de overkant

[emilia92]

De overkant
-Het veranderde mijn leven voorgoed-

Je hebt mijn leven voorgoed veranderd. Ik kan het zo weer voor me halen: de kracht die je uitstraalde, de kracht waarmee je mensen aan het denken zette. Je hebt me iets laten ervaren wat maar weinig mensen begrijpen. Een ervaring waar ik je nog steeds dankbaar voor ben...Rose, you'll be in my heart forever (L)

Het is nu 3 jaar geleden. De dag waarop het gebeurde herinner ik me nog maar al te goed. Het was warm, ik denk zo'n 25 graden. Niet het ultieme hardloopweer, maar toch was ik er zeker van dat ik op deze dag een prachtige prestatie neer ging zetten. Vandaag zou ik meedoen aan een hardloopwedstrijd, mijn 2e halve marathon. Ik had maanden getraind, tranen gelaten, was gevallen en weer opgestaan. Het maakte me allemaal niet uit. Voor mijn droom had ik alles over. Mijn droom om bij de eerste drie te eindigen: het ging me lukken! Ik had er alle vertrouwen in. De beruchte dag was aangebroken. De dag die mijn leven voorgoed veranderde. De dag die ervoor zorgde dat ik tot op de dag van vandaag geen angst meer voor de dood voel...

Mijn moeder maakt me wakker. Ik knipper een paar keer met mijn ogen en denk even na. 'Welke dag is het vandaag?'.. Ik ben nog niet helemaal helder. Dan schiet het me te binnen: vandaag ga ik bij de eerste drie eindigen! Ik gooi mijn benen uit bed en spring op. Ik heb er zoveel zin in! Een gezonde dosis adrenaline stroomt door mijn lijf. Heerlijk!

Mijn ontbijt bestaat uit allemaal dingen die ervoor gaan zorgen dat ik vandaag een prachtige prestatie neer ga zetten. 'Heb je lekker geslapen?' Mijn moeder ziet me stralen. 'Oh ja mam, heerlijk!' Mijn moeder glimlacht. 'Het gaat stukken beter met je, is het niet?' Ze stelt me deze vraag omdat het een lange tijd niet zo goed met me ging. 'Ik voel me veel beter', en ik neem een hap van mijn kadetje. Ik ben heel lang ziek geweest, een normaal leven leiden was niet voor mij weggelegd. Hardlopen was een houvast in mijn leven, misschien een soort therapie. Het heeft er in ieder geval mede voor gezorgd dat ik me nu beter voel dan vroeger.

We zitten in de auto. Met het liedje 'The summer is magic' van Playahitty in onze oren rijden we met 120 kilometer per uur over de snelweg. Mijn haren wapperen in de wind. Ik denk na over de wedstrijd. Ik vraag me af welke strategie beter is: een gemiddeld tempo aanhouden met aan het eind een sprint of gedurende de hele wedstrijd rennen op topniveau met als gevolg dat ik misschien over mijn eigen grenzen ga? Ik voel dat mijn lichaam nog niet sterk genoeg is om helemaal uitgeput te raken, maar de drang om een tijd van minder dan anderhalf uur neer te zetten knaagt aan me. Ik moet bewijzen dat ik het kan. Alle afkeuring van de afgelopen jaren wordt vandaag ondergedompeld in een bad vol trots, vertrouwen en geluk. Ik, Babet Waters, ga vandaag laten zien wat ik waard ben.

Ik werp nog een laatste blik op mijn moeder voordat de wedstrijd begint. Ze steekt een duim naar me op. Ze vouwt haar handen om haar mond en schreeuwt: 'Je kunt het!' Ik lach terug. 'Je maakt wel een paar actiefoto's van me als ik de finish passeer hè?!' 'Natuurlijk!'
Over een minuut begint de wedstrijd. De zenuwen die eerder nog met lichte golven kwamen, komen nu met meer kracht en houden langer aan. Er klinkt een zware stem door de microfoon: 3, 2, 1..
We beginnen te rennen en iedereen heeft maar één doel voor ogen: zo snel mogelijk de eindstreep halen. De eerste minuten tikken voorbij.
Toen de wedstrijd begon had ik besloten om gedurende de hele wedstrijd alles te geven, dus 21,1 km lang rennen op mijn topniveau. Ik voel me nu nog redelijk goed: mijn hart doet geen rare dingen en ik ben niet buiten adem..

Na zo'n 20 minuten gelopen te hebben voel ik pijnlijke steken in mijn borst. Ik verman me. Ik, Babet Waters, kan dit. Niemand gaat me tegenhouden. Deze gedachten motiveren me om nog harder te lopen, mijn drang om te presteren versterkt ondanks de pijn die ik voel. Ik zit goed op niveau, ik loop aan kop en de 2e loper zit ruim anderhalve minuut achter me. Ik hoop dat mijn lijf sterk genoeg is om deze wedstrijd überhaupt uit te lopen. Maar ik geef niet op. Babet Waters geeft nooit op.

De 60e minuut tikt voorbij. Het wordt zwaarder en zwaarder. Het einde is in zicht: nog 5 kilometer. Mijn hart houdt dit niet vol, ik merk het aan alles. Het heeft verschillende keren een paar tikken overgeslagen. Ik heb het gevoel dat iemand in mijn longen knijpt; ik krijg geen lucht meer. Niet aan denken, niet aan denken, ik spreek mezelf streng toe.

Een 'normaal' mens was allang gestopt. Babet Waters niet. Babet Waters kent haar grenzen maar stelt prestaties boven de signalen van haar lichaam dat het niet meer kan. Omdat ze wil bewijzen. Omdat ze wil bewijzen dat ze een mens is met kwaliteiten. Ze heeft verschillende keren ervaren dat mensen haar onderschatten. Wanneer dit gebeurt gaat er bij Babet een knopje om. Er komt een drang bovendrijven die niet te stoppen is. Door niets of niemand, met uitzondering van de dood.

Ik loop de laatste 200 meter. De 2e loper loopt nu ruim 3 minuten achter me. Ik wil er niet aan denken wat er gaat gebeuren als ik de finish passeer. Waarschijnlijk val ik op de grond en krijg ik een hartaanval. In de verte zie ik mijn moeder staan. Ik zie ondanks de afstand de bezorgde blik op haar gezicht. Ze ziet het aan me. Ze ziet aan me hoe ver ik ben gegaan. Toch mag ze trots op me zijn. Ik zal als eerste eindigen..

Ik zet een stap over de finishlijn. Wat er daarna gebeurt weet ik eigenlijk niet. Ik voel een harde ondergrond, maar pijn heb ik niet. Ik voel dat mijn lichaam aangeraakt wordt en ik hoor harde geluiden. De geluiden lijken afkomstig van mensen, het lijkt alsof ze schreeuwen. Ik herken het geluid van een ambulance, ik vind dat altijd een heel naar geluid. Als ik de sirene van een ambulance hoor, komen er allerlei nare beelden in mijn hoofd. Dat gebeurt nu ook.

Ineens is alles wit om me heen. Ik zie vlinders met prachtige kleuren. Lila, blauw en goud, ze schitteren in het zonlicht. 'Babet Waters, kun je me horen?'. Ik vraag me af waarom ik nog nooit in mijn leven in zo'n prachtige omgeving ben geweest. Ik wil hier voor altijd blijven. 'Hartslag gestopt'. Ik loop door het grasveld, de zon brandt op mijn hoofdhuid. In de verte zie ik een gebouw. Ik knipper een paar keer met mijn ogen. Zie ik het goed? Zie ik daar Rose bezig zijn in de tuin? Ze ziet er heel gelukkig uit en gebaart naar me dat ik naar haar toe moet komen. 'We moeten nu gaan defibrilleren, anders verliezen we haar'.

Rose was mijn beste vriendin, we deelden alles. Ik wist alles van haar, zij wist alles van mij. We kenden elkaar sinds groep 1, vanaf de eerste dag waren we onafscheidelijk. De jaren vorderden en ik zag de altijd vrolijke en behulpzame Rose zoals ik haar kende veranderen in een depressieve puber die zich helemaal afzonderde en zich nergens meer voor interesseerde. Ik herkende haar niet meer. Toch kon ik me nog steeds geen leven zonder haar voorstellen, we hadden nog genoeg mooie momenten samen. Ik was bang dat ik haar zou verliezen; ze praatte vaak over de dood en vertelde me dat het genoeg was zo. Ik wilde haar zo graag gelukkig maken, haar de mooie kanten van het leven laten zien, haar laten inzien dat het leven écht zin heeft. Het mocht niet baten. Rose stierf op een donkere nacht in november aan een overdosis. Ik was er kapot van, mijn andere helft was weg, ik voelde me onbegrepen en alleen. Ik gunde Rose de rust die ze zocht. Ze was klaar met het leven, en niemand kon haar nog op andere gedachten brengen. Haar besluit stond vast.

Ik ren naar haar toe en de tranen springen in mijn ogen. 'Rose, ik ben zo blij je te zien'. Ze slaat haar armen om me heen. 'Ik ben je dankbaar voor alles wat je voor me hebt gedaan en het spijt me dat ik in de laatste jaren van mijn leven niet veel meer voor jou kon zijn'. Ik zie hoeveel pijn het haar doet om deze woorden uit te spreken. 'Poging 1 mislukt, opnieuw defibrilleren.' 'Rose, luister, je was geweldig voor me, met je sterke persoonlijkheid kon je me altijd gelukkig maken, hoe klote ik me ook voelde.' Ik kijk diep in haar ogen. 'Ik weet hoe ongelukkig je was, ik gunde je de rust waar je naar opzoek was.' Rose pakt mijn hand vast. 'En ik weet hoeveel fijne momenten jij nu in je leven hebt, ik weet hoeveel je ouders van je houden en ik weet dat je nog een lang en gelukkig leven tegemoet gaat' Ze vervolgt 'het gaat nog heel lang duren, maar als de tijd rijp is gaan wij elkaar weer zien en zullen we -net als vroeger- diepzinnige gesprekken over het leven voeren, uren in het gras luisteren naar U2 en dromen over alle mooie dingen die we ooit nog willen ervaren.' 'Weet dat het goed met me gaat, blijf je levenskracht uit de dingen halen waar je gelukkig van wordt -stop dus niet met hardlopen- blijf van het leven genieten en zorg ervoor dat je lijf genoeg rust krijgt om dit ook te kunnen.' 'Maar Rose..' 'Hartslag terug.'

[Jojolientje]

wow, ik sta wel even met mijn mond vol tanden zeg! Prachtig geschreven, echt waar! En dan dat einde 'harstlag terug.' Ik heb ook geen fouten kunnen ontdekken (niet dat ik er speciaal naar gezocht heb, ik werd gewoon meegezogen door het verhaal )Komt hier nog een vervolg op? Ik hoop snel meer van je te lezen!!

[emilia92]

Hee jolientje!
wat lief dat je reageert!
Het is mijn bedoeling om dit verhaal uit te breiden, maar ik ben de laatste tijd ontzettend druk XD

Schrijven is heerlijk, alles opschrijven wat je op je hart hebt!
Ik kijk zo even bij jou verhaaltje(s)!

liefs

[JodieJJ]

Oké dit is echt een verhaal wat me kippevel bezorgd en stiekeme traantjes in mijn ogen- Dat doen maar weinig verhalen bij mij. Prachtig!

Ik heb één tip voor je, gewoon omdat ik wat zinnigs wil meegeven. Begin een gesproken zin op een nieuwe regel. VOor de rest niets veranderen. ( ik snap maar niet waarom ik dit niet eerder heb gelezen =\ )