren.
Het poeder wordt op een stukje aluminiumfolie verhit waardoor er damp ontstaat. Die damp wordt vervolgens door een rietje of buisje ingeademd. Deze methode wordt veel gebruikt omdat hiervoor geen injectiemateriaal benodigd is en er geen risico is op het krijgen van infecties door het injecteren in de bloedbaan. Bovendien is het een wat rustigere wijze van innemen: er komt geen sterke flash, maar het effect komt rustig opzetten.
Als buisje wordt vaak een kartonnetje, zoals de voorflap van vloei (shag vloeipapier), gebruikt, eventueel van binnen bekleed met aluminiumfolie om de achterblijvende stoffen in het buisje later op te kunnen roken. Zonder folie lukt dat maar deels omdat er veel olie/aanslag in het karton trekt.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Chinezen_(drugs)
_________________________________________________________________________________________
In mijn kamer sloot ik al mijn ramen en vitrage. Ik zette geen muziek aan, ondanks het feit dat dat zou betekenen dat ik Roos beneden tegen Simmons zou kunnen horen praten. Het was nog stil, dus of Simmons had nog niet opgenomen of Roos stond in de wacht. Langzaam liet ik me op mijn bed zakken. De beurse plekken op mijn billen, waar Cees me op de rand van het wastafelblad had gedrukt, voelden nadrukkelijker, aanweziger aan. Ik slikte en verstopte me half in mijn grote trui. Beneden begon Roos te praten. Ik verstond niet wat ze zei, maar aan de toon van haar stem hoorde ik dat het een onderhoudend gesprek was. Waarschijnlijk had Simmons haar oud-leerling naar haar vorderingen op studiegebied gevraagd.
Mijn ogen begonnen te prikken en ik kneep ze dicht. Ik kroop in elkaar en sloeg mijn armen over elkaar. Mijn vingers raakten de binnenkant van mijn arm aan, de plek waar Bobby net geprikt had. Het voelde beurs en ik rolde mijn mouw op. De naald had een minuscuul rood puntje in mijn arm achtergelaten, de huid eromheen was al blauw aan het worden. Ik wendde mijn blik af en legde mijn hand over de plek. Toen begon ik te huilen, geluidloos, zoals ik ook zaterdag op die wc gehuild had. De tranen bleven maar komen, het lukt me niet ze op eigen kracht te stoppen. Gelukkig begon de morfine na een tijdje te werken. Dat was een verademing, ik had niet verwacht dat het zo goed zou voelen. Het was of Cees en alle ellende wat naar de achtergrond verdreven werden, door een vreemd, warm gevoel. Mijn tranen droogden langzaam op. Ik voelde me alsof ik net buiten had gestaan, in de regen, onweer, en ik nu veilig en warm binnen zat, met een kop dampende chocolademelk, in een grote dikke joggingbroek bij de kachel. Er schenen zonnestralen in mijn nek, die zich door heel mijn lichaam uitspreidden. Niets kon me meer gebeuren. Ik werd er rustig van, en dat warme, veilige gevoel was het enige wat me nog interesseerde. De stem van Roos, beneden aan de telefoon viel weg, die van Cees binnenin mijn hoofd werd ook zachter. Ik voelde me wel moe, geestelijk, maar dat maakte niet uit. Even hoefde ik nergens aan te denken, alleen aan dat heerlijke, veilige gevoel. Het was het beste gevoel ter wereld. Ik genoot er intens van.
Toen ik voelde dat de morfine begon uit te werken, nam ik gelijk de oxazepam in, de maximale dosis. Ik wilde koste wat kost voorkomen dat ik weer teruggeslingerd zou worden naar de werkelijkheid als de morfine uitgewerkt was, dat ik weer helder zou zijn. Ik nam niet de moeite om tussendoor iets te eten, te gaan douchen, me om te kleden, wat dan ook. Toen de warmte in mijn nek langzaam begon af te nemen, zocht ik in mijn zak naar de paar pillen die Marco meegegeven had. Ze waren zwaar, vijftig milligram. Ik was gelijk vertrokken.
Hoofdstuk 6
Ik sliep aan een stuk door, droomloos. Pas de volgende dag om half acht in de ochtend werd ik wakker, waarschijnlijk omdat ik een tekort aan voedsel had. Ik had sinds de ochtend ervoor al niets meer gegeten.
Een paar heerlijke seconden had ik uit een uitgerust gevoel toen ik wakker werd. Zodra ik echter helemaal bij bewustzijn was, een paar tellen later, drong het tot me door waarom ik met mijn kleren aan in bed lag en wat er aan de hand was. Het was vreselijk om het zo allemaal over me heen te krijgen. Mijn maag verkrampte gelijk weer en er zakte iets zwaars neer op mijn borst. Het kostte me moeite om niet gelijk weer te gaan janken. Heb je wel eens een heel erge droom gehad, en dat je er dan uit wakker werd en zo ontzettend blij was dat het niet echt was? Dat je een keer diep adem kon halen en je realiseerde dat alles goed was? Ik had zo gehoopt op dat gevoel, ik had er een moord voor gedaan. Het besef dat dat nooit zou gebeuren, dat het nooit minder echt zou zijn, dat ik er nooit weg van zou kunnen komen, was doodeng. Mijn hele lichaam wilde er tegen in opstand komen, mijn hoofd, mijn buik. Het kon niet waar zijn, het mocht gewoon niet. Maar toch was het zo. Die gedachte was bijna niet te verdragen.
De rest van de dag bleef ik in bed liggen. Mijn hele wereld bestond uit beelden van zaterdagavond die zich eindeloos herhaalden, hoe erg ik me er ook tegen verzette. Ik deed niets, kwam mijn bed niet uit. Ik wist dat ik iets moest eten, maar alleen het idee om de twee trappen naar beneden af te dalen, was al te vermoeiend. Echt trek had ik ook niet echt, maar Roos deed bezorgd en moederlijk en ze kwam me zo nu en dan eten brengen. Het kostte me moeite Roos‘ beschuitjes en crackertjes weg te krijgen. Ze bedoelde het waarschijnlijk goed, maar ik werd compleet gestoord van haar. Simmons had haar blijkbaar echt niet verteld wat er werkelijk aan de hand was, want ze behandelde me als een gewone zieke. In haar geval betekende dat dat ze constant onaangekondigd mijn kamer binnen kwam om te vragen hoe ik me voelde. Ik werd iedere keer zo diep weggetrokken in de herinneringen van die zaterdag dat ik telkens opschrok als ze binnen kwam, en daar steeds prikkelbaarder door werd. Ze bleef echt aan de gang. Ze wilde weten wat mijn temperatuur was, of ik iets wilde eten of drinken, of ik medicijnen wilde. Ik reageerde bijna niet op haar, maar ze bleef me maar lastigvallen. Volgens mij was ze bang dat ik onder haar toezicht dood zou gaan aan een mysterieus virus en dat pa en ma haar de schuld zouden geven.
Aan pa en ma moest ik trouwens ook even niet denken. Als alles volgens plan verliep, zouden ze dit weekend terugkomen, zondag ergens aan het eind van de middag. Ik mocht daardoor in ieder geval van Roos af zijn, maar pa en ma waren nog een stuk lastiger. Als ik nu ook nog het gebruikelijke gezeur en gedoe van hen aan mijn hoofd kreeg, zou het niet lang duren voor ik compleet overspannen was. Ik wist ook niet hoe ik me zou moeten gedragen, tegenover pa en ma, na wat er met Cees gebeurd was. Vertellen wilde ik het ze niet, voorlopig nog niet in ieder geval. Ik schaamde me ervoor, zou het niet kunnen verdragen dat mijn ouders wisten wat er gebeurd was. Het was te smerig en te gênant. Daarnaast was ik een beetje bang voor hoe ze zouden reageren. Als ik mijn vader vertelde dat ik, onder invloed van de drank en drugs waar hij me zo vaak voor waarschuwde, een of ander verknoeid drankje had aangenomen van een vage bekende en me vervolgens door hem had laten naaien op een wc, zou ik waarschijnlijk op veel kunnen rekenen, maar niet op zijn steun. Hij had het zo vaak tegen me gezegd, met iedere preek die ik had gekregen als ik met Bobby seks had gehad onder invloed, de klappen die hij me in het begin had gegeven als ik thuiskwam met ogen als knikkers, elke keer dat hij had gezegd mijn kleren eruit zagen of ik in een nachtclub werkte. Nu was gebleken dat hij al die tijd gelijk had, kon het alle kanten op. Ik kon in de verste verte niet bedenken wat zijn reactie zou zijn. Ondanks dat was ik er bang voor.
Het poeder wordt op een stukje aluminiumfolie verhit waardoor er damp ontstaat. Die damp wordt vervolgens door een rietje of buisje ingeademd. Deze methode wordt veel gebruikt omdat hiervoor geen injectiemateriaal benodigd is en er geen risico is op het krijgen van infecties door het injecteren in de bloedbaan. Bovendien is het een wat rustigere wijze van innemen: er komt geen sterke flash, maar het effect komt rustig opzetten.
Als buisje wordt vaak een kartonnetje, zoals de voorflap van vloei (shag vloeipapier), gebruikt, eventueel van binnen bekleed met aluminiumfolie om de achterblijvende stoffen in het buisje later op te kunnen roken. Zonder folie lukt dat maar deels omdat er veel olie/aanslag in het karton trekt.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Chinezen_(drugs)
_________________________________________________________________________________________
In mijn kamer sloot ik al mijn ramen en vitrage. Ik zette geen muziek aan, ondanks het feit dat dat zou betekenen dat ik Roos beneden tegen Simmons zou kunnen horen praten. Het was nog stil, dus of Simmons had nog niet opgenomen of Roos stond in de wacht. Langzaam liet ik me op mijn bed zakken. De beurse plekken op mijn billen, waar Cees me op de rand van het wastafelblad had gedrukt, voelden nadrukkelijker, aanweziger aan. Ik slikte en verstopte me half in mijn grote trui. Beneden begon Roos te praten. Ik verstond niet wat ze zei, maar aan de toon van haar stem hoorde ik dat het een onderhoudend gesprek was. Waarschijnlijk had Simmons haar oud-leerling naar haar vorderingen op studiegebied gevraagd.
Mijn ogen begonnen te prikken en ik kneep ze dicht. Ik kroop in elkaar en sloeg mijn armen over elkaar. Mijn vingers raakten de binnenkant van mijn arm aan, de plek waar Bobby net geprikt had. Het voelde beurs en ik rolde mijn mouw op. De naald had een minuscuul rood puntje in mijn arm achtergelaten, de huid eromheen was al blauw aan het worden. Ik wendde mijn blik af en legde mijn hand over de plek. Toen begon ik te huilen, geluidloos, zoals ik ook zaterdag op die wc gehuild had. De tranen bleven maar komen, het lukt me niet ze op eigen kracht te stoppen. Gelukkig begon de morfine na een tijdje te werken. Dat was een verademing, ik had niet verwacht dat het zo goed zou voelen. Het was of Cees en alle ellende wat naar de achtergrond verdreven werden, door een vreemd, warm gevoel. Mijn tranen droogden langzaam op. Ik voelde me alsof ik net buiten had gestaan, in de regen, onweer, en ik nu veilig en warm binnen zat, met een kop dampende chocolademelk, in een grote dikke joggingbroek bij de kachel. Er schenen zonnestralen in mijn nek, die zich door heel mijn lichaam uitspreidden. Niets kon me meer gebeuren. Ik werd er rustig van, en dat warme, veilige gevoel was het enige wat me nog interesseerde. De stem van Roos, beneden aan de telefoon viel weg, die van Cees binnenin mijn hoofd werd ook zachter. Ik voelde me wel moe, geestelijk, maar dat maakte niet uit. Even hoefde ik nergens aan te denken, alleen aan dat heerlijke, veilige gevoel. Het was het beste gevoel ter wereld. Ik genoot er intens van.
Toen ik voelde dat de morfine begon uit te werken, nam ik gelijk de oxazepam in, de maximale dosis. Ik wilde koste wat kost voorkomen dat ik weer teruggeslingerd zou worden naar de werkelijkheid als de morfine uitgewerkt was, dat ik weer helder zou zijn. Ik nam niet de moeite om tussendoor iets te eten, te gaan douchen, me om te kleden, wat dan ook. Toen de warmte in mijn nek langzaam begon af te nemen, zocht ik in mijn zak naar de paar pillen die Marco meegegeven had. Ze waren zwaar, vijftig milligram. Ik was gelijk vertrokken.
Hoofdstuk 6
Ik sliep aan een stuk door, droomloos. Pas de volgende dag om half acht in de ochtend werd ik wakker, waarschijnlijk omdat ik een tekort aan voedsel had. Ik had sinds de ochtend ervoor al niets meer gegeten.
Een paar heerlijke seconden had ik uit een uitgerust gevoel toen ik wakker werd. Zodra ik echter helemaal bij bewustzijn was, een paar tellen later, drong het tot me door waarom ik met mijn kleren aan in bed lag en wat er aan de hand was. Het was vreselijk om het zo allemaal over me heen te krijgen. Mijn maag verkrampte gelijk weer en er zakte iets zwaars neer op mijn borst. Het kostte me moeite om niet gelijk weer te gaan janken. Heb je wel eens een heel erge droom gehad, en dat je er dan uit wakker werd en zo ontzettend blij was dat het niet echt was? Dat je een keer diep adem kon halen en je realiseerde dat alles goed was? Ik had zo gehoopt op dat gevoel, ik had er een moord voor gedaan. Het besef dat dat nooit zou gebeuren, dat het nooit minder echt zou zijn, dat ik er nooit weg van zou kunnen komen, was doodeng. Mijn hele lichaam wilde er tegen in opstand komen, mijn hoofd, mijn buik. Het kon niet waar zijn, het mocht gewoon niet. Maar toch was het zo. Die gedachte was bijna niet te verdragen.
De rest van de dag bleef ik in bed liggen. Mijn hele wereld bestond uit beelden van zaterdagavond die zich eindeloos herhaalden, hoe erg ik me er ook tegen verzette. Ik deed niets, kwam mijn bed niet uit. Ik wist dat ik iets moest eten, maar alleen het idee om de twee trappen naar beneden af te dalen, was al te vermoeiend. Echt trek had ik ook niet echt, maar Roos deed bezorgd en moederlijk en ze kwam me zo nu en dan eten brengen. Het kostte me moeite Roos‘ beschuitjes en crackertjes weg te krijgen. Ze bedoelde het waarschijnlijk goed, maar ik werd compleet gestoord van haar. Simmons had haar blijkbaar echt niet verteld wat er werkelijk aan de hand was, want ze behandelde me als een gewone zieke. In haar geval betekende dat dat ze constant onaangekondigd mijn kamer binnen kwam om te vragen hoe ik me voelde. Ik werd iedere keer zo diep weggetrokken in de herinneringen van die zaterdag dat ik telkens opschrok als ze binnen kwam, en daar steeds prikkelbaarder door werd. Ze bleef echt aan de gang. Ze wilde weten wat mijn temperatuur was, of ik iets wilde eten of drinken, of ik medicijnen wilde. Ik reageerde bijna niet op haar, maar ze bleef me maar lastigvallen. Volgens mij was ze bang dat ik onder haar toezicht dood zou gaan aan een mysterieus virus en dat pa en ma haar de schuld zouden geven.
Aan pa en ma moest ik trouwens ook even niet denken. Als alles volgens plan verliep, zouden ze dit weekend terugkomen, zondag ergens aan het eind van de middag. Ik mocht daardoor in ieder geval van Roos af zijn, maar pa en ma waren nog een stuk lastiger. Als ik nu ook nog het gebruikelijke gezeur en gedoe van hen aan mijn hoofd kreeg, zou het niet lang duren voor ik compleet overspannen was. Ik wist ook niet hoe ik me zou moeten gedragen, tegenover pa en ma, na wat er met Cees gebeurd was. Vertellen wilde ik het ze niet, voorlopig nog niet in ieder geval. Ik schaamde me ervoor, zou het niet kunnen verdragen dat mijn ouders wisten wat er gebeurd was. Het was te smerig en te gênant. Daarnaast was ik een beetje bang voor hoe ze zouden reageren. Als ik mijn vader vertelde dat ik, onder invloed van de drank en drugs waar hij me zo vaak voor waarschuwde, een of ander verknoeid drankje had aangenomen van een vage bekende en me vervolgens door hem had laten naaien op een wc, zou ik waarschijnlijk op veel kunnen rekenen, maar niet op zijn steun. Hij had het zo vaak tegen me gezegd, met iedere preek die ik had gekregen als ik met Bobby seks had gehad onder invloed, de klappen die hij me in het begin had gegeven als ik thuiskwam met ogen als knikkers, elke keer dat hij had gezegd mijn kleren eruit zagen of ik in een nachtclub werkte. Nu was gebleken dat hij al die tijd gelijk had, kon het alle kanten op. Ik kon in de verste verte niet bedenken wat zijn reactie zou zijn. Ondanks dat was ik er bang voor.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Ik werd uit mijn gedachten opgeschrikt toen Roos beneden mijn naam riep. Dwars door de brei van onderdrukte gevoelens voelde ik een kleine steek van ergernis. Kon ze me niet gewoon een tijd met rust laten? Even kneep ik mijn ogen dicht. Ik moest hier weg morgen, als ik nog een dag met haar opgescheept zat, werd ik gek. Maar ik kon niet zomaar terug naar school, nog afgezien van het feit dat ik daar helemaal geen zin in had. Simmons verwachtte me nog niet terug en voor je het wist begon ze daar weer over te zeuren. Dat was balen, want als Roos dacht dat ik op school zat, zou ze me in ieder geval met rust laten. Maar iedereen bij wie ik zou kunnen onderduiken onder het mom dat ik op school zat, Bobby, Mel, Joey of anderen van ons groepje, zat daar waarschijnlijk ook Dan bleef er maar één oplossing over en dat was het restaurant. Ik zuchtte. Eigenlijk leek het me ondoenlijk, om de hele dag in al die herrie te zitten, in aanwezigheid van al die mensen die naar me konden kijken. Eigenlijk leek het me ondoenlijk om überhaupt uit bed te komen en iets te doen, maar ik moest wel. Als ik zou gaan werken, bleef Simmons in de waan dat ik thuis was en Roos dat ik weer naar school was gegaan. Daarnaast verdiende ik er ook nog een beetje mee. Als ik dan toch uit bed moest komen, kon ik het beter gelijk goed doen.
Ik pakte de vaste telefoon van mijn nachtkastje en belde het restaurant met de vraag of ik morgen kon werken. Gelukkig kreeg ik één of andere vage parttimer aan de lijn en niet Gio. Ik was bang dat ik zou gaan janken als ik zijn stem hoorde.
De parttimer was erg blij met het feit dat ik morgen kon werken, waarschijnlijk betekende dat dat hij dan hij dan zelf vrij kon nemen. Hij beloofde me dat hij me erbij zou schrijven op de lijst, we hingen op en ik gooide het telefoontoestel naar het voeteneinde van mijn bed. Hij kwam naast mijn mobiel terecht, die heftig met zijn lichtjes knipperde om te melden dat iemand geprobeerd had me te bereiken. Moeizaam boog ik voorover en ik viste mijn telefoon tussen de dekens vandaan. Ik had drie oproepen gemist van Melanie, en vier smsjes van haar waarin ze iedere keer vroeg wat er aan de hand was en of alles goed ging. De sms’jes waren allemaal verstuurd voor gistermiddag vier uur, daarna niets meer, en ik vroeg me af wat de reden daarvoor was. Verder had ik nog een sms van Bobby die wilde weten hoe ik me voelde en had Joey een link ge-sms’t voor de website van een nieuwe band. Ik had geen zin om ze terug te sms’en. Maar dan voelde ik me weer schuldig omdat ze interesse toonden in mij en ik niet reageerde. Maar wat moest ik tegen ze zeggen? Ik wilde niet dat ze het wisten, allemaal niet. Ik zou me veel te ongemakkelijk voelen als ik er met Bobby over moest praten en Mel werd doorgaans al rood als ik ‘vluggertje’ zei. En het was niet de bedoeling dat andere mensen het wisten, omdat het dan nog veel echter en belangrijker leek. Ik had het mezelf gezworen.
Iets in mijn hoofd maakte ongewild een sprongetje. De haartjes op mijn onderarmen gingen recht overeind staan, rechtop tegen mijn mouwen. Door mijn overpeinzingen over of ik mensen over die zaterdag moest vertellen, kwam die zaterdag weer naar voren kwam in mijn hoofd. Het was er de hele tijd al, op de achtergrond, maar nu zwollen de geluiden langzaam aan, werden de beelden scherper. Ik kneep mijn ogen dicht en probeerde het weg te krijgen, eruit te blijven, maar het lukte me niet. Het was zo sterk, sterker dan ik, en langzaam verdrong het al het andere. Ik voelde Cees’ handen onder mijn rok, zag de uitdrukking op zijn gezicht. Verwoed probeerde ik de herinneringen weg te krijgen, maar de pijn tussen mijn benen voelde ineens weer zo echt aan dat er een schok door mijn lichaam trok. Alles liep door elkaar. In een reflex stak ik mijn hand uit, tastend naar Cees om hem uit de buurt te houden, maar er was niets en half om half realiseerde ik me dat ik in mijn kamer was en niet op het invalidentoilet in de club. Ik klemde mijn kiezen op elkaar en balde mijn hand tot een vuist, schaamde me dat ik me zo mee liet slepen. Even haalde ik diep adem, streek over mijn gezicht en wreef in mijn ogen. Zo bleef ik zitten, met mijn hoofd in mijn handen en mijn ogen dicht. Ik probeerde rustig te blijven, maar de herinneringen in mijn hoofd lieten zich niet stoppen en ik voelde dat mijn vingers tegen mijn slapen trilden.
Helaas voor Roos kwam ze net op het verkeerde moment binnen. Ik hoorde haar vaag, ze maakte niet genoeg herrie om door de geluiden van zaterdagavond heen te komen. Ze praatte tegen me, maar ik negeerde haar omdat ik nog steeds al mijn energie nodig had om terug te keren naar de werkelijkheid. Roos’ stem was echter irritant aanwezig, leidde me af, en toen trok ik niet alleen die werkelijkheid in mijn hoofd niet meer, maar ook de echte werkelijkheid niet. Ik kneep mijn ogen krampachtig dicht, maar verloor ondanks dat de controle over mezelf.
Ik pakte de vaste telefoon van mijn nachtkastje en belde het restaurant met de vraag of ik morgen kon werken. Gelukkig kreeg ik één of andere vage parttimer aan de lijn en niet Gio. Ik was bang dat ik zou gaan janken als ik zijn stem hoorde.
De parttimer was erg blij met het feit dat ik morgen kon werken, waarschijnlijk betekende dat dat hij dan hij dan zelf vrij kon nemen. Hij beloofde me dat hij me erbij zou schrijven op de lijst, we hingen op en ik gooide het telefoontoestel naar het voeteneinde van mijn bed. Hij kwam naast mijn mobiel terecht, die heftig met zijn lichtjes knipperde om te melden dat iemand geprobeerd had me te bereiken. Moeizaam boog ik voorover en ik viste mijn telefoon tussen de dekens vandaan. Ik had drie oproepen gemist van Melanie, en vier smsjes van haar waarin ze iedere keer vroeg wat er aan de hand was en of alles goed ging. De sms’jes waren allemaal verstuurd voor gistermiddag vier uur, daarna niets meer, en ik vroeg me af wat de reden daarvoor was. Verder had ik nog een sms van Bobby die wilde weten hoe ik me voelde en had Joey een link ge-sms’t voor de website van een nieuwe band. Ik had geen zin om ze terug te sms’en. Maar dan voelde ik me weer schuldig omdat ze interesse toonden in mij en ik niet reageerde. Maar wat moest ik tegen ze zeggen? Ik wilde niet dat ze het wisten, allemaal niet. Ik zou me veel te ongemakkelijk voelen als ik er met Bobby over moest praten en Mel werd doorgaans al rood als ik ‘vluggertje’ zei. En het was niet de bedoeling dat andere mensen het wisten, omdat het dan nog veel echter en belangrijker leek. Ik had het mezelf gezworen.
Iets in mijn hoofd maakte ongewild een sprongetje. De haartjes op mijn onderarmen gingen recht overeind staan, rechtop tegen mijn mouwen. Door mijn overpeinzingen over of ik mensen over die zaterdag moest vertellen, kwam die zaterdag weer naar voren kwam in mijn hoofd. Het was er de hele tijd al, op de achtergrond, maar nu zwollen de geluiden langzaam aan, werden de beelden scherper. Ik kneep mijn ogen dicht en probeerde het weg te krijgen, eruit te blijven, maar het lukte me niet. Het was zo sterk, sterker dan ik, en langzaam verdrong het al het andere. Ik voelde Cees’ handen onder mijn rok, zag de uitdrukking op zijn gezicht. Verwoed probeerde ik de herinneringen weg te krijgen, maar de pijn tussen mijn benen voelde ineens weer zo echt aan dat er een schok door mijn lichaam trok. Alles liep door elkaar. In een reflex stak ik mijn hand uit, tastend naar Cees om hem uit de buurt te houden, maar er was niets en half om half realiseerde ik me dat ik in mijn kamer was en niet op het invalidentoilet in de club. Ik klemde mijn kiezen op elkaar en balde mijn hand tot een vuist, schaamde me dat ik me zo mee liet slepen. Even haalde ik diep adem, streek over mijn gezicht en wreef in mijn ogen. Zo bleef ik zitten, met mijn hoofd in mijn handen en mijn ogen dicht. Ik probeerde rustig te blijven, maar de herinneringen in mijn hoofd lieten zich niet stoppen en ik voelde dat mijn vingers tegen mijn slapen trilden.
Helaas voor Roos kwam ze net op het verkeerde moment binnen. Ik hoorde haar vaag, ze maakte niet genoeg herrie om door de geluiden van zaterdagavond heen te komen. Ze praatte tegen me, maar ik negeerde haar omdat ik nog steeds al mijn energie nodig had om terug te keren naar de werkelijkheid. Roos’ stem was echter irritant aanwezig, leidde me af, en toen trok ik niet alleen die werkelijkheid in mijn hoofd niet meer, maar ook de echte werkelijkheid niet. Ik kneep mijn ogen krampachtig dicht, maar verloor ondanks dat de controle over mezelf.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
‘Verdomme, kun je me niet gewoon alleen laten?’ viel ik uit en Roos’ stem stierf weg. ‘Ik wil niet, laat me met rust. Rot op, ik haat je, ik haat je!’ Het was niet eens alleen tegen Roos gericht, misschien wel helemaal niet, maar dat realiseerde ik me te laat. Roos staarde me aan. Ze stond erbij als een standbeeld, in haar handen hield ze een dienblad met thee en koekjes. Ik had haar beledigd, ik zag het in haar ogen, maar nog meer zag ik dat ik haar gekwetst had. De teleurstelling was van haar gezicht af te lezen.
Ze herstelde zich echter snel. Ik zag dat ze haar kiezen op elkaar klemde, toen knikte ze.
‘Oké,’ zei ze. ‘Best. Wat jij wilt.’ Ze draaide zich om en liep mijn kamer uit. Zonder nog iets te zeggen gooide ze de deur achter zich dicht. De knal was hard en om de een of andere reden werd ik daar nog kwader van. Ik kon het niet hebben dat ze gewoon wegging, ook al was het mijn eigen schuld.
Door de knal van de deur knapte er iets in me. Echt, ik wist niet meer waar ik het zoeken moest. Het werd allemaal even teveel, alsof er iets overkookte. Het voelde vreselijk en met al mijn kracht gaf ik met mijn vuist een stomp tegen de muur, wat verdomde pijn deed, en ik onderdrukte een kwade kreet. Ik trok aan mijn haar, wat ook pijn deed, gaf een rotschop tegen een stoel en smeet de vaste telefoon naar de andere kant van mijn kamer. Ik sprong uit bed en begon rondjes te lopen over mijn tapijt. Cees streelde over mijn wang, ik greep mijn hoofd vast en kneep mijn ogen dicht.
‘Laat me met rust!’ gilde ik, letterlijk als een bezetene, en ik begon sneller te lopen. Nogmaals schopte ik tegen mijn stoel, ik ging op mijn bed zitten met mijn vingers in mijn haar verstrengeld en wiegde heen en weer. De tranen brandden in mijn ogen, maar ik hield mijn kiezen op elkaar geklemd. Ik wilde niet huilen. Niet huilen, geen geluid maken. Die lol gunde ik hem niet. Maar toen deed hij me pijn en ik huilde wel. Ik huilde en ik gaf me over. Ik deed verdomme niets meer en liet hem me neuken als een hoer.
Ik slaakte een onderdrukte kreet en gaf een trap tegen mijn bureau. Koortsig keek ik om me heen. Ik griste mijn telefoon tussen mijn lakens vandaan, zocht met trillende handen Bobby’s nummer op. De telefoon ging over, veel te lang. Ik hield mijn ogen dicht en bleef neurotisch van voren naar achteren schommelen.
‘Met Bob,’ klonk het na een eeuwigheid aan de andere kant van de lijn. Ik kneep zo hard in mijn telefoon dat ik iets hoorde kraken.
‘Bobby,’ zei ik met op elkaar geklemde kaken. ‘Kom hiernaartoe en neem die kutmorfine van Marco mee.’
‘Star? Wat klink je raar, wat is er aan de hand?’ Ik kneep met mijn vrije hand de stof van mijn trui samen.
‘Gaat je geen flikker aan,’ snauwde ik. ‘Hou je kop en breng gewoon dat spul hier.’ Bobby verslikte zich ergens in.
‘Hé, rustig,’ zei hij. ‘Ik heb die morfine niet meer, ik heb het gisteravond teruggebracht en geruild omdat ik dacht dat je het niet meer nodig had.’ Ik ontplofte zowat.
‘Interesseert me geen klote, stomme kneus!’ schreeuwde ik. ‘Kom hiernaartoe en neem iets mee wat kalmeert of ik hoef je nooit meer te zien!’ Ik hing op en gaf met mijn telefoon woest een knal tegen mijn bureau. En nog een keer, en nog een keer, en toen liet ik hem uit mijn handen vallen en ik wachtte trillend van de adrenaline tot Bobby terug zou bellen om te zeggen dat ik te ver was gegaan en hij het uitmaakte.
Ze herstelde zich echter snel. Ik zag dat ze haar kiezen op elkaar klemde, toen knikte ze.
‘Oké,’ zei ze. ‘Best. Wat jij wilt.’ Ze draaide zich om en liep mijn kamer uit. Zonder nog iets te zeggen gooide ze de deur achter zich dicht. De knal was hard en om de een of andere reden werd ik daar nog kwader van. Ik kon het niet hebben dat ze gewoon wegging, ook al was het mijn eigen schuld.
Door de knal van de deur knapte er iets in me. Echt, ik wist niet meer waar ik het zoeken moest. Het werd allemaal even teveel, alsof er iets overkookte. Het voelde vreselijk en met al mijn kracht gaf ik met mijn vuist een stomp tegen de muur, wat verdomde pijn deed, en ik onderdrukte een kwade kreet. Ik trok aan mijn haar, wat ook pijn deed, gaf een rotschop tegen een stoel en smeet de vaste telefoon naar de andere kant van mijn kamer. Ik sprong uit bed en begon rondjes te lopen over mijn tapijt. Cees streelde over mijn wang, ik greep mijn hoofd vast en kneep mijn ogen dicht.
‘Laat me met rust!’ gilde ik, letterlijk als een bezetene, en ik begon sneller te lopen. Nogmaals schopte ik tegen mijn stoel, ik ging op mijn bed zitten met mijn vingers in mijn haar verstrengeld en wiegde heen en weer. De tranen brandden in mijn ogen, maar ik hield mijn kiezen op elkaar geklemd. Ik wilde niet huilen. Niet huilen, geen geluid maken. Die lol gunde ik hem niet. Maar toen deed hij me pijn en ik huilde wel. Ik huilde en ik gaf me over. Ik deed verdomme niets meer en liet hem me neuken als een hoer.
Ik slaakte een onderdrukte kreet en gaf een trap tegen mijn bureau. Koortsig keek ik om me heen. Ik griste mijn telefoon tussen mijn lakens vandaan, zocht met trillende handen Bobby’s nummer op. De telefoon ging over, veel te lang. Ik hield mijn ogen dicht en bleef neurotisch van voren naar achteren schommelen.
‘Met Bob,’ klonk het na een eeuwigheid aan de andere kant van de lijn. Ik kneep zo hard in mijn telefoon dat ik iets hoorde kraken.
‘Bobby,’ zei ik met op elkaar geklemde kaken. ‘Kom hiernaartoe en neem die kutmorfine van Marco mee.’
‘Star? Wat klink je raar, wat is er aan de hand?’ Ik kneep met mijn vrije hand de stof van mijn trui samen.
‘Gaat je geen flikker aan,’ snauwde ik. ‘Hou je kop en breng gewoon dat spul hier.’ Bobby verslikte zich ergens in.
‘Hé, rustig,’ zei hij. ‘Ik heb die morfine niet meer, ik heb het gisteravond teruggebracht en geruild omdat ik dacht dat je het niet meer nodig had.’ Ik ontplofte zowat.
‘Interesseert me geen klote, stomme kneus!’ schreeuwde ik. ‘Kom hiernaartoe en neem iets mee wat kalmeert of ik hoef je nooit meer te zien!’ Ik hing op en gaf met mijn telefoon woest een knal tegen mijn bureau. En nog een keer, en nog een keer, en toen liet ik hem uit mijn handen vallen en ik wachtte trillend van de adrenaline tot Bobby terug zou bellen om te zeggen dat ik te ver was gegaan en hij het uitmaakte.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Ach Bobbie toch, waar zijn je ballen gebleven? Geniaal stuk, Jeetje!
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
Thanks Pebblooz! Leuk dat je reageert is de rest (Sebas, Saskjezwaard, xIMISSYOU) trouwens afgehaakt? Zo ja, let me know why, misschien heb ik er iets aan en kan ik er iets aan doen
___________________________________________________________________________
Ik wachtte, maar hij belde niet. In plaats daarvan stond hij nog geen vijftien minuten later voor mijn deur. Roos deed beneden open en ik hoorde haar tegen hem zeggen voor ze hem naar boven liet: ‘Gelukkig, misschien kan jij er wel wat mee. Ik weet niet wat ze mankeert, maar ze is niet te genieten.’
Bobby kwam de trap op en hij schrok toen hij binnen mijn kamer binnen kwam. Daar is veel voor nodig, maar toen hij me aankeek zag ik dat hij schrok. Het interesseerde me geen reet. Sinds ik een kwartier geleden had opgehangen, was ik alleen nog gefrustreerder geworden, omdat Bobby me niet terugbelde en ik niet wist of nog zou komen.
Ik kwam half overeind en maakte mijn zoveelste sigaret uit in een glas water. Mijn vaders regel om niet in huis te roken, kon me aan mijn kont roesten. De afgelopen tien minuten had ik drie sigaretten gerookt zonder mijn raam op en te zetten.
‘Heb je wat?’ vroeg ik zodra Bob de deur achter zich dicht had gedaan. Hij knikte zwijgend en liep naar me toe. De uitdrukking op zijn gezicht was behoedzaam. Ik weet niet hoe hij het zo snel gedaan had, maar waarschijnlijk was hij ver over het snelheidslimiet naar Marco gereden om weer morfine te halen en daarna al net zo hard naar mij. Ergens vaag wist ik hoe lief dat van hem was, vooral na hoe ik tegen hem gedaan had, maar het enige wat me op het moment interesseerde was dat vredige gevoel van gisteren weer terug krijgen, al was het maar eventjes. Bobby was echter verdomd traag, volgens mij probeerde hij te voorkomen dat hij iets verkeerd deed en ik weer tegen hem uit zou vallen, maar ik werd er alleen maar geïrriteerder van. Na een tijd rukte ik geërgerd de injectiespuit uit zijn hand en zette de naald zonder aarzelen in mijn arm. Ik drukte de zuiger omlaag en voelde me door die handeling alleen al beter. Even sloot ik mijn ogen en bleef zo zitten. Ik kon het haast voelen, hoe het als iets warms door al mijn aderen liep en me geruststelde, me kalmeerde. Eindelijk, eindelijk.
Langzaam liet ik mijn rug tegen de muur achter me zakken. Ik ontspande mijn hand en de spuit rolde naast me op het bed.
‘Dank je,’ zei ik zachtjes. Ik hoorde Bobby naast me bewegen.
‘Geen probleem,’ zei hij, schijnbaar in de veronderstelling dat ik het tegen hem had. Hij legde zijn hand op die van mij. Het voelde alsof iemand een lijn van schrikdraad langs mijn vingers haalde.
‘Wat was er nou aan de hand?’ vroeg hij. Ik deed mijn ogen weer open. Ik had alles gedaan om te zorgen dat hij dat niet zou vragen. Nu niet, nooit meer. Ik deed of ik hem niet gehoord had, boog naar voren en stak een nieuwe sigaret op. Bob keek naar me.
‘Star? Je vader doet je wat als je rookt in huis. Wat is er allemaal aan de hand?’ Hij wachtte even tot ik antwoord zou geven, maar dat deed ik niet. Ik keek voor me uit en rookte zonder op hem te reageren. Toen ik stil bleef schudde hij zachtjes aan mijn hand.
‘Star?’ vroeg hij weer. Hij irriteerde me, en ik voelde dat de morfine eenzelfde uitbarsting als tegen Roos onderdrukte. Ik nam nog een trek en legde de sigaret op de rand van mijn bureau. De rook kringelde omhoog, sierlijk, recht naar het plafond. Ik leunde wat naar Bobby, pakte zijn riem vast en trok hem los.
‘Je bent lief voor me, Bob,’ zei ik. ‘Misschien zeg ik dat niet genoeg tegen je, hoeveel ik je waardeer. Misschien moet ik je wat vaker bedanken.’ Ik maakte de knopen van zijn broek los en trok hem een stukje omlaag. Bobby’s ademhaling stokte toen ik mijn hand zijn boxer in liet glijden. Hij boog naar me toe, maar ik draaide zo onopvallend mogelijk mijn gezicht weg toen hij me op mijn mond probeerde te zoenen. Zijn kus kwam ergens in mijn nek terecht. Ik streelde met mijn andere hand door zijn haar tot hij weer achterover leunde en zijn hoofd met gesloten ogen tegen de muur achter zich liet rusten. Ik was blij dat hij zo eindelijk even zijn mond dichthield.
is de rest (Sebas, Saskjezwaard, xIMISSYOU) trouwens afgehaakt? Zo ja, let me know why, misschien heb ik er iets aan en kan ik er iets aan doen ___________________________________________________________________________
Ik wachtte, maar hij belde niet. In plaats daarvan stond hij nog geen vijftien minuten later voor mijn deur. Roos deed beneden open en ik hoorde haar tegen hem zeggen voor ze hem naar boven liet: ‘Gelukkig, misschien kan jij er wel wat mee. Ik weet niet wat ze mankeert, maar ze is niet te genieten.’
Bobby kwam de trap op en hij schrok toen hij binnen mijn kamer binnen kwam. Daar is veel voor nodig, maar toen hij me aankeek zag ik dat hij schrok. Het interesseerde me geen reet. Sinds ik een kwartier geleden had opgehangen, was ik alleen nog gefrustreerder geworden, omdat Bobby me niet terugbelde en ik niet wist of nog zou komen.
Ik kwam half overeind en maakte mijn zoveelste sigaret uit in een glas water. Mijn vaders regel om niet in huis te roken, kon me aan mijn kont roesten. De afgelopen tien minuten had ik drie sigaretten gerookt zonder mijn raam op en te zetten.
‘Heb je wat?’ vroeg ik zodra Bob de deur achter zich dicht had gedaan. Hij knikte zwijgend en liep naar me toe. De uitdrukking op zijn gezicht was behoedzaam. Ik weet niet hoe hij het zo snel gedaan had, maar waarschijnlijk was hij ver over het snelheidslimiet naar Marco gereden om weer morfine te halen en daarna al net zo hard naar mij. Ergens vaag wist ik hoe lief dat van hem was, vooral na hoe ik tegen hem gedaan had, maar het enige wat me op het moment interesseerde was dat vredige gevoel van gisteren weer terug krijgen, al was het maar eventjes. Bobby was echter verdomd traag, volgens mij probeerde hij te voorkomen dat hij iets verkeerd deed en ik weer tegen hem uit zou vallen, maar ik werd er alleen maar geïrriteerder van. Na een tijd rukte ik geërgerd de injectiespuit uit zijn hand en zette de naald zonder aarzelen in mijn arm. Ik drukte de zuiger omlaag en voelde me door die handeling alleen al beter. Even sloot ik mijn ogen en bleef zo zitten. Ik kon het haast voelen, hoe het als iets warms door al mijn aderen liep en me geruststelde, me kalmeerde. Eindelijk, eindelijk.
Langzaam liet ik mijn rug tegen de muur achter me zakken. Ik ontspande mijn hand en de spuit rolde naast me op het bed.
‘Dank je,’ zei ik zachtjes. Ik hoorde Bobby naast me bewegen.
‘Geen probleem,’ zei hij, schijnbaar in de veronderstelling dat ik het tegen hem had. Hij legde zijn hand op die van mij. Het voelde alsof iemand een lijn van schrikdraad langs mijn vingers haalde.
‘Wat was er nou aan de hand?’ vroeg hij. Ik deed mijn ogen weer open. Ik had alles gedaan om te zorgen dat hij dat niet zou vragen. Nu niet, nooit meer. Ik deed of ik hem niet gehoord had, boog naar voren en stak een nieuwe sigaret op. Bob keek naar me.
‘Star? Je vader doet je wat als je rookt in huis. Wat is er allemaal aan de hand?’ Hij wachtte even tot ik antwoord zou geven, maar dat deed ik niet. Ik keek voor me uit en rookte zonder op hem te reageren. Toen ik stil bleef schudde hij zachtjes aan mijn hand.
‘Star?’ vroeg hij weer. Hij irriteerde me, en ik voelde dat de morfine eenzelfde uitbarsting als tegen Roos onderdrukte. Ik nam nog een trek en legde de sigaret op de rand van mijn bureau. De rook kringelde omhoog, sierlijk, recht naar het plafond. Ik leunde wat naar Bobby, pakte zijn riem vast en trok hem los.
‘Je bent lief voor me, Bob,’ zei ik. ‘Misschien zeg ik dat niet genoeg tegen je, hoeveel ik je waardeer. Misschien moet ik je wat vaker bedanken.’ Ik maakte de knopen van zijn broek los en trok hem een stukje omlaag. Bobby’s ademhaling stokte toen ik mijn hand zijn boxer in liet glijden. Hij boog naar me toe, maar ik draaide zo onopvallend mogelijk mijn gezicht weg toen hij me op mijn mond probeerde te zoenen. Zijn kus kwam ergens in mijn nek terecht. Ik streelde met mijn andere hand door zijn haar tot hij weer achterover leunde en zijn hoofd met gesloten ogen tegen de muur achter zich liet rusten. Ik was blij dat hij zo eindelijk even zijn mond dichthield.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
De nacht die volgde was een regelrechte ramp. Ik had besloten een poging te wagen om te gaan slapen zonder oxazepam, maar dat werkte natuurlijk voor geen meter. Het lukte me eerst niet eens om in slaap te vallen. Ik werd geplaagd door rusteloosheid en rare gevoelens die allemaal door elkaar liepen en geen begin en geen einde hadden. Alles om me heen was donker en mijn herinneringen werden door de stilte nog extra benadrukt en onderstreept. Ten einde raad probeerde ik of ik Cees‘ stem minder hard zou horen met mijn kussen over mijn hoofd, wat niet zo bleek te zijn. Ik viel één keer in slaap, maar na een uurtje schrok ik wakker uit een beangstigend echte herhaling van die zaterdagavond. Toen ik wakker werd, moest ik overgeven. Daarna strompelde ik slap als een vaatdoek terug naar mijn bed. In slaap komen lukte me niet, ik durfde het gewoon niet meer.
Ik hield het vol tot half vier, woelend en draaiend, maar gezien ik de volgende dag moest werken, was ik het daarna zat. Ik nam 50 miligram, was binnen een paar seconden slaperig en niet veel later compleet vertrokken. Het werkte niet zo goed als de nacht ervoor. Alle ellendige gevoelens waren er nu zelfs in mijn slaap nog en ik werd belaagd door nachtmerries, herhalingen van zaterdagavond en allemaal dingen die daar op leken. Toen om half acht mijn wekker ging, had ik het gevoel dat ik maar een paar minuten geslapen had. Echt, als ik een paar nachten achter elkaar doorhaalde voelde ik me niet zo beroerd als nu. Het deprimeerde me een beetje. Stel je voor dat het altijd zo bleef, dat ik voor de rest van mijn leven zulke nachten zou hebben. Ik moest er niet aan denken. Dat was ondoenlijk, zo kon niemand leven.
Met moeite kreeg ik mezelf uit bed en onder de douche. De grote passpiegel dekte ik af, ik wilde niet geconfronteerd worden met de blauwe plekken op mijn billen en mijn knie. Tegen de tijd dat ik me had aangekleed en naar beneden ging om te eten, was Roos nog niet wakker. Dat viel me op, want ze stond altijd vroeg op, ook als ze weinig te doen had. In tegenstelling tot mij was ze een ochtendmens. Ergens was ik bang dat ze nog sliep omdat ze gisteravond wakker had gelegen, omdat ik gisteren zo rot tegen haar had gedaan. Maar misschien was het arrogant van me om zo te denken. Wie zei dat ik zo belangrijk was dat ze wakker zou liggen als we een keer een beetje onenigheid hadden Toch sloop ik voorzichtig even naar haar kamer vlak voor ik naar het restaurant vertrok. De deur was dicht en voorzichtig deed ik hem open. Het nog donker binnen, er kwam aarzelend wat licht door het raam, dat in de vorm van het glas op het bed viel. Roos lag vredig te slapen en met haar ogen dicht leek ze meer op mij dan ooit. God, ze lag zo rustig. Ik zou er miljoenen voor geven zo lekker te kunnen slapen als zij. Al was het maar een paar minuten.
Ik keek de kamer door en iets stak me toen ik zag dat ze haar spullen al had ingepakt. Er stond één kastdeur open en alle planken waren alweer leeg. Haar tassen puilden uit. Ze zou helemaal nog niet weg gaan, het oorspronkelijke plan was dat ze zondag pas weer naar huis ging, tegen de tijd dat pa en ma terugkwamen. Ze was echt boos op me als nu al vertrok. Ik slikte. Goed gedaan, Starla. Waarom had ik niet gewoon normaal tegen haar kunnen doen? Roos was nooit boos of beledigd. Ze had het beste met me voor, dat begreep ik ook wel, maar soms kon ze zo bemoederend doen. Daar werd ik altijd een beetje kriebelig van. Ze bedoelde het niet kwaad, maar ma was nooit bemoederend over mij geweest en als ze dat wel was, was dat meestal omdat ik iets verkeerd had gedaan.
Ik zuchtte en keek nog even naar Roos. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen haar wakker te maken om mijn excuses aan te bieden. Ze lag nog zo lekker en straks zou ze weer over gisteren beginnen. Dan werd ik weer boos op haar, ging ze zich er nog meer mee bemoeien en dan waren we nog verder van huis. Ik kon haar beter laten slapen en dan vanavond even bellen om te zeggen dat het me speet.
Op mijn tenen liep ik een stukje naar Roos toe, tot ik bij het bed stond. Ik boog voorover en gaf haar zachtjes een kus op haar hoofd, zoals ze bij mij ook altijd deed, vroeger. Voorzichtig, bang om haar wakker te maken, streek ik over haar haar.
‘Sorry, Roos,’ zei ik zachtjes. ‘Ik hou van je.’ Het was verbazingwekkend hoe makkelijk dat te zeggen was nu ze me niet hoorde.
Ik hield het vol tot half vier, woelend en draaiend, maar gezien ik de volgende dag moest werken, was ik het daarna zat. Ik nam 50 miligram, was binnen een paar seconden slaperig en niet veel later compleet vertrokken. Het werkte niet zo goed als de nacht ervoor. Alle ellendige gevoelens waren er nu zelfs in mijn slaap nog en ik werd belaagd door nachtmerries, herhalingen van zaterdagavond en allemaal dingen die daar op leken. Toen om half acht mijn wekker ging, had ik het gevoel dat ik maar een paar minuten geslapen had. Echt, als ik een paar nachten achter elkaar doorhaalde voelde ik me niet zo beroerd als nu. Het deprimeerde me een beetje. Stel je voor dat het altijd zo bleef, dat ik voor de rest van mijn leven zulke nachten zou hebben. Ik moest er niet aan denken. Dat was ondoenlijk, zo kon niemand leven.
Met moeite kreeg ik mezelf uit bed en onder de douche. De grote passpiegel dekte ik af, ik wilde niet geconfronteerd worden met de blauwe plekken op mijn billen en mijn knie. Tegen de tijd dat ik me had aangekleed en naar beneden ging om te eten, was Roos nog niet wakker. Dat viel me op, want ze stond altijd vroeg op, ook als ze weinig te doen had. In tegenstelling tot mij was ze een ochtendmens. Ergens was ik bang dat ze nog sliep omdat ze gisteravond wakker had gelegen, omdat ik gisteren zo rot tegen haar had gedaan. Maar misschien was het arrogant van me om zo te denken. Wie zei dat ik zo belangrijk was dat ze wakker zou liggen als we een keer een beetje onenigheid hadden Toch sloop ik voorzichtig even naar haar kamer vlak voor ik naar het restaurant vertrok. De deur was dicht en voorzichtig deed ik hem open. Het nog donker binnen, er kwam aarzelend wat licht door het raam, dat in de vorm van het glas op het bed viel. Roos lag vredig te slapen en met haar ogen dicht leek ze meer op mij dan ooit. God, ze lag zo rustig. Ik zou er miljoenen voor geven zo lekker te kunnen slapen als zij. Al was het maar een paar minuten.
Ik keek de kamer door en iets stak me toen ik zag dat ze haar spullen al had ingepakt. Er stond één kastdeur open en alle planken waren alweer leeg. Haar tassen puilden uit. Ze zou helemaal nog niet weg gaan, het oorspronkelijke plan was dat ze zondag pas weer naar huis ging, tegen de tijd dat pa en ma terugkwamen. Ze was echt boos op me als nu al vertrok. Ik slikte. Goed gedaan, Starla. Waarom had ik niet gewoon normaal tegen haar kunnen doen? Roos was nooit boos of beledigd. Ze had het beste met me voor, dat begreep ik ook wel, maar soms kon ze zo bemoederend doen. Daar werd ik altijd een beetje kriebelig van. Ze bedoelde het niet kwaad, maar ma was nooit bemoederend over mij geweest en als ze dat wel was, was dat meestal omdat ik iets verkeerd had gedaan.
Ik zuchtte en keek nog even naar Roos. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen haar wakker te maken om mijn excuses aan te bieden. Ze lag nog zo lekker en straks zou ze weer over gisteren beginnen. Dan werd ik weer boos op haar, ging ze zich er nog meer mee bemoeien en dan waren we nog verder van huis. Ik kon haar beter laten slapen en dan vanavond even bellen om te zeggen dat het me speet.
Op mijn tenen liep ik een stukje naar Roos toe, tot ik bij het bed stond. Ik boog voorover en gaf haar zachtjes een kus op haar hoofd, zoals ze bij mij ook altijd deed, vroeger. Voorzichtig, bang om haar wakker te maken, streek ik over haar haar.
‘Sorry, Roos,’ zei ik zachtjes. ‘Ik hou van je.’ Het was verbazingwekkend hoe makkelijk dat te zeggen was nu ze me niet hoorde.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
-
Saskjezwaard
- Computer
- Berichten: 4449
- Lid geworden op: 28 aug 2010 21:56
- Locatie: in bed
O, nee ben niet afgehaakt hoor. Ik lees elke keer weer trouw mee maar kan gewoon niks vinden om over te reageren. Als je wilt kan ik elke keer zeggen dat ik het supergoed vind, hoe je alles beschrijft en vooral de gevoelens, maar ik denk dat dat na een tijdje saai wordt 
Je post trouwens niet te snel hoor, ik vind het fijn dat je zo vaak en regelmatig post. Dussss schrijf maar lekker door 
maar kan gewoon niks vinden om over te reageren. Als je wilt kan ik elke keer zeggen dat ik het supergoed vind, hoe je alles beschrijft en vooral de gevoelens, maar ik denk dat dat na een tijdje saai wordt Je post trouwens niet te snel hoor, ik vind het fijn dat je zo vaak en regelmatig post. Dussss schrijf maar lekker door And by the way, everything in life is writable about if you have the outgoing guts to do it, and the imagination to improvise. The worst enemy to creativity is self-doubt ― Sylvia Plath
Thanks Saskjezwaard! Dat hoeft niet hoor, maar zo nu en dan is het fijn te weten of er nog meer mensen meelezen
_____________________________________________________________________________________
Toen ik mijn fiets wilde pakken om naar mijn werk te gaan, kon ik mezelf helemaal wel voor mijn hoofd slaan. Mijn Puch stond in de garage, op de plek waar pa normaal zijn auto parkeerde. Hij zag er uit als nieuw. Iemand had de laag vuil en roest eraf gepoetst, er wat nieuwe onderdeeltjes aangehangen en er een andere koplamp opgezet. Ik realiseerde me dat Roos gisteren iets had gezegd over mijn Puch, maar ik had niet naar haar geluisterd en het was langs me heen gegaan. Blijkbaar had ze het ding dus ergens de afgelopen dagen stiekem opgehaald en ook nog de rekening voor me betaald. Ik voelde me onmiddellijk drie keer zo schuldig voor hoe ik haar gisteren had afgeblaft. Een paar seconden overwoog ik terug te gaan om haar te bedanken, ook al moest ik haar daarvoor wakker maken, maar besloot toch dat het beter was van niet.
Ik vertrok naar mijn werk en het was heerlijk om mijn Puch weer terug te hebben. Voor het eerst in een hele tijd werkte alles weer zoals het hoorde te werken. Ik haalde ploeterende scholieren in zonder er ook maar enige moeite voor te doen en sneed wat stukjes af door in volle vaart wat autowegen mee te pakken. Het was een verademing om overal in voorbij te razen terwijl ik op mijn kont zat en niet hoefde te trappen.
Tenminste, zo was het een paar minuten. Daarna was het weer gewoon en dwaalden mijn gedachten bij gebrek aan andere bezigheden weer af. Naar Cees, natuurlijk, en ook naar het feit dat ik Gio weer zou zien. Ik voelde me toch wel een beetje blij worden als ik daar aan dacht, maar het was wel anders dan normaal. Ergens was ik bang dat hij op de een of andere manier iets aan me zou merken door dat met Cees en ik wist niet hoe daar op zou moeten reageren. Ik wilde niet liegen, niet tegen hem. Maar ik wilde ook niet dat hij het wist.
Ik piekerde er nog steeds over toen ik bij het restaurant aankwam. Ik had geen idee hoe ik me zo moest gedragen met Gio in de buurt. Ja, zo normaal mogelijk, maar vreemd genoeg wist ik niet meer hoe ik dat moest doen. Dat vrat aan me en ik voelde me er een beetje nerveus door. Uit alle macht probeerde ik van dat gevoel af te komen voor ik het trapje naar de deur opliep en de keuken in kwam. Het lukte niet, natuurlijk. Het was lang geleden dat mijn lichaam nog geluisterd had naar wat mijn hoofd het opdroeg.
Gio was bezig in de keuken toen ik binnen kwam. Ik voelde gelijk dat enorm warme gevoel door al mijn ledematen trekken toen ik hem zag staan, maar tot mijn ergernis voelde ik nu ook lichte zenuwen.
‘Hé,’ zei Gio toen ik de deur achter me dichttrok. ‘Heb je je Puch weer terug?’ Ik knikte en probeerde zo onopvallend mogelijk hem vooral niet aan te kijken.
‘Ja, mijn zus heeft hem laten maken.’ Mijn zus heeft hem laten maken? Waar sloeg dat nou op? Wat interesseerde hem dat? Ik zocht naar iets om te zeggen, iets normaals, wat ik altijd zei als er niets aan de hand was, maar gelukkig was Gio me voor.
‘Hoe is het?’ vroeg hij terwijl hij een ontzaggelijk aantal gevulde glazen op het dienblad op zijn hand zette. ‘Hoefde je niet naar school vandaag?’
‘Nee,’ antwoordde ik en ik ritste mijn jas los. ‘Zoiets. Ik kom zo, ja?’ Hij knikte en hield de deur voor me open.
‘Is goed, doe maar rustig aan.’ Ik mompelde een bedankje en liep langs hem heen de keuken uit. Het luchtje dat hij op had rook heerlijk en snel liep ik door. Ik voelde zijn aanwezigheid nog een hele tijd.
Ik liep door het restaurant naar de kantine. Het was druk, binnen, drukker dan normaal om deze tijd. Bijna alle tafeltjes waren bezet, overal zaten mensen die taartjes aten en koffie met ingewikkelde namen dronken. Ze lachten, praatten en tikten met bestek op aardewerken bordjes. Het klonk hard, na die twee dagen die ik in kluizenaarschap in mijn kamer had doorgebracht, en ik kon ieder rinkelend lepeltje en vallend vorkje horen. Het was storend en ik wist nu al dat ik er hoofdpijn van zou krijgen, maar ik deed of ik het niet hoorde en liep stug door naar de kantine. Daar sloot ik me even een paar minuten op in de stilte, wat heerlijk rustgevend was, voor ik me omkleedde en terugging om mensen hun eten te brengen en bekeken te worden door vervelende jongetjes.
Weer in het restaurant aangekomen keek ik even om me heen. Verderop zag ik Peter achter het ijs staan, wat jammer was omdat er daardoor niemand meer ijs wilde kopen. Er waren twee vage onbekende parttimers bestellingen aan het opnemen en Gio was aan het serveren. Vanuit de keuken kwam een brandlucht en Nancy stond in het halletje te bellen, met veel hysterische kreetjes. Ergens gaf me dat een vreemd, warm gevoel, voortkomend uit het besef dat er hier niets veranderd was. Het voelde huiselijk, haast. Ondanks wat er met mij was gebeurd, dat ik me nog nooit in mijn leven zo had gevoeld als de afgelopen paar dagen, was alles hier nog hetzelfde. Ik bedoel, zelfs op school waren er dingen veranderd door Cees, want Simmons had me normaal onder geen beding een paar dagen vrij gegeven, maar hier had hij niets beïnvloed. Dat maakte me rustig, ondanks de herrie om me heen, en gaf me ergens een glimpje van het veilige gevoel dat ik ook kreeg door de morfine van Marco. Toen Gio op een gegeven moment zijn hand op mijn arm legde omdat ik bijna tegen hem opbotste en op zijn speciale manier naar me glimlachte, voelde het beter dan alles wat Marco ooit zou kunnen krijgen.
_____________________________________________________________________________________
Toen ik mijn fiets wilde pakken om naar mijn werk te gaan, kon ik mezelf helemaal wel voor mijn hoofd slaan. Mijn Puch stond in de garage, op de plek waar pa normaal zijn auto parkeerde. Hij zag er uit als nieuw. Iemand had de laag vuil en roest eraf gepoetst, er wat nieuwe onderdeeltjes aangehangen en er een andere koplamp opgezet. Ik realiseerde me dat Roos gisteren iets had gezegd over mijn Puch, maar ik had niet naar haar geluisterd en het was langs me heen gegaan. Blijkbaar had ze het ding dus ergens de afgelopen dagen stiekem opgehaald en ook nog de rekening voor me betaald. Ik voelde me onmiddellijk drie keer zo schuldig voor hoe ik haar gisteren had afgeblaft. Een paar seconden overwoog ik terug te gaan om haar te bedanken, ook al moest ik haar daarvoor wakker maken, maar besloot toch dat het beter was van niet.
Ik vertrok naar mijn werk en het was heerlijk om mijn Puch weer terug te hebben. Voor het eerst in een hele tijd werkte alles weer zoals het hoorde te werken. Ik haalde ploeterende scholieren in zonder er ook maar enige moeite voor te doen en sneed wat stukjes af door in volle vaart wat autowegen mee te pakken. Het was een verademing om overal in voorbij te razen terwijl ik op mijn kont zat en niet hoefde te trappen.
Tenminste, zo was het een paar minuten. Daarna was het weer gewoon en dwaalden mijn gedachten bij gebrek aan andere bezigheden weer af. Naar Cees, natuurlijk, en ook naar het feit dat ik Gio weer zou zien. Ik voelde me toch wel een beetje blij worden als ik daar aan dacht, maar het was wel anders dan normaal. Ergens was ik bang dat hij op de een of andere manier iets aan me zou merken door dat met Cees en ik wist niet hoe daar op zou moeten reageren. Ik wilde niet liegen, niet tegen hem. Maar ik wilde ook niet dat hij het wist.
Ik piekerde er nog steeds over toen ik bij het restaurant aankwam. Ik had geen idee hoe ik me zo moest gedragen met Gio in de buurt. Ja, zo normaal mogelijk, maar vreemd genoeg wist ik niet meer hoe ik dat moest doen. Dat vrat aan me en ik voelde me er een beetje nerveus door. Uit alle macht probeerde ik van dat gevoel af te komen voor ik het trapje naar de deur opliep en de keuken in kwam. Het lukte niet, natuurlijk. Het was lang geleden dat mijn lichaam nog geluisterd had naar wat mijn hoofd het opdroeg.
Gio was bezig in de keuken toen ik binnen kwam. Ik voelde gelijk dat enorm warme gevoel door al mijn ledematen trekken toen ik hem zag staan, maar tot mijn ergernis voelde ik nu ook lichte zenuwen.
‘Hé,’ zei Gio toen ik de deur achter me dichttrok. ‘Heb je je Puch weer terug?’ Ik knikte en probeerde zo onopvallend mogelijk hem vooral niet aan te kijken.
‘Ja, mijn zus heeft hem laten maken.’ Mijn zus heeft hem laten maken? Waar sloeg dat nou op? Wat interesseerde hem dat? Ik zocht naar iets om te zeggen, iets normaals, wat ik altijd zei als er niets aan de hand was, maar gelukkig was Gio me voor.
‘Hoe is het?’ vroeg hij terwijl hij een ontzaggelijk aantal gevulde glazen op het dienblad op zijn hand zette. ‘Hoefde je niet naar school vandaag?’
‘Nee,’ antwoordde ik en ik ritste mijn jas los. ‘Zoiets. Ik kom zo, ja?’ Hij knikte en hield de deur voor me open.
‘Is goed, doe maar rustig aan.’ Ik mompelde een bedankje en liep langs hem heen de keuken uit. Het luchtje dat hij op had rook heerlijk en snel liep ik door. Ik voelde zijn aanwezigheid nog een hele tijd.
Ik liep door het restaurant naar de kantine. Het was druk, binnen, drukker dan normaal om deze tijd. Bijna alle tafeltjes waren bezet, overal zaten mensen die taartjes aten en koffie met ingewikkelde namen dronken. Ze lachten, praatten en tikten met bestek op aardewerken bordjes. Het klonk hard, na die twee dagen die ik in kluizenaarschap in mijn kamer had doorgebracht, en ik kon ieder rinkelend lepeltje en vallend vorkje horen. Het was storend en ik wist nu al dat ik er hoofdpijn van zou krijgen, maar ik deed of ik het niet hoorde en liep stug door naar de kantine. Daar sloot ik me even een paar minuten op in de stilte, wat heerlijk rustgevend was, voor ik me omkleedde en terugging om mensen hun eten te brengen en bekeken te worden door vervelende jongetjes.
Weer in het restaurant aangekomen keek ik even om me heen. Verderop zag ik Peter achter het ijs staan, wat jammer was omdat er daardoor niemand meer ijs wilde kopen. Er waren twee vage onbekende parttimers bestellingen aan het opnemen en Gio was aan het serveren. Vanuit de keuken kwam een brandlucht en Nancy stond in het halletje te bellen, met veel hysterische kreetjes. Ergens gaf me dat een vreemd, warm gevoel, voortkomend uit het besef dat er hier niets veranderd was. Het voelde huiselijk, haast. Ondanks wat er met mij was gebeurd, dat ik me nog nooit in mijn leven zo had gevoeld als de afgelopen paar dagen, was alles hier nog hetzelfde. Ik bedoel, zelfs op school waren er dingen veranderd door Cees, want Simmons had me normaal onder geen beding een paar dagen vrij gegeven, maar hier had hij niets beïnvloed. Dat maakte me rustig, ondanks de herrie om me heen, en gaf me ergens een glimpje van het veilige gevoel dat ik ook kreeg door de morfine van Marco. Toen Gio op een gegeven moment zijn hand op mijn arm legde omdat ik bijna tegen hem opbotste en op zijn speciale manier naar me glimlachte, voelde het beter dan alles wat Marco ooit zou kunnen krijgen.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Aha, nu snap ik wat Ke$ha bedoeld met Ur Love Is Ma Drug...Geniaal weer. Leuk dat je het restaurant een beetje beschrijft. Wat de mensen eten bedoel ik. Krijg ik honger van. 
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
Haha thanks! Omdat het weekend is nog een stukje erbij als het te snel gaat, roep maar! Wat vinden jullie trouwens fijn met lezen? Iedere dag een stukje, om de dag, meerdere keren per dag? Korte of lange stukjes? Hoop dat het nog een beetje interessant is ook al gebeurt er nu even niet bijster veel
_____________________________________________________________________
Toen ik om drie uur weer thuiskwam, was mijn warme, fijne gevoel al gauw weer verdwenen. Zodra ik de laan inreed, zag dat Roos‘ rode autotje niet meer op de oprijlaan stond. Dat betekende dat ik haar zo had gekwetst dat ze echt was weggegaan. Dat stak me, al wist ik dat het mijn eigen schuld was. Ik minderde vaart en reed langzaam en aarzelend door naar de oprijlaan. Ergens hoopte ik dat ze haar auto misschien even binnen had gezet, maar ik wist al zo zeker dat hij daar niet zou staan dat ik mijn Puch bijna niet meer in de garage durfde te zetten, uit angst dat die leeg zou zijn.
Ik had gelijk, ook in de garage stond Roos’ rode Suzuki niet. De leegte was confronterender dan ik verwacht had. De kale betonnen garagevloer straalde een soort kilte uit, die langzaam op me neerdaalde en zwaar op mijn schouders en maag bleef liggen. Vlug zette ik mijn Puch weg en ging door de tussendeur het huis binnen. Ook daar was het doodstil, ijskoud ook. Roos had de kachel niet aangezet, alsof het niet meer belangrijk was dat het warm was omdat ze toch niet meer terug zou komen. Ik slikte, liet mijn tas van mijn schouder glijden en liep naar de thermostaat. Ik zette hem op twintig, hoorde de kachel boven direct aanslaan. Er was geen getik op een laptop, gepraat aan de telefoon, gepraat tegen mij. Helemaal niets. Ik slikte. Het was onvoorstelbaar dat ik een paar minuten terug nog kalm en wat gerustgesteld was geweest en me nu zo alleen kon voelen.
Ik liep de woonkamer uit, de trap op naar boven. Wat ik ging doen wist ik niet, maar ik had zo’n haast dat ik niet eens de moeite nam mijn jas uit te doen. Ik probeerde me te concentreren op het geluid van mijn hakken op de trap, zodat ik niet aan zaterdagavond hoefde te denken. Hakken op de trap. Tik, tik. Geen pa of ma die tegen me begonnen te zeuren dat ik niet met hakken op de trap mocht lopen. God wist waarom, we hadden al jaren geen buren meer die direct aan ons huis woonden. Pa en ma. Allemachtig, nu verlangde ik er zelfs naar dat zij weer thuis zouden zijn, zodat ik niet meer alleen was.
Boven liep ik in een soort automatisme door naar de logeerkamer. Het was de oude slaapkamer van Roos, rechts van de trap. Twee jaar nadat ze met Peter was gaan samenwonen, had pa een of andere vent er een logeerkamer van laten maken. Ander behang, andere meubelen, de hele handel. Het ironische was dat we nog nooit een andere logee hadden gehad dan Roos. Wat dat betreft had pa het beter kunnen laten als het was, veel was hij er toch niet mee opgeschoten. Waarschijnlijk was hij van plan geweest mijn vriendjes in te dwingen de nacht in de logeerkamer door te brengen als ze bleven slapen, op veilige afstand van mij. Jammer genoeg was hij daar al te laat mee geweest. Hij had het één keer gedaan, in ons oude huis. Ik was een jaar of dertien en mijn toenmalige vriendje bleef voor het eerst slapen. Mijn vader wilde er niets van weten, het had me weken gekost hem zo ver te krijgen. Uiteindelijk liet hij mijn vriendje in Roos’ bed slapen, Roos in het zijne en zelf had hij de hele nacht op de bank doorgebracht. Voor de tv, voornamelijk, rechtop en klaarwakker, om te luisteren of mijn vriendje niet stiekem schipper-mag-ik-overvaren naar mijn kamer probeerde te spelen. Hij wist niet dat ik het al een paar keer met mijn vriendje had gedaan en daarvoor al die rampzalige keer met Martin. Ik heb het hem nooit verteld. Hij was zo trots omdat er onder zijn toezicht geen geflikflooi met zijn dochter was geweest dat ik het niet over mijn hart kon verkrijgen het hem te vertellen. Plus dat het zijn achting van mij niet zou verhogen als hij de waarheid zou weten.
De deur naar de logeerkamer stond open. Ik bleef in de deuropening staan en keek naar de lege kasten. Roos was weg, ze was echt weg. Al haar spullen waren verdwenen, het bed was afgehaald, zo te ruiken had ze schoongemaakt. Alles was wit en glanzend, alsof ze er nooit geweest was. Geen briefje, niets. Ik probeerde me te herinneren wat ik allemaal tegen haar gezegd had, maar ik wist het niet precies meer. We hadden geen woord meer met elkaar gewisseld na het akkefietje met de thee gisteren. Tegen etenstijd had Bobby beneden wat boterhammen voor me gesmeerd en ik had me niet meer buiten mijn kamer laten zien.
als het te snel gaat, roep maar! Wat vinden jullie trouwens fijn met lezen? Iedere dag een stukje, om de dag, meerdere keren per dag? Korte of lange stukjes? Hoop dat het nog een beetje interessant is ook al gebeurt er nu even niet bijster veel _____________________________________________________________________
Toen ik om drie uur weer thuiskwam, was mijn warme, fijne gevoel al gauw weer verdwenen. Zodra ik de laan inreed, zag dat Roos‘ rode autotje niet meer op de oprijlaan stond. Dat betekende dat ik haar zo had gekwetst dat ze echt was weggegaan. Dat stak me, al wist ik dat het mijn eigen schuld was. Ik minderde vaart en reed langzaam en aarzelend door naar de oprijlaan. Ergens hoopte ik dat ze haar auto misschien even binnen had gezet, maar ik wist al zo zeker dat hij daar niet zou staan dat ik mijn Puch bijna niet meer in de garage durfde te zetten, uit angst dat die leeg zou zijn.
Ik had gelijk, ook in de garage stond Roos’ rode Suzuki niet. De leegte was confronterender dan ik verwacht had. De kale betonnen garagevloer straalde een soort kilte uit, die langzaam op me neerdaalde en zwaar op mijn schouders en maag bleef liggen. Vlug zette ik mijn Puch weg en ging door de tussendeur het huis binnen. Ook daar was het doodstil, ijskoud ook. Roos had de kachel niet aangezet, alsof het niet meer belangrijk was dat het warm was omdat ze toch niet meer terug zou komen. Ik slikte, liet mijn tas van mijn schouder glijden en liep naar de thermostaat. Ik zette hem op twintig, hoorde de kachel boven direct aanslaan. Er was geen getik op een laptop, gepraat aan de telefoon, gepraat tegen mij. Helemaal niets. Ik slikte. Het was onvoorstelbaar dat ik een paar minuten terug nog kalm en wat gerustgesteld was geweest en me nu zo alleen kon voelen.
Ik liep de woonkamer uit, de trap op naar boven. Wat ik ging doen wist ik niet, maar ik had zo’n haast dat ik niet eens de moeite nam mijn jas uit te doen. Ik probeerde me te concentreren op het geluid van mijn hakken op de trap, zodat ik niet aan zaterdagavond hoefde te denken. Hakken op de trap. Tik, tik. Geen pa of ma die tegen me begonnen te zeuren dat ik niet met hakken op de trap mocht lopen. God wist waarom, we hadden al jaren geen buren meer die direct aan ons huis woonden. Pa en ma. Allemachtig, nu verlangde ik er zelfs naar dat zij weer thuis zouden zijn, zodat ik niet meer alleen was.
Boven liep ik in een soort automatisme door naar de logeerkamer. Het was de oude slaapkamer van Roos, rechts van de trap. Twee jaar nadat ze met Peter was gaan samenwonen, had pa een of andere vent er een logeerkamer van laten maken. Ander behang, andere meubelen, de hele handel. Het ironische was dat we nog nooit een andere logee hadden gehad dan Roos. Wat dat betreft had pa het beter kunnen laten als het was, veel was hij er toch niet mee opgeschoten. Waarschijnlijk was hij van plan geweest mijn vriendjes in te dwingen de nacht in de logeerkamer door te brengen als ze bleven slapen, op veilige afstand van mij. Jammer genoeg was hij daar al te laat mee geweest. Hij had het één keer gedaan, in ons oude huis. Ik was een jaar of dertien en mijn toenmalige vriendje bleef voor het eerst slapen. Mijn vader wilde er niets van weten, het had me weken gekost hem zo ver te krijgen. Uiteindelijk liet hij mijn vriendje in Roos’ bed slapen, Roos in het zijne en zelf had hij de hele nacht op de bank doorgebracht. Voor de tv, voornamelijk, rechtop en klaarwakker, om te luisteren of mijn vriendje niet stiekem schipper-mag-ik-overvaren naar mijn kamer probeerde te spelen. Hij wist niet dat ik het al een paar keer met mijn vriendje had gedaan en daarvoor al die rampzalige keer met Martin. Ik heb het hem nooit verteld. Hij was zo trots omdat er onder zijn toezicht geen geflikflooi met zijn dochter was geweest dat ik het niet over mijn hart kon verkrijgen het hem te vertellen. Plus dat het zijn achting van mij niet zou verhogen als hij de waarheid zou weten.
De deur naar de logeerkamer stond open. Ik bleef in de deuropening staan en keek naar de lege kasten. Roos was weg, ze was echt weg. Al haar spullen waren verdwenen, het bed was afgehaald, zo te ruiken had ze schoongemaakt. Alles was wit en glanzend, alsof ze er nooit geweest was. Geen briefje, niets. Ik probeerde me te herinneren wat ik allemaal tegen haar gezegd had, maar ik wist het niet precies meer. We hadden geen woord meer met elkaar gewisseld na het akkefietje met de thee gisteren. Tegen etenstijd had Bobby beneden wat boterhammen voor me gesmeerd en ik had me niet meer buiten mijn kamer laten zien.
Laatst gewijzigd door Jeetje op 09 jan 2011 00:58, 1 keer totaal gewijzigd.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Wacht even, volgens mij heb je per ongeluk een stuk twee keer geschreven? Dat ze naar boven liep enzo en dat ze de oprijlaan inreed (of hoe dat heet).
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
Je hebt gelijk, heb het aangepast! En nieuw stukje voor morgen
______________________________________________________________
Ik zuchtte en draaide me om. Mijn telefoon zat beneden ergens in mijn tas. Zou ik Roos bellen? Zeggen dat het me speet, dat ik het zo gezellig met haar vond? Vragen of ze terug wilde komen, nog even, tot pa en ma er weer waren? Nee, misschien was het beter van niet.
Ik ging wel naar beneden om mijn telefoon te halen, maar in plaats van Roos belde ik Mel. Eerst overwoog ik Bobby te bellen, maar ik deed het niet. Ik was bang dat hij seksplannen zou hebben en als ik nu ergens niet op zat te wachten, was dat het wel. Ik wilde echter ook niet alleen zijn in het grote, lege huis, zodat ik weer ging piekeren en alles weer van voren af aan begon, dus belde ik Melanie. Ze nam zo snel op dat het leek of ze naast de telefoon had zitten wachten tot iemand haar belde.
‘Star!’ riep ze zo hard dat haar stem de hele kamer vulde. ‘God, eindelijk, ik dacht dat je nooit zou bellen. Hoe is het ermee?’ Ik moest even moeite doen te bedenken waarom ze zo overenthousiast was. Na een tijdje realiseerde ik dat ik haar na het akkefietje in het wiskundelokaal niet meer gesproken had. Ze had me gebeld en ge-sms’t, maar ik had niet meer gereageerd. Toen ik me dat bedacht, viel het me mee dat ze niet eens boos klonk.
‘Hé,’ zei ik. ‘Ja, prima.’
‘O, gelukkig. Ik ben zo blij dat je belt, Star. Ik was zo bezorgd en ik mocht je niet bellen van Simmons. En ik maar zenuwen en me afvragen wat er was.’ Ik keek op. Mel mocht me niet bellen van Simmons? Waar bemoeide dat mens zich mee?
‘Hoe bedoel je?’ vroeg ik. Aan Mels kant van de lijn kraakte iets. Waarschijnlijk zat ze iets te eten, zoals gewoonlijk.
‘Wat, van Simmons? Nou, ik had je tig keer gebeld woensdag, na wiskunde, maar je nam niet op. Na de les ging ik naar Wisknuddeman om te vragen wat er aan de hand was, maar hij wilde niets zeggen en zei dat ik dat maar aan mevrouw Simmons moest vragen.’ Ik sloot mijn ogen even. Fijn, als Mel hoorde dat Simmons er aan te pas gekomen was, had ze waarschijnlijk gelijk het idee dat er iets dramatisch aan de hand was. En inderdaad, Mel ging verder: ‘Toen raakte ik dus een beetje in de stress, want Simmons wordt er natuurlijk niet om ieder wissewasje bijgehaald.’
‘Nee.’
‘Ja toch?’
‘Ja, weet ik niet. Misschien.’
‘Simmons wilde ook niets zeggen, maar ze zei dat je rust nodig had en dat ik je beter even kon laten bijkomen. Dat ik beter kon wachten tot jij belde, in plaats van je te blijven stalken.’ Ik tastte naar de stoel achter me en liet me er op neerzakken. Simmons had tegen Mel gezegd dat ze me niet mocht bellen. Tegen mijn beste vriendin.
‘Star?’ vroeg Mel aan de andere kant van de telefoon. ‘Is het stom dat ik naar haar geluisterd heb?’ Ik staarde voor me uit. Was dat zo? Nee, het was niet Mels schuld. Ik baalde ervan dat Simmons zich bemoeid had met mijn leven, dat ze mijn vriendin vertelde wat wel en niet te doen. Aan de andere kant was het misschien goed dat Mel me niet meer gebeld had. Ik weet niet hoe ik ooit normaal met haar had kunnen praten.
‘Star?’ Ik knipperde met mijn ogen.
‘Nee,’ zei ik. ‘Het is goed. Het maakt niet uit.’ Mel slaakte een zucht van verlichting.
‘Gelukkig. Ik vond het zo erg dat ik je niet mocht bellen. Wat was er nou aan de hand? Niets ergs toch, hoop ik?’ Ik slikte en keek naar mijn benen. Er zat een kreukel in mijn rokje en ik probeerde hem glad te strijken.
‘Nee, niets belangrijks,’ zei ik. ‘Ik voelde me de hele dag al niet zo lekker en toen kreeg ik ook nog een gigantische black-out. Voor die toets, bedoel ik. Het was even een beetje teveel in één keer.’
‘Oké, dat valt mee. Ik was echt bang dat er ergs was, je zat helemaal verkrampt op je stoel. Je was zo wit dat ik dacht dat je van je stokje zou gaan.’
‘O, dat weet ik niet meer,’ loog ik. ‘Het stelde niets voor, maar bedankt dat je zo bezorgd bent, Mel. Maar, even iets anders, hoe is het met jou? Heb je nog nieuws over Tennisboy?’ Mijn tactiek werkte. Ik kon bijna voelen dat Mel aan de andere kant van de lijn en rood en blozend werd en ze dempte haar stem.
‘Ja, ik heb hem weer gezien,’ zei ze opgewonden, maar zo zachtjes dat ik haar nauwelijks nog kon verstaan. ‘Maar ik kan het nu niet over hem hebben, mijn broertje is thuis en als hij het hoort gaat hij het weer aan mijn moeder vertellen en dan wordt ze weer helemaal weekhartig en emotioneel. Wanneer kun je afspreken?’
‘Ik heb tijd zat. Vanavond of zo?’
‘Ja, leuk. Vind je zus dat niet vervelend?’ Ik trok wat aan de plooi van mijn rok.
‘Nee, die had vanavond iets met Peter, dus die is er niet.’
‘Oké. Zeven uur dan?’
‘Ja, is goed. Eerder mag ook.’
‘Dat red ik niet denk ik, ik moet geschiedenis nog even afmaken.’
‘Oké, zeven uur dan.’
‘Is goed, zie je dan!’
______________________________________________________________
Ik zuchtte en draaide me om. Mijn telefoon zat beneden ergens in mijn tas. Zou ik Roos bellen? Zeggen dat het me speet, dat ik het zo gezellig met haar vond? Vragen of ze terug wilde komen, nog even, tot pa en ma er weer waren? Nee, misschien was het beter van niet.
Ik ging wel naar beneden om mijn telefoon te halen, maar in plaats van Roos belde ik Mel. Eerst overwoog ik Bobby te bellen, maar ik deed het niet. Ik was bang dat hij seksplannen zou hebben en als ik nu ergens niet op zat te wachten, was dat het wel. Ik wilde echter ook niet alleen zijn in het grote, lege huis, zodat ik weer ging piekeren en alles weer van voren af aan begon, dus belde ik Melanie. Ze nam zo snel op dat het leek of ze naast de telefoon had zitten wachten tot iemand haar belde.
‘Star!’ riep ze zo hard dat haar stem de hele kamer vulde. ‘God, eindelijk, ik dacht dat je nooit zou bellen. Hoe is het ermee?’ Ik moest even moeite doen te bedenken waarom ze zo overenthousiast was. Na een tijdje realiseerde ik dat ik haar na het akkefietje in het wiskundelokaal niet meer gesproken had. Ze had me gebeld en ge-sms’t, maar ik had niet meer gereageerd. Toen ik me dat bedacht, viel het me mee dat ze niet eens boos klonk.
‘Hé,’ zei ik. ‘Ja, prima.’
‘O, gelukkig. Ik ben zo blij dat je belt, Star. Ik was zo bezorgd en ik mocht je niet bellen van Simmons. En ik maar zenuwen en me afvragen wat er was.’ Ik keek op. Mel mocht me niet bellen van Simmons? Waar bemoeide dat mens zich mee?
‘Hoe bedoel je?’ vroeg ik. Aan Mels kant van de lijn kraakte iets. Waarschijnlijk zat ze iets te eten, zoals gewoonlijk.
‘Wat, van Simmons? Nou, ik had je tig keer gebeld woensdag, na wiskunde, maar je nam niet op. Na de les ging ik naar Wisknuddeman om te vragen wat er aan de hand was, maar hij wilde niets zeggen en zei dat ik dat maar aan mevrouw Simmons moest vragen.’ Ik sloot mijn ogen even. Fijn, als Mel hoorde dat Simmons er aan te pas gekomen was, had ze waarschijnlijk gelijk het idee dat er iets dramatisch aan de hand was. En inderdaad, Mel ging verder: ‘Toen raakte ik dus een beetje in de stress, want Simmons wordt er natuurlijk niet om ieder wissewasje bijgehaald.’
‘Nee.’
‘Ja toch?’
‘Ja, weet ik niet. Misschien.’
‘Simmons wilde ook niets zeggen, maar ze zei dat je rust nodig had en dat ik je beter even kon laten bijkomen. Dat ik beter kon wachten tot jij belde, in plaats van je te blijven stalken.’ Ik tastte naar de stoel achter me en liet me er op neerzakken. Simmons had tegen Mel gezegd dat ze me niet mocht bellen. Tegen mijn beste vriendin.
‘Star?’ vroeg Mel aan de andere kant van de telefoon. ‘Is het stom dat ik naar haar geluisterd heb?’ Ik staarde voor me uit. Was dat zo? Nee, het was niet Mels schuld. Ik baalde ervan dat Simmons zich bemoeid had met mijn leven, dat ze mijn vriendin vertelde wat wel en niet te doen. Aan de andere kant was het misschien goed dat Mel me niet meer gebeld had. Ik weet niet hoe ik ooit normaal met haar had kunnen praten.
‘Star?’ Ik knipperde met mijn ogen.
‘Nee,’ zei ik. ‘Het is goed. Het maakt niet uit.’ Mel slaakte een zucht van verlichting.
‘Gelukkig. Ik vond het zo erg dat ik je niet mocht bellen. Wat was er nou aan de hand? Niets ergs toch, hoop ik?’ Ik slikte en keek naar mijn benen. Er zat een kreukel in mijn rokje en ik probeerde hem glad te strijken.
‘Nee, niets belangrijks,’ zei ik. ‘Ik voelde me de hele dag al niet zo lekker en toen kreeg ik ook nog een gigantische black-out. Voor die toets, bedoel ik. Het was even een beetje teveel in één keer.’
‘Oké, dat valt mee. Ik was echt bang dat er ergs was, je zat helemaal verkrampt op je stoel. Je was zo wit dat ik dacht dat je van je stokje zou gaan.’
‘O, dat weet ik niet meer,’ loog ik. ‘Het stelde niets voor, maar bedankt dat je zo bezorgd bent, Mel. Maar, even iets anders, hoe is het met jou? Heb je nog nieuws over Tennisboy?’ Mijn tactiek werkte. Ik kon bijna voelen dat Mel aan de andere kant van de lijn en rood en blozend werd en ze dempte haar stem.
‘Ja, ik heb hem weer gezien,’ zei ze opgewonden, maar zo zachtjes dat ik haar nauwelijks nog kon verstaan. ‘Maar ik kan het nu niet over hem hebben, mijn broertje is thuis en als hij het hoort gaat hij het weer aan mijn moeder vertellen en dan wordt ze weer helemaal weekhartig en emotioneel. Wanneer kun je afspreken?’
‘Ik heb tijd zat. Vanavond of zo?’
‘Ja, leuk. Vind je zus dat niet vervelend?’ Ik trok wat aan de plooi van mijn rok.
‘Nee, die had vanavond iets met Peter, dus die is er niet.’
‘Oké. Zeven uur dan?’
‘Ja, is goed. Eerder mag ook.’
‘Dat red ik niet denk ik, ik moet geschiedenis nog even afmaken.’
‘Oké, zeven uur dan.’
‘Is goed, zie je dan!’
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Het duurde een eeuwigheid voor het zeven uur was. Ik voelde me rusteloos, geagiteerd en tegelijkertijd passief. Ik had nergens zin in, kon me nergens op concentreren. Een tijdlang probeerde ik Mels goede voorbeeld te volgen en iets aan geschiedenis te doen, maar halverwege de tweede vraag haakte ik af omdat mijn concentratievermogen me in de steek liet. Het is moeilijk om je op andere dingen te concentreren als je tegelijkertijd constant voor je ziet hoe Cees je neukt.
Rond vijf uur zette ik de televisie aan, maar alle programma’s konden niet langer dan een paar minuten mijn aandacht vasthouden en dan was ik ze alweer zat. Ik dook op internet, maar wist ook daar op een gegeven moment niets meer te doen. Bovenal baalde ik van mezelf. Ik had er nooit moeite mee gehad me zelf te vermaken, om alleen te zijn. Nu wel. Ik wist niet eens precies waar het door kwam, of het was omdat ik bang was dat er iets met me zou gebeuren als ik alleen was, of omdat er in de stilte weer allemaal ongewenste gedachten naar boven kwamen. Een combinatie van beiden, waarschijnlijk. Uit pure wanhoop sprong ik maar weer op mijn Puch en reed naar de snackbar. Ik had geen zin om te koken en dan was ik in ieder geval nog even buiten.
Het was druk bij de snackbar toen ik er aankwam. De rij stond tot buiten de winkel, maar ik vond het niet erg. Toen ik weer op mijn Puch zat met een heerlijk geurende zak eten aan mijn stuur, voelde ik zelfs een soort weerzin om weer naar huis te gaan en was ik liever teruggegaan naar die snackbar, maar ik zette me er overheen. Ik reed terug naar huis en zette de tv op een praatprogramma. Er discussieerden mensen over een of andere regeringskwestie en ik keek ernaar terwijl ik mijn friet met mayonaise at en een derde van de wiet oprookte die Bobby gisteren had achtergelaten. Ik proefde niets, geen patat en geen tabak. De wiet voelde ik vaag.
Ik was precies op tijd klaar met eten. Precies om zeven uur mikte ik mijn spullen van de snackbar de prullenbak in. Mel was echter een kwartier te laat. Daar ergerde ik me aan, en dat irriteerde me ook weer. Mel en ik waren nooit op tijd, allebei niet. In onze acht jaar vriendschap was dat één ding waar we altijd van op aan konden. Als we afspraken, waren we altijd minimaal tien minuten later. Het was altijd al zo gegaan en ik deed het zelf net zo goed, en ik had er ook nooit een punt van gemaakt. Maar nu zat ik mezelf een kwartier te verbijten omdat ik me zat te ergeren omdat Mel te laat was. Het was een vicieuze cirkel.
Gelukkig kon ik normaal doen toen Mel om kwart over zeven voor mijn deur stond. Het werd al snel duidelijk waarom ze te laat was: ze had onderweg chips en snoep gehaald en haar twee plastic boodschappentassen puilden uit.
‘Sorry,’ zei ze terwijl ze langs me heen naar binnen stierde en de tassen op de mat zette. ‘Er stond een of andere slomo achter de kassa die de streepjescode van de paprikachips niet kon vinden. Ik hoop dat je honger hebt, ik heb die halve winkel leeg gekocht.’ Eigenlijk had ik geen honger, maar ik vond het stom om dat te zeggen nu ze haar (of waarschijnlijk haar moeders) halve maandsalaris aan eten had uitgegeven. Ik pakte haar handschoenen van haar aan en ze trok haar muts met oorflappen van haar hoofd.
‘Alle mensen, wat een weer,’ rilde ze terwijl ze haar jas los begon te maken. ‘Ik dacht dat ik aan mijn fiets vastgevroren zou zitten voor ik hier was, en het is pas november. Ik heb geen gevoel meer in mijn handen.’ Ik deed het licht in de gang voor haar aan, zodat ze de knopen een beetje zou kunnen zien.
‘Had je niet beter kunnen vragen of je vader je kon brengen?’ vroeg ik. ‘Straks moet je nog terug ook en dan is het nog kouder.’ Mel pulkte aan haar jas en probeerde een knoop los te trekken.
‘Nou, hij was nog aan het borrelen, maar waarschijnlijk komt hij me wel ophalen, dan doen we mijn fiets achterin.’
‘Ik hoop het voor je. Zal ik je helpen? Mijn vingers zijn tenminste ontdooid, anders ben je nog een uur bezig.’ Ze knikte dankbaar en ik trok haar onder het licht van de lamp. Haar jas had van die vervelende knopen, van die grote houten die door zo’n lus heen moesten. Niet echt handig als je ze in de winter met skihandschoenen of bevroren vingers open en dicht moest zien te krijgen.
Ik pielde aan Mels jas en voelde dat ze naar me keek. Toen ik de laatste twee knopen los had, keek ik naar haar op. Ze had een uitdrukking op haar gezicht die ik niet helemaal kon plaatsen.
‘Wat?’ vroeg ik. Mels ogen gleden onzeker over mijn gezicht.
‘Heb je iets gebruikt?’ vroeg ze toen.
Rond vijf uur zette ik de televisie aan, maar alle programma’s konden niet langer dan een paar minuten mijn aandacht vasthouden en dan was ik ze alweer zat. Ik dook op internet, maar wist ook daar op een gegeven moment niets meer te doen. Bovenal baalde ik van mezelf. Ik had er nooit moeite mee gehad me zelf te vermaken, om alleen te zijn. Nu wel. Ik wist niet eens precies waar het door kwam, of het was omdat ik bang was dat er iets met me zou gebeuren als ik alleen was, of omdat er in de stilte weer allemaal ongewenste gedachten naar boven kwamen. Een combinatie van beiden, waarschijnlijk. Uit pure wanhoop sprong ik maar weer op mijn Puch en reed naar de snackbar. Ik had geen zin om te koken en dan was ik in ieder geval nog even buiten.
Het was druk bij de snackbar toen ik er aankwam. De rij stond tot buiten de winkel, maar ik vond het niet erg. Toen ik weer op mijn Puch zat met een heerlijk geurende zak eten aan mijn stuur, voelde ik zelfs een soort weerzin om weer naar huis te gaan en was ik liever teruggegaan naar die snackbar, maar ik zette me er overheen. Ik reed terug naar huis en zette de tv op een praatprogramma. Er discussieerden mensen over een of andere regeringskwestie en ik keek ernaar terwijl ik mijn friet met mayonaise at en een derde van de wiet oprookte die Bobby gisteren had achtergelaten. Ik proefde niets, geen patat en geen tabak. De wiet voelde ik vaag.
Ik was precies op tijd klaar met eten. Precies om zeven uur mikte ik mijn spullen van de snackbar de prullenbak in. Mel was echter een kwartier te laat. Daar ergerde ik me aan, en dat irriteerde me ook weer. Mel en ik waren nooit op tijd, allebei niet. In onze acht jaar vriendschap was dat één ding waar we altijd van op aan konden. Als we afspraken, waren we altijd minimaal tien minuten later. Het was altijd al zo gegaan en ik deed het zelf net zo goed, en ik had er ook nooit een punt van gemaakt. Maar nu zat ik mezelf een kwartier te verbijten omdat ik me zat te ergeren omdat Mel te laat was. Het was een vicieuze cirkel.
Gelukkig kon ik normaal doen toen Mel om kwart over zeven voor mijn deur stond. Het werd al snel duidelijk waarom ze te laat was: ze had onderweg chips en snoep gehaald en haar twee plastic boodschappentassen puilden uit.
‘Sorry,’ zei ze terwijl ze langs me heen naar binnen stierde en de tassen op de mat zette. ‘Er stond een of andere slomo achter de kassa die de streepjescode van de paprikachips niet kon vinden. Ik hoop dat je honger hebt, ik heb die halve winkel leeg gekocht.’ Eigenlijk had ik geen honger, maar ik vond het stom om dat te zeggen nu ze haar (of waarschijnlijk haar moeders) halve maandsalaris aan eten had uitgegeven. Ik pakte haar handschoenen van haar aan en ze trok haar muts met oorflappen van haar hoofd.
‘Alle mensen, wat een weer,’ rilde ze terwijl ze haar jas los begon te maken. ‘Ik dacht dat ik aan mijn fiets vastgevroren zou zitten voor ik hier was, en het is pas november. Ik heb geen gevoel meer in mijn handen.’ Ik deed het licht in de gang voor haar aan, zodat ze de knopen een beetje zou kunnen zien.
‘Had je niet beter kunnen vragen of je vader je kon brengen?’ vroeg ik. ‘Straks moet je nog terug ook en dan is het nog kouder.’ Mel pulkte aan haar jas en probeerde een knoop los te trekken.
‘Nou, hij was nog aan het borrelen, maar waarschijnlijk komt hij me wel ophalen, dan doen we mijn fiets achterin.’
‘Ik hoop het voor je. Zal ik je helpen? Mijn vingers zijn tenminste ontdooid, anders ben je nog een uur bezig.’ Ze knikte dankbaar en ik trok haar onder het licht van de lamp. Haar jas had van die vervelende knopen, van die grote houten die door zo’n lus heen moesten. Niet echt handig als je ze in de winter met skihandschoenen of bevroren vingers open en dicht moest zien te krijgen.
Ik pielde aan Mels jas en voelde dat ze naar me keek. Toen ik de laatste twee knopen los had, keek ik naar haar op. Ze had een uitdrukking op haar gezicht die ik niet helemaal kon plaatsen.
‘Wat?’ vroeg ik. Mels ogen gleden onzeker over mijn gezicht.
‘Heb je iets gebruikt?’ vroeg ze toen.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Ik keek haar aan en even was het stil. Na een tijdje wendde ik mijn blik weer af.
‘Ja, een tijdje geleden al,’ zei ik. ‘Hoezo?’ Ik voelde dat ze nog even naar me keek, maar toen trok ze haar jas uit.
‘Gewoon. Ik dacht dat je dat alleen soms in het weekend deed, als je uit was.’ Er lag een vreemde ondertoon in haar stem. Niet echt verwijtend, maar toch klemde ik mijn kiezen op elkaar. God, niet nog zo een, na mijn ouders en Simmons en Roos kon ik niet nog iemand gebruiken die om ieder wissewasje op mijn nek ging zitten.
‘Laat zitten, Mel,’ zei ik, een beetje kortaf. ‘Het is maar wiet. Er zijn wel belangrijkere dingen om je druk over te maken.’ Ik draaide me om en Mel hing haar jas aan de kapstok. Ik voelde dat ze nog even naar me keek.
‘Oké,’ zei ze toen. Verder hadden we het er met geen woord meer over.
Het werd toch nog gezellig met Mel. We aten chips, keken tv en natuurlijk praatten we over Tennisboy. Dat nam nog het grootste deel van de avond in beslag. Mel was helemaal vol van hem, ik had haar nog nooit zo verliefd gezien. Twee dagen geleden had ze hem gedag gezegd en gelukkig had hij haar teruggegroet. Ze was helemaal rozig en constant aan het lachen en kon niet over hem ophouden. Ze vond wel vaker jongens leuk, maar nu had ze het echt zwaar te pakken. Bijkomend nadeel was dat ze telkens aan mij vroeg of ik me het ook wel eens had gehad, of ik hetzelfde voor Bobby voelde. Gelukkig was ze zo in extase over Tennisboy dat ze niet echt merkte dat ik iedere keer een beetje vaag antwoordde. Ik kon haar moeilijk vertellen over Gio en mij, en dat ik heel goed wist wat ze voelde. Als ik bij hem in de buurt zat en we maakten af en toe oogcontact sloegen mijn lachspieren op hol. Niet dat ik de slappe lach kreeg, maar ik kreeg zo’n enorm warm en kriebelig gevoel in mijn buik en iets trok mijn lippen in een hele grote glimlach, onverwoestbaar en onweerstaanbaar. Als ik dan vervolgens weer de andere kant op keek, moest ik moeite doen om die stomme glimlach van mijn gezicht te krijgen om te voorkomen dat ik er nog minimaal een kwartier mee rondliep en mensen een argwaan begonnen te krijgen. Echt, ik wist wat Mel voelde, ik wist het precies. Maar Mel wist niet van Gio. En ik was zo verdomd jaloers op haar omdat zij er wel ronduit over kon praten.
Mel ging rond en uur of half twaalf weer weg. Haar vader haalde haar op, gelukkig, en het duurde nog een hele tijd voor het hen lukte haar fiets in de achterbak te krijgen. Ik zwaaide ze uit toen ze eindelijk zo ver waren, sloot alle deuren en ging zo snel mogelijk naar boven. Het was donker en stil in huis en nu Mels stem er niet meer was, voelde ik me om de een of andere reden niet meer op mijn gemak beneden.
Boven ging ik gelijk naar bed, maar ik sliep weer nauwelijks. Nu niet alleen omdat ik Cees constant voor me zag, maar ook omdat ik door Mels gepraat over haar gevoelens voor Tennisboy aan Gio moest denken. Ik benijdde Melanie, mijn beste vriendin, omdat zij gewoon over haar gevoelens kon praten en niemand zich er druk om maakte. Wie zou de relatie tussen Gio en mij zo accepteren? Niemand, waarschijnlijk. Roos niet, mijn ouders niet, mijn vrienden niet en mijn collega’s ook niet. Niemand. Zelfs Simmons niet, die zogenaamd altijd zo met haar leerlingen begaan was. En het enige wat ik wilde gewoon met hem samen zijn zonder dat er mensen waren die daar een probleem van maakten, die gelijk hun mening klaar hadden en allemaal stomme conclusies trokken. Ik werd het zat alles stiekem te moeten doen, dat we ons moesten gedragen of we met iets schandelijks bezig waren. Waarom zat alles zo in elkaar? Waarom keurden mensen alles af dat anders dan het gewone was? Ik dacht aan eerder vandaag, hoe alles nog goed was geweest op mijn werk, hoe normaal het daar geleken had. Hoe ko ik in godsnaam denken dat er iets normaal was in mijn leven? En met Gio, nog wel. Dat was een illusie, er was niets normaal aan mijn relatie met hem, omdat de maatschappij ons nooit zou accepteren als normaal. Om de volstrekt achterlijke reden dat hij ouder was dan ik en er ooit een of andere malloot was geweest die had besloten dat mensen niet van elkaar mochten houden als ze een x aantal jaren van elkaar verschilden. Pff, ‘normaal’. Alsof er zoiets bestaat.
Zo bleef ik een hele tijd piekeren, gefrustreerd en boos. Ik draaide heen en weer in bed, had het warm en dan weer koud en werd op een gegeven moment zo geïrriteerd van mijn gepieker en slapeloosheid dat ik mijn dekbed van me afschopte. Ik kwam uit bed, liep naar mijn tas en trok die aan zijn hengsel mee terug over de vloer. Met een plof liet ik me weer op het matras zakken, zette mijn tas naast me neer en haalde mijn pakje sigaretten eruit. Er zaten er nog maar twee in, ik moest dringend nieuwe kopen. Waar was de rest gebleven? Dit pakje had ik gisteren gekocht. Ik kon me niet eens meer herinneren wanneer ik al die dingen had opgerookt.
Ik pakte mijn aansteker en stak een sigaret op. Zonder ook maar te overwegen een raam open te zetten nam ik een trek, slaakte een zucht en deed even mijn ogen dicht. Ik probeerde nergens aan te denken, gewoon mijn hoofd even leeg te maken, maar het lukte me niet. Ik haatte dit, dat psychische gedoe, dat ik niet meer kon slapen. Door deze manier van slaaptekort voelde ik me zo beroerd. Als ik bewust een nacht doorhaalde was ik de dag erna moe, maar nu voelde ik me echt gesloopt. Of ik er al een hele dag op had zitten tegen de tijd dat ik opstond. Hoe moest ik ooit nog normaal leven als het zo bleef? Waren er mensen die dat konden? Ik kon het me niet voorstellen.
‘Ja, een tijdje geleden al,’ zei ik. ‘Hoezo?’ Ik voelde dat ze nog even naar me keek, maar toen trok ze haar jas uit.
‘Gewoon. Ik dacht dat je dat alleen soms in het weekend deed, als je uit was.’ Er lag een vreemde ondertoon in haar stem. Niet echt verwijtend, maar toch klemde ik mijn kiezen op elkaar. God, niet nog zo een, na mijn ouders en Simmons en Roos kon ik niet nog iemand gebruiken die om ieder wissewasje op mijn nek ging zitten.
‘Laat zitten, Mel,’ zei ik, een beetje kortaf. ‘Het is maar wiet. Er zijn wel belangrijkere dingen om je druk over te maken.’ Ik draaide me om en Mel hing haar jas aan de kapstok. Ik voelde dat ze nog even naar me keek.
‘Oké,’ zei ze toen. Verder hadden we het er met geen woord meer over.
Het werd toch nog gezellig met Mel. We aten chips, keken tv en natuurlijk praatten we over Tennisboy. Dat nam nog het grootste deel van de avond in beslag. Mel was helemaal vol van hem, ik had haar nog nooit zo verliefd gezien. Twee dagen geleden had ze hem gedag gezegd en gelukkig had hij haar teruggegroet. Ze was helemaal rozig en constant aan het lachen en kon niet over hem ophouden. Ze vond wel vaker jongens leuk, maar nu had ze het echt zwaar te pakken. Bijkomend nadeel was dat ze telkens aan mij vroeg of ik me het ook wel eens had gehad, of ik hetzelfde voor Bobby voelde. Gelukkig was ze zo in extase over Tennisboy dat ze niet echt merkte dat ik iedere keer een beetje vaag antwoordde. Ik kon haar moeilijk vertellen over Gio en mij, en dat ik heel goed wist wat ze voelde. Als ik bij hem in de buurt zat en we maakten af en toe oogcontact sloegen mijn lachspieren op hol. Niet dat ik de slappe lach kreeg, maar ik kreeg zo’n enorm warm en kriebelig gevoel in mijn buik en iets trok mijn lippen in een hele grote glimlach, onverwoestbaar en onweerstaanbaar. Als ik dan vervolgens weer de andere kant op keek, moest ik moeite doen om die stomme glimlach van mijn gezicht te krijgen om te voorkomen dat ik er nog minimaal een kwartier mee rondliep en mensen een argwaan begonnen te krijgen. Echt, ik wist wat Mel voelde, ik wist het precies. Maar Mel wist niet van Gio. En ik was zo verdomd jaloers op haar omdat zij er wel ronduit over kon praten.
Mel ging rond en uur of half twaalf weer weg. Haar vader haalde haar op, gelukkig, en het duurde nog een hele tijd voor het hen lukte haar fiets in de achterbak te krijgen. Ik zwaaide ze uit toen ze eindelijk zo ver waren, sloot alle deuren en ging zo snel mogelijk naar boven. Het was donker en stil in huis en nu Mels stem er niet meer was, voelde ik me om de een of andere reden niet meer op mijn gemak beneden.
Boven ging ik gelijk naar bed, maar ik sliep weer nauwelijks. Nu niet alleen omdat ik Cees constant voor me zag, maar ook omdat ik door Mels gepraat over haar gevoelens voor Tennisboy aan Gio moest denken. Ik benijdde Melanie, mijn beste vriendin, omdat zij gewoon over haar gevoelens kon praten en niemand zich er druk om maakte. Wie zou de relatie tussen Gio en mij zo accepteren? Niemand, waarschijnlijk. Roos niet, mijn ouders niet, mijn vrienden niet en mijn collega’s ook niet. Niemand. Zelfs Simmons niet, die zogenaamd altijd zo met haar leerlingen begaan was. En het enige wat ik wilde gewoon met hem samen zijn zonder dat er mensen waren die daar een probleem van maakten, die gelijk hun mening klaar hadden en allemaal stomme conclusies trokken. Ik werd het zat alles stiekem te moeten doen, dat we ons moesten gedragen of we met iets schandelijks bezig waren. Waarom zat alles zo in elkaar? Waarom keurden mensen alles af dat anders dan het gewone was? Ik dacht aan eerder vandaag, hoe alles nog goed was geweest op mijn werk, hoe normaal het daar geleken had. Hoe ko ik in godsnaam denken dat er iets normaal was in mijn leven? En met Gio, nog wel. Dat was een illusie, er was niets normaal aan mijn relatie met hem, omdat de maatschappij ons nooit zou accepteren als normaal. Om de volstrekt achterlijke reden dat hij ouder was dan ik en er ooit een of andere malloot was geweest die had besloten dat mensen niet van elkaar mochten houden als ze een x aantal jaren van elkaar verschilden. Pff, ‘normaal’. Alsof er zoiets bestaat.
Zo bleef ik een hele tijd piekeren, gefrustreerd en boos. Ik draaide heen en weer in bed, had het warm en dan weer koud en werd op een gegeven moment zo geïrriteerd van mijn gepieker en slapeloosheid dat ik mijn dekbed van me afschopte. Ik kwam uit bed, liep naar mijn tas en trok die aan zijn hengsel mee terug over de vloer. Met een plof liet ik me weer op het matras zakken, zette mijn tas naast me neer en haalde mijn pakje sigaretten eruit. Er zaten er nog maar twee in, ik moest dringend nieuwe kopen. Waar was de rest gebleven? Dit pakje had ik gisteren gekocht. Ik kon me niet eens meer herinneren wanneer ik al die dingen had opgerookt.
Ik pakte mijn aansteker en stak een sigaret op. Zonder ook maar te overwegen een raam open te zetten nam ik een trek, slaakte een zucht en deed even mijn ogen dicht. Ik probeerde nergens aan te denken, gewoon mijn hoofd even leeg te maken, maar het lukte me niet. Ik haatte dit, dat psychische gedoe, dat ik niet meer kon slapen. Door deze manier van slaaptekort voelde ik me zo beroerd. Als ik bewust een nacht doorhaalde was ik de dag erna moe, maar nu voelde ik me echt gesloopt. Of ik er al een hele dag op had zitten tegen de tijd dat ik opstond. Hoe moest ik ooit nog normaal leven als het zo bleef? Waren er mensen die dat konden? Ik kon het me niet voorstellen.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Hoofdstuk ..
Zaterdag. Nog één dag voor pa en ma terugkwamen, precies een week na dat met Cees. Een kutdag dus. Ik moest ‘s morgens echt een hele koude douche nemen en een overdosis Red Bull drinken om een beetje wakker te worden. Om half één moest ik werken en op koude dagen als deze was het altijd druk in het restaurant, alsof iedereen die normaal ging winkelen nu de warmte opzocht. Waarschijnlijk weer geen 1-op-1 werkoverleg met Gio, dus. Daar had ik gemengde gevoelens over. We hadden vorige week woensdagavond voor het laatst seks gehad, na sluitingstijd, in het kantoor. Het was fijn geweest, maar inmiddels alweer anderhalve week geleden en eigenlijk verlangde ik ernaar om weer een intiem samenzijn met hem te hebben. Wel de hele handel, dan, niet alleen het oppervlakkige geflikflooi zoals laatst in het kantoor of de opslagruimte. Maar aan de andere kant moest ik eigenlijk niet aan seks denken. Het was stom, maar stiekem was ik doodsbang voor Cees. Ik was bang dat ik pijn zou hebben, dat ik aan Cees zou moeten denken en zou dichtklappen. Dat wilde ik niet, ik wilde niet dat hij mijn leven zoveel zou gaan bepalen dat hij ook invloed op mijn relatie met Gio had. Ik hield mezelf dus wel voor dat ik het heel graag wilde, seks, maar ik wilde het meer omdat ik het hoorde te willen. Omdat ik het ook gewild had voor dat met Cees en ik wanhopig probeerde de laatste resten van mijn oude leven vast te houden.
Hoe dan ook, Gio en ik kregen nergens de kans toe, willen of niet willen. Het restaurant was zo vol dat er niemand meer bij kon en iedereen rende de benen uit zijn lijf. Nancy, Peter en ik werden versterkt door maar liefst twee parttimers, Nando door twee keukenhulpjes en Gio probeerde ook nog regelmatig bij te springen. Helaas werd hij constant lastiggevallen door vervelende mensen die hem over de telefoon wilden spreken over van alles en nog wat en iedere keer als hij twee stappen uit het kantoor had gezet, ging de telefoon weer. We konden nauwelijks een woord wisselen, afgezien van hoe gaat het, goed en met jou. Ik wist nog steeds niet goed hoe ik me in zijn buurt moest gedragen, door dat met Cees, en ondanks de drukte had ik het idee dat hij het merkte. Ik voelde dat hij af en toe naar me keek als hij langs kwam, niet op een vervelende manier, en de uitdrukking op zijn gezicht vertelde dat hij doorhad dat er iets was.
Pas een halve dag later, toen we eindelijk een paar seconden de tijd hadden iets tegen elkaar te zeggen, bleek dat ik gelijk had. Ik stond met een dienblad met ongeveer twintig balancerende lege glazen erop en Gio kwam langs met allemaal mappen met papieren. Hij zag er fantastisch uit, ondanks de algemeen uitgebroken stress. Hij ging duidelijk ergens naartoe, maar toen hij mij zag, liep hij naar me terug.
‘Hé,’ zei hij en er begon gelijk weer van alles te kriebelen in mijn buik.
‘Hé,’ zei ik ook, zachter dan mijn bedoeling was, en snel ging ik verder met lege glazen op mijn dienblad zetten. God, alleen dat luchtje van hem maakte al dat ik in zijn arme wilde liggen om jankend al mijn angsten en ellende eruit te gooien. Nee, niet doen. Mag niet.
Zaterdag. Nog één dag voor pa en ma terugkwamen, precies een week na dat met Cees. Een kutdag dus. Ik moest ‘s morgens echt een hele koude douche nemen en een overdosis Red Bull drinken om een beetje wakker te worden. Om half één moest ik werken en op koude dagen als deze was het altijd druk in het restaurant, alsof iedereen die normaal ging winkelen nu de warmte opzocht. Waarschijnlijk weer geen 1-op-1 werkoverleg met Gio, dus. Daar had ik gemengde gevoelens over. We hadden vorige week woensdagavond voor het laatst seks gehad, na sluitingstijd, in het kantoor. Het was fijn geweest, maar inmiddels alweer anderhalve week geleden en eigenlijk verlangde ik ernaar om weer een intiem samenzijn met hem te hebben. Wel de hele handel, dan, niet alleen het oppervlakkige geflikflooi zoals laatst in het kantoor of de opslagruimte. Maar aan de andere kant moest ik eigenlijk niet aan seks denken. Het was stom, maar stiekem was ik doodsbang voor Cees. Ik was bang dat ik pijn zou hebben, dat ik aan Cees zou moeten denken en zou dichtklappen. Dat wilde ik niet, ik wilde niet dat hij mijn leven zoveel zou gaan bepalen dat hij ook invloed op mijn relatie met Gio had. Ik hield mezelf dus wel voor dat ik het heel graag wilde, seks, maar ik wilde het meer omdat ik het hoorde te willen. Omdat ik het ook gewild had voor dat met Cees en ik wanhopig probeerde de laatste resten van mijn oude leven vast te houden.
Hoe dan ook, Gio en ik kregen nergens de kans toe, willen of niet willen. Het restaurant was zo vol dat er niemand meer bij kon en iedereen rende de benen uit zijn lijf. Nancy, Peter en ik werden versterkt door maar liefst twee parttimers, Nando door twee keukenhulpjes en Gio probeerde ook nog regelmatig bij te springen. Helaas werd hij constant lastiggevallen door vervelende mensen die hem over de telefoon wilden spreken over van alles en nog wat en iedere keer als hij twee stappen uit het kantoor had gezet, ging de telefoon weer. We konden nauwelijks een woord wisselen, afgezien van hoe gaat het, goed en met jou. Ik wist nog steeds niet goed hoe ik me in zijn buurt moest gedragen, door dat met Cees, en ondanks de drukte had ik het idee dat hij het merkte. Ik voelde dat hij af en toe naar me keek als hij langs kwam, niet op een vervelende manier, en de uitdrukking op zijn gezicht vertelde dat hij doorhad dat er iets was.
Pas een halve dag later, toen we eindelijk een paar seconden de tijd hadden iets tegen elkaar te zeggen, bleek dat ik gelijk had. Ik stond met een dienblad met ongeveer twintig balancerende lege glazen erop en Gio kwam langs met allemaal mappen met papieren. Hij zag er fantastisch uit, ondanks de algemeen uitgebroken stress. Hij ging duidelijk ergens naartoe, maar toen hij mij zag, liep hij naar me terug.
‘Hé,’ zei hij en er begon gelijk weer van alles te kriebelen in mijn buik.
‘Hé,’ zei ik ook, zachter dan mijn bedoeling was, en snel ging ik verder met lege glazen op mijn dienblad zetten. God, alleen dat luchtje van hem maakte al dat ik in zijn arme wilde liggen om jankend al mijn angsten en ellende eruit te gooien. Nee, niet doen. Mag niet.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
-
Saskjezwaard
- Computer
- Berichten: 4449
- Lid geworden op: 28 aug 2010 21:56
- Locatie: in bed
Weer een superstukje Ik ben blij dat je weer iets post, ik miste mijn dagelijkse verhaal waarom zit er eigenlijk zoveel tijd tussen?
Ik wou je nog iets vragen: jij hebt toch een boek uitgegeven? Is dat al vaak verkocht? Ik vroeg het me gewoon af
Maar schrijf/post lekker door, ik lees trouw mee
Ik ben blij dat je weer iets post, ik miste mijn dagelijkse verhaal waarom zit er eigenlijk zoveel tijd tussen? Ik wou je nog iets vragen: jij hebt toch een boek uitgegeven? Is dat al vaak verkocht? Ik vroeg het me gewoon af
Maar schrijf/post lekker door, ik lees trouw mee
And by the way, everything in life is writable about if you have the outgoing guts to do it, and the imagination to improvise. The worst enemy to creativity is self-doubt ― Sylvia Plath
‘Gaat het een beetje?’ vroeg Gio. Ik knikte.
‘Ja, prima. Het is wel druk, maar volgens mij redden we het wel. Er is alleen een probleem met die ene tab, zou jij er zo even naar willen kijken?’ Hij keek naar meen vanuit mijn ooghoek zag ik dat hij langzaam knikte, maar hij trapte er niet in.
‘Is goed, ik loop er zo even naartoe.’ Hij zette een stap dichter naar me toe, en zei, iets zachter dan net: ‘Maar ik bedoelde met jou. Is alles goed met je?’ Ik hield mijn blik op de glazen gericht en knikte.
‘Ja hoor, heel goed.’
‘Weet je het zeker? Je lijkt een beetje afwezig.’ Ik slikte.
‘O,’ zei ik. ‘Ik weet niet. Maar er is niets.’ Ik voelde dat Gio naar mijn gezicht keek, maar gaf geen gehoor aan zijn blik.
‘Oké,’ zei hij toen. ‘Dan zal ik zo even naar die tab kijken. Als je wilt kun je wel even pauze nemen, het is nu wat rustiger.’
‘Kan dat wel?’
‘Ja, geen probleem. Kimberley kwam ook net binnen. Rust maar even een kwartiertje uit.’ Hij pakte de mappen met papieren weer van de tafel en keek me aan.
‘En als er iets is, zeg je het, hè?’ Aan de toon van zijn stem hoorde ik dat hij niet doelde op de gang van zaken in het restaurant, maar op wat het dan ook was dat hij aan me merkte. Ik knikte en we liepen langs elkaar heen, allebei onze eigen richting uit. In het voorbijgaan raakte zijn wijsvinger mijn hand even aan, en ik had gelijk het gevoel dat mijn hele arm tintelde. Het fladderde in mijn buik en ik kon het niet helpen dat er een hele grote glimlach op mijn gezicht verscheen. Die verdween echter weer snel toen ik Nancy zag staan, een paar meter verder bij een kast. Ze deed of ze glazen aan het terugzetten was, maar ze keek mijn kant op en aan haar gezicht zag ik dat ze alles had gezien, of in ieder geval een groot deel. Snel liep ik haar voorbij, naar de kantine. Ik kon bijna voelen dat ze me nakeek.
Nancy bleef me de rest van de middag zogenaamd subtiel in de gaten houden. Ik deed of ik het niet doorhad en werkte gestaag door. Ik had al genoeg ellende aan mijn hoofd zonder dat zij ook nog sensatie ging lopen zoeken. Nancy was een soort plaatselijke Albert Verlinde en als zij roddels rook, wist binnen een uur het hele dorp ervan. Normaal zat ik daar al niet op te wachten, maar nu al helemaal niet.
Aan het eind van de middag zat mijn dienst erop en mocht ik weg. Nog nooit had ik zo weinig zin gehad om naar huis te gaan. Het voelde er leeg en confronterend zonder Roos. Ik hoopte dat ze iets van zich had laten horen, maar er stond niets op het antwoordapparaat en er waren ook geen gemiste oproepen. Mijn mobiele telefoon was ook al de hele dag stil. Misschien was het ook onredelijk van me, om te hopen dat zij zou bellen, om te vinden dat ze dat zou moeten doen. Waarom zou ze? Ik was fout geweest, niet zij. Als iemand de eerste stap moest zetten, zou ik het moeten zijn. Ik kon beter mijn excuses aanbieden dan naast de telefoon blijven wachten tot zij zo goedhartig was om contact met mij op te nemen.
Ik besloot Roos te bellen om te zeggen dat het me speet en nam de telefoon mee naar boven. Tot halverwege de tweede trap leek het een goed idee, maar tegen de tijd dat ik in mijn kamer aankwam, wist ik het al niet zeker meer. Misschien was het wel een stom idee om haar te bellen. Stel dat ze de hoorn erop gooide, of niet opnam als ze zag dat ik het was? Nee, dat zou ze waarschijnlijk niet doen, maar wat als ik precies de verkeerde dingen zei en het alleen maar erger maakte? En misschien vond ze het wel stom als ik mijn excuses aanbood over de telefoon. Ik kon beter binnenkort bij haar langsgaan, met een doos chocolaatjes omdat ik me zo misdragen had. Of was het dan of ik haar om wilde kopen?
Ik zuchtte moedeloos en liet me op mijn bed zakken. Er was eigenlijk gewoon niets wat het goed kon maken. Ze was zo lief voor me en ik had gezegd dat ik haar haatte. Ik haatte haar helemaal niet. Waarom was ik ook zo hysterisch geworden?
Ik werd opgeschrikt uit mijn gedachten toen de telefoon in mijn hand afging. De vaste telefoon had geen nummermelding, pa had nooit de moeite genomen om die in te schakelen. Met een vreemd gevoel in mijn buik nam ik op, zowel niet als wel wensend dat het Roos was.
‘Ja, prima. Het is wel druk, maar volgens mij redden we het wel. Er is alleen een probleem met die ene tab, zou jij er zo even naar willen kijken?’ Hij keek naar meen vanuit mijn ooghoek zag ik dat hij langzaam knikte, maar hij trapte er niet in.
‘Is goed, ik loop er zo even naartoe.’ Hij zette een stap dichter naar me toe, en zei, iets zachter dan net: ‘Maar ik bedoelde met jou. Is alles goed met je?’ Ik hield mijn blik op de glazen gericht en knikte.
‘Ja hoor, heel goed.’
‘Weet je het zeker? Je lijkt een beetje afwezig.’ Ik slikte.
‘O,’ zei ik. ‘Ik weet niet. Maar er is niets.’ Ik voelde dat Gio naar mijn gezicht keek, maar gaf geen gehoor aan zijn blik.
‘Oké,’ zei hij toen. ‘Dan zal ik zo even naar die tab kijken. Als je wilt kun je wel even pauze nemen, het is nu wat rustiger.’
‘Kan dat wel?’
‘Ja, geen probleem. Kimberley kwam ook net binnen. Rust maar even een kwartiertje uit.’ Hij pakte de mappen met papieren weer van de tafel en keek me aan.
‘En als er iets is, zeg je het, hè?’ Aan de toon van zijn stem hoorde ik dat hij niet doelde op de gang van zaken in het restaurant, maar op wat het dan ook was dat hij aan me merkte. Ik knikte en we liepen langs elkaar heen, allebei onze eigen richting uit. In het voorbijgaan raakte zijn wijsvinger mijn hand even aan, en ik had gelijk het gevoel dat mijn hele arm tintelde. Het fladderde in mijn buik en ik kon het niet helpen dat er een hele grote glimlach op mijn gezicht verscheen. Die verdween echter weer snel toen ik Nancy zag staan, een paar meter verder bij een kast. Ze deed of ze glazen aan het terugzetten was, maar ze keek mijn kant op en aan haar gezicht zag ik dat ze alles had gezien, of in ieder geval een groot deel. Snel liep ik haar voorbij, naar de kantine. Ik kon bijna voelen dat ze me nakeek.
Nancy bleef me de rest van de middag zogenaamd subtiel in de gaten houden. Ik deed of ik het niet doorhad en werkte gestaag door. Ik had al genoeg ellende aan mijn hoofd zonder dat zij ook nog sensatie ging lopen zoeken. Nancy was een soort plaatselijke Albert Verlinde en als zij roddels rook, wist binnen een uur het hele dorp ervan. Normaal zat ik daar al niet op te wachten, maar nu al helemaal niet.
Aan het eind van de middag zat mijn dienst erop en mocht ik weg. Nog nooit had ik zo weinig zin gehad om naar huis te gaan. Het voelde er leeg en confronterend zonder Roos. Ik hoopte dat ze iets van zich had laten horen, maar er stond niets op het antwoordapparaat en er waren ook geen gemiste oproepen. Mijn mobiele telefoon was ook al de hele dag stil. Misschien was het ook onredelijk van me, om te hopen dat zij zou bellen, om te vinden dat ze dat zou moeten doen. Waarom zou ze? Ik was fout geweest, niet zij. Als iemand de eerste stap moest zetten, zou ik het moeten zijn. Ik kon beter mijn excuses aanbieden dan naast de telefoon blijven wachten tot zij zo goedhartig was om contact met mij op te nemen.
Ik besloot Roos te bellen om te zeggen dat het me speet en nam de telefoon mee naar boven. Tot halverwege de tweede trap leek het een goed idee, maar tegen de tijd dat ik in mijn kamer aankwam, wist ik het al niet zeker meer. Misschien was het wel een stom idee om haar te bellen. Stel dat ze de hoorn erop gooide, of niet opnam als ze zag dat ik het was? Nee, dat zou ze waarschijnlijk niet doen, maar wat als ik precies de verkeerde dingen zei en het alleen maar erger maakte? En misschien vond ze het wel stom als ik mijn excuses aanbood over de telefoon. Ik kon beter binnenkort bij haar langsgaan, met een doos chocolaatjes omdat ik me zo misdragen had. Of was het dan of ik haar om wilde kopen?
Ik zuchtte moedeloos en liet me op mijn bed zakken. Er was eigenlijk gewoon niets wat het goed kon maken. Ze was zo lief voor me en ik had gezegd dat ik haar haatte. Ik haatte haar helemaal niet. Waarom was ik ook zo hysterisch geworden?
Ik werd opgeschrikt uit mijn gedachten toen de telefoon in mijn hand afging. De vaste telefoon had geen nummermelding, pa had nooit de moeite genomen om die in te schakelen. Met een vreemd gevoel in mijn buik nam ik op, zowel niet als wel wensend dat het Roos was.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
‘Met Starla,’ zei ik terwijl ik de telefoon tegen mijn oor drukte. Er daalde een teleurgesteld maar ook een opgelucht gevoel op me neer toen ik Bobby’s stem hoorde.
‘Hé,’ zei hij. ‘Gaat het alweer een beetje beter?’ Ik probeerde het gevoel van teleurstelling uit mijn keel weg te slikken en ontspande wat. Met een plof liet ik me op mijn rug op mijn bed vallen.
‘Hoi,’ zei ik, proberend niet te afwijzend te klinken. ‘Ja, het gaat wel, dank je.’
‘Ja, zeker? Weer een beetje bijgekomen?’ Ik onderdrukte een zucht. Konden ze allemaal gewoon niet ophouden telkens vragen of het goed met me ging? De dingen werden er niet bepaald beter van.
‘Ja Bob, het gaat prima.’ Ik weet niet of ik kortaf klonk, maar het bleef even stil. Het begon steeds pijnlijker te worden iedere keer dit gesprek te moeten voeren.
‘Oké,’ zei hij toen. Hij schraapte zijn keel. ‘Ga je vanavond nog mee uit? We gaan even naar De Bever en dan door naar de club.’ Ik glimlachte schamper en deed mijn ogen dicht. God, wat een heerlijk normaal leven had hij nog. Zaterdagavond naar de coffeeshop en dan uit om lol te hebben en stoned te worden. Ik was zo graag meegegaan, maar ik kon niet terug naar de club. Het zou zelfmoord zijn dat te proberen.
‘Nee. Ik heb geen zin om naar de club te gaan.’
‘O. Echt niet?’
‘Nee.’
‘Hoezo niet?’
‘Daarom niet, Bobby.’ Ik snauwde het en Bobby bleef weer even stil. Ik haalde even diep adem en zuchtte.
‘Hoe laat heb je met de rest afgesproken?’ vroeg ik.
‘Acht uur bij De Bever.’ Ik pakte de zoom van mijn shirt en frunnikte er aan.
‘Anders kunnen we misschien daarvoor nog wel even iets doen, samen. Als je dat wilt.’
‘Bij jou thuis?’ Ik voelde een steek van ergernis, zowel naar hem als naar mezelf. Eigenlijk ging ik er vanuit dat hij gelijk weer aan seks dacht en dat ergerde me, want ik wist niet eens of dat wel zo was. En ik baalde ook omdat ik gelijk geërgerd raakte . We hadden een relatie met elkaar, al een hele tijd, en seks hoorde bij een relatie. Zo was het en niet anders. Cees veranderde daar niets aan, of ik dat nou leuk vond of niet.
‘Ik dacht eigenlijk aan ergens naartoe, de bioscoop of zo.’
‘Ja, dat is ook goed. Anders haal ik je straks even op, dan rijden we naar de stad en kijken we wat er draait.’
‘Ik moet nog even douchen.’ Ik keek op de klok. ‘Kun je over een uurtje hier zijn?’
Bobby stemde toe. Ik friste me even op, zocht wat leuke kleren uit en maakte me wat zwaarder op. Ik probeerde iets te eten, maar kreeg nog steeds niet veel weg. Door al het gedoe van de afgelopen dagen leek mijn maag wel gekrompen te zijn. Vervolgens wachtte ik een eeuwigheid tot ik Bobs auto de straat in hoorde komen, maar dat gebeurde niet. Ruim een uur later ging de bel en stond Bobby voor de deur met zijn fiets.
‘Waar is je auto?’ vroeg ik toen hij de gang instapte en zijn dikke handschoenen uittrok.
‘Kapot,’ zei hij. ‘Onderkoeld, denk ik. Sorry. Zullen we met de bus gaan? Het is onmenselijk koud op de fiets.’ We gingen dus met de bus. Dat was een beetje jammer, want ik had een verschrikkelijke hekel aan bussen, altijd gehad al. Of je zat naast één of andere gast die net even te dicht tegen je aan zat of je had een buschauffeur die de hele tijd naar je zat te loensen. Nu was ik met Bobby en dus had ik daar geen last van, maar natuurlijk was er wel weer iets anders.
‘Hé,’ zei hij. ‘Gaat het alweer een beetje beter?’ Ik probeerde het gevoel van teleurstelling uit mijn keel weg te slikken en ontspande wat. Met een plof liet ik me op mijn rug op mijn bed vallen.
‘Hoi,’ zei ik, proberend niet te afwijzend te klinken. ‘Ja, het gaat wel, dank je.’
‘Ja, zeker? Weer een beetje bijgekomen?’ Ik onderdrukte een zucht. Konden ze allemaal gewoon niet ophouden telkens vragen of het goed met me ging? De dingen werden er niet bepaald beter van.
‘Ja Bob, het gaat prima.’ Ik weet niet of ik kortaf klonk, maar het bleef even stil. Het begon steeds pijnlijker te worden iedere keer dit gesprek te moeten voeren.
‘Oké,’ zei hij toen. Hij schraapte zijn keel. ‘Ga je vanavond nog mee uit? We gaan even naar De Bever en dan door naar de club.’ Ik glimlachte schamper en deed mijn ogen dicht. God, wat een heerlijk normaal leven had hij nog. Zaterdagavond naar de coffeeshop en dan uit om lol te hebben en stoned te worden. Ik was zo graag meegegaan, maar ik kon niet terug naar de club. Het zou zelfmoord zijn dat te proberen.
‘Nee. Ik heb geen zin om naar de club te gaan.’
‘O. Echt niet?’
‘Nee.’
‘Hoezo niet?’
‘Daarom niet, Bobby.’ Ik snauwde het en Bobby bleef weer even stil. Ik haalde even diep adem en zuchtte.
‘Hoe laat heb je met de rest afgesproken?’ vroeg ik.
‘Acht uur bij De Bever.’ Ik pakte de zoom van mijn shirt en frunnikte er aan.
‘Anders kunnen we misschien daarvoor nog wel even iets doen, samen. Als je dat wilt.’
‘Bij jou thuis?’ Ik voelde een steek van ergernis, zowel naar hem als naar mezelf. Eigenlijk ging ik er vanuit dat hij gelijk weer aan seks dacht en dat ergerde me, want ik wist niet eens of dat wel zo was. En ik baalde ook omdat ik gelijk geërgerd raakte . We hadden een relatie met elkaar, al een hele tijd, en seks hoorde bij een relatie. Zo was het en niet anders. Cees veranderde daar niets aan, of ik dat nou leuk vond of niet.
‘Ik dacht eigenlijk aan ergens naartoe, de bioscoop of zo.’
‘Ja, dat is ook goed. Anders haal ik je straks even op, dan rijden we naar de stad en kijken we wat er draait.’
‘Ik moet nog even douchen.’ Ik keek op de klok. ‘Kun je over een uurtje hier zijn?’
Bobby stemde toe. Ik friste me even op, zocht wat leuke kleren uit en maakte me wat zwaarder op. Ik probeerde iets te eten, maar kreeg nog steeds niet veel weg. Door al het gedoe van de afgelopen dagen leek mijn maag wel gekrompen te zijn. Vervolgens wachtte ik een eeuwigheid tot ik Bobs auto de straat in hoorde komen, maar dat gebeurde niet. Ruim een uur later ging de bel en stond Bobby voor de deur met zijn fiets.
‘Waar is je auto?’ vroeg ik toen hij de gang instapte en zijn dikke handschoenen uittrok.
‘Kapot,’ zei hij. ‘Onderkoeld, denk ik. Sorry. Zullen we met de bus gaan? Het is onmenselijk koud op de fiets.’ We gingen dus met de bus. Dat was een beetje jammer, want ik had een verschrikkelijke hekel aan bussen, altijd gehad al. Of je zat naast één of andere gast die net even te dicht tegen je aan zat of je had een buschauffeur die de hele tijd naar je zat te loensen. Nu was ik met Bobby en dus had ik daar geen last van, maar natuurlijk was er wel weer iets anders.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Dit keer zat er een jong stel voorin de bus. Ik denk dat ze iets ouder waren dan ik, ergens begin twintig. Waarschijnlijk had niemand er een probleem mee dat ze een relatie hadden, maar het was erg vervelend dat iedereen dat ook moest weten. Ze zaten namelijk zo ongeveer op elkaar in plaats van naast elkaar en ze keken elkaar de hele rit lang sentimenteel en verliefd in de ogen, met zo’n stom zwijmelend glimlachje om hun lippen. Op een gegeven moment begonnen ze elkaar kusjes te geven. En dan bedoel ik echt kusjes, op de mond, maar zonder tong en ondanks dat toch met veel overbodige geluidseffecten erbij. Het ging eindeloos door. Ze keken elkaar aan, kusten, keken elkaar weer aan, zwijmelden, glimlachten en kusten weer. Het begon pas echt irritant te worden toen ze begonnen te neuzen als een stel Eskimo’s. Ik zag dat ik niet de enige was die zich er kapot aan ergerde. Het meisje dat tegenover hen zat trok een gezicht of ze moest overgeven, de man ernaast keek steeds nadrukkelijker de andere kant op het raam uit en twee jongens schuin tegenover hen rolden zo nu en dan met hun ogen naar elkaar. Het was echt zoiets waar je eigenlijk niet naar wilde kijken omdat je er half onpasselijk van werd, maar waar je aan de andere kant wel naar moest kijken omdat je je niet voor kon stellen dat mensen zo onwaarschijnlijk irritant kunnen zijn.
Hoe langer de rit vorderde, hoe meer ik de haast onweerstaanbare aandrang kreeg iets aan de toestand te doen. Al moest ik met dingen gaan gooien, het maakte me niet uit, als het maar ophield. Het meisje dat tegenover het koppel Eskimo’s zat had daar waarschijnlijk ook last van, want ze ging steeds chagrijniger kijken. Na een tijd stond ze nog voor de bus bij de halte gestopt was op en rende zowat naar buiten. Het tweetal schonk er amper aandacht aan en de man die naast hen zat, keek verongelijkt om zich heen of ergens anders in de bus een plek vrij kwam.
Ik keek naar de jongen en het meisje, die weer aan het neuswrijven geslagen waren terwijl zij naar hem keek of hij een soort van goddelijke vorm van Johnny Depp was. Even dacht ik na, toen pakte ik Bobby’s pols vast.
‘Kom,’ zei ik. ‘Niets vragen, oké? Doe gewoon mee.’ Ik schoof naar het gangpad en trok Bobby met me mee.
‘Wat? Wat doen we? We hoeven nog maar twee haltes,’ zei hij. Ik kwam overeind en sleepte Bobby mee naar de voorkant van de bus.
‘Weet ik,’ zei ik. ‘Maar het duurt niet lang.’ Ik nam Bobby mee en we ploften op de stoelen recht tegenover de Eskimo’s neer, op de andere kant van het vierzitje. Ze waagden het hun aandacht een milliseconde van elkaar af te laten dwalen om te kijken wie er tegenover hen waren komen zitten, maar richtten zich toen natuurlijk al snel weer op elkaar. Ik keek even naar ze, draaide me toen naar Bobby en pakte zijn gezicht vast. Zacht drukte ik mijn lippen op die van hem en zoende hem. Bob zoende terug, en het was niet zo moeilijk hem al gauw net zo openlijk en sexy mee te laten zoenen als ik wilde, met veel tonggebruik. Vanuit mijn ooghoek zag ik dat de Eskimo’s onze kant opkeken en ik moest moeite doen niet tegen Bobby’s lippen aan te grijnzen. Het kon geen kwaad er nog een schepje bovenop te doen. Ik liet mijn hand van Bobs gezicht omlaag glijden, via zijn borst naar zijn kruis, net een stukje zijn broek in. Het Eskimomeisje keek met grote ogen naar ons en de jongen keek naar mijn hand in Bobby‘s broek. Ik zag dat hij slikte en voelde toen Bobs hand op mijn bovenbeen. Ik zette mijn voet op de verwarming en Bobby’s hand gleed verder omlaag, onder mijn rok. Zo bleven we doorgaan, tot de bus stopte bij onze halte. Ik kwam overeind, knipoogde naar de jongen en liep met Bobby het gangpad door. Het stel zat niet meer aan elkaar en staarde naar ons, net als de rest van de bus. Ik grijnsde en daalde het trapje af naar buiten.
Buiten aangekomen wilde ik doorlopen naar de stad, maar Bobby pakte me bij mijn arm en draaide me om. De bus maakte een sissend geluid toen hij wegreed en Bob duwde me met mijn rug tegen het bushokje. Hij zoende me weer, vurig en opgehitst, schijnbaar echt niet wetend wat de werkelijke reden was dat ik hem net in de bus had zitten opgeilen. Zijn hand lag om mijn nek en ik voelde iets hards tegen mijn been wat niet de portemonnee in zijn broekzak was. Er trok een schok door mijn lichaam, een soort stroomstoot. Ik draaide mijn hoofd weg en met een harde zet duwde ik hem achteruit.
‘Rot op,’ zei ik fel. ‘Blijf verdomme van me af als ik geen zin in je heb.’ Bobby bleef staan. Hij keek me niet-begrijpend aan en schudde zijn hoofd, maar leek niet te weten wat te zeggen. Nietsvermoedend stak hij zijn hand naar me uit, maar ik trok mijn arm met een ruk bij hem uit de buurt.
‘Blijf van me af, zei ik,’ snauwde ik. Ik trok mijn rok goed, streek met mijn duim langs mijn lippen en liep zonder nog iets te zeggen langs hem heen, richting de bioscoop.
Hoe langer de rit vorderde, hoe meer ik de haast onweerstaanbare aandrang kreeg iets aan de toestand te doen. Al moest ik met dingen gaan gooien, het maakte me niet uit, als het maar ophield. Het meisje dat tegenover het koppel Eskimo’s zat had daar waarschijnlijk ook last van, want ze ging steeds chagrijniger kijken. Na een tijd stond ze nog voor de bus bij de halte gestopt was op en rende zowat naar buiten. Het tweetal schonk er amper aandacht aan en de man die naast hen zat, keek verongelijkt om zich heen of ergens anders in de bus een plek vrij kwam.
Ik keek naar de jongen en het meisje, die weer aan het neuswrijven geslagen waren terwijl zij naar hem keek of hij een soort van goddelijke vorm van Johnny Depp was. Even dacht ik na, toen pakte ik Bobby’s pols vast.
‘Kom,’ zei ik. ‘Niets vragen, oké? Doe gewoon mee.’ Ik schoof naar het gangpad en trok Bobby met me mee.
‘Wat? Wat doen we? We hoeven nog maar twee haltes,’ zei hij. Ik kwam overeind en sleepte Bobby mee naar de voorkant van de bus.
‘Weet ik,’ zei ik. ‘Maar het duurt niet lang.’ Ik nam Bobby mee en we ploften op de stoelen recht tegenover de Eskimo’s neer, op de andere kant van het vierzitje. Ze waagden het hun aandacht een milliseconde van elkaar af te laten dwalen om te kijken wie er tegenover hen waren komen zitten, maar richtten zich toen natuurlijk al snel weer op elkaar. Ik keek even naar ze, draaide me toen naar Bobby en pakte zijn gezicht vast. Zacht drukte ik mijn lippen op die van hem en zoende hem. Bob zoende terug, en het was niet zo moeilijk hem al gauw net zo openlijk en sexy mee te laten zoenen als ik wilde, met veel tonggebruik. Vanuit mijn ooghoek zag ik dat de Eskimo’s onze kant opkeken en ik moest moeite doen niet tegen Bobby’s lippen aan te grijnzen. Het kon geen kwaad er nog een schepje bovenop te doen. Ik liet mijn hand van Bobs gezicht omlaag glijden, via zijn borst naar zijn kruis, net een stukje zijn broek in. Het Eskimomeisje keek met grote ogen naar ons en de jongen keek naar mijn hand in Bobby‘s broek. Ik zag dat hij slikte en voelde toen Bobs hand op mijn bovenbeen. Ik zette mijn voet op de verwarming en Bobby’s hand gleed verder omlaag, onder mijn rok. Zo bleven we doorgaan, tot de bus stopte bij onze halte. Ik kwam overeind, knipoogde naar de jongen en liep met Bobby het gangpad door. Het stel zat niet meer aan elkaar en staarde naar ons, net als de rest van de bus. Ik grijnsde en daalde het trapje af naar buiten.
Buiten aangekomen wilde ik doorlopen naar de stad, maar Bobby pakte me bij mijn arm en draaide me om. De bus maakte een sissend geluid toen hij wegreed en Bob duwde me met mijn rug tegen het bushokje. Hij zoende me weer, vurig en opgehitst, schijnbaar echt niet wetend wat de werkelijke reden was dat ik hem net in de bus had zitten opgeilen. Zijn hand lag om mijn nek en ik voelde iets hards tegen mijn been wat niet de portemonnee in zijn broekzak was. Er trok een schok door mijn lichaam, een soort stroomstoot. Ik draaide mijn hoofd weg en met een harde zet duwde ik hem achteruit.
‘Rot op,’ zei ik fel. ‘Blijf verdomme van me af als ik geen zin in je heb.’ Bobby bleef staan. Hij keek me niet-begrijpend aan en schudde zijn hoofd, maar leek niet te weten wat te zeggen. Nietsvermoedend stak hij zijn hand naar me uit, maar ik trok mijn arm met een ruk bij hem uit de buurt.
‘Blijf van me af, zei ik,’ snauwde ik. Ik trok mijn rok goed, streek met mijn duim langs mijn lippen en liep zonder nog iets te zeggen langs hem heen, richting de bioscoop.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Bob en ik zeiden de hele film niets tegen elkaar. Af en toe keek hij mijn kant op, maar ik negeerde hem compleet. Ik wendde mijn blik niet van het scherm af en hield mijn mond stijf dicht. Bob raakte me met geen vinger aan. Eén keer merkte ik dat hij overwoog zijn arm om mijn schouders te leggen, maar schijnbaar veranderde hij van gedachten en deed het niet.
Ik kreeg nauwelijks iets mee van de film. Alleen beelden, niet waar ze voor stonden, niet de betekenis erachter. Ik was volledig in mezelf gekeerd, in mijn gedachten, maar toen de film afgelopen was, had ik geen idee meer waar ik allemaal over gepiekerd had. Er was geen enkele gedachte die ik terug kon halen, geen enkele seconde. Het was of die twee uur in de bioscoop er simpelweg niet geweest waren.
Na de film vroeg Bob of ik nog mee wilde om ergens iets te gaan eten. Eigenlijk had ik geen zin, maar ik zat er ook niet op te wachten om straks weer in mijn eentje te moeten eten. We gingen naar een pizzeria verderop in de stad, tussen de drukte in de straten door. We zeiden nog steeds niet veel tegen elkaar, alleen het hoognodige. Ik merkte aan Bobby dat hij niet wist wat hij moest doen, en dat dat hem dwars zat. Mij zat het dat ook, ergens. Bob was niet het type om me voor het blok te zetten en me te dwingen om te vertellen wat er aan de hand was. Normaal hield ik daarvan, dat hij niet zo was. Ik had meestal al genoeg gezeur aan mijn hoofd van pa en ma en op school en dan had ik geen zin om ook nog met Bobby over vervelende dingen te praten. Nu frustreerde het me echter, zoals alles me de laatste tijd leek te frustreren. Ik wist niet waarom, want ik wilde er niet met hem over praten. Waarom wilde ik dan wel dat hij me ernaar zou vragen? Ik had echt geen idee.
Na het eten, waarin we enkel de smaak van de pizza en de gerestaureerde bioscoopzaal bespraken, namen we de bus terug naar huis. De rit duurde lang. Bobby zat naast me en ik staarde uit het raam van de bus naar buiten. Ik voelde me moe, geestelijk moe. De hele weg fantaseerde ik over een heerlijke, droomloze slaap, over totale rust en gedachteloosheid. Het leek zo iets geweldigs, en ik vroeg me af waarom ik het nooit eerder gewaardeerd had. Mensen die vertelden over moeite met slapen begreep ik nooit. Ik deed mijn ogen dicht en weg was ik, wat kon daar moeilijk aan zijn? Nu begreep ik het wel, meer dan me lief was.
Toen we uitgestapt waren, liep Bobby met me mee terug naar huis, naar zijn fiets die nog onder de carport geparkeerd stond. Ik vroeg niet of hij nog mee naar binnen kwam, hij vroeg wel of ik echt niet mee wilde naar de club. Ik zei van niet en hij liet het maar zo. Hij gaf me een kus op mijn wang en ik wachtte niet met naar binnen gaan tot hij weg was. Ik keek hem ook niet na toen hij de oprit affietste.
Binnen schopte ik mijn schoenen uit op de mat en gooide mijn jas ernaast op de grond. Ik had geen zin om mijn spullen op te ruimen. Ook in de keuken liet ik alle vaat en troep staan. Pa en ma kwamen morgen terug, maar ik kon het gewoon niet opbrengen om nu het huis nog op orde te gaan brengen. Dan morgenochtend maar. Ze kwamen toch pas ‘s avonds terug.
Zonder beneden nog ergens naar om te kijken ging ik naar boven. Ik haalde de make-up van mijn gezicht, trok mijn pyjama aan en kroop met de Godzilla-knuffel die ik ooit om weet ik welke reden van Peter had gekregen voor de televisie. Ik nam me voor de rest van de avond niet te gaan blowen. Dat met Cees was nu precies een week geleden, en op de een of andere manier voelde het te cru om op dat gestoorde jubileum drugs te gebruiken. Daarnaast had mijn vader een neus als een bloedhond, dus de kans dat hij het zou ruiken als hij morgen terugkwam was te groot.
Achteraf was het makkelijker gezegd dan gedaan, niets gebruiken. Ik voelde me gespannen prikkelbaar en de drang was enorm. Dat verontrustte me een beetje, want dat had ik nog nooit gehad. Natuurlijk deed ik wel regelmatig wat, in de club of met Bob, met vrienden, maar ik had nog nooit moeite gehad er vanaf te blijven. Nu was het echt om mijn lichaam en geest erom smeekten, om alles op een gemakkelijke manier even wat minder zwaar en donker te maken. Dat gevoel versterkte mijn voornemen om het niet te doen, om sterk te zijn. Ondanks dat was het moeilijk. Het was of ik Cees nadrukkelijker in mijn gedachten aanwezig was door het besef dat het precies een week geleden was. Ik rookte me kapot, in de hoop dat daardoor de drang naar wiet en gedachten aan Cees wat zouden afnemen, maar het resultaat was minimaal.
Toen ik naar bed ging en pas na een hele tijd in slaap viel, had ik nachtmerries over vorige week. Om het uur werd ik wakker, badend in het zweet, trillend als een espenblad. Ik was de controle over mezelf echt volledig kwijt en naarmate de nacht vorderde, werd dat alleen maar erger. Ik moest telkens een kwartier rechtop in bed zitten en rustig ademhalen voor ik mezelf weer bij elkaar geraapt had. Het was zo vermoeiend, want ik wilde zo graag gewoon normaal slapen. Het lukte me niet. De derde keer dat ik wakker schrok, moest ik weer overgeven. De vierde keer kon ik van ellende en vermoeidheid wel janken. De vijfde keer deed ik dat ook. Een tijdlang zat ik in elkaar gedoken op bed en huilde tot mijn hoofd er pijn van begon te doen. Daarna pakte ik mijn sigaretten en ging het balkon op, om vier uur ‘s nachts. Het moest maar enkele graden boven nul zijn, maar het interesseerde me niet meer. Ik bleef in mijn kamerjas in de vrieskou buiten staan en rookte. Mijn wangen waren nog nat van de tranen en mijn gezicht werd er ijskoud door. Toch was de kou buiten niet zo kil zijn als wat ik voelde in mijn binnenste.
Ik kreeg nauwelijks iets mee van de film. Alleen beelden, niet waar ze voor stonden, niet de betekenis erachter. Ik was volledig in mezelf gekeerd, in mijn gedachten, maar toen de film afgelopen was, had ik geen idee meer waar ik allemaal over gepiekerd had. Er was geen enkele gedachte die ik terug kon halen, geen enkele seconde. Het was of die twee uur in de bioscoop er simpelweg niet geweest waren.
Na de film vroeg Bob of ik nog mee wilde om ergens iets te gaan eten. Eigenlijk had ik geen zin, maar ik zat er ook niet op te wachten om straks weer in mijn eentje te moeten eten. We gingen naar een pizzeria verderop in de stad, tussen de drukte in de straten door. We zeiden nog steeds niet veel tegen elkaar, alleen het hoognodige. Ik merkte aan Bobby dat hij niet wist wat hij moest doen, en dat dat hem dwars zat. Mij zat het dat ook, ergens. Bob was niet het type om me voor het blok te zetten en me te dwingen om te vertellen wat er aan de hand was. Normaal hield ik daarvan, dat hij niet zo was. Ik had meestal al genoeg gezeur aan mijn hoofd van pa en ma en op school en dan had ik geen zin om ook nog met Bobby over vervelende dingen te praten. Nu frustreerde het me echter, zoals alles me de laatste tijd leek te frustreren. Ik wist niet waarom, want ik wilde er niet met hem over praten. Waarom wilde ik dan wel dat hij me ernaar zou vragen? Ik had echt geen idee.
Na het eten, waarin we enkel de smaak van de pizza en de gerestaureerde bioscoopzaal bespraken, namen we de bus terug naar huis. De rit duurde lang. Bobby zat naast me en ik staarde uit het raam van de bus naar buiten. Ik voelde me moe, geestelijk moe. De hele weg fantaseerde ik over een heerlijke, droomloze slaap, over totale rust en gedachteloosheid. Het leek zo iets geweldigs, en ik vroeg me af waarom ik het nooit eerder gewaardeerd had. Mensen die vertelden over moeite met slapen begreep ik nooit. Ik deed mijn ogen dicht en weg was ik, wat kon daar moeilijk aan zijn? Nu begreep ik het wel, meer dan me lief was.
Toen we uitgestapt waren, liep Bobby met me mee terug naar huis, naar zijn fiets die nog onder de carport geparkeerd stond. Ik vroeg niet of hij nog mee naar binnen kwam, hij vroeg wel of ik echt niet mee wilde naar de club. Ik zei van niet en hij liet het maar zo. Hij gaf me een kus op mijn wang en ik wachtte niet met naar binnen gaan tot hij weg was. Ik keek hem ook niet na toen hij de oprit affietste.
Binnen schopte ik mijn schoenen uit op de mat en gooide mijn jas ernaast op de grond. Ik had geen zin om mijn spullen op te ruimen. Ook in de keuken liet ik alle vaat en troep staan. Pa en ma kwamen morgen terug, maar ik kon het gewoon niet opbrengen om nu het huis nog op orde te gaan brengen. Dan morgenochtend maar. Ze kwamen toch pas ‘s avonds terug.
Zonder beneden nog ergens naar om te kijken ging ik naar boven. Ik haalde de make-up van mijn gezicht, trok mijn pyjama aan en kroop met de Godzilla-knuffel die ik ooit om weet ik welke reden van Peter had gekregen voor de televisie. Ik nam me voor de rest van de avond niet te gaan blowen. Dat met Cees was nu precies een week geleden, en op de een of andere manier voelde het te cru om op dat gestoorde jubileum drugs te gebruiken. Daarnaast had mijn vader een neus als een bloedhond, dus de kans dat hij het zou ruiken als hij morgen terugkwam was te groot.
Achteraf was het makkelijker gezegd dan gedaan, niets gebruiken. Ik voelde me gespannen prikkelbaar en de drang was enorm. Dat verontrustte me een beetje, want dat had ik nog nooit gehad. Natuurlijk deed ik wel regelmatig wat, in de club of met Bob, met vrienden, maar ik had nog nooit moeite gehad er vanaf te blijven. Nu was het echt om mijn lichaam en geest erom smeekten, om alles op een gemakkelijke manier even wat minder zwaar en donker te maken. Dat gevoel versterkte mijn voornemen om het niet te doen, om sterk te zijn. Ondanks dat was het moeilijk. Het was of ik Cees nadrukkelijker in mijn gedachten aanwezig was door het besef dat het precies een week geleden was. Ik rookte me kapot, in de hoop dat daardoor de drang naar wiet en gedachten aan Cees wat zouden afnemen, maar het resultaat was minimaal.
Toen ik naar bed ging en pas na een hele tijd in slaap viel, had ik nachtmerries over vorige week. Om het uur werd ik wakker, badend in het zweet, trillend als een espenblad. Ik was de controle over mezelf echt volledig kwijt en naarmate de nacht vorderde, werd dat alleen maar erger. Ik moest telkens een kwartier rechtop in bed zitten en rustig ademhalen voor ik mezelf weer bij elkaar geraapt had. Het was zo vermoeiend, want ik wilde zo graag gewoon normaal slapen. Het lukte me niet. De derde keer dat ik wakker schrok, moest ik weer overgeven. De vierde keer kon ik van ellende en vermoeidheid wel janken. De vijfde keer deed ik dat ook. Een tijdlang zat ik in elkaar gedoken op bed en huilde tot mijn hoofd er pijn van begon te doen. Daarna pakte ik mijn sigaretten en ging het balkon op, om vier uur ‘s nachts. Het moest maar enkele graden boven nul zijn, maar het interesseerde me niet meer. Ik bleef in mijn kamerjas in de vrieskou buiten staan en rookte. Mijn wangen waren nog nat van de tranen en mijn gezicht werd er ijskoud door. Toch was de kou buiten niet zo kil zijn als wat ik voelde in mijn binnenste.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Om acht uur werd ik voor de duizendste keer wakker. Alles was nog pikdonker, er viel geen straal zonlicht door mijn gordijnen heen. De hele wereld sliep nog, zoals het hoorde op zijn vrije zondag, maar ik niet. Ik was al wakker. Eigenlijk was ik dat al vanaf zeven uur, maar ik had mijn ogen dichtgehouden en gedaan of ik misschien nog in slaap zou kunnen vallen. Natuurlijk was het nodeloze moeite.
Ik voelde me waardeloos, uitgewoond en afgeleefd. Het eerste wat ik deed toen ik wakker werd, was het restje wiet dat ik nog over had onder mijn bed vandaan halen en een joint draaien. Ik blokkeerde al mijn gedachten en eventuele twijfels. Na afgelopen nacht leek mijn goede voornemen van gisteren ineens een stuk minder belangrijk. Wie hield ik nou voor de gek? Waarom zou ik hier zelf doorheen moeten komen? Dat was onmogelijk, dat kon niemand. Dit was niet het geschikte moment om drugs af te zweren, als er überhaupt al zo‘n moment bestond. Nu was dat in ieder geval zeker niet. Pa en ma kwamen toch pas om tien uur terug, dus als ik voor die tijd alles goed luchtte, zouden ze er niets van merken.
Achteraf bleek dat ik een enorme fout maakte, een fout die ik al vaak gemaakt had en ook nog vaak in mijn leven zou maken. Het was dezelfde als ik gemaakt had toen ze vertrokken waren. Pa en ma kwamen inderdaad om tien uur terug, maar om tien uur in de ochtend, niet in de avond. Daar kwam ik iets te laat achter. Echt, ik wist niet wat me overkwam. Ik had tot een uur of negen zitten blowen, was daarna gaan douchen en hoorde de deur beneden dichtslaan toen ik mijn haar stond te föhnen. Ik dacht dat ik gek werd.
‘Starla!’ klonk de onmiskenbare stem van mijn vader beneden. ‘Ik ruik toch geen wiet, hè?’ Ik liet de föhn bijna uit mijn handen vallen. Mijn hart begon te slaan als een bezetene. Natuurlijk rook hij wiet, ik had ze pas over twaalf uur hier verwacht en de afgelopen uren nog geen raam open gehad. Shit, shit, wat nu? Vlug trok ik de stekker uit het stopcontact en paniekerig begon ik de föhn op te ruimen. God, mijn kamer, de keuken, alles was nog een bende. Ik had ze nog niet terug verwacht, moest nog opruimen. Mijn moeder kreeg een rolling.
‘Starla!’ bulderde mijn vader weer en ik kromp in elkaar. ‘Wat heb je in godsnaam met het huis gedaan?’ Snel ruimde ik de shampoo en andere flesjes bij het bad op en hing mijn handdoek terug. ‘Wat heb je in godsnaam met het huis gedaan’ was wel weer een beetje overdreven, ik bedoel, ik had liever niet gehad dat alles er zo uitzag als nu wanneer ze terug zouden komen, maar het was ook niet of ik alles tot de grond toe had platgebrand.
Ik deed de badkamerdeur achter me dicht en rende naar mijn kamer. Vlug trok ik mijn gordijnen opzij en gooide mijn raam open. Beneden hoorde ik mijn vader tegen mijn moeder brommen, maar ik hoorde niet of wilde niet horen wat ze tegen elkaar zeiden. Als een bezetene begon ik kriskras door mijn kamer dingen op te ruimen. Ik mikte mijn asbak met peuken in de prullenbak, gooide er wat oude papieren overheen om ze aan het zicht te onttrekken en schoof snel wat rondslingerende kledingstukken onder mijn bed. Glazen met half opgerookte sigaretten erin verstoppen, bed netjes maken, pennen in pennenbakken. Nu de keuken niet opgeruimd was en ik niet naar beneden kon om die schade te herstellen, kon ik maar beter zorgen dat er tenminste nog één kamer in het huis was die er opgeruimd uitzag.
Ik hoorde mijn pa de trap op komen en gehaast keek ik om me heen. Ik pakte een deodorant in mijn ene hand en een luchtje in mijn andere en begon ze om en om mijn kamer door te spuiten.
‘Ik zei toch dat we haar niet alleen thuis konden laten,’ zei mijn vader ergens halverwege de trap tegen mijn moeder. ‘Dit laten we niet zomaar gebeuren, Miranda. Niet roken in huis is niet roken in huis en als dat haar niet bevalt gaat ze maar bij Bobby wonen.’ Snel verstopte ik de deodorant en het andere flesje onder mijn kussen en gooide een pakje sigaretten van mijn bureau een la in. Net op tijd, want mijn kamerdeur zwaaide open en mijn vader walste naar binnen. Zijn gezicht stond geïrriteerd en ik kon zien dat hij al chagrijnig was geweest voor hij thuisgekomen was. Fijn. Als ik dan ook maar iets fout deed, kreeg ik gelijk de volle laag.
‘Zo,’ zei mijn vader en hij sloeg zijn armen over elkaar. ‘Mevrouw Slons is er ook nog.’ Hij keek om zich heen en aan zijn neusvleugels zag ik dat hij druk bezig was sigarettenrook en wietlucht te traceren.
‘Ook hallo, pa,’ mompelde ik een beetje nors. Mijn vader hoorde me niet eens, of deed alsof hij me niet hoorde. Hij was niet te houden en ging driftig verder met zijn eigen verhaal.
‘Wat dacht je, pa en ma zijn er niet dus ik laat alles gewoon twee weken lang potdicht zitten?’ vroeg hij. De toon die hij aansloeg maakte dat ik gelijk weer wist waarom ik in het begin zo blij was geweest dat hij twee weken van huis was. Ik klemde mijn kiezen op elkaar.
Ik voelde me waardeloos, uitgewoond en afgeleefd. Het eerste wat ik deed toen ik wakker werd, was het restje wiet dat ik nog over had onder mijn bed vandaan halen en een joint draaien. Ik blokkeerde al mijn gedachten en eventuele twijfels. Na afgelopen nacht leek mijn goede voornemen van gisteren ineens een stuk minder belangrijk. Wie hield ik nou voor de gek? Waarom zou ik hier zelf doorheen moeten komen? Dat was onmogelijk, dat kon niemand. Dit was niet het geschikte moment om drugs af te zweren, als er überhaupt al zo‘n moment bestond. Nu was dat in ieder geval zeker niet. Pa en ma kwamen toch pas om tien uur terug, dus als ik voor die tijd alles goed luchtte, zouden ze er niets van merken.
Achteraf bleek dat ik een enorme fout maakte, een fout die ik al vaak gemaakt had en ook nog vaak in mijn leven zou maken. Het was dezelfde als ik gemaakt had toen ze vertrokken waren. Pa en ma kwamen inderdaad om tien uur terug, maar om tien uur in de ochtend, niet in de avond. Daar kwam ik iets te laat achter. Echt, ik wist niet wat me overkwam. Ik had tot een uur of negen zitten blowen, was daarna gaan douchen en hoorde de deur beneden dichtslaan toen ik mijn haar stond te föhnen. Ik dacht dat ik gek werd.
‘Starla!’ klonk de onmiskenbare stem van mijn vader beneden. ‘Ik ruik toch geen wiet, hè?’ Ik liet de föhn bijna uit mijn handen vallen. Mijn hart begon te slaan als een bezetene. Natuurlijk rook hij wiet, ik had ze pas over twaalf uur hier verwacht en de afgelopen uren nog geen raam open gehad. Shit, shit, wat nu? Vlug trok ik de stekker uit het stopcontact en paniekerig begon ik de föhn op te ruimen. God, mijn kamer, de keuken, alles was nog een bende. Ik had ze nog niet terug verwacht, moest nog opruimen. Mijn moeder kreeg een rolling.
‘Starla!’ bulderde mijn vader weer en ik kromp in elkaar. ‘Wat heb je in godsnaam met het huis gedaan?’ Snel ruimde ik de shampoo en andere flesjes bij het bad op en hing mijn handdoek terug. ‘Wat heb je in godsnaam met het huis gedaan’ was wel weer een beetje overdreven, ik bedoel, ik had liever niet gehad dat alles er zo uitzag als nu wanneer ze terug zouden komen, maar het was ook niet of ik alles tot de grond toe had platgebrand.
Ik deed de badkamerdeur achter me dicht en rende naar mijn kamer. Vlug trok ik mijn gordijnen opzij en gooide mijn raam open. Beneden hoorde ik mijn vader tegen mijn moeder brommen, maar ik hoorde niet of wilde niet horen wat ze tegen elkaar zeiden. Als een bezetene begon ik kriskras door mijn kamer dingen op te ruimen. Ik mikte mijn asbak met peuken in de prullenbak, gooide er wat oude papieren overheen om ze aan het zicht te onttrekken en schoof snel wat rondslingerende kledingstukken onder mijn bed. Glazen met half opgerookte sigaretten erin verstoppen, bed netjes maken, pennen in pennenbakken. Nu de keuken niet opgeruimd was en ik niet naar beneden kon om die schade te herstellen, kon ik maar beter zorgen dat er tenminste nog één kamer in het huis was die er opgeruimd uitzag.
Ik hoorde mijn pa de trap op komen en gehaast keek ik om me heen. Ik pakte een deodorant in mijn ene hand en een luchtje in mijn andere en begon ze om en om mijn kamer door te spuiten.
‘Ik zei toch dat we haar niet alleen thuis konden laten,’ zei mijn vader ergens halverwege de trap tegen mijn moeder. ‘Dit laten we niet zomaar gebeuren, Miranda. Niet roken in huis is niet roken in huis en als dat haar niet bevalt gaat ze maar bij Bobby wonen.’ Snel verstopte ik de deodorant en het andere flesje onder mijn kussen en gooide een pakje sigaretten van mijn bureau een la in. Net op tijd, want mijn kamerdeur zwaaide open en mijn vader walste naar binnen. Zijn gezicht stond geïrriteerd en ik kon zien dat hij al chagrijnig was geweest voor hij thuisgekomen was. Fijn. Als ik dan ook maar iets fout deed, kreeg ik gelijk de volle laag.
‘Zo,’ zei mijn vader en hij sloeg zijn armen over elkaar. ‘Mevrouw Slons is er ook nog.’ Hij keek om zich heen en aan zijn neusvleugels zag ik dat hij druk bezig was sigarettenrook en wietlucht te traceren.
‘Ook hallo, pa,’ mompelde ik een beetje nors. Mijn vader hoorde me niet eens, of deed alsof hij me niet hoorde. Hij was niet te houden en ging driftig verder met zijn eigen verhaal.
‘Wat dacht je, pa en ma zijn er niet dus ik laat alles gewoon twee weken lang potdicht zitten?’ vroeg hij. De toon die hij aansloeg maakte dat ik gelijk weer wist waarom ik in het begin zo blij was geweest dat hij twee weken van huis was. Ik klemde mijn kiezen op elkaar.
Laatst gewijzigd door Jeetje op 25 jan 2011 23:43, 1 keer totaal gewijzigd.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
-
Saskjezwaard
- Computer
- Berichten: 4449
- Lid geworden op: 28 aug 2010 21:56
- Locatie: in bed
Tjeeez wat een ouders heeft ze. Zijn ze een tijdje weg, is het eerste wat ze zeggen als ze thuis komen : ik ruik toch geen wiet he. Niet eens hé Starla, we zijn er weer, ofzo. 
wat een stomme ouders 
Nee, niemand heeft op/aanmerkingen. Iedereen is zo verbijsterd door je schrijfstijl en geweldige verhaal dat hun hersenen op blank springen als ze het lezen. Daardoor weten ze niks te typen/reageren. Ligt niet aan jou hoor, t ligt aan ons
wat een stomme ouders Nee, niemand heeft op/aanmerkingen. Iedereen is zo verbijsterd door je schrijfstijl en geweldige verhaal dat hun hersenen op blank springen als ze het lezen. Daardoor weten ze niks te typen/reageren. Ligt niet aan jou hoor, t ligt aan ons
And by the way, everything in life is writable about if you have the outgoing guts to do it, and the imagination to improvise. The worst enemy to creativity is self-doubt ― Sylvia Plath
Star heeft idd niet zo'n goede relatie met haar ouders en thanks voor je reactie!
_________________________________________________________________________
‘Hè, moet je gelijk gaan lopen zeuren? Alles heeft helemaal niet twee weken dichtgezeten, ik heb iedere dag alles gelucht, hoor. Alleen vandaag nog niet, ik ben net wakker.’ Mijn vader lachte schamper.
‘Natuurlijk, daarom ruikt het hier zeker zo fris.’ Hij knikte naar mijn halfnatte haar. ‘En net gedoucht en de afzuiger niet aangezet. Ook twee weken niet de moeite voor genomen zeker? Is het teveel gevraagd om helemaal naar beneden te lopen om dat ding aan en uit te zetten?’
‘Nee,’ snauwde ik terug. ‘Dat was ik vergeten, ja?’
‘O ja, vergeten. Wat ben je nog meer vergeten? De vaatwasser regelmatig te laten draaien? De planten water te geven? De post te sorteren en de rekeningen voor de zaak apart te leggen, zoals we duizend keer gevraagd hebben? Dat je al sinds je dertiende niet mag roken in huis? En ook regelmatig lekker zitten blowen, zeker, terwijl je weet dat er niet geblowd wordt hier.’ Kwaad keek ik hem aan, hij keek net zo kwaad terug. Waarom moest hij mij toch altijd hebben? Konden ze niet gewoon tegen de buren gaan lopen zeuren? Alsof ik nog niet genoeg aan mijn hoofd had zonder dat zij ook nog eens op mijn nek gingen zitten.
‘Nee, helemaal niet,’ zei ik. ‘Jezus pa, wat is er? Ben je een paar klanten verloren in Duitsland?’ De uitdrukking op zijn gezicht werd nog geïrriteerder.
‘Houd je brutale mond. Je bent net wakker en het is hier nu al een grote bende. Het is hier geen hotel waar je nooit wat hoeft te doen. We laten je een paar dagen alleen en het is een ravage. Je lijkt wel een kleuter, Starla. Moet je kijken, je bent net op en nu al: een tas in de gang, schoenen midden op de mat zodat iedereen z’n nek er over breekt, je jas er voor oud vuil naast, die kutbrommer in de tuin, de afwas niet opgeruimd-’
‘Ik ben net wakker, dat had ik nog willen doen!’
‘Ja, maak dat de kat wijs. Intussen kunnen ma en ik al jouw zooi op gaan lopen ruimen omdat je zelf te lamlendig en te egocentrisch bent om ook maar iets uit te voeren terwijl wij net een autorit van vier uur achter de rug hebben.’ Ik balde mijn handen tot vuisten en schopte kwaad een rondslingerende pantoffel uit de weg.
‘Nou, als het allemaal à la minute moet, kom ik wel helpen hoor, om al je leed te verzachten.’ Ik liep langs hem heen, maar in het voorbijgaan greep hij me bij mijn arm.
‘Hé-’ begon ik en ik wilde mijn arm lostrekken, maar hij pakte mijn kin stevig beet en draaide mijn gezicht zijn kant op. Hij bekeek me en schudde zijn hoofd.
‘En ook nog net zo goed in onbeschaamd tegen haar ouders liegen,’ zei hij. ‘Jij zegt dat je niet geblowd hebt? Heb je al in de spiegel gekeken?’ Ik trok zijn hand van mijn gezicht weg en wilde mijn arm uit zijn greep rukken toen mijn moeder binnenkwam. Ze keek al net zo zuur als mijn vader en ik vroeg me af hoe slecht hun rit naar huis wel niet geweest moest zijn.
‘Wat is er nu weer?’ vroeg ze en ze gooide wat dingen van beneden op de overloop die ik schijnbaar naar boven had moeten brengen. Mijn vader pakte mijn gezicht weer beet en draaide het haar kant op.
‘Zo stoned als een garnaal, geen land mee te bezeilen. Blijkbaar is het erg moeilijk om te onthouden dat ze niet mag blowen en al helemaal niet in huis.’ Mijn moeder keek naar mijn gezicht en schudde haar hoofd.
‘Kind, het is tien uur in de ochtend,’ zei ze. ‘Waar ben je in godsnaam mee bezig?’ Dat was de laatste druppel. In één keer was ik het zat. Ik draaide mezelf uit mijn vaders greep en keek kwaad van de een naar de ander.
‘Jezus, jullie zijn net binnen! Kunnen jullie niet op iemand anders je frustratie gaan afreageren dan op mij?’
‘Praat er niet overheen, Starla,’ viel mijn vader uit. ‘Als je zo doorgaat gaan we echt maatregelen nemen.’
‘Best!’ riep ik uit. ‘Ga je gang maar, verkloot mijn leven nog wat meer. En blijf volgende keer nog een paar weken langer weg!’ Ik beende langs mijn ouders heen de kamer uit, de trap af. Alles werd vaag, door blinde woede, heel mijn lichaam stond strak, al mijn spieren. Ik weet niet of ze me nariepen, nog dingen naar mijn hoofd gooiden, maar het kon me ook niet schelen. Ik rukte mijn tas van de mat af, trok de deur open en stormde het huis uit. De deur viel met zo’n klap weer dicht dat ik de ramen ernaast hoorde trillen.
en thanks voor je reactie!_________________________________________________________________________
‘Hè, moet je gelijk gaan lopen zeuren? Alles heeft helemaal niet twee weken dichtgezeten, ik heb iedere dag alles gelucht, hoor. Alleen vandaag nog niet, ik ben net wakker.’ Mijn vader lachte schamper.
‘Natuurlijk, daarom ruikt het hier zeker zo fris.’ Hij knikte naar mijn halfnatte haar. ‘En net gedoucht en de afzuiger niet aangezet. Ook twee weken niet de moeite voor genomen zeker? Is het teveel gevraagd om helemaal naar beneden te lopen om dat ding aan en uit te zetten?’
‘Nee,’ snauwde ik terug. ‘Dat was ik vergeten, ja?’
‘O ja, vergeten. Wat ben je nog meer vergeten? De vaatwasser regelmatig te laten draaien? De planten water te geven? De post te sorteren en de rekeningen voor de zaak apart te leggen, zoals we duizend keer gevraagd hebben? Dat je al sinds je dertiende niet mag roken in huis? En ook regelmatig lekker zitten blowen, zeker, terwijl je weet dat er niet geblowd wordt hier.’ Kwaad keek ik hem aan, hij keek net zo kwaad terug. Waarom moest hij mij toch altijd hebben? Konden ze niet gewoon tegen de buren gaan lopen zeuren? Alsof ik nog niet genoeg aan mijn hoofd had zonder dat zij ook nog eens op mijn nek gingen zitten.
‘Nee, helemaal niet,’ zei ik. ‘Jezus pa, wat is er? Ben je een paar klanten verloren in Duitsland?’ De uitdrukking op zijn gezicht werd nog geïrriteerder.
‘Houd je brutale mond. Je bent net wakker en het is hier nu al een grote bende. Het is hier geen hotel waar je nooit wat hoeft te doen. We laten je een paar dagen alleen en het is een ravage. Je lijkt wel een kleuter, Starla. Moet je kijken, je bent net op en nu al: een tas in de gang, schoenen midden op de mat zodat iedereen z’n nek er over breekt, je jas er voor oud vuil naast, die kutbrommer in de tuin, de afwas niet opgeruimd-’
‘Ik ben net wakker, dat had ik nog willen doen!’
‘Ja, maak dat de kat wijs. Intussen kunnen ma en ik al jouw zooi op gaan lopen ruimen omdat je zelf te lamlendig en te egocentrisch bent om ook maar iets uit te voeren terwijl wij net een autorit van vier uur achter de rug hebben.’ Ik balde mijn handen tot vuisten en schopte kwaad een rondslingerende pantoffel uit de weg.
‘Nou, als het allemaal à la minute moet, kom ik wel helpen hoor, om al je leed te verzachten.’ Ik liep langs hem heen, maar in het voorbijgaan greep hij me bij mijn arm.
‘Hé-’ begon ik en ik wilde mijn arm lostrekken, maar hij pakte mijn kin stevig beet en draaide mijn gezicht zijn kant op. Hij bekeek me en schudde zijn hoofd.
‘En ook nog net zo goed in onbeschaamd tegen haar ouders liegen,’ zei hij. ‘Jij zegt dat je niet geblowd hebt? Heb je al in de spiegel gekeken?’ Ik trok zijn hand van mijn gezicht weg en wilde mijn arm uit zijn greep rukken toen mijn moeder binnenkwam. Ze keek al net zo zuur als mijn vader en ik vroeg me af hoe slecht hun rit naar huis wel niet geweest moest zijn.
‘Wat is er nu weer?’ vroeg ze en ze gooide wat dingen van beneden op de overloop die ik schijnbaar naar boven had moeten brengen. Mijn vader pakte mijn gezicht weer beet en draaide het haar kant op.
‘Zo stoned als een garnaal, geen land mee te bezeilen. Blijkbaar is het erg moeilijk om te onthouden dat ze niet mag blowen en al helemaal niet in huis.’ Mijn moeder keek naar mijn gezicht en schudde haar hoofd.
‘Kind, het is tien uur in de ochtend,’ zei ze. ‘Waar ben je in godsnaam mee bezig?’ Dat was de laatste druppel. In één keer was ik het zat. Ik draaide mezelf uit mijn vaders greep en keek kwaad van de een naar de ander.
‘Jezus, jullie zijn net binnen! Kunnen jullie niet op iemand anders je frustratie gaan afreageren dan op mij?’
‘Praat er niet overheen, Starla,’ viel mijn vader uit. ‘Als je zo doorgaat gaan we echt maatregelen nemen.’
‘Best!’ riep ik uit. ‘Ga je gang maar, verkloot mijn leven nog wat meer. En blijf volgende keer nog een paar weken langer weg!’ Ik beende langs mijn ouders heen de kamer uit, de trap af. Alles werd vaag, door blinde woede, heel mijn lichaam stond strak, al mijn spieren. Ik weet niet of ze me nariepen, nog dingen naar mijn hoofd gooiden, maar het kon me ook niet schelen. Ik rukte mijn tas van de mat af, trok de deur open en stormde het huis uit. De deur viel met zo’n klap weer dicht dat ik de ramen ernaast hoorde trillen.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Heej! Raad eens je hebt er een nieuwe lezer bij
Ik heb het verhaal in één keer uitgelezen Vond het zo spannend XD
MEER? Ik hoop dat er snel een nieuw stukje komt.
Qua 'opbouwende kritiek' ...
In je zinnen mist soms een woord of herhaal je een woord ofzo. Ik persoonlijk vind het totaal niet erg omdat ik toch wel snap wat je bedoelt en ik zelf schrijf soms ook zo snel en dan gebeuren die dingen dus
En je schrijft in het begin dat ze wel laat thuis was om 3 uur of zo ?
Ik weet niet uit welke streek je van Nederland komt, maar waar ik vandaan kom ga je als achttien jarige eerst indrinken, bij je friends of in de kroeg, en om een uur of half twee ga je op stap naar een club en dan ga je ongeveer na vieren naar huis, dus ben je iets van vijf uur/half zes thuis?
Maar nu de positieve kritiek!!! :
Het verhaal leest zo makkelijk, Starla word zo goed beschreven en de dingen die ze meemaakt en haar hele wereldje, dat het net is alsof je haar gewoon in het echt kent zo wat ! Echt vink zo knap.
En dit verhaal, ik weet niet hoe je het doet, is zo spannend. Je wilt gewoon blijven lezen Alles word zo goed omschreven.
Ook die stukken waarin ze drugs gebruikt. Ik wil bijna niet geloven dat je daar geen ervaring mee hebt, zo goed je dat doet dat is gewoon GEWELDIG!!!! Ik ervaar het zelf gewoon een beetje als ik het alleen al lees
En ook dat stuk wat je schrijft over dat ze niet wil dat iemand anders dat gebeurtenisje van haar en Cees weet omdat het dan echter lijkt?
Gewoon briljant!!! Echt zo voelt het dan ook echt, met zoiets. Je schrijft echt vanuit iemands gedachten. En dat kan je echt goed!
En wat ik ook helemaal geweldig vond: Die drie jongens bij het restaurant, hoe je ze omschrijft en die prachtige bijnamen erbij, helemaal super
Ga zo door!
Ik las ook net in een post dat je een boek had uitgegeven? Dat zou ik ook met dit verhaal laten doen, want het word een bestseller!
Ik hoop dat je snel weer stukje schrijft het is spannend:D:D:D:D:D:D love it!
Ik heb het verhaal in één keer uitgelezen
Vond het zo spannend XD MEER? Ik hoop dat er snel een nieuw stukje komt.
Qua 'opbouwende kritiek' ...
In je zinnen mist soms een woord of herhaal je een woord ofzo. Ik persoonlijk vind het totaal niet erg omdat ik toch wel snap wat je bedoelt en ik zelf schrijf soms ook zo snel en dan gebeuren die dingen dus
En je schrijft in het begin dat ze wel laat thuis was om 3 uur of zo ?
Ik weet niet uit welke streek je van Nederland komt, maar waar ik vandaan kom ga je als achttien jarige eerst indrinken, bij je friends of in de kroeg, en om een uur of half twee ga je op stap naar een club en dan ga je ongeveer na vieren naar huis, dus ben je iets van vijf uur/half zes thuis?
Maar nu de positieve kritiek!!! :
Het verhaal leest zo makkelijk, Starla word zo goed beschreven en de dingen die ze meemaakt en haar hele wereldje, dat het net is alsof je haar gewoon in het echt kent zo wat ! Echt vink zo knap.
En dit verhaal, ik weet niet hoe je het doet, is zo spannend. Je wilt gewoon blijven lezen
Alles word zo goed omschreven. Ook die stukken waarin ze drugs gebruikt. Ik wil bijna niet geloven dat je daar geen ervaring mee hebt, zo goed je dat doet dat is gewoon GEWELDIG!!!! Ik ervaar het zelf gewoon een beetje als ik het alleen al lees
En ook dat stuk wat je schrijft over dat ze niet wil dat iemand anders dat gebeurtenisje van haar en Cees weet omdat het dan echter lijkt?
Gewoon briljant!!! Echt zo voelt het dan ook echt, met zoiets. Je schrijft echt vanuit iemands gedachten. En dat kan je echt goed!
En wat ik ook helemaal geweldig vond: Die drie jongens bij het restaurant, hoe je ze omschrijft en die prachtige bijnamen erbij, helemaal super
Ga zo door!
Ik las ook net in een post dat je een boek had uitgegeven? Dat zou ik ook met dit verhaal laten doen, want het word een bestseller!
Ik hoop dat je snel weer stukje schrijft het is spannend
:D:D:D:D:D:D love it!- everybody`s story is unique
Heel erg bedankt! Dat van die tijd is een goeie, dat ga ik gelijk even aanpassen wat betreft de dubbele en ontbrekende woorden, bedoel je dat als in schrijfstijl of als in foutjes? Kijk ik daar ook even naar En je positieve feedback doet me onwijs goed, thanks!!
____________________________________________________________
Ik sleepte mijn Puch de tuin uit en begon rond te rijden, zonder dat ik wist waar ik heen ging. Echt, ik was zo boos, ik reed bijna een paar voetgangers van hun sokken en moest me inhouden niet tegen ze te schreeuwen dat ze moesten uitkijken waar ze liepen. Ik had geen idee waar ik naartoe ging. Normaal ging ik in dit soort situaties naar Roos, om me bij haar te beklagen over pa en ma. Gezien ik vorige keer zo verdomd lullig tegen haar had gedaan, overwoog ik eerst al mijn andere opties. Veel waren het er niet, vooral gezien ik geen zin had in Bobby en hij waarschijnlijk ook niet in mij, na hoe ik gisteren tegen hem had gedaan. Mel had het alleen maar over Tennisboy en daar zat ik ook niet op te wachten. Werken hoefde ik niet, dus het zou ook een beetje vreemd zijn als ik nu naar het restaurant ging om daar te gaan hangen. Dan toch naar Roos? Nee, dat kon ik niet maken. Bovendien, ze was vast niet thuis.
Nadat ik drie keer de hele stad doorkruist had, wist ik nog steeds niet wat ik moest doen. Ik reed ergens gigantisch asociaal een grasveld over en zette mijn Puch naast een lege picknicktafel in het park. Daar bleef ik een tijdje zitten, terwijl ik me opmaakte met de spullen uit mijn tas, rookte, bedacht wat een hekel ik had aan ma en pa en vijf keer naar de contactpersonenlijst in mijn telefoon keek in de hoop dat mijn redding daar ineens tussen zou staan. Uiteindelijk belde ik Roos toch nog, met zenuwen die mijn sigaret niet weg kon nemen. Stiekem tot mijn opluchting werd er niet opgenomen. Waarschijnlijk was ze een dag weg met Peter en ik had geen zin om haar dan op haar mobiel te bellen.
Ik klapte mijn telefoon dicht, rookte verder en overwoog Melanie te proberen. Na vijf minuten besloot ik dat ik daar geen zin in had, en dat stak me. Ik had nog nooit geen zin gehad in Mel, in al onze jaren vriendschap niet. Waarom kon ik het nu niet hebben haar over Tennisboy te horen praten? Kon ik het niet hebben zij gelukkiger was dan ik, dat haar leven beter verliep dan dat van mij? Dat zij hunkerde naar jongens en ik er alleen maar problemen mee had? Ik wist dat dat het was en ik haatte mezelf erom. Ik wilde niet jaloers zijn, had een hekel aan jaloerse mensen, die anderen niets gunden. Mel kon er ook niets aan doen dat het momenteel even de omgekeerde wereld was.
Ondanks dat belde ik haar niet. Ik stapte weer op mijn Puch en vertrok naar de stad om geld uit te geven en dingen te kopen waar ik helemaal niets aan had. Meestal hielp dat wel een beetje. Nu werkte het matig. Ik kocht hele dure setjes lingerie, pumps met hoge hakken, een nieuw shirtje en wat make-up. Op zich was ik er wel blij mee, maar ik voelde me er een beetje mat onder, voelde er eigenlijk niet zoveel bij.
Gelukkig werd ik na een tijd gebeld, want anders had ik niet veel geld overgehouden. Ik pakte mijn telefoon en voelde me een beetje vreemd toen ik zag dat het Bobby was die me belde. Ergens was ik blij dat hij nog met me wilde praten na het dramatische bioscoopbezoek van gisteren, maar aan de andere kant wilde ik een herhaling daarvan liever vermijden. Even bleef ik stilstaan, midden in de winkelstraat. Ik keek naar mijn telefoon, naar Bobby’s naam, zonder dat het tot me doordrong wat ik eigenlijk dacht. Er lag een vreemd, zwaar gevoel op mijn maag. Toen nam ik op.
‘Hé, met mij,’ zei Bob, die zich nog steeds niet leek te realiseren dat iedereen inmiddels nummerherkenning op zijn telefoon had. ‘Hoe gaat het ermee?’ Ik pakte mijn tassen op en sleepte ze mee, zodat ik wat minder in de loop van de winkelstraat stond.
‘Goed,’ zei ik. ‘Met jou?’
‘Ja, ook prima.’ Het was even stil, ongemakkelijk. Toen schraapte hij zijn keel. ‘Waar ben je? Ik belde naar je huis maar je vader zei dat je er niet was.’
‘Nee, ik ben in de stad.’
‘Vandaar. Hij eh, klonk niet heel erg vrolijk.’
‘Mijn vader? Natuurlijk klinkt die niet vrolijk, hij zit weer met mij opgescheept.’ Bobby mompelde wat. Hij wist nooit zo goed hoe hij moest reageren op mijn slechte relatie met mijn ouders, waarschijnlijk omdat hij er zelf niets van begreep. Zijn ouders waren gescheiden, Bob woonde bij zijn moeder. Ze was net zo’n workaholic als mijn ouders, maar hij had een beter band met haar dan ik met mijn ouders had. Ook omdat hij makkelijker was dan ik, waarschijnlijk, als persoon zijnde. Ik zuchtte en redde Bobby uit zijn moment van gene.
‘Laat maar, het is niet belangrijk. Waar belde je voor? Zomaar?’
‘Nee, of je vanavond iets te doen hebt. We hebben met een paar mensen bij Joey afgesproken, zijn ouders zijn een nachtje weg. Of je zin hebt om ook te komen. Ik breng je wel naar huis en als we te bezopen zijn blijven we gewoon daar.’ Ik was even verbaasd dat Bobby eraan had gedacht mij te vragen. Na gisteren zou ik als ik hem was iets gehad hebben van, zoek het maar uit. Eigenlijk had ik dat misschien ook wel gehoopt, dat hij me even met rust zou laten. Of niet? Ik wist het niet precies. Nu was ik in ieder geval blij dat hij belde, anders zat ik de hele avond met mijn ouders opgescheept. Beter bij Bob die me lastig viel met vervelende vragen dan bij pa en ma.
‘Nee, ik heb niets te doen. Lijkt me leuk. Hoe laat hebben jullie afgesproken?’
‘Vijf uur, Joe haalt eten. Zal ik je anders thuis op komen halen? Mijn auto doet het weer. Voorlopig.’
‘Ik ben op mijn Puch en ik ben niet thuis.’
‘Wat, nu?’
‘Ja.’
‘Dan dump je straks toch snel je Puch in de schuur en haal ik je thuis op?’ Bob begreep ook niet dat ik na een ruzie met mijn ouders geen zin had om in een straal van een kilometer in hun buurt te komen, ook niet om mijn Puch weg te brengen. Maar misschien was dat wel logisch. Ik hoefde dat ding alleen in de schuur te zetten. Als ik gewoon buiten op Bob wachtte, was het niet eens nodig om het huis binnen te gaan.
‘Oké,’ zei ik. ‘Kwart voor vijf bij mij?’
‘Is goed. Zie je straks.’
wat betreft de dubbele en ontbrekende woorden, bedoel je dat als in schrijfstijl of als in foutjes? Kijk ik daar ook even naar En je positieve feedback doet me onwijs goed, thanks!!____________________________________________________________
Ik sleepte mijn Puch de tuin uit en begon rond te rijden, zonder dat ik wist waar ik heen ging. Echt, ik was zo boos, ik reed bijna een paar voetgangers van hun sokken en moest me inhouden niet tegen ze te schreeuwen dat ze moesten uitkijken waar ze liepen. Ik had geen idee waar ik naartoe ging. Normaal ging ik in dit soort situaties naar Roos, om me bij haar te beklagen over pa en ma. Gezien ik vorige keer zo verdomd lullig tegen haar had gedaan, overwoog ik eerst al mijn andere opties. Veel waren het er niet, vooral gezien ik geen zin had in Bobby en hij waarschijnlijk ook niet in mij, na hoe ik gisteren tegen hem had gedaan. Mel had het alleen maar over Tennisboy en daar zat ik ook niet op te wachten. Werken hoefde ik niet, dus het zou ook een beetje vreemd zijn als ik nu naar het restaurant ging om daar te gaan hangen. Dan toch naar Roos? Nee, dat kon ik niet maken. Bovendien, ze was vast niet thuis.
Nadat ik drie keer de hele stad doorkruist had, wist ik nog steeds niet wat ik moest doen. Ik reed ergens gigantisch asociaal een grasveld over en zette mijn Puch naast een lege picknicktafel in het park. Daar bleef ik een tijdje zitten, terwijl ik me opmaakte met de spullen uit mijn tas, rookte, bedacht wat een hekel ik had aan ma en pa en vijf keer naar de contactpersonenlijst in mijn telefoon keek in de hoop dat mijn redding daar ineens tussen zou staan. Uiteindelijk belde ik Roos toch nog, met zenuwen die mijn sigaret niet weg kon nemen. Stiekem tot mijn opluchting werd er niet opgenomen. Waarschijnlijk was ze een dag weg met Peter en ik had geen zin om haar dan op haar mobiel te bellen.
Ik klapte mijn telefoon dicht, rookte verder en overwoog Melanie te proberen. Na vijf minuten besloot ik dat ik daar geen zin in had, en dat stak me. Ik had nog nooit geen zin gehad in Mel, in al onze jaren vriendschap niet. Waarom kon ik het nu niet hebben haar over Tennisboy te horen praten? Kon ik het niet hebben zij gelukkiger was dan ik, dat haar leven beter verliep dan dat van mij? Dat zij hunkerde naar jongens en ik er alleen maar problemen mee had? Ik wist dat dat het was en ik haatte mezelf erom. Ik wilde niet jaloers zijn, had een hekel aan jaloerse mensen, die anderen niets gunden. Mel kon er ook niets aan doen dat het momenteel even de omgekeerde wereld was.
Ondanks dat belde ik haar niet. Ik stapte weer op mijn Puch en vertrok naar de stad om geld uit te geven en dingen te kopen waar ik helemaal niets aan had. Meestal hielp dat wel een beetje. Nu werkte het matig. Ik kocht hele dure setjes lingerie, pumps met hoge hakken, een nieuw shirtje en wat make-up. Op zich was ik er wel blij mee, maar ik voelde me er een beetje mat onder, voelde er eigenlijk niet zoveel bij.
Gelukkig werd ik na een tijd gebeld, want anders had ik niet veel geld overgehouden. Ik pakte mijn telefoon en voelde me een beetje vreemd toen ik zag dat het Bobby was die me belde. Ergens was ik blij dat hij nog met me wilde praten na het dramatische bioscoopbezoek van gisteren, maar aan de andere kant wilde ik een herhaling daarvan liever vermijden. Even bleef ik stilstaan, midden in de winkelstraat. Ik keek naar mijn telefoon, naar Bobby’s naam, zonder dat het tot me doordrong wat ik eigenlijk dacht. Er lag een vreemd, zwaar gevoel op mijn maag. Toen nam ik op.
‘Hé, met mij,’ zei Bob, die zich nog steeds niet leek te realiseren dat iedereen inmiddels nummerherkenning op zijn telefoon had. ‘Hoe gaat het ermee?’ Ik pakte mijn tassen op en sleepte ze mee, zodat ik wat minder in de loop van de winkelstraat stond.
‘Goed,’ zei ik. ‘Met jou?’
‘Ja, ook prima.’ Het was even stil, ongemakkelijk. Toen schraapte hij zijn keel. ‘Waar ben je? Ik belde naar je huis maar je vader zei dat je er niet was.’
‘Nee, ik ben in de stad.’
‘Vandaar. Hij eh, klonk niet heel erg vrolijk.’
‘Mijn vader? Natuurlijk klinkt die niet vrolijk, hij zit weer met mij opgescheept.’ Bobby mompelde wat. Hij wist nooit zo goed hoe hij moest reageren op mijn slechte relatie met mijn ouders, waarschijnlijk omdat hij er zelf niets van begreep. Zijn ouders waren gescheiden, Bob woonde bij zijn moeder. Ze was net zo’n workaholic als mijn ouders, maar hij had een beter band met haar dan ik met mijn ouders had. Ook omdat hij makkelijker was dan ik, waarschijnlijk, als persoon zijnde. Ik zuchtte en redde Bobby uit zijn moment van gene.
‘Laat maar, het is niet belangrijk. Waar belde je voor? Zomaar?’
‘Nee, of je vanavond iets te doen hebt. We hebben met een paar mensen bij Joey afgesproken, zijn ouders zijn een nachtje weg. Of je zin hebt om ook te komen. Ik breng je wel naar huis en als we te bezopen zijn blijven we gewoon daar.’ Ik was even verbaasd dat Bobby eraan had gedacht mij te vragen. Na gisteren zou ik als ik hem was iets gehad hebben van, zoek het maar uit. Eigenlijk had ik dat misschien ook wel gehoopt, dat hij me even met rust zou laten. Of niet? Ik wist het niet precies. Nu was ik in ieder geval blij dat hij belde, anders zat ik de hele avond met mijn ouders opgescheept. Beter bij Bob die me lastig viel met vervelende vragen dan bij pa en ma.
‘Nee, ik heb niets te doen. Lijkt me leuk. Hoe laat hebben jullie afgesproken?’
‘Vijf uur, Joe haalt eten. Zal ik je anders thuis op komen halen? Mijn auto doet het weer. Voorlopig.’
‘Ik ben op mijn Puch en ik ben niet thuis.’
‘Wat, nu?’
‘Ja.’
‘Dan dump je straks toch snel je Puch in de schuur en haal ik je thuis op?’ Bob begreep ook niet dat ik na een ruzie met mijn ouders geen zin had om in een straal van een kilometer in hun buurt te komen, ook niet om mijn Puch weg te brengen. Maar misschien was dat wel logisch. Ik hoefde dat ding alleen in de schuur te zetten. Als ik gewoon buiten op Bob wachtte, was het niet eens nodig om het huis binnen te gaan.
‘Oké,’ zei ik. ‘Kwart voor vijf bij mij?’
‘Is goed. Zie je straks.’
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Hoofdstuk 8
Op weg naar huis reed ik bewust te langzaam, in de hoop dat ik een paar minuten te laat zou zijn. Ik wilde niet het risico lopen dat pa en ma thuis zouden zijn en Bobby te was. Als ik mijn Puch wegbracht en voor de deur moest gaan staan wachten, zou dat mijn ouders de mogelijkheid geven weer tegen me te gaan zeuren en daar had ik absoluut geen zin in.
Gelukkig was Bob precies op tijd. Toen ik mijn Puch en gekochte spullen in de garage had gezet en naar buiten liep, kwam hij net de hoek om. Hij zwaaide naar me en leek geen aandacht te schenken aan de vreemde geluiden die zijn auto produceerde. Hij had een oude Toyota die leek op een geplet tomatenblik en ik verbaasde me er altijd over dat hij er nog nooit met stoel en al doorheen was gezakt. Ik wist dat ik er niet over moest zeuren, want het was al heel wat dat het ding reed.
De auto stopte langs de stoep en ik stapte in. Bobby zei me gedag en we gaven elkaar een kus, op de mond, zonder tong, alsof er niets aan de hand was. De motor sloeg een keer af voor we wegreden, maar al snel waren we op weg naar Joey. Eigenlijk deden we opvallend normaal tegen elkaar. We praatten zoals we altijd met elkaar praatten, over gewone dingen. Over wat ik gekocht had, over een vriend van Floris die iets stoms had gedaan en over een concert waar we naartoe wilden. We praatten alsof we een verleden en een toekomst hadden. Ik werd al moe als ik eraan dacht. Ik wist amper hoe ik me ooit door de komende week heen moest slaan, laat staan door mijn komende leven.
‘Wie komen er trouwens allemaal?’ vroeg ik aan Bobby terwijl we richting de wijk reden waar Joey woonde. Bob wierp een blik in zijn achteruitkijkspiegel en sloeg een knipperlicht aan.
‘Niet zo veel, er waren er een paar die niet konden. Wij, die ene vriend van Joe komt later nog, die met die bril, en Jack is er nog even, maar die moet tegen de avond ook weer weg, geloof ik.’ Ik wendde mijn blik af en keek voor me uit, door de voorruit naar buiten. Jack. Waarom moest Jack er nou ook weer zijn? Ik had geen zin in hem, wilde hem eigenlijk helemaal niet zien. Die jongen met die lange wimpers, zoals Roos hem noemde. Hij was een vrij goede vriend, hij had mijn nummer al een paar jaar. Maar die zaterdagavond bracht hij me naar huis toen ik bijna niet meer op mijn benen kon staan en hij had niet meer gebeld om te vragen wat er gebeurd was en of ik nog leefde. Had hij moeten bellen? Misschien niet, hij was niemand iets verplicht, maar ik had het wel gedaan als ik hem was. Waarschijnlijk was het een bewuste keuze van hem geweest, omdat hij heel goed wist wat er aan de hand was. Omdat hij erbij had gestaan en ernaar keek zonder iets te doen.
De autoweg die zich voor Bobby’s auto uitstrekte verdween naar de achtergrond en vaag zag ik Jacks gezicht voor me. Er lachte iemand in mijn hoofd en ik hoorde Cees zeggen: ‘Even naar de plee. Hoezo, wil je ook even?’. Ik deed mijn ogen dicht en klemde mijn kaken op elkaar. De blik van Jack toen hij dat gezegd had, de ongeloof op zijn gezicht, stak me. Jack had het kunnen voorkomen. Het had niet eens een drama hoeven worden, hij had mijn hand kunnen pakken en me bij Cees weg kunnen trekken. Dat was alles. Met een simpele handeling, met een beetje protest had kunnen voorkomen dat ik me zo voelde, dat ik me de rest van mijn leven zo zou voelen. Zou hij dat beseffen? Hoe normaal mijn leven nog had kunnen zijn als hij iets gedaan had?
Ik werd uit mijn gedachten opgeschrikt toen Bobby afremde. We waren vlak bij Joey’s huis, maar de lange sliert auto’s voor ons vertelde dat we hier nog wel even zouden staan. Verderop kwamen we er achter dat de weg was opengebroken aan de andere kant. God wist waarom ze dat op zondag hadden gedaan. Iedereen moest om en om langs de wagens en graafmachines heen en de geïmproviseerde stoplichten die aan weerskanten van het ontbrekende stuk weg stonden, waren niet zo goed afgesteld. Bob en ik stonden een hele tijd in een lange rij ronkende auto’s die wachtten tot de tegenliggers voorbij waren, maar ik vond het niet erg dat het lang duurde. Ergens hoopte ik dat we zo lang moesten blijven staan dat Jack al weg zou zijn als we straks bij Joey zouden aankomen. Het zou zo makkelijk zijn, zo heerlijk eenvoudig, het zou zo veel oplossen. Wat het precies zou oplossen wist ik niet eens precies, maar dat gevoel had ik gewoon.
Even had ik die hoop, maar tegen de tijd dat het stoplicht op groen sprong en we langs de pionnen om de graafmachines reden, wist ik al dat het ijdele hoop was. Jack zou nog niet weg zijn. Niet alleen omdat we maar een paar minuten in de file gestaan hadden, maar ook omdat niets in mijn leven nog ging zoals ik wilde. Ik verwachtte niet dat daar nog op korte termijn verandering in zou komen.
Op weg naar huis reed ik bewust te langzaam, in de hoop dat ik een paar minuten te laat zou zijn. Ik wilde niet het risico lopen dat pa en ma thuis zouden zijn en Bobby te was. Als ik mijn Puch wegbracht en voor de deur moest gaan staan wachten, zou dat mijn ouders de mogelijkheid geven weer tegen me te gaan zeuren en daar had ik absoluut geen zin in.
Gelukkig was Bob precies op tijd. Toen ik mijn Puch en gekochte spullen in de garage had gezet en naar buiten liep, kwam hij net de hoek om. Hij zwaaide naar me en leek geen aandacht te schenken aan de vreemde geluiden die zijn auto produceerde. Hij had een oude Toyota die leek op een geplet tomatenblik en ik verbaasde me er altijd over dat hij er nog nooit met stoel en al doorheen was gezakt. Ik wist dat ik er niet over moest zeuren, want het was al heel wat dat het ding reed.
De auto stopte langs de stoep en ik stapte in. Bobby zei me gedag en we gaven elkaar een kus, op de mond, zonder tong, alsof er niets aan de hand was. De motor sloeg een keer af voor we wegreden, maar al snel waren we op weg naar Joey. Eigenlijk deden we opvallend normaal tegen elkaar. We praatten zoals we altijd met elkaar praatten, over gewone dingen. Over wat ik gekocht had, over een vriend van Floris die iets stoms had gedaan en over een concert waar we naartoe wilden. We praatten alsof we een verleden en een toekomst hadden. Ik werd al moe als ik eraan dacht. Ik wist amper hoe ik me ooit door de komende week heen moest slaan, laat staan door mijn komende leven.
‘Wie komen er trouwens allemaal?’ vroeg ik aan Bobby terwijl we richting de wijk reden waar Joey woonde. Bob wierp een blik in zijn achteruitkijkspiegel en sloeg een knipperlicht aan.
‘Niet zo veel, er waren er een paar die niet konden. Wij, die ene vriend van Joe komt later nog, die met die bril, en Jack is er nog even, maar die moet tegen de avond ook weer weg, geloof ik.’ Ik wendde mijn blik af en keek voor me uit, door de voorruit naar buiten. Jack. Waarom moest Jack er nou ook weer zijn? Ik had geen zin in hem, wilde hem eigenlijk helemaal niet zien. Die jongen met die lange wimpers, zoals Roos hem noemde. Hij was een vrij goede vriend, hij had mijn nummer al een paar jaar. Maar die zaterdagavond bracht hij me naar huis toen ik bijna niet meer op mijn benen kon staan en hij had niet meer gebeld om te vragen wat er gebeurd was en of ik nog leefde. Had hij moeten bellen? Misschien niet, hij was niemand iets verplicht, maar ik had het wel gedaan als ik hem was. Waarschijnlijk was het een bewuste keuze van hem geweest, omdat hij heel goed wist wat er aan de hand was. Omdat hij erbij had gestaan en ernaar keek zonder iets te doen.
De autoweg die zich voor Bobby’s auto uitstrekte verdween naar de achtergrond en vaag zag ik Jacks gezicht voor me. Er lachte iemand in mijn hoofd en ik hoorde Cees zeggen: ‘Even naar de plee. Hoezo, wil je ook even?’. Ik deed mijn ogen dicht en klemde mijn kaken op elkaar. De blik van Jack toen hij dat gezegd had, de ongeloof op zijn gezicht, stak me. Jack had het kunnen voorkomen. Het had niet eens een drama hoeven worden, hij had mijn hand kunnen pakken en me bij Cees weg kunnen trekken. Dat was alles. Met een simpele handeling, met een beetje protest had kunnen voorkomen dat ik me zo voelde, dat ik me de rest van mijn leven zo zou voelen. Zou hij dat beseffen? Hoe normaal mijn leven nog had kunnen zijn als hij iets gedaan had?
Ik werd uit mijn gedachten opgeschrikt toen Bobby afremde. We waren vlak bij Joey’s huis, maar de lange sliert auto’s voor ons vertelde dat we hier nog wel even zouden staan. Verderop kwamen we er achter dat de weg was opengebroken aan de andere kant. God wist waarom ze dat op zondag hadden gedaan. Iedereen moest om en om langs de wagens en graafmachines heen en de geïmproviseerde stoplichten die aan weerskanten van het ontbrekende stuk weg stonden, waren niet zo goed afgesteld. Bob en ik stonden een hele tijd in een lange rij ronkende auto’s die wachtten tot de tegenliggers voorbij waren, maar ik vond het niet erg dat het lang duurde. Ergens hoopte ik dat we zo lang moesten blijven staan dat Jack al weg zou zijn als we straks bij Joey zouden aankomen. Het zou zo makkelijk zijn, zo heerlijk eenvoudig, het zou zo veel oplossen. Wat het precies zou oplossen wist ik niet eens precies, maar dat gevoel had ik gewoon.
Even had ik die hoop, maar tegen de tijd dat het stoplicht op groen sprong en we langs de pionnen om de graafmachines reden, wist ik al dat het ijdele hoop was. Jack zou nog niet weg zijn. Niet alleen omdat we maar een paar minuten in de file gestaan hadden, maar ook omdat niets in mijn leven nog ging zoals ik wilde. Ik verwachtte niet dat daar nog op korte termijn verandering in zou komen.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Nou ik zal eens een voorbeeld geven, uit dit stukje:
Daar moet nog wat tussen, zulk soort foutjes bedoel ik Maar daar erger ik me niet aan zoals ik al zei, omdat ik wel ongeveer snap wat je bedoelt...
Waarschijnlijk moet het zijn: te laat.
Maar dat zijn maar kleinigheden.
Voor de rest: Weer twee geweldige stukjes Super spannend kan niet wachten tot het volgende stukje!
Ook leuk dat je ook echt wat met de kritiek doet die mensen hebben, helemaal super!
'en bobby te ... was.Jeetje schreef:
Op weg naar huis reed ik bewust te langzaam, in de hoop dat ik een paar minuten te laat zou zijn. Ik wilde niet het risico lopen dat pa en ma thuis zouden zijn en Bobby te was.
Daar moet nog wat tussen, zulk soort foutjes bedoel ik
Maar daar erger ik me niet aan zoals ik al zei, omdat ik wel ongeveer snap wat je bedoelt...Waarschijnlijk moet het zijn: te laat.
Maar dat zijn maar kleinigheden.
Voor de rest: Weer twee geweldige stukjes
Super spannend kan niet wachten tot het volgende stukje! Ook leuk dat je ook echt wat met de kritiek doet die mensen hebben, helemaal super!
- everybody`s story is unique
Thanks! Ik ben eens vanaf het begin gaan overlezen en je hebt helemaal gelijk wat betreft die vergeten woordjes! Was me nog nooit opgevallen dus bedankt dat je daarop hebt gewezen ik heb echt een enorme blinde vlek voor mijn eigen tekst, ik zie gewoon wat er moet staan ipv wat er staat
__________________________________________________________________________
Natuurlijk had ik gelijk. Nog geen paar minuten later parkeerden we in de wijk waar Joey woonde. Joey begroette ons enthousiast en liet ons binnen, en in de kamer op een stoel bij de tv zat Jack. Ik kon mezelf geen houding geven, had geen idee hoe ik me tegenover hem moest gedragen. Aan de ene kant wilde ik tegen hem schreeuwen, hem van alles verwijten, maar aan de andere kant wilde ik juist zo min mogelijk met hem te maken hebben. Die kant leek sterker te zijn, zwaarder. Het zat me bovenal dwars dat Jack wist wat er gebeurd was, tenminste, ik ging er vanuit dat hij dat wist. Het was alsof daarmee hij mijn regel verbrak, de regel dat het minder echt zou zijn als niemand het wist. Ik wist niet hoe ik daar mee om moest gaan, omdat ik me ervoor schaamde. Het was ondraaglijk dat hij misschien een vermoeden had van hoe het eruit zag als ik door Cees werd geneukt op een wc. Ik had nooit verwacht dat ik het zo zou voelen, maar ik deed het wel. Het voelde of Jack me aantastte in mijn privacy door misschien een voorstelling te hebben van wat er gebeurd was.
Omdat ik niet wist wat ik moest doen, de rest geen argwaan wilde bezorgen en op een brandende manier boos was op Jack, negeerde ik hem voornamelijk. Het was makkelijker dan verwacht en de rest leek er niets van te merken. Ik voelde dat hij wel naar mij keek, hij zei me ook gedag, maar ik zei niets terug en keek hem ook niet aan. Hij was op zijn hoede, sloeg me af en toe gade. Ik meed hem, was bang voor de blik die hij in zijn ogen zou hebben als ik hem aan zou kijken. Maar ondanks het feit dat ik hem negeerde en hij volgens Bobby nog ergens heen moest, ging hij maar niet weg. Ik praatte en lachte een beetje met Bob en Joey, zij soms weer met Jack, we keken tv en blowden wat. Jack rookte niet eens mee, maar toch bleef hij maar. Ik begon me aan hem te ergeren, vooral omdat hij probeerde te reageren op dingen die ik zei en niet door scheen te hebben dat ik niet wilde dat hij tegen me praatte. Hoe lang was hij nog van plan te blijven? Joey had gezegd dat hij ‘zo’ wegging, maar dat was inmiddels al bijna een uur geleden. Kon hij niet gewoon gaan? Veel meer om hem duidelijk te maken dat ik geen zin in hem had, kon ik niet meer doen. In ieder geval niet zonder de rest zich af begon te vragen wat ik ineens tegen hem had.
Achteraf denk ik dat Jack wel degelijk doorhad dat ik hem weg wilde hebben, maar dat hij expres bleef. Niet omdat hij mij wilde zieken, maar omdat hij me alleen wilde spreken. Na een tijd, toen ik dacht dat hij toch nooit meer weg zou gaan, ging ik naar de wc. Ik liet de jongens achter in de kamer en liep naar de hal, maar halverwege hoorde ik Jack ineens zeggen: ‘Hé jongens, ik ga er maar eens vandoor, oké?’ Ik dacht dat hij een geintje maakte. Wat mankeerde hij? Had hij geen beter moment kunnen kiezen? Ik vervloekte hem en liep snel de gang door. Natuurlijk was ik te laat, want Jack ging helemaal niet ‘toevallig’ net weg toen ik even de kamer uit ging. Ik hoorde dat hij naar de gang toe liep en snel probeerde ik de wc in te schieten, maar op het moment dat ik over de drempel stapte, voelde ik een hand op mijn arm. Ik keek achterom en zag Jack staan. De aandrang om de deur in zijn gezicht dicht te slaan was groot. Wat wilde hij in godsnaam? Had hij aan het feit dat ik hem als lucht behandeld had niet gemerkt dat ik niet met hem wilde praten?
‘Wat moet je?’ siste ik fel, mijn stem gedempt zodat Bobs en Joey het niet zouden horen. Ik zag dat Jack slikte en hij wierp een korte blik naar de kamer.
‘Kunnen we even praten?’ vroeg hij. ‘Alleen?’ Ik keek hem aan, met het idee dat mijn ogen vuur schoten. Met een ruk trok ik mijn arm los.
‘Nee,’ snauwde ik. ‘Ik heb jou niets te zeggen.’ Jack kromp een beetje in elkaar en keek weer even achterom toen Joey binnen ergens om lachte. Hij gebaarde naar de deur naar de garage en ik zuchtte. Met tegenzin stapte ik naar binnen. Het was koud in de garage en ik dook wat dieper weg in mijn trui.
Jack kwam achter me aan en deed de deur achter zich dicht. Hij stak zijn handen in zijn zakken voorzichtig keek hij me aan.
‘Hoe is het ermee?’ vroeg hij. Hij slikte en haalde zijn schouders op. ‘Je was nogal er nogal slecht aan toe van het weekend, en ik dacht-’ Ik maande hem tot stilte en sloeg geërgerd mijn armen over elkaar.
‘Ik wil het niet hebben over het weekend,’ zei ik kortaf. Jack knipperde een paar keer met zijn ogen, snel achter elkaar. Dat was zijn zenuwentic, hij deed het altijd als hij nerveus was. Hij keek me aan of ik medelijden met hem moest hebben en dat maakte me gigantisch kwaad.
‘Star, wees alsjeblieft niet boos,’ zei hij.
ik heb echt een enorme blinde vlek voor mijn eigen tekst, ik zie gewoon wat er moet staan ipv wat er staat __________________________________________________________________________
Natuurlijk had ik gelijk. Nog geen paar minuten later parkeerden we in de wijk waar Joey woonde. Joey begroette ons enthousiast en liet ons binnen, en in de kamer op een stoel bij de tv zat Jack. Ik kon mezelf geen houding geven, had geen idee hoe ik me tegenover hem moest gedragen. Aan de ene kant wilde ik tegen hem schreeuwen, hem van alles verwijten, maar aan de andere kant wilde ik juist zo min mogelijk met hem te maken hebben. Die kant leek sterker te zijn, zwaarder. Het zat me bovenal dwars dat Jack wist wat er gebeurd was, tenminste, ik ging er vanuit dat hij dat wist. Het was alsof daarmee hij mijn regel verbrak, de regel dat het minder echt zou zijn als niemand het wist. Ik wist niet hoe ik daar mee om moest gaan, omdat ik me ervoor schaamde. Het was ondraaglijk dat hij misschien een vermoeden had van hoe het eruit zag als ik door Cees werd geneukt op een wc. Ik had nooit verwacht dat ik het zo zou voelen, maar ik deed het wel. Het voelde of Jack me aantastte in mijn privacy door misschien een voorstelling te hebben van wat er gebeurd was.
Omdat ik niet wist wat ik moest doen, de rest geen argwaan wilde bezorgen en op een brandende manier boos was op Jack, negeerde ik hem voornamelijk. Het was makkelijker dan verwacht en de rest leek er niets van te merken. Ik voelde dat hij wel naar mij keek, hij zei me ook gedag, maar ik zei niets terug en keek hem ook niet aan. Hij was op zijn hoede, sloeg me af en toe gade. Ik meed hem, was bang voor de blik die hij in zijn ogen zou hebben als ik hem aan zou kijken. Maar ondanks het feit dat ik hem negeerde en hij volgens Bobby nog ergens heen moest, ging hij maar niet weg. Ik praatte en lachte een beetje met Bob en Joey, zij soms weer met Jack, we keken tv en blowden wat. Jack rookte niet eens mee, maar toch bleef hij maar. Ik begon me aan hem te ergeren, vooral omdat hij probeerde te reageren op dingen die ik zei en niet door scheen te hebben dat ik niet wilde dat hij tegen me praatte. Hoe lang was hij nog van plan te blijven? Joey had gezegd dat hij ‘zo’ wegging, maar dat was inmiddels al bijna een uur geleden. Kon hij niet gewoon gaan? Veel meer om hem duidelijk te maken dat ik geen zin in hem had, kon ik niet meer doen. In ieder geval niet zonder de rest zich af begon te vragen wat ik ineens tegen hem had.
Achteraf denk ik dat Jack wel degelijk doorhad dat ik hem weg wilde hebben, maar dat hij expres bleef. Niet omdat hij mij wilde zieken, maar omdat hij me alleen wilde spreken. Na een tijd, toen ik dacht dat hij toch nooit meer weg zou gaan, ging ik naar de wc. Ik liet de jongens achter in de kamer en liep naar de hal, maar halverwege hoorde ik Jack ineens zeggen: ‘Hé jongens, ik ga er maar eens vandoor, oké?’ Ik dacht dat hij een geintje maakte. Wat mankeerde hij? Had hij geen beter moment kunnen kiezen? Ik vervloekte hem en liep snel de gang door. Natuurlijk was ik te laat, want Jack ging helemaal niet ‘toevallig’ net weg toen ik even de kamer uit ging. Ik hoorde dat hij naar de gang toe liep en snel probeerde ik de wc in te schieten, maar op het moment dat ik over de drempel stapte, voelde ik een hand op mijn arm. Ik keek achterom en zag Jack staan. De aandrang om de deur in zijn gezicht dicht te slaan was groot. Wat wilde hij in godsnaam? Had hij aan het feit dat ik hem als lucht behandeld had niet gemerkt dat ik niet met hem wilde praten?
‘Wat moet je?’ siste ik fel, mijn stem gedempt zodat Bobs en Joey het niet zouden horen. Ik zag dat Jack slikte en hij wierp een korte blik naar de kamer.
‘Kunnen we even praten?’ vroeg hij. ‘Alleen?’ Ik keek hem aan, met het idee dat mijn ogen vuur schoten. Met een ruk trok ik mijn arm los.
‘Nee,’ snauwde ik. ‘Ik heb jou niets te zeggen.’ Jack kromp een beetje in elkaar en keek weer even achterom toen Joey binnen ergens om lachte. Hij gebaarde naar de deur naar de garage en ik zuchtte. Met tegenzin stapte ik naar binnen. Het was koud in de garage en ik dook wat dieper weg in mijn trui.
Jack kwam achter me aan en deed de deur achter zich dicht. Hij stak zijn handen in zijn zakken voorzichtig keek hij me aan.
‘Hoe is het ermee?’ vroeg hij. Hij slikte en haalde zijn schouders op. ‘Je was nogal er nogal slecht aan toe van het weekend, en ik dacht-’ Ik maande hem tot stilte en sloeg geërgerd mijn armen over elkaar.
‘Ik wil het niet hebben over het weekend,’ zei ik kortaf. Jack knipperde een paar keer met zijn ogen, snel achter elkaar. Dat was zijn zenuwentic, hij deed het altijd als hij nerveus was. Hij keek me aan of ik medelijden met hem moest hebben en dat maakte me gigantisch kwaad.
‘Star, wees alsjeblieft niet boos,’ zei hij.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Thanks! Stukje erbij!
____________________________________________________
Ik trok mijn wenkbrauwen op.
‘Sorry? Je was erbij, toch? Geef me dan eens een goede reden waarom ik niet boos op je zou mogen zijn.’ Jack haalde een beetje mistroostig zijn schouders op.
‘Ik heb je toch geholpen?’ zei hij. ‘Ik heb je toch thuisgebracht?’ Het klonk wanhopig en ik zag aan zijn gezicht dat hij dat zelf ook hoorde.
‘Ja, daar heb ik wat aan, held. Misschien had je dat kunnen bedenken voordat je hem me liet pakken op een wc? Ik weet niet, ongeveer toen we langsliepen en je zag dat ik nog nauwelijks op mijn benen kon staan?’
‘Heeft hij echt…?’
‘Ja, natuurlijk heeft hij dat. Wat denk je, dat jullie hem met je barmhartige pogingen op andere gedachten hebben gebracht?’ Jack kneep zijn ogen even dicht.
‘Jezus Star,’ zei hij. ’Ik dacht… hij was high en jij ook en ik dacht niet dat hij het echt zou doen. Ik-’
‘Ach, lul niet. Je weet hoe hij in elkaar zit en je weet ook dat ik het nooit van mijn leven vrijwillig met hem zou doen. Ik mag hem verdomme niet eens.’ Verontwaardigd schudde Jack zijn hoofd, ik zag dat hij nu behalve nerveus ook een beetje boos werd.
‘Hé kom op zeg, ik ken hem helemaal niet als iemand die zoiets zou doen. Ik bedoel, ik heb nog nooit gehoord dat hij zoiets geflikt heeft.’ Ik klemde mijn kiezen op elkaar en keek hem aan.
‘Noem jij mij een leugenaar?’ vroeg ik met een stem waar de kilte vanaf droop. Jack gebaarde onrustig met zijn handen.
‘Nee, helemaal niet. Maar ik kan toch niet in jouw hoofd kijken en dan maar weten wat je wel en niet wilt? Dan kun je mij de schuld geven, maar ik ben geen helderziende. Je bent vaak genoeg compleet van de wereld, maar dan ben je nog wel in staat om zelf te denken. En ik bedoel, normaal ben je ook niet zo moeilijk, dus dat het nu anders was, kon ik ook niet raden.’ Er bevroor iets in mijn binnenste. Ontstelt staarde ik hem aan. Ik kon niet geloven dat hij dat zei, dat hij bedoelde wat ik dacht dat hij bedoelde. Aan zijn gezicht zag ik dat hij het ook wist, dat hij schrok van zichzelf. Ik kneep mijn ogen een beetje samen en zette een stap naar hem toe. Het was gigantisch irritant naar mensen omhoog te moeten kijken als je kwaad op ze was.
‘Wàt zei je?’ zei ik. Jack ontweek mijn blik aan en zei niets meer. Daardoor werd ik alleen maar bozer.
‘Ik ben niet zo moeilijk? Mag ik vragen wat je daarmee bedoelt?’ Hij haalde zijn schouders op.
‘Gewoon,’ mompelde hij. ‘Met seks en zo.’ Ik balde mijn handen tot vuisten en zette nog een stap naar hem toe.
‘Met seks en zo?’ vroeg ik. Hij haalde zijn schouders op.
‘Ja, gewoon. Hoe makkelijk je bent met Bobby, en met andere jongens. Hoe je omgaat met jongens en seks, en hoe je eruit ziet… je bent heel mooi en dan met sexy rokjes en hoge hakken en de manier waarop je danst…’ Zijn stem stierf weg, alsof hij wist dat hij het er niet beter op maakte. Ik staarde hem aan.
‘Hoe makkelijk ik ben?’ herhaalde ik en ik tot mijn ergernis voelde ik dat er iets prikte in mijn ogen. ‘Bedoel je dat het mijn eigen schuld is? Dat ik het verdiend heb?’ Jack keek naar zijn schoenen. Ik klemde mijn kaken zo hard op elkaar dat het pijn deed en duwde zijn hoofd omhoog. ‘Kijk me aan, verdomme. Bedoel je dat? Dat ik een slet ben?’ Hij keek op, de uitdrukking op zijn gezicht was verward.
‘Nee, dat zeg ik helemaal niet. Ik bedoel dat ik daardoor niet kan weten wie je wel en niet… als je-’
‘Wat? Wie ik wel en niet wat? Wie ik wel en niet wil neuken?’
‘Ja, nee, ik-’ Mijn zicht werd wazig en ik kneep mijn ogen dicht.
‘Laat maar, Jack,’ zei ik. ‘Rot op en hou alsjeblieft je mond.’ Ik draaide mijn rug naar hem toe en liep naar de andere kant van de garage. Vanuit mijn ooghoek zag ik dat hij letterlijk met zijn handen in zijn haar stond. Hij gaf gefrustreerd een schop tegen een emmer op de grond.
‘Jezus, ik wilde helemaal niet dat dit zo zou gaan,’ hoorde ik hem zeggen. ‘Ik vind helemaal niet dat je het je eigen schuld is, ik wilde alleen maar weten of alles goed met je ging.’ Ik keek op. Om de een of andere reden was die opmerking de druppel die de emmer deed overlopen. Er knapte iets in mijn hoofd, als een kapotte lamp die uit elkaar sprong. Met een ruk draaide ik me om en ik liep naar hem toe. Volgens mij moest Jack moeite doen niet achteruit te deinzen toen hij mijn gezicht zag.
‘Of het goed met me gaat?’ vroeg ik. ‘Je wilt weten of het goed met me gaat? Wat heb jij eigenlijk voor voorstelling van wat er gebeurd is, Jack? Denk je dat hij me mee die wc ingenomen heeft en toen aan me gevraagd heeft of ik seks met hem wilde hebben? Dat ik het leuk vond?’ Jack keek me aan, maar wendde toen zijn blik af. Ik voelde tranen langs mijn wangen glijden en duwde zijn gezicht mijn kant op, zodat hij me wel aan moest kijken.
‘Kijk me aan,’ zei ik met op elkaar geklemde kaken. ‘Als je te slap was er iets aan te doen en je hebt het lef me te vragen of het goed met me gaat, zul je luisteren ook. Jij wilt weten hoe het met me gaat? Hij sleepte me die wc in, hield me vast en ramde hem er gewoon in. En ik weet dat je het inlevingsvermogen van een stuk plastic hebt, maar als je een meisje bent en je bent er niet klaar voor doet dat verdomd veel pijn.’ Hij probeerde zijn gezicht af te wenden, maar ik duwde het weer terug.
‘En ik heb nee gezegd, meerdere keren. Ik probeerde hem weg te duwen en hij hield me gewoon vast. Er was paniek en angst en geworstel en het gebeurt iedere dag een paar keer opnieuw, en als je ook maar een beetje ballen had gehad, had je het kunnen voorkomen. Dus waag het niet aan mij te vragen of het goed met me gaat, en waag het niet ooit nog te zeggen dat niemand er iets aan kon doen omdat ik ‘nou eenmaal niet zo moeilijk ben’.’ Jack was stil. Hij was stil en er liepen warme tranen over mijn wangen. Ik ademde diep in een uit en liep naar achteren, tot ik een tafeltje tegen mijn benen voelde. Ik zakte erop neer en probeerde te stoppen met huilen, zodat Bobby en Joey straks niet zouden gaan vragen wat er aan de hand was. Het was moeilijk, zoals ik al had gevreesd kregen de herinneringen de vrije loop als ik erover praatte, alsof er een slot brak waardoor alles naar de oppervlakte kon komen.
Stukje erbij!____________________________________________________
Ik trok mijn wenkbrauwen op.
‘Sorry? Je was erbij, toch? Geef me dan eens een goede reden waarom ik niet boos op je zou mogen zijn.’ Jack haalde een beetje mistroostig zijn schouders op.
‘Ik heb je toch geholpen?’ zei hij. ‘Ik heb je toch thuisgebracht?’ Het klonk wanhopig en ik zag aan zijn gezicht dat hij dat zelf ook hoorde.
‘Ja, daar heb ik wat aan, held. Misschien had je dat kunnen bedenken voordat je hem me liet pakken op een wc? Ik weet niet, ongeveer toen we langsliepen en je zag dat ik nog nauwelijks op mijn benen kon staan?’
‘Heeft hij echt…?’
‘Ja, natuurlijk heeft hij dat. Wat denk je, dat jullie hem met je barmhartige pogingen op andere gedachten hebben gebracht?’ Jack kneep zijn ogen even dicht.
‘Jezus Star,’ zei hij. ’Ik dacht… hij was high en jij ook en ik dacht niet dat hij het echt zou doen. Ik-’
‘Ach, lul niet. Je weet hoe hij in elkaar zit en je weet ook dat ik het nooit van mijn leven vrijwillig met hem zou doen. Ik mag hem verdomme niet eens.’ Verontwaardigd schudde Jack zijn hoofd, ik zag dat hij nu behalve nerveus ook een beetje boos werd.
‘Hé kom op zeg, ik ken hem helemaal niet als iemand die zoiets zou doen. Ik bedoel, ik heb nog nooit gehoord dat hij zoiets geflikt heeft.’ Ik klemde mijn kiezen op elkaar en keek hem aan.
‘Noem jij mij een leugenaar?’ vroeg ik met een stem waar de kilte vanaf droop. Jack gebaarde onrustig met zijn handen.
‘Nee, helemaal niet. Maar ik kan toch niet in jouw hoofd kijken en dan maar weten wat je wel en niet wilt? Dan kun je mij de schuld geven, maar ik ben geen helderziende. Je bent vaak genoeg compleet van de wereld, maar dan ben je nog wel in staat om zelf te denken. En ik bedoel, normaal ben je ook niet zo moeilijk, dus dat het nu anders was, kon ik ook niet raden.’ Er bevroor iets in mijn binnenste. Ontstelt staarde ik hem aan. Ik kon niet geloven dat hij dat zei, dat hij bedoelde wat ik dacht dat hij bedoelde. Aan zijn gezicht zag ik dat hij het ook wist, dat hij schrok van zichzelf. Ik kneep mijn ogen een beetje samen en zette een stap naar hem toe. Het was gigantisch irritant naar mensen omhoog te moeten kijken als je kwaad op ze was.
‘Wàt zei je?’ zei ik. Jack ontweek mijn blik aan en zei niets meer. Daardoor werd ik alleen maar bozer.
‘Ik ben niet zo moeilijk? Mag ik vragen wat je daarmee bedoelt?’ Hij haalde zijn schouders op.
‘Gewoon,’ mompelde hij. ‘Met seks en zo.’ Ik balde mijn handen tot vuisten en zette nog een stap naar hem toe.
‘Met seks en zo?’ vroeg ik. Hij haalde zijn schouders op.
‘Ja, gewoon. Hoe makkelijk je bent met Bobby, en met andere jongens. Hoe je omgaat met jongens en seks, en hoe je eruit ziet… je bent heel mooi en dan met sexy rokjes en hoge hakken en de manier waarop je danst…’ Zijn stem stierf weg, alsof hij wist dat hij het er niet beter op maakte. Ik staarde hem aan.
‘Hoe makkelijk ik ben?’ herhaalde ik en ik tot mijn ergernis voelde ik dat er iets prikte in mijn ogen. ‘Bedoel je dat het mijn eigen schuld is? Dat ik het verdiend heb?’ Jack keek naar zijn schoenen. Ik klemde mijn kaken zo hard op elkaar dat het pijn deed en duwde zijn hoofd omhoog. ‘Kijk me aan, verdomme. Bedoel je dat? Dat ik een slet ben?’ Hij keek op, de uitdrukking op zijn gezicht was verward.
‘Nee, dat zeg ik helemaal niet. Ik bedoel dat ik daardoor niet kan weten wie je wel en niet… als je-’
‘Wat? Wie ik wel en niet wat? Wie ik wel en niet wil neuken?’
‘Ja, nee, ik-’ Mijn zicht werd wazig en ik kneep mijn ogen dicht.
‘Laat maar, Jack,’ zei ik. ‘Rot op en hou alsjeblieft je mond.’ Ik draaide mijn rug naar hem toe en liep naar de andere kant van de garage. Vanuit mijn ooghoek zag ik dat hij letterlijk met zijn handen in zijn haar stond. Hij gaf gefrustreerd een schop tegen een emmer op de grond.
‘Jezus, ik wilde helemaal niet dat dit zo zou gaan,’ hoorde ik hem zeggen. ‘Ik vind helemaal niet dat je het je eigen schuld is, ik wilde alleen maar weten of alles goed met je ging.’ Ik keek op. Om de een of andere reden was die opmerking de druppel die de emmer deed overlopen. Er knapte iets in mijn hoofd, als een kapotte lamp die uit elkaar sprong. Met een ruk draaide ik me om en ik liep naar hem toe. Volgens mij moest Jack moeite doen niet achteruit te deinzen toen hij mijn gezicht zag.
‘Of het goed met me gaat?’ vroeg ik. ‘Je wilt weten of het goed met me gaat? Wat heb jij eigenlijk voor voorstelling van wat er gebeurd is, Jack? Denk je dat hij me mee die wc ingenomen heeft en toen aan me gevraagd heeft of ik seks met hem wilde hebben? Dat ik het leuk vond?’ Jack keek me aan, maar wendde toen zijn blik af. Ik voelde tranen langs mijn wangen glijden en duwde zijn gezicht mijn kant op, zodat hij me wel aan moest kijken.
‘Kijk me aan,’ zei ik met op elkaar geklemde kaken. ‘Als je te slap was er iets aan te doen en je hebt het lef me te vragen of het goed met me gaat, zul je luisteren ook. Jij wilt weten hoe het met me gaat? Hij sleepte me die wc in, hield me vast en ramde hem er gewoon in. En ik weet dat je het inlevingsvermogen van een stuk plastic hebt, maar als je een meisje bent en je bent er niet klaar voor doet dat verdomd veel pijn.’ Hij probeerde zijn gezicht af te wenden, maar ik duwde het weer terug.
‘En ik heb nee gezegd, meerdere keren. Ik probeerde hem weg te duwen en hij hield me gewoon vast. Er was paniek en angst en geworstel en het gebeurt iedere dag een paar keer opnieuw, en als je ook maar een beetje ballen had gehad, had je het kunnen voorkomen. Dus waag het niet aan mij te vragen of het goed met me gaat, en waag het niet ooit nog te zeggen dat niemand er iets aan kon doen omdat ik ‘nou eenmaal niet zo moeilijk ben’.’ Jack was stil. Hij was stil en er liepen warme tranen over mijn wangen. Ik ademde diep in een uit en liep naar achteren, tot ik een tafeltje tegen mijn benen voelde. Ik zakte erop neer en probeerde te stoppen met huilen, zodat Bobby en Joey straks niet zouden gaan vragen wat er aan de hand was. Het was moeilijk, zoals ik al had gevreesd kregen de herinneringen de vrije loop als ik erover praatte, alsof er een slot brak waardoor alles naar de oppervlakte kon komen.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Met de muis van mijn hand veegde ik de tranen van mijn wangen. Jack stond aan de andere kant van de garage, zijn armen hingen slap langs zijn lichaam. Hij keek schuldbewust en ontdaan en leek niet te weten wat te doen. Tot overmaat van ramp liep hij na een tijdje naar me toe en wilde zijn arm om me heen slaan, maar ik weerde hem af.
‘Raak me niet aan,’ zei ik en ik schoof een stuk uit zijn buurt. ‘Ga weg en laat me alleen.’ Maar hij ging niet weg. Hij ging naast me zitten op het tafeltje en keek naar me.
‘Het spijt me, Star,’ zei hij toen. Ik reageerde niet en veegde uitgelopen mascara op vingers af aan mijn rok. Jack schoof nog een stukje dichter naar me toe.
‘Star?’ probeerde hij. ‘Alsjeblieft, ik wil je helpen.’ Ik klemde verbeten mijn kiezen op elkaar en schoof een stuk bij hem vandaan.
‘Jammer dat je dat nu pas bedenkt,’ zei ik. Jack bleef zitten, maar hij schoof niet meer dichter naar me toe.
‘Ik ga met je mee naar de politie. Alsjeblieft Starla, laat me het goedmaken.’ Politie. Er trok een raar gevoel door mijn buik bij dat woord.
‘Er gaat niemand naar de politie’ zei ik. ‘Ik heb jouw hulp niet nodig. Vergeet het en heb het er niet meer over. Met niemand.’ Jack bleef stil. Toen ik opkeek zag ik dat hij me aanstaarde, met lichte verbijstering in zijn ogen.
‘Wat? Maar je kunt toch-’
‘Het is niet gebeurd, Jack,’ viel ik hem nadrukkelijk in de reden. ‘Klaar. Ga weg en heb hou er over op. Ik meen het, als je het ooit tegen iemand zegt, als je er ooit nog aan denkt, doe ik je wat.’
‘Maar we kunnen toch tegen Bobby-’
‘Bobby heeft er geen reet mee te maken. Niemand heeft er iets mee te maken. Begrijp je dat?’
‘…’
‘Jack?’
‘Ja, nou, als je-’
‘Ja, ik sta erop. Het is niet gebeurd.’
‘Als dat is wat jij wilt.’
‘Dat is wat ik wil. Oké?’ Hij sputterde en mompelde even wat, maar zei toen na een tijdje toch: ‘Oké.’ En daarmee was het afgelopen. Hij ging weg en ik bleef nog even in de garage zitten, alleen. Ik deed niets, zat daar alleen en staarde zonder iets te zien omlaag, naar de stof van mijn rok die over mijn bovenbenen lag. Zijn woorden galmden na in mijn hoofd, maar ik probeerde ze te negeren. Het lukte niet, zoals het me de laatste tijd nooit meer lukte. Daarna ging ik alsnog naar de wc, maakte mijn gezicht weer een beetje netjes en liep terug naar de kamer. Bobby en Joey hadden gelukkig niets door. Toen ik terugkwam waren ze geconcentreerd een spel op Joey’s playstation aan het spelen. Er renden mannetjes met geweren op het scherm heen en weer en Bobby’s mannetje bracht het er niet zo goed vanaf. Ik ging bij ze zitten en keek naar wat ze deden. Het was heerlijk om even met niemand te hoeven praten, om niet op te hoeven letten dat ik iets verkeerds zei. Even kon ik alleen in stilte naar het spelletje kijken zonder dat er iemand om het een of ander aan mijn hoofd zeurde.
Maar toch dwaalden mijn gedachten al gauw weer af naar Jack, naar ons gesprek van daarnet. Ik wilde het niet, maar toch kreeg ik een vreemd gevoel als ik dacht aan wat hij gezegd had. Het was een zwaar gevoel, in mijn buik en in mijn borst, en het voelde hetzelfde als wanneer je je realiseerde dat je iets heel, heel erg stoms had gedaan. Het ergerde me, en tegelijkertijd voelde ik me schuldig. Tegenover wie wist ik niet precies. Tegenover mezelf, waarschijnlijk. Ik was bang dat Jack gelijk had. Eigenlijk mocht ik niet eens zo denken, maar toch was ik er bang voor. Was het mijn eigen schuld? Had hij gelijk?
Ik staarde naar Bobby’s mannetje dat neergehaald werd op het televisiescherm. Hoge hakken en korte rokjes. Maakte dat wat uit? Ik hield van rokjes en hoge hakken. Misschien was dat sexy, maar dat gaf toch niemand het recht me te behandelen als Cees had gedaan? En ik was makkelijk met jongens, met seks? Zo raar was dat toch niet? Ik leefde maar één keer, ik hield van jongens, van seks. Was dat een misdaad, dat ik niet wilde dat ik later als ik tachtig en gerimpeld was en niemand me meer zag zitten, terugkeek op mijn leven en spijt had dat ik niet meer geleefd had, meer genoten had toen het nog kon?
Ik slikte en voelde Bobby’s aanwezigheid naast me. Misschien was dat wel wat er verkeerd was. Die manier van denken, dat ik vond dat ik het volste recht had te doen wat ik wilde, te zijn zoals ik wilde. Misschien was dat het wel. Misschien had Jack gelijk. Misschien was ik zelf wel verkeerd.
‘Raak me niet aan,’ zei ik en ik schoof een stuk uit zijn buurt. ‘Ga weg en laat me alleen.’ Maar hij ging niet weg. Hij ging naast me zitten op het tafeltje en keek naar me.
‘Het spijt me, Star,’ zei hij toen. Ik reageerde niet en veegde uitgelopen mascara op vingers af aan mijn rok. Jack schoof nog een stukje dichter naar me toe.
‘Star?’ probeerde hij. ‘Alsjeblieft, ik wil je helpen.’ Ik klemde verbeten mijn kiezen op elkaar en schoof een stuk bij hem vandaan.
‘Jammer dat je dat nu pas bedenkt,’ zei ik. Jack bleef zitten, maar hij schoof niet meer dichter naar me toe.
‘Ik ga met je mee naar de politie. Alsjeblieft Starla, laat me het goedmaken.’ Politie. Er trok een raar gevoel door mijn buik bij dat woord.
‘Er gaat niemand naar de politie’ zei ik. ‘Ik heb jouw hulp niet nodig. Vergeet het en heb het er niet meer over. Met niemand.’ Jack bleef stil. Toen ik opkeek zag ik dat hij me aanstaarde, met lichte verbijstering in zijn ogen.
‘Wat? Maar je kunt toch-’
‘Het is niet gebeurd, Jack,’ viel ik hem nadrukkelijk in de reden. ‘Klaar. Ga weg en heb hou er over op. Ik meen het, als je het ooit tegen iemand zegt, als je er ooit nog aan denkt, doe ik je wat.’
‘Maar we kunnen toch tegen Bobby-’
‘Bobby heeft er geen reet mee te maken. Niemand heeft er iets mee te maken. Begrijp je dat?’
‘…’
‘Jack?’
‘Ja, nou, als je-’
‘Ja, ik sta erop. Het is niet gebeurd.’
‘Als dat is wat jij wilt.’
‘Dat is wat ik wil. Oké?’ Hij sputterde en mompelde even wat, maar zei toen na een tijdje toch: ‘Oké.’ En daarmee was het afgelopen. Hij ging weg en ik bleef nog even in de garage zitten, alleen. Ik deed niets, zat daar alleen en staarde zonder iets te zien omlaag, naar de stof van mijn rok die over mijn bovenbenen lag. Zijn woorden galmden na in mijn hoofd, maar ik probeerde ze te negeren. Het lukte niet, zoals het me de laatste tijd nooit meer lukte. Daarna ging ik alsnog naar de wc, maakte mijn gezicht weer een beetje netjes en liep terug naar de kamer. Bobby en Joey hadden gelukkig niets door. Toen ik terugkwam waren ze geconcentreerd een spel op Joey’s playstation aan het spelen. Er renden mannetjes met geweren op het scherm heen en weer en Bobby’s mannetje bracht het er niet zo goed vanaf. Ik ging bij ze zitten en keek naar wat ze deden. Het was heerlijk om even met niemand te hoeven praten, om niet op te hoeven letten dat ik iets verkeerds zei. Even kon ik alleen in stilte naar het spelletje kijken zonder dat er iemand om het een of ander aan mijn hoofd zeurde.
Maar toch dwaalden mijn gedachten al gauw weer af naar Jack, naar ons gesprek van daarnet. Ik wilde het niet, maar toch kreeg ik een vreemd gevoel als ik dacht aan wat hij gezegd had. Het was een zwaar gevoel, in mijn buik en in mijn borst, en het voelde hetzelfde als wanneer je je realiseerde dat je iets heel, heel erg stoms had gedaan. Het ergerde me, en tegelijkertijd voelde ik me schuldig. Tegenover wie wist ik niet precies. Tegenover mezelf, waarschijnlijk. Ik was bang dat Jack gelijk had. Eigenlijk mocht ik niet eens zo denken, maar toch was ik er bang voor. Was het mijn eigen schuld? Had hij gelijk?
Ik staarde naar Bobby’s mannetje dat neergehaald werd op het televisiescherm. Hoge hakken en korte rokjes. Maakte dat wat uit? Ik hield van rokjes en hoge hakken. Misschien was dat sexy, maar dat gaf toch niemand het recht me te behandelen als Cees had gedaan? En ik was makkelijk met jongens, met seks? Zo raar was dat toch niet? Ik leefde maar één keer, ik hield van jongens, van seks. Was dat een misdaad, dat ik niet wilde dat ik later als ik tachtig en gerimpeld was en niemand me meer zag zitten, terugkeek op mijn leven en spijt had dat ik niet meer geleefd had, meer genoten had toen het nog kon?
Ik slikte en voelde Bobby’s aanwezigheid naast me. Misschien was dat wel wat er verkeerd was. Die manier van denken, dat ik vond dat ik het volste recht had te doen wat ik wilde, te zijn zoals ik wilde. Misschien was dat het wel. Misschien had Jack gelijk. Misschien was ik zelf wel verkeerd.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Die vriend van Joey die ook zou komen arriveerde rond een uur of zeven. Hij hoorde niet echt bij ons groepje, Joey was de enige die echt bevriend met hem was, maar het was een aardige gozer. Ik kende hem vaag, een tijd terug had hem een paar keer in de club gezien. Hij was lang en vrij dun en droeg een bril. Door zijn bril en haar met foute scheiding leek hij een beetje op een nerd, maar ik wist dat hij dat absoluut niet was. Ik denk dat hij een jaar of 25, 26 was, in ieder geval wat ouder dan wij.
Hij had een hele tas vol pretsigaretten en fuifpoeder bij zich, maar gezien we allemaal nog niet gegeten hadden, besloten we eerst snel iets te halen. We trokken stro’tjes, of eigenlijk vloeitjes van ongelijke lengte, en Bobby en ik waren de dupe. We haalden voor iedereen een patatje bij de snackbar om de hoek, op Joey’s kosten. De gast die achter de toonbank stond deed er een eeuwigheid over en liet halverwege ook nog Joey’s frikadel uit zijn handen vallen, waardoor hij ook nog een nieuwe moest gaan maken. We deden er bijna halfuur over om alles te halen, terwijl de snackbar maar drie minuten van Joey’s huis vandaan was. Ik merkte nauwelijks hoeveel tijd er verstreek. Bob en ik zeiden niet veel tegen elkaar, of in ieder geval, ik niet. Ik was afwezig, moest constant denken aan wat Jack had gezegd. Het zat me dwars, maar ik probeerde het van me af te zetten. Ik wilde niet dat Bobby zou denken dat ik weer iets tegen hem had. Het lukte me gedeeltelijk, ik geloof dat ik af en toe net genoeg wist te antwoorden om het te doen lijken of ik oplette.
Weer terug bij Joey werkte iedereen hongerig zijn patat naar binnen. Ondanks alles werd het ontzettend gezellig. We praatten en lachten en blowden en die vriend van Joey maakte grapjes waar iedereen om moest lachen. Hij was aardig, aardiger dan ik me herinnerde, maar ik had nog steeds geen idee hoe hij heette. Mijn hersenen kalmeerden wat door de wiet en ik voelde me voor het eerst sinds tijden wat beter. Wat misschien ook scheelde, was dat we al gauw aardig dronken waren. Joey had flessen gehaald met dat chemische blauwe spul waar een hoop alcohol in zat, en de eerste twee gingen er snel doorheen. Op een gegeven moment goot Bobby een halve liter in zijn nek in plaats van in zijn mond en we kwamen niet meer bij.
Ik voelde me pas minder op mijn gemak toen JV (Joey’s Vriend) zijn rugtas pakte. Hij had coke bij zich, en veel ook. Ik had nooit problemen gehad met coke, maar nu werd ik toch een beetje kriebelig. Natuurlijk moest ik weer aan Cees denken Stel je voor dat ik compleet van de wereld raakte en één van de jongens hetzelfde zou flikken als Cees?
Ik keek naar de drie jongens in de kamer. JV legde lijntjes met een videotheekpasje, Bobby probeerde een ander spel op de Playstation te doen. Joey zat naast hem en lag helemaal dubbel omdat hij er niets van kon. Ze waren zo lief, zo onschuldig, stuk voor stuk. Maar toch was ik bang. Het was achterlijk te denken dat zij net als Cees zouden zijn, maar ik dacht er wel aan. Aan de andere kant wilde ik het ook wel, die coke, ondanks dat angstige gedoe. Ik wilde me voelen zoals ik me altijd voelde als ik coke gebruikte, wilde me normaal voelen. Ik wilde het wel, maar ergens durfde ik het niet.
Ik kreeg het een beetje benauwd, alsof alle drank in één keer zijn uitwerking verloor. Ik zat daar maar, stijf op de bank, terwijl JV en Joey als eerste een lijntje opsnoven met een opgerold twintigje, dat was overgebleven na het bezoek aan de snackbar. Bobby volgde en toen was ik aan de beurt.
‘Your turn, Starla,’ zei JV terwijl hij onder zijn neus wreef. Ik slikte. Waarom wist hij mijn naam wel maar ik de zijne niet? Ik staarde naar het witte poeder op het spiegeltje en voelde dat mijn handen klam waren. Ik veegde ze af aan mijn rok en zei, zonder mijn blik van het lijntje af te wenden: ‘Nee. Ik hoef niet.’ JV trok zijn wenkbrauwen op en keek me aan.
‘Niet?’ zei hij. ‘Waarom niet? Het is echt goed spul, hoor.’ Ik haalde mijn schouders op en sloeg mijn armen over elkaar.
‘Nee, ik heb geen zin,’ mompelde ik.
‘Ah Star, kom op,’ riep Joey vanaf de andere kant van de kamer. ‘Doe nou even leuk mee, dat doe je toch altijd?’ Ik slikte diep en staarde naar het spiegeltje. Misschien had hij wel gelijk, stelde ik me aan. Joey was een goede jongen, JV was niet minder aardig en bovendien was Bobby erbij. Hoe groot was de kans dat er nu zoiets zou gebeuren als met Cees? Begon ik nu ook al fobisch voor drugs te worden door wat hij gedaan had? Ik hield van drugs. Ik hield van drugs en van seks en zo viel alles weg wat mij ooit mij had gemaakt.
Ik keek nog even naar JV, maar boog toen voorover. Ik pakte het biljet van hem aan en volgde hun voorbeeld voordat ik kon gaan twijfelen. Toen ik me met gesloten ogen weer tegen muur achter me liet zakken, zei JV: ‘Grote meid.’
Hij had een hele tas vol pretsigaretten en fuifpoeder bij zich, maar gezien we allemaal nog niet gegeten hadden, besloten we eerst snel iets te halen. We trokken stro’tjes, of eigenlijk vloeitjes van ongelijke lengte, en Bobby en ik waren de dupe. We haalden voor iedereen een patatje bij de snackbar om de hoek, op Joey’s kosten. De gast die achter de toonbank stond deed er een eeuwigheid over en liet halverwege ook nog Joey’s frikadel uit zijn handen vallen, waardoor hij ook nog een nieuwe moest gaan maken. We deden er bijna halfuur over om alles te halen, terwijl de snackbar maar drie minuten van Joey’s huis vandaan was. Ik merkte nauwelijks hoeveel tijd er verstreek. Bob en ik zeiden niet veel tegen elkaar, of in ieder geval, ik niet. Ik was afwezig, moest constant denken aan wat Jack had gezegd. Het zat me dwars, maar ik probeerde het van me af te zetten. Ik wilde niet dat Bobby zou denken dat ik weer iets tegen hem had. Het lukte me gedeeltelijk, ik geloof dat ik af en toe net genoeg wist te antwoorden om het te doen lijken of ik oplette.
Weer terug bij Joey werkte iedereen hongerig zijn patat naar binnen. Ondanks alles werd het ontzettend gezellig. We praatten en lachten en blowden en die vriend van Joey maakte grapjes waar iedereen om moest lachen. Hij was aardig, aardiger dan ik me herinnerde, maar ik had nog steeds geen idee hoe hij heette. Mijn hersenen kalmeerden wat door de wiet en ik voelde me voor het eerst sinds tijden wat beter. Wat misschien ook scheelde, was dat we al gauw aardig dronken waren. Joey had flessen gehaald met dat chemische blauwe spul waar een hoop alcohol in zat, en de eerste twee gingen er snel doorheen. Op een gegeven moment goot Bobby een halve liter in zijn nek in plaats van in zijn mond en we kwamen niet meer bij.
Ik voelde me pas minder op mijn gemak toen JV (Joey’s Vriend) zijn rugtas pakte. Hij had coke bij zich, en veel ook. Ik had nooit problemen gehad met coke, maar nu werd ik toch een beetje kriebelig. Natuurlijk moest ik weer aan Cees denken Stel je voor dat ik compleet van de wereld raakte en één van de jongens hetzelfde zou flikken als Cees?
Ik keek naar de drie jongens in de kamer. JV legde lijntjes met een videotheekpasje, Bobby probeerde een ander spel op de Playstation te doen. Joey zat naast hem en lag helemaal dubbel omdat hij er niets van kon. Ze waren zo lief, zo onschuldig, stuk voor stuk. Maar toch was ik bang. Het was achterlijk te denken dat zij net als Cees zouden zijn, maar ik dacht er wel aan. Aan de andere kant wilde ik het ook wel, die coke, ondanks dat angstige gedoe. Ik wilde me voelen zoals ik me altijd voelde als ik coke gebruikte, wilde me normaal voelen. Ik wilde het wel, maar ergens durfde ik het niet.
Ik kreeg het een beetje benauwd, alsof alle drank in één keer zijn uitwerking verloor. Ik zat daar maar, stijf op de bank, terwijl JV en Joey als eerste een lijntje opsnoven met een opgerold twintigje, dat was overgebleven na het bezoek aan de snackbar. Bobby volgde en toen was ik aan de beurt.
‘Your turn, Starla,’ zei JV terwijl hij onder zijn neus wreef. Ik slikte. Waarom wist hij mijn naam wel maar ik de zijne niet? Ik staarde naar het witte poeder op het spiegeltje en voelde dat mijn handen klam waren. Ik veegde ze af aan mijn rok en zei, zonder mijn blik van het lijntje af te wenden: ‘Nee. Ik hoef niet.’ JV trok zijn wenkbrauwen op en keek me aan.
‘Niet?’ zei hij. ‘Waarom niet? Het is echt goed spul, hoor.’ Ik haalde mijn schouders op en sloeg mijn armen over elkaar.
‘Nee, ik heb geen zin,’ mompelde ik.
‘Ah Star, kom op,’ riep Joey vanaf de andere kant van de kamer. ‘Doe nou even leuk mee, dat doe je toch altijd?’ Ik slikte diep en staarde naar het spiegeltje. Misschien had hij wel gelijk, stelde ik me aan. Joey was een goede jongen, JV was niet minder aardig en bovendien was Bobby erbij. Hoe groot was de kans dat er nu zoiets zou gebeuren als met Cees? Begon ik nu ook al fobisch voor drugs te worden door wat hij gedaan had? Ik hield van drugs. Ik hield van drugs en van seks en zo viel alles weg wat mij ooit mij had gemaakt.
Ik keek nog even naar JV, maar boog toen voorover. Ik pakte het biljet van hem aan en volgde hun voorbeeld voordat ik kon gaan twijfelen. Toen ik me met gesloten ogen weer tegen muur achter me liet zakken, zei JV: ‘Grote meid.’
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Heej!!!!
Weer vet mooi stukje. Oeh het is zo spannend nu
Ben benieuwd naar het vervolg!!!!
Een superpluspunt voor jou : je schreef frikadel goed
heel veel bewere dat dat met een n moet XD
snel verder schrijven ?
Weer vet mooi stukje. Oeh het is zo spannend nu
Ben benieuwd naar het vervolg!!!!
Een superpluspunt voor jou : je schreef frikadel goed
heel veel bewere dat dat met een n moet XD snel verder schrijven ?
- everybody`s story is unique
Tot 2005 was dit inderdaad frikadel.
Een frikandel (tot 2005 in Nederland officieel gespeld als frikadel) is in België en Nederland een langwerpige, donkergekleurde staaf van verschillende soorten vlees die warm gefrituurd wordt gegeten. (Dit zegt wikipedia)
Een frikadel, niet te verwarren met een frikandel, is een ronde compacte gehaktbal met bepaalde kruiden. (Tevens van wikipedia)
Het is dus maar net welke van de twee ze bedoeld:)
Je verhaal heb ik overigens grotendeels gelezen bij je eerste poging. Zo nu en dan volg ik eens wat maar volgens mij ben je nog niet weer op het punt waar je toen geëindigd bent.
Een frikandel (tot 2005 in Nederland officieel gespeld als frikadel) is in België en Nederland een langwerpige, donkergekleurde staaf van verschillende soorten vlees die warm gefrituurd wordt gegeten. (Dit zegt wikipedia)
Een frikadel, niet te verwarren met een frikandel, is een ronde compacte gehaktbal met bepaalde kruiden. (Tevens van wikipedia)
Het is dus maar net welke van de twee ze bedoeld:)
Je verhaal heb ik overigens grotendeels gelezen bij je eerste poging. Zo nu en dan volg ik eens wat maar volgens mij ben je nog niet weer op het punt waar je toen geëindigd bent.
Sorry meiden, heb het erg druk! Er zijn zo nu en dan wel stukjes anders dan in de eerste versie marly bedankt voor jullie reactie!
__________________________________________________________________
Een tijd na het eerste lijntje gingen we naar Joey‘s kamer, omdat hij een betere stereo had dan zijn ouders. JV had ook XTC bij zich, die hij eerst niet eens van plan was te gebruiken, maar iedereen had er eigenlijk wel zin. We kregen allemaal een pil en hij zei dat we nog lijntje moesten nemen als de XTC heel licht begon te werken. Dat voelde inderdaad fantastisch. Wat later daarna zette Joey een andere cd op en we waren net allemaal gigantisch uit ons dak aan het gaan en aan het dansen toen ik gebeld werd. Eerst wilde ik niet opnemen, maar toen ik zag dat het Mel was, voelde ik me schuldig omdat ik haar negeerde. Eigenlijk had ik geen zin in haar, ik had zin in niemand, maar toch nam ik op. De muziek stond hard, dus ik moest even de kamer uit om haar te kunnen verstaan. Ik trok de deur naar Joey’s kamer achter me dicht en liep de gang op.
‘Hé Star,’ zei Mel. Mijn hoofd tolde en ik ging even op de grond zitten. ‘Hoe is het ermee?’ Aan haar toon hoorde ik dat ze me iets belangrijks wilde vertellen en ik probeerde me op haar stem te concentreren.
‘Hoi,’ zei ik. ‘Ja, goed. Met jou?’ Vanuit Joey’s kamer klonk een knal en er barstte iemand in lachen uit. Mel begon een heel verhaal, maar ik kreeg het maar half mee. Ik hoorde de jongens praten en lachen vanuit Joey’s kamer en hun stemmen en die van Mel waren moeilijk te volgen, moeilijk uit elkaar te houden. De jongens discussieerden binnen over wie datgene dat net was gevallen op moest ruimen, en Mel ratelde over Tennisboy. Ik meende te horen dat ze een gesprek met hem gehad had en na een tijdje drong het tot me door dat ze een date hadden gepland. Het hoe en waar ontging me volledig, maar toch slingerde het me even flink terug naar de werkelijkheid. Om de een of andere reden was het moeilijk te bevatten. Mel, die altijd verlegen was, nooit met jongens durfde te praten, die mij altijd om raad vroeg en die niets durfde te doen zonder dat ze alles met mij besproken had, had een grote stap gezet zonder dat ze mij had geraadpleegd. Mels leven was gewoon doorgaan, terwijl dat van mij in puin lag. Ik kon me haast niet voorstellen dat mensen nog met zulke normale dingen bezig konden zijn.
Ik werd uit mijn gedachten opgeschrikt toen Mel van onderwerp veranderde. Ze vroeg hoe laat ik morgen bij Simmons moest zijn en of ik haar een sleepje wilde geven met de Puch. Mijn hoofd hield in één keer op met tollen. Ik kneep mijn ogen dicht en sloeg mezelf voor mijn hoofd, wat ik niet eens meer voelde.
‘O, verdomme,’ zei ik en ik bonkte met mijn hoofd tegen de muur achter me.
‘Wat? Wat is er?’ vroeg Mel, en ik schudde geërgerd mijn hoofd.
‘Nee, Simmons. Ik was vergeten dat ik naar haar toe moest. Verdomme, shitzooi. Ik weet niet eens hoe laat ik er moet zijn.’ In de kamer verderop riep Joey iets naar iemand en ik zette het volume van mijn telefoon harder.
‘Heeft ze je niet gebeld?’ vroeg Mel. Ik probeerde te bedenken wat er de afgelopen dagen allemaal gebeurd was, en kwam er al gauw achter dat ik dat beter niet kon doen.
‘Nee, voor zover ik weet niet.’
‘Misschien heeft ze je wel gemaild.’
‘Dat zal dan wel, maar ik ben niet thuis en ik heb geen computer bij de hand.’
‘Ik wel, zal ik even voor je kijken?’ Ik slaakte een zucht.
‘Als je dat zou willen doen, graag,’ zei ik en ik wreef even in mijn ogen. Mel tikte iets in op een toetsenbord.
‘Ik ga gelijk even zoeken. Hé, maar vindt je het niet goed van Tennisboy?’
‘Ja,’ zei ik. ’Heel goed.’ Ze slaakte een verliefde zucht.
‘Hij is zo gigantisch knap,’ zei ze. ’Ik heb een foto van hem op internet gevonden, ik zal hem je zo gelijk even doorsturen.’ Ik zette mijn elleboog op mijn knie en liet mijn hoofd in mijn hand rusten.
‘Ja, is goed,’ zei ik vaag. Geklik van een muis, tikken op een toetsenbord, Mels stem die zei: ‘sIk weet zeker dat jij hem ook sexy vindt. Wat was je wachtwoord ook alweer?’
‘Helaasverkeerd123.’
‘O ja, ik kwam er al niet in maar ik dacht dat het ‘helaasfout123’ was. Wacht even hoor.’ Ze tikte weer iets in en ik hoorde aan de geluidjes van haar computer dat ze het goed had gedaan.
‘Even kijken…’ Ze klikte ergens op. ‘Je hebt mail van één of andere bandwebsite, van een internetwinkel, van een forum, van mij, van mij - je moet echt eens vaker je e-mail lezen - , van een of andere community, van ene Kimberly…’
‘Collega.’
‘Nog een keer van mij, van iemand anders die ik niet ken, van Roosterman, en jawel, ook van Simmons.’
‘Hoe kan het ook anders.’
‘Moet ik kijken wat er staat?’
‘Ja, doe maar.’ Ik keek even naar de deur toen er een ander nummer begon en de jongens begonnen te joelen. Shit, dit was echt een goed nummer. Schiet op, Mel.
‘Hier, ik heb het. ‘Beste Starla, per omgaande e-mail wil ik je graag even herinneren aan onze afspraak voor het mentorgesprek van morgen. Ik zag dat je het eerste uur geen les hebt, schikt het je om dan langs te komen? Ik hoop dat het al beter met je gaat en tot morgen. Paula Simmons.’ Wist jij dat ze Paula heet?’
‘Ja. Heb jij het eerste uur les?’
‘Nee, ik begin pas het tweede. Jammer, moet ik alsnog in m’n eentje fietsen.’
‘Tenzij je zin hebt om een uur eerder je bed uit te komen om niet alleen te hoeven fietsen wel ja. Als je-’ Ik keek op toen de deur van Joey’s kamer open ging en JV zijn hoofd om de deur stak. Allemachtig, zijn ogen zagen er raar uit. Zag ik er ook zo uit?
‘Starla, er ligt nog een lijntje Wit Wonderpoeder voor je,’ riep hij. ‘Kom het snel halen voor iemand anders het doet.’ Snel dekte ik het mondstuk van mijn telefoon af met mijn hand. Te laat, waarschijnlijk.
‘Ja, ik kom eraan, zo klaar,’ zei ik en ik wachtte tot hij de deur achter zich had dichtgedaan. Ik duwde de telefoon weer tegen mijn oor en luisterde. De telefoonlijn tussen Mel en mij in ruiste door de stilte heen.
‘Star?’ vroeg ze toen. Haar stem klonk een beetje vertwijfeld. ‘Wie was dat?’ Ik keek even naar de deur om te zien of die echt dicht was.
‘Niemand. Een vriend van een vriend.’ Ze was even stil. Ik kon bijna horen dat ze naar woorden zocht.
‘Weet je zeker dat het goed met je gaat?’ vroeg ze toen. Met mijn voet tekende ik figuurtjes in het tapijt, tot Mel herhaalde: ‘Star?’ Ik slikte.
‘Ik moet gaan,’ zei ik. Het bleef stil aan de andere kant van de lijn. Dat was heel wat, normaal zat ze altijd ergens aan te frunniken als ze aan het bellen was.
‘Oké,’ zei ze toen. ‘Doe voorzichtig, hè?’ Ik deed mijn ogen even dicht.
‘Tot morgen, Mel.’
‘Tot morgen, meis.’
bedankt voor jullie reactie!__________________________________________________________________
Een tijd na het eerste lijntje gingen we naar Joey‘s kamer, omdat hij een betere stereo had dan zijn ouders. JV had ook XTC bij zich, die hij eerst niet eens van plan was te gebruiken, maar iedereen had er eigenlijk wel zin. We kregen allemaal een pil en hij zei dat we nog lijntje moesten nemen als de XTC heel licht begon te werken. Dat voelde inderdaad fantastisch. Wat later daarna zette Joey een andere cd op en we waren net allemaal gigantisch uit ons dak aan het gaan en aan het dansen toen ik gebeld werd. Eerst wilde ik niet opnemen, maar toen ik zag dat het Mel was, voelde ik me schuldig omdat ik haar negeerde. Eigenlijk had ik geen zin in haar, ik had zin in niemand, maar toch nam ik op. De muziek stond hard, dus ik moest even de kamer uit om haar te kunnen verstaan. Ik trok de deur naar Joey’s kamer achter me dicht en liep de gang op.
‘Hé Star,’ zei Mel. Mijn hoofd tolde en ik ging even op de grond zitten. ‘Hoe is het ermee?’ Aan haar toon hoorde ik dat ze me iets belangrijks wilde vertellen en ik probeerde me op haar stem te concentreren.
‘Hoi,’ zei ik. ‘Ja, goed. Met jou?’ Vanuit Joey’s kamer klonk een knal en er barstte iemand in lachen uit. Mel begon een heel verhaal, maar ik kreeg het maar half mee. Ik hoorde de jongens praten en lachen vanuit Joey’s kamer en hun stemmen en die van Mel waren moeilijk te volgen, moeilijk uit elkaar te houden. De jongens discussieerden binnen over wie datgene dat net was gevallen op moest ruimen, en Mel ratelde over Tennisboy. Ik meende te horen dat ze een gesprek met hem gehad had en na een tijdje drong het tot me door dat ze een date hadden gepland. Het hoe en waar ontging me volledig, maar toch slingerde het me even flink terug naar de werkelijkheid. Om de een of andere reden was het moeilijk te bevatten. Mel, die altijd verlegen was, nooit met jongens durfde te praten, die mij altijd om raad vroeg en die niets durfde te doen zonder dat ze alles met mij besproken had, had een grote stap gezet zonder dat ze mij had geraadpleegd. Mels leven was gewoon doorgaan, terwijl dat van mij in puin lag. Ik kon me haast niet voorstellen dat mensen nog met zulke normale dingen bezig konden zijn.
Ik werd uit mijn gedachten opgeschrikt toen Mel van onderwerp veranderde. Ze vroeg hoe laat ik morgen bij Simmons moest zijn en of ik haar een sleepje wilde geven met de Puch. Mijn hoofd hield in één keer op met tollen. Ik kneep mijn ogen dicht en sloeg mezelf voor mijn hoofd, wat ik niet eens meer voelde.
‘O, verdomme,’ zei ik en ik bonkte met mijn hoofd tegen de muur achter me.
‘Wat? Wat is er?’ vroeg Mel, en ik schudde geërgerd mijn hoofd.
‘Nee, Simmons. Ik was vergeten dat ik naar haar toe moest. Verdomme, shitzooi. Ik weet niet eens hoe laat ik er moet zijn.’ In de kamer verderop riep Joey iets naar iemand en ik zette het volume van mijn telefoon harder.
‘Heeft ze je niet gebeld?’ vroeg Mel. Ik probeerde te bedenken wat er de afgelopen dagen allemaal gebeurd was, en kwam er al gauw achter dat ik dat beter niet kon doen.
‘Nee, voor zover ik weet niet.’
‘Misschien heeft ze je wel gemaild.’
‘Dat zal dan wel, maar ik ben niet thuis en ik heb geen computer bij de hand.’
‘Ik wel, zal ik even voor je kijken?’ Ik slaakte een zucht.
‘Als je dat zou willen doen, graag,’ zei ik en ik wreef even in mijn ogen. Mel tikte iets in op een toetsenbord.
‘Ik ga gelijk even zoeken. Hé, maar vindt je het niet goed van Tennisboy?’
‘Ja,’ zei ik. ’Heel goed.’ Ze slaakte een verliefde zucht.
‘Hij is zo gigantisch knap,’ zei ze. ’Ik heb een foto van hem op internet gevonden, ik zal hem je zo gelijk even doorsturen.’ Ik zette mijn elleboog op mijn knie en liet mijn hoofd in mijn hand rusten.
‘Ja, is goed,’ zei ik vaag. Geklik van een muis, tikken op een toetsenbord, Mels stem die zei: ‘sIk weet zeker dat jij hem ook sexy vindt. Wat was je wachtwoord ook alweer?’
‘Helaasverkeerd123.’
‘O ja, ik kwam er al niet in maar ik dacht dat het ‘helaasfout123’ was. Wacht even hoor.’ Ze tikte weer iets in en ik hoorde aan de geluidjes van haar computer dat ze het goed had gedaan.
‘Even kijken…’ Ze klikte ergens op. ‘Je hebt mail van één of andere bandwebsite, van een internetwinkel, van een forum, van mij, van mij - je moet echt eens vaker je e-mail lezen - , van een of andere community, van ene Kimberly…’
‘Collega.’
‘Nog een keer van mij, van iemand anders die ik niet ken, van Roosterman, en jawel, ook van Simmons.’
‘Hoe kan het ook anders.’
‘Moet ik kijken wat er staat?’
‘Ja, doe maar.’ Ik keek even naar de deur toen er een ander nummer begon en de jongens begonnen te joelen. Shit, dit was echt een goed nummer. Schiet op, Mel.
‘Hier, ik heb het. ‘Beste Starla, per omgaande e-mail wil ik je graag even herinneren aan onze afspraak voor het mentorgesprek van morgen. Ik zag dat je het eerste uur geen les hebt, schikt het je om dan langs te komen? Ik hoop dat het al beter met je gaat en tot morgen. Paula Simmons.’ Wist jij dat ze Paula heet?’
‘Ja. Heb jij het eerste uur les?’
‘Nee, ik begin pas het tweede. Jammer, moet ik alsnog in m’n eentje fietsen.’
‘Tenzij je zin hebt om een uur eerder je bed uit te komen om niet alleen te hoeven fietsen wel ja. Als je-’ Ik keek op toen de deur van Joey’s kamer open ging en JV zijn hoofd om de deur stak. Allemachtig, zijn ogen zagen er raar uit. Zag ik er ook zo uit?
‘Starla, er ligt nog een lijntje Wit Wonderpoeder voor je,’ riep hij. ‘Kom het snel halen voor iemand anders het doet.’ Snel dekte ik het mondstuk van mijn telefoon af met mijn hand. Te laat, waarschijnlijk.
‘Ja, ik kom eraan, zo klaar,’ zei ik en ik wachtte tot hij de deur achter zich had dichtgedaan. Ik duwde de telefoon weer tegen mijn oor en luisterde. De telefoonlijn tussen Mel en mij in ruiste door de stilte heen.
‘Star?’ vroeg ze toen. Haar stem klonk een beetje vertwijfeld. ‘Wie was dat?’ Ik keek even naar de deur om te zien of die echt dicht was.
‘Niemand. Een vriend van een vriend.’ Ze was even stil. Ik kon bijna horen dat ze naar woorden zocht.
‘Weet je zeker dat het goed met je gaat?’ vroeg ze toen. Met mijn voet tekende ik figuurtjes in het tapijt, tot Mel herhaalde: ‘Star?’ Ik slikte.
‘Ik moet gaan,’ zei ik. Het bleef stil aan de andere kant van de lijn. Dat was heel wat, normaal zat ze altijd ergens aan te frunniken als ze aan het bellen was.
‘Oké,’ zei ze toen. ‘Doe voorzichtig, hè?’ Ik deed mijn ogen even dicht.
‘Tot morgen, Mel.’
‘Tot morgen, meis.’
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Jezus Christus Allemachtig!!!
Wat ben jij een geweldige, nee, voortreffelijke schrijfster!
Het gebeurt maar zelden dat een verhaal mij zo enorm kan boeien dat ik het blijf lezen, maar het is jou gelukt. Met glans!
Ik heb me verdrietig gevoeld, boos, verongelijkt, verontwaardigd zelfs, tijdens het lezen van jouw verhaal. Zoals je die emoties onder woorden brengt, het is een talent.
Je werkt met detail, maar niet op een onoverzichtelijke manier. De dialogen zijn prachtig uitgewerkt, en de reacties die Starla soms geeft zijn erg goed overdacht.
Als ik jou was zou ik eens informeren bij een uitgeverij of ze hier iets mee kunnen.
Ik zou het als een eer beschouwen jouw boek op mijn boekenplank te mogen hebben staan. ^^
Ik heb een enorm respect voor je schrijfstijl, én het onderwerp. En ik vind het ongelooflijk knap dat je ondanks het zware onderwerp, er zo feilloos in slaagt om er humor in te verwerken.
Jij weet waar je mee bezig bent!
Schrijf alsjeblieft snel verder, want ik zit op het puntje van mijn stoel.
Chapeau!!
Wat ben jij een geweldige, nee, voortreffelijke schrijfster!
Het gebeurt maar zelden dat een verhaal mij zo enorm kan boeien dat ik het blijf lezen, maar het is jou gelukt. Met glans!
Ik heb me verdrietig gevoeld, boos, verongelijkt, verontwaardigd zelfs, tijdens het lezen van jouw verhaal. Zoals je die emoties onder woorden brengt, het is een talent.
Je werkt met detail, maar niet op een onoverzichtelijke manier. De dialogen zijn prachtig uitgewerkt, en de reacties die Starla soms geeft zijn erg goed overdacht.
Als ik jou was zou ik eens informeren bij een uitgeverij of ze hier iets mee kunnen.
Ik zou het als een eer beschouwen jouw boek op mijn boekenplank te mogen hebben staan. ^^
Ik heb een enorm respect voor je schrijfstijl, én het onderwerp. En ik vind het ongelooflijk knap dat je ondanks het zware onderwerp, er zo feilloos in slaagt om er humor in te verwerken.
Jij weet waar je mee bezig bent!
Schrijf alsjeblieft snel verder, want ik zit op het puntje van mijn stoel.
Chapeau!!
Heel, heel erg bedankt voor je reactie! Ik heb momenteel even een klein dipje ivm studie en drukte en stress e.d. dus dan doet zo’n reactie je ontzettend goed! You saved my day haha. Ik zal er gelijk een nieuw stukje bij doen!
_____________________________________________________
Na het gesprek met Melanie ging ik terug naar Joey’s kamer. Ik probeerde me niet te druk te maken om dat stomme gesprek met Simmons morgen en nog een beetje lol te hebben. De drugs deden hun werk nog steeds en het was makkelijker dan verwacht om het nare vooruitzicht aan dat gesprek opzij te zetten. Joey had wat muziek van zijn vader tevoorschijn gehaald, voornamelijk dingen van Tom Jones en Elvis, en we sprongen nog een tijdje als malloten in het rond, dansend en stuiterend op zijn bed. We gedroegen ons als een stel pubers van twaalf en niemand maakte zich er druk om. We bekritiseerden elkaar niet, hoe hard we ook lachten en hoe stom we ook dansten. Joe gaf een demonstratie van een mislukt Michael Jackson-dansje en JV ‘deed een Elvis’. Die act van JV was zo goed dat ik me afvroeg of hij er op geoefend had.
Daarna zakte de doel een beetje in. De vermoeidheid sloeg toe en iedereen werd rustig, duf. Joey en JV raakten aan de praat over één of ander filosofisch onderwerp, Bobby zat dicht bij me op Joey’s bed. Ik leunde mijn rug tegen de muur en mijn benen bungelden over de rand van het bed. Bob zat naast me, hij streelde mijn hand en kuste me in mijn nek. Ik liet hem een beetje zijn gang gaan, terwijl ik wat wiet rookte en luisterde naar het gesprek tussen Joey en JV. Ik bevond me in een soort andere dimensie, half hier aanwezig, half ergens anders. Het was een prettig gevoel, en ik had het niet erg gevonden als het voor de rest van mijn leven zo zou blijven.
Op een gegeven moment verplaatsen Bobby’s lippen zich omhoog, van mijn nek naar mijn wang. Ik streelde afwezig door zijn haar en draaide na een tijdje mijn gezicht naar hem toe. We raakten aan het zoenen en Bobby‘s handen verdwenen onder mijn shirt. Hij was echt gigantisch stoned, ik merkte het aan alles. Ik ook, trouwens. Na een tijdje eindigde ik op mijn rug op het bed met Bob bovenop me. Mijn shirtje was al uit en Bobby begon zijn broek los te maken en het interesseerde me totaal niet dat ik in mijn b.h. lag en met Bobby bezig was terwijl er twee andere gasten bij zaten, het drong amper tot me door. Bobby verdiende het dat ik er voor hem zou zijn, dat we weer eens een echte relatie hadden, dat hij weer eens seks kon hebben met zijn vriendin, zoals het hoorde. Al het andere was daar ondergeschikt aan, wat ik er ook bij voelde, al was ik nu zodanig verdoofd dat er überhaupt niet veel meer doorkwam.
Joey kreeg na een tijdje echter in de gaten waar we mee bezig waren en hij begon te lachen.
‘Hé gasten, niet op mijn bed man!’ riep hij. Hij gaf JV een elleboogstoot en zei: ‘Volgende keer ga ik kamers verhuren als mijn ouders weg zijn, makkelijk verdienen.’ En hij en JV lagen wel een kwartier in een deuk.
‘Nee gek,’ zei JV toen ze waren bijgekomen. ‘Laat ze hier, gratis porno.’ Joey lachte zich een ons, maar hij kwam overeind en trok Bobby van me af. Hij sleepte ons mee naar zijn logeerkamer, wat even duurde omdat hij bij iedere pas die hij maakte in een deuk lag. Ik weet niet wat hij mankeerde, maar soms dacht ik dat hij erin zou blijven. Toen hij de deur opengedaan had, zei hij: ‘Hier, veel plezier. En hou de boel heel, hè jongens,’ en hij moest zo hard lachen dat hij met zijn handen op zijn bovenbenen sloeg. Vanuit de andere kamer brulde JV dat we ons rubbertje niet moesten vergeten en ze kwamen niet meer bij.
In de rust en stilte van de logeerkamer gingen Bobby en ik gewoon verder waar we gebleven waren en dit keer maakten we het ook af. Bobby hield het nog best een tijd vol, wat ik knap vond gezien de toestand waarin hij verkeerde. Veel deed ik niet, maar ik geloof niet dat hij het erg vond. Het ging ietsje beter dan de vorige keer, maar veel scheelde het niet, ook al was ik flink van de wereld. Ik had wel veel pijn, vooral aan het begin voelde het klote. Later werd het wat draaglijker, maar prettig werd het nooit. Een vervelende bijkomstigheid was dat ik, ondanks de drugs, af en toe aan Cees moest denken. Ik wist niet eens waar het vandaan kwam, maar het gebeurde gewoon., ik kon er niets aan doen.
Toen Bob klaar was, bleef hij nog even op me liggen. Ik streelde met gesloten ogen over zijn rug en door zijn haar. Bob hijgde, ik voelde zijn borstkas in een snel tempo tegen die van mij bewegen. Ik probeerde me te concentreren op mijn eigen ademhaling, ademde langzaam in en uit. Ergens achter de laag verdovende middelen kon ik iets voelen, ver weg. Aan de ene kant gaf het me een voldaan gevoel, dat Bob zo weer eens aan zijn trekken had kunnen komen, dat ik er voor hem kon zijn. Maar tegelijk voelde ik me smerig, gebruikt, een ding. Ik was misselijk en haatte mezelf erom. Dat gevoel was sterker dan het voldane, dat al snel weer verdween toen Bob van me af rolde. Hij kwam naast me op zijn rug terecht en was bijna gelijk vertrokken. Ik bleef nog even wakker, kijkend naar het plafond, proberend de misselijkheid de baas te blijven. Pas een hele tijd later viel ik in slaap.
You saved my day haha. Ik zal er gelijk een nieuw stukje bij doen!_____________________________________________________
Na het gesprek met Melanie ging ik terug naar Joey’s kamer. Ik probeerde me niet te druk te maken om dat stomme gesprek met Simmons morgen en nog een beetje lol te hebben. De drugs deden hun werk nog steeds en het was makkelijker dan verwacht om het nare vooruitzicht aan dat gesprek opzij te zetten. Joey had wat muziek van zijn vader tevoorschijn gehaald, voornamelijk dingen van Tom Jones en Elvis, en we sprongen nog een tijdje als malloten in het rond, dansend en stuiterend op zijn bed. We gedroegen ons als een stel pubers van twaalf en niemand maakte zich er druk om. We bekritiseerden elkaar niet, hoe hard we ook lachten en hoe stom we ook dansten. Joe gaf een demonstratie van een mislukt Michael Jackson-dansje en JV ‘deed een Elvis’. Die act van JV was zo goed dat ik me afvroeg of hij er op geoefend had.
Daarna zakte de doel een beetje in. De vermoeidheid sloeg toe en iedereen werd rustig, duf. Joey en JV raakten aan de praat over één of ander filosofisch onderwerp, Bobby zat dicht bij me op Joey’s bed. Ik leunde mijn rug tegen de muur en mijn benen bungelden over de rand van het bed. Bob zat naast me, hij streelde mijn hand en kuste me in mijn nek. Ik liet hem een beetje zijn gang gaan, terwijl ik wat wiet rookte en luisterde naar het gesprek tussen Joey en JV. Ik bevond me in een soort andere dimensie, half hier aanwezig, half ergens anders. Het was een prettig gevoel, en ik had het niet erg gevonden als het voor de rest van mijn leven zo zou blijven.
Op een gegeven moment verplaatsen Bobby’s lippen zich omhoog, van mijn nek naar mijn wang. Ik streelde afwezig door zijn haar en draaide na een tijdje mijn gezicht naar hem toe. We raakten aan het zoenen en Bobby‘s handen verdwenen onder mijn shirt. Hij was echt gigantisch stoned, ik merkte het aan alles. Ik ook, trouwens. Na een tijdje eindigde ik op mijn rug op het bed met Bob bovenop me. Mijn shirtje was al uit en Bobby begon zijn broek los te maken en het interesseerde me totaal niet dat ik in mijn b.h. lag en met Bobby bezig was terwijl er twee andere gasten bij zaten, het drong amper tot me door. Bobby verdiende het dat ik er voor hem zou zijn, dat we weer eens een echte relatie hadden, dat hij weer eens seks kon hebben met zijn vriendin, zoals het hoorde. Al het andere was daar ondergeschikt aan, wat ik er ook bij voelde, al was ik nu zodanig verdoofd dat er überhaupt niet veel meer doorkwam.
Joey kreeg na een tijdje echter in de gaten waar we mee bezig waren en hij begon te lachen.
‘Hé gasten, niet op mijn bed man!’ riep hij. Hij gaf JV een elleboogstoot en zei: ‘Volgende keer ga ik kamers verhuren als mijn ouders weg zijn, makkelijk verdienen.’ En hij en JV lagen wel een kwartier in een deuk.
‘Nee gek,’ zei JV toen ze waren bijgekomen. ‘Laat ze hier, gratis porno.’ Joey lachte zich een ons, maar hij kwam overeind en trok Bobby van me af. Hij sleepte ons mee naar zijn logeerkamer, wat even duurde omdat hij bij iedere pas die hij maakte in een deuk lag. Ik weet niet wat hij mankeerde, maar soms dacht ik dat hij erin zou blijven. Toen hij de deur opengedaan had, zei hij: ‘Hier, veel plezier. En hou de boel heel, hè jongens,’ en hij moest zo hard lachen dat hij met zijn handen op zijn bovenbenen sloeg. Vanuit de andere kamer brulde JV dat we ons rubbertje niet moesten vergeten en ze kwamen niet meer bij.
In de rust en stilte van de logeerkamer gingen Bobby en ik gewoon verder waar we gebleven waren en dit keer maakten we het ook af. Bobby hield het nog best een tijd vol, wat ik knap vond gezien de toestand waarin hij verkeerde. Veel deed ik niet, maar ik geloof niet dat hij het erg vond. Het ging ietsje beter dan de vorige keer, maar veel scheelde het niet, ook al was ik flink van de wereld. Ik had wel veel pijn, vooral aan het begin voelde het klote. Later werd het wat draaglijker, maar prettig werd het nooit. Een vervelende bijkomstigheid was dat ik, ondanks de drugs, af en toe aan Cees moest denken. Ik wist niet eens waar het vandaan kwam, maar het gebeurde gewoon., ik kon er niets aan doen.
Toen Bob klaar was, bleef hij nog even op me liggen. Ik streelde met gesloten ogen over zijn rug en door zijn haar. Bob hijgde, ik voelde zijn borstkas in een snel tempo tegen die van mij bewegen. Ik probeerde me te concentreren op mijn eigen ademhaling, ademde langzaam in en uit. Ergens achter de laag verdovende middelen kon ik iets voelen, ver weg. Aan de ene kant gaf het me een voldaan gevoel, dat Bob zo weer eens aan zijn trekken had kunnen komen, dat ik er voor hem kon zijn. Maar tegelijk voelde ik me smerig, gebruikt, een ding. Ik was misselijk en haatte mezelf erom. Dat gevoel was sterker dan het voldane, dat al snel weer verdween toen Bob van me af rolde. Hij kwam naast me op zijn rug terecht en was bijna gelijk vertrokken. Ik bleef nog even wakker, kijkend naar het plafond, proberend de misselijkheid de baas te blijven. Pas een hele tijd later viel ik in slaap.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~